Żyła w XIV wieku. Jako dziesięciolet­nia dziewczynka została koronowana na króla Polski.

Wszyscy kochali ją za dobre serce, jakie okazywała zwłaszcza biednym, chorym i uciśnionym. Nigdy nikomu nie odmówiła pomocy, nic więc dziwnego, że poddani nazywali ją „aniołem".

Legenda opowiada, że któregoś dnia królowa Jadwiga przyglądała się budowie kościoła Na Piasku w Krakowie. Zoba­czyła tam płaczącego robotnika. Gdy spytała, co mu dolega, odpowiedział, że jego żona jest ciężko chora, a on nie ma pieniędzy na lekarza. Wtedy królowa oparła stopę o kamień i odpięła złotą klamrę z buta. Dała ją kamieniarzowi, by ją sprzedał, a za uzyskane pieniądze sprowadził do chorej żony lekarza.

Następnego dnia uradowany robotnik zauważył, że w kamieniu, na którym królowa opierała swoją nogę, odciśnięta jest jej stopa. Robotnicy wmurowali ka­mień w ścianę świątyni.

Jaś 42 (2006) s. 15