Ocena reakcji organizmu na wysiłek statyczny

Wysiłek statyczny charakteryzuje się przewagą skurczów izometrycznych.
W praktyce nie występują „czyste” skurcze izometryczne. Na ogół wzrostowi napięcia towarzyszy przynajmniej niewielka zmiana długości.

Przepływ krwi przez mięśnie szkieletowe zależy od siły skurczu izometrycznego

• Gdy siła skurczu nie przekracza 10-15% siły maksymalnej, przepływ krwi przez mięśnie odpowiada zwiększonemu zapotrzebowaniu na tlen (aktywizowane są jednostki motoryczne wolnokurczliwe) - brak objawów zmęczenia.

• Gdy siła skurczu wynosi 20-30% maksymalnej, przepływ krwi zwiększa się, ale wzrost ciśnienia tętniczego nie może pokonać oporu związanego z uciskiem mięśni na naczynia (aktywizowane są jednostki szybkokurczliwe) - narasta dług tlenowy i objawy zmęczenia.

Podczas wysiłków o przewadze skurczów izometrycznych mechanika oddychania różni się w porównaniu z wysiłkami dynamicznymi.

Zatrzymanie oddechu występuje przede wszystkim w sportach siłowych. Ograniczona wentylacja w czasie niektórych wysiłków statycznych pogłębia różnicę między zapotrzebowaniem a zaopatrzeniem w tlen. W powietrzu pęcherzykowym spada PO2 i wzrasta PCO2, co powoduje zmiany prężności tych gazów we krwi tętniczej

Bezpośrednio po wysiłku następuje przywrócenie oddychania i szybki dopływ krwi do krwioobiegu płucnego z przepełnionych dotąd żył obwodowych.

Objaw Laindharda - występuje po pracy statycznej uogólnionej o dużej intensywności. Jest to większy wzrost HR, wentylacji minutowej i zużycia tlenu niż obserwowany w czasie jej trwania.

W wysiłkach statycznych szybciej występują objawy zmęczenia z powodu:

- utrudnionego krążenia w mięśniach w wyniku wzmożonego napięcia

- braku pompy mięśniowej

- zaburzonego oddychania i krążenia centralnego

- wzrostu stężenia kwasu mlekowego w mięśniach

- stałego dopływu do o.u.n. impulsów z proprioreceptorów w wyniku braku faz rozluźnienia

1