11 stycznia 1919 r. Pierwsza polska ustawa o ubezpieczeniu na wypadek choroby

Wszedł w życie dekret o obowiązkowym ubezpieczeniu na wypadek choroby, podpisany przez: Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego, premiera Jędrzeja Moraczewskiego oraz Ministra Pracy i Opieki Społecznej Bronisława Ziemieckiego.

Józef Wierdak wraz z pomocnikami przy odwiercie w Borysławiu

Dotyczył wszystkich pracujących i ich rodzin, wprowadzał także zasadę powszechnego i obowiązkowego ubezpieczenia w kasach chorych. Prace nad regulacjami podjęto jeszcze przed odzyskaniem niepodległości, co umożliwiło szybkie wprowadzenie przepisów.

Faktycznie dekret był przygotowaniem do wprowadzonej w 1920 r. ustawy o obowiązkowym ubezpieczeniu.

Składka na ubezpieczenie chorobowe stanowiła 6,5 proc. zarobku i była płatna w 3/5 przez pracodawcę i w 2/5 przez pracownika. Zasiłek chorobowy wynosił 60 proc., gdy ubezpieczony leczył się w domu i 40 proc. gdy znajdował się w szpitalu.

Świadczenie wypłacano przez 26 tygodni. W przypadku, gdy choroba była wynikiem wypadku przy pracy, zasiłek przysługiwał aż do wyzdrowienia. Pracujące kobiety, które urodziły dziecko, miały prawo do zasiłku w wysokości 100 proc. pensji przez 8 tygodni.

Jednostkami organizacyjnymi ubezpieczenia były kasy chorych z radami, składającymi się w 2/3 z przedstawicieli pracowników i w 1/3 z pracodawców. Kasy chorych funkcjonowały w miastach lub powiatach o liczbie ludności przekraczającej 50 tysięcy i były niezależne od administracji rządowej. Wkrótce działało ich już 300.

---