x Edward Staniek, Człowiek mówi do Boga

     Kompromitacja i samobójcza śmierć Judasza postawiły Piotra i pozostałych Apostołów przed faktem wyboru jego następcy. Już w pierwszym ogniwie hierarchii w Kościele, wybranym i kształtowanym przez samego Jezusa, pojawił się donosiciel, zdrajca. Jest to wpisane w dzieje Kościoła i nie wolno o tym zapomnieć. Wszelkie idealizowanie hierarchii szkodzi jej, Kościołowi i tym, którzy ją idealizują.
     Hierarchię tworzą wybrani przez Boga ludzie, ale Ten wcale nie wybiera niezłomnych, o sercu diamentowym i kryształowej przeszłości. Nie stawia im tak wysokich wymagań. Angażuje ich do dzieła i obarcza odpowiedzialnością, która zawsze przewyższa ich ludzkie możliwości. Odpowiadają bowiem za zbawienie tysięcy, setek tysięcy, a nawet milionów. Bez moralnej pewności, że są tylko pomocnikami Ducha Bożego, nie potrafią wykonać tego zadania ani księża, ani biskupi. Wystarczy, że w jakiejś sytuacji włączą własne obliczenia i podejmą decyzje bez uzgodnienia z Duchem Świętym, a prawie natychmiast otwiera się przed nimi droga, jaką wybrał Judasz. Piotr w przemówieniu przed wyborami wyraźnie zaznaczył, że Judasz poszedł swoją drogą. Przed tą pokusą nie jest łatwo się obronić.
     Rzecz jasna, jeśli Bóg wzywa do zadania, daje wystarczająco dużo łaski, by ono mogło być wykonane nie tylko dobrze, ale i bardzo dobrze. Tak jest z każdym powołaniem, nie tylko do kapłaństwa. Od człowieka oczekuje On współpracy z łaską i z tej współpracy rozliczy każdego. Jeśli Jezus mówił o Judaszu, że byłoby lepiej, gdyby się nie narodził, to przestrzega przed ryzykiem podejmowania powołania, jeśli ono nie zostanie zrealizowane tak, jak tego oczekuje Bóg.
Powołanie jest gestem wielkiego zaufania Boga do człowieka. Ryzyko to wielkie. Dzieje Judasza zostały wpisane w Ewangelie, by nikt nie miał wątpliwości, że nawet ci powołani, którzy chodzą swoimi drogami, są narzędziami w ręku Boga. Uświęcają innych, mimo że sami mogą z szansy własnego uświęcenia nie skorzystać.
     Interesuje nas modlitwa. Otóż przed wyborem następcy Judasza, wspólnota czekająca na zesłanie Ducha Świętego dokonała wyboru. Znaleziono dwu mężczyzn, którzy mogli być świadkami tego, co Chrystus uczynił od swego chrztu w Jordanie aż do dnia, w którym został wzięty do nieba. Głównie zaś chodziło, by byli świadkami Jego zmartwychwstania. Wynika z tego, że grono Dwunastu miało zadanie świadczenia o zmartwychwstaniu Jezusa. Świadectwo było najważniejsze.
Relacja z wyborów podana w Dziejach Apostolskich przez Łukasza jest zwięzła:
Postawiono dwóch: Józefa, zwanego Barsabą, z przydomkiem Justus, i Macieja. I taką odmówili modlitwę: "Ty, Panie, znasz serca wszystkich, wskaż z tych dwóch jednego, którego sobie wybrałeś, by zajął miejsce w tym posługiwaniu i w apostolstwie, któremu sprzeniewierzył się Judasz, aby pójść swoją drogą". I dali im losy, a los padł na Macieja. I został dołączony do jedenastu Apostołów (Dz 1,23-26).
     Dwu kandydatów spełniało warunki postawione przez Apostołów. Wybór między nimi zostawiono jednak Bogu. W modlitwie odwołano się do wiedzy Boga, który zna serca wszystkich. Jego poproszono o wskazanie kandydata. Nie czekano na żadne cudowne znaki. Wyboru dokonano drogą losowania. Los wskazał Macieja i on został następcą Judasza, wszedł w grono urzędowych świadków Zmartwychwstania. Barsaba został tylko uczniem - jak wielu innych.
Modlitwa ta, jako pierwsza modlitwa Kościoła zanotowana w Piśmie Świętym, stanowi wezwanie skierowane do wszystkich wierzących, by uwzględnili w swojej rozmowie z Bogiem prośbę o kandydatów do kapłaństwa. To nie jest rzecz małej wagi. Ilość kapłanów jest przez Boga dostosowana do zapotrzebowania na nich. Jeśli jest potrzebny świadek, Bóg świadka daje. Ale ten świadek winien mieć pewność, że towarzyszy mu nieustannie modlitwa wiernych. Kościół to nie firma takiego czy innego kapłana, lecz środowisko Boga, owczarnia Chrystusa, winnica Pańska, wspólnota ludzi wierzących i rozmawiających z Bogiem na temat życia wspólnego.
Z chwilą, gdy zanika zapotrzebowanie na kapłanów, zanika również modlitwa o powołania. Jeśli zabraknie duchowego wsparcia kapłanom już pracującym, nie należy się dziwić, że uciekają od zleconych im zadań. Powołanie do kapłaństwa jest zrozumiałe jedynie dla ludzi wierzących. Ono bowiem należy do porządku wiary. Zanik wiary powołanego jest równoznaczny z zanikiem sensu jego powołania. Zostaje wówczas jedynie płaskie myślenie w kategoriach doczesnych. Ratowanie kapłana w kryzysie, to ratowanie jego wiary.
     Czasem można spotkać się z pytaniem: Dlaczego modlimy się o powołania kapłańskie? Ten, kto stawia to pytanie, pośrednio wyznaje, że nie wie, czym jest Kościół i jakie zadania, zlecone przez Boga, posiada kapłan. Troska o kapłanów jest wykładnikiem wiary każdego wierzącego katolika.
Należy się modlić o powołania i o to, by nikt nie podchodził do tego zadania bez gruntownego przemyślenia zadań, jakie podejmuje. To przemyślenie jest najważniejsze, bo pochopne podejście do święceń komplikuje życie wyjątkowo mocno. Należy się modlić za każdego kapłana, którego znamy, aby wypełnił zadania dobrze, bo to klucz do prawdziwego szczęścia jego i tysięcy ludzi, za których jest odpowiedzialny. Za tych, którzy Boga zawiedli, którzy nie dotrzymali danego Mu słowa, też należy się modlić. Rozliczenie bowiem z każdego powołania będzie trudne, a z powołania do kapłaństwa wyjątkowo trudne. Ucieczka bowiem od niego, jest ucieczką od odpowiedzialności za zbawienie innych.
    Należy też zawsze dziękować Bogu za każdego kapłana, który jest pośrednikiem słowa Bożego, udziela nam rozgrzeszenia i podaje Komunię świętą. Taka modlitwa to znak naszej wiary i wdzięczności.