dziennik 1954


Lecz czy dziennik ten ma służyć

rozprawom publicystycznym faceta, któremu nie wolno w komunizmie wypisać się na

temat Ameryki, który nie ma prawa publikowania tego, co ma wartość doraźną i winno

być czytane z dnia na dzień?

Lecz dziennik jako powiernik, katalizator intymności i skarbczyk refleksji, to w państwie

totalnym nie takie proste. W komunizmie na co dzień jestem przedmiotem, lichym,

tandetnym, nietrwałym. Cały ogromny aparat przemiału żyje z mej łatwopalności, za

niczym tak upojnie nie goni, jak za dziennikami w szufladach, myślami nie na pokaz,

uwagami osobistymi i skrzętnie ukrywanymi. Zakaz jest plazmą komunizmu, jest tym,

czym system pulsuje, oddycha, co wchłania, czym się żywi. Zaś ludzie, których

organizacja jest gwarantem egzystencji komunizmu, odżywiają się zakazem jak chlebem

i komunią świętą. Ich istnienie jest esencją i sokiem komunizmu, zaś ich biologia domaga

się mnie i mojego dziennika, aby posilić nim rację swego istnienia. Urząd czy

Ministerstwo Bezpieczeństwa kwitną na swym nadrzędnym bandytyzmie wobec myśli i

postępków ludzkich, na bezprawnym i niemoralnym kwalifikowaniu jako przestępstwa

tego, co może im dać życiodajny dla nich wymiar kary. Nad niczym się tak pazernie nie

ślinią, jak nad myślami skazanymi na zagładę.

Marksizm-leninizm chroniony przez urzędy bezpieczeństwa, skazał myśl na eliminację,

dopóki dogmat nie stanie się mentalnością. Daleko jeszcze do tego ideału, więc póki co,

muszę pamiętać, że moja myśl i myśli innych w tym dzienniku, a także moje myśli o

innych ludziach, to zabawa trotylem. Albo pożywka dla awansu jakiegoś zbira. Czyli, w

gruncie rzeczy, wybór moralny. Może lepiej spalić i zapomnieć i nic tylko czekać na

wiosnę, żeby sobie pograć w tenisa?

Moje życie jest życiem bez komfortu. Mieszkam źle, organizowanie pożywienia na co

dzień urąga pojęciu cywilizacji, wystaję w kolejkach za chlebem, sprzątam. Pozbawiony

41

jestem wygód i ułatwień dostępnych mężczyźnie w moim wieku i o moim potencjale

zarobkowym w krajach demokratycznych.

Natomiast skłamałbym, gdybym narzekał na brak w mym życiu luksusu. Życie bez

luksusu? Skądże znowu. Luksus jest najcenniejszą specyfiką mej egzystencji. Jest

rekompensatą za brak komfortu, auta, willi, żony, dziatwy, rodzinnych upojeń. Mój luksus,

ekwiwalent tylu dóbr, wynika z mej kondycji w komunizmie, skrzy się dobroczynnym

bogactwem. Mój luksus to pełen konsekwencji fakt, że jestem bezrobotnym.

Jeśli jestem skazany na przeciętność, małość, czy przyczyną i egzekutorem wyroku jest

komunizm? Nie znam przyjemniejszych i mniej sensownych zabaw z samym sobą niż

takie mamiące igraszki myśli i uczuć wieczorową porą.

Kilka dni temu spotkałem na ulicy pewną panią piastującą funkcję redaktora w

wydawnictwie "Czytelnik". W komunizmie redaktor taki ma życie barwne i pełne intryg.

Tropi tekst w poszukiwaniu wrogich akcentów. Kusi i omamia autora skłaniając go do

wykreśleń, przeróbek, zmian, które zniekształcić mogą całą koncepcję dzieła, ale za to

wyeliminują interwencje cenzury. Ponadto, do jego obowiązków należy dbałość o

gramatykę i ortografię, bardzo realny kłopot w pracach autorów ideowo zdrowych, lecz

edukacyjnie nie wykończonych.

Już przed paru laty

skarpetki stały się zarzewiem świętej wojny o prawo do własnego smaku, jaką młodzież

polska stoczyła z reżymem i którą wygrała. Były to zmagania o sylwetkę znaną na

Zachodzie jako jitterbug albo zazou - wąziutkie spodnie, spiętrzona fryzura, tzw. plereza,

buty na fantastycznie grubej gumie, tzw. słoninie, kolorowe, bardzo widoczne spod

krótkich nogawek skarpety, straszliwie wysoki kołnierzyk koszuli. W Warszawie

nazywano chłopców tak ustylizowanych "bikiniarzami", w Krakowie "dżollerami".

"Bikiniarz" pochodził od krawatów, na których wyobrażony był wybuch bomby atomowej

na atolu Bikini w 1946 roku. Oczywiście, polski jitterbug był ubogi i nie umyty,

prowincjonalna wersja amerykańskiego pobratymca; był śmieszny swą

nieprzystosowalnością ani do prawzoru, ani do własnego otoczenia; szył sobie

ekstrawaganckie marynary u pokątnych krawców, zamęczał ich pomysłami, których nie

rozumieli; obcinał nożyczkami rogi koszul z domów towarowych. Budził lekką odrazę,

nawet u tych, którzy go nie zwalczali, ale i jakiś szacunek za swą nieustępliwość, za swą

walkę z arcypotęgą oficjalności, za wyzwanie rzucone szarości i zglajchszaltowanej

nędzy. Nieudolny protest i wrzaskliwe wyzwanie, ale zawsze. Zaś w pierwszej linii walki

stały kolorowe skarpetki w paski, autentyczne, prosto z paczek, przyczyna piany na

wargach komunistycznych pedagogów i organizatorów.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
DZIENNIK 1954
34. Dziennik 1954
DZIENNIK 1954
Dziennik 1954 wersja oryginalna Tyrmand Leopold
Dzienniki mowy
SP dzienni w2
Wyklad1 bilans BK dzienne zaoczne cr (1)
RIWKS dzienne W 1
Gatunki dziennikarskie
SP dzienni w1
IK dzienne 1
Gatunki dziennikarskie licencjat PAT czesc 2
RIWKS dzienne W 11
RIWKS dzienne W 2
RIWKS dzienne W 6
2012 KU W5 tryb dzienny moodle tryb zgodnosci

więcej podobnych podstron