Starożytna Grecja jest to cywilizacja, która rozwijała się w południowej części Półwyspu Bałkańskiego na wyspał morza Egejskiego i Jońskiego, na wybrzeżach Azji mniejszej a z czasem w rejonach morza Śródziemnego. Starozytną Grecję uważa się za kolebkę cywilizacji zachowdniej. Dzieje Grecji starożytnej dzieli się na 6 okresów. Pierwszy przypada na ok. XIIIw. p.n.e. i jest to okres Kreteńsko Minejski. Następnie okres Homerycki (XII - VIII w. p.n.e.), Archaiczny (VIII - VI w. p.n.e. ) Klasyczny (V - IV w. p.n.e.) okres Hellenistyczny (IV - II w. p.n.e. ) oraz okres Cesarstwa (I w. p.n.e. do IV w. n.e.).
Grecja jest częścią półwyspu bałkańskiego podzieloną przez morza i góry a najwyższą grupą jest Olimp. Podzielona jest ona na trzy częsci gdzie góry stanowią bariery w komunikacji. Na terenie grecji gleby są mało urodzajne a obszar jest pełen pastwisk i lasów. W Grecji panuje klimat śródziemnomorski co powoduje bardzo upalne lata. Ludność starożytnej grecji zajmowała się głównie hodowlą zwierząt. Tereny te są bardzo bogate w zasoby naturalne takie jak srebro, marmur czy glinka.
W epoce brązu na terenach Grecji występuje Okres Kreteńsko Mykeński inaczej nazywany okresem minojsko - mykeńskim. Swoją nazwę wziął od Krety czyli wyspy, która wyznaczała styl życia dla ludności wyspialskiej, od Myken, które było głównym miastem części lądowej. Natomiast nazwa Minojski pochodzi od władcy Minosa. W okresie tym cywilizacja była na bardzo wysokim poziomie. Dbano o zdrowie i higienę, dużym osiągnięciem były kanalizacje inaczej zwane wodociagami. Na średnim poziomie znajdowała się medycyna zajmująca się lecznictwem naturalnym. Budowano bardzo pokaźne budowle. Grecy z tej epoki posiadali pismo początkowo hieroglificzne. Od około XVII w. p.n.e. znane było pismo linearne typu A nadal nie odczytane. W XIII w. p.n.e. nastąpił dalszy rozwój pisma, którego musieli się uczyć tacy ludzie jak urzędnicy. W latach 1400 - 1300 p.n.e następuje transformacja i rozwój pismienncictwa i powstaje pismo typu B, które udało się odczytać w 1953r.
W starożytnej Grecji Centrum kulturalnym było miasto Knosos, które zostało gwałtownie zniszczone co spowodowało zastój w rozwoju kultury i cywilizacji. Grecję nawiedzaly także najazdy, które również poowdowały upadek cywilizacyjny Grecji. W Starożytnej Grecji tego okresu można wyróżnić kilka plemion. Zaborczym i bezwzględnym plemieniem byli Dorowie zamieszkujący Peloponez i Kretę, niszczyli oni kulturę podbitych narodów. Wschodnią część Grecji i środkowe wybrzeże Azji mniejszej zamieszkiwali Jonowie. W środkowej częsci Grecji przebywali Eolowie. Natomiast Achajowie przybyłe z północy plemię, które wyniszczyli Dorowie. Język i alfabet wszystkich plemion był tem sam ale każde plemię miało swoją gwarę plemienną, mieli podobne wierzenia i obyczaję. Każdy grek był nazywany Hellenem, Grecja Helladą natomiast ludzie urodzeni poza grecją byli uważani za ludzi niepełnowartościowuch i nazywani barbazyńcami. Ustrój Kreteńsko - Mykeński był wspólnotą ludową z Bazyleuszem na czele. Bazyleusz był to zarządzający, człowiek najstarszy, wysoko urodzony i madry. Rządzenie ludami utrudniało ukształtowanie terenu, które powodowało, że ludność skupiała się w róznych miejscach tworząc plemiona.
Po okresie Kreteńsko - Mykeńskim nastąpił okres Homerycki. Nazwa ta pochodzi od Homera, twórcy Iliady i Odysei z któych czerpiemy wiedzę o tym okresie. Pomiędzy XII a VIIIw. P.n.e. powstają pierwsze państwa miasta czyli polis, na które składalo się duże miasto i tereny otaczające. Każde polis było samowystarczalne. Największymi państwami miastami były Ateny i Sparta. Nastąpił rozpad wspólnoty rodowej i powstały zróżnicowane grupy społeczne takie jak bogaci arystokraci, rzemieślnicy, kupcy i najuboższa grupa z nich czyli chłopi. W okresie tym ludzie dzielili się na wolnych i niewolników, którymi byli ludzie z krajów podbitych oraz tacy, którzy stracili swój majątek i niepotrafią spłacić długów. Niwolnicy byli jednak dobrze traktowani, uznawani za członka rodziny. Każdy niewolnik mógł się wykupić odpracowywując swsój dług. Liczba niewolnika jest niewielka.
Homer, od którego pochodzi nazwa epoki był najważniejszą postacią Grecji tamtych czasów. W swoich dziełach mówił o wydarzeniach historycznych. Był to czas kiedy ludzie nie umieli pisać i czytać a pieśni itp. Przekazywane były ustnie prze Aoidów czyli wędrownyvch poetów-spiewaków, którzy w ten sposób zarabiali na zycie.
Społeczeństwo Homeryckie jest społeczeństwem arystokratycznym gdzie najwyższą władzę sprawował król otoczony przez szlachetnie urodzonych wojowników. Król miał różnych doradców takich jak Gerontos czyli radę starszych, Kuroj czyli młodych wojowników, silnych, odważnych i ambitnych. Gerontos i Kuroj tworzą grupę elitarną zwaną Laos natomiast biedota będąca mięsem armatnim to Demos. W okresie Homeryckim ludzie bogacą się na wojnach lub trudniąc się korsarstwem. Napływ niewolników coraz bardziej odsuwa ludzi bogatych od pracy fizycznej.
Następnym okresem jest okres Archaiczny w którym grecy rozpoczynają podboje w celach kolonizacyjnych. Z powodu nadmiaru ludności muszą poszukiwać nowych terenów do siedlenia. W okresie tym następuje rozwój Polis. Rozwija się również rzemiosło m.in. garncartwo i tkactwo, dlatego grecy poszukujmą nowych rynków zbytu.Rozwija się również handel, rolnictwo i żegluga. Grecja w tym czasie rozwija się terytorialnie zajmuje Sycylię, Italię, część Marsylii a także dociera ona do Krymu, ujścia Dunaju oraz Dniestru. Powieksza się dystans mqaterilny pomiędzy arystokracją i rzemieślnikami a biedakami. W okresie tym zmienia się również sposób rządzenia na tyranię, jednakże konflikty wewnętrzne w polis doprowadziły do upadku tyrani i wytworzyły się dwa typy rządów. Oligarchia czyli rządy grupy arystokratów gdzie przykładem takich rządów mogła być Sparta oraz Demokracja czyli rządy ludu np. a Atenach.
Kolejny okres w dziejach Grecji to okres Klasyczny. Czas ten jest uznawany za szczytowy dla rozwoju cywilizacji. W okresie tym wojny perskie dają sposobnośc zdobywania nowych terenów, co pozwala wmocnić się pozycji Aten. Ateny narzycają Grecji model wychowania. Dominacja Aten powodowała zazdrość Sparty, która wywołała wojnę domową. Wojny te noszą nawę wojen peloponeskich i spowodowały one ogromne straty wewnątrz państwa. Sytuację tą wykorzystali Macedończycy z Aleksandrem Wielkim na czele zwani przez greków barbarzńcami, którzy podbijając Grecje odebrali jej swoją niepodległość i terytorium. Mimo wojen okres ten był czasem, w którym znacznie rozwinęła się sztuka a jej głównym ośrodkiem były Ateny. Powstały m.in. budowle na Akropolu, pierwsze kamienne teatry. Nastąpił rozwój rzeźbiarstwa i malarstwa a pod jego wpływem sztuki mozaikarskiej. Swój rozkwit przezsywała wtedy również literatura i historiografia. W IV w p.n.e. konczy się epoka Helleńska czyli epoka czystej kultury greckiej.
Okres Hellenistyczny jest okresem po podboju Grecji przez Macedończyków, którzy przejęli kulturę Grecką. Okres zapoczątkowała śmierć Aleksandra Wielkiego. Kultura grecka została wzbogacona o elementy kultury macedońskiej czyli o elementy orientalne. Nastąpiło zderzenie się kultury greckiej ze starymi cywilizacjami Wschodu. Spowodowało to powstawanie nowych nurtów filozoficznych, prądów religijnych a także rozwój nauki. W okresie tym grek nie posiada swojego terytorium, ale zachował swoją kulturę. Grecy, którzy nie musieli bronić granic nie musieli już kształcić się w sferze wojennej a mogli w incych. Nastąpiła transformacja z wojownika na człowieka wykształconego. W okresie Hellenistycznym powszechnym zjawiskiem był kult władcy. Uważano, że w królu objawia się łaska boża, która pomogła mu dojść do władzy i wywyższyła go ponad zwykłych śmiertelników. W czasie tym władców obdażano takimi przydomkami jak wileki, zbawca, zwyciezca albo niezwyciężony. W epoce tej panowali dowódcy armi, którzy za pomocą swoich zdolności dochodzili do władzy. Wygrana wojna była dowodem łaski bożej. Król musiał odnosić sukcesy.
Ostatnim okresem, który zamyka całość kultury Greckiej jest okres cesarstwa. W roku 148 p.n.e. tereny Grecji i Macedoni zostają podbite przez Rzym. Cesarstwo Rzymskie jest państwej obejmującym obnszary basenu Morza Śródziemnego. Za rok powstania cesarstwa Rzymskiego uznaje się 27 r. p.n.e. Rzymianie mają swoją własną kulturę ale cenią dorobek Greków i nie niszczą go a co więcej przenoszą go na swoją kulturę. W Państwie zaczynają jednocześnie panować dwie kultury, rzymska i grecka. Z czasem Imperium Rzymskie staje się imperium trój kulturowym wraz z rozwojem chrześcijaństwa.