POLITECHNIKA CZĘSTOCHOWSKA
KATEDRA FIZYKI
Ćwiczenie nr 8
Temat: Badanie charakterystyki licznika scyntylacyjnego dla promieni . Wyznaczanie zasięgu cząstek w powietrzu.
Wykonali:
I. Wstęp teoretyczny.
1) Własności promieni .
Naturalne ciała promieniotwórcze wysyłają promienie , i γ Promienie są strumieniem podwójnie zjonizowanych atomów helu (He++) niosących po dwa elementarne ładunki dodatnie (2e+).Promienie są strumieniem swobodnych elektronów wyrzucanych z jądra, a γ stanowią strumień promieniowania elektromagnetycznego o długości fali γ rzędu 10-13 m.
Charakterystyczną cechą cząstek jest ich zdolność jonizacji atomów każdego środowiska, przez które cząstki te przechodzą. Zasięg R cząstek danego pierwiastka promieniotwórczego w danym środowisku jest stały. Zasięg cząstki otrzymuje się przez ekstrapolację prostego odcinka końcowej części krzywej Bragga do jonizacji zerowej.
Przy końcu krzywej jonizacji widać typowe dla cząstki narastanie zdolności jonizacyjnej, która w maksimum jest około 2,5 razy większa niż na początku krzywej. Po osiągnięciu maksimum zdolność jonizacyjna szybko opada. Brak wzoru łączącego zasięg cząstek z ich energią (prędkością). Istnieje natomiast podane przez Geigera proste prawo empiryczne łączące średni zasięg R cząstek z ich prędkością , mianowicie
R=a2
gdzie a = 9,6 10-24, jeżeli R wyrażone jest w m, zaś w m/s.
Między stałą rozpadu a zasięgiem R cząstek istnieje następujący związek empiryczny, znany jako prawo Geigera-Nuttalla.
Log R = A log + B
gdzie A jest wspólną stałą dla wszystkich rodzin promieniotwórczych, B zaś stałą mającą inną wartość dla każdej rodziny promieniotwórczej .
Rozpatrzmy szczególny przypadek, gdy cząstki o dużej energii, np. cząstki toru C' o energii 8,8 MeV, są rozproszone na jądrach uranu, który sam jest pierwiastkiem promieniotwórczym i emituje cząstki o energii ponad dwa razy mniejszej (4,1 MeV).
Cząstki emitowane przez jądro uranu mają na zewnątrz jądra energię kinetyczną 4 MeV. Cząstki o takiej energii, rozpraszane na jądrach uranu, mogłyby zbliżyć się do jądra na odległość R1= 610-14 m, ponieważ dla tej odległości energia potencjalna cząstek w polu kulombowskim jądra wynosi właśnie E = 4 MeV. Obszar o promieniu r < 610-14m jest więc dla tych cząstek obszarem niedozwolonym. Oznaczamy przez E energię całkowitą, czyli sumę energii kinetycznej Ek i potencjalnej Uo , jaką posiadają cząstki wewnątrz jądra uranu przed emisją w rozpadzie . Zjawisko przenikania cząstek o energii 4 MeV w czasie rozpadu kolumbowskiej bariery potencjału, którą wg praw klasycznych mogłyby pokonać cząstki o energii 9 MeV i dostawania się do obszaru dozwolonego energetycznie, tzn. na odległość około 610-14 m od jądra nazywamy tzw. efektem tunelowym.
2) Oddziaływanie cząstek z materią.
Cząstki naładowane przechodząc przez materię doznają zderzeń z atomami, tj. z elektronami i jądrami atomów, w rezultacie czego zostają rozproszone i tracą część swojej energii kinetycznej. Istotną rolę odgrywają dwa rodzaje zderzeń niesprężystych:
a) zderzenia niesprężyste z zewnętrznymi elektronami atomów, powodujące jonizację atomów (tzw. hamowanie jonizacyjne),
b) zderzenia niesprężyste z jądrami połączone z wypromieniowaniem energii (tzw. promieniowanie hamowania).
Przy zderzeniu cząstek ciężkich (cząstek ) z elektronami atomu straty energii na jedno zderzenie są małe. Również zderzenie cząstki z jądrem prowadzi do małych odchyleń, a zatem straty na wypromieniowanie są małe.
Przy przejściu przez dany ośrodek naładowana cząstka traci część swojej energii kinetycznej na wzbudzenie i jonizację atomów ośrodka. Straty energii wynikające ze zderzeń cząstki z jądrem są do znikomo małe w porównaniu ze stratami energii przekazywanej elektronom. Wynika stąd że, straty energii kinetycznej cząstki w zderzeniu z jądrami są do zaniedbania. Dla dużych parametrów zderzenia energia przekazana elektronom jest mała i zaczyna być porównywalna z energią wiązania elektronów w atomie.
Według Bethego strata energii cząstki na jednostce drogi (nazywana czasem zdolnością hamującą ośrodka) wyraża się wzorem
gdzie n oznacza liczbę atomów w 1 cm3 absorbenta, Ze-ładunek jądra, I-średnią energię jonizacji, (c-prędkość światła, v-prędkość cząstki), m-masę elektronu, o-stałą dielektryczną ośrodka. Wyraz
nazywa się współczynnikiem hamowania. Strata energii cząstki na jednostce drogi jest w przybliżeniu funkcją wyrazu
Oznacza to, że strata energii cząstki nie zależy osobno od pędu p, a osobno od masy M cząstki, lecz od stosunku pędu do masy (albo energii do masy), przy czym ta zależność jest dla wszystkich cząstek jednakowa.
Zasięg cząstek wysyłanych przez naturalne pierwiastki promieniotwórcze wyraża się wzorem
R oznacza tu zasięg protonów w powietrzu w warunkach normalnych.
3) Zasada działania licznika scyntylacyjnego.
W liczniku tym wykorzystany jest aktywowany ekran siarczku cynku bombardowany pojedynczymi cząstkami wysyłający błyski świetlne zwane scyntylacjami. Posłużyły one po raz pierwszy do badań nad rozpraszaniem cząstek . W badaniach tych liczono pojedyncze scyntylacje, obserwując ekran siarczku pod mikroskopem, później zastosowano fotopowielacz do detekcji scyntylacji. Fotopowielacz zawiera fotokatodę oraz około 10 elektrod, zwanych dynodami. Między fotokatodę i ostatnią dynodę przykłada się napięcie rzędu 1000V, które jest rozdzielane na poszczególne dynody za pomocą dzielnika napięć tak, że napięcie pomiędzy sąsiednimi dynodami jest rzędu 100V.
Cząstka przechodząca przez scyntylator traci energię na jonizację, wzbudzenie i częściowo na dysocjację cząsteczek scyntylatora. Część f tej energii zamienia się na energię emitowanych przez scyntylator fotonów. Liczba fotonów wynosi n = fE/, gdzie jest średnią energią fotonu. Jedynie część fotonów osiąga fotokatodę, te które docierają do niej wybijają z niej elektrony, przy czym to wydajność tego procesu. Z całkowitej liczby powstałej fotoelektronów tylko część p (p-współczynnik zbierania fotoelektronów) dociera do pierwszej dynody. Stosunek liczby wybitych z dynody elektronów do liczby elektronów padających na dynodę nazywamy wspólczynnikiem emisji wtórnej i oznaczamy literą σ. Fotopowielacz o m-dynodach (m stopniowy) ma współczynnik wzmocnienia M = σm. Liczba elektronów, które osiągają anodę fotopowielacza, wynosi
Świecenie scyntylatora wywołane cząstką padającą spada wg. prawa eksponencjalnego tak, że liczba fotonów wysłana w czasie t po przejściu cząstki wynosi
gdzie jest czasem zaniku fluorescencji.
II. Schemat blokowy układu pomiarowego.
gdzie:
1.zasilacz wysokiego napięcia (wkładka ZWN-21)
2.przelicznik elektronowy (wkładka P-44 l)
3.licznik scyntylacyjny.
III. Tabele pomiarowe.
1) Badanie charakterystyki licznika w przedziale napięć 660-1000V.
Napięcie |
Tło |
238U+tło |
238U |
|||
|
mo |
zo |
m |
z |
m-mo |
z-zo |
[V] |
[imp.] |
[imp/s] |
[imp.] |
[imp/s] |
[imp.] |
[imp/s] |
660 |
17894 |
178,94 |
0 |
0 |
17894 |
178,94 |
675 |
47582 |
475,82 |
0 |
0 |
47582 |
475,82 |
690 |
109046 |
1090,46 |
0 |
0 |
109046 |
1090,46 |
705 |
178899 |
1788,99 |
0 |
0 |
178899 |
1788,99 |
720 |
247740 |
2477,4 |
0 |
0 |
247740 |
2477,4 |
735 |
316310 |
3163,1 |
0 |
0 |
316310 |
3163,1 |
750 |
380575 |
3805,75 |
0 |
0 |
380575 |
3805,75 |
765 |
445014 |
4450,14 |
0 |
0 |
445014 |
4450,14 |
780 |
499323 |
4993,23 |
0 |
0 |
499323 |
4993,23 |
795 |
545484 |
5454,84 |
0 |
0 |
545484 |
5454,84 |
810 |
583058 |
5830,58 |
0 |
0 |
583058 |
5830,58 |
825 |
616824 |
6168,24 |
0 |
0 |
616824 |
6168,24 |
840 |
647382 |
6473,82 |
0 |
0 |
647382 |
6473,82 |
855 |
673375 |
6733,75 |
0 |
0 |
673375 |
6733,75 |
870 |
699526 |
6995,26 |
0 |
0 |
699526 |
6995,26 |
885 |
727236 |
7272,36 |
0 |
0 |
727236 |
7272,36 |
900 |
755947 |
7559,47 |
0 |
0 |
755947 |
7559,47 |
915 |
784632 |
7846,32 |
0 |
0 |
784632 |
7846,32 |
930 |
825828 |
8258,28 |
0 |
0 |
825828 |
8258,28 |
945 |
877705 |
8777,05 |
0 |
0 |
877705 |
8777,05 |
960 |
946828 |
9468,28 |
0 |
0 |
946828 |
9468,28 |
975 |
1027927 |
10279,27 |
0 |
0 |
1027927 |
10279,27 |
990 |
1133448 |
11334,48 |
0 |
0 |
1133448 |
11334,48 |
2) Pomiar zasięgu cząstek w powietrzu.
X |
Tło |
238U+tło |
238U |
|||
|
mo |
zo |
m |
z |
m-mo |
z-zo |
[cm] |
[imp.] |
[imp./s] |
[imp.] |
[imp/s] |
[imp.] |
[imp/s] |
0 |
127942 |
2558,84 |
0 |
0 |
127942 |
2558,84 |
0,055 |
277701 |
5554,02 |
0 |
0 |
277701 |
5554,02 |
0,111 |
306638 |
6132,76 |
0 |
0 |
306638 |
6132,76 |
0,166 |
234810 |
4696,2 |
0 |
0 |
234810 |
4696,2 |
0,222 |
235269 |
4705,38 |
0 |
0 |
235269 |
4705,38 |
0,277 |
177797 |
3555,94 |
0 |
0 |
177797 |
3555,94 |
0,333 |
185988 |
3719,76 |
0 |
0 |
185988 |
3719,76 |
0,388 |
155921 |
3118,42 |
0 |
0 |
155921 |
3118,42 |
0,444 |
154550 |
3091 |
0 |
0 |
154550 |
3091 |
0,5 |
155871 |
3117,42 |
0 |
0 |
155871 |
3117,42 |
1 |
52187 |
1043,74 |
0 |
0 |
52187 |
1043,74 |
1,5 |
8034 |
160,68 |
0 |
0 |
8034 |
160,68 |
2 |
603 |
12,06 |
0 |
0 |
603 |
12,06 |
2,5 |
3 |
0,06 |
0 |
0 |
3 |
0,06 |
3 |
2 |
0,04 |
0 |
0 |
2 |
0,04 |
3,5 |
1 |
0,02 |
0 |
0 |
1 |
0,02 |
4 |
0 |
0 |
0 |
0 |
0 |
0 |
IV. Wykresy.
Up=860V
V. Uwagi i wnioski.
W powyższym ćwiczeniu badaliśmy wpływ napięcia zasilającego na liczbę zliczeń w jednostce czasu oraz wyznaczaliśmy zasięg cząstek w powietrzu.
Na podstawie wykonanych pomiarów wykonaliśmy charaktererystykę napięciowo-zliczeniową licznika scyntylacyjnego , która stanowi podstawę wyboru optymalnych warunków pracy licznika.
Napięcie pracy licznika wybiera się w połowie plateau , taki wybór spowodowany jest tym , że w obszarze plateau detektor jest najmniej wrażliwy na wahania napięcia zasilającego.
W drugiej cześci ćwiczenia wyznaczaliśmy zasięg cząstek α w powietrzu , w tym celu sporządziliśmy wykres zależności (z-zo) od odległości ( x ) preparatu od licznika. Na podstawie tej charakterystyki zaobserwować można, że przy dostatecznie dużej grubości absorbentu znajdującego się między źródłem cząstek α i detektorem żadna z cząstek (o danej energii początkowej ) nie dotrze do detektora. Minimalna grubość absorbentu powodująca całkowite pochłonięcie wiązki jest równa zasięgowi R
( w naszym przypadku R=4cm.). Znaczy to że na drodze równej tej grubości cząstki tracą całą swoją energię kinetyczną.