NIE MA MIEJSCA W GOSPODZIE
Guido Purlini miał 12 lat. Chodził do piątej klasy. Dwa razy już oblał egzaminy. Był chłopcem wielkim i ociężałym, wolno reagował, z trudem myślał, ale koledzy go lubili. Był usłużny, chętny do pomocy i uśmiechnięty. Stał się opiekunem mniejszych i słabszych od siebie.
Największym wydarzeniem w szkole było co roku przedstawienie bożonarodzeniowe. Guido chciał być w nim pasterzem, grającym na flecie, ale pani Lombardi przydzieliła mu rolę właściciela gospody, gdyż niewiele miał do powiedzenia a jego wygląd zewnętrzny odpowiadał postaci gospodarza, który miał odrzucić prośbę Józefa i Maryi.
Idźcie sobie!
W dniu przedstawienia na sali zgromadzili się rodzice i krewni. Nikt tak nie przeżywał czaru tej świętej nocy, jak Guido Purlini.
Nadszedł moment pojawienia się na scenie Józefa, który po cichu skierował się do drzwi gospody, podtrzymując delikatnie Maryję. Józef zapukał silnie do drewnianych drzwi, umieszczonych na malowanej ścianie. Guido-właściciel gospody czekał za tymi drzwiami.
- Czego chcecie? - spytał Guido otwierając gwałtownie drzwi.
- Szukamy jakiegoś schronienia.
- Idźcie gdzie indziej. Gospoda jest zajęta.
Mowa Guida była może trochę sztywna, ale ton wspaniały.
- Panie, na próżno szukaliśmy wszędzie. Podróżujemy od dawna i jesteśmy strasznie zmęczeni.
- Nie ma dla was miejsca w tej gospodzie - powiedział dość szorstko.
- Proszę was, dobry gospodarzu, moja żona Maryja spodziewa się dziecka i potrzebuje miejsca na odpoczynek. Jestem pewien, że jakiś kącik uda wam się znaleźć. Ona już nie jest w stanie iść dalej.
W tym momencie po raz pierwszy właściciel gospody znacznie złagodniał i spojrzał na Maryję. Nastąpiła długa chwila. Odrobina zafrasowania widoczna była wśród publiczności.
Nie! Idźcie sobie! - podpowiedział sufler za sceną. Nie! - powtórzył Guido automatycznie. - Idźcie!
Zasmucony Józef przytulił do siebie Maryję, która a głowę na jego ramieniu i oboje zaczęli oddalać się. Zamiast zamknąć drzwi, Guido - gospodarz zajazdu, stał na progu patrząc na biedną zatroskaną parę. Miał otwarte, czoło zmarszczone a jego oczy zaczęły nieść się łzami.
Zakończenie
Nagle przedstawienie zaczęło zmieniać swój bieg. Nie odchodź Józefie! - zawołał Guido. - Przyprowadź Maryję! I z twarzą rozjaśnioną uśmiechem, dodał: Możecie przecież zająć mój pokój!
Według niektórych ten dziecinny Guido Purlini zawalił przedstawienie. Ale dla innych, dla większości, miało najbardziej bożonarodzeniowy charakter ze wszystkich przedstawień, jakie kiedykolwiek się odbyły.
Dla ułatwienia dialogu i pobudzenia aktywności
- Opowiadanie powyższe jest zaproszeniem do odnalezienia prawdziwego sensu Bożego Narodzenia. Dla zbyt wielu ludzi ten okres jest jedynie rodzajem "teatrzyku", przedstawieniem, odgrywanym ze względu na starą tradycję.
Guido miał odegrać i wyrecytować ustaloną rolę. Tymczasem nadał przedstawieniu autentycznego ducha Bożego Narodzenia.
- Rozważcie wspólnie: co składa się na atmosferę świąt Bożego Narodzenia? Czy są to dekoracje, światła i muzyka, prezenty? Czy to tylko trochę sentymentalizmu, czy coś bardzo konkretnego?
- Napiszcie na dużym plakacie: POSŁANIE BOŻEGO NARODZENIA: Każdy może potem dopisać swoje zdanie. Na koniec przedyskutujcie zapiski.
- Przeczytajcie wspólnie z Księgi Izajasza rozdział 11 (wiersz 2-9). Fragment ten mówi o tym, że Jezus przychodzi dać początek królestwu pokoju, sprawiedliwości i dobroci. Przeżywać rzeczywiście sens Bożego Narodzenia - to stać się wraz z Jezusem, twórcą nowego królestwa.
- Spróbujcie i wy urządzić przedstawienie podobne do opowiedzianego.