VICTORIA PADE

Romans z szefem

ROZDZIAŁ PIERWSZY

• Oczywiście, że przydadzą mi się pieniądze. Sporo mnie kosztowała przeprowadzka, teraz wydaję majątek na znaczki i reklamę. W dodatku nie wiadomo, kiedy uda mi się rozkręcić interes, ale...

• Żadne ale. Po pierwsze, praca jest tymczasowa, dopóki Rand nie znajdzie kogoś na stałe. Po drugie, będziesz miała okazję lepiej poznać miasto, a po trze­cie, pracując u jednego prawnika, na pewno zdołasz nawiązać kontakt z innymi. A o to ci przecież chodzi, prawda? Chcesz otrzymywać zlecenia, które mogłabyś wykonywać w domu?

Lucy Lowry wiedziała, że jej ciotka, Sadie Meeks, ma rację. Zaledwie kilka tygodni temu przeniosła się z synem, czteroletnim Maksem, z Kalifornii do Wa­szyngtonu. Zamieszkała w Georgetown, w szerego­wym domu, jednym z czterech należących do Sadie. Przeprowadzka była dość kosztowna, dlatego chciała jak najprędzej zacząć zarabiać.

Interesowała się prawem, głównie więc zależało jej na zleceniach od prawników; mogłaby wyszukiwać im informacje w Internecie, przygotowywać opinie i pis­ma procesowe. Pracując w domu, przy komputerze, czasem w bibliotece, mogłaby mieć na oku Maksa.

Miała jednak świadomość, że zanim rozkręci interes, będzie musiała zatrudnić się gdzieś jako sekretarka. I właśnie taką pracę proponowała jej ciotka; posadę sekretarki i asystentki w kancelarii niejakiego Randa Coltona.

• Zgadza się. Ale praca u Coltona wiązałaby się z koniecznością wielogodzinnego przebywania poza domem.

Sadie machnęła lekceważąco ręką.

• Ale byłoby to zajęcie tymczasowe. Poza tym, jak ci już mówiłam, rozmawiałam z kierowniczką przed­szkola. To moja dawna znajoma ze studiów. Obiecała przyjąć Maksa. Przedszkole, które prowadzi, jest jedną z najlepszych tego typu placówek w Waszyngtonie. Niełatwo się do niego dostać. Ludzie zapisują dzieci z rocznym wyprzedzeniem. W każdym razie Maks bę­dzie miał towarzystwo, a dla urozmaicenia może od czasu do czasu przychodzić do mnie.

Sadie na moment zamilkła, po czym zmieniła ta­ktykę.

• Proszę cię, słoneczko, zrób to dla mnie. Spodo­bało mi się życie emerytki i mimo ogromnej sympatii, jaką darzę Randa, nie bardzo mam ochotę wracać do pracy. Ale żal mi biedaka; kompletnie nie daje sobie rady...

Lucy znalazła się w sytuacji bez wyjścia. Mieszkała za darmo w jednym z czterech domów, jakie jej uko­chana ciotka kupiła niedawno w Georgetown. Drugi dom Sadie przeznaczyła dla siebie, a trzeci i czwarty wynajmowała. Twierdziła, że pieniądze z wynajmu po­krywają wszelkie koszty, jakie musi ponosić z tytułu własności.

Zresztą sama namawiała Lucy na przyjazd do Wa­szyngtonu. Sporo podróżowała i chciała, aby w czasie jej nieobecności ktoś zaufany sprawował nad wszyst­kim nadzór.

Lucy chętnie skorzystała z oferty; dzięki Sadie mogła pracować w domu i spędzać czas z synem, za­miast siedzieć w biurze od dziewiątej do piątej. Dla­tego nie bardzo wypadało jej odmówić ciotce, gdy ta prosiła ją o przysługę.

• Błagam cię, idź na rozmowę. Kto wie, może wca­le się nie nadajesz. Może Rand wcale cię nie przyjmie. Poza tym to nie jest praca na zawsze. Głównie chodzi o zaprowadzenie porządku, o uporanie się z koszmar­nym bałaganem, jakiego po moim odejściu narobiły niekompetentne sekretarki. W tym czasie Rand dalej będzie szukał fachowej siły. Może znajdzie ją za trzy dni, może za dwa tygodnie. Woli jednak już więcej nie korzystać z agencji pośrednictwa pracy; zbyt wiele razy się na niej sparzył.

• Zupełnie tego nie rozumiem. W końcu wcale nie tak trudno o dobrą sekretarkę.

• Nie będę cię okłamywać, złotko. Rand nie należy do najłatwiejszych szefów pod słońcem. Akurat mnie się świetnie z nim pracowało, bo wiedziałam, że pod szorstką powłoką kryje się człowiek o gołębim sercu. Ale na pierwszy rzut oka tego nie widać. Oczywiście jest też niezwykle wymagający. I, jak każdy mężczy­zna, lubi, aby go słuchano i chwalono.

• Twój opis pasuje do dziecka. Do dużego, rozpie­szczonego dziecka - powiedziała ze śmiechem Lucy.

• O nie! Zaręczam ci, że to facet z krwi i kości - odparła ciotka. - Niesamowicie męski. Władczy. Pracowity, ale również towarzyski. Wymagający. Po­trafi harować od rana do późnej nocy, potem do świtu bawić się z przyjaciółmi, a o dziewiątej pojawić się w sądzie i wygrać sprawę. Niestety nie rozumie, że zwykli śmiertelnicy funkcjonują na wolniejszych ob­rotach i mało kto jest w stanie dotrzymać mu tempa. Poza tym należy do ludzi szczerych, ceniących prawdę; nigdy niczego nie owija w bawełnę. Z tego powodu niektórzy uważają, że jest zarozumiały. No i nie cierpi głupców. Ale nie namawiałabym cię na spotkanie z nim, gdybym nie wierzyła, że ze wszystkim sobie doskonale poradzisz. Aha, jeszcze jedno... Rand Colton to jeden z najprzystojniejszych mężczyzn, ja­kich w życiu widziałam. Więc gdyby za bardzo działał ci na nerwy, mogłabyś po prostu wyłączyć się i po­dziwiać widoki.

Hm. Trudny, wymagający szef. Szorstki i oschły. Stanowczy i władczy. Szczery aż do bólu, niczego nie owijający w bawełnę. Zarozumiały.

To wszystko mówi kobieta, która jest największą wielbicielką Randa Coltona. Ciekawe...

• Proszę cię, kochanie. Wszystkie stroje służbowe oddałam pewnej instytucji charytatywnej. Przyzwy­czaiłam się do późnego wstawania, do tego, że nigdzie nie trzeba się spieszyć, że pół dnia można krzątać się po domu w szlafroku. Nie chcę wracać do pracy. Ale

Rand ma nóż na gardle; potrzebuje kogoś kompeten­tnego do pomocy. Lucy zmrużyła oczy.

• I tylko to tobą kieruje? Chęć ulżenia swojemu szefowi? Nie masz żadnych ukrytych celów?

Sadie pokręciła głową. Obie kobiety miały tyle sa­mo wzrostu, metr sześćdziesiąt pięć, różniły się jednak wagą; w przeciwieństwie do Lucy, która była wiotka jak trzcina, ciało ciotki pokrywała warstwa tłuszczyku.

• Żadnych. - Sadie uśmiechnęła się; jej pulchne policzki zaokrągliły się jeszcze bardziej. - Przecież wiem, że wyrzekłaś się mężczyzn.

• Niczego się nie wyrzekłam - obruszyła się Lucy. - Po prostu uznałam, że...

• Wiem, wiem. Wolisz poświęcić czas synowi. Mó­wiłaś mi to setki razy. Swoją drogą, po tym, jak się zachował ojciec Maksa, wcale się nie dziwię, że stra­ciłaś zainteresowanie facetami. I wierz mi, jestem ostatnią osobą, która próbowałaby swatać własną sio­strzenicę z takim playboyem jak Rand. Moja prośba wynika z pobudek czysto egoistycznych. Nie chcę wra­cać do pracy, a bardzo chciałabym pomóc Randowi. To wszystko.

Przez chwilę Lucy milczała - wyłącznie po to, by potrzymać ciotkę w niepewności.

• No dobrze - rzekła wreszcie. - Możesz umówić mnie na rozmowę.

• Już to zrobiłam! Rand będzie na ciebie czekał o trzeciej po południu. Podwiozę cię na miejsce, a po­tem zabiorę Maksa na lody.

Lucy wybuchnęła śmiechem.

• Wiedziałaś, że się zgodzę?

• Liczyłam na to. Zobaczysz, nie pożałujesz. A te­raz szybko! Leć się przebrać. Musisz sprawiać wraże­nie osoby zadbanej i kompetentnej. Rand nie toleruje przychodzenia do pracy w sportowym stroju.

• Czyli jest również nietolerancyjny? - spytała Lu­cy, dodając brak tolerancji do długiej listy wad Randa Coltona.

• Och, nie przesadzaj - zganiła ją Sadie. - Lepiej pomyśl o tych wszystkich prawnikach, których dzięki niemu poznasz i którym wręczysz swoją wizytówkę. No, leć. Czasu jest niewiele. A niepunktualności Rand także nie cierpi.

• Wiesz, mamusiu, chyba zamówię sobie dwie duże kulki, bo kiedy wychodzisz gdzieś ubrana tak jak teraz, to kolację zwykle jemy później. Czyli do wieczora mo­gę zgłodnieć.

Obróciwszy się, Lucy popatrzyła na syna, który sie­dział zapięty pasami na tylnym siedzeniu.

Jak na swój wiek Maks był drobnym dzieckiem, ale inteligencją przewyższał' rówieśników. Słuchając go, czasem Lucy gotowa była przysiąc, że chłopiec ma nie cztery lata, lecz czterdzieści cztery.

• Nie zgłodniejesz. Nie idę do pracy, ale na roz­mowę w sprawie pracy. Więc kolację zjemy o tej samej porze, co zawsze.

Maks wyszczerzył w uśmiechu ząbki.

Nawet gdybym nie była jego matką, pomyślała Lu­cy, uważałabym, że jest uroczym dzieciakiem. Miał śmieszne pucołowate policzki, ogromne niebieskie śle­pia patrzące zza okrągłych okularów, przystrzyżone na jeża ciemnoblond włosy.

• Ale mogę wziąć dwie kulki? - spytał z nadzieją w głosie.

• Nie, kolego. Wystarczy jedna.

• A jeżeli będą mieli karmelowe i landrynkowe? Gdybyś zgodziła się na dwie kulki, wtedy jutro na pew­no zjadłbym całą kolację bez grymaszenia.

• Jeżeli będą mieli oba smaki, to karmelową kulkę zjesz na miejscu, a landrynkową kupimy na wynos i zjesz ją jutro.

W oczach Maksa pojawił się błysk triumfu, jakby chłopiec od początku dążył właśnie do takiego roz­wiązania.

Lucy miała ochotę chwycić syna w ramiona i przy­tulić go z całej siły. Trudno było mu się oprzeć, zwła­szcza kiedy się uśmiechał - wtedy w jego policzkach pojawiały się dwa zabawne dołeczki.

• A jeśli będą mieli moje trzy ulubione smaki?

• Oj, nie przeciągaj struny!

Zatrzymawszy się na czerwonym świetle, Sadie wskazała głową stojący przy następnym skrzyżowaniu nowoczesny wieżowiec.

• Tam się mieści biuro Randa. Podrzucę cię pod drzwi. A lodziarnia jest dwie przecznice dalej, w bu­dynku z czerwonej cegły. Samochód zostawię na pod­ziemnym parkingu. Przyjdziesz do nas po rozmowie, prawda?

• Nie chcesz wejść ze mną i przywitać się ze swo­im byłym szefem?

• Rozmawiałam z nim dzisiaj przez telefon. Jest bardzo zajętym człowiekiem. Nie chcę mu przeszka­dzać.

Kiedy zmieniło się światło, Sadie przejechała przez skrzyżowanie, następnie włączyła prawy kierunko­wskaz. Stanęła przy krawężniku, kilka metrów od wej­ścia do budynku Randa.

• Dwudzieste trzecie piętro. Pokój dwa-trzy-zero-zero. Powodzenia.

• Dzięki. - Lucy ponownie zerknęła przez ramię. - Bądź grzeczny, niedźwiadku.

• Wyskakuj - ponagliła ją Sadie.

Lucy wysiadła pośpiesznie, słysząc, że kierowca za nimi trąbi niecierpliwie. Wchodząc do imponującego gmachu ze stali i szkła, spojrzała na zegarek. Była dwadzieścia minut przed czasem, a nie chciała spra­wiać wrażenia osoby nadgorliwej. Udała się do znaj­dującej się na dole w holu toalety.

Miała na sobie spodnie o prostych, wąskich nogaw­kach oraz granatowy, wcięty w pasie żakiet. Niektórzy uważali, że najbardziej odpowiednim strojem do pracy jest dla kobiety spódnica z żakietem, ale Lucy nie podzielała tej opinii. Wolała spodnie, częściowo dla­tego, że czuła się w nich wygodniej, a częściowo dlatego, że w dniu swoich osiemnastych urodzin pod­jęła wyzwanie rzucone przez przyjaciółkę i zrobiła so­bie tatuaż na nodze. Pięknie wykonana delikatna róża długości trzech centymetrów zdobiła wewnętrzną stró­nę jej prawej kostki. Była prawie niewidoczna, ale mogła przesądzić o wyniku spotkania - wszystko za­leży od tego, jak bardzo konserwatywny jest Rand Col-ton.

Lucy pociągnęła usta szminką. Nie lubiła się ma­lować; cały jej makijaż składał się z jasnej pomadki, odrobiny tuszu na rzęsach i różu na policzkach.

Odetchnęła z ulgą, widząc, że spowodowane uczu­leniem lekkie zaczerwienienie oczu minęło bez śladu. Ale wciąż czuła pieczenie. Nic dziwnego - od rana sprzątała zakurzony strych. Na moment przymknęła powieki.

Zazwyczaj nosiła rozpuszczone włosy, ale na ofi­cjalne spotkania czesała je w kok. Uważała, że burza mahoniowych loków wygląda mało poważnie. Kobie­co? Owszem. Kusząco? Też. Ale nie o to Lucy cho­dziło. Nie chciała nikogo kusić ani prowokować.

Kiedy ponownie spojrzała na zegarek, była za dzie­sięć trzecia. Najwyższy czas udać się na górę.

Weszła do windy i wcisnęła przycisk oznaczony nu­merem 23. Jak zawsze przed rozmową w sprawie pra­cy czuła się potwornie spięta. Próbowała opanować nerwy, powtarzając sobie, że to tylko tymczasowe za­jęcie. Oczywiście pozwoliłoby jej nawiązać kontakty z innymi prawnikami, ale nawet gdyby nic z niego nie wyszło... Zresztą dlaczego miałoby nie wyjść? Prze­cież jest polecona przez Sadie Meeks, której zdanie Rand cenił.

Mimo to była okropnie zdenerwowana. Może dla­tego, że wiedziała, jak trudnym we współpracy czło­wiekiem jest Rand Colton? Wzięła kilka głębokich od­dechów, kiedy drzwi rozsunęły się z cichym sykiem.

Pokój Randa znajdował się na końcu korytarza. Pro­wadziły do niego dwuskrzydłowe dębowe drzwi, na których wisiała złota tabliczka z imieniem i nazwi­skiem.

Lucy nacisnęła fantazyjną złotą klamkę. Z głębi do­biegł ją szloch kobiety i podniesiony męski głos.

• To było proste zadanie! Prosiłem o odwołanie spotkania, a pani tego nie zrobiła. Przez panią niepo­trzebnie fatygował się do mnie prezes dużej firmy, czło­wiek niezwykle zajęty. A przecież wystarczyło go uprzedzić, że muszę dzisiaj być w sądzie! Chyba panią uczono, że kiedy szef każe zadzwonić do klienta i od­wołać spotkanie, powinna pani natychmiast wykonać polecenie?

• Zapomniałam.

• Zapomniała pani?!

Lucy podskoczyła, zupełnie jakby mężczyzna krzyknął jej prosto do ucha, a przecież znajdował się w drugim pokoju.

• No tak. Pan jednym tchem wydał z dziesięć po­leceń. Nie zdążyłam ich zapisać. A potem pan wyszedł, a ja starałam się.. -

• Nie wystarczy się starać! Czy wie pani, jak cenny jest czas tego człowieka?

Najwyraźniej nie wiedziała. Zamiast dalej próbować się bronić czy usfrawiedliwiać, wybiegła z gabinetu, z szuflady biurka wyciągnęła torebkę i minąwszy Lu­cy, wypadła z płaczem na korytarz.

No tak. Rand faktycznie walił prosto z mostu. Jeśli oczywiście człowiek mówiący podniesionym głosem był Randem Coltonem.

• Niekompetencja, bezmyślność, lekceważący sto­sunek do pracy. Skąd te agencje biorą takich ludzi?

Ostatnie zdanie wypowiedziane było znużonym tonem.

Gdyby nie to, że była za minutę trzecia, Lucy wy­mknęłaby się na zewnątrz i dała Coltonowi czas, by ochłonął. Zanim jednak zdążyła cokolwiek postanowić, drzwi gabinetu się otworzyły i Rand wmaszerował do pomieszczenia, w którym czekała. Nie patrząc na nią, podszedł do biurka i zaczął coś pisać na komputerze. Sprawiał wrażenie, jakby jej nie widział. Nagle, z wzrokiem utkwionym w monitor, spytał:

• Kim pani jest?

Spokojnie, nie denerwuj się, powiedziała do siebie.

• Nazywam się Lucy Lowry. Jestem siostrzenicą Sadie Meeks. Byliśmy umówieni na trzecią.

• Psiakrew! - warknął, nie odrywając palców od klawiatury. - Już jest tak późno?

• Obawiam się, że tak.

• Niestety, w tym momencie nie mogę pani poświę­cić ani chwili. Mam kilka pilnych spraw na głowie. Proszę usiąść i czekać.

• Słucham?

Nie zamierzała powiedzieć tego tonem tak wynio­słym i pełnym oburzenia. Po prostu samo tak wyszło. Ale nie żałowała. Jakim prawem ten facet jej cokolwiek nakazuje?

Rand Colton przerwał pracę. Wstał od biurka i po­patrzył na Lucy swoimi jasnoniebieskimi oczami. Oso­ba mniej pewna siebie skuliłaby się ze strachu.

Lucy Lowry nawet nie drgnęła.

Zacisnął mocno zęby. Po chwili, zrozumiawszy swój błąd, zwrócił się do niej znacznie uprzejmiejszym tonem.

• Gdyby pani zechciała poczekać kilka minut... Muszę gdzieś pilnie zadzwonić. Potem będę do pani dyspozycji.

• Oczywiście - odrzekła Lucy.

Usiadła na jednym z sześciu foteli stojących pod ścianą, na której wisiały obrazy kilku znanych malarzy.

Znalazłszy to, czego szukał w komputerze - przy­puszczalnie był to numer telefonu - Rand sięgnął po słuchawkę.

Chcąc nie chcąc, Lucy przysłuchiwała się roz­mowie.

Musiała przyznać, że Rand zachował się jak dżen­telmen. Przeprosił klienta za to, że ten fatygował się niepotrzebnie, ale uczynił to w sposób kulturalny, dys­tyngowany; nie płaszczył się przed nim, nie starał się mu przypochlebić, nie obwiniał też sekretarki, po pro­stu wyjaśnił, że zlecił jej zbyt wiele spraw naraz.

Lucy była pod wrażeniem.

Miała również okazję przyjrzeć mu się dokładnie. To, że jest wysoki i dobrze zbudowany, zauważyła wcześniej, kiedy wparował wściekły do recepcji. Teraz, kiedy umawiał się ze swym rozmówcą na kolację, zo­baczyła, że ma wydatną szczękę, niebieskie oczy, wło­sy w kolorze kawy, gęste krzaczaste brwi, orli nos oraz intrygujące usta o dolnej wardze znacznie pełniejszej od górnej.

Ciotka nie przesadziła, mówiąc, że jest przystojny. Lucy nie mogła oderwać od niego oczu. W dodatku ubrany był w doskonale skrojony szary garnitur od Ar-maniego, popielatoszarą koszulę, która wyglądała tak, jakby przed chwilą ktoś ją uprasował, oraz jedwabny krawat, który prawdopodobnie kosztował tyle, co cały jej strój z butami i zegarkiem włącznie.

Przyglądała mu się z zafascynowaniem, ale tak jak się ogląda ładny eksponat w muzeum. Bo przecież nie interesują jej mężczyźni. Nawet ci najprzystojniejsi. Po pierwsze, nie zamierza wdawać się w żadne romanse ani z nikim się wiązać, dopóki nie wychowa syna. A po drugie, na pewno nie wdałaby się w romans z takim człowiekiem jak Colton.

Ale widoki z przyjemnością może podziwiać. Pod tym względem ciotka też miała rację.

Jedynie nie była pewna, co by było, gdyby to na nią podniósł głos. Czy umiałaby pokornie znosić jego tyrady i wybuchy złości, byleby tylko móc codziennie oglądać jego przystojną twarz?

Zakończywszy rozmowę z klientem, Rand rozłączył się, po czym, nie odkładając słuchawki, wykręcił nu­mer modnej restauracji, o której parę dni temu mó­wiono w telewizji, i zarezerwował stolik na wieczór. Według relacji dziennikarzy był to jeden z najlepszych lokali w stolicy, ale nie sposób było się do niego do­stać. Ludzie robili rezerwacje pół roku naprzód.

A Rand? Wystarczyło, że się przedstawił i poprosił o stolik na cztery osoby na ósmą wieczór.

Odłożył słuchawkę na widełki. Po chwili wstał z krzesła, obszedł biurko i skupił uwagę na Lucy.

• A zatem jest pani siostrzenicą Sadie? Aż do wczo­raj nie wiedziałem o pani istnieniu.

• Tak, nazywam się Lucy Lowry - przedstawiła się ponownie, gdyż nie była pewna, czy za pierwszym ra­zem zapamiętał jej imię i nazwisko. - Pan natomiast jest Randem Coltonem. Słyszałam, jak pan podawał swoje nazwisko przez telefon.

• Tak. Proszę mi wybaczyć, że się nie przedsta­wiłem.

Zapadła cisza. Rand nie spuszczał oczu z Lucy. Czuła się tak, jakby przewiercał ją wzrokiem na wylot, ale nie dała nic po sobie poznać.

• Sadie twierdzi, że była pani sekretarką człowieka piastującego wysokie stanowisko, że potrafi pani znaj­dować w bibliotekach i archiwach potrzebne materia­ły, że chce się pani specjalizować w prowadzeniu kwe­rend dla prawników, ale gotowa byłaby poświęcić mi trochę czasu, dopóki nie znajdę kogoś na stałe.

• Wygląda na to, że ciotka wszystko panu o mnie opowiedziała.

• Zaklina się też, że jest pani równie dobra, jak ona.

• Jestem bardzo dobra. Ale nie wiem, czy dorów­nuję ciotce, bo nigdy razem nie pracowałyśmy.

Uśmiechnął się pod nosem, jakby rozbawiła go jej pewność siebie.

Lucy wyprostowała plecy. Spodziewała się jakiejś kąśliwej uwagi; nie doczekała się żadnej. Zdumiała ją natomiast własna reakcja na uśmiech Randa. Ciarki, które przebiegły jej po krzyżu, były całkiem nie na miejscu.

• Czy Sadie uprzedzała panią, czego wymagam od sekretarki?

• Nie. Ale wspomniała, że jest pan oschły, władczy i surowy.

Tubalny śmiech, który wypełnił pokój, oczyścił at­mosferę.

• Cenię sobie szczerość. A czy ciotka mówiła pani, jakiego rodzaju pracę wykonuje moja sekretarko-asy-stentka i w jakich godzinach musi przebywać w biu­rze?

• Ja mogę przebywać do siedemnastej i ani minuty dłużej.

Zmarszczył czoło.

• No dobrze. Ponieważ jest pani siostrzenicą Sadie, coś pani zdradzę. Nie daję sobie rady z prowadzeniem kancelarii. Na gwałt szukam kogoś do pomocy. Ale nie chcę zatrudniać kolejnej samotnej matki. W ciągu ostatnich dwóch miesięcy miałem ich aż nadto. Bez przerwy martwiły się o dzieci, rozmawiały z nimi przez telefon, zwalniały się wcześniej, żeby gdzieś je zawieźć. Nie chcę pytać pani o jej życie osobiste, ale jeżeli ma pani dzieci, myślę, że lepiej będzie nie prze­dłużać tej rozmowy.

Nigdy się Maksa nie wypierała; już chciała się przy­znać, że ona też jest samotną matką, ale w ostatniej chwili ugryzła się w język. W końcu to, czy pracow­nica ma dzieci, nie powinno Randa obchodzić. Inte­resować go powinno wyłącznie to, czy i jak wywiązuje się z powierzonych jej obowiązków.

Postanowiła przemilczeć fakt posiadania dziecka.

• Mogę pana zapewnić, że moje życie osobiste w żaden sposób nie wpłynie negatywnie na wykony­waną przeze mnie pracę. Do godziny piątej będę wy­łącznie do pana dyspozycji.

• Na ogół pracuję dłużej.

• A ja nie.

Patrzyli sobie w oczy niczym dwaj rewolwerowcy.

Ponieważ praca w kancelarii faktycznie pozwoliła­by jej nawiązać kontakty w środowisku prawniczym, które później mogłyby się jej przydać, Lucy zależało, aby Rand zatrudnił ją u siebie. Jednakże bardziej od pracy zależało jej na Maksie; nie zamierzała go zanie­dbywać.

Rand pierwszy oderwał od niej wzrok.

• Doskonale pani wie, że mam nóż na gardle. W bibliotece... - wskazał głową za siebie, w stronę korytarza - panuje istny chaos. Wszędzie leżą stosy akt, które trzeba uaktualnić, posortować i pochować na miejsce. Nie rozumiem, jak można zgłaszać się do pracy i w dodatku mieć o sobie wysokie mniemanie, jeżeli nawet nie zna się alfabetu. W chwili obecnej pra­cuję nad kilkoma ważnymi sprawami i, jak się pewnie zdążyła pani zorientować, wszystko wali mi się na gło­wę. Terminarz spotkań zawiera mnóstwo błędów...

• Mogę się tym zająć.

• Ale nie po piątej?

• No dobrze, pierwszego dnia mogłabym zostać do wieczora, aby zaprowadzić jako taki porządek. Ale później musiałabym wychodzić o piątej. Niezależnie od tego, co by się działo.

• Ma pani męża albo narzeczonego, który nie umie sobie sam przyrządzić kolacji?

• Przepraszam, ale jakie to ma znaczenie? Zmierzył ją wzrokiem od stóp do głów; w jego

spojrzeniu było więcej rozbawienia niż irytacji.

• Innymi słowy, mogę panią przyjąć lub nie, lecz nie mam prawa interesować się pani życiem prywat­nym, tak?

• To tylko praca tymczasowa - przypomniała mu - dopóki nie znajdzie pan kogoś na stałe. A więc to, z kim spędzam wieczory, nie powinno mieć najmniej­szego wpływu na pańską decyzję.

Jeszcze przez chwilę się w nią wpatrywał. Miała wrażenie, że z każdą sekundą jego oczy przybierają coraz bardziej błękitny odcień.

• W porządku - oznajmił wreszcie. - Wierzę, że Sadie nie wprowadziłaby mnie w błąd, wychwalając panią pod niebiosa. A więc kończy pani pracę o piątej. Oby tylko okazałą się pani tak świetną sekretarką, jak twierdzi ciotka.

• To znaczy, że zatrudnia mnie pan?

• Zatrudniam. Może pani zacząć jutro?

• W piątek? - spytała. Skinął głową.

• Tak. I zostać do wieczora?

No, no, pomyślała. Znany playboy, Rand Colton, zamierza piątkowy wieczór spędzić w pracy, a nie w towarzystwie jakieś długonogiej piękności?

• Dobrze - zgodziła się. Bądź co bądź, nie poczy­niła na jutrzejszy wieczór żadnych planów. - Zjawię się punktualnie o ósmej.

• Sadie pani nie mówiła?

O czym, na miłość boską? Prawdę rzekłszy, ciotka w ogóle niewiele jej opowiadała o swoim pracodawcy, podobnie jak jemu niewiele opowiadała o swojej sio­strzenicy.

• Nie bardzo wiem, co pan ma na myśli. Wiem, że jest pan wybitnym prawnikiem i że pana rodzina pochodzi z Kalifornii. Ale to wszystko, co mi Sadie o panu mówiła.

• I jeszcze to, że jestem oschły, władczy i surowy - przypomniał jej z błyskiem rozbawienia w niebie­skich oczach.

• Istotnie - przyznała Lucy. - Lecz słowem nie wspomniała, dlaczego miałabym się nie pojawić o ós­mej.

• Chodzi o to, że ja też mieszkam w Georgetown. Wstąpię po panią o siódmej trzydzieści. W drodze! do pracy można omówić w samochodzie sprawy organi­zacyjne i nie tracić na nie czasu w biurze. A zatem o siódmej trzydzieści - powtórzył. - Punktualnie. Nie lubię czekać.

Spotkanie dobiegło końca. Lucy podniosła się z fo­tela.

• Będę gotowa.

• I będzie pani moja do późnych godzin wieczor­nych? - upewnił się.

Zabrzmiało to nieco dwuznacznie. Ale może tylko jej się wydawało? Zignorowała dreszczyk podniecenia, który przebiegł jej po krzyżu.

• Tak. Nawet wezmę z sobą drugą parę butów. Na po pracy.

• Świetnie. Czyli jesteśmy umówieni.

• W międzyczasie jednak będzie pan szukał kogoś na stałe, prawda? - zapytała. - Bo chciałabym jak naj­szybciej rozkręcić własny interes.

• Oczywiście. Szukaniem odpowiedniej kandydatki zajmuje się agencja pośrednictwa pracy, do której się zgłosiłem.

• To dobrze.

• Proszę pozdrowić ode mnie Sadie.

• Nie zapomnę.

• Jeśli jest pani w połowie tak sprawną sekretarką jak ona, będę usatysfakcjonowany.

• Na pewno pana nie zawiodę.

Rand Colton rozciągnął usta w uśmiechu, pokazu­jąc rząd równych, lśniących bielą zębów. Wcale się nie dziwię, pomyślała Lucy, że kobiety tracą dla niego głowę.

Przeszedł przez recepcję i otworzył drzwi.

• Do jutra.

Starając się zapanować nad rumieńcem, który za­kwitał na jej policzkach, Lucy czym prędzej skierowała się do wyjścia. Kiedy mijała Randa, odruchowo wciąg­nęła w nozdrza zapach jego wody kolońskiej.

- Przekażę Sadie pozdrowienia - obiecała, opusz­czając kancelarię.

Rand Colton nie cofnął się do swojego gabinetu. Stał w progu, odprowadzając ją wzrokiem do windy. Kiedy zerknęła przez ramię, zanim wsiadła do kabiny, zobaczyła, że nadal się jej przygląda.

Dopiero kiedy drzwi windy zasunęły się, wypuściła' z płuc powietrze; nawet nie zdawała sobie sprawy, że od wyjścia z kancelarii wstrzymuje oddech. W drodze z dwudziestego trzeciego piętra na parter zrozumiała, że praca dla Randa Coltona będzie od niej wymagała ogromnego wysiłku.

Zawsze wiedziała, że poradzi sobie z bezkom­promisowym szefem o trudnym charakterze. Nie wie­działa natomiast, czy poradzi sobie z bezkompromiso­wym szefem o pięknych niebieskich oczach, wspaniale umięśnionej sylwetce, obdarzonym charyzmą, dowci­pem i inteligencją, który sprawiał, że raz po raz czuła dziwne kłucie w sercu.

O tym dopiero miała się przekonać.

ROZDZIAŁ DRUGI

Nigdy nie potrzebował dużo snu. Nazajutrz rano obudził się, zanim wzeszło listopadowe słońce. Zazwy­czaj po przebudzeniu robił sobie kawę i ze świeżo do­starczonym pod drzwi „Washington Post" wracał do łóżka. Dopiero po lekturze gazety brał prysznic.

Tego ranka jednak żadne wydarzenia z kraju czy ze świata nie były w stanie przykuć jego uwagi. Co chwila spoglądał na budzik stojący na szafce nocnej, jakby wzrokiem chciał ponaglić wskazówki.

Nie potrafił zrozumieć, dlaczego mu było tak spie­szno do pracy. Dawno nie czuł takiego podekscyto­wania. Prawdę mówiąc, od dłuższego czasu właściwie nic go nie podniecało.

Wmawiał w siebie, że wpływ na to mają kłopoty, jakie nękają jego najbliższych. W Prosperino w Kali­fornii, gdzie mieszkali jego rodzice, riie działo się naj­lepiej. Ale w głębi duszy wiedział, że się oszukuje: nie chodziło o rodziców czy rodzeństwo, lecz o niego - Randa.

Nie umiał tego wytłumaczyć. W ciągu ostatnich kil­ku miesięcy stracił zapał do wszystkiego. Nie bawiły go rzeczy, które niedawno sprawiały mu przyjemność. Nużyła go praca, nużyło życie.

Cały czas parł naprzód: wciąż pragnął zwyciężać, wciąż dążył do celu, z poświęceniem walczył w sądzie, dowodził niewinności swoich klientów. To się nie zmieniło.

Od urodzenia odznaczał się ambicją - może dlate­go, że był pierworodnym dzieckiem. Natomiast robił to wszystko jakby z rozpędu, z przyzwyczajenia. Nie wyskakiwał raźno z łóżka, nie gnał do pracy na zła­manie karku. Odeszła mu również ochota do różnych zajęć po pracy. Nie kusiła go kolacja ze znaną modelką, która przyjechała do miasta na sesję fotograficzną, ani weekend na wsi z piękną kobietą; na przyjęcie w Bia­łym Domu szedł z poczucia obowiązku, podobnie jak na imprezę charytatywną, z której dochód przeznaczo­ny był na cele bliskie jego sercu.

Nic go nie interesowało. To było tak, jakby nie po­trafił odnaleźć sensu życia.

A jednak tego ranka, od momentu gdy otworzył oczy, rwał się do działania. Dlaczego?

Wiedział, że diień niczym nie będzie różnił się od poprzednich. Tak jak wczoraj i przedwczoraj, musi wykonać mnóstwo telefonów, odbyć parę spotkań z klientami, napisać kilka pism procesowych, kilka od­wołań, pojawić się w sądzie. I tak do wieczora. A wie­czorem dalsza praca: porządkowanie bałaganu, jaki po sobie zostawiły nierzetelne, niekompetentne sekretarki.

Na szczęście w walce z bałaganem miała mu po­magać Lucy.

Lucy Lowry.

Na myśl o niej poczuł jeszcze większe ożywienie.

Czyżby nowy zapał, jaki w niego wstąpił, był zasługą siostrzenicy Sadie Meeks? To absurd!

A jednak świadomość, że znów ją dziś ujrzy, spra­wiała, że uśmiechał się od ucha do ucha.

Dziwne. Po rozmowie z Lucy miał wrażenie, jakby to ona była szefem, a on kandydatem ubiegającym się o posadę. Ona dyktowała warunki i podejmowała de­cyzje, on na wszystko się godził. Ona ustalała reguły, on je akceptował. A przecież powinno być odwrotnie. Mówiła, co chce, czego oczekuje, na co nie przystanie. Była wygadana, stanowcza, odważna.

Nie przepadał za tymi cechami. Więc dlaczego nie mógł się doczekać, aby ponownie znaleźć się w jej to­warzystwie?

Z kilku conajmniej powodów. Miała niesamowitą figurę. Uwielbiał kobiety szczupłe, lecz kształtne,

• wyraźnie zaokrąglonych piersiach. Gładka mleczna cera też robiła na nim wrażenie, jak również rude loki, które upięła w kok, żeby wyglądać nieco poważniej

• dostojniej.

Podobał mu się także jej nosek - mały, lekko za­darty. Na ogół na ten szczegół twarzy nie zwracał wię­kszej uwagi, ale nosek Lucy pamiętał tak dokładnie, jakby go sam wymodelował.

No i oczy - duże, lśniące, szeroko rozstawione, błę­kitne jak woda! w krystalicznie czystym górskim sta­wie. Widział w nich radość życia, energię, witalność, tupet.

Kiedy tak leżał w łóżku, obserwując przez okno sy­pialni wschód słońca, przyszło mu do głowy, że Lucy

Lowry przypomina postaci, jakie Katherine Hepburn grywała w filmach ze Spencerem Tracy - kobiety piękne, pełne temperamentu, inteligentne, nie dające sobie w kaszę dmuchać, potrafiące dotrzymać kroku mężczyźnie.

Taka też była siostrzenica Sadie Meeks - piękna, bystra, uparta, ekscytująca.

Nie potrafił o niej zapomnieć. Nie potrafił też spo-- wolnić bicia serca, które natychmiast zaczynało łomo­tać, gdy tylko oddawał się rozmyślaniom.

Co to wszystko znaczy? Że po kwadransie rozmowy zadurzył się w swojej nowej sekretarce?

To śmieszne.

Rand nie zakochiwał się od pierwszego wejrzenia. Ostatni raz zdarzyło mu się to na samym początku stu­diów. Od drugiego czy trzeciego wejrzenia też od daw­na w nikim się nie zakochał. Lubił kobiety, uwielbiał spędzać z nimi wolny czas, ale dla żadnej od lat nie stracił głowy.

Z Lucy jednak sprawa wyglądała całkiem inaczej. Był podniecony, przejęty jak uczniak idący na pierwszą randkę. Chyba to o czymś świadczy?

A może nie. Może po prostu przepełnia go radość na myśl, że wreszcie będzie miał do pomocy osobę kompetentną. Że wreszcie ktoś zaprowadzi mu w biu­rze porządek.

Zaczął szukać dziury w całym. I znalazł. Denerwo­wało go, że Lucy uparła się, iż o piątej kończy pracę. Od tego uzależniła swoją zgodę. Ciekawe, dlaczego była taka nieustępliwa. Cóś musi się za tym kryć.

Mężczyzna. Tak, na pewno mężczyzna. Chce mieć wolne wieczory, by móc spotykać się z przyjacielem czy narzeczonym. Na myśl o tym ogarnęła Randa złość. Zdumiała go własna reakcja.

Po chwili zrozumiał - a przynajmniej tak mu się zdawało - skąd się bierze jego niezadowolenie. Ciężko pracował, nie nadążał z robotą administracyjną, a oso­ba, którą przyjął na stanowisko sekretarki, stwierdziła, że bez względu na wszystko ona wychodzi z biura punktualnie o piątej.

Nie było z nią dyskusji. Po prostu oświadczyła, że tak ma być i już. Albo on przystaje na jej warunki, albo ona poszuka sobie innej pracy. Patrzył w te jej duże niebieskie oczy i miał ochotę ją udusić.

Podobna ochota nachodziła go, gdy wyobrażał so­bie, jak po pracy Lucy szykuje się na randkę z uko­chanym.

O psiakrew!

Co go obchodzi jej ukochany? Przecież nic ich nie łączy! Widzieli się dotąd jeden jedyny raz.

- Stanowczo za dużo pracuję - mruknął, zdegusto­wany samym sobą.

No dobrze, stary! Weź się w garść! Lucy Lowry to jedna z wielu kobiet, jakie przewinęły się przez kance­larię, odkąd Sadle przeszła na emeryturę. Przed nią było z dziesięć sekretarek, po niej będzie kolejnych dziesięć. To, co robi po pracy, z kim się spotyka, gdzie chodzi, nie powinno cię w najmniejszym stopniu interesować.

Więc dlaczego na myśl o tym, że za parę godzin podjedzie pod jej dom, serce biło mu szybciej?

Dlatego że...

Nie, nie wiedział. Ale na pewno nie dlatego, że się w niej zadurzył.

Cisnął na bok nie przeczytaną gazetę, odstawił na szafkę kubek i wstał z łóżka, bardziej zły niż podnie­cony.

Jakim prawem Lucy Lowry narzuca mu warunki? Zazwyczaj jak ognia unikał kobiet upartych, pewnych siebie, które wysuwają kategoryczne żądania. Tylko dlatego nie wskazał Lucy drzwi, ponieważ bardzo po­trzebował kogoś do pracy w kancelarii, a Sadie zapew­niała go, że lepszej sekretarki niż jej siostrzenica nig­dzie nie znajdzie.

Idąc pod prysznic, przyłapał się na tym, że znów rozmyśla o Lucy. Wcale nie zastanawiał się, jakie dziewczyna ma kwalifikacje i czy się na niej nie za­wiedzie, przeciwnie, usiłował sobie wyobrazić, jak wy­gląda z rozpuszczonymi włosami, kiedy rude loki wiją się jej wokół twarzy.

Miał nadzieję, że może dziś nie upnie ich w kok.

Dźwięk dzwonka u drzwi rozległ się punktualnie o siódmej dwadzieścia dziewięć.

Lucy nacisnęła klamkę, spodziewając się zastać na progu Randa Coltona; zamiast niego zobaczyła krępego, łysiejącego mężczyznę w mundurze szofe­ra.

Spoglądając ponad jego ramieniem, ujrzała zapar­kowany przy krawężniku czarny samochód. Domyśliła się, że Rand czeka w środku.

- Jeszcze chwila - powiedziała i zamknęła drzwi. Wróciła do salonu. Maks siedział w piżamie na ko­lanach Sadie, tuląc do siebie pluszowego misia.

• No, syneczku, muszę już iść. Pamiętasz, co ci wczoraj mówiłam? Ciocia Sadie zabierze cię do swo­jego domku. Przygotowała dla ciebie pyszne śniadan­ko, a ja zapakowałam ci do plecaka kasetę z filmem o dinozaurach. Możesz go sobie obejrzeć, chyba że bę­dziesz wolał kreskówki. Potem pójdziesz z ciocią do przedszkola. Ciocia chodzi tam czytać dzieciom bajki. A po południu znów wrócisz do domu cioci. Ja muszę zostać w pracy do bardzo późna, ale tylko ten jeden raz. Zadzwonię do ciebie w ciągu dnia, a potem wie­czorem. Dobrze?

Maks skinął z powagą głową. Był bardzo śpiący; rozstanie z matką nie robiło na nim większego wra­żenia.

• Będę za tobą tęsknić, niedźwiadku.

• Ja za tobą też, mamusiu.

• Słuchaj się cioci.

Chłopiec ponownie skinął głową.

Lucy wiedziała, że Sadie zapewni Maksowi dosko­nałą opiekę. Wiedziała też, że mały ucieszy się z to­warzystwa innych dzieci. Łatwo się zaprzyjaźniał, chęt­nie dzieli! swoimi zabawkami. Mimo to miała wyrzuty sumienia, że rozstaje się z nim na tyle godzin.

Tylko ten jeden raz, tylko dziś, powtarzała w my­ślach.

Będzie z dala od syna, ale za to blisko Randa. Na samą tę myśl poczuła się raźniej. I znów ją ogarnęły wyrzuty sumienia. Raźniej? Przecież zaledwie wczoraj go poznała. Wolała jednak nie analizować swoich uczuć.

• Daj buziaka - poprosiła syna.

Chłopczyk rozciągnął usta w szelmowskim uśmie­chu, po czym z całej siły cmoknął ją w policzek. Po chwili nadstawił własny do pocałunku.

• Wezmę do przedszkola triceratopsa.

• Dobrze. Tylko pamiętaj: musisz się nim dzielić z innymi dziećmi.

• W takim razie może wezmę również tyranozaura - oznajmił chłopiec.

• Baw się dobrze, niedźwiadku. Potargawszy syna po włosach, uśmiechnęła się do

Sadie i skierowała do wyjścia.

• Ty również! - zawołała za nią ciotka. Czekający przed domem duży czarny lincoln miał

przydymione szyby. Chociaż nic przez nie nie widziała, czuła, jak z każdym krokiem serce łomocze jej coraz mocniej. Próbowała wmówić w siebie, że to ze zde­nerwowania, ale wiedziała, że się oszukuje. Przyśpie­szone bicie serca nie miało nic wspólnego z pracą ra­czej z pracodawcą.

Nie potrafiła tego zrozumieć. Wczorajsza krótka rozmowa sprawiła, że bez przerwy o nim myślała. Za­sypiając, widziała przed oczami jego wysoką sylwetkę, umięśnione ciało, regularne rysy twarzy, duże dłonie. Widziała je w nocy, a także rano, kiedy się ocknęła.

Obudziła się znacznie wcześniej, niż to było ko­nieczne. I natychmiast zaczęła się zastanawiać, jak ma się ubrać. Po długim namyśle zdecydowała się na swój najlepszy kostium z jasnoniebieskiego kaszmiru. Był to prezent od Sadie, a ponieważ kosztował majątek, wkładała go od wielkiego święta.

Najgorsze było to, że po wczorajszej rozmowie z Randem czekała na dzisiejszy dzień z takim przeję­ciem, z jakim dziecko czeka na pierwszy śnieg lub po­darki od świętego Mikołaja. To twój szef, nie zapomi­naj o tym, powtarzała sobie raz po raz. Zarozumiały, łatwo wpadający w złość - a tacy w ogóle jej nie inte­resowali. Prawdę mówiąc, żadni mężczyźni jej nie inte­resowali.

Kiedy od samochodu dzieliło ją tylko parę kroków, szofer wysiadł pośpiesznie, aby otworzyć jej drzwi. Na myśl o tym, że za moment zobaczy Randa Coltona, poczuła dreszczyk emocji. Na nic zdały się wyrzuty, jakie sobie czyniła, na nic próby zbagatelizowania całej sytuacji.

I wreszcie przez otwarte drzwi ujrzała Randa, a ra­czej jego profil. I poczuła zapach jego wody koloń-skiej.

Był starannie uczesany, dokładnie ogolony. Miał na sobie elegancki garnitur z dobrej gatunkowo wełny, ciemniejszą marynarkę, nieco jaśniejsze spodnie; do te­go śnieżnobiałą koszulę ze złotymi spinkami oraz cie-mnofioletowy krawat z jedwabiu. Przemknęło jej przez myśl, że to nieprzyzwoite, aby mężczyzna był tak przy­stojny już z samego rana.

Podziękowawszy szoferowi, wsiadła do środka. Rand siedział z nogą założoną na nogę. Uniesione ko­lano służyło mu za podkładkę. Opierał na nim skórzany notes, w którym coś zapisywał.

Nie spojrzał na nią, kiedy wsiadła. Nawet się nie przywitał. Ona też nie powiedziała „dzień dobry"; za­miast tego wyraziła zdziwienie:

• Pochodzi pan z Kalifornii i nie umie prowadzić samochodu?

• Oczywiście, że umiem - odparł, nie podnosząc wzroku znad notatek. - Ale odpowiada mi mieszkanie w Georgetown, a nie cierpię jeździć zatłoczonymi au­tobusami czy metrem.

No tak, powinna się była domyślić. Ktoś taki jak on nie korzysta ze środków komunikacji miejskiej.

• Poza tym - kontynuował - jeżeli nie siedzi się za kierownicą, można w tym czasie wykonać całkiem sporo pracy. Wracając więc do pani pytania... mam samochód i potrafię prowadzić, wolę jednak korzystać z usług szofera.

Mówiąc to, nie przerywał pisania. Nie zamierzał wdawać się w przyjacielskie pogawędki.

• W kieszeni na wprost siebie znajdzie pani papier i długopis. Chciałbym podyktować list.

I tak zaczął się jej pierwszy dzień w nowej firmie.

Od tej chwili Lucy nawet nie miała czasu pomyśleć o Randzie jako o przystojnym mężczyźnie. Miała wra­żenie, jakby pracowała z niezwykle mądrym i spraw­nym robotem. Była maksymalnie skoncentrowana, nie pozwalała sobie na sekundę wytchnienia. Notowała uwagi, które należało później uwzględnić przy sporzą­dzaniu pisma procesowego, odpisywała na listy, pa­rzyła kawę, łączyła rozmowy telefoniczne, przynosiła i odnosiła akta.

Rand myślał - i mówił - z szybkością karabinu ma­szynowego. Nic dziwnego, że kolejne sekretarki przy­syłane przez agencje nie wytrzymywały takiego tempa. Facet miał wprost nieludzkie zasoby energii i właści­wie potrzebował dwóch lub trzech sekretarek, a nie

jednej.

Lucy jednak nadążała. Zawsze lubiła wyzwania i właśnie tak traktowała tempo, jakie Rand narzucał, i polecenia, które wydawał. Kilka razy udało jej się nawet przewidzieć, o co ją poprosi, zanim sam otwo­rzył usta. Czuła wtedy ogromną satysfakcję. Chociaż na pewno nie chciałaby wykonywać takiej pracy w tak szaleńczym tempie do końca życia, na razie wszystko się jej podobało. A najbardziej podobał się jej sam Rand Colton.

Po południu, kiedy wyszedł do sądu, znalazła chwi­lę, żeby zadzwonić do Maksa i dowiedzieć się, co syn porabia, ale przez resztę czasu wykonywała swoje obo­wiązki. Dzień zleciał błyskawicznie. Zanim się obej­rzała, na dworze zaczęło się ściemniać.

O szóstej zakończyli sprawy bieżące i przeszli do biblioteki, żeby uporządkować stosy teczek i doku­mentów, które poprzednie sekretarki odkładały na bok i którymi fizycznie nie miały kiedy się zająć.

- Wyciągnij te wygodne buty, które obiecałaś przy­nieść - poradził jej.

Nawet nie zauważyli, kiedy przeszli z sobą na ty.

Wieczorna praca W bibliotece stanowiła miłą od­mianę po wcześniejszej nerwowej harówce. Randa, który w ciągu dnia nie potrafił się na moment odprę­żyć, opuściło napięcie. Zdjął marynarkę, potem ściąg­nął krawat i powiesił go na oparciu fotela. Następnie rozpiął dwa guziki pod szyją i podwinął rękawy ko­szuli, ukazując umięśnione przedramiona, których mógłby mu pozazdrościć niejeden robotnik.

Przeglądali kolejno wszystkie dokumenty. Stosy papierów powoli topniały. Najpierw Rand spraw­dzał, czego dotyczy dane pismo, następnie przekazy­wał je Lucy, mówiąc, do której sprawy trzeba je pod­łączyć.

Było to dość żmudne zajęcie, nie bardzo sprzyjające rozmowie.

Rand pracował w skupieniu, Lucy zaś przyłapała się na tym, że z zapartym tchem czeka, aby panującą w bibliotece ciszę przerwał jego gruby niski głos. Po­dobny do głosu śpiewaka jazzowego w zadymionym nowoorleańskim barze.

Kiedy wszystkie dokumenty zostały wpięte do wła­ściwych teczek, Lucy - przeprosiwszy na moment Randa - wyszła do toalety. Stamtąd zadzwoniła z te­lefonu komórkowego do Maksa, by powiedzieć mu do­branoc. Gdy po paru minutach wróciła do biblioteki, okazało się, że Rand przeniósł teczki do pomieszczenia zwanego szumnie „archiwum". Spędzili w nim resztę wieczoru, układając wszystko w specjalnych segrega­torach.

Była zdziwiona, że Rand jej pomaga. O ile wcześ­niej jego obecność była niezbędna, bo tylko on wie­dział, które dokumenty dotyczą jakiej sprawy, to teraz śmiało mógł zająć się czym innym. A jednak pozostał z nią w archiwum i pracował w pocie czoła.

To miło, pomyślała. Miło, że się nie wywyższa, nie zadziera nosa. Najwyraźniej uważa, że żadna praca nie hańbi. Może i jest wymagającym szefem, ale równie wiele wymaga od siebie, co od innych. To zaś czyni go bardziej ludzkim i przystępnym.

O dziesiątej wieczorem Lucy padała na nos ze zmę­czenia, więc ucieszyła się, kiedy wreszcie wszystko skończyli.

Rand uniósł ręce nad głowę, jakby chciał sięgnąć do sufitu. Sprawiał wrażenie nie mniej wyczerpanego od niej.

• No dobra, basta - oznajmił, strzykając palcami. - Jestem ledwo żywy.

• Ja też. - Lucy potarła szyję.

• Nawet nie miałaś przerwy na kolację.

• Ty też nie - rzekła, śmiejąc się cicho.

• Słuchaj, tuż za rogiem jest taka sympatyczna knajpka. Może wstąpilibyśmy tam? Ja stawiam. W ra­mach podziękowania za pracę.

Randka z szefem zawsze wydawała się jej czymś moralnie nagannym. Ale Colton proponował niewinną kolację po całyrn dniu ciężkiej pracy. Harowała czter­naście godzin bez wytchnienia. Chciał się odwdzię­czyć, powiedzieć, że docenia jej poświęcenie. Nic wię­cej się za tym nie kryło.

Czuła, że powinna odmówić. Wprawdzie nie miała powodu spieszyć się do domu, bo Sadie już dawno położyła Maksa spać, wiedziała jednak, że powinna odmówić.

Z drugiej strony, głód skręcał jej kiszki. Tak, jest głodna, a śpiącemu Maksowi nie robi róż­nicy, czy mama wróci godzinę wcześniej czy później.

• No jak? - spytał Rand.

• Za rogiem, tak? - upewniła się, chociaż jeszcze przed chwilą wyliczała w myślach powody, dlaczego nie należy zaprzyjaźniać się z szefem.

• Tak, dosłownie parę kroków stąd. Możemy przejść tam na piechotę, zjeść kolację i dopiero wte­dy zadzwonić po Franka. Szkoda go wcześniej fa­tygować. Po co ma biedak siedzieć na zewnątrz i na nas czekać?

Frank, szofer Randa, najwyraźniej czekał na wez­wanie pod telefonem, a nie pod budynkiem. Większość ludzi na wysokich stanowiskach wychodzi z założenia, że skoro płaci, to ma prawo wymagać, ale nie Rand. Lucy zdziwiło jego podejście.

Na ogół nie lubiła chodzić wieczorami po centrum miasta, uważała, że to zbyt niebezpieczne, ale spoj­rzawszy na Randa, na jego wysoką sylwetkę, zrozu­miała, że nie ma się czego obawiać.

• Dobrze - zgodziła się. - Mam ochotę odetchnąć świeżym powietrzem.

• To chodźmy.

Pięć minut później zjechali na dół windą i wyszli z budynku.

• Tędy. - Rand skinął głową w prawo, po czym włożył skórzane rękawiczki w identycznym czarnym kolorze co płaszcz z wielbłądziej wełny, który miał na sobie.

Lucy również wyjęła z kieszeni płaszcza rękawicz­ki. Mimo późnej pory miasto tętniło życiem. Ruch uli­czny był niewiele mniejszy niż za dnia, przechodniów też było sporo.

Drogę do skrzyżowania odbyli w milczeniu. Lucy czuła, jak spływa z niej zmęczenie. Podejrzewała, że Randa też opuszcza napięcie.

Knajpka faktycznie znajdowała się tuż za rogiem, na parterze sąsiedniego budynku. Na wprost wejścia mieściła się wysoka lada ze stołkami barowymi, resztę pomieszczenia zajmowały stoliki, każdy za przepierze­niem. Mniej więcej połowa z nich była zajęta.

Biorąc Lucy pod rękę, Rand skierował się do pu­stego boksu pod oknem.

• Do późna pan dziś pracował, mecenasie! - za­wołała stojąca za ladą kelnerka, która po chwili ruszyła w ich stronę.

Była to kobieta w średnim wieku, o włosach przy­strzyżonych na jeża i z dużym czarnym pieprzykiem pod lewym okiem. Miała na sobie zieloną, zapinaną na guziki sukienkę, biały fartuszek i białe buty.

Rand odpowiedział na jej pozdrowienie przyjaznym tonem, jakby znali się od wielu lat, po czym nawet nie pytając Lucy, na co ma apetyt, zamówił dwa Nie­bieskie Specjały.

• Na Niebieski Specjał składa się pieczeń, frytki, sałatka i bułka - wyjaśnił po odejściu kelnerki. - O tej porze nie wolno zamawiać niczego z grilla. Ruszt czy­szczony jest raz dziennie, z samego rana, więc do wie­czora... słowem, lepiej nie ryzykować. Zapomniałem cię uprzedzić przed wejściem, a w obecności Gail nie bardzo mi wypadało. Jest współwłaścicielką lokalu i poczułaby się urażona.

Lucy, która była zła na Randa, że podejmuje za nią decyzję, skinęła ze zrozumieniem głową. Złość minęła jak ręką odjął. Trudno bowiem mieć do kogoś pretensję o to, że jest miły i nie chce sprawić innym przykrości.

Po chwili Gail wróciła z dzbankiem wody i spytała, czy podać im kawę.

Tym razem Rand popatrzył na Lucy, czekając, by sama udzieliła odpowiedzi.

• Nie, poproszę herbatę jaśminową - zdecydowała.

• A ja mrożoną.

Wierzchnie okrycia położyli obok na pustym krze­śle.

Siedzieli naprzeciwko siebie. Wprawdzie cały dzień spędzili razem, ale wcześniej mieli dzidsiątki spraw na głowie, a teraz... Teraz dzieliła ich tylko szerokość sto­lika.

Widok w dalszym ciągu podobał się Lucy - Sadie nic nie przesadziła, mówiąc, że Rand jest przystojny - ale sama chętnie schowałaby się przed natarczywym spojrzeniem jego niebieskich oczu. Czuła się niemal jak eksponat w muzeum.

- Skoro dorastałeś w Kalifornii, to dlaczego posta­nowiłeś przenieść się do Waszyngtonu? - spytała, prze­rywając ciszę.

- Jako dziecko przyjeżdżałem tu z mamą w odwie­dżiny do ojca. W owym czasie tata piastował urząd senatora. Waszyngton wywarł na mnie ogromne wra­żenie. Potem, po pierwszym roku studiów prawni­czych, spędziłem tu letnie wakacje. Na stażu. Haro­wałem dwanaście godzin dziennie, sześć dni w tygo­dniu. Pracy miałem dużo, ale miasto wciąż mi się po­dobało. Po zakończeniu studiów uznałem, że właśnie tu chcę otworzyć kancelarię.

• Twoja rodzina nadal mieszka w Kalifornii?

Zauważyła, że z jego twarzy zniknął wieczorny za­rost. Widocznie w tym czasie, kiedy ona dzwoniła z ła­zienki do domu, Rand zdążył się ogolić.

• Hacienda del Alegria. Tak się nazywa nasz dom w Prosperino. Mieszkają tam rodzice, część rodzeń­stwa i prawie rodzeństwa.

• Rodzeństwa i prawie rodzeństwa?

• Moi rodzice są dość wyjątkowi, jeśli chodzi o po­tomstwo. Mają sześcioro własnych dzieci i niemal dru­gie tyle adoptowanych lub przybranych.

• Naprawdę? -zdziwiła się.

Po tym, co mówił na temat samotnych matek pra­cujących w charakterze sekretarek, uznała, że nie prze­pada za dziećmi.

• Nie miałeś tego rodzicom za złe? Że biorą pod swój dach obce dzieci i zapewniają im opiekę?

Kelnerka postawiła na stoliku zamówione dania.

• Czy miałem im za złe? - Posolił frytki. - Dla­czego miałbym mieć za złe? Skąd ci to w ogóle przy­szło do głowy?

Lucy skosztowała kawałek pieczeni.

• Bo z takim żarem wypowiadałeś się przeciwko przyjmowaniu do pracy samotnych matek...

• Tylko dlatego, że dzieci przeszkadzają im w pra­cy. Ale przeciwko dzieciom nic nie mam. Lubię je. A z przybranym rodzeństwem łączą mnie doskonałe stosunki.

• Jak to się zaczęło? Czy rodzice najpierw wzięli cudze dziecko, potem mieli własne i tak na zmianę to rodziło im się własne, to przyjmowali kolejne sieroty pod swój dach? Czy może najpierw mieli własne dzie­ci, ale chcieli powiększyć rodzinę?

• Najpierw było nas siedmioro. Ojciec, matka, ja, Sophie, Amber i bliźniacy Michael i Drake. Kiedy miałem trzynaście lat, jadącego rowerem Michaela po­trącił pijany kierowca. Michael zginął. Nasz świat legł w gruzach. Ojciec wpadł w depresję. Długo nie mógł się pozbierać. Któregoś dnia opowiedział mamie o pewnych: sprawach ze swojego dzieciństwa. Pod wpływem jego opowieści mama spytała, czy nie mo­gliby zaadoptować jakiegoś biednego dziecka. Ojciec zgodził się. To go odmieniło. Zrozumiał, że najważ­niejszą rzeczą w życiu jest rodzina. Dla niej zrezyg­nował z polityki. Od tamtej pory rodzina zaczęła nam się rozrastać. Ojciec z matką stali się znani z tego, że roztaczają opiekę nad sierotami, że niektóre przyjmują pod swój dach. W dziewięćdziesiątym pierwszym roku ktoś nawet zostawił im niemowlę na słomiance przed drzwiami.

• O rany! Muszą być wspaniałymi rodzicami.

• E tam. Są całkiem normalni. I jak normalni lu­dzie mają zalety i wady. Ale nie narzekam. Moje dzie­ciństwo należało do wyjątkowo szczęśliwych. Cierpia­łem tylko z jednego powodu: że mieszkaliśmy z mamą w Kalifornii, a ojciec większość czasu spędzał w Wa­szyngtonie. Był ciągle nieobecny. Może dlatego nie kwapię się do zatrudniania samotnych matek. Kiedy ma się dzieci, powinno się z nimi jak najwięcej prze­bywać. A ja od swoich sekretarek wymagam, żeby by­ły dyspozycyjne. Pracuję do późnych godzin. Dlatego sam nie mam dzieci. Nie można w równym stopniu poświęcić się pracy i wychowaniu potomstwa. Kiedy jest się rodzicem, dzieci są najważniejsze.

• Czyli na pracę u ciebie może liczyć wyłącznie osoba bezdzietna?

• Tak. Mnóstwo czasu spędzam w biurze i potrze­buję sekretarki, która...

• Byłaby na każde twoje wezwanie.

• Zamierzałem powiedzieć: która traktowałaby pra­cę równie poważnie, jak ja.

• I gotowa byłaby dla niej zrezygnować z życia osobistego.

Roześmiał się.

• Jesteś bezlitosna.

• Ja? Raczej ty w swoich żądaniach. Popatrzył na nią z rozbawieniem, ale i irytacją

w oczach.

Ponieważ oboje skończyli kolację, wyjął z kieszeni telefon komórkowy i podał szoferowi adres, pod któ­rym może ich odebrać.

- Uważam, że należy jasno ustalić priorytety - oz­najmił, rozłączywszy się. - Jeżeli człowiek ma dzieci, powinien poszukać sobie pracy, która nie kolidowałaby z jego obowiązkami rodzicielskimi. Jeżeli natomiast ma pracę wymagającą poświęcenia...

• Lub wymagającego szefa.

• ...lub wymagającego szefa, wtedy nie powinien decydować się na dzieci, ponieważ byłoby to wobec nich nie fair.

• Wszystko jest dla ciebie czarne lub białe?

• Nie wszystko. Ale to tak.

• Czyli bezdzietny szef i bezdzietna sekretarka?

• Owszem.

• Zawsze tak będzie?

Nie czekając na rachunek, Rand położył na stoliku dwa banknoty dwudziestodolarowe.

• Nie wiem. Nie mam pewności, czy nadaję się na ojca. Może kiedyś zmienię zdanie. Na przykład, kiedy przejdę na emeryturę.

• Co? - Lucy parsknęła śmiechem. - Chcesz mieć dzieci na starość?

Oboje sięgnęli po płaszcze.

• Na żadną starość. Zamierzam być młodym eme­rytem.

• Nie wierzę.

• W co?

• Że za kilka lub kilkanaście lat zrezygnujesz z pra­cy. Jesteś pracoholikiem. Tacy jak ty nie przechodzą wcześnie na emeryturę.

• W takim razie nie będę miał dzieci.

• Szkoda.

Akurat gdy wyszli z lokalu, czarny lincoln zatrzy­mał się przy krawężniku.

• Dlaczego tak uważasz?

• Bo słuchając cię, odnoszę wrażenie, że rodzina jest dla ciebie ważna.

• To prawda. Jest ważna. Od początku próbuję ci to wyjaśnić. Kiedy ma się żonę i dzieci, powinno się je stawiać na pierwszym miejscu.

• Ciebie jednak zadowala praca.

• Tak.

• Ale praca nie usiądzie ci na kolanach, nie przytuli się, nie uśmiechnie, nie poprosi cię o przeczytanie baj­ki i nie zawiąże ci sznurowadła, kiedy będziesz za sta­ry, aby się schylić.

• Lubię swoją pracę.

- Na tyle, żeby wszystko dla niej poświęcić? Rozciągnął usta w szelmowskim uśmiechu.

• Nie wszystko - odparł. - Tylko dzieci. Z nicze­go więcej nie rezygnuję.

Lucy wywróciła oczami.

• Poddaję się - rzekła, czując dreszczyk podnie­cenia.

Bała się kontynuować rozmowę. Z tego, co Sadie mówiła, Rand cieszył się powodzeniem wśród pań. Czyli z towarzystwa płci pięknej nie rezygnował.

• A tak dobrze ci szło! - stwierdził, nie kryjąc za­wodu. Lubił wyzwania, potyczki słowne, ciekawą wy­mianę zdań.

Wsiadłszy do samochodu, Lucy nie przesunęła się na sam koniec siedzenia, Rand zaś przysunął się bar­dziej na środek, niż musiał. W pierwszej chwili nie zwróciła na to uwagi, ale potem spostrzegła, że ich kolana dzieli najwyżej dwadzieścia centymetrów. W dodatku Rand trzymał rękę na oparciu siedzenia. Gdyby odchyliła do tyłu głowę...

Nie! Wiedziała, że musi się wziąć w garść. Opanuj się, Lucy. Zaczęła liczyć w myślach do dziesięciu.

• Podziękuj ode mnie ciotce.

• Za co? Że podesłała ci partnera sparingowego? Wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Za to również. Ale głównie za to, że przysłała mi najlepszą sekretarkę, jaką miałem od czasu, kiedy mnie porzuciła.

Wcale mnie nie miałeś...

W ostatniej chwili Lucy ugryzła się w język.

Boże, co mi odbiło? - zastanawiała się nerwowo. Sama siebie nie poznawała. Niewiele brakowało, by zaczęła flirtować z Randem. Jeden dzień w pracy, jed­na kolacja i już? Sądziła, że jest bardziej odporna na męskie wdzięki.

Ale jej opór malał z każdą sekundą. Siedzieli tak blisko siebie, a on był taki przystojny, taki seksowny, taki czarujący, taki...

Przestań! - zganiła się w myślach.

Nie pomogło. Tym bardziej że Rand wpatrywał się w nią z takim wyrazem, jakby dokonał ważnego od­krycia. W jego spojrzeniu dostrzegła podziw - nie dla jej zdolności jako sekretarki, lecz dla jej urody jako kobiety. Podziw, zdumienie i... tak, chyba zachwyt.

A potem utkwił wzrok w jej źrenicach. Poczuła żar, jakby cała płonęła. Oczami wyobraźni zobaczyła, jak się całują. Rand pochyla głowę, przywiera ustami do jej warg. Ona gorliwie odwzajemnia pocałunek...

Nie, to byłby błąd, duży błąd. Nie powinna za­dawać się ze swoim szefem. Zaschło jej w gardle. Nie umiała powstrzymać biegu myśli. Ciekawa była smaku jego warg, tego, czy są miękkie, czy twarde, natarczywe czy uległe, zastanawiała się, czy pier­wszy pocałunek odznaczałby się delikatnością czy pi­kanterią, czy usta i język Randa byłyby równie nie­strudzone, jak on sam?

A ręce? Te duże silne dłonie, które cały dzień ob­serwowała z fascynacją? Czy byłyby ciepłe i czułe, czy może nerwowe i niespokojne? Czy ich dotyk wy­starczyłby, aby zapomniała o wszystkich obawach i lę­kach? Aby oddała się rozkoszy, jakiej dawno nie za­znała?

Czy byłaby to tylko chwila, kilka cudownych sza­lonych sekund? A może pocałunek trwałby długo, do­póki usta by jej nie zdrętwiały, a ciała nie rozpalił ogień?

Nagle zdała sobie sprawę, że pochyla się do przodu. Nieznacznie, prawie niezauważalnie. Wystraszyła się. Nie chciała niczego zdradzić, to, o czym myślała, mu­si pozostać jej tajemnicą.

Czym prędzej wyprostowała się.

- To o której mam być gotowa w poniedziałek? -spytała ni stąd, ni zowąd.

Zabrzmiało to dość obcesowo, a przecież chciała tylko pokryć własne speszenie.

Rand uśmiechnął się pod nosem. Jakby odgadł jej najskrytsze pragnienia. Jakby wszystkiego się domy­ślił.

• Myślę, że zasłużyliśmy na późniejszy start. Wpadnę po ciebie o ósmej.

Samochód zatrzymał się przed jej domem. Lucy odetchnęła z ulgą. Przynajmniej dziś się nie zbłaźni.

Otworzyła szybko drzwi, zanim szofer zdążył wy­siąść.

• A więc widzimy się w poniedziałek o ósmej -powiedziała, siląc się na rześki, wesoły ton.

• Lucy...

Niczego od niej nie chciał. Tylko tego, aby została chwilę dłużej.

- Słucham? - spytała przez ramię. Jedną nogą stała już na chodniku.

• Jeszcze raz dziękuję. Gdybyś zdecydowała się na tę pracę, chętnie przyjąłbym cię na stałe.

Praca. Na stałe. A zatem cały czas pamiętał, kim są: szefem i podwładną. Twardo stąpa po ziemi. W przeciwieństwie do niej, która zaczęła bujać w ob­łokach.

• Na pewno się nie zdecyduję - oznajmiła chłodno. - Ale w poniedziałek z samego rana ponaglę kierow­nika agencji, której zleciłeś poszukiwanie pracownicy. Mogę nawet przeprowadzić wstępną selekcję... - Na moment zamilkła. - Dobranoc, Rand. - Wysunęła dru­gą nogę z samochodu. - Dzięki za kolację.

Skinął na pożegnanie głową.

• Do poniedziałku, Lucy.

Zostawiając otwarte drzwi - Frank przytrzymywał je ręką - energicznym krokiem ruszyła w stronę domu. Tak, do poniedziałku.

Czyżby słyszała w jego głosie nutę żalu? Nie, pew­nie znów wyobraźnia płata jej figla.

Przekręcając klucz w zamku, zastanawiała się, co jest groźniejsze: zbyt bujna fantazja, o którą nigdy do­tąd się nie podejrzewała, a którą natura ją widocznie obdarzyła, czy urok, jaki roztaczał wokół siebie Rand Colton?

ROZDZIAŁ TRZECI

Nie odstępował jej na krok. Towarzyszył jej w pią­tek wieczorem, kiedy kładła się spać, towarzyszył w so­botę rano, kiedy się obudziła, był przy niej przez cały weekend oraz w poniedziałek rano, kiedy leżała w łóż­ku, czekając, aż zadzwoni budzik.

Była tym faktem mocno zaniepokojona.

Nie tylko nie umiała przestać myśleć o Randzie, ale w dodatku jej myśli obracały się ciągle wokół spraw męsko-damskich. Chyba całkiem oszalała! Snuła rojenia o pieszczotach i pocałunkach. Przed oczami stawał jej obraz Randa, który bierze ją w ramiona, a ona mu ulega.

Wiedziała, że powinna się otrząsnąć. Na miłość bo­ską, przecież jest jej szefem! Człowiekiem ambitnym, bez reszty oddanym pracy, który jak ognia wystrzega się samotnych matek; nie chce ich ani w firmie, a tym bardziej w życiu. Powinna to sobie stale powtarzać. Tylko dlatego, że facet jest fascynujący, nie można tra­cić dla niego głowy.

A że Rand jest fascynujący, nie ulega najmniejszej wątpliwości. Fascynujący, inteligentny, przystojny. W dodatku jest doskonałym prawnikiem, takim, jakim sama chciała być, zanim los postanowił inaczej.

Rand Colton... człowiek o zdecydowanych poglą­dach, wierzący w sens swojej pracy, czarujący, elegan­cki, odznaczający się charyzmą i poczuciem humoru.

Stop! Opanuj się! - skarciła się w duchu. Miała świadomość, że zachowuje się jak największa wielbi­cielka Randa. Może, przyszło jej do głowy, powinien był ją przyjąć na stanowisko swojego rzecznika pra­sowego, a nie sekretarki czy asystentki.

Oj, źle się z nią dzieje. Bardzo źle.

Poznali się w czwartek, w piątek przepracowali ra­zem cały dzień, właściwie nic o nim nie wiedziała, a wychwala go pod niebiosa. Stanowczo powinna coś z tym zrobić.

Ale czuła się totalnie bezradna.

Powtarzała sobie, że jest dorosła i odpowiedzialna. Dość ma problemów na głowie. Musi się skupić na wychowaniu syna i zapewnieniu im obojgu środków do życia. Nie ma czasu bujać w obłokach i oddawać się marzeniom, tak jak to czyniła przez cały weekend. A tym bardziej nie ma czasu na flirty czy romanse. Bo oczywiście, w wypadku Randa, o żadnym poważ­niejszym związku nie może być mowy.

Skoro to wie, dlaczego nie potrafi przestać o nim myśleć? Może dlatego, że zbyt długo żyła samotnie? Ze zbyt długo wszystkiego sobie odmawiała? Jest mło­dą, atrakcyjną kobietą, która ostatni raz umówiła się na randkę prawie pięć lat temu. Nie tylko nie widywała się z mężczyznami, ale większość czasu spędzała z dzieckiem. Odkąd miesiąc temu zrezygnowała z pra­cy w bibliotece prawniczej w Kalifornii, by przenieść się do Waszyngtonu, zdarzało jej się całymi dniami nie rozmawiać z osobą dorosłą.

A więc może o to chodzi? Że jest spragniona nic tylko towarzystwa mężczyzn, ale w ogóle świata lud/i dorosłych?

Jeśli tak, to nic dziwnego, że po paru godzinach z Randem Coltonem zakręciło się jej w głowie.

A więc nie powinna się martwić. Jest to najnormal­niejsza reakcja pod słońcem. Po latach opuściła swoją pustelnię i zachłysnęła się kolorem, gwarem, życiem.

Ponieważ zaś w wędrówce po świecie dorosłych to­warzyszył jej ktoś taki jak Rand Colton, któremu nie­wiele kobiet umiałoby się oprzeć, czuła dreszczyk pod­niecenia. Oczywiście jej myśli odbywały własną wę­drówkę, zapuszczały się w tereny dzikie, nieznane. W świat fantazji.

Ale fantazjować wolno, uznała. Marzenia nikomu nie wyrządzają krzywdy. Musi się tylko pilnować, aby na marzeniach się skończyło.

I żeby Rand nie zorientował się, co się jego sekre­tarce roi w głowie. Chyba się nie domyśla?

Przypomniała sobie, jak wracali w piątek do domu. Oczami wyobraźni widziała, jak Rand bierze ją w ra­miona i przywiera ustami do jej warg. Kiedy po chwili ocknęła się z zadumy, Rand spoglądał na nią z taje­mniczym uśmiechem, jakby czytał w jej myślach.

Nie, to śmieszne. Mógł mieć dziesiątki powodów, aby się uśmiechać. Co nie zmienia faktu, że siedział z wzrokiem utkwionym w jej twarz. Czyli uśmiech mógł oznaczać, że podoba mu się to, co widzi.

Przeraziła się. A jednocześnie była zła, że nie po­trafi okiełznać myśli.

Co innego ona, a co innego on. Wolałaby nie wzbu­dzać w nim takich emocji, jakie on wzbudzał w niej. To by tylko niepotrzebnie skomplikowało całą sytu­ację.

Każda kobieta lubi być dowartościowana i podzi­wiana, ale Lucy dobrze wiedziała, czym to może gro­zić. Na przykład urodzeniem Maksa, którego wycho­wywała samotnie.

Tyle że tym razem nie mogłaby twierdzić, że została oszukana czy wprowadzona w błąd. Rand Colton od początku stawia sprawę jasno. Nie życzy sobie mieć dzieci.

• Skup się na czymś innym - szepnęła, leżąc w półmroku, jakby słowa wypowiedziane na głos mia­ły większą siłę oddziaływania.

Powinna przestać myśleć o tym, jak miło się jej z Randem pracowało, o kolacji, na którą ją zaprosił,

• rozmowie, jaką prowadzili, a przede wszystkim o je­go cudownych niebieskich oczach, o szerokich ramio­nach, o silnych dłoniach, które...

• Starczy już! Basta! Przestań! - zawołała z wście­kłością.

Nie udawała. Autentycznie pragnęła skierować my­śli na inne tory. Nie chciała, aby jakikolwiek mężczy­zna ją pociągał. Sama też nie chciała być obiektem niczyjego zainteresowania. Musiała zachować siłę

• niezależność.

Chwila słabości, jakiej uległa przed laty, zakończyła się ciążą. Lucy nie żałowała tego, co się stało. Kochała syna. Za nic w świecie nie cofnęłaby czasu.

Ale nie zamierzała pozwolić, aby sytuacja jeszcze kiedykolwiek się powtórzyła. Nie poradziłaby sobie ani finansowo, ani emocjonalnie.

Ojciec Maksa bardzo ją skrzywdził. Wylała przez niego morze łez. Teraz też zbierało jej się na płacz, ilekroć Maks pytał, dlaczego nie ma tatusia, tak jak jego koledzy.

Po urodzeniu syna powzięła silne postanowienie, że zrobi wszystko, aby nigdy więcej nie narazić siebie i dziecka na ból, jaki sprawił jej mężczyzna, w którym zakochała się przed laty. Mężczyzna, który nie miał zamiaru ani ochoty zbaczać z obranej drogi tylko dla­tego, że jego młoda przyjaciółka zaszła w ciążę.

- Otrzeźwiej, Lucy. Przestań bujać w obłokach -powiedziała do siebie, akurat gdy zadzwonił budzik.

Wystarczy, że raz miała do czynienia z takim fa­cetem jak Rand Colton. Bo pod wieloma względami ojciec Maksa był do niego podobny.

Tak, jeden raz w zupełności wystarczy.

Kwadrans przed ósmą pojawiła się Sadie, która naj­pierw zamierzała pobawić się z Maksem w domu, a potem, około dziesiątej, odprowadzić go do przed­szkola.

Lucy pożegnała się z synem wcześniej, tak żeby być gotowa do wyjścia, kiedy tylko szofer zadzwoni do drzwi. Niemal stratowała biednego Franka, tak bardzo się spieszyła.

Ale kiedy otworzył tylne drzwi lincolna, jej oczom ukazało się puste siedzenie.

Popatrzyła na niego pytająco, po czym ponownie utkwiła wzrok w pustym wnętrzu wozu.

• Pan Colton umówił się na śniadanie z klientem - wyjaśnił szofer. - Właśnie podrzuciłem go do cen­trum. Pani też mam nie odwozić bezpośrednio do biura. W kieszeni za fotelem pasażera pan Colton zostawił dla pani listę rzeczy do zrobienia.

• Nic mi nie mówił o tym, że... - zaczęła Lucy, ale szybko ugryzła się w język.

Zdenerwował ją własny skomlący ton. Zachowuje się tak, jakby ona i Rand mieli wspólne plany na dzi­siejszy dzień, plany, które Rand samowolnie zmienił i nawet nie raczył jej o tym osobiście powiadomić.

Ale po pierwsze, nie mieli żadnych wspólnych pla­nów, a po drugie, nie musiał się jej z niczego tłuma­czyć. I tak powinna być mu wdzięczna, że przysłał po nią szofera.

• Doskonale - poprawiła się.

Miała nadzieję, że Frank nie wyczuł nuty zawodu w jej głosie. Wsiadła do samochodu z taką miną, jakby całe życie jeździła do pracy elegancką limuzyną i nie czekając, aż Frank zamknie drzwi, sięgnęła do kieszeni po list, który zostawił jej Rand.

Rozłożyła kartkę. Właściwie nie był to list, raczej lista spraw do załatwienia. W punktach. Napisana su­chym, bezosobowym tonem. Nie było żadnego: „Dzień dobry". Żadnego: „Czy mogłabyś zająć się tymi spra­wami? Zapomniałem ci o nich wspomnieć w piątek".

Ani: „Mogłem cię uprzedzić, że dziś będziesz sama, ale zupełnie wyleciało mi to z głowy!". Były tylko po­lecenia.

Nie musi z tobą uprawiać korespondencji, jesteś je­go sekretarką, nie narzeczoną! - przywołała się do po­rządku.

Zaczęła czytać:

1. Odbierz rzeczy z pralni chemicznej.

2. Załóż lokatę według załączonej instrukcji.

3. Kup w kwiaciarni trzy bukiety, do każdego z nich
dołącz karteczkę. Na pierwszej napisz: „Sto lat, Deidre.
Rand". Na drugiej: „Gratuluję awansu, Bunny. Cieszę się,
że mogliśmy go razem uczcić. Rand". Na trzeciej: „Ve-
ronico, dzięki za wspaniały wieczór. Rand".

Lista zawierała więcej punktów, ale Lucy jedynie rzuciła na nie okiem. Była zbyt oszołomiona, aby się na nich skupić. Przeczytała ponownie pierwsze trzy polecenia, trzecie przeczytała z pięć razy, za każdym razem czując, jak ogarnia ją coraz większa wściekłość.

Do diabła, co on sobie wyobraża? Że jest jego słu­żącą? Przynieś, załatw, kup. Wstąp do pralni, do banku i kwiaciarni po bukiety dla przyjaciółek. Nawet nie dla jednej przyjaciółki, ale dla trzech! Dla Deidre, Bunny i Veroniki.

Despota, psiakrew! Pan i władca. Lowelas przeklę­ty! Nie prosi, tylko rozkazuje. Zrób to, zrób tamto. Niczym kochająca żona ma odbierać jego pranie, cho­dzić do banku, a jednocześnie pisać za niego liściki miłosne!

Co za tupet! Co za bezczelność! Jakim prawem...

Pohamowała furię, wzięła kilka głębokich odde­chów. Dlaczego się złościsz? - spytała samą siebie. Przecież nic was nie łączy. Jesteś tylko sekretarką.

Wprawdzie zgłaszając się do pracy, nie sądziła, że załatwianie prywatnych spraw szefa będzie należało do jej obowiązków. Nikt jej o tym nie uprzedził, a gdyby uprzedził, stanowczo by się temu sprzeciwiła. Podej­ście Randa rozgniewało ją. Najbardziej oczywiście zi­rytował ją punkt trzeci. Ilekroć patrzyła na kartkę i wi­działa imiona kobiet, dla których miała kupić kwiaty, wszystko się w niej gotowało. Ale dlaczego?

Znała odpowiedź na to pytanie. Bo jest zazdrosna.

Wzdrygnęła się na samą myśl.

Tak, zżerała ją zazdrość. Bezpodstawna, niczym nie­usprawiedliwiona zazdrość. Zazdrość, której nie miała prawa czuć. Jest w końcu tylko sekretarką Randa!

Sadie wspomniała jej, że Rand ma duże powodzenie u kobiet. Puściła to mimo uszu. W końcu co ją to ob­chodzi? Jego życie prywatne zupełnie jej nie dotyczy.

Ale po jednym dniu pracy nagle zaczęto dotyczyć. Wszystko się zmieniło.

Chyba zwariowała! Bez względu na to, jak dotąd żyła, bez względu na swoją samotność, tęsknoty, pra­gnienia, powinna mieć więcej oleju w głowie.

Może dobrze się stało, pomyślała, starając się otrząs­nąć, uwolnić od fascynacji Randem, że zostawił jej tę kartkę z poleceniem kupna kwiatów dla przyjaciółek.

Przynajmniej wie, czego się spodziewać. Ma przed oczami niezbity dowód na to, jakim jest człowiekiem. Dowód na to, że nie powinna opuszczać gardy i ulegać wdziękom playboya.

Z kartki, którą trzymała w dłoni, jasno bowiem wy­nika, że Rand nie spełni jej oczekiwań. Ten facet prze­biera w kobietach jak w ulęgałkach, traktuje je przed­miotowo, a do dzieci podchodzi z dystansem.

Nic ci do tego, Lucy, tłumaczyła sobie. Jesteś jego podwładną, niczym więcej. Będziesz u niego praco­wać, dopóki nie znajdzie sobie kogoś na stałe, i ani dnia dłużej.

Samochód zatrzymał się przed pralnią chemiczną. Punkt pierwszy na liście.

Wysiadając z auta, czuła bolesny ucisk w gardle. Jakoś nie mogła pogodzić się z faktem, że ona i Rand mają tak odmienne cele. Są jak dwa pociągi jadące w przeciwnych kierunkach.

Jej celem jest wychowanie syna, zapewnienie mu opieki i tego wszystkiego, czego może potrzebować w życiu.

Celem Randa jest życie lekkie, przyjemne i bez zo­bowiązań, najlepiej w towarzystwie Deidre, Bunny i Veroniki.

- No i co, Maks? Powiedziałeś mamusi, kim chcesz być, jak dorośniesz?

Sadie zaprosiła Maksa i Lucy do siebie na kolację. Podczas gdy obie z Lucy szykowały w kuchni sałatkę, chłopiec siedział przy stole, kolorując obrazki w swo­jej nowej książeczce do malowania.

- Jeszcze nie.

• Bajka, którą czytałam dziś dzieciom w przed­szkolu, była o ludziach wykonujących różne zawody

• wyjaśniła Sadie, widząc zdziwione spojrzenie Lucy.

• Potem długo dyskutowaliśmy na ten temat.

• Ostatnio Maks chciał być pilotem bombowca al­bo policjantem.

• Ale już nie chcę - stwierdził rzeczowo chłopiec, nie podnosząc wzroku znad rysunku. - Teraz chcę zo­stać palantologiem. To taki człowiek, który pracuje w muzeum i składa kości dinozaurów. Poza tym chcę grać na gitarze i śpiewać.

• Czyli będę mamą paleontologa i muzyka rocko­wego, tak? - spytała Lucy.

• Dzisiaj w przedszkolu Maks zademonstrował wszystkim swoje talenty muzyczne - oznajmiła Sadie, po czym z trudem powstrzymując wesołość, dodała:

• Może namówimy go, aby wystąpił dla nas po kolacji. Warto to zobaczyć.

• W zeszłą sobotę nie mogłam go oderwać od te­lewizora. Siedział jak zahipnotyzowany, oglądając sta­ry film z Elvisem Presleyem. Tylko mi nie mów, że mój syna wyrasta na drugiego Elvisa!

• Dam ci dobrą radę. Zamiast oszczędzać na jego studia, zacznij zbierać pieniądze na wyszywane ceki­nami lśniące garnitury, paski z wielkimi klamrami i peruki z baczkami. Maks odśpiewał „Niebieskie za-mszaki" jak zawodowiec. Wszyscy poderwali się do tańca. Jeśli myślisz, moja droga, że twój syn jest nie­śmiały, to się grubo mylisz.

Nie przerywając kolorowania, Maks z szerokim uśmiechem na twarzy przysłuchiwał się rozmowie.

Lucy zamierzała poprosić syna, żeby zaśpiewał pio­senkę Elvisa już teraz, a nie po kolacji, kiedy nagle rozległ się dzwonek do drzwi.

• Mój drugi, a właściwie to trzeci gość - rzekła Sadie.

Wytarła ściereczką ręce i ruszyła do holu.

• Nie wiedziałam, że poza nami ciocia jeszcze ko­goś zaprosiła - powiedziała Lucy. - A ty wiedziałeś?

Maks skinął głową.

- Pomagałem nakryć do stołu.

Oczywiście Lucy wcale nie przeszkadzało, że w większym gronie zasiądą do kolacji. Lubiła pozna­wać nowe osoby, zwłaszcza odkąd przeniosła się do Waszyngtonu. W Kalifornii miała przyjaciół, a tu pra­wie z nikim się nie widywała.

Raptem doleciał ją z holu niski męski głos.

Zamarła. Był to bowiem głos Randa.

Radość, którą poczuła na myśl, że pozna jakąś miłą osobę, znikła. Ogarnęła ją panika.

Nie wspomniała ciotce o jednym z warunków, jakie musi spełniać sekretarka Randa: nie może mieć dzieci. Nie wspomniała też o tym, że nie przyznała się Ran­dowi do Maksa. Jakoś nie było ku temu okazji.

Nie, nieprawda. Nie wspomniała dlatego, że było jej wstyd. Nigdy dotąd nie ukrywała faktu, że ma syna. Ale ponieważ pracowała u Randa tylko czasowo, uz­nała, że swoje małe kłamstewko zachowa przed ciotką w tajemnicy.

Rodzice ją uczyli, że kłamstwo ma krótkie nogi. I faktycznie. Nie przyszło jej do głowy, że Sadie za­prosi Randa na wspólną kolację.

• A oto i oni - rzekła Sadie, prowadząc Randa do ciepłej kuchni, którą wypełniał zapach obracającego się na rożnie kurczaka. - Moje dwa największe skarby: Lucy i jej syn Maks. Nie miałeś jeszcze przyjemności poznać Maksa, prawda, Rand?

Lucy najchętniej by stąd uciekła, ale było za późno. Gdyby zawczasu wiedziała, kogo Sadie zamierza za­prosić, wymówiłaby się od przyjścia albo chociaż wy­dumałaby, co powiedzieć Randowi. Podniósłszy głowę znad sosu winegret, zobaczyła swojego szefa, który ze skonfundowaną miną spoglądał na Maksa.

Przeniosła wzrok na Maksa i przeraziła się. Chło­piec sprawiał wrażenie, jakby zakochał się w Randzie od pierwszego wejrzenia. Oczy lśniły mu z przejęcia, twarz rozjaśniał wielki, promienny uśmiech.

• Maluję tyranozaura. Tyranozaury to te, które zjad­ły resztę dinozaurów.

• Naprawdę? Nie wiedziałem - oznajmił całkiem przyjaznym tonem Rand, po czym, z zachmurzonym już czołem, popatrzył na Lucy. - Ale najwyraźniej jest wiele rzeczy, o których nie wiem.

Sadie wyczuła napięcie między siostrzenicą a by­łym szefem, lecz udawała, że niczego nie dostrzega.

• Kolacja jest już prawie gotowa. Można ci nalać kieliszek wina, Rand? Właśnie otworzyłam butelkę...

• Doskonały pomysł. Przekonamy się, czy prawdą jest to, co ludzie mówią: że wino ma działanie uspo­kajające. - Świdrował Lucy wzrokiem, jakby chciał ją przewiercić na wylot.

Odruchowo wyprostowała plecy i uniosła wyżej głowę. Nic mu do jej prywatnych spraw! Ona nie wtrą­ca się do jego życia. Nie zamierza się tłumaczyć, prze­praszać, wyjaśniać, że zaszło nieporozumienie. Bo nie zaszło. Maks jest jej synem. Synem, którego kocha bezgranicznie i z którego zawsze była szalenie dumna.

• Idź umyj rączki, niedźwiadku - powiedziała ła­godnie do chłopca, po czym odwzajemniła gniewne spojrzenie Randa.

Jej oczy zdawały się mówić: myśl sobie, co chcesz; nie robi mi to żadnej różnicy.

Sadie nalała Randowi kieliszek wina; zadawała mu jakieś pytania, na które on odpowiadał, nie spuszczając jednakże wzroku z Lucy. Potem Maks wrócił z łazien­ki i wziął Randa za rękę, jakby to robił tysiące razy w życiu.

• Chodź. Pokażę ci, gdzie będziemy jedli. Jak chcesz, możesz usiąść koło mnie.

• Dziękuję - odparł Rand, przyjmując od Sadie kieliszek i pozwalając dziecku zaprowadzić się do ja­dalni.

Swoją postawą wiele zyskał w oczach Lucy. Bez względu na to, jak bardzo był na nią zły, nie dał tego odczuć Maksowi; nie wyrwał ręki, nie skrzywił się, tylko posłusznie, z uśmiechem na twarzy powędrował za nim do jadalni.

Kiedy Maks z Randem znaleźli się poza zasięgiem słuchu, Sadie spytała szeptem:

• Nie mówiłaś mu o Maksie?

• To był warunek przyjęcia mnie do pracy - wy­jaśniła Lucy. - Niemal w pierwszych słowach oznaj­mił, że nigdy więcej nie zatrudni samotnej matki, bo ma dość wynikających z tego komplikacji. Dzieci, stwierdził, przeszkadzają kobiecie dobrze wypełniać obowiązki. Z góry założył, że jestem bezdzietna, a ja go po prostu nie wyprowadziłam z błędu.

• O mój Boże - zmartwiła się Sadie.

• Nic się nie stało - pocieszyła ją Lucy. - Byleby był miły dla Maksa, jutro może mnie zwolnić.

Zerknęła w stronę jadalni, skąd dochodził głos jej syna opowiadającego Randowi o swoich planach na przyszłość.

Rand był bardzo miły dla Maksa. Świetnie się z nim dogadywał i przez cały wieczór traktował go jak ulu­bionego bratanka. Chłopiec z kolei wpatrywał się w Randa jak w obrazek. Zachowywał się tak, jakby miał jeden cel w życiu: oczarować swojego nowego przyjaciela.

Lucy całkiem świadomie nie zwracała synowi uwa­gi. Normalnie starałaby się go trochę uciszyć, żeby nie monopolizował rozmowy i pozwolił dorosłym zamie­nić kilka słów, ale dziś tego nie robiła. Chciała pokazać Randowi, że kocha Maksa i absolutnie się go nie wstydzi.

W rezultacie Maks był gwiazdą wieczoru. Trajkotał o dinozaurach, tłurnaczył, które były roślinożerne, a które mięsożerne, opowiedział wszystkie dowcipy, jakie znał, a na końcu zaśpiewał „Niebieskie zamsza-ki". Do perfekcji naśladował Elvisa: kręcił biodrami, wymachiwał gitarą, wykrzywiał wargę.

Randowi zdawało się nie przeszkadzać, że chło­piec absorbuje dorosłych swą osobą. Podtrzymywał z nim rozmowę i zadawał pytania na temat dinozau­rów, jakby Maks był w tej dziedzinie ekspertem. Bo i był.

Sam też uraczył towarzystwo kilkoma dowcipami, a po wysłuchaniu „Niebieskich zamszakow" bił brawo równie szczerze i entuzjastycznie, jak obie kobiety.

Lucy była mu wdzięczna. Wiedziała, że Rand jest na nią zły, że jutro czeka ją trudna rozmowa, ale przy­najmniej nie mścił się na jej synu.

Kiedy o ósmej Maks, zmęczony nadmiarem wra­żeń, zaczął marudzić, Lucy uznała, że pora wracać do domu.

Chłopiec zaprotestował, ale po chwili, widząc nie­wzruszoną minę matki, wstał od stołu, podszedł do Randa i wyciągnął na pożegnanie dłoń.

- Cieszę się, że cię poznałem - powiedział tonem bywałego w świecie biznesmena.

Rand uścisnął ją z powagą.

- A ja, że poznałem ciebie - rzekł.

Maks uśmiechnął się radośnie, jakby usłyszał naj­wspanialszy komplement na świecie, po czym podbiegł do matki, która czekała na niego przy drzwiach.

Lucy wiedziała jednak, że nie może wyjść, nie uzy­skawszy odpowiedzi na jedno pytanie. Po raz pierwszy w ciągu całego wieczoru zwróciła się bezpośrednio do Randa:

• Czy mam jutro przyjść do biura?

- Frank przyjedzie po ciebie o wpół do ósmej -odparł.

Nie była pewna, co to oznacza: może najpierw chce jej dać reprymendę, a dopiero potem wywalić z pracy?

• Będę gotowa.

Podziękowała Sadie za kolację, upomniała Maksa, żeby również ciotce podziękował, po czym wyszła, za­mykając za sobą drzwi.

Znalazłszy się na zewnątrz, wciągnęła w płuca chłodne powietrze. Od domu dzieliło ją zaledwie kilka kroków. Powoli napięcie zaczęło z niej opadać. Myliła się jednak, sądząc, że to już koniec wrażeń na dziś.

Godzinę później, ułożywszy syna do snu i poczy­tawszy mu na dobranoc, schodziła na dół do kuchni, kiedy usłyszała pukanie. Wiedziała, że nie wróży to nic dobrego.

Biorąc głęboki oddech, ruszyła do drzwi. W po­rządku, pomyślała; jeżeli Rand zmienił zdanie i posta­nowił zwolnić ją dziś, tym lepiej.

Nacisnęła klamkę. Stał oparty o ścianę, jakby znu­żony czekaniem. Ręce miał skrzyżowane na piersi.

Wcześniej nie zwróciła uwagi, w co był ubrany. Dopiero teraz zauważyła beżowe spodnie, rozpiętą pod szyją jasnokremową koszulę, granatowy sweter z wy­cięciem w serek, granatową marynarkę. Mimo że świetnie prezentował się w drogich eleganckich garni­turach, jeszcze lepiej wyglądał w stroju sportowym.

Na jego twarzy wciąż malował się wyraz wściek­łości.

• Zmiana decyzji? - spytała Lucy.

• Uznałem, że wstąpię dowiedzieć się, dlaczego mnie okłamałaś.

Mówił cicho, nie było więc obawy, że zbudzi Ma­ksa. W jego głosie pobrzmiewała jednak nuta deter­minacji; zamierzał otrzymać odpowiedź.

Chcąc nie chcąc, Lucy odsunęła się na bok i ruchem ręki zaprosiła Randa do środka. Przecież nie będą roz­mawiali na schodach przed domem.

Zamknąwszy drzwi, skierowała się do salonu. Był to jedyny pokój w całym domu, w którym meble stały tam, gdzie miały stać, a pod ścianą nie tkwił stos nie rozpakowanych pudeł. Podeszła do lampy zdobiącej stary dębowy stolik ustawiony na wprost dużej, wy­godnej kanapy. Po chwili strumień światła przebił mrok.

• Usiądziesz? - zapytała.

Kiedy odwróciła się, zobaczyła, że Rand stoi w przejściu do salonu w takiej samej pozie, w jakiej stał na zewnątrz: z rękami skrzyżowanymi na piersi, wsparty ramieniem o framugę. Patrzył wyczekująco, jakby nie zamierzał ruszyć się z miejsca, dopóki nie uzyska odpowiedzi.

W porządku, skoro nie chce usiąść, nie zaproponuje mu również nic do picia.

• Nie okłamałam cię - rzekła, ustawiając się za fo­telem obitym identyczną tkaniną co kanapa. - Po pro­stu nie powiedziałam ci o Maksie. Dopóki macierzyń­stwo nie przeszkadza mi w wykonywaniu pracy, do­póty moje sprawy osobiste nie powinny cię obchodzić. A ponieważ nie zgłaszałeś dotąd żadnych zastrzeżeń, to, że posiadam dziecko, nie stanowi chyba problemu, prawda?

Rand zignorował jej wyzywający ton. Zignorował wszystko, co mówiła.

• Nie lubię, jak się mnie okłamuje.

• Nikt nie lubi. Ale przypomnij sobie naszą pierw­szą rozmowę. Ani razu nie spytałeś wprost, czy mam dzieci. A ja postanowiłam zataić ten fakt. Prze­milczeć.

• Zatajenie to to samo, co kłamstwo.

• Zatajenie to zatajenie. Gdyby nie dzisiejsza ko­lacja u Sadie, nigdy byś się nie dowiedział, że mam syna. To, że jestem matką, w żaden sposób nie rzutuje na moją pracę.

• Potrzebuję sekretarki dłużej niż do piątej, ty zaś o piątej wychodzisz z biura, żeby resztę dnia spędzić z dzieckiem. A więc... ?

• A więc od siódmej trzydzieści do piątej po po­łudniu jestem do twojej dyspozycji, to powinno wy­starczyć.

- Ale nie wystarcza. Czasem chcę cię mieć dłużej. Czyżby w jego wypowiedzi kryła się dwuznacz­ność? Nie, chyba znów ją ponosi fantazja.

• Nie zapominaj, że pracuję u ciebie tymczasowo. Jak znajdziesz kogoś na stałe, będziesz mógł dyktować warunki, natomiast ja uprzedzałam cię, że mój dzień pracy kończy się o piątej. Jeżeli chcesz, żebym jutro przyszła, to przyjdę. Jeśli nie, to zwróć się agencji. Do południa na pewno ci kogoś przyślą. Mierzyli się wzrokiem.

Korciło Randa, by powiedzieć, że świetnie, rezyg­nuje z jej pomocy i z samego rana zadzwoni do agen­cji. Lucy widziała to w jego spojrzeniu. Była zdziwio­na, jak bardzo nie chce tego usłyszeć. Przerażała ją myśl, że za parę minut Rand odwróci się na pięcie i wyjdzie, a ona już nigdy go nie zobaczy.

Mimo to nie zamierzała ustępować. Zbyt mocno ko­chała syna, aby tych kilka popołudniowych godzin przeznaczonych na wspólną zabawę i kolację poświęcić pracy i Randowi.

Rand odepchnął się ramieniem od ściany i wszedł do pokoju. Usiadł w fotelu bujanym naprzeciwko fo­tela, przy którym stała Lucy.

• Dobrze wiesz, że chciałbym cię zatrzymać jak najdłużej. Drugiej takiej sekretarki- ze świecą musiał­bym szukać. - Rozejrzał się po salonie. - Niczego wię­cej przede mną nie ukrywasz?

• Niczego, o czym powinieneś wiedzieć.

• Sądziłem, że pędzisz po pracy do narzeczonego.

Ciekawa była, czy obecność narzeczonego w jej ży­ciu przeszkadzałaby mu tak, jak jej przeszkadzała obe­cność Deidre, Bunny i Veroniki w jego życiu. Ale nic nie dała po sobie poznać. W odpowiedzi jedynie unios­ła brwi.

Uśmiechnął się pod nosem, zaintrygowany jej nie­chęcią do udzielania jakichkolwiek wyjaśnień. Ale nie naciskał.

• A zatem, skoro już wiem o istnieniu Maksa, to może, gdybym cię potrzebował dłużej niż do piątej, przenieślibyśmy się z pracą tutaj?

• Tutaj? - powtórzyła zaskoczona.

• No tak. Nie byłoby to codziennie, ale... Na przy­kład dzisiaj cały dzień spędziłem poza biurem, toteż wiele spraw pozostało nietkniętych. Będziemy się nimi zajmować jutro od rana, co znaczy, że jutrzejsze spra­wy spadną na popołudnie. Gdybyś zaś zgodziła się na pracę w domu... Mieszkam niedaleko, więc mógłbym wpaść wieczorem i... no wiesz. - Zawiesił głos.

Nie była pewna, czy znów ponosi ją fantazja, czy może słusznie dopatruje się w jego wypowiedzi jakie­goś ukrytego sensu.

• Lubię spędzać wieczory z Maksem - oznajmiła.

• I spędzałabyś. A ja razem z wami. Łączylibyśmy zabawę z pracą. Wydaje mi się, że Maks mnie zaakcep­tował, więc chybaby mu to nie przeszkadzało. Nie czuł­by się odsunięty, a my moglibyśmy nadrabiać zaległo­ści.

Podejrzewała, że syn byłby zachwycony z takiego obrotu rzeczy. Od przyjścia do domu niemal przez cały czas rozmawiał o Randzie.

• Dobrze, ale musisz pamiętać, że po piątej Maks ma pierwszeństwo. Wolno mu hałasować, zadawać py­tania, domagać się uwagi.

- Oczywiście. To zrozumiałe samo przez się. Zdumiała się, widząc zmianę, jaka w nim zaszła.

Znikła wściekłość, która wyzierała mu z oczu, znikł naburmuszony wyraz twarzy. Miejsce zagniewanego ponuraka zajął opanowany, rozsądny negocjator. Nic dziwnego, że jako prawnik cieszył się poważaniem.

• To co? Umowa stoi? - spytał przyjaznym tonem.

• Chyba tak. Chociaż nie. Jest jeszcze jedna rzecz, którą musimy sobie wyjaśnić. Nie podobała mi się lista ze sprawami do załatwienia, którą zostawiłeś dla mnie rano w samochodzie. Nie jestem twoją służącą ani lo­kajem. Zatrudnij posłańca, jeśli chcesz, żeby ktoś od­bierał twoje pranie, chodził za ciebie do banku i wy­syłał bukiety do narzeczonych.

Tym razem Rand uniósł brwi.

• Sadie zawsze zajmowała się takimi rzeczami.

• Może. Ale ja nie jestem Sadie.

Przyjrzał się jej uważnie, jakby wahając się, co ro­bić. Lucy odwzajemniła jego spojrzenie. Nie zamie­rzała ustąpić.

Westchnął głęboko.

• No dobrze - powiedział w końcu. - Potrafisz walczyć o swoje. Nie wiem, dlaczego na wszystko się zgadzam.

• Bo jestem tego warta.

Roześmiał się, jakby te potyczki słowne sprawiały mu autentyczną przyjemność.

• Skoro doszliśmy do porozumienia i skoro tu je­steś, to może chcesz dziś trochę popracować? - spytała.

Potrząsnął głową, jakby to była ostatnia rzecz, na jaką ma ochotę.

• Nie wziąłem z sobą żadnych dokumentów. Ale może jutro? - Nie czekając na odpowiedź, rozejrzał się po salonie. - Wynajmujesz ten dom od Sadie? ­spytał, z negocjatora przeistaczając się w czarującego gościa.

• Tak jakby.

• Jeśli się nie mylę, kolejne dwa też należą do

niej?

• Zgadza się.

• To dobra inwestycja.

• Chyba tak - przyznała Lucy. Nie potrafiła tak ła­two jak on wcielać się w kolejne role. Ale postanowiła spróbować. - Napijesz się czegoś? - spytała, jak przy­stało na gospodynię.

• Nie, dziękuję.

Obeszła fotel, w którego oparcie wbijała paznokcie, i usiadła.

• Gdzie się podziewa tatuś Maksa? Natychmiast się spięła.

• Nie wiem. Nie utrzymujemy z sobą kontaktu.

• Dlaczego?

• Nie utrzymujemy kontaktu - powtórzyła ostro.

• W porządku. Rozumiem, że to drażliwy temat. Przez chwilę panowało milczenie.

• Maks jest naprawdę świetnym dzieciakiem.

• Owszem - rzekła.

• Robiłaś mu kiedyś test na inteligencję? Jeszcze nigdy nie spotkałem tak bystrego czterolatka.

Pokręciła głową.

• Nie, nie robiłam. Uznałam, że będzie na to czas, kiedy zacznie naukę.

• Poświęcasz mu wiele czasu i uwagi, prawda?

• Staram się.

• I dlatego chcesz pracować w domu? Żeby jak najwięcej przebywać z Maksem?

• No właśnie.

• A kiedy Maks pójdzie do szkoły? Zatrudnisz się w jakimś biurze?

• Nie. Pozostanę przy zleceniach. Tak sobie zor­ganizuję czas, żeby popołudnia mieć wolne.

Uśmiechnął się bezradnie.

• Cóż, pomyślałem, że nie zaszkodzi spytać.

Najwyraźniej liczył na to, że jeśli nie teraz, to przy­najmniej kiedyś w przyszłości uda mu się zatrudnić ją na stałe.

Nie wytrzymała i odwzajemniła uśmiech.

Cieszyła się, że Rand docenił jej zdolności zawo­dowe, chociaż w głębi duszy miała nadzieję, że kryło się za tym coś więcej. Że podoba mu się również jako kobieta.

• Biedna Sadie - powiedział. - Strasznie mi było jej żal. Chyba po raz pierwszy w życiu widziałem ją tak roztrzęsioną. Zawsze kojarzyła mi się jako osoba silna.

• Bo zwykle taka jest. Silna i opanowana.

• Nie wiedziała, że zataiłaś przede mną Maksa?

• Nie, nie przyznałam się. Było mi głupio. Zawsze z dumą opowiadam wszystkim o synu.

Zmrużywszy oczy, wyciągnął palec wskazujący i zawołał triumfalnie:

• Mam cię! Czyli jednak to było kłamstwo, a nie zatajenie. No bo skoro zawsze o nim opo­wiadasz...

• To kwestia semantyki - rzekła, wciąż obstając przy swoim.

Rand wybuchnął śmiechem.

• Niech ci będzie. Wiem, po kim Maks odziedzi­czył inteligencję, ale mam nadzieję, że jest trochę mniej uparty niż jego mamusia.

• Wypraszam sobie! - zawołała, udając obrażoną, nie zdołała jednak zachować powagi.

Reszta napięcia wyparowała. Siedzieli odprężeni -dwaj godni siebie przeciwnicy. Po chwili Rand wstał z bujaka.

• Odpocznij sobie. Jutro czeka nas pracowity dzień.

• Zobaczymy się w biurze? Czy tak jak dziś, cały dzień spędzisz w mieście? - spytała, odprowadzając go do drzwi.

Modliła się w duchu, by odpowiedział: tak, na pew­no się zobaczymy. Bez niego czas się jej dłużył, a dzień wydawał się pusty.

• Po południu mam kilka spraw w sądzie, ale cały ranek będziemy razem pracować. No i jeszcze w sa­mochodzie, a potem wieczorem u ciebie w domu. Tyl­ko błagam, nie zapomnij.

Powiedział to takim tonem, jakby przypominał jej o randce. Tym razem na pewno wyobraźnia nie płatała jej figla.

• Nie zapomnę - obiecała.

Zacisnął dłoń na klamce, ale nie otworzył drzwi. Stał, w milczeniu wpatrując się w jej twarz. Z jego oczu bił żar.

- Jeśli chcesz wiedzieć, ktokolwiek inny dawno by mnie wyprowadził z równowagi - oznajmił żartob­liwie.

Po plecach przebiegł jej dreszcz.

• Jeśli chcesz wiedzieć, mnie też.

Pokręcił ze śmiechem głową, jakby zawsze mówiła coś całkiem nieoczekiwanego.

Oczami wyobraźni Lucy ponownie ujrzała, jak Rand ją całuje. Zadrżała. A on przesunął wzrok niżej, zatrzymując go na jej ustach. Następnie pochylił się i położył rękę na jej ramieniu. Serce waliło jej mło­tem...

• To co? Żadnych więcej zatajeń? Od dziś mówimy sobie prawdę, całą prawdę i tylko prawdę, dobrze?

Nie była w stanie wydobyć głosu. W odpowiedzi uniosła lekko brodę. A może uniosła ją dlatego, że wciąż liczyła na pocałunek? Może spodziewała się, że Rand odczyta jej pragnienia?

Tak się jednak nie stało.

• Do zobaczenia rano - powiedział i po chwili już go nie było.

Oparła się plecami o drzwi i westchnęła ciężko. Dobrze się stało, przekonywała samą siebie, że do ni­czego nie doszło. Pocałunek byłby całkiem nie na miej­scu.

Ale w głębi duszy żałowała, że jej marzenie się nie spełniło.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Kiedy nazajutrz o siódmej rano zadzwonił telefon, Rand był umyty, ogolony, ubrany i gotów do wyjścia. Chowając do teczki dokumenty, usiłował skoncentro­wać się na czekających go dziś zadaniach.

Usiłował - ale zupełnie mu to nie wychodziło.

Wszystkie jego myśli krążyły wokół Lucy.

Nigdy nie odbierał telefonu po pierwszym czy dru­gim dzwonku; odbierał po czwartym, gdy włączała się sekretarka automatyczna i dzwoniący się przedstawiał.

Wstrzymał oddech. Może to Lucy dzwoni? Wczoraj wieczorem o mało jej nie pocałował; powstrzymał się w ostatniej chwili. Przypuszczalnie odgadła, co zamie­rzał zrobić, przemyślała sobie sytuację i doszedłszy do wniosku, że romans z szefem nie leży w sferze jej zainteresowań, dzwoniła, aby zawiadomić go, iż jednak rezygnuje z pracy.

Miałby nauczkę! Co mu, psiakrew, strzeliło do gło­wy? Lucy jest jego pracownicą, jego sekretarką! W do­datku samotnie wychowującą dziecko. On zaś zawsze starał się oddzielać życie prywatne od zawodowego. Nie potrzebuje komplikacji, jakie pociąga za sobą związek z kobietą obarczoną dzieckiem.

Ale wczoraj, kiedy już wyjaśnili sobie wszystkie

nieporozumienia i stali w holu, Lucy... Po prostu wy­glądała fantastycznie. Ponętnie. Tak bardzo go kusiło, żeby wziąć ją w ramiona!

Po czwartym dzwonku włączyła się sekretarka auto­matyczna. Chwilę później rozległ się kobiecy głos, nie należał jednak do Lucy, lecz do adoptowanej siostry Randa, Emily Blair Colton.

Rand, zaskoczony, zamarł bez ruchu, po czym rzucił się w stronę aparatu, jakby od tego zależało jego życie. I może zależało - nie jego, ale Emily, która pod koniec września została uprowadzona z domu.

• Emily?! - wrzasnął do słuchawki. - To ty?

• Tak. Cześć.

• Gdzie jesteś? Jak się czujesz?

• Dobrze, Rand. - Sądząc po głosie, chyba fak­tycznie nic jej nie dolegało. - Wszyscy myślą, że mnie porwano, ale to nieprawda.

Słowa te zaskoczyły Randa nie mniej niż sam te­lefon.

• Jak to? Nie rozumiem! Co się dzieje, Em?

• Ktoś usiłował mnie zabić - rzekła, jakby dłużej nie potrafiła utrzymać tego w tajemnicy. - Tamtego wieczoru, kiedy zniknęłam. Ten facet był w mojej sy­pialni. Ledwo zdołałarri mu się wyrwać. Właśnie wtedy zdałam sobie sprawę, że na farmie grozi mi niebez­pieczeństwo. Że muszę trzymać się z dala od farmy, z dala od tej kobiety, która twierdzi, że jest naszą matką.

• Och, Em. - Rand westchnął. Czuł, jak opuszcza go napięcie.

Wiedział, o czym siostra mówi. Kiedy miała jede­naście lat, jechała z matką w odwiedziny do babki. Po drodze zdarzył się wypadek. Od tego czasu Emily upie­rała się, że ich matka została podmieniona. Że na miej­scu wypadku były dwie mamusie, „dobra mamusia" i „zła mamusia", i właśnie ta „zła mamusia" wróciła z nią później na farmę. Mimo upływu lat Emily nadal obstawała przy swej wersji. Wszyscy uważali, że coś musiało się biedaczce poprzestawiać w głowie.

• Gdzie jesteś, Em?

• Wolałabym ci nie zdradzać swojego miejsca po­bytu - odparła. - Ale naprawdę możesz się o mnie nie martwić. Jestem w kontakcie z Lizą...

- Liza wie, gdzie przebywasz? Że cię nie porwano? Liza Colton była siostrą stryjeczną Randa, kolejnym

dzieckiem, które wychowali jego rodzice. Przypusz­czalnie więcej czasu spędziła w ich domu, pod ich opieką i ich czujnym okiem, niż z własnymi rodzica­mi. Łączyły ją z Emily szczególnie bliskie więzi.

• Musiałam do niej zadzwonić - wyjaśniła Emily. - Ostrzec ją. Podobnie jak ja, Liza wierzy, że ta kobieto jest oszustką. Bałam się, że może grozić jej to samo niebezpieczeństwo, co mnie. Że ta kobieta będzie chciała się również pozbyć Lizy. Wtedy byłaby bez­karna; nikt by nie kwestionował jej tożsamości.

• No dobrze, i co z Lizą?

• Na razie wszystko w porządku. To ona kazała mi zadzwonić do ciebie; wahałam się, ale w końcu uz­nałam, że ma rację. Zdaniem Lizy, ty jeden możesz nam pomóc udowodnić, że ta kobieta to oszustka.

Mówiła z tak głębokim przekonaniem w głosie, że Rand nie miał serca wyjawić jej, co naprawdę myśli. Że ona, Emily, popełnia błąd. Że kobieta, którą uważa za oszustkę, nie jest żadną oszustką.

• Powiedz mi, gdzie się teraz ukrywasz, Em - po­prosił.

• Nazwy miasta ci nie zdradzę; podam ci nazwę stanu, jeśli obiecasz, że zatrzymasz tę wiadomość dla siebie. Ta kobieta, podejrzewając, że prędzej czy później zadzwonię do ciebie, mogła zlecić komuś, aby założył podsłuch w twoim telefonie. Jeśli dowie się, gdzie mieszkam, może znów wysłać za mną tego mor­dercę.

Danie siostrze obietnicy nie było sprawą łatwą. Rand wiedział, że ojciec odchodzi od zmysłów ze zde­nerwowania. On sam też spędził wiele bezsennych no­cy, odkąd Emily zniknęła. Wyobrażał sobie najczar­niejsze scenariusze.

Lecz wiedział, że jeśli nie przyrzeknie zachować tajemnicy, Emily prawdopodobnie odłoży słuchawkę. A nie chciał tracić z nią kontaktu.

• Dobrze, Em. Obiecuję - rzekł, pokonując we­wnętrzne opory.

• Dotarłam tu autostopem - zaczęła, po czym kon­tynuowała szybko, zanim Rand zdążył śię oburzyć: -Wiem, że to nierozsądne. Że głupio postąpiłam. Ale nie miałam wyboru. Musiałam uciekać. A skoro we własnymi domu groziło mi śmiertelne niebezpieczeń­stwo, cóż gorszego mogło mnie spotkać w drodze? Zresztą facet, który się zatrzymał, kierowca ciężarówki, był naprawdę porządnym gościem. Zrobił mi długi wy­kład o tym, że nie powinnam podróżować stopem, bo może mi się stać coś złego. Okazało się, że jedzie do Wyoming. Do Wyoming, Rand! Tam, gdzie tata dora­stał. Potraktowałam to jako znak, że ktoś nade mną czuwa.

Rand zacisnął powieki. Jakże czasem naiwna by­wała jego siostra! Ale miał świadomość, że nie jest to odpowiedni moment na czynienie wymówek.

• I na pewno nic ci nie jest? - spytał jeszcze raz.

• Na pewno. Słowo honoru. Pomożesz nam?

• To znaczy znaleźć dowody na to, że kobieta na farmie nie jest naszą mamą, tylko oszustką?

• Tak. Pomożesz?

• Posłuchaj, Em. Wierzę, że ktoś usiłował wyrzą­dzić ci krzywdę. Ale przecież mógł to być jakiś zwykły bandzior, który włamał się do domu i chciał cię porwać dla okupu. Skąd wiesz, że...

• Po prostu wiem, Rand. On nie chciał mnie po­rwać, chciał mnie zabić - powiedziała z naciskiem. -Mnie, Emily. Bo wiem, że ta kobieta nie jest naszą matką. Że jedynie się pod nią podszywa.

• Przysłano list z żądaniem okupu.

• Co z tego? Zrozum, Rand. To nie była próba po­rwania. A ta kobieta... ona jest wcieleniem zła. Bła­gam cię, pomóż mi udowodnić, że to wredna uzurpa-torka.

Chociaż nie wierzył w teorię spiskową, do której Emily usiłowała go przekonać, nie mógł zignorować desperacji w jej głosie. Ale co miał robić? Szpiegować własną matkę? Starać się zebrać o niej jak najwięcej informacji?

Hm. Na moment pogrążył się w zadumie. To nie było takie głupie. Tylko w ten sposób mógłby udo­wodnić Emily, że się myli. Że „ta kobieta", jak ją na­zywała, naprawdę jest ich matką, a „dwie mamusie", które widziała przed laty na miejscu wypadku, były tworem jej wyobraźni, wynikiem przebytego urazu.

• Zrobię, co będzie w mojej mocy - oznajmił w końcu.

• Och, dziękuję, Rand! - zawołała jego siostra, głośno wzdychając z ulgą. - Liza ma rację. Jeśli kto­kolwiek może dotrzeć do prawdy, to tylko ty.

• Emily, a może byś przyjechała do Waszyngtonu, co? Zamieszkałabyś u mnie...

• Nie! - odparła bez chwili namysłu. - Wtedy to­bie też groziłoby niebezpieczeństwo. Podobnie jak Lizie.

Słyszał strach - nie, przerażenie - w jej głosie, więc nie nalegał.

• Masz z czego żyć? - spytał. - Nie potrzebujesz pieniędzy?

• Potrzebuję jedynie twojej pomocy. Żebyś dotarł do prawdy i zapobiegł katastrofie.

• Może przynajmniej zostawisz mi swój numer te­lefonu?

• Nie. Dzwonię z budki. Za jakiś czak znów się do ciebie odezwę.

• Słuchaj, Em. W zamian za to, że zgodziłem się ci pomóc, chcę, żebyś ty też mi coś obiecała. Że jeżeli nic nie znajdę i nic nie wzbudzi moich podejrzeń, wró­cisz do domu.

Na drugim końcu linii zapadła cisza.

• Znajdziesz, Rand - rzekła w końcu dziewczyna.

• Wiem, że znajdziesz.

• A jeżeli nie?

• Jeżeli udowodnisz ponad wszelką wątpliwość, że ta kobieta naprawdę cię urodziła, wtedy wrócę - obie­cała, ale wyraźnie nie wierzyła, że do tego dojdzie.

• Daj znać, gdybyś czegokolwiek potrzebowała -poprosił, choć zabrzmiało to bardziej jak rozkaz niż prośba. - I pamiętaj, wystarczy jedno twoje słowo, a rzucam wszystko i łapię pierwszy lot do Wyoming. Żeby pobyć z tobą, żeby towarzyszyć ci w drodze do domu, żeby przywieźć cię do Waszyngtonu. Bez róż­nicy.

• Dzięki. Ale nie chcę cię narażać. Boję się, czy już tego nie zrobiłam. Jeżeli masz telefon na podsłuchu i ona dowie się, że zgodziłeś się mi pomóc...

• Po prostu uważaj na siebie, a o mnie się nie martw.

• Rand, weźmiesz się do tego od razu, co?

• Jak tylko wymyślę, od czego zacząć - przyrzekł.

• Wierz mi, Em, ja również chciałbym, żeby ten ko­szmar zakończył się jak najszybciej i żebyś mogła wró­cić na farmę.

• Kocham cię - oznajmiła, a jemu przypomniała się mała dziewczynka, która przed wieloma laty dołą­czyła do rodziny Coltonów. - Muszę kończyć. Ktoś czeka, żeby skorzystać z telefonu.

• Uważaj na siebie - powtórzył.

Nie chciał odkładać słuchawki. Bał się, że Emily może więcej do niego nie zadzwonić. Ale nie było rady.

• Ty też na siebie uważaj - powiedziała.

Po chwili w słuchawce rozległ się ciągły sygnał.

• Brachiozaur to taka żyrafa wśród dinozaurów. Miał około dziesięciu metrów wzrostu, prawie trzy­dzieści metrów długości, bardzo, bardzo długą szyję i bardzo małą głowę. Największe ważyły pięćdziesiąt ton.

• Co? Głowy brachiozaurów ważyły pięćdziesiąt ton? - spytał Rand, mrugając porozumiewawczo do Lucy.

Dochodziła ósma wieczorem. Rand ani razu nie stracił cierpliwości. Wiedział, że Maks ma prawo prze­rywać im pracę.

• Nie, nie głowy! - zaprotestował ze śmiechem chłopiec. - Wszystko razem: ciało, nogi, szyja, ogon. Wiesz, co jeszcze? Miały nos przesunięty na tył głowy, a w nim dwie ogromne dziury...

• Nozdrza - poprawiła Lucy.

• Dzięki którym było im latem chłodniej.

• Kiedy żyły?

• Pod koniec wieku jurajskiego.

• Okresu jurajskiego - wtrąciła Lucy.

• Nozdrza pod koniec okresu jurajskiego - powtó­rzył chłopiec, chcąc pokazać, że nie puścił uwag matki mimo uszu.

- I na tym kończymy dzisiejszy wykład o dinozau­rach - powiedziała Lucy, zanim syn zdążył poruszyć kolejny wątek. - Pora spać, profesorze.

Maks zaprotestował, niezadowolony z takiego ob­rotu spraw, ale po chwili pogodził się z decyzją matki.

Na dobranoc Rand potargał chłopca po czuprynie. Maks uśmiechnął się promiennie, zupełnie jakby z rąk swojego idola dostał medal za bohaterstwo.

- Niedługo wrócę - rzekła Lucy. Była wdzięczna Randowi za sposób, w jaki trakto­wał Maksa. Dziś również przez cały wieczór chłopiec wpatrywał się w niego jak w obrazek.

Na górze przypilnowała syna, żeby umył zęby -piżamę włożył znacznie wcześniej - potem przeczytała mu bajkę na dobranoc i otuliła kołdrą.

• Czy jutro Rand też przyjdzie? - spytał z nadzieją w głosie Maks.

• Zależy, czy uda nam się dziś nadrobić wszystkie zaległości.

• Jeśli skończycie pracę, mógłby po prostu przyjść się pobawić ze mną.

• No nie wiem. Zobaczymy. - Nie chciała nic sy­nowi obiecywać, choć jej samej pomysł zaproszenia Randa całkiem przypadł do gustu. - Na razie myśl o tym, co ma ci się przyśnić.

• Dobranoc, mamusiu. - Przewróciwszy się na bok, przytulił do siebie pluszowego misia. - Bart też mówi dobranoc.

• Dobranoc, Bart. - Lucy pocałowała w czoło naj­pierw syna, potem misia. - Miłych snów, Maks. Ka-raluszki do poduszki. Kocham cię.

Jak zwykle, zanim doszła do drzwi i zgasiła światło, chłopiec miał już zamknięte oczy.

Jak zwykle, przystanęła w progu, odwróciła się i przez chwilę z czułością wpatrywała w syna, który powoli pogrążał się we śnie.

Zostawiwszy drzwi lekko uchylone, skierowała się do schodów.

Mijając łazienkę, zawahała się. Kusiło ją, aby wejść do środka i zerknąć do lustra. Wiedziała, że nie po­winna. Nie miała randki. Na dole czeka na nią szef i stos papierów.

Nie umiała się pohamować. Nim zdążyła zbesztać się w myślach, stała przed lustrem i krytycznym wzro­kiem przyglądała się swojemu odbiciu. Na czubku gło­wy miała kaskadę loków przytrzymywanych klamrami. Po całym dniu fryzura była trochę oklapnięta. Wsunęła palce we włosy i paroma sprawnymi ruchami nadała im puszystości.

Policzki wciąż barwił lekki rumieniec, podejrzewała jednak, że odrobina różu, którą przed wyjściem do pra­cy nałożyła na kości policzkowe, już dawno się starła, a obecny kolor jest wynikiem jej stanu emocjonalnego.

Usta jednak należało poprawić; były całkiem wy­schnięte.

Szminka czy balsam? Wystarczyłby bezbarwny bal­sam. Ale otworzywszy szafkę, chwyciła szminkę.

Próbowała wmówić w siebie, że fakt, iż Rand był tak atrakcyjnym mężczyzną, nie ma najmniejszego wpływu na jej wybór. Lecz w głębi duszy wiedziała, że się oszukuje.

Umalowawszy usta, cofnęła się dwa kroki, żeby le­piej widzieć całość. Granatowe spodnie i granatowy sweter, które włożyła po przyjściu z pracy, wyglądały zupełnie nieźle. Oczywiście nie miała zamiaru się prze­bierać, nawet gdyby ubranie okazało się wymięte. Ale była zadowolona, że przynajmniej nie ubabrała się pod­czas kolacji.

Kątem oka dostrzegła swój ulubiony flakonik per­fum stojący na półce obok umywalki.

Tego tylko brakowało! Na szczęście jeszcze nie oszalała!

Wyciągnęła rękę po perfumy.

Czuła, że głupio postępuje. Tłumaczyła sobie, że nie wypada, że powinna mieć więcej rozumu.

Nagle co innego przyszło jej do głowy: a jeżeli Rand zauważy, że się umalowała i wyperfumowała? Co sobie pomyśli?

To ją otrzeźwiło. Natychmiast odstawiła flakonik na półkę. Boże, jeszcze gotów jest uznać, że ona, Lucy, próbuje go uwieść. A to nieprawda. Wcale tego nie chciała.

No dobrze, więc wracaj na dół, dokończ pracę i po­żegnaj się z Randem do jutra.

Pożegnać się? Do jutra? Ta myśl bardzo się jej nie spodobała. Może niekoniecznie chciała go uwieść, ale na pewno nie chciała się z nim rozstawać.

Chociaż sama przed sobą się do tego nie przyzna­wała, z niecierpliwością czekała na chwilę, kiedy Maks uda się na górę do sypialni, a ona z Randem zostaną we dwoje.

- Dziewczyno, opamiętaj się! - szepnęła do swo­jego odbicia w lustrze.

Była zła na siebie. Co innego być spragnionym to­warzystwa osoby dorosłej i cieszyć się z możliwości porozmawiania z przystojnym, inteligentnym mężczy­zną a co innego upiększać się i snuć nie wiadomo ja­kie fantazje. Rozmowa była dozwolona, fantazje wy­kluczone.

Zeszła na dół. Rand siedział przy dużym, dębowym stole, na którym leżały stosy papierów, i wpatrywał się w jakiś niewidoczny punkt na ścianie. Parę razy w ciągu dnia nakryła go na tym, jak błądzi gdzieś my­ślami.

Skoncentrowany na czym innym, nawet jej nie za­uważył.

Przez chwilę stała w drzwiach, przyglądając mu się uważnie. Wyglądał wspaniale w spodniach koloru kha­ki i prostej beżowej koszuli. Włosy miał lekko potar­gane na skutek zabawy z Maksem, ale to mu jedynie dodawało chłopięcego uroku.

Na jego twarzy malował się jednak wyraz zatro­skania. Ciekawa była, co go może powodować. Wcześ­niej w ciągu dnia, kiedy opuszczała gabinet, a po kilku minutach wracała, też widziała w oczach Randa jakąś dziwną zadumę.

W pracy parę razy przyłapała go na błędach. Jakby tego było mało, zdarzyło się, że dwa lub trzy razy prosił ją o zrobienie czegoś, co już dawno zrobiła. Nie pa­miętał, że wcześniej zwracał się do niej z identyczną prośbą.

•

Takie zachowanie było zupełnie nie w jego stylu. Czuła, że dzieje się coś niedobrego, że coś nie daje mu spokoju, nie pozwala skupić się na pracy. Gdyby wiedziała, co się za tym kryje, może zdołałaby mu po­móc?

• Pewnie usiłujesz wykombinować, jak briachozau-ry uprawiały seks - powiedziała żartobliwym tonem, próbując wyrwać go z zadumy.

Przeniósł na nią spojrzenie i uśmiechnął się, ale nie był to uśmiech rozbrajający.

• Przepraszam. Zamiast pracować, siedzę i gapię się w przestrzeń.

To miło, pomyślała, że jest samokrytyczny. Każdy miewa lepsze lub gorsze dni, ale nie każdy potrafi się do tego przyznać.

• Mam wrażenie, że od samego rana coś cię gry­zie...

Zajęła miejsce po jego prawej ręce.

• Problemy rodzinne - wyznał.

Nawet nie musiała ciągnąć go za język. Tego się nie spodziewała. Skoro jednak sam z siebie uczynił ta­kie wyznanie, oznacza to, że bardzo się nimi martwi. Nie była pewna, jak powinna się zachować. Przyjąć wyjaśnienie do wiadomości i nie drążyć dalej tematu, czy dać Randowi do zrozumienia, że jeżeli chce jej opowiedzieć o tym, co go dręczy, chętnie go wy­słucha?

• Jeśli nie czujesz się na siłach, to nie musimy dłu­żej pracować - powiedziała łagodnie. - Resztę mogę dokończyć jutro, kiedy będziesz w sądzie.

Zerknął na stosy papierów i błyskawicznie podjął decyzję.

• Dobrze. Zresztą beze mnie poradzisz sobie zna­cznie lepiej. Ja cię tylko spowalniam.

Wystraszyła się. Czyżby zamierzał teraz wstać i wyjść?

Bez sensu. Przecież nie o to jej chodziło.

• Zostań jeszcze - poprosiła. - A może masz ocho­tę na kawałek ciasta? Nie zjedliśmy całego. - Na mo­ment zamilkła. - Czasem opowiedzenie komuś o swo­ich kłopotach przynosi ulgę, a ja podobno umiem słu­chać...

Przez chwilę nic nie mówił; rozważał plusy i mi­nusy jej oferty. Lucy zaś czekała zdenerwowana; bała się, że odgadł jej najskrytsze marzenia. Owszem, była dobrą słuchaczką i owszem, chciała mu pomóc, ale również chciała jak najdłużej cieszyć się jego obecno­ścią.

• Wiesz, nawet bym zjadł - oznajmił nagle. - Ty idź do kuchni, ja tu posprzątam, i spotkajmy się w sa­lonie.

Sprawiał wrażenie zadowolonego.

Lucy poczuła, jak serce bije jej szybciej. Uspokój się, nakazała sobie w myślach. Nie wyciągaj pochop­nych wniosków. Pewnie był głodny i wystarczył sam pomysł zjedzenia czegoś, aby od razu poprawił mu się humor.

Nie traciła czasu. Wstała od stołu, wzięła z kuchni co trzeba i dwie minuty później dołączyła do Randa w salonie.

Siedział na kanapie. Postawiwszy naczynia na stole, ukroiła spory kawałek pysznego ciasta cytrynowego i podała Randowi. Sobie ukroiła znacznie mniejszy ka­wałek. Zawahała się, czy usiąść na fotelu, ale uznała, że to za daleko i usiadła obok na kanapie.

• Czy od wczorajszego wieczoru do dzisiejszego ranka coś się stało? Czy miałeś jakieś złe wieści z domu w Kalifornii? - spytała, chcąc pokazać, że nie rzuca słów na wiatr i naprawdę chętnie wysłucha jego pro­blemów, jeżeli mówienie o nich mogłoby mu przynieść ulgę.

• To długa opowieść - ostrzegł ją.

• Jest wczesna pora, a ja nie mam innych planów.

• No dobrze. Wszystko zaczęło się w tysiąc dzie­więćset dziewięćdziesiątym drugim roku.

• To chyba faktycznie długa opowieść - przyznała ze śmiechem Lucy.

Wtuliła się w róg kanapy i oparła wygodnie. Starała się patrzeć na twarz Randa, a nie na jego duże, silne ręce, które niemal całkiem zasłaniały talerzyk z wi­delcem. Bo patrząc na ręce, natychmiast zaczynała się zastanawiać, jakie są w dotyku, gładkie czy szorstkie, ciepłe czy chłodne...

• Na pewno chcesz ją usłyszeć?

• Na sto procent - odparła zdecydowanym tonem, po czym zdjęła buty i podwinęła pod siebie nogi.

• W porządku. No więc w dziewięćdziesiątym dru­gim roku zdarzył się wypadek samochodowy, w któ­rym uczestniczyła moja mama i adoptowana siostra Emily. Emily miała wówczas jedenaście lat. Na szczę­ście nikt nie odniósł poważniejszych obrażeń, groźne natomiast okazały się następstwa psychiczne.

Opowiedział jej o tym, jak Emily upierała się, że na miejscu wypadku były dwie matki. Do dziś siostra twierdzi, że kobieta, którą reszta rodzeństwa bierze za swoją matkę, jest oszustką i podszywa się pod Mere-dith Colton. Pod koniec września Emily zniknęła bez słowa. Odezwała się dopiero dziś rano, zanim wyszedł do pracy.

• Nigdy nie pomyślałeś o tym, że może ona ma rację? - spytała Lucy, kiedy Rand skończył. - To zna­czy, w sprawie waszej matki? Bo trochę to dziwne, że przez tyle lat nie zmieniła zdania. Może ma jakieś pod­stawy, aby wierzyć w to, co mówi?

• Bo ja wiem? Mama rzeczywiście zachowuje się zupełnie inaczej niż przed wypadkiem. Jakby wypadek ją odmienił. Wszyscy to widzimy. Pod wieloma wzglę­dami jest całkiem inna.

• To znaczy?

• Przed wypadkiem była najcudowniejszą istotą pod słońcem. Dobrą, troskliwą, wielkoduszną, zawsze myślącą o innych, nigdy o sobie. Potem stała się... nie wiem, jak to określić... bardziej nerwowa, niecierpli­wa. Zaczęła przywiązywać wagę do rzeczy material­nych, myśleć prawie wyłącznie o sobie. Nie ulega wąt­pliwości, że od czasu wypadku zmieniła się jej psy­chika, osobowość. Wszyscy to oczywiście czujemy, ale Emily, która wtedy po wypadku miała jakieś majaki, jakieś rozdwojone widzenie, nadal upiera się, że po­przednia dobra mama i obecna zła mama to dwie różne osoby i że w jakiś tajemniczy sposób zła zastąpiła do­brą.

• Więc uważasz, że zmianę osobowości, jakiej uległa twoja mama, Emily potraktowała zbyt dosłow­nie?

• Tak. Zdaję sobie sprawę, że wypadek był dla niej traumatycznym przeżyciem. Że mimo upływu lat wciąż nie może się po nim otrząsnąć. Ale nie wierzę, że mama świadomie próbowałaby narazić je na niebezpieczeń­stwo. W każdym razie teraz będę musiał znaleźć jakieś dowody, aby udowodnić siostrze, że się myli.

• Dowody? Jakie?

• Nie wiem. Na początek postaram się dowiedzieć czegoś o przeszłości mamy, o jej rodzinie. Właściwie nigdy nie lubiła o sobie opowiadać. Prawdę mówiąc, nie mam pojęcia, czego Emily ode mnie oczekuje.

• W Internecie muszą być jakieś informacje - po­wiedziała Lucy, myśląc na głos. - Może mogłabym ci pomóc.

Ręka z cytrynowym ciastem zawisła bez ruchu nad talerzykiem.

• Naprawdę? Mogłabyś? - spytał Rand.

• Jestem niezła w wyszukiwaniu informacji. Nie tylko prawniczych. Także dotyczących osób. Przed pa­roma laty pomagałam mojej kuzynce. Jest dzieckiem adoptowanym. Adopcyjni rodzice wiedzieli, kim są jej rodzice biologiczni, ale od lat nie mieli z nimi konta­ktu. Z powodów zdrowotnych kuzynka chciała spraw­dzić, do jakich chorób może być predysponowana ge­netycznie. Pogrzebałam w Internecie i po pewnym czasie nie tylko zdobyłam dla niej informacje, których potrzebowała, ale również odnalazłam miejsce pobytu jej rodziców. Myślę, że w ten sam spbsób mogłabym dowiedzieć się czegoś o przeszłości twojej matki.

• Zrobiłabyś to dla mnie?

• Pewnie. Zresztą to całkiem ciekawe zajęcie. Czło­wiek dowiaduje się masę fascynujących rzeczy.

Rand roześmiał się z ulgą; czuł się tak, jakby Lucy zdjęła z jego ramion olbrzymi ciężar.

• Wspaniała sekretarka i internetowy detektyw w jednym. Czy istnieją jakiekolwiek problemy, któ­rych nie potrafisz rozwiązać?

Owszem, pomyślała. Na przykład nie potrafiła prze­stać wodzić wzrokiem po ciele Randa. Nie potrafiła zapanować nad własną wyobraźnią. Nie potrafiła opa­nować pragnienia, aby przysunąć się bliżej, zarzucić ręce wokół szyi Randa, przytulić się do jego szerokiej piersi...

Nie odpowiedziała na pytanie.

Nagle przyszedł jej do głowy pewien pomysł.

• Wspomniałeś, że chciałbyś uspokoić rodzinę, za­wiadomić ojca, że Emily nic nie grozi. Ale obiecałeś siostrze, że ze względów bezpieczeństwa nikomu nic nie powiesz. Pomyślałam sobie...

• No, mów - ponaglił ją.

• Moglibyśmy napisać anonimowy list, że Emily nie została porwana, że jest cała, zdrowa, i niedługo wróci do domu. Włożylibyśmy list do koperty, kopertę zaadresowali do twojego ojca, po czym włożylibyśmy ją do drugiej koperty i wysłali do mojej przyjaciółki w Kolorado. Ja bym ją uprzedziła telefonicznie o prze­syłce i poprosiła, żeby list adresowany do twojego ojca wrzuciła do skrzynki. W ten sposób na kopercie, która dotrze do Kalifornii, będzie stempel z Kolorado, a nie z Waszyngtonu; żaden ślad nie będzie prowadził do ciebie czy Emily.

• Sprytnie - pochwalił ją Rand.

• Prędzej czy później sam też byś wpadł na taki lub podobny pomysł.

• Chyba jednak nie - przyznał, przyglądając się jej tak, jakby widział ją po raz pierwszy w życiu. - Wiesz - powiedział po chwili. - To, że przyjąłem cię do pra­cy, to była jedna z najmądrzejszych decyzji w moim życiu. Mam wrażenie, jakbym trafił na żyłę złota. Sadie była świetna. Wydawało mi się, że nikogo lepszego od niej nie znajdę, ale się myliłem.

Lucy poczuła się jak przekłuty balon. Chociaż roz­mowa dotyczyła spraw prywatnych, najwyraźniej Rand cały czas pamiętał, że łączą ich jedynie relacje zawo­dowe.

Starała się niczego po sobie nie okazywać. Bądź co bądź, po to się przecież umówili: żeby pracować. A to, czy praca polega na rozwiązywaniu problemów rodzinnych Randa, czy na porządkowaniu jego papie­rów służbowych, niczego nie zmienia. Ona, Lucy Low-ry, jest tylko sekretarką.

• Lepiej ci? - spytała tonem osoby, która wie, że dobrze wywiązała się ze swojego zadania.

• Dawno się tak dobrze nie czułem - zapewnił ją niskim, lekko ochrypłym głosem.

Kiedy spojrzał jej głęboko w oczy, przeszył ją dreszcz. Czy tak powinien patrzeć szef na sekretarkę?

A może znów za bardzo puściła wodze wyobraźni?

Chyba tak. Bo gdy zaczęła się zastanawiać, co z te­go wyniknie i czego najbardziej by chciała, Rand od­stawił pusty talerzyk na stół i dźwignął się z kanapy.

• Pójdę już. W końcu należy ci się chwila odpo­czynku.

Co miała powiedzieć? Nie, nie odchodź. Zostań. Oczywiście, że nie.

Więc również wstała, tłumacząc sobie, że lepiej, aby poszedł, zanim ona całkiem straci nad sobą kontrolę.

Wyjmując z szafy płaszcz, wciągnęła w nozdrza za-.pach wody kolońskiej.

• Jutro rano przyślę po ciebie Franka - powiedział Rand, wyciągając rękę.

Patrzyła, jak się ubiera. Z trudem powstrzymywała się, aby nie wygładzić materiału na jego ramionach.

• Ja muszę być w biurze sporo wcześniej - dodał. - O świcie mam telekonferencję z Londynem.

• W takim razie w samochodzie dokończę to, co nam dziś zostało.

Rand ruszył do drzwi. Doszedłszy do nich, nie na­cisnął klamki. Zamiast tego odwrócił się i ponownie wbił w nią swe niebieskie oczy. Zrobiło się jej gorąco, jakby leżała pod elektrycznym kocem.

• Nawet nie wiem, jak ci dziękować za to, co dziś dla mnie zrobiłaś - rzekł. - Za twoje rady, za mądre sugestie, za propozycję udzielenia pomocy. Właściwie nigdy dotąd z nikim nie rozmawiałem o problemach rodziny. Czuję się dużo lepiej. Jakby spadł mi ciężar z serca.

• Cieszę się, że mogłam pomóc.

Przez moment przyglądał się jej w milczeniu. Po­dziwiała jego męską urodę: wystające kości policzko­we, prosty nos, wysokie czoło, zmysłowe usta...

Nagle ją pocałował. Ni stąd, ni zowąd pochylił się i przytknął wargi do jej ust.

Był to niewinny, lekki pocałunek. Jak między przy­jaciółmi. Skromny, cnotliwy. Ot, muśnięcie. Skończył się, zanim mogła go odwzajemnić.

Jeszcze raz! Zbliż usta jeszcze raz! Ale tym razem na dłużej, błagała w myślach Lucy.

Ale tylko w myślach. Na głos nie powiedziała nic.

- Dziękuję - szepnął Rand takim głosem, jakby przed chwilą się zbudził.

Skinęła głową. Tak intensywnie myślała o pocałun­ku, że nie była w stanie wydobyć z siebie słowa.

• Do zobaczenia jutro - dodał, otwierając drzwi.

• Tak, do jutra.

Odprowadziła go wzrokiem do srebrnego dwu-drzwiowego jaguara zaparkowanego przed domem.

Po chwili wsiadł do samochodu i odjechał, a ona wciąż stała w otwartych drzwiach, spoglądając tęsknie tam, gdzie zniknął.

Zastanawiała się, co się kryło za pocałunkiem. Czy tylko wdzięczność?

Oby tak, mówił jej rozum.

Oby nie, pragnęło jej serce.

Chodnikiem szedł jakiś człowiek z psem na smyczy.

Mijając dom Lucy, popatrzył na nią z zaciekawieniem. Zrozumiała, że staniem w progu niczego nie osiągnie; nie sprawi, aby Rand wrócił.

Gdyby wierzyła, że to cokolwiek da, stałaby tak do rana. Bo pragnęła, aby wrócił. Pragnęła, aby ją znów pocałował. Nic dziwnego.

Ten pierwszy niewinny pocałunek rozpalił w niej płomień żądzy.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Kiedy nazajutrz rano wysiadła z windy i zbliżyła się do solidnych dębowych drzwi, usłyszała dzwoniący w recepcji telefon.

Nacisnęła klamkę. Drzwi były zamknięte. Czym prędzej wyciągnęła z torebki klucz. Mniej więcej trzy dzwonki później wbiegła do środka. Była zdziwiona, że Rand nie podniósł słuchawki. Nie należał do szefów, którzy uważają, że odebranie telefonu jest poniżej ich godności.

Wiedziała, że jest u siebie w gabinecie. Po pierw­sze, sam jej wczoraj powiedział, że dziś o świcie od­bywa ważną telekonferencję, po drugie, w drodze do pracy Frank wspomniał, że właśnie podrzucił szefa do biura, a po trzecie, w gabinecie włączony był telewizor - głos spikera podawał najnowsze informacje gieł­dowe.

- Kancelaria Randa Coltona - powiedziała do słu­chawki.

Dzwonił klient, który chciał się urriówić na spotka­nie z panem mecenasem. Lucy podała mu najbliższy wolny termin. Kiedy rozłączyła się, usłyszała, jak ktoś woła jej imię. Głos, podobny do głosu Randa, choć bardziej napięty, docierał gdzieś z daleka.

Zdjęła płaszcz, powiesiła go na oparciu krzesła i ru­szyła na poszukiwanie swojego szefa.

Nie było go w gabinecie, nie było w sali konfe­rencyjnej ani w pomieszczeniu, w którym znajdowała się kopiarka i ekspres do kawy.

• Rand? - zawołała, kierując się w stronę biblio­teki na końcu korytarza.

Odpowiedział jej dziwny pomruk, ni to jęk, ni to rzężenie.

Uchyliła drzwi biblioteki i wsunęła głowę, ale ni­kogo nie dojrzała.

• Rand?! - powtórzyła.

• Leżę na podłodze, za stołem. - Mówił z trudem, jakby zaciskał mocno zęby.

Obeszła owalny stół. Faktycznie, Rand leżał na wznak, całkiem bez ruchu, zupełnie jakby był sparali­żowany.

• Boże, co tu robisz? - spytała.

• Uznałem, że się zdrzemnę - odparł, siląc się na żart.

Zobaczyła, że naprawdę mówi przez zaciśnięte zęby.

• Złe postawiłem nogę i zwaliłem się z tej choler­nej drabiny - kontynuował. - W czasach studenckich grałem w drużynie rugby, dopóki nie wypadł mi dysk. Teraz chyba znów wypadł. Nie mogę się ruszyć.

• O rany! - przestraszyła się. - Jak ci mogę po­móc? Masz jakieś leki przeciwbólowe? A może chcesz, żebym...

• Nie dotykaj mnie! - krzyknął, chociaż nawet nie wykonała kroku w jego stronę. - Wezwij pogotowie.

Powiedz, że mają mnie zawieźć do szpitala. W kom­puterze znajdziesz numer mojego ortopedy. Zadzwoń do niego i poproś, żeby przyjechał do szpitala D.C. General.

• Mam cię zostawić? Samego na podłodze?

• Musisz. Jeśli wypadł mi dysk, lepiej żebym nie próbował wstawać. Tylko się pospiesz - dodał, obolały i nieszczęśliwy.

Nie tracąc czasu, wybiegła z biblioteki i pognała z powrotem do recepcji. Zadzwoniła po pogotowie, potem do ortopedy Randa.

• Pomoc jest już w drodze! - zawołała, odkładając słuchawkę.

• Laptop i telefon komórkowy! - doleciał ją głos z biblioteki. - Zapakuj je i weź z sobą! Aha, i konie­cznie załatw za mnie zastępstwo w sądzie. Spróbuj Spencera albo White'a. Powiedz, żeby wystąpili o od­roczenie.

Lucy odnalazła numer Spencera. Dziesięć minut później, kiedy odłożyła słuchawkę, z windy wyłonili się pracownicy pogotowia. Zbadawszy Randa, przenie­śli go ostrożnie na nosze. Randowi usta się nie zamy­kały. Wydawał Lucy jedno polecenie za drugim. Kon­tynuował w karetce, kiedy pędzili na sygnale do szpi­tala.

Ortopeda czekał na nich w izbie przyjęć. Natych­miast zawiózł Randa na prześwietlenie. Lucy, która zo­stała w poczekalni, przystąpiła do pracy.

Mniej więcej w ten sam sposób spędzili resztę dnia. Praca; rentgen; praca; konsultacje medyczne; praca;

wizyta fizykoterapeuty; i znów praca. Na szczęście okazało się, że dysk jedynie się lekko wysunął.

Lucy siedziała przy łóżku, wypełniając polecenia Randa. Dzwoniła do różnych ludzi, jedne spotkania od­woływała, terminy innych przekładała na później, sło­wem zajmowała się wszystkimi najpilniejszymi spra­wami.

Po południu, kiedy podano Randowi kolejną porcję leków przeciwbólowych i zwiotczających mięśnie, zwolnili wreszcie tempo.

• Apelację Clifta rozpatrzono pozytywnie, inne sprawy odroczono, tak jak tego chciałeś - powiedziała Lucy, podsumowując najważniejsze wydarzenia dnia.

• Akta Murphy'ego są gotowe, można je drukować, skarga Kelloga i Stanislova została wniesiona, wezwa­nie dla Harrisa będzie doręczone jutro. Najbliższych kilka dni masz wolnych, bez żadnych obowiązków, bez konieczności przychodzenia do biuri Do końca tygo­dnia odwołałam wszystkie zaplanowane wizyty i spot­kania. Aha, no i lekarz powiedział, że już niedługo mo­gę zabrać cię do domu, musimy tylko poczekać na wypis.

• Zabierasz mnie z sobą do domu? - zapytał Rand z figlarnym błyskiem w oku.

• Zabieram cię do twojego domu - uściśliła Lucy.

• Czy ze wszystkiego, co mówiłam, to jedyna rzecz, jaka zapadła ci w pamięć?

• Nie. Jeszcze to, że jesteś genialna. Stłumiła śmiech.

Rand wyglądał zabawnie, kiedy leżał na łóżku z błogim, zadowolonym wyrazem twarzy. Środki prze­ciwbólowe sprawiły, że był odprężony i lekko oszo­łomiony.

• Ja jestem genialna, a ty jesteś na haju.

• Ale nic mnie nie boli.

• Całe szczęście.

• Więc zabierzesz mnie do mojego domu?

• Pomyślałam, że zadzwonię po Franka, aby cię od­wiózł i pomógł ci się rozebrać. Chyba że wolisz, aby ktoś inny się tobą zaopiekował.

• Ktoś inny? A kto? - spytał.

• Któraś z twoich bogdanek.

• Bogdanek? - zaśmiał się. - To słowo bywa je­szcze w użyciu? - Po chwili spoważniał. - Nie mam żadnych bogdanek, Mam tylko ciebie. Ale co z Ma­ksem?

Mówiąc „tylko ciebie", patrzył na nią wyjątkowo czule, Lucy jednak przypisała jego romantyczny na­strój otępiającemu działaniu środków przeciwbólo­wych.

• Dzwoniłam do Sadie. Zajmie się Maksem, póki się po niego nie zjawię. A tak w ogóle, to prosiła, żeby przekazać ci pozdrowienia i powiedzieć, że nie powi­nieneś był wchodzić na tę drabinę.

• Potrzebowałem książki - wyjaśnił. - Nie chciałem czekać, aż przyjdziesz. Myślałem, że jestem ostrożny. Bardzo, bardzo ostrożny.

Też powinnam być ostrożna, pomyślała Lucy. Zwła­szcza że Rand, lekko otumaniony lekami, był taki śmie­szny, taki dziecięco bezradny, a zarazem ujmująco szczery. Czuła, że z coraz większym trudem opiera się jego wdziękowi.

Do pokoju zajrzał pielęgniarz z kartą wypisu. Lucy wyszła na korytarz, żeby Rand mógł się ubrać.

Zamknąwszy za sobą drzwi, od razu zadzwoniła po Franka, który obiecał natychmiast ruszać w drogę. Czekał przed szpitalem, kiedy wyłonili się ze środka - Rand na wózku pchanym przez pielęgniarza.

Frank z pielęgniarzem trochę się nagimnastykowali, ale po chwili udało im się przenieść Randa z wózka do samochodu. Ledwo Rand oparł głowę o siedzenie, zamknął oczy i zapadł w sen.

Lucy czuła się rozdarta. Zostało jeszcze sporo pracy, którą mogłaby dokończyć, ale nie bardzo jej się chcia­ło. Wolała patrzeć na śpiącego szefa.

Prawdę mówiąc, nie mogła oderwać od niego oczu.

Włosy miał potargane - pewnie tak wyglądał w dzieciństwie, pomyślała - rzęsy zaś tak gęste i dłu­gie, że pewnie niejedna kobieta mu ich zazdrościła. Aż dziw, że wcześniej nie zwróciła na nie uwagi.

Policzki i brodę ocieniał zarost, który nadawał jego twarzy nieco ostrzejsze rysy. Z zarostem Rand wyglą­dał jeszcze bardziej męsko niż zazwyczaj. Lucy wy­obraziła sobie, jak przysuwa się, wyciąga rękę, gładzi go delikatnie po szyi, leciutko zaciska wargi na jego uchu, potem...

Na ziemię sprowadził ją Frank.

- Dojechaliśmy - powiedział przez małe okienko w szybie oddzielającej przednie siedzenie od reszty sa­mochodu.

Lucy podskoczyła jak oparzona.

Rand otworzył jedno oko i wyszczerzył zęby w ło­buzerskim uśmiechu. Przestraszyła się. Może wcale nie spał? Może obserwował ją przez przymknięte powieki i wiedział, że mu się przygląda?

• Jesteśmy u mnie? - upewnił się.

• U ciebie - potwierdziła.

Wysiadła pośpiesznie i okrążyła samochód od tyłu. Frank obszedł wóz od przodu. Spotkali się przy tylnych drzwiach od strony krawężnika.

Kiedy Frank otworzył drzwi, Rand rzucił Lucy klu­czyki.

• Mieszkam na ósmym piętrze - powiedział. - Idź pierwsza, rozejrzyj się trochę. No, śmiało - dodał, wi­dząc, że się waha. - Frank pomoże mi wysiąść. Poza tym chcę zamienić słowo z portierem.

Lucy odwróciła się i popatrzyła na dom, przed któ­rym się zatrzymali.

Był to elegancki ośmiopiętrowy budynek z pia­skowca i granitu, przypuszczalnie zbudowany na prze­łomie wieku.

Ruszyła przed siebie. Nie pytając jej o tożsamość, mężczyzna w stroju portiera zerknął ponad jej ramie­niem na Randa, po czym otworzył szklane drzwi.

Parter, obity czereśniową boazerią, bardziej przy­pominał wnętrze elitarnego klubu dla mężczyzn niż hol budynku mieszkalnego.

Lucy skierowała się prosto do windy. Wcisnęła przycisk z numerem 8. Na ósmym piętrze ujrzała krót­ki korytarz z jedną parą dwuskrzydłowych drzwi.

Najwyraźniej nikt inny tu nie mieszkał; całe piętro na­leżało do Randa.

Przekręciwszy klucz w zamku, weszła do środka, zostawiając drzwi otwarte na oścież. Mieszkanie urzą­dzone było w stylu minimalistycznym: prosto, ele­gancko, oszczędnie. Albo Rand miał dobry gust, albo świetnym gustem odznaczał się wynajęty przez niego dekorator wnętrz.

W przedpokoju uwagę zwracała rzeźba, półtorame­trowej wysokości, szaro-czarna abstrakcja zawieszona między dwoma kawałkami czarnego marmuru, która przy najlżejszym dotyku kołysała się niczym wahadło.

Na lewo od wejścia znajdował się salon. Wsuwając głowę przez uchylone drzwi, Lucy ujrzała trzy kanapy z czarnej skóry oraz dwa stalowo-skórzane fotele sto­jące wokół stołu, na który składały się dwa kamienne sześciany przykryte wielkim szklanym blatem. Na ścia­nach wisiały obrazy i grafiki, gdzieniegdzie stały rzeźby, mniejsze od tej w przedpokoju. W rogu mieścił się doskonale zaopatrzony bar.

Przeszła dalej, do jadalni. Tu z kolei dominowały spokojne kolory: brązy, kawa z mlekiem, złociste beże. Na środku stał ogromny owalny w kształcie stół oraz dwanaście krzeseł. Ściany zdobiły grafiki przedstawia­jące dzikie zwierzęta. Tak sobie Lucy wyobrażała miej­sce, w którym zbierają się na kolacje miłośnicy safari.

Jadalnia łączyła się z kuchnią, bogato wyposażoną we wszystkie najnowsze urządzenia potrzebne do wy­godnego życia. Blask kafelków na podłodze niemal ra­ził w oczy.

Lucy wróciła tą samą drogą, którą przyszła, i udała się na zwiedzanie części mieszkania znajdującej się na prawo od wejścia. Pierwszym pokojem był gabinet Randa, duże, przestronne pomieszczenie, w którym -jak wcześniej w salonie - biel współgrała z czernią, stal ze szkłem. Stały tu dwa komputery, drukarka, faks, niszczarka do dokumentów, kserokopiarka, wielofun­kcyjny telefon, segregatory.

Za gabinetem mieściła się sypialnia. Ponieważ Rand jeszcze nie wjechał na górę, pchnęła drzwi i weszła do środka bez pukania. Było tu znacznie przytulniej niż w pokojach, które zdążyła już zwiedzić. Podobało się jej wielkie szerokie łóżko oraz czarny perski dywan, podobały się dwie komody i zajmujące niemal całą ścianę akwarium z rybami tropikalnymi, a także dwa skórzane fotele oraz ogromny telewizor.

Rand wszedł do pokoju, akurat gdy ściągała kapę z łóżka.

• W łazience, w szafce na leki, leży maszynka do golenia. Mogłabyś mi ją przynieść? - poprosił, zdej­mując płaszcz. - Coś mi się zdaje, że dalej niż do łóżka nie zdołam dziś doczłapać.

Podróż ze szpitala do domu najwyraźniej go zmę­czyła. Ale dlaczego nie poprosił Franka, aby wszedł z nim na górę i pomógł mu się rozebrać? Lucy miała nadzieję, że nie oczekiwał od niej tak daleko idącej pomocy.

• Uznałem, że co jak co, ale z przebraniem się w piżamę sam sobie poradzę - rzekł, jakby czytając w jej myślach - więc wysłałem Franka po coś do je­dzenia. Nie wiem, jak ty, ale ja jestem straszliwie głod­ny. Lubisz chinszczyznę? Potem Frank zaczeka na dole i odwiezie cię do domu.

• Owszem, lubię chinszczyznę, ale czy Frank nie mógłby przyjść na górę i zjeść z nami? Głupio bym się czuła, gdyby siedział sam na dole.

• Zapraszałem go, ale podziękował. Zamierza po­silić się razem z portierem, a potem chcą pograć w karty.

Lucy pokiwała głową.

• A to co innego - powiedziała. - No dobrze, a te­raz maszynka.

Cieszyła się z możliwości udania się do łazienki, bo to, co wcześniej zobaczyła przez szparę w drzwiach, wywarło na niej duże wrażenie. I rzeczywiście, łazien­ka zapierała dech. Duża, z białego i szarego marmuru, z ogromnym prysznicem i wielką umywalką, ze świet­likiem w suficie i wpuszczaną w podłogę wanną, którą z dwóch stron otaczały przepiękne okna witrażowe.

Szafka na leki wisiała nad umywalką. Lucy bez tru­du odnalazła maszynkę do golenia. Z maszynką w dło­ni skierowała się z powrotem do sypialni. Rand, krzy­wiąc się z bólu, usiłował zdjąć koszulę. Ujrzawszy Lu­cy, natychmiast przybrał kamienny wyraz twarzy.

Nie zdążył. Widziała, jak bardzo cierpi i nie zamie­rzała udawać, że niczego nie zauważyła. Nie mogła też nie zaoferować pomocy.

No trudno, pomyślała; jak trzeba, to go rozbiorę.

• Pomogę ci - rzekła, odkładając maszynkę do go­lenia na czarny stolik nocny.

• Dziękuję.

Stanąwszy za nim, zsunęła mu z ramion koszulę; starała się nie wpatrywać lubieżnym wzrokiem w jego wspaniale umięśnione plecy, jedwabistą skórę. Ale nie było to łatwe.

Kusiło ją, by przytulić twarz do tych pleców, a przynajmniej przyłożyć do nich dłoń, sprawdzić, czy naprawdę są tak idealnie gładkie, tak atłasowe w do­tyku, jak jej się wydaje.

• Mógłbym cię prosić o posmarowanie mi pleców? - spytał, nieświadom tego, co Lucy czuje. - Lekarz dał mi specjalną maść przeciwbólową, ale sam sobie nie poradzę.

• Oczywiście. Może jednak zrobię to przed samym wyjściem... ?

Nie mogła mu odmówić, lecz bała się własnej re­akcji. Miała nadzieję, że w ciągu kilku minut zdoła się na tyle wziąć w garść, aby spełnienie prośby Randa nie sprawiło jej najmniejszych trudności.

• Dobry pomysł - przyznał. - Jeśli faktycznie ma działanie znieczulające, może przynajmniej uda mi się zasnąć.

• No właśnie. - Lucy pokiwała głową, jakby od początku o to jej chodziło. - Pójdę do kuchni i przy­niosę ci coś do picia.

Wyszła pośpiesznie z sypialni. Wiedziała, że to, co czuje do swojego szefa, jest całkiem nie na miejscu.

Zamknąwszy za sobą drzwi, wzięła kilka głębokich oddechów, jakby chciała pozbyć się zdrożnych myśli. Przyjechałaś tu wyłącznie w jednym celu, powiedziała sama do siebie; żeby służyć Randowi pomocą. Lepiej o tym nie zapominaj. Lepiej o tym nie zapominaj.

Powtarzając to niczym litanię, zdecydowanym kro­kiem pomaszerowała do kuchni. Zajrzała do kilku sza­fek, dopóki nie znalazła tacy, dzbanka na wodę i szkla­nek.

Frank przybył z jedzeniem, akurat gdy zmierzała z powrotem do sypialni. Cofnęła się więc do kuchni, przesunęła szklanki i dzbanek na bok, obok postawiła pojemniki z chińszczyzną i ponownie ruszyła koryta­rzem do sypialni.

Zastukała do drzwi. Dopiero gdy usłyszała głośne „Proszę!", nacisnęła klamkę.

Podczas jej krótkiej nieobecności Rand zdążył się ogolić i przebrać w szare spodnie od dresu i jedwabny szlafrok, który niemal całkiem zasłaniał jego nagi tors. Siedział na łóżku, wsparty o lśniące czarne wezgłowie. Sprawiał wrażenie, jakby ponownie zapadł w sen, choć Lucy podejrzewała, że raczej zaciskał powieki z bólu.

Na odgłos jej kroków otworzył oczy i rozciągnął usta w ciepłym, przyjaznym uśmiechu.

• Kolacja gotowa - oznajmiła lekkim tonem. -Dzbanek z wodą stawiam na szafce, żebyś miał czym w nocy popić leki.

• Jesteś aniołem. Nie ma rzeczy, o której byś nie pomyślała.

• I tu się mylisz. Nie wzięłam talerzy!

• Nie szkodzi - pocieszył ją. - Możemy jeść pro­sto z firmowych pojemników.

Najwyraźniej nie chciał zostać sarn.

•

Przyciągnęła krzesło do łóżka i usiadła. Obejrza­wszy zawartość pojemników, zaczęli jeść.

• Jak się czujesz? - spytała.

• Trochę gorzej niż w szpitalu, ale w sumie nieźle. Pod warunkiem, że się za bardzo nie ruszam.

• Poradzisz sobie w nocy?

• Tak. Jeśli będzie mi potrzebna pomoc, zawsze mogę wezwać portiera. Właśnie o tym z nim rozma­wiałem... - Na jego ustach pojawił się szelmowski uśmiech. - Jeśli jednak zamierzałaś zaproponować mi swoje towarzystwo...

• Nie zamierzałam. Po kolacji wyrzucę brudne po­jemniki, podam ci książkę czy gazetę i wracam do siebie.

• Szkoda. Miałem nadzieję, że ci się tu spodoba.

• Podoba się.

• To doskonale. Bo dopóki nie zacznę normalnie funkcjonować, będziemy musieli przenieść się tutaj z pracą.

• Nie widzę problemu. Gabinet masz doskonale wyposażony.

• Tak, a komputery połączone są z komputerami w biurze, więc bez trudu można będzie ściągnąć po­trzebne dokumenty.

• Dobrze. Ale ty nie powinieneś się przemęczać. Wystarczy, jak mi powiesz, co mam zrobić i sama się wszystkim zajmę.

- Chybabym zwariował, leżąc bezczynnie. Nie wątpiła w prawdziwość jego słów. Dla takiego

człowieka jak Rand, który z zapałem i energią pod-

chodził do pracy, bezczynność była najgorszą rzeczą, jaką można sobie wyobrazić.

• A pierwszy raz, kiedy wypadł ci dysk... jak to się stało? - spytała, zamieniając się z nim na pojem­niki.

• Podczas meczu - odparł. - Przeciwnicy grali wy­jątkowo brutalnie. Spędziłem trzy tygodnie na wycią­gu. Na szczęście udało mi się uniknąć operacji. Od tamtej pory staram się na siebie uważać, ale czasem robię coś głupiego, na przykład wchodzę na drabinę, która ma za słabą konstrukcję, by utrzymać mój ciężar, a potem cierpię.

Odstawiwszy pojemnik z wołowiną, spytał, czy zo­stało jeszcze trochę ryżu z warzywami. Lucy zajrzała do paru kartoników na tacy i po chwili wręczyła Ran­dowi właściwy.

• A teraz ty opowiedz mi coś o sobie - poprosił. - Wiem, że przeprowadziłaś się tu z Kalifornii, ale na­wet nie wiem, gdzie w Kalifornii mieszkałaś.

• W Sonoma Valley. Tam się urodziłam i dorasta­łam.

• Rodzice nadal tam mieszkają?

• Nie. Mama zmarła w zeszłym roku, a ojciec po­rzucił nas, kiedy miałam siedem lat. Od tamtej pory ani razu nie widziałam go na oczy.

• Musiało być wam ciężko.

• Łatwo nie było - przyznała.

• Masz braci lub siostry?

• Nie. Całe szczęście. Jedno dziecko w zupełności wystarczyło mojej mamie.

Pokręcił z uśmiechem głową.

• Chcesz powiedzieć, że nieźle rozrabiałaś?

• Nie - odparła zdziwiona, jakby sam pomysł wy­dał się jej niedorzeczny. - Może nie zawsze byłam naj­grzeczniejsza, ale na pewno nie przysparzałam mamie większych kłopotów. Po prostu moja mama... Chodzi o to, że nie bardzo potrafiła sobie radzić ze sobą, a dzieci... Trudno zajmować się dzieckiem, jak się ma problemy emocjonalne.

• Problemy emocjonalne? - powtórzył Rand, pró­bując zachęcić Lucy do kontynuowania.

• Po odejściu ojca mama miewała długie okresy depresji. Wówczas całymi tygodniami nie wstawała z łóżka.

• Kto się wtedy tobą opiekował?

• Nikt. Ciocia Sadie mieszkała w Waszyngtonie. Poza nią nie miałyśmy żadnej rodziny. A mama nie żyła w przyjaźni z sąsiadami.

• Co robiłaś w czasie tych depresji mamy?

• Wszystko. Sprzątałam w domu, gotowałam po­siłki, prałam. Starałam się poprawić mamie humor. Że­by ją rozweselić, chowałam się w nogach łóżka i urzą­dzałam przedstawienia kukiełkowe. Śpiewałam, tań­czyłam, opowiadałam jej bajki.

Tym razem uśmiech na twarzy Randa był smutny.

• I co? Pomagało? .

• Nie bardzo - przyznała. - Ale nie poddawałam się. Potem kiedy mama znów zaczynała jako tako funk­cjonować, łudziłam się, że może choć trochę jej po­mogłam.

• Innymi słowy, w bardzo młodym wieku nauczy­łaś się zajmować domem i sobą - podsumował Rand.

• Tak, zdobyłam doświadczenie, które teraz bardzo mi się przydaje. Poza tym nauczyłam się cenić własne dziecko. Nigdy nie dopuszczę do tego, aby Maks mu­siał się o mnie troszczyć. Nigdy nie będę dla niego ciężarem.

• Czyli słabości własnej mamy sprawiły, że sama stałaś się lepszym rodzicem.

• Chyba tak. Uważam, że nawet na smutne do­świadczenia można starać się patrzeć od innej strony, próbować wyciągnąć z nich jakieś wnioski, korzyści. Ale moja mama tego tak nie postrzegała. Owszem, oj­ciec postąpił brzydko; odszedł z dnia na dzień, zosta­wił ją bez środków do życia, nie płacił alimentów. To mogłoby nas do siebie zbliżyć, mnie i mamę; mogłaby wytworzyć się między nami szczególna więź. Niestety, zamiast więzi wytworzył się dystans. Mama wolała od­sunąć się ode mnie i od życia, pogrążyć się w rozpa­czy, nie wstawać z łóżka...

Nagle Lucy spostrzegła budzik stojący na szafce nocnej. Nie zdawała sobie sprawy, że zrobiło się tak późno.

• Skoro o łóżku mowa, powinnam wrócić do do­mu, żebyś mógł odpocząć.

• Przecież odpoczywam. Leżę sobie, patrzę na cie­bie...

• Mimo to powinnam już iść.

Zebrała z łóżka puste pojemniki po jedzeniu i wy­szła do kuchni, żeby wyrzucić je do kosza na śmieci.

W kuchni zaś przypomniała sobie, że obiecała po­smarować Randowi plecy. Na samą tę myśl zaschło jej w gardle. Serce zaczęło walić jej młotem, a pot wy­stąpił na czoło.

Co ma zrobić? Modlić się w duchu, aby zapomniał o maści? Wymknąć się, udając, że jej również wyle­ciało to z głowy? Zachować się nieodpowiedzialnie, tchórzliwie?

Nie, gryzłyby ją straszliwe wyrzuty sumienia.

A zatem musi stawić czoło wyzwaniu: dotknąć Ran­da i nie dać niczego po sobie poznać.

Zdobywszy się odwagę, wróciła do sypialni.

Rand siedział na brzegu łóżka, ze stopami wspar­tymi o podłogę. Patrząc na niego, uzmysłowiła sobie, że specjalnie zmienił pozycję wtedy, gdy nie było jej w pobliżu; nie chciał, aby widziała, jak niezdarnie się rusza, jak bardzo się męczy i krzywi z bólu.

Doceniała to, że nie rozczulał się nad sobą i nie próbował wzbudzić w niej litości.

• Maść leży tam - powiedział, wskazując brodą na komodę stojącą bliżej drzwi.

Czyli jednak nie zapomniał. Lucy wzięła tubkę.

• Tylko nie wstawaj - powiedziała, widząc, że Rand chce się podnieść. - Uklęknę za tobą.

- W porządku. Ty tu rządzisz.

Weszła na łóżko, ostrożnie zajmując pozycję. Sta­rała się nie wykonywać żadnych gwałtowniejszych ru­chów, żeby nie sprawić Randowi jeszcze większego bólu.

• Odwiąż pasek szlafroka, a ja zajmę się resztą.

Musiało to zabrzmieć dość sugestywnie i dwuzna­cznie, bo usłyszała niski, gardłowy śmiech. Dopiero po chwili Rand wykonał polecenie. Zsunęła mu z ra­mion szlafrok, tak jak wcześniej koszulę.

Smaruj i nie podniecaj się, nakazała sobie w my­ślach. Otworzywszy tubkę, wycisnęła na dłoń odrobinę maści.

• Możesz poczuć chłód - ostrzegła Randa. Głos miała lekko ochrypły i zasapany. - Gdzie smarować?

• Mniej więcej na wysokości łopatek.

Potarła dłonie, żeby rozprowadzić maść, po czym przytknęła je do pleców. Nie myliła się. Miał twarde umięśnione ciało pokryte gładką jak aksamit skórą.

• Uprzedź, gdyby cię bolało - powiedziała, starając się oczyścić umysł z wszelkich niepożądanych myśli i skupić wyłącznie na medycznej stronie masażu.

• Nie będzie - zapewnił ją. - Masz delikatny do­tyk.

Nie było po nim widać najmniejszych oznak bólu. Siedział prosto, cierpliwie poddając się kolistym ru­chom jej dłoni. Jeśli ktokolwiek cierpiał, to raczej Lu­cy. Podziwiała ż bliska każdy centymetr jegjo pleców, dotykałaje, masowała, a jednocześnie musiała udawać, że nic się nie dzieje. Z trudem wciągała powietrze, ser­ce waliło jej mocno, jakby głośnym biciem chciało przekazać światu jakąś wiadomość, krew pulsowała jej w skroniach.

Choć rozprowadziła już całą maść, gładziła dalej plecy Randa, podziwiając ich piękny kształt! W końcu uświadomiła sobie, że to, co robi, nie ma nic wspólnego z udzielaniem pomocy choremu, natomiast ma wiele wspólnego z własną przyjemnością.

• No dobrze - oznajmiła, pokonując instynkt, który mówił jej, aby się nie przejmowała, aby kontynuowała masaż, gładziła silne mięśnie, kark... - Chyba starczy.

Zmusiła się, aby otrząsnąć się z marzeń i wrócić do rzeczywistości.

• Dziękuję.

Czy jej się wydawało, czy głos Randa naprawdę brzmiał inaczej, bardziej ochryple? Ale może to kwe­stia pozycji siedzącej? Może sprawiała Randowi do­datkowy ból?

Lucy zsunęła się z łóżka i podeszła do szafki noc­nej, udając, że chce zobaczyć, czy Rand ma wszystko, czego może potrzebować, a w rzeczywistości usiłując zapanować nad własnymi emocjami.

• Lekarstwa masz, wodę do popicia też. Telefon stoi obok; w razie czego możesz dzwonić, nie wstając z łóżka. Przynieść ci coś z kuchni, zanim wyjdę?

Przez chwilę milczał. Czuła jednak, jak świdruje ją wzrokiem.

• Nie, niczego więcej nie potrzebuję - rzekł wre­szcie.

Tak, jego głos zdecydowanie brzmiał inaczej. Nagle Rand zacisnął ręce na jej ramieniu, jakby chciał ją powstrzymać przed wyjściem.

• Dzięki, Lucy. Za wszystko.

• Drobiazg - odparła, odwracając się. Nie mogła dłużej unikać jego spojrzenia.

Oczy Randa odzwierciedlały jego inteligencję i siłę. Ale było w nich coś jeszcze. Coś, do czego ona przy­czyniła się swoim masażem.

Wtem przesunął rękę wyżej, objął Lucy za szyję, po czym delikatnym, lecz stanowczym ruchem przy­ciągnął ją do siebie i przywarł ustami do jej ust.

Dzisiejszy pocałunek nie był lekkim muśnięciem, z całą pewnością nie był też wyrazem wdzięczności ani podziękowania. Był prawdziwym pocałunkiem. Gorącym, namiętnym, zmysłowym. Lucy zakręciło się w głowie, po krzyżu przebiegł ją dreszcz. Była gotowa zapomnieć o otaczającym świecie, pogrążyć się w roz­koszy.

Wreszcie Rand odsunął się i popatrzył jej głęboko w oczy.

• Jesteś niezwykłą kobietą - rzekł cicho.

• Muszę już iść.

Jak trudno było jej wypowiedzieć te słowa! Wal­czyła sama z sobą; rozum kazał jej natychmiast skie­rować się do drzwi, a serce domagało się więcej po­całunków. Więcej pieszczot. Więcej wszystkiego.

Rand skinął potakująco głową. Wciąż spoglądając Lucy w oczy, bawił się kosmykami włosów, które opa­dały jej na szyję. Dopiero po dłuższej chwili zabrał rękę, a raczej zaczął ją przesuwać, wolnym, leniwym ruchem, aż doszedł do nadgarstka.

• Frank czeka na dole - oznajmił z nutą żalu w głosie.

- O której chcesz mnie jutro? Niezbyt fortunriy dobór słów. Lucy uświadomiła to sobie, kiedy zobaczyła ten sam co przedtem łobuzerski uśmiech na twarzy Randa.

• Dla własnego bezpieczeństwa lepiej, abyś nieco inaczej formułowała takie pytania - zażartował, ale za­raz spoważniał. - Może o dziewiątej? Nie mam poję­cia, w jakim będę rano stanie ani ile czasu zajmie mi poranna toaleta. Na wszelki wypadek weź klucze i otwórz sobie drzwi, gdybym długo nie reagował na dzwonek.

• W porządku. Będę o dziewiątej.

• Pozdrów ode mnie Maksa. I przeproś go, że tak długo cię dziś trzymałem.

• Pozdrowię. Mam nadzieję, że zdołasz zasnąć.

• Ja też.

Nie ruszyła się z miejsca. Nie potrafiła. Chociaż raz po raz powtarzała sobie w myślach, że powinna, zanim będzie za późno. Zanim straci resztki samokontroli i zrobi coś, czego będzie później żałować.

• No, leć - powiedział Rand, jakby czytał w jej myślach i chciał ją uratować przed popełnieniem głup­stwa. - Może jeszcze zdążysz przeczytać Maksowi baj­kę na dobranoc.

Sukces. Wreszcie udało jej się przerwać kontakt wzrokowy. Uśmiechnąwszy się na pożegnanie, wybieg­ła z sypialni.

Z salonu zabrała swój płaszcz, torebkę i klucze do mieszkania Randa. Jadąc na dół windą, znów wróciła myślami do sypialni i pocałunku, który rozbudził w niej tyle emocji i głęboko skrywanych pragnień.

Kiedy drzwi się rozsunęły, jedno wiedziała ponad

wszelką wątpliwość: gdyby nie wypadnięty dysk i ból, który dokuczał Randowi przy każdym ruchu, prawdo­podobnie doszłoby dziś do czegoś więccej.

Twierdziła, że nie chce się z nikim wiązać, że mężczyźni jej nie interesują. Ale sądząąc po tym, co dziś czuła, chyba nie miałaby siły upierać się przy swo­ich wcześniejszych przekonaniach.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Powiedziała Frankowi, żeby się rano po nią nie fa­tygował. Mieszkali z Randem w tej samej dzielnicy, ich domy dzieliła odległość trzech, najwyżej czterech kilometrów. W tej sytuacji pojedzie własnym samo­chodem. A przy okazji podrzuci Maksa do przedsz­kola.

Ucieszyła się, widząc, że to, co Sadie mówiła, jest prawdą - w ciągu zaledwie paru dni jej syn zaprzyjaźnił się z wieloma dziećmi. Ledwo dojechali na miejsce, dwóch chłopców podbiegło przywitać się z Maksem. W trójkę ruszyli raźno przed siebie, Lucy za nimi.

- Przyjadę po ciebie kilka minut po piątej! - za­wołała za synem.

Maks obejrzał się przez ramię i pomachawszy matce na pożegnanie, znikł w sali gimnastycznej, Lucy zaś weszła do biura, żeby wpisać syna do zeszytu, w któ­rym każdego dnia notowano obecność dzieci.

Kiedy parę minut przed dziewiąta Lucy zajechała przed budynek Randa, portier już na nią czekał. Otwo­rzył szeroko drzwi, zanim do nich doszła, i serdecznie ją powitał.

Wszystko było dobrze, dopóki nie wsiadła do win­

dy. Wówczas spokój, jaki od rana starała się zachować, prysł.

Odkąd opuściła mieszkanie Randa, bez przerwy du­mała nad ich wczorajszym pocałunkiem. Nie wiedziała, co go mogło sprowokować. Bo z poprzednim poca­łunkiem sprawa była stosunkowo prosta. W ten sposób Rand chciał wyrazić swoją wdzięczność za pomoc, jaką mu okazała. Ale wczoraj...

Wczorajszy pocałunek nie wyrażał wdzięczności. Wyrażał pożądanie. Dlatego Lucy nie była pewna, jak się dziś zachować. Wiedziała, że nie powinno było do niego dojść. Że ona, Lucy, nie powinna była do niego dopuścić. I co jak co, ale nie powinna go ciągle od­twarzać w pamięci, przeżywać na nowo niczym na­stolatka, której marzenie się spełniło.

Bo przecież nie marzyła o pocałunku. Nie marzyła

• tym, aby jakiś atrakcyjny, elegancki mężczyzna za­wrócił jej w głowie. Była realistką, zawsze twardo stą­pała po ziemi. Jeśli miała marzenia, głównie dotyczyły one Maksa: pragnęła być dobrą matką, wychować syna na mądrego, uczciwego człowieka, który osiągnie w życiu wiele sukcesów. Chciała również mieć liczne grono przyjaciół, na których zawsze można liczyć.

• chciała podróżować: z Maksem, z Sadie, z grupą przyjaciół.

A miłość? Tak, miłość też była czymś, czego prag­nęła, ale nie teraz. Później. Kiedy Maks się usamo­dzielni i wyfrunie z domu. Wtedy, owszem, chciałaby poznać dojrzałego, inteligentnego mężczyznę, człowie­ka odpowiedzialnego, rozważnego, który w młodości się wyszumiał i teraz pragnął ustatkować. Nie marzyła o szalonej miłości pełnej wzlotów i upadków; raczej o ciepłym, spokojnym związku. Wolałaby, aby ją i jej partnera łączyły wspólne zainteresowania, podobne wartości i światopogląd; wolałaby, aby obojgu odpo­wiadał ten sam styl życia, aby cenili te same rzeczy - spokój, bezpieczeństwo, przyjaźń. Właśnie tak to so­bie wyobrażała.

Ani razu nie widziała siebie w roli zapracowanej samotnej matki, która bez zastanowienia, pod wpły­wem impulsu, rzuca się w ramiona takiego mężczyzny jak Rand Colton. Mężczyzny, który nigdy nie narzekał na brak damskiego towarzystwa i który wyraźnie dał jej do zrozumienia, że w jego życiu nie ma miejsca na kobietę z dzieckiem.

Mimo to wczoraj się z nim całowała.

A dziś nie ma pojęcia, jak się zachować.

Czy powiedzieć mu, że popełnili wczoraj błąd? Że nie chce, aby taka sytuacja kiedykolwiek się powtó­rzyła? Że jeżeli on jeszcze raz ją pocałuje, wówczas ona będzie zmuszona zrezygnować z prący w kance­larii? I już nigdy więcej się nie zobaczą?

Czy jednak nie byłoby to zbyt dramatyczne? Może Rand popatrzy na nią, jakby spadła z księżyca? Może zdziwi się, powie, że przecież nic się nie stało, najlepiej o wszystkim zapomnieć?

Zapomnieć? Nie umiałaby zapomnieć ani o tak na­miętnym pocałunku, ani o tak wspaniałym mężczyź­nie. Wystarczyło kilka sekund w jego ramionach, aby nogi miała jak z waty i płonęła żądzą.

Pragnęła go jak nikogo dotąd.

Najlepiej zapomnieć? Łatwo powiedzieć.

Z drugiej strony, przemknęło Lucy przez myśl, kie­dy winda zatrzymała się na ósmym piętrze, Rand dostał wczoraj mnóstwo najprzeróżniejszych leków. Może dlatego ją pocałował? Może będąc pod wpływem pro­szków, nie bardzo kontrolował to, co robi? Może po­całunek absolutnie nic nie znaczył? Może Rand nawet o niczym nie będzie dziś pamiętał?

Ta wersja najbardziej przypadła jej do gustu. Jeśli nie pamiętał pocałunku, po co miała mu go przypo­minać? Rozsądniej będzie całą sprawę pominąć mil­czeniem.

Wiedziała, że wybiera najmniej bolesną opcję. Aby jakoś zrekompensować własne tchórzostwo, obiecała sobie, że nigdy więcej nie pocałuje Randa. Bez wzglę­du na to, jak strasznie by tego chciała.

W końcu wiele było takich rzeczy, których sobie odmawiała. Na śniadanie, na przykład, nie jadła lodów śmietankowych posypanych wiórkami czekoladowymi, choć często miała na nie ochotę, w środku nocy nie chrupała batonów orzechowych, a na urodziny nie ku­powała sobie butów za pięćset dolarów.

Unikała też mężczyzn, którzy chcieli zburzyć ład, jaki wreszcie zaprowadziła w swoim życiu, oraz od­sunąć ją od syna, a tym samym wyrządzić im obojgu krzywdę.

Postanowiła więc, że nie będzie żadnych więcej po­całunków z Randem Coltonem. Nie i już.

Wsuwając klucz do zamka, modliła się w duchu, aby wczorajszy wieczór okazał się dla Randa jedynie mglistym wspomnieniem.

• To ja! - zawołała, wchodząc do mieszkania.

Spodziewała się usłyszeć ciszę lub słabe „Dzień do­bry" z sypialni. Zamiast tego dobiegł ją normalny, rześki głos:

• Jestem w kuchni!

Zdjęła płaszcz i powiesiła go wraz z torebką na wy­konanym w stylu art deco wieszaku z kutego żelaza, który stał w holu. Następnie obciągnęła sweter.

Miała na sobie czarne spodnie i czerwony golf. Nie była pewna, jak się ubrać, ale doszła do wniosku, że może dziś zrezygnować z kostiumików, jakie normal­nie wkładała do pracy. Co innego praca w biurze, a co innego w domu. Zdecydowała się na strój sportowy.

Ale kiedy zajrzała do kuchni i zobaczyła Randa w spodniach od piżamy oraz rozpiętym szlafroku, po­czuła, że wciąż jest zbyt wystrojona.

Stał przy zlewie, napełniając wodą dzbanek od ka­wy. Potem wolno się obrócił. Lucy z wrażenia zaschło w gardle.

Wykonał bowiem obrót całym ciałem, wyraźnie uni­kając nawet najmniejszego skrętu tułowia. Jej oczom ukazał się płaski brzuch oraz szeroka, lekko owłosiona klatka piersiowa przechodząca w silne ramiona. Jakby tego było mało, twarz Randa ocieniał poranny zarost, a włosy miał rozczochrane, jakby przez całą noc upra­wiał seks.

Żaden szef, pomyślała Lucy, nie powinien narażać swojej sekretarki na takie widoki, a potem oczekiwać, że będzie zdolna skupić się na pracy. Praca bowiem była ostatnią rzeczą, jakiej chciała się teraz poświęcić.

Lucy instynktownie czuła, że najwięcej wysiłku bę­dzie ją dziś kosztowało dotrzymanie obietnicy, którą dała sama sobie. Bo najbardziej w świecie pragnęła po­dejść do Randa, zarzucić mu ręce na szyję i konty­nuować to, co wczoraj przerwali.

Z trudem się pohamowała.

• Dzień dobry.

• Dzień dobry, Lucy.

Zmierzył ją wzrokiem od stóp do głów. Miała wra­żenie, że w jego oczach widzi uznanie, może nawet pochwałę. Ale kiedy podniósł rękę do jej upiętych w kok włosów i błysnął zębami w uśmiechu, pomy­ślała sobie, że chyba nie podoba mu się jej fryzura.

Nie wiedziała dlaczego. Bądź co bądź, czesała się dokładnie tak samo od pierwszego dnia, kiedy go po­znała. Jednakże widząc oznakę niezadowolenia na twa­rzy Randa, miała ochotę wyciągnąć klamrę i potrząs­nąć głową, tak by włosy mogły swobodnie opaść jej na ramiona.

Powstrzymała ten odruch.

• Jak się czujesz? - spytała.

• Jako tako. Środki przeciwbólowe za bardzo otę­piają mi umysł, więc biorę połowę dawki. Tyle, żeby nie chodzić z bólu po ścianach.

Nie chciał jednak dłużej rozmawiać o swoim sa­mopoczuciu, bo na moment zamilkł, po czym zmienił temat.

- Podyktowałem do magnetofonu kilka listów.

Trzeba je przepisać na komputerze, wydrukować i wy­słać. Ale najważniejszy jest ten anonimowy list do mo­jej rodziny w sprawie Emily. Boję się, że gdybym sam go napisał, nieopatrznie mógłbym się czymś zdradzić, więc lepiej będzie, jeśli ty to zrobisz. Czyli zacznij od tego, a ja w tym czasie wezmę prysznic, a potem przy­gotuję pozwy do sądu. Później poproszę cię, abyś je również przepisała i wydrukowała. Nie wiem, czy uda nam się skończyć do południa, ale popołudnie chciał­bym poświęcić na szukanie w Internecie informacji o przeszłości mojej matki. Kiedy Emily ponownie za­dzwoni, wolałbym móc jej coś powiedzieć. Oczywiście za tę dodatkową pracę dodatkowo cię wynagrodzę. A resztą dzisiejszych spraw zajmiemy się jutro.

- Dobrze - zgodziła się Lucy.

Miała nadzieję, że dzięki pracy uda jej się skierować myśli na inne tory.

• Nie obrazisz się, że będę pracował na leżąco? W gabinecie, ale wyciągnięty na kanapie? Niestety, moje plecy wciąż bardzo nie lubią pozycji siedzącej.

• Nie przejmuj się mną... Przygotować ci śniada­nie, kiedy będziesz brał prysznic?

• Dzięki, ale zjadłem kilka grzanek, żeby nie łykać leków na pusty żołądek - odparł. - Po prostu nalej nam po kubku kawy.

Po tych słowach znikł w łazience.

Lucy przeszła do gabinetu, próbując pohamować wyobraźnię. Starała się nie myśleć o tym, jak Rand zrzuca szlafrok, zdejmuje spodnie od piżamy, staje nagi pod strumieniem wody, a dzieli ich zaledwie ściana.

Starała się, ale... Ale widziała przed oczami jego po­stać...

O rany, westchnęła; czekał ją bardzo ciężki dzień.

Wykazując maksimum silnej woli, skupiła się na czymś innym. Włączyła jeden z dwóch komputerów, zaczęła planować zajęcia na najbliższe godziny i roz­myślać o tym, co naprawdę jest dla niej ważne - na przykład Maks.

Pomogło. Kiedy Rand wrócił do gabinetu, ogolony, uczesany, ubrany w spodnie od dresu i bawełnianą bluzę z napisem „Harvard", w której wyglądał równie znakomicie, jak w eleganckim garniturze, kubek z ka­wą stał na stoliku przed kanapą. Obok kubka leżał krót­ki list do Coltonów informujący ich o tym, że Emily nie została porwana; czuje się dobrze, nie grozi jej żad­ne niebezpieczeństwo i wróci do domu najszybciej, jak to będzie możliwe.

• Doskonale - oznajmił Rand po przeczytaniu li­stu.

• Zadzwoniłam do przyjaciółki i wyjaśniłam jej, co ma zrobić, kiedy dostanie przesyłkę. Zadzwoniłam również do poczty kurierskiej, żeby przysłali kogoś po odbiór listu. Uznałam, że tak będzie szybciej niż zwy­kłą pocztą, a tobie chyba zależy na czasie... ?

• Jesteś jasnowidzem, Lucy - rzekł.

Ostrożnie wyciągnął się na kanapie, opierając głowę o niewielką podpórkę, tak by mógł popijać kawę i wi­dzieć, co zapisuje w notesie.

Zabrali się do pracy. W ciszy i skupieniu wykony­wali najpilniejsze obowiązki. Pisanie listów było nud­nym zajęciem, o wiele ciekawszym okazało się to, do czego przystąpili po południu: zbieranie informacji o przeszłości Meredith Colton, z domu Portman.

• Większość dokumentów jest jawna - wyjaśniła
  Lucy. Siedziała przy biurku, twarzą do komputera,
  Rand zaś wciąż leżał. - Oczywiście nie znaczy to, że
  sama mogę połączyć się z systemem informacyjnym
  danej instytucji i uzyskać potrzebne wiadomości. Wy-
  starczy jednak zwrócić się z prośbą o informacje; na
  ogół nie czeka się długo. Właśnie z prośbą o informa-
  cje na temat twojej mamy zwróciłam się w poniedzia-
  łek wieczorem, po naszej rozmowie, do kilku urzędów.
  Wczoraj po przyjściu do domu sprawdziłam, czy nie
  nadeszła odpowiedź. Kiedy w nadesłanym akcie uro-
  dzenia zobaczyłam, że twoja mama ma siostrę
  bliźniaczkę, poprosiłam również o wszystkie informa-
  cje dotyczące jej siostry. Nie masz mi tego za złe, co?
  Bo wiesz, pomyślałam sobie, że skoro Emily upiera
  się, że widziała dwie

• Poczekaj - przerwał jej Rand. - O czym ty mó­wisz? O jakiej bliźniaczce?

• Z dokumentów wynika, że twoja babka powiła w odstępie paru minut dwie dziewczynki. Nie wiedzia­łeś?

• Pierwsze słyszę. Nikt mi nigdy o tym nie wspo­minał. Jesteś pewna?

Lucy wydrukowała odpowiedź, którą otrzymała z urzędu stanu cywilnego, i podała ją Randowi. Oprócz daty urodzin Meredith Portman figurowała tam informacja o Patsy Portman, która urodziła się tym sa­myrn rodzicom co Meredith, tego samego dnia i w tym samym szpitalu. Meredith była starsza od siostry o pięć minut.

• Dlaczego od razu mi o tym nie powiedziałaś? -zdziwił się Rand.

• Bo wydawało mi się, że wiesz. Twoja matka na­prawdę nigdy nie mówiła, że ma siostrę bliźniaczkę?

• Nigdy. A może ta siostra nie żyje? Może zmarła wkrótce po urodzeniu? Albo została oddana do adop­cji? Może Meredith sama o niej nie słyszała?

• Poprosiłam o wszystkie dostępne informacje do­tyczące Meredith i Patsy Portman - odparła Lucy. -Obie w wieku szesnastu lat otrzymały prawo jazdy. Na obu prawach jazdy widniał ten sam adres. Z tego wnio­sek, że mieszkały w jednym domu. Twoja matka, Rand, nie mogła nie wiedzieć o istnieniu siostry.

• Ale co się z nią stało? Z tą Patsy?

Nie spodziewała się, że to ona będzie musiała udzie­lić mu tej odpowiedzi. Sądziła, że Rand dokładnie zna historię Patsy i po prostu woli o niej nie mówić.

• Patsy Portman ma przeszłość kryminalną - rzek­ła Lucy. - Byłam pewna, że o wszystkim wiesz. Że nie wspomniałeś o siostrze swojej mamy, bo rodzina się jej wstydzi i...

• Rany boskie! Przeszłość kryminalną? Dlaczego nigdy nie... Co ma na sumieniu?

Lucy czuła się jak posłaniec, który przynosi niedo­bre wieści.

• W wieku osiemnastu lat zamordowała niejakiego Ellisa Mayfaira.

• Chcę wiedzieć wszystko na ten temat! Gdzie można by zdobyć jakieś informacje?

• W gazetach z tamtego okresu. Gazety powinny być dostępne na mikrofilmie. Może uda mi się namó­wić kogoś w bibliotece, żeby przefaksował nam kopie.

• Spróbuj.

Następną godzinę Lucy poświęciła na rozmowę z bibliotekarką z Kalifornii. Na szczęście trafiła na osobę niezwykle uczynną, która obiecała wyszukać wszystkie artykuły na temat zabójstwa sprzed ponad trzydziestu lat.

Rand zasnął. Kiedy faksy zaczęły nadchodzić, wciąż spał. Ponieważ szum maszyny go nie obudził, Lucy pierwsza przeczytała materiały dotyczące siostry bliźniaczki Meredith Colton.

Z otrzymanych informacji wynikało, że jako młoda dziewczyna Patsy Portman była niezrównoważona psy­chicznie, cierpiała na depresje, miewała huśtawki na­stroju. Jej matka., zaniepokojona zachowaniem córki, usiłowała jej pomóc. Bezskutecznie. Patsy rzuciła szkołę - nauka zupełnie jej nie interesowała; kilka też razy uciekała z domu.

Podobno w 1967 roku zaszła w ciążę z Ellisem Mayfairem, mężczyzną żonatym i sporo od niej star­szym.

Mayfair nalegał na aborcję. Patsy odmówiła; ukry­wała ciążę przed wszystkimi, nawet własną rodziną. Kiedy nadszedł czas rozwiązania, wynajęła pokój w motelu. Tam urodziła córkę, której dała na imię Je-well. Mayfair pomagał jej przy porodzie. Kiedy Patsy zasnęła, zmęczona wysiłkiem, Mayfair zabrał gdzieś dziecko i je ukrył.

Po przebudzeniu młoda matka poprosiła kochanka, by podał jej córkę. Wtedy Mayfair oznajmił, że nie­mowlę zmarło. Patsy nie uwierzyła. Wierciła mu dziurę w brzuchu tak długo, aż w końcu przyznał, że sprzedał dziecko jakiemuś lekarzowi, który pośredniczył w taj­nych adopcjach.

Patsy wpadła w furię i zaatakowała go. Najpierw roztrzaskała mu na głowie lampę, potem raz po raz wbijała mu w pierś nożyczki, którymi wcześniej prze­cięła pępowinę. Zadźgała go na śmierć.

Niedługo później na miejsce zbrodni przybyła Me-redith. Ale ponieważ zjawiła się w motelu kilka minut przed policją, Patsy postanowiła to wykorzystać. Ze­znała w sądzie, że Meredith wpadła do pokoju w trak­cie jej awantury z Mayfairem, i że to ona go zabiła. Zabiła, zanim Mayfair zdołał zabić ją, Patsy.

Meredith wszystkiemu zaprzeczyła. Żadne też ślady czy dowody nie wskazywały na jej winę. W tej sytuacji sąd uznał, że winną spowodowania śmierci Mayfaira jest Patsy Portman i skazał ją na karę dwudziestu pię­ciu lat w więzieniu stanowym w Kalifornii.

Lucy podniosła wzrok znad kartek, sprawdzając, czy Rand się nie obudził. Ponieważ wciąż drzemał, zaczęła czytać artykuł napisany w rocznicę śmierci Mayfaira.

Artykuł zaczynał się od krótkiego wywiadu z od­siadującą wyrok Patsy, która nie mogła przeboleć utra­ty dziecka. Dziennikarz przeprowadzający wywiad uważał, że miała wręcz obsesję na tym punkcie i że ta obsesja doprowadziła ją na skraj szaleństwa. Patsy nie posiadała się z wściekłości, że siostra nie wzięła winy na siebie. Gdyby Meredith - dobra studentka i wzorowy obywatel - powiedziała w sądzie, że zabiła Ellisa Mayfaira nieumyślnie, próbując ratować swoją siostrę bliźniaczkę, wówczas żadna z nich nie trafiłaby za kratki. Ale nie! Porządna, prawdomówna Meredith odmówiła! Nie poszła siostrze na rękę.

Patsy była również zła na matkę, Ednę Portman, że nie wywarła presji na Meredith.

„Ale oczywiście ona by tego nigdy nie zrobiła. Moja kochana mamuśka nie chciała ryzykować; jeszcze by jakaś krzywda spotkała jej najpiękniejszą, najcudow­niejszą córunię. Mną się nie przejmowała; druga córka niech gnije w więzieniu".

Dziennikarz najwyraźniej nie bardzo wierzył w ucz­ciwość i prawdomówność Patsy, gdyż postanowił prze­prowadzić własne dochodzenie.

Ustalił, że Meredith przybyła na miejsce zbrodni, gdy było już po wszystkim. Przekonał się również, że pani Portman robiła absolutnie wszystko, by pomóc swojej córce. Niemal sama siebie doprowadziła do ban­kructwa.

Oprócz tego dowiedział się, że - na prośbę Patsy - Meredith z Edną, która została prawie całkiem bez pieniędzy, dosłownie stawały na głowie, by odnaleźć małą Jewell. Od strażników w więzieniu usłyszał, że kiedy siostra z matką poinformowały Patsy o swoim niepowodzeniu, Patsy znów wpadła w szał; obrzuciła je stekiem wyzwisk i oznajmiła, że nie chce ich więcej oglądać na oczy.

Od tego czasu konsekwentne odmawiała podejścia do telefonu, kiedy do niej dzwoniły, nie pojawiała się w sali widzeń, kiedy przyjeżdżały do więzienia, kazała odsyłać z powrotem ich listy; słowem, odcięła się od rodziny.

Kiedy dziennikarz spytał o to podczas kolejnego wywiadu, Patsy oznajmiła: „To prawda; wyrzekłam się matki i siostry. Myślę wyłącznie o mojej kochanej Je-well; na niczym innym nie potrafię się skupić. Wierzę, że moja mała kruszynka żyje. Mam jedynie nadzieję, że trafiła do dobrych ludzi. W głębi serca ona na pew­no wie, że ją kocham i czekam niecierpliwie na dzień, kiedy mnie stąd wypuszczą, abym mogła ją odnaleźć".

Na zakończenie artykułu dziennikarz zacytował swoją rozmowę z Edną Portman.

Matka osadzonej stwierdziła, że jest zrozpaczona z powodu tego, co się wydarzyło i bardzo martwi się o Patsy, ale martwi się również o to, w jaki sppsób ten skandal wpłynie na życie Meredith. Dała dzienni­karzowi do zrozumienia, że właśnie z powodu troski o Meredith nie będzie udzielać więcej wywiadów na temat morderstwa.

Zanim jeszcze artykuł ukazał się w druku, pani Po-rtman i Meredith wyjechały z miasta; przypuszczalnie przeprowadziły się gdzieś, gdzie nikt ich nie znał, aby tam rozpocząć nowe życie. Bez Patsy.

- Założę się, że dlatego babka z mamą zamieszkały w Sacramento - powiedział Rand, kiedy obudził się i przeczytał nadesłane faksem materiały. - Nie chodzi­ło wyłącznie o studia mamy. I założę się, że babka przekonała mamę, aby nikomu nie mówiła o Mayfai-rze. Bo ściągną na siebie odium, którego nigdy się później nie pozbędą. Dlatego nikt z nas nawet nie sły­szał o ciotce Patsy.

• Pewnie masz rację - przyznała Lucy. - Ale trud­no się im dziwić. Zwłaszcza jeśli faktycznie zrobiły wszystko, aby pomóc Patsy, a ona uznała, że nie chce mieć z nimi nic wspólnego. To nie one się od niej od­wróciły. To ona się ich wyrzekła. W tej sytuacji mądrze postąpiły, decydując się na wyjazd, na zmianę środo­wiska. Musiały zamknąć jeden etap swojego życia, aby rozpocząć nowy. Nie było sensu opowiadać wszem wo­bec o tym, co się wydarzyło.

• No dobrze, ale pozostaje pytanie, czy i jaki to ma związek z teraźniejszością. Z tym, co się obecnie dzieje w mojej rodzinie.

• Dziennikarz kilka razy wspomina, że Meredith i Patsy to bliźniaczki jednojajowe. Pisze, że gdyby Pa-tsy miała na sobie normalne ubranie, a nie więzienny strój, nikt by ich nie odróżnił.

• Zgoda. Ale pomiędzy ostatnim artykułem w ga­zecie a wypadkiem samochodowym z udziałem mamy i Emily minęło wiele lat. Mam uwierzyć, że Patsy ja­kimś cudem odnalazła Meredith, po czym spowodo­wała wypadek i podstępnie zamieniła się z nią na ży­cie? Gdzie tu logika?

• Nie wydaje mi się, aby Patsy kiedykolwiek kie­rowała się logiką czy rozumem - zauważyła Lucy.

• Fakt - przyznał Rand. - Ale nawet jeśli podszyła się lub nadal podszywa pod moją mamę, prędzej czy później ktoś by się zorientował. Przecież to niedorze­czne. Takie rzeczy zdarzają się tylko na kiepskich fil­mach.

• Na ogół widzimy to, co chcemy widzieć. To, w co wierzymy. Jeżeli Patsy spowodowała wypadek i zajęła miejsce twojej mamy, a nikt się nie zorientował, to zna­czy, że wciąż są podobne jak dwie krople wody. Jednak sam przyznałeś, że od czasu wypadku charakter Me-redith bardzo się zmienił. Może to wcale nie charakter się zmienił? Może to ją podmieniono? Może Emily ma rację, upierając się, że ktoś obcy wcielił się w po­stać Meredith?

• To jakaś totalna bzdura... Ale dobrze, przyjmijmy tę wersję. W takim razie gdzie jest moja mama? Co Patsy z nią zrobiła?

Lucy wolała nie udzielać odpowiedzi, bała się bo­wiem, że matkę Randa spotkało to najgorsze.

Jeśli Patsy Portman nie zawahała się przed spowo­dowaniem wypadku, jeśli posunęła się tak daleko, aby zamienić się z siostrą na życie, jeśli wcześniej popeł­niła już jedno morderstwo... co by ją powstrzymało przed popełnieniem kolejnego? Meredith Portman Col-ton powinna była zginąć razem z Emily w wypadku; skoro jednak nie zginęła, czy nie należało jej uśmiercić zaraz po nim?

To było jedyne sensowne wytłumaczenie, ale Lucy nie chciała tego mówić Randowi. Ile razy można być posłańcem przynoszącym złe wieści?

Rand, dumając nad artykułem, nawet nie zwrócił uwagi na to, że Lucy milczy.

• Masz słuszność - powiedział po chwili. - Jeśli Patsy odnalazła swoją siostrę, jeśli doprowadziła do wypadku na drodze, jeżeli postanowiła zamienić się z Meredith na życie, to by tłumaczyło, dlaczego Emily upiera się, że widziała „dwie mamusie". - Zmarszczył czoło. Po chwili kontynuował: - Ale to by również znaczyło, że osoba, którą latami uważałem za moją mamę, wcale nią nie jest.

• I że Emily ma rację, obawiając się o swoje życie - podsumowała cicho Lucy. - Jest jedynym świadkiem „podmiany".

To właśnie najbardziej Randa niepokoiło. Chmurząc czoło, ostrożnie wstał z kanapy i zaczął przemierzać salon.

• A zatem ktoś naprawdę mógł próbować zabić Emily.

• Przerażająca myśl.

• Owszem, ale równie przerażające jest to, że przez cały ten czas Emily znała prawdę, a nikt z nas jej nie wierzył. Jak również to, że nie wiemy, co się stało z naszą matką i czy w ogóle żyje. - Z jego głosu prze­bijał strach.

Lucy widziała, z jak wielkim trudem Rand usiłuje zachować spokój. Cała ta historia mocno nim wstrząs­nęła.

• Co zrobisz? - spytała. Stanął i popatrzył jej w twarz.

• Dobre pytanie. Nie spodziewałem się, że coś znaj­dziemy. Kiedy Emily powiedziała mi, że ktoś wdarł się w nocy do jej sypialni i chciał ją zabić, myślałem, że przesadza. Sądziłem, że to był zwykły złodziej, któ­ry włamał się po łup, a nie wynajęty morderca. Nie przyszło mi do głowy, że badając przeszłość Meredith, na cokolwiek trafimy. - Przeczesał ręką włosy. - My­ślałem, że kiedy Emily znów zadzwoni, będę mógł jej powiedzieć, że wszystko sprawdziłem, uspokoić ją, przekonać, żeby wróciła do domu, bo nikt nie czyha na jej życie. Wyjaśnić jej, że wtedy, przed laty, przeżyła szok, miała jakieś dziwne przywidzenia. Ale teraz...

Znów zaczął krążyć po pokoju, od okna do drzwi i z powrotem do okna, jakby chciał wydeptać w pod­łodze ścieżkę.

• Informacje, które zdobyliśmy, rzucają na wszyst­ko nowe światło. I zdają się potwierdzać wersję Emily. Myślę, że to nas przerasta. Że żadnych odpowiedzi na nasze pytania czy wątpliwości nie znajdziemy w In­ternecie. Trzeba zwrócić się do fachowca.

• Tak będzie najlepiej - przyznała Lucy.

• Do kogoś, kto zbada całą sprawę dyskretnie, ale szczegółowo. Chodzi o to, aby nie wzbudzić niczyich podejrzeń. Niech czujność złoczyńców pozostanie uśpiona.

• Słusznie - poparła go Lucy.

Ku jej radości, Umysł Randa znów funkcjonował sprawnie.

• Mam przyszywanego kuzyna... - Rand zatrzy­mał się przy oknie i spojrzał na dziedziniec za budyn­kiem] - Austin McGrath był gliniarzem w Portland;

odszedł z policji, żeby założyć własną agencję dete­ktywistyczną. Myślę, że warto się z nim skontaktować. Niech postara się dowiedzieć, gdzie obecnie przebywa Patsy Portman. Może wcale nie mieszka w domu mo­jego ojca, udając jego żonę, a moją matkę. Może wy­szła za mąż i wiedzie szczęśliwe życie, na przykład gdzieś w Cleveland.

Wyrażał na głos swoje pragnienia, ale to byłoby za piękne, pomyślała posępnie Lucy.

• Austin świetnie się do tego nadaje - ciągnął Rand. - Zna się na swojej robocie. Poza tym można liczyć na jego dyskrecję. Tak, poczuję się znacznie le­piej, wiedząc, że sprawa jest w rękach fachowca.

• Chcesz, żebym wykręciła jego numer? - spytała Lucy.

Odwróciwszy się od okna, Rand spojrzał na zegar ścienny. Było parę minut po czwartej.

• Nie, złapię go wieczorem w domu. Już dość się dziś napracowałaś.

Skoro nie ma dla niej żadnych więcej zleceń, ani natury zawodowej, ani prywatnej, to pewnie zaraz po­wie, że jest wolna i może wracać do domu. Ale nie.

• Wyłącz komputer i chodź ze mną na spacer -poprosił. - Przyda rhi się łyk świeżego powietrza.

- Na pewno czujesz się na siłach?

• Bardziej mnie męczy siedzenie niż chodzenie. Zresztą nie udamy się daleko.

Podejrzewała, że jeszcze bardziej od siedzenia mę­czy go odkrycie, jakiego dziś dokonali. Jednakże nie powiedziała tego na głos.

• Dobrze. Mnie też się przyda łyk świeżego po­wietrza.

Wciągnęła płaszcz. Rand wyjął swój z szafy.

• Pomóc ci?

- Ubrać się? Dzięki, ale chyba sobie poradzę. Kosztowało go to wiele wysiłku, ale nie poddawał

się; znany był z uporu i determinacji, która pozwalała mu wygrywać w sądzie.

Lucy starała się nie łypać na niego pożądliwym wzrokiem. Bo cóż może być seksownego w tym, że mężczyzna w dresach wkłada ciepłą kurtkę?

Nic. I przypuszczalnie żaden inny mężczyzna w dresach wkładający kurtkę nie wzbudziłby zaintere­sowania Lucy. Ale Rand... otaczała go jakaś aura zmy­słowości.

Kiedy w końcu się ubrał, Lucy musiała wyjść nie tylko po to, by zaczerpnąć świeżego powietrza, ale również po to, by ochłonąć.

Naprzeciwko budynku znajdował się park i właśnie tam się skierowali. Gdzieniegdzie pojedyncze liście wi­siały na gałęziach starych wiązów, dębów i klonów, reszta liści leżała na ziemi, tworząc gruby, złocisto-czerwony dywan.

Powietrze było chłodne, rześkie. Słońce już zaszło. Zmierzch, jak to w listopadzie, zapadał wcześnie. O tej porze latem krążyłoby po parku mnóstwo ludzi, teraz alejki były puste, jeśli nie liczyć pojedynczych osób, które wyszły z psem na spacer.

Rozgarniając opadłe z drzew liście, Lucy pomyślała sobie, że miło by było codziennie po pracy wybrać się na przechadzkę po parku; człowiek odpocząłby, po­zbył się stresu...

• Jak się poznali twoi rodzice? - spytała Randa, nie potrafiąc uwolnić się od rozważań na temat Col-tonów.

• Na szosie, przy zepsutym samochodzie. - Roze­śmiał się cicho; była to jedna z jego ulubionych opo­wieści. - Ojciec i stryj Graham jechali do Sacramento załatwić jakieś sprawy służbowe. Po drodze zobaczyli stojący na poboczu zepsuty samochód. Należał do mo­jej mamy.

• Czyli twój tata niczym dzielny rycerz wybawił z opresji piękną damę i zakochał się w niej od pierw­szego wejrzenia?

• Ojciec, owszem, zakochał się od pierwszego wej­rzenia, ale mama umówiła się na randkę z moim stry­jem.

• Serio?

• Tak. A ten wystawił ją do wiatru.

• I wtedy twój ojciec...

• Postanowił wykorzystać okazję, jaka się nada­rzyła.

• Spotkał się z twoją mamą i oczarował ją swoim wdziękiem - powiedziała Lucy, myśląc bardziej o sy­nu niż o ojcu, którego przecież nie znała.

• Mniej więcej tak to się odbyło. A twoi rodzice? - spytał Rand. - Jak się poznali?

• Na balu tuż przed świętami Bożego Narodzenia. Mama lubiła powtarzać, że tata zawrócił jej w głowie już przy pierwszym tańcu. Dosłownie i W przenośni.

• I wygląda na to, że ani jedni, ani drudzy nie żyli z sobą długo i szczęśliwie - dokończył smętnie Rand.

Żałowała, że zaczęła tę rozmowę. Temat rodziny wyraźnie go przygnębiał. Czym prędzej zaczęła mówić o czymś innym.

• Co mamy jutro w planie?

• Dokończenie dzisiejszych spraw i, jak codzien­nie, sprawy bieżące.

• W biurze czy u ciebie w domu?

Przez chwilę milczał, jakby zastanawiał się nad od­powiedzią.

• W domu - odparł wreszcie. - Na biuro chyba jest dla mnie jeszcze za wcześnie.

• Dobrze.

• Wiesz, co sobie uświadomiłem? Że dziś, po raz pierwszy w tym tygodniu, nie spędzimy razem wie­czoru.

Powiedział to takim tonem, jakby codziennie robili wieczorami różne fascynujące rzeczy, a przecież jeden wieczór spędzili na kolacji u Sadie, a reszta minęła im na pracy.

• To prawda - przyznała Lucy. - Poradzisz sobie?

• A jak powiem, że nie, to zostaniesz dłużej? -spytał z nadzieją w głosie.

• Nie. Wtedy zadzwonię do Franka. Wspomniał wczoraj, że gdybyś potrzebował towarzystwa, może z tobą posiedzieć.

• A ty jakie masz plany na wieczór? Randkę z uko­chanym?

^u Randkę z ukochanym - potwierdziła.

• A ten ukochany ma powyżej metra wzrostu?

• Wzrost się nie liczy - odparła. - Liczy się to, co jest w środku. Charakter, upodobania...

- Do kanapek z masłem orzechowym i dżemem? Zastanawiała się, czy Rand przekomarza się z nią

bez powodu, czy jednak coś więcej się za tym kryje. Czy ot, tak wypytuje ją o plany na wieczór, czy na­prawdę go ciekawi, jak spędza czas po pracy. Kusiło ją, by skłamać, powiedzieć mu, że spieszy się nie do syna, lecz do przystojnego bruneta, i zobaczyć, jak za­reaguje na taką wiadomość. Ale powstrzymała się.

• Mój ukochany nie tylko uwielbia kanapki z ma­słem orzechowym i dżemem - rzekła. - Ale z dże­mem polanym keczupem.

Rand skrzywił się.

• Masło orzechowe, dżem, a na to keczup? - spy­tał z niedowierzaniem.

• Wyłącznie. Inaczej mu nie smakuje - odparła. Nie umiała pohamować ciekawości. - A ty? Naprawdę zamierzasz spędzić wieczór sam w łóżku?

- Dlaczego to ci się wydaje takie dziwne? Może dlatego, że widziała jego gęsto zapisany ka­lendarzyk z numerami telefonów.

Wzruszyła ramionami.

• Po prostu nie wyglądasz na osobę, która potrafi cieszyć się własnym towarzystwem.

• Ja wszystko potrafię! - oznajmił tonem pełnym oburzenia.

• Och, najmocniej przepraszam! - roześmiała się.

• Prawdę mówiąc, nawet przyszło mi do głowy, że­by kogoś zaprosić - przyznał się po chwili. - Ale jeśli chodzi o płeć piękną, ostatnio mam z nią pewne pro­blemy.

• Oj, innym możesz mydlić oczy, ale nie mnie, Rand. Jestem twoją sekretarką, odbieram twoje tele­fony. Zaledwie wczoraj dzwoniły cztery kobiety, i to bynajmniej nie w sprawach służbowych. Swoją drogą, powinieneś do nich oddzwonić. Przypuszczam, że każ­da z nich chętnie by się tobą zaopiekowała. One tylko czekają na...

• Źle mnie zrozumiałaś. Problemem nie jest zna­lezienie damskiego towarzystwa. Problemem jest to, że straciłem zainteresowanie innymi kobietami.

Czyżby to była jakaś aluzja? Czy w ten sposób usi­łował dać jej coś do zrozumienia?

• Naprawdę? Od kiedy to? - spytała, zanim po­myślała, co robi. Nie powinna była podtrzymywać tego wątku. Flirtowanie nie leży w jej naturze.

• Hm... - Zmrużył oczy i zmarszczył czoło, jakby liczył w myślach dni. - Odkąd przekroczyłaś próg kancelarii.

Powiedział to lekkim tonem, jakby sobie z niej żar­tował. Ponieważ nie umiała odgadnąć, czy mówi pra­wdę, czy faktycznie żartuje, postanowiła potraktować to jak zabawę.

• Nie martw się. Oddziałuję tak na wszystkich męż­czyzn. Nic na to nie poradzę. Po prostu mam taką dziw­ną moc. Staram się ją powściągnąć, ale nie zawsze mi się udaje.

- Co? Tobie się czasem coś nie udaje? Nie wierzę.

• Ta moc jest przekleństwem, z którym niestety muszę żyć.

Doszli do granic parku i zawrócili. Wkrótce stanęli z powrotem przed budynkiem Randa. Samochód Lucy stał zaparkowany nieopodal klatki schodowej.

• Pewnie zaraz mi powiesz, że to już koniec na dziś i zobaczymy się jutro, prawda? - spytał, spoglą­dając na jej kombi.

• No cóż, jest piąta.

• Chcesz mnie porzucić dla innego mężczyzny -rzekł z wyrzutem w głosie.

• On się zna na dinozaurach, a ty nie. Przegrałbyś, gdybyś stanął z nim w szranki.

• Nie dobijaj mnie.

Roześmiała się dobrodusznie, ale nagle przypomnia­ło się jej ich wczorajsze rozstanie, a właściwie chwila przed rozstaniem. Smarowała mu plecy, a potem on ją pocałował...

Otrząsnęła się. To była pomyłka, nieporozumienie.

Rozejrzała się w prawo i lewo, sprawdzając, czy nic nie jedzie. Rand zaś nie odrywał oczu od jej twarzy.

Przeszli przez jezdnię.

• Jestem ci ogromnie wdzięczny za pomoc - po­wiedział, po czym uśmiechając się pod nosem, pokręcił głową. - Codziennie ci dziękuję. Zaczynam się czuć jak zdarta płyta.

• Miło być docenianym.

Wsunęła kluczyk do zamka i po chwili otworzyła drzwi. Oparła nogę o próg, ale nie wsiadła do samo­chodu.

Rand stał po drugiej stronie drzwi.

• Czy zanim odjedziesz, mógłbym coś zrobić? -spytał.

W jego niebieskich oczach dojrzała figlarny błysk, ale była zbyt zaintrygowana - i chyba miała nadzieję, że chodzi mu o pocałunek - żeby odmówić.

• Co masz na myśli?

• To.

Podniósł rękę do jej upiętych w kok włosów i wy­ciągnął podtrzymującą je klamrę. Reszty dopełnił po­ryw wiatru. Kaskada loków opadła jej w nieładzie na ramiona.

• Marzyłem o tym od pierwszej chwili - przyznał. - Bardzo byłem ciekaw, jak wyglądają rozpuszczone.

• 1 co? - spytała, zła na siebie, że tak bardzo zależy jej na jego aprobacie.

• Są tak piękne, jak sobie wyobrażałem - oznajmił cicho, pieszcząc je wzrokiem.

- Powinnam jechać do domu - szepnęła. Czuła, że znów przekroczyli tę niewidoczną granicę

oddzielającą świat pracy od życia osobistego. Rand zignorował jej słowa.

Wpatrywał się w oczy Lucy, długo, uważnie, po czym ponownie uniósł rękę. Tym razem niczego nie wyciągał z jej włosów, żadnych spinek czy klamerek. Tym razem przysunął Lucy do siebie i przywarł ustami do jej ust.

Całował ją, nie przejmując się, że stoją na widoku. Jeżeli nawet ktoś przeszedł obok, jeżeli się im przy­glądał, Lucy tego nie zauważyła. Rozkoszowała się bli­skością Randa, dotykiem jego warg, pocałunkiem,

0 którym podświadomie marzyła, odkąd rozstali się wczoraj wieczorem.

Ale pragnęła czegoś więcej. Chciała, by ręce Randa gładziły nie tylko jej włosy, ale również i ciało. By dotykały jej ramion, pleców, piersi, brzucha. Chciała pozbyć się płaszcza, ubrania, ściągnąć kurtkę i dres z Randa. Chciała pieścić i być pieszczona, dotykać

1 być dotykana, całować i być całowana.

Nagle usłyszała głos, który powtarzał raz po raz: Zadzwoń. Wystarczy jeden telefon. Dlaczego się wa­hasz? Sadie odbierze Maksa z przedszkola. Wróć na górę i zadzwoń. Co ci szkodzi? No idź. Idź. Telefon jest na górze. W jego mieszkaniu. W sypialni. Na szaf­ce koło łóżka. Idź, zadzwoń...

• Rand? To ty?

Przez chwilę sądziła, że to wciąż mówi ten sam głos, który namawiał ją do pozostania.

Ale głos podniósł się o ton i ponownie spytał:

• To ty, Rand?

I wtedy Lucy poczuła się tak, jakby ktoś wylał na nią wiadro lodowatej wody.

Oderwali od siebie usta i spojrzeli w stronę chod­nika. Kilka metro w dalej stała zachwycająco piękna kobieta o niebywale zgrabnej figurze.

• Shelley?

Głos Randa był ochrypły, on sam zaś sprawiał wra­żenie lekko zdezorientowanego. Wyprostowawszy się, cofnął rękę, którą jeszcze przed chwilą obejmował Lucy za szyję.

Po chwili przedstawił ją wysokiej, szczupłej blon­dynce, której twarz często gościła na okładkach cza­sopism oraz w reklamach kosmetyków.

Upłynęło kilka sekund, zanim Lucy otrząsnęła się na tyle, by skinąć na powitanie głową.

Blondynka nawet tego nie zauważyła. Prawdę mó­wiąc, zdawała się w ogóle Lucy nie widzieć. Po prostu nie spuszczała oczu z Randa.

Lucy poczuła się obco. Jak piąte koło u wozu. Stała zarumieniona, speszona, jakby przyłapano ją na grze­sznym uczynku.

• Na mnie już czas - oznajmiła. Trochę zbyt głośno.

Wsiadła do samochodu, nie czekając na reakcję Randa, i zatrzasnęła drzwi.

Przekręciła kluczyk w stacyjce. Kątem oka widzia­ła, jak Rand - mimo bólu pleców - pochyla się i usi­łuje coś do niej powiedzieć. Udała jednak, że tego nie widzi. Nacisnęła nogą pedał gazu i odjechała, nawet nie machając na pożegnanie.

O czym myślałaś, kretynko? - skarciła się w my­ślach. Czy naprawdę chciała zadzwonić doSadie i pro­sić ją o opiekę nad Maksem? Gdyby nie pojawiła się długonoga blondynka, czy naprawdę poszłabyś z Ran­dem na górę?

• O Boże - jęknęła cicho.

Tak niewiele brakowało, aby uległa pokusie. Aby zapomniała o obietnicy, którą złożyła sama sobie za­ledwie dzisiejszego ranka. Dlaczego? Czy jest tak sła­ba? Czy Rand ma nad nią aż taką władzę?

A gdyby nie przeszkodziła im jego znajoma? Gdzie by teraz była? Wzdrygnęła się. Wolała o tym nie my­śleć.

Ale potoku myśli nie umiała zatrzymać. - Byłabyś tam, gdzie teraz jest ona - powiedziała na głos.

Zazdrość, dzika, paląca zazdrość ścisnęła Lucy za serce. Weź się w garść, nakazała sobie. Przecież wiesz, że świat Randa Coltona pełen jest takich blondynek i brunetek. Nie zapomnij o tym i przestań żyć marze­niami.

Może więc dobrze się stało, że piękna Shelley, której nazwiska nie dosłyszała, pojawiła się akurat w tym momencie. Może los ją zesłał i tylko należało się z te­go cieszyć.

Cieszyć? Tak, cieszyć. Bo dzięki niej Lucy oszczę­dziła sobie kłopotów i rozczarowań. I uzmysłowiła so­bie, że żyją z Randem w dwóch różnych, nieprzysta­jących do siebie światach. Podczas gdy ona jedzie do przedszkola po syna, czteroletniego chłopca, który ma­rzy o przyziemnych rzeczach, takich jak obejrzenie fil­mu o dinozaurach i zjedzenie na kolację makaronu z serem i plastrami kiełbasy, Rand przypuszczalnie je­dzie windą na górę, do swojego eleganckiego miesz­kania, trzymając pod rękę modelkę o zapierającej dech w piersiach urodzie.

Chociaż Lucy bolało, że jest jedną z wielu kobiet, które uległy czarowi Randa, chociaż bolało ją, że ona i Rand żyją w dwóch różnych światach, które nie mają szansy stać się jednym, to jednak wiedziała, że jej ból i cierpienie byłyby bez porównania większe, gdyby zrobiła to, co ją tak bardzo kusiło, kiedy całowali się na ulicy.

- Więc dzięki ci, piękna Shelley, że uratowałaś mnie przed samą sobą - powiedziała, skręcając na par­king przed przedszkolem.

Ale jakoś nie odczuwała wobec niej wdzięczności.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Nazajutrz rano Rand wszedł do łazienki. Nie było mu łatwo spojrzeć sobie w oczy. Miał wrażenie, jakby symulował chorobę. Ogarnęły go wyrzuty sumienia.

Ból w plecach minął już bez śladu. Rand nie musiał spotykać się z Lucy w domu; śmiało mógł pofatygo­wać się do kancelarii. Ale czy zadzwonił do Lucy? Czy powiedział jej, że już nic mu nie dolega? Że przy­śle po nią kierowcę i o ósmej zobaczą się w pracy?

Nie.

Dlatego, że w domu panuje bardziej kameralny na­strój niż w biurze. Lubił pracować z Lucy w biurze, ale do biura w każdej chwili ktoś mógł przyjść, a w do­mu miał ją tylko dla siebie. Nikt im nie zakłócał spo­koju. Nie chciał z tego jeszcze rezygnować. Warto było spaść z drabiny i zaciskać zęby z bólu, żeby przez parę dni cieszyć się towarzystwem Lucy we własnych czte­rech ścianach.

Skrzywił usta w grymasie niechęci. Żałosny jesteś, pomyślał, rozprowadzając po twarzy krem do golenia. Po raz pierwszy zdarzyło mu się udawać chorego po to, aby ściągnąć do mieszkania kobietę.

Ale Lucy nie była zwyczajną kobietą. Zwyczajna kobieta chętnie sama przyszłaby na górę, nie czekając

na zaproszenie. Tak jak wczoraj Shelley. Nie chciała przyjąć „nie" do wiadomości. Musiał być wobec niej niegrzeczny, by zrozumiała, iż nie życzy sobie jej to­warzystwa.

Tak, zależało mu na Lucy. Wyłącznie na niej. Inne kobiety, choćby najpiękniejsze, w najmniejszym stop­niu go nie pociągały. Tak jak jej wczoraj powiedział: stracił zainteresowanie płcią piękną. Trochę go to prze­rażało. Bo, rany boskie, do czego to doszło, że udaje kalekę, aby tylko zwabić Lucy do siebie do domu?!

Dlaczego? Dlaczego to robi?

Owszem, jest atrakcyjną kobietą. Zwłaszcza z roz­puszczonymi włosami. Podobały mu się te ciemnorude loki opadające na ramiona. Ma też wspaniałą brzosk­winiową cerę, gładką skórę, wielkie niebieskie oczy, długie nogi, krągłe piersi. Ale znał dziesiątki równie pięknych kobiet i jakoś żadna z nich nie potrafiła roz­palić w nim ognia.

Lucy nie tylko odznaczała się wielką urodą, ale tak­że inteligencją. Oraz poczuciem humoru. I jeszcze ser­decznością, wielkim sercem, umiejętnością zrozumie­nia drugiego człowieka i wczucia się w jego sytuację.

Lecz kobiet obdarzonych tymi cechami znał co naj­mniej kilka.

One jednak... one po prostu nie były nią. Tylko Lucy sprawiała, że serce biło mu szybciej, że miał ochotę się śmiać z byle głupstwa, że czuł mrowie, kie­dy go dotykała, nawet gdy to był najbardziej niewinny dotyk pod słońcem. Tylko przy niej największe pro­blemy okazywały się mniej skomplikowane, powietrze wydawało się bardziej rześkie, jedzenie smaczniejsze, muzyka piękniejsza, życie bardziej kolorowe i intere­sujące.

- Zadurzyłeś się, kolego - mruknął pod nosem, po czym uniósł głowę, żeby móc ogolić podbródek.

Rzeczywiście się zadurzył. Ale w niewłaściwej ko­biecie. Musiał teraz wszystko przemyśleć, zastanowić się, co dalej robić z tym fantem.

Pracuje u niego tymczasowo, więc nawet nie chodzi mu o zasadę, której zawsze starał się przestrzegać, aby nigdy nie mieszać życia zawodowego z prywatnym. Chodzi mu raczej o coś innego: o to, że samotnie wy­chowuje syna.

I w tym tkwi szkopuł! To, że piękna, mądra, wspa­niałomyślna Lucy jest matką, stanowi wystarczający powód, dlaczego nie powinien dopuścić, aby powstała między nimi jakakolwiek bliższa zażyłość.

Uwielbiał jej syna. Absolutnie nie miał nic prze­ciwko niemu. Maks był świetnym dzieciakiem. Ser­decznym, zabawnym, bystrym. Ale... no właśnie, był dzieckiem. A dziecko potrzebuje matki. Dziecko po­winno zajmować najważniejsze miejsce nie tylko w jej życiu, ale również w życiu mężczyzny, którego ona pokocha. Dziecko nie może widywać ojca w przelocie, przez kilka minut dziennie, bo on pracuje czternaście godzin na dobę, wieczorami jada z klientami kolację, wyjeżdża w podróże służbowe, a czasem całą noc ślę­czy w biurze, przygotowując materiały procesowe. Dziecko nie może być traktowane jak przeszkoda, któ­rą się omija, jak piesek, który pałęta się pod nogami, jak coś, co jest na marginesie wypełnionego pracą oraz obowiązkami życia.

A dla Randa nie ulegało wątpliwości, że tak by się stało, gdyby związał się z Lucy.

Nie byłoby to fair wobec Maksa.

• Więc zadzwoń do Franka - powiedział do swo­jego odbicia w lustrze. - Poproś go, żeby przyjechał po ciebie, potem odebrał Lucy i zawiózł was do biura. Pamiętaj o Maksie, o tym, że są granice, których nie wolno ci przekroczyć.

Ale kiedy opłukał twarz, nie poszedł do telefonu i nie zadzwonił do Franka. Nie potrafił się do tego zmusić. Tak jak wczoraj po skończonej pracy nie po­trafił puścić Lucy do domu. Żadnej innej sekretarki, która tyle czasu spędzałaby w biurze, nie zatrzymy­wałby dłużej, niż to by było konieczne.

A z Lucy... robił wszystko, żeby poświęciła mu je­szcze godzinę. Wymyślił spacer po parku, żeby chwilę dłużej cieszyć się jej obecnością. Żeby móc ją ponow­nie pocałować.

Żeby pocałować mamę Maksa...

Ale kiedy przywierał ustami do jej ust, nie pamiętał, że Lucy jest czyjąś mamą. Po prostu była kobietą. Cu­downą kobietą, która pachniała jak lekki wiosenny wie­trzyk, wyglądała jak anioł, a na wargach miała smak

raju.

• Już jestem!

Jej głos stanowił jakby przedłużenie jego myśli i marzeń. Chwilę trwało, zanim uświadomił sobie, że tó nie Lucy z jego rojeń woła, że już jest, tylko pra­wdziwa Lucy z krwi i kości, która otworzywszy klu­czem drzwi, weszła do mieszkania i zawiadamiała go

• swojej obecności.

• Zaraz wyjdę! - zawołał, domykając drzwi. Wciągnął na siebie koszulę w kratkę, którą zwykle

nosił na rodzinnej farmie w Kalifornii, oraz dżinsy, które też zazwyczaj trzymał na tę okazję.

To, że Lucy przyjechała do niego do domu, jeszcze niczego nie przesądza. Przecież mógł wyjść z łazienki

• oznajmić, że jednak przenoszą się z pracą do kance­larii. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby włożył garnitur, po czym powiedział Lucy, by wróciła się przebrać -jeśli, oczywiście, zachodzi taka potrzeba - i że on z Frankiem przyjadą po nią za pół godziny. W biurze, gdzie siłą rzeczy panuje bardziej urzędowa atmosfera, łatwiej mu będzie skupić się na pracy i obowiązkach.

Ale czy przebrał się? Czy powiedział, że pojadą do biura? Nie. Pozostał w koszuli w kratkę i dżinsach. Tak ubrany ruszył na poszukiwanie Lucy.

Znalazł ją w kuchni. Przystanął w progu, ciesząc się jej widokiem. Też miała na sobie dżinsy, ale inne niż on, obcisłe, podkreślające kształt pośladków, oraz krótki sweterek. Włosy, przytrzymywane opaską, aby nie wpadały do oczu - zwisały jej swobodnie, okry­wając ramiona i plecy.

Miał ochotę odgarnąć je, przywrzeć ustami do jej szyi...

Nie, nie potrafi odmówić sobie jeszcze jednego dnia w zaciszu domowym.

• Jak plecy? - spytała, spostrzegłszy go w drzwiach.

- Lepiej. Znacznie lepiej. Już prawie nic mi nie dolega - przyznał, bo nie chciał jej okłamywać. - Ma­my dziś mnóstwo pracy. Bierzmy się do roboty - dodał bardziej opryskliwym tonem, niż zamierzał.

Podświadomie chciał w ten sposób zagłuszyć nie­przyzwoite myśli, jakie chodziły mu po głowie.

Wyprostowała ramiona, uniosła lekko brodę. Ob­serwując ją, zdał sobie sprawę, że poczuła się urażona jego obcesowością.

- Oczywiście - oznajmiła chłodno.

Po czym opuściła kuchnię i skierowała się prosto do gabinetu.

Ładny początek dnia, pomyślał Rand. Miał ochotę sam sobie rozkwasić nos.

Ale jakie miał wyjście? Nie mógł pozwolić, aby wytworzyła się bardziej serdeczna, przyjacielska atmo­sfera. Było to zbyt ryzykowne. Szef i sekretarka. Właś­nie takie łączyły ich relacje. Powinien o tym pamiętać.

A także o tym, że bez względu na to, gdzie pracują, w domu czy w biurze, Lucy Lowry jest matką Maksa, a on z matkami się nie zadaje.

Zdaniem Lucy, istniało tylko jedno wytłumaczenie, dlaczego Rand stał się tak zimny, aroganckimi nieprzy­jemny: cały wczorajszy wieczór, może nawet i noc, spędził ze zjawiskowo piękną Shelley, to zaś sprawiło, że postanowił trzymać się na odległość od swojej tym­czasowej sekretarki i puścić w niepamięć ich poca­łunki.

W porządku. Bardzo jej to odpowiada.

Wiedziała, że nie powinna się z nim wczoraj cało­wać, a jednak się całowała.

Wiedziała, że nie powinna rozmyślać o tym poca­łunku, odtwarzać go w wyobraźni, przeżywać na no­wo, bo im dłużej o nim myślała, tym większe ogarniało ją pożądanie. Nie powinna, a jednak rozmyślała.

Wiedziała, że nie powinna była spędzać dziś rano tyle czasu przed lustrem, wkładać najciaśniejszych dżinsów i krótkiego sweterka, który odsłaniał talię. Nie powinna była zostawiać włosów rozpuszczonych tylko po to, by przypodobać się Randowi, próbować odciąg­nąć go od Shelley i zwabić do siebie. Nie powinna, a jednak ubrała się ponętnie i uczesała tak, jak on lubi.

Wiedziała również, że nie powinna strzelać oczami do Randa czy jakiegokolwiek innego mężczyzny, do­póki nie odchowa syna, zwłaszcza że sama to sobie obiecała. Nie powinna, a jednak strzelała.

Ale dobrze. Skoro Rand postanowił odnosić się do niej w sposób chłodny i urzędowy, nie pozostanie mu dłużna. Będzie poważna, rzeczowa, skoncentrowana na pracy. Może dzięki temu przestanie robić rzeczy, któ­rych nie powinna, a które mimo to robiła.

Tak minął irn dzień. Atmosfera była zimna, oni zaś zachowywali się poprawnie, to znaczy Rand ani razu nie wyszedł z roli szefa, a Lucy ani na chwilę nie za­pomniała, że jest sekretarką. Ściśle trzymali się wy­znaczonych ról.

Za piętnaście piąta, kiedy Rand ogłosił, że skoń­czyli, Lucy wyłączyła komputer. Bez przerwy spoglą­dała na zegar. Zamierzała wyjść punktualnie o piątej;

żaden spacer po parku absolutnie nie wchodzi w grę. Cieszyła się na myśl o weekendzie, o dwóch pełnych dniach bez Randa. Miała nadzieję, że zdoła w tym cza­sie uporządkować myśli i emocje. Zresztą nie musi czekać do soboty; może zacząć terapię już dziś, z wy­biciem piątej.

Jej rozmyślania przerwał portier, który zadzwonił z dołu z informacją, że przybył jakiś posłaniec.

Lucy poprosiła, by wpuścił go na górę. Zważywszy na to, że było późne piątkowe popołudnie, sądziła, że cokolwiek ów człowiek dostarcza, nie może dotyczyć spraw służbowych.

Pomyliła się.

Rand pokwitował odbiór przesyłki. Po chwili, prze­czytawszy list, cisnął go z wściekłością na biurko.

• Cholera jasna! Co za sukin...

• O co chodzi? - spytała Lucy, zanim dokończył przekleństwo.

• Sprawa Turnenbillów.

• Na nic takiego nie trafiłam w tym tygodniu.

• Miałaś szczęście. Psiakrew, poświęciłem jej wię­cej czasu i wysiłku niż jakiejkolwiek innej sprawie.

• Wykonujesz ją pro publico bono ?

• Dlaczego się tak dziwisz?

Nie dziwiła się, po prostu wolała, żeby tego nie robił. To, iż czasem przyjmował sprawy, za które nie brał honorarium, czyniło go jeszcze bardziej atrakcyj­nym w jej oczach.

• Co to za sprawa? - spytała.

• Liz Turnenbill, lat trzydzieści osiem, wdowa z trójką małych dzieci. Cierpi na artretyzm, jest nie­zdolna do pracy. Była żoną Toma Tumenbilla, którego rodzina zbiła fortunę na ropie. Pół roku temu Tom zgi­nął w wypadku samochodowym. Od lat Tom i Liz utrzymywali się z dywidend z funduszu powiernicze­go, który ustanowili dla swojego syna starzy Turnen-billowie i którego nie unieważnili, kiedy Tom wstąpił w związek małżeński.

• Domyślam się, że nie przepadali za synową?

• Zgadłaś. Nie była bogatą, dobrze wychowaną pa­nienką z dobrego domu, jaką wymarzyli sobie dla sy­na. Powiedzieli mu, że nigdy jej nie zaakceptują i do­trzymali słowa. Ani razu nie widzieli własnych wnu­ków.

• Niesamowite.

• To jeszcze nie wszystko. Tom zostawił testament. Wpływy z funduszu powierniczego oraz to, co w przy­szłości miał odziedziczyć, zapisał w spadku Liz i dzie­ciom. Po jego śmierci rodzice anulowali ustanowiony dla syna fundusz powierniczy. Liz z dziećmi została bez grosza.

• No i oczywiście sporządzili nowe testamenty, wykluczając z nich Toma, a tym samym jego żonę i dzieci.

• Właśnie.

• A ponieważ ona jest niezdolna do pracy z po­wodu artretyzmu...

• Żyje z dziećmi w skrajnej nędzy. Do niedawna mieszkała w domu, który kiedyś należał do babki To­ma, ale Turnenbillowie kazali ją stamtąd usunąć. To...

- skinął głową na przesyłkę, którą przed chwilą do­starczono - jest odpowiedź na moje ostatnie pismo. Oczywiście wolno im zmienić testament, tak by Liz z dziećmi niczego po nich nie odziedziczyła; temu aku­rat nie mogę przeszkodzić. Walczę jednak o to, aby sąd nie pozwolił im na unieważnienie funduszu po­wierniczego. Pieniądze z funduszu starczyłyby Liz na jedzenie, czynsz, a w przyszłości na edukację dzieci.

• Gra wydaje się warta świeczki.

• Problem w tym, że muszę przejrzeć tony mate­riałów, aby przygotować się do rozprawy, która została wyznaczona, podejrzewam, że nieprzypadkowo, na po­niedziałek rano, w przeciwnym razie przegram sprawę. A jeśli przegram, Liz z dzieciakami nigdy nie dostanie tego, co jej się należy.

• Więc chciałbyś, żebym została dziś dłużej w pra­cy i ci pomogła?

Rand uśmiechnął się - po raz pierwszy w ciągu dzi­siejszego dnia.

• Nie planowałem tego. Ale jeżeli się zgodzisz, je­żeli przekopiemy się przez stosy ksiąg; i różnych akt, w trakcie weekendu zdążę się przygotować do roz­prawy.

Rand podniósł rękę, jakby chciał powstrzymać jej sprzeciw, a przecież jeszcze nic nie powiedziała, nawet nie otworzyła ust.

• Wiem. Chodzi ci o Maksa. Może więc zadzwo­nimy do Sadie, poprosimy ją, żeby odebrała małego z przedszkola i przyjechała z nim tutaj? Zamówimy ulubioną potrawę Maksa, bez względu na to, co by nią było, i zjemy w czwórkę kolację. Pobawisz się z synem, potem Sadie zabierze go do domu i położy spać, a my dokończymy pracę.

• Na normalne godziny urzędowania człowiek nie ma co tu liczyć, prawda? Nic dziwnego, że moja ciotka nie chciała wrócić do pracy, nawet tymczasowo.

Rand wzruszył ramionami.

• Co ja na to poradzę? Na tym polega metoda dzia­łania Turnenbillow czy raczej ich prawników: próbują złapać mnie z ręką w nocniku. Ale nie uda im się ta sztuczka. Nie pozwolę im wygrać. Liz i dzieci mają prawo do pieniędzy po Tomie.

To ostatecznie przekonało Lucy. Wiedziała, że ko­lejny wieczór spędzony w towarzystwie Randa byłby dla niej bardzo niewskazany, z drugiej strony wiedzia­ła, że mu nie odmówi.

• Myślisz, że to dobry pomysł? - spytała. - To znaczy zaproszenie tu Maksa? On jest jak słoń w skła­dzie porcelany, może coś stłuc, poplamić...

- I co z tego? Dziecko to dziecko, ma swoje prawa. Popatrzyła na niego z powątpiewaniem, jakby nie

dowierzała temu, co mówi, ale w końcu skinęła głową.

• No dobrze, jednakże sam musisz zadzwonić do Sadie. Ja nie mam odwagi znów ją prosić o przysługę.

• W porządku. Ona mnie kocha - oznajmił tonem człowieka, który świadom jest swego uroku i jego mo­cy oddziaływania. -A ty w tym czasie poszperaj w... Nie, sprawdź w Internecie. Jeżeli nie uda nam się znaleźć nic przydatnego, po wyjściu Sadie i Maksa po­jedziemy do biura. Interesują nas orzeczenia sądu do­tyczące spadków i funduszy powierniczych, najlepiej wydane po sześćdziesiątym drugim roku. Musimy znaleźć jakiś precedens.

• Tak jest, szefie. - Zasalutowała jak żołnierz na służbie i ponownie uruchomiła komputer.

Miała nadzieję, że wieczorem i w nocy ich wza­jemne relacje pozostaną takie same jak za dnia: chłodne i oficjalne.

• Jesteś pewna, że nie mogę się na tym pohuśtać? - spytał Maks, wskazując na dużą rzeźbę w przedpo­koju, która kołysała się niczym wahadło.

• Absolutnie pewna. Nie możesz i już - odpowie­działa Lucy, chyba po raz setny od przyjścia syna.

Zagoniła chłopca z powrotem do salonu, w którym Sadie z Randem siedzieli przy stole, pijąc kawę.

Nagle chłopiec wbił oczy w wiszący na ścianie ob­raz abstrakcyjny.

• Kiedy ja tak maluję w przedszkolu, panna Va-nessa daje mi czystą kartkę i mówi, żebym zaczął od nowa. Bo rysunek musi coś przedstawiać, nie może być bohomazem.

• Następnym razem, jak ci tak powie, poproś ją, żeby nie tłumiła twojej weny twórczej - poradził mu Rand.

• Ona mnie nie bije - zaprotestował chłopiec, który albo źle coś usłyszał, albo nie znał słowa „tłumić" i zin­terpretował je po swojemu.

Rand z Sadie wybuchnęli śmiechem.

• Tłumić i tłuc to nie to samo, niedźwiadku - wy­jaśniła Lucy. - Tłumić to znaczy hamować, powstrzy­mywać.

Maks przeszedł do następnego dzieła sztuki - do stojącej w rogu rzeźby, niby abstrakcyjnej, a jednak przywodzącej na myśl nagi kobiecy tors.

• Dlaczego ta pani nie ma ubrania? Najwyraźniej rzeźba była mniej abstrakcyjna, niż

im się wydawało.

• Chcesz zobaczyć rybki, Maks? - Rand usiłował zająć uwagę chłopca czymś innym. - A przy okazji... znalazłem coś, co może ci się spodobać. Chodźmy do sypialni. Ty sobie obejrzysz akwarium, a ja wydobędę z szafy niespodziankę, którą mam dla ciebie.

Nie trzeba było chłopca prosić dwa razy.

• A gdzie jest sypialnia?

Wybiegł z salonu; po drodze lekko trącił zawieszo­ną w przedpokoju rzeźbę, żeby wprawić ją w ruch.

• Boże, jestem kłębkiem nerwów, kiedy patrzę, jak on gania po takim mieszkaniu - powiedziała Lucy, gdy Maks z Randem byli poza zasięgiem słuchu. - Boję się, że zaraz coś stłucze.

• Rand nie sprawia wrażenia zaniepokojonego, więc ty tyrn bardziej się nie przejmuj - odparła Sadie, po czym zerknęła na drzwi, za którymi znikli panowie. - Świetnie dogaduje się z Maksem.

• Wiem.

• Chyba go autentycznie lubi.

• Całe szczęście, bo Maks za nim przepada.

• Mamusia Maksa też, prawda?

• Bez przesady. To miły, porządny facet, ale na­prawdę nic nas nie łączy. Zostaję dłużej, żeby mu po­móc, bo sprawa, którą się zajmuje, jest tego warta. Cho­dzi o Turnenbillów.

Sadie pokiwała głową.

• Zgodził się reprezentować wdowę wkrótce przed moim odejściem z firmy. Za darmo - dodała, jakby Lucy nie miała o tym pojęcia. - Często to robi, bez­interesownie poświęca swój czas, dzieli się swoim do­świadczeniem i wiedzą. Wierz mi, złotko, można trafić dużo gorzej.

• Wierzę, ale ty też mi uwierz, że łączą nas wy­łącznie stosunki służbowe. Zbyt się od siebie różnimy, aby nasza znajomość mogła przerodzić się w cokol­wiek innego.

Sadie posłała jej długie, sondujące spojrzenie, po czym bez słowa zebrała filiżanki i przeszła do ku­chni.

• Mamusiu, zobacz! - Maks, podekscytowany, wrócił biegiem do salonu. - Żołnierze! Będą mogli walczyć z dinozaurami!

Lucy zajrzała do pudełka, które syn podtykał jej pod nos. Było w nim pełno plastikowych żołnierzyków i czołgów.

• Rand powiedział, że należały do niego, kiedy był mały, ale już się nimi nie bawi, więc może mi je dać. Jeżeli ty się zgodzisz. Zgodzisz się, mamusiu?

Lucy popatrzyła na Randa, który pojawił się w sa­lonie chwilę po chłopcu.

• Nie chcesz ich zatrzymać dla własnego syna, któ­rego kiedyś pewnie się doczekasz?

• Doczekam się albo i nie - odparł takim tonem, jakby posiadanie potomstwa w ogóle go nie intereso­wało.

Po rozmowie z Sadie na temat stosunku Randa do Maksa, jego słowa nabrały dodatkowego znaczenia. Lucy miała niemal wrażenie, jakby Rand dawał jej do zrozumienia, że chociaż lubi Maksa, to jednak ojco­stwo nie stanowi dla niego pokusy. Pamiętaj o tym, przykazała sobie w myślach.

Do salonu wróciła Sadie, niosąc swój płaszcz i dzie­cięcą kurtkę.

• No, w drogę, niedźwiedziu. Mamusia i Rand muszą się wziąć do pracy.

• Jeszcze nie! - sprzeciwił się chłopiec.

• Już powinieneś być w łóżku - zauważyła Lucy. - Wiesz co? Połóż się grzecznie spać, a jutro spędzimy razem cały dzień.

• Z Randem?

• Nie, nie z Randem. We dwoje, tylko ty i ja — rzekła, pomagając synowi się ubrać. - Podziękowałeś za żołnierzy?

• Dziękuję za żołnierzy - powtórzył za nią chło­piec.

• Dziękuję również za pyszną kolację - podpowie­działa mu Lucy.

• Dziękuję również za pyszną kolację. Podobały mi się twoje rybki, Rand, ale wciąż uważam, że ta naga pani powinna mieć coś na sobie. - Jego wesoły chichot świadczył o tym, że dorosłym nie udała się sztuczka ze zmianą tematu.

• A ja dziękuję, że mnie odwiedziłeś - powiedział ze śmiechem Rand.

Przeszli w czwórkę do przedpokoju. Lucy pocało­wała syna na dobranoc. Wkrótce znów zostali tylko we dwoje.

• Jak myślisz? - spytał Rand, ledwo się drzwi zamknęły za Sadie i Maksem. - Znajdziemy informa­cje w komputerze czy powinniśmy pojechać do biura?

Lucy zrobiło się przykro. Ani słowa nie powiedział na temat kolacji; natychmiast po wyjściu gości prze­stawił się z powrotem na tryb służbowy. Ale może to i lepiej, pomyślała, niczego po sobie nie okazując.

• Muszę sprawdzić kilka rzeczy w tym programie dla prawników - odparła. - Zobaczymy, czego zdołam się dowiedzieć. Na razie wygląda to dość obiecująco. Może wcale nie trzeba będzie się stąd ruszać.

• Doskonale! - ucieszył się.

I faktycznie, riie musieli jechać do biura, tyle że zebranie wszystkich potrzebnych materiałów zajęło Lucy czas niemal do północy. Potem chwilę trwało, zanim zdołała przekonać Randa, aby zaakceptował jej punkt widzenia.

• Zastanów się. Jeżeli przedstawisz to w ten spo­sób, argumentacja będzie bardziej przekonująca -rzekła, podając mu swoją interpretację decyzji wydanej przez Sąd Najwyższy w 1971 roku.

Kiedy skończyła, Rand zerwał się z krzesła, na któ­rym siedział, i w dwóch susach znalazł się przy jej biurku. Na własne oczy chciał zobaczyć tekst, na który się powoływała.

• O rany, ból w plecach chyba całkiem ci minął! - zawołała, zaskoczona szybkością jego ruchów.

• Tak, minął. - Uśmiechnął się lekko speszony, jakby został przyłapany na kłamstwie.

Ale nie wyjaśnił, dlaczego nic wcześniej na ten te­mat nie powiedział. W milczeniu pochylił się nad ra­mieniem Lucy i zaczął czytać decyzję sądu.

• Wiesz, że chyba masz rację - przyznał po na­myśle.

W tym momencie jednak Lucy była bardziej sku­piona na zapachu jego wody kolonskiej niż na jakichś precedensach sądowych. Chcąc nie chcąc, wróciła my­ślami do rzeczywistości.

• Prawdę mówiąc, świetnie to wymyśliłaś - kon­tynuował Rand. - Jeżeli zastosuję twoją argumentację, przypuszczalnie Liz otrzyma należne jej pieniądze. No dobra, wydrukuj tekst. Myślę, że trzeba to uczcić.

• Uczcić? Czyli co? Zakończyć na dziś pracę? -spytała z nadzieją w głosie.

• Nie, uczcić to uczcić. Otworzyć butelkę wina.

Była to nęcąca propozycja. Ale ich wczorajsze roz­stanie - kiedy odjechała do domu, zostawiając Randa z piękną Shelley - oraz jego dzisiejsze zachowanie -pełne chłodu i rezefwy - pozwoliły Lucy powstrzy­mać entuzjazm.

• Nie wolno mieszać alkoholu ze środkami prze­ciwbólowymi i lekami zwiotczającymi mięśnie. To po pierwsze. A po drugie, zamierzam wrócić do domu sa­mochodem.

- No to otworzę butelkę soku grejpfrutowego. Za­służyliśmy na nagrodę. A raczej ty zasłużyłaś. -Wyraźnie nie chciał przyjąć odmowy do wiadomości.

Wyszedł do kuchni. W tym czasie Lucy wydruko­wała postanowienie sądu i po raz kolejny wyłączyła komputer.

Wróciwszy, zapraszającym gestem wskazał kanapę, na której spędził cały wczorajszy dzień. Kiedy Lucy zajęła miejsce, podał jej sok. Po chwili usiadł obok.

• Za twoją dzisiejszą ciężką pracę - powiedział, stukając się z nią szklanką. - Dziękuję.

• I za twoją. Obyś się zdążył przygotować do po­niedziałkowej rozprawy.

- Zdążę. Wszystko dzięki tobie. Wypili po łyku.

• Czy ktoś ci kiedyś mówił, że masz zadatki na znakomitego prawnika? - spytał Rand.

• Owszem, kilka osób - odparła.

Wyraz jego twarzy jednoznacznie świadczył o tym, że nie spodziewał się takiej odpowiedzi.

• Studiowałam prawo - wyjaśniła. - Przez rok. Odkąd skończyłam trzynaście lat, marzyłam o tym, że­by zostać prawnikiem.

• Dlaczego zrezygnowałaś?

Przedtem, kiedy spytał o ojca Maksa, wykręciła się od odpowiedzi, tym razem postanowiła zdradzić Ran­dowi prawdę. Może dlatego, że było późno i była po­twornie zmęczona. A może dlatego, że przez ostatni tydzień poznała go lepiej.

• Zaszłam w ciążę - odparła. - Z jednym z moich profesorów.

• Z ojcem Maksa?

• Zgadza się. Był sporo ode mnie starszy, bardzo przystojny, bardzo mądry. I właśnie ten wybitny praw­nik wielokrotnie mi powtarzał, że jestem nie tylko piękna, ale równie inteligentna jak on, że pobudzam nie tylko jego ciało, ale i umysł...

• Pewnie nawet mówił prawdę - rzekł Rand, sły­sząc jej lekceważący ton.

• Może. Nie wiem. W każdym razie ja w to uwie­rzyłam.

• Byłaś młoda.

• Młoda, wrażliwa, łatwowierna i głupia.

• No i zaszłaś w ciążę.

• Tak, zaszłam w ciążę. Byłam tak naiwna i tak głupia, że myślałam, iż wszystko się dobrze ułoży. Że kiedy powiem Marshallowi o dziecku, on się oświad­czy i będziemy żyli długo i szczęśliwie. Pani mecenas, czyli ja, pan profesor, czyli on, i owoc naszej miłości, czyli Maks.

• A profesor miał inne wyobrażenie o szczęściu?

• Całkowicie inne. Był przerażony moją ciążą i zdumiony niepomiernie, że mogłam żywić jakąkol­wiek nadzieję o wspólnym życiu. Oznajmił wprost, że żona i dzieci stanowią kulę u nogi, nie pozwalają się rozwijać, osiągać sukcesów. On zaś jest naukowcem, a nie materiałem na męża czy ojca. W jego życiu nie ma miejsca na coś tak niszczącego potencjał twórczy jak rodzina. Zażądał usunięcia ciąży - dokończyła cicho.

• A ty odmówiłaś.

• Tak. Wtedy z człowieka, którego szanowałam i kochałam, przemienił się w zimnego, bezdusznego drania. Powiedział, że nie chce mieć nic wspólnego z moim bękartem... właśnie tego słowa użył. Bękart. Że wyprze się ojcostwa, a jeśli ja sądownie będę do­chodzić swoich praw, to i tak nic nie wskóram. Nie zamierza łożyć na dziecko; prędzej ucieknie za granicę, byleby tylko nie płacić mi alimentów. Jakby tego było mało, zaczął rozpowiadać innym wykładowcom, że za­stawiłam na niego sidła; uwiodłam go, żeby dostać lepsze stopnie, których inaczej nigdy bym nie dostała. Sprawił, że cofnięto mi stypendium naukowe. Nie mia­łam pieniędzy nie tylko na mieszkanie i jedzenie, ale głównie na opłacenie studiów. Z kolei doszły mi wy­datki związane z dzieckiem, badania, wizyty u le­karzy...

• Innymi słowy, zrezygnowałaś ze swoich marzeń.

• Straciłam złudzenia, ale za to zyskałam wspania­łego syna.

• Zwróciłaś się do sądu o ustalenie ojcostwa i przyznanie alimentów?

Odstawiła na stół szklankę z niedopitym sokiem.

• Nie. Po tym, jak się Marshall zachował, nie chcia­łam mieć z nim więcej do czynienia. Dość się przez niego wycierpiałam.

• A jak Maks pyta o ojca, co mu mówisz?

• Że tatuś prowadził zupełnie inny tryb życia niż my prowadzimy i dlatego musieliśmy się rozstać. Na razie to mu wystarcza, ale wiem, że później będzie chciał znać więcej szczegółów. Czasem zastanawia się, dlaczego tatuś dokonał takiego, a nie innego wyboru, dlaczego wolał pracę od syna, ale na ogół nie myśli o tych sprawach. Jest szczęśliwym dzieckiem, nie przysparzającym większych kłopotów.

• A ty jesteś bardzo troskliwą mamą, która zawsze stawia syna na pierwszym miejscu.

• Oczywiście. - Roześmiała się. - Muszę chronić Maksa, pilnować, aby nie stało mu się nic złego.

Rand postawił swoją szklankę koło jej szklanki, po czym usiadł wygodniej, kładąc rękę na oparciu kanapy.

Kanapa nie była duża. Lucy, która siedziała na jej drugim końcu, wiedziała, że dzieli ich niewielki dys­tans. Teraz jednak miała wrażenie, że ten dystans je­szcze bardziej się zmniejszył.

• Wiesz... - Rand posłał jej szelmowski uśmiech - wczoraj mnie też przydałaby się twoja ochrona.

• Moja ochrona? - spytała skonfundowana.

• Tak. Zostawiłaś mnie na pastwę Shelley Whitson. To tak jak rzucić dziecko na pożarcie wilkom.

• No jasne. Trzeba chronić mężczyzn przed kobie­tami o urodzie modelek.

• Może nie wszystkich mężczyzn i nie przed wszy­stkimi kobietami, ale mnie przed Shelley na pewno. A ty co zrobiłaś? Opuściłaś mnie w potrzebie. Czło­wieka osłabionego, z obolałym kręgosłupem. Mam szczęście, że przeżyłem. Że mnie wilki nie pożarły.

Usiłował ją rozweselić, wprowadzić lżejszy nastrój, widział bowiem, że opowieść o profesorze wyraźnie ją przygnębiła. Udało mu się.

Lucy uśmiechnęła się szeroko. Na myśl o tym, że widok Shelley nie ucieszył Randa, poczuła, jak prze­pełnia ją radość.

• A jak tego dokonałeś? - spytała żartobliwym to­nem. - Czemu zawdzięczasz ocalenie?

• Przytomności umysłu. Ale nie było łatwo. Chcia­ła wprosić się do mnie na górę, a kiedy zacząłem się wykręcać, tłumacząc, że wypadł mi dysk i jestem obo­lały, zaproponowała, że się mną zaopiekuje jak naj­czulsza pielęgniarka.

• Nie skusiła cię jej oferta?

• Też coś! - oburzył się, jakby pomysł wydał mu się totalnie niedorzeczny. - Pragnąłem towarzystwa wyłącznie jednej osoby, a ta osoba wskoczyła do swo­jego samochodu, zatrzasnęła drzwiczki i odjechała z piskiem opon, jakby uciekała przed groźnym ban­dytą.

• I dlatego byłeś na mnie zły - powiedziała Lucy, bardziej do siebie niż do niego.

Pokiwała głową. Tał, to by tłumaczyło jego dzi­siejszy nastrój.

• Nie tyle byłem zły, co zirytowany. Ale nie potrafię długo się na ciebie gniewać czy irytować. - Patrzył jej prosto w oczy. Głos miał niski, ochrypły. - Nie po­trafię też zachowywać się tak, jak powinienem.

Nie wiedziała, o co mu chodzi, ale kiedy ujął w pal­ce kosmyk jej włosów, przestała się nad tym zastana­wiać.

• Dzieje się ze mną coś, czego nie rozumiem -przyznał. - Nigdy dotąd się tak nie czułem, Lucy. Wy­wołujesz we mnie emocje, jakie doświadczam pó raz pierwszy w życiu. Jeszcze żadna inna kobieta tak mną nie zawładnęła.

• Ale ja nic nie robię - powiedziała lekko zdysza­nym głosem. - Po prostu siedzę i...

• I to wystarczy. Wystarczy sama twoja obecność. Próbowała sobie przypomnieć, dlaczego chciała

trzymać się od niego z daleka. Nie potrafiła. Miała mętlik w głowie.

• Usiłuję z tym walczyć - ciągnął. - Ale nie umiem. Walkę przegrywam.

Ona też walczyła i przegrywała.

• Wiem, jak to jest - wyszeptała. - Mnie również się nie udaje.

• Może więc powinniśmy przestać walczyć?

• Boję się konsekwencji - przyznała. - Nie wiem, do czego może to doprowadzić.

• Też nie wiem. Musielibyśmy mieć się na bacz­ności. Nie skakać na głęboką wodę, tylko postępować ostrożnie. To jak praca w bibliotece; człowiek szpera, coś znajduje, potem dalej szuka.

Odwzajemniła jego uśmiech.

• Hm, jak praca w bibliotece? Wydało się jej to mało romantyczne.

Parsknął śmiechem, po czym pochylił się i cmoknął ją lekko w policzek.

• No dobrze, a ty jak byś to nazwała?

• Igraniem z ogniem - odparła bez namysłu.

• Ale igrając z ogniem, prędzej czy później czło­wiek się parzy. A pracując w bibliotece, zdobywa wie­dzę i pełniejsze zrozumienie.

• Tego właśnie chcesz? Posiąść wiedzę i lepsze zrozumienie?

Ponownie ją pocałował, tym razem w usta.

• Owszem, chciałbym zrozumieć, co się dzieje. Czy

to źle?

Siedzieli koło siebie na miękkiej, skórzanej kanapie. Jedną rękę Rand trzymał na ramieniu Lucy, drugą ręką bawił się jej włosami, od czasu do czasu pochylał gło­wę i przywierał ustami do jej ust. Czy to źle, powtó­rzyła w myślach jego pytanie. Nie, wprost przeciwnie.

Ale na głos powiedziała:

• Sama nie wiem.

• Więc się przekonajmy.

• Ale czy to... - nie dokończyła.

Ponownie zamknął jej usta pocałunkiem. Lecz tym razem nie był to niewinny całus - był to najprawdzi­wszy pocałunek.

Targały nią różne wątpliwości, wielu rzeczy nie była pewna, ale jedno wiedziała: że ten pocałunek się jej należy. Że go sobie wymodliła. Pragnęła czuć napór warg Randa, dotyk jego rąk, uścisk ramion.

Zapomniała o bożym świecie i zatraciła się w ma­rzeniach. Zamknąwszy oczy, odwzajemniała pocałunki i pieszczoty. O niczym nie myślała. O niczym prócz tego, co czuje. Rozbudził w niej pożądanie.

Chciała być naga, wolna i nieskrępowana, chciała móc przytulić się do Randa całym ciałem, ocierać się o jego ciało, całować je, smakować...

Musieli myśleć o tym samym, bo nie przerywając pocałunku, Rand przesunął rękę niżej i zacisnął na jej talii. Ciarki przebiegły Lucy po krzyżu. Odruchowo wygięła plecy w łuk i wciągnęła gwałtownie powie­trze.

Rand właściwie odczytywał wszystkie sygnały, ja­kie wysyłało jej ciało.

Jego ręka powoli wędrowała pod swetrem, wyżej, jeszcze wyżej, aż doszła do koronkowego stanika. Ale nawet cieniutka koronka wydawała się zbyt gruba. Po chwili ręka ominęła tę przeszkodę. Lucy nie zdołała powstrzymać jęku rozkoszy.

Zaczęła odpinać guziki koszuli Randa, wyciągać po­ły ze spodni. Miała wrażenie, że ubranie - zarówno jego, jak i jej - jest jak twarda żelazna zbroja, która okrywa ciało, broniąc do niego dostępu. Leżała na ka­napie, ze swetrem i stanikiem pod szyją, a Rand pa­trzył na to, co przed chwilą dotykał i co sobie jedynie wyobrażał.

- Jakie śliczne - powiedział.

I zrobił to, o czym marzyła: pochylił się i zacisnął usta na jej piersi. Przepełniona szczęściem, pomyślała sobie, jak dawno nie była z mężczyzną, a kiedy to po­myślała, nagle stanął jej przed oczami ojciec Maksa. Przypomniała jej się tamta szalona miłość. To, jak jedna krótka chwila zapomnienia może odmienić czyjeś ży­cie. To, że już raz kochała mężczyznę, który może nie zadawał się z pięknymi modelkami, ale zdecydowanie nie chciał wiązać się z kobietą ciężarną. Podobnie jak

Rand...

Opamiętaj się, zanim będzie za późno! - ostrzegł ją wewnętrzny głos. Ostrzegł raz, drugi i trzeci, aż wre­szcie przebił się przez warstwę emocji i pragnień. Wte­dy go usłyszała.

• Przestań! - zawołała cicho, jakby sama nie była pewna tego, czy słusznie robi.

To jedno słowo wystarczyło. Rand podniósł głowę.

- Lucy...? - spytał, spoglądając jej w oczy.

• Mówiłeś, że powinniśmy postępować wolno i ostrożnie, nie skakać na głęboką wodę. A my... my skaczemy. - W jej głosie wyczuwało się napięcie.

Rand pocałował ją w czubek nosa i usiadł.

• Masz rację - przyznał z uśmiechem. - Przepra­szam.

Ona również usiadła i poprawiła ubranie. Starała się nie patrzeć na nagi tors Randa.

• Zachowuję się przy tobie jak nastolatek, w któ­rym buzują hormony.

• Ja przy tobie też - rzekła. Usiłowała odzyskać równowagę emocjonalną, opanować wewnętrzne roze­drganie. - Zrobiło się późno. Powinnam wracać do do­mu.

Przez dłuższą chwilę nic nie mówił. Pomyślała so­bie, że pewnie też próbuje odzyskać samokontrolę. Wreszcie mu się udało.

• Chciałbym cię przekonać, abyś zmieniła zdanie i została. Ale nie zrobię tego. Zachowam się jak przy­stało na dżentelmena i odprowadzę cię do samochodu.

• Nie! - zaprotestowała zbyt głośno, zbyt ner­wowo.

Bała się, że jeśli Rand zjedzie z nią na dół, pocałuje ją na pożegnanie. A wystarczy jeden lekki pocałunek, jedno małe muśnięcie, aby na nowo rozpalić ogień, który z takim trudem zdołała ugasić.

• Lepiej sama pójdę. Stanowisz zbyt dużą pokusę - wyjaśniła.

Wybuchnął niskim, gardłowym śmiechem. Coraz bardziej podobał się jej ten dźwięk.

Tak, powinna czym prędzej wstać z kanapy, zwię­kszyć dystans między sobą a Randem, bo inaczej...

Wciąż stanowił zagrożenie.

• A czy mogę cię przynajmniej odprowadzić do drzwi? - spytał, również wstając.

• Nie. Zostań tutaj - poprosiła. - Znam drogę... Dobranoc, Rand.

Ruszyła pośpiesznie do przedpokoju. Wolała nie ry­zykować pożegnania ani na dole przy samochodzie, ani w mieszkaniu przy drzwiach.

• Lucy?

Stał w przejściu między gabinetem a korytarzem, wciąż bez koszuli, oparty o framugę, z rękami skrzy­żowanymi na piersi.

Lucy chwyciła płaszcz.

• Błagam, tylko nic nie mów - rzekła. Zapinała guziki, czując, jak jej wola coraz bardziej

słabnie.

• Chciałem ci podziękować.

• Nie ma za co.

Zsunąwszy z wieszaka torebkę, wymknęła się z mieszkania.

Dopiero w drodze do domu zaczęta się zastanawiać, za do Rand jej dziękował.

Za to, że została dłużej i pomogła mu znaleźć ma­teriały do poniedziałkowej rozprawy?

Za to, co robili na kanapie? Czy za to, że się opa­miętała, zanim posunęli się za daleko?

Była zbyt podniecona, zbyt przejęta, by zasnąć dzi­siejszej nocy. Wiedziała, że jeżeli Rand też nie zdoła zmrużyć oka, raczej nie będzie z tego powodu szczę­śliwy.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Joe Colton siedział przy stole, jedząc śniadanie, kie­dy doręczono mu list. Do Hacienda del Alegria prze­syłki często przychodziły o różnych porach dnia i no­cy, lecz ta wzbudziła jego niepokój. Nie znał nikogo w Kolorado; z nikim, kto tam mieszkał, nie prowadził żadnych interesów.

Pierwsza myśl, jaka przyszła mu do głowy, to: Emi-ly. List musi mieć coś wspólnego z Emily.

Nic dziwnego. Odkąd córka zniknęła, cały czas o niej myślał. I ciągle miał nadzieję, że wkrótce otrzy­ma od niej - lub o niej - jakąś wiadomość.

• Co to?

Rozrywał kopertę, kiedy do jadalni weszła Mere-dith.

• List - odparł. - Ze stemplem z Kolorado. Znamy kogoś w Kolorado?

Zanim żona odpowiedziała, wyciągnął ze środka zwykłą białą kartkę papieru, na której widniało kilka zdań napisanych na komputerze.

• Tu jest napisane, żeby się nie martwić o Emily. Że nic złego się jej nie stało - oznajmił wyraźnie ucie­szony.

- Od kogo to? Od niej? - spytała Meredith.

W jej głosie nie było słychać ulgi, jaka brzmiała w głosie jej męża.

• Nie. Nie wiem. Może. Nie ma podpisu. Jest je­dynie wiadomość, że Emily dobrze się czuje. Że nie została porwana. Że nic jej nie grozi i nie powinniśmy się o nią martwić.

Meredith prychnęła pogardliwie.

• To się nie trzyma kupy.

Joe podniósł wzrok znad listu i popatrzył zdziwiony na żonę.

• Dlaczego nie trzyma się kupy? - spytał.

Ciekaw był, czy kiedykolwiek przywyknie do zmia­ny, jaka nastąpiła w charakterze Meredith na skutek wypadku, do którego doszło przed tyloma laty.

• Bo nie trzyma się i już. Ktoś musiał ją porwać. Po co miałaby wyjeżdżać w tajemnicy? I skąd by się wziął list z żądaniem okupu?

• A po co ktoś przesyłałby nam wiadomość, że Emily jest cała i zdrowa, gdyby faktycznie ją porwa­no? Nie, ten list musi być prawdziwy.

• Nie zgadzam się - sprzeciwiła się Meredith. -Moim zdaniem, ktoś nam robi głupi kawał.

• Niech agenci z FBI to ocenią - rzekł Joe. - Prze­każę im list i zobaczymy, co powiedzą. A jeśli chodzi o kawał, to nie rozumiem, dlaczego ktoś miałby się bawić naszym kosztem. Raczej wygląda to tak, jakby nadawca próbował nas pocieszyć. Uspokoić.

• Wierz sobie, w co chcesz. - Meredith wzruszyła ramionami. - W każdym razie mnie to nie przekonuje.

Poderwawszy się od stołu, energicznym krokiem opuściła jadalnię. Chciała pobyć sama, z dala od wścibskich oczu, aby swobodnie dać upust wściekłości. Na farmie nie było takiego miejsca; miała wrażenie, że wszyscy ją tu ciągle obserwują, uważnie śledzą każ­de jej posunięcie.

Wsiadła do samochodu. Gdy odjechała kilka kilo­metrów, zatrzymała się przy budce telefonicznej na przydrożnym parkingu i z pamięci wykręciła numer. Usłyszawszy: „Halo?", nie przedstawiła się.

• Ona żyje, ma się dobrze i prawdopodobnie prze­bywa w Kolorado - oznajmiła.

Odpowiedziała jej cisza.

• Pani Colton? To pani? - spytał po chwili Silas Pikę, który usiłował dopasować głos do twarzy.

Kobieta znana powszechnie jako Meredith Colton nie raczyła potwierdzić.

• Wynajęłam cię, żebyś raz na zawsze pozbył się tej kretynki. Oczekuję, że wykonasz to zadanie.

• Proszę mi tylko powiedzieć, gdzie ona teraz jest, a z przyjemnością spełnię pani życzenie.

• Bałwan! Nie znam jej adresu. Wiem tylko, że nadszedł dziś anonimowy list z Kolorado z wiadomo­ścią, że Emily ma się dobrze. Nie chcę, żeby miała się dobrze! Chcę, żeby przestała oddychać. Czy wy­rażam się dostatecznie jasno?

• Kolorado to nie wioska. Jak mam odnaleźć dziewczynę, skoro nie wiem, gdzie jej szukać?

• To twój problem, nie mój. Zrób, co do ciebie należy, i tym razem nie schrzań roboty.

• Od pewnego czasu czułam się bardzo przygnę­biona, ale nagle wczoraj przyśnił mi się cudowny sen.

W tym czasie, gdy w Kalifornii Joe Colton udał się do FBI, by pokazać komuś kompetentnemu anoni­mowy list z informacją na temat swojej córki, na dru­gim krańcu Stanów, w Missisipi, Louise Smith spot­kała się ze swoją przyjaciółką, a zarazem psychotera-peutką, doktor Marthą Wilkes.

• Opowiedz mi o nim - poprosiła lekarka.

• Znajdowałam się w pięknym ogrodzie. Rosły tam barwne kwiaty i wysokie drzewa, w większości palmy. Przypominało to tropikalny raj. Był tam również męż­czyzna, szatyn. Nie wiem, kto, bo nie widziałam jego twarzy. W pewnym momencie objął mnie. Trwało to dosłownie chwilę, ale przyniosło mi dziwne ukojenie. Kiedy dziś rano się obudziłam, ulotnił się mój ponury nastrój. Poczułam się znacznie silniejsza i teraz wiem, że dam radę, mimo że to jest takie trudne.

• Trudne? Masz na myśli terapię?

• Tak. - Trudna była zarówno terapia, jak i świa­domość, że ona, Louise Smith, w rzeczywistości na­zywa się Patsy Portman. - Ale nie tylko terapię. Rów­nież fakt, że zabiłam człowieka, chociaż tego nie pa­miętam. To, że jestem kryminalistką. Że siedziałam w więzieniu.

• To musi być bardzo nieprzyjemne, kiedy czło­wiek dowiaduje się o sobie rzeczy niemiłych, w do­datku takich, których w ogóle nie pamięta. Ale to wszystko działo się dawno temu. Nie ma teraz naj­mniejszego znaczenia.

• A jednak... Gdybyśmy nie dotarły do moich do­kumentów więziennych, w których widnieje informa­cja, że mam siostrę, nie wiedziałabym o jej istnieniu.

• Wiesz, Louise, od czasu naszej ostatniej rozmowy sporo o tym myślałam. Może warto ją odszukać? Do­brze by było, gdybyście się spotkały.

Louise zawahała się.

• Też o tym myślałam - przyznała po chwili. - Ale chyba wolę się jeszcze wstrzymać.

• Dlaczego?

• Wciąż usiłuję poznać samą siebie. Informacja, że zabiłam człowieka, wiele zmienia. Może moja siostra nie chce mieć nic wspólnego z morderczynią? Może nie mam prawa się jej narzucać?

• Odsiedziałaś wyrok.

• Nie szkodzi. Dopóki sama nie dowiem się, kim jestem, nie chcę spotykać się z siostrą, której nie pa­miętam. Z siostrą, z którą od dawna nic mnie nie łączy. Nie ma żadnych adnotacji, że kiedykolwiek odwiedziła mnie w więzieniu, w moich rzeczach nie było ani jed­nego listu od niej, nie próbowała się ze mną skonta­ktować, odkąd przebywam ria wolności. Może kiedy odzyskam pamięć i w pełni wrócę do zdrowia... może wtedy postaram się ją odnaleźć.

• Innymi słowy, twoja odmowa zobaczenia się z siostrą stanowi pewną formę pokuty, tak?

Przez chwilę Louise zastanawiała się nad pytaniem przyjaciółki.

• Bo ja wiem? Może to wcale nie jest pokuta? Mo­że to bodziec do dalszej wytężonej pracy nad sobą?

Żeby siostra była ze mnie dumna, kiedy wreszcie się odnajdziemy.

• Tak wygląda twoje życie, Lucy - powiedziała sa­ma do siebie, otwierając drzwi zamrażarki. - Jest so­bota wieczór, a ciebie czeka podgrzewana kolacja i sterta starych filmów z wypożyczalni.

Maks spędzał noc u jednego z nowych kolegów z przedszkola, toteż była w domu zupełnie sama. Rzadko się jej to zdarzało. Mimo nuty frustracji, jaka pobrzmiewała w jej głosie, w sumie całkiem się z tego cieszyła. Kilka godzin słodkiego nieróbstwa, oglądanie filmów, które Maksa by potwornie nudziły, zajmowa­nie się sobą, a nie dzieckiem... hm, kusząca perspe­ktywa.

Gdyby tylko nie wracała myślami do Randa, nie zastanawiała się, co - i z kim - on porabia.

• No dobrze, niech będzie kurczak z warzywami - rzekła, usiłując skupić się na kolacji.

Wyjęła pojemnik z zamrażarki i zdecydowanym ru­chem pchnęła drzwi, jakby liczyła na to, że huk prze­płoszy jej natrętne myśli. A sio!

Zawahała się. W porządku. Wstawi kurczaka do piecyka; czekając, aż się rozmrozi, zrobi sobie pach­nącą kąpiel z pianą, wetrze we włosy odżywkę, nałoży na twarz maseczkę błotną. Następnie wyciągnie się wy­godnie przed telewizorem. Spałaszuje kurczaka, a po­tem poleci do kuchni po deser - specjalnie kupiła ka-wowo-karmelowe lody z kawałkami czekolady. Palce lizać. Tak, zabiegi kosmetyczne, pyszne jedzeniem, sta­re filmy, słodkie lenistwo. Po pracowitym tygodniu na­leży się jej odpoczynek.

Zdejmowała pokrywkę z pojemnika, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi. Nikogo się nie spodziewała. Nie zapowiedziani goście raczej nie wchodzili w rachubę; prawie nikogo nie znała w Waszyngtonie. Mała szansa, aby w sobotni wieczór chodzili po domach akwizyto­rzy. Nie mogła to być Sadie - mężczyzna, którego po­znała przed tygodniem na jakiejś imprezie charytatyw­nej, zaprosił ją dziś na kolację.

Zbliżywszy się do drzwi, Lucy przytknęła oko do judasza. Wystarczył ułamek sekundy - i serce zaczęło jej bić szybciej.

Na zewnątrz stał Rand. Był niezwykle elegancko ubrany. Za nim, przy krawężniku, czekała limuzyna.

Lucy popatrzyła na swoje powypychane spodnie od dresu, przygładziła uczesane w koński ogon włosy i po chwili uznała, że nie otworzy drzwi; nie chciała się pokazywać w takim stanie.

Ale dreszczyk emocji, jaki przebiegł jej po krzyżu, sprawił, że zmieniła decyzję. Zresztą ciekawość oka­zała się silniejsza od próżności.

Po drugim dzwonku odsunęła zasuwę.

- Wiedziałem, że cię zastanę - oznajmił Rand.

- Byłam właśnie w kuchni - rzekła, jakby chciała wyjaśnić, dlaczego otwiera drzwi dopiero po drugim dzwonku.

W rzeczywistości wyglądał znacznie lepiej, niż oglądany przez judasza. Miał na sobie doskonale skro­jony czarny garnitur, olśniewająco białą jedwabną ko­szulę oraz żółty krawat idealnie harmonizujący z chu­steczką, której rożek wystawał z kieszeni na piersi. Był ogolony, pachnący i bardzo przystojny.

• Zaprosisz mnie do środka czy mam stać na zew­nątrz? - spytał, unosząc w prowokacyjnym uśmiechu kącik warg.

Przyłapana na tym, jak się w niego wpatruje, Lucy zarumieniła się.

• Oczywiście. Przepraszam. Po prostu zaskoczyłeś mnie.

• I o to chodziło. - Wszedł pewnym siebie kro­kiem, jakby to ona była gościem, a on właścicielem domu. - Z początku zamierzałem porwać gdzieś na ko­lację i ciebie, i Maksa, żeby wynagrodzić wam te wie­czory, kiedy siedziałaś do późna w biurze. Ale zadzwo­niłem do Sadie, żeby spytać, czy nie macie własnych planów, i dowiedziałem się, że Maks nocuje u kolegi. W tej sytuacji porywam tylko ciebie.

Lucy oparła się plecami o zamknięte drzwi. Starała się nie wybałuszać oczu, nie dyszeć z pożądania.

• Porywasz mnie? - powtórzyła, lekko oszołomio­na, nie bardzo rozumiejąc, co Rand mówi.

• Tak. Dam ci godzinę na przygotowanie się, a po­tem zabieram cię na kolację do „Aux Beaux Champs" - oznajmił, nazwę restauracji wybawiając z bezbłęd­nym francuskim akcentem.

Lucy zbyt krótko mieszkała w Waszyngtonie, aby znać wiele tutejszych lokali, ale o wytwornej, cztero-gwiazdkowej restauracji mieszczącej się w hotelu Four Seasons oczywiście słyszała.

• Nie wiem, czy zasłużyłam na tak wspaniałą na­grodę - rzekła.

Było to bowiem miejsce, do którego mężczyzna za­praszał partnerkę, aby się jej oświadczyć lub uczcić jakąś wyjątkową okazję: awans, urodziny, rocznicę po­znania się albo ślubu.

• Zasłużyłaś. Cały tydzień harowałaś od rana do nocy. A ja, po dokładnym przestudiowaniu materiałów dotyczących sprawy Turnenbillów, doszedłem do wniosku, że jeśli wygram w sądzie, co wydaje mi się niemal pewne, w znacznej mierze będzie to twoja za­sługa. Więc absolutnie należy ci się nagroda. - Na mo­ment zamilkł. - To co? Dasz się zaprosić?

Czy mogłaby odrzucić ofertę spędzenia sobotniego wieczoru w najlepszej restauracji w mieście, w dodat­ku w towarzystwie mężczyzny, który pobudzał jej wyobraźnię i zmysły jak żaden dotąd? Zanim jednak zdołała otworzyć usta i przyjąć zaproszenie, Rand pod­niósł rękę, nie dopuszczając jej do słowa.

• Wiem, co mi odpowiesz. Że jesteś tylko moją sekretarką, a sekretarce nie wypada chodzić ze swoim szefem do restauracji. Ale błagam cię, choć na ten je­den wieczór zapomnij o swoich niezłomnych zasa­dach. Zapomnij, że dla mnie pracujesz. Bądźmy dwoj­giem ludzi, którym należy się odpoczynek, którzy lubią się nawzajem i mają ochotę wybrać się razem na ko­lacyjkę.

Na kolacyjkę, która będzie kosztowała tyle, ile nor­malny człpwiek płaci miesięcznie za czynsz, pomyślała Lucy.

Ale czy mogła się nie zgodzić? Zwłaszcza że pro­ponował coś, o czym sama marzyła? Dlaczego miałaby nie zastosować się do jego rady i na ten jeden wieczór zapomnieć o łączących ich relacjach służbowych? Chyba jedna kolacja nie zburzy jej wewnętrznego ładu, nie sprowadzi jej na złą drogę, nie zniszczy jej zasad moralnych?

Chyba nie. Choć potencjalnie mogłaby.

Po prostu, uznała Lucy, muszę się mieć na baczno­ści, i to wszystko.

• No dobra - zgodziła się w końcu.

• No dobra - powtórzył za nią Rand i odetchnął z ulgą, jakby spodziewał się większego oporu. - To leć się szykować, a ja w tym czasie pooglądam sobie telewizję.

• Napijesz się czegoś?

• Nie, dziękuję. W limuzynie chłodzi się szampan. Poczekam i razem się napijemy.

Może spodziewał się większego oporu, ale na po­rażkę się nie nastawiał.

Lucy wskazała Randowi duży, wygodny fotel, wrę­czyła mu pilota do telewizora, po czym udała-się po­śpiesznie do kuchni, żeby schować kurczaka z powro­tem do zamrażarki. Następnie wbiegła na górę do sy­pialni.

Zastanawiała się, czy mądrze postępuje. I doszła do wniosku, że nie. Ale zupełnie się tym nie przejmowała. Była podekscytowana, szczęśliwa, że Rand nie spędza wieczoru z jakąś długonogą pięknością. Że woli jej, Lucy, towarzystwo.

Po prostu bądź ostrożna, powiedziała sama do sie­bie. Miej się na baczności.

Pośpiesznie wydobyła z szafy swą najlepszą czarną suknię, ściągnęła osłaniającą ją przezroczystą folię i czym prędzej skierowała się do łazienki. Sukienka niedawno wróciła z pralni, ale w jednym miejscu ma­teriał był lekko pomięty. Lucy miała nadzieję, że pod wpływem pary fałda się rozprostuje i zniknie.

Z najwyższej półki, gdzie Maks nie mógł sięgnąć, zdjęła butelkę drogiego żelu i szamponu do włosów. Zazwyczaj brała kąpiel; dziś wskoczyła pod prysznic. Musi się spieszyć, jeśli chce zdążyć w godzinę.

Wytarłszy się do sucha, użyła dezodorantu, wyper-fumowała się, następnie wysuszyła włosy. Potem ma­kijaż: odrobina koloru na policzkach, trochę tuszu na rzęsach, lekko rdzawy cień na powiekach. Potem wło­żyła odziedziczone po niedawno zmarłej babce perłowe kolczyki. Chociaż nie było ich widać spod rozpusz­czonych włosów, to jednak lubiła je nosić. Z kolczy­kami w uszach czuła się bardziej wytwornie i eleganc­ko. I o to chodziło, nie może przecież odstawać od Randa.

Właśnie po to, żeby wyglądać równie atrakcyjnie jak on, wyciągnęła z szuflady koronkowy stanik, ma­leńkie figi i cieniutkie rajstopy, w których nogi pre­zentowały się jak po wakacjach w San Tropez. Na koń­cu włożyła sięgającą do kolan sukienkę bez rękawów, z dekoltem w serek. Uszyta z cienkiego czarnego dżerseju, opinała ją jak druga skóra, niewiele pozosta­wiając wyobraźni.

Jeszcze buty - czarne pantofelki na wysokim ob­casie.

I dopełnienie stroju - szminka w kolorze śliwki, zbyt ciemna na dzień, lecz idealna na eleganckie wie­czorne wyjście.

• Bardzo ładnie - powiedział z uznaniem Rand, oglądając się przez ramię.

Minęło równo pięćdziesiąt pięć minut, odkąd Lucy udała się na górę.

Zgasiwszy telewizor, wstał z fotela i zmierzył ją uważnie wzrokiem. Od stóp do głów. I to dwukrot­nie.

• Bardzo ładnie - powtórzył. Skinieniem głowy Lucy podziękowała za komple­ment.

• Wspomniałeś coś o zimnym szampanie... ?

• Tak, czeka w samochodzie. Podał jej płaszcz. Wsunęła ręce w rękawy. Myślała,

że teraz Rand się cofnie, ale on wciąż stał tuż za nią. Nagle pochylił się; była pewna, że zamierza pocałować ją w ucho. Ale nie; jedynie wciągnął głęboko powie­trze.

• Pachniesz fantastycznie - powiedział.

• Ty też - rzekła, wdychając znajomy zapach jego wody.

Nad jej uchem rozległ się niski, zmysłowy śmiech Randa.

• W takim razie ruszajmy na podbój świata. Nie miała ochoty podbijać świata. Chociaż wie­czór zapowiadał się interesująco, to jednak bliskość

Randa, jego głos, dotyk, zapach i wdzięk sprawiły, że wolałaby zostać w domu. Tylko ona i on. We dwoje...

Uważaj, ostrzegł ją wewnętrzny głos.

• Tak, ruszajmy - powiedziała po chwili, starając się stłumić niepożądane emocje.

Rand cofnął się. Nacisnąwszy klamkę, przepuścił Lucy przodem.

Frank czekał w samochodzie. Na widok wychodzą­cej z domu elegancko ubranej pary wysiadł pośpiesz­nie, żeby otworzyć tylne drzwi. Lucy zamieniła z nim kilka słów, po czym wsunęła się na siedzenie. Rand usiadł obok niej.

• A gdzie poprzedni samochód? - spytała Lucy, podziwiając szare skórzane obicia, przyciemnioną szy­bę dzielącą pasażerów od kierowcy oraz barek, gdzie w kryształowym kubełku chłodziła się butelka szam­pana.

• Firma, z której usług korzystam, ma mniejsze sa­mochody do codziennego użytku oraz limuzyny na specjalne okazje. Ode mnie zależy, czym wolę jeździć. Uznałem, że dziś jest wyjątkowy wieczór, więc zamó­wiłem limuzynę.

Nalał szampana do kieliszków, jeden podał Lucy, drugi zatrzymał dla siebie.

• Nie bałbyś się zaprosić Maksa do takiego wnę­trza? - spytała ze śmiechem. - I siedzieć z nim przy jednym stoliku w „Aux Beaux Champs"?

• Myślę, że potrafiłby się zachować.

• Nie byłabym tego taka pewna.

• Wierzę, że tkwi w nim mały dżentelmen, tylko nie miał okazji się jeszcze ujawnić.

• Może. Cóż, pomysł ci się chwali, ale prawdę rzekłszy, miło dla odmiany spędzić wieczór z kimś do­rosłym.

• Tak? Więc cieszę się, że akurat tak wyszło. A te wszystkie ciekawostki, które czytałem na temat dino­zaurów, zachowam na inny raz.

Lucy otworzyła szeroko oczy.

• Co? Zbierałeś informacje o dinozaurach, żeby mieć o czym rozmawiać z Maksem?

Rand otworzył schowek mieszczący się pod bar­kiem i wyciągnął bogato ilustrowaną książkę.

• Przyszło mi do głowy, że w najgorszym razie, gdyby się mały potwornie nudził, mógłby obejrzeć ob­razki. Są naprawdę świetne.

Jeżeli szukał drogi do jej serca, to ją znalazł; Lucy była wzruszona, że zadał sobie tyle trudu dla Maksa.

• Jesteś niesamowity, Rand - wyszeptała.

Nie odpowiedział. Odłożył książkę na miejsce i za­trzasnął schowek.

• No dobrze, skończyliśmy z dinozaurami... Chy­ba że chcesz, abym w ramach uwodzenia cię przyto­czył ci wymiary triceratopsa?

• Uwodzisz mnie?

Chłopięcy uśmiech rozjaśnił mu twarz.

• Dyskretnie. Tak, abyś się nie zorientowała, że to robię.

Dojechali na miejsce. Portier podszedł do samocho­du i otworzył im drzwi, zanim Frank zdążyi się ruszyć

Rand wysiadł pierwszy i podał Lucy rękę. Przyjęła ją, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie.

Rand już nie puścił jej dłoni - ku radości Lucy.

Wiedziała, że nie powinna się tak cieszyć, ale nic na to nie mogła poradzić.

Jakie to przyjemne uczucie, pomyślała - móc wejść do eleganckiej restauracji z przystojnym mężczyzną, który swoją postawą zdaje się mówić wszystkim: ona jest moja.

Kierownik sali powitał Randa z nazwiska i zapro­wadził ich do najlepszego stolika, na którym czekała w kubełku następna butelka szampana. Ledwo usiedli, jeden kelner wyjął z lodu butelkę i napełnił kieliszki złocistym płynem, drugi zaś przyniósł tacę pełną ma­lutkich kanapek, z których część była z krabem, a część z kawiorem.

Tak zaczął się ich wieczór we dwoje.

Na stole zmieniały się dania - zupa, sałatka, soczy­sty befsztyk, wykwintny tort czekoladowy - a Rand snuł opowieść, która kogoś innego może mogłaby znu­żyć, lecz nie Lucy; Lucy słuchała ż zapartym tchem.

Opowiadał o swoich studiach prawniczych, o stażu, jaki odbył pod okiem sędziego Sądu Najwyższego, o początkach swojej kariery, o najbardziej interesują­cych sprawach, jakie prowadził.

Lucy nie była biernym słuchaczem; zadawała inte­ligentne pytania, a w dwóch sprawach, jakie przegrał, przedstawiła inną linię obrony, znacznie lepszą od tej, którą on zastosował.

Zanim się spostrzegła, minęła jedenasta i Rand spy­tał, czy nie miałaby ochoty potańczyć w klubie, o któ­rym słyszał same pochwały. Zgodziła się bez wahania.

Kilka minut później weszli do ogromnej sali balo­wej. Kilkuosobowa orkiestra grała utwory popularne w latach czterdziestych i pięćdziesiątych.

Po rozmowie, jaką toczyli w „Aux Beaux Champs", Lucy z przyjemnością zmieniła rytm. Wtuliła się w ra­miona Randa i prowadzona przez niego krążyła po par­kiecie. Uważała, że w tańcu, tak jak i we wszystkim, Rand nie ma sobie równych.

Prawie nie rozmawiali; wsłuchani w muzykę po­zwalali, aby to ona kierowała ich ruchami. Tańczyli do późnych godzin nocnych, tak długo, póki grała or­kiestra.

Lucy, która zwykle o północy już dawno spała, za­skoczyła samą siebie; uznała, że jest jeszcze wcześnie i szkoda kończyć wieczór. Głównie chodziło o to, że nie chciała się rozstawać z Randem. Kiedy więc limu­zyna zajechała przed jej dom, zaprosiła Randa na górę na kieliszek wina.

Chętnie przyjął zaproszenie, ale co do wina, to miał inną propozycję: czy nie lepiej pozostać przy szampa­nie? Mogliby wnieść do środka butelkę i kieliszki z barku w limuzynie.

Po przyćmionymi świetle w restauracji i romanty­cznym półmroku panującym w sali balowej, ostry, ja­skrawy blask za bardzo raziłby w oczy. Powiesiwszy płaszcze na poręczy schodów, Lucy weszła do salonu i zapaliła niedużą lampkę na stoliku pod ścianą. Wnę­trze wypełnił ciepły, pomarańczowy blask.

Rand nalał im obojgu szampana. Podał Lucy kie­liszek, ale nim zdążyła zamoczyć usta, wziął ją w ra­miona, przytulił do siebie, tak jak tulił na parkiecie, i zaczął się kołysać, jakby wkoło wciąż rozbrzmiewała muzyka.

• To był cudowny, niezapomniany wieczór.

• Mówisz tak, jakbyś prawie nigdy nie wychodził z domu - stwierdziła ze śmiechem Lucy. - A w to nie wierzę.

• Wychodzić wychodzę, ale takie wieczory jak dzi­siejszy nie zdarzają się często.

• A czym się dzisiejszy różni od pozostałych?

• Wszystkim. Rzadko mam okazję jeść tak wybor­ną kolację, pić tak świetnego szampana, prowadzić tak pasjonującą rozmowę i tańczyć z kobietą, w którą mó­głbym wpatrywać się w nieskończoność.

• Całkiem nieźle. To twój wypróbowany sposób na poderwanie partnerki? - spytała żartobliwym tonem.

Zmarszczywszy czoło, pogroził jej palcem.

• Nie mam żadnych wypróbowanych sposobów -oznajmił. - Poza tym to, co powiedziałem, jest szczerą prawdą. Przysięgam na Boga.

• Hm, skoro złożyłeś przysięgę...

• No właśnie. Skoro złożyłem przysięgę, możesz mnie pytać o cokolwiek.

• Dobrze. Czy jesteś pijany?

Wybuchnął tym swoim niskim zmysłowym śmie­chem, który zawsze przyprawiał ją o dreszcz.

• Nie, nie jestem pijany. - Odstawił kieliszek na półkę nad kominkiem. - Lecz abyś nie myślała, że działam pod wpływem alkoholu, nie wypiję ani kropli więcej.

Lucy również odstawiła kieliszek na bok - nie tylko dlatego, że nie miała ochoty na więcej alkoholu; głów­nie dlatego, że chciała mieć wolne ręce, aby w tańcu oprzeć je na ramionach Randa.

• W porządku, nie jesteś pijany. Jesteś tylko lekko wstawiony.

• Może. - Roześmiał się. - Faktycznie kręci mi się w głowie.

• A widzisz?

• Ale nie z powodu szampana.

• Przysięgłeś mówić prawdę - przypomniała mu.

• Pamiętam. Prawdę i tylko prawdę. A więc kręci mi się w głowie przez ciebie.

• Przeze mnie? A co ja takiego zrobiłam?

• Niby nić. Ale wystarczy, że idziesz, kołysząc bio­drami. Że wlepiasz we mnie te swoje wielkie niebieskie ślepia. Że pobudzasz mnie intelektualnie. Że uśmie­chasz się, że marszczysz¹ zabawnie brwi, kiedy próbu­jesz się skupić. Po prostu wystarczy, że jesteś.

• Że jestem? I co się wtedy dzieje?

• Moje serce bije przyśpieszonym rytmem. Krew mocniej pulsuje mi w żyłach. Wszystkie zmysły mam wyostrzone; jestem świadom każdego¹ dotyku, każdego zapachu. Podejrzewam, że codziennie rano wlewasz mi do kawy parę kropli magicznego afrodyzjaku.

• No tak, odkryłeś moją tajemnicę! - oznajmiła ze śmiechem, starając się ukryć, że on wywołuje w niej identyczną reakcję.

Ich spojrzenia się zetknęły. Twarz Randa przybrała poważny wyraz.

• Co ty ze mną wyprawiasz, Lucy? - spytał cicho.

• To samo, co ty ze mną - odparła szeptem.

• Tobie też się kręci w głowie?

• Okropnie.

• Odkąd cię poznałem, myślę o tobie bez przerwy.

• Ja o tobie również.

• Może powinniśmy coś z tym fantem zrobić -szepnął jej do ucha. Oddech miał parzący.

• Na przykład co? - spytała.

W odpowiedzi posłał jej uśmiech, który zdawał się mówić: spróbuj mi zaufać. Ja także się boję. Na pewno nie wyrządzę ci krzywdy. Pocałował jej ramię, wgłę­bienie przy obojczyku, szyję. Powoli zbliżał się do jej ust.

Nie sprzeciwiła się. Najpierw przechyliła na bok głowę, rozkoszując się lekkimi muśnięciami jego warg, potem nadstawiła usta. Przytuleni, złączeni pocałun­kiem, tańczyli do muzyki, która rozbrzmiewała jedynie w ich myślach.

Wiedziała, do czego zmierza ten taniec. Dziś zu­pełnie nie przejmowała się tym, że Rand może sprawić (jej ból, nie zastanawiała się nad ich odmiennymi celami w życiu. Dziś byli kobietą i mężczyzną, którzy bardzo siebie pragną. I tylko to się liczyło.

• Obiecałam sobie, że będę się miała na baczności - wyznała między pocałunkami.

• Czy to znaczy, że mam cię zostawić i wyjść, czy że mi zaufasz? - spytał skubiąc wargami jej ucho.

Och, nie! Wcale nie chciała, żeby wychodził. I po­wiedziała to wprost.

• Więc mi zaufaj - szepnął.

W tym momencie instynkt wziął górę nad rozumem.

Złączeni pocałunkiem, zaczęli zrywać z siebie ubra­nie. Lucy ściągnęła Randowi krawat, wyciągnęła mu ze spodni poły koszuli, on rozpiął jej sukienkę. Oboje zrzucili buty.

Zadowolona, że Maks nocuje u kolegi, zamierzała zaprowadzić Randa na górę, kiedy nagle coś sobie uz­mysłowiła.

• Frank! - krzyknęła.

• Będąc z jednym mężczyzną, nigdy nie wołaj go imieniem drugiego. Naprawdę nie wypada - rzekł po­ważnie Rand.

• Czeka na ciebie w samochodzie.

• Zgadza się. - Popatrzył jej w oczy. - Mam go odesłać do domu?

Dawał jej jeszcze jedną szansę, żeby się wycofać. Ale Lucy znów z niej nie skorzystała. Podjęła decyzję, której nie zamierzała zmieniać.

• Tak - odparła zdyszana. - Odeślij.

Wziął ją za rękę i razem podeszli do telefonu sto­jącego na biurku w rogu pokoju. Rand wystukał nu­mer.

• Jesteś wolny, Frank - oznajmił po chwili, po czym się rozłączył.

Pierwszy krok został wykonany. Lucy gotowa była wykonać następny.

Bez słowa poprowadziła Randa schodami do swojej sypialni. Oczywiście nie musiała nic mówić. A gdy do­tarli na górę, to nawet gdyby chciała cokolwiek po­wiedzieć, nie byłaby w stanie. Rand bowiem zgarnął ją w ramiona i przywarł ustami do jej ust.

Strach, obawy, wahania, niepewność - wszystko to zniknęło jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Ich miejsce zajęła niczym nie skrępowana swoboda, odwaga, chęć przeżycia czegoś wspaniałego, pożą­danie.

Po chwili oboje byli nadzy. Pokój wypełniało głośne dyszenie, jęki rozkoszy. Rand nie mógł dłużej wytrzy­mać. Wziął Lucy na ręce i przeniósł na łóżko. Sam położył się obok. Badał jej ciało dłońmi, językiem, zę­bami, wzrokiem, węchem, a ona prężyła się rozpalona. Nie pozostawała mu dłużna: pieściła go, pobudzała. Razem doprowadzali się do szaleństwa.

Wreszcie nastąpiła kulminacja.

Mieli wrażenie, że fruną nad ziemią, że mkną po przestworzach na jakimś magicznym dywanie, że uno­szą się wciąż wyżej i wyżej, a potem nagle zamierają bez ruchu przez jedną cudowną, trwającą w nieskoń­czoność chwilę.

Wolno opadali z powrotem na ziemię, zasapani, z trudem łapiąc oddech, lecz szczęśliwi.

Po kilku minutach - ale nie wiedziała, po ilu, bo całkiem straciła rachubę czasu - Rand podparł się na łokciach i ponownie przysunął usta do jej ust. Świat znów zawirował jej przed oczami, jednakże tym razem pocałunek zakończył się, zanim doszło do czegokol­wiek więcej.

Rand podniósł głowę i uważnie przyglądał się Lucy, jakby na zawsze chciał zapamiętać jej twarz.

• Jak się czujesz? - zapytał.

• Świetnie. Świetnie do kwadratu. Uśmiechnął się zadowolony.

• To dobrze. Ja też.

Wzdychając głośno, przewrócił się na wznak i przy­ciągnął Lucy do siebie. Położyła głowę na jego piersi.

- Jesteś wyjątkowa - mruknął i po chwili zapadł w sen.

• Ty także, mój miły - odparła szeptem.

Czując, jak nachodzi ją senność, pomyślała ze smut­kiem, że jutro wszystko wróci do poprzedniego stanu. Całkiem świadomie na jedną noc postanowiła ulec swym żądzom, pozbyć się lęków i hamulców, cieszyć się bliskością Randa.

Niestety, ta jedna noc wystarczyła, aby pękła tama.

Lucy zalały tęsknoty i pragnienia. Tęsknota za mi­łością, za Randem, za szczęściem, którego nie dane jej było dłużej z nim zaznać.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Jak zwykle, Rand obudził się przed świtem. Ale dzi­siejszy dzień różnił się od innych. Dziś Rand nie leżał sam w łóżku; obok leżała Lucy. Czuł się jak w raju; nie miał najmniejszej ochoty zrywać się, pędzić pod prysznic, szykować się do wyjścia. Dziś jego pragnie­nia skierowane były na co innego. Ale Lucy spała tak smacznie, że nie miał serca jej przeszkadzać.

Jednakże nic nie stało na przeszkodzie, aby mógł się cieszyć jej widokiem. W nocy oswobodziła się z je­go objęć i przeturlała na drugi bok. Leżała teraz zwró­cona do niego plecami, z głową wspartą na jego wy­ciągniętej ręce.

Prześcieradło i pled, którymi się przykryła, zsunęły się, odsłaniając jej delikatną skórę, szczupłe ramiona i plecy aż po biodra. Korciło go, by się przytulić, lecz oparł się pokusie; nie chciał jej budzić. Zamiast tego podciągnął koc, żeby nie zmarzła.

Popatrzył na burzę rudych loków' rozrzuconych po materacu. Woliną ręką zaczął się nimi bawić; gładził je, owijał wokół palców, starał się zapamiętać ich od­cień, sprężystość, miękkość.

Nie był pewien, ile czasu leżał bez ruchu, spoglą­dając na Lucy. Tak czy inaczej, było to zupełnie nie

w jego stylu. Zawsze zrywał się po przebudzeniu. Nie zdarzyło mu się wylegiwać ani patrzeć z ukontento­waniem, jak ktoś śpi obok. Ale dziś sprawiało mu to niekłamaną przyjemność.

Zadumał się. Tak, sprawiało mu przyjemność, po­nieważ osobą, która spała obok, była Lucy.

Powinien zabrać rękę spod jej głowy, wstać, cichut­ko podnieść z podłogi ubranie i wrócić do siebie. Ale nie mógł się do tego zmusić.

Postaraj się, nakazał sobie w duchu. Jest niedziela. W niedzielę rano zawsze dzwonił na farmę, by poroz­mawiać z rodziną. Ciekawiło go, czy ojciec dostał ano­nimowy list w sprawie Emily. Ciekawiła go też reakcja matki - jeśli kobieta mieszkająca na farmie faktycznie nią jest...

Ale nawet ciekawość i obowiązki wobec rodziny nie zdołały wygnać go z łóżka. Był zbyt szczęśliwy, leżąc bezczynnie i rozmyślając o tym, jak zazwyczaj wyglądają niedzielne poranki w domu Lucy Lowry.

Maks chyba wcześnie wstaje, a potem zagląda do pokoju matki; pewnie też ma ochotę ją obudzić, choć oczywiście z całkiem innych powodów niż Rand. Oczami wyobraźni Rand widział, jak chłopiec włazi do matczynego łóżka, licząc na to, że uginający śię materac wytrąci ją ze snu. Albo jak bawi się dinozau­rami i od czasu do czasu łypie spod oka, sprawdzając, czy matka wciąż ma przymknięte powieki.

Kiedy w końcu dopinał swego, Lucy nie okazywała zniecierpliwienia czy złości. Tego Rand był pewien. Przypuszczalnie tuliła syna do piersi i mówiła mu ze śmiechem, że jest potworem, bo nie daje się jej wyspać. Następnie schodziła na dół i szykowała śniadanie, któ­re jedli razem w kuchni.

A jak by wyglądał niedzielny poranek, gdyby on, Rand, mieszkał z Lucy? Hm, ponownie puścił wodze fantazji. Co by było, gdyby po wspólnie spędzonej no­cy leżał z Lucy w objęciach, a Maks wszedłby do sy­pialni?

Czy staraliby się wspólnie dobudzić Lucy? Czy chi­chocząc wesoło, naradzaliby się, co robić, aż w końcu Lucy otworzyłaby te swoje piękne niebieskie oczy i obdarzyła ich słodkim jak miód, wielkim, promien­nym uśmiechem? Wtedy on z Maksem zbiegliby pierwsi na dół i nakryli do stołu, aby w trójkę mogli spożyć niedzielne śniadanie.

Rand ze zdumieniem odkrył, że podoba mu się ta wersja. Czyli...

Czyli wszystko jest jasne. Lucy zajmuje szczególne miejsce w jego sercu.

Czy mógłby się z nią ożenić? Stworzyć z nią ro­dzinę? Mógłby. A czy chciałby? Chyba tak. Jako se­kretarka zatrudniła się u niego tymczasowo, ale to nie znaczy, że nie mogłaby na zawsze pozostać w jego życiu.

Zaczął się nad tym zastanawiać. Widział siebie w domu Lucy, w jej łóżku, widział siebie baraszkują­cego z Maksem w niedzielne poranki, potem zasia­dającego wspólnie z mamą i synem do śniadania. Ale co z resztą tygodnia? Od poniedziałku do soboty zwy­kle pracował do późna, a po powrocie z pracy rozmy-

ślał o klientach, procesach sądowych, aktach i tym po­dobnych sprawach. Gdzie tu czas na dom i rodzinę?

Dlatego starał się nie wiązać na stałe z żadną ko­bietą, a zwłaszcza z kobietą obarczoną potomstwem. Doskonale pamiętał, co czuł, kiedy ojciec przez jedną kadencję pełnił funkcję senatora i większość czasu przebywał z dala od domu. Obiecał sobie, że sam nig­dy nie narazi swoich dzieci na podobne cierpienie.

I co? Czyżby zmienił zdanie?

Nie. Póki od rana do wieczora przesiadywał w pra­cy, nie chciał się żenić. Uważał, że byłoby to niespra­wiedliwe wobec rodziny. Nagle jednak doznał olśnie­nia: mógłby wprowadzić do swojego życia pewne zmiany.

Hm. Czy był na to gotów?

Nękały go wątpliwości. A jeśli nie wprowadzi zmian... co wtedy? Wtedy straci Lucy. Ale kiedy tak leżał koło niej i patrzył na nią pożądliwym wzrokiem, wiedział, że za nic w świecie nie chce do tego dopu­ścić.

Dopiero dzisiejszego ranka uzmysłowił sobie, czego mu brakuje. Że dopóki nie poznał Lucy, wiódł puste, nijakie życie, które nie sprawiało mu żadnej radości.

Owszem, pracował równie ciężko jak na początku kariery, ale o ile na początku praca dawała mil saty­sfakcję, z czasem ta satysfakcja zaczęła maleć, aż cał­kiem zniknęła.

I raptem któregoś pięknego dnia w jego gabinecie pojawiła się ona - siostrzenica Sadie Meeks. Z miejsca oczarowała go swym urokiem, inteligencją, poczuciem humoru, witalnością. Poczuł się jak nowo narodzony. Odżył. I zapragnął jej.

Na myśl, że mógłby ją stracić, zrobiło mu się słabo.

A zatem jaki ma wybór? Taki, że albo wszystko wraca do poprzedniego stanu, czyli on dalej ciężko ha­ruje i nie znajdując w pracy żadnej przyjemności, dąży do sukcesów, albo decyduje się wprowadzić zmianę w swoim życiu. Zasadniczą zmianę polegającą na ograniczeniu pracy i założeniu rodziny.

Czy to możliwe, aby ktoś taki jak on, pracoholik skupiony wyłącznie na karierze, nagle po latach dojrzał do małżeństwa? Czyżby jednak rodzina stanowiła klucz do szczęścia?

Po namyśle doszedł do wniosku, że tak. Ale nie rodzina jako taka. Jemu do szczęścia potrzebna była rodzina, w której skład wchodziłaby Lucy z Maksem. Dla takiej rodziny gotów był zmienić swój tryb życia.

Lucy z Maksem stali się dla niego kimś bardzo waż­nym, znacznie ważniejszym od pracy, pieniędzy, sławy czy władzy. Z nimi życie miało sens, bez nich wyda­wało się puste i jałowe. Wolał wspólne śniadania i po­rozrzucane po domu zabawki od sterylnie czystego mieszkania i sukcesów zawodowych.

Zrozumiał, że musi zrobić wszystko, aby przekonać o tym śpiącą obok kobietę.

Nic dziwnego, pomyślał nagle, że ojciec gotów był zrezygnować z senatu i kariery politycznej, aby nie mieszkać z dala od rodziny. Jako dziecko cieszył się, kiedy Joe wrócił z Waszyngtonu do Kalifornii, ale przyjął to jako rzecz oczywistą. Dopiero później, jako

człowiek dorosły, zastanawiał się nad decyzją ojca: tak wiele przecież poświęcił, swoje plany, ambicje, lata ciężkiej pracy.

Ale dziś wszystko stało się dla niego jasne. Mgła opadła mu sprzed oczu, wątpliwości zniknęły. Wie­dział, czego pragnie i co naprawdę liczy się w życiu. Rodzina, Lucy, Maks.

Słońce powoli wschodziło. Wciąż było za wcześnie, żeby budzić Lucy, ale nie mógł dłużej wytrzymać. Przed chwilą dokonał wielkiego odkrycia i koniecznie chciał się nim podzielić. Chciał zacząć wprowadzać zmiany, burzyć dotychczasowy ład i porządek.

Uznał, że wstanie cichutko z łóżka i zejdzie do ku­chni. Może dolatujący z dołu zapach świeżo parzonej kawy przeniknie do świadomości Lucy?

Uśmiechnął się lekko. Może spodoba się jej taka pobudka?

Nigdy dotąd nie budził jej rozchodzący się po domu apach gorącej kawy, dlatego pierwsza myśl, jaka przy­szła jej do głowy, to że Maks zrobił coś, czego nie powinien robić.

Druga myśl, jaka przyszła jej do głowy, to że może z niespodziewaną wizytą wpadła Sadie.

Dopiero trzecia myśl dotyczyła mężczyzny, z któ­rym spędziła wczorajszą noc.

Leżąc z zamkniętymi oczami, Lucy rozciągnęła usta w uśmiechu.

- Dzień dobry - rzekł cicho Rand, wchodząc do pokoju.

• Chyba jest strasznie wcześnie - mruknęła sennie, nie otwierając oczu.

• Jest strasznie wcześnie.

• To co robisz na nogach? - spytała takim tonem, jakby rozmawiała z Maksem.

- Obudziłem się i już nie mogłem zasnąć. Uniosła powieki, czując, jak Rand siada na brzegu

łóżka. Jaki miły widok, pomyślała, patrząc na jego roz­czochrane włosy, ciemny zarost i umięśniony tors. Był w spodniach, ale bez koszuli. Wyglądał niesamowicie seksownie; miała ochotę wciągnąć go z powrotem pod kołdrę.

• Jak się czujesz? - spytał.

Zasłaniając prześcieradłem piersi, oparła się o wez­głowie.

• Dostając kawę do łóżka? Świetnie - odparła. Wzięła od Randa filiżankę i wypiła łyk. - A ty?

Postawiła filiżankę na szafce nocnej, by kawa nieco ostygła.

• Ja? Doskonale. - Podobnie jak ona, opart się o wezgłowie. - Właśnie dokonałem wielkiego odkry­cia i chciałem się nim z tobą podzielić.

• Wielkiego odkrycia? - Uśmiechnęła się. - No to zamieniam się w słuch.

Może nie powinna była tego słuchać, ani teraz, ani nigdy. Bo im dłużej mówił, tym większą odczuwała trwogę. A kiedy zaczął wyjaśniać, że dojrzał do zało­żenia rodziny i pragnie, by on, ona i Maks zamieszkali razem, wpadła w panikę.

- Nie! - zawołała, zanim doszedł do końca.

• Co nie? Przecież jeszcze o nic nie poprosiłem.

• Błagam cię, zamilcz. Nie chcę tego słuchać.

• Dlaczego?

Była tak wzburzona, że nie mogła usiedzieć w miej­scu. Odsunęła się na drugi koniec łóżka, po czym wsta­ła, owijając się prześcieradłem.

• Sam nie wiesz, co mówisz - rzekła.

Od Randa tchnęło spokojem. Zresztą miał w tym względzie spore doświadczenie: nieraz w sądzie musiał zachowywać zimną krew, nie okazywać zdenerwowa­nia.

• Zawsze wiem, co mówię.

• Pociągam cię na zasadzie nowej zabawki...

• Zabawki? A kim ty jesteś? Nadmuchiwaną lalką?

• Nie. Samotną matką. Pamiętasz? A ty takich ko­biet unikasz. Nawet nie chcesz ich u siebie zatrudniać.

• Lucy...

• Nie! - przerwała mu, zanim mógł cokolwiek po­wiedzieć. Nie chciała słuchać jego argumentów. - Sam mówiłeś, że pewnie nigdy nie zostaniesz ojcem, bo nie zdołasz poświęcić dziecku tyle czasu i uwagi, na ile ono zasługuje. Prowadzisz kawalerski tryb życia, w którym nie ma miejsca na rodzinę, zwłaszcza na dzieci. Dużo pracujesz, osiągasz sukcesy zawodowe. Spójrz na swoje mieszkanie, na swoje ubrania, nawet samochód masz mały, dwuosobowy. Może jesteś zafa­scynowany mną i Maksem, ale fascynacja szybko mija. Codzienność zaś jest o wiele bardziej prozaiczna.

• Uważasz, że tak dobrze mnie znasz?

• Wiem, że mężczyzna, który nigdy dotąd nie mu­siał zdobywać się na żadne poświęcenia czy wyrze­czenia, nie będzie szczęśliwy, gdy z dnia na dzień zo­stanie obarczony rodziną. Rodzina to nie dekoracja; ma swoje prawa. Mężczyzna skupiony na pracy, przy­zwyczajony do życia w pojedynkę, długo nie wytrzy­ma takiego obciążenia. Prędzej czy później zatęskni za dawnym uporządkowanym życiem; będzie próbował uwolnić się, uciec od hałasu, zabawek.

• Chyba nie mówisz o mnie, co? Mówisz o pro­fesorze prawa, z którym zaszłaś w ciążę i który wolał cię rzucić, niż zmienić przyzwyczajenia.

• Pod wieloma względami jesteście do siebie po­dobni.

• Ale w przeciwieństwie do niego, ja umiem się przystosować do nowych warunków. Odkąd pracujemy razem, wprowadziłem kilka zmian...

• Nieprawda. Zostały na tobie wymuszone, a ty się na nie zgodziłeś, bo miałeś nóż na gardle. Ale nie kry­tykuję cię. Przychodząc do ciebie do pracy, wiedziałam, na co się decyduję. Jednakże co innego praca, w do­datku tymczasowa, a co innego normalne życie. Odkąd cię poznałam, stanowczo za mało czasu spędzam z sy­nem. Nie chcę, i nie będę mamą, która prawie nie wi­duje swojego dziecka. Mam jasno wytyczony cel i jest nim wychowanie syna. Maks jest dla mnie najważniej­szy. Nie pozwolę, aby ktokolwiek zepchnął go ria dal­szy plan.

• Ale ja wcale nie mam takiego zamiaru! - oburzył się Rand. - Nie chcę cię zabierać Maksowi. Po prostu chcę się do was przyłączyć.

• Po co? Żeby chłopiec się do ciebie przyzwyczaił, żeby wodził za tobą oczami, kochał cię jak ojca, a po­tem cierpiał, kiedy tobie znudzi się życie na łonie ro­dziny i zatęsknisz za dawnymi czasami, za pracą po nocach i karierą?

• Poczekaj, za kogo ty mnie masz? Za jakąś pri-madonnę, która dla kaprysu wkrada się w twoje łaski, próbuje odciągnąć cię od syna, a jednocześnie zaskar­bić sobie jego względy i która odwróci się od was, jak tylko dziecko zapłacze w nocy albo dotknie brudną rączką oparcia kanapy?

Chłodny, opanowany prawnik powoli zaczynał tra­cić cierpliwość. Wstał z łóżka i wpatrywał się gniew­nie w Lucy. A ona cały czas myślała: jakiż on przy­stojny!

• No nie, bez przesady - odpowiedziała, starając się nie wlepiać oczu w jego tors. - Jesteś porządnym facetem, Rand. I wspaniałym człowiekiem. Ale twoje życie tak bardzo różni się od mojego, jakbyśmy po­chodzili z dwóch odmiennych planet.

• Nie jestem kosmitą, Lucy. Wychowywałem się w domu pełnym ludzi. Dobrze wiem, jakie to pociąga za sobą obowiązki. I właśnie dlatego unikałem zało­żenia rodziny. Nie chciałem, aby rodzina cierpiała, bo na pierwszym miejscu stawiam karierę. Alć zrobiłem karierę, o jakiej kiedyś marzyłem, i przekonałem się, że ona wcale nie daje mi zadowolenia. Że pragnę cze­goś więcej. I wtedy w moim życiu pojawiłaś się ty. Nagle świat nabrał barw. Znów zacząłem odczuwać ra­dość. Zrozumiałem, że wystarczająco dużo energii po­święciłem sprawom zawodowym i wreszcie nadszedł czas, abym skupił się na swoim życiu prywatnym. Nie boję się zmian, Lucy. Ja do nich dojrzałem.

Chciała wierzyć w szczerość jego intencji, w to, że uda się Randowi odstawić pracę na boczny tor i wię­kszość czasu spędzać z rodziną. Z drugiej strony wciąż nie mogła zapomnieć o tym, co ją spotkało przed laty, kiedy była studentką zakochaną w profesorze. Sądziła, że Marshall ucieszy się na wieść o ciąży, poprosi ją o rękę i nie opuści jej do grobowej deski. Stało się inaczej.

Teraz była starsza i mądrzejsza. I choć bardzo chciała słuchać głosu serca, wiedziała, że nie może. Miała dziecko; nie mogła ryzykować.

• Nie - powtórzyła.

• Co nie? - spytał ponownie.

• W tej chwili wierzysz w to, co mówisz. Jestem o tym głęboko przekonana. Ale czy to będzie trwała zmiana? Tego niestety nie mam jak sprawdzić. - Na moment zamilkła. - Muszę myśleć o Maksie, Rand. Nie pozwolę, aby ktokolwiek igrał jego uczuciami. On cię bardzo lubi i...

• Nigdy bym go nie skrzywdził. Ani ciebie.

• Wiem. Świadomie na pewno nie. Ale nawet gdy­byś bardzo się starał ograniczyć pracę, myślę, że długo byś nie wytrzymał. Ciągle znajdowałbyś jakiś powód, żeby zostać w biurze po godzinach. A Maks by cier­piał. Czekałby na ciebie z utęsknieniem i byłby nie­pocieszony, ilekroć twój powrót do domu by się opóźniał. W końcu sam byś przyznał, że się pomyliłeś, że nie jesteś w stanie mniej pracować, że tylko praca daje ci radość i satysfakcję. Maksowi z rozpaczy pę­kłoby serce.

Mnie też, pomyślała. Tak jak wtedy, gdy Marshall uznał, że woli pracę w skupieniu i ciszy od życia ze mną i dzieckiem.

• Nie jestem nieobliczalnym młodzieniaszkiem, Lucy - oznajmił Rand z powagą. - Znam siebie. Wiem, na co mnie stać. Wiem, czego pragnę. Nie szu­kam nowej zabawki, nie próbuję urozmaicić sobie ży­cia. Chcę być z tobą.

• Ale ja nie jestem sama. W tym tkwi problem.

- Chcę być z tobą i z Maksem. Pokręciła głową, usiłując przełknąć łzy.

• Nie wyjdzie nam.

• Postaram się, żeby wyszło.

To było takie kuszące! Pragnęła mu zaufać. Gdyby chodziło wyłącznie o nią, zaryzykowałaby. Odrzuciła­by wahania i lęki. Faktycznie nie był nieobliczalnym młodzieniaszkiem, więc powinien wiedzieć, co chce dalej robić z życiem.

Ale miała dziecko. Dziecko, które za bardzo ko­chała, aby narażać je na smutek czy przykrości.

• Nie - powtórzyła po raz trzeci. Podjęła nieod­wołalną decyzję.

• Nawet nie dasz nam szansy?

• Nie mogę.

Wierzchem dłoni otarła łzy. Tak bardzo chciała rzu­cić mu się w ramiona. Nawet się nie domyślał, ile ją to wszystko kosztuje, ta walka z samą sobą. Bo w gruncie rzeczy wciąż była tą młodą naiwną dziew­czyną, która wierzy w dozgonną miłość.

• Lepiej już idź - szepnęła załamującym się gło­sem.

• Lucy... - Ruszył w jej stronę.

• Nie. - Uniosła rękę, dając mu znak, aby się nie zbliżał. - Idź - poprosiła.

Łzy ściskały ją za gardło. Ledwo była w stanie mó­wić.

Nagle ciszę przerwał dzwonek telefonu.

Lucy przycisnęła rękę do ust, usiłując odzyskać nad sobą kontrolę. Zanim jej się udało, Rand podniósł słu­chawkę.

Jego ostry ton i krótkie, rzeczowe pytania uzmy­słowiły jej, że coś się stało. Coś bardzo złego. Łzy znikły jak ręką odjął. Ogarnęło ją przerażenie.

• Co się dzieje? - spytała, gdy tylko odłożył słu­chawkę.

• Maks jest ranny - odparł. Twarz miał trupiobla­dą. - Spadł z piętrowego łóżka i uderzył głową w podłogę. Jest nieprzytomny. Właśnie przed chwilą karetka zabrała go do szpitala.

Rand pojechał z Lucy do szpitala. Uparł się, że ją odwiezie, widział bowiem, iż jest zbyt zdenerwowana, aby prowadzić samochód. Nie chcąc tracić czasu, nie myli się, nie czesali. Wciągnęli pośpiesznie ubranie i dwadzieścia pięć minut później dotarli na miejsce.

Maksa nie było już w izbie przyjęć; właśnie robiono mu tomografię komputerową. Lucy zaczęła się rozglą­dać za rodzicami chłopca, u którego Maks nocował, zanim ich jednak znalazła, na końcu korytarza otwo­rzyły się drzwi i do izby wrócił lekarz, by poinformo­wać Lucy o stanie zdrowia jej syna.

W drodze do szpitala Maks odzyskał przytomność. Nic nie wskazywało na to, aby doznał wstrząśnienia mózgu; badanie tomograficzne na pewno to potwierdzi. Znacznie większy niepokój budzi lewe ramię chłopca;, paskudne złamanie trzeba nastawić chirurgicznie - po­trzebna jest operacja. Oczywiście dzieciak nabił sobie kilka siniaków, ale poza tym czuje się dobrze i nie­długo będzie mógł wrócić do domu.

Groźnie brzmiące zastrzeżenia w formularzu, który musiała podpisać, aby operacja się odbyła, i niepokój o syna sprawiły, że Lucy omal nie wpadła w histerię. Dopiero Rand przemówił jej do rozsądku i wytłuma­czył, że nie ma się czego obawiać.

Po wyjściu lekarza zaprowadził ją do poczekalni, gdzie siedzieli nie mniej niż ona zdenerwowani rodzice kolegi Maksa. Jedno przez drugie zaczęli przepraszać Lucy za to, że nie dopilnowali chłopców, choć nie ule­gało wątpliwości, że to dzieci, a nie oni ponoszą winę za wypadek.

Okazało się, że chłopcy oglądali kiedyś w telewizji skoki do wody z wysokich przybrzeżnych skał. Posta­nowili się w to zabawić. Skałą było górne łóżko, wodą zaś podłoga. Na podłodze rozłożyli poduszki, które miały zamortyzować upadek. Maks jako gość skakał pierwszy.

Lucy zapewniła przejętych rodziców kolegi Maksa, że wszystko rozumie i nie ma do nich pretensji, ale sama była zbyt roztrzęsiona, by jeszcze ich pocieszać. Była zadowolona z towarzystwa Randa, z jego wspar­cia i pomocy. Była mu wdzięczna, kiedy przekonał ro­dziców kolegi, aby wrócili do domu, bo ich obecność na nic się nie zda.

Przez cały dzień nie odstępował jej na krok. Ona nerwy miała napięte, on swoją siłą i spokojem pomagał jej wytrwać. Przynosił jej kawę i raz po raz powtarzał, że Maksowi nic nie będzie. Mówił to z taką pewnością siebie, że Lucy mu wierzyła. Kiedy znów ogarniał ją strach i nachodziły wątpliwości, ponownie tłumaczył jej, że niepotrzebnie się denerwuje.

Zmusił ją, aby coś przekąsiła. W tym czasie, kiedy byli w stołówce, ramię Maksa operował jeden z naj­lepszych chirurgów dziecięcych, człowiek, którego Rand znał i osobiście prosił o pomoc.

Rand trzymał Lucy za rękę, gładził po policzku. Ze dwa lub trzy razy nawet udało mu się sprowadzić uśmiech na jej twarz. Zadzwonił do Sadie, aby powia­domić ją o nieszczęśliwym upadku Maksa, a kiedy Sa-die przyjechała do szpitala, przywożąc rzeczy dla Lucy - grzebień, ręcznik, kilka najbardziej potrzebnych kos­metyków - Rand otoczył ją równie troskliwą opieką, co jej siostrzenicę.

Wieczorem Maks smacznie spał w jednoosobowym pokoju, który Rand dla niego załatwił. Chłopiec do­skonale zniósł operację. Obudziwszy się, pokazał ma­mie, że bez problemu może poruszać wszystkimi pię­cioma palcami, po czym ponownie zapadł w sen.

Kiedy pora odwiedzin zbliżyła się do końca, Sadie pocałowała śpiące dziecko. Wyszli w trójkę na kory­tarz.

• Posłuchaj, kochanie; gdybyś czegokolwiek po­trzebowała, masz do mnie natychmiast zadzwonić -poleciła siostrzenicy, ściskając ją na pożegnanie. -W przeciwnym razie zobaczymy się jutro rano, kiedy wrócisz z Maksem do domu.

• Nie martw się o nas - powiedziała Lucy, wdzię­czna ciotce za wsparcie.

Po raz pierwszy od wypadku miała pewność, że Ma­ksowi naprawdę nic nie grozi.

Sadie skierowała się ku windzie, zostawiając Lucy z Randem.

• Odprowadzę twój samochód pod dom - oznajmił ściszonym głosem Rand. Drzwi do pokoju Maksa były otwarte; nie chciał obudzić chłopca. - Frank mnie stamtąd zabierze. Poproszę go, aby rano przyjechał tu­taj. Będzie na was czekał.

• To nie ma sensu - sprzeciwiła się. Była zmęczo­na, ale już nie roztrzęsiona. - Niech Frank przyjedzie po ciebie tu, a ja rano wrócę własnym samochodem.

Pokręcił przecząco głową.

• Nic z tego. Nie pozwolę ci prowadzić. I gdyby się okazało, że czegoś potrzebujesz, leków, jedzenia, nie krępuj się i poproś Franka. On wszystko kupi i przywiezie ci do domu.

Nie miała siły protestować.

• Dobrze. Dziękuję. Za wszystko. Nie wiem, jak bym sobie poradziła bez ciebie.

• Bez przesady. Miło się na coś przydać. I miło móc się tobą zaopiekować. Gdybyś mi tylko pozwoliła, chętnie robiłbym to codziennie.

Po raz pierwszy od przyjazdu do szpitala nawiązał do tego, o czym rozmawiali w domu, zanim zawiado­miono ich o upadku Maksa. Lucy prawie już zapo­mniała o kłótni, jaką toczyli, o tym, że chciała zerwać z Randem.

Teraz wszystko odżyło w jej pamięci. Westchnęła smutno.

• Nudne byłoby to życie w porównaniu z tym, ja­kie dotąd wiodłeś - rzekła.

- Byłoby wspaniałe. Potrząsnęła głową.

• Nie zmieniłam zdania.

• Zastanów się, Lucy - poprosił cicho. - Przemyśl sobie wszystko na spokojnie. Razem tworzymy świetny zespół.

• Oddzielnie też - bąknęła.

Wiedziała jednak, że dziś bez pomocy Randa cał­kiem by się załamała. Potrzebowała go, ale nie chciała mówić tego na głos. Nawet sama przed sobą nie chciała się do tego przyznać.

Już raz się sparzyła i to jej w zupełności wystar­czyło. Zaufała człowiekowi, który pod wieloma wzglę­dami przypominał Randa, człowiekowi, który zostawił ją na lodzie.

• Co ci szkodzi, Lucy? Po prostu zastanów się, czy słusznie robisz, chcąc mnie odtrącić.

Ponownie potrząsnęła głową.

• Nie muszę się zastanawiać, Rand. Wiem, co jest lepsze dla Maksa. Nie mogę narażać go na cierpienie.

W pokoju obok chłopiec mruknął coś pod nosem. Lucy w dwóch susach znalazła się przy łóżku. Rand przystanął w drzwiach.

Maks nie obudził się; przewrócił się z boku na bok i dalej spał w najlepsze. Ale Lucy pozostała przy nim. Zerknąwszy przez ramię, popatrzyła na Randa.

• Dziękuję za wszystko - powiedziała jak do ob­cego, który wyświadczył jej przysługę.

Rand skinął głową i odszedł zrezygnowany.

Lucy odprowadziła go wzrokiem do windy. Nie ro­zumiała, dlaczego łzy wzbierają jej pod powiekami. Wiedziała jednak, że nie mają nic wspólnego z wy­padkiem Maksa.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

W poniedziałek od samego rana świeciło w Kali­fornii słońce. Kobieta znana wszystkim jako Meredith Colton odebrała telefon. Ucieszyła się, słysząc na dru­gim końcu linii głos detektywa, którego wynajęła, by odszukał jej siostrę. Dwóch poprzednich nie wywiązało się z powierzonego im zadania. Ten był trzeci.

Ku jej zadowoleniu, nikogo w domu poza nią nie było. Nie musiała się martwić, że ktoś podsłucha roz­mowę.

• I czego się pan dowiedział? - spytała po wstęp­nych uprzejmościach.

• Jestem w Monterey - oznajmił mężczyzna. -Spędziłem tu cały weekend. Najpierw dałem w łapę jednej z pielęgniarek pracującej w St. James Clinic, a potem dokładnie sprawdziłem otrzymane informacje.

• No i?

• Niestety, tu się trop urywa.

• Tyle to i ja wiem. Wynajęłam pana, żeby zdobył pan bardziej aktualne informacje.

• Mogę pani powiedzieć, czego się dowiedziałem, ale nie jest tego wiele - zauważył. - Patsy Portman pojawiła się w klinice w tysiąc dziewięćset dziewięć­dziesiątym drugim roku. Pojawiła się znikąd, brudna,

w porwanym ubraniu, zdezorientowana, mamrocząc coś o wypadku samochodowym. Wypuszczono ją pół roku później. W owym czasie wciąż cierpiała na amne­zję. Ponieważ miewała niezwykle barwne sny i nie­kiedy stawały jej przed oczami jakieś obrazy z prze­szłości, lekarze wierzyli, że prędzej czy później odzy­ska pamięć. Ale nie chcieli trzymać jej dłużej. Uważali, że ktoś taki jak ona, kto pokonał trwającą latami głę­boką depresję, dręczący niepokój, gwałtowne zmiany nastroju i niechęć do ludzi, powinien mieszkać w mie­ście, a do lekarzy regularnie przychodzić z wizytą. Kłopot w tym, że po wypisaniu ani razu nie pokazała się w klinice. Nikt też nie dysponuje jej aktualnym ad­resem.

• To wszystko?

• Tak jak powiedziałem, ślad się urywa. Mogę kon­tynuować poszukiwania, ale prawdę mówiąc, szkoda pani pieniędzy. Chorzy psychicznie, którzy w warun­kach szpitalnych odzyskują zdrowie, po wyjściu ze szpitala znów zaczynają źle funkcjonować. Niektórzy bardzo źle. Powinni się dalej leczyć. Ci, którzy tego nie robią, często zostają bezdomni. Włóczą się bez celu, mieszkają pod gołym niebem. A ulice nie są zbyt bez­piecznym miejscem. Wysoki procent takich chorych umiera. Ponieważ nie mają przy sobie dokumentów, chowa się ich w bezimiennych grobach. Oczywiście nie wiem, czy taki los spotkał pani siostrę, ale myślę, że to bardzo prawdopodobne. Przecież dałaby jakiś znak życia, a tu tyle lat minęło i nic...

Jego słowa uspokoiły kobietę zwaną Meredith.

Uchwyciła się przedstawionego wyjaśnienia, zupełnie jakby detektyw podał jej konkretne dowody, a nie swo­ją hipotezę.

• Pewnie ma pan rację - powiedziała; cała złość z niej wyparowała. - I jeżeli jest tak, jak pan mówi, to faktycznie nie ma sensu dalej prowadzić poszu­kiwań.

• Byłyby to wyrzucone w błoto pieniądze. Moim zdaniem, Patsy Portman od dawna nie żyje.

• No tak, szkoda forsy na szukanie martwej ko­biety. A zatem dziękuję panu za pomoc i czekam na rachunek.

Odłożywszy słuchawkę, uśmiechnęła się zadowolo­na. Wreszcie po latach jest bezpieczna! Nie musiała żyć w stanie ciągłego zagrożenia, bać się, że ni stąd, ni zowąd na farmie pojawi się jej siostra i wszystko się wyda.

Teraz mogła Skupić cały wysiłek na pozbyciu się tej wrednej małej Emily...

Dochodziło południe, kiedy w końcu Lucy dotarła z Maksem do domu.

Wprost nie mogła uwierzyć, jak szybko chłopiec doszedł do siebie po upadku i operacji. Był wesoły, pełen życia i tylko gips na ręku świadczył o jego wczo­rajszych traumatycznych przeżyciach.

Ona sama natomiast czuła się jak przepuszczona przez wyżymaczkę. A leżąca na stoliku duża paczka od Randa bynajmniej nie poprawiła jej nastroju.

Z kuchni wyłoniła się Sadie.

• Dostarczono ją mniej więcej przed godziną -rzekła, wskazując głową na stolik.

Kiedy chłopiec zorientował się, że paczka przezna­czona jest dla niego, czym prędzej zerwał kolorowe opakowanie. Zajrzawszy do środka, zapiszczał z rado­ści; jego oczom ukazało się kilka filmów o dinozau­rach, parę albumów, kilka książeczek do malowania i zestaw kredek.

• Ojej! Widzicie?! - zawołał z przejęciem, patrząc na matkę i ciotkę. - Widzicie, co dostałem od Randa? Ciekawe, dlaczego mi to wszystko podarował?

Maks ucieszyłby się z każdego prezentu, ale prezent od Randa, którego wprost ubóstwiał, miał dla niego szczególne znaczenie. Lucy poczuła ostre kłucie w ser­cu: skoro jej syn darzył Randa tak wielkim uczuciem, to co będzie później, kiedy Rand przestanie ich od­wiedzać?

Starając się zapanować nad emocjami, wyjaśniła chłopcu, że po wyjściu ze szpitala ludzie często dostają prezenty.

• To taki zwyczaj. Kiedy się jest chorym albo miało się wypadek, znajomi przysyłają nam prezenty. W ten sposób życzą nam szybkiego powrotu do zdrowia.

• Super! - oznajmił Maks, używając słowa, jakie podłapał od Mikeya, chłopca, u którego nocował i z którym zamierzał uprawiać skoki do wody. - Mo­żemy zadzwonić do Randa? Może by przyszedł i się ze mną pobawił?

Z każdą sekundą kłucie w sercu stawało się coraz ostrzejsze.

• Nie możemy, niedźwiadku. Rand na pewno pra­cuje.

• A nie możemy go zaprosić na wieczór, kiedy już skończy pracę?

• Nie, Maks. Przez pewien czas nie będziemy się z Randem widywać. W ramach podziękowania mo­żesz mu wysłać pokolorowany przez siebie rysunek dinozaura.

• Ale ja chcę się z nim zobaczyć i sam mu po­dziękować. - Chłopiec był niepocieszony. - Dlaczego nie będziemy się z nim widywać? Czy Rand gdzieś wyjeżdża?

Lucy nie odpowiedziała na pytanie; zamiast tego podeszła do stołu i chcąc odwrócić uwagę syna od Randa, pokazała mu, że w paczce oprócz dinozaurów jest też mnóstwo roślinności - cały las tropikalny.

Kiedy chłopiec zajął się rozstawianiem drzew, Sa-die, która uważnie się wszystkiemu przyglądała, wez­wała Lucy do kuchni.

• Powiesz mi, czy przyrządziłam galaretkę tak, jak Maks lubi.

Maks lubił galaretkę bez niczego, bez śmietany, bez owoców, i ponieważ obie o tym doskonale wiedziały, Lucy domyśliła się, że galaretka jest tylko pretekstem. Ale nie miała wyboru; posłusznie podreptała za ciotką do kuchni.

- Co się dzieje? - spytała Sadie.

• Nic. Chciałabym wziąć prysznic, a potem się zdrzemnąć - odparła Lucy, udając, że nie wie, o co ciotce chodzi.

Sadie jednak nie zamierzała dać za wygraną.

• Nie pytam o twoje plany na najbliższe godziny. Pytam o ciebie i Randa. Zauważyłam, że wczoraj w szpitalu ubrany był w to samo, co w sobotę wie­czorem. Tak, tak, widziałam go, jak dzwonił do drzwi; akurat w tym czasie wychodziłam. Sama zaś wspo­mniałaś, że przyjechaliście do szpitala o wpół do siód­mej w niedzielę rano. Nie trzeba być geniuszem, żeby skojarzyć parę podstawowych faktów i wyciągnąć z nich wnioski. A wniosek jest taki, że Rand u ciebie nocował, co pochwalam, zważywszy że Maks był poza domem. Jednakże wczoraj, kiedy staliśmy na korytarzu przed pokojem Maksa, widziałam, że coś jest nie tak. Dziś mówisz Maksowi, że Rand nie będzie was więcej odwiedzał. Więc chciałabym wiedzieć, co się stało.

Ciotka była tą osobą, której Lucy zawsze się zwie­rzała, nawet jako mała dziewczynka, nic więc dziw­nego, że teraz też to zrobiła. Wprawdzie z oporami, bo wolałaby o wszystkim zapomnieć, ale opowiedziała jej całą historię, od początku do końca. Skończywszy, czekała, by ciotka pocieszyła ją. Tak było w przesz­łości.

Ale zamiast wsparcia usłyszała co innego.

• Popełniasz błąd, kochanie. Duży błąd.

• Nie rozumiem - rzekła Lucy, zaskoczona i zmie­szana.

• Jeśli chodzi o Randa. Owszem, prowadzi zupeł­nie inny tryb życia niż ty. Owszem, odkładał na później założenie rodziny, bo żona i dzieci przeszkadzałyby mu w pracy. Owszem, mieszka w czymś, co bardziej przypomina muzeum sztuki współczesnej niż dom. I owszem, Maks w ciągu tygodnia zamieniłby jego mieszkanie w pobojowisko. Ale Rand jest człowiekiem twardo stąpającym po ziemi. Zna siebie. Nigdy niczego nie owija w bawełnę. I zawsze mówi prawdę. Jeżeli twierdzi, że dojrzał do tego, aby ożenić się i większość czasu poświęcać rodzinie, a nie pracy, to znaczy, że tak jest.

• Będzie żałował - oznajmiła Lucy, przytaczając jeden ze swoich niezbitych argumentów.

• Rand nie podejmuje nieprzemyślanych decyzji. I nie wycofuje się tylko dlatego, że coś jest trudniejsze, niż zakładał. Podejrzewam, kochanie, że mylisz go z Marshallem.

• Rand to samo mi zarzucił. Ale oni są tacy do siebie podobni!

• Tylko pozornie. O ile Marshall lubił wygodne ży­cie bez komplikacji i nie zamierzał go zmieniać, o tyle Rand gotów jest na zmiany. Ba, pragnie ich. Ale ty nie chcesz mu dać szansy. Pozwalasz, aby doświad­czenia z przeszłości rzutowały na teraźniejszość.

• On nawet nie chciał zatrudnić sekretarki, która miałaby dziecko - przypomniała ciotce Lucy.

• I pewnie nie zatrudni. Ale to nie znaczy, że nie chce mieć domu, żony, dziecka. Albo dzieci. - Sadie na moment zamilkła. - Zdaję sobie sprawę, że nie było ci łatwo, odkąd rozstałaś się z Marshallem. Wiem, że dla dobra Maksa musiałaś z wielu rzeczy zrezygnować. Nie sądzę jednak, abyś rezygnując z Randa, mogła przysłużyć się swojemu dziecku. Z Randem nareszcie możesz stworzyć prawdziwą rodzinę. Nie jestem ślepa; widzę, że go pragniesz. Możesz mieć to, na co zasłu­gujesz. To, na co Maks zasługuje. Zaufaj mi, Lucy. Zaufaj Randowi. Nie odrzucaj szczęścia. Zaufaj Randowi.

O to samo ją poprosił w sobotę wieczorem. Zaufała mu. I nie żałowała. Czy mogła znów mu zaufać? Nie na jedną noc, ale na całe życie?

Sadie wróciła do salonu z galaretką dla Maksa. Lu­cy została w kuchni. Podeszła do okna nad zlewem i wyjrzała na zewnątrz. Ale nic nie widziała, ani ogród­ków, w których o tej porze roku nie kwitły już żadne kwiaty, ani pozbawionych liści czereśni. Stała zadu­mana, rozmyślając nad tym, co mówiła Sadie, nad tym, co mówił Rand, i nad tym, co sama czuła.

Marshall oraz Rand... byli tacy podobni: powszech­nie szanowani, ambitni, dążący do sukcesów. Praco-holicy. Karierę stawiali ponad wszystko. Ludzie się z nimi liczyli, schodzili im z drogi, podziwiali ich. Obaj mieli wysokie wymagania, od podwładnych żą­dali bezwzględnego posłuszeństwa. Twardzi, nieustę­pliwi...

Nie, nieprawda, pomyślała nagle. Twardy i nieustę­pliwy był Marshall, ale nie Rand. Ogarnęły ją wyrzuty sumienia. Faktycznie przypisywała Randowi cechy człowieka, który odwrócił się od niej, kiedy go po­trzebowała.

Owszem, odkąd zaczęła pracować u Randa, musiała się dostosować do jego życzeń, zostawać w pracy dłu­żej, niż zamierzała, ale... ale on też wielokrotnie szedł jej na rękę. Na przykład, kiedy pracowali u niego w domu, zaprosił Maksa, aby mogła zjeść z synem ko­lację i chwilę z nim pobyć.

Wprawdzie nie było to jakieś wielkie poświęcenie z jego strony, ale Marshall nigdy by nie wpadł na taki pomysł, a gdyby nawet wpadł, to natychmiast by go odrzucił.

Po dłuższym namyśle doszła do wniosku, że jest jeszcze jedna różnica między obydwoma mężczyzna­mi. W przeciwieństwie do Marshalla Rand nie był egoistą. Nie chciał jej mieć wyłącznie dla siebie; uwa­żał, że Maks ma większe do niej prawo. Marshall na­tomiast pragnął, żeby świat kobiety, z którą przebywa, obracał się wokół niego, a dziecko - jak oświadczył - wszystko by zepsuło. Randowi nie psuło; potrafił na­wiązać świetny kontakt z Maksem. Zachowywał się wobec niego jak ojciec, a jednocześnie jak przyjaciel. Dlatego chłopiec go uwielbiał.

Rand pochodził z licznej rodziny; wiedział, co to za sobą pociąga i jaką rolę powinien odgrywać ojciec. Jego własny zbyt mało czasu spędzał w domu. On sam wolał nie mieć dzieci, niż narażać je ha stres i tęsknotę.

W niedzielę w szpitalu zachował się jak cudowny ojciec i idealny mąż. Nie myślał o sobie, o czekającej go w poniedziałek rozprawie w sądzie; całą uwagę skupił na niej i na Maksie. Chociaż tuż przed przy­jazdem do szpitala odrzuciła jego... tak, właściwie to były oświadczyny... służył jej wsparciem, radą, pomo­cą. Bezinteresownie i wielkodusznie.

Innymi słowy, Rand zdał egzamin; udowodnił jej, że ona i Maks zawsze mogą na niego liczyć. Marshall zaś egzamin oblał.

Jednakże czy Rand będzie potrafił się przestawić, zmienić swoje życie, z pracoholika przeistoczyć się w domatora?

Nie była pewna.

Przypomniała sobie, co jej mówiła ciotka. Że po­winna zaufać Randowi. Że jest to człowiek, który zna siebie, nie podejmuje pochopnych decyzji i dokładnie wie, czego chce.

A Rand chciał stworzyć rodzinę. Z nią i Maksem. Gotów był ograniczyć pracę, aby mieć więcej czasu dla żony i dziecka.

Powtórzyła to ze dwa razy. I nagle ogarnęła ją ra­dość.

Pragnął ją poślubić.

Pragnął być ojcem dla Maksa.

Zawahała się. Czy powinna zaryzykować?

Chciała tego. O niczym bardziej nie marzyła. Chciała mieć Randa za męża, chciała założyć z nim rodzinę, chciała Maksowi dać ojca. Jeżeli jemu też na tym zależy...

Raptem uzmysłowiła sobie, że tak naprawdę to nie do końca wie, o co mu chodziło. W sobotę przestra­szyła się. Nie chciała go słuchać. A może Rand nie­koniecznie myślał o małżeństwie? Może myślał o ży­ciu na kocią łapę?

Oczywiście, to zmienia postać rzeczy.

Musi z nim porozmawiać.

Na co czekasz? - spytała samą siebie.

Nie chciała jednak rozmawiać o tak ważnych spra­wach przez telefon, a nie mogła wyjść - przecież le­dwo przywiozła Maksa ze szpitala.

- Dziś wieczorem - powiedziała szeptem.

Tak, wieczorem, kiedy już położy Maksa spać, po­prosi Sadie, aby go popilnowała, a sama podjedzie do Randa.

Serce zaczęło jej walić ze zdenerwowania. A jeżeli w niedzielny poranek niewłaściwie odczytała intencje Randa? Jeżeli źle go zrozumiała? Co będzie, jeśli po­jedzie do niego i zrobi z siebie idiotkę?

Trudno. Postanowiła zaryzykować.

Dziś wieczorem, obiecała sobie. Dziś wieczorem od­będzie decydującą rozmowę.

O ile wcześniej nie stchórzy.

Portier rozpoznał Lucy, kiedy o dziewiątej wieczo­rem weszła do apartamentowca Randa, ale nie pozwolił jej wjechać na górę; powiedział, że musi ją zapowie­dzieć panu Coltonowi.

Stała w holu, przestępując nerwowo z nogi na no­gę. Różne głupie myśli krążyły jej po głowie, na przy­kład, że Rand jest w łóżku z inną kobietą i polecił po­rtierowi, aby mu nie przeszkadzano.

Po chwili portier wskazał ręką na windę. Lucy wsiadła do kabiny, ale zdenerwowanie jej nie opusz­czało. Bała się. Wczoraj odtrąciła Randa nie raz, lecz dwa razy. Nawet jeżeli wcześniej zależało mu na po­ważnym związku, może zmienił zdanie. Miał dwadzie­ścia cztery godziny do namysłu. Może zirytowany jej

228 VICTORIA PADE

zachowaniem wysłucha, co ma mu do powiedzenia, po czym najzwyczajniej w świecie wskaże jej drzwi.

Trudno. Wtedy wróci do domu jak niepyszna. Ale najpierw dowie się, co dokładnie Rand miał na myśli, kiedy mówił o wspólnym zamieszkaniu.

Mimo że kolana jej drżały, a serce waliło tak, jakby chciało wyskoczyć z piersi, wiedziała, że musi odbyć tę rozmowę.

Kiedy winda zatrzymała się na ósmym piętrze, Rand czekał na nią w otwartych drzwiach. Na ucieczkę było za późno. Zmuszając nogi do posłuszeństwa, Lucy ru­szyła w jego kierunku.

• Czy coś się stało? Co z Maksem? - spytał z za­troskaniem, przekonany, że musiało wydarzyć się nie­szczęście

- Wszystko w porządku - uspokoiła go. - Maks czuje się świetnie.

Była wzruszona, że jego pierwsze pytanie dotyczyło syna. To ją przekonało, że słusznie postąpiła, decydując się na dzisiejszą wizytę.

Z kieszeni płaszcza wyjęła kartkę wyrwaną z nowej książeczki do malowania i podała ją Randowi-. Przed pójściem spać Maks pomalował rysunek kredkami, po czym kazał sobie pokazać, jak się pisze słowo "dzię­kuję". I dołu strony podpisał się swoim imieniem.

• Prosił, żebym ci to dała - rzekła. - Chyba jesz­cze nigdy nie widziałam go tak uradowanego jak dziś, kiedy zobaczył prezent od ciebie. To byłonaprawdę niepotrzebne. Już dość dla nas zrobiłeś.

• Chciałem sprawić mu frajdę. - Rand popatrzył'

na rysunek. - Nie musiałaś przynosić mi tego osobi­ście. Zwłaszcza dzisiaj.

Miał nieprzenikniony wyraz twarzy. Nie ułatwiało to Lucy zadania. Zupełnie nie wiedziała, co Rand czu­je, tym bardziej że rozmawiali na korytarzu; nie za­prosił jej do mieszkania. Oczywiście wyobraźnia znów zaczęła jej podsuwać różne obrazy. Na pewno nie jest sam; na pewno jest u niego kobieta, na pewno poma­gała mu się rozebrać, miał bowiem wyciągniętą ze spodni, rozpiętą koszulę, spod której wystawał kawałek torsu. Przypuszczalnie zamierzali...

Wzięła się w garść.

- Przyszłam nie tylko po to, żeby dać ci rysunek - powiedziała. - Chciałam z tobą porozmawiać. Ale jeżeli masz gościa...

- Jestem sam - rzekł ostrym tonem. Najwyraźniej domyślił się, co jej chodzi po głowie,

i dał jej to odczuć. Po chwili jednak odsunął się na bok i wykonał ręką zapraszający gest.

Z trudem przełykając ślinę, Lucy weszła do środka. Miała nadzieję, że starczy jej odwagi, że nie odwróci się i nie ucieknie.

• Przysłali ci z agencji kolejną sekretarkę? - spy­tała, ciekawa, jak sobie dziś radził w pracy.

Stali w przedpokoju; jakoś Rand nie kwapił się z za­proszeniem jej do salonu.

• Tak. Sheilę. Okazała się całkiem niezła. Może za­proponuję jej pracę na stałe.

• Jaka jest? Młoda? Piękna? - Powinna była ugryźć się w język. Gdyby mogła cofnąć te słowa...

• Ma mniej więcej pięćdziesiąt lat, jest dość pul­chna i w sumie mało atrakcyjna. Ale za to wie, na czym polega praca sekretarki.

• To świetnie - powiedziała zdławionym głosem Lucy.

Rand źle zrozumiał jej intencje.

• Sądziłem, że nie wrócisz do pracy - zaczął się tłumaczyć. - Że wolisz z Maksem...

• No właśnie - przerwała mu. - Cieszę się, że ko­goś znalazłeś. Maks faktycznie mnie teraz potrzebuje.

Zaległa cisza. Lucy poczuła, jak jej odwaga coraz bardziej topnieje. Rand pierwszy się odezwał.

• Powiedz mi, dlaczego tu przyszłaś? - W jego głosie nie było wrogości.

Postanowiła dłużej nie zwlekać.

• Sadie twierdzi, że się mylę - wyjaśniła. - Po za­stanowieniu się doszłam do wniosku, że ma rację.

• Mylisz się? W jakiej sprawie?

• Jeśli chodzi o ciebie. - Wzięła głęboki oddech i zmusiła się., by kontynuować. - Przepraszam cię, Rand. Po prostu w niedzielę rano, kiedy zacząłeś mó­wić o wprowadzaniu zmian do swojego życia, spani­kowałam. Stanął mi przed oczami ojciec Maksa i... Popełniłam błąd. Jesteś inny niż on. Jeżeli mówisz, że chcesz coś zmienić, to znaczy, że naprawdę chcesz. I że zmienisz. I nie będziesz żałował tych zmian. Po­trafisz osiągnąć każdy cel, jaki sobie stawiasz w życiu.

• No dobrze, i co z tego wynika? Że mnie doce­niasz, ale niekoniecznie chcesz brać udział w tych zmianach, o jakich mówiłem?

• Zależy, na czym mój udział miałby polegać - po­wiedziała cicho. - W niedzielę rano nie dałam ci szan­sy dokończyć. Nie wiem, jaką przewidziałeś dla mnie rolę...

• Pierwszoplanową.

• To znaczy konkubiny? Kochanki?

• Wciąż mnie mylisz z Marshallem, Lucy. Chcia­łem, żebyś została moją żoną.

Ogarnęła ją niewysłowiona ulga i po raz pierwszy od przyjścia uśmiechnęła się.

• Aha.

• Aha? Tylko tyle masz mi do powiedzenia?

• Czy... czy twoja oferta wciąż jest aktualna? Ujął ją za ręce i pokręcił głową, jakby zdumiało

go jej pytanie.

• Oczywiście, że tak, głuptasie. Przecież prosiłem, żebyś się zastanowiła. Żebyś sobie wszystko przemy­ślała. Kocham cię, Lucy. Nie wiem, jak mogłaś tego nie zauważyć, ale...

• Powtórz, proszę.

• Że cię kocham? - Roześmiał się. - Kocham cię Lucy, kocham do szaleństwa. Kocham tak bardzo, że wszystko inne jest nieważne. Chcę, żebyś mnie poślu­biła, żebym mógł być ojcem dla Maksa, żebyśmy ra­zem stworzyli rodzinę. Jeśli się zgodzisz, przysięgam, że nigdy cię nie skrzywdzę. Uczynię wszystko, żebyś była szczęśliwa. Ty, Maks i inne dzieci, których kiedyś się wspólnie dorobimy.

• Jesteś pewien, że tego chcesz? Wywrócił oczy do nieba.

• Absolutnie. W stu procentach. Nie mam cienia wątpliwości. A czy ty...

Teraz już ani chwili nie musiała się zastanawiać.

• Tak! Chcę!

Myślała, że zgarnie ją w ramiona i zacznie całować. Zamiast tego powiedział:

• Jest jeden warunek.

• Jaki?

• Że nie będziesz pracować. Że pozwolisz mi utrzy­mywać was, a sama wrócisz na studia. Póki Maks jest mały, możesz zapisać się na kilka kursów w semestrze. Masz chłonny umysł i wielki talent prawniczy. Szkoda by było go zmarnować. Później, jak zdasz wszystkie egzaminy, możemy być partnerami nie tylko w życiu, ale również w pracy.

Lucy wybuchnęła radosnym śmiechem. Ostatnie słowa Randa do końca rozwiały jej wątpliwości. Rand nie ma w sobie źdźbła egoizmu. W przeciwieństwie do Marshalla, nie czuje się zagrożony jej ambicjami, popiera jej plany, chce spełnić jej marzenia.

• Rozumiem; chcesz, żebym cię odciążyła? - za­żartowała.

• Chcę, żebyś była moją żoną, matką moich dzieci, moją kochanką, przyjaciółką i wspólniczką - odparł i wreszcie zrobił to, na co czekała: przytulił ją mocno i zaczął obsypywać pocałunkami. - Czy Sadie jest z Maksem? - spytał, nie przerywając pieszczot.

• Tak.

• A Maks śpi?

• Tak.

• Więc jeśli wrócisz za godzinę i czy dwie, nic złego się nie stanie?

• Nic.

• Sadie nie będzie miała ci za złe, że...

• Nie sądzę. Domyśliła się, że spędziliśmy razem sobotnią noc. I była z tego całkiem zadowolona.

• To dobrze - szepnął, po c;zym pocałował ją w szyję, tuż za uchem.

Lucy zadrżała z podniecenia.

• A ty? Miałabyś ochotę zostać- trochę dłużej?

• Hm, zależy, co byśmy robili.. . - Zamknęła oczy, rozkoszując się dotykiem jego warg.

• Zaraz ci pokażę.

Płaszcz Lucy wylądował na podłodze, po chwili ubranie też. Rand przywarł mocno ustami do jej ust, a ona zapomniała o bożym świecie.

Przeniósł ją do sypialni i położył na puchowej koł­drze. Kochali się czule, a zarazem namiętnie, jakby chcieli przypieczętować swoją miłość i wiarę w to, że będą razem po wieki. A kiedy było po wszystkim, kie­dy leżeli objęci i szani, Lucy wypowiedziała słowa, których od zajścia w ciążę nie mówiła żadnemu mężczyźnie:

• Kocham cię.

Rand uśmiechnął się pod nosem.

• Ciekaw byłem, czy kiedykolwiek to od ciebie usłyszę.

• Szczypta niepewności tylko podgrzewa uczucie.

• O to możesz się nie martwić. — Przytulił ją moc­niej. - Kocham cię, Lucy.

Wiedziała o tym, ale i tak zrobiło się jej ciepło na sercu.

• Muszę wrócić do domu - szepnęła po chwili.

• Oboje musimy wrócić do domu... Jeszcze przez kilka minut leżała bez ruchu, ciesząc

się z bliskości Randa, z tego, że się odnaleźli, mimo iż ona straciła zaufanie do mężczyzn.

Randowi zaufała. Pokochała go. Wierzyła, że jest idealnym partnerem dla niej i będzie cudownym ojcem dla Maksa. Dla Maksa, który przyjmie go z otwartymi ramionami.

Tak, będą rodziną. Dobrą, kochającą się rodziną, o jakiej zawsze marzyła.

4

YICTORIA PADE

3

YICTORIA PADE

40 VICTORIA PADE

39 VICTORIA PADE

62

ROMANS Z SZEFEM

74

ROMANS Z SZEFEM

73

VICTORIA PADE

74

ROMANS Z SZEFEM

75 VICTORIA PADE

82

ROMANS Z SZEFEM

81 VICTORIA PADE

96

YICTORIA PADE

83

YICTORIA PADE

94 YICTORIA PADE

93 YICTORIA PADE

109

ROMANS Z SZEFEM

95 VICTORIA PADE

102

ROMANS Z SZEFEM

101 VICTORIA PADE

117

ROMANS Z SZEFEM

118

VICTORIA PADE

128

ROMANS Z SZEFEM

129 VICTORIA PADE

154 VICTORIA PADE

153 VICTORIA PADE

173 VICTORIA PADE

176 VICTORIA PADE

177 VICTORIA PADE

178

ROMANS Z SZEFEM

179

YICT0R1A PADE

190

ROMANS Z SZEFEM

189 VICTORIA PADE

200

YICTORIA PADE

199

YICTORIA PADE

---