ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE ANALIZĘ I SYNTEZĘ SŁUCHOWĄ 2


ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE ANALIZĘ I SYNTEZĘ SŁUCHOWĄ

  1. Ćwiczenia wrażliwości słuchowej (koncentracji na bodźcu słuchowym, rozróżnianiu dźwięków, pamięci słuchowej):

  1. Ćwiczenia rytmiczne (koncentracji na bodźcu słuchowym, analizy słuchowej, koordynacji słuchowo-wzrokowo-ruchowej)

   0 0 0 0 0 0 0 0

        00  00  00

  1. Ćwiczenia słuchu fonemowego, analizy i syntezy słuchowej. Ćwiczenia te mogą być prowadzone z pomocami konkretno - werbalnymi ( obraz + nazwa + wyraz).

-  k- o- t     /kot/

- r- y- b- a    /ryba/

- o- k- n- o    /okno/

Ko....

Ba.....

Ta...... i inne

d jak.............

k jak............

m jak............

-         smok - 0000

-         mama - 0000

-         oko - 000

-         lalka - 00000 itp.

 

ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE FUNKCJE MOTORYCZNE

 1. Ćwiczenia ogólnej sprawności ruchowej:

2. Ćwiczenia sprawności manualnej:

a) rozmachowe

Albo wyścig rąk, który polega na tym, że rysujemy na tablicy kropkę, a dziecko ma trafić na nią z obu stron jednocześnie obiema rękoma. Która pierwsza dojdzie do mety ta wygrywa.

b) manualne (motoryka mała czyli usprawnienie dłoni, palców, nadgarstka)

-         sznurowanie butów,

-         wiązanie supełków i rozplątywanie ich,

-         nawlekanie koralików na sznurki, żyłki, itp.

c) graficzne (usprawniają drobne ruchy ręki ułożonej w pozycji jak przy pisaniu)

PRZYKŁADY ZABAW UŁATWIAJĄCYCH PRZEZWYCIĘŻENIE TRUDNOŚCI W NAUCE CZYTANIA I PISANIA

I. Usprawnianie funkcji słuchowych:

1. Zabawa w „wyrazy": prosimy dziecko, aby powiedziało jakiś wyraz na daną głoskę (mogą to być imiona; nazwy zwierząt itp.)
2. Wyszukiwanie obrazków na daną głoskę.
3. Lokalizacja głoski w wyrazie : (wypowiadamy jakiś wyraz i pytamy :"Co słyszysz na początku?" np.: klocki, następnie pytamy: „co słyszysz po „ł", a co na końcu tego wyrazu?. Stopniowo dajemy dziecku coraz trudniejsze wyrazy do analizy.
4. Czytamy pary wyrazów podobnie brzmiących np.: półka - bułka i prosimy aby podniosło rękę lub klasnęło, gdy słyszy „b', a nic nie robiło gdy słyszy „p".
Analogicznie ćwiczymy różnicowanie głosek: g-k. s-z, dź-ć.
Przykładowa lista wyrazów podobnie brzmiących: biurko - piórko, buty - budy. koza - kosa, sieci - siedzi, góra - kura, bucik - budzik, wąs - wąż. miś- mysz, myszka - miska.
5. Dobieranie litery do obrazka: wybieranie tych ilustracji, które rozpoczynają się od usłyszanej głoski i przyporządkowanie mu odpowiedniej litery.
6. Układanie wyrazów z sylab: z kartoników z wypisanymi sylabami. Polecamy dziecku układać wyrazy, początkowo proste - dwusylabowe, potem coraz dłuższe, 3- 4- sylabowe.
7. Ćwiczenia odtwarzania rytmu: np.: wyklaskujemy jakiś rytm, a dziecko powtarza.

II. Rozwijanie funkcji wzrokowych:

1.Ćwiczenia orientacji przestrzennej: wskazanie przez dziecko położenia przedmiotów (na, pod, obok, koło, na prawo od; na lewo od itp.)
2. Wyszukiwanie podobnych do siebie liter w tekście (w gazecie) i podkreślanie ich różnymi kolorami: dajemy polecenie -„odszukaj literkę „d" i zaznacz ją kolorem czerwonym, a teraz odszukaj literkę „b" i zaznacz ją kolorem zielonym itp.
3. Lepienie z plasteliny lub układanie liter z drutu - utrwalanie jej obrazu.
4. "Zgadywanie liter": na kartonie wykonujemy za pomocą patyczka ruchy pisania określonej litery i dziecko ma odgadnąć jaką literę „napisaliśmy".
5.Układanie obrazków z części: układanki, pocięte pocztówki, loteryjki obrazkowe, puzzle, domino, dobieranki.
6. Składanie sylab w sensowne wyrazy.
7. "Deszcz liter"- rozpoznawanie wybranej litery wśród zestawu innych liter.

III. Ćwiczenia rozwijające sprawność manualną:

1. Odrysowywanie na folii, przez kalkę, pergamin początkowo prostych kształtów, potem bardziej skomplikowanych - odrysowywanie rysunków przy pomocy szablonów.
2. Pisanie po "śladzie" np.: dziecko ma napisane litery w postaci kropek i jego zadaniem jest ich połączenie.
3. Wykonanie liter z drutu i układanie figur geometrycznych.
4. Obrysowywanie konturów.
5. Wycinanie liter z gazet.
6. Kreślenie szlaków literopodobnych - ważna ciągłość ruchu.
7. Rysowanie liter na tackach z kaszą manną.
Uzupełnieniem będą wszelkiego rodzaju zajęcia techniczne, majsterkowanie, zajęcia usprawniające ruchy drobnych mięśni dłoni i palców.
Podobne ćwiczenia wykonywane są w rozmaitych wariantach w przedszkolu.
Zależy nam na tym, aby działania w przedszkolu współgrały z pracą rodziców.

Szukamy misia

Pomoce:   miś, lalka lub dowolna maskotka.

Przebieg zabawy:   

  Na początku zabawy prowadząca chodzi z dziećmi po sali, nazywając znajdujące się meble (krzesło, stół, łóżeczko). Następnie pokazuje dzieciom misia (lalkę) i mówi, że go schowa. Podczas gdy dzieci odwróciły się do ściany, prowadząca chowa misia, ale tak, by był widoczny. Na sygnał prowadzącej zaczynają poszukiwania, a po odnalezieniu mówią, gdzie był miś, np. na krzesełku, pod stołem, za łóżeczkiem, obok lalki. Zabawę powtarzamy 3-4 razy. Do zabawy można powracać wielokrotnie i chowając misia zachęcać dzieci, aby używały pojęć np.: wysoko, nisko, na górze na dole, z lewej strony, z prawej strony półki itp.

 

Nazywamy części ciała

Pomoce: duże lustro (powinna w nim być widoczna cała sylwetka dziecka).

Przebieg zabawy:

Dziecko stoi twarzą do lustra, a dorosły za dzieckiem:

-          Spójrz w lusterko i powiedz, co widzisz?

-          Pokaż, gdzie jest twoje oko...Teraz drugie...

-          Pokaż, gdzie masz nosek... policzki, brodę, uszy, gdzie jest twoje czoło?

Należy zwrócić uwagę, żeby dziecko pokazywało to wszystko na sobie i  w lustrzanym odbiciu w ten sposób oswajają się z własnym wizerunkiem.

W podobny sposób trzeba obejrzeć i nazwać z dzieckiem odbicie wszystkich części ciała. 

Duże i małe

Pomoce: Po dwie zabawki tego samego rodzaju, wyraźnie różniące się wielkością (jedna mała, druga duża):lalka, piłki, misie, samochody, klocki itp. Dwa kosze-duży i mały.

 Przebieg zabawy:

Na zakończenie zaprasza dzieci do swobodnych zabaw z piłką.  

 

Czy lalka jest podobna do ciebie?

Pomoce: duża lalka

Przebieg zabawy: 

Ustawiamy lalkę twarzą do dziecka i mówimy:

-  Pokaż, gdzie są lalki włosy... Ty masz włosy i lalka ma włosy...

-  Pokaż czoło lalki... Ty masz czoło i lalka ma czoło...

I tak po kolei dziecko ogląda lalkę porównując ją ze swoim wizerunkiem i nazywając wyróżnione części ciała. Na zakończenie trzeba ustalić, czy lalka jest chłopcem, czy dziewczynką

Antena empatii

W uczeniu dziecka empatii pomoże nam specjalna antena zakładana na głowę.

Wiek od 3 do 12 lat.

Materiał: opaska na głowę, gruby drut i małe poliestrowe piłeczki.

Robimy antenę empatii. Dwa grube kawałki drutu przyczepiamy jednym końcem do opaski, a na drugim mocujemy po jednej poliestrowej piłeczce. Udajemy razem z dzieckiem, że nasza antena potrafi wyłowić „sygnały uczuć” wysłane przez drugą osobę.

Kiedy wasza pociecha zrani czyjeś uczucia, na przykład nie zechce podzielić się swymi zabawkami, niech założy antenę empatii i nastroi ją na emocje pokrzywdzonego dziecka. Zapytajcie, jakie informacje odebrała antena. Sami też ją zakładajcie, kiedy chcecie wczuć się w sytuację kogoś innego.

 

I co wtedy?

Zabawa pomagająca dzieciom zrozumieć, że to, co robią, ma jakieś konsekwencje.

Wiek od 2 lat.

Ta zabawa jest zwyczajem, który powinien być prowadzany w życie przez wszystkich rodziców i nauczycieli, jeśli chcą oni nauczyć dzieci empatii. Kiedy młoda osoba zrobi coś drugiemu - zarówno pozytywnego, jak i negatywnego - ważne jest, żeby zrozumiała, co może z tego wyniknąć. Poproście ją, by spróbowała zastanowić się nad tym i wyobrazić sobie, co dalej stanie się z tobą. Jeśli na przykład wyśle kartki z podziękowaniami do ludzi, od których dostała prezenty, zapytajcie, co może nastąpić potem. Czy sprawi tym osobom przyjemność? Czy będą miały wrażenie, że są docenione? Przykładem negatywnym można posłużyć się wtedy, gdy wasz malec brzydko przezywa innego brzdąca. Co dzieje się z uczuciami tego dziecka chwilę potem? A kilka dni później?

Baw się z dzieckiem

Odczytaj głośno i rytmicznie dziecku kolejne wyliczanki. Co w nich śmieszy? Do jakich zabaw można je wykorzystać? Naucz tych, które się dziecku podobają.

 

Zabawy matematyczne

We wszystkich grupach wiekowych nauczycielki pracują nad kształtowaniem
u dzieci pojęć matematycznych. Zajęcia te zawsze dostosowane są do wieku dziecka. Na przestrzeni wielu lat pracy obserwujemy trudności dzieci w przyswajaniu niektórych pojęć matematycznych. Z naszej obserwacji wynika, że o niepowodzeniach decyduje nie brak wiadomości, lecz obniżony poziom odporności emocjonalnej przy rozwiązywaniu nawet najprostszych zadań matematycznych, dlatego uczymy dzieci matematyki poprzez zabawę. Dziecko uczy się, choć nie jest tego świadome, a przy tym świetnie się bawi. Oto kilka przykładowych zabaw:

 

PRANIE

Cel - tworzenie par, posługiwanie się liczebnikami porządkowymi.

Pomoce: stojaki ze sznurkiem na bieliznę, klamerki, 7 par skarpetek (dla każdej drużyny), cyfry od 1 do 10.

 Przebieg zabawy:

Zrobiłam porządki, zrobiłam pranie,

Czeka mnie tylko skarpetek rozwieszanie.

Tu kolorowa, tutaj w paseczki,

Tu cała biała, a ta w gwiazdeczki.

Wszystkie skarpetki tak wymieszane,

Sama już nie wiem czy są dwie takie same.

Prosimy dziecko, aby  rozwiesiło parami skarpetki i przypięło taką cyfrę, która wskaże, ile par skarpet wisi na sznurku. Następnie dz. sprawdza, czy przypięło właściwą cyfrę. Zapraszamy do suszenia prania -  dziecko dmucha w stronę sznurków ze skarpetami.

PAJAC

Cel- sprawne posługiwanie się znakami matematycznymi +, -, cyframi, rozwiązywanie prostych działań matematycznych.

 Pomoce: plansza z narysowanym pajacem (kontur) z wypisanymi działaniami (7+1,4+2,4+5,6+3,2+2,8-2,7-3) sztaluga, na której zawieszona jest plansza, kolorowa kreda do kolorowania pajaca, mokre ściereczki do wytarcia rąk, pojemnik na ręczniki.

 Przebieg zabawy:

Dziecko stoi przy sztaludze. Mówimy:

- naszej zabawie przyglądał się z ukrycia pajac. Myślę, że nie bawił się z nami, bo nie ma takiego ładnego ubranka jak ty. Pajac już wie, jak chce być ubrany. Ja też wiem, jakie kolory lubi pajac, a ty?

Kolor wyznacza wynik poszczególnych działań. Każda kredka ma swoją cyfrę. Dziecko koloruje pajaca wg wskazówek.

BUDUJEMY DOM

Cel:- rozpoznawanie figur geometrycznych, nazywanie ich, określanie cyfrą liczebność zbioru.

Pomoce: sztaluga z projektem domu, koperta z figurami geometrycznymi: 5 czerwonych trójkątów, 8 żółtych kwadratów, 5 niebieskich prostokątów, 4 zielone koła, cyfry
od 1-10, kartka kolorowego brystolu - jako ściana domu, od której dziecko zaczyna budowę domu.

Przebieg zabawy:

Zapraszamy dziecko do budowy domu i prosimy o pomoc w policzeniu poszczególnych elementów. Trzeba policzyć wszystkie figury, z których składa się dom. Liczebność poszczególnych zbiorów figur dziecko określa odpowiednią cyfrą. Następnie zapraszamy dziecko do ułożenia takiego samego domu, jaki zaprojektował architekt, ale z elementów mniejszego formatu, które znajdują się w kopercie.Po skończonej zabawie dziecko porządkują miejsce pracy.

 


ZABAWY INTEGRACYJNE

1.Zabawa ,,Poznajmy się”
Dzieci siedzą w siadzie skrzyżnym w kole. Mogą też stać lub przyklękać. Posuwają się ostrożnie i powoli do środka koła z zamkniętymi oczami. Spotkawszy się, otwierają oczy i witają się przez podanie ręki.
Cele: budowanie zaufania do siebie nawzajem.

2.Zabawa ,,Plątanina”
Cała grupa trzyma się za ręce tworząc łańcuch. Osoba prowadząca łańcuch przechodzi pod ramionami kolegów. Ważne jest, aby nie rozerwać łańcucha, poruszać się powoli i robić to delikatnie.
Cele: zachęcanie do delikatności w kontaktach.

3.Zabawa ,,Kogo brakuje”
Dzieci siedzą w kole. Jedna osoba wychodzi z sali i ma za zadanie zapamiętać, gdzie kto siedzi i kto jest obecny. W razie konieczności dzieci opisują tę osobę.
Cele: budowanie relacji grupowych.

4.Zabawa ,,Z rąk do rąk”
Materiały: mały przedmiot dla każdego dziecka.
Uczestnicy siedzą w kręgu - każdy trzyma jakiś przedmiot. Następnie nauczycielka podaje komendy: ,,w lewo”, ,,w prawo”- wtedy zgodnie z poleceniem nauczycielki dzieci podają swoje przedmioty. Każdy uczestnik podaje przedmiot np. w prawo, jednocześnie otrzymując inny z lewej. W międzyczasie nauczycielka zmienia kierunek podawania - kto się nie zorientuje i będzie miał dwa przedmioty odpada z zabawy.
Cele: wyrabianie umiejętności wspólnego działania.

5.Zabawa ,,Przekazujemy sobie uśmiech”
Osoba prowadząca (nauczycielka) pokazuje dzieciom, objaśniając ,,Przesyłam uśmiech dziecku, które siedzi obok mnie po prawej stronie”- dotyka ramienia tego dziecka i patrząc mu w oczy, uśmiecha się. Dzieci przekazują sobie uśmiech bez słów, dotykając lekko ramienia kolegi (koleżanki) z prawej strony i uśmiechają się najpiękniej jak potrafią.
Cele: uświadomienie sobie, że przesłanie komuś uśmiechu jest oznaką życzliwości; odczuwanie przyjemności, spowodowanej życzliwym nastawieniem do innych i życzliwością innych w stosunku do siebie.

6.Zabawa ,,Kamień”
Dzieci i nauczycielka tworzą krąg. Wznoszą się na palce, następnie przykucają udając, że podnoszą kamień. Wstają i ważą w rękach wyimaginowany kamień. Wdychając powietrze nosem, odchylają rękę do tyłu, jakby przygotowywały się do rzutu. W czasie rzutu rzutu wypuszczają powietrze wymawiając głoskę ,,Uuuuuuu”!
Cele: nauka podejmowania wspólnych działań, rozładowanie napięcia emocjonalnego.

7.Zabawa ,,Koncert życzeń”
Każdy po kolei wypowiada pod adresem grupy swoje życzenie. Grupa bądź poszczególne osoby starają się spełnić wypowiedzianą prośbę.
Cele: odczuwanie przyjemności z powodu spełnienia czyjejś prośby; zachęcanie do sprawiania miłych niespodzianek kolegom i koleżankom.

8.Zabawa ,,Stonoga”
Dzieci siedzą w kółku jedno za drugim mając lekko ugięte nogi. Każde dziecko kładzie dłonie na plecach kolegi siedzącego z przodu i zaczyna wykonywać okrężne ruchy od środka kręgosłupa na zewnątrz,a następnie z góry na dół. Potem masuje ramiona i szyję. Ćwiczeniu towarzyszy relaksująca muzyka.
Cele: uświadomienie potrzeby dawania i umiejętności przyjmowania.

9.Zabawa ,,Imię i nastrój”
Dzieci stoją w kręgu. Zadaniem każdego dziecka jest wypowiedzieć swoje imię, w sposób podany przez nauczycielkę, a więc np. wesoło, smutno, ze złością, z gniewem itp. Imiona dzieci wypowiadają kolejno, zgodnie z ruchem wskazówek zegara.
Cele: rozwijanie umiejętności wyrażania i rozpoznawania emocji, wyrażanych werbalnie, poznanie imion kolegów i koleżanek.

10.Rytualna ,,Iskierka przyjaźni”
Grupa podaje sobie ręce, stojąc twarzą do środka koła. Nauczycielka mówi: ,,Iskierkę przyjaźni puszczam w krąg, niech wróci do mych rąk” i przekazuje impuls uściskiem prawej dłoni dziecku stojącemu po prawej stronie, ten podaje impuls następnemu itd.
Cele: podtrzymanie poczucia jedności w grupie.

11. Zabawa ,,Ty i ja to jedno”
Dzieci ustawiają się parami. Każda z par musi się tak poruszać (chodzić, tańczyć), aby ani na moment nie stracić ze sobą kontaktu fizycznego, a przy tym cały czas zmieniać części ciała, którymi się dotyka. Należy zachęcić dzieci, aby wynajdywały coraz to nowe części ciała, którymi można się dotykać (biodra, uszy, palce u nóg, szyja, itp.)Dzieci muszą poruszać się powoli, cały czas przyjmując coraz to nowe pozycje. Partnerzy nie mogą porozumiewać się słownie.
Cele: akceptowanie ciała innych, przełamywanie barier związanych z wzajemnym dotykaniem się.

12.Zabawa ,,Uwaga, upadam”
Dzieci podają sobie ręce i tworzą krąg w taki sposób, że dotykają się ramionami. Średnica koła ok. 1,2 metra. Jedno z dzieci staje pośrodku tego zagęszczonego koła, zamyka oczy i zachowując sztywność całego ciała przechyla się w dowolnym kierunku. Pozostali podtrzymują je przed upadkiem i z powrotem ustawiają w pozycji pionowej. Sytuacja powtarza się kilkakrotnie z tym, że stojące w środku dziecko przechyla się w różnych kierunkach: do przodu, do tyłu, w lewo i w prawo. Jego stopy cały czas muszą znajdować się w środku koła, a ciało musi być wyprężone.
Cele: wyrabianie zaufania do grupy.

13.Zabawa ,,Jak się masz, mój mały biały koteczku ?”
Uczestnicy stają w kręgu. Jedna osoba wchodzi do środka- będzie małym białym koteczkiem. Koteczek podchodzi do kogoś w kręgu i cicho miauczy, osoba do której podszedł koteczek, pyta: ,,jak się masz mój mały biały koteczku?”. Zadaniem koteczka jest miauczeniem rozśmieszyć pytającego. Jeśli tak się stanie, osoba rozśmieszona wchodzi do środka i teraz ona będzie ,,małym, białym koteczkiem”.
Cele: wyrabianie umiejętności wyrażania uczuć oraz pewności o pełnej akceptacji przez grupę.

14. Zabawa ,,Bawimy się w klaskanie”
Dzieci siedzą w kręgu. Nauczycielka mówi: ,,Dzisiaj na powitanie zabawimy się w klaskanie”. Wybrana osoba klaszcze, potem następna i następna...(zgodnie z ruchem wskazówek zegara). Potem zwiększamy tempo.
Cele: integracja grupy i zgodnego współdziałania.

15.Zabawa ,,Wielka Pardubicka”
Dzieci siedzą w kręgu. Nauczycielka informuje, że będziemy brali udział w wyścigach. Żegnamy się z najbliższymi, wsiadamy na konie i jedziemy. Jeździe towarzyszą różne odgłosy:
- jedziemy wolno - uderzamy dłońmi w kolana
- jedziemy szybko - szybko uderzamy dłońmi w kolana
- przejeżdżamy przez most - stukamy zaciśniętymi pięściami w swoje piersi
- mijamy zarośla - wyrzucamy prawą rękę z okrzykiem: ,,szu”
- mijamy trybuny, gdzie siedzą mężczyźni - okrzyki: Oooo!
- przejeżdżamy przez rzadkie błoto - szybko uderzamy dłońmi w policzki
- jedziemy po bruku - pięść o pięść
- zdobyliśmy nagrodę - wstajemy i cieszymy się.
Cele: integracja grupy; wywoływanie odpowiedniego klimatu, dającego poczucie zaufania i bezpieczeństwa.

16. Zabawa ,,Stonoga- hej”
Dzieci przerywają koło w którym stoją i tworzą pociąg. Idą śpiewając:
Idzie sobie stonoga, stonoga, stonoga,
Idzie sobie stonoga, stonoga, hej!
Na hasło ,,Stonoga - hej” zatrzymują się. Pierwsze dziecko odstawia nogę, mówi ,,pierwsza noga” i dodaje swoje imię; ,,druga noga...”.Ostatnie dziecko mówi ,,odwłok” i biegnie na początek pociągu.
Cele: tworzenie sytuacji sprzyjających przezwyciężaniu nieśmiałości oraz kształceniu umiejętności zabawy według ustalonych reguł.

17. Zabawa ,,Lwy i śpiące słoniątko”
Na środku sali siada jedno dziecko - ,,śpiące słoniątko”. Pozostałe dzieci ,,lwy” siadają w kręgu w odległości 10- 15 kroków od ,,słoniątka”. ,,Słoniątko” udaje, że śpi. Ma oczy zamknięte, ale jest bardzo czujne. ,,Lwy” siedzące na obwodzie koła starają się podejść na czworakach do ,,śpiącego słoniątka”. Robią to bardzo ostrożnie i bardzo cichutko, aby nie spłoszyć zdobyczy. Jeżeli ,,słoniątko” usłyszy jakiś szmer, daje znak ręką w kierunku, skąd dochodzi go szmer i skradający się ,,lew” musi wrócić na swoje miejsce. ,,Lwy” podchodzą do ,,słoniątka” z różnych stron, nie więcej jednak niż cztery naraz. ,,Lew”, któremu uda się podejść do ,,słoniątka” wygrywa i teraz on jest ,,śpiącym słoniątkiem”.
Cele: koncentracja uwagi na wykonywanym zadaniu, budowanie pozytywnych relacji w grupie.

18. Zabawa ,,Pary”
Przy marszowej piosence dzieci chodzą po sali i znajdują sobie partnera. Podają sobie ręce albo obejmują się. Spacerują razem. Mogą też sobie usiąść i porozmawiać.
Cele: rozwijanie stosunków interpersonalnych.

19. Zabawa ,,Rekin”
Dzieci siadają płasko na podłodze w kręgu i trzymają mocno koc na wysokości brody. Jedna z osób - ,,rekin” wchodzi pod naprężoną tkaninę i próbuje wciągnąć wybraną osobę pod koc. Podsumowaniem zabawy jest rozmowa na temat: Jak czułeś się w roli ,,rekina”, co czułeś będąc w roli ofiary?. W drugiej wersji spośród dzieci wybieramy pomocnika, zadaniem którego jest ratować osobę, którą ,,rekin” chce wciągnąć pod koc.
Cele: niesienie pomocy innym, kiedy są w potrzebie, odczuwanie przyjemności z niesienia pomocy.

20. Zabawa ,,Moje prawe miejsce jest puste”
Uczestnicy siedzą w kręgu, który jest przerwany w jednym miejscu - to puste miejsce po prawej stronie jednego z dzieci. Dziecko to zaprasza na wolne miejsce wybrane inne dziecko, określając sposób w jaki ma ono do niego przyjść np. jak kot, jak kangur, jak ptak, jak żabka - dzieci same wymyślają różne rozwiązania. Zaprasza zawsze dziecko, które ma puste miejsce po prawej stronie.
Cele: wprowadzenie odpowiedniego nastroju, życzliwe zwracanie się do siebie.

21. Zabawa ,,Powitanie części ciała”
Dzieci kolejno witają swoje kolano, uda, pośladki, plecy, ramiona, głowę. Ćwiczeniom towarzyszy muzyka.
Cele: uplastycznienie ciała, budowanie pozytywnych relacji.

22. Zabawa ,,Misia para”
Dzieci stojąc w kole podają sobie ręce. Idąc zgodnie z ruchem wskazówek zegara, śpiewają piosenkę ,,Kto w styczniu urodzony jest niech wejdzie do koła, niech parę sobie wybierze i razem tańczy dokoła” - dziecko, które urodziło się w danym miesiącu wchodzi do środka, wybiera sobie parę ,,misia”. Miś jest urodzinową niespodzianką, która razem z nim tańczy kręcąc się dokoła. W tym czasie pozostałe dzieci klaszczą mówiąc następujące słowa: ,,Misia para, misia para, misia para, u ha, ha”. Po zakończonym tańcu solenizant dziękuje za pamięć.
Cele: zachęcanie dzieci do sprawiania sobie niespodzianek z różnych okazji np. urodzin, dziękowanie innym za okazane serdeczności, integracja grupy.

23. Zabawa ,,Wężyk”
Dzieci siedzą w rozsypce, w siadzie skrzyżnym. Wybrane dziecko wstaje i ostrożnie poruszając się między siedzącymi, delikatnie dotyka kolejne dzieci. Dotknięte dzieci przyłączają się do wężyka i również ostrożnie poruszają się.
Cele: rozwijanie wrażliwości zmysłowej, integracja grupy.

24. Zabawa ,,Łańcuch przyjaźni”
Dzieci chwytają się za ręce, tworząc długi łańcuch przyjaźni. Osoba, która jest na początku łańcucha, wykonuje polecenia podawane przez nauczycielkę np. prowadzić bardzo powoli, w całkowitej ciszy, bardzo szybko, biegiem, maksymalnie zaplatać, potem rozplatać, prowadzić skacząc itp. Po chwili następuje zmiana osoby prowadzącej.
Cele: rozwijanie umiejętności współdziałania w grupie.

25. Zabawa ,,Krążący śmiech”
Dzieci leżą na plecach. Każdy trzyma swoją rękę na brzuchu sąsiada. Pierwsza osoba zaczyna się śmiać. Śmiech krąży. Inne osoby zaczynają się śmiać, gdy poczują drganie brzucha u sąsiada.
Cele: rozumienie treści przekazywanych przez dotyk, zwracanie uwagi na docierające do nas wrażenia zmysłowe.

26. Zabawa ,,Podajmy sobie ręce”
Dzieci tworzą krąg, podają sobie ręce i zamykają oczy. Nauczycielka wprowadza nastrój odprężenia i spokoju, zalecając w tym celu trzy głębokie oddechy. Następnie dzieci kładą się na plecach, ręce trzymając na brzuchu i wyobrażają sobie, że chcą powąchać kwiat, który znajduje się między ich brwiami. W tym celu powoli i jak najgłębiej wciągają powietrze nosem (muszą czuć wznoszenie się brzucha) i wydychają je ustami (czując przy tym opadanie brzucha i leżących na nim rąk).
Cele: wyrabianie poczucia wspólnoty w grupie, ćwiczenia koncentracji.

27. Zabawa ,,Zzum”
Dzieci stoją w kręgu. Pierwsza osoba wraz z ruchem głowy przesyła dźwięk ,,zzum”. Osoba następna odpowiednim ruchem głowy przesyła dźwięk dalej.
Cele: integracja grupy.

28. Zabawa ,,Siad grupowy”
Dzieci stoją w kole, jedno za drugim, dość blisko siebie, prawie dotykając się obejmują partnera w talii, kolana i stopy powinny być razem. Na dany znak wszyscy powoli siadają, opierając się o kolana osoby z tyłu. Wszyscy wstają i siadają w tym samym czasie.
Cele: przyjazne współdziałanie w grupie.

29. Zabawa ,,Imiona i piłka”
Dzieci, siedząc w kręgu, przekazują piłkę. Każdy, kto ją złapie, mówi swoje imię i osoby, od której ją dostał. ,,Mam na imię ............. dostałam piłkę od .............”.
Cele: wzajemne poznanie się grupy.

30. Zabawa ,,Tańcząca loteryjka”
Nauczycielka przygotowuje w pojemniku losy. Wszyscy tańczą w rytm muzyki. W chwili, gdy nauczycielka wyłącza magnetofon, jedno z dzieci wyciąga kartkę z instrukcją, w jaki sposób tańczyć dalej, np. jak baletnice. Zabawa toczy się aż do wyczerpania losów.
Cele: kształtowanie otwartości w stosunku do innych osób.
31. Zabawa ,,Gra w imiona”
Pierwsza osoba z kręgu podaje swoje imię. Następne dziecko mówi: ,,Nazywam się .............., a to jest ............” i wskazuje swojego poprzednika. Zabawa trwa dopóki nie obejdzie całego kręgu.
Cele: integracja grupy.

KRĄŻĄCE WORECZKI

Materiały: woreczki z grochem.

Dzieci siedzą na krzesłach w kręgu. Nauczyciel rzuca jeden woreczek do wybranego dziecka i głośno nadaje mu numer „jeden”. Dziecko chwyta woreczek i rzuca go do kolejnego dziecka, nadając mu numer „dwa”. Czynność wykonujemy, aż wszystkie dzieci będą miały swój numer. Ostatnie dziecko odrzuca woreczek do nauczyciela (lub kładzie woreczek obok siebie na podłodze). W działaniu tym każde dziecko może być tylko jeden raz wybrane - unikniemy wtedy sytuacji, gdy jedno dziecko będzie miało dwa lub więcej numerów.

W drugiej turze powtarzamy całe działanie tak, jak miało to miejsce na początku. Nauczyciel mówiąc „jeden”, rzuca drugi woreczek do dziecka z tym numerem. Dzieci po kolei wykonują tę czynność tak, by woreczek dotarł do ostatniego dziecka.

Można kilka razy wykonać tę czynność, by dzieci zapamiętały dokładnie, do kogo rzucały woreczek i od kogo go otrzymywały.

Gdy kolejność jest już ustalona i każdy wie, do kogo rzuca i od kogo otrzymuje woreczek - nauczyciel może  wprowadzić do zabawy dwai więcej woreczków w pewnych odstępach czasu tak, by dzieci mogły prawidłowo i dokładnie podawać woreczki. Wtedy dzieci w grupie przekazują między sobą równocześnie kilka woreczków.

Można także zmienić tempo, jak również kierunek przekazywania przedmiotów. Całe działanie rozpoczyna dziecko, które miało ostatni numer. Woreczek „wędruje” od ostatniego do pierwszego dziecka w naszym taśmociągu. Teraz ostatnie dziecko mówi głośno numer przedostatniego dziecka, do którego rzuca woreczek, np. „dziesięć”. Osoba z numerem „dziesięć” mówi „dziewięć” i odrzuca woreczek do osoby z tym numerem. W tej „poczcie zwrotnej” również wszystkie dzieci biorą udział, a następuje tylko zamiana kolejności - od numeru największego do najmniejszego. Dziecko z numerem „jeden” zbiera woreczki.

OWOCE

Materiały: zwinięta w ciasny rulon gazeta.

Zabawa integracyjna dla grupy do 15 dzieci. Wszyscy siedzą w kręgu. Każde dziecko wybiera sobie nazwę dowolnego owocu, tak jednak, by nazwy się nie powtarzały.
Jedna osoba wchodzi do środka kręgu. Jej zadaniem jest lekko dotknąć papierowym rulonem w kolana wywołany „owoc”.Wywołana osoba, aby uniknąć dotknięcia, musi szybko wywołać kolejny „owoc”. Jeżeli ktoś nie zdąży przed dotknięciem wywołać kolejnej osoby, wywoła siebie samego, wywoła osobę stojącą w kręgu lub owoc, którego nie ma pośród uczestników - wchodzi do środka koła i teraz on próbuje „strącać wywoływane owoce”. Dziecko, które siadło na wolnym miejscu, rozpoczyna zabawę na nowo.

UWAGA! Należy często przypominać, aby nie uderzać zbyt mocno papierowym rulonem.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
CWICZENIA USPRAWNIAJĄCE ANALIZĘ I SYNTEZĘ SŁUCHOWĄ
ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE ANALIZĘ I SYNTEZĘ SŁUCHOWĄ, MOWA CZYTANIE LITERY
PRZYKŁADOWE ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE ANALIZĘ I SYNTEZĘ SŁUCHO, PRACA WYRÓWNAWCZA Z DZIECKIEM
ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE ANALIZĘ I SYNTEZĘ SŁUCHOWĄ, Ćwiczenia rewalidacyjne
ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE ANALIZĘ I SYNTEZĘ SŁUCHOWĄ
PRZYKŁADOWE ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE ANALIZĘ I SYNTEZĘ SŁUCHO(1) 2
Ćwiczenia usprawniające analizę i syntezę wzrokową oraz orientację przestrzenną(1), Ćwiczenia uspraw
Ćwiczenia usprawniające analizę i syntezę wzrokową oraz orientację przestrzenną
Ćwiczenia usprawniające analizę i syntezę wzrokową oraz orientację przestrzenną(1), Ćwiczenia uspraw
Test do?dania poziomu analizy i syntezy słuchowej wyrazów I Styczek
Test do badania poziomu analizy i syntezy słuchowej wyrazów-Styczek(1), Pedagogika
Analiza i synteza słuchowa, logopedia, ćw. mowy, języka słuchu fon
Ćwiczenia usprawniające percepcję wzrokowo-słuchowo-ruchową, Dla dzieciaczków, Ćwiczenia
Ćwiczenia usp.analize i synteze wzrokowa, Nauka pomoce, polski
Rozwijanie analizy i syntezy słuchowej oraz słuchowo wzrokowej
analiza i synteza sluchowa
Wybrane próby do badania analizy i syntezy słuchowej wyrazów, oligofrenopedagogika - różne materiały
Zaburzenia analizy i syntezy słuchowej, Pedagogika dziecka o specjalnych potrzebach edukacyjnych
ZESTAW ĆWICZEŃ USPRAWNIAJĄCYCH PERCEPCJĘ WZROKOWO – SŁUCHOWO – RUCHOWĄ, PRACA WYRÓWNAWCZA Z DZIECK

więcej podobnych podstron