Na imię mi Pustka

* Przepraszam, jak masz na imię ? Jeśli mogę zapytać.

* Możesz, Tatiana.

Lilianna albo Lidia, Sławina lub też Penelopa - czemu nie? Wokół i tak pełno liści, wiatr rozwiewa je na wszystkie strony. Ona stoi w deszczu, kaptur opadł jej na ramiona, ciemne włosy mokną.

* Zmokniesz.

* Lubię to.

Wkładam jej w usta słowa o zjawiskach pogodowych, lecz tu nie potrzeba słów, przecież oboje to wiemy: jest chłodno i nie trzeba tu słów. Potrzeba obecności, trwania w rozdwojeniu siebie prawdziwym

* Co sprowadza cię tutaj o tak wczesnej porze ?

* Deszcz.

* Ja także przyszedłem z tego powodu.

Cieszę się, że ciebie napotkałem.

* ...

* Przepraszam, nie przedstawiłem się: Maganiusz.

* Tak.

Pełno owych liści i krajobraz wcale się nie zmienia, jaśnieje jedynie. Topole, one są tu najwyższe, najżywiej się chwieją.

Z mojego okna także dostrzec można topole.

* Naprzeciw mojego okna też rosną topole.

* Gdzie mieszkasz ?

* W Dziurawcu.

Ruszyliśmy mimowolnie w stronę przebijającego się przez mgły świtu.

Parasol mój czarny przeniosłem także nad Jej głowę.

* Nie. Chcę żeby padało.

Złożyłem parasol i przystanąłem. Krople dżdżu opadały na moją odkrytą głowę. Spojrzałem w stronę Bałtyku; te fale bijące o brzeg, zawsze, niezmiennie o brzeg.

Przeszył mnie dreszcz, kiedy zimna kropla spłynęła mi po plecach. Wzdrygnąłem się. Opodal nie było nikogo.

To była ONA.

* Mam na imię Pustka.

* Bardzo ładne imię.

Druga kropla wydrążyła sobie szlak w platformie moich pleców. Zrobiło mi się gorąco.

* Dziękuję, że tu byłaś. Chociaż przez chwilę.

Żółty liść, zdjęty nagłym podmuchem, przykleił mi się do okularów.

Marek Maganiusz Kielgrzymski

---