54. Pierwszy list św. Pawła do Koryntian i Pierwszy list św. Jana - Biblia Tysiąclecia, oprac. Marta Dziedzicka
Pierwszy List do Koryntian
Wstęp:
List jest adresowany do mieszkańców Koryntu, w którym św. Paweł przebywał głosząc słowoChrystusa, przez 18 miesięcy. List pisze z Efezu. Motywem napisania tego listu była wizyta ludzi Chloe oraz specjalnego poselstwa z Koryntu, którzy donieśli o nieporządkach mających miejsce w ich mieście. Rozdział 13 nazwano „Pieśnią nad pieśniami” Nowego Testamentu.
Treść:
Rozdział I: Paweł, apostoł z łaski Bożej, zwraca się do wiernych i błogosławi ich. Wychwala Boga i Jego Syna. Namawia Koryntian do życia w zgodzie i jedności. Informuje, że doszły go słuchy o niewłaściwych postępowaniach mieszkańców. Wspomina, że Chrystus wybrał go do głoszenia Ewangelii. Porównanie do żydów i Greków - Grecy próbują poznać Boga za pomocą rozumu, a żydzi żądają dowodów, natomiast Bóg wybrał głupców i słabych w oczach ludzi, ale wywyższonych u Niego.
II: Paweł wspomina, kiedy był u Koryntian i głosił wśród nich słowo Boże, mądrość Bożą, znaną od wieków. Objawienie Ducha Świętego, który przenika przez wiernych (w tym fragmencie św. Paweł dowodzi, że Duch Święty jest Osobą Boską). Paweł głosi, to co Duch przez niego przekazuje.
III: Porównanie Koryntian do niemowląt, do dzieci Boga, którym mleko dawał św. Paweł. Mówi o zawiści i niezgodzie, która panuje wśród Koryntian. Każdy dostaje to, na co zasługuje. Apostołowie są pomocnikami Boga. Porównanie głoszenia słowa do uprawiania roli i budowania domu. Wierni jako świątynia Boga, w której mieszka Duch Święty. Jeżeli ktoś zniszczy tę świątynie, Bóg go zniszczy.
IV: Pan jest jedynym Sędzią. Pycha jest zła. Apostołowie wybrani przez Boga, jako ostatni, skazani na śmierć, biedni i poniżeni. Paweł zrodził wiernych z Ewangelii
V: Paweł opisuje grzechy. Zaczyna od współżycia z żoną swojego ojca (matką? Macochą? Edyp?), a mieszkańcy nie potępiają tego. Paweł to potępia. Nakazuje trzymanie się z daleka od grzeszników.
VI: Nie szuka się sprawiedliwości u niesprawiedliwych. Brat oskarża brata przed niewierzącymi, co bulwersuje św. Pawła. Źli ludzie nie mają wstępu do Królestwa Bożego. Grzesznikami byli mieszkańcy, ale zostali obmyci z grzechów i uświęceni w imię Pana. Ciała należą do Boga. Kto się łączy z Panem ma z nim jednego ducha (duszę?). Mieszkańcy mają się wystrzegać rozpusty.
VII: Każda ma mieć swojego męża, a każdy swoją żonę, tak nakazuje św. Paweł. Mają dbać o siebie nawzajem i razem ze sobą być, chyba że chcą w samotności się pomodlić. Małżonkowie nie mogą od siebie odchodzić. Wdowcy i samotni najlepiej, żeby znaleźli sobie małżonka, albo dochowali czystości i poświęcili się Bogu, jak św. Paweł. Tylko jeśli w małżeństwie jedna strona jest niewierząca, wtedy druga osoba może od niej odejść. Każdy ma żyć według powołania Boga. Św. Paweł mówi o wyższości dziewictwa nad małżeństwem. Przysięga małżeńska wygasa po śmierci jednego z małżonka.
VIII: O zasadach spożywania mięsa i związanych z tym ofiarom bożkom.
IX: Dowód apostolstwa św. Pawła. Apostołowie uważają za swoją nagrodę służbę Panu.
X: Wspominania o Izraelitach. Mają być przykładami dla wierzących. Mają się wystrzegać bałwochwalstwa.
XI: Mężczyźni nie mogą mieć okrytej głowy podczas modlitwy. Kobiety przeciwnie. Jeżeli nie nakryją głowy, powinny ją ogolić. Mężczyzna natomiast nie powinien mieć długich włosów. Kobieta została stworzona dla mężczyzny i powinna być mu poddana. Natomiast mężczyzna rodzi się przez kobietę, a wszystko i tak pochodzi od Boga. Następnie św. Paweł zauważa, że pośród Koryntian są spory, nawet wtedy, kiedy jednoczą się na modlitwę. Wspomina moment ustanowienia przez Jezusa Eucharystii i nakazuje szacunek przy celebrowaniu Eucharystii.
XII: O darach duchowych. Duch łaski. Nie można źle mówić o Bogu pod wpływem Ducha Świętego. Dar mądrości, dar słowa, umiejętności, proroctwa etc. Człowiek składa się z wielu części tak i Kościół Boga składa się z wielu wierzących.
XIII: Chyba każdy zna, Hymn o miłości. „Gdybym mówił językami ludzi i aniołów (…)”. Nie uważam za konieczne interpretowanie tego fragmentu, bo każdy go zna. W skrócie: wyliczenie cech miłości, jaka to ona cudowna nie jest, że bez miłości nic innego się nie liczy, jest największa spośród wiary, nadziei i miłości, trwa wiecznie.
XIV: Wierni powinni troszczyć się o dar prorokowania, bo mówi językiem Boga, pod wpływem Ducha Świętego. Wspomniany jest również dar glosolalii, ale ten nie jest tak wielki jak dar prorokowania.
XV: Wspomnienie Ewangelii, momentu pojmania, ukrzyżowania, śmierci, zmartwychwstania Jezusa, zesłania Ducha Świętego i pojawienia się Apostołom.
XVI: Wskazówki, co do zbiórki, którą później św. Paweł pośle do Jeruzalem. Wyraża nadzieję, że spędzi w Koryncie trochę czasu, na razie jest w Efezie. Życzy im wytrwałości w wierze i przekazuje im swoją miłość.
Pierwszy list Świętego Jana Apostoła
Wstęp:
Przypomina listy św. Pawła. Posiada typowe zwroty listowne. Jest to utwór poetycki, kolorytu semickiego. Autor dobrze zna Stary Testament. Myśli po semicku, ale pisze po grecku. Nie pada jego imię, ale z analizy wynika, że autorem jest właśnie św. Jan. Tematyka miłości i wiary w Boga.
Treść:
Rozdział I: Radość ze Słowa, z prawdy o zmartwychwstaniu, z miłości Boga w trzech osobach. Bóg jest światłością, nie ma w nim ciemności. Krew Jezusa oczyszcza z wszelkich grzechów. Należy wyznawać swoje grzechy.
II: Czytelnicy mają nie grzeszyć, dlatego św. Jan pisze ten list. Jeśli zgrzeszą, to mogą liczyć na miłosierdzie Pana. Doskonała miłość polega na zachowywaniu przykazań (przestrzeganiu ich). Świat przemija, nie można go miłować. Należy wypełnić wolę Boga, a będzie się trwać na wieki. Należy wystrzegać się fałszywych proroków.
III: Jesteśmy dziećmi Bożymi, co świadczy o miłości Boga do nas. Należy unikać grzechów. Musimy przestrzegać przykazań, a najważniejsze miłować się na wzajem. Mamy ufać Bogu, o co go poprosimy, to otrzymamy. Mamy wierzyć w Jezusa Chrystusa.
IV: Wierni mają wystrzegać się fałszywych proroków. Ludzie są z Boga, więc Bóg im pomoże. Wierni mają się miłować wzajemnie, bo miłość pochodzi od Boga. Miłość Boga objawia się w tym, że zesłał on swojego Syna pośród ludzi. Mamy się nie lękać, bo w miłości nie ma lęku. Nie można miłować Boga, a nie miłować bliźniego.
V: Każdy kto wierzy, że Jezus jest Mesjaszem narodził się z Boga. Dzieci Boże poznaje się po tym, że miłują Boga i wypełniają jego przykazania. Wiara wszystko zwycięży (a św. Paweł mówił, że miłość…). Duch jest prawdą. Świadectwo głosi, że Bóg dał nam życie wieczne, poprzez Swojego Syna. Ufność, że Bóg wysłuchuje naszych modlitw. Mamy się modlić za grzeszników. List kończy się - „Dzieci, strzeżcie się fałszywych bogów!”
Przepraszam za ewentualny bełkot, ale sam tekst dosyć specyficzny. Powodzenia!
Źródło: Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Biblia Tysiąclecia, Poznań 2002.