Fanfiction

Tłumaczony przez serinde

Kiedy otworzyła mu drzwi, zobaczył pokój wypełniony teczkamii aktami z ich aktualnej sprawy. Usiadł obok niej na kanapie, gapiąc się na pliki dokumentów leżące przed nim na stoliku do kawy.
"Bones, musisz częściej opuszczać miejsce pracy."
Ona uniosła nieco głowę i stwierdziła rzeczowo "Przecież nie jestem w pracy."
Booth musiał pohamować chęć przewrócenia oczami."Chodzi mi o to że powinnaś czasami oderwać się od obowiązków. Rozerwać się, znależć czas na relaks, mieć-"
Brennan przerwała mu."A konkretnie chodzi ci o...?"
"Jest piątkowy wieczór."
"I co z tego?"
"Powinniśmy się rozerwać. To," wskazał na pliki wypełnające pokój. "to żadna rozrywka. Praca 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu nie jest dla ciebie dobra."
"Wcale tyle nie pracuję, Booth"

Zasada#1 Dokładnie dobieraj słowa. Ona naprawdę bierze wszystko dosłownie.

"To tylko wyrażenie. Nieważne. Zakładaj kurtkę." - Wziął jej okrycie z oparcia kanapy, gdzie rzuciła je bezmyślnie po przybyciu do domu, i podał jej.
Ona wzięła kurtkę, ale nie założyła jej. On tymczasem skierował się do wyjścia. Zauważywszy, że Bones za nim nie idzie, Booth się odwrócił.
"Idziesz?"
"Gdzie?"
"Na obiad. Chodźmy."
Nie jestem odpowiednio ubrana." Odpowiedziała mu, patrząc na swój lekko niedbały strój.
"Spokojnie, idziemy do Sida. Nie musisz być odszykowana jak na spacer po czerwonym dywanie."
"Nie wiem co to znaczy."

Zasada#2 Kiedy ona mówi, że nie wie co to znaczy, nie żartuje. Wytłumacz i jedź dalej.

"Wyglądsz świetnie. Chodźmy."
Poczekał aż wstanie i założy kurtkę, potem przepuścił ją przodem i zatrzasnął za nimi drzwi. Kiedy zamknęła drzwi na zamek, skierowali się na parking.
"Czy możemy jechac moim samochodem?"
Booth potrząsnął głową. "Nie."
"Dlaczego?"
"Ponieważ to ja zapraszam cię na obiad."
Brennan westchnęła z rozdrażnieniem. "Nigdy nie bierzemy mojego samochodu."
"Następnym razem." Kiedy spojrzała na niego z powątpiewaniem, dodał "Obiecuję." Kiedy dotarli do jego samochodu, Booth odwrócił się do partnerki, wyciągając kluczyki z kieszeni.
"Hej, Bones, łap." Rzucił jej kluczyki, a ona złapała je zręcznie prawą ręką.

Zasada#3 Pozwól jej prowadzić.

"Ty prowadzisz."
Spoglądała na niego przez chwilę, by upewnić się czy nie żartuje, po czym uniosła brwi i powiedziała "Dzięki."
Spędzili resztę krótkiej przejażdżki w miłej ciszy, Brennan skoncentrowana na drodze a zadumany Booth wyglądając przez okno.
Przytrzymał jej drzwi gdy wchodzili, a potem zajęli swoje zwykłe miejsca przy barze. Po porozumiewawczym skinieniu głową, Sid udał się do kuchni, by po chwili wrócić, by przyjąć ich zamówienie na drinki.
Rozmowa pomiędzy nimi toczyła się swobodnie, i choć Booth starał się utrzymać tematy nie związane z pracą, i tak się na tym skończyło. Booth zauważył ze nie ma nic przeciwko temu, tak długo jak ona nie zaczynała dyskutować o czymś zbyt obrazowo i nie wyciągała zdjęć przez które wyrzuciliby ich z lokalu na dobre. Podobał mu się sposób w jaki jej twarz rozświetlała się, a jej głos zmieniał gdzi rozmawiali o sprawach typowo naukowych i kompletnie dla niego obcych.
Rozmawiali jeszcze długo po tym jak z talerzy znikło jedzenie, a Sid Świadomie powstrzymywał się od podania m rachunku, dając im wymówkę do posiedzenia dłużej.
Gdy w końcu rachunek trafił na ladę, sięgnęli po niego jednocześnie, ale dłoń Bootha była szybsza.

Zasada#4Rycerskość jej nie przeszkadza. Przytrzymaj drzwi, zapłać rachunek. Tylko nie przesadź.

"Ja stawiam."
Zadowolona z jego uprzejmości, zabrała rękę, pozwalając mu zabrać rachunek, uśmiechnęla się do niego i naprawdę wdzięczna powiedziała "Dziękuję."
Kiedy Booth pozostawiła na ladzie odpowiednią ilość pieniędzy, pokierował swoją partnerkę do wyjścia delikatnie trzymając rekę na jej plecach i znowu przytrzymując dla niej drzwi.
Kiedy on sięgnął by otworzyć dla niej drzwi samochodu, złapała go za nadgarstek i uśmiechnęla się lekko "Mogę to zrobić sama."
Booth, lekko zawstydzony wzruszył ramionami i poszedł na miejsce pasażera.
Podczas jazdy zamienili tylko kilka słów. Gdy zatrzymali się pod mieszkaniem Brennan, Booth wysiadł by odprowadzić ją pod drzwi.
Przez chwilę bawiła sie kluczami, po czym odwróciła się do niego i zapytała "Może wejdziesz?"
Odpowiedział spokojnie "Jasne." i wszedł za nią do środka, zamykając za sobą drzwi.
Usiedli wygodnie obok siebie na kanapie, Booth swobodnie ułożył rękę z tyłu na poduszkach. Brennan przełamała nieco niezręczną ciszę.
"Więc, napijesz się czegoś?"
Pokiwał głową, ona wstała i skierowała się do kuchni.
On żartobliwym tonem zawołał za nią "Tylko tam uważaj."

Zasada#5 Nigdy, pod żadnym pozorem, nie żartuj na temat lodówki. To nigdy nie będzie dobra anegdota.

Brennan odwróciła sie gwałtownie na pięcie i wbiła w niego stalowe spojrzenie. "To nie jest śmieszne, Booth."
Jego dokuczliwy ton zniknął natychmiast, obronnie podniósł ręce. "Wiem."
Wróciła na siedzenie, zapomniawszy o drinkach. "To mnie naprawdę przeraziło."
Mimo iż nie powiedziała tego wprost, wiedział że mówi o eksplozji. "Przepraszam." Powiedział, delikatnie kładąc rękę na jej ramieniu. "Nie powinieniem o tym wspominać." Brennan przytaknęła, skrywając uczucia jakie pokazała w poprzednim zdaniu. "W porządku." Spojrzeli sobie głęboko w oczy i siedzieli przez chwilę w ciszy, zanim ona znów powiedziała "Pójdę po te drinki."
Poruszyła się by wstać,ale Booth przytrzymał mocniej swoją rękę na jej ramieniu. "Ja pójdę."
Wstał, ale mimo jego oferty, ona podążyła za nim. "To żaden problem Booth. Naprawdę."
"Bones, nie musisz mi usługiwac. Poza tym jestem ci to winien."

Zasada#6Jest uparta. Bardzo uparta. Naucz się odpuszczać.

"Jesteś moim gościem. Ja je zrobię.
Z lekkim uśmieszkiem, udał że wzdycha zirytowany i usiadł z powrotem, przepuszczając ją do kuchni. Za chwilę jej głos dobiegł go z pokoju obok.
"Masz ochotę na coś szczególnego?"
"Zaskocz mnie."
Kiedy wróciła, wręczyła mu otwarą butelkę piwa, zanim usiadła obok.
"Wiesz, to w ogóle nie jest zaskakujące."
"Starałam się."
"Naprawde nie masz tam nic bardziej niezwykłego niż piwo?" Booth niedowierzająco machnął reką w kierunku kuchni.
Potrząsnęła głową. "Nieczęsto bywam w sklepie."
"Cóż, może właśnie tam powinniśmy się wybrać na naszą następna randkę."
Szczęka Brennan lekko opadła, ale udało jej się ukryć szok. "Randka? Uważasz że to była randka?
"No wiesz, był obiad i drinki. I nie wiem jak ty, ale mi osobiście się podobało."
Prawie niezauważalny rumieniec wkradł się na jej policzki. "Było miło."
Jakoś, w trakcie wymiany tych paru zdań, zbliżyli się do siebie. Booth pochylił się do partnerki, zbliżając swoja twarz do jej.

Zasada#7 Nie rób gwłatownych ruchów ani nieprzemyślanych akcji. Nie po drodze jej z niespodziankami.

Uśmiech rozjaśnił jego twarz, gdy miękko wyszeptał "Czy byłoby w porządku, gdybym cię taraz pocałował?"
Pokiwała głową, uśmiechając sie lekko. "Myślę że tak."
Pocałunek był miękki i niewinny, zedne z nich nie było jeszcze gotowe na więcej.
Gdy się odsunęli, Booth uśmiechnął się łobuzerskoi rzucił "Następnym razem, bierzemy mój samochód."
Brennan zadowolona wróciła do ich zwykłych przekomarzań "Przecież obiecałeś!"
Jej partner wzruszył ramionami "Miałem skrzyżowane palce."
Gdy on się śmiał, ona pokręciła głową, i uderzyła go w ramię.
"Auu!"

Zasada#8 Bądź ostrzeżony: Ona uderza cholernie mocno.

Koniec

4

---