Ocena reakcji organizmu na wysiłek statyczny
Wysiłek statyczny charakteryzuje się przewagą skurczów izometrycznych.
W praktyce nie występują „czyste” skurcze izometryczne. Na ogół wzrostowi napięcia towarzyszy przynajmniej niewielka zmiana długości.
Przepływ krwi przez mięśnie szkieletowe zależy od siły skurczu izometrycznego
Gdy siła skurczu nie przekracza 10-15% siły maksymalnej, przepływ krwi przez mięśnie odpowiada zwiększonemu zapotrzebowaniu na tlen (aktywizowane są jednostki motoryczne wolnokurczliwe) - brak objawów zmęczenia.
Gdy siła skurczu wynosi 20-30% maksymalnej, przepływ krwi zwiększa się, ale wzrost ciśnienia tętniczego nie może pokonać oporu związanego z uciskiem mięśni na naczynia (aktywizowane są jednostki szybkokurczliwe) - narasta dług tlenowy i objawy zmęczenia.
Podczas wysiłków o przewadze skurczów izometrycznych mechanika oddychania różni się w porównaniu z wysiłkami dynamicznymi.
Zatrzymanie oddechu występuje przede wszystkim w sportach siłowych. Ograniczona wentylacja w czasie niektórych wysiłków statycznych pogłębia różnicę między zapotrzebowaniem a zaopatrzeniem w tlen. W powietrzu pęcherzykowym spada PO2 i wzrasta PCO2, co powoduje zmiany prężności tych gazów we krwi tętniczej
Bezpośrednio po wysiłku następuje przywrócenie oddychania i szybki dopływ krwi do krwioobiegu płucnego z przepełnionych dotąd żył obwodowych.
Objaw Laindharda - występuje po pracy statycznej uogólnionej o dużej intensywności. Jest to większy wzrost HR, wentylacji minutowej i zużycia tlenu niż obserwowany w czasie jej trwania.
W wysiłkach statycznych szybciej występują objawy zmęczenia z powodu:
- utrudnionego krążenia w mięśniach w wyniku wzmożonego napięcia
- braku pompy mięśniowej
- zaburzonego oddychania i krążenia centralnego
- wzrostu stężenia kwasu mlekowego w mięśniach
- stałego dopływu do o.u.n. impulsów z proprioreceptorów w wyniku braku faz rozluźnienia
1