Lenin - Warunki przyjęcia do Międzynarodówki Komunistycznej

Styczeń 29, 2011

WŁODZIMIERZ LENIN

WARUNKI PRZYJĘCIA DO MIĘDZYNARODÓWKI KOMUNISTYCZNEJ

Pierwszy, założycielski zjazd Międzynarodówki Komu­nistycznej nie opracował dokładnych warunków przyjęcia poszczególnych partii do III Międzynarodówki. W chwili zwołania pierwszego zjazdu w większości krajów istniały jedynie kierunki i grupy komunistyczne.

II Światowy Kongres Międzynarodówki Komunistycz­nej zbiera się w odmiennych warunkach. Obecnie w więk­szości krajów istnieją już nie tylko prądy i kierunki ko­munistyczne, lecz także partie i organizacje komunistyczne.

Do Międzynarodówki Komunistycznej zwracają się obec­nie coraz częściej partie i grupy, które do niedawna należały jeszcze do II Międzynarodówki, a teraz pragną wstąpić do III Międzynarodówki, choć faktycznie nie stały się one komunistycznymi. II Międzynarodówka została ostatecznie rozbita. Partie pośrednie oraz grupy „centrum” widząc, że sytuacja II Międzynarodówki jest zupełnie beznadziejna, usiłują znaleźć oparcie w coraz bardziej krzepnącej Między­narodówce Komunistycznej, jednak żywiąc przy tym na­dzieję zachowania takiej „autonomii”, która umożliwiałaby im prowadzenie dotychczasowej oportunistycznej lub „centrystowskiej” polityki. Międzynarodówka Komunistyczna staje się do pewnego stopnia modą.

Wyrażane teraz przez pewne grupy kierownicze „cen­trum” pragnienie wstąpienia do III Międzynarodówki jest pośrednim potwierdzeniem tego, że Międzynarodówka Ko­munistyczna zdobyła sympatię ogromnej większości świa­domych robotników na całym świecie i z każdym dniem staje się coraz większą siłą.

Międzynarodówce Komunistycznej może w określonych warunkach grozić niebezpieczeństwo, że zostanie rozwod­niona przez zajmujące chwiejne i połowiczne stanowisko grupy, które nie rozprawiły się jeszcze z ideologią II Mię­dzynarodówki.

Poza tym w niektórych wielkich partiach (Włochy, Szwecja), w których większość stoi na stanowisku komuniz­mu, istnieje dotychczas znaczne skrzydło reformistyczne i socjalpacyfistyczne, które tylko wyczekuje momentu, by znów podnieść głowę, rozpocząć aktywny sabotaż rewolucji proletariackiej i pomóc w ten sposób burżuazji i II Między­narodówce.

Żaden komunista nie powinien zapominać o tym, czego nauczyła nas Węgierska Republika Rad. Zjednoczenie się węgierskich komunistów z reformistami drogo koszto­wało węgierski proletariat.

Wobec tego II Światowy Kongres uważa za konieczne ustalić zupełnie ścisłe warunki przyjęcia nowych partii, a także wskazać partiom, które zostały już przyjęte do Mię­dzynarodówki Komunistycznej, obowiązki, jakie na nich ciążą.

II Kongres Międzynarodówki Komunistycznej uchwala: warunki przynależności do Międzynarodówki Komunistycz­nej są następujące:

*

1. Codzienna propaganda i agitacja powinny mieć praw­dziwie komunistyczny charakter. Wszystkie organy praso­we znajdujące się w rękach partii powinny być redagowane przez godnych zaufania komunistów, którzy dowiedli swej wierności sprawie rewolucji proletariackiej. O dyktaturze proletariatu należy mówić nie tak, jak się zwykło mawiać o utartej, wyuczonej formule, należy propagować ją w ten sposób, by dla każdego szeregowego robotnika, robotnicy, żołnierza i chłopa konieczność jej wypływała z zaczerpnię­tych z życia faktów, systematycznie, codziennie naświet­lanych przez naszą prasę. Na łamach gazet, na zgromadze­niach ludowych, w związku zawodowym, w spółdzielni — wszędzie, gdzie zwolennicy III Międzynarodówki uzyskają dostęp — należy systematycznie i bezwzględnie piętnować nie tylko burżuazję, lecz również jej pomocników, reformistów wszelkich odcieni.

2.Każda organizacja, która pragnie należeć do Mię­dzynarodówki Komunistycznej, obowiązana jest planowo i systematycznie usuwać z wszelkich choć trochę odpowie­dzialnych stanowisk w ruchu robotniczym (organizacja partyjna, redakcja, związek zawodowy, frakcja parlamentar­na, spółdzielnia, municypalitet itp.) reformistów i zwolenników „centrum”, a na ich miejsce stawiać godnych zaufa­nia komunistów — nie przejmując się tym, że czasem wy­padnie na początku zastąpić „doświadczonych” działaczy szeregowy m i robotnikami.

3. We wszystkich krajach, w których komuniści, wsku­tek stanu wyjątkowego lub ustaw wyjątkowych, nie mają możności legalnego prowadzenia całej swej pracy, bezwzględ­nie konieczne jest łączenie pracy legalnej i nielegalnej. Prawie we wszystkich krajach Europy i Ameryki walka klasowa wchodzi w okres wojny domowej. W takich warun­kach komuniści nie mogą żywić zaufania do burżuazyjnej praworządności. Obowiązani są oni tworzyć wszędzie równo­legły aparat nielegalny, który w decydującej chwili mógłby pomóc partii w wypełnieniu jej obowiązku wobec rewolucji.

4. Konieczna jest wytrwała, systematyczna propaganda i agitacja w wojsku oraz zakładanie komórek komunistycz­nych w każdej jednostce wojskowej. Pracę tę będą musieli komuniści prowadzić przeważnie nielegalnie, wyrzeczenie się jednak takiej pracy byłoby równoznaczne ze sprzenie­wierzeniem się obowiązkom rewolucyjnym i nie dałoby się pogodzić z przynależnością do 111 Międzynarodówki.

5. Konieczna jest systematyczna i planowa agitacja na wsi. Klasa robotnicza nie może utrwalić swego zwycięst­wa, jeśli nie będzie miała za sobą chociażby części wiejskich parobków i najbiedniejszych chłopów i nie zneutralizuje swoją polityką pozostałej części wsi. Działalność komuni­styczna na wsi nabiera w obecnym okresie pierwszorzędnego znaczenia. Należy ją prowadzić przede wszystkim za po­średnictwem rewolucyjnych robotników-komunistów, którzy mają łączność ze wsią. Wyrzeczenie się tej działalności lub przekazanie jej w niepewne ręce półreformistów równo­znaczne jest z wyrzeczeniem się rewolucji proletariackiej.

6. Każda partia, która pragnie należeć do III Między­narodówki, obowiązana jest demaskować nie tylko jawny socjalpatriotyzm, lecz również fałsz i obłudę socjalpacyfizmu: należy systematycznie wykazywać robotnikom, że bez rewolucyjnego obalenia kapitalizmu żadne międzynaro­dowe sądy rozjemcze, żadne rozmowy o ograniczeniu zbro­jeń, żadna „demokratyczna” reorganizacja Ligi Narodów nie ocalą ludzkości przed nowymi wojnami imperialistycz­nymi.

7. Partie, które pragną należeć do Międzynarodówki Komunistycznej, obowiązane są uznać konieczność całko­witego i absolutnego zerwania z reformizmem i z polityką „centrum” oraz propagować to zerwanie w jak najszerszych kręgach członków partii. Bez tego niemożliwa jest konsek­wentna polityka komunistyczna.

Międzynarodówka Komunistyczna żąda w sposób bez­względny i ultymatywny, by zerwania tego dokonano w jak najkrótszym terminie. Międzynarodówka Komunistycz­na nie może godzić się z tym, by niewątpliwi reformiści, jak np. Turati, Modigliani i in., mieli prawo uważać się za człon­ków III Międzynarodówki. Taki stan rzeczy doprowadzał­by do tego, że III Międzynarodówka w poważnym stopniu upodobniłaby się do II Międzynarodówki, która zakończyła swój żywot.

8. Partie tych krajów, których burżuazja posiada ko­lonie i uciska inne narody, muszą w kwestii kolonii i naro­dowości uciskanych mieć szczególnie jasną i wyraźną linię. Każda partia, która pragnie należeć do III Międzynarodów­ki, obowiązana jest bezlitośnie demaskować machinacje „swoich” imperialistów w koloniach, popierać nie w sło­wach, lecz czynem każdy ruch wyzwoleńczy w koloniach, żądać przepędzenia z tych kolonii swoich rodzimych im­perialistów, kultywować w sercach robotników swego kra­ju prawdziwie braterski stosunek do ludności pracującej kolonii i uciskanych narodowości oraz prowadzić systema­tyczną agitację w swoich wojskach przeciwko wszelkiemu uciskowi ludów kolonialnych.

9. Każda partia, która pragnie należeć do Międzynaro­dówki Komunistycznej, obowiązana jest prowadzić syste­matyczną i wytrwałą działalność komunistyczną w związ­kach zawodowych, spółdzielniach i innych masowych orga­nizacjach robotniczych. W związkach tych należy tworzyć komórki komunistyczne, które długotrwałą i uporczywą pracą powinny zdobywać związki zawodowe dla sprawy komunizmu. Komórki te obowiązane są w swej codziennej pracy demaskować na każdym kroku zdradę socjalpatriotów i chwiejność „centrum”. Te komórki komunistyczne powinny być całkowicie podporządkowane partii jako całości.

10. Partia, która należy do Międzynarodówki Komu­nistycznej, obowiązana jest prowadzić uporczywą walkę z Amsterdamską „Międzynarodówką” żółtych związków za­wodowych⁹². Powinna wytrwale propagować wśród robot­ników zorganizowanych w związkach zawodowych koniecz­ność zerwania z żółtą Amsterdamską Międzynarodówką. Powinna wszystkimi środkami wesprzeć powstające między­narodowe zjednoczenie czerwonych związków zawodowych⁹³, zbliżonych do Międzynarodówki Komunistycznej.

11. Partie, które pragną należeć do III Międzynarodów­ki, obowiązane są dokonać rewizji składu osobowego swoich frakcji parlamentarnych, usunąć z nich elementy niepew­ne, podporządkować te frakcje nie w słowach, lecz faktycz­nie komitetom centralnym partii, żądać od każdego parlamentarzysty-komunisty podporządkowania całej swej pracy potrzebom prawdziwie rewolucyjnej propagandy i agitacji.

12. Tak samo prasa periodyczna i nieperiodyczna oraz wszystkie wydawnictwa powinny być całkowicie podporząd­kowane Komitetowi Centralnemu partii niezależnie od tego, czy partia jako całość jest w danej chwili legalna, czy też nielegalna; jest rzeczą niedopuszczalną, by wydawnictwa nadużywając autonomii prowadziły politykę niezupełnie partyjną.

13. Partie należące do Międzynarodówki Komunistycz­nej powinny być zbudowane na zasadzie centralizmu de­mokratycznego. W obecnym okresie zaostrzonej wojny do­mowej partia komunistyczna może spełnić swój obowią­zek jedynie w tym wypadku, jeśli będzie zorganizowana w sposób najbardziej scentralizowany, jeśli panować w niej będzie żelazna dyscyplina, granicząca z dyscypliną wojsko­wą, oraz jeśli jej centralna instancja partyjna będzie orga­nem władnym i autorytatywnym, posiadającym szerokie pełnomocnictwa i cieszącym się powszechnym zaufaniem członków partii.

14. Partie komunistyczne tych krajów, w których ko­muniści prowadzą swoją działalność legalnie, powinny prze­prowadzać okresowe czystki (weryfikacje) składu osobowego organizacji partyjnych w celu systematycznego oczyszcza­nia partii z elementów drobnomieszczańskich, które nieu­chronnie wślizgują się do jej szeregów.

15. Każda partia, która pragnie należeć do Międzynarodówki Komunistycznej, obowiązana jest udzielać bezwzglę­dnego poparcia każdej republice radzieckiej w jej walce z siłami kontrrewolucji. Partie komunistyczne powinny pro­wadzić nieugiętą propagandę na rzecz tego, by robotnicy odmawiali przewozu sprzętu wojskowego, którego adresa­tami są wrogowie republik radzieckich; powinny prowadzić legalną lub nielegalną propagandę wśród wojsk wysyłanych w celu zdławienia republik robotniczych itp.

16. Partie, które zachowują jeszcze dotychczas stare, socjaldemokratyczne programy, obowiązane są w możli­wie najkrótszym terminie zrewidować te programy i opraco­wać, odpowiednio do szczególnych warunków swego kraju, nowy, komunistyczny program w duchu uchwał Międzyna­rodówki Komunistycznej. Programy każdej partii należą­cej do Międzynarodówki Komunistycznej powinny być z reguły zatwierdzane przez najbliższy kongres Międzynaro­dówki Komunistycznej lub przez jej Komitet Wykonawczy. W wypadku niezatwierdzenia programu tej czy innej partii przez Komitet Wykonawczy Międzynarodówki Komunistycz­nej dana partia ma prawo odwołać się do kongresu Między­narodówki Komunistycznej.

17. Wszystkie uchwały zjazdów Międzynarodówki Ko­munistycznej, jak i uchwały jej Komitetu Wykonawczego, są obowiązujące dla wszystkich partii wchodzących w skład Międzynarodówki Komunistycznej. Międzynarodówka Ko­munistyczna, która działa w warunkach niezwykle zaostrzo­nej wojny domowej, powinna być zbudowana w sposób o wiele bardziej scentralizowany, niż to było w II Międzyna­rodówce. Równocześnie Międzynarodówka Komunistyczna i jej Komitet Wykonawczy w całej swej pracy obowiązane są, oczywiście, uwzględniać całą różnorodność warunków, w których muszą walczyć i działać różne partie, oraz po­dejmować ogólnie obowiązujące uchwały tylko w takich sprawach, w których uchwały takie są możliwe.

18. Wszystkie partie, które pragną należeć do Między­narodówki Komunistycznej, powinny w związku z tym wszystkim zmienić swoją nazwę. Każda partia pragnąca należeć do Międzynarodówki Komunistycznej powinna mieć nazwę: komunistyczna partia takiego a takiego kraju (sekcja III Międzynarodówki Komunistycznej). Kwestia nazwy jest nie tylko kwestią formalną, lecz bardzo ważną kwestią polityczną. Międzynarodówka Komunistyczna wypowiedzia ła zdecydowaną walkę całemu burżuazyjnemu światu i wszystkim żółtym partiom socjaldemokratycznym. Jest rzeczą nieodzowną, by różnica między partiami komuni­stycznymi a starymi, oficjalnymi partiami „socjaldemokra­tycznymi” czy „socjalistycznymi”, które zdradziły sztan­dar klasy robotniczej, była absolutnie jasna dla każdego szeregowego człowieka pracy.

19. Po zakończeniu obrad Drugiego Światowego Kon­gresu Międzynarodówki Komunistycznej wszystkie partie, które chcą należeć do Międzynarodówki Komunistycznej, powinny w najkrótszym czasie zwołać nadzwyczajny zjazd swej partii, by na nim w imieniu całej partii oficjalnie zaakceptować wyszczególnione wyżej obowiązki.

 

 

DWUDZIESTY PUNKT WARUNKÓW PRZYJĘCIA DO MIĘDZYNARODÓWKI KOMUNISTYCZNEJ

Partie, która chciałyby obecnie wstąpić do III Między­narodówki, ale dotychczas nie zmieniły radykalnie swej poprzedniej taktyki, muszą przed wstąpieniem do III Mię­dzynarodówki postarać się o to, aby w skład ich Komitetu Centralnego i wszystkich najważniejszych centralnych in­stytucji partii wchodzili co najmniej w ²/₃ tacy towarzysze, którzy jeszcze przed II Kongresem Międzynarodówki Ko­munistycznej wypowiadali się publicznie w sposób nie­dwuznaczny za wstąpieniem do III Międzynarodówki. Wy­jątki są dopuszczalne na mocy decyzji Komitetu Wykonaw­czego III Międzynarodówki. Komitet Wykonawczy Między­narodówki Komunistycznej ma prawo robić wyjątki rów­nież dla wymienionych w § 7 przedstawicieli „centrum”.

 

Napisane w czerwcu-lipcu 1920 r

---