al. Marcin Miczkuła

IV NTK

Wawrzyn zwyczajny

Laurus nobilis

Nazwa łacińska pochodzi od słów luo, lavo co oznacza funkcje związane z oczyszczeniem. Jego występowanie w Biblii jest wątpliwe, lecz nie przypuszcza się, aby autorzy biblijni je pominęli ze względu na częste występowanie tego krzewu na górze Karmel. Tłumacze hebrajskie słowo oren często oddają przez laur, lecz nie jest to pewne tłumaczenie. Laur od najdawniejszych czasów był drzewem bogów, odstraszał wszystko co niesie ze sobą rozkład i zgniliznę. Wawrzyn także był drzewem pokuty. Używany był jako środek do oczyszczania ludzi.

Laur jest związany także z natchnieniem poetyckim, wawrzynem otoczona była świątynia Apollina. Uważany był także za symbol przepowiadania, wieszczka w Delfach zasiadała na trójnogu oplecionym wawrzynem, a przed wyrocznią żuła liście laurowe. W starożytnej Grecji gałązki wawrzynu były symbolem obecności boga. Wieniec laurowy jest symbolem zwycięstwa, ponieważ wręczany był zwycięzcom oraz tym, którzy wyróżniali się w dziedzinie wiedzy i sztuki. Wawrzyn był używany przez posłańców dobrych nowin. Palono go także podczas burz, ponieważ prawdopodobnie chronił przed piorunami. W starożytnym Rzymie jest używany jako symbol zwycięstwa.

W ikonografii chrześcijańskiej przedstawiany od starożytności; laur znajduje się na ściennych malowidłach w katakumbach św. Kaliksta przy monografie Chrystusa jako symbol zwycięstwa i nieprzemijalności. Wawrzyn został umieszczony w herbach zakonu bazylianów i urszulanek czarnych.

Wawrzyn to krzew lub małe drzewo o czarnej korze, liściach eliptycznych, szerokolancetowatych, liście są wieczniezielone i skórzane oraz posiadają specyficzny aromat. Wawrzyn pochodzi z Azji Mniejszej i Półwyspu Bałkańskiego.

Źródło rysunku: http://pl.wikipedia.org/wiki/Wawrzyn_szlachetny

Tamaryszek mannowy

Tamarix mannifera

Rdz 21,33: Abraham zasadził potem tamaryszki w Beerszeba; tam też [uroczyście] wzywał Imienia Jahwe, Wiekuistego Boga.

1 Sm 22,6: Saul dowiedział się, że znaleziono Dawida i ludzi, którzy z nim byli. Saul siedział właśnie w Giba pod tamaryszkiem, na podwyższeniu, z włócznią (swą) w ręce, w otoczeniu wszystkich swych sług.

1 Sm 31,11-13: Kiedy mieszkańcy Jabesz-Gilead usłyszeli o tym, co Filistyni uczynili z Saulem, zebrali się wszyscy zdolni do walki mężczyźni, szli przez całą noc, zdjęli ciało Saula i ciała jego synów z murów Bet-Szean i powróciwszy do Jabesz, tam je spalili. Potem zebrali ich kości i pogrzebali pod tamaryszkiem w Jabesz; [następnie] pościli przez siedem dni.

Jr 48,6: Uchodźcie! Ratujcie swe życie, bądźcie jak jałowiec na pustyni!

(Biblia Tysiąclecia: Uciekajcie! Ratujcie swe życie! Stańcie się jak tamaryszek na pustyni)

Służy do zagospodarowywania słabych gleb. Ma rózgowate pędy o drobnych łuskowatych liściach. Kwiaty są małe, zebrane w duże szczytowe wiechy. Krzewy te są suchoroślami, przystosowanymi do życia w środowisku suchym, co charakteryzuje się silną redukcją liści, głębokim systemem korzeniowym i woskowym nalotem liści.

Występuje na Półwyspie Synajskim. Nakłuwany na wiosnę przez owady podobne do mszyc (Cocus mannipardus), wydziela słodką ciecz, tężejącą na powietrzu w postaci białych kuleczek, ta wydzielina sprzedawana jest pod nazwą man.

W Biblii nie jest wyjaśnione, czy sadzenie tamaryszka miało charakter kultyczny, lecz można wnioskować, że tak, ponieważ Abraham w miejscu zasadzenia tamaryszków wzywał imienia Pana. W Biblii tamaryszek związany jest także z postacią Saula i jego rodziny. Poza Biblią tamaryszek wymieniają Koran i religijne teksty egipskie.

Źródło zdjęcia: http://www.cauldronofannwn.com/apothecary/herbs/herbt.html

Bibliografia:

1. Atlas roślin biblijnych.

2. Forstner D., Świat symboliki chrześcijańskiej, Warszawa 1990.

3. Pick J., W świecie Biblii. Flora, Pelplin 1988.

4. Seneta W., Dendrologia, Warszawa 1973.

Cytaty Pisma św. z Biblii Poznańskiej

---