PROZA LEOPOLDA BUCZKOWSKIEGO
Debiutował powieścią „Wertepy” 1947, następnie opublikował powieść „Czarny potok” 1954 i „Dorycki krużganek 1957, zbiór opowiadań „Młody poeta w zamku” 1960, powieść „Pierwsza świetność” 1966, „uroda na czasie” 1970, „Kąpiele w Lucca” 1974, „Oficer na nieszporach” 1975, „Kamień w pieluszkach” 1978. ostatnie jego książki „Wszystko jest dialogiem” 1984 i „Proza żywa” 1986.
Wyróżniającą cechą powieści Buczkowskiego jest radykalne odejście od uporządkowanej chronologicznie i przyczynowo konstrukcji fabularnej. Powieści te są jakby wizjami, zbiorami obrazów przemawiających siłą i dramatycznością kreacji.
Najlepsze spośród nich - Czarny potok i Dorycki krużganek - podejmują tematykę okupacyjną i dają obraz zagłady świata, niszczenia życia i wartości duchowych; rozbicie kompozycji podkreśla tym silniej grozę kulturowej katastrofy. Powraca w nich sceneria ziem wschodnich dawnej Rzeczypospolitej, obszar zbliżeń i konfliktów wielu kultur, języków i religii, Polaków, Żydów i Ukraińców.
W swych utworach ukazał losy wschodniogalicyjskiej wsi polsko-ukraińsko-żydowskiej, rozdzieranej przez waśnie narodowościowe i społeczne.
W zbiorze opowiadań Młody poeta w zamku (1960) dał wstrząsający obraz zagłady i terroru okresu okupacji, szczególnie eksterminacji Żydów, w nowatorskiej formie oddając rozpad form życia i literatury.
Groteska, parodia i gorzka ironia pojawia się w Kąpielach w Lucca (1974), Oficerze na nieszporach (1975), Kamieniu w pieluszkach (1978). Autobiograficzne Żywe dialogi powstały na podstawie rozmów z Buczkowskim przeprowadzonych przez Z. Trziszkę (1989).