Poezja białego cierpienia [O poezji Anny Kamieńskiej]

Biały rękopis i Herody Anny Kamieńskiej to jedno z ważniejszych, zdaniem Kwiatkowskiego, wydarzeń w poezji polskiej ostatnich kilku lat.

Biały rękopis:

• zdumiewa śmiałością, sięgającą do przeżyć bolesnych i intymnych,

• wnikliwa analiza tego cierpienia,

• elementy stylizacji na pieśń ludową,

• poezja ludowa to wybrane schronienie, ucieczka w świat kultury niższej ale w pewnym sensie odważniejszej i pełniejszej, w świat kultury, która nie ignoruje śmierci lecz celebruje ją,

• stylizacja ta pojawia się w sposób dyskretny więc zostaje zachowana suwerenność intelektualna podmiotu lirycznego tych wierszy. Poetka godzi litanijno-zawodzącą retorykę z lingwistyczną wyobraźnią,

• często występuje tu problematyka związana ze sposobem istnienia słowa i dzieła literackiego,

• jest to manifestacja pewnego modelu przeżyć emocjonalnych - literatura współczesna nie musi obawiać się wzruszeń wielkich, prostych i głęboko ludzkich; ciemna strona ludzkiej psychiki mogą stanowić dla niej cenne tworzywo,

Herody:

• poezja wynikła z cierpienia powszechnie zrozumiałego u którego podłoża leży miłość,

• bogatsza skala tonacji emocjonalnych, większa różnorodność języka i śmiałość wyobraźni,

• dwie tendencje:

1. zwrot ku grotesce i ironii wiąże się z światem wyobrażeń ludowych; ból istnienia zostaje w tej poezji wyrażony przez odwołanie się do prymitywu folklorystycznego,

2. rosnące fascynacje somatyczno-biologiczne, powaga istnienia objawia się w tej poezji poprzez wiedzę o biologicznej powadzę życia i cierpienia, jaka jest dostępna tylko kobietom, rodzenie dziecka sprawia, że kobieta jest bliższa biologii,

humanizm - poetka wierna jest wartościom humanistycznym od początku swej twórczości.