Tryb łączący (\"subjunctive\") stosuje się w angielskim dość rzadko, wyłącznie w języku bardzo formalnym albo w pewnych wyrażeniach idiomatycznych. W trybie tym czasownik ma tylko jedną formę dla wszystkich osób i czasów (włącznie z trzecią osobą czasu teraźniejszego), a brzmi ona tak samo jak forma podstawowa tego czasownika.
W języku oficjalnym tryb łączący stosuje się po czasownikach i wyrażeniach określających naleganie, wymaganie, potrzebę albo konieczność (takich jak na przykład: \"demand\" \'domagać się\', \"insist\" \'nalegać\', \"suggest\" \'sugerować\', \"require\" \'wymagać\', \"it is necessary/important that\" \'trzeba, żeby\', \'jest konieczne, aby\'). Nie ma przy tym znaczenia, w jakim czasie gramatycznym występuje taki czasownik, po którym pojawia się w zdaniu forma trybu łączącego. Forma ta nie zmienia się w mowie zależnej (przykład (1)), chociaż odpowiednim przekształceniom ulegają oczywiście zaimki osobowe oraz określenia czasu (patrz zdanie nr 3):
(1) They demanded that your brother leave the country.
Zażądali, aby twój brat wyjechał z kraju.
(2) It is necessary that he take care of her.
Trzeba, aby się nią zaopiekował.
(3a) \"I insist that you make up your mind tomorrow,\" he said.
\"Nalegam, żebyś zdecydował się jutro\". - powiedział.
(3b) He insisted that I make up my mind the following day.
Nalegał, żebym zdecydował się następnego dnia.
W stronie biernej tryb łączący przyjmuje postać \"be\" + imiesłów bierny, np.:
(4) I propose that Dr Hacker be elected to the visiting fellowship.
Proponuję, żeby Dr Hacker został wybrany do na gościnne stanowisko badacza.
Istnieje kilka idiomów, w których występuje tryb łączący. Do najczęściej spotykanych należą: \"be that as it may\" \'jakkolwiek by nie było\', \"come what may\" \'niech będzie, co ma być\', \'cokolwiek by się działo\', \"God save the Queen!\" \'niech Bóg chroni Królową!\':
(5) Come what may, I\'ll always love you.
Cokolwiek by się działo, będę zawsze Cię kochał.