1.Językoz. diachroniczne to dział j. zajmujący się badaniem relacji jakie występują między elementami języka w różnych epokach jego rozwoju. bada zmiany, jakie zachodzą w jęz z upływem czasu. Językoz. synchroniczne bada więc wszystkie elementy danego języka współwystępujące w określonym czasie, a także relacje między tymi elementami, abstrahuje natomiast zupełnie od historycznej genezy zjawisk.
2.znak językowy według de Saussure'a Według niego znakiem nazywany połączenie pojęcia i obrazu akustycznego. Znak językowy łączy więc nie tyle rzecz i nazwę, ale pojęcie i obraz akustyczny
3.poziomy analizy języka naturalnego. Fonologiczna fonetyka zajmuje się dźwiękami Morfologiczna struktura słow. fleksja Syntaktyczna konstrukcja zdań rozbiór gram Semantyczna sens wybór słów Pragmatyczna sposób użycia wyrazów
4.Syntagmatyczne związki między sąsiadującymi ze sobą w linearnym porządku elementami określonego poziomu języka, współtworzącymi jednostkę wyższego rzędu, np. między fonemami tworzącymi morfem morfemami tworzącymi wyraz, wyrazami składającymi się na odcinek zdania. Paradygmatyczne relacje związki potencjalne w obrębie systemu językowego między jednostkami należącymi do tej samej klasy morfologicznej (malarz), semantycznej (pisarz) lub do tego samego paradygmatu gramatycznego semantyka związek między formą znaku a znaczeniem. Pragmatyka związek między znakami a użytkownikami. Znaki mają być używane w różnych celach. 5.substancja i forma w płaszczyźnie treści i w płaszczyźnie wyrażania według Hjelmsleva w budowie języka wyróżniono płaszczyznę wyrażania (realizowaną gł. w systemie fonologicznym języka) i płaszczyznę treści (wyrażaną m.in. w systemie gramatycznym i leksykalnym) powiązane ze sobą komutatywnie (przemiennie). Substancja to rzeczywistość i dźwięki języka, forma to psychiczny obraz rzeczywistości i psychiczny obraz dźwięków. Różnica między językami znajduje się na poziomie formy, a nie substancji.
6.podwójna artykulacja według A. Martinet'a, ze skończonej ilości elementów (fonemów), które nie mają znaczenia, możemy stworzyć nieskończoną ilość form wyższego rzędu (wypowiedzenia, zdania, fleksemy, morfemy), które mają znaczenie.
7.schemat komunikacji ludzkiej. Schemat R. Jacobson: Nadawca Kontekst Komunikat Kod Kontakt Odbiorca Schemat K. Bühler: Nadawca Odbiorca Z (znak) K (komunikat) Schemat Prieto: Brak intencji komunikacyjnej Symptomy Obserwacja, Intencja komunikacyjna Sygnały znaki konwencjonalne Symbole forma znaku przypomina formę treści Znaki niejęzykowe Np. sygnalizacja świetlna nic nie wskazuje na to, że jest to związek między kolorem czerwonym a niebezpieczeństwem. Znaki językowe, arbitralne, umowne Semiologia Językowe Akcjonaty komunikacyje: Człowiek nie może nie komunikować, Są 2 poziomy poziom treści (nie ma os. biernej 1 nadaje, a 2 odbiera) poziom relacji (w jakich relacjach się znajdują np. per pan) Każdy z rozmówców używa własnych środków komunikacji, ale muszą one być rozpoznawane przez odbiorcę. Znaki arbitrale (umowne) i analogiczne. Między rozmówcami zachodzą 2 typy interakcji (współdziałania)symetryczna komplementarna gdy rozmawia ze sobą kilka osób to wszyscy się uzupełniają każdy „dorzuci“ coś od siebie)
8. parametry opisujące sytuację wypowiadania. Wypowiedzenie sens kontekst wypowiedzeniowy (Kto? Do kogo? Gdzie? Kiedy? W jakim celu?)
9.semiologia nauka o znakach, pojęcie nadał F. de Saussure, znak językowy jest 1 z różnych znaków, których człowiek używa do komunikacji 10. 11 minimalna jednostka językowa:fonem (w j. mówio)litera (w j. pisan) relacje między elementami wizualnymi i językowymi w procesie komunikacji? 13.Relacje w jakie wchodzą elementy kodu z elementami kodu wizualnego: Ekwiwalencja jednoczesne przekazywanie czegoś drogą słową i wizualną (sygnalizacja świetlna) Komplementarność zarówno element werbalny jak i wizualny (satyra, komiks) Paraleizm każdy kod przekazuje inną informację; mogą funkcjonować niezależnie od siebie Interpretacyjne tekst opisuje, co widzimy na zdjęciu albo rysunek ilustruje tekst Przeciwieństwa ironia, przekazujemy 2 różne komunikaty
12. kategorie obrazów służących przekazywaniu treści w komunikacji medialnej
FOTOGRAFIE W SERII mają zdolność rozwijania narracji,1. wymiar czasowy, które dochodzi do interpretacji fotografii pojedynczych, 2. aspekt następstwa poszczególnych wydarzeń w czasie, zmiana kolejności obrazków zaburza chronologię wydarzeń. (Środki wizualne nie pozwalają na zmianę kolejności pokazywanych obrazów, natomiast pozwala na to język. Opowiadając możemy odwrócić kolejność chronologiczną wydarzeń, używając pewnych środków językowych). FILM fotografia jest statyczna, film reprodukuje ruch, co dodaje mu cech, które wydają nam się być rzeczywistością. Telewizja- najbardziej kompleksowe medium, które może wykorzystać wszystkie środki komunikacji, o których była dotychczas mowa. Program przedstawiający pogodę, dziennik telewizyjny itp. rozpoznamy ze względu na stałe elementy (mimo braku znajomości języka ).dziennik telewizyjny: język mówiony (dialog lub monolog), gra mimiczna, gestykulacyjna, napisy językowe, elementy graficzne (wykresy), logo, schematy ruchome: rysunki, zdjęcia, film ruchomy w formie reportażu, podkład muzyczny FOTOGRAFIE ILUSTRACJE przedstawiają najczęściej miejsca, osoby, zdarzenia, które są śladem pewnej rzeczywistości, nie mają właściwości generalizującej, za pomocą ilustracji możemy pokazać rzeczy, które nie są widziane gołym okiem, mają znaczenie w dyskursie dydaktycznym, wyjaśniającym, np. przedstawienie jakieś definicji, stosunki przestrzenne między elementami FOTOGRAFIE PRASOWE funkcje fotografii prasowych są niejednoznaczne i wielorakie, mogą dostarczać świadectwa opisywanych wydarzeń, zdjęcia osób mogą pokazywać, kto jest źródłem słów cytowanych w mediach, zdjęcia, które ilustrują jeden fragment wydarzenia opisywanego w prasie, mogą tworzyć kontekst wypowiedzeniowy (ilustracja w formie zdjęcia może podać parametry sytuacyjne),funkcja denotacyjna- odsyłanie do znaczenia słownikowego, funkcja konotacyjna- celem fotografii prasowej jest wzbudzenie pewnych emocji(pozytywnych lub negatywnych) w stosunku do nadawanej treści; technika polegająca na uruchomieniu afektywności odbiorcy, może być używana do manipulowania informacją. FOTOGRAFIE REKLAMOWE