Pierwsza i Druga Księga Królewska

Księgi Królewskie należą do ksiąg historycznych (11 i 12 księga Starego Testamentu), w Biblii Hebrajskiej natomiast do zbioru Proroków Wcześniejszych. Pierwotnie jedno dzieło, zostało rozbite na dwie części przez Septuagintę, która nadała im numery 3 i 4 (gdyż 1 i 2 Księgą Królewską nazwano Księgi Samuela).
Księgi te powstały prawdopodobnie po upadku Jerozolimy w 587 r. przed Chr. jako połączenie wcześniejszych: Księgi Rządów Salomona i Księgi Królów Judy.
Księgi Królewskie omawiają dzieje królestw Judy i Izraela (przy czym rządy królów Judy opisują szczegółowo, podając okres panowania, wiek, imię i pochodzenie matki, ocenę działalności, śmierć, pogrzeb i następcę). Opowiadania o królach zostały przeplecione fragmentami mówiącymi o ostatnich dniach Dawida, o panowaniu Salomona i zbudowaniu Świątyni, o prorokach Jeroboamie, Eliaszu (zwycięstwo nad prorokami Baala, cudowne rozmnożenie mąki i oliwy w Sarepcie Sydońskiej), Elizeuszu (uzdrowienie Naamana, wskrzeszenie syna Szunemitki) i Izajaszu, o wojnach Achaba oraz odnalezieniu zwoju Prawa i reformie Jozjasza. Druga Księga kończy się opisem oblężenia i zburzenia Jerozolimy przez Babilończyków oraz uprowadzenia elity Judy, będące konsekwencją niewierności Izraelitów wobec Boga.

---