ROZDZIAŁ 29
NIKT NIE USŁYSZY TWEGO KRZYKU
Aria rzuciła się biegiem ze swojego powgniatanego Subaru do budynku wydziału sztuki Hollis. Na horyzoncie rysowały się burzowe chmury, i zaczął już padać deszcz. Przed chwilą skończyła opowiadać gliniarzom o „A”, i chociaż próbowała dodzwonić się do przyjaciółek z telefonu Wildena, to żadna z nich nie odbierała - zapewne dlatego, że nie znały jego numeru. Teraz szła do wydziału sztuki Hollis, żeby sprawdzić, czy zostawiła tu swoje Treo; bez niego nie miała żadnych konkretnych dowodów na to, co robił jej „A”. Mike zaproponował, że z nią pójdzie, ale Aria powiedziała, że zobaczą się później na imprezie Hanny.
Po wciśnięciu guzika wzywającego windę Aria otuliła się szkolnym blezerem - nie miała jeszcze czasu, żeby się przebrać. Nacisk ze strony Mike'a, żeby powiedzieć Wildenowi o „A” okazał się być pobudką, ale czy postąpiła słusznie? Wilden chciał znać każdy szczegół ostatniego sms-a, komunikatu z internetu, e-maila i wiadomości przesłanej przez „A”. Bez końca zadawał pytania: „Czy wasza czwórka kogoś skrzywdziła? Czy jest ktoś, kto chciałby was skrzywdzić?”.
Aria zatrzymała się i potrząsnęła głową, niezdolna do odpowiedzi. A kogo wtedy nie skrzywdziły, kiedy Ali była u steru? Mimo to jedna osoba była w oczywistej czołówce… Jenna.
Pomyślała o wiadomościach „A”: Wiem WSZYSTKO. Jestem bliżej niż sądzisz. Przypomniała sobie słowa bawiącej się telefonem Jenny: Tak się cieszę, że mogę wysyłać sms-y! Ale czy byłaby zdolna do czegoś takiego? Ona była niewidoma - w przeciwieństwie do „A”.
Rozsunęły się drzwi windy, i Aria do niej wsiadła. Kiedy wjeżdżała na trzecie piętro myślała o przywołanym przez Hannę po przebudzeniu ze śpiączki wspomnieniu - to o popołudniu przed zaginięciem Ali. Ali dziwnie się zachwywała tego dnia, najpierw czytała z jakiegoś notebooka, którego nie chciała pokazać pozostałym, potem jakaś zdezorientowana pojawiła się kilka chwil później na dole. Aria po wyjściu pozostałych zwlekała z odejściem z ganku Ali przez kilka minut, robiąc na drutach kilka ostatnich rzędów jednej z bransoletek, które chciała dać każdej z nich jako prezent z okazji pierwszego dnia prawdziwego lata. Kiedy obchodziła dom, żeby dotrzeć do roweru, zobaczyła Ali stojącą na środku podwórka i zamarła. Oczy Ali przeskakiwały z zasłoniętego okna jadalni DiLaurentis'ów na dom państwa Cavanaugh po drugiej stronie ulicy.
- Ali? - wyszeptała Aria. - Dobrze się czujesz?
Ali nawet nie drgnęła.
- Czasami - powiedziała marzycielskim tonem - chciałabym, żeby na zawsze zniknęła z mojego życia.
- Co? - szepnęła Aria. - Kto?
Ali wydawała się zaskoczona, jakby Aria się do niej podkradła. W oknie DiLaurentis'ów coś mignęło - a może było to tylko odbicie. Kiedy Aria spojrzała na podwórko państwa Cavanaugh zobaczyła, że ktoś się przekrada za dużym krzakiem za starym domkiem na drzewie Toby'ego. Ta postać przypominała Arii sylwetkę, którą przysięgała, że widziała na tym samym podwórku tej nocy, kiedy oślepiły Jennę.
Winda zadzwoniła i Aria podskoczyła. Kogo Ali miała na myśli, kiedy mówiła: Chciałabym, żeby na zawsze zniknęła z mojego życia? Wtedy Arii wydawało się, że chodzi o Spencer - bezustannie się kłóciły. Teraz nie była już tego pewna. Tylu rzeczy o Ali nie wiedziała.
Korytarz prowadzący do studia Sztuki Intuicyjnej był ciemny i -przez krótki moment, kiedy zygzak błyskawicy groźnie zbliżył się do okna - bezpieczny. Gdy Aria otworzyła szeroko drzwi do sali, włączyła światło i zamrugała w nagłej jasności. Szafki uczniów stały wzdłuż tylnej ściany, i - o dziwo - nietknięty, zdawałoby się, Treo Arii leżał w pustej szafce. Podbiegła i przytuliła do siebie, wydając westchnienie ulgi.
Zauważyła, że w każdej z szafek schną maski wykonane przez jej grupę. Wnęka z imieniem Arii wypisanym na taśmie klejącej była pusta, ale ta z imieniem Jenny nie. Ktoś inny musiał pomóc Jennie zrobić jej maskę, bo oto leżała, twarzą do góry i idealnie uformowana, a puste dziury oczu wpatrywały się w sufit szafki. Aria powoli uniosła maskę. Jenna pomalowała swoją maskę we wzór zaczarowanego lasu. Wokół nosa kłębiły się winorośle, nad lewym okiem rozwijał się kwiat, a na prawym policzku był przepiękny motyl. Drobiazgowe rysunki były nieskazitelne - może zbyt nieskazitelne. Wydawały się niemożliwe do wykonania dla osoby, która nie widziała.
Huk grzmotu brzmiał, jakby rozstępowała się ziemia. Aria krzyknęła upuszczając maskę na stół. Gdy spojrzała na okno, zobaczyła zwisającą z górnego pokrętła sylwetkę. Wyglądała jak maleńka… osoba.
Aria podeszła bliżej. To była pluszowa maskotka, Zła Królowa z „Królewny Śnieżki”. Miała na sobie długą, czarną suknię i złotą koronę na głowie, a jej zachmurzona twarz była upiornie blada. Wisiała na sznurze okręconym wokół szyi, a nad oczami ktoś namalował jej duży, czarny X. Do sukni laleczki przypięta była kartka.
Lustereczko, powiedz przecie, kto najszkaradniejszy jest na świecie? Powiedziałaś. Dlatego będziesz następna. - A
Trzy gałęzie gwałtownie zaskrobały w okno. Więcej błyskawic rozpaliło się na niebie. Kiedy rozległ się huk kolejnego grzmotu zgasły światła w studio. Aria krzyknęła.
Światła uliczne na zewnątrz też zgasły, i gdzieś daleko Aria usłyszała sygnał alarmu przeciwpożarowego. Zachowaj spokój, mówiła sobie Aria. Chwyciła Treo i wybrała numer policji. W chwili, gdy ktoś odebrał za oknem błysnęło ostrze pioruna. Telefon wyślizgnął się Arii z palców i zagrzechotał o podłogę. Sięgnęła po niego i ponownie próbowała zadzwonić. Ale jej komórka już nie działała.
Błyskawica znowu rozświetliła salę, rzucając blask na zarysy biurek, szafek, kołyszącej się na oknie Złej Królowej i, w końcu, drzwi. Aria wytrzeszczyła oczy, w jej gardle zamarł krzyk. Ktoś tam był.
- H-halo? - zawołała.
Nieznajomy zniknął w rozbłysku kolejnego pioruna. Aria zagryzła kłykcie, szczękała zębami.
- Halo? - zawołała. Znowu zajaśniała błyskawica. Zaledwie kilka cali od jej twarzy stała dziewczyna. Arii zakręciło się w głowie ze strachu. To była…
- Cześć. - powiedziała dziewczyna.
To była Jenna.
Pretty Little Liars - Unbelievable Nie do wiary
1