TURYSTYTKA KWALIFIKOWANA

 

REKREACJA RUCHOWA - jest integralną częścią kultury fizycznej określa te czynności podejmowane w czasie wolnym, które są ukierunkowane na wypoczynek o charakterze aktywnym fizycznie i są realizowane za pomocą specyficznych środków kultury fizycznej.

REKR RUCHOWA  naz. Jest również sportem dla wszystkich, aktywnym wypoczynkiem, masową kulturą fizyczną.

Częścią rekreacji ruchowej elementem kultury fizycznej jest również  turystyka , a szczególnie turystyka aktywna.

TURYSTYKA to całokształt zjawisk ruchliwości przestrzennej związanych z dobrowolną czasową zmianą miejsca pobytu rytmu i środowiska życia oraz wejściem w styczność ze środowiskiem odwiedzanym.

TURYST AKTYWNA to t. Samodzielna nie zorganizowana przez kogoś z zewnątrz ale tworzoną bądź współtworzoną przez turystę. W tur aktywnej zawarte są elementy tur ryzyka głównie we wspinaczce, rowerach górskich, nurkowaniu.

TUR PRZYGODOWA - za plenerowa, rekreacyjna, przygodowa To niekonsumpcyjna aktywność rekreacyjna zawierająca element ryzyka której wynik jest nieznany a wpływ na nią ma zarówno uczestnik jak i warunki środowiskowe

TUR PRZYRODNICZA  - to tur której celem jest kontakt z przyrodą jej obserwowanie i zdobywanie o niej wiedzy

TUR KWALIFIKOWANA - można uznać wędrowanie po nizinach, górach i na wodzie przy umiejętnym użyciu specjalistycznego indywidualnego sprzętu i ekwipunku właściwego dla danej dziedziny turystyki w celach krajoznawczych i zdrowotno - wypoczynkowych w warunkach pełnej samodzielności znajomości terenu umiejętności wyboru drogi oraz odpowiedniej kondycji psychicznej i fizycznej. Tur kwalifikowana jest najwyższą formą specjalizacji turystycznej 

Uprawianie jej wymaga

1. przygotowania psychicznego i fizycznego

2. umiejętności zachowania się w środowisku naturalnym i w obiektach turystycznych.

3. w niektórych przypadkach umiejętności potwierdzonych przez właściwe organizacje.

CELEM  działalności turysty kwalifikowanego jest wypoczynek rekreacja doskonalenie zdrowia wydolności i sprawności fizycznej oraz wszechstronne poznanie odwiedzanego środowiska.

Najczęściej uprawiane formy tur kwalifikowanej: nurkowanie, t piesza nizinna, górska, rowerowa, kajakowa, żeglarska, konna, wspinaczka skałkowa, ski-alpenizm, rajdy ekstremalne.

ATRYBUTY TUR KWALIFIKOWANEJ

1. jest najwyższą formą specjalizacji w wybranej formie turystyki.

2. Turysta kw powinien zdobyć i utrzymać najwyższą dla wieku i stanu zdrowia sprawność i wydolność fizyczną

3. turystę powinna cechować ponadprzeciętna odporność na zmiany warunków pogodowych i wszelkie niewygody

4. turysta kw powinien posiadać dobry stan zdrowia i duże zdolności aklimatyzacyjne

5. tur  kwalifikowana wymaga opanowania umiejętności posługiwania się sprzętem turystycznym.

6. t kwalifikowaną wyróżnia wszechstronna wiedza o środowisku w którym się porusza i uprawia tyrystykę.

7. najbardziej zbliża człowieka do przyrody i tym samym najskuteczniej regeneruje jego siły psychofizyczne.

8. może występować element współzawodnictwa indywidualnego bądź zespołowego

TREKKING  - oznacza wielodniową czasem kilku tygodniową wędrówkę górską z całym niezbędnym ekwipunkiem podczas której pokonujemy w celach poznawczych dziesiątki a nawet setki kilometrów. Przemieszczanie odległych niekoniecznie górskich krain geograficznych pieszo rowerem czy kajakiem.

Trekking staje się w ostatnich latach coraz bardziej popularną formą spędzania urlopu czy wakacji dla ludzi żyjących na co dzień w komfortowych warunkach cywilizacji jest on niejednokrotnie czymś więcej niż tylko oderwaniem się od codziennego wygodnego trybu życia Wybierając się w mniej popularne, dzikie rejony górskie mamy szansę na bezpośredni kontakt z naturą na sprawdzenie się w różnych nieoczekiwanych sytuacjach.

Wiele dróg trekkingowych prowadzi starymi szlakami prowadzącymi przez wysokie przełęcze lub trasami pielgrzymkowymi wiodącymi do sanktuariów u podnóży gór.

Turystykę dzielimy na masową i alternatywną

Turystyka alternatywna: 1. Aktywna

2. przygodowa

3. kwalifikowana

4. przyrodnicza.

PLENER jako element działalności turystyki kwalifikowanej.

WYCHOWANIE PLENEROWE rodzaj działalności wychowawczej realizowanej w terenie

CELE WYCH PLENEROWEGO

1.dostarczenie bezpośrednich doświadczeń w zakresie nauk biologicznych (obserwowanie przyrody)

2.ochrona zasobów naturalnych

3.umiejętność radzenia sobie wtrudnych warunkach

4.nauka zbierania i przyrządzania darów natury

5.nauczanie zasad zachowania bezpieczeństwa i iochrony zdrowia

6.zasady współżycia w grupie

DZIAŁANIE NA RZECZ ROZWOJU REKREACJI

1.szkolenie instruktorów

2.rozwój właściwych instytucji i organizacji

3.przygotowanie szlaków turystycznych

4.budowa obiektów zagospodarowania turystycznego

5.Przygotowanie urządzeń turystycznych i rekreacyjnych

6.Wspieranie odpowiednich programów i ich promocja

7.Opracowannie materiałów edukacyjnych i przewodników

TURYST KWALIF A SPRAWNOŚĆ FIZYCZ

Badania wykazały istotną różnicę w zakresie zdolności motorycznych pomiędzy uczestnikami t k a uczestnikami t masowej

KORZYSTNY WPŁYW T K NA:

1.      siłę ramion (narciarstwo, kajakarstwo)

2.      siłę ogólną(kolarstwo)

3.      moc (siłę eksplozywną) t, piesza, narciarska kajakarstwo

4.      siłę kończyn dolnych

5.      siłę mięśni brzucha

6.      szybkość ruchu kończyn górnych

7.      gibkość

Sprawność fizyczna jest podstawowym czynnikiem kształtowania  i zachowania zdrowia.

TUR KW A REALIZACJA PODST POTRZEB

1.      oderwanie się od codziennego życia

2.      p. wypoczynku

3.      zmiany środowiska społecznego i geograficznego

4.      p. odczuć emocjonalnych

5.      kontaktów społecznych

6.      p dokonań

7.      p doznania nowego odkrywania kształcenia.

 

 

str. 10

 

Survival- jako forma turystyki kwalifikowanej

 

Survival to umiejętności przetrwania w niedogodnych warunkach terenowych i pogodnych. Samo pojęcie ,,survival” poswatało w XX wieku. Ruch ten w obecnej formie ukształtował się w oparciu o doświadczenia amerykańskiego i kanadyjskiego lotnictwa szkolenia w tej dziedzinie podjęto, by lotnicy po przynosowym lądowaniu w odludnych  terenach mogli przetrwać i przeżyć szkolenie tego typu.

 

Programy szkolenia survivalowego dotyczą:

1. przygotowanie psychiczne do samotnego lub grupowego przebywania i radzenia sobie w trudnych warunkach terenu.

2. przygotowanie ubioru i ekwipunku na zasady ,,minimum luksusu”-,,maksimum użyteczności”

3. organizacja wypraw

4. budowa obozowisk

5. znajdowanie i rozpoznanie śladów, ich zacieranie  i maskowanie

6. wzywanie pomocy i pierwsza pomoc w ekstremalnych warunkach

7. zachowanie w sytuacjach klęsk żywiołowych

8. techniki przeżycia w lesie

9. przejście przez bagna, pokonywania przeszkód wodnych

10. przeżycie w wodzie, nurkowanie swobodne

11. podstawy wspinaczki, posługiwanie się linami, węzły

12. orientacja w terenie, terenoznawstwo

13. roślinot i ziołoznawstwo

14. zdobywanie wody do picia

15. przygotowanie posiłków z wykorzystaniem dostępnych w naturze składników

16. nauka samoobrony, strzelanie

 

wykład 4 str. 11

 

Zasady znakowania szlaków.

 

Pierwsi turyści  wędrowali po górach drogami i ścieżkami, które były powszechnie używane do komunikacji lub wydeptane przez pasterzy, owce pędzone na hale. Turystyka odbywała się z przewodnikiem (byli pasterze, poszukiwacze skarbów i ziół, kłusownicy) dlatego znak turystyczny  nie był potrzebny. Powstałe w 1873 Galicyjskie Towarzystwo Tatrzańskie (1874)  za  12 celi postawiono sobie zachęcenie do zwiedzania gór, ułatwianie dostępu i pobytu w nich turystów. Obejmowało to całokształt turystyki górskiej letniej i zimowej, rozwój turystyki kwalifikowanej, taternictwo i narciarstwo.

Osiągnięto to przez:

1.        budowę schronisk

2.        znakowanie szlaków turystycznych

3.        przewodnictwo i ratownictwo

4.        rozwój piśmiennictwa górskiego - przewodniki, mapy, czasopisma

Rozpoczęto budowę ścieżek turystycznych, schronisk i schronów nie zagospodarowanych, z czasem zaistniała potrzeba umieszczenia na ścieżkach dodatkowych znaków orientacyjnych. Głównie były to malowane farba znaki.

 

Pod koniec XIX wieku rozpoczęto budowę ścieżek i szlaków turystycznych  w górach. Najpierw dolny region w Tatrach. W 1906 r. powstały pierwsze szlaki turystyczne poza Tatrami w Beskidach:

1. szlaki w okolicach Babiej Góry znakuje dr Hugo Zapałowicz

2. dalsze szlaki powstają w Beskidzie Sądeckim z inicjatywy, oddziału TT.Beskid : szlak Piwniczna-Eliaskówka-Jaworki, Piwniczna-Radziejowa-Rytko

3. w 1908 r. Kazimierz Sosnowski z ramienia Oddziału W Nowym Sączu osobiście znakuje szlak Rytko-PREKYBA-Szczawnica

 

Pierwsze szlaki tury.  maja postać pojedynczego czerwonego paska malowanego cynobrem. Później zaczęto dodawać drugi pasek - biały.

 

W latach dwudziestych rozwinął się praktycznie stosowany do dzisiaj trójpasmowy system znakowania. W 1924 r. Feliks Rapf (działacz PTT z Nowego Sącza zaproponował szczegółową instrukcję znakowania i metodyki.

 

W 1935 roku została wydana szczegółowa instrukcja znakowania szlaków turystycznych w Karpatach - która z niewielkimi  zmianami i uzupełnieniami obowiązuje do dziś.

 

W 1023 r. K Sosnowski wystąpił z inicjatywy uporządkowania i usystematyzowania chaotycznej wówczas sieci szlaków oraz utworzenia głównego Szlaku Beskidzkiego biegnącego przez całe Beskidy> Z założeń Sosnowskiego wynikało, że należy połączy istniejące szlaki uznane prze niego za główne w 1 szlak biegnący przez najpiękniejsze partie szczytowe.

1. Lądowe i wodne szlaki tury. Polskie Towarzystwo  T-K wykonuje na podstawie przepisów ustawy z dnia 18. 01. 1996 r. o kulturze fizycznej

2. szlaki turystyczne podlegają ochronie prawnej.

3. Oznakowania szlaków - tras rowerowych na drogach publicznych odbywa się za zgodą i wiedzą Ministerstwa Transportu i Gospodarki Wodnej.

 

Rodzaje szlaków:

1. za szlak turystyczny należy uznać trasy, których przebieg został oznaczony w terenie zgodnie z niniejszą instrukcją:

- lądowe szlaki turystyczne prowadzone są zazwyczaj istniejącymi w terenie: ścieżkami i drogami

- wodne szlaki turystyczne wykorzystują istniejące cieki i akweny

2. szlaki powinny, umożliwić dotarcie do najciekawszych punktów topograficznych o obiektów krajoznawczych: widokowych, przyrodniczych, architektonicznych archeologicznych.

3. szlaki dzielą się na:

- piesze (górskie i nizinne)

- narciarskie

- rowerowe

- konne

- wodne

- ponadto: piesze szlaki spacerowe, szlaki dojściowe, ścieżki dydaktyczne

4. szalki narciarskie dzielą się na:

- szlaki podejściowe; prowadzące z dolin do schronisk górskich, na przełęcze i szczyty, a ich przebieg  pokrywa się najczęściej ze znakami pieszymi, górskimi

- szlaki grzbietowe; przebiegają wspólnie z pieszymi szlakami górskimi.

- zjazdowe

 

Str. 12

 

XXXXXX

Szlaki piesze:

 

a) znak podstawowy

 

b) znak końca, początku szlaku

 

Szachownica czarno - żółta - ZAGROŻENIE LAWINOWE, szlak zamknięty

 

• szlaki spacerowe

 




• Szlaki dojściowe

 

• 
  Szlaki szczytu  

 

 

 




• 
  
  
  
  
  dojście do obiektu krajoznawczego 

 

 




• 
  Dojście do m-ca noclegowego

 

 




• 
  Znaki ścieżek dydaktycznych 

 

Żółty  kolor

 




• 
  
  Szlaki narciarskie

XXXXXXXXXXXXXXXXX

 

 




Kolor szlaku turystyczno - narciarskiego oznacza zarazem jego trudności:

- czarny - bardzo trudne

- czerwony - trudne

- zielony -  łatwy

- niebieski - bardzo łatwy

 

• Szlaki rowerowe - biało zielone

żółty

• 
  
  Szlaki konne -

 

Wpływ  rzeki do jeziora

 




• Szlaki wodne

 

 

 

 

 

 

 

Str. 15

 

Kierunki - sposoby wyznaczania

• Słoje drzew ( ściśnięte od południa)

• Korona drzew ( rozwinięte po str. południa)

• Mrowisko (bardzo strome od południa)

• Słońce ( 12.00 południe - stoimy przodem do słońca - południe za plecami północ)

• Zegarek

• W zimie śnieg topnieje szybciej na południowych stokach

• W nocy gwiazdy

• Księżyc

 

Wykład 5

 

Rajdy ekstremalne

 

Adventure Racine - ekstremalny sport pełen przygód

 

Adventure Racine - nazywane X Adventure

 

Magiczny ,,iks” w nazwie to po angielsku cross, co z jednej strony oznacza  krzyż, a zarazem jest odzwierciedleniem przełaju - cross - country (X czyli cross - adventure, czyli przełajowa przygoda , a nie ,,iks-adventure)

 

PRODUKTY MARKOWE POLSKIEJ TURYSTYKI I ICH ROZWÓJ

 

Strategia rozwoju turystyki aktywnej.

U podstaw polityki gospodarczej i społecznej formułującej i realizującej strategię rozwoju turystyki aktywnej i specjalistycznej leżą:

A - zrównoważony rozwój i ochrona środowiska

B - rozwój turystyczny terenów słabiej zagospodarowanych

C - przeciwdziałanie chorobom cywilizacyjnym

D - wychowanie przez turystykę

F - popularyzowanie rekreacji plenerowej - wychowania plenerowego

 

Uczestników turystyki aktywnej charakteryzują najczęściej następujące rodzaje wymagań:

 

1. poszukują radykalnego terenu dla swojej działalności turystyczno - rekreacyjnej w którym można realizować daną aktywność i gdzie krajobraz unikalności miejsca wraz z kulturą miejscową tworzą harmonijna całość.

2. wybierają miejsca gdzie istnieje niezbędna infrastruktura specjalistyczna i urządzenia umożliwiające uprawianie danego hobby. Mogą to by szlaki, trasy, szlaki wodne. Otwarta przestrzeń i wyposażenie pozwalające na przewóz lub wymagające rowerów, koni, kajaków, łodzi, a także ogólna infrastruktura jak drogi i transport publiczny, wygodna baza noclegowa oraz możliwość podniesienia aktywności sportowej w miejscach pobytu (korty, boiska, ścianki do wspinaczki, trasy biegowe, wyciągi narciarskie)

3. Oczekują informacji i działań promujących różne formy turystyki aktywnej i specjalistycznej oraz miejsc w których można podejmować w/w działania.

Tradycyjnie to autorzy przewodników i dziennikarze  ,,odkrywają” nowe kierunki wyjazdów turystycznych co prowadzi w odpowiedzi na zaopserwowalny popyt do rozwoju  infrastruktury (reakcja łańcuchowa).

 

 

 

 

 

 

WYKŁAD 6 c.d. Str. 18-19

 

Osiągnięcie takiej równowagi wymaga:

1) Uzgodnienia zasad harmonijnego rozwoju turystyki, jej rodzaju, skali, umiejscowienia aktywności;

2) Partnerskiej współpracy podmiotów rozwijających daną działalność branży turystycznej odmianie środowiska i społeczności lokalnych w wybranych obszarach

3) systemu szkolenia kadr i uczestników turystyki aktywnej.

 

PRZEGLĄD RYNKU I PRODUKTU TURYSTYKI AKTYWNEJ

 

Rynek krajowy

-skłonność Polaków do uprawiania turystyki w porównaniu do innych krajów rozwiniętych wydaje się być relatywnie nisza

-młodzi ludzie <25 r.ż. stanowią najbardziej aktywną grupę wiekową i ich uczestnictwo nie jest zależne od sytuacji finansowej. Ważną grupę stanowią osoby w wieku 26-39 lat, ale w tym przedziale wiekowym jest uczestnictwo mocno uzależnione od sytuacji finansowej.

-Największy udział w generowaniu ruchu tur. Mają duże aglomeracje (Warszawa, Poznań, Łódź, Kraków, Wrocław, Gdańsk)

-Udział wyjazdów zorganizowanych przez biura podróży jest niski, na poziomie 5%

-Coraz częściej motywem odbywania podróży jest podejmowanie aktywności ruchowej

 

Rynek zagraniczny

-Największym rynkiem dla turystyki w Polsce są Niemcy

-Pozostałe kraje Europy zach. postrzegane są jako rynki wtórne. Szczególną uwagę należy zwrócić na Austrię i Holandię - kraje, w których mieszkańcy charakteryzują się dużą skłonnością do spędzania wakacji w sposób aktywny

-Poszukiwany jest różny poziom komfortu, ale turyści muszą być pewni, że znajdą go na miejscu

_Istnieje popyt na oferty dające możliwość uprawiania różnych form aktywności w jednym miejscu

-Zainteresowanie rekreacją łączy się często z zainteresowaniem kulturą miejscową, stylem życia wsi.

 

CHARAKTERYSTYKA POSZCZEGÓLNYCH RODZAJÓW TURYSTYKI AKTYWNEJ

 

-wędrówki piesze stanowią najmniejszy rynek dla tur. aktywnej

-tur. rowerowa wykazuje szczególny wzrost popularności, szczególnie na rynku niemieckim

-spływy kajakowe to popularny sposób aktywnego spędzania wakacji z uwagi na bliski kontakt ze środowiskiem przyrodniczym

-istnieje mały, dość ściśle określony rynek dla tur. przyrodniczej, który przyciągać zaczyna również nie-specjalistów

-rynek tur. jeździeckiej jest niewielki, ale istnieje potencjalne zainteresowanie w Niemczech i Austrii pod warunkiem dobrze przygotowanych koni i ośrodków

-ogólne zainteresowanie życiem wsi (kuchnia, rzemiosło, folklor itp.) to ważna część wyjazdów ale wydaje się, że nie ma dużego popytu na tego typu oferty w postaci pakietów

-konsumenci i operatorzy często poszukują połączenia różnych form aktywności, jak np. wędrówki piesze ze spływami kajakowymi i studiami przyrody.

Polska jest nadal nieznana jako kraj, w którym można uprawiać tur. aktywną. Problem stanowi obraz kraju - postrzegany jako szary, przemysłowy i dość zanieczyszczony.

Egzotyczne, dalekie obszary będą coraz bardziej atrakcyjne dla tur. akt. i specjalistycznej zwłaszcza w dziedzinie przyrody, tur. wodnej co stanie się konkurencją w dłuższym okresie czasu.

 

WYKŁAD 7

 

BEZPIECZEŃSTWO I HIGIENA W TURYSTYCE

 

Areną tur. kwalifikowanej jest natura. Często zapominamy, że cechą natury jest jej dzikość.

Tur. aktywna to sport dla ludzi inteligentnych i sprawnych:

-samodzielne pokonywanie trasy, walka ze swoimi słabościami, zmęczeniem, wreszcie z wszystkimi przeszkodami terenowymi stanowi wspaniała szkołę hartowania silnej woli i samozaparcia.

-orientacja w terenie zmusza również do szybkiego rozwiązywania wielu zadań umysłowych.

-uczy precyzyjnego analitycznego myślenia i prawidłowego podejmowania decyzji

-wymaga spostrzegawczości, koncentracji, ale także podzielności uwagi pomimo zmęczenia.

 

ANALIZA DYSCYPLINY POD KĄTEM MOŻLIWOŚCI WYSTĄPIENIA WYPADKÓW
1) Najczęściej spotykane rodzaje wypadków w turystyce:

-uszkodzenia naskórka i skóry (rany, otarcia lub rozcięcia spowodowane są najczęściej na skutek upadku lub zderzenia z przeszkodą)

-stłuczenia (przyczyny bezpśr. - jw.)

-złamania (na skutek upadków wyst. dość często, są to upadki z wysokości, np. ze skarpy bądź ściany skalnej) złamaniu ulegają najcz. Kości nóg i przedramion)

-zwichnięcia i skręcenia stawów

-ukąszenia i użądlenia przez zwierzęta i owady (b. rzadkim przypadkiem urazów są urazy spowodowane przez kontakt ze światem zwierząt, które zazwyczaj szybciej usuwają się  człowiekowi z drogi. Najcz. w tej grupie urazów zdarzają się ukąszenia przez owady. Zjawiskiem powszechnym jest przywożenie z lasów kleszczy

-zagubienie się (utrata jest nie jako wpisana w ideę tej formy aktywności, zdarza się jednak stosunkowo rzadko i przy prawidłowym przygotowaniu nie powoduje większego zagrożenia

 

PODZIAŁ PRZYCZYN WYPADKÓW W TK

*obiektywne

*subiektywne

 

1) obiektywne przyczyny wypadków. Zaliczamy do nich:

A - czynniki pogodowe

-niesprzyjający przebieg zjawisk hydrologicznych

-wyładowania atmosferyczne

-wichury i huragany

B - czynniki losowe

*ukąszenia, niewypały, zabłądzenie

2) subiektywne przyczyny wypadków:

a)

*błędy organizacyjne

*błędy w przygotowaniu do wędrówki

*błędy podczas realizacji imprezy

*błędy spowodowane przez uczestnika imprezy

b) niewłaściwa organizacja:

*błędy przy planowaniu trasy

*niedostateczna informacja lub inf. nieskuteczna

*niewłaściwe zabezpieczenie logistyczne imprezy (np. w zakresie opieki medycznej)

*niewłaściwy dobór osób lub sprzętu

 

Jedynym z najcz. popełnianych błędów org. jest brak lub nie pełna informacja na temat warunków  i zagrożeń mogących wystąpić w danym terenie.

c) błędy podczas realizacji imprezy

Błędy te dotyczą podobnie jak błędy organizacyjne przede wszystkim kwestii złej oceny warunków i sytuacji.

Zakładając, że przygotowywanie imprezy nie budziło zastrzeżeń można zatem powiedzieć, iż przyczyny te wskazywane będą wynikiem odstępstw od ustaleń regulaminowych i programowych.

Jedne z najczęściej popełnianych błędów wynikają z niedopełnienia powierzonych obowiązków.

Niedostateczny poziom wyszkolenia uczestników

*niedostateczna umiejętność czytania mapy i posługiwania się kompasem

*niedostateczna znajomość zasad zachowania się w sytuacjach trudnych

*zdolności do właściwego rozwiązywania problemów

*niski poziom

d) Błędy spowodowane przez turystów

*utrata orientacji

*zła ocena i rozwiązywanie sytuacji problemowych (czynników wew. i zew.)

Jednym z najczęściej popełnianych błędów przez turystów jest zejście z zaplanowaniem wcześniejszej trasy, bez powiadomienia o tym fakcie innych osób.

1. Zapewnić bezpieczeństwo ratownikowi i ratowanemu

2. Sprawdzić czy ratowany reaguje

3. Postępowanie, gdy ratowany - reaguje, nie reaguje

4. Utrzymując drożność dróg oddechowych ocenisz, czy następują prawidłowe oddechy

5. Jeśli tak- układamy ratowanego w pozycji bezp. i wzywamy pomoc, jeśli nie- wykonujemy sztuczne oddychanie

 

WYKŁAD 8

 

Ubiór turysty

 

Na każdą wyprawę turystyczną powinniśmy tak dobrać poszczególne części garderoby, aby stanowić mogły wzajemnie ze sobą współpracujące warstwy.

System ubioru termoaktywnego składa się z:

*warstwy wew. (bielizna) usunięcie potu ze skóry

*warstwy środkowej (ma zapewnić izolację termiczną oraz wydalanie wilgoci na zew.)

*warstwy wierzchniej- stanowi barierę dla wiatru i deszczu, przepuszczają tylko parę wodną

 

Oddychające materiały wiatro-wodoodporne

Membrana - przepuszcza selektywnie szczelne wybrane cząsteczki

Goretex - membrana działa jak sito, jest wodoszczelna, przepuszcza parę wodną, wiatr zatrzymywany jest w gąszczu kanalików

 

WYKŁAD 9

Buty tur.

Wybór:

1) muszą być wygodne, nie gnieść i nie obciskać

2) podeszwa musi odznaczać się wysoką przyczepnością na różnorodnym podłożu

3) powinny amortyzować wstrząsy,

4) muszą chronić stopę przed niedogodnościami terenu i klimatu; stopa musi być słucha

5) buty powinny „oddychać”

6) muszą odznaczać się wysoką wytrzymałością i trwałością

7) buty muszą trzymać, stopa nie może pływać, przemieszczać się, należy zadbać o prawidłowe zasznurowanie butów

8) powinny być jak najlżejsze

Suszenie:

1) nie suszymy butów na nogach

2) suszenie butów szczególnie skórzanych, powinno przebiegać powoli i w umiarkowanej temp.

3) zawsze suszymy buty oczyszczone z błota

Współczesne obuwie górskie - 4 warstwy:

1) materiał zew. np. skóra - chroni przed wilgocią

2) membrana

3) włókno poliestrowe

4) słucha warstwa wew.-przylega do stopy

Systemy bezpieczeństwa:

*PIPS- wykrywacz zasypanych w lawinie; urządzenie elektroniczne, działa jako nadajnik lub odbiornik fal radiowych

*RECTO- składa się z dwóch elementów „guziczka” zaszytego w ubraniu użytkownika i radarów, które posiadają poszukujący. Radary wysyłają sygnał, który jest odbierany przez guziczek.

Sprzęt biwakowy:

*namioty

*śpiwory- 3 typy:

-kołdra

-let'smove - podobny do mumii, szerszy w części środkowej

-mumia - mniej odporne na wilgoć

Inne:

*puchowe

*z wypełnienie sztucznym

*letnie i schroniskowe

*na 3 pory roku

Karimaty:

*klasyczne

*materace dmuchane

*materace samonadmuchujące się

*maty aluminiowe

 

 

 

Str.28-29       Wykład 10

 

Kajakarstwo

Eskimosi - kajak - czułno męskie do polowania

Szlaki kajakowe:

- Czarna Hańcza-dla kajaków-od jeziora Wigry (kanał Augustowski)

- rzeka Kuchnia (wpływa do jeziora Bełdany)

- rz. Drwęca - do Wisły

- Woda (czarna woda)

- Bida

- Gwda ( z Różycą) wpływa doNoteci)

4. Charakterystyka rynku dla poszczególnych rodzajów turystyki aktywnej

1wędrówki piesze stanowią największy rynek dla turi aktywnej,

2tur rowerowa wykazuje szczególny wzrost  popularności głównie na rynku niemieckim,

3spływy kajakowe to popularny sposób aktywnego spędzania wakacji z uwagi na bliski kontakt ze środowiskiem przyrodniczym,

4mały i dość ściśle określony rynek dla tur przyrodniczej który zaczyna przyciągać niespecjalistów,

5rynek tur jeździeckiej jest niewielki ale istnieje potencjalne zainteresowanie w Niemczech i Austrii pod warunkiem dobrze przygotowanych koni i ośrodków,

6 ogólne zainteresowanie życiem wsch(kuchnia,rzemiosło,folklor) to ważna część wyjazdów ale wydaje się że nie ma dużego popytu na tego typu oferty w postaci pakietów,

7konsumenci i operatorzy poszukują połączenia różnych form aktywności tj wędrówki piesze ze spływami kajakowymi i studiami przyrody.

 

Polska jest nadal nie znana jako kraj w którym można uprawiać turystykę aktywną. Problemem jest obraz kraju postrzegany jako szary, przemysłowy i zanieczyszczony. Egzotyczne dalekie obszary będą coraz bardziej atrakcyjne dla tur aktywnej i specjalistycznej głównie w dziedzinie przyrody, tur wodnej co stanie się konkurencją w dłuższym okresie czasu.

 

Rynek zagraniczny:

1Największym rynkiem dla tur w Polsce są Niemcy,

2 Pozostałe kraje Europy zach postrzegane są jako rynki wtórne. Należy zwrócić uwagę na Austrię,Holandię i kraje w których mieszkańcy charakteryzują się dużą skłonnością do spędzania wakacji w sposób aktywny.

3Poszukiwany jest różny poziom komfortu ale turyści muszą być pewni co znają na miejscu,

4isnieje popyt na oferty dające możliwość uprawiania różnych form aktywności w 1 miejscu,

5zainteresowanie rekreacją łączy się często z zainteresowaniem kulturą miejscową,stylem życia na wsi.

 

12.Opisz zasady planowania długości tras pieszych:

1. Obliczanie długości trasy przy pomocy mapy:

1. dla średniozaawansow gr turystycznej z obciążeniem stosuje się przelicznik (1km -14min, 100m podejścia+9min),

2. Dla wolniej chodzących gr tur do których w większości można zaliczyć przeciętną gr amatorów wydłuża się zwłaszcza łączny czas podchodzenia poprzez zwiększanie liczby odpoczynku (1km-20min, 100m podejścia +12min).

2. Kwalifikacje uczestników:A.Przygotowanie odpowiedniego ubioru oraz ekwipunku, B. Przygotowanie fizyczne i techniczne.

 

Wiek uczestników	Odległość		W górach	Obciążenie
11-12 lat	10-15km		3h	Do 5kg
13-14 lat	15-18km		4h	Do 6kg
15-16 lat	18-20km		5h	Do 8kg
17-18 lat		Do 25km	6h		Do 10kg
dorośli		Do 30km	Do 8h		Do 20kg

 

 

Kurde tutaj nie wiem który ze szlaków zielony czy niebieski jest najłatwiejszy;/ u Olki w notatkach jest najłatwiejszy zielony a na necie jest niebieski. Sprawdźcie to

 

8.Wymień rodzaje szlaków turystycznych w Polsce (według rodzaju turystyki) i zasady dotyczące ich kolorystyki.

 

Za szlaki turystycz należy uznać trasy których przebieg został oznaczony w terenie zgodniej z niniejszą instrukcją:

-lądowe szl tur prowadzone są zazwyczaj istniejącymi w terenie ścieżkami i drogami,

-wodne szl tur wykorzystują istniejące cieki i akweny.

Szlaki dzielą się na:

1.piesze(górskie,nizinne),2narciarskie(górskie,nizinne),3rowerowe,4konne(jeździeckie),5 wodne. Ponadto wyróżnia się piesze szlaki spacerowe,szlaki dojściowe,ścieżki dydaktyczne (naukowe).

Podział szlaków narciarskich:

1.podejściowe(prowadzą z dolin do schronisk górskich,na przełęcze,szczyty,ich przebieg pokrywa się ze szlakami pieszymi i górskimi),2szlaki grzbietowe(przebiegają wspólnie z pieszymi szlakami górskimi a w miejscach dla narciarzy lub niebezpiecznych-terenach zalesionych wykorzystuje się narciarskie warianty i ich przebieg,3nartostrady 1kierunkowe (zjazdowe).Kolory szlaków narciarskich(nartostrad) oznaczają jego trudność:zielony(bardzo łatwy), niebieski(łatwy),czerwony(trudny),czarny(b.trudny).

Kolory szlaków i ich znaczenie:1.czerwony-szlak główny zawsze oznaczany jest tym kolorem(np.Gł.szlak Beskidzki,Gł Szlak Sudecki,Gł Szlak GórŚwiętkorz), szlak gł jest zwykle prowadzony przez najbardziej spektakularne,najciekawsze krajobrazowo i przyrodniczo miejsca danego regionu. Kolor ten oznacza też inne szlaki biegnące w danym terenie niekoniecznie będące szlakiem gł.2niebieski wyznacza szlaki pokonujące dłuższe odległości-dalekobieżne,3 zielony i żółty znakuje się krótkie szlaki łączące, czasami są dojściowe.4 czarny wyznacza krótki szlak dojściowy do jakiegoś miejsca. Kolor szlaku pieszego nie oznacza jego trudności.

 

 

10.Opisz najczęściej występujące wypadki w turystyce kwalifikowanej
i opisz sposób ich zapobiegania.

Przyczyny wypadków mogą być: subiektywne, obiektywne i przypadkowe(losowe). Najczęściej występujące wypadki związane są ze złymi warunkami pogodowymi i przyczynami żywiołowymi tj.: niesprzyjający przebieg zjawisk meteorologicznych, wystąpienie gwałtownych kataklizmów hydrologicznych, wichury i huragany, niespodziewane wystąpienie powierzchniowych zjawisk osuwiskowych (śniegu,gleby,kruszenie się i odpadanie skał). Przypadkami losowymi mogą być ukąszenia, zatrucia, plaga owadów, czy też fobie-strach przed  ciemnością, zabłądzenie.

Zapobieganie:1.program szkolenia kadry w obsłudze ruchu turystycz i szkolenie turystów,2.wykrywanie zagrożeń i ich usuwanie, 3.propagowanie i umożliwianie prowadzenia higienicznego trybu życia w każdych warunkach działalności turystycz, 4.zabezpieczanie turystów, 5redagowanie instrukcji, wytycznych i materiałów szkoleniowych gdzie należy poświęcić niezbędną ilość miejsca na zagadnienia o bezpieczeństwie i profilaktyce przeciw-chorobowej i wypadkowej,6.dobór uczestników i właściwym ich wyposażeniem w sprzęt turystycz,7.bezpieczne,staranne organizow  i prowadzenie imprez, 8należy używać sprzętu dostosowanego do warunków fiz organizmu, czynności turystycz i warunków pogodowych.

 

13. Stopnie zagrożenia lawinowego

Stopnie zagrożenia lawinowego - służą do oznaczenia prawdopodobieństwa zejścia lawiny w górach. Skala jest pięciostopniowa i powszechnie stosowana w ratownictwie międzynarodowym - obowiązuje również w Polsce. Stopnie zagrożenia ogłasza się w komunikatach (raportach) lawinowych, publikowanych w lokalnych i ogólnopolskich środkach przekazu (radio, telewizja, prasa). I stopień (zagrożenie nieznaczne) rzez dłuższy czas brak opadów, stabilna pokrywa śniegowa - mechaniczne zejście lawiny jest możliwe przy bardzo dużym nacisku (np. grupa narciarzy) na pokrywę na skrajnie stromych stokach (kąt nachylenia powyżej 40 stopni). Możliwe samoistne występowanie małych lawin. Bezpieczne warunki do uprawiania narciarstwa i turystyki pieszej, choć bardzo strome stoki należy przechodzić pojedynczo. II stopień (zagrożenie umiarkowane) Opad od 10 do 20 cm, pokrywa śnieżna średnio związana - zejście lawiny jest możliwe przy znacznym obciążeniu na bardziej stromych stokach (kąt nachylenia powyżej 35-40 stopni). Nie należy wchodzić do żlebów i na strome odkryte stoki. III stopień (zagrożenie znaczne)  Opad od 20 do 40 cm, pokrywa śnieżna słabo związana na niektórych stromych stokach (kat nachylenia powyzej 30 stopni) - mechaniczne zejście lawiny może spowodować pojedynczy człowiek. Należy omijać niebezpieczne miejsca (np. stoki z nawianym śniegiem). Powinno się korzystać z usług profesjonalnego przewodnika. Istnieje ryzyko samorzutnego zejścia średniej lawiny.IV stopień (zagrożenie duże) Opad od 40 do 70 cm, pokrywa śnieżna słabo związana na większości stoków stromych - duże lawiny mogą występować samoistnie. Należy poruszać się jedynie po bezpiecznych szlakach i trasach, choć zaleca się zaniechanie wyjścia w góry.V stopień (zagrożenie bardzo duże)  Opad od 70 do 100 cm, pokrywa śnieżna słabo związana na wszystkich stokach (chwiejna) - lawiny występują samoistnie. Obowiązuje BEZWZGLĘDNY zakaz wyjść w góry.

 

9. Sposoby wzywania pomocy i podstawowe zasady bezpieczeństwa w turystyce

1)zawsze, niezależnie od stanu konta naszego telefonu można zadzwonić pod numer 112(z telefonu komórkowego), 999 (z telefonu stacjonarnego), czy w górach:











601-1...


- schemat meldunku: przedstawiamy się, mówimy co się stało, określamy miejsce w którym się znajdujemy - jak najdokładniej, od tego zależy jak szybko zjawi się pomoc, ile osób jest poszkodowanych, w jakim stanie się znajdują, co już zrobiliśmy - czy są przytomni, czy jest nadal zagrożenie życia, czy udzieliliśmy już jakiejś pomocy, zawsze czekamy na potwierdzenie ze strony operatora!

2) za pomocą gwizdka bądź światła: - 1 sygnał co 10 sekund przez 1 min, potem 1 min przerwy (oczekiwanie na odpowiedź) i powtórzenie postępowania              - odpowiedź - 3 sygnały w ciagu 1 min (1 sygnał co 20 sekund)

3. posłaniec - zapisać na karteczce schemat postępowania (jak przy rozmowie telefonicznej), pamietajmy ze posłaniec może być zdenerwowany i nie zapamietać tego co mu mówimy

4. - gdy widzimy śmigłowiec - jeżeli oczekujemy pomocy to stajemy w pozycji "Yes" - obie ręce podniesione do góry,gdy pomoc nie jest nam potrzebna NIE MACHAMY,stajemy w pozycji "No"-jedna ręka ukośnie do góry, druga na dół

 

 

 

11. Skala trudności szlaków Turystycznych

I. bez trudności (na żadnym odcinku szlaku nie trzeba używać rąk, nie ma ekspozycji), np. Iwaniacka Przełęcz;

II. trudności niewielkie (na krótkich odcinkach zachodzi potrzeba użycia rąk, możliwe występowanie łańcuchów i innych ubezpieczeń; ekspozycja niewielka), np. Giewont;

III. trudności umiarkowane (konieczność wspinaczki na dłuższych odcinkach szlaku, wąskie odcinki, średnia ekspozycja na dłuższych odcinkach), np. Świnica;

IV. trudności znaczne (dużo eksponowanych odcinków z ubezpieczeniami, sporo wspinaczki, łatwość pobłądzenia), np. Orla Perć, Rysy.
Należy pamiętać, że przy zmianie warunków atmosferycznych (deszcz, mgła, śnieg, lód i silny wiatr) trudności mogą zmienić się radykalnie. Zimą przejście wielu szlaków wymaga sprzętu wspinaczkowego i sporych umiejętności (np. Rysy, Orla Perć), nawet szlak bez trudności przy głębokim kopnym śniegu może być niebezpieczny (zagrożenie lawinowe), bardzo męczący, a jego przejście zajmuje sporo czasu.

 

 

 

1. Wymień i krótko opisz główne akweny dla uprawiania turystyki kajakowej w Polsce.

Szlaki kajakowe:

- Czarna Hańcza-dla kajaków-od jeziora Wigry (kanał Augustowski)

- rzeka Kuchnia (wpływa do jeziora Bełdany)

- rz. Drwęca - do Wisły

- Woda (czarna woda)

- Bida

- Gwda ( z Różycą wpływa do Noteci)

- Drawa

- Biebrza

- Poprad (wpływa do Dunajca)

- Dunajec

- Bóbr

- Kamienica (charakter górski, ekstremalny)

- Białka Tatrzańska (charakter górski, ekstremalny)

- Słupia

- Łaba

- Radunia

- Pilica

- Obra (i Obrzyca)

- Nysa Kłodzka

- Kwisa

- Łupawa

 

3. Podaj przykłady podstawowego sprzętu biwakowego i opisz zasady jego doboru.

Sprzęt biwakowy:

*namioty

*śpiwory- 3 typy:

-kołdra

-let'smove - podobny do mumii, szerszy w części środkowej

-mumia - mniej odporne na wilgoć

Inne:

*puchowe

*z wypełnienie sztucznym

*letnie i schroniskowe

*na 3 pory roku

Karimaty:

*klasyczne

*materace dmuchane

*materace samonadmuchujące się

*maty aluminiowe

Namioty: jedno i dwupowłokowe(z tropikiem)

Temperatura komfortowa - w śpiworze człowiek traci tylko tyle ciepła ile dostarczaja normalne procesy przemian materii podczas snu

Temperatura ekstremalna - minimalna temperatura przy której człowiek w śpiworze może przeżyć.

Plecaki.

Rodzaj worka na szelkach do przenoszenia rzeczy turysty

Podział plecaków ze względu na pojemność i zastosowanie:

10-35 l - miejskie

30-50 l - wypadowo wycieczkowe

45-80 l - wypadowo wyprawowe

Powyżej 80 l

Podział ze względu na stelaż:

- bez stelaża

- ze stelażem zewnętrznym (stelaż rurkowy)

- ze stelażem wewnętrznym 9duraluminiowe)

Na co zwrócic uwage przy kupnie plecaka:

- tkanina CORDURA

- zamki OPTI; YKK; SALMI

- klamry

- stelaż

- system nośny

- „plecy” z materiału oddychającego

- dodatki (kieszenie, zaczepy, szlufki)

- podział na komory

Pakowanie plecaka:

- na dno - śpiwór, inne lekkie, duze objętościowo rzeczy,namiot

- środek plecaka - najbliżej pleców ciężkie rzeczy, (puszki, menażki odzieli od pleców warstwą odzieży np. polaru)

- środkowa część dalej od pleców rzeczy srednio ciężkie

- górna część - rzeczy lekkie

- nie wolno pakowac kanciastych przedmiotów przy ścianach plecaka ani przy plecach

- wszystko do osobnych woreczków

- w bocznych kieszeniach wszystko szczelnie opakowane  np. mapy

- część sprzętu można przytroczyć na zewnątrz plecaka

- należy równomiernie, symetrycznie rozłożyć ciężar

- dokumenty i pieniądze dobrze nosić w woreczku na szyi

- w przypadku dużej wilgotności dobrze mieć wodoszczelne wkładki do plecaków

Kuchenki:

- paliwa (butle gazowe - propan-butan, benzyna ekstrakcyjna, nafta, spirytus)

Termosy:

Każdy % ubytku wody z organizmu daje 10-krotny spadek wydolności fizycznej organizmu

Lampy:

Najlepsze są lampy czołowe

Woreczki grzewcze:

Wypełnione substancjami chemicznymi które wchodząc ze sobą w reakcje wydzielaja ciepło

 

4. Opisz definicję turystyki kwalifikowanej i podaj jej najpopularniejsze przykłady.

TUR KWALIFIKOWANA - można uznać wędrowanie po nizinach, górach i na wodzie przy umiejętnym użyciu specjalistycznego indywidualnego sprzętu i ekwipunku właściwego dla danej dziedziny turystyki w celach krajoznawczych i zdrowotno - wypoczynkowych w warunkach pełnej samodzielności znajomości terenu umiejętności wyboru drogi oraz odpowiedniej kondycji psychicznej i fizycznej. Tur kwalifikowana jest najwyższą formą specjalizacji turystycznej 

Uprawianie jej wymaga

1. przygotowania psychicznego i fizycznego

2. umiejętności zachowania się w środowisku naturalnym i w obiektach turystycznych.

3. w niektórych przypadkach umiejętności potwierdzonych przez właściwe organizacje.

CELEM  działalności turysty kwalifikowanego jest wypoczynek rekreacja doskonalenie zdrowia wydolności i sprawności fizycznej oraz wszechstronne poznanie odwiedzanego środowiska.

Najczęściej uprawiane formy tur kwalifikowanej: nurkowanie, t piesza nizinna, górska, rowerowa, kajakowa, żeglarska, konna, wspinaczka skałkowa, ski-alpenizm, rajdy ekstremalne.

TREKKING  - oznacza wielodniową czasem kilku tygodniową wędrówkę górską z całym niezbędnym ekwipunkiem podczas której pokonujemy w celach poznawczych dziesiątki a nawet setki kilometrów. Przemieszczanie odległych niekoniecznie górskich krain geograficznych pieszo rowerem czy kajakiem.

Trekking staje się w ostatnich latach coraz bardziej popularną formą spędzania urlopu czy wakacji dla ludzi żyjących na co dzień w komfortowych warunkach cywilizacji jest on niejednokrotnie czymś więcej niż tylko oderwaniem się od codziennego wygodnego trybu życia Wybierając się w mniej popularne, dzikie rejony górskie mamy szansę na bezpośredni kontakt z naturą na sprawdzenie się w różnych nieoczekiwanych sytuacjach.

Wiele dróg trekkingowych prowadzi starymi szlakami prowadzącymi przez wysokie przełęcze lub trasami pielgrzymkowymi wiodącymi do sanktuariów u podnóży gór.

Survival- jako forma turystyki kwalifikowanej

Survival to umiejętności przetrwania w niedogodnych warunkach terenowych i pogodnych. Samo pojęcie ,,survival” poswatało w XX wieku. Ruch ten w obecnej formie ukształtował się w oparciu o doświadczenia amerykańskiego i kanadyjskiego lotnictwa szkolenia w tej dziedzinie podjęto, by lotnicy po przynosowym lądowaniu w odludnych  terenach mogli przetrwać i przeżyć szkolenie tego typu.

Rajdy ekstremalne

Adventure Racine - ekstremalny sport pełen przygód

Adventure Racine - nazywane X Adventure

Magiczny ,,iks” w nazwie to po angielsku cross, co z jednej strony oznacza  krzyż, a zarazem jest odzwierciedleniem przełaju - cross - country (X czyli cross - adventure, czyli przełajowa przygoda , a nie ,,iks-adventure)

Najczęściej uprawiane formy tur kwalifikowanej: nurkowanie, t piesza nizinna, górska, rowerowa, kajakowa, żeglarska, konna, wspinaczka skałkowa, ski-alpenizm, rajdy ekstremalne.

 

5. Opisz rodzaje i zasady ubioru do turystyki kwalifikowanej pieszej.

Ubiór turysty

Na każdą wyprawę turystyczną powinniśmy tak dobrać poszczególne części garderoby, aby stanowić mogły wzajemnie ze sobą współpracujące warstwy.

System ubioru termoaktywnego składa się z:

*warstwy wew. (bielizna) usunięcie potu ze skóry

*warstwy środkowej (ma zapewnić izolację termiczną oraz wydalanie wilgoci na zew.)

*warstwy wierzchniej- stanowi barierę dla wiatru i deszczu, przepuszczają tylko parę wodną

Oddychające materiały wiatro-wodoodporne

Membrana - przepuszcza selektywnie szczelne wybrane cząsteczki

Goretex - membrana działa jak sito, jest wodoszczelna, przepuszcza parę wodną, wiatr zatrzymywany jest w gąszczu kanalików

Buty tur.

Wybór:

1) muszą być wygodne, nie gnieść i nie obciskać

2) podeszwa musi odznaczać się wysoką przyczepnością na różnorodnym podłożu

3) powinny amortyzować wstrząsy,

4) muszą chronić stopę przed niedogodnościami terenu i klimatu; stopa musi być słucha

5) buty powinny „oddychać”

6) muszą odznaczać się wysoką wytrzymałością i trwałością

7) buty muszą trzymać, stopa nie może pływać, przemieszczać się, należy zadbać o prawidłowe zasznurowanie butów

8) powinny być jak najlżejsze

Suszenie:

1) nie suszymy butów na nogach

2) suszenie butów szczególnie skórzanych, powinno przebiegać powoli i w umiarkowanej temp.

3) zawsze suszymy buty oczyszczone z błota

Współczesne obuwie górskie - 4 warstwy:

1) materiał zew. np. skóra - chroni przed wilgocią

2) membrana

3) włókno poliestrowe

4) słucha warstwa wew.-przylega do stopy

 

6. Omów problem rozwoju turystyki kwalifikowanej we współczesnych tendencjach rozwoju turystyki.

PRZEGLĄD RYNKU I PRODUKTU TURYSTYKI AKTYWNEJ

Rynek krajowy

-skłonność Polaków do uprawiania turystyki w porównaniu do innych krajów rozwiniętych wydaje się być relatywnie nisza

-młodzi ludzie <25 r.ż. stanowią najbardziej aktywną grupę wiekową i ich uczestnictwo nie jest zależne od sytuacji finansowej. Ważną grupę stanowią osoby w wieku 26-39 lat, ale w tym przedziale wiekowym jest uczestnictwo mocno uzależnione od sytuacji finansowej.

-Największy udział w generowaniu ruchu tur. Mają duże aglomeracje (Warszawa, Poznań, Łódź, Kraków, Wrocław, Gdańsk)

-Udział wyjazdów zorganizowanych przez biura podróży jest niski, na poziomie 5%

-Coraz częściej motywem odbywania podróży jest podejmowanie aktywności ruchowej

Rynek zagraniczny

-Największym rynkiem dla turystyki w Polsce są Niemcy

-Pozostałe kraje Europy zach. postrzegane są jako rynki wtórne. Szczególną uwagę należy zwrócić na Austrię i Holandię - kraje, w których mieszkańcy charakteryzują się dużą skłonnością do spędzania wakacji w sposób aktywny

-Poszukiwany jest różny poziom komfortu, ale turyści muszą być pewni, że znajdą go na miejscu

_Istnieje popyt na oferty dające możliwość uprawiania różnych form aktywności w jednym miejscu

-Zainteresowanie rekreacją łączy się często z zainteresowaniem kulturą miejscową, stylem życia wsi.

 

7. Podaj przykłady treści programu szkolenia survivalowego.

Programy szkolenia survivalowego dotyczą:

1. przygotowanie psychiczne do samotnego lub grupowego przebywania i radzenia sobie w trudnych warunkach terenu.

2.przygotowanie ubioru i ekwipunku na zasady ,,minimum luksusu”-,,maksimum użyteczności”

1. organizacja wypraw

2. budowa obozowisk

3. znajdowanie i rozpoznanie śladów, ich zacieranie  i maskowanie

4. wzywanie pomocy i pierwsza pomoc w ekstremalnych warunkach

5. zachowanie w sytuacjach klęsk żywiołowych

6. techniki przeżycia w lesie

7. przejście przez bagna, pokonywania przeszkód wodnych

8. przeżycie w wodzie, nurkowanie swobodne

9. podstawy wspinaczki, posługiwanie się linami, węzły

10. orientacja w terenie, terenoznawstwo

11. roślinność i ziołoznawstwo

12. zdobywanie wody do picia

13. przygotowanie posiłków z wykorzystaniem dostępnych w naturze składników

14. nauka samoobrony, strzelanie

 

 

9. Wymień rodzaje szlaków turystycznych w Polsce (według rodzaju turystyki) i zasady dotyczące ich kolorystyki.

Zasady znakowania szlaków.

Pierwsi turyści  wędrowali po górach drogami i ścieżkami, które były powszechnie używane do komunikacji lub wydeptane przez pasterzy, owce pędzone na hale. Turystyka odbywała się z przewodnikiem (byli pasterze, poszukiwacze skarbów i ziół, kłusownicy) dlatego znak turystyczny  nie był potrzebny. Powstałe w 1873 Galicyjskie Towarzystwo Tatrzańskie (1874)  za  12 celi postawiono sobie zachęcenie do zwiedzania gór, ułatwianie dostępu i pobytu w nich turystów. Obejmowało to całokształt turystyki górskiej letniej i zimowej, rozwój turystyki kwalifikowanej, taternictwo i narciarstwo.

Osiągnięto to przez:

1. budowę schronisk

2. znakowanie szlaków turystycznych

3. przewodnictwo i ratownictwo

4. rozwój piśmiennictwa górskiego - przewodniki, mapy, czasopisma

Rozpoczęto budowę ścieżek turystycznych, schronisk i schronów nie zagospodarowanych, z czasem zaistniała potrzeba umieszczenia na ścieżkach dodatkowych znaków orientacyjnych. Głównie były to malowane farba znaki.

 

Pod koniec XIX wieku rozpoczęto budowę ścieżek i szlaków turystycznych  w górach. Najpierw dolny region w Tatrach. W 1906 r. powstały pierwsze szlaki turystyczne poza Tatrami w Beskidach:

1. szlaki w okolicach Babiej Góry znakuje dr Hugo Zapałowicz

dalsze szlaki powstają w Beskidzie Sądeckim z inicjatywy, oddziału TT.Beskid : szlak       Piwniczna-Eliaskówka-Jaworki, Piwniczna-Radziejowa-Rytko

w 1908 r. Kazimierz Sosnowski z ramienia Oddziału W Nowym Sączu osobiście znakujszlak Rytko-PREKYBA-Szczawnica

Pierwsze szlaki tury.  maja postać pojedynczego czerwonego paska malowanego cynobrem. Później zaczęto dodawać drugi pasek - biały.

W latach dwudziestych rozwinął się praktycznie stosowany do dzisiaj trójpasmowy system znakowania. W 1924 r. Feliks Rapf (działacz PTT z Nowego Sącza zaproponował szczegółową instrukcję znakowania i metodyki.

W 1935 roku została wydana szczegółowa instrukcja znakowania szlaków turystycznych w Karpatach - która z niewielkimi  zmianami i uzupełnieniami obowiązuje do dziś.

W 1023 r. K Sosnowski wystąpił z inicjatywy uporządkowania i usystematyzowania chaotycznej wówczas sieci szlaków oraz utworzenia głównego Szlaku Beskidzkiego biegnącego przez całe Beskidy> Z założeń Sosnowskiego wynikało, że należy połączy istniejące szlaki uznane prze niego za główne w 1 szlak biegnący przez najpiękniejsze partie szczytowe.

1. Lądowe i wodne szlaki tury. Polskie Towarzystwo  T-K wykonuje na podstawie przepisów ustawy z dnia 18. 01. 1996 r. o kulturze fizycznej

2. szlaki turystyczne podlegają ochronie prawnej.

3. Oznakowania szlaków - tras rowerowych na drogach publicznych odbywa się za zgodą i wiedzą Ministerstwa Transportu i Gospodarki Wodnej.

Rodzaje szlaków:

1.za szlak turystyczny należy uznać trasy, których przebieg został oznaczony w terenie zgodnie z niniejszą instrukcją:

- lądowe szlaki turystyczne prowadzone są zazwyczaj istniejącymi w terenie: ścieżkami i drogami

- wodne szlaki turystyczne wykorzystują istniejące cieki i akweny

2.szlaki powinny, umożliwić dotarcie do najciekawszych punktów topograficznych o obiektów krajoznawczych: widokowych, przyrodniczych, architektonicznych archeologicznych.

3.szlaki dzielą się na:

- piesze (górskie i nizinne)

- narciarskie

- rowerowe

- konne

- wodne

- ponadto: piesze szlaki spacerowe, szlaki dojściowe, ścieżki dydaktyczne

4.szlaki narciarskie dzielą się na:

- szlaki podejściowe; prowadzące z dolin do schronisk górskich, na przełęcze i szczyty, a ich przebieg  pokrywa się najczęściej ze znakami pieszymi, górskimi

- szlaki grzbietowe; przebiegają wspólnie z pieszymi szlakami górskimi.

- zjazdowe

Kolor szlaku turystyczno - narciarskiego oznacza zarazem jego trudności:

- czarny - bardzo trudne

- czerwony - trudne

- zielony -  łatwy

- niebieski - bardzo łatwy

 

12. Uzasadnij potrzebę rozwoju turystyki kwalifikowanej.

TURYST KWALIF A SPRAWNOŚĆ FIZYCZ

Badania wykazały istotną różnicę w zakresie zdolności motorycznych pomiędzy uczestnikami t k a uczestnikami t masowej

KORZYSTNY WPŁYW T K NA:

1. siłę ramion (narciarstwo, kajakarstwo)

2 .siłę ogólną(kolarstwo)

3. moc (siłę eksplozywną) t, piesza, narciarska kajakarstwo

4. siłę kończyn dolnych

5. siłę mięśni brzucha

6. szybkość ruchu kończyn górnych

7. gibkość

Sprawność fizyczna jest podstawowym czynnikiem kształtowania  i zachowania zdrowia.

TUR KW A REALIZACJA PODST POTRZEB

1. oderwanie się od codziennego życia

2. p. wypoczynku

3. zmiany środowiska społecznego i geograficznego

4. p. odczuć emocjonalnych

5. kontaktów społecznych

6. p dokonań

7. p doznania nowego odkrywania kształcenia.

 

13. Wymień najczęściej występujące problemy zdrowotne w turystyce kwalifikowanej
i opisz sposób postępowania dla wybranego przypadku.

BEZPIECZEŃSTWO I HIGIENA W TURYSTYCE

Areną tur. kwalifikowanej jest natura. Często zapominamy, że cechą natury jest jej dzikość.

Tur. aktywna to sport dla ludzi inteligentnych i sprawnych:

-samodzielne pokonywanie trasy, walka ze swoimi słabościami, zmęczeniem, wreszcie z wszystkimi przeszkodami terenowymi stanowi wspaniała szkołę hartowania silnej woli i samozaparcia.

-orientacja w terenie zmusza również do szybkiego rozwiązywania wielu zadań umysłowych.

-uczy precyzyjnego analitycznego myślenia i prawidłowego podejmowania decyzji

-wymaga spostrzegawczości, koncentracji, ale także podzielności uwagi pomimo zmęczenia.

ANALIZA DYSCYPLINY POD KĄTEM MOŻLIWOŚCI WYSTĄPIENIA WYPADKÓW
1) Najczęściej spotykane rodzaje wypadków w turystyce:

-uszkodzenia naskórka i skóry (rany, otarcia lub rozcięcia spowodowane są najczęściej na skutek upadku lub zderzenia z przeszkodą)

-stłuczenia (przyczyny bezpśr. - jw.)

-złamania (na skutek upadków wyst. dość często, są to upadki z wysokości, np. ze skarpy bądź ściany skalnej) złamaniu ulegają najcz. Kości nóg i przedramion)

-zwichnięcia i skręcenia stawów

-ukąszenia i użądlenia przez zwierzęta i owady (b. rzadkim przypadkiem urazów są urazy spowodowane przez kontakt ze światem zwierząt, które zazwyczaj szybciej usuwają się  człowiekowi z drogi. Najcz. w tej grupie urazów zdarzają się ukąszenia przez owady. Zjawiskiem powszechnym jest przywożenie z lasów kleszczy

-zagubienie się (utrata jest nie jako wpisana w ideę tej formy aktywności, zdarza się jednak stosunkowo rzadko i przy prawidłowym przygotowaniu nie powoduje większego zagrożenia

 

14. Wymień podstawowe cele wychowania plenerowego.

PLENER jako element działalności turystyki kwalifikowanej.

WYCHOWANIE PLENEROWE rodzaj działalności wychowawczej realizowanej w terenie

CELE WYCH PLENEROWEGO

1.dostarczenie bezpośrednich doświadczeń w zakresie nauk biologicznych (obserwowanie przyrody)

2.ochrona zasobów naturalnych

3.umiejętność radzenia sobie wtrudnych warunkach

4.nauka zbierania i przyrządzania darów natury

5.nauczanie zasad zachowania bezpieczeństwa i iochrony zdrowia

6.zasady współżycia w grupie

 

 

15. Opisz podstawowe zasady (wymogi) związane z uprawianiem turystyki kwalifikowanej.

Uczestników turystyki aktywnej charakteryzują najczęściej następujące rodzaje wymagań:

1. poszukują radykalnego terenu dla swojej działalności turystyczno - rekreacyjnej w którym można realizować daną aktywność i gdzie krajobraz unikalności miejsca wraz z kulturą miejscową tworzą harmonijna całość.

2.wybierają miejsca gdzie istnieje niezbędna infrastruktura specjalistyczna i urządzenia umożliwiające uprawianie danego hobby. Mogą to by szlaki, trasy, szlaki wodne. Otwarta przestrzeń i wyposażenie pozwalające na przewóz lub wymagające rowerów, koni, kajaków, łodzi, a także ogólna infrastruktura jak drogi i transport publiczny, wygodna baza noclegowa oraz możliwość podniesienia aktywności sportowej w miejscach pobytu (korty, boiska, ścianki do wspinaczki, trasy biegowe, wyciągi narciarskie)

3.Oczekują informacji i działań promujących różne formy turystyki aktywnej i specjalistycznej oraz miejsc w których można podejmować w/w działania.

Tradycyjnie to autorzy przewodników i dziennikarze  ,,odkrywają” nowe kierunki wyjazdów turystycznych co prowadzi w odpowiedzi na zaopserwowalny popyt do rozwoju  infrastruktury (reakcja łańcuchowa).

---