Kto miał rację?

Maria spojrzała na zegarek. Taksówka nie nadjeżdżała a jej się bardzo spieszyło. Przed chwilą dostała dramatyczną wiadomość.

- Maciek jest w szpitalu - głos męża drżał ze zdenerwowania.

- W szpitalu? - zapytała nieprzytomnie - przecież miał być na kółku literackim .

- Był na meczu. Złapał kontuzję. Coś z kolanem. Właśnie go operują

- O Boże! - Maria zatrzęsła się ze strachu - zawsze postawisz na swoim. Przecież wiesz, że Maciek się do sportu nie nadaje. Znów go zaciągnąłeś na boisko?

- Chłopak powinien umieć grać w piłkę - mąż odparł nagły atak - to ty robisz z niego maminsynka

- Wiem co dla niego jest najlepsze - Maria musiała postawić na swoim

- Jak zawsze - mąż skwitował natychmiast.

Od kiedy Maciek się urodził wciąż się ze sobą spierali. Krzych chciał zrobić z niego silnego faceta co to nie płacze, jest samodzielny i radzi sobie w każdej sytuacji. Nie rozumiał, że z dzieckiem trzeba inaczej, że trzeba miłością , łagodnością. Taki maluch się dopiero wszystkiego uczy, poznaje. Powinien mieć szczęśliwe dzieciństwo a nie płakać z powodu zbyt dużych wymagań. Maciek zamiast fikołków z ojcem wolał zabawę samochodzikami. Zamiast wyścigów na nartach budowanie z klocków. Zamiast wybryków w basenie - oglądanie bajek w telewizji. Maria była przekonana , ze Maciek się tego wszystkiego boi. Krzych nie mógł zrozumieć, ze dlatego zabraniała mu wypraw do lasu czy w góry. Teraz znów mąż namówił syna na tę niebezpieczną grę w piłkę. Zupełnie bezrozumnie. Jeszcze nie tak dawno złościł się na niego

- Co z ciebie za facet? Nieudacznik taki, niedorajda. Nawet sprzątać za ciebie matka musi. Masz dwie lewe ręce czy co?

Nie musiała sprzątać za Maćka, lecz chciała. Robiła to szybciej, staranniej, po kobiecemu. . Nieudacznikiem też Maciek nie był. Pani w szkole chwaliła go za wyniki w nauce. Więc Krzych zupełnie nie miał racji…

Pisk zatrzymującej się taksówki wybił ją z rozmyślań. Westchnęła z ulgą. Za chwilę przytuli swojego synka, otoczy go swoimi ramionami i wybiję Krzychowi ten pomysł z piłką z głowy. Niech nie myśli, ze pozwoli mu na jego nowe eksperymenty. W końcu to matki wychowują swoje dzieci i wiedzą jak to robić najlepiej.

Taksówka zatrzymała się przed szpitalem. Maria w biegu zapłaciła za kurs i już była na schodach. Na końcu długiego korytarza zamajaczyła jej postać Męża. Nie umiała powstrzymać krzyku

- To znów przez ciebie Maciek cierpi - rozpłakała się histerycznie - co to za ojciec, który posyła dziecko na rzeź. Bońka chciałeś z niego zrobić? Lubańskiego?

- Uspokój się - mąż rozejrzał się dokoła czy nikt tego nie słyszy- Jaka rzeź? Normalna kontuzja. Każdemu się może zdarzyć

- Jak ty nic nie czujesz! - Maria zatrzęsła się z nerwów - Gdzie on jest? Chcę go zobaczyć!

- Lekarz mówi, że nie wolno. Ze Maciek nie chce nikogo widzieć.

- Może ciebie nie chce widzieć, ale ja jestem jego matką.

- Panie doktorze - zatrzymała przechodzącego lekarza - Mój syn miał operacje na kolano, muszę się z nim zobaczyć

- Pani wybaczy, ale rozmawia z nim psycholog. Syn jest załamany.

- Załamany. Z nogą coś nie tak?

- Nie, noga za kilka tygodni będzie sprawna. Tylko on się boi spotkania państwem.

- Z nami? - Maria uchwyciła się dłoni męża - Dlaczego?

- Płacze, że będziecie się kłócić, że będziecie się nawzajem obwiniać za ten wypadek

Spojrzeli po sobie zaskoczeni. Po raz pierwszy zabrakło im słów. Maciek płacze z ich powodu? Nigdy nie myśleli, że on tak ich widzi.

- Proszę mu powiedzieć, że my już nigdy..- Krzych poczerwieniał ze wstydu.

- Nigdy - Maria powtórzyła za mężem jak echo .

Lekarz uśmiechnął się blado, ale skierował kroki na pooperacyjną salę. Poszli za nim w zupełnym milczeniu.

---