BJ JAMES

Siódme niebo

PROLOG

Hunter Slade spojrzał na szkicownik, który trzymał w dłoniach. Narysowana przez niego twarz nie przypominała typowego ciemnomiedzianego oblicza Czerokeza. Jasna skóra, złociste włosy i miękkie rysy świadczyły o europejskim pochodzeniu sportretowanej osoby. Hunter dodał jeszcze jedną linię, kładąc na rozkwitłe w uśmiechu usta ledwo uchwytny wyraz smutku.

- Tak - podsumował swe dzieło. Po raz kolejny nie mógł się nadziwić, jaki kaprys natury pozwala mu dostrzegać wyraźne rysy i linie tworzące tę uroczą twarz. Z niechęcią odłożył szkicownik. Nie dlatego bynajmniej, że rozczarował go rezultat. Odmalował bowiem na tej twarzy aż za dobrze wyraz cichego dostojeństwa, nieśmiałą tęsknotę ukrytą w uśmiechu, lęk i smutek.

Wstał i rozejrzał się po pracowni. Jeszcze raz rzucił okiem na swoje rzeźby, które wkrótce miały wyruszyć w drogę do Brighton. W tamtejszym muzeum staną się częścią najważniejszej wystawy jego dzieł. Te najbardziej drogocenne i kruche zamierzał zapakować własnoręcznie.

Ale nie teraz. Praca ta wymagała bowiem wielkiego skupienia, a w tej chwili Hunter nie był spokojny. Niepokój, który dręczył go od jakiegoś czasu, sprawiał, że nie panował już nad sobą. Nie mógł nawet usiedzieć na miejscu. Miął uczucie, jak gdyby ściany chciały go udusić. Przez głowę przemknęła mu myśl, że pewnie tak wygląda życie tygrysa w klatce. Uśmiechnął się kwaśno. Tygrysy mają przynajmniej tyle zdrowego rozsądku, że same nie budują sobie klatek.

Znużony wyszedł z pracowni. Przed nim rozpościerała się panorama gór. Na tle odległego masywu Apallachów widniał park narodowy Great Smokies, własność wszystkich obywateli Stanów Zjednoczonych.

W głębi serca Hunter był pewien, że mieć coś, to tyle, co kochać to, a nie posiadać, i w tym sensie każdy grzbiet góry rysujący się na horyzoncie i każda dolina otulona miękko cieniami należały do niego. Tutaj bowiem, w tym szczególnym miejscu, które Czerokezi nazwali krainą tysiąca dymów, czuł się naprawdę w domu.

Wśród tych poszarpanych szczytów, zdających się sięgać nieba, znalazł wytrwałość. W magii niebieskich mgieł - ukojenie. W odgłosach lasu, spotęgowanych ciszą, brzmiała harmonia. Wilgotna woń tętniącej życiem przyrody powodowała odrodzenie ducha. We wspaniałości monolitów, niszczonych przez wiatr i wodę od dwustu milionów lat, odnalazł siebie. Podzielał samotność tych okazałych strażników. Zawsze dodawali mu otuchy. Ale nie teraz.

- Nie bądź głupcem, Slade. - Jego słowa zabrzmiały głuchym echem w całkowitej ciszy. Spróbował pójść za głosem rozsądku i zatopić się w zachwycie nad wspaniałością zachodzącego słońca, jednak nie mógł uwolnić się od wizerunku twarzy kobiety.

Niebo stało się płótnem, na którym wyobraźnia stworzyła jej obraz. Błękit horyzontu stał się błękitem oczu. Blask słońca rumieńcem policzków. Sunące chmury cieniami głębokiego smutku. Wcześniej tylko raz czuł równie silny pociąg do zachwycającej twarzy, uśmiechu, kobiecego wdzięku. Tylko raz.

Przez życie Huntera przewinęło się wiele kobiet. Z reguły były to związki, w które nie angażował się emocjonalnie. W pewnym momencie jednak zjawiła się kobieta wyrafinowana i doświadczona i rozbiła skorupę obojętności, otaczającą jego młodą duszę. Zauroczyła go na tyle, że w końcu oddał się jej całym sercem. Wtedy podstępna gra kobiety nagle skończyła się. Miłość Huntera stała na przeszkodzie w jej dążeniu do sławy i sukcesu.

Była pierwszą kobietą, która prześladowała jego myśli i sny. Postanowił, że będzie ostatnią. Zamknął się w sobie, jego serce zamieniło się w kamień. Kobiety przestały go interesować. Aż do tej chwili.

Nie! Nie potrzebował bliskości żadnej kobiety. Lecz nawet teraz, gdy sobie to wmawiał, nie mógł uwolnić się od świeżego wspomnienia rysów tej twarzy i słodkiego, bolesnego uśmiechu. Wciągnął głęboki haust powietrza, a jego ciałem wstrząsnął dreszcz.

Zdecydowanym krokiem przemierzył pracownię, słysząc za sobą drwiący głos:

- Dokąd idziesz, Hunterze Slade?

- Do niej - warknął w stronę milczących rzeźb. - Jak skończony głupiec.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Beth Warren przerwała na chwilę pracę. Zapomniała o brudnym stole, który miała uprzątnąć i spojrzała w okno. Była cała mokra od uganiania się między stolikami. Zatęskniła do przytulnego chłodu nocy. Pragnienie to przywołało na jej usta gorzki uśmiech. Przybyła do tego miasteczka zaledwie tydzień temu. Wybrała je zupełnie przypadkowo; bilet autobusowy do niego kosztował niewiele, leżało na uboczu, a poza tym Beth żywiła pewne złudzenia związane z jego nazwą.

Sunshine, czyli światło słońca. Balsam na rany po nieudanym małżeństwie. Ciepło mogące wypełnić pustkę jałowego życia.

Beth odwróciła się w stronę baru. Ostre światło, zapach jedzenia i panujący zaduch przyprawiały ją o mdłości. Minęła już północ i pozostało tylko dwóch klientów. Wkrótce będzie mogła zamknąć i pójść do domu.

- Halo, malutka. Chodź zatańczyć.

Podpity dwudziestoparoletni mężczyzna wstał ze swego miejsca i wyblakłymi, chytrymi oczami bezczelnie lustrował jej ciało. Wzdrygnęła się ze wstrętu, ale równocześnie odczuła ulgę.

Przez ponad godzinę ten typ rozbierał ją wzrokiem, więc spodziewała się najgorszego. Teraz oczekiwanie skończyło się i dlatego poczuła się trochę spokojniejsza, bo lepiej jest stawić czoło kłopotom, niż oczekiwać ze strachem nadciągającej burzy. Przekonała się o tym aż nazbyt dobrze, choć może za późno.

Powstrzymała się jednak od wspomnień. Nie mogła zmienić przeszłości, chociaż bardzo by tego pragnęła. Musiała zająć się teraźniejszością.

Beth powędrowała wzrokiem do drugiego klienta. Ciemny mężczyzna, starszy od młodego zawadiaki, zdawał się być całkowicie zajęty trzymaną w dłoniach filiżanką. Nawet nie podniósł głowy, słysząc gburowate żądanie. Nie ruszy pewnie palcem, aby jej pomóc. Zresztą w czasie małżeństwa z Erykiem Westonem oraz w ciągu kilku miesięcy od ich rozstania, Beth stałą się ekspertem od odpierania zaczepek groźniejszych niż to bezczelne zaproszenie do tańca.

- Chcę tańczyć, a tylko ty jesteś pod ręką. - Jękliwy głos przeszedł w pijacki chichot. - Chyba że zatańczę z tym czerwonym. Indianie umieją tańczyć, no nie, Slade?

Pogarda, która brzmiała w tych słowach, była dla niej ostrzeżeniem. Zdała sobie sprawę, że wpatruje się tępo w jakiś odległy punkt. Spojrzała na stojącego przed nią mężczyznę.

- Podejdź bliżej, kochanie. - Zaśmiał się nieszczerze, pewny siebie, i ogarnął ją lubieżnym spojrzeniem.

Beth wiedziała, że popełniła błąd. Ten napuszony niczym paw nikczemnik zrozumiał jej milczenie jako niepewność lub nieśmiałe zaproszenie.

- Przykro mi, ale nie mam czasu. - Złagodziła ton odmowy, jak tylko zdołała, by nie urazić jego dumy. Obawiała się, że mogłoby to wywołać nieprzewidziane skutki. - Zaraz zamykamy.

- No to co? Zamkniesz później. - Podszedł krok bliżej. Wyciągnął rękę i złapał ją silnie w pasie.

- Nie! - Tym razem Beth była stanowcza i zdecydowanie wyszarpnęła się z objęć, nie pozostawiając miejsca na wątpliwości. Wtedy uśmieszek zniknął mu z twarzy, a na dnie mętnych oczu pojawiły się groźne błyski. Słyszała jedynie urywany świst jego oddechu.

Był tuż przy niej i czuła wyraźnie odór alkoholu. Przełamując odrazę wytrzymywała mężnie jego spojrzenie. Nie ustępowała ani kroku, mając pewność, że jakakolwiek oznaka strachu lub słabości okaże się fatalna w skutkach.

- Kelnerka - usłyszała nieoczekiwanie miękki głos. - To samo proszę.

Beth poczuła ulgę. Obchodząc pijanego młodzieńca chwyciła dzbanek kawy i podeszła do stolika, przy którym czekał drugi klient. W ciągu tygodnia jej pracy w tym przydrożnym barze ciemny, cichy mężczyzna był tu dwa razy. Siadał przy stoliku blisko wyjścia, zamawiał tylko kawę i dawał wysokie napiwki. Szybko zwrócił jej uwagę masywną budową, surowymi, regularnymi rysami twarzy i cichym zamyśleniem. Traktowała go jednak tak jak innych klientów, z uprzejmą rezerwą. Gdy napełniała teraz filiżankę, zauważyła, że nawet kiedy siedział, nie przewyższała go wzrostem. Miał szerokie ramiona, skóra opinająca ściśle wysokie policzki była mocno opalona. W bujnej gęstwinie czarnych włosów gdzieniegdzie widniały srebrne pasemka.

Wcześniej nie zwróciła na to uwagi, ale obelga młodzieńca uświadomiła jej, że ten mężczyzna ma kolor skóry typowy dla Indianina. Nie miało to dla niej znaczenia, była mu po prostu wdzięczna za wybawienie z kłopotu.

- Dziękuję - szepnęła mu cicho do ucha.

Skinął uprzejmie głową i Beth zdziwiła się własnemu uczuciu rozczarowania. Chciała usłyszeć jego opanowany głos, dźwięczny, głęboki i kojący. Dziwaczne złudzenie! Przecież prosił ją tylko o filiżankę kawy.

Teraz zbywa ją milczeniem, pozostawiając własnemu losowi. Być może sądzi, tak jak inni, że ona celowo okazuje niechęć do zalotów mężczyzn, aby ich bardziej prowokować.

Beth z westchnieniem odwróciła się od nieznajomego. Nie był pierwszym, który przypuszczał, że w głębi duszy podobały się jej zaczepki ze strony mężczyzn. Wcześniej takie posądzenie nie zrobiłoby na niej wrażenia. Tym razem jednak, z nie wyjaśnionych powodów, bardzo się przejęła.

- Jestem chyba szalona! - wyszeptała. Jak mogła bowiem wyjaśnić fakt, że obchodziła ją opinia jakiegoś mężczyzny, którego widziała dwa razy w życiu i być może już więcej go nie ujrzy? - To na pewno szaleństwo! - powtórzyła.

Wzięła się w garść i prześliznęła obok stolika, przy którym siedział podpity młodzieniec. Wszelka nadzieja, że ostygła już jego namiętność, prysła w momencie, gdy szybkim ruchem złapał ją ponownie w pasie i przyciągnął brutalnie do stolika.

- Puść mnie - powiedziała spokojnie, nie zwracając uwagi na to, że oparzyła sobie rękę kawą.

- No przecież chcesz czegoś innego, słodziutka.

Stała bez ruchu w uścisku jego ramion starając się opanować gniew. Nie chciała sprowokować go do szarpaniny, więc pozwalała, by jego palce posuwały się po jej brzuchu.

- Już miałeś dość uciechy, puść mnie.

Jego hałaśliwy chichot pozbawił ją nadziei na szybkie uwolnienie.

- Nie chcesz tańczyć... - przyciągnął ją do siebie - więc może mi usłużysz?

- Wypiłeś już dość piwa - odrzekła ostro.

- A kto mówi o piwie? - Czuła na twarzy jego gorący, wilgotny oddech. - Wiesz dobrze, czego chcę. - Zachichotał znowu i palcami powędrował do jej piersi.

Bez chwili wahania, chłodno i z rozmysłem, Beth wylała resztki parującej kawy na jego spodnie.

Przez sekundę wpatrywał się w nią, jakby nie rozumiejąc, co się stało. Potem wolnym ruchem schylił głowę i spojrzał bez słowa na powiększającą się brązową plamę. Krzyknął z bólu i zabrzmiało to jak ryk wściekłego zwierza. Brutalnie rzucił ją na kontuar. Z hukiem przewrócił stół. Ból i wściekłość dodawały mu sił, a ruchy czyniły niewiarygodnie szybkimi. Zacisnął palce na jej gardle, dusząc i szarpiąc gwałtownie.

W ostatnim momencie świadomości Beth zobaczyła prawdziwe szaleństwo na wykrzywionej twarzy. W następnej chwili zapadła w ciemność.

Podłoga była twarda i zimna. Beth z wolna przychodziła do siebie, lecz nie mogła zebrać myśli. Miała obolałą twarz, rozbite szkło raniło ramiona. Pragnęła, by nieświadomość wróciła. Jednak wiedziała, że nie wolno jej do tego dopuścić.

Z wysiłkiem spróbowała usiąść prosto i uniosła powieki, pod którymi ciążyły krople łez. Wytarła je wierzchem dłoni. Starała się skupić, ale widziała wnętrze baru jakby przez mgłę. Po chwili silne ukłucie bólu w boku przywróciło jej pełną świadomość.

Nikt już jej nie zagrażał. W barze panowała złowroga cisza, którą w końcu przerwał melodyjny głos.

- Mały Billy Archer, chłopak z Sunshine, powrócił z wielkiego miasta i nic się nie zmienił. Wciąż lubisz znęcać się nad słabszymi od siebie? Dlaczego nie spróbujesz się ze mną, Billy? Mój wzrost nie powinien cię zniechęcać. Przecież jesteś twardzielem. Przed chwilą to udowodniłeś. - Głos zabrzmiał dźwięcznie i pięknie, pomimo dającej się w nim usłyszeć groźby.

Beth zadrżała, jednocześnie rozkoszując się magicznym czarem, jakim ten głos emanował. Obrazy i myśli zaczęły się stopniowo układać w jej głowie i wtedy zdała sobie sprawę, że napastnik wciąż stoi nad nią w wyczekującej pozycji. Ciemna plama na jego dżinsach nazbyt wyraźnie przypominała całą historię. Zastanowiła się nad jego nazwiskiem: Archer. Słyszała przecież, że tak nazwał go ten piękny głos.

Za Archerem stał mężczyzna o ciemnej skórze i włosach. Slade? Z trudem zbierała rozproszone myśli. Tak. To Slade mówił w ten hipnotyzujący sposób. Chrapliwym półszeptem, ale bardziej rozkazującym niż krzyk, równie uwodzicielskim, jak niebezpiecznym.

Słuchając tego głosu Beth czuła irracjonalną potrzebę, żeby krzyknąć do Archera i ostrzec go, że musi uciekać. Sama też chciała biec. Gdy opadła ponownie na podłogę, wyczerpana wysiłkiem, zastanowiła się, czy uciekałaby od Slade'a, czy też pobiegłaby prosto do niego? Nie mogła odpowiedzieć na to pytanie, zrobiło się jej słabo i wkrótce o nim zapomniała.

W półśnie słyszała głosy mężczyzn. Slade mówił wolno i melodyjnie, Archer bełkotał przestraszony. Stała się mimowolnym słuchaczem ich rozmowy.

- Podejdź bliżej, mały, no podejdź.

- Nie wtrącaj się, Slade. To nie twoja sprawa.

- Częściowo to małe przedstawienie zrobiłeś specjalnie dla mnie, no nie? Dlatego to również moja sprawa.

- Nie przestraszysz mnie. I tak nie uderzysz. Boisz się.

- Naprawdę?

- Pójdziesz do więzienia, tak jak kiedyś.

- Czyżby?

- Ty czerokeski pomiocie! Głupku!

- Powiedziałeś głupku, Billy? Czy zapomniałeś, że mężczyzna, który ostatnio tak mnie nazwał, nie odzywał się później do nikogo przez dłuższy czas?

- Nie przestraszysz mnie.

- Na pewno?

- Nie! - krzyknął.

- Kłamiesz, mój Billy.

- Skąd możesz wiedzieć...

- Wiem i już. A teraz - przymilny ton zamienił się w rozkaz - zabieraj się stąd! Aha, jeszcze jedno, Billy... - Beth usłyszała niski, pełen czaru śmiech - sądzę, że powinieneś zostawić tę damę w spokoju. Następnym razem znowu możesz nie mieć szczęścia i również nie ujdzie ci to na sucho.

- Niech cię diabli, Slade! - Przekleństwo zamieniło się w jęk bólu przerwany trzaśnięciem drzwiami.

Cisza, błogosławiony spokój. Zbliżające się kroki. Ciepłe dłonie, dotykające jej głowy i szyi. Ożywczo i delikatnie pomasowały jej policzek, po czym powędrowały po całym ciele, przesuwając się po ramionach, piersiach, brzuchu. Chciała otworzyć oczy, ale nabrzmiałe łzami powieki były szczelnie zaciśnięte.

- Bert! - usłyszała, jak wołał w stronę kuchni. - Ogłuchłeś, Bert? Gdzie jesteś?

- Nie ma go tu - zdołała powiedzieć Beth, zachwycona, że może już mówić. - Jego córka... dziecko.

- Jesteś sama? - Zaklął pod nosem. - Mało brakowało, a wcale by mnie tu nie było. Dobrze się stało, że zmieniłem zdanie.

Beth próbowała skinąć głową i szczerze tego pożałowała. Skrzywiła się z bólu i leżała spokojnie, pragnąc ujrzeć jego twarz.

Powietrze zawirowało i usłyszała odgłosy oddalających się kroków. Uświadomiła sobie, że jeszcze przed chwilą wokół niej unosił się zapach tak delikatny, jak na łące pełnej ziół i kwiatów. Zatęchły barowy zaduch wydał jej się teraz nieznośny, zatęskniła do niedawnej świeżości. Wkrótce znów ją poczuła, gdy mężczyzna pochylił się nad nią.

- Znalazłem to w kuchennej apteczce. - Położył maść na oparzony nadgarstek i owinął go gazą. Potem ciepłą wilgotną szmatką przeciągnął delikatnie po zaciśniętych powiekach.

- Przepraszam. Nie chciałam płakać.

- To nie łzy, moja mała. Zranił cię swoim sygnetem.

- Zranił? - Zastanowiła się. W głowie miała mętlik.

- Tak, gdy cię uderzył. To mała ranka, na szczęście. - Głos Slade'a opływał ją kojącym ciepłem potęgując zbawienny wpływ wprawnych dłoni. Czuła spokój nawet wtedy, gdy zmienił się w głuchy pomruk. - Okazał się dla mnie za szybki. Zanim zorientowałem się, że nie żartuje, miał spodnie zalane kawą, a ty leżałaś na podłodze.

- Nigdy nie widziałam takich dziwnych oczu - wyszeptała, wspominając ich dziki blask. - Takie wyblakłe.

- Leż spokojnie i spójrz na mnie. - Usłyszała delikatną melodię w tym nakazie. - Chciałbym zobaczyć kolor twoich oczu.

Ostrożnie uniosła powieki. Choć był tak blisko, jego rysy zacierała lekka mgiełka. Ze spojrzenia czarnych oczu emanował spokój i głęboka tęsknota. Tęsknota? Za czym?

Chciała się uśmiechnąć, ale kosztowałoby ją to zbyt wiele wysiłku.

- Nie mam wstrząsu mózgu - wyrzuciła z siebie zdławionym głosem. - Archer tylko mnie przewrócił.

- Są niebieskie i piękne - powiedział, jak gdyby w tej chwili kolor jej oczu był dla niego najważniejszy. Odwrócił od niej wzrok i dodał: - Zapewne nie masz wstrząsu mózgu i nie sądzę, żebyś miała złamane żebra. Ale dla pewności powinnaś się przebadać. W Sunshine nie ma lekarzy, ale jest kilku w pobliskim miasteczku.

- Tym razem nie mam złamanych żeber.

- Tym razem? - Otworzył oczy ze zdziwienia. - Co piękna kobieta mogłaby wiedzieć o złamanych żebrach?

- Wystarczająco dużo.

- Czy jesteś lekarzem, ukrywającym się w Sunshine?

- Wcale się nie ukrywam - odparowała.

Z trudem usiadła na podłodze i zdała sobie sprawę, że dobrze zrozumiał jej zwięzłą odpowiedź, a teraz z niej pokpiwa.

- Jestem zwyczajną kelnerką, która jest więcej niż wdzięczna za pańską pomoc, panie Slade.

- Po prostu Hunter, Hunter Slade.

- Dziękuje ci, Hunterze Slade - powiedziała poważnie. - Cieszę się, że tu byłeś. Nie doceniałam Archera.

- Znasz go?

- Ty mi go przedstawiłeś - odrzekła.

Poczuła się głupio, siedząc na podłodze i rozmawiając z obcym mężczyzną, spróbowała więc wstać.

- Uważaj. - Podał jej ramię i pomógł stanąć na nogi. Spróbowała zrobić krok do przodu, ale nagle zakręciło jej się w głowie. Podtrzymał ją za ramiona i roześmiał się dźwięcznie.

- Nie spiesz się tak bardzo. Przez chwilę będzie kręciło ci się w głowie, ale to przejdzie. Do jutra, nie licząc oczywiście napuchniętego nadgarstka, stłuczonych kilku żeber i podbitego oka, będziesz czuła się jak nowo narodzona.

- Wiesz o tym z doświadczenia? - Obrzuciła spojrzeniem jego masywną sylwetkę. Był wyższy i potężniejszy, niż myślała.

Hunter Slade po raz pierwszy przyjrzał się uważnie stojącej obok kobiecie. Wcześniej musiał się zadowolić ukradkowymi spojrzeniami. Spod opuszczonych rzęs obserwował, jak uwijała się między stolikami.

Silne kształtne uda, widoczne pod obcisłą spódniczką, wąskie biodra poruszające się w podświadomym rytmie, piersi zbyt pełne dla tak wysmukłej sylwetki, kaskada złocistych włosów opadających swobodnie na ramiona. Uśmiech promienny jak słońce, skrywany w cieniu smutku.

Nie wiedział, jak się nazywa, skąd przybyła ani dokąd zmierza. Nie dbał o to. Lubił po prostu na nią patrzeć. A czasami zastanawiał go jej smutek.

- Czy powiedziałam coś nie tak?

- Nie - zaprzeczył szybko. - Dlaczego ci to przyszło do głowy?

- Milczałeś tak długo. - Przerwała. - Nie chciałam być wścibska.

- Ależ nie byłaś. Moja przeszłość jest tu dobrze znana. Jeśli o niej nie słyszałaś, to jakiś uczynny obywatel na pewno ci o niej opowie. Wtedy zrozumiesz, że rzeczywiście mówię na podstawie własnego doświadczenia. - Przez jego słowa przebijała się gorycz i cierpienie. - Przeżyłem w swoim życiu jedną czy dwie knajpiane burdy.

Beth zdusiła w sobie nagłą potrzebę, aby go dotknąć, zaofiarować ukojenie. Nie odważyła się jednak. Był obcym człowiekiem i nic o nim nie wiedziała. Przyszedł jej z pomocą i była mu wdzięczna, ale co mogła zaoferować w zamian? Przyjaźń? Uczucie? Wierność? Z czasem wzgardzi tym wszystkim i odrzuci w taki sam sposób, jak zrobił to Eryk.

- Już dawno powinnaś zamknąć bar - powiedział Hunter trochę obcesowo, jak gdyby to odkrycie wytrąciło go z równowagi. - Czy mogę w czymś pomóc?

- Wszystko zajmie zaledwie kilka minut.

- Poczekam.

- Nie ma potrzeby. Jestem pewna, że Archer nie będzie mnie więcej niepokoił. Nie wiem doprawdy, co bym bez pana zrobiła, panie Slade. - Beth z uśmiechem wyciągnęła rękę.

- Hunter - poprawił, ściskając jej dłoń. Spojrzał na nią przeciągle.

Nie umknęło jego uwagi gwałtowne falowanie piersi, kiedy delikatnie pogładził jej palce. Rozmarzonymi oczami wpatrywał się w policzki, na które pomału wpływał rumieniec. Była pociągającą kobietą. Należało jej się nie tylko uwielbienie, ale czułość, pieszczoty, miłość. Chociaż nie okazywała na zewnątrz swoich uczuć, zapewne miała gorący temperament. Czuł go pomimo jej chłodnego opanowania. Ale bez względu na to, jak silne mogły być te namiętności, były to uczucia damy, a on, niestety, nie miał z takimi kobietami wiele do czynienia. Był zbyt gruboskórny, zbyt prymitywny. Nawet dla damy uwięzionej w marnym barze w miasteczku, gdzie diabeł mówi dobranoc.

- Hunter - powiedziała miękko. - Mocne imię dla mocnego mężczyzny.

Słysząc wytworny ton jej głosu wiedział już, że ma rację. Ta odważna kelnereczka wyglądałaby bardziej naturalnie przystrojona w jedwabie i koronki, z błyszczącymi perłami na szyi. Była stworzona do sal balowych, a nie do baru, cuchnącego tłuszczem i brudnymi naczyniami. Powinno się ją ochraniać, a nie wystawiać na zaczepki mężczyzn, takich jak Billy Archer.

Hunter spojrzał na jej dłonie. Były delikatne i opalone. Poczuł ból pożądania. Stanowiła dla niego to wszystko, czego pragnął, czego nigdy nie miał i mieć nie będzie.

Usta wykrzywił mu gniewny grymas. Pomaszerował do drzwi, otworzył je na oścież i stanął w progu zapatrzony w horyzont. Odetchnął głęboko wciągając rześkie nocne powietrze i rozluźniając napięte nerwy. Powtórzył sobie kilkakrotnie w myślach, że nie wolno mu zaangażować się uczuciowo i odwrócił się w stronę baru.

Dojrzał przerażenie na jej twarzy. Nie wiedziała, co się dzieje w jego głowie ani dlaczego tak nagle od niej odszedł. Nie miała pojęcia, kim jest, co zrobił. Jeszcze nie. Teraz, gdy nieoczekiwane zagrożenie ze strony Archera minęło, mógłby, tak jak zamierzał, nie mieszać się w jej życie. Zapewne dobrze by go wspominała jako nieznajomego, który znalazł się pod ręką, gdy go potrzebowała. Najwyższa pora, żeby już sobie poszedł.

- Czy na pewno dobrze się czujesz? - zapytał.

- Tak.

Jej zapewnieniu odpowiedziała głęboka cisza. Uczucie, które odbiło się przed chwilą na jego twarzy minęło, jednak był bliski wybuchu.

Beth żyła w napięciu tak długo, że z łatwością je zauważyła. Miał naprężone mięśnie, zaciśnięte szczęki, żyłki pulsowały mu na skroniach. Niczego nie rozumiała. Skąd ten nagły wybuch goryczy, gniewu i niezdecydowania, a zwłaszcza skąd u niej samej taka dziwna reakcja. Była zdumiona i zaskoczona. Żaden mężczyzna nigdy nie miał na nią takiego wpływu. Hunter jednak wydawał się być mężczyzną nietuzinkowym. Stanowił dla niej zagadkę. Był nieobliczalny. A nieobliczalni mężczyźni to katastrofa, o czym mogła przekonać się w przeszłości.

Hunter chciał coś powiedzieć, jednak zatrzymał się i pokręcił wolno głową.

- Żegnaj, mała - rzekł twardo, jak gdyby chciał również siebie samego powiadomić o tej decyzji.

Wkrótce zamknęły się za nim drzwi i już go nie było.

Beth wpatrywała się tępo we własne odbicie w szybie. Posiniaczona, zraniona twarz wydała się dziewczynie równie obca jak jej myśli. Nie umiała zrozumieć Huntera Slade'a. Najpierw siedział spokojnie popijając kawę i prawie nie dostrzegał jej obecności, a później przyszedł z pomocą, z pogardą traktując nachalnego pijaczynę. Zajął się jej potłuczoną twarzą z delikatnością, wydawałoby się, nieprawdopodobną u mężczyzny takiej postury. Był przyjacielski, nawet czuły, a potem nagle, bez ostrzeżenia, odszedł w gniewie. Jednak kiedy powrócił, obejrzał dokładnie wszystkie szczegóły jej ciała, jak gdyby chciał odcisnąć je głęboko w swej pamięci. W jego pożegnaniu brzmiał smutek.

Żegnaj, powtarzała w myślach. Żegnaj, a nie dobranoc, a więc Hunter więcej tu nie wróci.

Ogarnął ją nagły chłód, pomimo panującego w środku zaduchu. Teraz dopiero uświadomiła sobie, że jest bardzo zmęczona. Na dodatek całe ciało miała obolałe, piekł ją nadgarstek, a małe zranienie wydawało się ognistą linią od policzka do szyi. Bardziej niż kiedykolwiek martwiła ją jałowość dotychczasowego życia i niepewność jutra. Jak mogła żyć pośród takich ludzi jak Archer, który bez cienia zażenowania czyni jej nieprzyzwoite propozycje? Jak Hunter, który odchodzi w nagłym gniewie?

A jej były mąż Eryk? Zawsze uważał ją za piękną ozdobę, nigdy za żonę. Poniewierał ją i nienawidził, lecz nigdy nie dałby jej odejść.

W końcu Beth wyszła z baru. Otoczyła ją natychmiast chłodna noc. Wdychała głęboko powietrze, oczyszczając płuca z barowego zaduchu. Ruszając w daleką drogę do swej stancji postanowiła jak najszybciej zapomnieć o tym wieczorze.

Z początku szła pewnym krokiem przez pustą ulicę. Stopniowo jednak odwaga zaczęła ją opuszczać. Ogarniało ją coraz więcej złych przeczuć. Na drodze nie było żadnego ruchu. O tej porze Sunshine cichło i pustoszało. Każdej nocy przemierzała tę ulicę samotnie, ale z poczuciem bezpieczeństwa. Dziś jednak, po raz pierwszy od przyjazdu do Sunshine, noc wydała jej się przerażająca.

Hunter pędził po krętej drodze wiodącej z Sunshine do Laurenceville. Pracował jako sezonowy kierowca górski, ale tej nocy jechał bez celu, o wiele za szybko. Już kilka razy o mało nie wyleciał z drogi. Nie myślał o jeździe ani o niebezpieczeństwie. Niewyraźna, nie do końca sprecyzowana myśl, męczyła go jak dokuczliwy ból.

O co chodzi? Przypomniał sobie cały wieczór. Bar. Archer. Wnuczka Berta. Kobieta.

Z ciemności wynurzył się nagły cień. Hunter nacisnął hamulec. Ciężarówka wpadła w poślizg, miotana raz w lewo, raz w prawo. Przed szybą zamajaczyła barierka mostu, ale samochodem zarzuciło w ten sposób, że uniknął zderzenia. Z piskiem opon ciężarówka stanęła w miejscu. Lusterko rozcięło Hunterowi czoło, dźwignia biegów wbiła mu się w żebra. Siła bezwładności pchnęła go na kierownicę.

Z odrętwienia obudził go stukot kopyt na jezdni. Spojrzał znad kierownicy. Dorodny jeleń przebiegł drogę. Tuż za nim kroczyła łania z młodym jelonkiem przy boku. Przez chwilę ciemność odgrodziła małego od rodziców. Złapany w światła ciężarówki, pokazał duże brązowe oczy pełne strachu. Trząsł się w nagłym poczuciu osamotnienia.

Ona teraz również była sama. Gdy odjeżdżał, na parkingu przy barze nie pozostał żaden samochód. Roztrzęsiona zajściem, samotnie szła teraz w ciemnościach, które mogłyby zdezorientować nawet dobrze obeznanych z okolicą.

Postanowił nie angażować się, stłumić uczucia, które ona w nim wywoływała, i postąpił bez serca. Tak bardzo chciał uciec, że pozostawił ją na łasce losu.

- Mój Boże! - jęknął Hunter. - Może jej się coś przytrafić.

Zapalił silnik i z piskiem opon ruszył z miejsca. Wykonując karkołomny skręt o sto osiemdziesiąt stopni, Hunter postąpił dokładnie wbrew swej obietnicy. Pędził z powrotem do Sunshine. Do niej.

Beth szła ostrożnie w ciemnościach, świadoma każdego ruchu, każdego podmuchu wiatru. Uszy stały się oczami, przetwarzającymi znajome dźwięki w niewyraźne obrazy w jej umyśle. Szum drzew stawał się gorączkowym protestem przeciwko przemocy. Tajemnicze odgłosy nocnych stworzeń głuszyły nieco echo jej dudniących kroków. Najgorsza była jednak zapadająca nagle cisza - czyniła ją bezbronną i wtedy aż pociła się ze strachu. Szła dalej w napięciu, słysząc bolesne łomotanie własnego serca. Wysilała wzrok, żeby nie zejść z ciemnej linii drogi. Jeżeli ją zgubi, to pozostanie sama w nieznanych górach.

Nogi zaczęły jej się trząść ze strachu, gdy w oddali zamigotały światła samochodu. Zbliżały się, rozświetlając panujące ciemności. Dobiegł ją ryk potężnego silnika, uderzył pęd powietrza. Ciężarówka minęła ją i zostawiła znowu w całkowitym mroku.

Zapiszczały hamulce, silnik zawarczał jak rozjuszony brytan. Reflektory oświetliły nagle jej plecy. Strach odpłynął. Beth czuła się dziwnie lekko i swobodnie, jak gdyby zmęczona kobieta, która właśnie wyszła z baru w ciemność nocy, przestała istnieć.

Spokojnie stała w poświacie reflektorów i czekała.

Ciężarówka zatrzymała się przed nią i kierowca otworzył drzwi. Przez ciemności przedarł się znajomy głos:

- Wsiadaj!

Hunter. Miała niejasne przeczucie, że będzie to właśnie on.

ROZDZIAŁ DRUGI

Hunter jechał ostrożnie, skrępowany obecnością kobiety. Nie usłyszał od niej jeszcze ani jednego słowa. Milczała, pogrążona w myślach.

- Trzeba mi było powiedzieć - odezwał się Hunter w ciemnościach.

- Powiedzieć? - Z niepewnego głosu przebijał strach, że Hunter przejrzał ją na wylot, aż do głębi ponurej przeszłości..

- Powiedzieć, że nie masz samochodu. Byłem w połowie drogi do domu, gdy sobie to uświadomiłem. Nikt nie powinien chodzić w takich ciemnościach.

A więc martwił się o nią. Beth rozluźniła się, a jednocześnie poczuła się głupio, że tak przesadnie zareagowała. Hunter nic przecież nie wiedział o niej ani o Eryku.

- Masz ze mną same kłopoty — powiedziała miękko po chwili. - Przepraszam.

- Nie ma za co. Nie powinienem był zostawić ciebie samej. Te góry bywają zdradliwe.

Światła ciężarówki z trudem przenikały ciemności, jak gdyby napotykały na kamienną ścianę.

- Wszystko jest takie nierealne. Jak gdybyśmy śnili. Po dzisiejszej nocy nazwałbym Sunshine koszmarnym miejscem.

- Mężczyźni pokroju Billy'ego Archera zdarzają się wszędzie.

Hunter spróbował przebić wzrokiem ciemności i dojrzeć twarz kobiety. W jej głosie wyczuł bowiem smutek. Domyślał się, że to nie Billy Archer wywołał u niej ten nastrój. Najwyraźniej uciekała od czegoś, szukając samotności w Sunshine. Co też mogło Spowodować, że taka urocza osoba znalazła się w tak dramatycznym położeniu? Jaki mężczyzna za tym stoi? Opanował go nagły gniew. Myśl o nieznanym mężczyźnie, dotykającym jej lub, co gorsza, czyniącym krzywdę, wzbudziła w nim poryw zazdrości.

Znowu rodziło się w nim uczucie, jakby zapomniał już o lekcji, jaką otrzymał w młodości od innej kobiety. Zastanowił się. Był przecież takim, a nie innym człowiekiem - Indianinem, który znał swoje miejsce - i nie mógł tego zmienić. Nie chciał. Nawet dla siedzącej obok kobiety. Przeżycia z przeszłości, które naznaczyły smutkiem jej uśmiech, były wyłącznie jej zmartwieniem. Co prawda obronił ją przed Billym Archerem, ale tak samo postąpiłby wobec każdej kobiety, a poza tym żaden przyzwoity człowiek z gór nie pozostawiłby zabłąkanej w ciemnościach. Miał zamiar zawieźć ją pod same drzwi. Jutro natomiast porozmawia z Bertem i szeryfem o Archerze.

- Skręć tutaj - poprosiła, gdy zbliżali się do skrzyżowania. - Na lewo, piąty dom po prawej stronie.

- Do diabła! - zaklął Hunter. - Przecież to dom Minnie Jenkins. Nie będziesz tu dziś mile widziana.

- Dlaczego incydent w barze miałby zakłócić atmosferę w moim domu?

Przed słowem „dom" zrobiła krótką pauzę, po czym w jej głosie zabrzmiała bolesna nuta, której Hunter wolałby nie usłyszeć. Wrócił po tę kobietę z czystej uprzejmości, nie zamierzał do niczego się mieszać. A teraz musi jej wyjaśnić zawikłane powiązania mieszkańców Sunshine.

- Minnie Jenkins jest krewną Billy'ego Archera. Wychowała jego matkę. Nie miała swoich dzieci, więc przepada za przybranym wnukiem. Jej bezkrytyczne uwielbienie przyczyniło się do wypaczenia charakteru tego wyrzutka. Cała sprawa stawia cię w trudnej sytuacji i jest to wyłącznie moja wina.

Beth poczekała, aż Hunter zatrzyma ciężarówkę i zgasi silnik.

- Nie ma w tym absolutnie twojej winy - zaprzeczyła. - Archer przychodził do baru już wcześniej i wciąż mnie obserwował. To, co się stało, było nieuniknione.

- To jeszcze nie wszystko. Jesteś śliczna i mógł cię zaczepiać, ale nie byłby tak brutalny, gdyby nie moja obecność.

- Nie rozumiem. - Rąbek księżyca oświetlał ich bladą poświatą. Choć Huntera otaczał szary cień, widziała, że jego gęstym czarnym włosom przydałby się fryzjer. Szerokie brwi podkreślały czerń oczu. Rysy twarzy, mieszanka dwóch dziedzictw, były raczej interesujące niż urzekające.

Obserwując Huntera ukradkiem w barze, zauważyła, że jego usta przybierały czasami zacięty wyraz. Nazywał ją „mała", ale przy wzroście sto siedemdziesiąt centymetrów wcale się za taką nie uważała. No, chyba że w porównaniu z Hunterem. Był taki potężny, jakby trochę dziki, a przy tym zaskakująco delikatny.

- Posłuchaj mnie, skarbie. - Odwrócił się i wziął ją za rękę.

Innemu mężczyźnie w takich okolicznościach wyrwałaby się natychmiast, ale teraz wcale nie chciała tego zrobić.

- Większość mężczyzn godzi się z rzeczami, których nie mogą zmienić. Nie przeszkadza im, że są niscy czy wysocy. Inni, tacy jak Archer, muszą coś udowodnić. Archer nie posunąłby się tak daleko dziś wieczór, gdyby mnie tam nie było. Mógłby być arogancki i gburowaty, ale gdybyś odmówiła, uznałby, że to twoja strata.

- Straszliwa strata - wyszeptała Beth.

- Byłem przy tym, jak go odtrąciłaś. Zraniona duma popchnęła go do odwetu. Chciał coś udowodnić.

- Że jest silniejszym mężczyzną niż ty.

- I twardszym, szybszym.

- Atakując mnie udowodnił coś zupełnie przeciwnego.

- Jest niskim mężczyzną i nie może się z tym pogodzić. Nie rozumie, że nie wzrost czyni człowieka wielkim. Duma doprowadziła go do wybuchu, a ty musiałaś stawić czoło czemuś znacznie poważniejszemu niż pijacka wulgarność. Myślałem, że nie będę musiał interweniować, a on nie przypuszczał, że się na to zdobędę. - Hunter zaśmiał się, ale w jego śmiechu nie było wesołości. - Każdy z nas pomylił się co do drugiego. Aby zachować twarz, Archer przyjmie mało podobną do prawdy wersję tego wydarzenia. Z pewnością nie przyzna się, w jakich okolicznościach kawa wylądowała mu na spodniach. Nie miej złudzeń, Minnie jest surowa i mściwa.

- Zgryźliwe uwagi, zaciśnięte usta, znaczące spojrzenia.

- Dokładnie.

- Miałam do czynienia z takim zachowaniem już wcześniej i nic mi się nie stało. Nie boję się Minnie Jenkins.

- Moim zdaniem powinnaś pomyśleć o przeprowadzce.

- Nie! - Beth powiedziała to trochę gwałtowniej, niż zamierzała. Czynsz tutaj był najniższy w całym mieście. Pensja i napiwki z trudem pozwalały jej wiązać koniec z końcem. Droższy pokój uniemożliwiłby jej robienie oszczędności, które byłyby zabezpieczeniem na wypadek, gdyby znowu musiała uciekać. - Nie - powtórzyła cicho. - Nie mogę się przeprowadzić.

- Nie możesz zostać.

- Archer to tchórz. Oboje znamy ludzi jego pokroju. Będzie się bał, że znowu zostanie wyprowadzony w pole. Nic mi już teraz z jego strony nie grozi. Dziś w nocy był pijany. Miał odwagę pijaka. Nie pierwszy raz się z tym spotykam. - Uciszyła protesty Huntera podniesieniem ręki. - Nie jestem niewiniątkiem. Miałam do czynienia z podobnymi flirciarzami już wcześniej i nie są mi obcy złośliwi, podli mężczyźni.

- Po co masz to wszystko znosić?

- Mam mocne nerwy. Nie płaczę na ślubach i odrobina krytyki nie wytrąca mnie z równowagi.

- Może być gorzej, niż myślisz, bo ja jestem w to zamieszany.

Beth zrozumiała. Powinna była domyślić się od początku.

- Już wcześniej mieliście ze sobą na pieńku?

- Tylko utarczki słowne. Wyładowywał w nich swoją nienawiść do koloru mojej skóry. - Hunter zatrzymał wzrok na Beth i dodał cicho: - Moja matka była Czerokezką.

- Domyślam się. - Ton głosu świadczył wyraźnie, że jego indiańskie pochodzenie nie robi jej żadnej różnicy. Równie dobrze jej matka mogłaby być Holenderką, Irlandką lub Eskimoską.

- Oczywiście - odrzekł zamyślony. - Archerowi to jednak przeszkadza.

Hunter był zdumiony tym, jak łatwo go zaakceptowała. Puścił jej rękę i odsunął kosmyk włosów z policzka.

- Te rany zagoją się, ale plotki i pomówienia mogą ci zatruć życie.

- Jakoś to zniosę.

Jego palce błądziły po jej brodzie, ślizgały się po wilgotnej powierzchni rozchylonych warg, pozostawiając miły zapach, gdy cofnął rękę.

- Musisz być zmęczona - zauważył dziwnie niskim głosem. - Powinnaś iść.

Skinęła głową i otworzyła drzwiczki. Wstawała z siedzenia, gdy złapał ją za rękę. Zatrzymała się zdziwiona, wyraźnie wyczuwając napięcie w tym pośpiesznym, nagłym ruchu.

- Zaczekaj. - Wymawiając to słowo Hunter usłyszał wyrok przegranej bitwy. Mówił, że nie zna tej kobiety, nie wie, skąd przyjechała ani dokąd zmierza. Wmawiał sobie, że nic go nie obchodzi, że nie będzie więcej się angażował. Wiedział teraz, że oszukiwał samego siebie.

- Twoje imię. - Wyczuła napięcie w jego głosie. - Nie wiem, jak się nazywasz.

- Elizabeth Wes... - Ugryzła się w język. Serce zamarło jej w piersiach. O mały włos nie nazwała siebie Elizabeth Weston, a przecież ta wypieszczona, bywała w świecie kobieta dawno już nie istniała.

- Beth - poprawiła się, mając nadzieję, że Hunter nie zauważył zmiany. - Beth Warren.

- Beth. - Hunter wymówił wyraźnie imię. - Pasuje do ciebie - wyszeptał. - Eleganckie imię dla eleganckiej kobiety.

Przy wejściu do budynku zapaliły się światła.

- Ktoś jest wścibski. - Puścił ją i odsunął się. - Powinnaś już iść. Minnie Jenkins wpadłaby w szał, gdyby zobaczyła, że bezczeszczę jej chodnik. - Zachichotał.

- Ależ to śmieszne.

- Minnie byłaby innego zdania. Dobranoc, Beth - powiedział zdecydowanie. Nagle stał się niedostępni i szorstki.

Beth stała na chodniku. Ledwie było ją widać w mroku nocy, ale wiedziała, że czarne oczy ją obserwują i czekają.

- Dobranoc, Hunter.

Chciała zobaczyć, jak odjeżdża, czekać, aż zniknie w ciemnościach. Znając jednak Huntera wiedziała, że nie zostawi jej stojącej na chodniku w środku nocy. Z kwaśnym uśmiechem odwróciła się i ruszyła w stronę domu. Czekał cierpliwie, aż dojdzie do drzwi wejściowych. Zamknęła je za sobą i dopiero wtedy noc przeszył głośny warkot silnika.

Następnego ranka, gdy Beth weszła do jadalni, wszystkie krzesła oprócz jednego były zajęte. Usiadła, przysłuchując się brzękowi szkła i pośpiesznym rozmowom przy stole. Usprawiedliwiła wykrętnie swoje podsiniaczone oko i czuła głęboką ulgę, że wprawa w robieniu makijażu pozwoliła jej zatuszować ranę. Gdy przy stole zaczęło robić się luźniej, odłożyła ledwo napoczęty tost i wstała od stołu.

- Panno Warren! - Minnie Jenkins wychyliła się z kuchni. Beth spodziewała się, jak zwykle, usłyszeć zrzędzenie na temat tego, że tak mało zjadła. Ale tym razem w głosie kobiety nie usłyszała słodyczy. Zaciśnięte usta Minnie i głębokie bruzdy pomiędzy zmarszczonymi brwiami podkreślały surowość jej twarzy.

- Chciałabym z tobą pomówić.

- Ależ oczywiście - zgodziła się Beth. Prośba brzmiała jak rozkaz. Zaczyna się już, dokładnie tak, jak przewidział Hunter.

Gdy usiadły w sąsiednim pokoju, Minnie Jenkins wzięła Beth za rękę.

- A teraz, moja droga... - Stara, pomarszczona dłoń pogładziła delikatną, gładką rękę Beth. - ...Jesteś tu nowa i w żaden sposób nie mogłaś o tym wiedzieć. Gdyby komuś przeszło przez głowę, że to może ci się przydarzyć, na pewno by cię ostrzeżono.

- Ostrzeżono? Przed czym, pani Jenkins? - Beth nie chciała być niegrzeczna, ale czuła, że jeżeli nie uwolni ręki z uścisku tej kobiety, zacznie krzyczeć.

- Przed tym łajdakiem, który podwiózł cię do domu wczoraj w nocy. A wcześniej wylał gorącą kawę na biednego Billy'ego. Czy to ci wystarczy?

Czy to wystarczy? Hunter miał rację w swoich przewidywaniach. Ta kobieta oceniała świat, przyjmując punkt widzenia swego pupila. Nie miało sensu wyprowadzanie jej z błędu. Beth zadrżała i spróbowała uwolnić rękę, ale suchy, szorstki uścisk jeszcze się wzmocnił.

- To diabeł, szatan z czeluści piekielnych. Sprawiał kłopoty, gdy tylko przybył do doliny. Ale czego można się spodziewać po bękarcie Indianki?

Beth poczuła mdłości.

- Z całą pewnością nie jest prawdziwym Amerykaninem. Jego ojciec był Anglikiem, a matka dzikuską.

- Przez dzikuskę rozumie pani rodowitą Amerykankę?

- Nie, Czerokezkę. - Minnie nie zauważyła złośliwości w pytaniu Beth. Jej usta, przypominające pomarszczoną suszoną śliwkę, rzucały słowa pełne nienawiści i uprzedzeń.

- Takie czarne oczy. A włosy! Nigdy w życiu nie widziałam takich ohydnych czarnych włosów.

- Hunter ma piękne oczy. Włosy również.

Słowa Beth nie dotarły do zaślepionej nienawiścią kobiety.

- Na imię ma Bell. Przywiozła syna do Laurenceville ponad trzydzieści lat temu, choć powinni zamieszkać w rezerwacie, tam, gdzie ich miejsce.

Beth znała trochę geografię i wiedziała, że niegdyś te góry były domem Czerokezów. A teraz ich rezerwat znajdował się o kilka godzin jazdy stąd.

- Dlaczego Bell Slade tu przyjechała? Musiała mieć ważny powód.

- Po śmierci męża angielska rodzina ich odrzuciła, gdyż stali się niewygodni. Wyobrażasz sobie, że ktoś taki jak Hunter Slade dziedziczyłby tytuł rodzinny? Jak dzikus może kiedykolwiek zostać angielskim hrabią?

- Mogę to sobie wyobrazić - powiedziała Beth, mając w pamięci wrodzone dostojeństwo mężczyzny, który okazał jej tyle szacunku. - Nie powiedziała mi pani, dlaczego Bell Slade przyjechała do Sunshine.

- Dzięki Bogu nie przyjechała tutaj, ale do Laurenceville, które i tak leży zbyt blisko nas. Natan Sinclair przyjaźnił się z jej mężem. Był wziętym lekarzem, wdowcem samotnie wychowującym syna. Z czystej przyjaźni zaproponował Indiance pracę gospodyni. Mój Boże! Przebywała w jego domu cały czas. Całe dnie i większość nocy. Jakby tego było mało, umieścili jej syna w tej samej szkole, do której uczęszcza większość dzieci z Laurenceville i Sunshine.

- Pani Jenkins, jaką krzywdę może wyrządzić dziecko? - zapytała Beth siląc się na spokój.

- Krzywdę? On wyrządzał same krzywdy. Nie chciał się uczyć, bił się z chłopcami. A później pojawiły się w jego życiu również dziewczęta. - Cienkie brwi uniosły się znacząco. - Nikt nie był bezpieczny przy Hunterze Siadzie.

Beth wyczuła w jej głosie nienawiść. Biedny Hunter. Stare, miejscowe uprzedzenia skupiły się na nim.

- Jest pani wdową i wie, że samotność nie jest łatwa. Bell Slade zapewne starała się, jak mogła.

Minnie patrzyła przez moment bezmyślnie i Beth myślała, że nie odpowie. Ale do tej kobiety nic nie docierało.

- Przywiozła tu do nas tego czarnowłosego diabła.

- Dziecko, pani Jenkins, oprócz koloru skóry na pewno nie różniące się niczym od innych dzieci. Wszyscy chłopcy się biją - to naturalne - a która dziewczyna nie przyzna, że Hunter jest pociągający.

- Pociągający! - Minnie pochyliła się do przodu, w jej oczach pojawiły się złośliwe błyski. - Czy nadal będziesz uważała, że jest pociągający, jeżeli ci powiem, że omal nie zabił człowieka? Gołymi rękami, jak dzikie zwierzę.

Świat zawirował wokół Beth. Nie mogła wydusić z siebie słowa, cichy sprzeciw uwiązł jej w gardle. Wstała z krzesła tak gwałtownie, że przewróciła stolik, rozsypując po podłodze różne drobiazgi.

Minnie była bardzo zadowolona z efektu swoich słów i nawet nie zwróciła uwagi na bałagan.

- Usiłowanie zabójstwa w wieku dziewiętnastu lat. Osądzony, skazany, wysłany do więzienia, ale po kilku miesiącach wrócił, udając niewiniątko. Więzienie nauczyło go jednak dobrych manier. Od tamtej pory, to znaczy od szesnastu lat, przebywa głównie w górach, rzeźbiąc jakieś głupie statuetki.

- Za usiłowanie morderstwa nie wychodzi się po paru miesiącach - zauważyła Beth.

- Przebiegły prawnik nazwał to „sprowokowanym atakiem i pobiciem". Jakieś bzdury o obronie koniecznej. Ale ja wiem lepiej. - Stara kobieta była nieprzejednana. - Moim obowiązkiem było cię ostrzec. - Powstała z miejsca i podeszła do Beth; - Następnym razem, kiedy będzie marna pogoda, poślę po ciebie mojego siostrzeńca, Billy'ego. To miły chłopiec.

Beth aż się wzdrygnęła, ale Minnie tego nie zauważyła. Hunter usiłował kogoś zabić, a tchórzliwy Billy ma się nią zaopiekować? Jedna myśl absurdalniejsza od drugiej.

- A teraz, moja droga - Minnie rozpogodziła się - życzę ci udanego dnia.

Beth stała osłupiała w pokoju, nie słysząc nawet, kiedy Minnie wyszła. Za oknem szumiały liście ocierające się o szyby. Zaszczekał pies, ale Beth słyszała tylko głosy, które utkwiły jej w pamięci. Minnie - pełnej uprzedzeń. I Huntera. „Ostatni mężczyzna, który mnie tak nazwał, przez długi czas nie odzywał się do nikogo".

O co mu chodziło, kiedy prowokował Archera? Czy Hunter jest zdolny do morderstwa? Beth przypomniała sobie delikatne ruchy jego rąk, gdy obmywał jej krew.

„Wciąż lubisz znęcać się nad słabszymi..."

Czy kiedykolwiek słyszała tyle pogardy, ile jej było w tonie tej wypowiedzi? Nie znosił krzywdzić.

„Wynoś się..."

Mógł mu bez problemu dołożyć, ale postanowił tylko przestraszyć Archera.

Zegar na kominku wybił godzinę. Czas iść na obiad.

W barze spotkała szeryfa i zaniepokojonego Berta. Podała swoją wersję całego zajścia i zdecydowanie odmówiła wystąpienia o odszkodowanie. Przekonała w końcu swego pracodawcę, że nic jej nie jest, i powróciła do pracy.

Dzień, który tak źle się zaczął, potem też nie okazał się lepszy. Gdy Beth zgodziła się pracować na dwie zmiany, nie spodziewała się tak dużego ruchu. Bar Berta leżał z dala od głównej drogi, ale tego wieczoru Beth miała wrażenie, że wszyscy kierowcy z całego południa zawitali właśnie do niego.

- Do licha, gdzie im się to wszystko mieści? - spytała, gdy Bert podał jej kolejny talerz.

- To kierowcy. Tylko farmerzy jedzą więcej.

- A ile kawy! Gdy chodzą, to pewnie słychać chlupanie kawy w ich żołądkach.

Bert wybił jajko na skwierczący tłuszcz.

- Ładują akumulatory w ciągu nocy, bo czeka ich długa droga.

- Byłeś kiedyś kierowcą?

- Dawno temu. Przyjechałem tu, polubiłem to miejsce i zostałem. Po dwudziestu latach życia z takimi idiotami jak Billy Archer, wciąż mi się jednak w Sunshine podoba.

- Czy byłeś tu w czasie procesu Huntera Slade'a?

- Byłem - odrzekł Bert chłodno. - Przykra sprawa.

- Naprawdę...? - Wstrzymała oddech, a serce zaczęło walić jej w piersiach.

- Usiłowanie zabójstwa? Nic z tych rzeczy! Był po prostu dużym dzieciakiem, który się zagalopował. Znaleźli się tacy, którzy uprzykrzali mu życie, bo jest pół-Indianinem. Jednym z nich był Whitey Pate. Hunter rozbił głowę Pate'owi w walce, w której tylko on sam zachował się uczciwie. Upłynęło trochę czasu, zanim to udowodniono, bo świadkowie nie chcieli zeznawać przeciwko jednemu ze swoich na korzyść mieszańca. Matka Huntera pracuje dla Nathana Sinclaira, lekarza w Laurenceville, mieszka tam od czasu, gdy Hunter był jeszcze małym smykiem. To właśnie Natan wynajął najlepszego prawnika i później razem ze swym wnukiem Gregiem wydusili prawdę od kolesiów Whiteya. Ale zanim sprawę ponownie rozpatrzono, Hunter odsiedział jakiś czas, niestety.

- Minnie Jenkins powiedziała...

- Minnie Jenkins nie wie, co mówi, zresztą znalazłoby się tu więcej takich. Oboje mamy inne zmartwienia na głowie i nie musimy ich słuchać. Podaj mi ten talerz. Muszę to wreszcie skończyć.

Bert był miłym, rozsądnym człowiekiem. W ciągu tygodnia pracy Beth nabrała dla niego szacunku. Uśmiechnęła się teraz do Berta tak promiennie, że aż gwizdnął z podziwu.

Mimo że ruch w barze wcale się nie zmniejszył, pod wieczór nastrój Beth wyraźnie się poprawił. Tace wydawały się lżejsze, dowcipy kierowców zabawniejsze. Zapomniała nawet, że jest zmęczona.

- Jesteś pewna, że nie chcesz ze mną zatańczyć? - po raz kolejny zapytał młody kierowca.

- Niestety - odrzekła zdecydowanie, napełniając mu filiżankę. Ostatnio jej klienci zdawali się zdradzać niesłychaną chęć do tańca. Jednak w tym zaproszeniu nie było nic zdrożnego. Łagodząc ostrość odmowy powiedziała żartobliwie: - Zresztą i tak jesteś zbyt pijany, żeby zatańczyć.

- Jeśli potrzebujesz kobiety, chłopcze, znajdź sobie inną. - W drzwiach stał Hunter.

Kiedy Beth przesuwała się do niego, omal nie upuściła dzbanka z kawą. Pomyślała, że nie chciałaby, aby jakiegoś nieszczęśnika spotkał los Archera. Przypomniała sobie jego głupią minę, gdy wylała mu gorącą kawę na spodnie, i zachichotała. Hunter rozluźnił się słysząc jej śmiech. Skupił wzrok na jej twarzy. Spojrzenie, w którym kryło się tysiąc pytań, otrzymało w odpowiedzi uśmiech.

Podszedł do niej. Silne nogi, opięte wytartymi sztruksami, ramiona wtłoczone w kraciastą koszulę, włosy rozwiane, ale czyste i błyszczące. Dziwny wyraz twarzy, coś na kształt półuśmiechu, złagodził surowe rysy. Jego czarne oczy błyszczały gorączkowo i zdawały się dostrzegać tylko ją jedną.

Poruszał się ostrożnie, jak łowca, który podchodzi swoją zdobycz. Powoli zbliżył się do Beth, pełen wdzięku i elegancji pomimo zniszczonego ubrania.

Stanął przed nią. Palcami odsunął kosmyk włosów z jej policzka.

- Hunter - wyszeptała Beth, zwalczając potrzebę ukrycia twarzy w jego dłoni.

- Przejażdżka do domu? - Głęboki, ciepły głos przebił zgiełk zatłoczonego baru.

- Tak. - Miała zamiar dodać „proszę", ale widok jego twarzy i brzmienie głosu odebrało jej mowę.

- Zaczekam na zewnątrz. - Odwrócił się i powiódł wzrokiem po mężczyznach obecnych w barze. Zatrzymywał spojrzenie na każdym z nich. Potem jeszcze raz popatrzył na Beth. Palcami ujął na moment kosmyk jej włosów. - Nie każ długo na siebie czekać.

Wszyscy odwrócili głowy, kiedy wychodził z baru. Po raz pierwszy od długiego czasu głęboka niechęć Beth do mężczyzn zaczęła ustępować. Wśród tych przypadkowych kierowców reputacja Huntera nie mogła być znana. A jednak samą swoją posturą i kilkoma spokojnymi słowami potrafił stworzyć niewidzialną otoczkę wokół jej osoby, mówiącą: Patrzcie, ale nie dotykajcie, ta kobieta jest moja.

Poruszona tym do głębi Beth zastanowiła się, jak dawno temu ktoś staczał o nią bitwy? Jak dawno temu ktokolwiek zatroszczył się o nią? Nie mogła znaleźć na te pytania odpowiedzi.

Nagle w barze wszystkim zaczęło się spieszyć. Niezliczone filiżanki kawy zostały dopite, jedzenie zniknęło. Twardzi mężczyźni w pośpiechu zaczęli wychodzić z baru mrucząc uprzejme słowa pożegnania. Byli silnymi mężczyznami, którzy podporządkowali się silniejszemu. Swoim zachowaniem okazali szacunek dla wybranki Huntera.

Lekko przestraszona tym, co się stało, Beth szykowała się do zamknięcia baru, wysłuchując opowiadania Berta o jego małej wnuczce. Beth pracowała szybko i wytrwale, choć głowę miała zaprzątniętą myślami o Hunterze. Kiedy skończyła ostatnie czynności, zatrzymała się na chwilę w dziwnej ciszy pustego lokalu, rozmyślając o mężczyźnie, który na nią czekał. Zapewne znaczyła dla niego wiele, skoro postanowił otoczyć ją opieką.

Pod wpływem tych domysłów poczuła się bezpieczna.

Hunter Slade dał piękne i skuteczne przedstawienie. Pożegnała Berta i wyszła na parking, gdzie czekała na nią znajoma ciężarówka.

ROZDZIAŁ TRZECI

- Szeryf Johnson zajrzał dziś do baru. Powiedział mi, że złożyłeś raport o incydencie z Billym Archerem. - Wątpię, aby mi coś groziło, ale poczułam się lepiej słysząc, że szeryf wie o całej sprawie. Dziękuję.

Hunter oderwał wzrok od drogi i spojrzał na Beth.

- Rozmawiałem z Johnsonem jeszcze raz dziś wieczorem. Billy Archer gdzieś zniknął.

- Do nas również dzwonił, aby uspokoić mnie i Berta.

- Minnie ma powiadomić władze, gdyby Arche wrócił. Szeryf zagroził, że jeżeli tego nie zrobi, to przy najmniejszym uchybieniu zamknie jej pensjonat.

- Chyba ma za miękkie serce, aby wykonać tę groźbę.

- Masz rację, ale jest tu zupełnie nowy. Minnie osądza go według własnej miary, więc mu wierzy, a zresztą pensjonat stanowi jej jedyne źródło utrzymania. Nie będzie więc ryzykować. Nie musisz się już martwić tamtą sprawą. Ale dziś wieczorem to zupełnie inna historia. Być może nie powinienem się wtrącać.

- Kierowcy zawsze trochę flirtują. Zazwyczaj daję sobie z tym radę. Jednak będę czuła się pewniej, jeżeli będą wiedzieli o tobie. Jeżeli będą myśleli, że...

- Że jesteś kobietą Slade'a - dokończył za nią.

- Ale tylko do czasu, gdy ustaną zaczepki kierowców - dodała szybko.

- Oczywiście - wymamrotał Hunter zastanawiając się, co tu właściwie robi, dlaczego nie trzyma się z dala od tej kobiety. Sprawiał innym same kłopoty i najwyraźniej ona także już o tym się przekonała. Przycisnął mocniej pedał gazu i oświetlona księżycem droga zaczęła uciekać coraz szybciej do tyłu. Z ponurych, zaciśniętych szczęk przebijał gniew.

Beth milczała. Jeżeli Hunter żałował, że się nią zaopiekował, to każde jej słowo tylko pogorszyłoby sytuację.

- Musimy porozmawiać - powiedział w końcu, nie odrywając wzroku od drogi.

- Tak. - Jej zgoda była wyrazem zaufania.

Trzymając głowę opartą o szybę obserwowała, jak prowadzi. Zaczęli właśnie jechać pod górę. Po obu stronach krętej drogi wystrzeliwały w niebo wysokie drzewa, których gałęzie tworzyły gęsty baldachim. Beth zdawało się, że są zupełnie odcięci od świata i przedzierają się mozolnie przez zieloną gęstwinę.

Nagle ukazała się przed nimi trawiasta polana. Mieli stąd wspaniały widok na usiane gwiazdami niebo, które niżej zlewało się z czarnym krajobrazem. Hunter zatrzymał ciężarówkę, jednak nie ruszył się zza kierownicy, tylko siedział zgarbiony, z nisko pochyloną głową.

- Na początku musisz dowiedzieć się o kilku faktach z mojego życia.

- Słyszałam o nich, Hunterze - odpowiedziała miękko.

- O czym słyszałaś? - Pokręcił głową.

- Minnie powiedziała mi, co się wydarzyło, gdy miałeś dziewiętnaście lat.

- Powinienem się tego po niej spodziewać - westchnął Hunter. - Nigdy nie przepuściłaby takiej okazji. Ale kiedy spojrzałaś na mnie i uśmiechnęłaś się dziś wieczorem, miałem nadzieję, że jeszcze nic nie wiesz. - Gwiazdy bladły przy blasku jego oczu. - Wiesz o wszystkim, a jednak przyjechałaś tu na koniec świata ze mną, mieszańcem i w dodatku niedoszłym mordercą?

- Nie mów tak. - Dotknęła ręki zaciśniętej kurczowo na kierownicy.

- Chciałbym ci powiedzieć, że nie było żadnych bójek, ale to nieprawda. - Zaśmiał się niepewnie. - Biłem się aż zbyt wiele. Nie miej co do tego żadnych złudzeń.

- Nie miałam. Bert wszystko mi wyjaśnił. Wiem, że walczyłeś, ale nigdy nie uwierzyłam, że robiłeś to z niskich pobudek.

- Barowa bijatyka wynika właśnie z niskich pobudek. - Pogardliwą drwiną chciał podważyć przekonanie Beth.

- Przestań! - Ścisnęła go mocno za rękę. - Przestań natychmiast!

- Byłem pijanym, głupim czerwonoskórym, który nie potrafił utrzymać nerwów na wodzy - z determinacją ciągnął dalej.

- Czy chcesz, żebym źle o tobie myślała? - Odsunęła gwałtownie wyciągniętą rękę. - Po co przejmować się Minnie Jenkins? Skoro oczerniasz sam siebie...

- Musisz to wiedzieć, Beth. Kim byłem i kim jestem. - Jego starym zwyczajem było przedstawianie innym swego charakteru w najczarniejszych barwach. W niewytłumaczalny sposób sprawiało mu to ulgę.

- Tak - zgodziła się oschle. - Oczywiście, że muszę. - Choć trzymała ręce skrzyżowane mocno na piersiach, widać było, że drży na całym ciele. Ściszyła głos do szeptu. - Proszę, zabierz mnie do domu. Natychmiast. - Patrzyła tępym wzrokiem przed siebie, a na jej rzęsach zamigotała pojedyncza łza. - Masz rację. - Z trudem powstrzymywała narastający gniew. - Z tego, co mówisz o sobie, wynika jasno, że nie powinnam dłużej przebywać z tobą na jakimś odludnym wzgórzu. I jak w takim razie ocenisz moją zdolność dobierania sobie przyjaciół? Dosyć nisko, co? - wybuchnęła w końcu, nie mogąc znieść, że Hunter próbuje podważyć jej zaufanie. Co chciał osiągnąć w ten sposób?

Mocne ramiona Huntera uniosły Beth z fotela z zadziwiającą lekkością. Wyniósł ją z ciężarówki. Przystanął na skraju łąki, przytulił Beth do siebie i kołysał w ramionach, aż w końcu przeszedł jej gniew.

- Hunter - odezwała się opierając głowę na jego piersi - ja tak wcale nie myślę. - Zabrzmiało to jak przeprosiny.

- Daj spokój, i tak wiem, że to prawda.

Wybuch gniewu wyczerpał ją bardziej, niż sądziła. Jak mogła inaczej wytłumaczyć fakt, że tak dobrze czuła się w objęciach Huntera? Nie mogła znaleźć na to pytanie odpowiedzi, ale nie zaprzątała sobie tym głowy. Pomyślała z żalem o samotności, w jakiej żył Hunter, i łzy spłynęły jej po policzkach.

- Znowu coś zbroiłem, tak? - Z jego głosu przebijały smutek i obawa.

Beth nie wiedziała dlaczego, ale zawsze czuła się dotknięta, gdy ktoś go oskarżał, ą już szczególnie wtedy gdy robił to on sam. Jej milczenie i łzy wynikały ze współczucia.

- Proszę, wybacz mi moją niegrzeczną odpowiedź. - Wciągnął głęboko powietrze. - Beth Warren, twoje przeprosiny zostały przyjęte. - Uśmiechnął się wycierając z jej policzka ostatnią łzę. - Lepiej?

- O wiele lepiej - skinęła głową. - Dziękuję.

- Po raz pierwszy w życiu ktoś mi podziękował za przyjęcie przeprosin - zaśmiał się. - Po raz pierwszy ktoś ujął się za mną. Czy zawsze walczysz tak zawzięcie, jak walczyłaś o mnie? - zapytał poważnie.

- Nie. - Beth była szczera. - Przez długi czas nie miałam odwagi.

Jak wyglądałoby jej życie, gdyby było inaczej? W dzieciństwie spełniała zawsze marzenia matki, nigdy swoje własne. W małżeństwie ozdabiała życie Eryka Westona, znosząc brutalne traktowanie i tłumiąc swoje potrzeby. Gdyby wtedy spróbowała przeciwstawić się, czy byłaby teraz w objęciach Huntera?

Położył rękę na głowie Beth i nachylił do siebie. Ich oczy spotkały się.

- A łzy, moja tygrysico? Czy nade mną płakałaś?

- Nie, nad sobą - odrzekła.

Poczuł ukłucie rozczarowania, jednak wiedział, że jeśli nie płakała z jego powodu, to także nie rozczulała się nad sobą.

- Opowiedz mi. - Głębokie, badawcze spojrzenie i miękki, kojący głos wręcz hipnotyzowały ją.

- Znalazłam w tobie człowieka, któremu mogłam zaufać, a ty mnie odepchnąłeś. To dziwne. Zaufanie zwykle rodzi się z czasem, jednak czuję, że mogę ci ufać. Wyłoniłeś się z ciemności i stałeś się moim pierwszym prawdziwym przyjacielem. A dziś wieczorem chciałeś, żebym cię znienawidziła.

- W takim razie twoje łzy miały jednak związek ze mną - powiedział z tkliwym wyrazem łagodnych oczu. - Nigdy wcześniej nie miałaś przyjaciela?

- Nigdy takiego, który by widział we mnie człowieka. Nigdy takiego, który by nie żądał nic w zamian.

- Ja miałem szczęście do przyjaciół - zauważył Hunter. - W szkole traktowano mnie jak wyrzutka, z kilku zresztą powodów, ale paru wspaniałych ludzi w pełni mi wystarczyło. Potem nadszedł moment, kiedy nawet oni nie mogli mi pomóc. - Naprężył ramiona, mocniej przytulając Beth do siebie. Jej policzek znalazł się tuż przy jego sercu.

- Chciałbym ci o tym opowiedzieć, jeżeli zechcesz mnie wysłuchać.

- Hunter, to nie jest konieczne.

- Muszę ci wszystko opowiedzieć. Jeżeli będziesz czuła do mnie to samo, kiedy skończę...

- Na pewno będę. Opowiadaj. - Usłyszała przyśpieszone bicie serca i poczuła nagłe napięcie, kiedy zaczął mówić o swoim życiu.

Głębokim głosem, pełnym smutku i żalu, opowiadał o dziecku obciążonym dwoma dziedzictwami, lecz nie należącym do żadnego z nich. O samotnym, udręczonym młodzieńcu, który szukając zapomnienia, sięgnął do butelki. Mówił o prowokacyjnych, okrutnych szykanach, o brutalnych bójkach, ranach zagrażających życiu, wreszcie o długich, nie mających końca dniach w więzieniu, którym kres położyła apelacja i ułaskawienie. Dalej wspominał o powrocie do domu, o swojej twórczości, której wcześniej nie doceniał, o przyjaciołach, którzy nigdy nie stracili w niego wiary. W końcu zwierzył się ze swoich marzeń o świecie bez uprzedzeń, przez który mógłby kroczyć z wysoko podniesioną głową.

Hunter zamilkł. Siedział nieruchomo, rozkoszując się bliskością Beth. Tak dawno nie trzymał w ramionach kobiety ani nie czuł miękkiego naporu piersi na swoje ciało. Tak dawno nie pieścił atłasowych zagłębień i wypukłości kobiecego ciała. Od dawna nie czuł w sobie takiego pożądania.

Dotknął żyłki, która wiła się na jej skroni jak niebieska nitka. Pod koniuszkami palców mógł teraz wyczuć przepływ życia. Uświadomił sobie, że wzrasta jego fascynacja tą kobietą, że coraz bardziej jej pragnie. Ale nie była to jakaś zwykła barowa trzpiotka, gotowa w każdej chwili zaspokoić ochoczo jego pożądanie. Trzymał w objęciach Beth, słuchającą z zakłopotaniem jego zwierzeń i samooskarżeń. Ona potrafiłaby zatrzeć bolesne wspomnienia, związane z inną kobietą.

Z westchnieniem postawił Beth na ziemię i wstał z miejsca.

- W pijackim gniewie omal nie zabiłem człowieka, Beth. Prowadziłem burzliwe życie i nic na to nie mogę poradzić. - Odwrócił się i w bladej poświacie gwiazd szukał wzrokiem jej oczy. - Czy takiego przyjaciela właśnie potrzebujesz?

- Tak - odpowiedziała wprost.

- Jestem wyrzutkiem. Wybierając cię na moją kobietę, również i tobie przypiąłem podobną etykietkę. Być może nadejdzie dzień, w którym odpłacisz mi za to nienawiścią.

- Nie uda ci się mnie spławić, Hunterze. Jeżeli i ja mogę decydować o naszym związku, to nie mam żadnych wątpliwości. - Podeszła blisko i ujęła go za rękę. - Nigdy nie wiedziałam, jaką wartość ma przyjaciel. Teraz już to wiem i nie opuszczę cię tak łatwo.

Hunter przyciągnął ją do siebie i spletli dłonie w serdecznym uścisku.

- Wiesz dobrze, że między nami istnieje coś więcej niż przyjaźń - powiedział z tą samą szczerością, która popchnęła go do ujawnienia tajemnic swej młodości.

Miała świadomość tego, że jej pragnie. Kobieta taka jak ona nauczyła się wyczuwać w mężczyznach pożądanie. Ten uwięziony żar także w niej rozniecił płomyk namiętności, który pewnego dnia zażąda zaspokojenia. Wtedy będzie musiała opowiedzieć Hunterowi o swojej przeszłości.

Czy nie zniechęci się, gdy dowie się, jak puste było jej życie, gdy się dowie, że od dziecka przygotowywano ją do kariery towarzyskiej, do kupczenia własną urodą w małżeństwie bez miłości? Czy potem też będzie patrzył na nią tak jak teraz?

Chciała mu o tym wszystkim powiedzieć, postąpić tak uczciwie jak on. Ale nie mogła, jeszcze nie teraz. Jeszcze przez jakiś czas chciała zachować ich piękną przyjaźń, mimo że wyczuwała już w niej nutę erotyzmu.

- Tak, wiem. - Jej głos zadrżał, kiedy to wyszeptała.

- A więc jednak - rzekł Hunter i zmienił temat rozmowy. Zrobili już pierwszy krok i to na razie wystarczy. - Chciałbym ci coś pokazać. Spójrz tam. - Wskazał na konstelację gwiazd nad niewidocznym horyzontem. - Czy widzisz gwiazdę, zaraz na lewo od tych dwóch większych?

- Tak - skinęła głową. - Jest prawie niebieska.

- Spójrz na skupisko światełek prosto pod nią. - Kierował Beth naciskając lekko na jej ramię.

- Tak! Widzę je.

- To mój dom. Cała góra należy do mnie. Moi przyjaciele mieszkają w wiosce poniżej. Mówią do mnie Hunter. Po prostu Hunter.

- A nigdy Hunter Slade, czerokeski rzeźbiarz?

- A więc o tym również wiesz? - zdziwił się.

- Najpierw domyślałam się tylko, bo Minnie robiła na ten temat zupełnie bezsensowne uwagi. Zresztą sam o tym wspomniałeś.

- Naprawdę?

Przycisnął ją mocniej do siebie i musiała zagryźć usta, żeby nie krzyknąć. Nie może zobaczyć, że sprawił jej ból. Stopniowo uścisk zelżał. Uświadomiła sobie, jak łatwo człowiek obdarzony tak niewiarygodną siłą, może nieświadomie wyrządzić komuś krzywdę. Nic dziwnego, że Hunter zajął się rzeźbieniem i uczynił ze swego domu samotną przystań.

- Chciałabym kiedyś zobaczyć twój dom.

- Chętnie ci go pokażę. Ale teraz odwiozę cię już. - Zawahał się, a jego twarz przybrała surowy wyraz. - Upierasz się, aby mieszkać tam dalej. Mam nadzieję, że Minnie nie zmieni twego zdania o mnie.

- Nie ma obawy.

Uśmiechnęła się szeroko i trzymając go pod rękę, ruszyła w stronę samochodu.

- Na razie, Hunter. - Kierowca szperał w kieszeniach dżinsów, szukając drobnych na napiwek dla Beth. Chociaż jednocześnie skinął głową do Berta, słowa skierował wyłącznie do Huntera.

Obserwując całą scenkę, Beth przerwała na chwilę pracę. Ile już razy widziała taką sytuację w ciągu ostatnich trzech tygodni? Od otwarcia objazdu kierowcy byli stałymi klientami baru. Zjadali olbrzymie porcje prostych dań Berta, obserwując przy tym Beth z nie ukrywanym zachwytem. Ale ich szczególne zainteresowanie wzbudzał Hunter. Fascynowała ich emanująca z niego utajona siła. Beth przypomniała sobie, jak nieraz spóźniony klient marudził nad jedzeniem, czekając na Huntera, aby zamienić z nim kilka słów. Trudno jest zdobyć szacunek kierowców, ale Hunter cieszył się wśród nich bezwzględnym poważaniem.

Betch codziennie już od rana wyczekiwała końca pracy. Najważniejszym wydarzeniem dnia stawała się chwila, gdy otwierały się drzwi i z ciemności nocy wyłaniał się Hunter. W tym momencie serce wyrywało się jej z piersi do radosnego lotu. Uśmiech nabierał szczególnego uroku. Czuła, że on doznaje podobnego uniesienia. Zatrzymywał się bowiem zawsze w drzwiach, nie mogąc nacieszyć się jej widokiem, i dopiero po chwili wkraczał do baru.

Zazwyczaj witali się zamieniając tylko kilka słów. Poważne rozmowy prowadzili później, gdy nikt im nie przeszkadzał. Najbardziej polubili górską łączkę, gdzie czule objęci spacerowali i rozmawiali. Oboje doskonale zdawali sobie sprawę, że pod wzajemną nieśmiałą czułością czai się prawdziwa namiętność.

Przyjemność płynąca ze wspólnie spędzonych z Hunterem chwil, pozwalała Beth zapomnieć o wrogich spojrzeniach i poszeptywaniach właścicielki pensjonatu, a także o tym, że ktoś najwyraźniej przeszukiwał jej skromny dobytek. W taki sposób postępował Eryk, ale nie dopuszczała do siebie myśli, że mógł ją odnaleźć. Gdy dni pełnego napięcia wyczekiwania minęły i Eryk nie pokazał się, w końcu upewniła się, że tajemniczym ciekawskim była wścibska gospodyni.

Beth puszczała mimo uszu utyskiwania pani Jenkins, a nawet obraźliwe epitety. Nie miała wyboru. Pensja u Berta tylko nieznacznie przewyższała opłatę za pokój w pensjonacie. Nie stać jej było na uniesienie się dumą i wyprowadzenie z domu pani Jenkins. Poza tym nie miała dokąd się przenieść. Schowała więc dumę głęboko w sercu i znosiła cierpliwie poniżenie, mając nadzieję, że Hunter nigdy o tym się nie dowie.

- Hej, tygrysico, skąd u ciebie taka sroga mina?

- Co? - Beth, oderwana nagle od swoich myśli, podniosła wzrok.

- Szoruj dalej, a za chwilę zedrzesz z tego stołu cały lakier. Bierz torebkę. - Złagodził ton. - Zabieram cię do domu.

- Jeszcze za wcześnie. Bert mnie potrzebuje.

- Do czego? - zapytał Hunter wskazując pustą salę. - Bierz torebkę, Beth.

Skinęła posłusznie głową, zbyt zmęczona, aby się spierać. Zdążyła tylko pożegnać Berta i ruszyła do wyjścia.

Podczas jazdy Hunter po raz pierwszy przytulił ją mocno. Ciepło, które od niego emanowało, rozwiało wszelkie troski. W przytulnym schronieniu jego ramion zapomnienie przychodziło samo. Powoli zamknęła ciężkie powieki.

Hunter wiedział dokładnie, kiedy zasnęła, bo zaczęła oddychać równo i spokojnie. Jej włosy spływały mu na ręce, muskając je w prowokującej pieszczocie. Rzęsy, które kładły się cieniami na policzkach, zakrywały ciemne kręgi pod oczami - pozostałość bezsennych nocy. Przez ostatnie dni widział na twarzy Beth wyraźne oznaki zmęczenia. Coś ją dręczyło, ale nie chciała mu się zwierzyć. Podejrzewał, że to on był powodem zmartwień.

- Cholera! - zaklął przygnębiony.

Życie nauczyło go cierpliwości, ale Beth wystawiała ją na próbę. Znał Beth od kilku tygodni, jednak spędzili razem niewiele czasu, w sumie mniej niż jedną dobę. W ciągu jednego dnia stała się jednak bardzo ważna w jego życiu. Otworzył przed nią swoje serce, jak przed nikim wcześniej. Beth słuchała go, rozmawiała i śmiała się z nim. Poznała jego cierpienia i winy, marzenia pragnienia, ale w zamian nie odkryła przed nim nawet rąbka swej duszy. Wiedział jedynie tyle, że lubi polne kwiaty, koty i motyle, a także żółty kolor - kolor słońca. Uwielbia pić kawę, ale nie lubi komplementów. Czasami też odpływa myślą daleko od rzeczywistości w swój własny świat melancholii.

Nie miał pojęcia, skąd przyjechała ani od czego uciekała. Zresztą wcale mu to nie przeszkadzało. Każdy ma prawo do tajemnic. Ostatnio jednak coś się popsuło w ich wzajemnych stosunkach, choć Hunter był pewien, że mógłby wszystko zmienić i naprawić, gdyby tylko otworzyła przed nim swe serce. Dzień po dniu widział, że Beth coraz rzadziej i smutniej się uśmiecha. Wierzył, że w końcu zwierzy się mu z kłopotów, ale najwyraźniej postanowiła stawić im czoło samotnie.

Hunter zatrzymał ciężarówkę przed pensjonatem. Ostrożnie zgasił silnik i światła. Odetchnął głęboko, starając się przezwyciężyć zmęczenie. Beth przytuliła się jeszcze mocniej. Zmęczona spała głębokim snem. Skoro znalazła w jego ramionach ukojenie, gotów był trzymać ją w objęciach aż do świtu. Nieważne, czy ktoś nas zobaczy teraz razem, pomyślał, i przygotował się na długie czuwanie.

Nie miał pojęcia, jak długo wytrwał, zanim zmorzył go sen. Nagle poraził go natarczywy blask zbliżających się świateł, wytrącając ze spokojnej drzemki.

- Co, do diabła! - W pierwszym odruchu Hunter zasłonił oczy dłonią.

W tym momencie samochód przejechał szybko obok i znowu powróciły ciemności. Beth obudziła się.

- Jesteś w domu, Beth - powiedział miękko. - Ze mną.

Gdy leniwie oparła się o niego, zdziwił się, że po tylu godzinach spędzonych w dusznym barze jej włosy zachowały zapach polnych kwiatów. Podniosła głowę i spojrzeli sobie w oczy. Beth była zaspana, rozleniwiona i bezbronna, lecz nadzieja, która malowała się na jej twarzy, wprawiła Huntera w zachwyt.

- Hunter - wyszeptała, podczas gdy on, nie bacząc na nauczkę, jaką otrzymał w przeszłości ani na swoje postanowienia, przechylił wolno głowę do pocałunku.

Dotyk jej ust był bardziej podniecający niż ich widok. Miękkie, słodkie wargi poddawały się delikatnemu naporowi pocałunków. Ręką dotknęła jego twarzy, przebiegając palcami po policzkach i masując skronie. Z jej piersi wyrwał się krótki jęk i ten zachwycający dźwięk wzniecił w Hunterze falę pożądania.

Jego serce biło tuż przy niej. Cienka bariera ubrania przesłaniała tajemnicę ich ciał, lecz nie szaleństwo namiętności. Dotykała go, a zaraz za badawczymi palcami podążały usta. Policzki, brwi, powieki muskało najpierw lekkie jak piórko dotknięcie palców, później jego śladem szła subtelna pieszczota aksamitnych warg. Hunter wytrzymywał tę rozkoszną torturę czując, że ciało i rozum odmawiają mu posłuszeństwa.

Postanowienie, że będzie tylko biernie poddawać się pieszczotom, słabło z każdą nową podnietą. Sprawiało mu to ból, ale nigdy się nie spodziewał, że może on być tak słodki. Przyjmował czułość od Beth, sam niczego w zamian nie ofiarowując. Kiedy myślał, że dotyk ust doprowadza go już do szczytów pożądania, usłyszał znowu ciche westchnienie, przepełnione namiętnością. Beth wsunęła dłonie w jego włosy, przyciągnęła bliżej do siebie i rozchylonymi ustami rozbudziła w nim dziki głód, który kazał zapomnieć o wszelkich postanowieniach i przekroczyć granicę rozpaczliwego oporu. Hunter dał się ponieść zmysłom.

Ciasne wnętrze ciężarówki nie stanowiło żadnej przeszkody. I tak ledwo uświadamiał sobie, gdzie się znajduje, gdy pieścił Beth i upajał się jej bliskością. Niecierpliwie zaczął rozpinać jeden po drugim guziki sukienki, odkrywając nieskazitelną linię pełnych piersi. Pasek stanika był delikatny, a zapięcie nie stanowiło przeszkody. Zerwał go więc jednym ruchem ręki.

W odbitym świetle księżyca Beth wyglądała cudownie. Pieścił ją biorąc w dłonie słodki ciężar piersi. Dziwił się ich miękkości i niedościgłej doskonałości.

Pewnego dnia wyrzeźbi ją. Właśnie w tej pozie, gdy zmysłowo odpowiada na pieszczoty. Uchwyci magię takiej chwili. Będzie to dla niego pamiątka. Pewnego dnia... zgubił się w myślach, kiedy nachylił się, aby posmakować delikatny pączek. Żadna róża nie była taka idealna, żaden nektar tak upajający.

- Hunterze! - zawołała Beth zduszonym głosem.

Jego palce znieruchomiały. Dźwięk własnego imienia powstrzymał go od oddania się szaleństwu. Przedtem głos Beth brzmiał sennie, teraz dźwięczał pożądaniem, które on przecież odwzajemniał. Pragnął jej. Tutaj. Teraz.

Ale nie mógł. Zaledwie kilka minut wcześniej patrzyła na niego z taką ufnością. Gdy była wyczerpana i smutna, zaofiarował jej odpoczynek, za co okazała mu wdzięczność. A on zdradził wszelkie zaufanie.

- Boże, zmiłuj się nade mną - jęknął.

Ostrożnie, niepewnymi palcami, wsunął na nią stanik i zapiął sukienkę. Beth siedziała nieruchomo, wpatrując się we własne ręce. Hunter spoglądał na kosmyk włosów zakrywający jej twarz i szukał słów, aby wyjaśnić swoje postępowanie.

Beth podniosła głowę, odgarnęła włosy do tyłu i spojrzała mu w oczy. Nie dojrzał w nich wyrzutu. Zrozumiała więc.

- Przykro mi - zaczął niespokojnie.

- Nie mów tak. Wiedzieliśmy oboje, że to się wydarzy.

- Mogliśmy wybrać lepsze miejsce.

- Nie sądzę, że mogliśmy wybierać. - Odetchnęła głęboko i spuściła wzrok. - Może powinniśmy trochę przystopować i przez jakiś czas nie spotykać się?

- A jak będziesz wracać do domu po pracy?

- Jeżeli Bert nie będzie mógł mnie zabierać, to będę chodziła pieszo.

- Nie! Ja będę cię zabierał.

- Hunterze, Minnie na pewno siedzi w swojej sypialni i wygląda oknem. Czuwa tak każdego wieczoru. Wiele nie zobaczy, ale mając chorą wyobraźnię, wcale nie musi dużo widzieć.

- Przeze mnie zawsze posądza cię o najgorsze.

- To nieważne. Martwi mnie jednak, że z mego powodu biorą cię na języki. Ważne jest także to, co zaszło między nami. - Wzruszyła ramionami, celowo umniejszając znaczenie drugiej sprawy.

- Rozumiem - odrzekł ponuro.

- Nie sądzę, ale kiedyś zrozumiesz.

- W porządku - zgodził się, nagle ogarnięty rozpaczą, że zamienia jej życie w piekło. - Jak długo potrwa rozłąka?

- Tydzień lub dwa.

Wystarczająco długo, aby nabrać trochę optymizmu i wziąć się w karby. Hunter chciał się z nią kochać. Pragnęła go, ale najpierw musi opowiedzieć mu o swoim życiu. Być może ta chwilowa rozłąka ułatwi jej rozmowę o matce, małżeństwie i Eryku.

- Jeżeli tego naprawdę chcesz, nie będę nalegał.

Hunter otworzył drzwiczki i wysiadł z nią z ciężarówki. Stał przy niej zapamiętując rysy twarzy. Zabawne zajęcie, biorąc pod uwagę fakt, że jej dokładny wizerunek nie opuszczał go ani na chwilę. Kciukiem przesunął po jej ustach w zastępstwie pocałunku, na który nie śmiał sobie pozwolić. Patrzył na nią jeszcze przez chwilę, w końcu odsunął się o krok i pozwolił odejść.

Beth odwróciła się pośpiesznie i pobiegła do wejścia. Czuła na sobie jego wzrok. Całym wysiłkiem woli zmusiła się, aby nie zawrócić.

Hunter czekał, gapiąc się na dom z nadzieją, że Beth jednak wróci, choć wiedział, że tak się nie stanie. Po chwili on również odszedł.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Dźwięk odjeżdżającego samochodu przeszedł w cichnący pomruk, gdy Beth zatrzymała się na pierwszym stopniu schodów. Choć wiedziała, że już na to stanowczo za późno, miała ochotę wybiec na ulicę i zawołać, że wcale nie chce tymczasowego rozstania, że nie wytrzyma bez Huntera nawet jednego dnia. Pomyślała ponuro o czekających ją godzinach samotności.

Dlaczego przeszkadzała w rozwoju ich związku? Hunter byłby czułym, delikatnym kochankiem. Gdyby narodziła się między nimi miłość, byłoby wspaniale.

Odepchnęła od siebie tę myśl. To niemożliwe. Nie ośmieli się ofiarować miłości nikomu ani jej oczekiwać. Nie ośmieli się, dopóki zagraża jej Eryk Weston, który nie może pogodzić się z faktem, że jego własność wymknęła mu się z rąk. Nie przeżyłaby tego, gdyby dała miłość Hunterowi, a potem go utraciła. Wolała więc nie angażować się uczuciowo, aby móc stąd uciekać, kiedy przyjdzie taka konieczność.

Odgłos skradających się kroków przerwał jej tok myślenia. Rzuciła uważne spojrzenie na szczyt schodów. Nic. Być może przesłyszała się. Spojrzała na smużkę światła wydobywającą się spod drzwi gospodyni. Czy dźwięk dobiegł właśnie z pokoju Minnie? Czy przyczaiła się tam, w koszuli nocnej, w papilotach i z uchem przyklejonym do drzwi nasłuchiwała złorzecząc przy tym w myślach przyjaciółce Czerokeza?

Beth postanowiła natychmiast uwolnić się od jej złośliwej ciekawości i cichego wścibiania nosa w cudze sprawy. Wbiegła szybko po schodach i przemknęła przez korytarz. Weszła do swego pokoju i zatrzasnęła drzwi za sobą. Oddychając gwałtownie, bardziej z bezsilnego gniewu niż wyczerpania, oparła się plecami o ścianę. Pragnąc uspokoić wzburzone nerwy spróbowała się rozluźnić. Jednak gdy tylko uciszył się przyśpieszony oddech, Beth ogarnęło nagle uczucie głębokiego zaniepokojenia. Poczuła, że poci się ze strachu. Mimo że w ciemnościach nic nie widziała ani nie słyszała, szóstym zmysłem wyczuwała czyjąś obecność.

Ciszę przerwał dźwięk włączanej lampy. Beth, oślepiona, stała jak spłoszone zwierzę w potokach światła - gotowa do ucieczki, jednak zbyt przerażona, aby się poruszyć. Powoli, jakby pokonując duży opór, podniosła rękę do czoła, osłaniając oczy przed blaskiem. Codziennie żyła z myślą, że w każdej chwili może odnaleźć ją były mąż, więc teraz zawołała:

- Eryk?

- Czy to jeszcze jeden z twoich przyjaciół? Czy chociaż jest na tyle cywilizowany, aby przebywać w sypialni?

- Pani Jenkins? - Beth powstrzymała się od wybuchu histerycznego śmiechu, lecz za chwilę ulga zamieniła się w gniew. - Co pani robi w moim pokoju, siedząc tak po ciemku?

Przy oknie zaskrzypiało krzesło, na którym siedziała stara kobieta. Pod zakręconymi papilotami i warstwą kremu podniosły się wąskie brwi w wyniosłym łuku.

- Po tym, co widziałam dziś w nocy - ściągnięte usta tworzyły wąską kreskę - postanowiłam z tobą porozmawiać.

- Czuje się pani w obowiązku pouczyć mnie, czy nie tak? Serdeczne dzięki, ale już wywiązała się pani ze swoich powinności. Nasłuchałam się wystarczającej ilości przesądów i pomówień.

- Nie mów do mnie takim hardym tonem! - Minnie pochyliła się do przodu z gniewnym błyskiem w oczach. - Kiedy mój Billy wrócił w końcu z miasta, to przez ciebie, twoją ładną buzię i różne sztuczki musiał wyjechać stąd znowu.

- Pani Jenkins...

- Oczarowałaś go, grałaś wielką damę. Wiem dobrze, jak to zrobiłaś. Sama słyszałam ten wyniosły ton, widziałam wyszukane maniery. Obserwowałam, jak chodzisz po domu dumnie wyprostowana, rozdzielając wymuszone uśmiechy. Ktoś by pomyślał, że jesteś królową piękności. - Prychnęła pogardliwie. - Skromna kelnereczka grająca damę! Ale udało ci się nabrać Billy'ego i wtedy napuściłaś na siebie dwóch mężczyzn. Billy nie miał szans z tym dzikusem.

- Proszę myśleć o mnie, co się pani podoba, pani Jenkins. Ale proszę mnie dobrze zrozumieć - pani cenny Billy nie miał szans z prawdziwym mężczyzną. Czy nigdy pani o tym nie pomyślała? Czy nie dlatego nienawidzi pani Huntera? Nie dlatego, że jest mężczyzną dwa razy wyższym od pani bratanka?

- Jak śmiesz!

- To jeden z powodów, prawda? - Beth zrozumiała teraz, że niepojęta nienawiść tej kobiety wynika z zazdrości, jak też z niechęci do pochodzenia Huntera.

- Nie mów do mnie w ten sposób w moim domu.

- Pani dom, ale mój pokój.

- Tylko do jutra. Chciałam cię stąd wyrzucić, jak tylko zobaczyłam razem z tym Indianinem.

- Nieprawda. Wcale tego pani nie chciała zrobić. Gdybym stąd odeszła, pani plotki i zemsta za Billy'ego nie byłyby tak skuteczne.

- Skoro wiesz już tak dużo, to dlaczego zostałaś? - zapytała Minnie drwiącym głosem.

Beth odwróciła oczy od zgorzkniałej kobiety, omiotła wzrokiem swój nędzny pokój i zorientowała się, że ktoś znowu szperał w jej rzeczach, nie starając się nawet zatrzeć śladów. Gniew, który próbowała stłumić, wybuchnął z nową siłą. Odwracając się do nieproszonego gościa powiedziała cicho i złowieszczo:

- Sama sobie się dziwię. Jakże musiałam być załamana, skoro tolerowałam pani uszczypliwe uwagi i pozwalałam plądrować mój pokój. - Wskazała ręką nie domkniętą szufladę, z której wystawał kawałek chustki. - Dziwię się, dlaczego jeszcze nie zameldowałam szeryfowi o pani drobnych kradzieżach.

- Co takiego? - Wzburzona kobieta zerwała się z krzesła i aż zatrzęsła z wściekłości.

- Dokładnie to, co pani usłyszała. Wyjeżdżam jutro rano, ale zastanawiam się, czy przedtem nie porozmawiać z szeryfem.

Beth otworzyła drzwi i wyszła na korytarz. Nie miała pojęcia, dokąd pójdzie. W tej chwili pragnęła jedynie uciec z tego dusznego domu i odetchnąć oczyszczającym, nocnym powietrzem. Wzmianka o wyjeździe była tylko blefem. Miała nadzieję, że . dzięki temu chociaż dziś w nocy będzie miała trochę spokoju.

- Dokąd idziesz?

- Pospacerować trochę. - Beth zatrzymała się u szczytu schodów.

- Kłamiesz! Idziesz do szeryfa! Już raz nasłałaś go na mnie. Teraz znowu chcesz to zrobić.

- Nie - westchnęła Beth. Nacierającej starej kobiecie należało raczej współczuć, niż nią gardzić. - Trochę przesadziłam w swoich oskarżeniach. Jest pani wścibska, pani Jenkins, ale wątpię, by była pani złodziejką.

- Nie wierzę ci. - Grubymi palcami chwyciła Beth za ramię. - Żałuję, że cię w ogóle przyjęłam. Najpierw narobiłaś kłopotów Billy'emu, a teraz mnie. Jeżeli szeryf zabroni prowadzenia pensjonatu, nie będę miała z czego żyć. Powinnam była wyrzucić cię dużo wcześniej.

- Zapewne ma pani rację. Potrzebowała jednak pani moich pieniędzy tak, jak ja potrzebowałam taniego pokoju. Dom staje się z wolna ruiną, nieprawdaż, pani Jenkins? I o lokatorów coraz trudniej. Mój pokój jest w opłakanym stanie. Nikt go nie wynajmował od bardzo dawna. Pojutrze znowu będzie pusty. A teraz - powiedziała z całym spokojem, na jaki się zdobyła - proszę puścić moje ramię. Nie mam zamiaru pani szkodzić. Chcę tylko trochę pospacerować.

- O tej godzinie? Nikt nie spaceruje po północy.

- Powiedziałam, proszę mnie puścić, pani Jenkins.

- Nie!

- Tak! - zażądała Beth.

Jej przeciwniczka była starsza, ale silniejsza i ważyła ładnych kilkadziesiąt kilogramów więcej. Z całej siły Beth wyszarpnęła ramię i w tym samym momencie Minnie Jenkins puściła ją. Nie natrafiając na spodziewany opór, Beth straciła równowagę i przechyliła się do tyłu, rozpaczliwie machając rękami.

Wyczuła, że Minnie próbuje bezskutecznie ją złapać, gdy uderzała głową o poręcz schodów. Spadała bezwładnie i całym ciałem wstrząsały uderzenia kolejnych stopni. Kiedy w końcu wylądowała na dole schodów, wyrwał się jej z gardła cichy jęk. Otuliła ją zaraz miłościwa ciemność.

Hunter stanął na chwilę w drzwiach baru czekając, aż Beth go powita. Nie był pewny, czego może się spodziewać. Przez dwa dni stosował się do jej życzenia, lecz trzeciego - nie mógł już wytrzymać. Stał teraz z niepewną miną nastolatka pragnąc ujrzeć ją i jej promienny uśmiech.

Bar wypełniony był, jak zwykle, przez kierowców. Jakąś rudowłosa dziewczyna o ponętnym ciele wymknęła się z kuchni, a ujrzawszy Huntera zatrzymała się.

- Hunter Slade! Co cię tu sprowadza? - Wzięła się pod boki i zaśmiała kokieteryjnie. - Nie będę się łudzić, że wpadłeś tu, bo stęskniłeś się za mną.

- Cześć, Sharon. - Hunter podszedł bliżej. - Nie wiedziałem, że tu pracujesz.

- Mógłbyś przynajmniej skłamać - Sharon westchnęła z udaną rozpaczą - że tęskniłeś za mną po prawie dziewięciu latach.

- Nigdy nie umiałem kłamać.

- Niestety - odrzekła kelnerka, a w jej żartobliwy ton wkradła się nuta wyrzutu i smutku. - Nigdy nie skłamałeś.

Hunter nic nie odpowiedział. Lubił Sharon od dawna. Kiedyś nawiązał się między nimi krótki romans, który bez żadnych niedomówień oboje uważali za układ bez zobowiązań. Potem Sharon dostała się pod ostrzał małomiasteczkowej opinii publicznej. Nie czuli do siebie aż tak wiele, aby zdecydować się na życie pełne obraźliwych uwag i nienawiści okazywanej na każdym kroku. Rozstali się po przyjacielsku, ponieważ Hunter bardzo dobrze rozumiał, co przeżywała Sharon. Ich związek zostawił po sobie odrobinę smutku i poczucie samotności przez pewien czas, lecz w sumie nie wyrządził wielkiej szkody.

Następny romans nie zakończył się już tak dobrze i od tej pory Hunter oddał się całkowicie rzeźbiarstwu. Stało się ono jego miłością, jego rozrywką. Zapomniał o Sharon.

- Przychodzisz tu często? - zapytała, gdy usiadł przy barze.

- Tak, dość często. - Rzucił okiem na siedzących obok, skinął komuś głową na powitanie, po czym odwrócił się z powrotem do Sharon, która go bacznie obserwowała.

- Szukasz kogoś?

- Tej drugiej kelnerki. - Zdziwił się, widząc nagle zachmurzoną minę Sharon.

- Jestem tylko ja. Bert zadzwonił parę dni temu i spytał, czy mogę mu pomóc na nocnej zmianie. Akurat nie byłam zajęta - wzruszyła ramionami - a więc jestem.

- Hunterze! - zawołał Bert przez okienko łączące kuchnię z jadalnią. - Minnie dzwoniła trzy dni temu. Powiedziała, że Beth jest przeziębiona, i to paskudnie.

- Przeziębiona? - Hunter zdębiał. Przecież trzy dni temu Beth nie wyglądała wcale na chorą, może czuła się trochę zmęczona. - Czy widziałeś się z nią?

- Skąd! Jestem jedyną osobą, którą Minnie nienawidzi bardziej od ciebie. Ale gdybyś nie pojawił się dzisiaj, na pewno sprawdziłbym jutro, co dzieje się z Beth.

- Nie miałeś wieści od Beth od telefonu Minnie?

Hunter napiął mięśnie ramion, jak gdyby oczekiwał ciosu. Oczy świeciły mu gorączkowym niepokojem.

- Ani słowa. Dzwoniłem do doktora Sinclaira. - Bert zrobił zakłopotaną minę. - On również jej nie odwiedzał ani nikt inny z kliniki.

- Coś tu nie gra - wyszeptał Hunter. Bez zbytecznego słowa wstał z miejsca i ruszył do wyjścia.

Sharon wpatrywała się zamyślona w miejsce,, na którym przed chwilą siedział Hunter.

- Gdyby wtedy tak opiekował się mną i skłamał choć raz, to kto wie... - Natrafiła na spojrzenie Berta. Pokręciła lekko głową i uśmiechnęła się smutno. - Nie. - Wyciągnęła rękę po kawę. - Chyba jednak nie.

Hunter zastukał głośno w drzwi wejściowe pensjonatu i czekał przez chwilę na jakąś odpowiedź. Nic nie usłyszał. W jednym z dolnych okien paliło się jednak światło. Nie wszyscy więc śpią, choć to i tak nie jest najważniejsze, pomyślał ponuro. Miał zamiar zobaczyć się dzisiaj z Beth, gdyby nawet musiał wyważyć drzwi. Kolejne uderzenia pięści sprawiły, że w zamku zazgrzytał klucz i w ograniczonej łańcuchem wąskiej szparze ukazała się twarz.

- Kto to? Czego chcesz? - Minnie Jenkins spoglądała podejrzliwie. Wreszcie poznała przybysza stojącego jak olbrzymi cień w progu. - To ty? Co tu robisz? - warknęła.

- Pozwól mi wejść.

- Nigdy! - Zatrzasnęłaby mu drzwi przed nosem, ale Hunter przytrzymał je nogą.

- Wpuść mnie, Minnie - dodał uprzejmie, ale ton głosu zdradzał ukrytą groźbę. - Wyłamię drzwi, jeżeli mnie do tego zmusisz.

- Nie ośmielisz się.

Drewno trzasnęło dowodząc, że stać go było na to, gdy w grę wchodziła Beth. Łańcuch oderwał się od framugi i Hunter bez trudu wszedł do środka.

- Gdzie ona jest?

- Kto?

Hunter nie miał czasu na zbędne słowa.

- Gdzie jest pokój Beth? - Jego głos zabrzmiał złowieszczo.

- Nie twój interes. - Stara kobieta przyjęła pozę wyniosłej pogardy, co sprawiało zabawne wrażenie.

- To właśnie jest mój interes. - Hunter chwycił ją za ramiona jak niegrzeczne dziecko. Zobaczył w jej oczach wyraz oślego uporu, który kiedy indziej tylko by go rozśmieszył. Cierpliwość Huntera jednak już się skończyła i nie było mu wcale do śmiechu. - W porządku. - Puścił ją. - Sam znajdę.

- Nie! Nie wolno ci tam iść - zaprotestowała Minnie, ale Hunter nie zwracał na nią uwagi.

Wspiął się szybko po schodach i stanął w korytarzu, rozglądając się wokoło. Na lewo widniało czworo drzwi, a na prawo drugie tyle. Nie miał pojęcia,w którym pokoju mieszka Beth. Wszystkie drzwi były zamknięte i choć nikt nie wyjrzał na korytarz, Hunter wątpił, aby hałas na dole dał komuś spać spokojnie.

Bez żadnych ceregieli zaczął otwierać kolejne drzwi. Czwarte wiodły do właściwego pokoju. Przy łóżku paliła się mała lampka, a Beth leżała w pościeli z twarzą zwróconą do ściany. Huntera uderzyła dziwna atmosfera skromnego pokoiku. Nieliczne rzeczy leżały poukładane z wojskową dokładnością, która nie pozostawiała miejsca nawet na odrobinę fantazji. Taki wystrój sprawiał wrażenie przebywania w zimnej doskonałości, bez przeszłości, przyszłości ani nadziei. Panujący porządek psuł jedynie poplamiony i podarty fartuch, leżący na podłodze. Cały pokoik, jego martwota i pustka przeczyły prawdzie. Tu nie mogła mieszkać Beth. Emanowała przecież zawsze ciepłem i szczerością.

Podszedł do łóżka, uklęknął i dotknął jej włosów.

- Jestem tu, moja tygrysico - wyszeptał.

Wydała z siebie ledwie słyszalny jęk. Odwróciła się, ale nie podniosła na niego wzroku.

- Spójrz na mnie - nalegał czarownie pięknym głosem, skrywając niepokój. - Uśmiechnij się do mnie.

- Hunter? - z trudem wyszeptała jego imię. - Nie! Idź sobie.

- Zaraz, zaraz, moja najdroższa - prosił - ale najpierw muszę się upewnić, że z tobą wszystko w porządku.

- Proszę cię. - Próbowała ukryć się pod kołdrą. - Nie możesz mi pomóc. Idź już.

- Nie bądź taka pewna. - Przełamując słaby opór, Hunter delikatnie odwrócił jej twarz ku sobie. - Mój Boże! - wyrwał mu się z piersi stłumiony okrzyk przerażenia.

Źrenice miała powiększone i błyszczące tępym blaskiem, pełnym gorączki i bólu. Policzki były zapadnięte, a wargi wyschnięte. Od skroni do brody znaczył delikatną skórę ciemnobrunatny siniak. Zaciśnięte zęby zdradzały cierpienie. Beth spróbowała schować się przed badawczym wzrokiem Huntera, ale jej ciałem wstrząsnął tylko bolesny dreszcz.

Hunter usłyszał za sobą kroki.

- Co się stało, Minnie? - zapytał nie odwracając się.

- A skąd mogę wiedzieć? Jest już dorosłą kobietą. Nie wtrącam się do cudzych spraw.

- A niech cię cholera! Powiedz mi natychmiast, co się stało!?

- Czy ja wiem... - Minnie rozłożyła nerwowo ręce. - Wydaje mi się, że miała sprzeczkę z kochankiem.

- Ona nie ma kochanka - powiedział cicho Hunter, zerwał się na równe nogi i stanął przy pani Jenkins. - Czy to sprawka twojego bratanka? Czy dlatego chciałaś trzymać mnie z dala od niej, bo boisz się, że skręcę mu kark?

- To nie Billy. Beth spadła.

- Spadła? Z czego?

- Ze schodów.

- Jak to się stało, Minnie? - Ale zaraz zrezygnował z dociekań. - A zresztą. Nie mam czasu na twoje wyjaśnienia. Czy Beth była u lekarza?

- Do paru siniaków niepotrzebny jest lekarz.

- Niech cię diabli, Minnie Jenkins!

- Co ty wyprawiasz? - krzyknęła kobieta, gdy pochylił się nad Beth.

- A jak myślisz, co robię? - Wsunął ręce pod ciało Beth. - Zabieram ją ze sobą. Spokojnie, kochanie, postaram się nie sprawić ci bólu. - Podniósł ją wraz z pościelą i odwrócił się do Minnie, która blokowała wyjście. - Czy sądziłaś, że zostawię ją na twojej łasce?

- Nie możesz... - Groźne spojrzenie Huntera powstrzymało jej protest. Zacisnęła tylko dłonie w bezsilnej wściekłości. Jej twarz przybrała wyraz szczerej nienawiści.

- Albo idź - syknęła schodząc mu z drogi w teatralnym geście rezygnacji. - Zabierz ją stąd. To nie jest miejsce dla takiej jak ona.

- Racja - zgodził się przechodząc obok Minnie. - Ma za dobry charakter.

- Za dobry? Też coś? - Minnie pośpieszyła za nim, miotając obelgi. - Co może być dobrego w kobiecie, przestającej z takim zwierzęcym odmieńcem? Nie jest już taka ładna jak kiedyś, prawda?

Hunter zatrzymał się, przyciskając Beth mocniej do siebie. Gniew wyostrzył mu rysy i zwęził oczy w szparki.

- Jestem człowiekiem, Minnie, nie zwierzęciem. - I lepiej dziękuj losowi, że twarz Beth zapewne się zagoi bez śladów.

Zostawił przestraszoną kobietę, która stała z otwartymi ustami, oddychając ciężko. Teraz najważniejsza była trzymana w ramionach obolała Beth. Zbiegł ze schodów szepcząc jej do ucha uspokajające słowa. Nie wydawała najmniejszego jęku bólu, jednak Hunter wiedział, że nawet oddychanie sprawiało jej cierpienie.

Gdy był już na dole, Minnie zebrała się na odwagę i krzyknęła za nim:

- Nie waż się przyprowadzać tu Beth z powrotem, Hunterze Slade!

- Nie mam najmniejszego zamiaru - odparł i wyszedł z domu.

- Nic jej nie jest, Hunterze. - Doktor Natan Sinclair nie okazywał złego humoru, mimo iż został bezceremonialnie wyrwany z łóżka. Zamknął właśnie drzwi od pokoju, który był zmuszony zamienić na tymczasowy gabinet lekarski. Odchylił głowę do tyłu i przyglądał się krążącemu niespokojnie po pokoju, zdenerwowanemu mężczyźnie.

Hunter wychowywał się w tym domu. Jego matka była tu gospodynią. Nathan Sinclair obserwował, jak z miłego dziecka wyrastał na dość trudnego młodzieńca, a w końcu na zdolnego, ale zamkniętego w sobie mężczyznę. Choć znał Huntera bardzo dobrze, nigdy nie widział go w takim stanie.

- Najgorsze już minęło. Jeżeli miała wstrząs mózgu, to nie był zbyt silny. Chciałbym jednak, aby na wszelki wypadek uważała na głowę przez najbliższy tydzień lub dwa.

Doktor zapadł w swój ulubiony fotel i zaprosił Huntera, aby usiadł obok.

- Zaczynam powoli domyślać się, co zaszło - wyjaśniał dalej. - Z tego, co mi Beth ogólnikowo powiedziała, wynika, że upadek nastąpił w czasie kłótni z Minnie. I pewnie dlatego wolała mnie nie zawiadamiać.

- Piekielny sposób na utrzymanie pozorów całkowitej przyzwoitości - mruknął Hunter.

- A wszystko mogło skończyć się tragicznie. To dziwne odrętwienie Beth najwyraźniej spowodowała mieszanka środków uspokajających i przeciwbólowych, którą zaaplikowała jej Minnie. Na szczęście żebra są tylko obite, a draśnięcie na policzku nie pozostawi blizny. Przez najbliższe parę dni będzie nieco blada i obolała, ale potem szybko powróci do pełni zdrowia. A teraz... - pochylił się do przodu - czy mógłbyś mi powiedzieć, kim ona jest i co ją tu sprowadziło?

- Nie wiem.

- Nie wiesz, kim jest? Ani skąd przyjechała?

- Nie. Wiem, że nazywa się Beth Warren i że przybyła do Sunshine parę tygodni temu. Pracowała w barze Berta, ale to oczywiste, że usługiwanie klientom nie jest jej powołaniem. Miała sprzeczkę z Billym Archerem i podejrzewam, że od tamtej pory Minnie mocno zatruwała jej życie. - Usłyszał głuchy pomruk Nathana. - Jeśli wierzyć Minnie, trzy dni temu, nie wiadomo, z jakiej przyczyny, Beth spadła ze szczytu schodów.

- Ale ty nie wierzysz Minnie?

- Ani jednemu słowu.

- Hunterze!

- Tak? - Ton jego głosu wyrażał respekt i poważanie. Brzmiało w nim głębokie przywiązanie Huntera do człowieka, który zawsze stawał w jego obronie.

- Skoro miała kłopoty z Minnie, to dlaczego u niej została?

- Jak sądzę, kierowały nią upór i duma. Wygląda na to, że ostatnio nie powodzi się jej zbyt dobrze, a pokój u Minnie niewiele kosztuje.

- Rozumiem. - Nathan wstał z miejsca. - Dałem jej łagodny środek przeciwbólowy. Razem z tymi wszystkimi lekami, jakimi nafaszerowała ją Minnie, powinna spać do jutra. Wtedy będzie mogła wrócić do domu, ale chyba nie powinna zamieszkać znowu w pensjonacie.

- Zabieram ją do siebie.

Nathan Sinclair, zaskoczony, zamrugał oczami. Hunter rzadko miewał gości i nigdy nikomu nie oferował noclegu.

- Nie spodziewam się komplikacji, ale gdyby...

- Tak, wiem. - Hunter wstał i wyciągnął rękę do pożegnania. - Zadzwonię do ciebie.

Nathan odprowadził ich do wyjścia i pomógł ułożyć Beth w ciężarówce.

Gdy światła samochodu błysnęły w oddali po raz ostatni, Nathan pomyślał, wzdychając: Czas, aby w końcu spotkał kobietę swego życia, ale ciekaw jestem, jakie tajemnicze kłopoty przygnały ją tutaj.

Światło słoneczne tańczyło na szkle odsłoniętych okien i połyskując na pyłkach kurzu, zamieniało je w kryształki złota. Beth spojrzała na zewnątrz, na las, gdzie dwóch mężczyzn pracowało przy rąbaniu drewnianych pni. Jednym z nich był Peabody Smith - dla przyjaciół Smitty - drugim zaś Hunter, którego nagie plecy błyszczały od potu, a twarz rozjaśniał beztroski uśmiech.

Mieszkała teraz w domu Huntera, stojącym wysoko na szczycie wzgórza. Przywiózł ją tutaj pewnej księżycowej nocy. Pamięta jak przez mgłę, że ujrzała tylko zarys domu i kołyszące się cienie pobliskich drzew. Dalsze wspomnienia były równie mgliste, bo pierwsze dni spędziła w lekkim półśnie. Przez cały czas wylegiwała się w olbrzymim łożu i stopniowo miała się coraz lepiej.

Wkrótce zaprzyjaźniła się ze Smittym, który wpadał czasami do domu. Dowiedziała się od niego, że razem z Hunterem przygotowywali latem drewno na zimę. Hunter nie ucieszył się zbytnio, kiedy Smitty po raz pierwszy złożył mu sąsiedzką wizytę. Przez lata jednak Peabody zdobył jego przyjaźń.

Beth poznawała Huntera od innej strony. Tutaj dopiero, w odosobnieniu, żył pełnią życia. Dni spędzał w lesie. Wieczorami zaszywał się w swojej pracowni. Trzymał się ściśle rozkładu zajęć i wykonywał je kolejno z żelazną dyscypliną. Jego promienny uśmiech wyrażał zadowolenie, oczy pogodę ducha. Dawny ponury cień zniknął mu z twarzy. Podczas dni rekonwalescencji otoczył ją wielką troskliwością i czułością.

Wybuch śmiechu przerwał rozmyślania Beth. Nieświadomie zacisnęła palce na uchwycie od okna. Chciała otworzyć je na oścież, aby wsłuchać się w ten śmiech i zatrzymać go w pamięci.

- Mogłabym tu zostać na zawsze - wyszeptała. „Na zawsze z Hunterem" - zawtórowało jej serce. - Nie! - zaprzeczyła swym myślom i odwróciła się od okna. Pewne rzeczy są niewykonalne, wiedziała coś na ten temat. Kiedy jednak zaczęła odzyskiwać siły i równowagę psychiczną, złapała się na tym, że budzą się w niej pewne pragnienia. Jakie pragnienia? - Jej pytanie zawisło w powietrzu jak żałosny jęk.

- Mówisz do siebie, ślicznotko?

Beth spojrzała na Peabody'ego Smitha, który zwykle uśmiechał się szeroko. Koścista, pomarszczona twarz nadawała mu wygląd stracha na wróble. Beth zmusiła się do uśmiechu.

- Chyba nie mogę zaprzeczyć, bo mnie na tym złapałeś, co, Smitty?

- Mogłabyś. - Zdjął kapelusz i podrapał się po głowie. - Ale wolałbym usłyszeć, co cię gnębi.

- Och, Smitty, uśmiałbyś się z tego tylko.

- Na pewno?

- Na pewno. Czy chcesz czegoś się napić? - Zmieniła temat rozmowy. - Lemoniady, wody?

- Mam ochotę na kubek wody. Rąbanie to męcząca praca.

Beth podeszła do lodówki dziwiąc się, że czuje się tu jak u siebie w domu, choć z wiejską kuchnią dotychczas raczej niewiele miała do czynienia.

- Proszę. - Wyjęła z lodówki dzbanek i podała dwa plastikowe kubeczki. - Miałam zamiar przynieść wam to później.

- Dobrze, że nie zdążyłaś. Hunter rozzłościłby się, gdybyś wyszła na taki skwar.

- Czuję się dobrze już od dłuższego czasu. Nie mogę pozwolić, abyście mnie rozpieszczali.

- A dlaczego nie? - zapytał otwarcie.

- Drogi Smitty. - Śmiech zamarł jej na ustach. - Będzie mi ciebie brakowało.

- Idę do domu wieczorem, ale wrócę tu jutro. - Postawił dzbanek na stole. - Czy jednak twoje słowa oznaczają, że nas opuszczasz?

Poczuła nagły chłód, pomimo upalnego dnia.

- Tak, wyjeżdżam.

- Ale kiedy planujesz ten wielki wyjazd?

- Może jutro albo pojutrze, sama nie wiem. - Z trudem mogła utrzymać obojętny ton. - Gdy tylko skończycie pracę i jeden z was będzie mógł mnie zabrać do Sunshine.

- No, ładnie to sobie wymyśliłaś - wycedził Smitty.

Ta szorstka wypowiedź zaskoczyła Beth. Nigdy przecież nie słyszała z jego ust słów innych niż miłe i serdeczne.

- Czy jesteś na mnie zły?

- Do diabła, jeszcze jak!

- Ale dlaczego?

- Sama się domyśl, ślicznotko. - Smitty wcisnął na głowę kapelusz i pomaszerował do drzwi.

- Smitty! - Drzwi trzasnęły z taką siłą, że zabrzęczały wszystkie naczynia w kredensie. - Zapomniałeś wziąć wodę... - skończyła bezwiednie.

Beth nie zwracała już uwagi na czar słonecznego światła wpadającego przez połyskujące okno, tylko ciężko usiadła w fotelu. Zamknęła powieki powstrzymując falę łez. W napięciu czekała na Huntera.

Oczekiwanie nie trwało długo.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Beth siedziała w starym bujanym fotelu. Ręce trzymała na solidnych oparciach, palcami obejmując ciemne drewno. Błyszczące pasma złocistych włosów odgarnęła z czoła i teraz opadały jej luźno na plecy. W tej wyczekującej pozie, zabarwionej tajemniczym smutkiem, była najpiękniejszym stworzeniem, jakie Hunter dotychczas oglądał.

Hunter nie miał łatwego życia. Przeszedł wiele trudnych chwil, od dzieciństwa uważany za wyrzutka, i dlatego wybrał życie w samotności. Poza skromnym kręgiem oddanych przyjaciół, doświadczał niewielu dowodów przyjaźni czy sympatii. Jednakże gdy zobaczył, jak Beth boryka się z wrogim światem, zapragnął wziąć ją w obronę.

Po raz pierwszy od dłuższego czasu nie poznawał siebie. Zaczęło się to od chwili, gdy zobaczył Beth w barze Berta, a potem przesiadywał tam każdego wieczoru godzinami przy kawie. Pozwalało mu to obserwować Beth i rejestrować w pamięci każdy jej ruch i gest. Przestał już się dziwić, dlaczego nie może oderwać od niej oczu. Nie szukał dłużej odpowiedzi. Wiedział jedynie, że chciałby porwać ją w ramiona i trzymać przy sobie.

Ale Beth musi także tego pragnąć. Spoglądając na jej błyszczące włosy, zapytał po prostu:

- Dlaczego, Beth?

Patrzyła nieruchomo w jakiś odległy punkt, tylko nerwowo zaciśnięte dłonie zdradzały, ile wysiłku kosztowało ją zachowanie spokoju.

- Smitty ci powiedział?

- Czy sądzisz, że nie powinien?

- Chciałam sama ci o tym napomknąć. Wymknęło mi się to przypadkiem w rozmowie ze Smittym. Potem on bardzo się rozgniewał.

- Czy nie wiesz, dlaczego?

- Nie. - Zaciśnięte kurczowo palce aż posiniały z bólu.

- Nie chce, abyś wyjechała. - Hunter ukląkł przy niej, ośmielając się dotknąć jej twarzy. Zmusił ją, aby na niego spojrzała. - Ja również nie chcę.

- Nie mogę zostać. - Jej oczy, duże i błyszczące, podobne były do oczu jelonka zagubionego w ciemnościach.

- Byłaś tu przecież szczęśliwa. - Kciukiem pogładził ją po policzku.

- Nie! - Ciężkie powieki zakryły oczy, aby ukryć kłamstwo.

- Kłamczuszek - przezwał ją z szorstką czułością.

- Hunterze, przestań.

- Co mam przestać? Czy mam nie dostrzegać prawdy? Nie słyszeć, jak się śmiejesz, gdy Smitty stroi żarty, albo nie widzieć twego zachwytu, gdy głaszczesz kota lub zrywasz kwiaty? - Palcami wygładził jej zmarszczone czoło. - Czy też mam przestać prosić cię, abyś została?

Delikatne ruchy palców sprawiały cuda. Pieściły naprężone mięśnie jej szyi z taką czułością, że siłą woli musiała oprzeć się pokusie.

- Przestań.

- Co przestać, kochanie? - Cudowne palce nie przerywały delikatnych pieszczot. - Musisz mi powiedzieć, bo sam się nie domyślę.

Miała wciąż zamknięte oczy. Westchnęła głucho.

- Proszę, przestań mnie dotykać - zdołała w końcu Wydusić. - Kiedy to robisz, nie jestem w stanie powiedzieć ci tego, co zamierzam.

- Dobrze, nie będę, dopóki nie zechcesz. Ale obiecaj, że powiesz mi: „naprawdę chcę wyjechać" patrząc na mnie. - Gdy skinęła głową, na jej twarzy spostrzegł wyraz żalu. Wstał i nakazał delikatnie: - Otwórz oczy, Beth.

Posłusznie podniosła powieki i zobaczyła przed sobą Huntera. Przyszedł do niej prosto z lasu, otrzepując się tylko po drodze. Koszulę zarzucił w pośpiechu na jedno ramię. Kropelki potu znaczyły nagą skórę i błyszczały na włosach. Beth nie była przygotowana na taki widok.

Gdy doktor Sinclair zalecił tygodniowy wypoczynek, Hunter nalegał na wydłużenie rekonwalescencji do dwóch tygodni. W czasie długich dni leniuchowania obserwowała z chłodnego wnętrza domu, jak wykonuje swoje codzienne obowiązki. Chociaż widywała już wcześniej jego nagie, jakby odlane z brązu ciało, to pojawiał się przed nią zawsze w zapiętej dokładnie, wpuszczonej w dżinsy koszuli.

Teraz Hunter nie zwracał uwagi na strój i widok jego obnażonego torsu zaparł jej dech w piersiach. Kiedy zastygł w oczekiwaniu, ujrzała potężne muskuły rysujące się wyraźnie pod elastyczną ciemną skórą. Wzniesienie każdego żebra znaczyły pasma twardych mięśni. Biodra miał wąskie, a poplamione sztruksy opinały mocne uda. Emanująca z niego siła, a zarazem szczupłość sylwetki czyniły go niezwykle męskim. Beth po raz pierwszy w życiu zapragnęła przebiec dłonią po skórze mężczyzny i zobaczyć, jak reaguje na jej pieszczoty.

Swoje uczucie do Huntera uznała za jeden z powodów wyjazdu. Była tu szczęśliwsza niż gdziekolwiek indziej. Nie chciała kłamać Hunterowi, jednak szczęście schodziło na drugi plan, gdy wzajemne zauroczenie zamieniało się w obsesję. Hunter ze swoją utajoną siłą, niezwykłą delikatnością i czułością zasługiwał na kobietę, która stałaby się prawdziwą towarzyszką jego życia, a nie tylko obsesją.

Podnosząc wzrok spostrzegła, że Hunter czeka na odpowiedź. W głębi jego oczu zauważyła błysk zrozumienia. Najwidoczniej wiedział, co czuła, i domyślał się, jaką namiętność w niej rozpalił. Miał teraz nad nią przewagę, ale cierpliwy, piękny Hunter nie wyciągnął do niej ręki. Jego honor i uczciwość utrudniały jej powiedzenie tego, co zamierzała.

- Byłam tu szczęśliwa. - Głos miała zachrypnięty, jak gdyby nie odzywała się od kilku dni. -I myślałam, że skończyła się już moja okropna podróż przez życie.

- Ale? - Hunter patrzył na Beth pytająco.

- Ale nie mogę zostać.

- Dlaczego? - nalegał.

- Od początku byłeś wobec mnie uczciwy.

- Doprawdy? - Na jego twarzy pojawił się ulotny grymas. Zaraz jednak rozpromienił usta uśmiechem. - Ale ty, moja słodka Beth, kłamałaś, tak? Czy skłamałaś mówiąc, że lubisz koty, kwiaty i kawę na śniadanie?

- Nie. - Potrząsnęła głową. - Skłamałam, zatajając parę spraw. - Zawahała się, lecz po chwili mówiła dalej: - Nie jestem kobietą, za jaką mnie uważasz.

- Ach tak. - Niczego nie mogła wyczytać z ponurego wyrazu jego twarzy. - Na dłuższą metę nie tolerujesz ludzi mojego pokroju? - Pełen cichego niepokoju czekał na odpowiedź, na jeszcze jedno odtrącenie.

Ogarnęła ją rozpacz. Chciała mu przecież wyjawić, że widzi w nim pięknego i potężnego potomka dwóch ras.

- Nie chodzi mi o ciebie ani o to, kim jesteś - zaczęła jednak inaczej. - Problem dotyczy mnie. Sprawiam tylko kłopoty, sam się już o tym przekonałeś. Gdybym została... - Westchnęła wzruszając ramionami. - Nie powinnam była w ogóle przyjeżdżać do twego domu.

- Nie pamiętam, abym cię pytał o zdanie.

- Nie. - Przypomniała sobie, z jaką troską trzymał jej obolałe ciało. - Ale powinnam była wyjechać natychmiast.

- Znowu nie miałaś wyboru. - Jego głos brzmiał już spokojniej.

- Nieprawda. Dobrze oboje wiemy, że nie przetrzymywałbyś mnie wbrew mej woli. Zostałam, ponieważ nie miałam dokąd pójść.

- A teraz masz?

- No... nie — przyznała szczerze. - Ale czuję się na siłach, aby poszukać nowego mieszkania. Znajdę coś bliżej baru Berta.

- Twoje miejsce pracy jest zajęte.

- Dostanę je znowu. Bert...

- Da ci tę posadę, bo cię lubi - skończył za nią Hunter. - Wtedy twoja zmienniczka zostanie zwolniona.

Beth straciła pewność siebie. Potrzebowała tej pracy, ale być może jej zastępczyni również.

- Zatrudnię się gdzie indziej.

- Jako kelnerka? Nie masz szans. To nie jest twoje powołanie. Nie byłaś najgorsza, ale brakowało ci wprawy.

- W takim razie będę niezbyt wprawną kelnerką.

- Ale gdzie? Kawiarnię prowadzą dwie starsze panie. Zostaje jedynie knajpa, ale tam nie wytrzymasz nawet godziny.

- Wyjadę z Sunshine. Są inne miejsca.

- Jak? Jak wyjedziesz z Sunshine, skoro nie stać cię na nic lepszego, niż jakiś podły pensjonat? - Otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia, więc dodał: - Chyba nie powiesz mi, że wytrzymałabyś z Minnie Jenkins, bo lubiłaś jej kuchnię?

- Nie mogę u ciebie zostać, Hunterze.

- Dlaczego nie?

- Proszę... - Wpatrywała się w swoje ręce, zaciśnięte kurczowo na koszuli. - Pozwól mi odejść.

Hunter odwrócił się zniechęcony. Postępował okrutnie, próbując ją zatrzymać. Zastanowił się, czy nie stracił przypadkiem głowy. Przy Beth sprzeniewierzył się swojemu niezłomnemu przekonaniu, że w życiu najważniejsza jest uczciwość. Prawda często boli, ale nie tak dotkliwie jak kłamstwo. Oszukiwał samego siebie, że nie obchodzi go ani przeszłość, ani przyszłość Beth. To było pierwsze kłamstwo. Ile ich było jeszcze?

Odwrócił się badając wzrokiem jej twarz. Chciał wiedzieć wszystko. Poznać jej wzloty i upadki, radości i troski, wszystko, co ukształtowało Beth.

- Opowiedz mi. Udowodnij, że nie możesz zostać. Jeśli mnie przekonasz, pozwolę ci odejść. - Miał świadomość, że być może posunął się za daleko.

- To długa historia.

- Mamy cały dzień. - Hunter skrzyżował ręce i przyjął nieustępliwą pozę.

- Nie wiem, od czego zacząć... - Spuściła wzrok i przyglądała się swoim złożonym dłoniom. - Może zacznę od Elizabeth Weston, która sprzedała za duże pieniądze swoją, wątpliwą zresztą, urodę. Stała się maskotką bogatego człowieka w jego brudnym świecie zawodowego hazardu - własnością znanego i sławnego Eryka Westona. Nie obdarzyłbyś sympatią takiej kobiety.

- Eryk Weston - powtórzył głucho Hunter.

Beth spodziewała się ujrzeć wzgardę na jego twarzy, jednak nie pojawił się na niej żaden grymas, chociaż musiał rozpoznać nazwisko. Każda gazeta na południowym wschodzie opisywała historię Eryka, członka szanowanej rodziny, którego imię wiązano ze światem przestępczym, długami hazardowymi i tajemniczymi zabójstwami. Dzięki wpływom rodziny prasa w końcu ucichła, ale Hunter musiał słyszeć o całej sprawie. - Gdybyś tylko wiedział... - zaczęła.

- Wiem, kim jest Eryk Weston i jakie o nim krążą plotki.

Beth odwróciła wzrok, spoglądając na zalane słońcem góry.

- Byłam jego żoną - przyznała się ze wstydem. Unikała oczu Huntera, nie chciała widzieć jego pogardy. Oddychała ciężko, czując ucisk w okolicach serca. - Będę się już pakować. - Pomyślała o nielicznych rzeczach, które Peabody Smith przywiózł z pensjonatu. - Zaraz mnie tu nie będzie.

- Nie!

Nagły sprzeciw Huntera przeraził Beth, ale udało się jej zachować spokój.

- Zapewne chcesz, abym już sobie poszła.

- Nie, chcę najpierw do końca wysłuchać twojej historii. Tym razem zacznij od początku. Opowiesz mi, jak to się stało, że kobieta tak nieodpowiednia dla Eryka Westona wpadła mu w łapy.

Beth straciła kontrolę nad sobą. Wybuchnęła nerwowym, prawie histerycznym śmiechem. Hunter chciał się cofnąć, ale wiedział, że nie może. Mógłby stracić Beth na zawsze. Chociaż z trudem przychodziło jej opowiadanie o przeszłości, to zdawał sobie sprawę, że zostanie z nim tylko wtedy, gdy wyzna całą prawdę. Hunter czekał więc, aż przejdzie jej atak śmiechu.

- Przepraszam - powiedziała ze smutkiem w oczach. Bezwiednie pomasowała skronie. Później złożyła zaciśnięte dłonie na kolanach. - Nie powinnam była się śmiać, ale tak bardzo się mylisz. Od urodzenia przeznaczona byłam dla człowieka takiego jak Eryk Weston. Do tego mnie przygotowano. Zaplanowano mi każdy dzień, oceniano każdy mój postępek. - Spojrzała znowu w okno, ale jej oczy nie dostrzegały ani słońca, ani gór. - Moja matka widziała we mnie spełnienie swoich marzeń. Bogactwo, sława, wszystkie wspaniałości, których ona nigdy nie miała. Zawsze była marzycielką. Rzeczywistość nie docierała do niej, nawet wtedy gdy pewien gagatek, który wcześniej obiecywał złożyć cały świat u jej stóp, nagle zniknął, zostawiając ją z dzieckiem. Przedstawiała jednak tego mężczyznę z najlepszej strony - przystojny, pewny siebie i bogaty. Była także przekonana, że wróci do niej któregoś dnia. - Beth uśmiechnęła się smutno, przypominając sobie złudzenia matki. - Nigdy nie wrócił.

- Wtedy postanowiła, że ty spełnisz jej marzenia.

- Idealne dziecko miało wyrosnąć na idealną królewnę, poślubić idealnego księcia i wieść idealne życie. Taki miała cel. Nie pozwalała mi bawić się z innymi dziećmi. Podczas zabawy mogłabym narazić na szwank moje cenne sprzedażne ciało. - Podniosła wzrok i lekko ściągnęła brwi. - Sprzedażne? Czy jest takie słowo? - Wzruszyła pogardliwie ramionami. - To nie ma znaczenia, bo ono najlepiej pasuje. W szkole średniej dała mi trochę swobody, abym mogła zdobyć odpowiednie nagrody, opinię i szansę na stypendium na odpowiednie studia. Oszczędzała na wszystkim, pracowała dniem i nocą po to, abym mogła mieć najlepsze ubrania i obracać się w najlepszym towarzystwie. Musiałam zaliczyć wiele kursów - muzyka, sztuka i tym podobne. Miały one wzbogacić moje życie towarzyskie, a nie je ograniczać. Jak mól książkowy mógłby złapać bogatego męża? - Znowu zaśmiała się gorzko. - Jestem niewdzięczna, prawda? Życie godne pozazdroszczenia, a ja je znienawidziłam.

- Tylko głupiec zazdrości egzotycznemu ptakowi, zamkniętemu w pozłacanej klatce. - Hunter współczuł dziecku, które nigdy się nie bawiło. Współczuł dziewczynce, której odebrano radosną młodość. - Nawet piękne ptaki mogą uciec ze swych klatek, jeżeli bardzo się postarają.

- Kiedyś spróbowałam. Eryk właśnie się oświadczył. Bałam się go, ale mimo że był starszy, w pewien sposób mnie fascynował. Emanowała od niego jakaś groźna siła i chłód. Interesował się bardziej tym, jak wyglądam, niż tym, kim jestem lub kim chciałam być. Stałam się luksusową lalką, której mieli mu zazdrościć inni mężczyźni. Należałam do niego.

- Poszłaś zapewne do swojej matki, aby powiedzieć, że nie chcesz wyjść za Eryka - wtrącił Hunter przewidując dalszy bieg wydarzeń. Wyobraził sobie strach młodej dziewczyny i udrękę samolubnej, ambitnej matki. - Co cię powstrzymało?

- Moja matka wiedziała, że ma raka i rok życia przed sobą. Nie chciała mi wcześniej o tym mówić.

- Lecz powiedziała ci właśnie tego dnia i wtedy zdecydowałaś się poślubić Westona.

- Tak. - Beth spojrzała Hunterowi prosto w oczy.

- Pozwól, że zgadnę. - Jego sarkazm ciął jak brzytwa. - Po ślubie u twojej matki nastąpiła cudowna poprawa.

- Nie całkiem, ale okazało się, że nie było z nią tak źle, jak myślała.

- Jak długo? - Głos Huntera nie miał w sobie teraz nic czarownego.

- Pięć długich, nieznośnych lat - wyszeptała. - Eryk wiedział, że nie opuszczę go, dopóki żyje moja matka, więc mógł sobie pozwolić na wszystko. Absolutna władza sprawiła, że stał się jeszcze gorszy. Zamierzał mnie złamać. Myślał, że to mu się udało. Jednak w dniu pogrzebu matki wyszłam z cmentarza i już nie wróciłam do Eryka. Dzięki życzliwej służącej mogłam zabrać trochę swoich rzeczy. Później znalazłam adwokata, aby przeprowadzić szybki rozwód. Nic nie wniosłam do tego małżeństwa i nie chciałam niczego oprócz swojej wolności - westchnęła. - Musiałam być jednak szalona, skoro sądziłam, że pozwoli mi odejść.

- Od jak dawna już uciekasz?

- Wydaje mi się, że całe życie. - Beth uśmiechnęła się gorzko. - Nigdy tak naprawdę nie chciałam zostać Elżbietą Weston ani jeździć na nartach w St. Moritz, ani robić zakupów w Paryżu. Nie znosiłam hazardu w takich miejscach, jak Monte Carlo ani sposobu, w jaki wykorzystywał mnie, aby zwracać na siebie uwagę. Wydaje mi się, że w dniu, w którym zaczęłam uciekać z tamtego świata, jednocześnie przestałam uciekać od siebie samej. Od dwóch lat znowu jestem dawną Beth Warren.

- Sądzę, że jest w tym głęboki sens. A czego pragnie Beth Warren teraz?

- Nikt mnie nigdy nie pytał, czego chcę. Nikogo to nie obchodziło.

- Mnie to bardzo interesuje. - Hunter staczał prawdziwą bitwę ze sobą. Tęskne spojrzenie Beth niemalże go pokonało. Jedynie potężnym wysiłkiem woli zdołał zagłuszyć głos serca i nie chwycić jej w ramiona.

- Czego chcę? Chcę prawdziwych wartości, takich, których za pieniądze nie można kupić. Chcę prawdziwego domu, rodziny, pożytecznego życia, przyjaciół, którzy nie zważają na to, kim byłam. - Rzęsy opadły jej na oczy jak czarna zasłona, ale i tak Hunter dojrzał łzy. - Przyjaciół takich jak ty.

W jednej sekundzie Hunter stanął przed Beth. Ukląkł u jej stóp tak blisko, że poczuła zapach lasu w jego włosach. Jeśli mu pozwoli, teraz on dopilnuje, aby tacy mężczyźni jak Weston i Archer już nigdy nie zrobili jej krzywdy.

- Beth, czy wróciłabyś jeszcze kiedyś do niego?

- Wolałabym umrzeć.

- A więc zostań tu. Potrafię zapewnić ci bezpieczeństwo i dostarczę wszystko, czego zapragniesz. To może być również twój dom. Poznasz moich przyjaciół i z pewnością polubicie się. W dolinie będziesz miała trochę przeciwników, ze względu na mnie, ale pokazałaś już, że potrafisz sobie z nimi poradzić.

- Nie mogę tak, po prostu, wprowadzić się do twego domu.

- Dlaczego nie? Większość wieczorów i nocy spędzam w pracowni. Czuję się tam bardzo dobrze.

- Nie możesz mnie utrzymywać, a dla mnie nie ma tu pracy. Moje miejsce u Berta jest zajęte, ale i tak, jak mówiłeś, kelnerowanie słabo mi wychodziło.

- Pomieszkaj najpierw trochę. Zapuść korzenie. Gdyby pojawił się Weston, to unormowane życie i bezpieczne, spokojne schronienie będzie twoją tarczą.

- Bezpieczne i spokojne schronienie?

- Tak określa się dom, Beth.

Przypomniała sobie oświetloną gwiazdami łąkę i wyraz spokoju na twarzy Huntera, kiedy mówił o swoim domu. Brzmiało to pociągająco, jednak zamarło w niej serce, gdy pomyślała, że nie może tak być.

- Nie, Hunterze - powiedziała zdławionym głosem. - Nie chcę być pasożytem. Nigdy więcej.

- W porządku.

Hunter myślał intensywnie. Nagle przyszedł mu do głowy pewien pomysł i wkrótce miał już gotowy plan.

- A co powiesz o butiku lub galerii w Laurenceville? - zaproponował w ciemno, nie mając pojęcia, czy to ją zainteresuje. Chciał jednak spróbować. - Być może kursy na studiach i lata spędzone u boku Eryka nie były całkowitą stratą czasu. Wykorzystaj wszystko, czego się nauczyłaś, a reszta przyjdzie sama. Jesteś prawdziwą damą, widać to w twoich ruchach, stylu ubierania się. Tak o tobie myślą kierowcy, Bert, Nathan, no i oczywiście ja. Inni też cię zauważą. Wykorzystaj swoją szansę. Jeżeli chcesz spróbować, możesz wynająć jakiś pusty budynek.

- Poczekaj. Nie rozpędzaj się tak. Wprawdzie znam się na ubiorach i stylu, ale nic nie wiem o sztuce. Tylko tyle, ile nauczyłam się na studiach.

- Myślę, że wiesz więcej, niż sądzisz. W czasie swoich podróży z pewnością zwiedzałaś jakieś muzea. Nawet Eryk Weston musiał zostawiać ci chwile spokoju. Zresztą, jeżeli chodzi o sztukę, to najlepiej zdać się na własny instynkt.

- Hunterze, przecież to śmieszne.

- Z pewnością nie jest to spełnienie twoich marzeń, ale od czegoś trzeba zacząć. Jeśli się nie uda, możesz spróbować czegoś innego.

Beth zawahała się, ale wspomnienie o Eryku rozwiało wszelkie nadzieje.

- Dziękuję za piękny pomysł, ale nie skorzystam z niego. Eryk mnie znajdzie i wtedy dopiero zaczną się kłopoty. Muszę stąd odejść.

- Tak zdecydowałaś? Masz zamiar uciekać dalej, aż stracisz siły i nie będziesz miała innego wyboru, jak tylko wrócić do niego?

- Na pewno nie wrócę!

- Jesteś zbyt wyczerpana, aby z nim walczyć. Zostań, Beth, a jeśli Weston cię znajdzie, nie zrobi ci już krzywdy. Obiecuję.

- Sama nie wiem. - Badała z uwagą jego twarz. Hunter Slade odziedziczył po przodkach regularne, szlachetne rysy.

- Niczego w zamian od ciebie nie chcę, Beth. Zostaniesz do chwili, gdy Weston przestanie cię prześladować.

- Obroniłeś mnie w barze. Przyszedłeś do pani Jenkins i zabrałeś tutaj. Teraz ofiarowujesz swój dom. Dlaczego to wszystko robisz, Hunterze?

- Czy ja wiem? - Udał obojętność. - Mam może w tym również własny interes. Nie jesteśmy ślepi i doskonale wiemy, że między nami istnieje magiczna więź. Nigdy w życiu nie doznałem czegoś podobnego. Jak myślisz, dlaczego przychodziłem ciągle do Berta na tę przeklętą kawę? Ty także to czujesz, bo czy w przeciwnym razie wierzyłabyś tak bezgranicznie obcemu mężczyźnie i broniłabyś go przed Minnie Jenkins, a nawet przed nim samym? - Rozdzielił delikatnie jej zaciśnięte dłonie i zatrzymał w swoich. - Czy nie powinniśmy dać szansy naszej przyjaźni, aby mogła się rozwinąć w coś jeszcze wspanialszego?

Słowa sprzeciwu zamarły jej na ustach. Jedni uważali Huntera za awangardowego artystę, inni zaś za brutalnego Metysa. Beth natomiast w mężczyźnie, który przed nią klęczał, widziała czułego księcia w wytartych sztruksach. Zaofiarował jej spełnienie marzeń, spokój i nęcące, tajemnicze uczucie. Odwzajemniła uścisk jego dłoni.

- Nie chcę, aby ktoś cię krzywdził - wyszeptała. - Nigdy więcej.

- A więc zostajesz. To będzie kres twej podróży. Przynajmniej na razie.

- Zostanę, choć nie wiem, czy na pewno otworzę butik. Znajdę sobie jakieś zajęcie. Wtedy zaryzykujemy i oboje odkryjemy nasze uczucia, a kiedy nadejdzie pora - odejdę.

- Kiedy nadejdzie pora - powtórzył Hunter. Nie wcześniej, niż minie zagrożenie ze strony Eryka Westona, obiecał sobie. Gdy Beth będzie mogła chodzić z dumnie podniesioną głową i bez odrobiny strachu w sercu. Tak rozważał w duchu, głośno zaś powiedział:

- Ale nie wcześniej, niż nasza kotka będzie miała młode i zakwitną twoje ulubione powoje przy wodospadzie.

- Kiedy kwitną powoje?

- We wrześniu.

- Dwa miesiące - zamyśliła się. - Potem odejdę.

Beth podniosła głowę i uśmiechnęła się do Huntera, ale on nie odwzajemnił uśmiechu. Delikatnie pieścił dłonią jej policzek i myślał, że nigdy więcej nie pozwoli skrzywdzić Beth. Archer nie stanowił już zagrożenia. Ale Weston pojawi się na pewno. Hunter nie wątpił w to ani przez moment. Żaden mężczyzna nie oddałby bez walki takiej kobiety jak Beth.

Pogładził ręką jej bujne włosy. Będzie nad nią czuwał, aż stanie się to, co się stać musi. Wtedy pozwoli jej odejść.

- Kiedy nadejdzie pora - obiecał niskim melodyjnym głosem i zadowolony ze wzajemnie złożonych obietnic, wyszedł z pokoju wolnym sprężystym krokiem swoich indiańskich przodków.

Beth, bardzo przejęta, siedziała przed lustrem. Nie patrzyła już na swoje odbicie, bo dokładnie wiedziała, jak wygląda. Każdy czysty, lśniący kosmyk włosów był na swoim miejscu, a twarz zdobił delikatny makijaż. Dopasowana, prosta sukienka w kolorze jej oczu wyglądała elegancko, a zarazem skromnie. Beth specjalnie nie podkreśliła swojej urody. Nie chciała już nigdy być egzotycznym ptakiem w pozłacanej klatce. Pragnęła prawdziwych wartości, a nie blichtru.

Powracała do domu Nathana Sinclaira, ale tym razem jako gość, a nie pacjent. Już za chwilę spotka Bell Slade, matkę Huntera, oraz przyjaciół, których uważał za rodzinę. Oprócz Nathana i Bell, będzie również doktor Christen Steele i jej mąż, doktor Zachary. Wiedziała, że Christen jest przyjaciółką Huntera od lat, natomiast Zachary jego odwiecznym partnerem w tenisa. Najważniejszą osobą będzie jednak ośmiomiesięczny Greg Steele, chrześniak Huntera.

Rodzina Steele'ów mieszkała w tym samym domu co Nathan. Christen i Zachary pracowali razem z nim w klinice w pobliskim Laurenceville. Hunter bardzo kochał ich wszystkich, więc Beth zależało na tym, aby dostrzegli w niej coś więcej niż samą tylko urodę.

Długo oczekiwane pukanie do drzwi poderwało ją z miejsca. Przyszedł po nią Hunter. Podbiegła do drzwi, pragnąc jak najszybciej doznać cudownego poczucia bezpieczeństwa, jakie zawsze zapewniała jej jego obecność.

Drzwi otworzyły się i Beth ujrzała Huntera, ubranego jakże inaczej niż dotychczas. Koszula w kolorze ciemnego turkusu świetnie wyglądała z jasnobeżowymi spodniami. Czarne, starannie zaczesane włosy lśniły czystością. Beth odniosła wrażenie, że widzi eleganckiego, ale obcego mężczyznę.

- Gotowa? - Uśmiechnął się wyciągając rękę.

Znajomy gest rozproszył obawy. To wciąż był jej Hunter.

- Jestem gotowa, tak jak zawsze. - Podała mu swoją dłoń.

Hunter poprowadził ją przed dom, gdzie stał srebrny mercedes. Beth ze zdumienia uniosła brwi.

- To symbol cywilizacji, który zazwyczaj stoi w szopie i wyciągany jest tylko na szczególne okazje. Smitty pomógł mi doprowadzić go do porządku. - Powiódł wzrokiem po Beth. - Nie mogę pozwolić, aby najładniejsza dziewczyna w dolinie jechała starą ciężarówką.

Kiedy zajechali do domu Nathana, Hunter zgasił silnik i spojrzał z troską na Beth.

- Nie odezwałaś się ani słowem przez całą drogę. Boisz się?

- Jestem przerażona.

- Niepotrzebnie. - Odgarnął z jej policzka kosmyk włosów. - Polubisz ich.

- Ale czy oni polubią mnie? Mieszkam u ciebie od prawie trzech tygodni. Co pomyśli twoja matka?

- Uzna, że jesteś wspaniała. Matka rozumie położenię, w jakim się znalazłaś. Uważa, że jesteś bardzo odważna.

- Czy liczy się z tym, co powie cała dolina?

- Weź pod uwagę, kim jest jej syn. Naprawdę sądzisz, że moją matkę może obchodzić, co mówią inni?

- No, raczej nie.

- Ludzie, na których nam zależy, wszystko zrozumieją. Resztę niech diabli wezmą. - Wysiadł z samochodu i szarmancko otworzył drzwi przed Beth. Wziął ją pod rękę i przeszli przez ogródek. W powietrzu unosił się słodki zapach letnich kwiatów.

- Masz wiele wspólnego z Nathanem. On również uwielbia kwiaty. Któregoś dnia przywiozę cię tu, abyś mogła się rozejrzeć.

- Bardzo chętnie - odrzekła głucho Beth, kurczowo trzymając Huntera za rękaw.

Prowadził ją po schodach, a potem przez szeroki taras. Zatrzymał się przy drzwiach.

- No już, tygrysico, rozluźnij się. - Kciukiem podniósł jej brodę do góry. - Obiecuję, że będziesz dobrze się czuła wśród nich.

Kiedy weszli do przedpokoju i wpadli prosto w objęcia dumnej Czerokezki, Beth wiedziała, że słowa Huntera na pewno się sprawdzą.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

- Hunter przepada za twoim dzieckiem.

- Tak. - Christen odwróciła się od barierki tarasu i przez otwarte drzwi patrzyła, jak jej malutki synek garnie się do Huntera. Mężczyzna i chłopczyk bawili się w bibliotece, nie zwracając uwagi na nikogo. - Greg również uwielbia Huntera.

- Nigdy nie widziałam Huntera tak swobodnego.

- Czuje się z nami bezpiecznie.

Beth nic nie odrzekła. Poznała już Christen na tyle dobrze, aby wiedzieć, że nie mówi ona o bezpieczeństwie fizycznym, lecz o spokoju wewnętrznym, Christen już od dzieciństwa zajmowała szczególne miejsce w życiu Huntera. W jasnym świetle księżyca z jej postaci emanowało piękno i siła. Jeszcze piękniejsza i silniejsza była miłość rysująca się na twarzy, kiedy patrzyła na swego męża.

- Poszczęściło ci się w życiu - szepnęła Beth patrząc, jak Zachary kołysze w ramionach chłopczyka.

Christen uśmiechnęła się. Nie spuszczała wzroku z męża i dziecka.

- Bardziej, niż myślisz. Kiedyś o mało nie straciłam mojego szczęścia. - Spojrzała na Beth. - Gdy nadchodzi kryzys, nie wolno się poddawać, trzeba walczyć o swoje szczęście z całych sił.

- Nie zawsze to się udaje.

- No pewnie, że nie jest to łatwe. Ale niewiele wartościowych rzeczy można w życiu zdobyć bez trudu. Zachary jest człowiekiem trudnym we współżyciu. Tak samo będzie z Hunterem. W końcu jednak uznasz, że warto mu poświęcić trochę wysiłku.

- Christen, myślę, że zaszła pomyłka. Ja nie jestem... - Beth szukała odpowiednich słów, aby wyjaśnić jej związek z Hunterem. - Miałam kłopoty i Hunter mi pomógł. Jest miły i chciał mi pomóc. To wszystko.

- Zobaczymy - zaśmiała się Christen.

- Christen! - zawołała Bell. - Telefon do ciebie.

Christen przeprosiła i poszła do telefonu, a zaraz potem do swego samochodu. Beth zauważyła, że podczas obiadu tylko Christen i Hunter odmawiali sobie wspaniałego wina z piwnicy Nathana. Christen była na służbie i odbierała wszelkie nocne wezwania. Hunter natomiast z reguły nie pił alkoholu.

- Dobrze się bawisz? Nie jest ci zimno? - Bell zajęta była wcześniej w kuchni, więc przyszła na taras dopiero teraz.

- Nie. - Beth zmieszała się widząc, że zostały same. Spokój i opanowanie starszej kobiety zachwiały jej pewność siebie. Chciała powiedzieć coś błyskotliwego, ale nie mogła wydusić ani słowa.

- Hunter mówił prawdę. Jesteś naprawdę piękna - powiedziała Bell, a Beth miała wrażenie, jakby słyszała głos Huntera.

- Naprawdę piękne są kłopoty, jakich mu przysporzyłam.

- Mówił również - Bell skinęła głową, jak gdyby przypadła jej do gustu odpowiedź Beth - że nie lubisz rozwodzić się nad swoją pięknością.

Beth przyjrzała się twarzy Czerokezki. Poza ciemną karnacją, czarnymi oczami i włosami, które lśniły w świetle księżyca najciemniejszym odcieniem czerni, Hunter nie był podobny do matki.

- Mój wygląd zewnętrzny jest tylko częścią mojej osoby, to, co najważniejsze, jest w moim sercu.

- Odwaga i uczucie. - Bell zaśmiała się cicho. - Powinnam była się tego spodziewać. Mój syn rzadko się myli. Ma duszę artysty i potrafi każdego przejrzeć na wylot. Gdy mówił o tobie, wspominał o czymś więcej niż piękno.

- Dziękuję. - Z głosu Beth zniknęło napięcie. Otrzymała najpiękniejszy komplement. Nastawiła się tego wieczoru przyjaźnie do bliskich Huntera, jednak sama zdziwiła się, gdy zdała sobie sprawę, jak bardzo ceni przychylną opinię jego matki.

- Nie trzeba dziękować za prawdę.

Rozmowa urwała się, lecz obie nadal z przyjemnością stały obok siebie na tarasie. Za murem ogrodu śpiewał słowik. Lekki wietrzyk łagodnie poruszał liśćmi. Wyniosłe góry wyglądały jak skamieniałe śpiące smoki.

- Tak - odezwała się w końcu Bell, uśmiechem łagodząc poważny wyraz twarzy.

- Tak? - zapytała Beth, myśląc w duchu, że tę właśnie kobietę kochał ojciec Huntera.

- Tak, zostaniemy przyjaciółkami.

- Bardzo bym chciała.

Z biblioteki dobiegł głośny śmiech. Twarz Bell przybrała szczególny wyraz, zarezerwowany jedynie dla dzieci.

- Może dołączymy do naszych panów? Przyjdziemy im na odsiecz, zanim nasz mały rozbójnik zamęczy ich na śmierć.

Reszta wieczoru upłynęła zbyt szybko. Beth siedziała przy Hunterze i popijając brandy słuchała, rozmawiała i przyglądała się. Chociaż Hunter był duszą towarzystwa, wcale mu nie przeszkadzało, że Greg usnął mu na kolanach. Beth wprost zafascynował widok blondynka, który z wypiekami na twarzy spał spokojnie, ufnie trzymając rączkę na ramieniu Huntera.

Beth przyglądała się Hunterowi. Surowe, twarde rysy nie mogły ukryć niezwykłej delikatności tego mężczyzny. Hunter i dziecko. W całym swoim życiu nie ujrzę nic piękniejszego, pomyślała.

Czując na sobie jej wzrok, Hunter odwrócił się i uśmiechnął, ujął jej rękę i przycisnął do siebie.

Serce Beth zaczęło bić radośnie. Dotyk Huntera miał w sobie zarówno coś z aksamitu, jak i ze stali, delikatności i siły. Bliskość ich ciał, uścisk dłoni zapowiadały spełnienie snów. Dziecko i kochający mężczyzna - to było jej najskrytsze marzenie. Tak bliskie, a jednocześnie tak odległe. Teraz odleglejsze niż kiedykolwiek, ponieważ wciąż wisiało nad nią zagrożenie ze strony Eryka. I nigdy od niego się nie uwolni. Łzy napłynęły jej do oczu. Przygryzając do bólu wargi, opanowała się i powstrzymała płacz.

- Co się stało? - zapytał Hunter. - Wydaje mi się, że posmutniałaś, moja tygrysico.

Beth oderwała wzrok od ich splecionych dłoni. Hunter patrzył na nią poważnie i jego szczupła twarz wydała się jej stokroć przystojniejsza, usta bardziej zmysłowe, blask oczu bardziej czuły niż kiedykolwiek przedtem.

Kocham go.

Słowa te brzmiały dla niej jak powtarzana przez echo pieśń.

Kochałam go od chwili, gdy przepraszając mnie z nieśmiałością małego chłopca po raz pierwszy powiedział: moja tygrysico. Kocham go, a to może przynieść mu same kłopoty.

- Hej, sprawiasz wrażenie, jakbyś straciła najlepszego przyjaciela - wyszeptał.

- Ty jesteś moim najlepszym przyjacielem - odpowiedziała spokojnie.

- Nie straciłaś mnie przecież.

Ale stracę, pomyślała. O ile wcześniej nie znajdzie mnie Eryk, to i tak odejdę we wrześniu, gdy zakwitną powoje. Obiecała to Hunterowi i dotrzyma słowa. Nie zdradzi przed nim swej miłości.

- Przeceniłem siebie. Myślałem, że zasłużę na twój uśmiech.

- Nigdy siebie nie przeceniasz.

- A więc czekam na uśmiech.

Beth odpowiedziała promiennym uśmiechem, wyszkolonym do perfekcji, godnym królowej piękności. Jedynie Hunter dostrzegł, że był to tylko sztuczny grymas.

- Myślę, że powinniśmy położyć malucha do łóżka i wracać do domu. - Puścił jej rękę i ostrożnie podniósł chłopczyka.

- Czy nie powinniśmy poczekać na Christen?

- Ależ, kochanie, w górach jedna wizyta lekarska może trwać całe godziny. Mimo sprzeciwów Zacharego i Nathana Christen uparła się, że będzie pełniła swoje nocne dyżury tak jak oni.

- Jest bardzo silną kobietą.

- Czasami Zachary mówi, że jest raczej uparta jak osioł.

- Na pewno wtedy, gdy się z nim nie zgadza.

- Właśnie. - Uśmiechnął się. - Ale przecież wiedział o tym, gdy brał ją za żonę. - Uśmiech zniknął. - Kiedy ci na kimś zależy, akceptujesz zarówno zalety, jak i wady, dobre i złe strony tej osoby i liczysz na szczęście.

- O ile w ogóle masz w życiu szczęście... - Musnęła policzek śpiącego chłopczyka dłonią ciepłą jeszcze od uścisku Huntera. Całą sobą wyrażała nieukojoną tęsknotę za domem i dzieckiem.

- Tak. - Hunter wstał gwałtownie, zbyt poruszony, aby usiedzieć na miejscu. Ogarnął go gwałtowny gniew na jej matkę, głupią marzycielkę, której egoistyczne samoudręczenie sprowadziło na Beth tyle cierpień. Gniew na Eryka Westona, zimnego, bezwzględnego brutala, który obdarowywał Beth futrami, klejnotami i pustymi dniami, zamiast dać jej dom pełen dzieci.

Nie zaznała w życiu prawdziwych radości ani prawdziwej miłości, na którą zasługiwała. Miłości, jakiej Hunter też nigdy już nie zazna.

Bell także wstała razem z Hunterem i Beth. Przebiegła wzrokiem po ich twarzach i natychmiast wyczuła nastrój syna.

- Myślę, że wolałbyś, abym wzięła od ciebie śpiącego wojownika, bo chciałbyś już wracać.

- Beth jest znużona. Wypadek zdarzył się całkiem niedawno i nie chcę, aby się przemęczała.

- A ty, mój synu?

- Nie jestem zmęczony.

- Tylko zły - powiedziała cicho Bell.

- Tak.

- Ale nie na Beth?

- Nie. - Hunter patrzył, jak Beth podchodzi do drzwi prowadzących na taras. Poruszała się z wyjątkową gracją. Pozorny spokój skrywał przeżywaną udrękę. - Nie - powtórzył, nieświadomy tego, że Bell bacznie go obserwuje. - Nigdy nie pogniewam się na Beth.

- Więc bądź cierpliwy. Każde kłopoty z czasem przemijają. Zmieniają się okoliczności, ludzie, wszystko.

- Nie wszystko da się zmienić.

- Więc o tym zapomnij.

- Chciałbym, ale nie mogę.

Bell nie powiedziała więcej ani słowa, bo nie chciała zaczynać starego konfliktu. Nie mogła zrozumieć, jak jedno rozczarowanie Huntera bezduszną, płytką kobietą mogło zniszczyć jego wiarę w miłość. Wiedział przecież, że inni mogą kochać, on sam również. Jednak zwątpił w to, że ktoś mógłby pokochać jego. Matka nie mogła nic na to poradzić, lecz ufała, że w końcu Hunter dojrzy na twarzy Beth to, co zobaczyła ona, i uwierzy.

Hunter pochylił się, aby ucałować matkę na pożegnanie.

- Jestem wyższy od ciebie o głowę, jednak zawsze czuję się przy tobie jak mały uparty chłopczyk.

- Matka zawsze widzi w swoim synu małego chłopca, nawet kiedy jest już dorosły.

Hunter wziął Beth pod rękę i pożegnali wszystkich. Gniew jeszcze go nie opuścił.

- Czy powiedziałam coś nie tak? - zapytała Beth, gdy usiedli w mercedesie.

- Co? - Pytanie wyrwało Huntera z zamyślenia.

- Kiedy żegnałam się z twoją matką, zachowywałeś się tak, jak gdyby coś było nie w porządku. Tak bardzo chciałam, aby mnie polubili. Jeśli zrobiłam coś...

- Poczekaj, moja tygrysico. - Hunter odwrócił się do niej biorąc ją za ręce. - Byłaś po prostu wspaniała. Miałem w pewnej chwili przypływ złego humoru. Czasem gorąca indiańska krew bierze we mnie górę nad angielską flegmą. Z pewnością Christen lub matka ostrzegały cię przed tym.

- Christen mówiła, że czasami trudno z tobą wytrzymać.

- No widzisz. Czy chcesz jechać już do domu?

- Tak, proszę - odrzekła Beth. W domu Huntera czuła się jak w swoim własnym. Nie potrafiła jednak cieszyć się tą myślą. Kochała Huntera i pragnęła z nim przebywać pośród jego rodziny i przyjaciół. Lecz była to sytuacja przejściowa i mogła popełnić wiele nie dających się naprawić błędów.

- Dobrze. Musisz się wyspać, bo jutro zaczynamy pracę nad twoim sklepem. - Pocałował ją w rękę.

W nocnej ciszy rozległ się potężny ryk silnika. Na asfalcie zapiszczały opony. Hunter zabierał Beth do domu.

- Gotowe! - Hunter cofnął się trochę, podziwiając własną robotę. - Jak ci się teraz podobają te drzwi?

Beth podniosła się odkładając ścierkę, którą odkurzała wystawę. Uśmiechnęła się z aprobatą. Ciemnowiśniowa framuga drzwi została wyczyszczona do połysku, a jej szklane owalne zwieńczenie - naprawione i umyte.

- Są wspaniałe - odpowiedziała z uznaniem.

Przez ostatnie dni Hunter skutecznie rozpraszał wszelkie wątpliwości Beth, dotyczące powodzenia całego przedsięwzięcia. Kiedy Beth twierdziła, że nie ma zielonego pojęcia, jak powinien wyglądać jej sklep, zawiózł ją do centrum sztuki ludowej. Zwiedziła różne ekspozycje i wręcz zakochała się w tym, co zobaczyła. Kiedy z kolei wątpiła, czy jest sens rozkręcać interes, który miałby istnieć zaledwie przez dwa miesiące, zapewnił ją, że w okolicy brakuje właśnie takiego typu sklepu. Z pewnością znajdzie się ktoś chętny do jego przejęcia. Kiedy w końcu pojawił się problem pieniędzy i Beth oświadczyła, że nie weźmie żadnych pożyczek, Hunter i w tym wypadku znalazł rozwiązanie.

Budynek stał pusty od lat, więc właściciel z radością przyjął propozycję spłacenia czynszu za dwa miesiące wynajmu lokalu w formie napraw i przeróbek. Kiedy Beth zauważyła, że zatrudnienie stolarzy i malarzy również wymaga pieniędzy, Hunter oświadczył, że całą pracę wykonają we dwoje przy pomocy jego przyjaciół.

Kiedy wreszcie wspomniała o kosztach zaopatrzenia sklepu w towary, Hunter miał i na to gotową odpowiedź. Udowodnił jej, że w górach jest wielu uzdolnionych ludzi. Ich wyroby zawsze mogły zasilić nowe rynki zbytu. Beth może początkowo brać je w komis.

W ten sposób rozwiał wszystkie wątpliwości Beth i zabrali się do pracy. Każdego dnia marzenia Huntera były bliższe realizacji. Po kilku dniach Beth miała przed sobą efekt wspólnych wysiłków. Piękne wnętrze, czekające już tylko na towary i klientów.

- Nigdy nie sądziłam, że mi się uda.

- To wszystko należy do ciebie.

- Nie. To należy do nas wszystkich. Nie wiem, jak mam wam dziękować za pomoc. - Wyciągnęła rękę do Huntera. - Jak ci się odwdzięczę?

- Nikt z nas nie oczekuje zapłaty. Zrobiliśmy to dla ciebie z przyjemnością. - Przyciągnął ją do siebie. - To twoja zasługa. Podejmowałaś wszystkie decyzje. My tylko pomagaliśmy. Ty byłaś motorem naszych działań. Nikt z nas nie zdołałby tego osiągnąć bez ciebie.

- Nie udałoby mi się, gdybyście nie ulitowali się nade mną.

- Nie! Wiem, że nigdy nie miałaś do czynienia z takimi ludźmi jak oni, ale musisz wiedzieć, że nic nie zrobili dla ciebie z litości.

Położył ręce na jej ramionach i powiedział poważnym tonem:

- Posłuchaj mnie uważnie. To pierwsza lekcja na temat przyjaźni. Przyjaciel nie lituje się, tylko chce pomóc bliskiej osobie. Nie umniejszaj tego, co ci dali z głębi serca.

Podniosła na niego oczy.

- Muszę jeszcze wiele nauczyć się o przyjaźni.

- Myślę, że już dużo umiesz - odrzekł Hunter. - Oboje umiemy. - Przypomniał sobie oświetloną blaskiem księżyca łąkę i piękną kobietę, która nie chciała uwierzyć, że on mógłby być zdolny do okrucieństwa. Kobietę, która stanęła w jego obronie, wbrew wszelkim uprzedzeniom, nawet jego własnym.

- Czy mogę ci przynajmniej podziękować?

- Oczywiście. Pod warunkiem że powiem ci „nie ma za co" w ten sposób. - Trzymając twarz Beth w dłoniach pochylił się i pocałował jeden, potem drugi policzek, pieszcząc ustami jedwabistą skórę. Wyprostował się patrząc w niebieskie, błyszczące oczy i wymawiając jej imię. Był nią oszołomiony, pragnął jej tak bardzo, że pochylił się znowu.

Lekko dotknął ustami warg Beth. Drażniąc i pieszcząc je delikatnie sprawił, że się rozchyliły. Odurzony zatopił się w nich, z trudem opanowując jęk rozkoszy. Jego wygłodniałe usta chciwie brały w całkowite posiadanie usta Beth. Opanowała go dzika namiętność. Zsunął ręce na ramiona dziewczyny, a potem wzdłuż pleców aż do pośladków i przycisnął mocno do siebie, nie zostawiając żadnych wątpliwości, że nie czuje do niej ani litości, ani przyjaźni, lecz zupełnie coś innego.

Gdy naparł na nią swym ciałem, Beth nawet nie próbowała protestować. Dotknęła rękami jego twarzy, po czym powoli zsunęła je w dół. W rytm kolejnych pocałunków zaczęła rozpinać jeden po drugim guziki jego koszuli. W końcu wsunęła dłonie pod materiał i zatopiła je w bujnych włosach na piersi Huntera. Po chwili odrzuciła jego koszulę i szybko rozpięła swoją bluzkę. Jej nagie piersi falowały, muskając i drażniąc skórę Huntera jak podmuchy żywego ognia.

Zdjął ręce z jej bioder i zaczął pieścić smukłą szyję, wolno zjeżdżając do wypukłości kształtnych piersi. Chciał czuć uderzenia jej serca, władać ciałem, trzymać w objęciach. Gdy drgnęła pod jego dotknięciem, usiadł na krześle, posadził ją wygodnie na swoich kolanach. Oparła głowę na jego ramieniu, a on pieścił jej piersi, obserwując z zachwytem, jak ich koniuszki zmieniają się z rozkwitłych róży w prześliczne pączki. Opuścił głowę, pragnąc posmakować ich miękkość. Beth przytuliła się mocniej do niego, kołysząc całym ciałem pod wpływem delikatnego ssania Huntera.

Hunter z trudem łapał powietrze, serce waliło mu jak oszalałe. Myślał jedynie o tym, aby zaspokoić wezbrane żądze. Beth, tylko Beth, pociągająca mgiełką niewinnej zmysłowości, złamała jego żelazną wolę.

Podniósł głowę rozglądając się po pustym pokoju. Nie było tu innego miejsca do miłości niż zimna, twarda podłoga. Każdy najmniejszy nerw domagał się spełnienia. Hunter czuł, że bierze w nim górę dzikus, którego obchodzi tylko to, by jak najszybciej zaspokoić swoje pożądanie. Głos rozumu powiedział mu jednak stanowczo - „nie". Nie będę tu się kochać - niewiele tu lepiej niż w ciasnej ciężarówce.

Piękne ciało Beth zostało sprzedane przez jej matkę, a później wystawione na pokaz przez Eryka. Zasługiwała na lepszy los. Kochając się z nią, Hunter chciał, aby było w tym coś więcej, niż tylko zmysły. Beth była zbyt wartościowa, za dużo przeżyła, by traktować ją tak bezdusznie.

Spojrzał na jej zaróżowioną twarz.

- Beth - jego głos zabrzmiał twardo - nie chciałem, aby to się stało.

- Wiem. - Zarumieniła się i drżąc wstała z jego kolan. Nie próbowała jednak odsunąć się ani okryć.

- Mam niezwykły talent do wybierania niewłaściwego miejsca i czasu.

- Czy czas lub miejsce ma dla nas jakieś znaczenie?

- Myślałem, że dla ciebie tak.

- Być może powinno. Być może to wszystko... - wskazała ręką na sklep i na nich samych - ...jest jedną wielką pomyłką.

- Nie! - Hunter zasłonił ręką jej usta. Słysząc te wątpliwości nie żałował, że powstrzymał się od zaspokojenia swych żądz. Użył wszelkich sposobów, aby zatrzymać Beth przy sobie - poczucie bezpieczeństwa w jego domu, pomoc ze strony przyjaciół, sklep - ale ona była wciąż gotowa do lotu. Jeden niewłaściwy ruch i odejdzie z jego życia raz na zawsze. - To nie pomyłka. - Zwrócił jej twarz ku sobie. - Wierzysz mi?

- Chciałabym.

- Nie będę tak myślał również i wtedy, gdy nadejdzie pora. - Całował jej oczy, muskając wargami rzęsy. Później, odchylając do tyłu jej głowę, przesunął ustami po szyi, językiem delikatnie dotykając wszystkich wgłębień. Gorącym oddechem rozgrzał jej ciało. Dłonią objął pierś i zamknął ją w uścisku, potem szybkim pocałunkiem rozbudził nabrzmiałą brodawkę. Zapiął bluzkę, zanim zdążyła westchnąć z rozkoszy.

Jej piersi przeświecały przez jedwab, znacząc go kropelką wilgoci w miejscu pocałunku. Kiedyś w barze nazwał Beth kobietą Slade'a pozostawiając jakby na niej swój znak. Teraz zrobił to samo.

Beth nie zostanie jednak nigdy jego żoną, nie spełnią się też jej marzenia. Chyba że całkowicie uwolni się od przeszłości.

- Pewnego dnia - obiecał Slade - uwolnię cię. - Nie zauważając zdziwienia na twarzy Beth, ujął ją za rękę mówiąc: - Nic więcej tu nie zdziałamy. Chodźmy do domu.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Hunter zatrzymał się przed sklepikiem Pod Powojami. Rozpierała go duma. Jak tego się spodziewał, pomysł chwycił i Beth została zasypana ofertami lokalnych artystów, produkujących rozmaite wyroby rękodzieła.

Beth wykazała olbrzymi talent przy aranżowaniu wystaw i ekspozycji towaru na półkach sklepowych. Wiklinowe koszyki były ustawione na kawałku jasnego, grubo tkanego materiału i rozrzucone pomiędzy gładkimi kamieniami rzecznymi. Karafki z dmuchanego szkła wyglądały zadziwiająco naturalnie na zwietrzałych, pokrytych mchem skałach. Zwykłe przedmioty, powierzone Beth, stawały się piękne i niebanalne, przyciągając uwagę klientów.

Sklepik stał się jakby sztalugą, czekającą na dotknięcie jej pędzla.

- Hunter!

Beth. Uśmiechnął się do siebie i wszedł do pustego sklepiku. Zawsze było tak samo. Kiedy przyjeżdżał, aby zabrać ją do domu, nie posiadała się z radości.

- Mam dla ciebie prezent - powiedział zaraz na wstępie.

Beth nigdy nie mogła wyjść z podziwu nad zwinnością ruchów Huntera. Lekkość, z jaką się poruszał, z łatwością zacierała wrażenie, że góruje wzrostem nad wszystkimi. Kiedy wszedł do sklepu, Beth skupiła całą uwagę na jego sprężystych mięśniach, napiętych pod ciężarem papierowego pudła, ledwie dostrzegając samo pudło. Zastanowiła się, czy pozował sobie kiedyś rzeźbiąc posąg.

Nie, zawyrokowała. Z pewnością nie ma pojęcia, jak pięknym jest mężczyzną, jak idealne posiada ciało. Szkoda, bo chętnie zabrałaby taką statuetkę, gdy nadejdzie chwila rozstania. Chwila rozstania! Beth uświadomiła sobie, że od dłuższego czasu o tym nie pamiętała.

- Mam nadzieję, że znajdziesz chwilę czasu, żeby otworzyć to pudło? - zaśmiał się stawiając długi, płaski pakunek na podłodze.

Beth uklękła przy Hunterze. Dobry nastrój również i jej się udzielił, gdy zdejmowała papier z tajemniczego przedmiotu.

Odchyliła się do tyłu i z zachwytem wpatrywała w szyld w kształcie pnącza powoju, wyrzeźbiony w drewnie tak misternie, że kwiaty zdawały się być z aksamitu, a nie z dębowego drewna. Mały ptaszek uwijał się pomiędzy kielichami kwiatów, które oplatały napis „Pod Powojami". Kolejny prezent od Huntera.

- Jakie to piękne. - Błądziła palcami po liniach i załamaniach. - Nie zasłużyłam sobie na to.

- Ależ skąd. - Ujął ją za ręce.

- Jak ci się mogę odpłacić?

- Po prostu uśmiechnij się i powiedz „dziękuję".

Beth odwróciła się, zamyślona. Rozejrzała się po pokoju badając każdy szczegół wnętrza, każdy dowód oddania Huntera. Spojrzała na ich splecione dłonie. Trzymały ją ręce mężczyzny silnego i życzliwego. Mężczyzny, który spełniał jej marzenia, o nic w zamian nie prosząc. Skoro wierzył w nich tak mocno, dlaczego ona nie miałaby podzielać tej wiary? Ujrzała na jego twarzy wyraz oczekiwania. Nie mając już żadnych wątpliwości, wyszeptała słowa podziękowania.

- Nie ma za co - odpowiedział.

Wstał z miejsca i pocałował ją w rękę. Beth uśmiechnęła się do niego, zdziwiona, że mogła myśleć o rozstaniu. Odszukała ręką jego dłoń, oplatając ją jak pnączem; powoju. Kiedy stała koło ukochanego mężczyzny, poraziła ją nagła świadomość, że decyzja o rozłące nie należy już do niej. Hunter, być może, nigdy jej nie pokocha, lecz to on zadecyduje, czy w przyszłości się rozstaną.

- Gotowa?

- A szyld?

- Powiesimy go jutro.

- Dobrze - zgodziła się i objęci wyszli ze sklepu Pod Powojami.

Hunter niespokojnie chodził po swojej pracowni, jak zamknięty w klatce tygrys. W czasie spędzanych tu samotnych nocy wydawała się istną salą tortur. Dziś wieczorem nadszedł prawdziwy sprawdzian jego silnej woli. Ciągle miał przed oczami Beth klęczącą w potokach światła, z twarzą zwróconą do niego. W jej oczach dostrzegł to, na co czekał od dawna.

Nie chciał się oszukiwać, że kryło się w nich wyznanie miłości. Był przekonany, że nie może liczyć na głębsze uczucie, sądził więc, że oczy Beth wyrażają spokój i poczucie bezpieczeństwa.

Przymknął zmęczone powieki. Miał jeszcze sporo do zrobienia. Musi na jakiś czas zapomnieć o targającej nim namiętności. Wystawa jego prac w Brighton planowana jest za niecałe dwa tygodnie, a wiele eksponatów jeszcze nie zostało wysłanych.

Hunter pośpiesznie zabrał się do roboty. Pochłonięty pracą, prawie nie słyszał cichych kroków przy drzwiach pracowni. Pot nieco ostudził jego rozgrzane ciało, jednak gdy usłyszał, że nadchodzi Beth, natychmiast oblała go nowa fala gorąca. Kiedy stanęła za drzwiami, spokój opuścił go całkowicie.

Zawahał się przez chwilę, po czym podszedł i otworzył drzwi.

- Beth, wejdź - zaprosił.

Miała na sobie dżinsy i zwykły podkoszulek.

Pomimo zmęczenia malującego się na twarzy wyglądała naprawdę pięknie.

- Czy coś nie w porządku?

- Nie mogłam zasnąć. Znalazłam to w książce, którą czytałam. - Pokazała zamknięty list. - Zobaczyłam, że jeszcze nie śpisz, więc przyszłam. Być może jest to coś ważnego.

Nie była jeszcze w pracowni Huntera. Z ciekawością laika rozejrzała się po sanktuarium artysty.

- Jesteś zajęty. - Wskazała na otwarte paczki. Położyła list na stole i odwróciła się na pięcie. - Przepraszam, że ci przeszkodziłam.

- Ależ nie - powiedział głośniej, niż zamierzał. - Niewiele zostało już do zrobienia. Zostań, proszę.

- Czy nie wolałbyś przeczytać listu na osobności?

- Nie, wcale nie chcę go czytać.

- Ale to może być...

- Coś ważnego - skończył za nią. - Zaczyna to brzmieć jak stara płyta. Jeżeli niepokoi cię ten cholerny list, to przeczytaj go sama!

Beth zawsze chciała zobaczyć pracownię Huntera, jednak nie doczekała się zaproszenia. Postanowiła przyjść bez uprzedzenia. Mogłaby więc zrozumieć Huntera, gdyby, pochłonięty pracą, powitał ją z kwaśną miną, ale taka reakcja wprawiła ją w osłupienie. Usta wykrzywiał mu cierpki uśmieszek, oczy błyszczały gniewnie. Był tak blady, że Beth zaniepokoiła się, czy nie jest przypadkiem chory. Jeśli nie czuł się dobrze, to z pewnością wolał zostać sam.

Beth ruszyła do wyjścia, ale zawahała się i uświadomiła sobie, że nie może tak po prostu odejść. Bezwiednie powtórzyła głośno swoje obawy:

- Czy coś ci dolega?

- Nie, wszystko w porządku, Beth. Przeczytaj tylko ten przeklęty list.

- Dobrze. - Niepewnie rozłożyła kartkę i zaczęła czytać. Po chwili podniosła oczy. - Masz wystawę w Brighton?

Hunter lekko skinął głową.

- Nie wiedziałam! Zawracam ci głowę moimi problemami i sklepikiem, a ty masz tyle pracy. Dlatego tak mało sypiasz.

- W niczym mi nie przeszkadzasz. Ta wystawa to nic wielkiego, trochę starych rzeźb.

- W liście proszą cię, abyś przemyślał jeszcze raz decyzję o swojej nieobecności na otwarciu.

- Nie będę nad niczym myślał!

- Zostajesz ze względu na mnie? Ze względu na Eryka?

- To nie ma z wami nic wspólnego. Jak zwykle dopilnuję tylko ustawienia rzeźb i nic więcej. Zachary i Nathan zaopiekują się tobą podczas mojej nieobecności.

- Nie będziesz na otwarciu?

- Nie.

Podczas lat spędzonych z Erykiem Beth przekonała się, jak wielkie znaczenie mają wystąpienia publiczne. Ton listu świadczył o tym, że uczestnictwo w wystawie jest doskonałą okazją do zdobycia popularności. Być może najlepszą w karierze Huntera.

- Ależ musisz pojechać! To może być punkt zwrotny w twoim życiu.

- To niczego nie zmieni.

- Dlaczego, Hunterze? - Zrobiła krok do przodu i położyła mu rękę na ramieniu. Patrzyła na niego zdziwiona. Jeszcze przed chwilą widziała w jego oczach wściekłość, a teraz odkryła w nich dzikość. Wzdrygnęła się, ale nie cofnęła ani o krok.

- Tych ludzi interesuje Hunter, rzeźbiarz. Nie obchodzi ich twoje pochodzenie. Jaki więc możesz mieć powód, aby odmawiać?

- Jaki powód? - zaczął mówić ponurym głosem. - Spytaj lepiej, dlaczego nie przeczytałem tego listu ani nie czytam gazet? Czy widziałaś, żebym czytał jakieś instrukcje czy też coś notował? Czy nie zastanowiło cię, dlaczego Archer nazwał mnie głupkiem? - Zdecydowanym ruchem zgarnął jej rękę z ramienia. - Do cholery, Beth! Czy jesteś ślepa?

Teraz i Beth zbladła. Czuła, jak krew odpływa jej z twarzy, gdy przypomniała sobie poustawiane na półkach książki, których kartek nikt nie wertował. Usłyszała głos Minnie Jenkins, oskarżający Huntera o nieuctwo, i obelgę Archera, że jest głupkiem. Usłyszała również odpowiedź Huntera.

„Mężczyzna, który ostatnio mnie tak nazwał..."

Zadrżała, nie ze strachu, lecz ze współczucia dla dumnego mężczyzny, którego życie doświadczyło ponad miarę. Na całkowitego analfabetę był zbyt inteligentny. Jego biblioteka świadczyła o tym, że kocha książki. Czy akurat trzymał w rękach jedną z nich, kiedy przyszedł list? List, którego nie potrafił przeczytać, wetknięty w książkę, której treści nie mógł poznać.

- Dysleksja. - To słowo wywołało bolesne ukłucie w jej sercu, gdy je zrozumiała. Dysleksja - kolejny cios dla dziecka, powodujący całkowite osamotnienie.

- Głupi Metys Hunter nie umie czytać - powiedział miękko i Beth usłyszała echo tysięcy podobnych kpinek.

- Dysleksję można wyleczyć. Szkoły mają...

- Większość szkół. Większość dysleksji - rzekł głucho. - Ale nie moją. To rzadki przypadek, muszę uczyć się codziennie od początku. - Westchnął, zmęczony rozgrzebywaniem starych ran. - Każdego dnia jest tak, jak za pierwszym razem. Tego, czego nauczę się dzisiaj, jutro będę musiał uczyć się od nowa.

- Chciałeś, abym wiedziała o tobie wszystko, co mogę usłyszeć w plotkach. Ale o tym nigdy nie wspomniałeś. Czy myślałeś, że to zniechęci mnie do ciebie?

- Wiadomość, że jestem niedorozwinięty? - Z rozmysłem użył słowa najbardziej dosadnego i raniącego. - Tak! - Pełen złości na cały świat, na siebie i na nią, wycedził: - Tak, myślałem, że to coś zmieni.

- Niedorozwinięty! - Beth cofnęła się, jak gdyby ją uderzył. - To tak nisko mnie oceniasz? - wyszeptała. - Sądziłeś, że to może zmienić moje uczucia do ciebie?

- A tak nie jest?

Beth ogarnęła nagle zimna wściekłość.

- Tak - odpowiedziała chłodno. - Sądzę, że tak. Dowodzi to, że nie jesteś takim mężczyzną, za jakiego cię uważałam.

Zanim Hunter zdążył coś powiedzieć, Beth mówiła dalej:

- Potrzebowałam przyjaciela - zaczęła swoją litanię. - Sądziłam, że go znalazłam. Pragnęłam mieć przy sobie kogoś, kto zauważy, że uroda nie jest najważniejszą moją zaletą. Myślałam, że ty to dostrzegasz. Chciałam być czymś więcej niż lalką. Sądziłam, że dla ciebie byłam. Teraz wiem, że to wszystko nieprawda. Oceniałeś mnie podobnie jak inni. Mam ładną buzię i ciało, ale nikt nie zauważa kobiety z rozumem i sercem. Kobiety zdolnej do współczucia. Kobiety rozumiejącej i chętnie poświęcającej się dla osób bliskich jej sercu. I cały czas myślałam, myślałam...

Przełknęła palące łzy. Palcami przycisnęła skronie, aby uśmierzyć narastający ból. Westchnęła głęboko. Powoli podniosła głowę. Oczy miała już suche i zimne jak lód.

Hunter nie starał się potwierdzić jej słów ani im zaprzeczyć.

- Nie lekceważę twoich zaburzeń. Musi to być straszne uczucie. Ale nie chodzi mi w tej chwili o dysleksję. Czy czytałbyś w sześciu językach, czy w stu, czy też w żadnym, nie miałoby to dla mnie znaczenia. - Jej twarz wyrażała rozpacz. - Nie chcę się wtrącać. Przepraszam, jeśli powiedziałam za dużo. Ani dysleksja, ani nic innego, o czym mówiłeś, nie zmienia mojej oceny twojego charakteru. To, co czujemy do siebie, magiczne uczucie między nami, opiera się na zaufaniu. - Beth pochyliła smutno głowę, czując gorycz rozczarowania. - Przynajmniej tak myślałam - wyszeptała - ale ty, jak widzę, osądziłeś mnie negatywnie. Znając ciebie, spodziewałam się czegoś innego. Myślę, że nie powinnam była tu przychodzić. - Beth ruszyła do drzwi. Stanęła jeszcze na chwilę w progu, tyłem do Huntera, trzymając rękę na drewnianej framudze. - Chcę, abyś wiedział, że robisz błąd, skupiając się na swojej krzywdzie.

- Nie umiem czytać, Beth.

- Ja zaparłam się siebie dla bogactwa i pozycji.

- To nie to samo.

- Uważasz, że nie? Ja miałam wybór, ty nie. Które z nas w takim razie jest bardziej niedorozwinięte?

- Beth! Przestań!

- To słowo boli, tak? A czy nie przyszło ci na myśl, jak mnie to rani, że najlepszy mężczyzna, którego w życiu spotkałam, nazywa siebie... - Beth urwała.

Hunter przeszedł przez pokój i położył ręce na jej ramionach.

- Najlepszy? - zapytał zaskoczony. - Chwilę temu nazwałaś mnie aroganckim bękartem.

- Nieprawda! Nie mogłabym tak cię nazwać!

- No, może nie użyłaś dokładnie tych słów, ale to miałaś na myśli. Masz rację, należy mi się taki epitet.

- Przestań!

Hunter odwrócił Beth do siebie i delikatnie masował palcami napięte mięśnie jej ramion. Podnosząc pytająco brwi zapytał miękko:

- Znowu mnie bronisz przed sobą samym?

Beth westchnęła cicho patrząc mu w oczy z czułością.

- Ktoś musi to robić. Poradziłbyś sobie z całym światem, ale nie wygrasz ze swoim największym wrogiem.

- Z sobą samym?

- Tak.

- Mam ciebie - wyszeptał. Zanim Beth zdołała odpowiedzieć, pogłaskał ją po policzku i począł pieszczotliwie wodzić palcami wokół jej ust. Spojrzeli sobie w oczy. Po chwili przymknął powieki, a z piersi wyrwało mu się zduszone westchnienie. - Moja tygrysico! - Przytulił ją do siebie. - Co mam z tobą zrobić?

Beth nie odpowiedziała. Cieszyła się, że ból i nieufność odeszły w zapomnienie. Nie śmiała chcieć niczego więcej.

Hunter dotknął ustami jej włosów.

- Sprawiasz, że mężczyźnie wyrastają skrzydła. Jeden twój uśmiech powoduje, że szukam smoków do pokonania, dobrych uczynków do spełnienia. Wszystko w nadziei, że zasłużę na drugi uśmiech. Przyglądałem się kierowcom w barze. Dowcipkowali na twój temat, ale każdy z nich z ochotą oddałby za ciebie życie. Tak samo jak ja.

Odsunął się nieco od Beth, jednak nadal trzymał ją w objęciach.

- Jaką pokutę wyznaczysz mi za moje występki? Dobry uczynek czy zabicie smoka? Wybieraj.

- Nie ma potrzeby...

- Uczynek czy smok?

- Nie żartuj. - Beth zaśmiała się, zdziwiona, jak łatwo przyszło im zmienić nastrój.

- Jaki dobry uczynek mam spełnić, moja tygrysico?

Beth zastanowiła się przez chwilę i westchnęła.

- Zrobiłeś ich tak wiele do tej pory, że nic nie przychodzi mi do głowy.

- W takim razie, którego smoka mam zabić?

Uśmiech zniknął z jej twarzy. Nagle cała zabawa dla niej się skończyła.

- Tego, którego masz w sercu - odrzekła z powagą.

- Byłabyś wtedy szczęśliwa, tak? Gdybym zdołał pozbyć się moich zahamowań i stał się mężczyzną, za jakiego mnie uważałaś.

Beth przypomniała sobie swoje oskarżenia rzucone w gniewie i zrobiło się jej przykro.

- Mężczyzną, za którego nadal cię uważam.

- Pojadę więc zabić tego ostatniego smoka - myślał Hunter głośno. Wspomnieniami wracał do krainy, w której zaszywał się samotnie w chwilach udręki.

- Pojedziesz? - zdziwiła się Beth.

- Tak, pojadę do Brighton - odrzekł spokojnie i nikt, oprócz Beth, nie domyśliłby się, że w tym momencie pokonał najgroźniejszego smoka i złożył go u jej stóp.

- Hunterze, nikt nie wymaga od ciebie takiego poświęcenia.

- Prosiłem cię, abyś stanęła w obronie swoich pragnień i pozbyła się lęku przed Erykiem. A czy ja mam się poddać?

- Jak dasz sobie radę z przemówieniem?

- Tak jak dotychczas. Zapamiętam, co trzeba. A jeśli stanie się coś niespodziewanego... - Wzruszył ramionami, udając lekceważenie. Beth wiedziała już, że Hunter właśnie niespodzianek obawiał się najbardziej. Nie znała się na dysleksji, ale dzięki Erykowi uczucie upokorzenia i jej nie było obce. Hunter nie musi tego doświadczać, jeżeli ona może mu pomóc.

- Jadę z tobą.

- Nie mogę ci na to pozwolić.

- Nie zdołasz mnie powstrzymać - powiedziała zdecydowanie. - Gdziekolwiek pojedziesz, będę przy tobie. Skłamiesz, że jestem twoją sekretarką lub służącą. Zresztą powiesz, co zechcesz, ja i tak cię nie opuszczę.

- Skoro nalegasz, zgoda. Porozmawiam jutro z Marlee Adamson. Jest moją przyjaciółką i organizatorem całej wystawy. Zawsze zapraszała, abym się u niej zatrzymał.

- Czy nie będzie miała nic przeciwko mojemu przyjazdowi?

- Ależ skąd! To miła kobieta, która uwielbia towarzystwo. Polubi cię od pierwszej chwili. Teraz - powiedział twardo - pora kłaść się spać.

Z szarmanckim gestem przepuścił ją do drzwi.

ROZDZIAŁ ÓSMY

- Kto by w to uwierzył?

Huntera zdziwił dźwięk własnego głosu, ale nie bardziej niż wypadki ubiegłego tygodnia. Jednego dnia robił ostatnie przygotowania do wystawy w Brighton, a dwa dni później było już po wszystkim i znalazł się z Beth na Atlantyku, na pokładzie Lady Christen, wspaniałego jachtu Zacharego.

Rozsiadł się wygodnie, nogi założył na barierkę i skrzyżował ręce na piersiach. Leniwie przyglądał się otoczeniu, które zupełnie nie przypominało jego rodzinnych stron.

Z prawej burty miał bezkres spokojnego morza. Z lewej - opuszczoną wysepkę, której plaża jaśniała w blasku wrześniowego księżyca. W górach jesień zaczęła już zabarwiać pola i lasy. Zieleń mieszała się z żółcią i czerwienią, a powoje miały zakwitnąć lada dzień. Tu jednak, u brzegów Południowej Karoliny, lato nie zamierzało jeszcze ustępować.

Nad błyszczącym morzem wisiał księżyc, przypominający rozgrzaną kulę. Lekka bryza monotonnie kołysała jachtem. Leniwy szum fal szeptał o długich letnich dniach i ciepłych, czarnych nocach.

Siedząc bezczynnie, Hunter cieszył się spokojem, jakiego dawno nie doświadczał. Czuł wszechogarniające, błogie zadowolenie ze świata, z tej nocy, z samego siebie. Rzadko miewał tak wyśmienity humor. A wszystko to zawdzięczał...

- Beth - dokończył głośno swe myśli widząc, że wychodzi spod pokładu. Zbliżyła się do niego pewnym krokiem. Podziwiał jej nagi brzuch, widoczny pod związanymi rogami koszulki, oraz długie zgrabne nogi, ledwo zakryte białymi szortami, i zastanawiał się, czy jakiś kapitan miał kiedykolwiek tak uroczego majtka.

- Jesteś zajęty?

- Bujam trochę w obłokach. Dołącz się do mnie.

- Taki miałam zamiar.

Hunter spojrzał w niebo, na jaśniejący wśród gwiazd księżyc.

- Długo byłaś pod pokładem. Dobrze się czujesz?

- Myślisz, że cierpię na chorobę morską? Czuję się wyśmienicie. Nie znam marynarskiego żargonu - mówiła z uśmiechem - powiem więc językiem szczura lądowego: w kubryku jest posprzątane.

- Mogłem ci pomóc.

- W żadnym wypadku. - Pokręciła przecząco głową. - To twoja noc. Prozaiczne czynności w stylu układania szpargałów na swoje miejsce nie powinny psuć ci nastroju.

- Rzeczywiście,, wystawa była raczej udana.

- Udana? - zaśmiała się Beth. - Ale z ciebie skromniś. Wieczór wypadł wręcz znakomicie! Ty również. Stałam z boku i słyszałam różne komentarze. Mężczyźni byli zaintrygowani bliżej nie znanym rzeźbiarzem Hunterem Slade'em, a kobiety? No cóż, ty seksowny diable, tego sam możesz się domyślić.

- Zaraz, zaraz! - przerwał potok jej zachwytów. - Zupełnie jakbym słyszał moją kochaną Marlee. Bawi ją odgrywanie roli mojej opiekunki i najwyraźniej zamierza pokierować moją dalszą karierą.

- Bez niej nie poszłoby ci tak dobrze. Ona czuwała nad przebiegiem całej wystawy. Dzięki niej osiągnąłeś oszałamiający sukces.

- Osiągnąłem go dzięki tobie. - Hunter przyciągnął jej rękę do piersi. - Ty byłaś moim talizmanem.

- Zrobiłam to z największą przyjemnością - odpowiedziała Beth. - Ale beze mnie też byś sobie poradził.

- Potrzebowałem cię, Beth. - Głos Huntera zabrzmiał cicho, jak odległy odgłos fal. Trzymając ją za rękę wyszeptał: - Potrzebuję cię również w tej chwili.

Do tej pory nie zbliżyli się do siebie, teraz spojrzenie jego oczu przepowiadało kres powściągliwości. Narastająca namiętność doprowadzała Huntera do granic wytrzymałości. Opanował się jednak, chcąc, aby zbliżenie wynikło z woli obydwojga.

Zwróciła wzrok na jego ręce. Żadne słowa, pisane czy wypowiedziane, nie mogły wyrazić tyle, co dłonie Huntera. Dzisiejszej nocy złoży swój los w te piękne dłonie. Taki był jej ostateczny wybór.

Wstała i pogładziła go czule po policzku. Poczuła, że rozpala ją żywa namiętność, której nie ochłodziłaby nawet zimna toń oceanu.

Wyspa zapraszała bielą piaszczystej plaży.

- Chodź - wydarło się jej z głębi serca.

Hunter wstał z miejsca. Spokój opuścił go całkowicie. Nie zbliżył się ani o krok, ale aż drżał z napięcia. Beth wiedziała, że tylko ona może je rozładować. Objęła go za szyję i przyciągnęła do siebie. Jej pocałunek był delikatny, ale chętne usta składały słodkie obietnice. Jeszcze raz z nutą prośby wyszeptała:

- Chodź.

W okamgnieniu wymknęła się Hunterowi i skoczyła za burtę. Rozcięła taflę wody i zniknęła w roziskrzonej blaskiem księżyca toni. Hunter patrzył z uwagą na połyskującą powierzchnię falującego oceanu.

W końcu Beth wypłynęła. Odrzuciła mokre włosy do tyłu i zaczęła płynąć do brzegu. Hunter uśmiechnął się, obserwując jej zręczne ruchy. Nagłym szarpnięciem zdarł koszulę, zrzucił buty i podążył za Beth.

Potężnymi ramionami uderzał coraz szybciej i silniej. Kiedy dotarł do płycizny, na cichym brzegu nie dojrzał nikogo. Odwrócił się więc i powiódł wzrokiem po tafli wody. Lśniącą powierzchnię mąciły jedynie spokojne fale.:

Nagle spośród fal wyłoniła się Beth i szła do Huntera z radośnie podniesioną głową. Po jej ciele spływała woda, perląc się jak płynne klejnoty. Supeł przy koszulce był rozwiązany i luźne końce przylgnęły do nagiego ciała. W poświacie księżyca ukazały się jej pełne piersi i smukłe biodra. Miała na sobie tylko koszulkę, reszta ubioru podryfowała gdzieś z falami.

W żadnej kreacji nie było jej bardziej do twarzy niż w srebrzystej siateczce z księżycowego blasku. Gdyby Hunter mógł wyrzeźbić sen, to taką nadałby mu postać. Beth, dumna, królewska. I tak piękna, że zaparło mu dech w piersiach. Miał przed sobą kobietę z krwi i kości, która szła teraz do niego powoli, pewnie odmierzając kroki. Uosobienie dumy i wierności. Uosobienie pożądania.

Stanęła przed nim z twarzą wzniesioną do góry i swobodnie opuszczonymi rękami. Jedynie urywany oddech zdradzał podniecenie. Hunter złożył na jej ustach najdelikatniejszy z pocałunków. Potem z głuchym jękiem przygarnął ją mocno do siebie i począł zapamiętale całować. Trzymał Beth w żelaznym uścisku. Szeptał głosem przepełnionym namiętnością:

- Najdroższa, Beth. Od czasu gdy zobaczyłem cię po raz pierwszy, myślę tylko o tobie. Już wówczas cię pragnąłem i pragnę cię teraz.

Beth wyślizgnęła się z jego objęć.

- Wiem. - Odgarnęła z czoła mokry kosmyk włosów. - Łączy nas magiczne uczucie.

Wzięła go za rękę i poprowadziła na brzeg. Tam odwróciła się, zsunęła z siebie koszulkę i odrzuciła za siebie. Hunter wyciągnął ręce do Beth. Powstrzymał go jednak odmowny gest.

- Najpierw to. - Wskazała na spodenki.

Hunter szybko ściągnął ostatnią część ubrania. Jego nagość - od szerokich ramion przez umięśniony tors aż do potężnych ud - była ucieleśnieniem czystej, surowej siły. Niecierpliwie zrobił krok do przodu. Ich ciała się zetknęły.

- A teraz - zdołał wydusić - czas na to.

Wpił się w jej usta z brutalną nieomal gwałtownością. Jego ręce ześliznęły się po plecach do kształtnego wzniesienia pośladków i podniosły ją do góry. Stalowe ciało Huntera zgniatało wprost Beth. Oddychał gwałtownie, podniecony dotykiem nagich piersi. Ostra zmysłowość każdej pieszczoty, paląca potrzeba zaspokojenia rozbudzonego pożądania świadczyła o tym, że dzikus brał górę nad cywilizowanym mężczyzną.

Beth czuła, że jej własna ekscytacja dorównuje jego pożądaniu. Całowała Huntera raz po raz i trzymając dłonie zanurzone w jego włosach, ściągnęła go na piasek.

Hunter wziął głęboki oddech, pozwalając Beth na przejęcie inicjatywy. Oddając pocałunek za pocałunek i pieszczotę za pieszczotę, w duchu toczył walkę ze sobą. Czując reakcję na każde swoje dotknięcie, z wdzięcznością przyjmował namiętność Beth. Jako mężczyzna, poznawał sekrety jej ciała. Jako artysta zachwycał się jego doskonałością.

Gdy Beth obróciła się pod nim i krzyknęła z pożądania, Hunter z jękiem nakrył ją swym ciałem, zespalając się głęboko z obejmującym go ciepłem i poruszając się razem z Beth w oszałamiającym rytmie miłosnego upojenia. Dążyli do natychmiastowego spełnienia, chociaż Hunter chciał przedłużyć ich wzajemne przenikanie, chciał czuć ją tak blisko siebie już zawsze. Czekał jednak na nią zbyt długo, jego pragnienie było zbyt niecierpliwe. Owładnęło nim szaleństwo.

Beth przylgnęła do niego. Poruszała się razem z nim w przyśpieszonym rytmie, aż wreszcie jej ciałem wstrząsnął potężny dreszcz, który ogarnął również Huntera. Czując przeszywającą, niewyobrażalną rozkosz spełnienia, Beth przytuliła się jeszcze mocniej drżąc, aż magia ustała. Wtedy, szepcząc miłosne zaklęcia, osunęła się wolno na piasek.

Fale, rozbijane o brzeg, szumiały cicho, wietrzyk od lądu owiewał im twarze. Hunter przyglądał się śpiącej Beth.

W świetle pierwszych promieni słońca Hunter i Beth spacerowali po usianej muszlami plaży. Hunter miał na sobie wilgotne spodenki, a Beth jedynie zawiązaną na biodrach koszulkę.

Hunter czuł, że znów ogarnia go podniecenie. Beth oddała się mu bezgranicznie i teraz nie starała się zachować pozorów skromności. W jej zachowaniu nie było jednak nic bezwstydnego, nagość wydawała się naturalna.

- Spójrz! - Uklękła na piasku. - Rozgwiazda.

- Tak, widzę - odpowiedział.

- Wcale nie. Patrzyłeś przecież na mnie.

- Nie wiesz dlaczego?

- Ponieważ mnie pragniesz?- spytała po prostu.

- Zawsze. - Podniósł ją z ziemi, rękami obejmując talię. - Nigdy nie nadejdzie w moim życiu chwila, kiedy nie będę cię pragnął. To coś więcej niż namiętność, choć sprawia to twoja uroda. - Zaczął pieścić jej nagie piersi obserwując, jak pęcznieją i twardnieją. Zniżył się, aby ucałować miejsce, gdzie biło serce Beth.

Uśmiechnęła się do niego promiennie.

- Nikt jeszcze nie powiedział mi, że jestem piękna, w tak piękny sposób.

Ze śmiechem Hunter odrzucił do tyłu głowę.

- Kochanie, nikt mi nigdy tak pięknie i tak często nie dziękował za słowa prawdy.

Wziął ją w ramiona i przyciągnął do siebie, całując przy tym delikatnie w nosek.

- Co byś powiedziała na to, aby trochę popływać i może... - Chwycił ją lekko zębami za ucho i wyszeptał swoje zamiary.

- Czy możemy to zrobić w wodzie? - Powątpiewanie Beth było zabawnie udane.

- Wtedy będziesz mogła znowu mi podziękować. - Skinął głową z uśmiechem.

- Naprawdę? No cóż, w takim razie zgoda. - Wspięła się na palce i pocałowała go w policzek. Wysunęła się z jego ramion, zdejmując jednocześnie koszulkę.

- O ile mnie zdołasz złapać - dodała.

Zarzuciła mu koszulkę na głowę i pobiegła przez zaróżowiony wschodem słońca piasek. Hunter zaśmiał się, uwolnił z jej i własnego ubrania i pomknął w ślad za nią.

Beth dotarła do odbijających czerwień wschodzącego słońca fal i zanurkowała. Pruła wodę bez wysiłku i z przyjemnością. Gdy Hunter chwycił ją za kostkę, odwróciła się do niego z ochotą, pragnąc towarzyszyć mu w wodnej grze, którą zaproponował.

Kanał, wiodący do położonego u ujścia rzeki domu Marlee, był zupełnie pusty, gdy Hunter przycumował do przystani. Słońce wisiało wysoko na niebie, ale staroświecki domek w stylu wiktoriańskim tonął w cieniu rozłożystych dębów.

Hunter podniósł Beth do góry, przenosząc nad burtą jachtu. Opuścił ją wolno na ziemię. Trzymając blisko czuł wyraźnie każdą wypukłość jej ciała.

- Wielkie nieba, kobieto - wysapał, gdy odzyskał oddech. - Co ty ze mną wyprawiasz? Nie mam już siły.

Beth podniosła figlarnie brwi i przesunęła leniwie dłonią po rozpuszczonych włosach. Z uwodzicielskim uśmiechem przeciągnęła się jak kotka, napinając bluzkę na piersiach. Przez jedwabny materiał przeświecało kształtne ciało.

- Ty spryciaro! - Złapał ją w talii i przyciągnął wolno do siebie. - Nie mamy teraz na to czasu i miejsce jest niestosowne, ale będę pamiętał, że masz dług do spłacenia.

- Tylko nie zapomnij - odrzekła. - A teraz spłacę ci część długu.

Zagłębiła palce w gęste włosy na jego piersi i nakryła jego usta swoimi. Jej pocałunek podziałał jak uderzenie pioruna, który, przenikając przez nią, udzielił mu swojej energii. Zapomnieli już, że kochali się na wyspie, w morzu, na pokładzie jachtu. Namiętność rozpaliła ich na nowo żywym ogniem.

Złapał końce jej bluzki i rozerwał ją na pół, rozrzucając wkoło guziki. Dłońmi objął nabrzmiałe piersi.

- Marlee będzie musiała poczekać. Teraz mamy coś lepszego do... Co jest, do diabła? - Hunter podniósł głowę na odgłos dziwnego dźwięku. Przytulił Beth do siebie i zakrył swoim ciałem. Ponad jej ramieniem dojrzał człowieka, przemykającego w cieniu dębów. Wtedy zrozumiał, że dźwięk pochodził z automatycznego aparatu fotograficznego, który zapewne uwiecznił ich w intymnej sytuacji.

- Kto to był? - zachmurzyła się Beth. - Czego chciał?

- Nie widziałem go dobrze, ale domyślam się.

- Kto to? - zapytała drżącym głosem.

- Miejscowy fotoreporter, z którym mam stare porachunki. Zeszłego lata, gdy żeglowaliśmy tu z Zacharym, chciał napisać artykuł „Cywilizowany dzikus staje się rzeźbiarzem" czy coś w tym stylu. Nie chciał się od nas odczepić.

- Co zrobiłeś?

- Chciałem rozwalić mu nos, ale skończyło się na aparacie.

- Teraz ma nowy - stwierdziła ponuro. - I swój artykuł również.

- I to bardzo sensacyjny. Zatytułuje go: „Cywilizowany dzikus bierze sobie kobietę".

- Albo „Żona Eryka Westona i dzikus" - wzdrygnęła się Beth. - Nieważne, jaki będzie tytuł. Gdy tylko zdjęcie dostanie się do gazet, można być pewnym, że wkrótce pojawi się Eryk.

- Nie takie burze przeżyliśmy i tę również przeżyjemy. Dawno temu obiecałem ci, że jeżeli zostaniesz ze mną, dopilnuję, aby Eryk nigdy cię nie niepokoił. - Hunter zawiązał jej bluzkę. Nie miał innego wyboru, bo wszystkie guziki leżały rozrzucone na ziemi.

- Chodźmy do domu i przedstawmy nasz problem Marlee. Być może coś wymyśli.

Dzień, rozpoczęty radośnie w blasku słońca, zupełnie stracił teraz dla Beth swój urok. Zagrożenie ze strony Eryka zmieniło piękny nastrój w przygnębienie. Nie musimy jednak się poddawać, pomyślała nagle. Przez pewien czas Hunter mnie kochał. Bez względu na to, co się stanie, nikt mi tego nie odbierze. Wzięła Huntera za rękę. Gdy się do niej uśmiechnął, dzień odzyskał dawny czar.

- Ależ moi drodzy! Rozwiązanie jest proste. - Marlee spoglądała to na Beth, to na Huntera. - Nie powstrzymamy tego reporterka od opublikowania artykułu, ale możemy sprawić, że przestanie on kogokolwiek interesować, a Eryk będzie bezsilny.

- Jak to zrobić? - zapytali jednocześnie.

- Biorąc ślub, oczywiście. - Gdy na jej propozycję odpowiedziało milczenie, mówiła dalej: - Co niezwykłego jest w tym, że mężczyzna kocha się ze swoją żoną? Jeśli to zdjęcie naprowadzi Eryka na twój trop, to jednocześnie przekona go, że jesteś już poza jego zasięgiem. - Logiczny wywód Marlee i tym razem nie wywołał żadnej reakcji. - To, co do siebie czujecie, jest oczywiste. Jak myślicie, dlaczego załatwiłam wam jacht? Nawet ty, Hunterze, nie mógłbyś się powstrzymać... - Po raz pierwszy od prawie pięćdziesięciu lat Marlee oblała się rumieńcem.

- Chyba nie muszę nic mówić. - Hunter ujął Beth za rękę.

- A ty, Beth? Nie powiedziałaś jeszcze ani słowa. Czy kochasz Huntera?

- Bardzo jej na mnie zależy. - Hunter nie dał Beth dojść do słowa. - Nigdy nie zostalibyśmy kochankami, gdyby ona nie chciała tego.

- Czy tobie też zależy na niej? - Marlee użyła tego samego sformułowania, co Hunter.

- Zależy mi na niej już od dawna. - Podniósł i ucałował rękę Beth.

Beth otworzyła usta, ale nie znalazła odpowiednich słów.

- Przekonałaś się o tym dawno, Beth. Dlaczego łamałem wszystkie zasady mego życia, gdy ty wchodziłaś w grę? Czy zaufasz mi i wyjdziesz za mnie?

- A co z Erykiem? - zapytała zamyślona Beth.

- Poradzimy sobie z nim, gdy nadejdzie pora. Razem.

- Hunterze... - Beth wzięła jego rękę w obie dłonie. - Ja...

- Odpowiedź na moje pytanie wymaga tylko jednego słowa. Tak czy nie, Beth?

Beth spojrzała mu głęboko w oczy, w końcu opuściła wzrok na ich ręce. Swój los powierzyła jego pięknym dłoniom.

- Tak - wyszeptała. - Tak - dodała głośniej.

- Świetnie! - krzyknęła Marlee. - Urządzimy ślub najszybciej, jak to będzie możliwe. A później, kiedy wrócicie do domu, jestem pewna, że zechcecie starym, indiańskim obyczajem...

- Marlee! - zagrzmiał Hunter nie spuszczając wzroku z Beth. - Kierowałaś moją karierą i moim życiem, zaaranżowałaś uwiedzenie mojej kobiety i wystąpiłaś z propozycją małżeństwa. Sądzę, że Beth i ja poradzimy sobie z resztą.

- Myślałam, że zawsze będziecie chcieli mieć mnie pod bokiem - zaśmiała się starsza kobieta.

Gdy w korytarzu ucichł odgłos kroków Marlee, Hunter rozmyślał nad dniem, w którym skończy się pościg Eryka Westona i rozpocznie jego wspólne życie z Beth. Obiecując sobie, że zawsze będzie ją chronić przed jej byłym mężem i całym światem, powiedział miękko:

- Czy ustalimy teraz datę naszego ślubu? Dzień, w którym naprawdę zostaniesz kobietą Slade'a?

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

- Poczekaj - powiedział Hunter.

Beth zatrzymała się posłusznie, patrząc z zaciekawieniem.

- Podczas naszego ślubu odrzuciliśmy wiele zwyczajów. - Pochylił się, wziął ją na ręce i przekroczył próg domu. - Ale ten bardzo mi się podoba.

- Tylko ten? - zaśmiała się Beth i pogładziła go po policzku.

- Myślę, pani Slade, że jest co najmniej kilka innych zwyczajów, które mógłbym polubić, gdybyśmy często je praktykowali.

- Ach, praktyka! - Beth zarzuciła mu ręce na szyję. - Czy tak to nazywasz? Praktyka?

- Wprowadzę ją w życie, gdy najmniej tego będziesz się spodziewać.

- Obiecanki cacanki.

- Kobieto, nie zadzieraj nosa.

- A co, boisz się, że cię pocałuję? - Beth odcięła się ze śmiechem i podniosła głowę.

- Taak. - Hunter uległ jej powabom. Objął ją silniej, a serce zaczęło mu walić jak oszalałe. Kusiło go, aby opaść z Beth na podłogę i poczuć bliskość jej aksamitnego ciała. Lecz w tej chwili jego nastrój nagle się zmienił. Niemiłe wspomnienie innej kobiety, która odebrała mu kiedyś romantyczne złudzenia. Był wtedy innym mężczyzną.

Żal za tamtym czasem, tamtym mężczyzną, tkwił wciąż na dnie jego duszy. Z wysiłkiem oderwał usta od ust Beth. Patrzył tkliwie na jej zaróżowione policzki, upajał się widokiem warg rozpalonych jego pocałunkami.

- Kiedyś byłem innym mężczyzną - wyszeptał rozpaczliwie.

Otworzył drzwi do swojej sypialni i wszedł do środka. Wolno rozluźnił ramiona, postawił Beth na podłodze i zapalił światło. Wesoły śmiech, który wypełniał dni pierwszego tygodnia ich małżeństwa, uleciał teraz bezpowrotnie.

- Jesteś w domu, pani Slade - oznajmił głucho.

Beth odwróciła się do niego, zdziwiona nagłą zmianą, jaką ujrzała na jego twarzy. Po wejściu do domu przestał być smagłym żeglarzem, z którym przy świetle księżyca kochała się na pokładzie jachtu i na zalanej słońcem plaży. Kochanek, który przywrócił jej wiarę w siebie, patrzył teraz na nią obojętnie. Beth poczuła się nieswojo i głupio w rozpiętej bluzce. Ogarnął ją dziwny chłód i odwróciła się, szukając jakiegoś schronienia. Stanęła przy oknie, marząc o tym, aby zniknąć w głębokim cieniu gór.

Hunter z przerażeniem przyglądał się zachowaniu Beth. Dawno już nauczył się dostrzegać każdą zmianę jej nastroju. Widział, że teraz rozpaczliwie starała się zachować spokój.

Zagryzł wargi ze złości. Nie byli jeszcze w domu nawet pięciu minut, a już zdążył urazić Beth.

Nie chciał jej martwić gorzką melancholią, która narastała w nim w miarę zbliżania się do domu. Ale przecież nie chciał zrobić tylu innych rzeczy. Nie chciał się angażować uczuciowo. Nie chciał być dla niej kimś więcej, niż przyjacielem czy obrońcą. Nie chciał pragnąć jej do tego stopnia, by namiętność zaczęła rządzić jego głową i sercem.

Nie zważając na skutki, pochwycił skarb, którego pożądał. Nic nie naprawi jego szaleńczej decyzji, ale może przynajmniej dać Beth ochronę przed własną lubieżnością.

- Przepraszam - odezwał się. - Nie zastanowiłem się przyprowadzając cię tutaj. Oczywiście, zechcesz zatrzymać swój pokój?

Jego nieoczekiwana propozycja całkowicie zdezorientowała Beth. Wszystkiego mogła się spodziewać, ale nie tego. Nie od mężczyzny tak namiętnego jak Hunter.

- Myślałam, że zdarza się to tylko w małżeństwach zawartych z rozsądku - powiedziała, zdziwiona spokojem, na jaki się zdobyła.

- A czy nasze jest inne?

- Myślę, że nie. - Przygryzła wargi i całą uwagę skupiła na obserwacji zachodzącego słońca. Czy jest możliwe, że to samo słońce świeciło nad ogrodem Marlee, gdzie Hunter w obecności matki i przyjaciół ślubował jej wierność? Gdzie podziały się ciepłe promienie, przypominające jego czułe pieszczoty?

Jak to się stało, że Hunter, który przedtem nie mógł się nią nacieszyć, nagle zaczął mówić o rozsądku? Miała pustkę w głowie. Pytanie goniło pytanie. W końcu zapytała:

- Czy żałujesz, że związałeś się ze mną tak szybko?

- Że związałem się z tobą? Beth, naprawdę tak szybko?

- Ja... - Nie mogła znaleźć odpowiednich słów.

W jednej chwili był przy niej. Chciał wziąć ją w ramiona, ale w ostatniej chwili opuścił ręce. Wiedział, że nie może jej dotknąć. Jeśli to zrobi, nie zdoła powiedzieć tego, co powinien.

- Ja niczego nie żałuję. Mówię raczej o tobie - wyszeptał urywanym głosem. - Dla mnie nasze małżeństwo nie było tylko sposobem na ukrócenie gazetowych plotek czy powstrzymanie Eryka. Pragnąłem cię tak bardzo, że skwapliwie skorzystałem z okazji, aby cię zdobyć.

Beth zakryła ręką usta, powstrzymując okrzyk ulgi. Hunter jej pragnął, i to było najważniejsze.

- Możesz mieć mi to za złe - zaśmiał się nerwowo - ale jestem niemal wdzięczny temu cholernemu fotoreporterowi. Nieświadomie dał mi tydzień szczęścia, które pozwoliło mi zapomnieć o wszystkim. - Zaciął się, robiąc ręką gest rezygnacji.

Zaległa cisza, przerywana jedynie świszczącym oddechem Huntera, świadczącym o jego narastającym gniewie.

- Nie pomyślałem nawet, że cię krzywdzę, żeniąc się z tobą.

- Krzywdzisz? - odezwała się spod okna. - Mówisz tak, jakbyś zrobił mi coś strasznego.

- Bo to prawda, przeze mnie stałaś się kobietą czerwonoskórego.

- Jeżeli chcesz mnie zaszokować, to ci się nie udało. Mówiłeś już tak o sobie wcześniej, pamiętasz? Nie ma nic złego w tym, że twoja matka jest Indianką. Zło tkwi w ludziach, którzy cię nie znają i którzy w ogóle mało rozumieją.

- To ty nie rozumiesz. Być może nadejdzie dzień, gdy mnie znienawidzisz za to, kim jestem. - Podniósł dłoń i delikatnie pogładził ją po brzuchu. - Przez mój brak rozwagi może nosisz w sobie moje dziecko. - Głos mu się załamał. - Moje dziecko. Następny czerwonoskóry.

Silne uderzenie w twarz zaskoczyło Huntera.

- Jak śmiesz! - krzyknęła Beth z wściekłością cofając rękę. - Jak śmiesz mówić o sobie lub o mnie w taki sposób!

Siła ciosu odrzuciła mu głowę do tyłu, a na policzku pojawił się po chwili ciemniejący zarys palców. Hunter, zdumiony tym wybuchem wściekłości i oszołomiony uderzeniem, nie był zdolny do żadnej reakcji.

Beth w ogóle nie zwracała uwagi na spokój Huntera, który dla innych oznaczałby niebezpieczeństwo.

- Jesteś człowiekiem bez względu na to, jaka krew płynie w twoich żyłach. Nazywasz się Slade, a nie Czerwonoskóry! Ja jestem żoną Slade'a. - Ręką dotknęła miejsca, które wcześniej obejmował Hunter. - To jest dziecko Slade'a. Nauczę je, by było dumne z rodowodu swego ojca. Tak samo, jak byłabym dumna ze swego, gdybym nie była nieślubnym dzieckiem jakiegoś lekkoducha.

- Co powiedziałaś? - W oczach Huntera zapaliły się ciemne iskry.

- Powiedziałam: nieślubnym. - Wycedziła każdą sylabę przez zaciśnięte zęby. - Zapomniałeś już, że jestem bękartem? Czy ci to przeszkadza? Czy chcesz...

Hunter ujął jej głowę w obie ręce i przytrzymał delikatnie, gdy chciała się uwolnić.

- Uspokój się! - rozkazał. Gdy posłuchała, zaczął błagalnym głosem: - Powiedz mi, na miłość boską, powiedz mi, co miałaś na myśli?

- Co chcesz usłyszeć Hunterze? Kłamstwo? Prawdę? Co?

- To niemożliwe. - Nie mógł zebrać myśli. - Byłem nieostrożny, ale jeszcze za wcześnie, abyś mogła wiedzieć.

- Nie potrzebuję czasu ani testów, aby wiedzieć, co się dzieje z moim ciałem. Noszę w sobie twoje dziecko. Będzie dumne z każdej kropelki krwi w swoich żyłach - mówiła podniesionym głosem - i będę szczęśliwa, jeśli okaże się choć w połowie podobne do ojca.

- Beth... - Hunterowi mąciło się w głowie. Zapomniał już o swoich rozpaczliwych komentarzach i pogardliwych uwagach. Czuł się tak, jak gdyby ktoś przeciął go na pół. Był dumny z kobiety, którą wybrał, i z dziecka, które być może się urodzi. Z drugiej jednak strony widział zbierające się chmury cierpienia, które dosięgnie go w chwili rozstania. Powiedział jeszcze raz, ze ściśniętym gardłem: - Beth...

- Szsz... - Położyła mu palec na ustach. Przytuliła się do niego, stanęła na palcach i całowała brwi, oczy, policzki i na końcu złożyła czuły pocałunek na wargach.

- Jestem kobietą Slade'a, kobietą Huntera Slade'a, tak długo, jak tylko zechcecz. Ale tego... - dotknęła do policzka, jak gdyby chciała złagodzić ból uderzenia - ...żałuję tylko z jednego powodu.

Z niedowierzaniem patrzył na jej zdrowe rumiane policzki i spokojny uśmiech. Była niezwykle piękną kobietą. Jego kobietą, która oddałaby za niego wszystko.

- Jaki jest ten powód, moja tygrysico? - zapytał głosem ochrypłym z namiętności.

- Mój mąż nie wie, że nigdzie stąd nie odejdę. Ani do innego pokoju, ani dokądkolwiek, dopóki mnie nie odeśle. I że mnie tu boli... - dotknęła swych ust, potem lewej piersi - ...i tu.

- Tu? - Pocałował ją w usta, pieszczotami palców pobudzając jej piersi. - I tu? - Wziął Beth w ramiona i zaniósł do łóżka, aby przekonać ją o swojej skrusze.

Łąka wyglądała jak niezwykła ślepa uliczka, zagubiona w cieniu postrzępionego szczytu. Wielki występ granitowej skały u jej wylotu hamował impet wodospadu, rozbijając potok wody na tysiące kropel i strumyczków, które płynęły po kamieniach w niezliczonych kaskadach, łącząc się w końcu w jeziorku przy łące.

Hunter siedział na kocu obok zapomnianego koszyka zjedzeniem i przyglądał się Beth z uśmiechem zbierającej kwiaty.

Beth podniosła wzrok znad bukietu powojów.

- Jakie piękne!

Zobaczył, że pochyla się nad kwiatkiem, który barwą przypomina jej lekko różowe policzki, a obok rośnie błękitny, jak jej oczy. Na łące rosło mnóstwo różnych kwiatów. Przed poznaniem Beth Hunter zauważał tylko chwasty.

Odgonił od siebie smutne myśli. Nie chciał zepsuć tych szczęśliwych chwil. Zagrożenie ze strony Eryka czy nawet troska o dziecko, które prawdopodobnie nosi Beth, może zaprzątać mu głowę kiedy indziej. Ten dzień należał do Beth. Nie spodziewał się, że jeszcze spędzą go razem.

Beth znowu się zaśmiała, dźwięk ten popłynął przez czyste, poranne powietrze. Przywołała go na brzeg jeziora. Wrzuciła kwiaty jeden po drugim do wody. Odbicie szczytu górskiego na powierzchni jeziora zabarwiło się gamą kolorów.

- Myślałam, że rozumiem twoją miłość do tej ziemi i czym ona cię oczarowała, ale tak naprawdę, to nic nie wiedziałam. Aż do tej pory.

- Ja również nie. Nie do końca - powiedział Hunter łamiącym się głosem. - Dopóki nie zobaczyłem tej ziemi twoimi oczami.

Beth przytuliła jego rękę do policzka. Nastał już wrzesień, kwitły powoje, a ona wciąż tutaj była. Wciąż z Hunterem.

- Dziękuję.

- Za co?

- Za wszystko, ale zwłaszcza za ten dzień. Chciałabym zrobić jeszcze jedną rzecz.

- Co takiego? - Cokolwiek by to było, poruszyłby ziemię i niebo, aby jej to dać.

- Chcę popływać w jeziorku razem z powojami.

Hunter nie był zdziwiony. Podczas cudownych dni ich miesiąca miodowego odkrył, że Beth uwielbia wodę i jest zdumiewająco dobrą pływaczką. Chociaż nigdy o tym nie rozmawiali, to podejrzewał, że w dzieciństwie pozwalano jej tylko na pływanie. Pewnie dlatego, że woda nie ma ostrych krawędzi, które mogłyby uszkodzić jej cenne ciało, pomyślał z gniewem. Każdy jednak gniew, nawet uzasadniony, znikał pod wpływem błękitnego spojrzenia Beth, w którym Hunter dostrzegał odbicie jej uczuć. Miękko, ze ściśniętym gardłem, powiedział:

- Woda będzie zimna.

- Wiem, ale ty mnie ogrzejesz.

- Z przyjemnością, pani Slade.

Odsunęła się o krok i nie spuszczając wzroku z Huntera zdjęła po kolei całe ubranie. Najpierw bluzkę, później stanik, piękną koronką opinający jej piersi. Bez wahania zrzuciła też wąską czarną spódniczkę. Potem wolno, z prowokującą dokładnością - cienkie czarne pończochy. Beth rozkoszowała się odnalezioną na nowo pewnością siebie i nieskrępowanym erotyzmem.

Gdy pozbyła się ostatniej części garderoby, stanęła przed nim bez zażenowania, jak gdyby górska łąka była najodpowiedniejszym miejscem dla nagiej kobiety i jej kochanka. Wspięła się na palce i pocałowała go, ocierając się nagimi udami i piersiami o jego ciało.

- Nie zabawię długo - obiecała.

Beth pływała w krystalicznej wodzie jak nimfa pośród kwiatów. Nurkowała pod powierzchnię, obracając się i świecąc nagim ciałem, przeciągała się i wyprężała zmysłowo. Szum wiatru w wysokich drzewach wydawał się Hunterowi echem radosnej muzyki.

Kiedy wyszła z wody, pospieszył, aby ją osuszyć. Nie miał ręcznika, ale koszula w zupełności wystarczyła. Gdy ostatnia kropla została już czule i starannie wytarta, wziął Beth na ręce i zaniósł na koc. Na jasnej, mieniącej się kolorami łące spletli się ciałami jak dwa powoje.

Christen spoglądała zza wąskich okularów zsuniętych na nos. Siedziała przy biurku w gabinecie, który dzieliła z Zacharym i Nathanem. Tego dnia Beth była ostatnią pacjentką.

- Małżeństwo z Hunterem dobrze ci robi.

- Czy to aż tak widać? - zapytała Beth z uśmiechem.

- Powiedzmy, ale nie sądzę, abyś mogła to ukryć. Nie teraz. - Położyła na biurku wyniki, które przeglądała przed chwilą. - A już na pewno nie w najbliższych miesiącach.

- Gdy moja ciąża stanie się widoczna?

- Badanie krwi wykazało, że miałaś rację. Jesteś w ciąży. Teraz zrobimy ci szczegółowe badania lub, jeśli wolisz, skieruję cię do lekarza położnika.

- Wolałabym, abyście to wy opiekowali się mną podczas ciąży. Hunterowi bardzo zależy, by dziecko przyszło na świat w asyście jego przyjaciół. Chyba często się zdarza, że kobiety z doliny wolą rodzić dzieci tutaj w klinice?

- Z przyjemnością spełnimy wasze życzenie, pod warunkiem jednak, że wszystko będzie przebiegało normalnie, bez komplikacji.

- Czy przewidujesz jakieś komplikacje?

- Nie. Jesteś zdrową kobietą i powinnaś urodzić zdrowe dziecko. - Christen oparła się wygodnie. - Bardzo chcesz mieć to dziecko, prawda?

- Bardziej, niż myślałam. Pragnęłam mieć dziecko od dawna, ale teraz szczególnie.

- Ponieważ to dziecko Huntera?

- Tak.

- Jak on się miewa?

Beth spojrzała na swoje ręce splecione na brzuchu. Nie chciała, aby Christen dostrzegła jej nagłą niepewność.

- Jest szczęśliwy, ale martwi się o mnie i boi, że to dziecko będzie musiało stawić czoło okrucieństwom i uprzedzeniom, które prawie zniszczyły jego własne życie.

- Niczego nie da się przewidzieć, ale wszystko powinno być w porządku. Czasy zmieniły się bardzo, od kiedy ja i Hunter byliśmy dziećmi. Uprzedzenia istnieją, ale nie są już tak silne. Idź do domu. Powiedz dziś Hunterowi, że będziecie mieli zdrowe dziecko i że razem możecie stoczyć każdą bitwę. Dodaj mu sił. Powiedz mu, że go kochasz. - Christen zachichotała z jakiegoś radosnego sekretu. - To pomaga - powiedziała prawie do siebie. - Zawsze.

Beth wstała odwracając głowę, aby ukryć niknący uśmiech. Nie mogła powiedzieć Christen, że jej ostatnia rada była niewykonalna. Bez wątpienia kochała Huntera. W głębi serca wierzyła, że to dziecko jest owocem także jego miłości. Jednak proste zaklęcie „kocham cię", które tak wiele znaczy, nigdy nie zostało przez nich wypowiedziane. Hunter był czułym i namiętnym kochankiem. Kiedy byli razem, szeptał piękne słowa, ale nigdy nie wypowiedział tego najpiękniejszego.

Christen stuknęła palcami o blat biurka, przywołując uwagę Beth.

- Planujesz już chrzciny?

- Co?

- Nieważne. - Wypisała szybko receptę i wręczyła ją Beth. - W drodze do domu wstąp do apteki i wykup to. Trochę witamin i wapna nie zaszkodzi. Jeśli będziesz miała kłopoty, przyjdź za trzy tygodnie.

- To wszystko?

- Tak. Teraz zmykaj. I pamiętaj, powiedz mu, że go kochasz. To wszystko ułatwia.

- Powiem mu na pewno - obiecała Beth i zdobyła się na uśmiech, dodając w duchu „pewnego dnia".

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

- A może poszłabyś na wagary?

Beth spojrzała pytająco na siedzącego za kierownicą mercedesa Huntera.

- Co masz na myśli?

- Nie musisz wcale otwierać sklepu dziś po południu. Moglibyśmy pojechać po prostu przed siebie i zatrzymać się u Berta na deser.

- Deser! Po obiedzie u Bell! Chyba żartujesz?

- Jesz jak ptaszek.

- Nie zjadam wszystkiego, co znajduje się w zasięgu wzroku, choć pewnie pragnąłbyś tego, ale staram się jeść z umiarem. Nie jestem drwalem.

- Ale jesteś w ciąży - Hunter nie chciał się poddać - i nie wyglądasz tak, jak większość kobiet w twoim stanie. One są po prostu grube, a ty tylko...

- Lekko zaokrąglona? - dokończyła za niego. - W zasadzie przybyło mi aż za dużo jak na trzeci miesiąc ciąży. - Zaśmiała się zachwycona swym zaokrąglonym brzuchem. - Christen twierdzi, że jestem zdrowa i wszystko przebiega pomyślnie.

- Jesteś pewna?

- Wierzę jej bezgranicznie. Wszystko w porządku, Hunterze. Jeżeli coś będzie nie tak, to ci powiem. Nie musisz pilnować mnie na każdym kroku przez następne sześć miesięcy.

- Przesadzasz.

- Więc udowodnij to. Jedź do pracowni. Pracuj! Jestem pewna, że masz kilka nie dokończonych rzeźb.

Hunter nie mógł zaprzeczyć, że miał w głowie parę pomysłów, które czekały na dokończenie.

- Jedź! - wskazała ręką.

- Wygrałaś. - Hunter skręcił w prawo i zatrzymał się przy sklepiku. Wysiadł z samochodu i otworzył jej drzwi, pomagając wyjść. Kiedy stali na chodniku, ujął ją za klapy płaszcza.

- Jadę. Najpierw do banku, a później do pracowni. Ale wrócę po ciebie.

- Doprawdy?

- Możesz na mnie liczyć. - Ucałował ją szybko i odjechał.

Beth została na zimnym grudniowym powietrzu i poczuła dziwny niepokój. Hunter dawał jej do zrozumienia, że ona i dziecko są najcenniejszą częścią jego życia. Trzymał się jednak nieco z dala. Dystans do świata, konieczny mu w przeszłości, aby przetrwać, wyraźnie się zmniejszył, ale wciąż nie dopuszczał Beth do wszystkich swoich sekretów.

Zamyślona, przekręciła klucz w zamku i zamykając drzwi odwróciła wywieszkę „Wyszłam na obiad". Sklepik powstał w równym stopniu dzięki inicjatywie Huntera, jak i jej własnego zaangażowania. On zawsze w nią wierzył. Nie chciał jednak uwierzyć w szczerość uczucia, które wypełniło jej serce.

- Kocham cię, Hunterze. Nigdy bym cię nie skrzywdziła. Dlaczego nie chcesz mnie wysłuchać i zaufać? - wyszeptała. - Przecież mnie kochasz. Czuję to. - Jej ręka spoczęła na dziecku, które w sobie nosiła. - Poza tym nic nie ma znaczenia.

Nagle zerwał się porywisty wiatr, wyjąc smutno za oknami. Zabrzęczały szyby, zaskrzypiały ściany. Beth przebiegł zimny dreszcz i poczuła, że jest nieco zmęczona. Zdjęła płaszcz i podeszła do kolekcji rzadkich książek. Ta, kupiona przez nią na aukcji, będzie kolejnym białym krukiem.

Z własnej biblioteczki wybrała jedną z książek o dysleksji. Usiadła przy stoliku i czytając czekała na Christen.

- Christen! - Beth odłożyła książkę i wstała, aby przywitać przyjaciółkę. - Świetnie, że przyszłaś. Nie widziałam cię od tygodni.

Christen uścisnęła Beth i cofnęła się o krok.

- Powiedziałabym, że całe tygodnie zmian. - W jej niebieskoszarych oczach pojawiła się radość na widok dobrej formy Beth.

Beth wzruszyła tylko ramionami, zbyt przejęta problemami z Hunterem, aby się cieszyć.

- Jeżeli pogoda się nie zmieni - podprowadziła Christen do stolika - to będziemy mogły rozmawiać całe popołudnie. Moi klienci nie ruszą się z domu z obawy przed deszczem.

Christen usiadła przy Beth i badała ją krytycznym wzrokiem.

- Jak się czujesz? Ale szczerze.

- Dobrze.

- A dziecko?

- Równie dobrze.

- Miałam nadzieję, że powiesz - lepiej. Przecież widzę, że coś cię gnębi.

- Jesteś spostrzegawcza. - Beth puściła ręce Christen.

- A ty nie chcesz o tym rozmawiać.

- To wyłącznie małe nieporozumienie, które tylko ja i Hunter możemy rozwiązać.

- Kłótnia?

- Chciałabym, aby to było takie proste. To stara sprawa, ale czasami psuje mi humor.

- Dzisiaj także - podsumowała Christen.

Nadciągała ulewa. Beth i Christen podziwiały właśnie wyjątkowej piękności wazę, kiedy rozległ się dźwięk dzwonka nad drzwiami.

Beth odwróciła się, aby powitać klienta. W tej samej chwili złapała spazmatycznie powietrze. Uśmiech zamarł jej na ustach. O mało nie upuściła delikatnej wazy na podłogę, jednak opanowała się i z przesadną pieczołowitością odstawiła ją na miejsce.

- Eryk - wykrztusiła jego imię starając się zachować spokój.

Jej świat, niedoskonały i pełen problemów, ale jednak wspaniały, walił się w gruzy.

- Widzę, że nie zapomniałaś, jak się nazywam. - Gładko uczesany blondyn w nieskazitelnie eleganckim ubraniu wszedł do środka z wystudiowanym uśmiechem.

Beth zapomniała już o nim. Przestała myśleć o Eryku Westonie, chociaż to z jego powodu wzięła ślub z Hunterem. Od dawna nie wracała do przeszłości.

- Jesteś zdziwiona, Elizabeth? Musiałaś przecież wiedzieć, że wrócę. Muszę przyznać, moja droga, że zdjęcie w tej gazecie było wyjątkowo skandaliczne. Dzikus i jego kobieta, kto by pomyślał! - Rozejrzał się po wnętrzu sklepu. Na chwilę zatrzymał wzrok na Christen, ale zupełnie ją zignorował.

- Wiedziałam, że nie ujdzie twej uwagi to zdjęcie, ale miałam nadzieję, że się poddasz - powiedziała Beth napiętym głosem.

- Ze względu na tę farsę małżeństwa, która miałaby uświęcić mały, plugawy romans? Nie bądź śmieszna. - Zaśmiał się beztrosko. - Poczekałem kilka miesięcy, abyś miała czas na spławienie tego typa. Przyjechałem, by cię zabrać do domu, tam, gdzie twoje miejsce.

- Tu jest mój dom, Eryku.

- Elizabeth, kochanie, twoje miejsce jest przy mnie. Należysz do mnie. Tak było zawsze i tak pozostanie. Pozwoliłem ci na chwilę oddechu, odrobinę niezależności. Teraz koniec z tym - upominał ją jak krnąbrne dziecko. - Wiedziałaś, że po ciebie przyjadę. Ileż to razy ukrywałaś się, zmuszając mnie do poszukiwań, a potem uciekałaś ode mnie znowu? Tym razem byłaś szczególnie niegrzeczna. Myślę, że muszę dać ci nauczkę.

Christen patrzyła osłupiałym wzrokiem to na Beth, to na Eryka. W końcu podniosła się wolno z kamiennym wyrazem twarzy, wymamrotała coś pod nosem o intymności i wyszła. Zrozpaczona Beth chciała przywołać ją z powrotem, ale nie zdecydowała się na to. Tak głupio wplątała w swoje życie Bogu ducha winnych ludzi.

Eryk odprowadził Christen wzrokiem do wyjścia, a kiedy drzwi zamknęły się za nią, zmienił się wyraz jego twarzy. Był opanowany, ale Beth wiedziała, że jest wściekły. Mówił jednak dalej spokojnie:

- Jeśli rozwód mnie nie powstrzymał, łudziłaś się, że powstrzyma małżeństwo z jakimś dzikusem.

- Nie jestem twoją własnością, Eryku. I nigdy nie byłam.

- Mylisz się. Kupiłem cię za pieniądze. Między tobą a dziwką była tylko niewielka różnica, nieprawdaż?

Beth ukryła twarz w dłoniach tłumiąc płacz.

- Prawda boli, co? - Eryk uśmiechnął się.

Rzeczywiście. Nie dlatego że to powiedział, ale dlatego że sama tak myślała. Od czasu poznania Huntera wszystko się zmieniło.

Eryk przerażał ją i odpychał. Chciał ją upokorzyć, ale nie miała zamiaru poddać się tak łatwo. Beth zdobyła się na odwagę i podniosła głowę.

- Nie jestem dziwką. Może kiedyś można było mnie kupić, ale nie teraz.

- Tak? - Podniósł brwi uśmiechając się ironicznie.

- Tak. Nie muszę więcej przed tobą uciekać. W grę wchodzi coś więcej, niż tylko ja czy Hunter.

Eryk przysuwał się bliżej jak wąż hipnotyzujący ptaka.

- Chcesz zostać z dzikusem w jakiejś zabitej deskami dziurze? Nie bądź śmieszna. Potrzebujesz stylu życia, jaki tylko ja mogę ci zapewnić. Przekonasz się o tym, gdy tylko zabiorę cię do kasyna i na przyjęcia.

- Byłeś marzeniem mojej matki. Ona już nie żyje i nie muszę dłużej udawać. Nigdy niczego od ciebie nie chciałam.

- Nie dąsaj się, moja droga. - Eryk skrzywił się z dezaprobatą. - Z tą małą tancerką koniec. To był przelotny romans.

- Małą tancerką? - Beth przez chwilę nie rozumiała, ale w końcu roześmiała się szczerze. - Sądzisz, że obchodzi mnie jakaś tancerka? Mój Boże, Eryku! Nawet nie wiedziałam o niej.

- Ależ z pewnością wiedziałaś, Elizabeth. A teraz w dziecinny sposób próbujesz mi się odpłacić romansem za romans.

- Eryku, jesteś szalony. Bez wątpienia zupełnie postradałeś zmysły.

- Dziwka! - Jednym susem dopadł do niej. Obłudny uśmieszek zniknął mu z twarzy, jego oczy rzucały niebezpieczne błyski. - Nikt nie ma prawa mówić do mnie tym tonem, słyszysz? - Podniósł rękę chcąc ją uderzyć. Jego głos przeszedł w piskliwy krzyk. - Nikt!

- Dotknij jej, Weston, a zabiję cię. - Głos Huntera zabrzmiał złowieszczo.

Eryk, zaskoczony, opuścił rękę.

Od tej chwili Eryk przestał istnieć dla Beth. Liczył się tylko stojący w progu mężczyzna. Słyszała już kiedyś ten cichy, ostrzegający głos. Przeraziła się.

- Nie! - Beth drżała z lęku o swego ukochanego. - Hunter! - Jej głos zmienił się w świszczący szept. - Proszę, nie!

- Aa, dzikus przychodzi na pomoc! - Eryk odwrócił się w kierunku drzwi. Groźny, potężny mężczyzna, którego próbował zastraszyć swoją złośliwością, wyraźnie zrobił na nim wrażenie. - Moja droga - zwrócił się do Beth - czy w gazecie pisali prawdę? Czy rzeczywiście mam przed sobą dzikiego Indianina?

- Przymknij się, Eryku - wycedziła Beth. - Jeśli masz odrobinę oleju w głowie, zachowaj swoje uwagi dla siebie i wynoś się stąd.

- Jeszcze nie, Beth - wtrącił się Hunter. - Weston i ja mamy coś do załatwienia.

- Hunterze, proszę cię - błagała.

- Nie zrobię mu krzywdy, obiecuję - odrzekł szybko i dodał spokojnie: - Chyba że mnie sprowokuje.

- No cóż, Elizabeth - wycedził Eryk - jednak martwisz się o mnie.

- Nie, Weston - odpowiedział za nią Hunter. - Martwi się o to, co by się stało ze mną, gdybym musiał cię zabić.

Spokojne wyjaśnienie Huntera podziałało silniej niż groźba. Z wolna Eryka zaczął opuszczać spokój.

- Elizabeth należy do mnie - powiedział rozdrażniony. - Tylko do mnie.

- Kobieta, która nazywała się Elizabeth Weston, być może do ciebie należała - odparował Hunter. Eryk cofnął się i zrzedła mu nieco mina. - Tamta kobieta przestała istnieć w dniu, w którym zmarła jej matka. Teraz nazywa się Beth Slade.

- Zwyczajna squaw! - wybuchnął Eryk z wściekłością.

- Nazywano ją w ten sposób wcześniej, więc nie sądzę, aby robiło to na niej wrażenie - odpowiedział spokojnie Hunter. Nie spuszczając wzroku z Eryka wyciągnął do niej rękę.

- Beth.

- Jestem. - Podając dłoń Beth stanęła przy Hunterze.

Teraz dopiero Eryk przyjrzał się jej uważnie i aż zatrząsł się z oburzenia.

- Wielki Boże! Jesteś w ciąży! Nie dość, że pozwoliłaś, aby ten... przystojniaczek dotykał cię brudnymi łapami, to jeszcze zaszłaś w ciążę.

- W naszym związku nie było miłości ani szacunku. - Beth próbowała przemówić mu do rozsądku. - Skończył się zresztą dawno temu. Związałam swoje życie z Hunterem. Pogódź się z tym i przestań zamęczać siebie i mnie. Zapomnij o mnie i ułóż sobie życie.

- Zapomnę o tobie, nie ma sprawy - zaśmiał się szyderczo. - Mógłbym wybaczyć ci, że znalazłaś sobie innego mężczyznę, ale bękart, to już za wiele.

Wskazał brzuch Beth z miną pełną odrazy.

- W takim razie wiesz, że nie masz czego tu szukać - stwierdził Hunter. - Zrób to, o co prosiła Beth. Wyjdź natychmiast.

Eryk powiódł po nich groźnym wzrokiem. W całkowitej ciszy, jaka zapanowała, wpatrywał się w Beth przez dłuższą chwilę, a jego spojrzenie było równie jadowite, jak nie wypowiedziane przekleństwa, które miał na końcu języka. Wreszcie pokazał zęby w parodii uśmiechu, choć oczy pozostały nadal zimne.

- Tak - zabrzmiało jak syk żmii gotowej do ataku.

Hunter obserwował intruza w pełnej napięcia ciszy.

Nagle Eryk roześmiał się głośno.

- Ach, tak. - Odwrócił się i poszedł sztywnym krokiem do drzwi. Cała elegancja jego ruchów gdzieś znikła. - Możesz ją sobie brać, Slade - wycedził jeszcze na pożegnanie, trzymając rękę na klamce. - Kobieta, którą znałem, już nie żyje.

- Nie, Weston. - Hunter przytulił Beth do siebie. - Ta kobieta nigdy nie istniała.

Kiedy drzwi zatrzasnęły się za Erykiem, Beth wsparła się z ulgą na Hunterze.

- Już po wszystkim - wyszeptała. - Naprawdę.

- Tak - powiedział Hunter głucho.

- Jak się o tym dowiedziałeś? Przyszedłeś akurat wtedy, kiedy cię potrzebowałam.

- Christen widziała mnie wcześniej w banku. Miała nadzieję, że jeszcze nie odjechałem i przyjechała tam po mnie.

- Christen! - zawołała Beth do przyjaciółki czekającej na zewnątrz.

Kobieta weszła do środka. W ręku trzymała ozdobnie rzeźbioną laskę.

- Myślałaś, że cię opuszczę?

- Miałaś zamiar tego użyć? - zapytał Hunter.

- W razie potrzeby. - Powściągliwa odpowiedź nie pozostawiała żadnych wątpliwości.

Beth puściła Huntera i z wdzięcznością objęła Christen.

- Co ja bym bez ciebie zrobiła? Bez was wszystkich?

- Od czego są przyjaciele? - Christen odwzajemniła uścisk.

- Czy mogę cię o coś spytać? - Hunter zwrócił się do Christen z widocznym niepokojem.

- Nie musisz pytać. - Popatrzyła na niego rozumiejąc jego obawy. Beth była w ciąży. Przeżyła szok, więc Hunter powinien zabrać ją natychmiast do kliniki, a potem do domu na dłuższy odpoczynek. - Sama zamknę sklepik. Jedź ostrożnie, zaraz zacznie padać. Za chwilę do was dojadę.

- Dobrze. - Hunter troskliwie poprowadził Beth do wyjścia.

Hunter patrzył na śpiącą spokojnie Beth. Jej włosy opadały na poduszkę, twarz rozjaśniał błogi uśmiech. Przez ostatni tydzień, od chwili kiedy Eryk na dobre zostawił ją w spokoju, stale się śmiała. Kiedy Hunter patrzył na nią, widział przed sobą spełnienie swych marzeń.

- To marzenie niemożliwe do spełnienia. - Odwrócił się do okna. W górach wstawał świt. Dzisiaj jednak nie pocieszy go nawet najpiękniejszy widok tego zakątka, cudownego, ozłoconego wschodzącym słońcem. - Dobry Boże! - wyszeptał. - Jak zdobędę się na to, aby pozwolić jej odejść?

- Hunterze!

Jej zaspany głos był pieszczotą dla jego uszu. Zesztywniał z bólu i rozpaczy. Musi pogodzić się z rozłąką, choć złamie mu ona serce. Ze względu na Beth, ze względu na dziecko. Poczuł nagłe chłód, choć na kominku palił się ogień. Gdy Beth odejdzie z jego życia, zabierze ze sobą słońce i już nigdy nie będzie czuł ciepła.

- Od dawna nie śpisz? - usłyszał.

Odwrócił się, z trudem opanowując ogarniające go podniecenie. W oczach Beth pozostało jeszcze rozmarzenie niedawną namiętnością, a twarz otaczały zwichrzone pasemka błyszczącego złota. Usta zapraszały do pocałunku. Hunter zdołał jednak uspokoić gwałtowne bicie serca.

- Beth - zwrócił się do niej z powagą.

Zabrzmiało to jak zły omen w jasnej, porannej ciszy. Rumieniec zniknął z jej twarzy. Rozmarzenie ustąpiło miejsca przerażeniu. Zasłaniając kołdrą nagie piersi zaniepokojona Beth usiadła na łóżku. Przestraszonym wzrokiem patrzyła z uwagą na Huntera.

- Musimy porozmawiać.

Na próżno czekał na odpowiedź. Wyczuł, że pomimo radosnego nastroju, od tygodnia spodziewała się, że nadejdzie ta chwila.

- Myślałem o tym dniu od dłuższego czasu. O dniu, w którym zdecydujemy, że nadeszła pora, abyśmy się rozstali.

Zaczął nerwowo chodzić po pokoju. Gdy patrzył jej w oczy, nie mógł zebrać myśli.

- Nasze małżeństwo miało swój cel. Gdy Eryk Weston odszedł na dobre z twego życia, ten cel został osiągnięty. Teraz już nic cię przy mnie nie trzyma. Możemy znaleźć kupca na twój sklepik. Rozmawiałem z Marlee. Będzie zachwycona, jeżeli zamieszkasz u niej, dopóki nie urodzisz dziecka. Wtedy sama zdecydujesz, co chcesz zrobić ze swoim dalszym życiem. O pieniądze się nie martw.

Zatrzymał się przy oknie. Po jego policzku spłynęła łza, której nie mogła zobaczyć. Będzie miał na to czas później. Schował do kieszeni spodni, obie dłonie, aby nie zdradzić ich drżenia. Beth przez całe życie miała do czynienia z nieudacznikami - swoją matką, Erykiem. Nie chciał powiększać tej listy.

- Chcę, abyś ułożyła sobie życie beze mnie. Dla dobra twego i naszego dziecka. Masz tak wiele do zaofiarowania dziecku i mężczyźnie, z którym będziesz. Powiedziałaś Erykowi, żeby na nowo ułożył sobie życie. Ty zrób to samo.

Beth zwiesiła głowę. Od dawna modliła się, aby ten dzień nigdy nie nadszedł. Hunter ją kochał, wierzyła w to dla dobra swego dziecka. Mogła się o tym przekonać tylko w jeden sposób.

- Czy naprawdę chcesz, aby inny mężczyzna wychowywał twego syna?

Beth była równie pewna tego, że urodzi chłopca, jak wcześniej tego, że jest w ciąży.

- Nigdy nie będę mógł mu czytać, Beth.

Proste stwierdzenie, nabrzmiałe bólem i wstydem, którego chciał oszczędzić swemu dziecku. Beth pragnęła podejść do Huntera i pocieszyć go, ale nie śmiała tego zrobić.

- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Spójrz mi w oczy - zażądała. - Spójrz mi w oczy i powiedz, że chciałbyś, aby spał ze mną inny mężczyzna, brał mnie w ramiona, kochał się ze mną i uważał twego syna za swego.

Hunter nie miał odwagi podnieść oczu. Stał odwrócony tyłem, gdy wyszeptał:

- Chcę dla was jak najlepiej, a ja nie zapewnię wam szczęścia.

- Zgoda - odrzekła cicho Beth. Otrzymała odpowiedź na swoje wątpliwości. Nie taką bynajmniej, jaką dał Hunter. To właśnie jego uważała za największe szczęście, które może spotkać ją i jej dziecko. - Pomyślę o tym jeszcze dzisiaj.

- Święta już za tydzień. Czy poczekasz z wyjazdem?

- Nie. Nie trzeba tego przedłużać.

- Czy pozwolisz, że odwiozę cię teraz do sklepiku?

- Jeśli chcesz. Chciałabym pobyć przez chwilę sama.

- Ubiorę się w pracowni i poczekam na ciebie.

Kiedy wyszedł, Beth wstała z łóżka. Stanęła przy oknie i wpatrzyła się w migotliwy wschód słońca. Przybyła w góry szukając schronienia, a znalazła tu miłość. Nie chciała stracić tego tak łatwo. Będzie postępować według własnego planu.

- Musi się udać. - Pogładziła się po wypukłości brzucha. - Twój ojciec jest dumnym, upartym człowiekiem. Wiele w życiu wycierpiał. Jakie to ma znaczenie, że nie umie czytać? Nie docierają do niego żadne argumenty, dlatego dopniemy swego, robiąc to, co nam karze. Wyjedziemy. Opuścimy te strony. Ale obiecuję ci - szepnęła z uczuciem - że urodzisz się na tej ziemi.

Zamknęła oczy i zmówiła cichą modlitwę. Dobry Boże, dopomóż nam. Wyjeżdżając, chciała uzmysłowić Hunterowi, że nie potrafi bez niej żyć, tak samo jak ona nie może żyć bez niego. Musi to sobie uświadomić, pomyślała, chcąc uciszyć wątpliwości. Miała motywację, aby żyć.

- Urodzę jego syna.

- Gotowa? - Kiedy skinęła głową. Hunter chciał podać jej ramię, lecz zrezygnował. Przyszła mu do głowy gorzka myśl, że on sam uczynił z nich obcych sobie ludzi.

- Ja mogę prowadzić samochód. - Beth była blada i nienaturalnie spokojna.

- Poziom wody w rzece jest bardzo wysoki. Wolałbym sam poprowadzić. - Spodziewał się protestów, ale ich nie usłyszał. Zastanowiła go uległość Beth. A czego się spodziewał? Łez, wybuchu złości? Nawet gdyby go zwymyślała, nie mógłby czuć się gorzej niż teraz.

W samochodzie Hunter pozostawił Beth własnym myślom. Obserwował uważnie drogę, wyboistą i śliską. Przejeżdżali właśnie przez drewniany most, kiedy Hunter nieco się rozluźnił. Oderwał wzrok od drogi, by spojrzeć na Beth, gdy nagle zorientował się, że dzieje się coś niedobrego.

Najpierw usłyszał huk, a jednocześnie złowieszczy jęk łamanego drewna i pękającego metalu. W ciągu ułamka sekundy most przełamał się jak zapałka, pociągając za sobą samochód w odmęty wezbranej rzeki.

Mulista woda była przejmująco zimna. Samochód leżał na boku, odcinając Beth drogę ucieczki. Wśród łoskotu, z jakim spadli do rzeki, Hunter usłyszał jeden dźwięk - Beth wciągnęła głęboko powietrze. Był wdzięczny za zbawienne sekundy, jakie dawał mu ten głęboki wdech, gdy walczył z naporem wody próbując otworzyć drzwi. Płuca pękały mu z wysiłku, kiedy sięgnął po Beth. Pochwycił ją w pasie i razem wypłynęli na powierzchnię. Porwał ich wartki prąd i walcząc z nim Hunter poczuł, że Beth opuszczają siły.

- Czy możesz mnie objąć za szyję? - Gdy skinęła głową, dodał ciszej: - Dobra dziewczynka. A teraz, kochanie, trzymaj się mnie. Bez względu na to, co się stanie.

Pozwolił, aby porwał ich prąd, ale olbrzymim nakładem siły zbliżał się do brzegu. Gdy wyczuł już dno, zaczął brnąć po mieliźnie, wśród resztek mostu, trzymając Beth w ramionach. Koszulę miał rozerwaną, ciało obolałe i posiniaczone. Ostatnim wysiłkiem podniósł Beth do góry i posadził na wystającym konarze drzewa.

- Brzeg jest tu zbyt stromy, aby się wdrapać. Czy możesz tu zostać, a ja pójdę w dół rzeki i...

- Hunter! - Ostrzegawczy okrzyk Beth dotarł za późno. Potężna belka, oderwana przez spieniony nurt z powalonego mostu, zwaliła się na niego z całym impetem. Podcięła mu nogi i z wielką siłą rzuciła nim o konar, na którym siedziała Beth. Bezwładne ciało Huntera pochłonęła spieniona woda.

Mimo zmęczenia Beth natychmiast wskoczyła do rzeki. Przez głowę przemknęła jej myśl, że ma zaledwie kilka sekund, aby odzyskać Huntera.

Nie czuła bólu, gdy uderzały ją kawałki drewna. Rozpaczliwie szukała Huntera. Nie mogła go znaleźć, traciła go bezpowrotnie. W pewnej chwili jakimś cudem wyciągnęła go spośród odłamków mostu. Spróbowała go unieść, ale nie miała tyle siły. Była zupełnie wyczerpana.

- Nie! Nie dostaniesz go!

Cichy krzyk wskrzesił w niej resztkę sił. Nadludzkim wysiłkiem, krzycząc i przeklinając, zdołała przyciągnąć go do brzegu. Tam złapała się za jakiś korzeń i przywarła do niego, wyczerpana i obolała, ale głowę wystawiła powyżej nurtu. Z całych sił podtrzymywała Huntera. Jęknął raz głucho, później umilkł. Gdy ciągnęła go w wodzie, był całkiem bezwładny.

Zaczęło się wypogadzać. Czas wlókł się niemiłosiernie. Beth nie czuła już nóg z zimna. Ramiona bolały ją tak, jakby wyskoczyły ze stawów. Całe ciało było jedną wielką raną. Ból w plecach stał się nieznośny. Nie mogąc wytrzymać męczarni, Beth zachwiała się. Woda zamknęła się nad jej głową, muł wypełnił usta i nos. Prychając i łapiąc rozpaczliwie powietrze zdołała wstać na nogi. Zdrętwiała z zimna i boleści przyciągnęła do siebie Huntera i przylgnęła do niego całym ciałem. Skurcz minął i wstąpiła w nią otucha. Jednak zaraz potem straciła wszelką nadzieję. Chwycił ją kolejny skurcz, tym razem o wiele silniejszy.

- Proszę! Nie! - krzyknęła. - Moje dziecko!

Skurcze chwytały ją coraz częściej. Beth, pochłonięta walką o Huntera, przestała już je liczyć. Gdy rzeczywistość stała się nie do zniesienia, jej umysł popadł w stan otępienia. Kiedy usłyszała miękki głos Zacharego: „W porządku Beth, puść, już go trzymam" - myślała, że to sen. Silne ramiona wzięły od niej drogocenny ciężar i pomogły wydostać się z wody.

- Mój Boże! - usłyszała głos Christen. - Ona krwawi. - Później krótka medyczna diagnoza: - Poronienie. Zawieźcie ją do kliniki.

- Hunter! - krzyknęła Beth, gdy poczuła ukłucie igły na ramieniu i straciła przytomność.

Beth - głos Huntera przywoływał ją. Otworzyła oczy. Była sama. Promienie słońca ogrzewały jej twarz ciepłym światłem. Przez chwilę nie wiedziała, gdzie jest, ale 'zaraz przypomniała sobie głosy, które docierały do niej jak przez mgłę w przebłyskach świadomości.

Most. Eryk. Zemsta. Dziecko.

Poranionymi palcami dotknęła prześcieradła. Brzuch miała płaski. Bez życia. Poczuła ukłucie w sercu. Pomyślała o Hunterze. Dziecko było martwe, ale Hunter wciąż żył. Poświęciła jedno życie, aby uratować drugie.

- Hunter żyje!

- Tak. - Chłodna ręka pogładziła ją po czole. Bell wstała z krzesła. - Dzięki tobie mój syn żyje.

- Gdzie on jest?

- Wyjechał, gdy przywieźliśmy cię z kliniki do domu Nathana. Gdy już wiedział, że nic ci nie grozi.

- O Boże! Chce dopaść Eryka!

- Sądził, że ma taki obowiązek.

- Ale przecież nie wiemy na pewno, że to Eryk spowodował zniszczenie mostu.

- Są świadkowie. Nie samego zamachu, ale przygotowań Eryka. Kupił sprzęt potrzebny do uszkodzenia metalowych wsporników. Powódź dokonała reszty.

- Hunter nie może... Eryk nie jest tego wart, aby iść za niego do więzienia. Ja również.

- Ćśś. Uspokój się - wyszeptała Bell. - Hunter nie zrobi nic głupiego. Zrozumiał w końcu, że za dużo ma do stracenia. Odpocznij teraz. Zaśnij. Sen skróci ci czas.

Gdy Beth obudziła się następnego dnia wieczorem, spostrzegła przy łóżku Christen. Wyciągnęła rękę do przyjaciółki.

- Chciałam wam podziękować. Uratowaliście nam życie.

- Wiesz, że zawsze możesz na nas liczyć. - Christem uśmiechnęła się przyjaźnie.

- Tak, wiem. - Beth położyła rękę na brzuchu i ucichła.

- Przykro mi z powodu dziecka - powiedziała cicho Christen. - Nikt już tego nie odmieni, ale być może rozweselą cię te drobiazgi. - Postawiła na łóżku koszyk z kwiatami i małe pudełko. - Miałam to dostarczyć i zostawić cię samą. - Pocałowała Beth w czoło i wyszła.

Niepewnymi rękami Beth podniosła pudełko. Rozwiązała żółtą wstążkę i zdjęła wieczko. Ujrzała wyrzeźbioną figurkę, przedstawiającą jej postać klęczącą wśród powojów, a zaokrąglone kształty wskazywały, że oczekuje dziecka. Hunter nazwał rzeźbę „Piękno". W doskonale wyrzeźbionym kształcie Hunter zawarł całą swoją miłość.

Beth postawiła figurkę na stoliku przy łóżku i sięgnęła po bilecik umieszczony w bukieciku żółtych róż. Błyszczącymi oczami przeczytała słowa, których nigdy dotąd nie usłyszała.

Hunter napisał po prostu: „Kocham cię".

- Tak - westchnęła Beth i po raz pierwszy od wielu dni kąciki jej ust uniosły się w łagodnym uśmiechu.

EPILOG

- Cześć, moja tygrysico. - Hunter czekał w mroku, aż Beth otworzy oczy. Przyjechał do niej zaraz po zakończonych poszukiwaniach w górach. Był zmęczony, brudny i posiniaczony, ale za jeden jej uśmiech zniósłby o wiele więcej. - Hunterze - uśmiechnęła się rozespana - jesteś w domu!

- Nie mogłem dłużej bez ciebie wytrzymać.

- A Eryk? - Usłyszał w jej głosie obawę. Nie o Eryka Westona ani o siebie. Bała się o niego, Huntera Slade'a, o swego ukochanego.

- Nie bój się, kochanie. - Pogładził pieszczotliwie jej zmarszczone czoło. - Nie zrobiłem mu krzywdy. Nigdy nie miałem takiego zamiaru. Sam o to się zatroszczył. Ludzie szeryfa otoczyli go na skraju wąwozu. Ten człowiek był naprawdę szalony. Nie liczył się z niebezpieczeństwem. Eryk spadł, Beth. Żyje, ale zostanie kaleką do końca życia. Nigdy więcej nie będzie cię prześladował.

- Dlaczego, Hunterze?

- Dlaczego nie zbiłem go na kwaśne jabłko, tak jak chciałem to zrobić wcześniej? - Ujął jej poranioną dłoń i schylił się, aby pocałować. - Cena zemsty byłaby o wiele za wysoka, jeśli spowodowałaby naszą rozłąkę.

Beth spuściła powieki, ale Hunter zdążył dostrzec w jej oczach błysk szczęścia. Dał jej odpowiedź, jaką pragnęła usłyszeć. Huntera zadziwiała ta wspaniała kobieta, która zaakceptowała go takim, jakim był i zawsze tak zaciekle walczyła o niego. Jego tygrysica, kochająca go bezgranicznie. Jego życie znaczyło dla niej więcej niż własne. Więcej niż życie ich nie narodzonego dziecka.

- Najdroższa, tak mi przykro. Tak bardzo przykro. - Zapominając o zakurzonym ubraniu i twardym, dwudniowym zaroście, ułożył się na śnieżnobiałym prześcieradle koło Beth. Przytulił się do niej i chciał wziąć w ramiona, ale zaraz poczuł, że to on ginie w jej objęciach. Uświadomił sobie, że sam potrzebował ukojenia. Zalał się gorącymi łzami, które Beth osuszała swymi pocałunkami.

- Nie wiedziałem, że miłość oznacza całkowite oddanie. Że jest w zasadzie ofiarą... - Głos mu się załamał. Leżał przez chwilę z twarzą ukrytą w dłoniach. Gdy fala wzruszenia minęła, powiedział miękko:

- Gotów byłem dopuścić, aby przeszłość zakpiła z naszej przyszłości. Dopiero teraz to pojąłem. - Oparł się na łokciu i pogładził ją po twarzy. - Twoja miłość jest najcudowniejszym darem w moim życiu. Czy twoje uczucie przeżyje śmierć naszego dziecka?

- Przestań - poprosiła Beth. Pogłaskała delikatnie jego posiniaczoną twarz i spojrzała w umęczone oczy. - Robiłam wtedy to, co musiałam. Nie było czasu na zastanawianie się. Żal mi dziecka, ale gdybym miała wybierać po raz drugi, postąpiłabym tak samo. Kocham cię, Hunterze.

- Jak to się stało, że zwykły Indianin, który nie umie napisać prostego zdania - Hunter przytulił się do niej - spotkał taką kobietę, jak ty?

Po raz pierwszy mówił o sobie bez goryczy. Po tragedii, którą przeżył, zrobił mały kroczek w kierunku przezwyciężenia urazu, który tak przeszkadzał mu w życiu. Jeszcze kilka kroków i zobaczy siebie w takim świetle, w jakim zawsze widziała go Beth.

- Co spowodowało, że spotkałeś taką kobietę, jak ja? - zapytała wsuwając rękę pod jego koszulę. - Łut szczęścia, panie Slade. A także umiarkowana cena biletu do Sunshine.

- Czy mówiłem ci, że cię kocham?

- Nie, ale napisałeś mi to. - Wyciągnęła jego karteczkę spod poduszki. - Czuję to także, gdy patrzę na tę rzeźbę.

- „Piękno". - Na jego twarzy odmalował się wyraz żalu. - Byłabyś jeszcze piękniejsza.

- Przeszłość za nami. Musimy patrzeć w przyszłość.

- Naprawdę?

- Oczywiście. Mam sklepik i, miałeś rację, dobrze sobie radzę. Ty masz swoje rzeźby i w tym wypadku ja miałam rację. Od czasu wystawy twoja popularność szalenie wzrosła.

- Czy przypadkiem nie przesadzasz, tygrysico?

- Oczywiście, że tak. - Śmiech koił jej żal. Hunter to zrozumie.

- W takim razie, naszym pierwszoplanowym zadaniem będzie to. - Jego usta okazywały czułą delikatność, obiecując spełnienie najskrytszych marzeń i przekonując Beth o całkowitym oddaniu, tak jak ona przekonywała go o swoim. Niechętnie oderwał wargi od jej ust, aby zapytać: - Czy naprawdę chciałaś mnie opuścić?

- Tylko do chwili kiedy zrozumiałbyś, że nie możesz beze mnie żyć. - Jej uśmiech przygasł. - Taką miałam nadzieję.

- Wiesz, że nie mogę bez ciebie żyć.

- Nigdy nie będziesz musiał.

- W takim razie wyjdziesz za mnie?

- Myślałam, że już to zrobiłam.

- Indiańskie obrzędy nie są skomplikowane, ale...

- Chcesz je oczywiście zachować. Ja również. - Szarpiąc go za włosy dodała: - Wtedy cały będziesz mój.

- Nie potrzeba do tego żadnych obrzędów. - Pocałował ją znowu. - Christen zagroziła, że mnie zabije, jeśli będę cię przemęczać. - Zrobił gest, jakby chciał wyjść, ale Beth nie wypuściła go z objęć.

- Zostań ze mną. Trzymaj mnie w ramionach.

- Będę cię tulił - wymruczał. - Dziś, jutro, pojutrze - aż w końcu wyzdrowiejesz. Wtedy postaramy się o dzieci. Całe plemię, jeśli zechcesz.

- Plemię? To mi się podoba - powiedziała sennie.

- W takim razie odpoczywaj i nabieraj sił - wyszeptał przyciągając ją do siebie. Zraniona tygrysica wkrótce powróci do zdrowia. Powrócą dni namiętności, a piękno Beth znów zajaśnieje pełnią blasku.

---