Muzyka to śpiew duszy

Rozmowa z Aidą Kosojan - Przybysz

Przyjaciele mówią o niej, że jest wyjątkowa. Rodzina jest jej największym skarbem. Przychodzą do niej, aby grzać się w cieple miłości - bo taka atmosfera panuje w jej wielopokoleniowym domu. Rodzina jest jej największym skarbem.

Gdzie jest serce Pani domu?

Przy stole. Tu się spotykamy przy codziennych posiłkach, i tu jednoczymy się podczas świąt. Czasem brakuje miejsc. Wtedy dostawiamy krzesło z innego pokoju, taboret od fortepianu. To na czym się siedzi, nie jest ważne. Ważne aby być razem. Moja rodzina jest jak wianuszek, którego urok tworzy wiele kwiatów splecionych razem. Tak właśnie jest u mnie - każdy członek mojej rodziny to wspaniały kwiat. Gdy jesteśmy razem, tworzymy piękny wianek mocno trzymających się kwiatków. Rodzina to dar, który musimy pielęgnować i za który powinniśmy być wdzięczni. To dzięki rodzinie możemy żyć, a nie tylko być. Dzięki obecności babci, i cioci w domu moje córki mają szansę wspominać dzieciństwo tak ciepło, jak ja wspominam swoje. Dzięki temu nigdy nie będą samotne, zawsze będzie rodzina, która wesprze w trudnych chwilach i ucieszy się z sukcesów. Smutki dzielimy, a radości mnożymy przez ilość osób, które tworzą dom.

To goszczenie ludzi przy wspólnym stole musi głęboko tkwić w Pani. Nawet na swojej stronie używa Pani sformułowania „rozgość się…”

Nie wyobrażam sobie innego życia. Czasem przyjaciele patrzą ze zdziwieniem na ilość osób, jaka zamieszkuje pod jednym dachem. Nie zawsze jest łatwo - każdy z nas ma inny charakter, własne problemy i radości. Są chwile, gdy brakuje ciszy i spokoju. Jednak nigdy nie chciałabym rozstać się z moimi bliskimi, zmienić struktury, jaka panuje w naszym domu.

Wychowała się Pani w Batumi. Na to, kim teraz Pani jest, mieli wpływ babcie i dziadkowie, którzy byli przy Pani?

Miałam ogromne szczęście, rzeczywiście wychowywałam się wśród babć. Babcię ze strony taty nazywałam „mamićka” od „mamaćka” czyli od mamy. Babcia u Ormian to „starsza mama”. Uczymy się wzajemnej miłości i szacunku. Mamy szansę poznać swoje korzenie, umocnić je. To nam daje siłę w dorosłym życiu. Człowiek jest jak roślina. Jeśli słabe są jego korzenie, każdy wiatr, ulewa, może go złamać, zniszczyć. Jeśli ma mocne ukorzenienie, jest silny, ma szansę rozwijać się. Ja taką szansę otrzymałam dzięki ormiańskiemu wychowaniu.

Pani opowieści, bajki, kołysanki, piosenki też mają swoje podwaliny w dzieciństwie.

Mój dziadek często opowiadał mi bajki, słowem tworzył obrazy, które do dziś pamiętam. Jestem otwarta na sztukę, na jej nowe formy. Moje pisanie kołysanek było bardzo naturalne, samo do mnie przyszło. Gdy spodziewałam się narodzin mojej młodszej córeczki, dostałam propozycję, aby nagrać piosenki dla dzieci. Muzykę mam w sobie po tacie - to śpiewak operowy. Bajki to moje wspomnienia z dzieciństwa i jeszcze coś, co po prostu jest we mnie. Widocznie moja córcia jest z nich zadowolona, bo wyrasta na moją najwierniejszą fankę. Zna słowa wszystkich piosenek.

Muzyka zawsze Pani towarzyszyła.

Muzyka to śpiew duszy. Zawsze jest obecna w naszym życiu, musimy ja tylko usłyszeć, wydobyć na zewnątrz. Tak jest z każdą dziedziną sztuki - trzeba się na nią otworzyć, a wtedy dostrzegamy jej piękno i wszechobecność. Moja siostra ma dar widzenia kolorów, kształtów. Potrafi malować, charakteryzować. Mój tatuś ma swoją pasję - jest nią projektowanie biżuterii. Jest jubilerem - amatorem. Kocha, to co robi. Wprawdzie mama śmieje się, że zanim coś stworzył, zniszczył część jej biżuterii, ale mówi to z uśmiechem.

Czy muzyka jest obecna również przy stole, np. w czasie świąt?

Boże Narodzenie jest u nas troszkę inne. Na stole są polskie dania wigilijne i ormiańskie postne. Jednak kolędy są tylko tłem, puszczamy je na płycie. To wynika z tego, że Związek Radziecki nie dopuszczał do rozwoju chrześcijaństwa. Śpiewanie kolęd nie było przyjęte. Nie było zwyczaju, więc trudno go teraz nagle wprowadzić. Święta są bardziej refleksyjne, wyciszone. Odpoczywamy od hałasu, pracy. Bierzemy dosłownie określenie „świąteczny dzień”. Nasz święta są też nieco dłuższe. Zaczynamy po katolicku 24 grudnia wigilią a potem - po Nowym Roku - mamy święta prawosławne. Tak wydłuża nam się ten wspaniały czas Bożego Narodzenia.

Męża przepowiedziała Pani babcia…

Miał przyjechać z Zachodu. I tak się stało. Razem z wycieczką dotarł do Kijowa, gdzie studiowałam ekonomię. W życiu nie ma przypadków. Mieliśmy się spotkać, aby pokochać się i stworzyć rodzinę.

Jak to możliwe, że tak duchowa osoba skończyła kierunek kredyty i finanse?

Mój tata mądrze mówił, że uroda kobiety spłynie, a wiedza pozostanie. Chciał, abym miała zabezpieczenie w postaci stabilnego, poważnego zawodu.

A skąd zdolności wnikania w ludzkie losy?

Nie planowałam dla siebie takiego losu. Zdolności mam po prababci Zofii i babciach Annie i Margo. Na studiach profesor Anatolij Podopalski zainteresował się moimi zdolnościami. W tym czasie współpracowałam m.in. z lekarzami przy diagnozowaniu chorych. Człowiek to nie tylko ciało.

A w Polsce?

Na początku, gdy mieszkaliśmy w Lublinie, chciałam być zwykłą kobietą - żoną i matką. Jednak nie mogłam być obojętna na smutek i kłopoty ludzi, którzy byli obok. To wyczucie ludzkich emocji było zawsze niemal fizycznie wyczuwalne. Żadna w tym moja zasługa, to dar, który można wykorzystać, aby ludzie nie cierpieli.

Dziękuję za rozmowę.

Marzanna Graff-Oszczepalińska

---