ROZDZIAŁ PIERWSZY

Willa Ross wspięła się na trawiaste wzniesienie, zajmując dyskretnie miejsce z boku, w pewnym oddaleniu od pokaźnej grupki zebranej przy grobie. Nie przyłączyła się do cioci Tess i siostry ciotecznej, Paige. Zerwanie z nimi i ze zmarłym wujem, Calvinem Hardingiem, było zbyt dramatyczne, a rozbrat zbyt długotrwały, by się mogła łudzić, że zostałaby tam mile przyjęta. Zatrzymała się więc na kupce darni, skąd widziała dobrze pastora i swoje dwie ostatnie żyjące krewne i skąd mogła się później niepostrzeżenie

wycofać.

Ruch na tyłach grupki zgromadzonej przy trumnie, koło której stał, przyciągnął ciemne spojrzenie Claytona Cantrella, gdy tylko Willa się pojawiła na wzniesieniu. Rozpoznał ją od razu. Ból i gniew ścisnęły mu pierś żelazną obręczą.

Smukła, ubrana w prostą sukienkę koloru pias­kowego, stanowiącą według oceny Claytona delikatną aluzję, że dziewczyna nie opłakuje zbytnio śmierci wuja, Willa Ross zachowała prawie ten sam wygląd psotnego trzpiota, który ją cechował jako nastolatkę. Chociaż płowe włosy upięła w węzeł sugerujący większą dojrzałość, jej twarz miała te same ładne, subtelne rysy, co w wieku siedemnastu lat. Minione pięć lat jedynie podniosło jej dawną urodę.

Ucisk w piersi Claytona się wzmógł. To przez Willę Ross jego młodsza siostra, Angela, leży teraz niedaleko stąd, w grobie za wzniesieniem, koło ich rodziców.

Gorycz, która, jak sądził, rozpłynęła się przez te

H CZARNA OWCA

lata, wezbrała na nowo w jego sercu i pogłębiła ostre bruzdy otaczające usta.

- Odmówimy teraz Modlitwę Pańską - zapowiedział pastor, po czym pochylił głowę i rozpoczął: - „Ojcze nasz, który jesteś w niebie..."

Willa nie pochyliła ze wszystkimi głowy, chcąc skorzystać z okazji i odmawiając cicho słowa modlitwy, przyjrzeć się cioci Tess. Minione pięć lat nie obeszło się z nią łaskawie. Zielone oczy Willi napełniły się łzami na widok kruchego i niezdrowego wyglądu starszej pani, jej kredowej i pooranej zmarszczkami twarzy, włosów przyprószonych siwizną. Małe dłonie, lekko teraz zdeformowane, trzymała ciocia splecione bezradnie na kolanach.

Willa wiele by dała, żeby być teraz tą, która siedzi przy jej boku, która ją pociesza i dodaje sił, która z nią dzieli ból. Zamiast tego jest wyrzutkiem rodzinnym i nie ma nawet pewności, jak zostanie przyjęte jej pojawienie się. Nie potrafiła się jednak powstrzymać od wzięcia udziału w pogrzebie, gotowa się zadowolić zobaczeniem choćby z oddali kobiety, która ją wychowała po śmierci rodziców.

- „I wybacz nam nasze winy, jako i my wybaczamy naszym winowajcom..."

Clay Cantrell powtarzał automatycznie słowa modlitwy, nie zastanawiając się nad ich znaczeniem. Nie spuszczał twardego spojrzenia ciemnych oczu z twarzy Willi, ślepy na bolesny skurcz jej miękkich warg i otaczającą ją aurę smutku.

Jakby wyczuwając jego wrogość, Willa obróciła wzrok i ich spojrzenia się skrzyżowały.

Pełen niechęci wyraz ciemnych oczu sprawił, że słowa modlitwy uwięzły jej w gardle. Raptownie uciszona, Willa nie mogła oderwać wzroku od jego przystojnej twarzy o regularnych rysach i męskim wykroju ust, nie mogła się powstrzymać od ogarnięcia

CZARNA OWCA /

okiem jego postaci o szerokich barach i wąskich biodrach. Clay Cantrell miał ciemne włosy i był ubrany cały na czarno. Stanowił wyniosłą, onieś­mielającą postać, niemal groźną, i niczym nie przypo­minał tolerancyjnego, pobłażliwego starszego brata jej najbliższej przyjaciółki, jakiego znała przed paroma laty.

- Amen.

Pastor zakończył Modlitwę Pańską, po czym zapoczątkował zbiorową recytację hymnu, który Willa rozpoznała jako jeden z ulubionych hymnów cioci Tess. Zmusiwszy się do oderwania wzroku od Claya i skupieniu go na cioci, Willa formowała niemo ustami słowa hymnu, z piersią nagle zbyt ciężką od bólu, by je wypowiadać głośno.

Przyjazd na pogrzeb okazał się pomyłką. Przekonał ją o tym wrogi wyraz twarzy Claya Cantrella.

W chwili kiedy pastor przystąpił do wygłoszenia końcowych uwag o osobie zmarłego Calvina Hardinga, ciocia Tess odwróciła głowę i rozejrzała się zbolałym wzrokiem po zebranych. Nie przygotowana na to Willa nie usunęła się w tych pierwszych paru sekun­dach. A potem było już za późno.

Spojrzenie Tess Harding spotkało się ze spojrzeniem Willi i w zaskoczeniu żadna z nich przez chwilę nie zareagowała. Po czym, jakby raptem przestały do niej docierać słowa końcowej przemowy, Tess niepewnie się podniosła. Po zgromadzeniu przeszedł szmer, kiedy położyła na krześle torebkę. Pastor się zawahał, a następnie spiesznie dokończył zdanie, z wyrazem troski na twarzy. Tess zaczęła się oddalać od zgroma­dzonych. Paige również wstała z krzesła, wyraźnie zdumiona zachowaniem matki.

Willa skamieniała, sparaliżowana obawą, kiedy ciocia skierowała się bez uśmiechu w jej stronę. Wszyscy obrócili się teraz, żeby zobaczyć, czemu czy

8

CZARNA OWCA

komu Tess przygląda się z takim przejęciem. Wszelki ruch i dźwięk zamarł, gdy rozpoznano Willę.

Willa musiała zebrać wszystkie siły, żeby pozostać na miejscu. Nerwy miała napięte do ostatnich granic, niepewna, czy ciocia ją przygarnie, czy odepchnie. Z przeraźliwym uczuciem, że w ogóle nie zna kobiety zmierzającej ku niej z taką determinacją, przygoto­wywała się na pewne odepchnięcie.

Poważna twarz cioci Tess się rozluźniła. Nadzieja wezbrała w sercu Willi, gdy na wargach Tess wykwitł blady uśmiech. Willa ruszyła, by ująć wyciągnięte dłonie cioci, gdy ta nagle się zatrzymała, zachwiała i osunęła na trawę.

W ciągu pierwszych sekund nie podbiegł do niej nikt prócz Willi, tak jakby nikt nie wierzył własnym oczom. Kiedy klęknąwszy szukała pulsu cioci, jak z oddali doszedł Willę pisk jej ciotecznej siostry. Ogarnęła ją panika, kiedy nic nie wyczuła. I zaraz powstał chaos.

- Niech ktoś przyniesie moją torbę lekarską!
Doktor Elliot podszedł i przykucnął, żeby delikatnie

obrócić Tess na wznak. Pastor przysunął się i podniósł Willę z kolan. Przyglądała się bezradnie, jak doktor szuka pulsu, i doznała niezmiernej ulgi, gdy go znalazł. Ktoś podprowadzał już z głównej alei jego samochód kombi, ktoś drugi nadbiegał z jego torbą lekarską. Po chwili doktor to osłuchiwał pierś Tess stetoskopem, to wydawał polecenia^ Willę poderwało piskliwe kobiece oskarżenie:

- To twoja wina!

Willa obróciła osłupiałe spojrzenie na swoją siostrę cioteczną.

- Po coś tu w ogóle przyjechała? - nacierała Paige.
- Boże, jeśli ona umrze...

Przy boku Paige wyrósł momentalnie Clay Cantrell, który ją objął uspokajająco ramieniem.

CZARNA OWCA y

- Jeśli ona umrze... - powtórzyła płaczliwie Paige.
Niezdolna wypowiedzieć groźby, obróciła twarz

i ukryła ją na piersi Claya. Jej wiotkim ciałem wstrząsnął rozdzierający szloch, skłaniając Claya do tym ciaśniejszego utulenia jej w ramionach.

Nad jej doskonale ufryzowaną głową świdrowały Willę ciemne oczy Claya. Rozejrzał się po gromadzie przybyłych na pogrzeb sąsiadów - ranczerów i ludzi z miasteczka. Ich twarze wyrażały to samo współczucie dla Paige i bezwzględne potępienie Willi.

- Myślę, że nic tu po tobie - powiedział groźnie.
Willa musiała się usunąć, żeby zrobić miejsce dwóm

mężczyznom z noszami.

- Willo!

W głosie Claya brzmiała przejmująca dreszczem groźba. Ważąc się na zwłokę, Willa odwróciła oczy od jego ostrzegawczego spojrzenia.

- Czy będzie żyła? - zapytała doktora.

- Nie wiem - odparł szorstko doktor i odwrócił się
patrząc, jak mężczyźni wsuwają nosze na tył jego
samochodu. Odprawił Willę krótkim kiwnięciem głowy,
po czym zwrócił się troskliwie do jej siostry ciotecznej:
- Pojedziesz z nami, Paige?

Willa się cofnęła, a doktor Elliot zaprosił Paige na przednie siedzenie obok kierowcy. Sam się usadowił z tyłu koło pacjentki i wielki pojazd ruszył do miasteczka.

Willa, chcąc jechać za nimi, udała się w miejsce, gdzie nieprawidłowo zaparkowała auto. Dochodziła do niego, gdy usłyszała za sobą energiczne kroki. Czując instynktownie, kto za nią idzie, spróbowała przyśpieszyć, lecz palce o stalowym uścisku chwyciły ją za ramię i zdecydowanym ruchem obróciły do tyłu.

Podniosła w popłochu zielone oczy i spotkała natarczywy wzrok Claya.

- Co ty tu, u diabła, robisz?

10

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

11

Spróbowała się bezskutecznie oswobodzić.

- Przyjechałam oddać ostatnią posługę - odparła
głosem, w którym zabrzmiała nuta zuchwalstwa.

Rozgniewało go to. Puścił jej ramię, świadom, że w porywie wrogich uczuć, jakie w nim budzi Willa, może jej zrobić krzywdę.

• Jest już po pogrzebie, więc możesz wracać.

• Jadę do szpitala - powiedziała prostując smukłe
  ciało w przypływie buntu.

• Nikt cię o to nie prosi.

Clay poczuł, jak coś w nim mięknie na widok bólu, który przemknął po jej twarzy, nim go zdołała ukryć. Teraz, kiedy dojrzał to coś przejmującego w jej oczach, stało się dla Claya oczywiste, że Willa wiele przecier­piała przez minione lata.

Jednakże ból i cierpienie nie były tym, co chciał w niej widzieć, co chciał przyjąć do wiadomości. Postępowanie tej dziewczyny kosztowało jego siostrę życie i prędzej go diabli wezmą, niż sobie pozwoli na współczucie dla niej.

- Wracaj tam, skąd przyjechałaś. Nikt cię tu nie
potrzebuje. - Ostrością głosu pokrył odruch współ­czucia, który nim na chwilę owładnął.

• Chcę wiedzieć, jak się czuje ciocia Tess.

• Dość już narobiłaś zła.

Zaparło jej dech, gdy sens słów Claya uderzył ją jak cios w pierś. Więc obwinia ją i o to! Poraziła ją ta świadomość, lecz jakoś zdołała opanować ból i wytrzymać jego oskarżycielskie spojrzenie. Wydawało jej się teraz niewiarygodne, że miłość tego człowieka do siostry rozciągała się kiedyś i na nią.

Odwróciła się i przeszła ostatnie parę kroków dzielące ją od auta. Wyciągała rękę do klamki, kiedy Clay sięgnął z tyłu i otworzył jej drzwiczki.

- Nie jedź do szpitala, Willo. Zirytujesz tylko

wszystkich i obudzisz na nowo wspomnienia prze­szłości.

• Może wskazane by było wreszcie je obudzić
  - rzuciła mu spokojne wyzwanie.

• Tess jest bardzo chora. Jeśli chcesz wziąć na
  swoje sumienie jeszcze jedną śmierć, to jedź - rzucił.

Twarz Willi zrobiła się biała jak kreda. Bez słowa wsiadła do auta. Odjeżdżając spojrzała po^-raz ostatni w lusterku na wysokiego mężczyznę w czerni, który ją odprowadzał wzrokiem.

Willa wyszła z toalety na stacji benzynowej, przebrana z sukienki, pończoch i pantofli na wysokim obcasie we flanelową koszulę, dżinsy i znoszone buty kowbojskie. Rozpuszczone jasnoblond włosy opadały jej teraz luźno na ramiona.

Skierowała się prosto do auta, przepuszczając ostatnią okazję, żeby coś przegryźć obok w przydrożnej restauracji, gdzie się zatrzymywali kierowcy ciężarówek. Nie chciała pokazywać ludziom zapłakanej twarzy, czerwonych zapuchniętych powiek i wielkich sińców pod oczami. Skromne kosmetyki, jakie nosiła w toreb­ce, pokryły częściowo ślady łez, lecz nie na tyle, żeby mogła się czuć swobodnie w lokalu publicznym.

Szybko wrzuciła zdjęte ubranie do małej walizeczki w bagażniku. Obok, jak na urągowisko, stała większa walizka, w którą zapakowała tyle rzeczy, żeby ich starczyło na tydzień. Pakowała je z taką nadzieją w sercu. Teraz wiedziała, że nadzieja była płonna. Nawet gdyby znalazła sposób, żeby zerwać zasłonę okrutnych kłamstw okrywających przeszłość, nie mogłaby tego uczynić bez wystawienia na szwank zdrowia cioci Tess. Sądząc po wrogości, jaką wszyscy jej okazywali na pogrzebie, nikt by jej teraz nie dał więcej wiary niż wówczas. Uświadomienie sobie tego przybiło ją do reszty.

12

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

13

Ostatecznie zrezygnowała z jazdy do szpitala w obawie, że Clay może mieć racje. Nie zniosłaby tego, gdyby drugie życie obciążyło jej sumienie. Dostateczne brzemię stanowiła śmierć najlepszej przyjaciółki, kiedy obie miały po siedemnaście lat.

Zatrzasnęła bagażnik, gdy tylko odżyły dawne wspomnienia. Na jawie nauczyła się je odpychać, nie pozwalać im całkowicie wypływać na powierzchnię. Często jednak nękały ją w snach.

Nowy samochód zapalił jak zwykle od razu i Willa ruszyła na autostradę, podejmując długą drogę do domu. Ujechała dotąd wszystkiego osiemdziesiąt kilometrów od Cascade. Osiemdziesiąt kilometrów od prawdziwego domu, przemknęło jej przez głowę. Od trzech lat jej faktycznym domem było małe ranczo nieco na północny wschód od Colorado Springs w Colorado, trzysta kilometrów od Cascade w Wyomingu. Skromne ranczo, na którym wraz ze swoją wspólniczką, Ivy Dayton, hodowała konie kowbojskie, stanowiło w połowie jej własność. Willa prowadziła ranczo i ujeżdżała konie, Ivy zaś za­jmowała się hodowlą i jeździła na targi końskie. Willa zainwestowała w swoją połówkę rancza lwią część pieniędzy odziedziczonych po rodzicach. Jak dotąd przedsięwzięcie okazywało się nader docho­dowe, choć wymagało od niej długich godzin wy­tężonej pracy, ale tego Willa właśnie potrzebowała. Aż Ivy dała jej znać z wystawy końskiej w Wy­omingu, że przeczytała nekrolog Calvina Hardinga. Willa od razu zdecydowała, że musi zdążyć chociaż na część pogrzebu.

To właśnie wujek Cal wypowiedział Willi dom, gdy tylko ukończyła osiemnaście lat, i zakazał jej kiedykol­wiek wracać. Ciocia Tess błagała go ze łzami w oczach, żeby zmienił zdanie, ale w końcu uległa jego dyktatowi. Od tej chwili Willa była zdana na własne siły.

I to właśnie ówczesny opór cioci Tess przeciw wyrzuceniu jej z domu natchnął Willę szaloną nadzieją, że teraz, gdy wujek nie żyje, mogłaby znowu zapano­wać między nią a ciocią zgoda. Jak się okazuje, płonną nadzieją.

Przy następnym wjeździe na autostradę z pobocza zjechał wóz policyjny i włączył się w ruch o parę aut za nią. Willa rzuciła odruchowo okiem na szybkoś­ciomierz i jechała dalej, upewniwszy się, że nie przekroczyła dozwolonej szybkości.

Usłyszawszy w chwilę potem syrenę, spojrzała w lusterko i stwierdziła, że wóz patrolowy jedzie za nią błyskając czerwonymi światłami. Zjechała na pobocze, gdy tylko mogła to bezpiecznie zrobić, pewna, że policjant ją wyprzedzi, gdyż nie naruszyła żadnych przepisów. Ku jej zdumieniu policjant zatrzymał się, po czym wysiadł i ruszył w jej kierunku.

Bolesny skurcz ścisnął jej żołądek na wspomnienie poprzedniego razu, gdy miała do czynienia z przed­stawicielami prawa. Nigdy tego nie zapomni. Do dziś dnia drżała na widok policjantów, unikała ściągania na siebie ich uwagi, bała się, że znowu nie będą chcieli wierzyć jej słowom, poddadzą ją nowemu koszmarnemu przesłuchaniu.

Gdy policjant zrównał się z jej autem, odkręciła pośpiesznie okienko.

- Dobry wieczór, panienko. Czy to pani jest Willą Ross?

Chociaż policjant był uosobieniem uprzejmości i szacunku, Willę przebiegł ostry dreszcz niepokoju. Kiwnęła głową.

- Przykro mi, proszę pani, ale wzywają panią z powrotem do Cascade z powodu jakiegoś kryzysu rodzinnego. Polecono mi panią odnaleźć i udzielić pani eskorty, żeby pani dojechała jak najszybciej na miejsce.

14

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

15

Willa poczuła ucisk w piersi. Nagle wyobraziła sobie najgorsze.

- Nie wie pan nic bliższego?
Wypowiedziała te słowa językiem zdrętwiałym

z emocji. Ciocia Tess umarła; była tego pewna. Policjant potrząsnął głową.

- Nie, proszę pani, niestety nie. Ale to niewątpliwie
ważne, żeby pani jak najprędzej wróciła do Cascade.
Obawiali się, że mogła pani już minąć granicę stanu.
Szczęśliwie nie przejechała pani jeszcze, dzięki temu
będzie pani mogła szybciej wrócić.

Willa z trudem powstrzymywała łzy. Skoro po­licjant mówi, że ma jak najszybciej wracać, to pewnie ciocia żyje. Żądanie powrotu Willi pochodzi niewątpliwie od cioci. Paige nigdy by na to nie przystała, gdyby to nie było życzenie wyrażone na łożu śmierci.

• Dobrze się pani czuje?

• Nic mi nie jest - uspokoiła policjanta.

• Na pewno?

W jego głosie brzmiała szczera troska, więc Willa nieco się odprężyła. Współczucie, które się malowało w ciepłym spojrzeniu jego piwnych oczu, nasunęło jej gorzką refleksję, czemu choćby krztyny człowieczeńs­twa nie mógł wykazać szeryf, który ją przesłuchiwał pięć lat temu.

• Nic mi nie będzie - zapewniła go powtórnie.
  - Wspomniał pan coś o eskorcie?

• Rzeczywiście wspomniałem - powiedział z uśmie­chem, który mimo woli odwzajemniła. - Jeśli pani
  jest gotowa jechać za mną, to możemy ruszać.

Po chwili włączyli się w ruch na autostradzie i, dojechawszy do nawrotu awaryjnego, skręcili z po­wrotem na północ, w kierunku Cascade.

Policjant zaparkował auto o parę kroków od niej i podszedł się pożegnać.

• Dziękuję za eskortę - powiedziała Willa, gdy
  wysiadła przed szpitalem.

• Cała przyjemność po mojej stronie - odparł
  z uśmiechem. - Życzę powodzenia.

Dowiedziawszy się, że ciocia Tess znajduje się na oddziale intensywnej opieki, Willa ruszyła prosto do wind. Nacisnęła przycisk trzeciego piętra, nim po­wtórnie zastanowiła się, dlaczego jej „rodzina" posunęła się aż do wciągnięcia policji drogowej w zadanie sprowadzenia jej do Cascade. Obawiają się najwidoczniej, że ciocia umrze. Spadł na nią ciężar winy. Gdyby nie przyjechała na pogrzeb i swoim widokiem nie przyprawiła cioci Tess o szok, nie leżałaby ona teraz bliska śmierci. Willa popatrzyła na swoje zaciśnięte dłonie. Nie wyobrażała sobie, jak udźwignie odpowiedzialność za jeszcze jedną śmierć.

Kiedy drzwi windy się rozsunęły, Willa podeszła prosto do kontuaru dyżurnej pielęgniarki, skąd została skierowana do skrzydła mieszczącego oddział inten­sywnej opieki. Idąc starała się uodpornić na przywi­tanie, którego mogła oczekiwać, lecz po wejściu do poczekalni pełnej znajomych osób, od razu wiedziała, że nie zdoła się oblec w pancerz ochronny. Stać ją było jedynie na ukrycie swoich uczuć pod nieprzenik­nioną maską obojętności.

- O, jest Willa - oznajmiła jedna z najbliższych
przyjaciółek cioci, Mabel Asner, która ją pierwsza
zauważyła.

Niska, pulchna kobieta zatrzymała krytyczny wzrok na niebieskiej flanelowej koszuli i dżinsach Willi. W niewielkiej poczekalni zamarły przyciszone roz­mowy. Na żadnej twarzy nie malowało się przyjaź-niejsze powitanie, wiele par oczu zwróciło się prosto na Claya Cantrella, jakby w oczekiwaniu jego reakcji na pojawienie się Willi.

Z kamiennego wyrazu jego twarzy nie można było

16

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

17

nic wyczytać. Stał oparty o ścianę. Zdjął marynarkę, krawat i kamizelkę, pozostając jedynie w białej koszuli, częściowo rozpiętej. Twardymi oczami zlustrował Willę od stóp do głów, aż od jego badawczego spojrzenia przeszedł ja zimny dreszcz.

Koło niego siedziała Paige mierząc ją oskarżycielskim wzrokiem. W Willi odżył i wezbrał dawny gniew. Uczucie wrogości między dwiema kuzynkami było zbyt silne, by pozostało nie zauważone. Wyczuli je zebrani w małej poczekalni i nikt nie miał wątpliwości co do jego przyczyny.

Paige nadal pozostała ulubienicą wszystkich. Cza­rowała ich długimi, kruczymi włosami, fioletowymi oczami i atłasową cerą. Niestety, powszechny szacunek, jakim się cieszyła Tess, sprawiał, że przypisano Paige te same zalety ducha i charakteru co jej matce. Nikt poza Willą i samą Paige nie znał prawdy.

Willa zaczerpnęła szybko powietrza w płuca i pode­szła do siostry ciotecznej.

• Jak ciocia? - zapytała wiedząc z góry, jakiego
  rodzaju odpowiedź usłyszy.

• Doktor Elliot uważa, że kryzys minął - odrzekła
  Paige i dorzuciła: - Nie dzięki tobie.

• Jestem zaskoczona, że poruszyliście aż policję
  drogową, żeby mnie odszukać.

Paige miała pogardliwie przymknięte powieki.

- Mamusia chce cię zobaczyć. Doktor uważa, że
nie należy jej się sprzeciwiać, w przeciwnym razie nie
byłoby cię tutaj. Ja bym nie dopuściła, żebyś się do
niej ponownie zbliżyła na odległość stu kilometrów.

Szepty, które się rozległy w poczekalni na to oświadczenie Paige, uświadomiły Willi, że większość zebranych myśli podobnie. Wszyscy lubili Tess, a po niedawnej śmierci jej męża żywili dla niej uczucia opiekuńcze. Willę dotknęło do żywego, że mogą uważać za potrzebne chronienie przed nią cioci.

• Kiedy będę ją mogła zobaczyć?

• Jeśli o ciebie nie zapyta, gdy się przebudzi, to
  nigdy.

Willa poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy. Ale powinna się była tego spodziewać. Ledwo dostrzegalny grymas napięcia na twarzy jej siostry ciotecznej może być spowodowany bardziej strachem o własną skórę, niż żałobą po śmierci ojca i lękiem o życie matki. Jedna Willa znała tajemnicę, którą kryła pod okrucień­stwem i wzgardą, okazywanymi jej przez Paige. Willa mogła sobie z łatwością wyobrazić, jak bardzo jej zależy na wyekspediowaniu niepożądanej kuzynki z Cascade i wyeliminowaniu jej na zawsze z ich życia.

- Paige.

W drzwiach ukazał się doktor Ełliot, wywołując dziewczynę na korytarz. Paige podniosła się wdzięcz­nym ruchem, posyłając błagalne spojrzenia Clayowi, który zrozumiał i wyszedł za nią. Willa pozostała, tkwiąc niezręcznie w poczekalni i odprowadzając ich wzrokiem. Przez oszklone drzwi wypatrywała trwożnie oznak, że doktor przynosi złe wieści, i doznała ulgi, gdy twarz Paige pociemniała bardziej z gniewu niż z bólu.

- Pozwól i ty - zawołał doktor Elliot przez uchylone
drzwi do Willi, surowym tonem i wzrokiem dając jej
odczuć swoją dezaprobatę.

Willa pośpieszyła z łomocącym sercem. Dochodziła do małej grupki, gdy Paige wydała cichy dźwięk zniecierpliwienia i wysunęła dłoń spod ramienia Claya, żeby się skierować do najbliższej toalety. Natychmiast podniosła się Mabel Asner i pobiegła za Paige, żeby jej służyć pociechą. I zapewne, pomyślała nieżyczliwie Willa, w poszukiwaniu jeszcze jednego tematu do plotek.

- Możesz do niej wejść na pięć minut, Willo, ale
ani na minutę dłużej - zapowiedział doktor Elliot, po

18

CZARNA OWCA

czym pośpieszył z ostrzeżeniem: - Nie wolno jej teraz dać najmniejszego powodu do zdenerwowania, więc uważaj.

- Nigdy bym tego nie zrobiła - odparła Willa, dotknięta jego tonem.

- Sam twój widok może być dla niej stresem
- oświadczył doktor. - Przy najlżejszej oznace, że to
dla niej zbyt wielki wysiłek, każę ci wyjść. Przerwę
widzenie bez względu na to, jak bardzo Tess chce się
z tobą zobaczyć, rozumiesz?

Willa poczerwieniała, jej zielone oczy rzucały błyskawice. Była oburzona sposobem, w jaki doktor Elliot do niej przemawia.

- Rozumiem doskonale.

Zacisnęła zęby, powstrzymując się od jakiejś ciętej odpowiedzi, pomna, iż to zawodowej opinii tego człowieka, że nie należy się teraz sprzeciwiać chorej, zawdzięcza możliwość zobaczenia się z nią.

- A więc dobrze - oznajmił doktor z ociąganiem,
obserwując ją bacznie. - Opowiedz się siostrze dyżurnej
przed wejściem na oddział.

Willa się odwróciła i ruszyła korytarzem ku małemu holowi. Starała się nie zwracać uwagi na odgłos kroków, które jej towarzyszyły, kroków Claya. Clay się do niej nie odzywał, dopóki się nie zameldowała pielęgniarce.

- Będę cię obserwował, Willo.

Willa podniosła na niego wzrok. Jego ciche ostrze­żenie uświadomiło jej, jak głęboka jest przepaść wrogości i nieufności między nimi.

- Obserwuj dobrze, Clay - mruknęła widząc, jak
się ustawia przed okienkiem.

Z jego męskiej postaci emanowała zimna, nieub­łagana obcość wroga.

ROZDZIAŁ DRUGI

Willa weszła do sali intensywnej opieki i zatrzymała się tuż za drzwiami, przerażona okropnością tego, co się stało. Ciocia Tess leżała na jednym z czterech łóżek. Willi ścisnęło się serce na widok licznych przewodów i rurek podłączonych do jej wątłego ciała. Nieustający szum, migot i pulsowanie aparatury kontrolnej uzmys­łowiły, jak bardzo chora jest tu każda z pacjentek. Kiedy się zbliżała do łóżka, zdjęło ją nagłe przerażenie, że jej wizyta okaże się ponad siły cioci.

Rzuciła trwożne spojrzenie na siostrę, która weszła wraz z nią. Siostra kiwnęła zachęcająco głową, więc Willa z wahaniem ujęła ciocię za rękę.

- Jestem, ciociu - powiedziała.

Powieki Tess trzepotały przez chwilę, zanim się otworzyły i chora dostrzegła siostrzenicę.

- Willa.

Ciocia Tess raczej uformowała jej imię wargami, niż je wypowiedziała, widać zbyt słaba, by wydobyć głos. Patrzyła czule na Willę bladoszarymi oczami, jej bezkrwiste wargi zadrżały z wysiłku, jakiego wymagał uśmiech. Serce mało nie pękło Willi w piersi na ten widok. Ścisnęła delikatnie dłoń cioci w obu rękach.

• Brakowało mi ciebie - wyszeptała ciocia, a Willa
  poczuła w oczach piekące łzy.

• Mnie też ciebie brakowało, ciociu.

Willi załamał się głos. Pogłaskała dłoń chorej.

• Proszę cię... zostań - powiedziała Tess. - Chcę
  cię mieć przy sobie.

• Zostanę - obiecała Willa.

20

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

21

Zamarła, gdy powieki cioci się zamknęły. Gotowa byłaby przyrzec jej wszystko, byleby utrzymać ją przy życiu i przywrócić do zdrowia.

Tess otworzyła ponownie oczy.

- Zachowałam twój pokój... jak był. - Przymknęła
powieki, jakby stanowiły zbyt wielki ciężar. Zdawała
się chwilę odpoczywać. - Chcę, żebyś wróciła do
domu.

Łzy zamgliły Willi oczy. Powrót na rodzinne ranczo nie wchodził w rachubę, ale nie mogła tego cioci teraz powiedzieć. Przez pięć lat nie miały ze sobą kontaktu, więc Tess nic nie wiedziała o życiu, jakie Willa zorganizowała sobie w Colorado.

Siostra dotknęła ramienia Willi dając jej znak, że czas kończyć wizytę. Było oczywiste, że Tess jest zbyt słaba, by dłużej mówić.

- Muszę teraz iść, ciociu - powiedziała Willa
pochylając się, żeby ją pocałować w policzek. - Śpij
dobrze. Jutro cię znowu odwiedzę.

Powieki Tess zamknęły się ponownie i chora odpłynęła w ciężki sen. Willa puściła delikatnie jej dłoń i wycofała się tyłem do drzwi. Drżała na całym ciele i łzy zamazywały jej spojrzenie, gdy wychodziła za siostrą z pokoju.

• W znacznej mierze to działanie leków - odezwała
  się uspokajająco siostra na widok przejętej twarzy Willi.

• Będzie żyła? - Willa musiała zadać to pytanie.

• Na razie kryzys minął. Zadecyduje następne
  czterdzieści osiem godzin. - Siostra obejrzała się na
  łóżko Tess. - Za wszelką cenę chciała się z panią
  zobaczyć.

Willa była zbyt wzruszona, by się zatrzymać czy odpowiedzieć. Wyszła szybko na korytarz, bo w oczach stały jej łzy. Na nieszczęście przy drzwiach czekał ciągle Clay, więc Willa uczyniła wysiłek, żeby je pohamować.

• Co ci powiedziała?

• Myślałam, że umiesz czytać z warg - odparła
  wymijająco Willa i ruszyła przez holik.

Zaczęła po omacku szukać w torebce jednorazowej chusteczki, chcąc wytarciem nosa zamaskować ledwo powstrzymywany potok łez. Stanęła tuż przed wyjściem na główny korytarz, niezdolna powstrzymać wes­tchnienia, gdy stwierdziła, że ma w torebce tylko jedną zgniecioną bibułkę.

Szorstki głos Claya zwrócił jej uwagę na niepokalanie białą chusteczkę, którą wsuwał jej w dłoń.

Odwróciła się prostując sztywno plecy. Wytarła nos dla zatuszowania przypływu łez.

Clay, który ją obserwował, dostrzegł dreszcz, co wstrząsał jej drobnym ciałem. Był na siebie zły, że nie potrafi pozostać nieczuły na jej doznania, ale Willa miała w sobie zawsze coś, co go wzruszało. Przebiegł mrocznym spojrzeniem po jej szczupłych plecach, po kształtnych pośladkach i nogach opiętych dżinsami, i zacisnął gorzko wargi. Poruszało go w niej teraz coś innego niż wówczas, kiedy była dziewczynką, a potem panienką, ale nie miał najmniejszego zamiaru poddać się temu pociągowi.

Willa osuszyła spiesznie oczy, wyczuwając irytujące zniecierpliwienie Claya.

- Oddam ci chusteczkę przy najbliższej okazji
- powiedziała chowając ją do torebki.

Ruszyła w kierunku głównego wyjścia, lecz zatrzymał ją głos Claya:

- Masz gdzie nocować?

Willa, zaskoczona, podniosła na niego wzrok.

• W motelu, gdzie nocowałam, powinny być chyba
  wolne miejsca.

• To dobrze.

Pokiwał głową, wyraźnie zadowolony z jej od­powiedzi. Willa raptem pojęła podtekst jego pytania.

22

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

23

• Nie martw się, Clay. Nie mam najmniejszego
  zamiaru narzucać się Paige.

• Chciałem się tylko upewnić, że ci nie przyjdzie
  do głowy wykorzystać sytuację kosztem jej albo Tess

• wyjaśnił przyszpilając wzrokiem spojrzenie Willi.

• Obie są bez tego dostatecznie zgnębione.
  Willa poczuła przypływ gniewu.

• A ty się mianowałeś ich obrońcą - zadrwiła
  i wargi jej zadrżały. - Na twoim miejscu pilnowałabym
  własnych interesów.

• Obecnie moim interesem jest pilnowanie ciebie

- warknął. - Wiedz, że nie spuszczę cię z oka, dopóki
nie wyniesiesz się z miasta.

- Ciekawam, co na to powie Paige - odpaliła Willa.
Domyślała się, że Paige i Clay są ze sobą związani.

A jeśli jeszcze nie są, to niedługo będą. Dziwnie irytowała ją ta myśl.

• Jesteś ostatnią kobietą, o którą Paige mogłaby
  być zazdrosna.

• Paige nie będzie zazdrosna. Będzie umierała ze
  strachu. - Willa uśmiechnęła się z przekąsem.

Ukryte oskarżenie Willi zaległo między nimi nagłym milczeniem. Ciemne oczy Claya zapłonęły gniewem, zadrgał mu mięsień policzka. Mierzył Willę wściekłym spojrzeniem.

- Nie masz już siedemnastu lat, Willo - powiedział
cichym, złowróżbnym głosem. - Tym razem zapłacisz
za wszystko, co zrobisz. Już moja w tym głowa.

W Willi wezbrały nową falą gorycz i poczucie krzywdy, które ją nurtowały od pięciu lat.

- Tylko tym razem - podkreśliła słowa - postaraj się poznać wszystkie fakty, zanim wydasz wyrok.

Odwróciła się i ruszyła szybkim krokiem do windy, z sercem pulsującym w piersi jak otwarta rana.

Ból trwał nie zmniejszony, kiedy zamawiała kanapkę na wynos w barze koło szpitala, a potem przyjechała

z nią do małego przydrożnego motelu na skraju miasteczka.

Posępnie wpatrywała się w nieapetyczną kanapkę, niezdolna przełknąć więcej niż parę kęsów. Natomiast z przyjemnością piła gorącą kawę. Nic jednak nie mogło zabić kłębiącego się w niej poczucia krzywdy. Całe szczęście, uświadomiła sobie teraz, że zdołała jakoś zepchnąć w głąb świadomości rozpacz po śmierci Angie, zwłaszcza że również Clay obrócił się przeciwko niej. Nie trzymałaby się ani w części tak dobrze przez te pięć lat, gdyby nie to. Dostatecznym ciosem było, że wuj Cal zajął odruchowo stronę Paige, niezdolny sobie wyobrazić, że jego ukochana córeczka może nie być wcieleniem doskonałości. Dobiło ją, kiedy po stronie Paige stanęła także prawie cała paczka przyjaciół, których miały wspólnie z Angie.

Jednakże ostateczne uderzenie obuchem w głowę stanowił fakt, że Clay przyłączył się do wszystkich, dając wiarę Paige, a nie jej. Kto jak kto, ale on powinien ją znać lepiej, myślała w desperacji.

Odwrócenie się od niej Claya oznaczało zdrady pokładanej w nim ufności i uczucia, które do niego żywiła. W ciągu przeszło siedmiu lat, przez które się przyjaźniła z Angie i przez które się niemal nie rozstawały, nie skłamała mu ani razu. Owszem, były z nich niezłe ziółka, a ich szczenięce kawały zwracał]się często przeciwko niemu, jednakże traktował ją zawsze jak drugą młodszą siostrę, Willa zaś go ubóstwiała.

Kiedy Angie zginęła, a o spowodowanie jej śmierć obwiniano Willę, utraciła wszystko, z przyjaźnią Clay'a włącznie. Zwielokrotniony ból był niemal ponad jej siły

Willa zerwała się z fotela.

- Co to ma teraz za znaczenie? - zadała samej sobie na głos pytanie.

Wprawdzie nie spowodowała śmierci Angie, ale nie

24

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

25

zdołała jej również uratować. Ta potworna prawda będzie ją prześladować do końca życia.

- Wyglądasz dzisiaj znacznie lepiej, ciociu - po­
wiedziała cicho Willa, skrępowana obecnością nabur-
muszonej Paige po drugiej stronie łóżka.

Od dnia pogrzebu minął tydzień, tydzień, odkąd ciocię przewieziono do szpitala. Poprzedniego dnia przeniesiono ją z oddziału intensywnej opieki do separatki. Doktor zapewniał, że rekonwalescencja Tess przebiega pomyślnie, jakkolwiek może trwać nieco dłużej niż normalnie ze względu na stres spowodowany śmiercią męża.

Willa odczuwała bezgraniczną ulgę, chociaż z drugiej strony wiedziała, że teraz, kiedy ciocia wraca do zdrowia, ona będzie musiała niedługo pomyśleć o wyjeździe. A sądząc po zabójczych spojrzeniach, jakie jej posyłała Paige, owo niedługo powinno znaczyć już.

- Czuję się znacznie, znacznie lepiej, moja droga

- odrzekła Tess spoglądając na siostrzenicę z czułym
błyskiem w oku. - Twój powrót podziałał na mnie
jak balsam.

Willa wsunęła ręce w kieszenie dżinsów, ogarnięta nagłym zakłopotaniem. Za każdym razem, gdy ze­zwalano jej na wizytę, ciocia Tess rozmawiała z nią tak, jakby Willa powróciła na dobre do Cascade. Każda delikatna aluzja, że może być inaczej, wprawiała ciocię w taki niepokój, że Willa drżała, czy nie wpływa to ujemnie na jej zdrowie. Czy teraz nadeszła odpowiednia chwila, żeby jej uświadomić, że będzie musiała niedługo wracać do Colorado?

- Zamówiłam ci na dzisiaj fryzjerkę, mamusiu

- wtrąciła Paige, nim któraś z nich zdążyła się
ponownie odezwać.

- Już mi to mówiłaś, Paige - odparła Tess nie

spuszczając oka z siostrzenicy. - Teraz chcę poroz­mawiać z Willą o ranczu, póki nie jestem zmęczona. Paige wyraźnie pobladła.

- Nie rób tego, mamusiu. Proszę cię.

Tess spojrzała na córkę i Willa dostrzegła w jej oczach determinację, o jaką jej nie podejrzewała. Zaintrygowało ją to.

- Omówiłyśmy tę sprawę wczoraj i nie chcę do
tego wracać. Wyjeżdżasz na tydzień na kontrakt z tą
twoją agencją modelek, a ja tu pozostanę bez nikogo,
kto by doglądał rancza. Z tego, co Willa mi opowiadała

o swojej pracy, jest osobą, jakiej nam potrzeba.
Tess obróciła wzrok z powrotem na siostrzenicę

i dostrzegła na jej twarzy zaskoczenie, kiedy do Willi
dotarło istotne znaczenie jej słów.

Willa uświadomiła sobie, że wprawdzie ciocia rozpy­tywała ją trochę o życie, jakie prowadzi, ale w gruncie rzeczy jej pytania dotyczyły bardziej umiejętności siostrzenicy. Przyjęcie, jakie jej zgotowało Cascade, bynajmniej nie nastrajało Willi do zwierzeń przed nikim, nawet przed ciocią Tess. Teraz, w obecności przyczajonej Paige, tym bardziej nie miała ochoty zdradzać, że jest współwłaścicielką rancza w Colorado.

- Potrzebna mi twoja pomoc, Willo -- zaczęła
poważnie Tess szukając wzrokiem oczu siostrzenicy.

- Ranczo bardzo podupadło w ciągu czterech lat, odkąd wujek zaczął chorować. Zostało tylko dwóch ludzi, resztę musieliśmy zwolnić. Jeden z nich odszedł przed paroma tygodniami. Drugi - Tess potrząsnęła głową - ma problemy z alkoholem. Zdarza się często, że czuć od niego whisky, kiedy przychodzi na posiłki. Zresztą nawet gdyby nie pił, nie sądzę, żeby dał sobie radę z prowadzeniem rancza.

Widząc, do czego Tess zmierza, Willa chciała jakoś uprzedzić jej prośbę. Otwierała usta, żeby odmówić, ale powstrzymało ją bolesne błaganie w oczach cioci.

26

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

27

- Potrzebuję kogoś, kto poprowadzi ranczo, bo inaczej utracę wszystko. Muszę je jakoś ratować. - Jej ciepłe szare oczy zasnuły się mgłą. - Wiem, że masz żal do wujka, ale znaczyłoby to dla mnie bardzo wiele, gdybyś została i pomogła.

• Nie potrzebujemy jej tutaj, mamusiu - burknęła
  Paige ze złością.

• Ja jej potrzebuję - odparła Tess stanowczo i mgła
  zniknęła z jej oczu, gdy się sprzeciwiła córce.

Willa nie wierzyła własnym uszom. Mniejsza o to, że ciocia zrobiła się z biegiem lat nieco zaborcza. Ale prosi Willę, żeby nie tylko została, lecz żeby podjęła zadanie, które byłoby nie lada wyzwaniem nawet dla doświadczonego ranczera. W obecnych czasach w ogóle trudno zarobić na ranczerstwie, a tutaj ona miałaby być osobą powołaną do uzdrowienia posiadłości znajdującej się u progu bankructwa.

Prowadzi wprawdzie własne ranczo, które jest mniej więcej tych samych rozmiarów, co ranczo Hardingów, ale jeśli zostało ono zbytnio zaniedbane, nie miała pewności, czy wystarczy dobre zarządzanie, żeby je wyciągnąć z opałów. Poza tym Willa pracowała zawsze z Ivy, a tym razem byłaby zdana wyłącznie na własne siły. Instynkt kazał jej odrzucić propozycję Tess.

• Nie sądzę, ciociu, żebym była odpowiednią osobą
  do zarządzania ranczem - powiedziała starając się, by
  jej odmowa nie zabrzmiała zbyt ostro.

• Nie widzę nikogo lepszego - odparowała Tess.

- A poza tym będziesz u siebie, Willo. Pragnęłam,
żebyś wróciła, od dnia, kiedy wujek wymówił ci dom.

- Nie jestem pewna, czy poradziłabym sobie

- przyznała Willa - jeśli ranczo jest zaniedbane. Do
tego trzeba kogoś o znacznie większym doświadczeniu.

Nawet gdyby się podjęła tego zadania, nie miała gwarancji, że zdoła uratować kulejące ranczo. Nie chciała brać na siebie takiej odpowiedzialności.

• Paige jest gotowa zainwestować w posiadłość
  część swoich oszczędności, żeby pokryć przynajmniej
  bieżące wydatki i niezbędne naprawy. To będzie
  znaczna pomoc. Ale samo to...

• Jestem gotowa wyłożyć znaczną sumę pod warun­kiem, że znajdziesz odpowiedniego rządcę - spros­towała Paige. - Nie mam najmniejszego przekonania,
  że Willa się do tego nadaje. Co o prowadzeniu rancza
  może wiedzieć młoda dziewczyna, nawet jeśli na nim
  pomagała. Willa pracuje przy koniach, a my hodujemy
  bydło. To jest praca dla mężczyzny.

• Sama nie wierzysz w to, co mówisz, Paige - zganiła
  ją Tess kręcąc głową. - Wiesz, że mam krytyczny
  stosunek do tych zwariowanych feministek, ale to nie
  znaczy, żebym uważała kobietę za niezdolną do
  wykonywania męskiej roboty, jeśli chce i umie. A Willa
  pracowała z tatusiem i kowbojami, kiedy ty jeszcze
  się bawiłaś lalką.

Niezachwiana wiara Tess sprawiła, że Willi ścisnęło się gardło.

- A więc dobrze, mamusiu - odparła Paige od­rzucając buntowniczo czarną grzywę. - Postawię
sprawę jasno. Nie chcę tu widzieć Willi.

Zmęczenie, które zaczynało się powoli malować na twarzy Tess, uleciało, jej łagodne spojrzenie zrobiło się nagle surowe.

- Tatuś postąpił niesłusznie wymawiając Willi dom,
Paige. Nie było dnia, żebym sobie nie wyrzucała, że
do tego dopuściłam. Teraz, kiedy Willa wróciła - Tess
obróciła się i sięgnęła po dłoń siostrzenicy, a w jej
oczach pojawiła się tkliwość - uczynię wszystko, żeby
ją tu zatrzymać.

Willa uścisnęła rękę cioci i na jej wargach zaigrał niepewny uśmiech.

- Proszę cię, Willo - zaapelowała Tess - pojedź
przynajmniej na ranczo rozejrzeć się.

28

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

29

Willa umknęła wzrokiem od ufnego spojrzenia cioci.

- Gdybym się nawet zgodziła, to co na to powie
Clay Cantrell?

- Właśnie, mamusiu - poparła ją gorliwie Paige.

- Co z Clayem? Jak się będzie czuł, mając Wille pod
bokiem jako wieczne memento?

Willa zesztywniała. Niezdolna się pohamować, posłała siostrze ciotecznej zabójcze spojrzenie przez szerokość łóżka. Krew uderzyła jej do głowy na widok zadowolonego uśmieszku na nienagannie umalowanej twarzy Paige. Niczego nie pragnęła w tej chwili bardziej niż zgasić ten wyraz zadowolenia.

- Dobrze, ciociu - usłyszała swój głos. Zwróciła
z powrotem wzrok na Tess i ujrzała błysk podniecenia
w jej oczach. - Pojadę się rozejrzeć na ranczo. Ale
muszę porozmawiać z Clayem, zanim podejmę osta­teczną decyzję.

Zmarszczki lat i trosk rozluźniły się na twarzy Tess.

• Zadzwonię do niego.

• Nie, ciociu - powiedziała zdecydowanie Willa.

- Jeśli miałabym tutaj zostać, muszę z nim dojść do
porozumienia bez pośredników.

- Dobrze, Willo. Załatw to po swojemu. Wierzę
w ciebie.

Przesadna ufność Tess przejęła Willę nagłą obawą, czy ciocia się po niej zbyt wiele nie spodziewa.

- Ale chcę, żebyś wiedziała, że to będzie w najlep­szym razie rozwiązanie tymczasowe.

Ze ściśniętym sercem stwierdziła, że jej ostrzeżenie nie ostudziło bynajmniej entuzjazmu cioci. Zupełnie jakby Tess nie przyjmowała do wiadomości niczego, czego nie chciała usłyszeć. Willa musiała postawić sprawę jaśniej.

- Zostanę tylko do czasu, aż zaprowadzę trochę
porządku na ranczu i znajdę ci dobrego rządcę.

Ciocia Tess tylko nieznacznie zmarszczyła czoło na jej słowa.

- Jakoś się to ułoży - powiedziała i opuściła głowę na poduszkę, wyraźnie teraz zmęczona.

Żadna z nich nie zauważyła wyrazu strachu, który przemknął po ładnej buzi Paige.

Orion, ranczo Claya Cantrella, przylegał od południa do znacznie mniejszego rancza Hardingów. Willa mogłaby wziąć konia i dotrzeć tam w czasie prawie

0 połowę krótszym niż dojazd autem, ale okres, gdy
między dwoma domami przestrzegano niewielu for­
malności, przeminął wraz ze śmiercią Angie.

Willa zdawała sobie sprawę, że w Orionie czeka ją nieżyczliwe przyjęcie, nie wiedziała tylko, do jakiego stopnia nieżyczliwe. W tej chwili jednak wzburzona, nie troszczyła się o to.

Była zmęczona i zaskoczona stanem, w jakim znalazła ranczo. Pojechała tam zgodnie z przy­rzeczeniem danym cioci Tess i w prawdziwe wzburzenie wprawiło ją zaniedbanie domu i zabudowań gos­podarczych. Wszystko prosiło się o świeżą farbę, połowa zagród koło stajni całkiem zarosła chwastami. Dach stodoły, uszkodzony dawno przez wichurę, przeciekał i na stryszku zatęchło ładne kilka beli siana. Wszędzie widać było ślady marnotrawstwa

1 niedbalstwa.

Odszukała Arta Bolesa, jedynego kowboja pozos­tałego na ranczu, i oburzył ją zarówno jego nietrzeźwy stan, jak i opryskliwość. Odmówił jej wszelkiej pomocy, jego bezczelne spojrzenie podawało w wątpliwość jej prawo do żądania jakichkolwiek informacji. W końcu Willa wybrała sama i osiodłała sobie konia, żeby przed zmierzchem objechać jak najwięcej posiadłości.

Nie znalazła ani jednego ogrodzenia, co by nie wymagało napraw. Bydło, które powinno być przy­zwyczajone do przepędzania przez kowbojów, okazało się dzikie i płochliwe prawie jak sarny. Oburzenie

30

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

31

Willi wzmogło się jeszcze, gdy wypatrzyła co najmniej trzy nie ocechowane cielaki, które sądząc po wzroście urodziły się dobrze przed wiosennym spędem, a zatem powinny nosić znak rancza.

Kiedy wróciła do stajni i poprosiła Arta Bolesa, żeby oporządził konia, zajął się tym z wyraźnym ociąganiem, podczas gdy ona poszła zlustrować szopę, w której przechowywano sprzęt gospodarczy. Wyda­wało jej się, że przynajmniej tutaj zastanie wszystko w porządku, dopóki nie dotarła do traktora i nie stwierdziła, że część silnika została wymontowana, widocznie do reperacji, i leży na blacie obok.

Za parę dni trzeba będzie przystąpić do koszenia łąk i belowania siana, a tu traktor jest niesprawny. Stoi tak najwidoczniej od dłuższego czasu, a jeśli to robota Arta Bolesa, nie wiadomo, czy maszyna da się w ogóle doprowadzić do stanu używalności.

Willa wpadła do kwatery kowbojów, z trudem powściągając gniew. Tym razem Boles przybrał postawę defensywną.

• Za wiele roboty na jednego człowieka - odburk­
  nął. - I jakie pani ma w ogóle prawo wścibiać tutaj
  nos? Kim pani właściwie jest?

• Ustaliliśmy już parę godzin temu, kim jestem
  i po co tutaj przyjechałam, proszę pana. Nie ustaliliśmy
  natomiast, czym pan się zajmował, żeby zarobić na
  swoje pobory.

• Nie muszę odpowiadać na pani pytania - odpalił
  Art Boles, prostując się buńczucznie.

Willa przytaknęła skinieniem głowy, zaciskając wargi w twardą linię.

- To może się wkrótce zmienić, proszę pana. A jeśli się zmieni, niedługo będzie pan musiał odpowiadać na moje pytania, bo inaczej będzie pan szukał nowej pracy.

Odwróciła się i pomaszerowała do swego auta,

żeby się nie dać ponieść i nie kazać mu się od razu wynosić. Oburzało ją, że Art Boles bierze pieniądze, które cioci Tess z takim trudem przychodzi płacić, dając niewiele w zamian.

Przypomniała sobie gorliwość Claya, żeby jej nie pozwolić wykorzystać sytuacji kosztem cioci Tess. Groził, że nie spuści jej z oka, ale jakoś nie przyszło mu do głowy mieć oko na to, co robi Art Boles. Willa postanowiła mu to wypomnieć, jeśli będzie zbyt silnie oponował przeciwko jej pozostaniu na ranczu Har-dingów.

Bo zdecydowała się pozostać. Ciocia naprawdę potrzebuje jej pomocy, choćby po to, żeby wyrzucić Arta Bolesa i nająć odpowiedniego rządcę oraz ze dwóch sumiennych kowbojów. Clay musi się pogodzić z jej obecnością w sąsiedztwie przez parę najbliższych tygodni. A co do rancza w Colorado, to Ivy da sobie bez niej radę, gdyż ich rządca, Dekę Bailey, może Willę z powodzeniem przez jakiś czas zastępować.

Niemal za szybko dojechała do skrętu szosy i w krótszym czasie, niż jej się to zapisało w pamięci, zatrzymała auto przed siedzibą Cantrellów.

Dom, pomyślany tak, by harmonizował z natural­nym otoczeniem, został wzniesiony z drzew ściętych na samym ranczu. Była to długa, przestronna par­terowa budowla z grubych bali, nadających jej surowy charakter solidności i trwałości.

Willa spędziła wiele czasu w tym domu i na tym ranczu. Były z Angie przyjaciółkami od serca, ze­spolone ze sobą szczególną więzią wieku i sieroctwa. Bystre, żywe, nieposkromione, stanowiły nie lada wyzwanie dla Claya, który jedyny potrafił na dłuższą metę znosić ich wybryki. Willa zazdrościła Angie starszego brata do chwili, gdy na tyle dojrzała, że się w nim lekko zadurzyła.

Od tej pory Clay stał się romantycznym bohaterem,

32

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

33

podsycającym jej dziewczęce rojenia. Willa uważała, że może bezpiecznie wypróbować na nim swoje szybko rozwijające się kobiece wdzięki. W dniu, w którym zdecydowała się to wprowadzić w czyn, przekonała się, że nie jest rzeczą bezpieczną zaczynać z Clayem Cantrellem zabawę w całowanie.

Rozchyliła wargi w lekkim uśmiechu. Nawet w ob­liczu gorzkiej konfrontacji nie potrafiła się oprzeć wspomnieniu. Clay wywierał zbyt wielki wpływ na okres jej dojrzewania, budził zbyt wiele ciepłych uczuć, by Willa mogła całkowicie wyrzucić to z pamięci. Bez względu na wynik tej wizyty, Clay zachowa zawsze, obok Angie, wielką część jej miłości.

Gniew Willi nieco zelżał. Nie chciała swoją obe­cnością wyprowadzić Claya z równowagi. Może uda jej się znaleźć sposób przekonania go, żeby się pogodził z jej obecnością tutaj do czasu, gdy Willa wyprowadzi ranczo wujostwa na spokojne wody. Clay był zawsze człowiekiem rozsądnym, a nie ulega wątpliwości, że ma wiele sentymentu do jej cioci, chociaż nie potrafi już obudzić w sobie sympatii do niej. Może to wystarczy.

Zostawiając kluczyki w stacyjce, Willa wysiadła z auta i zatrzasnęła mocno drzwiczki, mając nadzieję, że ciepły przedwieczorny wietrzyk doniesie odgłosy jej przyjazdu do wnętrza domu. Uważała, że lepiej nie telefonować i nie prosić Claya z góry o pozwolenie zjawienia się tutaj, ale nie chciała go też zbytnio zaskoczyć.

Podeszła do drzwi wejściowych i zawahała się tylko przez moment, nim zastukała kołatką. Poczekała chwilę, ocierając spoconą dłoń o dżinsy, po czym zastukała powtórnie. Nim zdążyła opuścić rękę, drzwi się otworzyły.

- Dobry wieczór, Clay.

Wysoka postać Claya Cantrella niemal całkowicie

wypełniła drzwi, jego bary zajęły lwią część ich szerokości. Nie zdawał się zaskoczony jej widokiem, lecz w jego oczach malowała się chłodna rezerwa.

- Chciałabym z tobą pomówić, jeśli mi pozwolisz
- oznajmiła.

Postanowiła trwać przy miłych wspomnieniach związanych z nim, starać się nie zauważać wrogości, jaką jej teraz okazuje. Clay był kiedyś bliskim przyjacielem, a chociaż zdradził ją dając wiarę wszystkiemu co najgorsze, nawet ona musiała przyznać, że ponure ówczesne okoliczności mogły doprowadzić najbliższą przyjaźń do zerwania.

- Proszę cię, Clay - powiedziała cicho.

Mijały chwile i Willa myślała już, że jej nie wpuści do domu. W końcu jednak usunął się na bok i zaprosił ją gestem do środka.

Ledwo przekroczyła próg, Willa poczuła się tak, jakby została przeniesiona w przeszłość. Nic się nie zmieniło w surowym urządzeniu przestronnego salonu, od ciężkich drewnianych mebli krytych skórą, przez ściany zdobione przedmiotami indiańskiego rękodzieła, po grubo tkane dywany rozłożone tu i ówdzie na froterowanej podłodze. Wzrok Willi pobiegł natych­miast na blat nad kamiennym kominkiem.

Stała na nim nadal fotografia maturalna Angie. Angie zginęła wprawdzie parę tygodni przed maturą, ale portrety maturalne i jej, i Willi zostały zrobione na kilka miesięcy przedtem.

Ból i gorycz żałoby, które nigdy nie opuściły Willi, napłynęły nową falą. Druga fotografia, która niegdyś dumnie dzieliła miejsce na kominku - jej własna - została usunięta.

- Chciałaś ze mną pomówić.

Zaskoczona niskim głosem Claya, obróciła się do niego szybko. Na jego kamiennej twarzy nie malował się cień życzliwości, tylko ta nieprzeni-

34

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

35

kniona wrogość, która jej przypominała ostatni wieczór, gdy przyszła opowiedzieć o wypadku. Wypił tego dnia dużo. „Wynoś się z mojego domu!" - warknął, zbyt wstrząśnięty jej widokiem, by dać jej choćby chwilę na wyjaśnienie. Złapał ją za ramię i wyprowadził bezwzględnie za drzwi. Za­łamało ją to zupełnie.

Poczuła nagle przemożną chęć, żeby jeszcze raz spróbować mu opowiedzieć, co naprawdę zaszło w dniu, gdy zginęła Angie, i żeby go zmusić do dania jej wiary. Czy kłamstwo utrwalone przed pięciu laty jest nadal silniejsze od prawdy? Czy starczy jej sił, żeby się o tym przekonać?

Wspomnienie zasłabnięcia cioci Tess na cmentarzu przywiodło Willę do rzeczywistości. Jak by się to odbiło na jej stanie, gdyby Willa ponownie wystąpiła z twierdzeniem, że to Paige swoją wariacką jazdą spowodowała wypadek? Ciocia kocha bezgranicznie córkę i jest z niej ślepo dumna. Najlżejsze wspomnienie prawdy może stanowić zagrożenie dla jej zdrowia.

Willa poczuła, jak ogarnia ją dawna bezsilność. Nie może pisnąć o niczym słówkiem. W oczach wszystkich w Cascade i okolicy, a szczególnie w oczach Claya, musi pozostać tchórzliwą małą kłamczuchą, która odpłaciła wujkowi i cioci za przyjęcie jej do swego domu bezwstydnymi łgarstwami o ich ukochanej Paige. Zresztą Clay dokonał już wyboru. Pięć lat temu Willa gotowa była błagać, żeby jej uwierzył. Ale nie będzie go błagać teraz. Ani potem. Duma kazała jej podnieść głowę. Nie będzie nigdy więcej zabiegała o niczyją wiarę.

• Paige pewnie dzwoniła, żeby cię poinformować,
  po co tu przyjadę - zaczęła, nagle pewna, że tak było.

• Tak, dzwoniła jakiś czas temu. Powiedziała, że
  Tess cię prosiła, żebyś tu została i przejęła prowadzenie
  rancza.

W głosie Claya zabrzmiał gorzki sarkazm.

• A więc wiesz także, że obiecałam Tess rozejrzeć
  się na ranczu i że zamierzałam potem przyjechać,
  żeby się z tobą rozmówić.

• Powiedziała mi i to.

• Postanowiłam zostać - oznajmiła Willa wprost,
  wsuwając w kieszenie dżinsów dłonie, z którymi
  w zdenerwowaniu nie wiedziała co zrobić.

• Nie!

Serce podskoczyło Willi w piersi na to jedno słowo, wypowiedziane tak cicho, a zarazem tak ostro.

- Ranczo Hardingów jest w opłakanym stanie
- jęła perswadować Willa. - Mam zamiar zostać
tylko tak długo, dopóki nie zaprowadzę trochę
porządku i nie znajdę odpowiedniego rządcy. Myślę,
że potrwa to najwyżej miesiąc.

Clay uśmiechnął się drwiąco.

- Co ty możesz zrobić?

Willa skwitowała jego sceptycyzm uniesieniem brody.

- Znacznie więcej, niż zrobili liczni przyjaciele
i sąsiedzi cioci - powiedziała cicho.

Zacięty wyraz twarzy Claya nie uległ zmianie. Ten stojący naprzeciw niej, twardy mężczyzna musiał się spodziewać, że usłyszy coś w tym rodzaju.

• Tess jest taka cholernie dumna, że nie pozwala
  sobie wiele pomóc.

• Zawsze taka była - przyznała Willa. - Ale teraz
  prosi mnie o pomoc. Chcę to dla niej zrobić, Clay.
  Chcę spróbować.

Clay nie mógł nie dostrzec melancholijnego cienia w oczach Willi. Twarz miała sztywną, wargi zaciśnięte z wysiłku ukrycia przed nim swoich uczuć. Znał ten jej wyraz z czasów, kiedy byli ze sobą tak blisko. Jej wielkie zielone oczy zdradzały zawsze tyle z tego, co się dzieje w ślicznej główce, iż często dokuczał mówiąc, że czyta w niej jak w otwartej księdze. Ich stosunki

36

CZARNA OWCA

przekształciły się z czasem w swego rodzaju grę, którą prowadzili oboje, w niewinny flirt, co pozwalał mu bezpiecznie powściągać pociąg do niej.

Clay poczuł przejmujący go chłód. Nie chciał przypomnieć sobie tego ani w ogóle niczego, co dotyczy Willi Ross. Chciał się znieczulić na wszystko z nią związane. Ale im bardziej się starał, tym stawało się to trudniejsze. Nie miał już przed sobą psotnego siedemnastoletniego trzpiota, w którym się pod-kochiwał. Miał poważną, melancholijną młodą kobietę, która zdawała się nigdy nie uśmiechać ani nie żywić jednej beztroskiej myśli. A ponieważ widział, że usiłuje to wszystko przed nim ukryć i nie próbuje grać na jego uczuciach, zdawał sobie sprawę, że coś z tego przenika przez pancerz jego goryczy i zapada mu głęboko w serce.

- Wobec tego powinniśmy się chyba trzymać od siebie z daleka - mruknął, odwracając się z irytacją, i przeczesał ciemne włosy stwardniałą od pracy dłonią.

Boleśnie napięte ciało Willi odprężyło się w poczuciu ulgi, lecz równocześnie ogarnął ją nagle nieznośny smutek.

Nie chcę ci przysparzać cierpień, Clay, miała ochotę powiedzieć. Gdybym mogła w jakiś sposób powrócić do tamtego dnia i uczynić jedną małą rzecz inaczej...

Rada była, że Clay nie widzi teraz jej twarzy.

- Ciocia się ucieszy. Dziękuję, Clay.

Spojrzała jeszcze raz na jego dumnie wyprostowane plecy, po czym się odwróciła i wyszła cicho.

ROZDZIAŁ TRZECI

Następnego dnia Willa wstała wcześnie. Nie do­dzwoniła się wieczorem do swojej wspólniczki, Ivy Dayton, więc spróbowała ją łapać zaraz po przebu­dzeniu, zanim Ivy wyjdzie z domu.

• Zostań, jak długo będzie trzeba - powiedziała
  bez wahania Ivy, kiedy Willa zrelacjonowała jej
  sytuację na ranczu cioci. - Poradzimy sobie we dwoje
  z Deke'em. W najgorszym razie najmiemy kogoś do
  pomocy.

• Dziękuję, Ivy. Doceniam twoje zrozumienie.

• Co ty? Zrobiłabyś to samo dla mnie - odparła
  bagatelizujące Ivy.

Willa uśmiechnęła się na przypomnienie swojej rudej, piegowatej przyjaciółki, prawie osiem lat od niej starszej. Ivy była dobroduszną, hożą wiejską dziewczyną, często nad miarę wspaniałomyślną, ale nie w ciemię bitą i nader twardą w interesach.

- Tylko uważaj tam na siebie - dorzuciła Ivy.

- Nic się nie martw. Dojrzałam przez te pięć lat.
Willa nie potrzebowała nic więcej mówić, bo

przyjaciółka wszystko wiedziała. Ivy odpowiedziała nieeleganckim prychnięciem.

- Ta twoja kuzyneczka też dojrzała. Teraz, kiedy
się znowu pojawiłaś na horyzoncie, będzie miała
duszę na ramieniu, a wiesz, jaka potrafi być bez­
względna, kiedy chodzi o ratowanie własnej skóry.

Willa skrzywiła się na to wspomnienie, ale była wdzięczna Ivy za jej niewzruszoną lojalność. Pracowały razem przez rok na wielkim ranczu w Kansas, zanim

38

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

39

Ivy zaproponowała jej połączenie kapitałów i do­świadczenia we wspólnym przedsięwzięciu. Owdowiaw­szy w wieku dwudziestu pięciu lat, Ivy zachowała większą część spadku, trochę do tego zaoszczędziła i była gotowa kupić coś na własność. Willa zwierzyła się jej w tym czasie ze swojej przeszłości, i to właśnie niezachwiana wiara w nią i przyjaźń Ivy łagodziły ból oderwania od rodziny i przyjaciół.

• Będę uważała, Ivy. Dziękuję ci.

• Daj mi znać, jeśli będziesz czegoś potrzebowała.

• Dobrze. Zadzwonię za jakiś tydzień - powiedziała
  Willa i odłożyła słuchawkę.

Spakowała się i zwolniła pokój w motelu. Było jeszcze daleko do pory wizyt w szpitalu, ale Willa jakoś się przemknęła do pokoju cioci. Wpadła na doktora Elliota, który akurat skończył badanie chorej.

- O parę godzin za wcześnie na odwiedziny, moja
panno - zganił Willę.

Uśmiech na jego twarzy przeczył jednak szorstkiemu tonowi. Stosunek do niej doktora Elliota złagodniał znacznie w ostatnich dniach, więc Willa odwzajemniła mu się swobodnym uśmiechem.

• Pięć minutek, dobrze?

• Tylko żeby to nie weszło w nawyk - odparł
  doktor i skierował się raźnym krokiem do drzwi.

• Zdecydowałaś się zostać - wywnioskowała roz­promieniona Tess.

Wyglądała z każdym dniem lepiej, tak że Willa nie mogła wyjść z podziwu.

- Zdecydowałam się zostać na jakiś czas - odparła
oględnie Willa. - Na parę tygodni, może miesiąc.
Muszę wrócić do swojej pracy.

Tess zmarszczyła lekko brwi.

- Lubisz pracować przy koniach. Nie widzę powo­du, dlaczego nasze ranczo nie mogłoby się po trochu
przestawić na hodowlę koni.

Willa zesztywniała. Niepokoiła ją determinacja cioci, żeby ją zatrzymać na dobre. Liczyła się jednak z tym, że Tess jest jeszcze zbyt słaba do przyjęcia wiadomości, iż zaangażowanie siostrzenicy w Co-lorado przekracza dalece obowiązki najemnej siły roboczej.

- Poczekamy, zobaczymy, ciociu - powiedziała
szybko. - Na ostateczną decyzję będzie czas, kiedy
wrócisz do zdrowia i sytuacja na ranczu się wy­klaruje.

Nie dodała, że nie ma gwarancji, iż da się ocalić posiadłość. Nie chciała malować zbyt ponurego obrazu, dopóki nie przejrzy ksiąg i nie przekona się dogłębnie, do jakiego stopnia zabagnione są finanse rancza.

- Rozmawiałaś z Clayem?

• Tak, wpadłam wieczorem do Oriona. Nie będzie żadnych przeszkód z jego strony.

Tego Willa była pewna. Clay może sobie nie życzyć jej pozostania tutaj i oczywiście musi dojść do nieprzyjemnych spięć między nimi, ale wiedziała, że Clay nie należy do ludzi, którzy by jej rozmyślnie rzucali kłody pod nogi.

- To dobrze. - Tess oparła się wygodniej o poduszki.

- Podjedź do adwokata załatwić formalności, tak
żebyś mogła przejąć finanse. Będzie miał wszystkie
papiery gotowe do podpisu. Kiedy się przeniesiesz na
ranczo?

- Dzisiaj. Ale mam jeszcze kilka spraw do załat­wienia w mieście po rozmowie z adwokatem.

Tess kiwnęła potakująco głową.

- Paige zatrzymała się na parę dni u przyjaciół,
więc musisz sobie kupić coś do jedzenia. I, Willo

- Tess przybrała zatroskaną minę - wiedz, że masz
moją całkowitą aprobatę, cokolwiek postanowisz
w sprawie Arta Bolesa.

- Nic się nie martw, ciociu. Poradzę sobie z nim.

41

CZARNA OWCA

40

Willa rozciągnęła wargi w uśmiechu, żeby rozproszyć niepokój Tess. W rzeczywistości z lękiem myślała

o przykrym zadaniu zwolnienia Arta Bolesa. Nie
mogła jednak tolerować na ranczu takiego pijaka

i próżniaka jak on.

• Jeśli będziesz zbyt zajęta, nie zaprzątaj sobie
  głowy jechaniem jeszcze raz taki kawał drogi do
  miasta w porze odwiedzin. Na pewno będziesz bardzo
  zmęczona.

• Zadzwonię, jeśli mi się nie uda przyjechać
  - odparła Willa i, zamieniwszy z ciocią jeszcze parę
  słów, opuściła szpital.

• Mam nadzieję, że wiedziałaś, co robisz, wyrzucając
  Arta Bolesa - powiedziała z fałszywą troską Paige
  pojawiając się w drzwiach z papierosem w ręku.

Willa podniosła wzrok znad ksiąg buchalteryjnych, nad którymi ślęczała przez cały wieczór. Zmarszczyła się na wspomnienie sceny, jaką urządził Art Boles, kiedy mu po południu wymówiła i wręczyła czek na resztę należnych poborów.

• Był prawdopodobnie jedynym kowbojem w całym
  hrabstwie, który by chciał u ciebie pracować.

• Nie pracował, i koniec - przypomniała siostrze
  ciotecznej Willa. - Czego ty właściwie chcesz, Paige?

Nie czuła się zbytnio zobowiązana do uprzejmości. Była zmęczona, następnego dnia zamierzała wstać o świcie.

• Chcę z tobą porozmawiać - odparła Paige.

• Nie jestem ciekawa, co mi masz do powiedzenia
  - oświadczyła Willa chłodno.

Zamknęła księgi, ułożyła je jedną na drugiej. Nie była wcale uszczęśliwiona, że Paige zdecydowała się wrócić wcześniej na ranczo.

- Może cię to jednak zaciekawi - odrzekła Paige.
Uplasowała swoją smukłą elegancką postać na

CZARNA OWCA

poręczy najbliższego fotela. Ubrana w szykowną brązową sukienkę, oryginalną kreację dobrego projek­tanta - Willa nie miała co do tego wątpliwości Paige wyglądała w każdym calu na modelkę. Oryginalne połączenie długich, czarnych splotów, przezroczystej skóry i fiołkowych oczu czyniło ją wymarzonym obiektem dla fotografa. Willa nie wiedziała, jak daleko Paige zaszła w ciągu tych pięciu lat, przez które nie utrzymywała kontaktów z rodziną, ale światowy wygląd kuzynki Paige zdawał się krzyczeć wielkim głosem o sukcesie.

- Jeżeli nie dojdziemy ze sobą do jakiegoś porozu­mienia, osobą, która na tym najbardziej ucierpi,
będzie mamusia.

- Strach cię obleciał? - rzuciła jej wyzwanie Willa.
Stwierdzenie tego faktu nie przyniosło jej jednak

satysfakcji. Mimo tego, co Paige zrobiła, Willi ciążyło istniejące między nimi napięcie. Czuła in­stynktownie, że ona jest tą, która nad tym bardziej boleje.

Paige oblała się rumieńcem winy i gniewu, lecz nie zareagowała na wyzwanie Willi.

- Zdajesz sobie chyba sprawę, jak delikatne jest
zdrowie mamusi?

Willa poderwała się z krzesła, chwyciła księgi.

- Bardzo dla ciebie wygodne - stwierdziła.
Odwróciła się, żeby wsunąć księgi do niskiej szafki

między oknami.

- Może to mamusię wręcz przyprawić o śmierć,
jeśli zaczniesz jakieś historie - nie ustępowała Paige.

Willa obróciła się, z trudem powściągając gniew.

- Rozumiem, do czego pijesz - odparła.

- To dobrze - powiedziała Paige marszcząc brwi. Po czym, ku zdumieniu Willi, jej wyniosłość nagle się rozpłynęła. - Przepraszam cię za to, co zrobiłam, Willo, jeśli to może coś zmienić.

42

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

43

Nic nie mogło bardziej wstrząsnąć Willą, zdołała jednak nie pokazać po sobie zaskoczenia.

- Bałam się okropnie, co się ze mną stanie, jeśli powiem prawdę - zaczęła Paige, po czym wzruszyła niepewnie ramionami. - Ty byłaś zawsze tą silną i odważną, uważałam, że zniesiesz to łatwiej ode mnie. Przy tym Clay był twoim przyjacielem, sądziłam, że ci wybaczy prędzej niż mnie. - Paige nie spuszczała z Willi oka. - Nie myślałam, że tatuś ci wymówi dom i że wszyscy się obrócą przeciwko tobie. - Paige się zawahała, po czym uniosła wojowniczo brodę. - Jeśli cię to interesuje, przyznałabym się, gdyby Clay oddał sprawę do sądu.

Willa patrzyła szeroko otwartymi oczami, niedowierzając własnym uszom. Czuła instynktownie, że jest jedyną osobą, która kiedykolwiek usłyszy tę spowiedź, i podejrzewała, że Paige nie tylko nigdy więcej jej nie powtórzy, ale co więcej, będzie odtąd tym usilniej twierdziła, że winowajczynią jest Willa.

• Nie wierzę, żebyś się przyznała nawet wtedy,
  Paige - wyraziła wątpliwość Willa. - Jeśli nie potrafiłaś
  powiedzieć prawdy własnym rodzicom, to tym bardziej
  byś nie miała odwagi przyznać się publicznie przed
  sądem i narazić na umieszczenie w domu poprawczym.

• Miałabym złamane życie - parsknęła Paige
  porzucając wszelkie pozory skruchy. - A ty nie
  okazywałaś nigdy większych ambicji. Jedyne, czego
  pragnęłaś, to pracować na jakimś ranczu jak pospolity
  kowboj.

• A więc moja przyszłość się nie liczyła - pod­
  sumowała posępnie Willa, po czym potrząsnęła głową.
  - Rodzice zawsze cię ubóstwiali, Paige. Kochali cię,
  jak tylko rodzice potrafią kochać jedynaczkę. Nie
  było chyba niczego w świecie, czego by ci odmówili.
  Więc dlaczego wyrosłaś na takiego złego człowieka?

Paige poczerwieniała. Spuściła głowę i rozgniotła wściekle papierosa w popielniczce.

- Zapamiętaj sobie, co ci powiedziałam o mamusi

- ostrzegła podnosząc głowę i przygważdżając Willę

lodowatym spojrzeniem. -I nie zasiedź się tu za długo.

Podniosła się z poręczy fotela, zrzucając popielniczkę

na podłogę i jak królowa wypłynęła z pokoju.

Następne dwa dni Willa spędziła na wywożeniu gnoju ze stajni i uprzątaniu stryszku na siano, po czym przystąpiła do łatania dachu. Ściągnęła na ranczo mechanika, żeby zreperował traktor i poleciła mu obejrzenie starej czerwonej półciężarówki wuja Cala. Doprowadzenie jej do stanu używalności kosz­towało więcej, niż się spodziewała, ale bez ciężarówki trudno było się obejść, a kupno w tym roku nowej przekraczało znacznie możliwości rancza. Willa wzdry­gnęła się na myśl, że za parę miesięcy ciężarówka będzie potrzebowała nowego ogumienia.

Jak dotąd ogłoszenia o poszukiwaniu rządcy i kowbojów, które umieściła w okolicznej prasie, nie znalazły szerszego odzewu. Miała parę telefonów z Casper i Cheyenne, ale nie należało oczekiwać, żeby kandydaci spoza Cascade zjawili się na rozmowę przed przyszłym tygodniem. Tymczasem oszacowała koszt niezbędnych reperacji i postanowiła przystąpić do zakupu materiałów.

Pochłonięta samotną pracą na ranczu, odsunęła na bok niejasne obawy przed załatwianiem interesów w miasteczku. Odwiedzała wprawdzie co dzień ciocię Tess, ale poza Paige i personelem szpitalnym nie miała do czynienia prawie z nikim. Toteż pierwsza wyprawa do składu drewna po słupki do ogrodzenia i drut kolczasty stanowiła dla niej niemiłe zaskoczenie. - Teraz moja kolejka - powiedziała stanowczo, podchodząc do kontuaru, za którym niski mężczyzna w granatowym kombinezonie wypisywał zamówienie.

44

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

45

Mimo że przyjechała jako jedna z pierwszych, magazynier pomijając ją obsługiwał innych klientów. Z początku nie przyszło jej do głowy, że jest to rozmyślny afront, aż demonstracyjne niedostrzeganie jej stało się zbyt uderzające, by na nie nie zareagować.

• Będzie pani musiała poczekać na swoją kolejkę
  - powiedział magazynier i zwrócił się do następnego
  klienta.

• Teraz jest moja kolejka - nie ustępowała Willa
  podnosząc głos na tyle, żeby ją wszyscy słyszeli
  i posuwając się o krok, żeby zagrodzić drogę męż­czyźnie, który stał za nią.

Dokoła ucichły rozmowy, magazynier poczerwieniał z irytacji. Willa czuła, że uwaga wszystkich skupiła się na niej.

- Potrzebuję piętnaście rolek drutu i sto słupków
ogrodzeniowych - powiedziała zdecydowanym tonem,
mierząc wyzywająco magazyniera, dopóki jego wzrok
nie pobiegł w górę nad jej lewym ramieniem.

Nagły domysł przeniknął ją ostrym dreszczem. Odwróciła głowę i twarz jej się skurczyła na widok Claya Cantrella stojącego o parę kroków za nią. Domyślając się, że wszedłszy po niej był świadkiem całej sceny, przeniosła z powrotem uwagę na maga­zyniera.

- Widzę, że pańskiej firmie nie zależy na zamówie­niach rancza - powiedziała i odwróciła się wściekła,
że oznacza to wyprawę do składu w sąsiednim
miasteczku, prawie sto czterdzieści kilometrów dodat­kowej jazdy półciężarówką z przyczepą.

Była w połowie drogi do wyjścia, kiedy magazynier zawołał za nią:

- Panno Ross! Chciała pani piętnaście rolek drutu
i sto słupków?

Willa się zatrzymała i obróciła z powrotem. Clay gdzieś zniknął, natomiast magazynier, ku jej za-

skoczeniu, wybiegł za nią, wypisując spiesznie fakturę na sztywnym uchwycie do papierów.

- Proszę zapłacić w kasie i będzie pani mogła odebrać towar w magazynie.

Podpisał fakturę i wyciągnął ją zachęcającym gestem. Jego ciche: „Przepraszam, że kazałem pani czekać" było na tyle uprzejme, że Willa przyjęła papier. Nie patrząc na nikogo wybrała resztę towarów, które miała spisane na liście, zapłaciła za wszystko, po czym podjechała półciężarówką z małą przyczepą na plac załadunkowy za budynkiem.

Szczęśliwie jej wyprawa do składu pasz przebiegła gładziej. Również bez zakłóceń kupiła zapasy żywności. Nim wyszła z banku, gdzie otworzyła sobie prywatne konto czekowe, zrobiła się pora lunchu, więc zajechała do małej restauracji na skraju miasteczka, w której lubiła jadać jako nastolatka. Podawano tu najlepsze hamburgery i kanapki z polędwicą, i Willa chciała sobie przypomnieć dawne lata.

Ledwo weszła do restauracji, zobaczyła Claya siedzącego z trzema mężczyznami przy stoliku nieda­leko wejścia. Stały przed nim jeszcze resztki lunchu, do ust podnosił filiżankę z kawą. Nie dostrzegł jej od razu, więc Willa rozejrzała się szybko za wolnym miejscem w przeciwnej części sali. Przy barze nie było nic wolnego, wszystkie stoliki zajęte, ale udało jej się wypatrzyć niewielki pusty boks trochę w tyle. Zaraz podeszła do niej kelnerka, w której Willa rozpoznała tę samą co za dawnych lat Laureen, postawiła przed nią szklankę z wodą i chciała jej podać kartę, gdy nagle zamarła. Po niezręcznej chwili wahania i ze zdawkowym „Dzień dobry" odwróciła się i uciekła. Stwierdziwszy, że jej ulubione dania wciąż figurują w karcie, Willa wgłębiała się w nią dalej. Położyła ją na stole, na znak, że jest gotowa do złożenia zamó­wienia, ale czekała przeszło dziesięć minut, zanim

46

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

47

Laureen skierowała się w jej stronę. Przesuwała się między stolikami i boksami w jej części sali, dolewając wszystkim kawy i ostentacyjnie ignorując Willę, podobnie jak magazynier w składzie drewna.

Na policzki Willi wystąpił rumieniec zakłopotania i gniewu, gdy dostrzegła wpatrzone w siebie ciekawe spojrzenia, które szybko uciekły w bok lub w dół. Jedynym, które nie umknęło przed jej wzrokiem, było obojętne spojrzenie pary ciemnych oczu, co obser­wowały ją od stolika w przodzie sali.

Willa się zorientowała, że Clay musiał ją dostrzec wkrótce potem, jak weszła, i że ją obserwuje od dłuższej chwili. Teraz jego wzrok pobiegł ku Laureen, która nadal nie kwapiła się z przyjęciem od niej zamówienia. Kelnerka zerknęła akurat w tym momen­cie na Claya, jakby szukając jego przyzwolenia.

Ta krótka wymiana spojrzeń wystarczyła Willi. Wysunęła się z boksu, wyprostowała ze sztywną godnością i ruszyła spokojnie do wyjścia. Wszystko się w niej gotowało z poczucia krzywdy, pomieszanego z ledwo powściąganym gniewem, ale całą siłą woli starała się tego po sobie nie pokazać.

Nie przypuszczała, że Clay się posunie do użycia swoich wpływów dla przysparzania jej trudności i wstydu, ale niedwuznacznie to dzisiaj uczynił, i to dwukrotnie. A może to nie on? Może potraktowano by ją tak samo bez względu na jego obecność? Może to po prostu dla niektórych ludzi sposób zamanifes­towania solidarności z Clayem i współczucia dla bólu, na jaki Willa naraża go swoim pojawieniem się?

Cascade jest w końcu małym prowincjonalnym miasteczkiem, w którym powszechne są postawy i uprzedzenia właściwe większości małych miasteczek. Willa się domyśliła, że wiele osób w okolicy uważa, iż wykręciła się sianem po śmierci Angie, i czuje się usprawiedliwiona wymierzając jej teraz część zasłużonej

kary. Cascade stanowiło zawsze uczciwą, spoistą społeczność, złożoną z przyzwoitych, praworządnych obywateli. Świadomość tego czyniła niesprawiedliwość ich stosunku do niej tym trudniejszą do zniesienia. Strach Paige przed bojkotem towarzyskim miał realne uzasadnienie, co oczywiście w niczym nie usprawied­liwiało jej postępowania.

Podeszła do ciężarówki, sprawdziła, że ładunek w przyczepie jest w porządku, po czym usiadła za kierownicą i ruszyła w drogę powrotną na ranczo.

Tak czy inaczej, nie ma żadnego wpływu na to, co ludzie o niej myślą; jedyne, co jej pozostaje, to robić spokojnie swoje. Im prędzej zaprowadzi trochę porządku na ranczu i znajdzie odpowiedniego rządcę, tym prędzej będzie mogła wrócić do Colorado, gdzie wszyscy są jej życzliwi i gdzie liczą się z jej słowem.

Była niecałe dwa kilometry od skrętu na ranczo Orion, gdy dostrzegła w lusterku dużą srebrno-czarną ciężarówkę, szybko doganiającą jej znacznie powol­niejszy pojazd z przyczepą. I właśnie w momencie, kiedy miała uwagę zwróconą w tył, jej wóz jakby najechał na jakiś wybój.

Zaskoczona Willa spojrzała szybko przed siebie, czując, że auto wpada w rytmiczne podskoki, zwias­tując przebitą dętkę. Z jękiem niesmaku zaczęła zwalniać, po czym zjechała na żwirowane pobocze. Srebrno-czarną ciężarówka przemknęła obok, kiedy zatrzymywała swój wóz.

Nie gasząc silnika, Willa sięgnęła po rękawice robocze. Obawiała się, że będzie musiała odłączyć przyczepę i wyładować z tyłu wozu ciężkie szpule drutu, zanim przystąpi do wymiany koła. Wysiadłszy stwierdziła z rozpaczą, że lewe tylne koło opiera się już na poręczy przygniatającej gumę pozbawioną powietrza.

Sięgnęła na tył ciężarówki po kostkę betonową do

48

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

49

podłożenia pod ramię przyczepy, żeby ta się nie przechyliła, kiedy ją odczepi i będzie odłączała światła ostrzegawcze. Dla zabezpieczenia wsunęła słupki ogrodzeniowe pod koła, żeby przyczepa nie zaczęła się staczać. Odłączywszy przyczepę, wróciła do szoferki i podjechała parę metrów, po czym zgasiła silnik i włączyła hamulec. Spuściła właśnie klapę, chcąc się zabrać do wyładowywania drutu, kiedy usłyszała nadjeżdżający samochód.

Wracała półciężarówka, która ją przed chwilą wyprzedziła. Nie przypuszczając, że ciężarówka się zatrzyma, Willa wspięła się na tył swojego wozu i sięgnęła po pierwszą szpulę. Ku jej zaskoczeniu pojazd zwolnił, zjechał na żwirowane pobocze po jej stronie szosy i stanął tuż przed jej ciężarówką. W zdumienie wprawiła Willę osoba kierowcy.

Drzwi szoferki się otworzyły i wysiadł z niej Clay Cantrell. Po jego zaciśniętych wargach Willa się domyśliła, że mimo całej niechęci, jaką go to napawa, poczuł się zobowiązany do zawrócenia, żeby jej pomóc. Za ciemnymi okularami, przesłaniającymi jego oczy, kryje się zapewne morze wrogości. Wyobrażając sobie zimną, nieprzyjazną głębię tych mrocznych jak noc oczu, Willa postanowiła odrzucić z miejsca ofertę jakiejkolwiek pomocy z jego strony.

Pochylona dotoczyła pierwszą szpulę do opuszczonej klapy, kiedy Clay sięgnął i ujął ją w dłonie.

- Poradzę sobie sama - powiedziała Willa, pioro-
nując go spojrzeniem i nie puszczając szpuli.

Ignorując ją, Clay szarpnął szpulę tak, że aby ją utrzymać, musiałaby się z nim mocować.

- Nie potrzebuję twojej pomocy.

Jego surowo zaciśnięte wargi wykrzywiły się ironicz­nie. Nie odpowiedział jednak, lecz w milczeniu wysunął szpulę za brzeg klapy i opuścił ją na ziemię.

- Mówię poważnie, Clay - powiedziała Willa cofając

się w głąb ciężarówki po następną szpulę. - Nie potrzebuję twojej pomocy.

- Potrzebujesz czy nie, ale ją masz - warknął Clay
wyciągając ręce i chwytając jedną ze szpul. - Weźmiesz
się do pracy, czy mam to robić sam?

Nim zdążyła odpowiedzieć, zaczął ciągnąć szpulę do siebie, tak że musiała się posunąć w bok, żeby mu pomóc.

Ani się obejrzeli, jak cały drut znalazł się na ziemi.

- Dziękuję - powiedziała niechętnie Willa. - Z resztą
poradzę sobie sama.

Zachowując się tak, jakby nie słyszał jej słów, Clay zatrzasnął klapę, po czym przyklęknął, żeby wy­ciągnąć koło zapasowe.

• Masz przenośnik? - burknął mocując się z kołem.

• Tak, ale ja już naprawdę sobie poradzę - po­wtórzyła Willa chcąc przyklęknąć, żeby samej wyciąg­nąć koło zapasowe.

Powstrzymał ją lodowaty głos Claya:

- Ja naprawdę nie mam czasu ani cierpliwości,
żeby się z tobą targować, Willo.

Willa się zawahała, po czym ruszyła gniewnie do szoferki. Kiedy wróciła z narzędziami, Clay spuszczał na ziemię koło zapasowe. Pozwolił mu się zachwiać i przewrócić na płask.

- To koło jest niewiele lepsze od tamtego - oznajmił,
przygniatając czubkiem buta oponę do szosy.

W obliczu nowego problemu Willa poczuła nagły ucisk w dołku. Rzuciła narzędzia na ziemię i uniosła ramię, żeby rękawem otrzeć pot z czoła. Co za idiotyczna historia! Nie pozostaje jej teraz nic innego, tylko przyjąć pomoc Claya.

• Nie masz przypadkiem przenośnego kompresora
  w aucie? - zapytała, zmuszona do odsunięcia na bok
  wewnętrznego oporu.

• Nawet gdybym miał, niewiele by to pewnie

50

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

51

pomogło - odparł pochylając się, żeby podnieść bezużyteczne koło zapasowe.

Zaniósł je do jej przyczepy i rzucił na słupki ogrodzeniowe, po czym zawrócił i pomaszerował do swojej ciężarówki. Willa, zaskoczona, że ją najwidocz­niej pozostawia na pustej szosie, odprowadzała go przez chwilę bezradnym wzrokiem. Potem, zdecydo­wana nie pozwolić mu odjechać, pobiegła za nim.

• Zapłacę ci za odwiezienie drutu i przyczepy na
  ranczo cioci - zawołała doganiając go.

• Nie potrzebuję twoich pieniędzy - odburknął
  kierując się na tył swojej ciężarówki.

• Nie mogę pozostawić tych wszystkich materiałów
  na los szczęścia, Clay - nie ustępowała.

Clay zdjął niecierpliwym gestem ciemne okulary i wsunął je do kieszonki koszuli.

- Prawda, że to mało uczęszczany odcinek szosy,
ale mimo to nie mogę ryzykować. Wiesz, ile te
materiały kosztują?

Clay rzucił jej ponure spojrzenie.

- A kto mówi, że masz je pozostawić na los
szczęścia?

Z tymi słowy przykucnął, żeby wyjąć koło zapasowe z uchwytów pod swoją ciężarówką.

Willa pojęła, że zamierza jej pożyczyć swoje koło, i poczuła, jak krew nabiega jej do twarzy.

- To naprawdę ładnie z twojej strony - powiedziała,
kiedy się wyprostował i jął toczyć koło w kierunku jej
ciężarówki.

- Nie robię tego dla ciebie - odparł chłodno.
Kiedy dotarli do jej wozu, przejęła energicznie

inicjatywę. Odkręciła szybko mutry uszkodzonego koła, po czym ustawiła podnośnik i jęła pompować. Clay dokończył zdejmowania koła. Po chwili nowe koło zostało założone i Clay przystąpił do dokręcania muter.

- To była nieprawda - oświadczył nieoczekiwanie
lekko zduszonym głosem. Obrócił głowę i popatrzył
na nią, chwytając swoim ciemnym spojrzeniem wyraz
bólu, który trwał w jej zielonych oczach. - To, co
powiedziałem, że nie robię tego dla ciebie. To była
nieprawda.

Willa doznała nagle bolesnej świadomości, że trudniej jej przyjąć ten okruch czułości ze strony Claya niż poprzednie przejawy jego wzgardy. Pochyliła czym prędzej głowę, żeby ukryć wilgoć napełniającą obficie jej oczy, i zajęła się gorliwie opuszczaniem podnośnika i wyciąganiem go spod wozu. Clay dokręcił ostatecznie mutry.

- Dziękuję, Clay - wykrztusiła, siląc się, żeby jej
głos nie zadrżał i dla uniknięcia jego wzroku schyliła
się po klucz do muter.

Nim odniosła narzędzia do szoferki, Clay opuścił klapę i zabierał się do załadowania pierwszej szpuli drutu. Pracowali w milczeniu, dopóki wszystkie szpule nie znalazły się znów na miejscu, a przyczepa nie została na powrót przymocowana do ciężarówki. Potem Willa zebrała słupki, którymi zabezpieczyła koła przyczepy, Clay zaś podłączył światła ostrzegawcze i wrzucił kostki betonowe do środka. Miała zamiar wsiąść z powrotem do szoferki, gdy poczuła lekki uścisk Claya na ramieniu.

• Wracając do tego, co dziś zaszło w mieście, Willo
  - zaczął - wiedz, że ja nie miałem z tym nic wspólnego.

• Domyśliłam się tego sama - odrzekła. - Dziękuję
  jeszcze raz za pomoc.

Była tak przejęta dotknięciem Claya i jego nieocze­kiwaną przemianą, że jedyne, czego pragnęła, to uciec. Przywołała na wargi uśmiech wdzięczności i spróbowała spojrzeć mu w twarz, ale jej wzrok dotarł tylko do wysokości jego koszuli.

- Zwrócę ci koło zapasowe, jak tylko będę mogła.

52

CZARNA OWCA

Jakby dopiero teraz sobie uświadamiając, że jej dotyka, Clay cofnął dłoń.

• I nie zapomnij o chusteczce do nosa - burknął.

• Nie zapomnę - zapewniła i odwróciła się, żeby
  wsiąść do szoferki.

• Cholernie ciężko żyć ze świadomością, że znowu
  tu jesteś, Willo - powiedział cicho, lecz jego szczere
  wyznanie było nabrzmiałe emocją, która ją zaskoczyła.

Na krótką chwilę lata oddalenia jakby przestały istnieć, tak że Willa mogła podnieść głowę i spojrzeć prosto w jego poważną twarz. Na ułamek sekundy wezbrało między nimi na nowo dawne poczucie bliskości, zupełnie jakby Angie nigdy nie zginęła, a Willa nigdy stąd nie wyjeżdżała.

Zdjęta nagłym strachem, że własne pragnienia czynią ją ślepą na wrogość, którą powinna dostrzegać, Willa westchnęła i posępnie przytaknęła Clayowi:

- I cholernie ciężko tu znowu żyć.

Wsiadła do szoferki i zatrzasnęła za sobą drzwiczki. Zabrała się do ściągania rękawic, czekając, kiedy Clay przestanie się w nią wpatrywać i odejdzie. Wydawało jej się, że nie zniesie tego już ani chwili dłużej, gdy raptem się odwrócił i ruszył do swego auta. Willa spiesznie przekręciła kluczyk w stacyjce i czekała, aż się cofnie i zrobi jej przejazd.

Sprawdziła w lusterku, czy droga wolna, po czym wyjechała powoli na szosę. Stara półciężarówka z trudem holowała przyczepę z ładunkiem. Nie zaskoczyło Willi, że Clay zawróciwszy nadal jej towarzyszy, mimo iż minął drogę prowadzącą do domu. Kiedy zwolniła i skręciła z szosy w krótką boczną drogę do rancza ciotki, srebro-czarna pół­ciężarówka zatrzymała się, zrobiła zgrabny nawrót i odjechała w przeciwnym kierunku.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Willa wjechała przez wrota stodoły traktorem holującym kopiasty wóz, by przystąpić do wciągania na stryszek wielkich bel wonnego siana, które zebrała z pola. Zębaty uchwyt ułatwiał to zadanie, ale pomoc drugiej osoby byłaby nader pożądana.

Willa nie pierwszy raz pomyślała o Paige, która przesiadywała w domu czytając pisma albo ćwicząc aerobik. Nawet ktoś do prowadzenia traktora byłby mile widziany, lecz Paige przez cały tydzień opierała się jej prośbom.

Jakby nie wystarczyło jej niechęci do pracy na świeżym powietrzu, Paige nie raczyła nawet ugotować przyzwoitego posiłku. Sama potrafiła żyć o paru listkach sałaty i kilku łyżeczkach twarożku, Willa potrzebowała czegoś bardziej pożywnego. Nic dziw­nego, że była po minionym tygodniu rozgoryczona i poirytowana. Zimne kanapki i kupne mrożone dania nie stanowiły najlepszego pożywienia, rzadko jednak miała czas i siły, by przygotować sobie coś lepszego.

Fakt, że Paige nie próbowała jej w niczym pomóc, wzmagał tylko wrogość między kuzynkami. Nie mogła się doczekać, kiedy Paige wyjedzie wreszcie na swój kontrakt. Przy odrobinie szczęścia miało to nastąpić nazajutrz, termin rozpoczęcia zdjęć został już bowiem odłożony o kilka dni. Willa wolała jednak na nic nie liczyć, dopóki Paige nie znajdzie się ostatecznie w samolocie.

Od dnia, gdy Willa przywiozła drut i słupki, minął

54

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

55

tydzień, ale zdołała dotąd przeprowadzić tylko naj0niezbędniejsze naprawy ogrodzenia. Obok codziennego przeglądu bydła, musiała przede wszystkim skosić trawę i zbelować siano. Wprawdzie łąka przeznaczona na paszę nie była zbyt wielka, ale skazana na samotne wykonanie nużącej pracy, Willa siłą rzeczy zaniedbała inne roboty na ranczu.

Na domiar złego dwaj kowboje, z którymi wczoraj rozmawiała, nie spełnili jej oczekiwań. Jeden miał przeszłość kryminalną, co na pewno by nie od­powiadało cioci Tess. Drugi okazał się typem mądrali krytykującego wszystkich poprzednich szefów, więc Willa uznała, że nie byłby to godny zaufania, lojalny pracownik, jakiego ciocia potrzebuje.

Miała więcej telefonów w odpowiedzi na ogłoszenia, lecz tylko trzej kandydaci zgodzili się przyjechać na rozmowę. Wyglądało na to, że zbyt dużo ludzi wie

o kłopotach tego rancza i wszyscy bądź rozglądają się
za pracą rokującą pewniejsze widoki na przyszłość,
bądź szukają płacy lepszej od tej, jaką może zaofia­rować Willa. I chociaż niechętnie to przyznawała
przed samą sobą, wiedziała, że niejeden kandydat nie
ma ochoty pracować pod kierunkiem kobiety w ogóle,
a Willi Ross w szczególności.

Skończywszy wyładunek siana skierowała się w stro­nę domu, żeby sobie zrobić kanapkę, nim wróci na łąkę po dalsze bele. Umyła się trochę i zabrała się do przygotowania szybkiego posiłku, gdy usłyszała samochód podjeżdżający pod dom.

Przed oknami przetoczyła się półciężarówka Claya

i stanęła w pół drogi do stodoły. Willa westchnęła na
przypomnienie, że chociaż oddała do wulkanizacji
przebitą dętkę i zmieniła koło, jakoś nie zdobyła się
na odwiezienie zapasowego koła Claya. Czym prędzej
odłożyła kanapkę i zbiegła do sutereny przynieść
chusteczkę Claya.

Wchodząc po schodach na górę, usłyszała piskliwy głos Paige.

- Nie jest ani trochę lepsza od Arta Bolesa - mówiła
Paige. - Nie wiem, na czym jej schodzi cały dzień.
Jedyna rzecz, jaką się może pochwalić, to ciągle
rosnące rachunki. Próbuję otworzyć mamusi oczy,
ale wiesz, jaka ona jest sentymentalna. Liczę tylko, że
Willę ruszy w końcu sumienie i tym razem nie wyrządzi
mamusi zbyt wielkiej krzywdy. Ona by już tego nie
przeżyła, Clay.

Willa weszła do kuchni z twarzą płonącą z gniewu i zatrzasnęła za sobą drzwi do sutereny z ledwo powściąganą gwałtownością. Paige, w kombinezonie do gimnastyki, opinającym jej szczupłe ciało jak druga skóra, ustawiła się w pozie pomyślanej jako nieświadomie uwodzicielska. Willa poczuła niepokojące ukłucie czegoś na kształt zazdrości, gdy sobie zdała sprawę, jakie doskonałe uzupełnienie imponującej męskości Claya stanowi śniada uroda Paige.

- Może byś lepiej wiedziała, na czym mi schodzi
cały dzień, gdyby ci się udało czasami wstać z łóżka
przed dwunastą - zauważyła chłodno Willa kierując
się ku drzwiom na werandę, koło których stali Paige
i Clay. - Oto twoja chusteczka. - Nie odwracając
wzroku pod jego pełnym dezaprobaty spojrzeniem,
podała mu wyprany i pięknie wyprasowany kawałek
materiału. - Poczekaj chwilę, to pójdę po twoje koło.

Odwróciła się i sięgnęła do szuflady po pergamin do zapakowania przygotowanej kanapki, podczas gdy Paige poprowadziła Claya w kierunku salonu.

Starając się nie słyszeć uwodzicielskiej nutki w głosie kuzynki, Willa wybrała z lodówki parę owoców, a z pudła na pieczywo garść biskwitów i włożyła wszystko wraz z kanapką do papierowej torby. Zatrzymała się, żeby wypić szklankę zimnego mleka, równocześnie dokładając do termosu z wodą kilka

56

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

57

kostek lodu, po czym wyszła z torbą i termosem. Nim dotarała do traktora, dogonił ją Clay.

• Masz zwalony kawałek płotu i wydostało ci się
  z rancza jakieś pięćdziesiąt sztuk bydła - oznajmił jej,
  gdy umieszczała torbę i termos na traktorze.

• Dokąd? - spytała zaalarmowana Willa.

• Do Oriona.

Willa skuliła bezradnie szczupłe ramiona. Rzuciła niespokojnie okiem w kierunku spowitych chmurami gór daleko na zachodzie.

- Mam jeszcze kupę siana do zwiezienia, Clay,
a na wieczór zapowiadają burzę.

Ton, jakim jej odpowiedział, brzmiał surowo.

- Tess ci powierzyła ranczo, Willo. Jeśli prowadzenie
go przerasta twoje siły, to może powinnaś zrezygnować.

Poirytowana upałem, ciężką pracą i niepowodze­niami, Willa wybuchnęła piorunując go wzrokiem.

- Więc spróbuj sam, mój panie milionerze. Może
potrafisz lepiej, bez pomocy, prawie bez pieniędzy, za
to pod okiem życzliwych krytyków, którzy tylko
czekają, żeby ci się powinęła noga. - Smukłym palcem
dźgnęła go gniewnie w pierś. - A tymczasem albo
zagnaj to bydło z powrotem na nasz teren i sam
zreperuj płot, albo pozwól się paść bydłu na swoim
terenie i przyślij mi rachunek. Ja się tym mogę zająć
dopiero, jak zwiozę siano.

Z tymi słowy odwróciła się i wsiadła na traktor.

- Twoje koło jest w naszej ciężarówce - zawołała
i ruszyła spod stodoły.

Kuśtykając wieczorem ze stodoły do domu, Willa była zbyt zmordowana i znękana, by się dłużej zżymać na Claya czy siostrę cioteczną. Kurz i drobiny siana, które dostawały się przez cały dzień z potem pod ubranie, przylgnęły na dobre do jej ciała podczas deszczu, który lunął, ledwo Willa ruszyła z ostatnim wozem z łąki.

Żałowała teraz prawie, że nie zaangażowała choć­by jednego z kowbojów, których uznała za nie­odpowiednich. Zanotowała sobie w pamięci, żeby nie umawiać się nigdy z nikim na rozmowy wstępne po dniu takiej harówki jak dzisiejszy. Bóg wie, jakiego człowieka gotowa by przyjąć cioci do pracy w przypływie rozgoryczenia.

Myśl o cioci Tess obudziła w niej wyrzuty sumienia. Przez cały tydzień Willa nie miała czasu jej odwiedzić. Dzisiaj też jej już nie odwiedzi. Będzie się to musiało zmienić, gdy Paige wyjedzie na swój kontrakt, bo Tess oczywiście odczuje dotkliwie brak częstych wizyt córki. Jest jeszcze ciągle bardzo słaba po stracie męża i zapaści na pogrzebie, więc będzie się liczył każdy przejaw miłości i wsparcia moralnego.

Willa nie wyobrażała sobie, co zrobi, gdy ciocia zostanie wypisana ze szpitala do domu. Przypuszczała, że jeśli nie zadba o to Paige, ona sama będzie się musiała postarać o pielęgniarkę do opieki nad chorą w ciągu dnia, gdy sama jest zajęta na ranczo.

Mimo że stała przed nią znowu perspektywa kupne­go dania z zamrażalnika na obiad - a Willa sama nie wiedziała, czy nie wolałaby zamiast tego iść spać głodna - nie miała prawa myśleć o wygodzie niczyjej prócz cioci, bo w końcu będą na to szły pieniądze Tess. Kiedy dotarła na tylną werandę i ściągnęła zabłocone buty, przebiegło jej przez głowę, że mogłaby za własne oszczędności zaangażować gosposię. Ale zaraz odrzuciła tę myśl, przypomniawszy sobie trud­ności ze znalezieniem rządcy i kowbojów.

Po wejściu do kuchni i postawieniu termosa na blacie, Willa zauważyła arkusz różowej papeterii. Zdążyła podejść i wziąć go do ręki, gdy usłyszała znajomy odgłos nadjeżdżającej półciężarówki Claya. Nie miała sił na nową przeprawę z nim. Przebiegła wzrokiem krótką notatkę, w której siostra cioteczna

58

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

59

informowała, że wyjeżdża do Nowego Jorku. Z wes­tchnieniem ulgi, że Paige wreszcie sobie pojechała, Willa rzuciła liścik na stół i szybko uciekła z kuchni.

Przy odrobinie szczęścia zdąży wejść pod prysznic i udawać, że nie słyszała nadjeżdżającego auta. Clay z pewnością odjedzie, gdy nikt nie będzie odpowiadał na jego pukanie i nie znajdzie Willi w żadnym z zabudowań gospodarczych.

W chwilę potem, stojąc pod strumieniem gorącej wody, umyła głowę, po czym przystąpiła do szorowania ciała. Rozkoszowała się ciepłem obracając prysznic tak, by masował jej obolałe ramiona i plecy. Niestety woda zaczęła się zbyt szybko robić chłodna, więc Willa z ociąganiem zakręciła kran i otworzyła drzwiczki kabiny, żeby sięgnąć po ręcznik.

Nałożyła krótki frotowy szlafroczek, szybko roz­czesała włosy i wysuszyła. Ożywiona, lecz zdegus­towana perspektywą dania z zamrażalnika i ślęczenia nad rachunkami, które od paru dni odkładała, zaczęła schodzić na dół. Szorstki dywan kojąco masował jej zmęczone bose stopy.

Z wyjątkiem kuchni, dom był ciemny. Od czasu do czasu rozjaśniała mrok błyskawica wzmagającej się na nowo burzy. Dochodząc do drzwi kuchni Willa zdała sobie raptem sprawę, że nie zapalała żadnych lamp na dole.

• Nie gniewasz się chyba, że pozwoliłem sobie
  wejść bez pytania? - zaskoczył ją głos Claya, gdy
  weszła do kuchni.

• Co ty tu robisz? - zapytała sięgając machinalnie
  do rozchylonego dekoltu szlafroka, ku któremu pobiegł
  wzrok Claya.

Willa wstrzymała oddech, widząc, jak jego spojrzenie przesuwa się powoli w dół jej ciała. Spoczęło najpierw na wyniosłości jej piersi, potem omiotło smukłość jej ud, kolan i łydek, których nie zakrywał krótki

szlafroczek. W jego ciemnych jak noc oczach błysnęła iskierka męskiego uznania, po czym Clay zwrócił wzrok z powrotem na jej twarz.

- Mam kilka spraw do omówienia z tobą.

Willa zacisnęła wargi, starając się ochłonąć z gorąca, jakie ją oblało pod jego spojrzeniem.

- Co ty powiesz? - mruknęła przypominając sobie
krytyczne uwagi, jakie wymieniał z Paige. Przeszła
przez kuchnię i zniknęła w spiżarni, gdzie w rogu za
drzwiami stała duża, niska zamrażarka. - Nie mam
najmniejszej ochoty słuchać znowu o tym, jaka jestem
nieudolna i jak szastam pieniędzmi - zawołała do
niego przebierając w pudełku z mrożonymi daniami.

- Ile ty masz właściwie lat, Willo? Dwadzieścia dwa?
Wyprostowała się gwałtownie, zdając sobie sprawę,

że Clay stoi koło niej, i czym prędzej obciągnęła krótki szlafroczek. Rzuciła mu poirytowane spojrzenie i po­chwyciła niepokojący błysk w jego ciemnych oczach.

Jak gdyby burza za oknami stanowiła barometr narastającego między nimi napięcia, rozległo się długie przeciągłe dudnienie grzmotu, od którego zawibrowały szyby w kuchni, a ziemią pod ich stopami wstrząsnęło coś na kształt dreszczu.

Żadne z nich nie poruszyło się, żadne nie potrafiło oderwać wzroku od drugiego, przeciąć wątłych pędów uczucia, które wykwitało między nimi.

Willi przypomniała się nagle owa chwila w dniu urodzin Angie, kiedy udało jej się wywabić Claya od gości do małej kępy drzew w pewnej odległości od kamiennego patia w Orionie. Miała wówczas szesnaście lat, niedługo kończyła siedemnaście.

Wbrew protestom cioci Tess, Willa sprawiła sobie na urodziny Angie śmiałą, krótką sukienkę, z głębokim dekoltem i gołymi plecami. Liczyła po cichu, że uświadomi ona Clayowi, jak już jest dojrzała i jak po kobiecemu potrafi się zachowywać.

60

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

61

Durzyła się w nim wtedy, a ponieważ paru chłopców, którzy potracili dla niej głowy, nie mogło jej się nigdy dosyć nacałować, Willa zdecydowała, że najwyższy czas sprawdzić, czy jej pocałunki wywrą podobne wrażenie na Clayu.

Pocałowanie Claya miało stanowić rodzaj eks­perymentu, podniecającej przygody. Przewidywanie, jak będzie smakował pocałunek mężczyzny, niosło ze sobą rozkoszny posmak niebezpieczeństwa. Pocałunek takiego silnego i postawnego mężczyzny, którego sama obecność przyprawiała ją o drżenie serca i ucisk w dołku!

Takie jak w tej chwili, uświadomiła sobie jak przez mgłę, przy akompaniamencie ogłuszającego grzmotu. Lecz jeszcze przez parę krótkich ułamków sekund pozostawała w niewoli wspomnienia.

- Wyszliśmy już dostatecznie daleko - powiedział
wówczas Clay chwytając ją za rękę i zatrzymując tuż
za pierwszą kępą drzew.

W spojrzeniu, którym na nią patrzył, była inten­sywność, jakiej nie przeczuwała, więc Willę ogarnął zarazem lęk i podniecenie. Nie puszczał ciągle jej ręki i ciepło jego twardej dłoni dodawało jej śmiałości, napawało ją niemal spokojem, choć stojąc tak blisko niego, czuła równocześnie dziwną miękkość w kola­nach.

- Nie poprosiłeś mnie ani razu do tańca - rzuciła
zdławionym głosem i zrobiła ów zuchwały krok do
przodu, zmuszając go na dobrą sprawę, by ją wziął
w ramiona.

Kiedy to uczynił, było najnaturalniejszą rzeczą pod słońcem spleść mu dłonie na szyi i pociągnąć jego głowę owe krytyczne parę cali w dół. Twarde męskie usta Claya zdumiewająco delikatnie spoczęły na jej wargach. Willa włożyła całą duszę w ten pocałunek i dotknęło ją niemile, że Clay nie przejawia ani cienia

owego żaru, co chłopcy, z którymi się całowała. Kiedy cofnęła głowę, zachichotał na widok jej roz­czarowanej miny. Willa jęła mu się wyrywać, gotowa okładać go pięściami z wściekłości.

- Spokojnie, ty mała diablico - ostrzegł szorstkim głosem, przyciągając jej szczupłe oporne ciało bliżej do swego twardego męskiego torsu. - Jesteś o wiele za młoda, żeby uwodzić dorosłych mężczyzn - upo­mniał ją groźnie. - Zasługujesz na nauczkę, po której może się z tym wstrzymasz na parę lat.

Z tymi słowy zniżył głowę i wpił się w jej wargi z siłą, od której zrobiło jej się słabo. Myślała, że się rozpłynie pod zmysłowym naporem jego pocałunku. A kiedy rozsunął jej wargi i wtargnął w głąb ust, zwiotczała w jego ramionach jak szmaciana lalka. Gdy wreszcie cofnął usta, była zbyt oszołomiona, by się ruszyć, musiała przytrzymać się jego ramion, żeby nie upaść.

- Cholera, nie wiadomo, kto tu dostał nauczkę. - Zdawało jej się, że słyszy jego mruknięcie, lecz gniew, który wyczuwała w jego ciele, wprawiał ją w zbytnie pomieszanie, by mogła być tego pewna. Odsunął ją zdecydowanym ruchem i odwrócił się od niej z surowym: - Wracaj lepiej do gości.

Raz w życiu Willa go posłuchała i czekała w niemej rozpaczy na jego powrót. Ze strachu, że jej głupota rozdzieliła ich na zawsze, o mało nie uciekła z domu. Jednakże Clay, wróciwszy po kilku minutach, za­chowywał się, jakby nic nie zaszło. Willa doznała bezgranicznej ulgi. I nigdy więcej nie próbowała - ani nie miała ochoty próbować - z nikim podobnych sztuczek.

Otrząsnęła się teraz ze wspomnienia i jakoś zdołała

wydobyć głos. - C-co mówiłeś? Clay, nie odpowiadając, zrobił krok w jej stronę

63

CZARNA OWCA

i Willa poczuła, jak ją ogarnia na nowo ciepła niemoc. Oszołomiona, pojęła, że Clay ją za chwilę pocałuje.

Lecz tym razem nie byłby to dojrzały mężczyzna całujący niedowarzoną nastolatkę, uświadomiła sobie półprzytomnie. Tym razem ten mężczyzna chce pocałować młodą kobietę, którą pogardza, którą uważa za winną śmierci swojej siostry. Otrzeźwiło ją to przypomnienie, a gniewny skurcz, który dostrzegła na twarzy Claya, uzmysłowił jej, że on sobie to też przypomniał.

Przeciągły grzmot osiągnął swoje apogeum w wiel­kim huku pioruna, po czym ustąpił głośnemu bębnieniu deszczu o dach.

• U licha, więc ile ty masz w końcu lat? - powtórzył
  Clay wyrywając ich oboje z transu.

• Czemu cię to tak nagle interesuje? - odpowiedziała
  pytaniem na pytanie.

• Dwadzieścia dwa? - nalegał.

• Dwadzieścia dwa, ale w tej chwili czuję się,
  jakbym miała osiemdziesiąt - odparła w nagłym
  przypływie zmęczenia.

• Wzięłaś na siebie ogromną odpowiedzialność,
  jak na osobę w twoim wieku - zauważył Clay nieco
  mniej surowo.

Willa wyczuła w tym próbę dyplomacji. Z przekor­nym uśmieszkiem w kąciku ust obróciła się, żeby przejść koło niego do drzwi.

- Takie jest życie, Clay - powiedziała nonszalanc­kim, świadomie prowokacyjnym tonem. - Rzadko
czeka, aż człowiek dostatecznie dorośnie i zmądrzeje.
Nie patrząc, czy jest do tego przygotowany, stawia go
przed koniecznością i już.

Przesunęła się koło niego, ocierając się perwersyjnie biodrem i udem o jego nogę. Gwałtowny wdech, jaki uczynił, sprawił jej jednak znacznie mniej satysfakcji, niż się spodziewała.

CZARNA OWCA

- Rozumiem, że do czegoś zmierzasz - rzuciła
przez ramię, słysząc, że wraca za nią do kuchni.

Otworzyła szafkę, w której stało masło fistaszkowe, postawiła słoik na blacie, wyjęła talerz i nóż.

- Paige mówi, że odrzuciłaś dwóch ludzi, którzy
się zgłosili do pracy. Nie nadawali się z jakiegoś
powodu czy też stawiasz za wysokie wymagania?

- Wyjaśniłam Paige, co mną powodowało. Nikt
by nie podniósł większego krzyku niż ona, gdybym
zaangażowała któregokolwiek z nich. Ale Paige
wykalkulowała sobie, że jak dostatecznie przekręci
fakty, sprowokuje cię do przyjazdu tutaj, żebyś mi
napsuł trochę krwi. Życiorysy obu kandydatów leżą
na biurku w kancelarii. Najwyraźniej postanowiłeś
ingerować w sprawy rancza cioci, więc przekonaj się
na własne oczy. Rozumiem, że moje słowo znaczy dla
ciebie w dalszym ciągu tyle co nic.

W kuchni zapanowała ciężka cisza. Nawet burza jakby przycichła na kilka następnych chwil. Willa smarowała chleb trzęsącymi się rękami, wzrok prze­słaniały jej łzy, które nagle wezbrały jej w oczach z nie zabliźnionego poczucia krzywdy.

Żyła w przekonaniu, że jej przyjaźń z Angie rozciąga się także na Claya, że bliskość i ufność ich trójki jest niewzruszona. A jednak Clay nie dał jej szansy wypowiedzenia się po wypadku, wydał na nią wyrok zaocznie. Uwierzył Paige, dziewczynie, której nie znał ani w połowie tak dobrze jak Willi, dziewczynie, która się nigdy nie cofała przed małymi kłamstewkami, która często naginała prawdę, by się wykręcić od odpowiedzialności, i która wówczas wykorzystała do maksimum tragiczną sytuację, Willa była bowiem także bliska śmierci i Paige początkowo sądziła, że również umrze i nikt się nigdy nie dowie, kto naprawdę prowadził tamtego dnia auto.

- No, na co czekasz, Clay? - przynagliła, niezdolna

64

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

65

pohamować uczucia goryczy, popychana nową myślą.

- A skoro już będziesz w kancelarii, to może przejrzysz
także rachunki, żeby się przekonać, jak szastam
pieniędzmi cioci Tess. No, chodź!

Rzuciła nóż do zlewu, wytarła ręce w ścierkę i ruszyła wielkimi krokami przez ciemny hol do kancelarii. Otworzyła drzwi na całą szerokość i zapaliła wszyskie światła, nim usłyszała, że Clay idzie za nią.

Wciąż najeżona pamięcią jego dawnej , zdrady, wyciągnęła księgę buchalteryjną, zgarnęła rachunki i asygnaty, którymi miała się właśnie zamiar zająć, i rzuciła wszystko na środek biurka w momencie, gdy Clay wchodził do kancelarii. Dostrzegłszy leżące z boku życiorysy zdyskwalifikowanych kandydatów, złapała je i dołożyła do kupki papierów.

- No, im prędzej z tym skończymy, tym lepiej

- przynagliła go z irytacją.

Twarz Claya była kamienną maską.

• To zbyteczne.

• Bynajmniej nie zbyteczne - powiedziała Willa
  prostując się, z błyskiem w zielonych oczach. - Będę
  przy tym obstawała. Najwyższy czas, żebyś się nauczył
  brać pod uwagę wszystkie fakty. I żeby ktoś zdemas­kował gierki Paige. - Wyciągnęła rękę i popchnęła
  stertę papierów lekko w jego stronę. - Jest tu wszystko.
  Twoja wizyta była zupełnie nieoczekiwana, więc możesz
  mieć pewność, że nie zdążyłam nic zafałszować.

Ponieważ Clay nadal się nie kwapił z sięgnięciem po materiały, które mu podsunęła, Willa wzięła życiorysy i zaczęła je czytać na głos, uzupełniając je wrażeniami, jakie odniosła z rozmów z dwoma kandydatami, i wyjaśniając powody, dla których żadnego z nich nie zaangażowała. Następnie otworzyła księgę buchalteryj­ną i zdała pokrótce sprawę, ile pieniędzy zastała na koncie obejmując ranczo, jakie wydatki poczyniła od tej pory, a z jakimi postanowiła się na razie wstrzymać.

• Na domiar złego nie wiem, jakie straty poniesiemy
  na bydle, bo wiosenny spis był niekompletny. Ten,
  kto przeprowadzał spęd, nie ocechował, a zapewne
  również nie spisał i nie zaszczepił części cieląt. Aha,
  byłabym zapomniała - dorzuciła lodowato - mamy
  tylko dwa dobre konie, więc niewątpliwie poniesiemy
  dalsze straty, kiedy trzeba będzie wystawić pozostałe
  na licytację i zastąpić je nowymi.

• Wystarczy - przerwał jej zdecydowane Clay, gdy
  chciała dodać coś jeszcze.

- Wystarczy, całkowicie się zgadzam - przytaknęła
Willa ściągając ciaśniej poły szlafroka i zawiązując
ściślej pasek dokoła szczupłej kibici. - Mam nadzieję,
że teraz rozumiesz, dlaczego może wyglądać, że praca
na ranczu wolno się posuwa i że doprowadzam ciocię
Tess do ruiny. Jak ci już powiedziałam, wyjadę stąd,
gdy tylko zaangażuję paru kowbojów i kogoś od­powiedniego do poprowadzenia rancza.

Clay obserwował ją przez szerokość biura. Po chwili zbliżył się wreszcie, by obejrzeć papiery, które mu podsunęła. Willa czuła, że w tej chwili nienawidzi go za tę decyzję sprawdzenia przedstawionych dowo­dów. Mimo że sama go do tego nakłaniała.

- Dlatego właśnie chciałem z tobą porozmawiać.
Sądzę, że znam sposób załatwienia wszystkiego od ręki.

Willa spojrzała na niego podejrzliwie.

• Jaki sposób?

• Pozwól mi się zająć wyszukaniem rządcy i kow­bojów. A tymczasem mógłbym ci przysłać trzech,
  czterech swoich ludzi, żeby doprowadzili ranczo do
  porządku.

Clay zamilkł, dając jej chwilę do zastanowienia. Willa wysunęła pierwszą obiekcję, jaka jej przyszła do głowy.

- Sam widzisz z ksiąg, że nie stać by mnie było na
opłacenie tylu ludzi.

67

CZARNA OWCA

- Zaczekam na zapłatę. Jak wiesz, Paige się zgodziła
wyasygnować pieniądze na wydatki bieżące, pod
warunkiem, że opuścisz ranczo.

Willa skrzywiła ironicznie wargi. Powinna się była domyślić, że stoi za tym Paige.

- A co z ciocią?

Clay zrozumiał opacznie pytanie.

• Nie musi wiedzieć o długu. Paige mówi, że Tess
  zamieszka w mieście, u tej swojej przyjaciółki, Mabel
  Asner, dopóki nie będzie się mogła obejść bez opieki.
  Do tej pory sprawy powinny się ułożyć.

• I gdybym przystała na twój plan, mogłoby mnie
  tu nie być już jutro? - podsunęła unosząc pytająco brwi.

Kamienna twarz Claya się odprężyła. Kiwnął głową, z wyraźną ulgą.

• Wiesz, że ciocia Tess chciałaby mnie tu zatrzymać
  na stałe? - zwróciła uwagę, domyślając się, że ani on,
  ani Paige nie zastanowili się, jakie wrażenie wywarłby
  na Tess jej nagły wyjazd. - Co nie znaczy, żebym to
  zamierzała zrobić - dodała widząc tężejącą twarz
  Claya. - Ale nie sądzisz, że jutro to mogłoby być
  trochę zbyt nagle?

• A jak szybko, twoim zdaniem, mogłabyś wyje­chać? - odparował.

Ubodło ją to jego nieprzejednanie, obsesja, żeby ją wymazać nie tylko ze swego życia, ale także z życia jedynej krewnej, która się do niej przyznaje.

- Tak bardzo ci zależy na tym, żeby się mnie
pozbyć? - zapytała starając się panować nad głosem.

Clay patrzył na nią przez chwilę.

• A jak myślisz?

• Myślę, że musisz mnie okropnie nienawidzić

- odparła z bolesną szczerością.

- A czego się, u diabła, spodziewałaś, Willo?

- parsknął. Zrobił niecierpliwy wydech, przesunął
silnymi, ogorzałymi palcami po ciemnych włosach,

CZARNA OWCA

po czym odzyskując panowanie nad sobą, zapytał nieco mniej opryskliwym głosem: - Co będzie z moją propozycją?

• Zastanowię się nad tym. Ale szczerze mówiąc,-
  chcę tutaj zostać. Ze względu na ciocię Tess.

• Nie rozumiem, dlaczego to robisz, Willo - po­wiedział głosem podszytym nutką irytacji. - Z Paige
  jesteście na noże, połowa miasta cię bojkotuje, nie
  pozostała ci tu ani jedna przyjazna dusza...

Popatrzył na nią wyzywająco, a gdy nie odpowie­działa, podjął bezlitośnie:

- Powinnaś chyba rozumieć, że Tess, proponując
ci pozostanie tutaj i poprowadzenie rancza, powodo­wała się bardziej względami uczuciowymi niż zdrowym
rozsądkiem. Ryzykujesz zaprzepaszczenie jej majątku
dla szaleńczego złudzenia, że ratując ranczo odkupisz
przeszłość. Przeszłości - podkreślił z surową trzeźwością

- nie można odkupić. Mam nadzieję, że otworzą ci
się oczy, nim sprawy zajdą za daleko.

- Czy to wszystko, co mi masz do powiedzenia?

- zapytała Willa załamującym się głosem.

• Ż grubsza.

• Wobec tego byłabym ci wdzięczna, gdybyś sobie
  już poszedł.

Wytrzymała bez mrugnięcia wzrok Claya, dopóki się nie odwrócił i nie pomaszerował do drzwi. Nasłuchiwała odgłosu jego kowbojskich butów, naj­pierw tłumionego przez dywan leżący w holu, potem głośniejszego, gdy wszedł do kuchni i skierował się ku wyjściu na werandę. Tutaj twarde kroki przycichły i trwało dobrą chwilę, nim Willa usłyszała otwarcie i zamknięcie kuchennych drzwi.

Opadła teraz na krzesło przy biurku, niepomna pracy, którą miała w planie, z sercem ściśniętym rozpaczą.

69

ROZDZIAŁ PIĄTY

Niebo nad Wyomingiem było błękitne, po burzo­wych chmurach sprzed trzech dni nie pozostało śladu. Popołudniowe słońce paliło mocno, lecz chłodził rześki wietrzyk, szemrzący równomiernie w kępie sosen nad grobem Angeli Cantrell.

Willa odkładała wizytę na jej grobie od wielu dni, na dobrą sprawę od pięciu lat. W wypadku odniosła zbyt poważne obrażenia, by być obecną na pogrzebie. Powróciwszy do zdrowia, nie mogła się na to zdobyć, powstrzymywana nie tylko przez zakaz wuja Calvina, lecz także przez własne uczucia.

Dzisiaj tu wreszcie przyszła.

- Cześć, Angie - szepnęła.

Zacisnęła oczy i obraz przyjaciółki, który nosiła w pamięci, nabrał nadnaturalnie ostrych konturów. Stała przed nią siedemnastoletnia dziewczyna o ciem­nych kędzierzawych włosach, wesołych piwnych oczach i długich nogach. Willa zobaczyła na nowo szelmowski błysk w jej źrenicach i przekorny uśmiech na wargach.

- Musiałam tu dzisiaj przyjść - podjęła cicho, bez
trudu wyobrażając sobie uśmiech przyjaciółki. - Minęło
już pięć lat, a że dzisiaj są twoje urodziny... - głos
uwiązł Willi w gardle, gdy spojrzała na pęk miniatu­rowych czerwonych róż - ... przyniosłam ci te kwiatki.

Podeszła do pomnika i przyklęknąwszy jęła roz­pakowywać róże. Poczucie obecności Angie stało się nagle tak realne, że Willa wcale by się nie zdziwiła widokiem uśmiechniętej przyjaciółki, opartej łokciem o tablicę. Siła złudzenia była taka, że Willa doznała

CZARNA OWCA

niemal zawodu, iż Angie nie stoi koło niej. Nieco poruszona, lecz zarazem podniesiona na duchu, Willa stwierdziła, że napięcie ustępuje.

Usiadła po turecku na ziemi koło grobu, wyzwolona raptem z lęku, że czyni coś niedozwolonego, i zaczęła układać róże w smukłym wazonie przed pomnikiem. Skończywszy oparła łokcie na udach i zastygła z pochyloną głową i palcami zatopionymi we włosach.

Clay Cantrell przejechał półciężarówką pod łukiem ze spiralnych żelaznych prętów, który zwieńczał bramę cmentarza. Miał cichą chęć zapomnieć o rocznicy, ale nie pozwoliło mu na to przygnębienie, które go nie opuszczało od rana. Angie zawsze lubiła towarzystwo i zabawę. Zdawało mu się, że wraz z jej śmiercią odeszło z jego życia wszystko, co jasne i pogodne, i długo myślał, że żal nigdy nie przycichnie. Chociaż pogodził się w końcu z jej nieobecnością, od czasu do czasu otwierały się dawne rany. Przygnębienie na­chodziło go szczególnie często od powrotu Willi. Jej obecność wskrzesiła dawny ból, uczyniła tę smutną rocznicę trudną do zniesienia.

Kiedy tylko skręcił w rozwidlenie alei prowadzące na drugi kraniec cmentarza, zobaczył zaparkowany samochód Willi. Wargi zacisnęły mu się, gdy podniósł wzrok ku wzniesieniu i kępie sosen, które oddzielały groby rodzinne Cantrellów od drogi. Ogarnął go gniew, że Willa ośmieliła się odwiedzić grób Angie, i parkując półciężarówkę za jej autem poprzysiągł sobie, że nie omieszka jej tego wygarnąć.

- Tak mi ciężko, Angie - powiedziała Willa półgłosem, siedząc z czołem ukrytym w dłoniach i dając wreszcie upust łzom. - Zabrakło mi sił. Nie wiem, może już... odeszłaś... zanim do ciebie dotarłam. - Willa urwała odpychając od siebie najgorszą

70

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

71

część wspomnienia. - Już nigdy nie dowiem się na pewno.

Łzy nie przestawały jej płynąć z oczu, lecz uczucie niepocieszonego żalu ustępowało powoli i Willa zaczynała doznawać ulgi. Wciągnęła spazmatycznie powietrze, nieświadoma, że o parę kroków za nią stoi mężczyzna o surowej twarzy.

- Brak mi ciebie, Angie - powiedziała na głos.

Drgnęła słysząc posunięcie buta po trawie. Ob­róciła gwałtownie głowę i zobaczyła nogawki dre­lichowych spodni. Poderwała wzrok ku kamiennej twarzy Claya.

Clay zamarł ze spojrzeniem utkwionym w jej zapłakanej twarzy. Szedł tutaj wściekły na nią, z zamiarem zakwestionowania jej prawa do od­wiedzania grobu dawnej przyjaciółki, lecz gdy posłyszał jej głos i pojął, że przemawia do Angie, jakby ta siedziała obok żywa, coś się w nim poruszyło.

Willa zaczynała go zniewalać, budziła w nim uczucia, przed którymi się bronił, pogłębiała konflikt, co otwierał dawne rany i zadawał nowe. Niesprawied­liwością było, że Willa przeżyła swoje karygodne szaleństwo, które pozbawiło życia jego siostrę. Wszelkie lepsze, życzliwsze, wyrozumialsze uczucia wobec Willi wydawały mu się nielojalnością w stosunku do Angie.

Patrząc, jak Willa podrywa się i obraca twarzą do niego, Clay mimo woli ogarnął wzrokiem jej postać. W pamięci odżyło mu wspomnienie jej zmysłowego wyglądu w owym krótkim szlafroczku.

Willa bacznie śledziła zmienne uczucia malujące się na twarzy Claya. Gdy zacisnął miażdżąco palce na łodygach białych lilii, które trzymał przy boku, przejął ją lęk. Kiedy jednak ich spojrzenia się spotkały i odczytała w jego oczach smutek, poczuła ukłucie bólu i zapiekły ją na nowo łzy.

Podniosła z ziemi zgniecioną bibułkę po kwiatach

i przemaszerowała koło niego, kierując się do auta. Żadne z nich nie odezwało się słowem.

Willa wbiła wydłużoną łopatkę kilka razy w otwór koło słupka ogrodzeniowego, nagarniając ziemi, żeby go mocniej osadzić. Na długo przed południem czerwcowe słońce piekło już mocno przez ubranie, lecz Willa tego nie czuła. Z myśli nie schodziła jej rozmowa telefoniczna z Clayem, którą przeprowadziła poprzedniego wieczora.

- Przemyślałam twoją propozycję - oświadczyła
mu najobojętniejszym tonem, na jaki potrafiła się
zdobyć, postanowiwszy, że nie da mu niczym poznać
zamętu uczuć, trapiącego ją od spotkania na cmen­tarzu. - I chcę ci zaproponować kompromis.

Na jego szorstkie: „Jaki kompromis?" - Willa wyraziła wstępną zgodę na to, że Clay poszuka rządcy i paru kowbojów dla rancza ciotki, ale pod warunkiem, iż ona będzie miała ostatnie słowo przy ich angażowaniu.

Po jej propozycji zaległa cisza, nie nastąpił jednak natychmiastowy sprzeciw, którego się obawiała. Zamiast tego Clay przypomniał jej drugą część swojej oferty: że tymczasem przyśle kilku swoich kowbojów do pracy na ranczo Tess. Na to Willa przystała.

- Ale dopóki nie znajdziesz rządcy, pozostanę i będę
tutaj pracować - dodała.

Wydawało jej się, że czeka w nieskończoność, nim znów się odezwał.

• Warunkiem, pod którym Paige zgodziła się
  wyasygnować pieniądze, jest opuszczenie przez ciebie
  rancza - przypomniał i Willa poczuła, jak robi jej się
  gorąco od jego nie ukrywanej determinacji, żeby jej
  się pozbyć.

• Podliczyłam wszystkie rachunki. Przy oszczędnym
  gospodarowaniu wystarczy na razie pieniędzy na

72

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

73

bieżące wydatki. Będę trzymała rękę na pulsie, a Paige może pokryć dodatkowe rozchody, jak wyjadę. Pewnie potrwa jakiś czas, nim znajdziesz rządcę.

Clay zamilkł na tak długo, iż myślała, że zostali rozłączeni. Wzbierała w niej gorycz.

- Rozumiem, że liczycie z Paige minuty do czasu,
gdy na zawsze zniknę z waszego życia - powiedziała
nie mogąc dłużej znieść milczenia, niezdolna poskromić
nutki sarkazmu w głosie. - Ale ciocia Tess myśli
inaczej i nie zrozumiałaby tego, gdybym nagle
przekazała sprawy w twoje ręce i zniknęła.

Usłyszała na drugim końcu linii ciche przekleństwo i zawrzał w niej gniew.

- Jeśli zdecydujesz się przyjąć moje warunki,
to przyślij jutro ludzi do pomocy. Gdybyś mógł
wypożyczyć więcej niż dwóch, to przydałby się
ktoś do objazdu ogrodzenia po południowej stronie,
wzdłuż szosy, i przejrzenia bydła w tamtej części
rancza. Powiedz swoim ludziom, żeby wzięli ze
sobą kanapki, jeśli chcą jeść. Zacznę robotę przy
ogrodzeniu o siódmej.

Odłożyła słuchawkę, nim Clay zdążył wyrazić zgodę lub sprzeciw.

Przed siódmą przy płocie czekało na nią dwóch ludzi Claya.

- Jestem Frank Casey, a to Bili Johnson - przed­
stawił Frank i obaj mężczyźni podnieśli dłonie do
ronda kapeluszy w uprzejmym geście. - Szef przysłał
nas pani do pomocy.

Nie dostrzegłszy nic poza szacunkiem w zachowaniu obu kowbojów, Willa uśmiechnęła się powściągliwie.

- Przyda mi się pomoc - powiedziała i zabrali się
od razu do roboty.

Lecz ulgę Willi, że nie będzie musiała samotnie borykać się z pracą ponad jej siły, zakłócały wyrzuty sumienia. Powinna była wykazać większy wzgląd na

uczucia Claya, większą wyrozumiałość dla jego chęci pozbycia jej się z sąsiedztwa.

Spotkanie przy grobie Angie wzburzyło go wyraźnie, a Willa nie chciała przysparzać mu cierpienia. Chociaż miała święte prawo do uniesienia się gniewem podczas rozmowy telefonicznej, żałowała, że nie zdobyła się na dodatkowy wysiłek zachowania cierpliwości, dyplomatycznej rezerwy.

Skończyła okopywanie słupka, gdy dostrzegła, jak zza wzniesienia po stronie Oriona wynurza się srebrno-czarna półciężarówka Claya i zjeżdża po wyboistym pastwisku ku niej i dwóm kowbojom.

Willa podniosła wzrok na Claya, kiedy wysiadł, ale nie zdołała nic wyczytać z jego surowego spojrzenia.

Zabrała się z powrotem do pracy. Słyszała swobodne męskie głosy, gdy Clay podszedł do swoich ludzi, ale nie bardzo rozumiała, co mówią. Pogłębiała dołek pod nowy słupek, czekając niecierpliwie, czy Clay do niej podejdzie, pragnąc tego, a zarazem się bojąc.

Napotkawszy jego wzrok, gdy ruszył w jej stronę, spiesznie wygarnęła resztki ziemi z dołka.

• Posłałem człowieka, żeby obejrzał bydło i ogro­dzenie wzdłuż szosy - oznajmił z kamiennym wyrazem
  twarzy.

• Dziękuję - bąknęła ściskając trzonek łopatki.
  Clay skinął głową i odwrócił się do odejścia. Teraz
  jest moment, żeby nawiązać do wczorajszej rozmowy,
  zdecydowała Willa. - Poczekaj chwilę - zawołała.
  - Mam ci coś do powiedzenia.

Śledziła, czy surowy, nieprzyjazny wyraz jego twarzy łagodnieje, gdy się do niej obrócił.

- Przepraszam, że się wczoraj tak uniosłam - wy­
rzuciła jednym tchem. - Wiem, jak ci zależy, żebym
stąd wyjechała. Pewnie bym czuła to samo na twoim
miejscu. Mam zamiar porozmawiać z ciocią Tess.
Wyjadę, jak tylko znajdziesz dla niej rządcę.

74

CZARNA OWCA

Zakłopotana odwróciła głowę. Starała się nie pokazywać po sobie goryczy, jaką czuła. Nie przyszło jej do głowy, iż Clay może być wystarczająco wrażliwy, by odczytywać jej zmienne nastroje.

- Mam na oku kandydata na dobrego rządcę.
Rozmawiałem z nim rano przez telefon. Jest po­mocnikiem rządcy na wielkim ranczu pod Sheridan.
Rozgląda się za posadą na mniejszym ranczu bliżej
Laramie, gdzie ma siostrę. Ranczo twojej ciotki
może się okazać właśnie tym, czego szuka.

Willa starała się ukryć zaskoczenie, że Clay tak zachwala tego człowieka.

- Chciałabym z nim porozmawiać, nim cokolwiek
zostanie postanowione - powiedziała zdecydowanym
tonem.

Po twarzy Claya przemknął grymas zniecierpliwienia.

• Chcę to załatwić jak najszybciej - mruknął
  z irytacją. - Nie wyszukuj pretekstów do przeciąga­nia sprawy, Willo.

• Taka była umowa - odparła sztywno.

• Umowa! - burknął. - Nie miałem wielkiego
  wyboru po ultimatum, jakie mi postawiłaś.

• Ale zgodziłeś się na moje warunki, bo inaczej nie
  przysłałbyś mi dzisiaj ludzi.

• Zgodziłbym się pewnie na wszystko, bylebyś
  zniknęła stąd i z naszego życia na zawsze.

Clay odwrócił się i ruszył w stronę auta.

Z oczyma przesłoniętymi łzami, Willa odwróciła się i rzuciła łopatkę na ziemię. Nie zauważyła, że trzonek upadł obok długiego cętkowanego cienia, przewijającego się między zwojem drutu a słupkiem. Dopiero gdy ujęła słupek dłonią w rękawiczce, rozległ się ostrzegawczy grzechot węża.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Willa wciągnęła głośno powietrze, przerażona, że została ukąszona przez grzechotnika. Grzechot, cios, ostry ból w lewym nadgarstku - wszystko to nastąpiło szybciej, nim mogła cofnąć rękę. Oszo­łomiona, patrzyła z niedowierzaniem, jak wąż znika w ostrych trawach.

Poczuła piżmowy zapach, pozostawiony przez podekscytowanego gada, i z obrzydzenia poczuła natychmiastowy przypływ mdłości. Zerwała rękawice robocze, rzuciła je na ziemię, po czym odpięła rękaw koszuli i podwinąwszy go zobaczyła podwójny ślad ukąszenia.

Clay spostrzegł, jak Willa zrywa rękawice i pod­ciąga rękaw. Chociaż była do niego odwrócona plecami, zorientował się, że coś się stało. Zły, że postawiło go to w stan alarmu, przyglądał się chwilę.

Willa zerknęła w jego kierunku. Poczuła ulgę, że jeszcze nie odjechał, lecz zaraz przypomniały jej się jego ostatnie słowa: „Zgodziłbym się pewnie na wszystko, bylebyś zniknęła stąd i z naszego życia na zawsze".

Jej uwagę przyciągnęło zaraz ostre pulsowanie w ukąszonym miejscu. Stwierdziła, że nadgarstek już zaczyna puchnąć. W pierwszej chwili miała nadzieję, że może wąż nie wstrzyknął jej jadu, ale występująca opuchlizna i wzmagający się ból uświadomiły jej, że oczekuje zbyt wiele od losu. Ruszyła szybko w kierunku swojej półciężarówki.

76

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

77

Jednym szarpnięciem otworzyła drzwiczki szoferki po stronie pasażera i sięgnęła do schowka przy tablicy rozdzielczej, gdzie powinien być zestaw przeciw-jadowy... ale go nie było. Uczucie chwilowej ulgi ustąpiło miejsca panice.

- Willo?

Na wołanie Claya obróciła głowę i stwierdziła, że wysiadł z szoferki i macha do niej. Wsunęła się głębiej do szoferki, żeby poszukać zestawu pod siedzeniem. Pod palcami wyczuła plastikowe pudełko, którego szukała. Wyciągnęła je ręką drżącą z pośpiechu i jęła się mocować z opornym zamkiem.

- Co ty wyprawiasz, Willo?

Głos Claya zaskoczył ją w momencie, gdy otworzyła zamek, i zawartość pudełka wysypała się na podłogę szoferki. Jęła nerwowo zbierać rozsypane rzeczy.

- Nie masz nic lepszego do roboty? - prychnęła
starając się ukryć swoje czynności przed Clayem.

Jest pod dostatkiem czasu, żeby samej zastosować środki pierwszej pomocy i dojechać o własnych siłach do szpitala w Cascade.

- Pokaż - zakomenderował Clay ujmując ją za
ramię i obracając do siebie.

Willa drgnęła pod nowym ukłuciem bólu, ale zdołała stłumić okrzyk.

- Do diabła, Willo - warknął, po czym zawołał na
swoich ludzi.

Frank i Bili przerwali natychmiast pracę i ruszyli w ich kierunku.

- Nic mi nie będzie - powiedziała Willa próbując
uwolnić rękę. - Poradzę sobie sama.

Nie zważając na jej opór, Clay zlustrował szybko ślady ukąszenia i otaczającą je opuchliznę. Puścił na chwilę ramię Willi, żeby ją unieść i posadzić w szoferce. Tymczasem nadbiegli Frank i Bili.

- Ukąszenie grzechotnika - poinformował ich,

podwijając wyżej rękaw jej koszuli, żeby założyć opaskę krępującą. - Zaalarmujcie krótkofalówką dom. Niech zadzwonią do szpitala, żeby byli przy­gotowani. I sprawdźcie, jakiej wielkości jest ten grzechotnik.

• Dawno uciekł - wtrąciła Willa.

• Próbujcie go mimo wszystko odnaleźć - polecił
  Clay.

Dwaj mężczyźni się oddalili, a Clay dokończył opatrunku.

- Bardzo to wygodne dla ciebie i dla Paige, co?

- odpaliła, ledwo czując pieczenie płynu odkażającego.

• Co to ma znowu znaczyć? - zapytał gniewnie.

• Dobrze wiesz, o czym mówię - odparła cicho
  drżąc z emocji, której nie potrafiła ukryć. - Tak
  bardzo chcecie się mnie stąd pozbyć...

• Nie w taki sposób, Willo. Dobrze o tym wiesz.

• Ta-ak? - spytała z drwiną.

Ogarniała ją słabość i mdłości w miarę, jak wzmagał się ból. Clay wyciągnął dłoń i uniósł jej brodę, żeby zajrzeć w oczy.

- A, tak! - odparł ostrym, szorstkim głosem.

- I żebym tego od ciebie więcej nie słyszał. - Nie
puszczał jej brody, więc zauważyła, że gniew w jego
oczach nieoczekiwanie ustąpił miejsca wyrazowi tkliwej
troski. - Nie czujesz się za dobrze, co?

- Nic mi nie jest - zapewniła ze sztywną godnością.

- Niestety, czeka nas wyboista droga - powiedział.
Musnął szorstkimi palcami jej szczękę i policzek.

Zaskoczyła ją ta kojąca pieszczota, ale jeszcze bardziej zaskoczyło ją, że Clayowi drży dłoń.

• Nie mamy wielkiego wyboru, co? - zapytała i ze
  zdziwieniem spostrzegła iskierki ożywające w jego
  oczach.

• Nie - odparł cichym, zdławionym głosem. - Nie
  mamy żadnego wyboru.

78

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

79

Willa leżała całkowicie ubrana na szpitalnym łóżku i patrzyła na ekran telewizora umieszczonego na przeciwległej ścianie. Czekała na kapelana, który ją miał odwieźć na ranczo.

Minęło bez mała półtora dnia od chwili, gdy Clay wniósł ją na salę opatrunkową i przekazał opiece lekarza. Ze wszystkich stron otoczyły ją pielęgniarki i laborantki. Szybko i z dobrym skutkiem zastosowano surowicę, ale ponieważ istniała możliwość, że będzie potrzebny jeszcze jeden zastrzyk, zatrzymano Willę w szpitalu.

Clay wszedł na salę, nim ją zabrano na górę, ale zatrzymał się tylko chwilę, żeby się upewnić, że stan Willi jest zadowalający. Od tej pory go nie widziała.

Willa nacisnęła guzik zdalnego sterowania i telewizor zgasł. Chciała oderwać myśl od nieprzyjemnych wspomnień, jakie w niej obudził krótki pobyt w szpi­talu, ale telewizja nie okazała się środkiem kojącym. Coraz bardziej zniecierpliwiona, zerknęła na zegar ścienny i podniosła się widząc, że minęła piąta.

Zaczęła nakręcać numer, żeby się połączyć z kape­lanem, kiedy drzwi otworzyły się z rozmachem. Pewna, że to pastor, Willa szybko odłożyła słuchawkę i obróciła się do wejścia.

Powitalny uśmiech zamarł jej na ustach, gdy do pokoju wkroczył Clay. W ręku miał torbę podróżną, z którą przyjechała do Cascade.

- Czujesz się lepiej?

Clay zatrzymał się w nogach szpitalnego łóżka, obracając w palcach kowbojski kapelusz i przyglądając się jej badawczo.

• Czuję się wystarczająco dobrze, żeby wrócić do
  domu - odparła nerwowo. - Czekam tylko na pastora
  Collinsa.

• Rozmawiałem z nim - poinformował Clay. - Jeśli
  nie masz nic przeciwko temu, ja cię odwiozę na

ranczo. - Nim Willa miała czas odpowiedzieć, wyciągnął ku niej przywiezioną torbę. - Pomyślałem, że pewnie będziesz chciała odwiedzić Tess przed powrotem, więc przywiozłem ci coś do przebrania się.

- To... b-bardzo ładnie z twojej strony - bąknęła
niezręcznie, sięgając po torbę. - Przepraszam cię na
minutkę.

Przebrała się szybko w łazience, ale nieco zażeno­wana, gdy odkryła, że Clay przywiózł komplet jej najbardziej przezroczystej koronkowej bielizny. Białe dżinsy, które wybrał, nadawały się w sam raz na letnie popołudnie, a zielonkawożółta bluzka miała długie luźne rękawy, które z łatwością ukryją zaban­dażowany przegub przed wzrokiem cioci Tess. Clay przywiózł nawet trochę kosmetyków, akurat to, co sama wybrałaby w takich okolicznościach, więc Willa podmalowała się sprawną ręką.

- Jestem ci naprawdę wdzięczna, Clay - powiedziała
po wyjściu z łazienki. - Ciocia Tess mogłaby się
zacząć niepokoić, gdybym jej nie odwiedziła drugi
dzień z rzędu.

Clay wziął od niej niewielką torbę podróżną.

- Domyślałem się, że Tess o niczym nie wie
- zauważył i gestem wskazał jej, by wyszła pierwsza.

Zostawił torbę w dyżurce pielęgniarek na piętrze, gdzie leżała Tess, po czym wszedł za Willą do pokoju chorej. Ciotka nie była sama; miała już jednego gościa.

- Willa! - Wzrok Tess przesunął się obok siost­rzenicy i powitalny uśmiech na jej twarzy zrobił się
jeszcze szerszy na widok Claya. - I Clay!

Willa podeszła do łóżka od strony przeciwnej do tej, po której stała Mabel Asner, i nachyliła się, zęby pocałować ciocię w policzek. Clay zatrzymał się w no­gach łóżka i jeden kącik ust zadrgał mu w tłumionym rozbawieniu na widok zaskoczenia na czerstwej twarzy Mabel, która powiodła wzrokiem od niego do Willi.

80

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

81

• Dobry wieczór, Tess. Cześć, Mabel.

• Przyszliście razem? - spytała Mabel.

• Wybieramy się na kolację - odparł gładko Clay.
  Willa o mało się nie zatoczyła z wrażenia. Jeśli

dotąd nie wyczuła, że coś się między nimi zmieniło, to teraz już nie miała wątpliwości.

- Jak się czujesz, ciociu? - zapytała.
Rozmowa zeszła szybko na to, co tego dnia

powiedział doktor i kto wpadł odwiedzić chorą.

- Coś mi się zdaje, że Mabel rozminęła się z powo­łaniem - zauważył Clay, gdy szli przez parking do
auta. - Powinna była zostać dziennikarką i opisywać
imprezy towarzyskie w jakiejś wielkiej gazecie. Albo
prowadzić gdzieś kolumnę plotek.

Na wargach Willi pojawił się wyraz goryczy. Nie znajdowała nic zabawnego w skłonności Mabel do plotek, której padła ofiarą.

- Więc czemu jej powiedziałeś, że się wybieramy
razem na kolację? - zapytała. - Nie minie pół godziny,
jak taka smakowita informacja rozejdzie się po całym
mieście i okolicach.

Clay otworzył jej drzwiczki auta.

• Musisz przecież coś zjeść, prawda? - zapytał.
  Willa zmierzyła go nieufnie spojrzeniem.

• Co cię nagle naszło? - natarła.

• Nie bądźmy tymczasem zbyt dociekliwi - odparł
  głosem suchym, zabarwionym lekką nutką wrogości,
  którą tak dobrze ostatnio poznała. - Odprężmy się,
  zobaczymy, jak sprawy dalej się potoczą.

• Ruszyło cię sumienie po tym, co mi wczoraj
  powiedziałeś - zawyrokowała. - Posłuchaj. Gdybym
  uważała na to, co robię, pewno by mnie nie ukąsił
  grzechotnik - jęła tłumaczyć.

Zesztywniała, bo Clay, nie reagując na jej słowa, skręcił w znajomą uliczkę i wjechał na parking przed restauracją Srebrna Podkowa.

- To ponad moje siły - rzuciła szybko, widząc, że
Clay chce zgasić motor. Zielone oczy zasnuł jej cień,
w jej zmieszanym spojrzeniu malowało się więcej lęku
niż gniewu. - Mówię serio.

Clay przyglądał jej się przez dłuższą chwilę, nim odwrócił wzrok i włączył ponownie bieg. Cala jazda powrotna na ranczo minęła w milczeniu.

- Dziękuję za odwiezienie - powiedziała Willa,
gdy Clay zatrzymał płynnie auto przed domem.
- I w ogóle za wszystko.

Nie czekając otworzyła drzwiczki i wysiadła. Podcho­dząc do bagażnika po swoją torbę, starała się ukryć ogarniającą ją słabość. Kiedy Clay wysiadł i otworzył bagażnik, sięgnęła po torbę, ale Clay ją uprzedził.

- Poradzę sobie sama - zaprotestowała, gdy za­
trzaskiwał klapę.

Lecz Clay potrząsnął głową i ruszył za nią ku tylnej werandzie. Ku zaskoczeniu Willi wniósł torbę do kuchni i postawił na podłodze.

• Nic ci nie potrzeba? - zapytał.

• Dziękuję, nic.

• Wobec tego zajrzę do stajni i zrobię, co potrzeba,
  nim odjadę.

- Tyle jestem w stanie zrobić sama - sprzeciwiła się, zakłopotana jego ofiarnością.

- Powinnaś się położyć i odpoczywać.
Sparaliżował ją nagły lęk, by nie wziąć tej jego

opiekuńczości za przejaw prawdziwej troski o nią.

- Skończ z tym, Clay.

Jej cicha prośba złagodziła nieco jego spojrzenie.

- Zajrzę do stajni - powtórzył szorstko, po czym
odwrócił się i wyszedł tylnymi drzwiami.

Willa odprowadziła go wzrokiem, potem rozejrzała się po kuchni. Przeszedł jej cały głód. Niezrozumiale słaba, na nogach uginających się ze zmęczenia i przygnębienia, powlokła się ku kanapie w salonie.

82

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

83

Koszmar był zawsze ten sam, tak żywy, namacalnie realny, że wydawał się przeniesieniem w przeszłość. Ilekroć zdołał przeniknąć z podświadomości do ocza-działego snem umysłu Willi, przeżywała szczegół po rozdzierającym szczególe wszystko, co się wydarzyło owego ciepłego letniego popołudnia, kiedy zginęła Angie.

- Rany boskie, Willo, prowadzisz jak stara baba

- wybuchnęła Paige.

Willa zatrzymała się pod znakiem „Stop" na skrzyżowaniu i rozejrzała przepisowo w obie strony, a ta jej przezorność zdenerwowała Paige, której spieszyło się do domu. Angie, siedząca między kuzynkami, szturchnęła Willę lekko łokciem, a ta posłała jej porozumiewawczy uśmiech.

Willa i Angie pożyczyły nową półciężarówkę wuja Cala, żeby przywieźć Paige od koleżanki z Cascade. Była sobota i Paige miała obiecującą randkę ze studentem, który przyjechał z uczelni na przerwę wiosenną. Przez cały tydzień Paige bardziej niż zwykle stroiła miny i fochy, więc Willę i Angie korciło, żeby się trochę zabawić jej kosztem.

Willa skrupulatniej niż zazwyczaj przestrzegała ograniczeń szybkości, wymieniając od czasu do czasu ukradkowe uśmieszki z Angie, a Paige wierciła się na siedzeniu i gderała. Dojeżdżały do skraju miasta, gdy Angie dostała gwałtownego ataku kaszlu.

- Rany, Willo, napiłabym się czegoś - oznajmiła,
kiedy kaszel minął.

Willa od razu się zorientowała, że atak jest symu­lowany i stanowi zaproszenie do wygłupu.

- Nie możecie zaczekać, aż dojedziemy do domu?

- prychnęła Paige.

Skrzyżowała ramiona na piersi, nastroszona jeszcze bardziej, bo Willa nie reagując skręciła w ulicę prowadzącą do małego sklepiku. Kiedy zjechała na parking przed sklepem, Paige kipiała ze złości.

• Przynieść ci coś, Paige? - spytała troskliwie Willa
  udając, że nie dostrzega irytacji kuzynki.

• Pośpieszcie się tylko -- odrzekła Paige przez
  zaciśnięte zęby.

Jednakże Angie znalazła pretekst do dalszej zwłoki urządzając przedstawienie z szukaniem po kieszeniach drobnych.

Kiedy Willa i Angie wyszły ze sklepu z napojami, Paige siedziała za kierownicą. Nie chcąc przeciągać struny, dwie przyjaciółki potulnie wsiadły do szoferki. Angie usadowiła się jak przedtem pośrodku, Willa przy drzwiczkach, tam gdzie poprzednip Paige.

Paige ruszyła ostro i dla nadrobienia straconego czasu prowadziła nie zważając na ograniczenia szyb­kości i znaki ostrzegawcze. Willi przebiegło przez myśl, że powinny zapiąć pasy, ale z powodu nagłego spadku drogi piwo imbirowe chlusnęło jej z puszki za dekolt i w rezultacie zapomniała o bezpieczeństwie.

Parę minut później półciężarówka wpadła przy dużej szybkości na pofałdowaną powierzchnię szut­rowej drogi, którą Paige wybrała jako krótszą, i Paige straciła panowanie nad kierownicą...

Willę otrzeźwił oślepiający ból głowy i przenikliwy, mdlący zapach benzyny. Poderwała się instynktownie w kierunku półciężarówki, która leżała do góry kołami w zagłębieniu terenu o parę metrów dalej.

Z początku uniemożliwił jej pełzanie paraliżujący ból w ramieniu i barku. Wzrok zaćmiewał jej kłujący ból w piersi, który ją przeszywał na wskroś za każdym oddechem. Powoli, nadludzkim wysiłkiem, jęła się podciągać zdrowym ramieniem do przodu. Spostrzegła Paige leżącą na zboczu powyżej wywróconej pół­ciężarówki, natomiast Angie nie było nigdzie widać.

Strach, który napływał mdlącymi falami, nakazywał jej dotrzeć za wszelką cenę do przyjaciółki. Skądś wiedziała, że bak został przebity i lada chwila może

wybuchnąć pożar. Dysząc, łkając, odpychając całą siłą woli czarną próżnię, która ją chciała wchłonąć, doczołgała się do samochodu. Widok, który ujrzała w zgniecionej szoferce, wydarł jej z piersi okrzyk grozy.

Clay wsiadał do auta, kiedy go dobiegło dziwne, przenikliwe kwilenie. Czując, że coś jest nie w po­rządku, gdy przejmujący dźwięk się powtórzył, za­trzasnął drzwiczki i ruszył ku domowi. Przystanął z wahaniem na stopniach werandy, gdy wewnątrz domu rozpoznał głos Willi. Przejęty strachem, szarpnął drzwi i pośpieszył w kierunku, skąd dochodziły dźwięki.

Willa, cała zlana potem, leżała na kanapie, z nie­naturalnie uniesionym kolanem, i obracała konwul-syjnie głowę to w jedną, to w drugą stronę. Clay zamarł w drzwiach, gdy wydała ponownie ów roz­paczliwy, rozdzierający dźwięk.

- Obudź się, Angie.

Clay zmienił się cały w słuch, rozpoznawszy wśród wymamrotanych słów imię siostry. Zbyt oszołomiony, by uczynić jakikolwiek ruch, patrzył, jak Willa zmaga się ze swoim koszmarem, wyciąga po omacku ręce, sięga przed siebie.

- Proszę cię, obudź się, Angie.

Dreszcz wstrząsnął ciałem Claya. Wyraźne teraz słowa Willi, wypowiedziane ze skrajną rozpaczą w głosie, były jak cios w pierś. '

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Dłonie, które ją potrząsały za ramiona, nie przy­pominały tamtych, co odciągnęły ją od wraku pół-ciężarówki na chwilę przedtem, nim stanęła w pło­mieniach, lecz Willa broniła się przed nimi tak samo jak wówczas. Musi ratować Angie. Nie może pozwolić się odciągnąć, dopóki nie wydobędzie przyjaciółki ze zgniecionej szoferki.

- Nie, nie! Tam jest Angie! - wymamrotała roz­paczliwie.

Raptem stwierdziła, że siedzi na kanapie, z palcami wczepionymi jak szpony w ramiona Claya. Patrzyła nieprzytomnie, okrągłymi oczyma, zagubiona między koszmarem a rzeczywistością.

- O, Boże! - wyszeptała Willa zdławionym głosem.
Zacisnęła powieki, pochyliła głowę i z trudem

łapała powietrze, wstrząsana łkaniem.

Clay nie mógł oderwać oczu od jej udręczonej twarzy. Poruszyła go rozpacz, której był świadkiem, przejęły do żywego słowa, które usłyszał. Pojął w tej chwili to, co powinien był pojąć pięć lat temu - że Willa nie chciała wyrządzić nikomu krzywdy. Wypadek nastąpił wskutek idiotycznego młodzieńczego wybryku, który się przerodził w tragedię. Przyszło mu teraz do głowy, że podczas tej szaleńczej jazdy równie dobrze Angie mogła siedzieć za kierownicą. I gdy tak trzymał Willę za ramiona, wzbierająca czułość roztopiła w jego piersi resztki wrogości do niej.

- Zostaw mnie - wykrztusiła Willa odpychając go
i odsuwając się na koniec kanapy.

CZARNA OWCA

87

Zbyt wzburzona, by usiedzieć na miejscu, wstała, podeszła na uginających się nogach do okna i wpatrzyła się z rozpaczą w sercu w zachodzące fioletowo słońce. Gra wydłużających się cieni dziwnie harmonizowała z nie zatartym wspomnieniem sennego koszmaru. Willą wstrząsnął dreszcz.

- Dobrze się czujesz?

Willa zesztywniała jeszcze bardziej. Koszmar senny nie powracał z taką siłą już od miesięcy.

- Willo?

Aksamitne brzmienie głosu Claya, przepełnionego nie ukrywaną troską, sprawiło, że łzy popłynęły jej z oczu.

• Nic mi nie jest - odpowiedziała szybko, unosząc
  obie dłonie, by niecierpliwym gestem otrzeć wilgoć
  z policzków. - Oporządziłeś konie? - zapytała starając
  się nadać głosowi normalne, równe brzmienie.

• Zapomnij o koniach - odburknął Clay.

Wstał i przemierzył pokój. Willa zdrętwiała, gdy się zatrzymał o pół kroku od niej.

- Często masz ten koszmarny sen o Angie?
Willa zagryzła wargi, by zdusić łkanie, wzbierające

jej w piersi. Milczenie, które między nimi zaległo, było równie ciężkie i przytłaczające, jak ponure widziadła, co jeszcze żyły w mrocznych zakamarkach jej mózgu. Willa nie mogła dopuścić, by Clay wdzierał się w jego tajniki, ale nie potrafiła również znaleźć odpowiednich słów, by mu to powiedzieć.

- Idź sobie - wykrztusiła wreszcie i przeszedł ją
dreszcz, bo poczuła na ramionach ucisk dłoni Claya.

Uczyniła ruch, żeby się odsunąć, lecz palce Claya rozpoczęły kojący masaż, od którego rozchodziło się ciepło rozluźniające zimny supeł w głębi jej ciała. Wstrząsał nią teraz jawny dreszcz, bo Clay zbliżył się jeszcze bardziej i jego gorąca bliskość przejmowała ją nieprzepartą chęcią, by się o niego oprzeć, zespolić z jego siłą.

- Proszę cię, odejdź - wyszeptała.

Oddech miała szybki i nierówny, z trudem hamowała impuls, by się obrócić i zapleść mu ramiona na szyi.

Clay wyczuwał burzę uczuć, która rozsadzała pierś Willi, gdyż nim samym targała równie przejmująca rozterka sprzecznych doznań. Serce miał przepełnione współczuciem.

- Jeszcze nie, Willo - powiedział cicho, po czym
obrócił ją do siebie i wziął w ramiona.

Przylgnęła do niego bezwolnie, niezdolna odepchnąć pociechy, z którą nikt jej nie pośpieszył po makab­rycznej śmierci Angie i dotkliwym odtrąceniu przez najbliższych. Nikt jakoś nie pomyślał o wstrząsie i rozpaczy, jakie przeżywała po utracie przyjaciółki, po straszliwych okolicznościach jej śmierci. Nawet ciocia Tess zdawała się wówczas daleka i obojętna.

- Uspokój się, Willo - doszedł ją kojący głos Claya.
Tulił jej drżące ciało, pozwalając płakać. Czuła się

w jego ramionach bezradna jak mała dziewczynka, a on, przejęty instynktem opiekuńczym, przygarnął ją jeszcze ciaśniej i poprowadził do dużego fotela na biegunach, stojącego koło okna. Jej miękkie, podatne ciało wpasowało się łatwo w jego masywne objęcia, gdy ją posadził na kolanach i jął kołysać jak dziecko. Nieskończenie delikatnymi ruchami głaskał jej włosy, a ona ściskała go kurczowo i łzy, coraz to gorętsze i obfitsze, spływały po policzkach.

Pokój zaczęła ogarniać ciemność, nim jej płacz ustał zupełnie. Willa, skrajnie wyczerpana, siedziała z policz­kiem opartym na mokrym ramieniu Claya i słuchała kołysania fotela, którego równy rytm działał jak balsam na jej duszę. Clay wciąż obejmował ją ciasno ramiona­mi i Willa rozkoszowała się bezpieczeństwem tej jego bliskości, niepewna, co ona może oznaczać.

- Angie często miewała złe sny w dzieciństwie
- odezwał się Clay swoim niskim głosem, który

88

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

89

zadudnił miło przy jej twarzy. - Jej ulubionym lekarstwem był fotel na biegunach.

Nie przestając się kołysać, Clay podniósł dłoń, by pogłaskać Willę po policzku. Na dźwięk imienia Angie, Willa zesztywniała. Clay musnął palcami jej włosy i cichym głosem kazał jej się odprężyć.

- Angie była moją najlepszą przyjaciółką - szepnęła
Willa z drżeniem, które stanowiło pozostałość po
dopiero co przeżytej burzy uczuć. - Za nic w świecie
nie naraziłabym jej na niebezpieczeństwo.

Za tymi słowami kryło się błaganie, by Clay jej wreszcie uwierzył, by zrozumiał, że to nie ona spowodowała wypadek, który kosztował życie jego siostry. Nie mogła mu powiedzieć prawdy wprost, bo to uderzyłoby w ciocię Tess, ale miała nadzieję, że Clay jakoś zrozumie bez tego.

- Wiem, Willo - zamruczał, aż serce podskoczyło
Willi radośnie w piersi.

- Wiesz? - spytała przejęta wzbierającą nadzieją.
W ciemnych oczach Claya malowała się powaga.

, - Byłaś smarkatą - powiedział łagodnie. - Dziew­czyną, której trzymały się głupie żarty. Wiem, że nie chciałaś śmierci Angie.

Willa patrzyła na niego bezradnie, w oczach wzbierały jej łzy zawodu. Wciąż jej nie wierzył, wciąż nic nie rozumiał. Odwróciła od niego twarz i chciała się podnieść, ale Clay jej nie puścił.

- Myślę, że Angie wcale by się nie cieszyła, że
stosunki tak się między nami ułożyły.

Przez chwilę Willa nie była w stanie na niego spojrzeć. Kiedy to uczyniła, zobaczyła w jego oczach serdeczność i czułość, które ją zaskoczyły.

- Angie na pewno życzyłaby sobie, żebyśmy pozos­tali przyjaciółmi - powiedział. - Rozumiem to teraz.
- Palce Claya przesunęły się kolistym ruchem po
plecach Willi i zatrzymały na jej kibici. - Może

spróbujemy puścić w niepamięć minione pięć lat i zacznijmy wszystko od nowa?

Willę przepełniło nagle gorzkosłodkie uczucie. Clay wybacza jej nie istniejącą winę i proponuje zgodę, której nie uważała za możliwą. Ze zdumieniem uświadomiła sobie, jak bardzo przez cały czas łaknęła, żeby sprawy między nimi ułożyły się. Zarazem sprawiało jej zawód, że ich pogodzenie będzie się opierało na współczuciu Claya, a nie na prawdzie.

W obawie, by nie narazić oferty zawieszenia broni, Willa skinęła powoli głową i uniosła drżącą dłoń, by musnąć policzek Claya w nieśmiałej pieszczocie.

- Zgoda - szepnęła uśmiechając się lekko.
Czując smak nowych łez w ustach, zajrzała mu

badawczo w oczy, czy nie dostrzeże w nich jakiegoś śladu nieszczerości.

• Więc załatwione. - Twarz Claya rozluźniła się
  w uśmiechu, który rozwiał niepewność Willi. - Nie
  sądzisz, że dobrze byłoby rozpocząć ten nowy etap
  o pełnym żołądku? Co byś powiedziała na kolację?

• Daj mi chwilę na odświeżenie się, to zobaczę, co
  jest w kuchni - odparła zsuwając się z jego kolan.

W ostatniej chwili Clay chwycił ją za rękę i zamknął jej smukłe palce w twardej, ciepłej dłoni.

- Nie śpiesz się. Ja przygotuję kolację - oznajmił
wstając.

Willa pomału obmyła w łazience twarz zimną wodą, po czym podmalowała się dyskretnie. Słyszała, jak Clay krząta się w kuchni na parterze. Ociągała się teraz z zejściem na dół. Nikt nie widział jej nigdy w takim stanie jak on, nawet ciocia Tess, i Willa miała teraz niemiłe uczucie, jakby została obnażona.

Po wejściu do kuchni stwierdziła z ulgą, że Clay stoi tyłem do niej.

- Ciągle lubisz jajka lekko ścięte? - spytał słysząc
jej kroki.

90

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

91

- Ciągle - odparła ogarnięta nagłą podejrzliwością
wobec jego zachowania. Ogarnęły ją wątpliwości, czy
nieoczekiwana dobroć Claya nie wynika bardziej ze
zwykłej litości, z męskiego zakłopotania niż ze
szczerych uczuć. Musi się o tym przekonać.

Onieśmielona, niepewna, jak to sprawdzić, Willa podeszła do kontuaru, przy którym Clay układał płatki boczku na dużej żelaznej patelni.

• Mogę w czymś pomóc? - spytała obserwując
  badawczo jego profil, dopóki ciemne oczy nie obróciły
  się w jej stronę.

• Mogłabyś nakryć do stołu.

Wyjmując talerze i sztućce, Willa poczuła, że z zapachem smażonego boczku miesza się rozkosznie aromat czekolady.

- Liczę, że nie będziesz miała nic przeciwko jajkom
na boczku na spóźniony obiad? - zapytał Clay.

W oczekiwaniu, aż boczek się usmaży, obrócił się do niej i patrzył, jak nakrywa do stołu.

- Zjem wszystko, co nie jest kupnym obiadem
z zamrażalnika, pod warunkiem, że nie muszę tego
sama gotować - odrzekła.

Clayowi zadrgał koniuszek warg.

- Widzę, że nie przepadasz za gotowaniem.

- Nie mam zbyt wielkiej wprawy - powiedziała
bez zastanowienia.

Przestraszona, że mimo woli zdradziła strzęp informacji o sobie, Willa spuściła wzrok i zajęła się z przesadną starannością układaniem sztućców. Oczy­wiście większe rancza mają zwykle kucharzy, którzy gotują dla wszystkich, ale Clay nie powinien się domyślić, że kucharz na ranczu w Colorado jest pracownikiem Willi.

- Jakoś nigdy się nie dowiedziałem, gdzie praco­wałaś przez te ostatnie lata - zauważył Clay.

Willa zdwoiła czujność. Nie życzyła sobie, żeby

ktokolwiek wścibiał nos w życie, jakie sobie urządziła w Colorado. Cieszy się tam szacunkiem i nie ma zamiaru narażać ciężko zdobytej pozycji na najmniejsze niebezpieczeństwo.

• Pracowałam w kilku miejscach - odpowiedziała
  wymijająco. - W Kansas, w Colorado...

• Paige mówi, że pracowałaś przy koniach - nalegał
  Clay.

Willa otworzyła lodówkę, żeby wyjąć mleko.

- Lubię pracować przy koniach -- stwierdziła
ogólnikowo, po czym zmieniła gładko temat. - W za-
mrażalniku jest koncentrat pomarańczowy. Chcesz,
żeby zrobić soku?

Clay nie zadawał jej więcej pytań, ale krzątając się Willa czuła na sobie jego badawcze spojrzenie i domyś­lała się jego ciekawości. Zapomniała jednak o tym, bo ledwo zdążyli zasiąść do grzanek i jajek na boczku, rozległ się nieoczekiwanie brzęczyk piecyka.

- Znalazłem w szafce proszek i pomyślałem, że
przyjemnie by było upiec ciasteczek.

Clay jął niezręcznie wyciągać z piecyka blachę z ciasteczkami, posługując się rękawicą kuchenną szydełkowej roboty, przeznaczoną bardziej do ozdoby niż do użytku. Przesunął blachę najpierw w jedną, potem w drugą stronę, żeby uniknąć oparzenia dłoni przez duże oka rękawicy. Ciasteczka wylądowały w końcu na stole, ze stukiem blachy i stłumionym przekleństwem.

- Wyglądają wspaniale - zauważyła Willa tłumiąc
"rozbawienie, gdy Clay rzucił rękawicę na kontuar

i usadowił się w krześle.

Clay pochwycił szmaragdowy błysk w oku Willi i spojrzał na nią uważniej. Od jej powrotu nie widział jeszcze, by choć w przybliżeniu przypominała bez-stroską nastolatkę o łobuzerskiej minie, jaką kiedyś znał - i która tak go pociągała - i nagle zrodziło się w nim pragnienie, by ją znowu taką ujrzeć.

92

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

93

Willa obserwowała mroczniejący wzrok Claya z niepokojem. Spiesznie podniosła do ust widelec z kawałkiem smażonego jajka i spróbowała normalnie żuć.

- Zarządziłem, żeby wszystko było jutro gotowe
do zabrania na aukcję koni, które chcesz sprzedać

- oznajmił Clay, by przerwać ciążące milczenie, jakie
między nimi zalegało.

Willa podniosła wzrok w przebłysku irytacji, która zaraz ustąpiła miejsca poczuciu nieuchronności. Clay trwa nadal w postanowieniu pozbycia się jej jak najprędzej. Nagle opuściła ja chęć sprzeciwu.

• To wspaniale - powiedziała.

Odsunęła od siebie pusty talerz, oparła się wygodniej.

- Nie masz pretensji, że się sam rozporządziłem?

- zapytał Clay.

Przyjrzał jej się, dostrzegłszy na jej twarzy oznaki napięcia. Willa zdobyła się na blady uśmiech.

• Chcesz się kłócić? - spytała.

• Może.

Willa odsunęła krzesło i wstała, żeby sprzątnąć ze stołu.

- Jeśli będziesz bez porozumienia ze mną wydawał
dalsze zarządzenia dotyczące rancza cioci, to na pewno
się pokłócimy.

Clay podniósł się, gdy zaczęła zabierać talerze.

- Pozwól -- powiedział i wziął od niej brudne
naczynia, by je zanieść do zlewu.

Willa sięgnęła po płyn do zmywania i zaczęła napuszczać wodę, ale Clay ją odsunął.

- Nie chcesz sobie chyba zamoczyć bandaża - zau­ważył.

Willa obserwowała nie bez rozbawienia, jak Clay zabiera się niezręcznie do zmywania. Drgnął stu­knąwszy szklanką o kran, drugi raz, gdy o mało nie upuścił jednego z serwisowych talerzy cioci Tess.

• Radzisz sobie nieźle w kuchni - pochwaliła
  Willa, gdy Clay skończył wycierać piecyk i odwiesił
  ściereczkę.

• Gotowałem sobie parę razy w życiu - odparł
  odwijając i zapinając rękaw koszuli. Wskazał skinie­
  niem głowy na jej przegub. - Chciałbym obejrzeć
  twoją rękę, nim odjadę - oznajmił.

Willa beztrosko wzruszyła ramionami.

- Swędzi jeszcze trochę, ale poza tym wszystko jest
w porządku.

Clay ujął jej dłoń i ostrożnie podciągnął rękaw bluzki wysoko ponad skraj bandaża. Willę zdumiał ogrom doznań, jakie w niej obudziło dotknięcie Claya, gdy oglądał jej rękę. Nadgarstek jeszcze ją bolał, ale spod brzegów bandaża nie było widać żadnej opuch­lizny ani odbarwnienia, przed którymi ostrzegał ją lekarz.

• Nie boisz się zostać na noc sama? - zapytał Clay.

• A czemu miałabym się bać? - odparła zdumiona.
  -Dziękuję ci... za wszystko - dorzuciła zdobywając
  się na oswobodzenie dłoni z jego uścisku.

Ale zbyt przemożna była siła tego przerwanego dotknięcia. Clay wyciągnął ramiona i wolno, jakby świadom niepowtarzalności chwili, przygarnął Willę do piersi. Willa patrzyła szeroko otwartymi oczyma w kołnierzyk jego koszuli, przerażona tym, co nad­chodzi. Poczuła niemoc, gdy jego twardy palec ujął ją pod brodę i uniósł jej twarz.

• Nie, Clay - szepnęła błagalnie, czując, jak usta
  Claya muskają jej wargi motylą pieszczotą.

• To było nieuniknione, Willo -- szepnął Clay
  błądząc wciąż rozkosznie po jej wargach. - Są rzeczy,
  którym można się opierać tylko do czasu.

• Nie wolno nam, Clay - szepnęła i przejął ją
  dreszcz czystej rozkoszy, bo język Claya odnalazł jej
  ucho i jął igrać z jego konchą. - Proszę cię, Clay.

94

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

95

- D-dobrze - ustąpił Clay i uścisk jego ramion
z wolna się rozluźnił. - Może nie należy się z tym
zbytnio śpieszyć.

- To niemożliwe między nami, Clay. Nie wolno nam do tego dopuścić.

Bo nie ma między nami prawdziwego zaufania, dodała bezgłośnie jej serce. I nie będzie go, jak długo wierzysz Paige.

Odepchnęła go i cofnęła się o krok.

- Robi się późno - powiedziała.

Nie była w stanie na niego spojrzeć, lecz czuła na sobie jego wzrok, gdy sięgał po kapelusz.

• Znasz numer do Oriona. Dzwoń, gdybyś tylko
  czegoś potrzebowała w nocy - powiedział nakładając
  kapelusz i obciągając rondo.

• Nic mi nie będzie.

• Przyjadę jutro o dziesiątej po konie. Moi ludzie
  zajmą się wszystkim, więc możesz sobie spokojnie
  pospać. -- Ociągał się z wyjściem, nim w końcu
  powiedział: - Dobranoc.

Głos uwiązł Willi w gardle od nagłego przypływu uczuć.

- Dobranoc, Clay.

Willa czyściła w milczeniu starzejącego się gniadosza, ostatniego z czterech koni, które zdecydowała się wystawić na aukcję w Cascade. Zajęta była tym od dwóch godzin, przerywając grzywy i wyczesując rzepy z ogonów, a teraz, przed ostatecznym wyszczotkowaniem, przy­stąpiła do starannego spłukania wężem rosłego wierz­chowca. Liczyła, że pieczołowite oporządzenie wszystkich czterech zwierząt pozwoli uzyskać lepsze ceny na aukcji.

Wybrane konie - dwa kasztany, jeden bułanek i jeden gniadosz - przekroczyły już najlepszy wiek i Willa szacowała, że wkrótce zaczęłyby obciążać konto rancza rachunkami na weterynarza.

Skończyła czesanie gniadosza i przywiązała go koło pozostałych trzech koni w przejściu stajennym, kiedy nadjechał Clay półciężarówką z przyczepą na cztery konie. Kiedy zgasił silnik, wyszła na dwór, starając się nie okazać po sobie zażenowania, które ją nagle ogarnęło na wspomnienie wczorajszego wieczora.

• Wyglądasz dzisiaj jakoś blado - zauważył Clay
  podchodząc. - Doktor, o ile wiem, zalecił, żebyś się
  nie przemęczała przez najbliższe parę dni?

• I owszem - odparowała, po czym, zdecydowana
  nie przyjmować jego troskliwości, wskazała ręką konie
  przywiązane w przejściu. - Konie są przygotowane,
  jeśli ty jesteś gotów.

Na skinienie Claya odwróciła się i weszła do środka, żeby odwiązać kasztanka i gniadosza, podczas gdy Clay otwierał klapę przyczepy. Kiedy jednak chciała podprowadzić do przyczepy bułaną klacz, ta się od razu spłoszyła i szarpnęła nerwowo na uwięzi.

• Pozwól mi się nią zająć - zaofiarował się Clay
  postępując krok do przodu.

• Nie, poradzę sobie sama.

Willa zastąpiła mu drogę, ujmując równocześnie sznur obiema rękami. Przemawiając uspokajająco do strachliwej klaczy, jęła ją prowadzić ku przyczepie. Bułanka spłoszyła się jeszcze raz, ale szła za nią bez oporu.

Wszystko było dobrze do momentu, gdy jej kopyta dotknęły pochyłej metalowej klapy przyczepy. Nieo­czekiwanie potężne zwierzę odrzuciło głowę i stanęło dęba, pociągając Willę za sobą. Chociaż od nagłego szarpnięcia ostrze bólu przeszyło jej rękę, nie puściła uwięzi, starając się utrzymać równowagę. Clay znalazł się momentalnie u jej boku, klnąc przez zaciśnięte zęby, złapał sznur i okręcił wokół nozdrzy klaczy, która się rzuciła w bok, pociągając go za sobą przez połowę podjazdu. Widząc, że nic nie jest w stanie

96

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

97

pomóc, Willa usunęła się z drogi, żeby dać Clayowi pole do manewru.

Kiedy klacz się zorientowała, że opór powoduje zaciskanie się pętli na jej nozdrzach i zatamowanie dopływu powietrza, uspokoiła się powoli i pozwoliła Clayowi powodować sobą. Wkrótce znalazła się w przyczepie. Kiedy Clay przywiązał konie w środku, a potem zamykał klapę, Willa stała oparta o przyczepę, czekając, aż ustąpi pulsujący ból w nadgarstku.

Clay, z twarzą kamienną z gniewu, wyłonił się zza przyczepy. Willa wyprostowała się w poczuciu winy i cofnęła dłoń podtrzymującą chory nadgarstek, próbując odruchowo ukryć przed nim swoje cierpienie.

• Skąd się bierze ten twój cholerny upór? - zapytał
  z wyrzutem.

• Prawdopodobnie stamtąd, co i twój - odpaliła
  i ruszyła w stronę domu. - Przyjadę zaraz z papierami
  na plac aukcyjny. Umyję się tylko trochę i przebiorę.

Willa się zawahała, po czym stanęła i obróciła się do niego.

- Wybieram się na tę aukcję - oświadczyła chłodno.
Nie zamierzała mu przekazać papierów i siedzieć

bezczynnie w domu. Poza wszystkim innym, można zwykle uzyskać wyższą cenę, gdy ktoś podczas licytacji objeżdża konia na arenie. A ona musi uzyskać jak najkorzystniejsze ceny za swoje konie, bo koszt zakupu nowych na ich miejsce będzie poważnym obciążeniem dla skromnego budżetu cioci Tess.

- Nikt nie mówi, żebyś nie jechała na aukcję.
• Kamienny wyraz twarzy Claya pozostawał nie

zmieniony. - Ale czy jest jakiś powód, dla którego nie możesz pojechać ze mną? Willa stłumiła odruch zdziwienia.

• Mogłabym wymienić parę - odparła spokojnie.

• Na przykład?

• Sam je dobrze znasz. - Jej głos zrobił się cichszy.

- Poza wszystkim muszę w drodze powrotnej wstąpić
do szpitala na zmianę opatrunku.

Dech zamarł jej w piersi, bo ciemne oczy Claya po szybkim spojrzeniu na jej nadgarstek rozpoczęły wolną lustrację jej osoby. Żar, który przeszywał jej ciało, gdy jego wzrok zatrzymywał się dłużej w jakimś miejscu, nie miał nic wspólnego z ciepłem przed­południowego słońca. Zbyt żywe było wspomnie chwili, gdy się znajdowała w jego ramionach i jego usta błądziły rozkosznie po jej wargach.

- Nigdzie mi się nie śpieszy, Willo.

Jego głos zabrzmiał nisko i nieco szorstko. Willa zastygła na chwilę bez ruchu, gdy ich spojrzenia się spotkały.

• Czyżby?

• Od dłuższego czasu nie byłem niczego taki pewny

- odrzekł poważnie, a Willa poczuła jednocześnie
podniecenie i strach.

- Zaraz wracam - rzuciła i ruszyła szybko ku
domowi.

Po krótkich dziesięciu minutach wynurzyła się z powrotem, w nowych dżinsach i złotej kraciastej koszuli, która pokreślała zieleń jej oczu i wydobywała słoneczne błyski z piaskowoblond włosów, opadających na ramiona spod kowbojskiego kapelusza. Wrzuciła torebkę przez otwarte okno do szoferki i skierowała się do półciężarówki cioci po siodła, gdy zatrzymał ją głos Claya.

- Przyniosłem już siodła.

Wyprostował się i otworzył jej drzwiczki szoferki. Willa się zawahała, po czym przesunęła się obok niego i wspięła po schodkach. Poczuła dziwny przypływ ulgi, kiedy zamknął za nią drzwiczki i ruszył dookoła maski na stronę kierowcy. Uczucie to rozpłynęło się jednak, gdy tylko się wsunął za kierownicę i sięgnął do kluczyków w stacyjce.

98

CZARNA OWCA

- Jesteś napięta jak struna, Willo. Odpręż się

- upomniał ją. Przekręcił kluczyk w stacyjce i potężny
silnik ożył basowym pomrukiem. - Pozwól, aby sprawy
między nami rozwijały się naturalnie.

Zaskoczona jego szczerością, Willa spojrzała na niego z ukosa i z piersi wydobyło jej się westchnienie zdenerwowania i irytacji.

• Nie mogę uwierzyć, że naprawdę tego chcesz,
  Clay. - Obserwując bacznie jego profil, zdecydowała
  się powiedzieć mu, co myśli. - Nie życzę sobie przyjaźni
  wynikającej z tego, że wczoraj wzruszyło cię parę
  moich łez.

• To się świetnie składa, złotko - odrzekł wbijając
  w nią spojrzenie ciemnych oczu - bo coś mi się zdaje,
  że to, co się między nami zawiązuje, ma niewiele
  wspólnego z prostą przyjaźnią.

Willi odebrało na chwilę mowę.

- Może nie życzę sobie niczego więcej niż przyjaźni

- odparła sztywno, za wszelką cenę próbując ukryć
prawdę.

Clay wpatrywał się w nią uporczywie.

- Czyżbym mylnie odczytywał sygnały, moja zie­lonooka?

Zaskoczona nieoczekiwanym użyciem swego daw­nego przezwiska, Willa zaniemówiła. Zaprzeczenie uwiązło jej w gardle.

- Tak też myślałem - powiedział cicho Clay.
Obrócił głowę, by spojrzeć w lusterko, nim wprawi

półciężarówkę z przyczepą w ruch.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Wszystko dzieje się za szybko, myślała Willa przyglądając się ze swego miejsca na trybunie, jak Clay wjeżdża na arenę na płochliwej bułance, gdy tylko licytator otworzył aukcję.

Wzajemny pociąg, który trwał między nimi od wczorajszego pojednania, zaczynał się wzmagać tłumiąc wszystkie inne uczucia i zdrowy rozsądek. Lecz Willa wiedziała, że nawiązujące się między nimi porozumienie jest jeszcze zbyt wątłe, by pozwolić mu się przerodzić w coś tak przejmującego i obowiązującego jak namiętność ciała. Na to jest jeszcze za wcześnie.

Mimo to nie mogła oderwać oczu od mężczyzny na arenie. Każdy jego ruch przykuwał jej uwagę. Clay prowadził płochliwą bułankę z maestrią człowieka, który od dzieciństwa jest wytrawnym jeźdźcem i ma tak doskonałe panowanie w siodle, że wierzchowiec słucha go instynktownie.

Kiedy prowadzący zamknął licytację, Clay przekazał wodze masztalerzowi, który powiódł bułaną klacz do boksu, skąd miał ją odebrać nabywca.

Clay objechał po kolei pozostałe trzy konie. Wszystkie zostały sprzedane za mniej, niż Willa liczyła, ale ulżyło jej, że trafiły w ręce ludzi miejscowych, a nie fabrykantów konserw.

• Ustaliliśmy, zdaje się, że ja będę nosił ciężkie
  rzeczy - przypomniał jej później Clay, gdy przyszła
  do boksów, żeby zabrać siodła do przyczepy.

• Nie wygląda, żebyś mi zostawił cokolwiek cięż­kiego do niesienia - zauważyła Willa, kiedy Clay

100

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

101

zarzucił sobie jedno z dwóch pozostałych siodeł na ramię, a drugie ujął w dłoń.

• Nie było żadnego konia, którego byś chciała
  kupić? - zapytał układając siodła w przyczepie.

• Nic szczególnego - odparła ze wzruszeniem
  ramion. - Wolę się rozejrzeć po okolicy i kupić coś
  prywatnie.

Zbyt łatwo było popełnić błąd kupując konie na aukcji, a Willa nie chciała ryzykować kurczących się funduszów cioci.

- Ja mam dwa czterolatki, które mógłbym ewen­tualnie sprzedać - oznajmił Clay skończywszy ukła­
danie uprzęży. - Nic nadzwyczajnego, ale silne, zdrowe
konie, już trochę objeżdżone. Mogę ci je po południu
pokazać, jeśli chcesz.

• To brzmi obiecująco - odparła Willa przywołując
  z trudem uśmiech na wargi.

• To co, pojedziemy teraz do szpitala na zmianę
  opatrunku? - zapytał po chwili Clay, kiedy już znaleźli
  się w samochodzie.

Zerknął na jej zabandażowaną rękę.

- Prawdę mówiąc, wolałabym zjeść przedtem lunch

- odparła i zaraz dorzuciła: - A ponieważ nie pozwalasz
mi zapłacić zwyczajowej stawki za transport i prezen­towanie koni, bądź dzisiaj moim gościem.

- Mam być twoim gościem? - powtórzył z uśmie­chem Clay. Wsunął kluczyk do stacyjki i zapalił silnik.

- Wobec tego podjedźmy do tej przydrożnej gospody.

Willa stała obok Claya w windzie, rada, że wreszcie wychodzą ze szpitala i wracają do domu. Po zmianie opatrunku wstąpili jeszcze do Tess. Jedno spojrzenie na jej twarz zdradziło Willi, że ciocia dowiedziała się w jakiś sposób o ukąszeniu przez grzechotnika. W rezultacie cała wizyta upłynęła na uśmierzaniu obaw starszej pani.

Jazda powrotna z miasteczka upłynęła w harmonij­nym milczeniu. Żadne się nie odezwało, dopóki się nie ukazał zjazd do Oriona.

• Chcesz nadal obejrzeć te konie? - zapytał Clay.

• Czemu nie? - odparła Willa.

• Możemy to zawsze odłożyć do jutra - zauważył
  Clay, ale Willa potrząsnęła głową.

Clay włączył kierunkowskaz, po czym zjechał na szutrową drogę ciągnącą się przeszło milę do zabudo­wań rancza Orion. Minąwszy dom prawą odnogą, która ich doprowadziła do stajni i zagród, Clay zjechał pod kątem na pobocze i zgasił silnik.

W ciągu paru minut ludzie Claya przyprowadzili dwa kasztany i puścili w jednej z zagród. Kiedy Willa je obejrzała, Clay kazał kowbojom osiodłać konie i wyjechać na pobliską łąkę, na której pasł się może tuzin krów z cielakami.

Stojąc obok Claya, Willa przyglądała się nad sztachetami, jak kowboje spędzają stado.

- Jakie ceny chciałbyś za nie uzyskać? - spytała.
Clay nie odzywał się długo. Willa czuła, jak

obserwuje jej profil, nim w końcu przetrawił wy­mijającą odpowiedź. Wymienił cenę, która zaparła Willi dech.

• To o wiele za tanio, Clay. Nie mogę się zgodzić,
  żebyś mi dawał konie w prezencie.

• Nie dawałbym tobie, tylko Hardingom.

Willa zjeżyła się na to niezbyt subtelne przypom­nienie, że Clay zawiera transakcję nie z nią, a jedynie za jej pośrednictwem.

- Już i tak pozwoliłam ci zrobić dla cioci Tess
więcej, niż by sobie życzyła.

I Willa szybko wymieniła cenę, którą uznała za godziwą. Clay żachnął się niecierpliwie.

• Nie czas na dziecinne upory, Willo.

• Ja się nie upieram -- odparowała zdejmując

102

103

CZARNA OWCA

ramiona z płotu i obracając się do niego twarzą. - Oferuje ci godziwą cenę.

• Której ja nie żądam.

• A to dlaczego?

Na twarzy Claya walczyły ze sobą o lepsze irytacja z zakłopotaniem.

• Sytuacja na ranczo Hardingów okazała się gorsza,
  niż sądziłem. Gdybym sobie zdawał sprawę, że jest aż
  tak zła, poszukałbym już dawno sposobu obejścia
  durny Tess i zrobienia czegoś w tej sprawie.

• Nie można pomóc komuś, kto sobie tego nie
  życzy - przypomniała mu Willa.

• Co ty powiesz - mruknął i popatrzył na nią
  znacząco.

Willa z trudem powstrzymała śmiech.

- Ale co będzie z końmi? - zapytał rzeczowym
tonem.

Zbita z tropu przez jego ciepłe spojrzenie, Willa odwróciła wzrok. Clay okazał już aż nazbyt wiele wspaniałomyślności. Przysłał jej do pomocy ludzi, którzy są niewątpliwie potrzebni jemu samemu i nadal figurują na liście płacy Oriona. Poświęcił dla niej dzisiaj większą część dnia. Pozwoliła mu na to wszystko, więc tym bardziej nie może się teraz zgodzić, żeby. jej w dodatku odstąpił peł­nosprawne konie za połowę ceny rynkowej.

- Nie mogę wziąć tych koni za centa mniej, niż
powiedziałam. Jeśli się nie zgodzisz, obawiam się, że
nie dobijemy targu.

Clay nie odpowiedział. Jego twarz przybrała twardy wyraz, pogodne ciepło znikło z oczu. Popatrzył nad jej głową w stronę kowbojów czekających przy koniach.

Widząc lekki przebłysk gniewu na jego twarzy, Willa zdała sobie nagle sprawę, jak niepewna jest ta ich odnowiona przyjaźń. Przymierze zawarte niecałą dobę temu narażone jest w każdej chwili na niebez-

CZARNA OWCA

pieczeństwo. Willa poczuła przypływ paniki na myśl, jak łatwo jedno niewłaściwe słowo czy jedno mylnie zinterpretowane zachowanie może stanąć między nimi.

• Panna Ross bierze oba konie, Ed! - zawołał
  Clay. - Załadujcie je do przyczepy i zawieźcie na
  ranczo pani Harding.

• Jeśli nie masz nic przeciwko temu, to pojadę
  z twoimi ludźmi - oznajmiła Willa. Jej radość
  z kupienia dwu pełnosprawnych koni została przyga-
  szona. - Przyślę ci przez nich czek.

Clay zwrócił na nią ponownie spojrzenie, ale na twarzy miał nadal ten sam twardy wyraz.

• Miałem nadzieję, że zostaniesz na kolację.

• To był męczący dzień. Chciałabym wrócić do
  domu.

- Odwiozę cię wobec tego autem. Poczekaj minutkę.
Po chwili Clay wrócił i ruszyli w stronę rancza

Hardingów.

- Chłopcy zajmą się dziś wszystkim w stajni, kiedy
przywiozą konie - oznajmił Clay, gdy dojechali na
miejsce.

- Robisz zbyt wiele, Clay - oświadczyła Willa.
Wysiedli, każde ze swojej strony, i ich oczy spotkały

się nad dachem auta.

- Mamy, zdaje się, umowę?

Willa zatrzasnęła drzwiczki silniej, niż potrzeba, przypomniawszy sobie nie tylko umowę, lecz i jej ukrytą motywację: chęć pozbycia się jej z Cascade. Skinęła głową i lekkie oznaki napięcia i zmęczenia zarysowały się nieco wyraźniej na jej twarzy.

- Wypiszę ci czek.

Clay wszedł za nią do domu i podał jej akt sprzedaży, kiedy wyciągnęła książeczkę czekową. Zdążyła złożyć podpis na czeku, gdy ciszę rozdarł dzwonek telefonu. Willa sięgnęła po słuchawkę.

- Ranczo Hardingów.

104

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

105

Milczenie trwało tylko chwilkę.

- Dekę? Co tam u was słychać? - spytała z uśmie­chem, najwidoczniej ucieszona telefonem.

Clay widział, jak zmęczenie ulatuje z jej twarzy. Uśmiechnęła się, nawet zachichotała słuchając słów rozmówcy na drugim końcu linii. Od lat nie słyszał w jej głosie tyle serdecznego ciepła.

- Czy szefowa wróciła już z Saint Louis? - zapytała
w zawoalowany sposób o Ivy. Słuchała przez chwilę,
obracając kciukiem i palcem wskazującym długopis.

- Kupiła? To wspaniale. Miałam nadzieję, że się
wybierze na wystawę. - Nastąpiła nowa pauza. - Nie
wiem jeszcze. Ciocia wychodzi niedługo ze szpitala,
ale nie udało mi się dotąd nikogo zaangażować.

W pokoju zaległa taka cisza, że uszu Claya doszedł pomruk męskiego głosu w słuchawce.

- A więc nie możecie się doczekać mojego powrotu?

- zapytała Willa odchylając się na moment na
ruchomym oparciu fotela. - Nie, nie przysyłajcie
nikogo. To by tu tylko skomplikowało sytuację.
Znajdę kogoś na miejscu. - Willa spojrzała na Claya.
- Sąsiad cioci ma na oku kandydata na rządcę, a jak
już będzie odpowiedni rządca, znajdą się i kowboje.

Odwróciła wzrok od Claya, skupiając całą uwagę na czymś, co mówił Dekę.

- To długa historia, Dekę - odparła i wyraz
zmęczenia powrócił na jej twarz w reakcji na jakieś
słowa rozmówcy. - Tak - dorzuciła z kwaśnym
uśmieszkiem - to jeden z nich. Coś jeszcze?

Słuchała przez chwilę, po czym zakończyła rozmowę i pochyliła się, żeby odłożyć słuchawkę. Podniosła wzrok ku oczom Claya, utkwionym w nią z wymowną przenikliwością.

- Temu Deke'owi zdaje się bardzo zależy, żebyś jak najprędzej wróciła do Colorado.

Ostre brzmienie jego głosu zaskoczyło ją na chwilę.

- Jest rządcą na ranczu, gdzie pracuję -- od­
powiedziała zgodnie z prawdą.

Spuściła wzrok i zagięła czek po linii perforacji.

- Czy to wszystko, co cię z nim łączy?

Willa wydarła czek z książki, zaskoczona obcesowoś-cią Claya.

- Jest również bliskim przyjacielem - uzupełniła
podnosząc wzrok i podając mu czek.

Clay wziął od niej papier, ale nawet na niego nie spojrzał.

- Na jakim ranczu ty właściwie pracujesz?
Willa zatrzasnęła książkę czekową i wstała. Od­
powiedziała dopiero, gdy się odwróciła do niego tyłem.

- To małe ranczo. Na pewno nigdy o nim nie
słyszałeś.

Starała się, by jej głos brzmiał naturalnie, ale wewnątrz wstrząsał nią dreszcz. Clay nie pozwoli jej tak łatwo wykręcić się od odpowiedzi, wiedziała to równie dobrze jak on.

Odwróciła się, żeby rzucić okiem na akt kupna, nim go odłoży do teczki.

- A to niby dlaczego?

Willa wcisnęła akta do teczki i zatrzasnęła szufladę. Skoro wymijające odpowiedzi nie odnoszą skutku, ma do wyboru albo jawne kłamstwo, albo oświadczenie Clay owi, żeby pilnował swego nosa. Kłamać nie chciała, a druga ewentualność równałaby się wypo­wiedzeniu jawnej wojny.

- Czy ty nie potrafisz się zdobyć na delikatność
i zaprzestać indagacji? - zapytała w końcu szczerze,
obracając się na spotkanie jego wzroku. Na widok
jego podejrzliwego spojrzenia odwróciła szybko oczy.
- Twoi ludzie zjawią się tu lada chwila - powiedziała
ruszając dookoła biurka. - Powinnam im wyjść...

Clay złapał ją delikatnie za rękę, kiedy się obok niego przesuwała.

106

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

107

- Nie powiedziałaś nawet Tess, prawda? - skon­statował z wyraźną dezaprobatą. - Domyśliła się tej
odrobiny, którą wie. Nie mam racji?

Willa uczyniła nieznaczny ruch, żeby sprawdzić, z jaką siłą trzyma jej rękę. Clay zniżył głos.

• Dlaczego, Willo? Dlaczego nie masz ani do niej,
  ani do mnie na tyle zaufania, żeby odpowiedzieć na
  takie proste pytanie?

• A dlaczego wy nie macie do mnie na tyle
  zaufania, żeby go nie zadawać? - zareplikowała,
  nieszczęśliwa, że Clay stawia ją w takiej niezręcznej
  sytuacji.

• Myślałem, że sprawy między nami się odmieniły.

• Nie do tego stopnia - odpaliła i zaraz pożałowała
  swego wybuchu.

Spróbowała się uwolnić, lecz Clay uchwycił ją za drugą rękę i obrócił twarzą do siebie.

• Mogłabyś to wyjaśnić?

• Mogłabym, ale nie chcę - odparła chłodno,
  zmuszając się, by spojrzeć w jego surową twarz.

- A teraz, jeśli nie masz nic przeciwko temu...

- Owszem, mam - mruknął Clay i zaczął kciukami
masować kojąco jej ramiona.

Willa uciekła oczami przed jego spojrzeniem. Zmysłowa przyjemność, promieniująca od delikatnych, okrężnych poruszeń jego palców, wprawiła ją w panikę.

- Ale zdaje się, że nic mi z tego nie przyjdzie

- dorzucił Clay pozwalając jej się wyswobodzić.
Niespodziewane wyzwolenie przeniknęło Willę

chłodem. Jej oczy pobiegły niepewnie na spotkanie zawiedzionego spojrzenia Claya.

Bolało ją, że nie może mu zdradzić rzeczy tak niewinnej jak szczegóły jej życia w Colorado. Ale nie miała wątpliwości, że gdyby Paige dowiedziała się z jakiegoś nieopatrznego słówka Claya o jej ranczu, to znalazłaby sposób wykorzystania tej wiadomości

przeciwko niej. A ona nie może się narażać na takie ryzyko, dopóki jej pojednanie z Clayem nie nabierze solidniejszych kształtów. Musi także pamiętać o swojej wspólniczce.

• Jak szybko mógłbyś ściągnąć tego faceta z She-
  ridan na rozmowę? - zapytała z nagłym ożywieniem.
  - Mówisz, że ma siostrę w Laramie, więc może by
  przyjechał w najbliższych dniach?

• Spróbuję go ściągnąć - odrzekł Clay kwitując
  zmianę tematu jeszcze posępniejszą miną. - Zadzwonię
  do niego wieczorem.

Willa kiwnęła z aprobatą głową.

• Świetnie, zrób to. Daj mi znać, kiedy będę mogła
  z nim porozmawiać. Zaangażuję go, jeśli uznani, że
  jest odpowiedni.

• Ot tak, zaangażujesz?

W głosie Claya brzmiała drwina.

- A czemuż by nie? - spytała wyzywająco. - Przy­rzekłam, że nie będę szukała pretekstów, żeby prze­ciągać tu swój pobyt.

Kącik ust Claya uniósł się w niewesołym grymasie.

• Ale nigdzie nie jest napisane, że masz angażować
  pierwszego kandydata, który się nawinie.

• Zaangażuję kandydata, który się okaże najod­powiedniejszy, czy to będzie ten człowiek z Sheridan,
  czy ktoś inny.

Clay przyglądał się przez kilka chwil jej zaciętym w uporze rysom, po czym jego twarz się rozluźniła.

• Nie chcę się z tobą kłócić, Willo.
  Spokojne słowa ostudziły jej gniew.

• Ja też nie chcę - przyznała drżącym głosem.

- I nie jestem już wcale taki pewny, czy chcę, żebyś
wracała jak najszybciej do Colorado.

Willę zdumiał przypływ uczuć, jakie wzbudziły w niej te słowa. Zebrała wszystkie siły, by odepchnąć znaczenie, jakie gotowe było im przypisać jej serce.

109

CZARNA OWCA

Clay przysunął się tymczasem o krok dzielący ich od siebie i po momencie wahania ujął ją za kibić.

- Jeśli się dopytuję o twoje życie w Colorado, to nie
dlatego, żeby to wykorzystać przeciwko tobie. Chciał­
bym się dowiedzieć mnóstwa rzeczy, których nie wiem.

Powoli, jakby dla pozostawienia jej tej skąpej chwili na przygotowanie się, pochylił głowę i przytknął usta do jej warg. Clay przygarnął ją do siebie, a ramiona Willi same się uniosły i zaplotły na jego szyi. Zapamiętanie tego pocałunku oszołomiło ich i oboje byli bez tchu, gdy Clay wreszcie oderwał usta od jej warg.

- Pragnąłem tego przez cały dzień - wyszeptał
starając się świadomie odzyskać panowanie nad sobą.

Żadne z nich nie słyszało stuknięcia drzwi, wejś­ciowych i szybkiego klekotu wysokich obcasów po podłodze kuchni, stłumionego wkrótce przez dywan holu. Wyrwało ich z transu dopiero spóźnione „Jest tam kto?" Paige, która wtargnęła przez otwarte drzwi do kancelarii.

Zaskoczona Willa cofnęła się przerywając pocałunek, natomiast Clay nie uwolnił jej z uścisku.

Paige zastygła w pół kroku na widok Claya i Willi w objęciach. Na jej ładniutkiej buzi odmalowały się wyraźnie przestrach i konsternacja, nim się zdołała opanować.

- No, no! - Głos Paige zabrzmiał nieco bardziej
piskliwie niż zazwyczaj, gdy przebiegała niespokojnym
wzrokiem od jednego do drugiego. - Widzę, że czarna
owca zdołała się jednak wkręcić z powrotem do
owczarni.

Clay z jawnym ociąganiem zwolnił uścisk, po­zwalając Willi cofnąć się o krok. Poszukał jej wzroku, gdy dotarło do niego znaczenie słów Paige.

- Wyjaśniliśmy z Willą nasze nieporozumienia, jeżeli
to masz na myśli - powiedział obracając się do Paige.

CZARNA OWCA

Surowy wyraz jego twarzy świadczył niedwuznacznie

o dezaprobacie dla zachowania Paige, która, orientując
się szybko w sytuacji, przybrała skruszoną minę.

• Moja uwaga była pewno nie na miejscu - przy­
  znała z kwaśnym uśmieszkiem.

• Ale to było takie nieoczekiwane... zastać was
  dwoje w podobnej sytuacji. W końcu...

Odgłos półciężarówki z przyczepą zajeżdżającej pod stajnię stanowił pożądane rozładowanie sytuacji. Przyjechali ludzie Claya.

- Przepraszam, muszę odebrać konie - oznajmiła
Willa, rada, że może uciec przed mieszaniną strachu

i tłumionej wściekłości, które zdawały się emanować
od jej siostry ciotecznej.

Myślała, że Clay pozostanie z Paige, więc serce podskoczyło jej z radości, gdy dogonił ją na dworze.

• Sądziłam, że będziesz chciał zostać z Paige
  - powiedziała ulegając nieoczekiwanej pokusie, by go
  sprowokować do jakiejś deklaracji.

• A to na jakiej podstawie?

• Nie było jej przez parę dni...

• I na tej podstawie uznałaś, że będę chciał się
  z nią pogodzić i nadrobić stracony czas? - burknął
  z wyrzutem w głosie. - Czyżbyś nie zauważyła, że coś
  się między nami zmieniło, Willo?

Chwycił ją za ramię i obrócił delikatnie twarzą do siebie. Willa zerknęła wstydliwie w stronę stajni, gdzie kowboje z Oriona otworzyli przyczepę i zabierali się do wyładowania koni; szczęśliwie zaparkowali półciężarówkę pod takim kątem, że nie mogli ich widzieć. Clay pobiegł za jej spojrzeniem, po czym przyparł Willę do pnia dębu rosnącego na podwórzu i schyliwszy głowę przywarł mocno do jej warg.

- Teraz, kiedy to sobie wyjaśniliśmy - mruknął
odrywając usta i zostawiając ją opartą bez sił o szorstką
korę drzewa - możemy się zająć końmi.

110

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

111

Willa otworzyła przyćmione namiętnością oczy na spotkanie pewnego siebie, arcymęskiego spojrzenia, jakim ją mierzył Clay. Poruszona do głębi, uniosła w uśmiechu kąciki ust i ujęła dłoń, którą jej podawał. Niepomna istnienia Paige, pozwoliła się odciągnąć od drzewa i objąć wpół na krótką drogę do stajni.

- Zapomniałaś już, cośmy ustaliły, czy przestało
cię zupełnie obchodzić zdrowie mamusi?

Teraz, gdy Clay odjechał do Oriona, Paige nie zawahała się przypuścić atak. Uznawszy, że to, co się zmieniło między Willą a Clayem, nie oznacza jeszcze, że została zdemaskowana₅ Paige była tym bardziej zdecydowana zapewnić sobie milczenie kuzynki.

Willa podniosła wzrok znad butów, które ściągała jak zwykle na tylnej werandzie, zirytowana, że ledwo weszła do domu, Paige zaczyna swoją śpiewkę.

- Nie możesz z tym poczekać do jutra? - zapytała
omijając kuzynkę z zamiarem schronienia się w pokoju
na górze.

Paige ruszyła za nią.

- Nie mogę - odpaliła doganiając Willę w holu.
- Chcę wiedzieć, jak daleko zaszły sprawy między
tobą a Clayem - oznajmiła bezceremonialnie, wchodząc
za Willą do jej pokoju. - I w ogóle w jaki sposób
zdołałaś go omotać? Coś mu takiego naopowiadała?

Willa odwróciła wzrok i wypuściła głośno powietrze. Wyciągając z dżinsów koszulę, ruszyła w kierunku łazienki. Paige podbiegła za nią i przytrzymała drzwi, żeby Willa nie mogła ich zamknąć.

- Nie zdradziłam mu w każdym razie twojej
słodkiej tajemnicy - odpowiedziała Willa zmęczonym
głosem.

Skończyła odpinać koszulę i pochyliła się nad wanną, żeby odkręcić kurek.

- Więc co to za historia z Clayem? - nie ustępowała

Paige. Chociaż musiała teraz przekrzykiwać szum wody, jej głos brzmiał nieco mniej natarczywie. - Co jest między wami?

Willa przez chwilę nie odpowiadała. Sama to chciałaby wiedzieć.

• Taka mała wzajemna sympatia - zawołała zdając
  sobie doskonale sprawę, że jej odpowiedź jest irytująco
  mglista.

• Wobec tego z łatwością z nim zerwiesz - oświad­
  czyła Paige.

Nie znoszący sprzeciwu ton jej głosu uświadomił Willi, że Paige naprawdę tego od niej oczekuje. Skurczyła się trochę, porażona myślą, że są sobie tak obce z najbliższą obok cioci krewną.

- Niestety, Paige - zawołała, w pełni świadoma, że
rzuca wyzwanie jedynej osobie w jej życiu, która
niechybnie je podejmie.

Następne dwa dni były, zgodnie z przewidywaniami, niełatwe, bo Willa musiała poczynić przygotowania na powrót cioci Tess, licząc się przy tym cały czas z obecnością Paige.

Ciocia zmieniła początkowy plan zatrzymania się na jakiś czas u Mabel Asner i miała powrócić prosto na swoje ranczo. Willa domyślała się, że ciocię zmęczyły bezustanne wizyty apodyktycznej przyjaciółki w szpi­talu i wystraszyła się perspektywy zamieszkania w jej domu. Fakt, że Paige miała pozostać na ranczu przynajmniej przez następne kilka dni, dostarczył zapewne Tess uprzejmego pretekstu do wymówienia się od gościny u Mabel.

Nienawykła do łatwego ustępowania przyjaciółka uparła się jednak towarzyszyć Tess do domu, żeby jej pomóc w zainstalowaniu się, co przytłumiło nieco radość Willi z tej świątecznej okazji.

- Willa powinna sobie dać radę z cięższymi pracami

112

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

113

domowymi i gotowaniem - usłyszała Willa jej słowa, wchodząc do salonu z dwiema doniczkami kwiatów, które Tess otrzymała w szpitalu.

Paige, która siedziała bezczynnie z dwiema starszymi paniami, posłała Willi ironiczne spojrzenie. Mabel tymczasem paplała dalej, jakby nie zauważając obec­ności Willi.

- Ma zaangażować ludzi do pracy na ranczu, wiec
nie widzę powodu, żeby zostawiała wszystkie prace
domowe Paige.

Willa, zgrzytając zębami na fałszywe, krzywdzące uwagi Mabel, ustawiła ostrożnie doniczki na stoliku pod oknem.

- Willa robi dla mnie i tak wiele, Mabel - skory­gowała przyjaciółkę zdecydowanym tonem Tess. - Nie
wyobrażam sobie, że mogłabym oczekiwać od niej
jeszcze więcej.

Willa skwitowała uśmiechem czułe spojrzenie, jakie ciocia jej posłała, po czym wyszła ponownie do auta po następną partię rzeczy. Szczęśliwie nim wróciła, Mabel zbierała się do odjazdu.

- Moja droga, przerwij na chwilę to bieganie tam
i z powrotem - skarciła Willę. - Twoja ciocia musi się
teraz zdrzemnąć.

Zlustrowała po raz któryś flanelową koszulę ro­boczą i sprane dżinsy, w których Willa pojechała do szpitala. Na jej nalanej twarzy malował się wyraz zgorszonej dezaprobaty, nadający jej jeszcze bardziej zgryźliwy wygląd. Paige wystroiła się na tę okazję w elegancki kostium, Willa natomiast nie zadała sobie trudu zmienienia ubioru, w którym jeździła rano na przegląd bydła. Nie widziała celu przebierania się wiedząc, że na nią spadnie obo­wiązek zajmowania się bagażami cioci Tess. Zresztą i tak nie miałaby na to czasu.

- Przestań dokuczać dziewczynie, Mabel. - Tym

razem w głosie Tess zabrzmiała wyraźna nuta irytacji.

- Co mi może przeszkadzać, że wnosi z auta rzeczy?

- Dziękujemy za pani troskliwość - powiedziała
Willa starając się zachować uprzejmość, a zarazem
zdopingować natrętną kobietę do szybkiego wyjścia.

- Będziemy się dobrze opiekować ciocią Tess. Może
pani być spokojna.

Mabel kiwnęła głową, lecz wyraz dezaprobaty nie zniknął z jej twarzy, dopóki nie przeniosła spojrzenia na Paige.

- Wyjdź ze mną na chwilę, moja droga - zwróciła
się do niej. - Muszę z tobą zamienić parę słów przed
odjazdem.

Jasne, chce ją nabuntować bez świadków, pomyślała nieżyczliwie Willa, gdy Paige podniosła się z gracją i wyszła za niską, przysadzistą matroną na dwór.

- Święty Boże, cóż to za utrapione babsko! - wy­krzyknęła Tess, ledwo drzwi się za nimi zamknęły
i Mabel znalazła się poza zasięgiem słuchu. - Nie
rozumiem, jak mogłam kiedykolwiek myśleć o za­
trzymaniu się u niej w mieście. Oszalałabym!

Willa parsknęła śmiechem na ten wybuch cioci Tess.

- Przykro mi, że zachowała się tak niegrzecznie
w stosunku do ciebie. Powiem jej przy okazji parę słów.

Tess oparła wychudzone dłonie o poręcze fotela i podniosła się ostrożnie na nogi. Willa zrobiła odruchowo krok, żeby jej pomóc, ale ciocia po­wstrzymała ją machnięciem ręki.

- Nie rozczulaj się tak nade mną, moja droga.

- Poszukała szarymi oczami wzroku Willi, choć musiała
przy tym odchylić głowę nieco do tyłu, bo Willa
przewyższała ją wzrostem. - Pocałowałabyś mnie lepiej.

Willa podeszła i objęła ją, czując w ustach smak łez.

• Witaj w domu, ciociu - szepnęła składając lekki
  pocałunek na jej bladym policzku.

• I ty witaj w domu - odpowiedziała Tess i odsunęła

114

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

115

się nieco, żeby ująć twarz Willi w dłonie. - Chcę, żebyś wiedziała, jaka jestem szczęśliwa, że cię mam znowu przy sobie. Jestem z ciebie taka dumna. Oczy Willi uciekły przed spojrzeniem Tess.

- Wyrosłaś na taką uroczą i rezolutną dziewczynę,
jak się spodziewałam.

Willa miała gardło nazbyt ściśnięte, by wykrztusić słowo. Rada była, że uwolnił ją od tego jeszcze jeden uścisk cioci.

- A teraz chyba rzeczywiście przyda mi się drzemka
- przyznała Tess uwalniając Willę i odwracając się ku
swojej sypialni w tyle domu.

Nie chcąc, by Paige wróciwszy zastała ją ze łzami wzruszenia w oczach, Willa skierowała się w stronę kuchni, ale zaraz zawróciła, bo w kancelarii rozległ się dzwonek telefonu.

- Jak tam, zainstalowałaś już Tess? - odezwał się
w słuchawce głos Claya.

Odpowiedziała spiesznie, zaskoczona niemile jego ostrym tonem.

- Dzwonię, bo przyjechał Phil Spencer z Sheridan.
Mógłby się zjawić po trzeciej na rozmowę i obejrzenie
rancza.

Willa się domyśliła, że urzędowy ton Claya jest spowodowany obecnością Phila Spencera.

- Możesz go przysłać w każdej chwili - odrzekła
dając do zrozumienia, że chce przeprowadzić rozmowę
z kandydatem na rządcę bez Claya.

Clay uzgodnił z Philem, że ten niedługo przyjedzie. Willa miała nadzieję, że się okaże odpowiednim kandydatem i że będzie mógł objąć prowadzenie rancza jeszcze w tym miesiącu. Według umowy z Clayem, do niej należało jednak ostatnie słowo i była zdecydowana odprawić przybysza, gdyby uznała, że się nie nadaje.

Odkładała słuchawkę, kiedy do kancelarii wkroczyła

Paige. Willa się zachmurzyła uświadamiając sobie, że rozmowa i objazd rancza z rządcą mogą nie być tak swobodne, jakby sobie życzyła.

Phil Spencer okazał się niskim, mocno zbudowanym mężczyzną lat czterdziestu, którego kwalifikacji i do­świadczenia korzystnie dopełniał ujmujący sposób bycia. Na Willi zrobił wrażenie świetnego kandydata. Nim ukończyli objazd rancza, była zdecydowana go zaangażować. Jego życiorys i referencje przejrzała już wcześniej, pozostawało tylko ustalenie poborów i zakomunikowanie mu, że jeśli chce, może objąć prowadzenie rancza. Sadowili się właśnie w kancelarii, kiedy wkroczyła Paige.

• Nie mieliśmy się jeszcze okazji poznać - oznaj­miła posyłając swój wystudiowany uśmiech Philowi,
  którego wyraźnie zaskoczyła zarówno jej uroda,
  jak uprzejmość.

• To Phil Spencer, Paige - przedstawiła Willa.

- A to moja siostra cioteczna, Paige Harding.

- Dokonawszy prezentacji, chciała się jak najprędzej
pozbyć kuzynki. - Właśnie kończymy z panem
rozmowę - powiedziała w nadziei, że Paige wyjdzie.

Paige doskonale zrozumiała, lecz zamiast wyjść, podeszła ze złośliwym uśmieszkiem i usiadła za biurkiem. Willa się wzdrygnęła, gdy z urzędową miną zaczęła przeglądać życiorys i referencje Phila.

- Mamy z panem Spencerem jeszcze parę rzeczy
do omówienia - spróbowała Willa powtórnie. - Czu­libyśmy się oboje swobodniej sami.

Paige podniosła głowę i zmierzyła Willę lodowatym spojrzeniem.

- Ja też chcę się o panu czegoś dowiedzieć, jeśli nie
masz nic przeciwko temu - odparła i zabrała się do
studiowania rozłożonych papierów, jakby się na tym
rozumiała.

116

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

117

- Wobec tego siadajmy - zaprosiła zrezygnowana Willa.

Wskazała Philowi jeden z foteli z wysokimi bocznymi oparciami, stojących naprzeciwko biurka, sama usiadła w drugim. Jeśli Phil przyjmie pracę, będzie często narażony na wścibstwo Paige, więc może i dobrze, żeby go doświadczył, nim się zdecyduje.

- Sądząc na podstawie pańskiego życiorysu i listów
polecających, skłonna byłabym sądzić, że jest pan
człowiekiem, jakiego szukam - oświadczyła Paige
podnosząc w końcu głowę znad papierów. - Jak
szybko mógłby pan podjąć pracę?

Willa poderwała się z fotela, zirytowana, że Paige uzurpuje sobie jej kompetencje.

• Pozostało nam jeszcze z panem do omówienia
  kilka spraw, nim którekolwiek z nas podejmie ostatecz­ną decyzję - oświadczyła, zakłopotana za siebie i za
  Phila, który miał dość niepewną minę.

• Omawiaj sobie, co uważasz za stosowne, Willo.
  - Paige wstała i obeszła biurko, wyciągając rękę do
  Phila. - Ale jeśli o mnie chodzi, pan Spencer jest już
  naszym nowym rządcą.

Phil wstał, żeby uścisnąć uprzejmie dłoń Paige, ale Willa widziała, że czuje się głupio.

- Cieszę się, że nareszcie będziemy mieli kogoś
kompetentnego do prowadzenia rancza mamusi
i mojego.

Willa wjechała na szczyt wzniesienia i wprowadziła gniadego wałacha w stępa, żeby mu dać szansę ochłonięcia i złapania tchu. W poczuciu winy za przedwieczorny galop poklepała jego wilgotną szyję, przemawiając do niego uspokajająco i lustrując jednocześnie wzrokiem plątaninę zagród i zabudowań Oriona w dole.

Potrzebowała tej forsownej przejażdżki po najnow-

szej konfrontacji z Paige. Musiała się otrząsnąć nie tylko z rosnącego poczucia zagrożenia z jej strony, lecz także z gniewu i frustracji, o jakie ją przyprawiała. Nad tym, że pragnie także zobaczyć ponownie Claya, wolała się zbytnio nie zastanawiać.

Po południu Paige wtargnęła do kancelarii z żą­daniem obejrzenia ksiąg, rzekomo, żeby się zapoznać z funkcjonowaniem rancza. W swój zwykły cha­otyczny sposób powyciągała wszystko z szafki, rozrzucając papiery i rachunki po całym biurku. Następnie zaczęła się domagać, żeby Willa nie tylko wszystko jej tłumaczyła, lecz żeby się wyliczyła z każdego wydanego centa, krytykując przy tym i podważając celowość każdego wydatku. Rozpo­znając bez trudu w nagłym zainteresowaniu Paige pospolitą taktykę nękania, Willa zaniechała w końcu prób łagodzenia kuzynki, pochowała papiery z po­wrotem do szafki i wyszła z domu.

Teraz skierowała gniadosza do bramy w ogrodzeniu pastwiska i pochyliła się w siodle, żeby odhaczyć zatyczkę. Przejechawszy zamknęła bramę starannie za sobą i skierowała wierzchowca na dróżkę prowa­dzącą ku tyłom domu.

- Dawno nie widziałem cię już tak podjeżdżającej
do Oriona - zauważył Clay przyglądając się, jak
zsiada z konia na skraju trawnika i rusza ku patio.

Willa obejrzała się za siebie i stwierdziła, że z miejsca, gdzie Clay siedzi w gęstniejącym cieniu, musiał ją zauważyć, gdy tylko wynurzyła się zza wzniesienia.

- Faktycznie dawno - przyznała cicho, spoglądając
badawczo w jego twarz.

Siedział wyciągnięty na kanapce, z długimi nogami w drelichach skrzyżowanymi w kostkach i opartymi wysoko. Czarne włosy miał wilgotne po niedawnym prysznicu. Z rozluźnioną twarzą i butelką zimnego

118

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

119

piwa w dłoni był uosobieniem człowieka odpoczywa­jącego. Willa nie mogła powściągnąć uśmiechu.

• Wyglądasz jak kowboj z jakiejś reklamy piwa,
  odbywający sjestę i popijający dla odprężenia po dniu
  ciężkiej pracy.

• A ty jesteś balsamem na jego zmęczone oczy
  - odparł zdławionym głosem, ogarniając bez pośpiechu
  wzrokiem jej sylwetkę od góry do dołu. - Powiedz,
  co się stało z tą sukieneczką, którą sobie wtedy
  sprawiłaś na urodziny Angie.

Zaskoczona Willa oblała się rumieńcem, wiedząc doskonale, o jaką sukienkę chodzi. Wzruszyła baga­telizujące ramionami.

- Zabrała ją prawdopodobnie ciocia Tess. Zniknęła
z mojej szafy wkrótce potem.

Clay zarechotał.

- Był z ciebie wtedy numer - powiedział takim
tonem, jakby przywoływał miłe wspomnienie. - Na­
piłabyś się? - zaproponował wyciągając butelkę w jej
stronę. - Mam, zdaje się, i wino w lodówce.

Willa potrząsnęła głową, nieco nieufna wobec Claya w jego obecnym nastroju.

• Nie, na razie dziękuję.

• Wobec tego chodź tu i usiądź.

Willa przysunęła czubkiem buta cedrowy fotel z poduszką bliżej kanapki Claya i usiadła. Ściągnąwszy kapelusz i oparłszy się wygodnie, poczuła się nagle odprężona. Każdy wieczór mógłby być taki spokojny, taki sielankowy, pomyślała, gdyby zamieszkali tu we dwoje z Clayem na resztę życia.

• Ile to czasu minęło, tydzień? - spytał Clay
  przerywając jej zadumę.

• Od kiedy?

• Od dnia, gdy się ostatni raz widzieliśmy - wyjaśnił
  uświadamiając jej, że było to przed powrotem cioci
  Tess ze szpitala.

Minęły dwa dni, odkąd poznała i zaangażowała Phila Spencera, i od tej pory tylko raz rozmawiała z Clayem przez telefon. Potrząsnęła głową.

- Nie, to najwyżej cztery dni.

Clay pociągnął piwa z butelki, nie odrywając przez cały czas oczu od Willi.

• Unikałaś mnie?

• Byłam po prostu bardzo zajęta - odparła i zaraz
  dorzuciła usprawiedliwiająco: - Zadzwoniłam, żeby
  cię zawiadomić, że zaangażowałam Phila Spencera.

• Ale od tej pory nie odpowiadałaś na moje telefony.
  Na twarzy Willi odmalowało się zdziwienie.

• Jakie telefony?

- Paige pewnie cię również nie poinformowała, że
wczoraj zaglądałem? - zauważył unosząc kąciki ust.
- Powiedziała mi, że robisz objazd bydła.

Willę zalała nowa fala gniewu i frustracji, o których na chwilę zapomniała.

• Musiało jej wypaść z pamięci. Ma teraz na
  głowie Tess i dom.

• Dobrze, że nie jestem częściej uzależniony od
  takiej dziurawej pamięci, jaką wykazuje Paige - sko­
  mentował Clay. Pociągnął nowy łyk piwa, nim się
  znów odezwał. - Zdaje się, że wciąż nie bardzo wam
  się układa współżycie pod jednym dachem, co?

Willa umknęła wzrokiem przed jego badawczym spojrzeniem. Zaskoczona, że takie wrażenie wywarła na niej jego domyślność, spuściła oczy i jęła się bawić skórzanym otokiem kapelusza, zastanawiając się, czy rozsądnie byłoby mu się zwierzyć.

• Nie potrwa to długo. Albo ona pojedzie znowu
  do Nowego Jorku, albo ja wrócę do Colorado.

• Wydawało mi się, że już to ustaliliśmy - przypom­niał jej Clay. - Chyba wiesz, że wcale nie chcę cię stąd
  na gwałt wypłaszać.

Willa poderwała wzrok, nie mogąc się oprzeć ani

120

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

121

dreszczykowi nadziei, ani uczuciu podejrzliwości, jakie w niej wzbudziły te słowa.

- Jeszcze dwa tygodnie, nim ranczo obejmie Phil
Spencer - przypomniała - wiec nie może być mowy
o wypłaszaniu mnie na gwałt.

Clay przyglądał jej się przez chwilę.

- Ale po tych dwóch tygodniach wyjedziesz.
Było to stwierdzenie.

• Muszę wracać do swojej pracy - powiedziała
  cicho, po raz pierwszy odczuwając swój udział w ranczu
  w Colorado jako ciężar.

• Praca jest wszędzie, Willo. Mogłabyś coś znaleźć
  znacznie bliżej Cascade.

Ostry ton jego głosu zaskoczył, a zarazem uradował Willę.

• Jeśli naprawdę znasz się tak dobrze na koniach,
  dostaniesz pracę wszędzie.

• Jestem zadowolona z tej, którą mam - odparła
  wymijająco.

Nie mogła się jeszcze przemóc, żeby zdradzić Clayowi, że jest współwłaścicielką rancza. Jeśli będzie dalej nalegał, to mu powie, ale tymczasem pozostanie jeszcze posłuszna instynktowi, który jej nakazuje ostrożność.

• Nie sądzisz, że mogłaby ci dać równe zadowolenie
  podobna praca tutaj? - zapytał.

• Niewykluczone.

Doznała ulgi, gdy zmarszczki napięcia wygładziły się na twarzy Claya. Odetchnęła głęboko i wyciągnęła się swobodniej w fotelu, ale zaraz spostrzegła niepo­kojący błysk w jego czarnych oczach.

- Dwa tygodnie to niewiele czasu.
Zelektryzował ją powolny uśmiech, który rozciągnął

jego wargi. Clay odstawił butelkę na pobliski stół, po czym spuścił nogi z poręczy kanapki, żeby się znaleźć z nią twarzą w twarz. Willa zajrzała głęboko w jego

półprzymknięte oczy i krew w niej zastygła na wyzwanie, jakie w nich wyczytała.

- Niewiele czasu? - zapytała głosem załamującym
się z napięcia, odwzajemniając jego spojrzenie pod­
świadomie zmysłowym odzewem. - Na co?

- Żebyśmy mogli poddać próbie nasze uczucia.
Willi zamarł dech w piersi, bo Clay zamknął jej

dłoń w twardym uścisku i pociągnął ją z fotela.

- Chodźmy do domu, Willo.

Zastygła na chwilę, niezdolna postąpić za Clayem do środka, ale nie mając również siły, by się wyrwać i uciec przed burzliwą perspektywą spełnienia, a zarazem komplikacji, jakie taka intymność wniesie w jej życie.

Przebiegły jej przez myśl wszystkie powody, które mogłyby ją powstrzymać od pójścia za nim. Dawny żal z powodu jego zdrady utracił po prostu swoją siłę, rozwiała się również obawa, że jakaś nowa okoliczność rzuci cień na jej wiarygodność i poderwie jego zaufanie.

- Willo? Znałem kiedyś przedwcześnie rozbudzoną
podfruwajkę, która się niczego nie obawiała.

Głos Claya był pieszczotliwy, jego ręka tuliła delikatnie jej dłoń. Serce zabiło Willi szybciej od ciepła jego słów.

- Teraz w grę wchodzą znacznie poważniejsze
sprawy, które by pewnie przekraczały zdolność
pojmowania tamtej podfruwajki - odparła.

Clay uniósł z uznaniem brwi.

- Cieszę się, że dojrzała wystarczająco, żeby to
zrozumieć.

Opór Willi topniał niebezpiecznie, gdy tak patrzyła na czuły wyraz jego twarzy. Miłość, jaką zawsze do niego żywiła, przepełniła nagle jej serce, tak że z równym powodzeniem mogłaby próbować się odwró­cić i uciec, jak przestać oddychać. Owładnięta słodkim uczuciem nieuchronności, pozwoliła się poprowadzić ku rozsuwanym szklanym drzwiom z patia do salonu.

122

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

123

- Zadzwonię do Franka, żeby się zajął twoim
koniem - powiedział Clay, gdy się znaleźli w domu.

Wyszedł do telefonu w kuchni, a Willa czekała, Trwało to krótką chwilę, lecz jej się wydawało, że mijają długie minuty.

- Załatwione -- oznajmił po powrocie. -• Każę
odstawić jutro konia na wasze ranczo. Masz ochotę
na kolację?

Propozycja powinna jej była przynieść ulgę, ale jakoś nie przyniosła. Willa, podekscytowana, nie zdawała sobie sprawy z zawiedzionego spojrzenia, jakie posłała Clayowi. Odłożyła kapelusz na fotel i spróbowała się wziąć w garść.

• A ty masz ochotę? - odpowiedziała pytaniem,
  nie chcąc się przyznać, że kolacja jest ostatnią rzeczą,
  jaka jej teraz w głowie.

• Niespecjalnie - odrzekł i ruszył w jej stronę,
  minął ją jednak skręcając do małego barku obok.

Willę zaskoczyło ostre ukłucie zawodu, że jej nie dotknął przechodząc.

- Może teraz napijesz się wina? - zapytał troskliwie.
Otworzywszy barek, obrócił na nią wzrok. - Chyba
że wolisz whisky?

Z lekkiego uśmieszku, który mu wykwitł na wa­rgach, Willa się zorientowała, że zauważył zdradliwy rumieniec na jej policzkach i właściwie go zin­terpretował.

- Napiłabym się szkockiej - odparła spokojnie,
czując potrzebę czegoś mocniejszego.

Clay uniósł brwi.

- Czyżbyś potrzebowała sztucznej podniety dla
dodania sobie odwagi? - zażartował wybierając butelkę
i grubą szklaneczkę.

Willa wsunęła dłonie w kieszenie dżinsów, żeby ukryć ich drżenie, i odwróciwszy się podeszła do ogromnego kamiennego kominka, zajmującego większą

część ściany między salonem a paradną jadalnią, używaną na specjalne okazje.

- Coś w tym rodzaju - przyznała.

Clay podszedł i podał jej szklaneczkę. Nim miała czas spróbować złocistego trunku, wyciągnął swoją szklaneczkę wznosząc toast.

- Za naszą przyszłość, Willo - powiedział stukając
się z nią lekko.

Sącząc trunek i obserwując Claya znad krawędzi szklaneczki, Willa nie mogła oderwać wzroku od zmysłowego żaru w jego oczach. Uczucie napięcia nerwów do granic wytrzymałości, które ją przejmowało dreszczem, zaczynało ustępować w miarę, jak mocny napój rozchodził się ciepłem po jej ciele.

• Lepiej? - zapytał Clay, gdy wychyliwszy parę
  łyków, opuściła szklaneczkę i ustawiła ją w drugiej
  dłoni.

• Znacznie - odparła z uśmiechem.

Clay wyciągnął rękę i jął lekko wodzić palcem po jej brodzie. Delikatna pieszczota przeniknęła ją falą gorąca.

- Nie spieszno ci chyba dzisiaj do domu?

Jego ciemne spojrzenie, wbite głęboko w jej oczy, przyprawiało ją o niesamowite uczucie, że zagląda jej prosto do duszy.

- Nie - szepnęła, ledwo przywołując dźwięk na
zmartwiałe wargi.

- To cudownie.

Willi zaparło dech, bo Clay wyjął jej delikatnie szklaneczkę z dłoni i postawił obok swojej na kominku.

- Bo wiesz co, Willo? - zapytał ujmując jej palce
i przyciągając ją bliżej. - Jeśli dajesz mi tylko dwa
tygodnie na skłonienie cię do przeniesienia się na
północ, to chciałbym ten czas dobrze wykorzystać.

Jego granatowe oczy zapaliły się ogniem tego, do

124

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

125

czego zmierzał, gdy położył jej dłonie na swojej piersi i ujął jej kibić. Powoli zniżył głowę i musnął jej usta wargami, drażniąc je niespiesznie, zespalając oddech z jej oddechem.

- Chyba wiesz, co do ciebie czuję? - wyszeptał nie
przerywając motylej pieszczoty warg.

Dłonie Willi same się zaplotły na jego szyi.

- Nie mogę ci pozwolić tak po prostu stąd wyjechać.
- Nasilił nieco ucisk warg, przywierając nimi coraz
rozkoszniej, tak że Willa pragnęła, by trwały bez
końca w takim zespoleniu z jej wargami.

Niezdolna dłużej znieść urywanych pocałunków, wczepiła palce w gęste włosy nad kołnierzykiem jego koszuli, pociągnęła w dół jego głowę i stając na palcach wpiła się w jego wargi. Reakcja Claya przyszła natych­miast. Przylgnął do niej całym ciałem, pogłębiając pocałunek tak, że Willa zapomniała o bożym świecie, czuła tylko pierwotny pociąg do tego mężczyzny, nieodpartą potrzebę oddania mu się bez względu na wszystko. Nagle Clay oderwał wargi od jej ust i przesu­nął do ucha. Bez pośpiechu jął wyciskać lekkie, przeciągłe pocałunki w czułym miejscu pod jego konchą, pozbawiając tym jej ciało resztek sił. Po chwili, nim się zorientowała, co czyni, pochylił się, wsunął jej rękę pod kolana i uniósł ją na wysokość piersi.

Lekko zaskoczona, Willa uchyliła ciężkie od pożą­dania powieki i zajrzała w jego czarne oczy. Przebiegł między nimi błysk porozumienia i Willa bez słowa sprzeciwu pozwoliła się Clayowi ponieść w stronę holu i dalej do sypialni.

Dotarłszy do skraju łóżka, opuścił ją na ziemię i przywarł na nowo do jej ust w płomiennym pocałunku, który przeniknął i rozpalił ich oboje.

Z powolnością, która służyła jedynie wzmożeniu ich pożądania, Clay zaczął od otwartego kołnierzyka jej bluzki. Rozpiąwszy jeden guzik, pochylił się, by

musnąć skrawek zaróżowionego ciała, który obnażył, po czym jął niespiesznie pieścić ustami jedwabistą skórę jej szyi. Palce przesuwał tymczasem równomiernie w dół, aż Willa musiała dla zachowania równowagi silniej zacisnąć ręce na jego ramionach.

- Willo?

Głos Claya był zdławiony z emocji, gdy rozchylił jej bluzkę i jął przez koronkę stanika delikatnie pieścić piersi. Słysząc nie wypowiedziane pytanie, Willa otworzyła oczy i popatrzyła na niego, czując, jak wszystko rwie się w niej do odpowiedzi.

Oto mężczyzna, którego będzie kochała po kres swoich dni. Uczucia, jakie dla niego żywiła przed laty, przetrwały wszystkie złe chwile i odrodziły się jakimś cudem w kształcie nieskończenie bardziej dojrzałym niż tamto szczenięce zauroczenie. Miłość do niego, jaka ją przepełnia, jest jej tak niezbędna do istnienia jak bicie serca i jeśli teraz nie uczyni czegoś, by dać jej wyraz, by ją przypieczętować, nie zdoła nigdy więcej dojść do zgody z samą sobą.

A jednak trwało w niej ciągle coś więcej niż pozostałości strachu, strachu, który jej ściskał gardło i kazał odwrócić wzrok od żaru namiętności w oczach Claya.

Niezdolna wypowiedzieć, co czuje, wyrazić słowami przyzwolenie, przesunęła zamiast tego palcami po twardych mięśniach jego ramion i po gorsie koszuli. Perłowe zatrzaski kowbojskiej koszuli ustępowały łatwo pod jej celowymi, systematycznymi pociąg­nięciami, które obnażały jego owłosioną pierś i płaski brzuch, aż Willa mogła mu wyciągnąć koszulę ze spodni i zsunąć z ramion. Podniosła wzrok na spotkanie jego oczu. Z dreszczem czuła, że jego palce przesuwają się natarczywiej po jej ciele, a oddech robi się coraz szybszy.

Oczy Claya błyszczały z żądzy i namiętności, kiedy

126

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

127

zsuwał jej z ramion bluzkę, aż opadła na podłogę. Willa czuła nieznaczne drżenie jego dłoni, gdy powrócił do stanika, by uważnie odhaczyć zapięcie między jej piersiami. Przymknęła powieki w zapamiętaniu, kiedy miłą szorstkość jego spracowanych palców zastąpiło ciepło ust.

- Pragnę cię, Willo - szepnął zdławionym głosem
tuż przy jej ciele.

Wodząc dłońmi po toczonych mięśniach jego barków i pleców, napawając się ich solidną męską twardością, Willa nie zauważyła, że Clay popycha ją do tyłu, dopóki pod kolanami nie poczuła brzegu materaca. Clay położył ją na łóżku, po czym osunął się obok niej i zaanektował łakomie wargami jej usta, a żylaste udo wsunął jej zaborczo między nogi.

- Ja też cię pragnę - zdołała wykrztusić Willa,
z ledwością się reflektując, by powiedzieć „pragnę",
a nie „kocham".

Wargi Claya sunęły tymczasem po jej szyi ku piersi. Jęły właśnie igrać z jednym z różowych pąków, kiedy koło łóżka zabrzęczał telefon.

Clay bez zastanowienia wyciągnął rękę i wyłączył dzwonek, nie zaprzestając oszałamiającej pieszczoty. Willa, nie mogąc się nasycić dotykaniem go, ledwo zauważyła krótkotrwały zgrzyt. Wczepiała palce w gęst­winę jego włosów, wodziła nimi wzdłuż linii jego grzbietu, on zaś prowadził ją coraz bliżej nieznanego.

Nie istniało teraz dla niej nic w świecie prócz tego mężczyzny i jej przemożnego pociągu do niego. Bezmiar pustki w głębi jej istoty domagał się wypeł­nienia, a im dotkliwiej odczuwała tę konieczność, tym bliżej czuła nadchodzące zaspokojenie.

Clay sięgnął właśnie do paska jej dżinsów, kiedy na drugim końcu domu rozległo się głośne stukanie. Z początku żadne z nich nie zareagowało, tak byli odurzeni namiętnością. Dopiero powtarzające się

kołatanie obudziło czujność Claya. Z tłumionym przekleństwem oderwał się od Willi. Z błyskiem irytacji w ciemnych oczach sięgnął po koszulę, narzucił ją i zaczął spiesznie zapinać.

Willa przesunęła się na brzeg łóżka i schyliła po leżącą na podłodze bluzkę, nim się opamiętała i osłoniła ramionami, rumieniąc się po szyję.

- Zaraz wracam - obiecał Clay ujmując ją pod
brodę i unosząc jej usta do szybkiego pocałunku.
- Poczekaj tu na mnie.

Willa przytaknęła skinieniem głowy i odprowadziła go wzrokiem, gdy szedł długimi krokami ku drzwiom, bo natarczywe kołatanie się nasiliło. Dopiero gdy dobiegł ją cichy szmer męskich głosów, jął przez odurzenie zmysłów przenikać do niej niepokój. Ubrała się szybko, czując, że coś się stało.

Zdążyła wyjść do holu, gdy posłyszała spieszne, długie kroki Claya, wracającego z drugiego końca domu.

Na widok jej trwożnej miny Clay zwolnił kroku i rozluźnił napięte mięśnie twarzy. Willa czuła, jak serce dudni jej w piersi, gdy przemierzał dzielący ich dystans. Ujął ją opiekuńczo za ramiona, jakby chcąc ją podtrzymać.

- Coś się stało cioci Tess? - zapytała sparaliżowana
skurczem strachu.

Ogarnęła ją nagła słabość, tak że musiała się uchwycić silnych, zbawczych rąk Claya. Czuła, jak serce jej zamiera.

- Tak, kochanie, to Tess - potwierdził Clay.

CZARNA OWCA

129

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

• To nic aż tak poważnego, Willo - uspokoił ją Clay. - Tess zasłabła trochę wieczorem, ale... - po­trząsnął nią lekko, widząc łzy napływające jej do oczu - ...ale czuje się już dobrze. Dzwoniła Paige. Powie­działa Frankowi, że był doktor Elliot i orzekł, że nic jej nie grozi.

- Muszę wracać do domu - oświadczyła Willa,
niezdolna powściągnąć panicznej nuty w głosie.

Clay kiwnął głową.

- Odwiozę cię.

Jazda z Oriona na ranczo Hardingów zdawała się trwać w nieskończoność. Ledwo Clay zatrzymał auto pod domem, Willa niecierpliwie otworzyła drzwiczki i puściła się biegiem ku wejściu. Clay ją dogonił, kiedy wpadła na tylną werandę.

- Powoli - zakomenderował ostro, przytrzymując
drzwi, żeby nie mogła ich otworzyć.

Willa, szarpnąwszy bezskutecznie klamkę, obróciła się do niego, z oczyma błyskającymi gniewem pomie­szanym z niepokojem.

- Co ty? - naskoczyła na niego.

- Wiedziałabyś, gdybyś mogła siebie zobaczyć.
Słowa Claya pohamowały nieco jej niecierpliwość.

Willa uczyniła widomy wysiłek, by się opanować, Clay zaś cofnął dłoń od klamki i objął jej sztywne ciało ramionami.

- Wpadasz w zbytnią panikę, kiedy chodzi o Tess.
Willa obruszyła się na tę uwagę. Odepchnęła go

nieco od siebie i posłała mu buntownicze spojrzenie.

- Kocham ciocię Tess. Dziwisz się, że o nią drżę?
Clay potrząsnął głową.

- Że o nią drżysz, to nie powód, żebyś wpadała
w panikę. Słyszałaś, doktor Elliot powiedział, że nic
jej nie grozi. Poza tym, jaki to będzie dowód miłości
i troski, jeśli wtargniesz do domu w takim stanie
i wyprowadzisz ją na nowo z równowagi?

Willa spuściła wzrok na wysokość jego piersi. Trafiła jej do przekonania jego argumentacja, więc odprężyła się nieco.

- Za nic w świecie... nie chciałabym jej teraz utracić
- wyznała cichym głosem i potrząsnęła głową. - Wiem,
to brzmi samolubnie.

Clay oderwał dłoń od jej kibici i czubkiem palca otarł łzę, która jej spływała po policzku.

- Tess będzie żyła jeszcze długie lata. A wieczne
trapienie się o nią tylko ci je zatruje. - Clay
pochylił głowę i dotknął czule ustami jej warg,
przywołując na chwilę wspomnienie zmysłowej bli­skości, która ich tak niedawno zespalała. - No,
teraz lepiej - oświadczył.

Puścił ją, po czym wszedł za nią do domu. Położył dłoń na jej kibici dla delikatnego dodania jej otuchy, kiedy od blatu kuchennego obróciła się ku nim Paige.

- Jak mogłaś wyjechać z domu nie mówiąc nikomu,
dokąd jedziesz ani kiedy wrócisz? - natarła gniewnie
Paige, starając się nie podnosić głosu. - Mamusia
była pewna, że albo koń cię zrzucił, albo ukąsił cię
znowu grzechotnik.

Willa się przeraziła. Zaczęła sobie natychmiast robić wyrzuty, że nie mówiąc nikomu słowa wsiadła na konia i odjechała po kłótni z Paige.

• To ją zdenerwowało? - zapytała znając z góry
  odpowiedź.

• A co sobie wyobrażałaś? - Paige podrzuciła

130

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

131

wyzywająco ciemną grzywę. - Wpędzisz ją w końcu do grobu.

- Dosyć tego.

Głos Claya był ostry. Zaskoczyło to Paige, ale nie dając się zbić z tropu, skierowała swój atak na niego.

• Nie chce mi się wierzyć, że ty jej próbujesz
  bronić, Clay.

• A mnie się nie chce wierzyć, że ty próbujesz na
  nią zwalać winę. Grubo się mylisz, Paige.

Paige poczerwieniała.

- Wcale się nie mylę. Poczekaj, przekonasz się.
Pewnego pięknego dnia ona pokaże swoją prawdziwą
twarz. Zobaczymy, jakie wtedy znajdziecie oboje
z mamusią wymówki na jej usprawiedliwienie.

Willa zadrżała na widok mrocznego błysku w oczach Paige, na próżno próbując zdusić skurcz trwogi, gdy jej siostra cioteczna przeniosła spojrzenie z Claya na nią. W jej wzroku wyczytała zrodzoną ze strachu groźbę i ze wstrząsem uświadomiła sobie, że Paige jest bardziej niż kiedykolwiek zdecydowana zrobić wszystko dla zatrucia jej stosunków z Clayem.

- Pójdę odwiedzić teraz ciocię - wykrztusiła i mijając
Paige wyszła do holu.

Nie znalazłszy cioci w salonie, poszła dalej, do jej sypialni. Tess siedziała w łóżku, z głową odchyloną w tył na puchowych poduszkach wspartych o wez­głowie. Oczy miała zamknięte, na kolanach trzymała otwartą Biblię rodzinną. Niepewna, czy ciocia nie śpi, Willa zawahała się w drzwiach. Z ulgą stwierdziła, że pierś cioci wznosi się równym oddechem.

Nie chcąc jej przeszkadzać, już miała się po cichu wycofać, gdy Tess się odezwała:

- Willa? - Otworzyła swoje ciepłe szare oczy
i obróciła głowę ku siostrzenicy. Jej twarz rozjaśnił
zmęczony uśmiech, dłonią uczyniła gest przyzywający
Willę bliżej. - Dobry Boże, czemu mi się przyglądasz

takim wzrokiem? - Jej blady uśmiech nieco się poszerzył. - Zdaje się, że obie mamy jednakowe skłonności do zamartwiania się wszystkim.

Willa podeszła do łóżka i ujęła wyciągniętą dłoń Tess.

• Jak się masz, ciociu?

• Już znacznie lepiej. Czuję się tylko trochę zmę­
  czona. - Po chwili milczenia dodała: - Posiedź przy
  mnie trochę.

• Oczywiście. - Willa przysiadła na skraju ma­teraca i podjęła cicho: - Przepraszam, że tak wy­
  jechałam z domu, ciociu. Powinnam ci była po­
  wiedzieć, dokąd jadę. Nie miałam zamiaru cię
  niepokoić.

Tess uniosła nieco brwi.

- Niepokoić mnie? - zapytała, szczerze zdziwiona.
- Dlaczego miałabym się o ciebie niepokoić?

Na twarzy Willi odmalowało się zmieszanie.

• Podobno poczułaś się znowu źle, bo tak się
  przejęłaś, że pojechałam gdzieś i zniknęłam.

• Kto ci to powiedział?

Nie chcąc oskarżać Paige, Willa spytała wymijająco:

- Nie to cię zdenerwowało?
Tess zachichotała krótko.

- Gdybym się miała niepokoić za każdym razem,
kiedy wsiadasz na konia i gdzieś jedziesz, to bym
musiała chyba skończyć w domu wariatów. Dziew­czyno, przecież ty spędzasz większą część dnia w siodle.
Dlaczego miałabym się specjalnie niepokoić o ciebie
akurat dzisiaj?

Willa wpatrywała się w karcące spojrzenie Tess, niepewna, co powiedzieć. Paige coś tu najwyraźniej knuje, tylko co? Ciocia miała dzisiaj zapaść. Jeżeli nie przyczyniła się do tego ona, Willa, to co ją spowodo­wało? Myśl, że ciocia zasłabła bez powodu, zaniepo­koiła Willę znacznie bardziej, niż gdyby powodem

132

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

133

była jakaś troska czy zdenerwowanie, którego ona jej przysporzyła.

Po twarzy Tess przebiegł błysk zrozumienia. Wydała przeciągłe, zmęczone westchnienie, zamknęła na chwilę oczy. Powiedziała cicho coś, czego Willa nie zro­zumiała.

- Co mówiłaś? - spytała.

Tess otworzyła oczy, popatrzyła na nią.

- Przemówiłyśmy się trochę z Paige i byłam
na tyle niemądra, że się tym przejęłam. - Tess
ścisnęła lekko dłoń Willi. - Zawsze się przejmuję,
kiedy się ze sobą nie zgadzamy. - Z czułością
w głosie dodała: - Paige to najlepsze, co pozostanie
po mnie i po Calu.

Willa poczuła ukłucie na te słowa, ale zdołała ukryć przed ciocią wrażenie, jakie na niej wywarły.

• Wiesz, jak się poddaję uczuciom. Doktor Elliot
  mnie ostrzegał, żebym unikała wzruszeń, ale nie
  nauczyłam się jeszcze wystarczająco nad sobą panować.
  To była wyłącznie moja wina i chcę, żebyś o tym
  zapomniała, słyszysz?

• Jasne - odparła Willa, odprężona teraz, gdy
  ciocia uwolniła ją od wyrzutów sumienia.

• Skorośmy to już ustaliły - powiedziała Tess
  z szelmowskim błyskiem w oku - to może powinnyśmy
  z kolei pomówić o tym, gdzie tak długo byłaś.

Willa nie mogła pohamować uśmiechu na widok jawnej ciekawości na twarzy cioci.

- Pojechałam do Oriona.

Tess uniosła brwi kiwając głową.

• I byłaś tam do tej pory?
  Willa się zaczerwieniła.

• Tak.

• To świetnie. Jesteście z Clayem znowu w tak
  dobrych stosunkach, jak mi się wydaje?

• Tak jakby - odrzekła Willa wymijająco.

Tess prychnęła, bynajmniej nie jak przystało na starszą panią.

- Nie próbuj mi się wykręcać, moja panno - ostrzeg­
ła dobrodusznie. - Wystarczy na ciebie popatrzeć,
żeby wiedzieć, że nie rozmawialiście przez ten cały
czas o farmerstwie.

Rumieniec na twarzy Willi się pogłębił.

- Jakbyś zgadła - przyznała.

Tess uśmiechnęła się szeroko, całe zmęczenie uleciało z jej twarzy.

• Jesteś w nim zakochana?
  Willa się nie zawahała.

• Jestem.

Ciocia poklepała ją po dłoni. Z szelmowskim uśmiechem na twarzy wyglądała o wiele lat młodziej.

- A on cię kocha?

Uśmiech, którym odpłacała się cioci, przygasł na wargach Willi.

- Mam nadzieję - odparła cicho, dając lek­
kim wzruszeniem ramion wyraz swojej niepew­ności.

Tess się uniosła na poduszkach, żeby ją uściskać.

- Clay żywi do ciebie bardzo ciepłe uczucia,
kochanie. Z całą pewnością jesteście dla siebie
stworzeni. - Cofnęła się i zmierzyła Willę badawczym
spojrzeniem. - Nie muszę ci mówić, jak bardzo bym
chciała, żebyście się ze sobą połączyli. Życie wyna­
grodziłoby wam wreszcie wszystkie niesprawiedliwości.

Oby to się sprawdziło, pomyślała Willa. Ale bez względu na to, jak sprawy się mają między nimi obecnie, Clayowi musiałyby się przedtem otworzyć oczy na prawdę o śmierci Angie. Willa zdołała wprawdzie odsunąć ten problem chwilowo na bok, wiedziała jednak, że pozostawienie przeszłości nie wyjaśnionej do końca stanowiłoby potencjalne za­grożenie dla ich przyszłych stosunków.

134

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

135

- Miejmy nadzieję, że to się sprawdzi - wyszeptała.
Ciocia uściskała ją ponownie, po czym oparła się

z powrotem o poduszki.

• Teraz, kiedyśmy sobie wszystko wyjaśniły, myślę,
  że powinnam trochę odpocząć.

• Chcesz, żeby ci coś zrobić czy przynieść?

• Nic mi nie potrzeba - odparła Tess kręcąc
  zdecydowanie głową. - Wracaj do swoich spraw
  i przestań się trapić.

• Dobrze, ciociu. - Willa wstała i ruszyła do
  drzwi. - Dobranoc.

• Dobranoc, kochana.

Zamykając drzwi Willa rzuciła jeszcze raz okiem na ciocię. Skierowała się do kuchni, gdzie ku swej uldze zastała Claya samego. Stał oparty biodrem o kontuar przy zlewie, popijając kawę.

• Jak tam Tess?

• Chyba dobrze... Jest trochę osłabiona. - Willa
  podeszła i nalała sobie kawy z ekspresu stojącego na
  kontuarze obok Claya. - Gdzie Paige?

• Wsiadła przed paroma minutami w auto i gdzieś
  pojechała.

Słysząc śmiech w głosie Claya, Willa obróciła się do niego.

• Wyprowadziło ją coś z równowagi? - zapytała.

• Raczej ktoś niż coś - odparł Clay odstawiając
  filiżankę i biorąc Willę w ramiona.

• Ostrożnie - ostrzegła, bo jej filiżanka się prze­chyliła i strumyk kawy prysnął na koszulę Claya.

• Trzeba by czegoś więcej niż odrobiny kawy, żeby
  ugasić mój ogień - wyszeptał Clay.

• Co ty powiesz?

• Odstaw tę filiżankę, kochanie - wycedził Clay
  zdławionym głosem.

A kiedy postawiła filiżankę, pochylił głowę i nie dając jej szansy protestu, wpił się w jej wargi

z łapczywością, od której rozpierzchły się wszystkie myśli. Drżeli oboje, kiedy się od niej w końcu oderwał.

- Nie ma szansy, żebyśmy dzisiaj wrócili do etapu,
na jakim nam przerwano? - zapytał z niepewnym,
komicznym uśmieszkiem na wargach.

Willa, choć sama przejęta zawiedzionym pożąda­niem, nie mogła powstrzymać chichotu na widok jego miny.

• Nie - odparła trzeźwiejąc nieco.

• Za bardzo przyśpieszam naturalny bieg wypad­ków, tak? - powiedział niskim głosem, od którego
  Willę przeniknęło uczucie ciepła i cudownego bez­pieczeństwa. - Czytam to w twoich oczach.

Willa spuściła wzrok na jego piersi, wygładzając palcami gors jego bawełnianej koszuli.

• Myślę, że istnieją bezpieczniejsze sposoby wy­próbowania naszych wzajemnych uczuć.

• Może bezpieczniejsze, ale jakoś nie mogę się
  oprzeć wrażeniu, że mi się wymykasz z rąk. Stąd
  moja niecierpliwość, żeby do tego nie dopuścić, żeby
  cię uczynić jak najprędzej moją.

Pochylił głowę i poszukał ponownie jej warg. W końcu przerwał pocałunek i Willa czuła tylko na twarzy jego wzburzony oddech. Bezwładnie oparta o niego, odzyskiwała panowanie z równym wysiłkiem jak on.

- Myślę, że najwyższy czas wracać do domu

• oświadczył Clay odsuwając ją delikatnie od siebie.

• Tess mogłaby doznać znacznie groźniejszej zapaści,
  gdyby przypadkiem zajrzała za parę minut do kuchni.

Willa odprowadziła go do drzwi na werandę. Poczuła gorzki zawód, gdy pożegnawszy ją jedynie lekkim, przelotnym pocałunkiem, zniknął w ciemności nocy.

Tydzień upływał szybko. Willa przygotowywała kwatery nie tylko dla Phila Spencera, lecz także dla

136

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

137

dwóch kowbojów, których wynalazł Clay. Przyszłość rancza malowała się teraz w znacznie jaśniejszych barwach niż w chwili, kiedy tu wróciła.

Clay wpadał teraz prawie codziennie i wychodzili razem niemal każdego wieczora. Paige zamknęła się w sobie, a ciemne sińce pod oczami stanowiły widomy ślad bezsennych nocy. Willa miała dla niej pewną dozę współczucia, była jednak zbyt zaabsorbowana i zanadto szczęśliwa, żeby się przejmować jej niepo­kojami.

Prawie nieprzerwany stan euforii, w jakim żyła w wyniku pogłębiającej się zażyłości z Clayem, napełniał ją lekkością, jakiej nie zaznała przez minione pięć lat. Jakkolwiek nie miała jej już nigdy powrócić rozhukana niefrasobliwość lat młodzieńczych, w duszy czuła się niemal równie beztroska.

W miarę jednak, jak zbliżał się dzień przyjazdu Phila Spencera, uczucie optymizmu i radosnego oczekiwania, z jakimi Willa budziła się rano, zaczęło ustępować miejsca nękającej świadomości, że nowy rządca przejmie wkrótce ranczo, a ciocia Tess i Clay oczekują od niej decyzji co do pozostania w Cascade. Żadne z nich nie wiedziało dotąd, że Willa jest współwłaścicielką rancza w Colorado, a im dłużej Willa odkładała powiadomienie ich o tym fakcie, tym stawało się to trudniejsze.

Parę razy Willa miała już, już powiedzieć Clayowi, ale za każdym razem coś stawało na przeszkodzie. Sprawa pracy w Colorado jakoś nie wypłynęła więcej, a w ciągu minionych pięciu lat Willa nabrała niechęci do wyrywania się z informacjami o sobie.

Sprawy potoczyły się jednakże tak, że wyrzuty, jakie robiła sobie Willa z powodu, iż utrzymuje w tajemnicy istnienie własnego rancza, straciły nagle wagę w przeddzień przyjazdu Phila Spencera.

Willa ukończyła właśnie wycieranie gniadego wała-

cha i z uczuciem satysfakcji wychodziła ze stajni w blask popołudniowego słońca.

Uśmiech wykwitł jej na wargach, gdy koło swego auta zobaczyła zaparkowaną półciężarówkę Clay a. Przyśpieszywszy kroku, wbiegła na werandę, a stamtąd weszła do kuchni i skierowała się ku salonowi.

Zaskoczona, że nikogo w nim nie ma, już miała zawołać, kiedy doszły ją głosy z kancelarii. Nie rozumiała wprawdzie słów, ale z cierpkiego tonu Paige zorientowała się, że coś jest nie w porządku, i serce ścisnęło jej lodowate przeczucie. Zbliżyła się do otwartych drzwi, stukając z rozmysłem wysokimi butami, żeby zaanonsować swoją obecność.

- No, nareszcie jesteś - przywitała ją Paige.
Ciocia Tess obróciła głowę i skierowała na nią

wzrok z fotela. Cień troski przesłonił oczy Willi na widok napięcia na twarzy cioci, potęgującego szarawe zabarwienie jej skóry.

Willa weszła głębiej. Clay siedział na brzegu biurka, z nogami wyciągniętymi przed siebie. Po surowym wyrazie jego twarzy Willa zorientowała się, że coś jest bardzo nie w porządku, a nerwowe podniecenie Paige świadczyło, że jej kuzynka coś knuje.

- Skoro już tu jesteś, nie ma co dłużej zwlekać
- oznajmiła Paige i przeszła od fotela matki za biurko.

Jej słowa zazgrzytały jak papier ścierny na nerwach Willi. Zmarszczyła brwi, bo Paige wyciągnęła z szafki książkę czekową rancza. Zrozumiała znaczenie tego dopiero, gdy Paige otworzyła książkę blisko końca, daleko poza miejscem, skąd Willa wypisywała czeki.

- Jak wszyscy wiemy, Willa prowadzi od swego
powrotu księgi i dysponuje kontem rancza.

Wyraz irytacji pogłębił się na twarzy Willi, ale Paige, nie zważając na to, ciągnęła:

- Od dłuższego czasu prosiłam ją, żeby mnie
wprowadziła w sytuację, ale zawsze znajdowała jakieś

138

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

139

wymówki, więc w końcu postanowiłam rozejrzeć się sama. Kiedy zaczęłam przeglądać książkę czekową, ogarnęły mnie podejrzenia.

Świadoma, do czego zmierza siostra cioteczna, Willa wyszeptała półgłosem: „Nie, Paige". Czuła mdły ucisk w dołku.

- Co, nie? - zapytała wojowniczo Paige i Willa
zrozumiała, że nic nie jest w stanie jej powstrzymać.

. Zerknęła na twarz Claya, lecz nie zdołała z niej nic wyczytać. Nie dostrzegłszy w jej kamiennym wyrazie cienia czułości, nie odważyła się spojrzeć mu w oczy.

- Jak widzisz, Clay - Paige wyszła zza biurka
i podsunęła mu książkę - pod koniec wypisane zostały
trzy czeki, każdy na kilkaset dolarów. Czeki, które
pewnie nieprędko byśmy odkryli - dodała spiesznie.
Podniosła głowę i łypnęła tryumfalnie na Willę, gdy
Clay przerzucał kartki. - Wszystkie trzy są wystawione
na Willę.

Tess wpatrywała się z niedowierzaniem w córkę.

- Sama nie mogłam w to uwierzyć - podjęła Paige
korzystając z odniesionej przewagi - dopóki nie
nadszedł dzisiaj wyciąg z prywatnego konta, które
Willa otworzyła sobie w naszym banku.

- O, nie Paige! Przeglądałaś korespondencję Willi!
Ignorując oburzony okrzyk matki, Paige wyjęła

wyciąg z koperty adresowanej do Willi. Clay odłożył tymczasem książkę czekową i podniósł się z miejsca. Paige wcisnęła mu w dłoń trzy odcinki depozytowe.

- Jak sam widzisz, Clay, sumy na odcinkach
odpowiadają czekom wystawionym na Willę z konta
rancza. Wszystko jest pisane jej charakterem, zarówno
czeki, które wystawiła na siebie i potwierdziła, jak
i odcinki depozytowe. - Paige wydała westchnienie,
tylko nieznacznie wymuszone, udając rozczarowanie.
- Jakkolwiek to trudne do uwierzenia, wszystko
wskazuje na to, że Willa defraudowała pieniądze

mamusi. Czeki wypisywała przezornie z końca książki, wiedząc, że nie odkryjemy tego przez jakiś czas. Przypuszczała może nawet, że Phil Spencer nie zakwestionuje tego, kiedy przejmie księgi, bo Willa jest członkiem rodziny i prowadziła przed nim ranczo. Potępiający głos Paige stał się silniejszy.

- Ale faktem jest, że Willa przywłaszczyła sobie
pieniądze, które nie stanowią jej własności. Sądziła
pewnie, że ujdzie jej to na sucho, bo przecież żadne
z nas nie wie, gdzie jej szukać, jak stąd wyjedzie.

Willa, oszołomiona oskarżeniami Paige, nie była w stanie wydobyć głosu. Jej myśl pracowała gorącz­kowo, by dojść, w jaki sposób Paige ukartowała sprawę tak, żeby z niej zrobić złodziejkę. Szybko się zorientowała, że plan był dziecinnie prosty. Paige miała łatwy dostęp zarówno do książki czekowej rancza, jak i do jej prywatnej książeczki, sfałszowała jej podpisy na czekach i na odcinkach i zdeponowała wpłaty na jej koncie, zapewne w którymś z oddziałów banku. Następnie z równą łatwością wyczekała, kiedy nadejdzie miesięczny wyciąg z konta, i zaaranżowała konfrontację. Willa była wstrząśnięta, iż Paige posunęła się do tak desperackiego kroku.

- Myślę, że powinnaś coś odpowiedzieć - odezwał
się Clay.

Willa spojrzała na niego. Sparaliżowała ją na moment śmiertelna powaga w jego ciemnych oczach. Czyżby uwierzył, że była zdolna do okradania cioci Tess? Lecz zaraz jej uwagę odciągnął cichy jęk bólu, jaki się wyrwał z piersi cioci.

- Tak, Willo - przynagliła Paige dostrzegając reakcję
matki i widomy lęk o nią Willi. - Co masz do
powiedzenia na swoją obronę? Jak mogłaś zrobić coś
takiego? Jak mogłaś tak zawieść zaufanie mamusi?
- Obróciła się do Tess. - Uważam, że powinnyśmy
wytoczyć jej sprawę, mamo.

140

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

141

Willa zaczynała kręcić głową w gwałtownym proteś­cie, gdy załzawione szare oczy Tess uniosły się na spotkanie jej wzroku. Błagalny, nieszczęśliwy wyraz twarzy cioci powstrzymał Willę od deklaracji niewin­ności, która jej się cisnęła na usta. Uświadomił jej w jednej chwili, o ile cięższe do zniesienia dla Tess będzie oskarżenie, że wszystko to ukartowała Paige, niż przyznanie się do winy przez Willę. Przypomniała sobie słowa cioci: „Paige to najlepsze, co pozostanie po mnie i po Calu".

- Willo?

Surowy głos Claya ponaglał ją do odpowiedzi, ale słowa więzły jej w gardle. Zdrowie Tess było ważniejsze niż jej własne dobre imię, a obawiała się, że ta konfrontacja może się okazać ponad siły cioci.

Czemu nie wróciła od razu do Colorado? Paige została doprowadzona do takiego aktu rozpaczy z oczywistego strachu, żeby nie wyszła na jaw prawda

0 śmierci Angie. Gdyby Willa nie była tak niemądra

i zachłanna w stosunku do Claya, Paige nigdy by się
tak daleko nie posunęła. Teraz drzwi tego domu
zamkną się przed Willą na zawsze.

Tess zbladła tak, jakby miała za chwilę zemdleć. Paige podbiegła i uklękła przy jej fotelu.

- Ty nie jesteś złodziejką ani kłamczuchą, Willo.
Głos Claya na chwilę odwrócił jej uwagę od cioci.

Zaskoczona niewzruszoną pewnością w jego ciemnych oczach, Willa aż rozchyliła wargi ze zdumienia. Zaraz je zacisnęła przenosząc trwożny wzrok na ciocię.

Co będzie dla niej cięższe do zniesienia, zadawała sobie gorączkowe pytanie. Przekonanie się, że jej uwielbiana córka jest podstępną intrygantką, czy też stwierdzenie, że jej marnotrawna siostrzenica jest na dodatek złodziejką? Wiedziała, że musi podjąć decyzję. I zdawała sobie sprawę, że jest to ostatni moment, by

stawić czoło Paige, odeprzeć wszystkie jej kłamstwa i oczyścić się raz na zawsze z zarzutów.

Już zaczynała mówić, gotowa się bronić wyjawieniem prawdy, także prawdy o tamtym wypadku, gdy zobaczyła, jak Tess unosi drżącą dłoń, zaciśniętą w pięść, do pobielałych warg. Ten widok zdławił w niej wszelką myśl o obronie. Przejęta strachem o ciocię, tylko najwyższym wysiłkiem woli powstrzy­mała się, by do niej nie podbiec i nie wziąć jej w ramiona.

Łzy zapiekły Willę w oczach.

- Przepraszam, ciociu - wykrztusiła zdławionym głosem. - Podjadę do miasta i przeleję te pieniądze z powrotem na konto rancza.

Ciocia Tess jakby się jeszcze skuliła na te słowa, ale Paige już ją brała w objęcia. Willa nie odważyła się spojrzeć na Claya, wystarczyła jej bijąca od niego wściekłość, odwróciła się i wypadła z kancelarii. Wbiegła po dwa stopnie do siebie na górę.

Zaczęła krążyć po pokoju, próbując się otrząsnąć z beznadziei całkowitej klęski. Wreszcie, nie mogąc znieść tego dłużej, wyciągnęła z szafy walizki i jęła spiesznie wrzucać w nie swoje rzeczy. Nie będzie w stanie mieszkać tu już ani dnia więcej. Z doświad­czenia przeszłości znała smak powszechnego potępienia, jakie ją czeka, i wiedziała, że tym razem nie zniesie go w milczeniu.

Mogłaby z łatwością dowieść fałszu niegodziwych oskarżeń Paige, lecz załamałoby to do reszty ciocię. Drżącymi rękami zdołała wtłoczyć rzeczy do walizek. Zdawała sobie doskonale sprawę, że wyjeżdżając z rancza rozstaje się na zawsze z dwojgiem ludzi, których kocha najbardziej w świecie.

CZARNA OWCA

143

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Willa mozoliła się ze śniadaniem złożonym z bef­sztyka, jaj i bułeczek z jagodami, które kucharka, Ruth Miller, podała jej przed dziesięcioma minutami. Nie miała na nic apetytu, tak jak nie miała apetytu przy żadnym posiłku w ciągu minionego tygodnia. Myślami, jak zawsze od powrotu, była wiele mil stąd, a żołądek ściskały jej żal i ból. W końcu, ze względu na Ruth i na to, że czekał ją dzień wytężonej pracy, zdołała jakoś uprzątnąć talerz. Rezygnując z drugiej filiżanki kawy, podniosła się od stołu.

- Wcześnie dziś wstałaś - zawołała od drzwi Ivy.
Ruszyła przez przestronną kwadratową kuchnię,

żeby sobie nalać kawy.

- Nie wcześniej niż zwykle - odparła Willa.

Wkrótce mieli się zjawić na śniadanie Dekę i kow­boje, a Willa nie chciała, żeby jej obecność tłumiła ich zwykły hałaśliwy sposób bycia przy posiłkach. Starała się nie okazywać swego przygnębienia, ale jakoś wszyscy na ranczu doskonale je wyczuwali od dnia jej powrotu z Wyomingu. Krępowała ją troskliwość, z jaką się do niej odnosili, tak jakby była obłożnie chora, a ich wysiłki, żeby ją wciągnąć z powrotem w życie rancza, działały jej coraz bardziej na nerwy.

- Zabierasz się zaraz do ujeżdżania tego karego
źrebca czy możesz poczekać, aż zjem śniadanie,
i porozmawiać przedtem o interesach?

Ivy wypiła łyk kawy, czekając na odpowiedź Willi. Nie po raz pierwszy obserwowała z troską niepokój nurtujący wspólniczkę od jej powrotu.

- Jest coś specjalnego do omówienia? - spytała
Willa obojętnie, choć ton Ivy obudził jej czujność.

Do tej pory udało jej się uniknąć bliższego wyjaś­nienia przyjaciółce, co ją zmusiło do tak nagłego opuszczenia rancza ciotki. Znając jednak dobrze Ivy, zorientowała się, że przyjaciółka straciła cierpliwość i tym razem nie zadowoli się już wymijającymi odpowiedziami.

- I owszem, jest - odparła stanowczo Ivy.

Jej determinacja przyniosła Willi nieoczekiwaną ulgę. Ivy jest jej najbliższą przyjaciółką, może zrzucenie przed nią ciężaru z serca pomoże Willi spojrzeć bardziej zrównoważonym wzrokiem na wydarzenia sprzed tygodnia. Jak dotąd jej próby samodzielnego wzięcia się w garść kończyły się sromotnym fiaskiem, więc może czas wysłuchać, co będzie miała na ten temat do powiedzenia Ivy.

- Wobec tego naleję sobie jeszcze jedną kawę
i poczekam na ciebie w kancelarii.

Usadowiła się wygodnie w sfatygowanym fotelu. Po odgłosach dobiegających z kuchni wiedziała, że schodzą się na śniadanie Dekę i trzej kowboje pracujący na ranczu. Zamknęła ze znużeniem oczy.

Przypomniała sobie wyczytane gdzieś zdanie, że depresja jest często wynikiem tłumionego gniewu. Obracając tę sentencję w myśli, zdecydowała, że przynajmniej w jej przypadku może ona być praw­dziwa.

Jak mogła dopuścić, żeby Paige ją znowu podeszła? Powinna była wykazać większą czujność, mieć się przed nią bardziej na baczności. Miast tego ignorowała ją, byleby uniknąć otwartego konfliktu.

Powinna była również schować w kieszeń dumę i spróbować powiedzieć Clayowi prawdę o śmierci Angie, kiedy ciocia leżała jeszcze w szpitalu. Clay niepokoił się o nią równie jak Willa i z pewnością bez

144

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

145

trudu by go przekonała, by nie poruszał tego tematu w rozmowie z Tess. Zakładając, że w ogóle uwierzyłby Willi.

Willa westchnęła zmęczona. Chronienie cioci było przyczyną nie kończącej się zgryzoty. Clay miał słuszność. Obawa, by jakimś nieostrożnym zachowa­niem nie nadwerężyć jej kruchego zdrowia, paraliżo­wała Willę. Zamknęła jej usta w momencie, kiedy powinna była się bronić; kazała jej poświęcić własne dobre imię i szczęście.

Przed oczyma stanął jej Clay i poczuła ostre ukłucie w sercu.

Ty nie jesteś złodziejką ani kłamczuchą, Willo.

Powtórzyła w myśli słowa Claya, tak jak czyniła po wielekroć od powrotu z Cascade. Czy naprawdę dostrzegła wówczas w jego ciemnych oczach iskierkę nagłego zrozumienia, czy też było to tylko złudzenie jej zawiedzionej nadziei? Czy możliwe, by pojął w owej chwili, że to nie ona jest winna śmierci Angie? Bała się budować zbyt wiele na tych paru słowach. Z ciężkim sercem napomniała samą siebie po raz tysiączny, że być może Clay chciał ją tylko sprowokować w ten sposób do ujawnienia prawdy

0 rzekomej defraudacji.

Uszu Willi dobiegł z kuchni szurgot odsuwanych krzeseł i kroki mężczyzn wychodzących do pracy. Nie otworzyła oczu, kiedy do kancelarii weszła Ivy

I zamknęła za sobą zdecydowanym ruchem drzwi.

- No, Willo - powiedziała surowo, siadając na kanapce. - Zamieniam się w słuch.

Nie opierając się dłużej, Willa zaczęła powoli opowiadać, co zaszło. Ivy przerwała jej zaraz, żądając, by Willa cofnęła się w swojej relacji do znacznie wcześniejszych wydarzeń. Szczególnie interesowało ją, jak doszło do jej pogodzenia z Clayem i jak się rozwijały stosunki między nimi. Następnie, jak to

miała w zwyczaju, przerywała Willi raz po raz pytaniami o dodatkowe szczegóły.

Kiedy Willa dotarła wreszcie do finału, Ivy skwito­wała jej relację wiązanką soczystych przekleństw.

- No, trzeba przyznać, że Paige utrafiła celnie
w twój słaby punkt - skomentowała po chwili, by
następnie rzucić Willi delikatne wyzwanie: -1 uważasz,
że uda ci się przejść do porządku dziennego nad tym,
że już nigdy nie zobaczysz cioci Tess i wszyscy twoi
tamtejsi znajomi, z Clayem Cantrellem na czele,
pozostaną o tobie na zawsze jak najgorszego mnie­
mania?

Willa potrząsnęła melancholijnie głową.

- Nie. I to mnie właśnie gnębi.

Ivy się pochyliła i poklepała Willę pocieszająco po ręce.

• Wydaje mi się, że twoja ciocia kryje w sobie
  znacznie więcej odporności, niż jej przypisujesz. Ja na
  jej miejscu byłabym o wiele bardziej poruszona
  i dotknięta utratą kochanej siostrzenicy, niż dowie­
  dzeniem się przykrej prawdy.

• Zaledwie siostrzenicy - skorygowała ją Willa.

• Niech ci będzie. Zaledwie siostrzenicy. Ale nie
  uważasz, że ponowna utrata ciebie wstrząsnęła ją
  i musiała się odbić niekorzystnie na jej zdrowiu?

• Uważałam, że mój wyjazd będzie dla niej mniej­
  szym wstrząsem niż przekonanie się o prawdziwym
  obliczu Paige. Nie wiesz, jak ona kocha córkę.

• Wydaje mi się, że równie kocha ciebie - nie
  ustępowała Ivy.

Willa potrząsnęła głową.

• Nie mogłam ryzykować.

• Bzdura. Podjęłaś cholerne ryzyko wyjeżdżając
  w taki nagły sposób - wytknęła jej z irytacją Ivy. - Ja
  bym się czuła na jej miejscu śmiertelnie upokorzona,
  że moja siostrzenica uznała mnie za taką słabą.

146

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

147

Po chwili ciszy Ivy podjęła:

• A co ten cały Clay Cantrell? Uważasz, że dał się
  i tym razem nabrać na historyjkę Paige?

• Mam nadzieję, że nie.

• Każdy, kto cię choć trochę zna, powinien wiedzieć,
  że nie byłabyś zdolna okraść własnej ciotki - oświad­czyła z naciskiem Ivy. - I jeśli Clay nie przejrzał tym
  razem Paige, to nie jest wart ciebie.

Willa spuściła głowę, potarła się w czoło.

- Myślałam przez chwilę, że przejrzał jej grę.
Wydawało mi się nawet, że może otworzyły mu się
oczy na jej kłamstwa w sprawie tamtego wypadku.
Ale kiedy wzięłam na siebie winę za te skradzione
pieniądze, wpadł w taki gniew... - Głos Willi zniżył
się do szeptu. - Jeśli nawet wydawały mu się podejrzane
dowody sfabrykowane przez Paige, to pewnie jej
uwierzył, kiedy to usłyszał z moich ust.

Willa opuściła dłoń i podniosła ku przyjaciółce oczy pełne łez. Usta wykrzywiły jej się w bolesnym uśmieszku.

• Nie ma rady, jestem, zdaje się, skazana na spanie
  tak, jak sobie posłałam.

• Na to wygląda - przyznała Ivy. - Ale fakt, że
  kochana Paige podsuwała ci usłużnie brudne bety,
  kiedy słałaś.

Willa mimo woli zachichotała na humorystyczne ujęcie sprawy przez przyjaciółkę.

- A może ty masz dla mnie jakieś światłe rady,
z których pewno nie skorzystam? - zapytała.

Chciała rozproszyć nieco swój ponury nastrój, a zarazem dać przyjaciółce pośrednio do zrozumienia, że się w końcu jakoś z tego otrząśnie, chociaż w głębi duszy mocno w to wątpiła.

- Wiesz dobrze, że jestem kopalnią światłych rad
- odparła Ivy z przekornym uśmieszkiem, po czym
przybrała poważną minę. - A nie myślałaś, żeby

zadzwonić do Paige albo pojechać tam i oświadczyć jej osobiście, że jej dajesz tyle a tyle czasu na odkręcenie wszystkiego, zanim porozmawiasz sama z Clayem i ciocią i powiesz im całą prawdę?

Willa zmarszczyła brwi i potrząsnęła głową.

- To by nic nie dało, Ivy. Paige za nic w świecie
się nie przyzna ani do numeru z pieniędzmi, ani do
tego, że to ona spowodowała wypadek. Szczególnie
do tego ostatniego. Sama mi powiedziała, że ona by
nigdy nie przeżyła tego, co ja przeszłam po śmierci
Angie.

Ivy prychnęła.

- Ty jej jeszcze współczujesz?

- Może trochę - przyznała Willa.

Ivy wyrzuciła ręce do góry w geście rozpaczy, przechyliła się do tyłu na kanapce.

- Masz takie miękkie serce, że ci się to w końcu
rzuciło na mózg, dziewczyno. Nic dziwnego, że nie
umiesz myśleć sensownie.

- Rany, dziękuję. Wiesz, jak zawsze poluję na
komplementy - zażartowała Willa próbując wprowa­dzić ponownie nutkę humoru.

Ivy mierzyła ją przez chwilę surowym wzrokiem, po czym westchnęła zrezygnowana.

• Przykro mi, Willo. Miałam nadzieję, że twoje
  sprawy w końcu się ułożą. Zanim wpadł mi w ręce
  nekrolog twojego wuja i podsunęłam ci myśl po­
  jechania na pogrzeb, sądziłam, że już przebolałaś
  tamtą niesprawiedliwość. Gdybym przypuszczała,
  że to się tak skończy, nigdy bym ci o tym nie
  wspomniała.

• Nie masz za co przepraszać, Ivy. Zachowałaś się,
  jak przystało na dobrą przyjaciółkę. To moja wina,
  że wszystko się tak pogmatwało. - Willa wstała
  z fotela. - Co się stało, to się nie odstanie - powiedziała
  starając się nadać swoim słowom pewność, której

148

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

149

bynajmniej nie czuła. - Serce przeboleje po jakimś czasie, a tymczasem czeka mnie praca, która się sama nie zrobi - dorzuciła zmieniając zdecydowanie temat. - Może czegoś dzisiaj dokonam, jeśli ten kary źrebiec nie zrzuci mnie w kąt padoku.

- Uważaj z nim, Willo. To dopiero jego trzeci raz
pod siodłem, a wiesz, jaki jest narowisty. Nie bez
powodu nazwałyśmy go Piekielnikiem - przypomniała
Ivy, po czym dorzuciła: - Aha, i może byś się ze mną
wybrała w sobotę na te pokazy do Denver. Jeśli jesteś
zdecydowana pozostawić sprawy w Wyomingu tak,
jak się ułożyły, to dobrze ci zrobi, jeśli gdzieś pojedziesz
i trochę się rozerwiesz. Nie podoba mi się sposób,
w jaki się zaharowujesz od powrotu. Odrobina
odmiany podniesie cię może na duchu.

Willa posłała przyjaciółce uśmiech, rada z propozycji.

- Świetna myśl - powiedziała i wzięła ze stolika
filiżankę, żeby ją odnieść do kuchni, po drodze do
stajni.

- No, uparciuchu, spróbujmy jeszcze raz - szepnęła
Willa z posępną determinacją, unosząc się z twardego
klepiska padoku i ujmując wodze i pasemko czarnej
grzywy Piekielnika.

Źrebiec był dziś prawie tak samo krnąbrny jak poprzedniego dnia, więc Willa wsiadała na niego ostrożnie, usiłując nie zważać na ból, który jej przeszył biodro, gdy przerzucała nogę i wsuwała but w strzemię.

- Czas, żebyś się nauczył, które z nas jest bardziej
uparte - zagruchała uspokajająco, ściągając silniej
wodze.

Źrebiec ruszył równym krokiem wokół stalowego ogrodzenia padoku, jakby godząc się z ciężarem amazonki na grzbiecie. Willa nie dała się zwieść. Wiedziała, że w najmniej oczekiwanym momencie Piekielnik wyskoczy w powietrze i wysadzi ją z siodła,

jak to uczynił już trzykrotnie w ciągu minionych dwóch dni.

Jednakże następne pół godziny przeszło gładko. Willa stwierdziła z satysfakcją, że źrebiec zaczyna po trochu reagować na sygnały wodzy i jej kolan. Równym, spokojnym głosem szeptała mu słowa zachęty i pochwały, od czasu do czasu poklepywała go po szyi. W końcu zdecydowała, że osiągnięty postęp jest wystarczający jak na jeden dzień i skiero­wała się ku bramie padoku. Zsiadła i poprowadziła źrebca ku stajni, żeby go rozsiodłać.

Lecz z chwilą, gdy koń przestał absorbować jej pełną uwagę, poczuła ogarniające ją na nowo przygnębienie, o którym zapomniała na jakiś czas. Może już nigdy nie zobaczy Claya ani Tess. Serce ścisnęło jej się z powrotem na myśl, ile musiała poświęcić dla chronienia kruchego zdrowia cioci. Rozcierając stłuczone biodro, starała się rozchodzić sztywność nóg, rada, że te nowe obrażenia są natury fizycznej.

- Radzisz sobie świetnie z końmi, Willo.

Willa poderwała głowę na widok Claya Cantrella, który wynurzył się z mroku stajni. Stanęła jak wryta, a serce zamarło jej w piersi z miłości i niepewności.

Wysoki i szczupły, z ciemnymi oczyma i częścią twarzy ukrytymi w cieniu kowbojskiego kapelusza, Clay stanowił wcielenie doskonałej męskości. Biała koszula podkreślała szerokość jego barów i głębię opalenizny, nowe drelichy opinały jego wąskie biodra i długie nogi. Willa, ogarnięta nieprzepartą tęsknotą, poczuła ostry skurcz w piersi. Wydało jej się, że minęła wieczność, odkąd jego silne ręce tuliły ją do twardego ciała, i musiała się opanować całą siłą woli, żeby nie podbiec i nie rzucić mu się w ramiona.

Trwała bez ruchu, niezdolna wykrztusić słowa, próbując coś odgadnąć z jego surowej twarzy, bojąc

150

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

151

się wyczytać w niej potępienie, lecz nie mogąc od niej oderwać oczu.

- Szkoda, że nie umiesz równie umiejętnie po­
stępować z ludźmi.

Serce podeszło Willi do gardła na jego ostre słowa.

• J-jak mnie odnalazłeś? - zapytała niemal szeptem,
  starając się ochłonąć z tego nowego wstrząsu, który
  przekreślał raz na zawsze jej wszystkie nadzieje.

• Masz tablice rejestracyjne z hrabstwa Elbert.
  Zjeździłem chyba więcej niż połowę hrabstwa, roz­pytując o ciebie.

Na twarzy Claya malowała się nadal jedynie surowość.

- Paige i ciocia postanowiły oddać sprawę do
sądu? - wykrztusiła Willa przez ściśnięte gardło.

Zakipiał w niej gniew. Jeżeli Paige posunie się do tego, to ona nie podda się bez walki.

• Sprawy nie będzie - odparł szorstko Clay.
  Willa z ulgą zebrała ciaśniej wodze źrebca.

• Więc po co tu przyjechałeś?

• Przyjechałem wyrównać nasze rachunki.

Willa zbladła. Nie czuła, że kary źrebiec szturcha ją niecierpliwie pyskiem w ramię.

- Ale najpierw oporządź konia.

Clay usunął się na bok i Willa niemo wprowadziła źrebca do stajni. W boksie uniosła strzemię i zabrała się do rozluźniania popręgu. Clay stał za jej plecami. Czując, że śledzi każdy jej ruch, starała się rozpaczliwie opanować drżenie dłoni.

Nie wątpiła, że Clay jest na nią wściekły, ale zachodziła w głowę, po co przyjechał za nią do Colorado. W tych pełnych napięcia minutach, kiedy spiesznie rozsiodływała źrebca i przywiązywała go w boksie, na próżno starała się odgadnąć, co miał na myśli mówiąc, że przyjechał wyrównać rachunki.

Skończywszy, wyprostowała szczupłe ramiona i ob­róciła się, żeby stawić czoło nieznanemu.

Ledwo stanęła z nim twarzą w twarz, znalazła się w stalowych objęciach jego ramion, a jego usta zaanektowały jej wargi z obezwładniającą siłą. Ręce Willi same opasały jego szyję. Jak zgłodniała istota przyjmowała ten niemal bolesny ucisk jego warg. Chociaż ich napór zelżał po chwili, nadal nie prze­stawały się wpijać w jej usta, ą Willa, bezbronna wobec ich zachłanności, oddawała się cała nienasyco­nemu pocałunkowi.

Otaczający świat przestał istnieć, byli tylko oni dwoje. Wszystko inne odpłynęło z umysłu Willi, głowa wirowała jej z obłędnej radości. Clay jest tutaj, żywy i prawdziwy. Należy do niej, ten pocałunek jest pieczęcią, która ich zespala, płomieniem, który ich cechuje na wieki wspólnym znakiem.

Clay oderwał wargi od jej ust. Objął ją jeszcze ciaśniej, przytulił szczupły policzek do jej włosów i wyszeptał zdławionym głosem:

- Jak mogłaś zrobić coś takiego, Willo?

Willa zamarła, niezdolna pogodzić jego słów z potęż­ną falą uczuć, która się przez nich dopiero co przewaliła. Jej serce, które ledwo zwolniło nieco rytm obłędnej radości, zadudniło z nagłej trwogi.

- Jak mogłaś tak uciec nie zostawiając mi żadnej
szansy? - Clay rozluźnił uścisk, by ująć ją za ramiona
i, odsunąwszy nieco, zajrzeć jej poważnie w twarz.
- Chyba nie uważałaś mnie za takiego głupiego,
żebym się nabrał na ten kretyński numer Paige?

W piersi Willi wezbrał smutek, od którego głos uwiązł jej w gardle. W jej szmaragdowych oczach odmalował się głęboki ból na wspomnienie tamtego razu, kiedy Clay dał wiarę nie jej słowom, lecz historyjce Paige.

Clay zaklął cicho, ścisnął mocniej jej ramiona.

- Tym razem szok i gniew z powodu bezsensownej
śmierci nie zaćmiewały mi umysłu. Gdybym nie był

152

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

153

tak ogłuszony śmiercią Angie, może bym przejrzał kłamstwa Paige już wtedy, pięć lat temu. - Głos Claya zniżył się do chrapliwego szeptu. - Pewnie czułem to podświadomie przez cały czas, ale dopiero teraz, gdy zobaczyłem na własne oczy, jak Paige wrabia cię w tę kradzież, wszystko stało się nagle jasne. Clay zmiażdżył ją w objęciach, wyciskając rozpacz­liwe pocałunki na jej jasnych włosach.

- Dobry Boże, ile ty przez nas wycierpiałaś,
kochanie! Brak mi słów na wyrażenie, jak bardzo mi
wstyd.

Willa czuła w jego głosie dławione łkanie. Jej samej zwilżał twarz strumień łez, które z policzka wtulonego w jego pierś spływały na gors jego koszuli.

- Wybacz mi, maleńka, wybacz - powtarzał.
Ciałem Claya wstrząsał dreszcz taki sam jak nią.

Odsunął ją na tyle, by koniuszkami palców unieść jej podbródek, po czym z nieskończoną delikatnością poszukał wargami jej warg.

- Powinienem ci był wtedy uwierzyć, Willo. Powi­nienem, ale nie uczyniłem tego. - Na jego twarzy
malował się niezmierny żal. - Nie mogę ci zwrócić
tych wszystkich lat, nie mogę odpłacić wszystkiego,
co przecierpiałaś. Ale mam nadzieję, że będziesz mi
w stanie przebaczyć pewnego dnia.

Willa nie mogła przez chwilę wydobyć głosu z zaciśniętego gardła, ale gdy jej się to wreszcie powiodło, w jej słowach nie było wahania.

- Już ci przebaczyłam.

Clay ją pocałował, potem przygarnął do piersi, a Willa się rozkoszowała miłością i bezpieczeństwem, jakie ją przepełniały w jego ramionach.

• Podobno przyjechałeś wyrównać nasze rachunki?
  - zapytała przypominając sobie jego słowa, już bez
  cienia obawy, co takiego może mieć na myśli.

• Uważałem, że ja to muszę zrobić, skoro po

powrocie do Cascade nie wróciłaś sama do sprawy tamtego wypadku i skoro pozwoliłaś się po raz drugi podejść Paige. Faktem jest, że należy ci się zadośćuczy­nienie, zarówno ode mnie, jak i od niej. - Clay odsunął Willę i pochylił głowę, żeby jej zajrzeć w oczy. - Myśla­łem, że oszaleję, kiedy odjechałaś tak bez słowa. Umierałem ze strachu, że cię już nigdy nie zobaczę.

- Wargi wykrzywił mu cierpki uśmiech. - A tutaj ta
twoja ruda wspólniczka zmyła mi dokumentnie głowę.

Willa parsknęła śmiechem, wyobraziwszy sobie Ivy zmywającą Clayowi głowę. Była lekko zdziwiona, że Ivy dopuściła go w rezultacie do niej.

- I czym ją w końcu ująłeś? - spytała zaciekawiona.
Na twarzy Claya malowała się niezmącona powaga.

- Powiedziałem, że cię kocham i przyjechałem cię
zabrać do Oriona jako swoją żonę.

Willa spojrzała mu badawczo w oczy.

- Bo chcesz mi wynagrodzić wyrządzoną krzywdę?

- zapytała wargami drżącymi lekko od deprymującego
podejrzania.

- Co ty? - wybuchnął zapalczywie Clay, po czym
jego głos znowu złagodniał. - Chcę cię poślubić, bo
z tej szesnastoletniej podfruwajki, w której starałem
się broń Boże nie zadurzyć, wyrosłaś na kobietę,
którą będę kochał do końca życia. Próbowałem walczyć
z tym uczuciem, ale wiedz, że zniewoliłaś moje serce
od momentu, kiedy cię ujrzałem na pogrzebie Cala
Hardinga - wyznał z komicznym grymasem. - Byłem
zdecydowany ci się oświadczyć, zanim wyjedziesz
z Cascade, ale pomieszała mi szyki Paige tym swoim
nieziemskim numerem.

Twarz pociemniała mu z gniewu na to wspomnienie.

• Właśnie, a co z Paige? - zapytała Willa, wciąż
  nie mogąc się otrząsnąć z oszołomienia. - Jak się ma
  ciocia Tess?

• Dobrze. Martwi się trochę o ciebie, ale nic jej nie

154

CZARNA OWCA

CZARNA OWCA

155

grozi. Zaczęła się domyślać prawdy o wypadku już jakiś

czas temu, ale odpychała ją od siebie, bo nie chciała

dopuścić myśli, że Paige tak bezczelnie kłamie. Przeżyła

ciężki dzień albo dwa po twoim wyjeździe, ale już się

jakoś z tego otrząsnęła. Myślę jednak, że nie poczuje

się naprawdę dobrze, dopóki cię znowu nie zobaczy

i nie przekona się, że jesteś cała i zdrowa. Willa doznała

niezmiernej ulgi.

- A Paige? Co się z nią dzieje?
Twarz Claya stężała.

- Po twoim wyjściu z kancelarii wygarnąłem jej
w oczy, że kłamie i wiem, że kłamała także po śmierci
Angie. Załamała się w końcu i przyznała do wszyst­kiego.

Tess oświadczyła później, że nie przestała
kochać Paige i że dom pozostanie dla niej zawsze
otwarty, ale że ich stosunki będą napięte, dopóki
Paige nie załatwi sprawy z tobą. Zasugerowała
niedwuznacznie, żeby Paige się poddała psychoanalizie.
Słyszałam, że Paige wyjechała w czwartek do Nowego
Jorku.

Willa milczała przez jakiś czas, próbując wszystko to przetrawić.

• A co ty o tym sądzisz? - spytała w końcu cicho.

• Co ja o tym sądzę? - Clay zastanowił się przez
  chwilę, po czym westchnął głęboko i na jego twarzy
  odmalowało się znużenie. - Nie sądzę, abym mógł
  kiedykolwiek wybaczyć Paige zarówno śmierć Angie,
  jak i to, że zwaliła winę na ciebie. Ale wiem, że nie
  mam prawa do potępiania kogokolwiek, bo sam
  jestem winien i potrzebuję przebaczenia.

Willa dostrzegła w jego oczach niepewność, gdy wypowiadał

te słowa, i cichą prośbę o pociechę, która go uczyniła dziwnie

bezradnym. Serce ścisnęło jej się współczuciem.

- Kocham cię, Clay - wyznała z prostotą. - Powie­działam,

że ci już przebaczyłam, i naprawdę ci

przebaczyłam. Nie pozwólmy, żeby przeszłość kładła

się nadal cieniem na naszym życiu.

- Więc... więc jest szansa, że się zgodzisz wrócić do
Cascade i zostać moją żoną?

Willa zlustrowała twarz Claya w poszukiwaniu

najlżejszej choćby oznaki, że te oświadczyny są

pokutą, lecz dostrzegła w jego oczach jedynie miłość

i pożądanie odzwierciedlające jej własne uczucia.

Clay zdradzał lekkie zaniepokojenie jej wahaniem.

- Będziesz mogła nadal prowadzić swoje ranczo
do spółki z Ivy, jeśli zechcesz. Nie będę stawiał
sprzeciwów, chociaż Bóg mi świadkiem, że będę
tęsknił jak wszyscy diabli, ilekroć uznasz, że interesy
wymagają twojego przyjazdu tutaj.

Na wargach Willi zaigrał delikatny uśmiech.

- Dziękuję, że nie żądasz, żebym sprzedała swój
udział. To ranczo i przyjaźń z Ivy były przez długi
czas wszystkim, co miałam.

Uniosła dłoń do jego policzka. Kocha go bardziej,

niż to uważała za możliwe w najśmielszych marzeniach.

- Więc jak będzie? Powiesz „tak" i ukrócisz męki
mojej niepewności? Czy też odeślesz mnie z powrotem
do tej rudej herodbaby, twojej wspólniczki, żeby mi
nafaszerowała tyłek śrutem, jak się odgrażała?

Willa parsknęła śmiechem. Jej porywcza przyjaciółka

mogłaby być do tego zdolna. Usta Claya zniżyły się

delikatnie do jej warg, wtapiając się w ich śmiech.

Pośród chichotów i pocałunków Willa zdołała wreszcie

wydyszeć zdławione „tak", po czym usta Claya zwarły

się namiętnie z jej ustami w pocałunku pieczętującym

przymierze, którego nic nie zdoła nigdy zerwać

---