55. List św. Jakuba, Apokalipsa św. Jana, oprac. Ola Domińska.
List św. Jakuba
Ewangelia zaadresowana jest do dwunastu pokoleń Żydów.
,,Jak się zachować wobec doświadczeń i pokus ?”
Św. Jakub mówi, że należy się cieszyć, gdy spadają na nas różne doświadczenia. Tylko dzięki nim nasza wiara jest wystawiana na próbę, przez co stajemy się bardziej wytrwali. Wytrwałość jest czymś doskonałym i nienagannym. Jeżeli komuś brakuje mądrości, powinien modlić się z wiarą do Boga, a na pewno ją otrzyma. Ten kto wątpi, nie ufa, porównany jest do fali morskiej wzbudzonej przez wiatr i miotanej w każdą stronę. Tacy ludzie nie powinni myśleć, że otrzymają coś od Boga, gdyż są niezdecydowani i niepewni. Człowiek, który ulegnie pokusom i pożądliwościom, stanie się grzesznikiem i przyczyni do śmierci swojej duszy. Tylko ci, którzy będą wytrwali, otrzymają od Boga łaski i życie wieczne w niebie. Każde dobro, które otrzymujemy, pochodzi od Boga.
,,Jak zamienić słowo prawdy w czyn ?”
Każdy człowiek powinien więcej słuchać niż mówić i nie być podatny na gniew. Należy odrzucić wszystko to, co jest nieczyste, co powoduje zło, a przyjąć Słowo Boże, które umacnia się w duszy. Słowo te należy wprowadzać w czyn. Kto tego nie robi, jest podobny do człowieka, który przygląda się sobie w lustrze i widzi własne odbicie, bo przyjrzał się sobie, odszedł i zaraz zapomniał, jakim był. Ktoś, kto uważa się za człowieka religijnego, powinien być powściągliwy. Religijność wyraża się również w opiece nad ludźmi, którzy potrzebują pomocy oraz w nie poddawaniu się pokusom świata.
,,Grzechy języka”
Św. Jakub przestrzega przed wymądrzaniem się, gdyż każdy popełnia błędy. Jeśli ktoś nie grzeszy mową, potrafi też zapanować nad swoim ciałem. Ludzie mają tendencję do przechwalania się. To mowa jest głównym narzędziem człowieka. Przy pomocy języka możemy wielbić Boga, a zarazem obrażać innych. Z tych samych ust wychodzi błogosławieństwo i przekleństwo.
,,Prawdziwa mądrość”
Św. Jakbub mówi, że rozsądni są ci, którzy mądrze postępują. Jeśli ktoś w swoim sercu żywi zazdrość i jest skłonny do kłótni, nie powinien sprzeciwiać się prawdzie. Gdzie istnieje zazdrość i żądza sporu, tam panuje nieład. Mądrość pochodząca od Boga jest nienaganna, czysta, skłonna do zgody, ustępliwa i pełna miłosierdzia.
,,Chciwość i pycha”
Wojny biorą się z żądzy, pożądania i zazdrości. Człowiek nic nie posiada, gdy się nie modli lub robi to źle. Bóg sprzeciwia się pysznym, a łaską obdarowuje pokornych. Należy być podobnym Bogu i przeciwstawiać się diabłu. Uniżenie sprawi, że Bóg nas wywyższy.
,,Grzechy przeciw miłości bliźniego”
Ludzie oczerniają się nawzajem. Kto tak postępuje, uwłacza Bogu. Człowiek nie ma takiej mocy, aby mógł osądzać bliźniego.
,,Zawodność planów ludzkich”
Ludzie wiele planują, lecz nie wiedzą co może ich spotkać następnego dnia. Wszystko jest zależne od Boga.
,,Biada bogaczom”
Św. Jan mówi, że bogacze powinni zapłakać nad utrapieniami jakie ich czakają. Ich szaty, złoto, srebro nie są nic warte. Tylko na ziemi wiedli beztroskie życie.
,,Różne zachęty i przestrogi”
Należy cierpliwie czekać na przyjście Pana, podobnie jak rolnik, który czeka na cenny plon ziemi. Należy wzorować się na prorokach, których cechowała wytrwałość i cierpliwość.
Apokalipsa św. Jana
Prolog
Objawienie Jezusa, ukazujące co ma nastąpić niebawem.
Wysłanie anioła do św. Jana, aby ten przelał na papier świadectwo Chrystusa. Apokalipsa zaadresowana do ,,siedmiu Kościołów Azji: Efezu, Smyrny, Pergamonu, Tiatyry, Sardów, Filadelfii i Laodycei ”.
Bóg jako Alfa i Omega.
Św. Jan na wyspie Patmos - Bóg przemawia do św. Jana, aby zapisywał wszystko czego jest świadkiem.
Opis Chrystusa: stał pośród świeczników - siedmiu kościołów, przepasany na piersiach złotym pasem, oczy jak płomień ognia, włosy białe jak śnieg, w prawej ręce trzymał siedem gwiazd - Aniołowie siedmiu Kościołów.
Listy do kolejnych Kościołów
Wizje prorocze
Św. Jan widzi otwarte drzwi w niebie, tron i dookoła niego dwadzieścia cztery inne, a na nich dwudziestu czterech starców ubranych w białe szaty, ze złotymi wieńcami na głowach, z tronu wychodzą błyskawice. Przed nim są zwierzęta: pierwsze - podobne do lwa, drugie - wołu, trzecie - człowieka, czwarte - orła w locie. Każde z nich ma po sześć skrzydeł, powtarzały ciągle: Święty, Święty, Święty Pan Bóg wszechmogący, który jest, który był i który przychodzi. Oddawały pokłony i rzucały pod tron wieńce
Księga zapisana z dwoch stron i zapieczętowana na siedem pieczęci. Anioł pyta kto jest godzien otworzyć księgę i złamać jej pieczęcie. Jednak nikt nie mógł tego zrobić, a nawet na nią spojrzeć. Św. Jan rozpacza z tego powodu. Jeden ze Starców mówi do niego, aby nie rozpaczał, gdyż księgę otworzy Lew z pokolenia Judy
Otwarcie jednej z siedmiu pieczęci przez Baranka, przyjście białego konia, któremu dano wieniec. Otwarcie drugiej pieczęci, nadejście ognistego konia, któremu podarowano miecz. Otwarcie trzeciej pieczęci, nadejście czarnego konia. Otwarcie czwartej pieczęci, nadejście konia trupio bladego i siedzącej na nim Śmierci, której towarzyszyła Otchłań. Otwarcie piątej pieczęci i pojawienie się dusz zabitych. Otwarcie szóstej pieczęci, po tym nastąpiło trzęsienie ziemi, gwiazdy spadły z nieba na ziemię. Zapowiedź nadejścia Wielkiego Dnia Gniewu Boga
Czterej aniołowie stojący na czterech narożnikach ziemi, powstrzymujący cztery wiatry ziemi. Pieczętowanie Bożych sług
Tłum ludzi z każdego narodu i wszystkich pokoleń stał przed tronem i Barankiem. Ubrani w białe szaty, z palmami w rękach. Oddawali cześć Bogu
Gdy otwarto siódmą pieczęć, na niebie zapanowała cisza na jakiś czas. Św. Jan ujrzał siedmiu aniołów z trąbami, którzy stali przed Bogiem. Inny anioł stanął przed ołtarzem ze złotym naczyniem i kadzidłami, aby oddać to w ofierze. Gromy, trzęsienie ziemi
Pierwszy anioł zatrąbił, wtedy grad i ogień pomieszany z krwią spadł na ziemię, spłonęła trzecia część ziemi. Drugi anioł zatrąbił, wtedy trzcia część morza zamieniła się w krew i wyginęła trzecia część stworzeń morskich. Trzeci anioł zatrąbił i z nieba spadła wielka gwiazda na trzecią część rzek i źródła wód, które stały się gorzkie. Czwarty anioł zatrąbił i nastąpiło zaćmienie na trzecią część dnia. Św. Jan ujrzał orła, który mówił: biada mieszkańcom ziemi, gdy zagrają pozostałe trzy trąby
Piąty anioł zatrąbił. Gwiazda spadła na ziemię i otworzyła studnię Czeluści. Z dymu na ziemię wyszła szarańcza, która miała atakować ludzi, nie zabijać ich, lecz sprawić, aby przez pięć miesięcy cierpieli katusze. Wtedy ludzie będą szukali śmierci, ale jej nie znajdą. Minęło pierwsze biada
Szósty anioł zatrąbił, wtedy zostali uwolnieni czterej aniołowie, aby pozabijali trzecią część ludzi. Pojawienie się koni, z których pysków wychodził dym, ogień i siarka. Od tych trzech plag została zabita trzecia część ludzi. Ci ludzie, którzy nie zostali zabici, dalej grzeszyli
Potężny anioł zstepujący z nieba miał w ręku książeczkę. Prawą nogę postawił na morzu, a lewą na ziemi. Zawołał donośnym głosem, a wtedy przemówiło siedem gromów. Powiedział też, że gdy zatrąbi siódmy anioł, dokona się misterium Boga
Św. Jan dostał trzcinę i miał nią zmierzyć Świątynię bożą, ołtarz i tych co w niej wielbią Boga. Dwóch świadków zostało obdarzonych władzą prorokowania. Ktokolwiek chciałby ich skrzywdzić, zostanie zabity. Gdy dopełnią swojego świadectwa, zostaną zabici przez bestię z Czeluści
Minęło drugie biada i zaczęło nadchodzić trzecie. Zatrąbił siódmy anioł. Dwudziestu czterech starców zasiadających na tronach oddało pokłon Bogu. Potem w niebie otworzyła się Świątynia Boga, nastąpiło trzęsienie ziemi, błyskawice i gromy
Losy Kościoła
Wielki znak ukazał się na niebie: brzemienna niewiasta z wieńcem na głowie stworzonym z dwunastu gwiazd. Ukazanie się drugiego znaku: wielki smok, mający siedem głów i dziesięć rogów, z siedmioma diademami na głowie. Jego ogon zrzuca na ziemię gwiazdy. Stanął przed niewsiastą, czekając aż urodzi, aby pożreć jej dziecko. Kobieta urodziła syna, po czym zbiegła na pustynię. Walka na niebie: Michał i jego aniołowie walczą ze smokiem, który został strącony na ziemię. Zaczął ścigać niewiastę na pustyni. Dano jej dwa skrzydła, aby mogła uciec przed bestią
Bestia, która ma dziesięć rogów i siedem głów, wychodzi z morza. Podobna jest do pantery. Smok przekazał władzę Bestii. Bluźniła przeciwko Bogu, walczyła ze świątyniami
Pojawienie się drugiej bestii, która wyszła z ziemi. Miała dwa rogi, podobne do rogów baranka i mówiła jak Somk. Sprawiła, że mieszkańcy ziemi zaczęli oddawać pokłon pierwszej Bestii. Zwodziła ludzi, kazała im kłaniać się przed Bestią. Bestia - Fałszywy Prorok
Baranek i jego orszak stojący na górze Syjon
Zapowiedź godziny sądu. Anioł lecący przez środek nieba z Dobrą Nowiną do obwieszczenia: należy oddać chwałę Bogu, bo nadeszła godzina sądu. Tylko Ci zostaną wybawieni, którzy wierzą w Boga
Na obłoku siedział ktoś podobny do Syna Człowieczego, ze złotym wieńcem na głowie i ostrym sierpem w ręku. Wyszedł anioł i zawołał, że pora już dokonać żniwa
Hymn Mojżesza i Baranka. Siedmiu aniołów trzymających siedem plag
Wizja siedmiu czasz i siedmiu plag. W niebie została otwarta świątynia Przybytku Świadectwa, a z niej wyszło siedmiu aniołów, mających siedem plag, przepasanych złotymi pasami. Jedno z czterech Zwierząt podało siedmiu aniołom siedem złotych czasz. Świątynia napełniła się dymem i nikt nie mógł do niej wejść, dopóki nie spełniło się siedem plag
Donośny głos ze świątyni mówiący do aniołów, aby wylali siedem czasz gniewu Boga poza ziemię. Wylanie pierwszej czaszy na ziemię - choroba dotknęła tych, którzy są przeciw Bogu. Wylanie drugiej czaszy do morza - wymarły wszystkie istoty morskie. Wylanie trzeciej czaszy na rzeki i źródła wód - zamieniły się w krew. Wylanie czwartej czaszy na słońce - na ziemi zapanował upał. Wylanie piątej czaszy na tron Bestii - nastały w jej królestwie ciemności. Wylanie szóstej czaszy na rzekę Eufrat - wyschła woda. Z paszczy Smoka i Bestii wyszły trzy duchy nieczyste. Wylanie siódmej czaszy na powietrze - ze świątyni rozległ się donośny głos: ,,Stało się !”. Nastąpiły błyskawice, trzęsienie ziemi, runęły miasta pogan
Kara na „Wielki Babilon”
Wyrok na Wielką Nierządnicę, która przebywała na pystyni. Niewiasta siedziała na Bestii, ubrana w purpurę i szkarłat, drogie kamienie i złoto, a w ręku trzymała puchar pełen swojego nierządu. Na jej czole wypisane imię: ,,Wielki Babilon. Macierz nierządnic i obrzydliwości ziemi”
Zapowiedź upadku ,,Wielkiego Babilonu”. Anioł zstępujący z nieba, mający wielką władzę, który wołał: ,,Upadł Babilon - stolica”, stała się ona siedliskiem demonów
Nakaz ucieczki
Opłakiwanie zagłady Babilonu
Dziękczynne Alleluja. Dwudziestu czterech starców upadło i zaczęło oddawać hołd
Zagłada wrogich narodów
Pierwsza walka zwycięskiego Słowa. Biały koń na niebie, na którym siedzi Wierny i Prawdziwy, który sprawiedliwie sądzi i walczy. Nazwany jest Słowem Boga. Towarzyszyły mu wojska na białych koniach. Zabicie Bestii - Fałszywego Proroka
Anioł zstępujący z nieba, który miał klucz od Czeluści i wielki łańcuch w ręce. Schwytał Smoka - szatana i związał go na tysiąc lat
Walka ostateczna i potępienie wrogów Boga. Gdy minie tysiąc lat, szatan zostanie uwolniony
Sąd nad narodami. Św. Jan ujrzał biały tron, a na nim oblicze Boga i umarłych stojących przed tronem. Osądzano ich, według ich czynów.
Nowe Jeruzalem
Nowe niebo i ziemia, święte miasto Jeruzalem - przybytek Boga z ludźmi. Bóg zamieszka wraz z ludźmi, śmierci już odtąd nie będzie, wszystko jest stworzone na nowo
Przyszedł jeden z siedmiu aniołów trzymający siedem czasz wypełnione siedmioma plagami ostatecznymi i powiedział: ,,Chodź, pokażę ci Oblubienicę, małżonkę Baranka”. Uniósł św. Jana na górę i pokazał Jeruzalem. Miasto miało wysoki mur i dwanaście bram. Przy każdej z nich stał anioł
Ukazanie rzeki wody życia, która lśniła jak kryształ, wypływała z tronu Boga i Baranka. Drzewo życia, które rodziło dwanaście owoców, wydające owoc każdego miesiąca
Epilog
Jezus mówi, że posłał anioła, aby zaświadczyć o tym, co dotyczy Kościołów