Kolejny odcinek `serialu' Była narzeczona [NZ]

8.
Mijały kolejne dni.
Mój stan umysłu się pogarszał. Czułam, że tracę rozum.
W końcu któregoś popołudnia stanęłam na środku ulicy i złapał mnie atak histerii.
Przyjechała karetka i zabrali mnie na badania psychiatryczne.
Lekarz jednak uznał, że to zwykłe przemęczenie, ale zapisał mnie na dwa spotkania z jakimiś czubkami.
Sala była malutka, bardzo malutka. Dookoła stały krzesła, a na nich siedzieli różni ludzie. Jedni wyglądali na bardziej, drudzy na mniej normalnych.
-Witajcie, nazywam się Catherine Basset i dzisiaj będziemy rozmawiać o tym co nas trapi. - zapowiedziała wysoka blondynka, na oko 30 lat. Wskazała na siedzącą obok siebie dziewczynę, gdzieś w moim wieku.
-Nazywam się Tess Anderson. Od jakiegoś czasu moja mama posyła mnie na te zajęcia, bo uważa że jestem dziwna. ale to nieprawda. Nie jestem dziwna. Ja to wiem, wszyscy to wiedzą. Gdyby ktoś podał definicje dziwności, byłabym najgorszym przykładem. Bo nie jestem dziwna. Jestem normalna. Chyba ona nigdy nie widziała dziwnej osoby. Sama jest dziwna. Ogólnie cały świat jest dziwny. ale ja nie jestem. NIE JESTEM!!!!
Tess się bardzo wpieniła i Catherine ją musiała uspokajać. Wskazała na kolejną osobę.
-Jestem George Thompson. Chodzę do katolickiej szkoły w Portland. Chciałbym bardzo zostać papieżem, poważnie. Czuję, że to moje powolanie. Chciałbym uzdrawiać, zjednywać narody. Stwarzać lepsze warunki do życia na tej ziemi. Chciałbym zmieniac ten świat! Świat, w którym żyjemy! Świat, który...
-Dobrze George, wystarczy. - przerwała mu Catherine.
Dalej mówiły różne dziwne osoby. Nie wiedziałam co tam robię. Czy to jakiś żart. W końcu, zanim nadeszła moja kolej, zaczęła mówić kolejna dziewczyna.
-Mam na imię Anna Kowalsky. Jestem z Polski. Polska jest w Europie. Niedaleko Niemiec. Chciałabym zostać hipnotyzerką. Kiedyś był taki odcinek w Atomówkach, że był hipnotyer i wszyscy byli jak zaczarowani. I od tamtej pory chcę robić to samo. słyszałam, że trzeba spełnić parę warunków. - wstała powoli i ukucnęła obok krzesła, po czym powoli zaczęła pod nie się czołgać. -Trzeba być na ziemi. Na ziemi. I wtedy można hipnotyzować.
Tym razem doprowadzenie do porządku Anny, zajęło Catherine 20 minut. Dziewczyna zaczęła płakać, uciekła do toalety, waliła w drzwi i krzyczała, że ona nie chciała nikogo zabić. Przyszli wolontariusze i zabrali ją.
-Teraz ty. - Catherine wskazała na mnie.
-Hmm.. Nazywam się Bella Swan. Mieszkam w Forks razem z tatą. Chodze do szkoły. Niedługo wybiorę się chyba na studia. Nie wiem jeszcze na jakie. Bardzo chciałabym mieć psa, ale tata się nie zgadza. Podobno jest uczulony. Ostatnio znalazł sobie jednak przyjaciółkę. Abrę. Świetnie się dogadują. Moja przyjaciółka Alice ostatnio postanowiła się zmienić, po tym jak dowiedziała sie, że niedobrze dzieje się w jej związku.
Nie dodałam oczywiście, że Abra to lodówka, a Alice jest wampirzycą.
Po zajęciach Catherine uznała, że mogę wracać do domu. Dała mi tabletki na wypadek, gdybym za bardzo się zdenerwowała.
Kiedy wróciłam Charlie siedział w pokoju i oglądał mecz. Byłam bardzo zaskoczona. Przyzwyczaiłam się do innego widoku.
-Tato?- zapytałam niepewnie. Odwrócił się i uśmiechnął.
-Bells, jak dobrze że jesteś. - powiedział i poklepał obok siebie miejsce, dając mi do zrozumienia, że chce bym koło niego usiadła.
Był trzeźwy. Przynajmniej tak sądziłam. Kiedy nastała przerwa w meczu odwrócił się ku mnie.
-Przepraszam, ostatnio zachowywałem się dziwnie. - powiedział. Kiwnęłam z potakiwaniem głową. - Czuję się samotny. Jesteś już taka duża. Czasem aż mi się w mózgu źle dzieje.
-Rozumiem tato. - poklepałam go po dłoni. -Nic się nie stało.
Wstałam i skierowałam się ku schodom. Zanim zaczęła iść, jeszcze zapytałam:
-A co z Abrą?
-Z lodówką? Oddałem ją i kupiłem taką małą. W tamtej było za dużo miejsca.
Ufff. Wspinałam się po schodach z poczuciem ulgi.
-Edward?! - szepnęłam z niedowierzaniem widząc owego delikwenta siedzącego na mojej kanapie.
-Nie zamknęłaś okna. - wytłumaczył się.
-Po co przyszedłeś? - zapytałam zła. Usiadłam na krześle tuż przy biurku.
-Bello. Ostatnio nie jest tak jak dawniej. Przepraszam. Ale to nie moja wina. Może trochę, ale wybacz mi. Wszystko unormuję i wszystko wróci do normy.
Nic nie mówiłam. Edward wstał flegmatycznie i kiwając się podszedł do mnie.
-Wybacz... ten... mój... stan.
-Niech zgadnę. Spotkałeś kota podczas chcicy?
Spojrzał na mnie zdumiony.
-Skad wiedziałaś?
-Nic. Domyśliłam się.
Nadal patrzył zdumiony.
Dwie godziny później poszedł. Opowiadał coś niewyraźnie. Czułam się dziwnie, znów będąc z nim sam na sam.
Postanowiłam się z tym przespać.

Na drugi dzień w szkole Alice się w końcu pojawiła. Chyba nie wspominałam, że ostatnio trochę ją olała.
Wyglądała dalej tak jakby mówiła 'Dam ci w samochodzie za 20 dolców'.
Edward się do mnie odzywał dość normalnie, jednak dalej był zamulony.
Po lekcjach podbiegła do mnie Alice:
-Bella! Bella! Bella!
-Co? - zapytałam zdenerwowana jej wesołością.
-Dostałam się do drużyny cheerleaderek!!!!!!
-Cheerleaderek?
-Tak, tak! Jezu, jak się cieszę. To będzie odjazd. Totalny odjazd.
Zrobiła dwa razy gwiazdę w swoich dziesięciocentymetrowych szpilkach.
-Czemu chcesz zostać zdzirliderką?
-Nie mów tak! Cheerleding to bardzo szlachetny sport.
-Rzeczywiście. Prawdziwy szlachcic pokazuje swój tyłek na oczach kilkuset osób.
Obraziła się na mnie i poszła dalej.
Potem zadzwoniła i powiedziała, że jej pierwszy pokaz będzie już za tydzień.
I, że mam przyjść.
Koniecznie.
I skandowac jej imię.
O Boże...

---