Była jedną z miliarda gwiazd na niebie, oddalona od ziemi dziesiątki tysięcy kilometrów. Mały błyszczący punkcik, nie zwracający na siebie niczyjej uwagi. I to był główny powód zmartwienia gwiazdki. Nie była ani gwiazdą poranną, ani gwiazdą polarną. Nie należała ani do wielkiego, ani do małego wozu. Jak mógł ją ktoś zauważyć? W jaki sposób mogła zwrócić na siebie czyjąś uwagę?
Widząc gwiazdę betlejemską mała gwiazdeczka pomyślała sobie i westchnęła: Jak bardzo chciałabym tak jasno świecić jak ona! Jak bardzo chciałabym znajdować się nad stajenką, w której narodził się Zbawiciel Świata! Nikt tego westchnienia nie słyszał oprócz Dzieciątka w żłobku, bo gwiazda była oddalona od ziemi tysiące kilometrów. Ono dostrzegło gwiazdkę, która niczym szczególnym się nie wyróżniała spośród miliarda gwiazd na niebie.
I nagle, mały błyszczący punkcik oderwał się od mlecznej drogi, od swego miejsca na niebie. Zaczął zbliżać się ku ziemi. Kiedy był już wielkości jabłka, i można było zobaczyć pięć wspaniałych, złotych ramion, wtedy opadł na sianko żłóbka w stajence. Nikt jej nie zauważył. Maryja z Józefem spali, pasterze już odeszli, a królowie jeszcze nie przyszli.
Jest Boże Narodzenie, więc możesz życzyć sobie co chcesz. Wiem o czym marzysz - powiedziało Dzieciątko Jezus do gwiazdeczki. A ona patrzyła trochę przerażona całym tym zdarzeniem.
- Nie mam żadnych życzeń. Niczego nie pragnę - odpowiedziała grzecznie i wcale nie ze skromności. Nie wiedziała co powiedzieć, jak każdy z nas, gdyby mu przyszło nagle stanąć przed Bożym Dziecięciem. Gwiazdeczka po prostu zapomniała o swoich marzeniach. Po chwili jednak powiedziała: - Pragnę tylko jednego, pozwól mi o Jezu, być przy Tobie! Czy mogę na zawsze zostać z Tobą?
- Zostaniesz przy mnie tylko wtedy - mówiło Dziecię Jezus - kiedy ruszysz w drogę, kiedy udasz się do ludzi zamieszkujących ziemię i będziesz im opowiadać o naszym spotkaniu.
- Ludzie nie rozumieją mojej mowy - usprawiedliwiała się gwiazdeczka. - Nikt nie będzie mi wierzył. A oprócz tego, jak - mam iść do ludzi? Oni mieszkają w domach. Drzwi tych domów są pozamykane, jest przecież zima. - Właśnie dlatego, że jest zima, masz iść do ludzi. Masz ich ogrzać. Masz im przynieść światło. A drzwi? Ludzie sami będą ci drzwi otwierać. Nie masz się czego bać. Będę wśród tych, których odwiedzisz.
Gwiazdeczka milczała, czuła się jeszcze mniejsza niż na niebie. Takie zadanie! Dzieciątko Jezus zauważyło, że gwiazdeczka posmutniała. - Jeżeli udasz się do ludzi, to coś ci dam. Masz pięć wspaniałych złotych ramion. Dam ci pięć darów na drogę: tam gdzie się pojawisz, tam stanie się światło, ludzie będą doskonale rozumieli twój język, bo będziesz przemawiać do ich serc, będziesz pocieszać smutnych, a skłóconych pojednywać.
- Spróbuję, ale tylko dla Ciebie! - powiedziała gwiazdka. Czuła, że odchodząc zabiera ze sobą w drogę coś ze światłości, ciepła, radości i pokoju otaczającego żłóbek. Znów była jedną z miliarda gwiazd na niebie, przez spotkanie z Jezusem wcale nie stała się większa. Nosiła jednak w sobie tajemnicę, której inne gwiazdy nie znały: do niej uśmiechnęło się Dziecię Jezus, tylko ją posłało z misją do ludzi, tylko ona otrzymała nadzwyczajne dary, z którymi - prawdę mówiąc - nie wiedziała co począć, bo była przecież małą gwiazdką na niebie.
Wznosiła się ponad góry i rzeki, wędrowała przez okolice, gdzie nie było dróg. Po chwili dostrzegła chatę; mieszkała tam stara kobieta. Gwiazdka weszła do środka, drzwi były otwarte, kobieta siedziała przy stole. W pierwszej chwili gwiazdka jej nie zauważyła, bo tak ciemno było w chacie. - Dobry wieczór! Jest bardzo ciemno u ciebie. Czy mogę wejść? - zapytała. - U mnie zawsze jest ciemno, nawet wtedy, kiedy świeci słońce. Jestem ślepa. Kimkolwiek jesteś, możesz wejść - odpowiedziała kobieta.
Gwiazdka zaczęła opowiadać o swojej podróży z dalekiego nieba do Betlejem i o tym, co tam przeżyła. Opowiadała tak pięknie, że w pewnej chwili staruszka przerwała: - Mówisz tak, że widzę Dziecię Jezus, a jestem przecież ślepa i nigdy nie byłam w Betlejem, nie wiem nawet gdzie ono jest. Nie wiem, czy uwierzysz, ale razem z tobą pojawiło się światło w moim życiu. Zostań ze mną! Zostań, nie będę wtedy sama - prosiła staruszka.
Już nigdy nie będziesz sama - odpowiedziała gwiazdka, - Światło stajenki betlejemskiej będzie w tobie. Jest to bardzo dziwne Światło. Będzie w tobie, jeśli będziesz je przekazywać dalej.
Zrozumiałam - odparła kobieta - i wstała od stołu. Wyszła ze swej chaty i zaczęła iść przed siebie. Szła jak ktoś, kto dobrze zna drogę. Jak ktoś, kto wie dokąd idzie. W jej życiu pojawiło się Światło, które widzą nawet ludzie niewidomi.
To pierwsze spotkanie napełniło gwiazdeczkę wielką radością. Noc Bożego Narodzenia wcale się nie skończyła, mogła ciągle ofiarowywać ludziom tyle wspaniałości. Kochani moi! Noc Bożego Narodzenia nigdy się nie kończy. Mała gwiazdka wędruje i dzisiaj po niebie. Wieczorem mógłbym wam ją pokazać. Wiem jednak i wy wiecie, że ona odwiedza tylko tych, którzy coś sobie życzą. Staruszka chciała mieć światło wokół siebie, dlatego wstała i ruszyła w drogę tak, jak człowiek doskonale widzący i wiedzący czego chce.
Czy ty masz pragnienia? Życzysz sobie czegoś? W Boże Narodzenie każdy może sobie czegoś życzyć. Dzieciątko Jezus usłyszy wszystko. - Co chcesz, abym ci dał? Czym mogę cię obdarować?
Ks. J Machnacz Kazania niedzielne dla dzieci Część III Kalwaria Zebrzydowska 1999