W powieści Henryka Sienkiewicza pt. „Krzyżacy” przedstawione są dwie główne postaci żeńskie: Danusia i Jagienka.
Danusia jest dwunastoletnią dziewczynką, córką Juranda ze Spychowa , którą opiekuje się księżna Anna Danuta. Dziewczyna chroniona jest przez wszystkich od trosk i niebezpieczeństw. Jest osobą dziecinną i niedojrzałą, życie jest dla niej bajką. W powieści przedstawiona jest jako niewinna, delikatna i bezbronna osoba. Jagienka jest piętnastoletnią dziewczyną, córką Zycha ze Zgorzelic, wcześnie osierocona przez matkę. Życie dziewczyny podporządkowane było chłopięcym zajęciom: jeździła konno, strzelała z łuku, polowała, prowadziła gospodarstwo mocną ręką pod nieobecność ojca. Prowadziła ciekawe i pracowite życie.
Postaci Danusi i Jagienki różnią się między sobą wyglądem, zachowaniem, sposobem bycia oraz warunkami, w jakich dorastały w dzieciństwie. Danusia posiada anielską urodę blondynki i piękny głos. Ubierała się w suknie jak dama dworu „Na głowie miała wianeczek, włosy puszczone po ramionach, suknię niebieską i czerwone trzewiczki z długimi końcami”. Danuśka wychowywała się na dworze księżnej Anny Danuty, uczyła się dworskich manier i jak zostać damą dworu. Była osobą o bardzo wrażliwym charakterze, delikatną, wymagającą opieki. Jej trudna przeszłość, tragedia, jaka ją spotkała sprawiły, że stała się osobą chorą, smutną, obłąkaną. Jagienka jest przeciwieństwem Danusi.
To ciemnowłosa dziewczyna o rumianej twarzy i o silnej zgrabnej sylwetce. Ubierała się w wygodne typowo chłopięce stroje „w zaciągniętej tasiemką koszulinie, w kożuszku wełną do góry i z liśćmi w powichrzonych włosach”. Czuła się niewygodnie w strojach, które obowiązywały na dworze księżnej Anny Danuty. Wychowywał ją ojciec i traktował ją jak syna. Posiadała cechy, które sprawiały, że mogła poradzić sobie w każdej sytuacji. Miała twardy charakter, była sprytna, zaradna, odważna, a przy tym inteligentna.
Mimo, że obie dziewczyny różnią się między sobą posiadają również cechy wspólne. Obie dziewczyny zakochane były w Zbyszku z Bogdańca. Danusia była szczęśliwa, że Zbyszko będzie jej rycerzem i będzie bronił jej życia i czci. Świadczy o tym fragment w powieści „...modre jej oczka śmiały się do klęczącego Zbyszka i nie mogła się powstrzymać od przebierania z radości nóżkami”. Jagienka była towarzyszką Zbyszka podczas zabaw w latach dziecięcych. Gdy Zbyszko otrząsnął się ze smutku po śmierci Danuśki, spostrzegł u Jagienki prawdziwą kobietę, którą później poślubił. To jak bardzo Jagusia kochała Zbyszka popiera następujący cytat: „Ona zaś przyjeżdżała skwapliwie i na wezwanie, i z własnej woli - gdyż pokochała Zbyszka ze wszystkich sił duszy i serca”. Dziewczyny posiadały lekkie i delikatne głosy. Gdy ojciec Jagienki wrócił z wojny cały i zdrowy: „poczęła krzyczeć cienkim, nieco jeszcze dziecinnym głosem”, natomiast Danusia, kiedy to śpiewała dla księżnej Anny Danuty: „podniosła do góry głowę jak ptak, który chce śpiewać i przymknąwszy oczęta poczęła srebrnym głosikiem...”.
Bohaterki powieści były posłusznymi i kochanymi córkami. Jagienka mówiła do ojca „Tatulo! Tatuś! najmilejsi!... gdy Zych zeskoczył także dla powitania jej na ziemię, rzuciła mu się na szyję”. Danusia: „Ojciec też często na dwór przyjeżdża i nad widzi, że ma się dziecko zdrowo, w miłości książęcej chowa „, „Jeno ilekroć na nią spojrzy, tylekroć łzami się zalewa”.
Sądzę, że obie bohaterki mogą być wzorem dla dzisiejszych dziewczynek i kobiet, mimo, że żyły w czasach tak odległych (XV wiek).Jednak bardziej przekonującym wzorem na dzisiejsze życie wydaje mi się być postać, Jagienki, ponieważ posiadała o wiele więcej cech i umiejętności, które mogą być przydatne w życiu dzisiejszym. Ze względu na to, że Jagienka jest dziewczyną pełną siły, temperamentu, sprytu i inteligencji czuję, że jest moją bratnią duszą, a przy tym też przyjaciółką.