Co za cuda dzieją się w was!
„Dzieci Moje. Zbliża się ten czas oczekiwany przez Boga, gdy dusze będą dokonywać zaślubin z Bogiem swoim i składać Mu siebie jako ofiarę całopalną Miłości Miłosiernej Boga. Raduje się duch mój, a serce wyśpiewuje Bogu nieustannie pieśń miłości, bowiem już widzę wśród dusz waszych te, gorejące miłością czystą, miłością samego Boga. Widzę wśród was tych, co z Bogiem zjednoczeni, żyją w ogromnej z Nim bliskości.
Jakże cieszę się, że znajduję dusze właśnie tu, w tej Wspólnocie, która jest oczkiem w mojej głowie i miłością w moim sercu. Czy wiecie, że stale modlę się za każdego z was? Mam teraz w tym większą łatwość niż za ziemskiego życia. Choć przedtem też się modliłem. Teraz widzę was wszystkich jednocześnie. Bóg pozwala mi zaglądać do dusz waszych. Gdybyście mogły zobaczyć wasze dusze! Od niektórych bije blask! Och, blask niebiański! Inni świecą światłem, ale nieco słabszym. Wśród was nie ma dusz ciemnych. Każda odpowiedziała na wezwanie Boga i stara się jak może, by kroczyć wyznaczoną drogą.
Dzieci Moje. Bóg obdarza was miłością szaleńczą. On „szaleje” z miłości do was. On uczyni wszystko, aby jak najwięcej dusz poszło za Nim. Dlatego wpatrujcie się nieustannie w Niego, który jest waszym światłem. Wpatrujcie się w tego, który jest miłością. Wpatrujcie się w tego, który jest jedyną drogą i jedyną Prawdą. Nie ma innej. Dzieci.
Ale jakże by to było, gdybym wam, choć słowem nie wspomniał o Matce Najświętszej, mojej największej miłości. Nie uwierzyłybyście, że to ja do was mówię. Tak, moi drodzy. Tę miłość, miłość mojego życia mam stale w sercu. To miłość, której nie da się wypowiedzieć, nie da się opisać w pełni. Módlcie się dzieci, gorąco o miłość do Matki Najświętszej, do Niepokalanej, do tej Przeczystej Panienki, Królowej naszej.
Jakże Ona umiłowała was, waszą Wspólnotę. Jakże troszczy się o was. Ile modlitw zanosi do Ojca. Jak wstawia się u Syna! Żebyście mogły usłyszeć Jej błagania, Jej prośby, Jej tłumaczenia! Żaden, nawet najlepszy adwokat nie ma takiego daru przekonywania i obrony, jak nasza ukochana Niebieska Mama. O, dzieci! Z Nią wszystko się udaje! Z Nią wszystkie plany zgodne z wolą Boga toczą się, realizują w pokoju. Przy Niej, dzieci, czujecie się bezpiecznie. Bo Ona to sprawia, że serce jej oddane żyje w pokoju, żyje pokornie, żyje pogodnie. Ona usposabia serce do łagodności i delikatności. Ona sama będąc łagodnością, pokojem, delikatnością, taką czyni duszę Jej oddaną. Ona sama będąc czystością, nią obdarza duszę, która Jej się zawierza. Ona sama będąc cała miłością do Syna, obdarza, przemienia duszę w miłość swoją i ofiarowuje Synowi.
Dzieci! To cudowne, piękne i dla ludzkiego rozumu niezrozumiałe, jak Maryja Dziewica mocą samego Boga przeobraża, przemienia dusze Jej oddane w święte, czyste, pełne miłości. Stają się one na wzór Jej, na wzór Jej Syna. A Jezus przyjmuje je z wielką radością, jakby nie znał ich wcześniej, nie znał ich nędzy i grzechu. On zanurza te dusze w swojej Krwi, ranach. On te dusze zalewa swoją miłością. One zaś, dotknięte tą Boską perłą, jaką jest Miłość Boża, nie mogą się już bez Niego obejść, nie mogą bez Niego żyć. Toteż lgną do Niego coraz bardziej, lgną do Krzyża stapiając się z Nim, przybierając Jego kształt, przeobrażając się w Krzyż, stając się z Nim jedno.
Och, dzieci! Co za piękne życie! Co za cuda dzieją się w was! Otwórzcie wasze oczy duszy i serca, a zobaczycie niejedno, a doznacie niejednego, a doświadczycie cudu miłości! A sprawczynią, początkiem, drogą do tego jest Maryja, Matka Najświętsza, Niepokalana Dziewica, Przeczysta, Nieskalana, Przepiękna Pani, Orędowniczka, Opiekunka i Patronka nasza. Miłujcie Ją całym swym sercem i traktujcie jak dzieci swą matkę. Przytulajcie się do Niej, a Ona was będzie przygarniać.
To ten czas! Czas na nabranie sił, czas na nabranie doświadczenia, na pouczenia, na rozwój. Teraz macie na to czas. Dany wam przez Ojca Niebieskiego, a wyproszony przez Matkę. Dzieci. Nadstawcie dłonie na łaski, które spływać będą na otwarte serca. Błogosławię was. Ksiądz Józef Gregorkiewicz.”