Skutki wojny wietnamskiej
W roku 1945 dobiegła końca największa z wojen w historii ludzkości. Wszyscy liczyli na pokój i ustanowienie nowego ładu dającego początek nowego świata. Jednak świat został podzielony na dwa obozy, na czele których stanęły najpotężniejsze jego mocarstwa - Związek Radziecki i Stany Zjednoczone. ZSRR proklamował komunizm i chciał rozszerzyć go na cały świat. Ludzie Waszyngtonu chcieli temu zapobiec za każdą cenę i doprowadzić do demokratycznego wyglądu świata. Europa Zachodnia znalazła się pod parasolem aliantów i została demokratycznym bastionem na podzielonym kontynencie, na Wschodnią Europę zaś padło krwawe czerwone jarzmo komunizmu. Alianci swoimi wpływami sięgali jednak tylko na Europę Zachodnią, a państwa zagrożone komunizmem pozostały na dalekim wschodzie, osamotnione i z wielkim potencjałem komunistycznym i ludźmi, którzy dążyli do wprowadzenia tego systemu. Na drodze do zapanowania komunizmu w Azji wystarczyło tylko otworzyć drzwi. Te drzwi to Wietnam, który został podzielony na północną komunistyczną część, i demokratyczne południe. Zaczęło się spokojnie, do Wietnamu zaczęli przyjeżdżać doradcy amerykańscy i dostawy sprzętu dla południowowietnamskiego rządu. Niestety w roku 1963 liczba żołnierzy amerykańskich w Wietnamie wzrosła do 23 000, iskrą zapalną do otwartego konfliktu zbrojnego było zaatakowanie okrętów marynarki wojennej USA przez jednostki północnowietnamskie na Zatoce Tonkińskiej. W Stanach Zjednoczonych Kongres uchwalił rezolucję, dzięki której prezydent Johnson mógł prowadzić otwartą wojnę na morzu. Liczba żołnierzy znów wzrosła drastycznie z 23 000 do 500 000.
Była to straszna wojna, w której nie doszło do jakichkolwiek znaczących bitew, w której śmierć ponieśli cywile w bardzo dużym stopniu. Niemożliwe było zjednoczenie społeczeństwa wietnamskiego, gdyż Wietnamczycy byli narodem skłóconym na tle religijnym i majątkowym, przez to nie można było przekonać ludzi do wspólnej walki przeciwko komunistycznemu reżimowi.
Od roku 1969 w Paryżu rozpoczęły się rokowania pokojowe Stanów Zjednoczonych z rządem północnowietnamskim, zakończone układem pokojowym w styczniu 1973 roku. Od momentu rozpoczęcia rokowań pokojowych, rząd USA rozpoczął proces wycofywania swoich wojsk. Jednocześnie rozpoczął sie proces wietnamizacji, który polegał na przekazaniu funduszy i wsparcia armii południowego Wietnamu przez Stany Zjednoczone. Proces ten zaowocował juz w 1972 roku, kiedy to północny Wietnam zdołał odeprzeć komunistyczną ofensywę. Przez kilka miesięcy w Wietnamie zapanował względny pokój, jednak na północy kraju siły komunistyczne przygotowywały sie do ostatecznej ofensywy. Na tereny Wietnamu południowego zostały przerzucone znaczne siły komunistyczne m.in. 140000 piechoty, 400 czołgów. Moskwa poczyniła też kroki, dążące do wzmocnienia gospodarki Wietnamu północnego przekazując rządowi Wietnamu północnego 3 miliardy dolarów. Południe zostało właściwie skazane na klęskę, gdyż rząd USA poważnie zmniejszył pomoc dla armii południa, pod naciskami politycznymi. Armia południa była armia zbudowana na wzór amerykańskiej, a wiec dostosowana do wysoko rozwiniętej gospodarki i technologii tamtych czasów, potrzebowała więc, co za tym wszystkim idzie, gigantycznego nakładu finansowego. Poprzez stopniowe zmniejszanie finansowania przez USA tej armii, stała sie ona w sporej części bezużyteczna, bez amunicji, gdyż sami Wietnamczycy nie potrafili jej wyprodukować w zniszczonym, gospodarczo rozerwanym na dwie części kraju. W roku 1975 posiadane przez południe zasoby amunicji i paliwa stały się niewystarczające i nie pozwalały na prowadzenie działań zbrojnych, mających szanse powodzenia. Najgorsze było zmniejszenie sie morale żołnierzy, jak i to, że kraj popadał w coraz głębszy kryzys ekonomiczny i zwiększenie się bezrobocia, czego przyczyną było wycofanie sie 350 tys. amerykanów. W kraju nastąpiło szerzenie się korupcji i dezercji. Ostateczna rozgrywka rozegrała sie w marcu 1945 roku, kiedy to prezydent USA Richard Nixon ustąpił ze stanowiska, a armia północno-wietnamska przystąpiła do ostatecznej ofensywy. Prawdopodobnie, gdyby prezydentem USA pozostał Nixon to Stany Zjednoczone udzieliłyby pomocy, przynajmniej lotniczej i umożliwić mogłoby to sukces z roku 1972. Jednak urząd prezydenta USA przejął Gerald Ford i za jego kadencji nie było szans na taka operację. Amerykanie pozostawili Wietnamczyków na własna rękę. 25 marca komuniści zajęli Hue, a w kwietniu generał Van Thieu podał sie do dymisji i wyemigrował, a południowy Wietnam uległ rozpadowi. 30 kwietnia bez walk padł Sajgon. W efekcie czego Republika Wietnamu przestała istnieć. Wojna Wietnamska była dla Amerykanów pierwsza porażka militarna. Obniżyło to gwałtowanie morale społeczeństwa i wiarę we własne możliwości i w to, że USA jest niepokonane. Wojna w Wietnamie odcisnęła haniebne piętno na dyplomacji USA. Amerykanie do dziś odczuwają syndrom wietnamski, boją się angażować w jakąkolwiek wojnę, a jeśli już to robią to zazwyczaj tkwią w niej kilka lat, przykładem mogą być wojny w Afganistanie czy Iraku. W Wietnamie po raz pierwszy użyto broni zwanej napalmem, a w samych Stanach, wojna ta doprowadziła do powstania szeregu organizacji pacyfistycznych, organizujących wiece i demonstracje przeciwko wojnom i wszelakim działaniom zbrojnym i uciskom ludzi.