Józef Wittlin
Kołysanka

Szepnę wam do ucha

Słówko, co zaklina:

W imię Ojca, Syna

i Ducha.

Porzućcie oręże,

Szable, karabiny —

Bracia, ojce, syny,

Męże!

Przyjdą do was goście,

Wielcy dostojnicy,

Więc ich do świetlicy

Proście!

Przyjdą utęsknieni

Dziś, jutro o zmroku...

Sakwy swoje zwloką

W sieni.

Wróg się już nie dowie,

Ani syci łupów

Fabrykanci trupów

Królowie.

Cicho, cichuteńko

Ktoś wam złoży dłonie

Na zbolałe skronie

Męką.

Lica wam pogłaska,

Wypogodzi czoła

Dobrego anioła

Łaska —

Cicho, cichuteńko

Powieki wam stuli,

Nie będziecie czuli

Nic.

„Zdrój“ 1919 styczeń. Hymny, Poznań 1920

Józef Wittlin
Lament

Podziurawiona nasza dusza!

Podarta na strzępy, jak szmata

z pysznego niegdyś proporca!...

Żelazne ją gwoździe poszarpały,

Furie popruły, zmięły szały!

Ach! gdzież ten krawiec doskonały,

co ją na powrót połata?!

Jak ocet — kwaśną mamy duszę,

jak Martwe Morze słoną — —

A przecie przenajsłodszym winem

Stwórca przedwieczny z swoim Synem

by mlekiem ziemi tej matczynem

Po brzeg napełnił nam łono?!

O biada! — Gniją nam zmysły!

— Zbyt długo grzechom służyły —

Oczy widziały, uszy słyszały,

wargi poczuły, ręce tykały

i nie krzyczały i nie wołały

i nie urwały się żyły?!

Kędyż ten zbawca, co zbawi?!

Gdzie lekarz ten, co uleczy?

Kowal co skrzepi, garncarz co zlepi

serca pęknięte, dusze przeklęte,

zmysły plugawym trądem dotknięte,

całe nasienie to, niegdyś — ach — święte,

cały ten rodzaj człowieczy?!

---