Piękno literackich opisów przyrody - „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza i „Chłopi” Władysława Reymonta
"Pana Tadeusza" Adama Mickiewicza. Mamy tu do czynienia z afirmacją polskich krajobrazów, zauważalna jest miłość do ojczystej ziemi. Na kartach tego dzieła można odnaleźć apoteozę ojczystej przyrody. Pisarz wydaje się odrzucać uroki zagranicznych miejscowości, to co obce jest po prostu nudne. Piękno objawia się w ojczystym wietrze, deszczu czy gradzie. Całe dzieło jest przepełnione niezwykłym nastrojem, który ogarnia każdego czytelnika, który sięgnie po lekturę wspomnianego dzieła i zastanawia się nad urokiem polskiego klimatu.
W momencie gdy doświadczamy niepogody możemy ujrzeć nad sobą piękne i baśniowe krajobrazy. Deszczowe chmury przypominają zwierzęta pełzające, od nich bija strugi deszczu. W czasie gradobicia szybują jak balony. Małe i białe chmurki przyrównane zostały do stada gęsi lub łabędzi, natomiast wiat jak groźny sokół rozpędza je dookoła. Wydaje się, że po nieboskłonie szybuje srebrzystobiały okręt.
W "Chłopach" Władysława Reymonta można odnaleźć piękny opis burzy. Pojawiają się tu liczne określenia turpistyczne, w ten sposób opis wydaje się być dynamiczny oraz szczegółowy. Pisarz kunsztownie uchwycił prawdziwa polską i wiosenną burzę. W wyobraźni czytelnika jawi się obraz, w którym na niebie pojawiają się ciemne chmury nadlatujące z wielu kierunków. Chmury coraz bardziej rozciągają się, formują się w milczącą oraz mroczną rzeszę, jednocześnie przybierają postać potwornych łbów. Z kierunku północnego pojawiają się olbrzymie postrzępione oraz widlaste ciemne chmury. Nieujarzmiona moc kieruje ich naprzód, a wszystko dookoła szumi złowieszczo. Z kierunku zachodniego mijając mroczne lasy zjawiają się zwały obłoków, przybierają siwy kolor, przedziera przez nich ogień, nie udaje się dostrzec ich końca. Sprawiają wrażenie sznura ptaków. Ze wschodu ukazują się chmury płaskie, wręcz przekrwione, tak paskudne, że widok staje się potworny i odrażający. Z południa widać podobny pejzaż, który odstrasza swym wyglądem. Nadal nad głowami toczy się przedziwna akcja, na głowy spadają czarne oraz potwornie brudne chmurzyska, przez które przedzierają się błyskawice. Wszystkie w sposób skondensowany tworzą potężną górę, wydaje się, że zaleją horyzont.
Mając na uwadze przywołane powyżej opisy przyrody poznajemy w jaki sposób można przedstawić czytelnikowi rzeczywiste piękno natury oraz polskiej pogody, którą cechuje zmienność, także dynamika praz niezwyciężona nieprzewidywalność. Niestety ze smutkiem należy stwierdzić, że taka charakterystyka chyli się ku końcowi. Mają na to wpływ zmiany klimatu, które w przyszłości mogą spowodować drastyczne zmiany w przyrodzie, w związku z tym znikną z naszych oczu prawdziwie piękne i polskie krajobrazy. Natomiast rzeczywiste piękno nieokiełznanych burz, chmur oraz całej przyrody zobaczymy jedynie na obrazkach. Jednak pamiętajmy, że na zawsze pozostanie z nami literatura, w której należy szukać śladów piękna natury.