ROZDZIAŁ 34
DOPADNĘ WAS, MOJE ŚLICZNE…
Prawie dziesięć minut zajęło Spencer i Monie przejście na skos przez klubowy frontowy trawnik na parking, wdrapanie do ogromnego, żółtego jak taksówka Hummera Mony i wyjazd z rykiem silnika z parkingu. Spencer spojrzała na niknący w oddali imprezowy namiot Hanny. Był oświetlony jak urodzinowy tort, a wibracje muzyki można było niemal zobaczyć gołym okiem.
- To naprawdę niesamowite, co zrobiłaś, to załatwienie dla Hanny Justina Timberlake'a. - wyszeptała Spencer.
- Hanna jest moją najlepszą przyjaciółką. - odparła Mona. - Wiele przeszła. Chciałam, żeby to było coś naprawdę szczególnego.
- Kiedy byłyśmy młodsze cały czas mówiła o Justine. - mówiła dalej Spencer, kiedy w oknie mignęła stara farma, dawniej należącą do jednego z DuPont'ów, a gdzie obecnie znajdowała się restauracja. - Nie wiedziałam, że wciąż tak bardzo go lubi.
Na twarzy Mony pojawił się półuśmiech.
- Mnóstwo wiem o Hannie. Czasami myślę, że znam ją lepiej niż ona samą siebie. - rzuciła krótkie spojrzenie Spencer. - Wiesz, że dla ludzi, na których ci zależy, musisz robić dobre rzeczy, prawda?
Spencer słabo pokiwała głową, obgryzając skórki przy paznokciach. Mona zwolniła przed znakiem stopu i pogrzebała w swojej torebce wyciągając paczkę gumy. Samochód błyskawicznie wypełnił sztuczny bananowy zapach.
- Chcesz listek? - Mona zapytała Spencer odwijając pasek gumy i wpychając do ust. - Mam na jej punkcie obsesję. Podobno można ją dostać tylko w Europie, ale dziewczyna, która chodzi ze mną na historię, dała mi całą paczkę. - żuła zamyślona. Spencer odmownie machnęła ręką. Nie miała teraz nastroju na żucie gumy.
Kiedy Mona mijała Szkółkę Jeździecką Fairview Spencer mocno uderzyła się w uda.
- Nie mogę tego zrobić. - załkała. - Mona, zawróćmy. Nie mogę wydać Melissy.
Mona zerknęła na nią, po czym skręciła na parking szkółki jeździeckiej. Podjechały do miejsca dla niepełnosprawnych i Mona zatrzymała na nim Hummera.
- Okay…
- Jest moją siostrą. - Spencer wbiła pusty wzrok przed siebie. Na zewnątrz było smoliście ciemno, a w powietrzu unosił się zapach siana. W oddali usłyszała rżenie. - Czy nie powinnam próbować chronić Melissy, jeśli to zrobiła?
Mona sięgnęła do torebki i wyjęła Marlboro Light. Zaproponowała jednego Spencer, ale ta potrząsnęła głową. Kiedy Mona zapalała papierosa, Spencer obserwowała jego rozpalającą się na pomarańczowo końcówkę i kłąb dymu, najpierw krążący po kabinie Hummera, a potem wysuwający się na zewnątrz przez maleńką szczelinę u góry okna obok kierowcy.
- O czym Melissa mówiła w łazience? - zapytała cicho Mona. - Powiedziała, że po tym, co powiedziałaś jej na plaży sądziła, że doszłyście do porozumienia. Co jej powiedziałaś?
Spencer zatopiła paznokcie we wnętrzu dłoni.
- Powróciło do mnie wspomnienie z nocy, kiedy zaginęła Ali. - wyznała. - Pokłóciłyśmy się z Ali… i ją popchnęłam. Uderzyła głową o kamienną ścianę. Latami to wypierałam. - zerknęła na Monę, żeby ocenić jej reakcję, ale twarz dziewczyny była niewzruszona. - Wczoraj wygadałam się z tym przed Melissą. Musiałam komuś powiedzieć.
- Łał. - wyszeptała Mona spoglądając uważnie na Spencer. - Myślisz, że ty to zrobiłaś?
- Na pewno byłam na nią wściekła. - Spencer przycisnęła dłonie do skroni.
Mona przekręciła się na siedzeniu, wydmuchując dym nosem.
- „A” włożył do twojej torebki tamto zdjęcie Ali i Iana, tak? A jeśli „A” podrzucił także Melissie jakąś wskazówkę, żeby przekonać ją do doniesienia na ciebie? Możliwe, że Melissa właśnie wybiera się na policję.
Oczy Spencer zogromniały. Przypomniała sobie, że Melissa powiedziała, że nie łączy ich już „porozumienie”.
- Cholera. - szepnęła. - Tak myślisz?
- Nie wiem. - Mona złapała Spencer za rękę. - Uważam, że postępujesz słusznie. Ale jeśli chcesz, zawrócę i wrócimy na przyjęcie.
Spencer potarła palcami paciorki na swojej torebce. Czy to było słuszne? Wolałaby, żeby to nie ona odkryła, że Melissa jest morderczynią. Żeby ktoś inny to odkrył. Potem pomyślała, jak gnała przez klubowy namiot gorączkowo szukając Melissy. Gdzie się podziała? Co teraz robiła?
- Masz rację. - wyszeptała sucho. - To słuszna decyzja.
Mona potaknęła, zmieniła bieg i wycofała się z parkingu szkółki. Wyrzuciła przez okno niedopałek papierosa, i Spencer obserwowała malutką iskierkę wśród suchych źdźbeł trawy, kiedy odjeżdżały.
Gdy były już kawałek dalej na drodze Sidekick Spencer zapiszczał. Spencer rozsunęła zamek torebki.
- Może to Wilden. - wymruczała. Ale sms pochodził od Emily.
Hanna sobie przypomniała. Mona to „A”! Zaraz odpowiedz.
Telefon wyślizgnął się z rąk Spencer na jej kolana. Jeszcze raz przeczytała sms. I jeszcze raz. Równie dobrze słowa mogły być napisane po arabsku - Spencer kompletnie nie mogła ich zrozumieć.
Jesteś pewna? odpisała.
Tak, napisała Emily. Uciekaj. NATYCHMIAST.
Spencer wbiła wzrok w bilboard reklamujący kawę w Wawa, kamienny drogowskaz do osiedla mieszkaniowego, potem ogromny kościół w kształcie trójkąta. Starała się jak najwolniej oddychać i liczyła piątkami od jednego do stu z nadzieją, że to ją uspokoi. Mona sumiennie i uważnie patrzyła na drogę. Jej wiązana na szyi sukienka nie do końca dobrze leżała na jej klatce piersiowej. Na prawym ramieniu miała bliznę, pewnie po ospie. Wydawało się niemożliwe, żeby była za to wszystko odpowiedzialna.
- I co, to był Wilden? - zaszczebiotała Mona.
- Hm, nie. - głos Spencer był skrzekliwy i przytłumiony, jakby mówiła przez puszkę. - To była… moja mama.
Mona lekko pokiwała głową utrzymując prędkość. Telefon Spencer znowu rozbłysnął. Nadszedł kolejny sms. I jeszcze jeden, i jeszcze jeden, i jeszcze jeden. Spencer, co się dzieje? Spencer, proszę, odpowiedz. Spencer, jesteś w NIEBEZPIECZEŃSTWIE. Proszę, napisz, czy wszystko okay.
Mona uśmiechnęła się, jej kły jarzyły się w przyćmionym świetle odbijającym się od deski rozdzielczej.
- Aleś ty popularna. Co się dzieje?
- Hm, nic. - Spencer próbowała się śmiać.
Mona zerknęła na główny ekran wiadomości w komórce Spencer.
- Emily, tak? Justin się pojawił?
- Hm… - Spencer słyszalnie przełknęła ślinę, jej gardło zaczęło się zaciskać.
- Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć, co się dzieje? - uśmiech Mony wyparował.
- N-nic się nie dzieje. - wyjąkała Spencer.
- Co, to tajemnica? Nie jestem dość dobra, żeby wiedzieć? - zadrwiła Mona odrzucając za ramię pukiel włosów. Jej blada skóra świeciła w mroku.
- Oczywiście, że nie. - pisnęła Spencer. - To tylko… ja…
Dojechały do czerwonego światła. Spencer spojrzała do przodu i do tyłu, po czy powoli nacisnęła guzik otwierający drzwi Hummera. Gdy zaciskała palce na klamce, Mona chwyciła ją za drugi nadgarstek.
- Co ty wyprawiasz? - oczy Mony pałały w czerwonym świetle sygnalizacji. Wodziła wzrokiem od telefonu Spencer na jej spanikowaną twarz. Spencer widziała, jak na twarz Mony wypływa zrozumienie - to było jak obserwowanie, jak czerń i biel zmieniają się w kolory „Czarodzieju z Oz”. Wyraz twarzy Mony zmienił się ze zmieszanego w zaszokowany, a potem w… radość. Ponownie wcisnęła guzik zamykający drzwi auta. Gdy światło zmieniło się na zielone, odpaliła silnik i na skrzyżowaniu wykonała powodujący mdłości skręt w lewo i zboczyła w wyboistą, dwupasmową wiejską drogę.
Spencer patrzyła jak wskazania odometru zmieniają się z pięćdziesięciu do sześćdziesięciu i siedemdziesięciu. Mocno ścisnęła klamkę drzwi po swojej stronie.
- Gdzie jedziemy? - zapytała cichym, przerażonym głosem.
Mona spojrzała z ukosa na Spencer, na jej twarzy pojawił się złowieszczy uśmiech.
- Cierpliwość nigdy nie była twoją cnotą. - puściła do Spencer oko i posłała pocałunek. - Ale tym razem będziesz musiała po prostu poczekać i zobaczyć.
Drogomierz a. odometr - urządzenie służące do pomiaru odległości pokonanej przez jakiś obiekt. Ze względu na formę wyświetlania pomiaru drogomierz może mieć formę analogową (mechaniczną) lub elektroniczną.
Pretty Little Liars - Unbelievable Nie do wiary
1