36. KSIĘGA KOHELETA - EKLEZJASTY, oprac. Natalia Oleksiak

Księga nosi nazwę swego autora - przedstawia się on na wstępie, nie jest to imię, lecz oznaczenie urzędu mędrca - dosłownie ,,przemawiającego na zebraniu”.

Treść księgi:

• rozważania nad sensem życia ludzkiego - pytania o szczęście, drogę do jego poznania

• Kohelet dochodzi do wniosku, że życie jest marnością, nicością (słowa te powtarzają się w księdze przeszło dwadzieścia razy)

• człowiek wg Koheleta nie zna zamierzeń Boga, stąd powracające w rytmie cyklicznym zjawiska przyrody wydają się bezcelowe i pozbawione głębszego sensu

• szczęścia nie przynosi bogactwo ani nieograniczone używanie rozkoszy

• życie ludzkie zakończy się śmiercią i późniejszym pobytem w Szeolu.

Kohelet dostrzega też jasne strony życia - nawołuje do umiejętnego korzystania z dóbr stworzonych przez Boga. Ostrzega jednak, że kiedyś trzeba będzie ze wszystkiego zdać sprawę.

Data napisania księgi - nie jest znana, datuje się jednak na koniec III wieku lub początek II wieku przed Chrystusem. Warto dodać, że był to okres zainteresowania Żydów myślą filozoficzną Greków.

Epilog - został napisany prawdopodobnie przez jednego z uczniów Koheleta.

Inne cechy:

• poetycka forma dzieła (zbiór rozważań kojarzących się ze sobą raczej wg praw psychologicznych - nie jest to traktat religijno - filozoficzny

Pomimo zadawanych pytań, Kohelet mocno wierzy w Boga, co staje się celem księgi - ma ona ugruntować wiarę w sercach odbiorców.

ROZWAŻANIA TEORETYCZNE:

- przemijalność zjawisk przyrodniczych, życia ludzkiego;

- mądrość jest marnością - ponieważ wiedza przysparza cierpienia;

- wymienianie korzyści płynących z życia wspólnego - wzajemna pomoc w trudnych sytuacjach, porady, troska o siebie;

- rady odnoszące się do kultu Bożego - nie wolno być pochopnym, należy ważyć i dotrzymywać danego słowa;

-zgubne skutki przesadnego dążenia do majątku: niezauważanie ucisku biednego człowieka, odporność na krzywdę ludzką:

,,Kto kocha się w pieniądzach, pieniądzem się nie nasyci.”

- bogactwo przepada, nie wolno zabiegać o dobra doczesne, lecz walczyć o cnoty duchowe;

- należy cieszyć się z pracy, wypełniać ją sumiennie - uważać ją za dar samego Boga;

- człowiek mądry inaczej patrzy na życie - traktuje je poważnie, jak skarb;

- mimo że mądrość jest marnością, strzeże przed wielkimi błędami, które można popełnić - pogoń za pieniędzmi, nieusprawiedliwione uważanie się za mądrego;

- za życia należy dobrze czynić i zażywać radości, ponieważ po śmierci nie będzie to już możliwe;

-człowiek nie może zbadać planów Bożych, są dla niego zagadką;

- należy pamiętać o Sądzie Ostatecznym, na którym trzeba będzie zdać relację ze swojego życia i wszystkich popełnionych uczynków;

- należy podporządkować się władzy:

,,Rozkazów króla przestrzegaj, pomny przysięgi złożonej przed Bogiem”

- nie wolno dać się zwieść pozornej niesprawiedliwości na świecie:

,,Ponieważ wyroku nad czynem złym nie wykonuje się zaraz”

- młodość to najlepszy okres życia człowieka i trzeba ją doceniać;

- człowiek zależny jest od przypadku i czasu, nie zna przeznaczenia;

- mądrość nie jest należycie doceniana przez ludzi - jest darem, z którego należy umiejętnie korzystać; udowodnienie wyższości mądrości nad głupotą.

1

---