Materiały do wykładu
Jezus jawi się zatem jako powszechny Zbawiciel: według planu Bożego wszyscy ludzie zostają odkupieni, wyzwoleni i zbawieni przez Niego. Mówi św. Paweł: «wszyscy (...) zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie» (Rz 3, 23-24). Zbawienie jest darem, który każdy może otrzymać, wyrażając z własnej woli zgodę i gotowość do współpracy.
Jako Zbawiciel powszechny, Chrystus jest jedynym Zbawicielem. Mówi to jasno Piotr: «nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni» (Dz 4, 12).
Nie można zatem dopuścić istnienia — obok Chrystusa — innych, niezależnych źródeł lub dróg zbawienia. Dlatego też w wielkich religiach, które Kościół daży szacunkiem w duchu wskazań Soboru Watykańskiego II, chrześcijanie uznają obecność zbawczych elementów, które w swym działaniu są jednak zależne od wpływu łaski Chrystusowej. Dzięki tajemniczemu działaniu Ducha Świętego, który «wieje tam, gdzie chce» (J 3, 8), religie te mogą pomóc ludziom w osiągnięciu wiecznej szczęśliwości, ale również i ta rola jest owocem odkupieńczego działania Chrystusa. Dlatego również w odniesieniu do różnych religii działa w sposób tajemniczy Chrystus Zbawiciel, który w tym dziele jednoczy ze sobą Kościół, ustanowiony «jako sakrament, czyli znak i narzędzie wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego» (Lumen gentium, 1).
Jan Paweł II. CHRYSTUS JEDYNYM ZBAWICIELEM
Audiencja generalna. 4 lutego 1998
Tak, odkrycie Chrystusa to najpiękniejsza przygoda waszego życia. Ale nie wystarczy odkryć Go tylko raz jeden. Każde bowiem odkrycie Go staje się zachętą do tego, by jeszcze bardziej Go szukać i coraz lepiej poznawać poprzez modlitwę, sakramenty, rozważanie Jego słowa, katechezę i wsłuchiwanie się w naukę Kościoła. Takie jest nasze najważniejsze zadanie. Jak dobrze rozumiał to święty Paweł, gdy pisał: "Dla mnie bowiem żyć - to Chrystus" (Flp 1, 21).
Jan. Paweł II. Orędzie Ojca Świętego Jana Pawła II do młodzieży całego świata z okazji IV Światowego Dnia Młodzieży (Santiago de Compostela 1989)
Źródło: "L Osservatore Romano" (wydanie polskie) 1988 nr 12, s. 3
Kiedy poprzez doświadczenia rosnącej jakby w przyśpieszonym tempie rodziny ludzkiej wpatrujemy się w tajemnicę Jezusa Chrystusa, coraz jaśniej rozumiemy, że u podstaw tych wszystkich dróg, jakimi zgodnie z wielką mądrością Papieża Pawła VI winien kroczyć Kościół naszych czasów, znajduje się jedna jedyna droga; droga wypróbowana poprzez stulecia, która jest zarazem drogą przyszłości. Tę przede wszystkim drogę wskazał nam Chrystus Pan, gdy — jak głosi Sobór — „On, Syn Boży, przez wcielenie swoje zjednoczył się jakoś z każdym człowiekiem”. Kościół widzi więc swoje podstawowe zadanie w tym, aby to zjednoczenie nieustannie mogło się urzeczywistniać i odnawiać. Kościół temu jednemu pragnie służyć, ażeby każdy człowiek mógł odnaleźć Chrystusa, aby Chrystus mógł z każdym iść przez życie mocą tej prawdy o człowieku i o świecie, która zawiera się w Tajemnicy Wcielenia i Odkupienia, mocą tej miłości, jaka z niej promieniuje. Na tle narastających w dziejach procesów, które w naszej epoce w szczególny sposób zdają się owocować, w obrębie różnych systemów, światopoglądów, ustrojów, Jezus Chrystus staje się jak gdyby na nowo obecny — wbrew wszystkim pozorom Jego nieobecności, wbrew wszystkim ograniczeniom instytucjonalnej obecności i działalności Kościoła — Jezus Chrystus staje się obecny mocą tej prawdy i miłości, która w Nim wyraziła się w jedynej i niepowtarzalnej pełni, chociaż Jego życie na ziemi było krótkie, a działalność publiczna jeszcze o wiele krótsza.
RH 13
„Jezus jest moim Panem i Zbawicielem!”. To wyznanie rodzi się z osobistego spotkania z Jezusem. Jest to fundament, od którego się zaczyna twoja droga. Jeśli wyznasz tę prawdę ustami, a w sercu uwierzysz, że Jezus zmartwychwstał - dostąpisz zbawienia (Rz 10,8-10). Przyjmij sercem zmartwychwstanie Jezusa: Chrystus nie jest „światopoglądem”, „treścią teologiczną”, „przekonaniem”, „tym w co wierzysz”, ale Osobą, która żyje. Jest Kimś, do kogo możesz się zwrócić, On słyszy cię i odpowiada na twoje wezwanie. U początku swojej drogi potrzebujesz wyznać słowami wobec braci i sióstr: ”Jezus jest moim Panem i Zbawicielem. Oddaję Mu całego siebie. On jest Panem mojego domu, mojej pracy, rodziny i wszystkiego, co posiadam. Ogłaszam Go Panem całego mojego życia”.
Kiedy wyznałeś Jezusa swoim Panem i Zbawicielem, On bardzo poważnie przyjął twoje słowa. Jest zawsze wierny przymierzu, które zawarł z tobą. To wyznanie, w pełni świadome i dobrowolne, w wieku dojrzałym, jest twoim potwierdzeniem i zgodą na sakrament chrztu świętego, który otrzymałeś jako niemowlę (lub poprzedziło twój chrzest, jeśli przyjmowałeś go jako dorosły). Wtedy uczynili to twoi rodzice, wyznając - w twoim imieniu - wiarę. Teraz, wraz z tym wyznaniem, przejmujesz dziedzictwo wiary.
Za tym wyznaniem niech idzie twoje serce. Daj prawo Jezusowi, by ingerował w twoje życie, upominał się o ciebie, prowadził cię drogą, która może ci się wydawać trudna i z której możesz być niezadowolony. Wiara jest nie tyle naginaniem intelektu do pewnej prawdy, ale podporządkowaniem swojego życia Chrystusowi. On będzie przemieniał twoje życie, jeśli Mu na to pozwolisz. Jezus nie niszczy przy tym twojej wolności. Każdą łaskę, jakiej chce ci udzielić, poprzedza wejrzeniem w głąb twojego serca, z pokornym pytaniem, czy się zgadzasz. Dlatego za prawdą wyznawanych słów winna iść prawda twojego serca, wewnętrzna zgoda na to, by Chrystus rzeczywiście stał się Panem twojego życia.
Źródło: http://emmanuel.pl/wspolnota/zasady/jezus.htm [03.11.2012 r.]