Poezja białego cierpienia [O poezji Anny Kamieńskiej]
Biały rękopis i Herody Anny Kamieńskiej to jedno z ważniejszych, zdaniem Kwiatkowskiego, wydarzeń w poezji polskiej ostatnich kilku lat.
Biały rękopis:
zdumiewa śmiałością, sięgającą do przeżyć bolesnych i intymnych,
wnikliwa analiza tego cierpienia,
elementy stylizacji na pieśń ludową,
poezja ludowa to wybrane schronienie, ucieczka w świat kultury niższej ale w pewnym sensie odważniejszej i pełniejszej, w świat kultury, która nie ignoruje śmierci lecz celebruje ją,
stylizacja ta pojawia się w sposób dyskretny więc zostaje zachowana suwerenność intelektualna podmiotu lirycznego tych wierszy. Poetka godzi litanijno-zawodzącą retorykę z lingwistyczną wyobraźnią,
często występuje tu problematyka związana ze sposobem istnienia słowa i dzieła literackiego,
jest to manifestacja pewnego modelu przeżyć emocjonalnych - literatura współczesna nie musi obawiać się wzruszeń wielkich, prostych i głęboko ludzkich; ciemna strona ludzkiej psychiki mogą stanowić dla niej cenne tworzywo,
Herody:
poezja wynikła z cierpienia powszechnie zrozumiałego u którego podłoża leży miłość,
bogatsza skala tonacji emocjonalnych, większa różnorodność języka i śmiałość wyobraźni,
dwie tendencje:
zwrot ku grotesce i ironii wiąże się z światem wyobrażeń ludowych; ból istnienia zostaje w tej poezji wyrażony przez odwołanie się do prymitywu folklorystycznego,
rosnące fascynacje somatyczno-biologiczne, powaga istnienia objawia się w tej poezji poprzez wiedzę o biologicznej powadzę życia i cierpienia, jaka jest dostępna tylko kobietom, rodzenie dziecka sprawia, że kobieta jest bliższa biologii,
humanizm - poetka wierna jest wartościom humanistycznym od początku swej twórczości.