Nie nadużywaj imienia Pana, Boga twojego, gdyż Pan nie pozostawi bez kary tego, który nadużywa imienia Jego". (Ex. 20,7)

„Nie nadużywaj imienia Pana, Boga twojego, gdyż Pan nie pozostawi bez kary tego, który nadużywa imienia Jego". (Ex. 20,7)

l). IMIĘ

Od początku istnienia człowieka na ziemi istniała konieczność nadania każdej rzeczy i każdej osobie imion i nazw. Mówią o tym pierwsze stronice Biblii: „Utworzył więc Pan Bóg z ziemi wszelkie dzikie zwierzęta i wszelkie ptactwo i przy­prowadził do człowieka, aby zobaczyć, jak je nazwie, a każda istota żywa miała mieć taką nazwę, jaką nada jej człowiek. Nadał tedy człowiek nazwy wszelkiemu bydłu i ptactwu niebios i wszelkim dzikim zwierzętom" (Gen. 2,19.20). A w rozdziale następnym czytamy: „I nazwał Adam żonę swoją Ewa, gdyż ona była matką wszystkich żyjących" (Gen. 3,20).

Dokładna analiza imion ludzi występujących w Biblii wykazała, że najdawniej­sze imiona postaci biblijnych były przydomkami, które w bardzo trafny sposób charakteryzowały fizyczny wygląd danych postaci, bądź też ich pochodzenie, zajęcie, sposób życia itp. Imię było ściśle związane z życiem osoby noszącej to imię. Imię oznaczało osobę. Dla przykładu warto przytoczyć kilka imion posta­ci biblijnych:

Adam — człowiek z ziemi (Gen. 2,7.8),

Ewa — matka wszystkich żyjących (Gen. 3,20),

Abraham — ojciec wielu narodów (Gen. 17,5),

Izaak — Bóg wystawił mnie na śmiech (Gen. 21,6),

Jakub — trzymający za piętę, oszukujący (Gen. 25,26; 27,36),

Izrael — walczący (zwyciężający) z Bogiem (Gen. 32,28),

Mojżesz — wyjęty z wody (Ex. 2,10),

2). IMIĘ BOGA

Jeśli imię człowieka oznaczało jego osobę, postać, wygląd, cechy, pochodzenie, zajęcie i sposób życia, o ileż bardziej Imię Boga było oznacznikiem Jego Osoby. Kto znieważał Jego Imię, znieważał również Jego Osobę, a kto wzywał Jego Imienia, ten też wzywał Jego Osobę (Ex. 34,5).

36 Pojęcie „imię" (hebr. SEM) w języku starotestamentowym oznaczało: nazwę, charakter, znak, godło i symbol. W Imieniu Bożym widzimy więc całą osobo­wość, atrybuty i dzieło Boga. Wyrażenie „IMIĘ BOŻE" określa całą wewnętrzną Istotę Boga, przez swe Imię objawia Bóg samego Siebie oraz swoje atrybuty. Pan Jezus Chrystus powiedział: „Objawiłem Imię Twoje ludziom" (Jan. 17,6);

to Imię obejmuje całość Bożej natury objawionej przez Syna:

A) Imię Boga określa chwałę i potęgę Jego objawioną w przyrodzie (Ps. 8,2).

B) Imię Boga określa objawienie dane Jego narodowi (Zach. 10,12).

C) Imię Boga stanowi manifestację Jego wielkości, dostojeństwa i wszechmocy

(Ps. 75,2).

W okresie patriarchalnym Bóg znany był przodkom Izraela jako ELOHIM:

EL — ELION — BÓG NAJWYŻSZY (Gen. 14,18—22).

EL — SADDAI — BÓG WSZECHMOGĄCY (Gen. 17,1; 28,3) oraz

EL — OLAM — BÓG WIEKUISTY (Gen. 21,33).

Dopiero w czasie powołania Mojżesza przy krzaku gorejącym Bóg objawił swoje Imię, JAHWE (Ex. 2,13.14), tłumaczone w Septuagincie (LXX) przez K Y R I O S (PAN). Imię JAHWE nie było znane patriarchom (Ex. 6,2.3), było to bowiem Imię Boga Odkupiciela — ZBAWCZE IMIĘ (Ex 15,2).

Tak więc teksty Starego Testamentu cytują tysiące razy dwa podstawowe Imiona Boga ELOHIM JAHW E.

Niezwykle interesujące jest zestawienie zasad regulujących użycie tych Imion.

A) ELOHIM reprezentuje Boga w jego stosunku do świata w ogólności, jako Stwórcę, Opatrzność, Władcę, który ingeruje w sprawy ludzkości oraz spra­wuje kontrolę nad zjawiskami przyrody, JAHWE reprezentuje Boga w Jego specjalnym stosunku do ludu wybranego, jako objawiający samego Siebie, Jego Opiekun i Przewodnik oraz obiekt Jego czci.

B) Imię ELOHIM zostało użyte, gdy poganie mówili na temat Boga, jeśli nie zachodził szczególny stosunek do JAHWE — Boga narodu wybranego.

C) Imię ELOHIM jest użyte, gdy Bóg zostaje przeciwstawiony ludziom lub rze­czom • (przedmiotom), lub gdy zachodzi potrzeba użycia raczej rzeczownika ogólnego, powszechnego niż ścisłego.

Najczęściej spotykane w Piśmie Świętym jest Imię JAHWE (ok. 5300 razy):

„JESTEM, KTÓRY JESTEM... To jest Imię moje na wieki i tak mnie nazywać będą po wszystkie pokolenia" (Ex. 3,13—15). I rzeczywiście to Imię przetrwało czasy Starego Testamentu. W Ewangelii wg Jana używa tego Imienia najwyższy Autorytet boski — PAN JEZUS CHRYSTUS. Występuje tam odpowiednik (ek­wiwalent) hebrajskiego terminu JAHWE w języku greckim: „EGO EJMI" — JA JESTEM:

1. JA JESTEM Chlebem Żywota (Jan. 6,35),

2. JA JESTEM Światłością Świata (Jan. 8,12),

3. JA JESTEM Drzwiami (Jan. 10,7),

4. JA JESTEM Dobry Pasterz (Jan. 10,11.14),

5. JA JESTEM Zmartwychwstanie i Życie (Jan. 11,25),

6. JA JESTEM Droga, Prawda i Życie (Jan. 14,6),

7. JA JESTEM Krzewem Winnym (Jan. 15,1.5). Na dźwięk tego słowa, które wypowiedziały święte usta Pana Jezusa Chrystusa „tej nocy, której był wydany", żołnierze padli na ziemię z przerażeniem i strachem (Jan. 18,4—8). Były to słowa mocy, potęgi, majestatu i dostojeństwa Boga — JAHWE w Osobie Pana Jezusa Chrystusa (Jan. 20,31).

Z obawy przed profanacją i nadużywaniem Imienia Bożego Żydzi po niewoli babilińskiej zaczęli konsekwentnie unikać Imienia ELOHIM, zastępując je słowem NIEBO (Królestwo Boże — Królestwo Niebios, por. Dan. 4,23).

W III w. przed Chr. uczeni żydowscy zastąpili Imię JAHWE słowem „ADONAI" (PAN).

3). KIEDY WZYWAĆ IMIENIA BOŻEGO?

A) W czasie modlitwy (Ps. 65,3; 86,5—9. Joel. 3,5. Rzym. 10,9—13).

B) W czasie czytania i rozważania Słowa Bożego (Ps. 119,18. Jer. 15,16).

C) Przy składaniu świadectwa o Bogu i zwiastowaniu Ewangelii o zbawieniu w Panu Jezusie Chrystusie (Iz. 12 r. Dz. Ap. 8,35—37. Rzym. 10,14.15).

D) W Zgromadzeniu ludu Bożego (Ps. 26,12. I Kor. 5,4; 10,16). E) W każdej chwili, gdy wznosimy i kierujemy myśli i serca do Niego (I Tes. 5,16—18).

4). W JAKI SPOSÓB NALEŻY WZYWAĆ IMIENIA BOŻEGO?

A) Kiedy wzywamy Imienia Bożego pamiętajmy, aby Je uświęcić i uszanować (Mat. 6,9; 7,6). Pan Jezus Chrystus z najwyższym szacunkiem wzywał Imienia swego Ojca (Jan. 17 r). Jeśli imion osób nam bliskich i drogich nie pozwalamy poniewierać, to co dopiero Imienia Bożego. Słynny fizyk i matematyk angielski Izaak Newton (1642 — 1727) na dźwięk Imienia Bożego zdejmował zaraz ze czcią nakrycie głowy.

B) Nie należy wymawiać Imienia Bożego lekkomyślnie, z przyzwyczajenia lub w afekcie, np. „rany boskie", Jezu Chryste", „Chryste Panie"... Wymawianie Imion Bożych lekkomyślnie, z dodatkiem złośliwości lub nawet wet szyderstwa, jest grzechem bluźnierstwa.

C) Pismo Święte wyraźnie zakazuje wzywać Imienia Bożego bez potrzeby, przy lada okazji, bezmyślnie lub bez zastanowienia (Ex. 20,7. Deut. 5,11).

D) Nie należy używać Imienia Bożego w żartach i dowcipach, w których Święte Imię Boga może być obrażone lub wystawione na profanację.

E) Nie możemy dopuścić do poufałego wyrażania się na temat Boga; wiele ludzi wypowiada Imię Jezusa chełpliwie, machinalnie i poufale zapominając, że Jezus jest Bogiem. W czasach pierwszego chrześcijaństwa z czcią i szacunkiem wymawiano Imię Pana Jezusa Chrystusa (por. Dzieje Apostolskie i Listy Apostolskie), w sposób lekceważący lub szyderczy natomiast wyrażali się o Nim tylko wrogowie (Dz. Ap. 2,36). Zacytuję tu, przy okazji, znamienną wypowiedź znanego myśliciela, filozofa i teologa Martina Bubera (1878 — 1965): „Ze wszystkich ludzkich słów największy ciężar po­siada słowo Bóg. Żadnego innego słowa tak bardzo nie sponiewierano i zniekształcono... Całe pokolenia ludzkie zwaliły na to słowo ciężar swego niespokojnego życia i przygniotły je do ziemi: leży ono w prochu i dźwiga cały ich ciężar. Pokolenia ludzi ze swymi rozłamami religijnymi rozdarły to słowo na części: za to słowo zabijali i za nie umierali. Tkwią na nim ślady ich palców, ich krew... Nie potrafimy słowa Bóg ani umyć do czysta, ani scalić, ale możemy je, takie jakie jest, splamione i rozdarte, " podnieść z ziemi i jak sztandar wznieść w godzinie wielkiej troski"

F) Z wielką czcią i miłością powinniśmy odnosić się do Imienia Pana Jezusa Chrystusa. Apostoł Paweł wymienia je ok. 250 razy. W Imieniu Pana Pana Jezusa Chrystura bowiem mamy wszystkie Boże bogactwa i obietnice: odpuszczenie grzechów (Dz. Ap. 2,38; 22,16), usprawiedliwienie (I Kor. 6,11), wysłuchanie modlitw (Jan. 16,23. I Kor. 1,2. Ef. 5,20), nauczanie i zwiastowanie (Dz. .Ap. 4,18; 5,40; 8,12), uzdrowienie (Dz. Ap. 3,6; 4,10.30; 16,18), Jego Imię może być wielbione (Dz. Ap. 19,17. Fil. 2,10. II Tes. 1,12), dla Imienia Jego możemy znosić prześladowanie (Dz. Ap. 21,13. I Piotr. 4,14). W liście do Kolosan Apostoł Paweł reasumuje rozważania nad Imieniem Pana Jezusa Chrystusa: „I WSZYSTKO, COKOLWIEK CZYNICIE W SŁOWIE LUB UCZYNKU, WSZYSTKO CZYŃCIE W IMIENIU PANA JEZUSA, DZIĘKUJĄC PRZEZ NIEGO BOGU OJCU" (Koi. 3,17. Ef. 5,20. por. I Kor. 10,31).

G) Jeszcze dzisiaj w wielu krajach, w naszym również, istnieje zwyczaj pozdra­wiania się Imieniem Bożym: „W Imię Boże", „Zostańcie z Bogiem". Zwy­czaj ten bierze swój początek z czasów apostolskich, gdy pierwsi chrześcija­nie witali się wspaniałym pozdrowieniem: „MARAN ATA!" (PAN PRZYCHODZI!) (I Kor. 16,22).

5). SZCZEGÓLNE OKOLICZNOŚCI, W KTÓRYCH WZYWANO IMIENIA BOGA' W SPOSÓB UROCZYSTY

A). PRZYSIĘGA

Przysięga jest to wezwanie Boga na świadectwo tego, co się twierdzi lub przyrzeka.

Istnieją dwa rodzaje przysięgi:

— religijna, w której wzywano Boga na świadka prawdomówności,

— cywilna, w której zamiast Imienia Boga wzywa się na świadka honor, rodziców, ojczyznę itp.

I. Przysięga w Starym Testamencie

(I. A.) S k ł a d a n i e przysięgi

a) przysięga przez podniesienie ręki do góry (Gen. 14,22,23. por. Ex. 6,8. Ez. 20,5.6),

b) przysięga przez złożenie ręki na biodrze osoby, która odbierała tę przysięgę (Gen. 24,2—9; 47,27—31),

c) kobiety przysięgające musiały mieć odkryte głowy (Num. 5,18),

d) przed wyrażeniem formuły przysięgi zaklinano przysięgającego (Gen. 50,5.6.25. Ex. 13,19. Num. 5,21.22. I Sam. 14,24—28. I Król. 2,42. Ezdr. 10,5. Neh. 5,12),

e) Zakon pozwalał przysięgać tylko na Imię Boga (Deut. 6,13. por. Iz. 65,16),

f) przysięgę przymierza łączono wraz ze składaniem ofiar (Gen. 15,9—18; 31.53.54. Jer. 34,18),

g) Izraelici przy składaniu przysięgi wypowiadali formułę: „Jako żyje Pan" por.Sędz. 8,19, Rut. 3,13. I Król. 18,15. II Król. 2,2—6) albo: „Niech Pan będzie świadkiem między nami" (I Sam. 20,23. Jer. 42,5), h) Pismo Święte podaje kilka przykładów przysięgi połączonej z groźbą (I Sam.14,44; II Sam. 3.9.35. I Król. 2,23. II Król. 6,31. Rut. 1,17).

(I. B.) Przykłady przysięgi

a) przysięgę składają patriarchowie: Abraham (Gen. 14,22.23), Izaak (Gen. 26,31), Jakub (31,53), Józef (Gen: 47,29—31),

b) według Zakonu Mojżesza przysięga była stosowana w różnych przypadkach (np. Ex. 22,10.11, Num. 5,11—21 itp),

c) jak wysoko ceniono złożoną przysięgę świadczy odpowiedź Jozuego w sprawie Gibeonitów (Joz. 9,19),

d) Izraelici wielokrotnie składali przysięgi (Joz. 9,20. Sędź. 21,5. I Sam 14,26. II Król. 11,4. Neh. 10,30).

(I. C.) Złamanie przysięgi

a) Bóg przez Mojżesza powiedział, aby fałszywie nie przysięgać (Lev. 19,12), ale dotrzymać przysięgi (Num. 30,3. Jer. 4,2). Złamanie przysięgi Biblia nazywa krzywoprzysięstwem (Zach. 5,3.4),

b) Izraelici wielokrotnie nie dotrzymali przysięgi (Iz. 48,1. Ez. 16,59),

c) Semej nie dotrzymał przysięgi (I Król. 2,43),

d) również Sedekiasz nie był Wierny złożonej przysiędze (II Kron. 36,13. Ez. 17,16—19),

e) Piotr jest smutnym przykładem krzywoprzysięstwa (Mat. 26,72. Mar. 14,71). Dlatego też Mądrość Boża zaleciła, aby raczej nie śpieszyć się z przysięgą (Kazn. Sal. 8,3.4), niż znaleźć się w gronie krzywoprzysięzców (I Tym. 1,10).

II. Przysięga w Nowym Testamencie

a) Apostoł Piotr lekkomyślnie przysięgał (Mat. 26,72—74: Mar. 14,71),

b) Herod Antypas pod przycięgą obiecał dać córce Herodiady to, czego będzie żądała, i w ten sposób stał się mordercą Jana Chrzciciela (Mat 14,6—10),

c) Żydzi związali się przysięgą, że zabiją Apostoła Pawła (Dz. Ap.: 23,12—22).

Ponieważ Izraelici, a później Żydzi posługiwali się przysięgą na każdym kroku, przy lada okazji, dlatego też przysięga zatraciła swój właściwy charakter.' Bóg polecił więc przez proroka Ozeasza, aby wcale w Imieniu Pańskim nie przysię­gać (Oz. 4,15). Radykalnie jednak rozprawił się z przysięgą Pan Jezus Chrystus:

„Słyszeliście, że powiedziano przodkom: Nie będziesz fałszywie przysięgał, ale do­trzymasz Panu przysiąg swoich. A Ja wam powiadam, abyście w ogóle nie przysięgali ani na niebo, gdyż jest tronem Boga, ani na ziemię, gdyż jest podnóżkiem stóp Jego, ani na Jeruzalem, gdyż jest miastem wielkiego króla; ani na głowę swoją nie będziesz przysięgał, gdyż nie możesz uczynić nawet jednego włosa białym lub czarnym. Niechaj więc mowa wasza będzie: tak — tak, nie — nie, bo co ponadto jest, to jest od złego" (Mat. 5,33—37). Podobnie omawia kwestię przysięgi Apostoł Jakub: „A przede wszystkim, bracia moi, nie przysięgajcie ani na niebo, ani na ziemię, ani nie składajcie żadnej innej przysięgi; ale niech wasze „tak" będzie „tak", a wasze „nie" niech będzie „nie", abyście nie byli pociągnięci pod sąd". (Jak. 5,12).Bóg raz na zawsze przysiągł na siebie samego - Ps. 110,4. Hebr. 6,13—20;7,19—22. por. Dz. Ap. 2,30) i ta przysięga jest ważna na zawsze. Bóg także do­trzymał słowa przysięgi (Gen. 26,3. Deut. 7,8; 29,11—14. I Kron. 16,16. II Kron. 15,14.15. Jer. 11,3—5'. Ez. 16,8. Łuk. 1,73—75). Bądźmy Jemu wierni (Obj. 2,10), jak On jest wierny (I Kor. 1,9. II Tym. 2,11—13).

B). ŚLUBOWANIE

W sensie biblijnym ślub jest to obietnica złożona przed obliczem Bożym.

I. Śluby w Starym Testamencie (I. A.) Przykłady ślubowania

a) Patriarcha Jakub składa „komercjalny ślub", zgodnie z późniejszą łacińską mak­symą: „do ut des" (daję, abyś dał):

„I złożył tam Jakub ślub, i powiedział: Jeżeli Bóg będzie ze mną i będzie mnie strzegł w drodze, w którą się udaję i da mi chleb na pokarm i szatę na odzienie, i powrócę w pokoju do domu ojca mego, to Pan będzie Bogiem moim... i ze wszystkiego, co mi dasz, będę ci dawał dokładnie dziesięcinę" (Gen. 28,20—22. por. Gen. 31,13),

b) Sędzia Jefte w sposób nieprzemyślany i pochopny złożył ślub i musiał spełnić swą obietnicę (Sędź. 11,30—40),

c) Ślub złożyła Anna, matka Samuela, modląc się o męskiego potomka, i dotrzy­mała słowa (I Sam. 1,11.21—28),

d) Ślub złożyła również matka króla Lemuela (Przyp. Sal. 31,1.2),

e) Król Dawid także wspomina o ślubach, które złożył wobec swego Pana (Ps. 61,9; 132,2—5), a co ślubował, to spełnił (Ps. 22,26; 56,13; 61,9),

f) Jonasz we wnętrznościach ryby złożył ślub i spełnił, co ślubował (Jonasz 2,10).

(I. B.) Szczegółowe przepisy dotyczące ślubów (Lev. 27 r.)

a) Śluby jako ofiara (Lev. 7,16; 22,18—23; 23,38; 27,2—12. Num. 15,8; 29,39. Deut. 12,6.11.17.26)

b) Śluby jako zobowiązanie (Num. 30 r.)

c) Śluby NAZYREATU (Num. 6 r.)

(hebr. nazir — poświęcony Panu — Num. 6,2.8). Nazyrejczyk (nie wolno mylić z Nazarejczykami, zwolennikami Jezusa z Nazaretu — por. Mat. 2,23. Łuk. 2,39. Mat. 4,13; 21,11; 26,71. Jan. 1,45; 18,5; 19,19. Dz. Ap. 2,22;

3,6; 4,10; 24,5) na okres trwania ślubu zobowiązywał się:

1. nie używać alkoholu (w. 3.4),

2. nie strzyć włosów (w. 5),

3. nie zbliżać się do osób zmarłych (w. 6 i 7). Biblia wymienia kilku Nazyrejczyków:

— Samson (Sędź. 13,4—14),

— Samuel (I Sam. 1,11),

— Jan Chrzciciel (Łuk. 1,13—17). d) Śluby REKABITÓW (Jer. 35)

Rekabici należeli do pokolenia Kenitów (I Kron. 2,55). Pozostawali wierni Jedynemu i Żywemu Bogu, nigdy nie pili wina (Jer. 35,6.8.14) oraz wyznawali, że są „gośćmi i przychodniami na ziemi" (Jer. 35,7.9.10. por. Hebr. 11,13). Jeden z człon­ków rodu imieniem Jonadab, syn Rekaba (II Król. 10,15—23), nadał im swoiste prawo (Jer. 35,6—8).

(I. C.) Składanie ślubowania

a) Stary Testament zachęca do składania ślubów (Ps. 65,2; 76,12. Iz. 19,21) i do spełniania ich (Deut. 23,21—23. Joba 22,27. Ps. 50,14; 65,2; 66,13—15; 116,14.18. Przyp. 20,25. Kazn. 5,3.4),

b) Izrael składał śluby (np. Num. 21,2.3),

c) Bóg nakazał, aby złożonego ślubu dotrzymać (Deut. 23,22—24. Ps. 65,2).

(I. D.) Fałszywy ślub

a) Absalom złożył fałszywy ślub (II Sam. 15,7—10),

b) Ślub nieczystych jest obrzydliwością (Deut. 23,19. Przyp. 7 r. zwł. w. 14. Jer. 44,17.25. Mai. 1,14)

II). Śluby w Nowym Testamencie

a) O ślubach mówi Pan Jezus Chrystus (Mat. 15,5.6. Mar. 7,10—13),

b) Apostoł Paweł w Kenchreach „dał ostrzyc sobie głowę, bo uczynił ślub" (Dz. Ap. 18,18), podobnie w Jeruzalem uczynił ślub i poddał się obrzędowi oczysz­czenia wraz z czterema innymi osobami (Dz. Ap. 21,23—27),

c) Szczególnym ślubem sprzysiężenia powiązanym z przysięgą związała się grupa ponad czterdziestu żydowskich spiskowców, że nie będą ani jedli, ani pili, do­póki nie zabiją Pawła (Dz. Ap. 23,12—21),

d) Herod Antypas ślubował pod przysięgą dać córce Herodiady to, czego będzie żądała (Mat. 14,6—10).

NAJWAŻNIEJSZY ŚLUB

Największym ślubem jest narodzenie na nowo i przyjęcie Pana Jezusa Chrystusa jako swojego osobistego Zbawiciela (Jan. 3,3—7. II Kor. 11,1—3). On, nasz Nie­biański Oblubieniec zawsze dochowuje wierności (Mar. 3,14). I Kor. 1,9. Hebr. 13,5.6. Obj. 3,14).

C). Z A K L Ę C I A

W szerszym znaczeniu zaklęciem nazywa się powoływanie się na jakąkolwiek powagę moralną, by daną osobę (grupę osób) pobudzić dla dobra jakiejś sprawy. Dlatego zaklinano się na ojczyznę, honor, matkę, ojca, rodziców, przodków itp. W ścisłym znaczeniu zaklinaniem nazywa się wzywanie Imienia Bożego, aby przez Jego część albo obawę przed Nim skłonić do spełnienia jakiegoś dobra lub zaprzestania zła. (W przekładzie Biblii Gdańskiej zostało użyte staropolskie określenie — „poprzysięgać", w nowym przekładzie — „zaprzysiąc" zobowiązać").

I). Zaklęcia w Starym Testamencie

a) zaklinania użył Abraham w związku z posłaniem sługi do Haranu (Gen. 24,8.37—41),

b) Jakub zaprzysiągł Józefa odnośnie do swego pogrzebu (Gen. 50,5.6.25. por. Ex. 13.19),

c) zaklinano przysięgającego w przypadkach tzw. prawa podejrzenia (Num. 5,21),

d) S auł zaprzysiągł lud, aby nie spożywał przed zakończeniem bitwy (I Sam. 14,24.27.28).

e) Salomon zaprzysiągł Semeja, aby nie opuszczał Jeruzalem (I Król. 2,42),

f) Achab zaklinał proroka Micheasza (I Król. 22,16. II Kron. 18,15),

II). Zaklęcia w Nowym Testamencie

W Nowym Testamencie zaklęcia występują w formie rozkazu, prośby i zaprzeczenia.

(II. A.) Zaklęcia w formie rozkazu

a) Kajfasz używa zaklinania w czasie procesu Chrystusa (Mat. 26,63),

b) synowie Scewy używają zaklinania przy samowolnych egzorcyzmach (Dz. Ap. 19,13—17).

(II. B.) Zaklęcia w formie prośby

a) Apostoł Paweł w formie zaklinania prosił wierzących, aby życie swe poświę­cili w ofierze Bogu (Rz. 12,1),

b) Apostoł Paweł zaklinał wierzących, aby ich życie było godne Boga (I Tes. 2,12),

c) Apostoł Paweł zaklinał także, aby jego list był odczytany wszystkim braciom (I Tes. 5,27),

d) Apostoł Paweł zaklinał również, aby nie wdawać się w spory o słowa (II Tym. 2,14),

e) i w końcu. Apostoł Paweł zaklinał Tymoteusza, aby głosił Słowo i był w po­gotowiu w każdy czas (II Tym. 4,1.2).

(II. C.) Zaklęcia w formie zaprzeczenia

— Zaparcie się Piotra (Mat. 26,74. Mar. 14,71). 6).

GRZECHY SZCZEGÓLNE PRZECIWKO IMIENIU BOGA A). PRZEKLEŃSTWA — ZŁORZECZENIA

Przeklinać, czyli złorzeczyć jest to życzyć bliźniemu coś złego. Do przekleństw zalicza się przezwiska, obelgi i ordynarne słowa. Przekleństwa dlatego są grzechem, ponieważ zawsze są połączone z życzeniem bliźniemu nieszczęścia. Przekleństwa — złorzeczenia są szczególnie grzeszne, ponieważ stanowią zbiorowe przestępstwo przeciwko 3, 6 i 9 przykazaniu, i wprost lub domyślnie używa się Imienia Bożego, aby komuś źle życzyć.

I). Stary Testament

(I. A.) Przykłady złorzeczenia

a) Dawid złorzeczył złym ludziom (I Sam. 26,19), a następnie górom Gilboe (II Sam. 1,21),

b) Semej złorzeczył Dawidowi (II Sam. 16,5—13),

c) Job i Jeremiasz przeklinali dzień swego narodzenia (Job. 3,1—16. Jer. 15,10;

20,14—18),

(I. B.) Stosunek Zakonu do złorzeczenia

a) Stary Testament piętnuje przekleństwo (Gen. 27,29. Ex. 21,17; 22,28. Lev. 20,9. Num. 24,9. Job. 31,30. Ps. 10,7. Kazn. Sal. 10,20. Przyp. Sal. 20,20;

b) Jedyne uzasadnione przekleństwo posiada Zakon z powodu grzechu ludzkiego (Deut. 21,22.23. por. Gal. 3,10.13. Deut. 27,12—26; 28,15—20; 29,19.26. Przyp. Sal. 28,27. Iz. 65,15. Jer. 44,12. Dań. 9,11. Mai. 2,2; 3,24),

c) kapłani mieli prawo stosować tzw. wodę przekleństwa w oparciu o zakon podejrzenia (Num. 5,11—31).

II). Nowy Testament

a) Pan Jezus Chrystus powiedział: „Błogosławcie tym, którzy was przeklinają..." (Łuk. 6,28. por. Mat. 5,43—46; 10,24.25). Najlepszym przykładem takiego postępowania był sam Pan Jezus Chrystus (I Piotr. 2,23. Łuk. 23,34) oraz Jego naśladowcy (Dz. Ap. 7,60. II Tym. 4,16),

44 b) Pan Jezus Chrystus przeklął jedynie nieurodzajne drzewo figowe (Mar. 11,12—14.20.21),

c) Apostoł Paweł w podobny sposób wyraża swój stosunek do przekleństwa:

„Błogosławcie tych, którzy was prześladują, błogosławcie, a nie przeklinajcie" (Rz. 12,14. ), a w innym miejscu mówi: „... spotwarzają nas, my błogosławimy, prześladują nas, my znosimy, złorzeczą nam, my się modlimy... (I Kor. 4,12.13),

d) Apostoł Paweł tylko dwukrotnie użył przekleństwa:

— w stosunku do ludzi, którzy nie miłują Pana Jezusa i Jego przyjścia (I Kor. 16,22)

— w stosunku do zwiastunów fałszywej ewangelii (Gal. 1,8.9),

e) Apostoł Piotr zalecał błogosławić, a nie przeklinać (I Piotr. 3,9),

f) Apostoł Jakub w tej kwestii również wypowiada się kategorycznie (Jak.3,9-11)

Stary Testament kończy się groźbą przekleństwa (Mal. 3,24), Nowy Testa­ment natomiast kończy się błogosławieństwem łaski (Obj. 22,21).

B). K L Ą T W A

Pierwotnie pojęcie klątwa (hebr. cnerem) określało osobę lub przedmiot ślubo­wany Bogu, następnie osobę (grupę osób) lub rzecz przeznaczoną przez Boga na zagładę.

W czasach hellenistycznych (Septauginta) klątwa (cherem) jest odpowiednikiem greckiego ANATEMA, i oznacza pierwotnie przedmiot przeznaczony dla Boga, a następnie oznacza przekleństwo rzucone przez Boga lub w Imieniu Boga z przeznaczeniem na zagładę. Tak więc pojęcie klątwa (hebr. cherem, gr. anatema) w Piśmie Świętym posiada trzy zasadnicze znaczenia:

1. osoba lub rzecz ślubowana Bogu (Lev. 27,28. Joz. 6,19. Num. 18,14),

2. osoba lub rzecz przeznaczona przez Boga na zagładę (Lev. 27,29. Deut. 7,25.26;

13,16—18. Joz. 6,17.18.21. Joz. 9—13 r.),

3. sam akt przeznaczający kogoś lub coś "na zagładę, dokonany jako ślub (Num. 21,3. Przyp. 3,33. Mai. 3,9. Dz. Ap. 23,12—14. Rz. 9,3).

I). Przykłady klątwy w Starym Testamencie

a) Noe rzucił klątwę na wyrodnego syna Chama (Gen. 9,25),

b) Pariarcha Jakub wypowiedział klątwę pod adresem Symeona i Lewiego (Gen. 49,6.7),

c) Jozue rzucił klątwę na tych, którzy będą chcieli odbudować Jerycho (Joz. 6,26. por. I Król. 16,34),

d) Elizeusz wyrzekł klątwę na niesforne dzieci w Betel (II Król. 2,23.24).

II). Przykłady klątwy w Nowym Testamencie

a) Żydzi wyklinali z synagogi wszystkich, którzy opowiedzieli się za Chrystusem (Jan. 9,22).

b) 40 Żydów związało się klątwą (złożyli fałszywy ślub i nałożyli na siebie przekleństwo, gdyby nie spełnili postanowienia) (Dz. Ap. 23,12—14),

c) apostołowie polecali obłożyć klątwą (wykluczyć ze Zboru), w przypadku gdy wszystkie środki porządkowe i dyscyplinarne zawiodły (I Kor. 5,5;

16,22. I Tym. 1,19.20).

C). BLUŹNIERSTWO

Bluźnierstwo jest to szydzenie, lżenie, urąganie Bogu, Jego Imieniu oraz Jego czci. Słowo „bluźnić" pochodzi od słów: pluć, bluzgać, obrzucać śliną. Bluźnierstwo jest grzechem szatańskim (Obj. 13,6).

I). Bluźnierstwo w Starym Testamencie

ł śmierć (Lev. 24,10.16),

b) Korę zbezcześcił Imię Pana i zginął (Num. 16,30),

c) Izraelici bluźnili Imieniu Bożemu (Lev. 19,12. Num. 14,11.23. Deut. 31,20. Neh. 9,18. por. Ex. 32 r. Iz. 5,24),

d) synowie Heliego znieważali Pana (I Sam. 3,13), i zginęli (I Sam. 4,11),

e) Goliat bluźnił Imieniu Bożemu (I Sam. 17,25.26 por. II Sam. 21,20),

Zakon upominał, aby nie bluźnić Imieniu Bożemu (Ex. 22,27).

II). Bluźnierstwo w Nowym Testamencie

a) Panu Jezusowi Chrystusowi bluźniono w czasie Jego ziemskiej działalności, procesu sądowego i ukrzyżowania (Mat. 9,34; 10,25; 12,24—32. Mar. 7,22. Jan. 7,20; 8,48; 9,24. Mat. 27,39—44.47—49. Łuk. 22,63—65).

b) Pana Jezusa Chrystusa posądzano o bluźnierstwo (Mat. 9,2—5; 26,65—67. Mar. 2,7. Jan. 5,18; 10,33),

c) Szczepanowi zarzucano bluźnierstwo (Dz. Ap. 6,11—13), a Pawłowi bezczesz­czenie świątyni (Dz. Ap. 21,28; 24,6),

d) Hymeneusz i Aleksander należeli do grona bluźnierców (I Tym. 1,20),

e) inni znów bluźnili mocom i istotom anielskim (II Piotr. 2,10. Judy 8—10),

f) Przyczyną do bluźnierstwa może być grzeszne i niewłaściwe życie naśla­dowców Chrystusa (I Tym. 6,1. Tyt. 2,5. Jak. 2,7),

g) Bluźniercy urągania i bluźnierstwa kierowali:

1. przeciwko Bogu (Lev. 24,11. Iz. 53,5. Dań. 3,29. Rz . 2,24),

2. przeciwko Synowi (Mat. 15,29. Łuk. 22,65),

3. przeciwko .Duchowi Świętemu (Mar. 3,29. Łuk. 12,10. Mat. 12,31),

4. przeciwko Słowu Bożemu (Tyt. 2,5),

5. przeciwko Nauce Apostolskiej (I Tym. 6,1),

6. przeciwko Zborowi Pańskiemu (Obj. 2,9),

7. przeciwko mocom i istotom anielskim (II Piotr. 2, 10. Judy 8—10). h) ludzie bluźnierczy są znakiem czasów ostatecznych (II Tym. 3,2), i) w czasie okropnych plag wielkiego ucisku ziemia będzie przepełniona bluźnierstwem (Obj. 13,1.5.6; 16,9.11.21; 17,3).

Podczas gdy cały grzeszny świat przepełniony jest bluźnierstwem (Rz. 3,13—18), Oblubienica Chrystusowa, oczekująca na Jego wspaniałe przyjście, zgina swoje kolana i serca przed Imieniem Tego, który jest ponad wszystkim, na niebiosach i na ziemi, i pod ziemią (Fil. 2,9—11). W wieczności zaś Imię Jego zbawieni nosić będą na czołach. (Obj. 22,4).

D). PROFANACJA IMIENIA „JEHOWA"

W ostatnich latach Imię JAHWE w szczególny sposób zostało wystawione i narażone na profanację (zbezczeszczenie) w opinii publicznej z powodu nierozumnej propagandy religijnej używającej określenia „Jehowa". Na szczęście to zniekształcone i przekręcone Imię „Jehowa" nie jest prawdziwym Imieniem Boga, ponieważ Jego prawdziwe Imię brzmi JAHWE.

Używając określeń „Jehowcy", „Jehowici" itp. ludzie nie zdają sobie zapewne sprawy z tego, że uwłaczają świętemu Imieniu Boga.

Duch Święty przewidział to i podyktował słowa, które są zapisane na kartach Świętej Księgi: „Albowiem z waszej winy, jak napisano, poganie bluźnią Imieniu Bożemu" (Rzym. 2,24).

Ty zaś, bracie i siostro, i drogi przyjacielu, dołącz swój głos do wspólnego hymnu niezliczonych rzesz istot anielskich, i zbawionych dzieci Bożych, i za nie­skalanym i doskonałym przykładem Pana Jezusa Chrystusa zawołaj:

„Ojcze nasz, który jesteś w niebie,

święć się imię Twoje"

---