Mała Konstytucja z dnia 19 lutego 1947 r. o ustroju i zakresie działania najwyższych organów Rzeczypospolitej Polskiej, tymczasowa konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej składająca się z 32 artykułów ujętych w dziewięciu rozdziałach:
art. 1 (pełniący funkcję wstępu),Rozdział I - Najwyższe organy Rzeczypospolitej II - Sejm Ustawodawczy III - Prezydent Rzeczypospolitej IV - Rada Państwa V - Rząd Rzeczypospolitej VI - Najwyższa Izba Kontroli VII - Wymiar sprawiedliwości VIII - Przepisy przejściowe IX - Przepisy końcowe
Najwyższymi organami państwa były: Sejm Ustawodawczy - w zakresie władzy ustawodawczej, Prezydent Rzeczypospolitej, Rada Państwa i Rada Ministrów (Rząd Rzeczypospolitej) - w zakresie władzy wykonawczej, oraz niezawisłe sądy - w zakresie wymiaru sprawiedliwości. Było to formalne nawiązanie do trójpodziału władzy przyjętego w Konstytucji marcowej, lecz w rzeczywistości wprowadzono tym aktem rozwiązania odbiegające od klasycznego podziału organów władzy w państwach rządzonych konstytucyjnie. Przyjęto zasadę nadrzędności organu przedstawicielskiego - Sejmu Ustawodawczego (o kadencji 5lat), do którego kompetencji należało:
uchwalenie nowej konstytucji
ustawodawstwo
kontrola nad działalnością Rady Ministrów
ustalanie zasadniczego kierunku polityki państwa
Prezydent Rzeczypospolitej - wybierany na lat 7 bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej 2/3 ustawowej liczby posłów - sprawował swój urząd na zasadach określonych w Konstytucji marcowej; akt z 1947 roku stanowił dodatkowo, że głowa państwa jest przewodniczącym Rady Gabinetowej (tj. Rady Ministrów zwołanej przez Prezesa RM) oraz przewodniczącym Rady Państwa.
Rada Państwa (nowy org.)- nawiązująca do instytucji i doświadczeń Prezydium Krajowej Rady Narodowej oraz wzorowana na stosunkach radzieckich. Powoływana przez Sejm Ustawodawczy; nie określono warunków wybieralności i odpowiedzialności jej członków i czasu trwania jej kadencji. W skład Rady Państwa wchodzili: Prezydent Rzeczypospolitej jako przewodniczący, Marszałek i trzej wicemarszałkowie Sejmu Ustawodawczego, Prezes Najwyższej Izby Kontroli, Naczelny Dowódca Wojska Polskiego (w czasie wojny) oraz członkowie dokooptowani przez Sejm na jednomyślny wniosek Rady. Kompetencje Rady Państwa były następujące:
zwierzchni nadzór nad radami narodowymi,
wstępne zatwierdzanie dekretów z mocą ustawy wydanych przez Radę Ministrów na podstawie ustawowego upoważnienia Sejmu,
podejmowanie uchwał w przedmiocie wprowadzenia stanu wyjątkowego lub wojennego,
wyrażanie zgody na ogłoszenie ustaw o budżecie, narodowym planie gospodarczym i poborze rekruta w przypadkach przewidzianych w art. 8 Małej Konstytucji,
rozpatrywanie sprawozdań Najwyższej Izby Kontroli.
Rząd RP składał się z Prezesa Rady Ministrów oraz ministrów tworzących RM. RM działa na zasadach określonych w Konstytucji marcowej; ponadto miała prawo do wydawania dekretów z mocą ustawy na podstawie ustawy upoważniającej uchwalonej przez Sejm, z wyjątkiem: zmiany konstytucji, ordynacji wyborczej, spraw kontroli państwowej, odpowiedzialności Prezydenta i ministrów, spraw budżetowych i monetarnych, poboru rekruta oraz ratyfikacji umów międzynarodowych. Przyjęto zasadę domniemania kompetencji Rządu w sprawowaniu władzy wykonawczej.
Prawo inicjatywy ustawodawczej akt z 1947 roku dał Radzie Państwa, Radzie Ministrów oraz grupie 10 posłów; Rada Ministrów uzyskała wyłączność na wnoszenie do laski marszałkowskiej niektórych projektów ustaw (w tym ustawy budżetowej).
Mała Konstytucja z 1947 roku zawierała odesłania do ustawodawstwa zwykłego w sprawie:
określenia organizacji wewnętrznej i uprawnień Rady Ministrów oraz zakresu działania ministrów,
ustalenia trybu i zakresu działania organów właściwych do orzekania o legalności aktów administracyjnych w zakresie administracji publicznej,
powołania organów właściwych do orzekania o odpowiedzialności konstytucyjnej Prezydenta Rzeczypospolitej i ministrów,
przejęcia przez sądownictwo powszechne całego wymiaru sprawiedliwości
- co jednak nie zostało zrealizowane.