Streszczenie:
Zawał móżdżku jest ważną przyczyną udaru, który często objawia się pospolitymi i nieswoistymi objawami, takimi jak zawroty głowy o typie niepewności, nudności i wymioty, niestabilność chodu i ból głowy. Dokładne rozpoznanie często opiera się na szczegółowej ocenie koordynacji, chodu i ruchów gałek ocznych pacjenta, co jest częścią badania neurologicznego, która niekiedy bywa jednak omijana lub skracana, jeżeli nie podejrzewa się konkretnie udaru móżdżku. Rozpoznanie różnicowe obejmuje wiele jednostek chorobowych, wśród których dużą część stanowią choroby pospolite i łagodne. Ponadto w TK mózgu rzadko widoczne jest wczesne stadium niedokrwienia w dole tylnym czaszki, a to właśnie TK mózgu jest najczęściej wykonywana jako pierwsze badanie obrazowe przy podejrzeniu udaru mózgu. Niepełne badanie fizykalne i obrazowe może zaowocować błędnym rozpoznaniem. Prawidłowe wczesne rozpoznanie ma zaś kluczowe znaczenie w zapobieganiu uleczalnym, lecz mogącym prowadzić do zejścia śmiertelnego powikłaniom, takim jak ucisk pnia mózgu i wodogłowie spowodowane zwężeniem dróg odpływu płynu mozgowo-rdzeniowego. Identyfikacja i leczenie we wczesnym stadium zmian naczyniowych powodujących zaburzenia może także zapobiegać późniejszemu nawrotowi udaru i poprawiać ostateczny wynik leczenia pacjentów. W niniejszym artykule omówiono obraz kliniczny zawału móżdżku, od rozpoznania i błędnego rozpoznania do monitorowania i leczenia pacjentów oraz
Zawał móżdżku
W przypadku zawału móżdżku przebiegającego z obrzękiem, który powoduje ucisk tkanki mózgowej, leczenie obejmuje wentrykulostomię, która zapobiega wodogłowiu, oraz odbarczający zabieg chirurgiczny. Takie postępowanie uważa się za leczenie z wyboru, chociaż jego uzasadnienie naukowe nie jest mocniejsze niż dla leczenia chirurgicznego złośliwego obrzęku mózgu. Śmiertelność wśród chorych z zawałem móżdżku przebiegającym z obrzękiem, który powoduje ucisk tkanki mózgowej, będących w stanie śpiączki i leczonych zachowawczo wynosi około 80%. Wykonywanie chirurgicznych zabiegów odbarczających pozwala zmniejszyć tę dużą śmiertelność do mniej niż 30%.[55,56] Podobnie jak w przypadku powodujących ucisk zawałów nadnamiotowych zabieg operacyjny należy wykonać, zanim pojawią się objawy wgłobienia. Rokowanie u chorych, którzy przeżyli, jest bardzo dobre, nawet jeżeli przed zabiegiem operacyjnym byli w stanie śpiączki. Należy jednak podkreślić, że przedstawione wyniki pochodzą z badań przeprowadzonych metodą otwartej próby, obejmujących serie nielicznych lub umiarkowanie licznych przypadków. Tylko jedno z tych badań było prospektywne,[56] pozostałe zaś w większości były retrospektywne. Nie ma wystarczających danych pochodzących z odpowiednio zaplanowanych badań klinicznych z randomizacją.
Zalecenia
|