Alina Centkiewicz
Alina Centkiewicz (ur. 5 grudnia 1907 w Hłuszkach na Ukrainie, zm. 11 marca 1993 w Warszawie) - literat, autorka (wraz z mężem Czesławem Centkiewiczem) książek podróżniczych, głównie o tematyce polarnej.
W 1918 roku jej rodzina przeniosła się do Warszawy. W 1925 Alina Centkiewicz ukończyła gimnazjum żeńskie Związku Nauczycielstwa Polskiego. Studiowała na Uniwersytecie w Grenoble we Francji, gdzie uzyskała tytuł mgr prawa.
Swoją pierwszą podróż (do Brazylii) odbyła w 1923 r. wraz z ojcem, który pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia Opieki nad Emigracją. Na studia prawnicze wyjechała do Grenoble. 4 grudnia 1926 r. w czasie jednej z wycieczek w Alpy poznała swego przyszłego męża. Dyplom magistra prawa uzyskała w 1929 roku i wróciła do Warszawy by opiekować się chorymi rodzicami (sparaliżowany ojciec).
Po ukończonym kursie bibliotekarskim przy Uniwersytecie Warszawskim, zaczęła, w 1932 roku, pracować jako Kierownik Biblioteki Państwowego Banku Rolnego w Warszawie. Ślub z Czesławem Centkiewiczem odbył się w czasie wojny, w listopadzie 1939 r.
Nagrobek Aliny i Czesława Centkiewiczów, Warszawa, Cmentarz Powązkowski (d. Wojskowy)
Po powstaniu warszawskim trafiła do obozu w Ravensbrück a pod koniec wojny do Stuttgartu. W 1946 r. powróciła do kraju i odnalazła męża. Zamieszkali w Jeleniej Górze.
W latach 1946-1950 była wiceprzewodniczącą Ligi Kobiet w Jeleniej Górze i członkiem Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. W 1949 wyszła drukiem pierwsza napisana wspólnie z mężem książka Odarpi syn Egigwy. W 1950 powrócili do Warszawy i zamieszkali na Saskiej Kępie przy ulicy Zakopiańskiej.
Odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1956), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1962), Orderem Tysiąclecia (1968), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1969), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974).
Z mężem wydała m.in.:
Czesław Centkiewicz
Czesław Jacek Centkiewicz (ur. 18 października 1904 w Warszawie, zm. 10 sierpnia 1996 w Warszawie) - polski pisarz, reportażysta, podróżnik.
Syn Stanisława Centkiewicza i Stanisławy Bresteczer. Ukończył Gimnazjum św. Kazimierza w Warszawie (1924), następnie Institut Superieur w Liege (Belgia), do wybuchu II wojny światowej pracował w Państwowym Instytucie Meteorologicznym. Z zawodu inżynier elektryk. Był autorem prac naukowych z zakresu radiometeorologii i elektrotechniki. W 1932 r. kierował pierwszą polską wyprawą polarną na Wyspę Niedźwiedzią.
Po powstaniu warszawskim trafił do obozu koncentracyjnego Neuengamme koło Hamburga. Pracował po wojnie jako dyrektor techniczny Zjednoczenia Energetycznego Okręgu Dolnośląskiego w Jeleniej Górze oraz w Państwowym Instytucie Hydrologiczno-Meteorologicznym. W 1950 r. osiadł w Warszawie. Działał w Związku Literatów Polskich, pełnił m.in. funkcję jego wiceprezesa. Był autorem szeregu powieści młodzieżowych i reportażowych poświęconych terenom podbiegunowym; większość z utworów napisał wspólnie z żoną Aliną (1907-1993). Otrzymał wiele nagród literackich - nagrodę Prezesa Rady Ministrów (1955), nagrodę marynistyczną im. Zaruskiego (1963), nagrodę I stopnia Ministra Kultury i Sztuki (1969). Kawaler Orderu Uśmiechu (1970).
Autor m.in.:
Z żoną wydał m.in.:
Na białym szlaku (1956)
Opowieści spod bieguna (1960)
