o. Kolbe o wartość pokory i nabożeństwa do Niepokalanej w życiu wewnętrznym
Przeczytałem książkę [...] przeznaczoną dla młodzieży szkolnej. [...] Mam dużo doświadczenia życiowego. Widziałem różne rzeczy. Ale jeżeli chodzi o utratę powołania — to dużo i prawie wyłącznie jest wskutek przekraczania szóstego przykazania Bożego. Zwyczajnie bywa tak, że młodzieńcowi zaczyna brakować pokory, a gdy jej nie ma — to i wszystkich innych cnót też — bo pokora jest ich fundamentem. Pan Bóg za karę dopuszcza na duszę upokorzenia, że wpada w te grzechy i tylko w tym celu, aby się upokorzyła i poznała swój błąd. Często się zdarza, że dusza załamuje się pod ich ciężarem, zamiast gruntować się w pokorze — gruntuje się w pysze. Gdy się coś stanie przeciwko jej honorowi — nadyma się itd.
Nie mówię, że pokusy lub to, co się niedobrowolnie dzieje, jest oznaką tego rodzaju upadków. Oznaką jest świadome i dobrowolne przekraczanie szóstego przykazania Bożego. Dlatego starajmy się o więcej pokory, o umiłowanie ostatniego miejsca, gdyż to jedynie jest gwarancją wytrwania.
Powstanie zaś z podobnych grzechów może być tylko dziełem łaski i dlatego do tej sprawy musi przyłożyć swą rękę Pośredniczka wszystkich łask. Kto do Niej się ucieknie, Jej się odda — wstanie, choćby u wrót piekła był i nawet świętym zostanie. Diabeł bardzo stara się, aby dusze od Matki Bożej odsunąć. Jeśli bowiem ich nie odsunie — nie ma racji do zdobycia tych dusz. Na temat oddania się Niepokalanej będziecie słyszeć wiele uwag i docinków. Bł. Grigniona biskupi wypędzili z diecezji, mimo że Ojciec św. ustnie zatwierdził głoszone przez niego nabożeństwo. Jego własny brat, dominikanin, nie chciał z nim rozmawiać. Nie poganie, ale swoi byli największymi przeciwnikami. Bądźcie i Wy na to przygotowani. Dlaczego diabeł nie może użyć uczciwych ludzi do walki? Niedawno temu też słyszałem na ten temat od jednej osoby — a ile się przedtem nasłuchałem. O. Peregryn pisał mi, że przecież diabeł przez ludzi Bogu ducha winnych będzie przeszkadzał w tej pracy. Widać, że dzieło to jest coś warte, bo gdyby było przeciwnie — nie byłoby ataku. Będą mówić, że trzeba to nabożeństwo uregulować, żeby nie było przesady. — A wszystko, aby czci Panu Bogu nie ująć. To są ,,obrońcy" chwały Bożej.
Kiedy dusza odda się Niepokalanej, to diabeł, choć ją czasami skłonił do upadku — przyczynia się do jej tym większej świętości, bo ona jeszcze więcej oddaje się Matce Bożej.
Zawsze górować i sprawdzać się będą słowa Pisma św.: „Ona zetrze głowę twoją" [Rdz 3, 15]. Jego wściekłość bierze na to wszystko. Musimy iść w tym kierunku, żeby wszystkie dusze podbić, tym bardziej że widzi się, iż ta droga, jakąśmy obrali, jest jedyna i najskuteczniejsza. Diabeł pragnie dusze zezwierzęcić, oślepić i w niewolę wziąć. Starajmy się względem młodszych tę miłość ku Niepokalanej szerzyć. To jest misja kosztem naszego wygodnictwa. Pewien święty przygotowywał się nawet do rekreacji, by innym coś pożytecznego powiedzieć.
Jako starsi róbcie to za mnie, bo ja nie mogę być wszędzie. Matka Boża nam wszystkim daje, więc i my dajmy.
Niepokalanów, czwartek 3 III 1938,
do braci profesów solemnych na rannym rozmyślaniu.