"Oda do młodości"
Największym osiągnięciem poezji filomackiej jest "Oda do młodości", którą napisał Adam Mickiewicz w Kownie w końcu 1820 roku. Stanowi on utwór przełomowy w twórczości Mickiewicza. Utwór ten wzywa do zbiorowego działania, stawia przed młodym pokoleniem szczytne ideały. Mickiewicz żąda podporządkowania celów osobistych dobru ogólnemu, widzi w młodości i w braterskim powiązaniu serc ludzkich gwarancją powodzenia w przebudowie świata. Kompozycja artystyczna opiera się na zasadzie kontrastu i stopniowania. Zmaterializowanemu światu samolubów przeciwstawił poeta świat miłości, ożywionej ideą tworzenia i przepojonej entuzjazmem. Motywem konstrukcyjnym jest motyw lotu. Z lotu ptaka można obejrzeć martwy egoistyczny świat samolubów. Jednak poeta nie traci nadziei, gdyż ukazuje dalej wyłaniający się z zamętu nowy piękny świat. Oda wyraża uczucie płomiennego protestu przeciwko złu, egoizmowi, małoduszności. Wzywa do przebudowy świata, pełna jest wiary, siły żywotne młodości. Stanowi ona wzór poezji walczącej, która porywa do czynu i prowadzi do zwycięstwa.