Bajka o samotnym księciu

17.09.2011

Dziś moja mała opowiem ci bajkę

o małym księciu, co szukał szczęścia.

Smutno wciąż było w jego pałacu,

a to dlaczego? Nie masz pojęcia…

Bawił się zawsze w wielkim pokoju

sam, samiuteńki w smutku i znoju,

nie chciał rozmawiać z mamą i tatą

ani z siostrami, ani też z bratem.

Zabawek wokół miał całe krocie

i takich zwykłych i takich w złocie,

ciągle dostawał nowe prezenty

i tak zasypano pokój mu wielki.

Spośród tysiąca przeróżnych zabaw

wybrał podróże myślą po światach,

bujał w obłokach, przestawiał gwiazdy

i wciąż zamykał siebie przed każdym.

Wszyscy mówili - ach co to będzie,

trzeba ogłosić wielki orędzie,

kto wyrwie księcia z objęcia ciszy

dostanie pałac w słonecznej niszy.

Śmiałków ci powiem wciąż było wielu

każdy chciał szybko dobiec do celu,

nikt jednak nie mógł rozbudzić księcia

do życia w gronie w przeróżnych miejscach.

Aż tu pewnego dnia zawitała

mała księżniczka w sukni przetrwania

była cierpliwa, bardzo cierpliwa

patrzyła w oczy, nic nie mówiła.

Potem znienacka zaczęła śpiewać

o kwiatkach i pszczółkach, o ludzkich sercach

i tak śpiewała prześlicznym głosem

aż książę westchnął i schylił głowę.

Był zaskoczony przebiegiem akcji

dlaczego ona zna życia prawdy,

dlaczego poczuł drgnienie serduszka,

dlaczego ciepło do niego puka.

Wyszli z pałacu już pełni wiary,

że świat się zmieni zapewne cały

wystarczy wpoić wszystkim na nowo

co znaczy miłość i dobre słowo.

Srebro i złoto nie jest dziś szczęściem,

gdy zabiegani rodzice są wielce,

trzeba być dobrym życia aktorem

aby zrozumieć dziecinną dolę.

Tak więc bajeczkę zaraz zakończę

zanim serduszko ci całkiem spłonie,

wiedz, że rodzice ciebie kochają,

chociaż zabawek tak mało dają.

---