Narodziny integracji europejskiej Tragiczne doświadczenia II wojny światowej sprawiły, iż proces unifikacji kontynentu europejskiego może być jedynym skutecznym środkiem przeciwdziałania konfliktom zbrojnym. W tym czasie i kontekście pojawiła się myśl stworzenia struktury, która umożliwiłaby kierowanie przemysłem węglowym w Europie. Wybór tego właśnie sektora gospodarki nie był przypadkowy: kontrola nad bazą surowcową przemysłu ciężkiego stawała się niejednokrotnie zaczynem konfliktów zbrojnych w Europie. Ideę tę rozwinął francuski polityk Jean Monnet (1888-1979), były wysoki urzędnik działającej w okresie międzywojennym Ligi Narodów. Świadomy niedoskonałości tej organizacji, wiedział, że po II wojnie światowej współpraca europejska powinna opierać się na strukturze organów nie podlegających władzy poszczególnych rządów. Zainspirowany tymi poglądami francuski minister spraw zagranicznych Robert Schuman ogłosił 9 maja 1950 roku deklarację, która stała się podstawą Planu Schumana, uchodzącego za oficjalny początek historii Wspólnot Europejskich.
Inicjatywy przedstawione w Planie Schumana spotkały się z pozytywnym przyjęciem sześciu rządów europejskich: Francji, Niemieckiej Republiki Federalnej, Belgii, Holandii, Luksemburga i Włoch. Stały się one podstawą wszczęcia negocjacji przez sześć wymienionych państw, które doprowadziły do podpisania, w dniu 18 kwietnia 1951 roku, Traktatu Paryskiego ustanawiającego Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (EWWiS). Traktat ten wszedł w życie 25 lipca 1952 roku. TRAKTAT PARYSKI Według Traktatu Paryskiego, do głównych zadań Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali należy racjonalizacja produkcji oraz dystrybucji w ramach wspólnego rynku węgla, stali i żelaza. Składający się z preambuły i 100 artykułów Traktat Paryski określił podstawowe zasady współpracy między państwami członkowskimi, które opierają się na czterech zakazach:
Traktat ustanowił ponadpaństwową strukturę organizacyjną Wspólnoty. Jej organami odtąd były:
Ponieważ Traktat o EWWiS podpisano na 50 lat od momentu wejścia w życie, wygaśnie on w dniu 23 lipca 2002 roku. Wolą państw członkowskich jest nieprzedłużanie czasu jego obowiązywania i włączenie treści tego aktu w ramy Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej. Zachęcone sukcesami EWWiS, państwa członkowskie nie ustawały w poszukiwaniu nowych formuł integracyjnych. Jednak nie wszystkie z nich doszły do skutku. Nie ziściły się, między innymi, plany wojskowego zintegrowania państw członkowskich w ramach Europejskiej Wspólnoty Obronnej (EWO), zainicjowane w lutym 1951 roku, ani nieco późniejsze plany politycznego zintegrowania poprzez powołanie Europejskiej Wspólnoty Politycznej (EWP). Projekt Traktatu o EWP został przyjęty w 1953 roku, lecz nie został on ratyfikowany przez Francję. Tak więc zarówno sukcesy, jak i porażki, które zdeterminowały proces integracji, doprowadziły z jednej strony do rezygnacji z integracji politycznej i wojskowej, z drugiej zaś do zacieśnienia współpracy państw członkowskich w kolejnych dziedzinach gospodarki. W dniach 1-2 czerwca 1955 roku w Messynie odbyło się spotkanie ministrów spraw zagranicznych państw członkowskich EWWiS. Podjęto tam decyzję o poszerzeniu zakresu materialnego integracji gospodarczej poprzez utworzenie nowych wspólnot (tzw. rezolucja z Messyny). Na konferencji powołano komitet międzyrządowy pod kierownictwem ministra spraw zagranicznych Belgii Paula-Henriego Spaaka, który zajął się opracowaniem koncepcji stworzenia integracji sektorowej w dziedzinie energii atomowej oraz wzmocnienia współpracy gospodarczej mającej doprowadzić do powstania wspólnego rynku. Efektem prac był tzw. Raport Spaaka z 1956 roku, który stał się podstawą negocjacji zmierzających do opracowania nowych traktatów integracyjnych.
W dniu 25 marca 1957 roku w Rzymie sześć państw członkowskich należących do EWWiS podpisało Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą (EWG) oraz Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (EURATOM). Oba Traktaty Rzymskie weszły w życie 1 stycznia 1958 roku. TRAKTATY RZYMSKIE Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, liczący w wersji oryginalnej 248 artykułów, wyposażył Wspólnotę w osobowość prawną, umożliwiając jej podejmowanie działań zarówno w sferze prawa krajowego państw członkowskich, jak i na arenie międzynarodowej. Ponadto, w odróżnieniu od Traktatu Paryskiego mającego obowiązywać przez 50 lat, Traktat o EWG został zawarty na czas nieokreślony, co sprawia, że utworzenie Wspólnoty i przeniesienie na nią praw suwerennych jej członków jest nieodwołalne i nieograniczone czasowo. Głównymi celami przyświecającymi sygnatariuszom Traktatu było:
Stworzenie wspólnego rynku dla wszystkich towarów i usług, nie zaś tylko dla wyselekcjonowanych sektorów gospodarki, stało się odtąd podstawowym zadaniem ekonomicznym i politycznym. Traktat o EWG postulował w tym celu potrzebę stopniowego znoszenia wszelkich barier i ograniczeń dotychczas dzielących rynki sześciu państw członkowskich, tak aby ostatecznie wprowadzić wspólną taryfę celną i ustanowić Unię Celną (co nastąpiło 1 lipca 1968 roku). Traktat o EWG wprowadził ponadto cztery podstawowe swobody mające za zadanie zwiększenie elastyczności funkcjonowania Wspólnoty. Były to:
Traktat przewidywał realizację celów Wspólnoty przez, między innymi:
Traktat ustanowił cztery instytucje Wspólnoty:
Funkcje pomocnicze miały ponadto pełnić Komitet Gospodarczy i Społeczny (ECOSOC) oraz Trybunał Obrachunkowy. Drugi z Traktatów Rzymskich ustanawiający EURATOM, w przeciwieństwie do Traktatu o EWG, regulował wyłącznie problematykę jednego specyficznego sektora - produkcji i eksploatacji energii atomowej. Traktat ten, liczący 225 artykułów, został zawarty na czas nieokreślony, zaś głównym jego zadaniem było zapewnienie szybkiego wzrostu przemysłu nuklearnego i tym samym ukształtowanie wspólnego rynku energii atomowej. Cel ten miał być wspierany przez rozwój badań, ujednolicenie norm bezpieczeństwa oraz ułatwianie inwestycji służących rozwojowi energetyki jądrowej we Wspólnocie. Traktat o EURATOMIE przewidział powołanie odrębnych struktur organizacyjnych, odzwierciedlających układ instytucjonalny zaproponowany przez Traktat o EWG.
Od chwili wejścia w życie Traktatów Rzymskich funkcjonowały równolegle trzy wzajemnie powiązane Wspólnoty: EWWiS, EWG i EURATOM. Utrzymywanie olbrzymiego aparatu administracyjnego, powielanego w strukturze i odrębnego dla każdej ze Wspólnot nie było właściwym rozwiązaniem, dlatego też, wraz z podpisaniem Traktatów Rzymskich, przeprowadzono fuzję niektórych instytucji Wspólnot, mianowicie Zgromadzeń Parlamentarnych i Trybunałów Sprawiedliwości. W konsekwencji pojawił się jednolity Parlament Europejski (ta nazwa obowiązywała od 1962 roku) i wspólny dla wszystkich trzech organizacji Trybunał Sprawiedliwości. Fuzja pozostałych instytucji nastąpiła w momencie podpisania Układu o Fuzji w dniu 8 kwietnia 1965 roku. Na mocy tego Traktatu utworzono jednolitą Radę Ministrów Wspólnot i jednolitą Komisję Europejską. JEDNOLITY AKT EUROPEJSKI Rozwój terytorialny Wspólnot oraz materialne postępy w procesie integracji sprawiły, iż od połowy lat 80-tych, pilnym zadaniem stała się rewizja struktur i celów współpracy między państwami członkowskimi. W maju 1985 roku Konferencja w Mediolanie formalnie rozpoczęła cykl negocjacji nad zmianami podstaw funkcjonowania Wspólnot oraz nad przygotowaniem nowego traktatu o współpracy politycznej i bezpieczeństwie europejskim. Dyskusja trwała do lutego 1986 roku. Pomimo panującej zbieżności poglądów wśród uczestników rozmów, nie zwyciężyły odważniejsze projekty konstrukcji przyszłej Unii. Wobec tego, skupiono się na budowaniu realnych podstaw dla osiągnięcia tego celu w przyszłości. Realnym efektem negocjacji stał się Jednolity Akt Europejski, podpisany w Luksemburgu 17 lutego 1986 roku i w Hadze 28 lutego tego samego roku. Akt wszedł w życie 1 lipca 1987 roku. Jednolity Akt Europejski to Traktat stosunkowo krótki, liczy zaledwie 34 artykuły. Stanowi on jednak najbardziej istotny dokument prawny o charakterze konstytucyjnym od czasu powołania Wspólnot. Znaczący jest fakt, że już w artykule 1 dokumentu, jego sygnatariusze dają wyraz swej zdecydowanej woli przekształcania całości łączących ich stosunków w Unię Europejską. Jednolity Akt Europejski daje ponadto wyraz ideologii leżącej u podstaw systemów politycznych państw członkowskich. Deklaruje on:
Ponadto, na podstawie Jednolitego Aktu Europejskiego został rozwinięty i zmodyfikowany system prawa Wspólnot poprzez:
TRAKTAT O UNII EUROPEJSKIEJ Jednolity Akt Europejski stał się nowym impulsem do pogłębiania więzi integracyjnych, które miały w rezultacie doprowadzić do stworzenia Unii Europejskiej. Po przeprowadzeniu wstępnej debaty, podjęto decyzję o zorganizowaniu szeregu równoległych konferencji międzyrządowych dotyczących przede wszystkim podstawowych założeń Unii Gospodarczej i Walutowej oraz Unii Politycznej. Pierwsze dwie konferencje rozpoczęły swe obrady w Rzymie 15 grudnia 1990 roku. Negocjacje przygotowawcze wyraźnie pokazały, że nie da się zrealizować koncepcji Unii bez wzajemnych ustępstw i kompromisów ze strony państw członkowskich. Wyrazem takich ustępstw i kompromisów stał się Traktat o Unii Europejskiej podpisany w Maastricht 7 lutego 1992 roku. Traktat ostatecznie wszedł w życie po jego ratyfikowaniu przez wszystkie państwa członkowskie w dniu 1 listopada 1993 roku. . Deklaruje on:
Konstrukcja Traktatu z Maastricht opiera się na trójczłonowej strukturze tematycznej, podzielonej na "filary". Pierwszy filar tworzą przepisy powiększające zakres kompetencji już istniejących Wspólnot Europejskich. Drugi filar stanowią postanowienia dotyczące Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, zaś trzeci filar obejmuje postanowienia dotyczące koordynowania polityk w ramach wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych. TRAKTAT AMSTERDAMSKI Mimo głębokich zmian jakie wprowadzono w Maastricht wiele kwestii pozostało otwartych lub niesprecyzowanych. Sam Traktat o Unii Europejskiej przewidywał wyraźnie konieczność zwołania kolejnej konferencji międzyrządowej w 1996 roku (Maastricht 2), chociaż nie ustalał dokładnie problematyki, którą miałaby się ona zająć. Spotkanie inauguracyjne konferencji odbyło się 29 marca 1996 roku w Turynie. Zasadnicze rozbieżności między państwami członkowskimi doprowadziły do przyjęcia projektu nowelizacji Traktatów Założycielskich Wspólnot oraz Unii Europejskiej dopiero 17 czerwca 1997 roku, podczas szczytu Rady Europejskiej w Amsterdamie. Ostateczny tekst Traktatu zaaprobowano 2 października 1997 roku. Po zakończeniu trwającej ponad półtora roku procedury ratyfikacyjnej Traktat wszedł ostatecznie w życie w dniu 1 maja 1999 roku. Traktat Amsterdamski, liczący 11 artykułów, odwołuje się do struktury trzech filarów Unii, zmieniając nieco ich zawartość. Na przykład pewne kwestie dotyczące polityki imigracyjnej i azylowej zostały przesunięte z filara trzeciego do filara pierwszego, i tym samym poddane jurysdykcji Trybunału Sprawiedliwości. Jednakże oczekiwania, które łączono z tym Traktatem zostały, pod wieloma względami, niespełnione. Przede wszystkim nie zdołano wypracować kompromisu co do reform instytucjonalnych, jak również struktur decyzyjnych w Unii. Dotyczyło to zwłaszcza kwestii:
Stosunkowo niewielkie zmiany instytucjonalne zmodyfikowały jedynie zakres uprawnień Parlamentu Europejskiego oraz wzmocniły pozycję Przewodniczącego Komisji Europejskiej. Przewidziano również powołanie Wysokiego Przedstawiciela do Spraw Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, pełniącego jednocześnie obowiązki Sekretarza Rady UE. Niemniej jednak, szczyt Amsterdamski wskazał główne kierunki dalszych reform Unii, które miały się skupić na zagadnieniach dotyczących:
TRAKTAT NICEJSKI Wobec pewnych niedostatków Traktatu Amsterdamskiego, kwestie koniecznej reformy instytucjonalnej stały się głównym priorytetem państw członkowskich. Ponadto, należało również sformalizować zamiar rozszerzenia Unii Europejskiej. W związku z tymi postulatami, Komisja Europejska przedstawiła na szczycie Rady Europejskiej w Luksemburgu, w dniu 13 grudnia 1997 roku, dokument zwany Agendą 2000. Określa on strategię wzmocnienia Unii Europejskiej w kontekście rozszerzenia, a ponadto, zakłada przeprowadzenie reformy systemów zatrudnienia, wspólnej polityki rolnej i instytucji Unii. Dodatkowo, Agenda 2000 podkreśliła konieczność rozwoju badań naukowych, społeczeństwa informacyjnego i skutecznej ochrony środowiska naturalnego. Po wielu sporach i dyskusjach, Agenda 2000 została ostatecznie zaaprobowana przez Radę Europejską na szczycie w Berlinie w dniach 24 - 25 marca 1999 roku. Z kolei na szczycie w Kolonii, który odbył się 4 czerwca 1999 roku, ustalono, iż nowa konferencja międzyrządowa poświęcona kwestiom instytucjonalnym odbędzie się w roku 2000. Seria konferencji międzyrządowych rozpoczęła się w dniu 14 lutego 2000 roku pod patronatem prezydencji portugalskiej, a dalsze przygotowania prowadzono pod nadzorem prezydencji francuskiej. Doprowadziły one do szczytu Rady Europejskiej w Nicei, w dniach 7 - 11 grudnia 2000 roku, gdzie został ostatecznie zatwierdzony tekst nowego Traktatu. Traktat Nicejski, podobnie jak Traktat Amsterdamski, jest serią zmian nowelizujących Traktat z Maastricht oraz Traktat o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej. Poprawki wniesione do istniejących Traktatów dotyczą między innymi:
Poza poprawkami do poszczególnych artykułów poprzednich Traktatów, podjęto również nowe postanowienia dotyczące ściślejszej współpracy pomiędzy państwami członkowskimi. Większość zmian jest wynikiem rozszerzenia zakresu decyzji podejmowanych przy zastosowaniu większości kwalifikowanej. Zmiany te dotyczą funkcjonowania Parlamentu Europejskiego, Komisji Europejskiej, Trybunału Obrachunkowego, Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów. W sposób zasadniczy zmodyfikowano przede wszystkim zasady funkcjonowania Trybunału Sprawiedliwości i Sądu Pierwszej Instancji. Zmiany te nie są bezpośrednio uzależnione od faktu rozszerzenia Unii Europejskiej i staną się obowiązujące wraz z wejściem w życie Traktatu Nicejskiego. Ponadto, szczyt Nicejski przedstawił rozwiązania powiązane wprost z perspektywą przyjęcia nowych członków do Unii Europejskiej. Dotyczą one przede wszystkim procedur głosowania i podziału wpływów w poszczególnych instytucjach rozszerzonej Unii. Na przykład, zmiana w ważeniu głosów w Radzie UE spowodowała przyznanie Polsce takiej samej liczby głosów, którą dysponować będzie Hiszpania (27), sytuując Polskę w gronie sześciu największych państw członkowskich, mających zasadniczy wpływ na decyzje podejmowane w ramach Rady UE. |
|
UKŁAD O FUZJI (ang.: MERGER TREATY)
układ podpisany 8 kwietnia 1965 roku, w myśl którego ujednoliceniu uległy instytucje Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej oraz Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej. Na mocy układu powstała wspólna Rada Ministrów i wspólna Komisja Europejska. Wcześniej, na mocy umowy, która weszła w życie 1 stycznia 1958 roku, doszło do połączenia Zgromadzeń Parlamentarnych oraz Trybunałów Sprawiedliwości, w wyniku czego powstało Europejskie Zgromadzenie Parlamentarne (przekształcone w 1962 roku w Parlament Europejski) oraz Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich. Na mocy umowy powołano również wspólny Komitet Ekonomiczno - Społeczny. Jednakże dopiero Układ o Fuzji spowodował, że odrębne instytucjonalnie Wspólnoty zyskały spójność instytucjonalną oraz wspólny budżet. Układ o fuzji wszedł w życie 1 lipca 1967 roku i od tego czasu można mówić o Wspólnotach Europejskich jako jednej instytucji. Wcześniej państwa członkowskie funkcjonowały najczęściej pod nazwą EWG lub dwóch pozostałych Wspólnot (EWWiS, Euratom). Traktat o Unii Europejskiej (Traktat z Maastricht), który wszedł w życie 1 listopada 1993 roku, stworzył Unię Europejską z trójfilarową strukturą. Wspólnoty Europejskie stanowią Filar I Unii Europejskiej.
RAPORT SPAAKA
raport przedstawiony w 1956 roku ministrom spraw zagranicznych państw członkowskich Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali rekomendujący stworzenie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej oraz Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej, który stał się podstawą Traktatów Rzymskich podpisanych 25 marca 1957 roku. Raport był sporządzony na zlecenie Rady Europejskiej w Messynie w 1955 roku, a jego realizacja została powierzona ministrowi spraw zagranicznych Belgii Paul - Henri Spaakowi.
FILAR II
działalność państw członkowskich Unii Europejskiej w dziedzinie Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa. Działalność ta nie ma charakteru integracyjnego, lecz jest współpracą międzyrządową. Rada Europejska ustala polityczne wytyczne co do działalności UE w filarze II. WPZiB powstała z Europejskiej Współpracy Politycznej państw członkowskich Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej włączonej do zapisów traktatowych przez Jednolity Akt Europejski w 1987 roku. Została poszerzona o aspekty obronne poprzez zapis w artykule J.4 Traktatu o Unii Europejskiej odnoszący się do możliwości stworzenia w przyszłości wspólnej europejskiej polityki obronnej oraz czyniący z Unii Zachodnioeuropejskiej integralną część rozwoju UE.
Filar drugi - Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa
Główną funkcją Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa jest wzmocnienie tożsamości Europy i jej niezależności, co z kolei ma sprzyjać promowaniu pokoju, bezpieczeństwa i postępu na tym kontynencie i na świecie. Konkretne cele Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa zostały wymienione w artykule 11 Traktatu z Maastricht i są to:
* ochrona wspólnych wartości, podstawowych interesów, niezależności i integralności Unii, zgodnie z zasadami Karty Narodów Zjednoczonych; * umacnianie bezpieczeństwa Unii i jej państw członkowskich; * utrzymanie pokoju i umacnianie bezpieczeństwa międzynarodowego; * popieranie współpracy międzynarodowej; * rozwijanie i umacnianie demokracji oraz rządów prawa, jak również poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności.
Traktat Amsterdamski powierzył dodatkowe obowiązki Sekretarzowi Generalnemu Rady UE, od wejścia w życie Traktatu pełni jednocześnie funkcję Wysokiego Przedstawiciela do Spraw Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa. W sprawach podlegających drugiemu filarowi, pomaga on Radzie UE i przyczynia się do formułowania, opracowania i wykonania decyzji politycznych, a w stosownych przypadkach prowadzi dialog polityczny z podmiotami trzecimi. Pierwszy Wysoki Przedstawiciel został powołany przez Radę Europejską na szczycie w Kolonii, który odbył się w czerwcu 1999 r. - został nim były Sekretarz Generalny NATO, Javier Solana
PREZYDENCJA
przewodnictwo posiedzeń Rady Europejskiej i Rady Unii Europejskiej (Rady Ministrów UE) sprawowane przez państwa członkowskie kolejno w systemie rotacyjnym przez pół roku. Do 1995 roku stosowano system rotacji alfabetycznej. Następnie zrezygnowano z systemu alfabetycznego i ustalono do roku 2002 następującą kolejność przewodnictwa: 1997 - Holandia, Luksemburg; 1998 - Wielka Brytania, Austria; 1999 - Niemcy, Finlandia; 2000 - Portugalia, Francja; 2001 - Szwecja, Belgia; 2002 - Hiszpania, Dania. Zbiega się to z kolejnością sprawowania Prezydencji w Unii Zachodnioeuropejskiej. Najistotniejszym zadaniem państwa sprawującego Prezydencję jest mediacja i poszukiwanie kompromisu w razie konfliktu interesów między państwami członkowskimi. Prezydencja organizuje pracę obu Rad, ustala półroczną agendę i dzienny porządek obrad, co ma bardzo duży wpływ na pracę UE.
PIERWSZE ROZSZERZENIE - ROK 1973
W trakcie prac nad powołaniem Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG) Wielka Brytania była zainteresowana utworzeniem luźniejszej formy współpracy gospodarczej. Brytyjczycy obawiali się zarówno ograniczenia praw suwerennych, jak i osłabienia zarówno więzi z państwami zrzeszonymi w brytyjskiej Wspólnocie Narodów oraz tzw. "specjalnych stosunków" ze Stanami Zjednoczonymi. Zaproponowali więc utworzenie strefy wolnego handlu, w ramach której zniesione zostałyby cła, ale każdy z członków zachowałby pełną swobodę utrzymywania stosunków handlowych z krajami trzecimi. Propozycja ta nie zadowoliła jednak "szóstki", dążącej do ściślejszej integracji w ramach tworzonej Wspólnoty. W związku z tym w 1960 roku Wielka Brytania powołała wraz z kilkoma państwami nie należącymi do EWG Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu (EFTA), w skład którego weszły: Austria, Dania, Norwegia, Portugalia, Szwajcaria i Szwecja.
Wbrew oczekiwaniom Wielkiej Brytanii, członkostwo w EFTA nie wpłynęło znacząco na umocnienie pozycji Londynu na arenie międzynarodowej ani nie zapobiegło spowalnianiu wzrostu gospodarczego. Sukces EWG oznaczał dla państw pozostających poza tą strukturą groźbę izolacji w Europie i utratę wpływu na rozwój sytuacji na kontynencie, a także zmniejszenie konkurencyjności ich towarów na jednoczącym się rynku.
Już w połowie 1961 roku dwa państwa EFTA (Dania i Wielka Brytania) oraz Irlandia złożyły wnioski o przyjęcie do Wspólnot Europejskich. W 1962 roku do grupy kandydatów do pierwszego rozszerzenia dołączyła Norwegia.
Jednak proces integracji został wstrzymany w styczniu 1963 roku z powodu sprzeciwu Francji. Francuskie veto motywowane było częściowo względami gospodarczymi, lecz decydującą rolę odegrały kwestie natury politycznej. Zdaniem Charlesa de Gaulle'a, przystąpienie Wielkiej Brytanii do EWG spowodowałoby bowiem zasadniczą zmianę układu sił wewnątrz Wspólnoty i osłabienie nie tylko pozycji Francji w jej obrębie, ale także spójności i efektywności działania EWG.
Wraz z odrzuceniem wniosku o członkostwo Wielkiej Brytanii we Wspólnotach w 1963 roku, zawieszono negocjacje również z pozostałymi kandydatami. Rokowania wznowiono dopiero po rezygnacji Charlesa De Gaulle'a ze stanowiska prezydenta Francji.
W 1967 roku Wielka Brytania wznowiła starania o członkostwo w EWG, jednak proces poszerzenia tej struktury został ponownie zablokowany przez Francję. Dopiero w grudniu 1969 roku podczas konferencji szefów państw i rządów krajów członkowskich EWG w Hadze wyrażono warunkową zgodę na wznowienie rokowań z Wielką Brytanią. Rozpoczęte w 1970 roku negocjacje doprowadziły do osiągnięcia porozumienia.
Negocjacje członkowskie wznowiły także Irlandia i Dania. Warto podkreślić, że gospodarki obu państw cechowało silne powiązanie z gospodarką brytyjską. Ponadto zarówno Duńczycy, jak i Irlandczycy poszukiwali nowych rynków zbytu, zwłaszcza na produkty rolno-spożywcze, które, pozbawione subsydiów i obłożone cłami, nie mogły stanowić konkurencji dla produktów francuskich czy holenderskich na wspólnotowym rynku.
Traktat o przystąpieniu do EWG i EURATOM-u Danii, Norwegii, Wielkiej Brytanii i Irlandii podpisano 22 stycznia 1972 roku wraz z traktatem o przystąpieniu tych państw do Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. Po zakończeniu procedury ratyfikacyjnej traktaty akcesyjne weszły w życie 1 stycznia 1973 roku. Z tym dniem "szóstka" przekształciła się w "dziewiątkę". Norwegia, z powodu negatywnego wyniku referendum, nie złożyła dokumentów ratyfikacyjnych. Nowo przyjęte państwa zobowiązały się do przyjęcia wszystkich zobowiązań, wynikających z członkostwa we Wspólnotach. Wyznaczono pięcioletni okres przejściowy dla określenia ram czasowych procesu dostosowania - zakończył się on 1 stycznia 1978 roku. Ustalono także harmonogram stopniowego zniesienia opłat celnych na towary importowane pomiędzy Wspólnotą w pierwotnym składzie a nowymi państwami członkowskimi: każda stawka celna została zmniejszona do 80% stawki podstawowej z dniem 1 kwietnia 1973 roku, a następnie miała być zmniejszana jeszcze czterokrotnie aż do lipca 1977 roku. Zniesienie ceł eksportowych zaplanowano na początek 1974 roku. Nowym państwom członkowskim przyznano swobodę w podejmowaniu decyzji dotyczących niektórych kwestii związanych z przepływem kapitału. Irlandia i Wielka Brytania uzyskały możliwość odraczania liberalizacji bezpośrednich inwestycji dokonywanych w państwach członkowskich przez osoby posiadające prawo pobytu w odpowiednio Irlandii lub Wielkiej Brytanii (na okres 2 lat) oraz odraczania liberalizacji niektórych przepływów kapitałowych o charakterze osobistym (m. in. darowizn i inwestycji w nieruchomości) na okres 30 miesięcy. Danii natomiast przyznano prawo do odraczania liberalizacji nabywania przez osoby nie posiadające prawa pobytu w Danii obligacji wyrażonych w koronach duńskich oraz nabywania przez osoby posiadające prawo pobytu zagranicznych papierów wartościowych będących przedmiotem obrotu na giełdzie duńskiej. Po uzyskaniu członkostwa w Unii Europejskiej Dania wynegocjowała także derogację dotyczącą nabywania na jej terenie tzw. secondary residences (domów letniskowych). Derogacja ta przewiduje zakaz nabywania wspomnianych nieruchomości przez osoby nie będące duńskimi obywatelami. Wyjątek od tej zasady przewidziano dla obywateli państw członkowskich UE, których do zakupu secondary residences uprawnia minimum 5-letni pobyt stały w Danii. Ponadto Irlandia wynegocjowała prawo utrzymania do początku 1985 roku systemu regulującego montaż i import pojazdów samochodowych, stosowanego na podstawie przepisów własnej ustawy z 1968 roku. Protokoły dodatkowe uregulowały także szczegółowe kwestie importu przez Wielką Brytanię z państw Wspólnoty Brytyjskiej określonych produktów żywnościowych (m. in. cukru, masła i sera).
Ogólnonarodowe referenda w sprawie członkostwa we Wspólnotach odbyły się w Irlandii, Danii i Norwegii. Za przystąpieniem do tego ugrupowania opowiedziało się 83% Irlandczyków i 63% Duńczyków. W Norwegii wynik referendum był negatywny: przeciw przystąpieniu opowiedziało się 53,5% głosujących. Wśród przyczyn odrzucenia członkostwa we Wspólnotach Norwegowie wskazywali troskę o suwerenność i środowisko naturalne, ochronę łowisk, sektora energetycznego, obawę przed spadkiem poziomu życia i konkurencją rolniczych produktów wspólnotowych.
DRUGIE ROZSZERZENIE - ROK 1981
Grecja wystąpiła z wnioskiem o członkostwo we Wspólnotach w 1975 roku. W 1976 roku rozpoczęły się trwające cztery lata negocjacje akcesyjne. Decyzja ta uwarunkowana była przywróceniem systemu demokratycznego w Grecji i w konsekwencji wychodzeniem z politycznej izolacji. Członkostwo we Wspólnotach miało zagwarantować stabilność demokracji, a także modernizację zacofanego przemysłu i rolnictwa oraz nowe rynki zbytu dla krajowej produkcji.
Podobnie jak w przypadku Wielkiej Brytanii, Danii i Irlandii, w wyniku negocjacji przewidziano pięcioletni okres przejściowy na dostosowanie do standardów wspólnotowych, między innymi stopniową likwidację ceł obowiązujących jeszcze przy imporcie produktów z krajów EWG i ujednolicenie poziomu zewnętrznej taryfy celnej Grecji z taryfą zewnętrzną EWG. Jedynie w nielicznych przypadkach (swobodny przepływ pracowników, wolny import brzoskwiń i pomidorów) okres przejściowy wydłużono do 7 lat. Różnice w cenach produktów greckich i wspólnotowych miały być wyrównane za pomocą systemu opłat kompensacyjnych. Ponadto specjalny mechanizm kompensacyjny przewidziany był także w odniesieniu do niektórych świeżych owoców i warzyw. Grecja zyskała możliwość odroczenia liberalizacji w pewnych kwestiach związanych ze swobodnym przepływem kapitału: między innymi inwestycji bezpośrednich oraz inwestycji w nieruchomości w dotychczasowych państwach członkowskich Wspólnot, realizowanych przez osoby zamieszkałe w Grecji (do końca 1985 roku). Na ten sam okres Grecja wynegocjowała prawo do zachowania krajowych rodzajów pomocy publicznej w formie przejściowej w dziedzinie rolnictwa. Został także wprowadzony mechanizm wyrównawczy dla importu do pozostałych członków Wspólnoty owoców i warzyw pochodzących z Grecji.
Na mocy układu podpisanego 28 maja 1979 roku, z dniem 1 stycznia 1981 roku Grecja stała się dziesiątym państwem członkowskim Wspólnot.
TRZECIE ROZSZERZENIE - ROK 1986
Hiszpania i Portugalia złożyły wnioski o członkostwo we Wspólnotach w 1977 roku. Podobnie jak w przypadku Grecji, w ich staraniach integracyjnych decydującą rolę odegrały względy polityczne: troska o stabilność przywróconej demokracji i zabezpieczenie przed powrotem rządów autorytarnych. Oczekiwano także, że członkostwo w strukturach jednoczącej się Europy zapewni rozwój gospodarki i regionów, zwiększony napływ kapitału i inwestycji oraz wzrost dochodów z turystyki.
Negocjacje akcesyjne pomiędzy państwami członkowskimi Wspólnot a Hiszpanią i Portugalią trwały znacznie dłużej niż w przypadku Grecji. Oba państwa kandydujące rozpoczęły rokowania pod koniec lat siedemdziesiątych. Najważniejszymi kwestiami podczas prowadzonych rozmów były: liberalizacja obrotów towarowych, rolnictwo, rybołówstwo i sprawy związane z polityką społeczną i zatrudnieniem.
W rezultacie rokowań przewidziano okres przejściowy pozwalający na dostosowanie nowych członków do zasad obowiązujących we Wspólnotach. Pełna liberalizacja handlu towarami przemysłowymi została przewidziana dopiero na 1993 rok (z założeniem, że 50% obniżka taryfy celnej nastąpi w roku 1989). Odmiennie dla obu państw kandydujących rozwiązana została kwestia ograniczeń ilościowych w handlu: Hiszpania zachowała prawo do utrzymania części ograniczeń w okresie od 2 do 7 lat, natomiast Portugalia wynegocjowała trzyletni okres przejściowy na likwidację systemu licencji importowych i eksportowych oraz dwuletni na zniesienie kontyngentowania importu samochodów. Ponadto podjęto decyzję o kontroli przez okres 3-4 lat eksportu hiszpańskich wyrobów tekstylnych i stalowych, przy jednoczesnym subsydiowaniu restrukturyzacji hutnictwa. W zakresie swobody świadczenia usług Portugalia zyskała prawo wprowadzania ograniczeń w działalności gospodarczej w sektorze transportu osobowego i turystyki (do końca 1988 roku) oraz w sektorze kinematografii (do końca 1990 roku). Natomiast w przypadku swobodnego przepływu kapitału w Portugalii do końca 1992 roku została odroczona liberalizacja inwestowania w nieruchomości przez osoby osiadłe w innych państwach członkowskich. W przypadku Hiszpanii okres przejściowy w obszarze swobody przepływu kapitału trwał 5 lat i dotyczył między innymi inwestycji bezpośrednich dokonywanych w innych państwach członkowskich przez osoby zamieszkałe w Hiszpanii w związku z nabywaniem i użytkowaniem nieruchomości oraz nabywaniem papierów wartościowych. W zakresie unii celnej dla obu państw przyjęto siedmioletni okres przejściowy, trwający do 1992 roku, podczas którego zniesiono cła zewnętrzne - cła między Wspólnotami Europejskimi a Portugalią i Hiszpanią - oraz dostosowano cła zewnętrzne nowych państw członkowskich do Wspólnej Taryfy Celnej.
Dla poszczególnych grup produktów rolnych w Traktacie Akcesyjnym przewidziano różne okresy przejściowe, a zakładana pełna integracja w sektorze rolnictwa miała nastąpić dopiero w 1996 roku. W ciągu siedmiu lat miały zostać zniesione cła na większość produktów rolnych eksportowanych przez Hiszpanię i Portugalię, przy jednoczesnym zastosowaniu systemu kwot kompensacyjnych - mechanizmu wyrównującego ceny produktów. Podobny okres przejściowy ustalono na produkty rybne. W odniesieniu do handlu tzw. produktami wrażliwymi, na przykład eksportu hiszpańskiej oliwy i wina oraz importu z EWG mleka, przetworów mlecznych oraz pszenicy, okres przejściowy wydłużono do 10 lat. Hiszpania zachowywała prawo do utrzymania ograniczeń ilościowych na import pewnych grup towarów z krajów trzecich (między innymi niektórych warzyw i owoców - do końca 1989 roku oraz mąki, kasz i skrobi do końca 1995 roku). W przypadku Portugalii 7-10-letni okres przejściowy obejmował 85% produkcji rolnej. Dostosowanie portugalskiego rynku rolnego podzielono na dwa etapy: od 1 marca 1986 roku do końca 1990 roku i od 1991 roku do końca 1995 roku. W tym okresie Portugalia zobowiązała się do dostosowania zasad dotychczas obowiązujących na rynku wewnętrznym w odniesieniu do między innymi organizacji rynku mleka, wołowiny, wieprzowiny, owoców, warzyw i zbóż oraz zasad przyznawania tym produktom pomocy dla eksportu lub subwencji. Ponadto modernizacja portugalskiego rolnictwa miała zostać finansowana przy pomocy specjalnego programu rozwoju w wysokości 700 mln ECU.
W zakresie spraw socjalnych Hiszpania i Portugalia nabyły prawo do korzystania ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego z dniem akcesji. W przypadku obu państw okres przejściowy w swobodnym przepływie pracowników ustalono na 7 lat, z wyjątkiem swobody przepływu osób między nowymi członkami a Luksemburgiem, gdzie okres ten miał wynosić 10 lat.
Przystąpienie Hiszpanii i Portugalii uważane jest za najtrudniejsze rozszerzenie Wspólnot do tej pory. Wśród dotychczasowych członków Wspólnot pojawiały się wątpliwości związane przede wszystkim ze wzrostem kosztów działalności struktury powiększonej o nowe państwa, które wiązały się z przeznaczeniem znacznych nakładów na modernizację przemysłu, infrastruktury oraz rozwój regionów najsłabiej rozwiniętych. Obawiano się, że koszty te będą niewspółmierne do korzyści politycznych płynących z poszerzenia. Z kolei w państwach kandydujących wątpliwości budziła wysokość nakładów poniesionych w procesie dostosowawczym. Przy podejmowaniu decyzji o poszerzeniu Wspólnot o Hiszpanię i Portugalię w państwach członkowskich przeważyły względy polityczne, a przede wszystkim perspektywa powiększenia obszaru stabilnej demokracji w Europie oraz wpływów Wspólnoty na południu Europy. W dniu 12 czerwca 1985 roku w Madrycie i Lizbonie nastąpiło podpisanie traktatów, na mocy których Hiszpania i Portugalia od 1 stycznia 1986 roku stały się pełnoprawnymi członkami EWG i dwóch pozostałych Wspólnot.
CZWARTE ROZSZERZENIE - ROK 1995
Na początku lat 90-tych wnioski o przyjęcie do Wspólnot złożyły: Austria, Finlandia, Szwecja i - ponownie - Norwegia. Po raz pierwszy rozszerzenie następowało na nowych zasadach, określonych w artykule O Traktatu o Unii Europejskiej, który został podpisany w dniu 7 lutego 1992 roku w Maastricht i zyskał moc wiążącą 1 listopada 1993 roku. Artykuł ten, wprowadzając jednolite członkostwo w Unii zamiast członkostwa w poszczególnych Wspólnotach, wpłynął na zmiany w procedurze negocjacji: w stosunku do państwa kandydującego toczyło się bowiem jedno postępowanie, a nie, jak dotychczas, oddzielne postępowania w sprawie członkostwa w EWG i EURATOM-ie oraz w EWWiS. Drugą nowością był wymóg uzyskania zgody Parlamentu Europejskiego.
Wniosek o członkostwo jako pierwsza z tej grupy złożyła Austria (17 lipca 1989 roku), następnie Szwecja (1 lipca 1991 roku), a w 1992 roku Finlandia (18 marca) i Norwegia (25 listopada). Na początku lat 90-tych Wspólnoty stały u progu utworzenia wspólnej polityki gospodarczej i walutowej oraz ustanowienia wspólnej polityki zagranicznej. Członkostwo w tak dynamicznie rozwijającej się strukturze wiązało się zatem nie tylko z zapewnieniem nowym kandydatom korzyści ekonomicznych, ale także z umocnieniem ich międzynarodowej pozycji.
Zbliżony poziom rozwoju gospodarek państw kandydujących i członkowskich oraz wieloletnia współpraca ze Wspólnotami w ramach strefy wolnego handlu i od 1994 roku w ramach Europejskiego Obszaru Gospodarczego (stanowiącego formę współpracy gospodarczej EWG - EFTA) pozwoliły na szybsze osiągnięcie porozumienia w rokowaniach niż to miało miejsce w przypadku poprzedniego rozszerzenia. Kandydaci zobowiązali się do przyjęcia całości przepisów wspólnotowych odnoszących się do czterech swobód jednolitego rynku (swobody przepływu osób, kapitału, usług i towarów). W stosunku do kwestii bezpieczeństwa, ochrony zdrowia i środowiska naturalnego uzgodniono wprowadzenie czteroletniego okresu przejściowego w przypadkach, gdy w nowo przyjmowanych państwach obowiązywałyby w tych dziedzinach standardy wyższe, niż wspólnotowe i jeżeli utrudniałyby one swobodny przepływ towarów. Możliwość zachowania owych standardów przez 4 lata wiązać się jednak miała ze zniesieniem kontroli celnej. W ciągu wyżej wymienionego okresu państwa rozszerzonej "piętnastki" miały zweryfikować obowiązującą w tym zakresie legislację.
Podobnie w zakresie Wspólnej Polityki Rolnej Austria, Finlandia i Szwecja zaakceptowały wspólnotowe zasady i zobowiązały się do dostosowania cen swoich produktów rolnych do poziomu wspólnotowego zasadniczo od dnia przystąpienia do Unii i z jej pomocą finansową (inne działania dostosowawcze miały być zakończone do 1999 roku). Wyjątki od tej reguły poczyniono w zakresie weterynarii i środków ochrony roślin. Ponadto Austria i Finlandia zachowały prawo subwencjonowania rolnictwa przez 5 lat. Finlandia wynegocjowała możliwość dalszego udzielania pomocy państwowej producentom rolnym w strefie arktycznej i subarktycznej.
Austria, Finlandia i Szwecja zyskały także prawo do utrzymania w mocy przez 5 lat dotychczasowych przepisów dotyczących zakupu w danym kraju przez obywateli innych państw członkowskich UE tzw. secondary residences (domów letniskowych).
W okresie od czerwca do grudnia 1994 roku we wszystkich czterech państwach kandydujących odbyły się ogólnonarodowe referenda w sprawie integracji z Unią Europejską. W referendum austriackim 66% obywateli opowiedziało się za przystąpieniem Austrii do tej struktury, podczas gdy 30% głosujących było przeciw. Zwolennicy integracji wskazywali głównie na ogromne korzyści płynące z dostępu do unijnego rynku, przeciwnicy zaś na zmniejszanie subsydiów państwowych i ograniczanie dotychczasowej polityki neutralności.
W drugim z kolei referendum, przeprowadzonym w Finlandii w październiku 1994 roku, za członkostwem w Unii Europejskiej opowiedziało się 57% obywateli przy 43% głosów sprzeciwu. Finowie, podobnie jak Austriacy, liczyli na korzyści gospodarcze związane z członkostwem. Miało ono także zapewnić Finlandii odpowiednią pozycję polityczną w jednoczącej się Europie. Wśród przeciwników integracji znaleźli się między innymi rolnicy oraz zwolennicy wysokich świadczeń socjalnych i polityki neutralności. Obawiano się także, że członkostwo Finlandii w UE może mieć negatywny wpływ na stosunki z Rosją.
W listopadzie 1994 roku odbyło się referendum w Szwecji. Za uczestnictwem w Unii opowiedziało się 52,2% głosujących, przeciw - 46,9%. Argumenty wysuwane przez obie grupy były podobne do wcześniej przedstawianych w Austrii i Finlandii: z jednej strony perspektywa ożywienia gospodarczego i większy wpływ na sytuację polityczną w Europie, z drugiej obawy związane z ograniczaniem subsydiów rolnych, wydatków socjalnych i obniżaniem standardów ochrony środowiska.
Po zakończeniu procedury ratyfikacyjnej do końca 1994 roku traktaty o przystąpieniu do Unii Europejskiej Austrii, Finlandii i Szwecji weszły w życie 1 stycznia 1995 roku.
Ostatnie z referendów - norweskie - ponownie dało wynik negatywny. W obu przypadkach (w 1972 roku i w 1994 roku) przewaga przeciwników integracji była stosunkowo niewielka. W 1994 roku przeciw głosowało 52,4% Norwegów (w 1972 roku - 53,5%), natomiast 47,8% głosujących opowiedziało się za przystąpieniem do Unii. Wśród przyczyn negatywnego wyniku referendum wymieniano między innymi troskę o najwyżej dotowane w Europie norweskie rolnictwo, obawy przed pogorszeniem sytuacji materialnej i spadkiem poziomu życia, dopuszczeniem rybaków z innych państw do łowisk na Morzu Północnym oraz wprowadzeniem zasad wolnej konkurencji w sektorze energetycznym (dzięki zasobom ropy i gazu Norwegia pozostaje jednym z najbogatszych państw świata).
Zestawienie Rozszerzeń Unii Europejskiej KRAJ DATA ZŁOŻENIA WNIOSKU O CZŁONKOSTWO ROZPOCZĘCIE NEGOCJACJI PODPISANIE TRAKTATU AKCESYJNEGO AKCESJA
P I E R W S Z E R O Z S Z E R Z E N I E
WIELKA BRYTANIA 09.08.1961 30.06.1970 22.01.1972
01.01.1973
IRLANDIA 31.07.1961
DANIA 10.08.1961
NORWEGIA 30.04.1962
D R U G I E R O Z S Z E R Z E N I E
GRECJA 12.06.1975 27.07.1976 28.05.1979 01.01.1981
T R Z E C I E R O Z S Z E R Z E N I E
HISZPANIA 28.07.1977 05.02.1979 12.06.1985 01.01.1986
PORTUGALIA 28.03.1977 06.06.1978
C Z W A R T E R O Z S Z E R Z E N I E
AUSTRIA 17.07.1989 01.02.1993 24.06.1994
01.01.1995
SZWECJA 01.07.1991
FINLANDIA 18.03.1992
NORWEGIA 25.11.1992 05.04.1993
|
|
8 kwietnia 1994 roku, Ateny:
Minister Spraw Zagranicznych RP Andrzej Olechowski złożył na ręce prezydencji greckiej UE oficjalny wniosek w sprawie przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Wniosek ten otworzył drogę do podejmowania konkretnych starań, zarówno po stronie polskiej, jak i unijnej, zmierzających do jak najszybszego osiągnięcia pełnej integracji Polski ze strukturami europejskimi.
8-10 grudnia 1994 roku, Essen:
Rada Europejska przyjęła strategię przedczłonkowską, zakładającą intensyfikację form współpracy z państwami stowarzyszonymi w ramach tak zwanego dialogu strukturalnego. Rada zobowiązała także Komisję Europejską do przedstawienia analizy na temat rozszerzenia Unii. Na szczycie w Essen zapadła decyzja o regularnym zapraszaniu Polski raz w roku na spotkania Rady Europejskiej.
26-27 czerwca 1995 roku, Cannes:
Rada Europejska przyjęła opracowaną przez Komisję Europejską Białą Księgę w sprawie integracji stowarzyszonych krajów Europy Środkowej i Wschodniej z rynkiem wewnętrznym Unii Europejskiej. Dokument ten określił priorytety i kolejność działań w dostosowywaniu prawa polskiego do regulacji obowiązujących w poszczególnych sektorach rynku wewnętrznego UE.
15-16 grudnia 1995 roku, Madryt:
Rada Europejska podjęła decyzję o rozpoczęciu negocjacji akcesyjnych z Cyprem i Maltą sześć miesięcy po zakończeniu Konferencji Międzyrządowej, której otwarcie zaplanowano na 29 marca 1996 roku oraz wyraziła nadzieję, że wstępna faza rozmów z krajami Europy Środkowej i Wschodniej zbiegnie się z otwarciem oficjalnych negocjacji z Cyprem i Maltą. Rada zaleciła również Komisji Europejskiej przygotowanie Opinii o wnioskach aplikacyjnych złożonych przez państwa kandydujące oraz sporządzenie całościowego raportu na temat rozszerzenia.
29 marca 1996 roku, Turyn:
Rozpoczęły się obrady Konferencji Międzyrządowej państw członkowskich Unii Europejskiej w sprawie reformy zasad funkcjonowania Unii.
26 kwietnia 1996 roku:
Komisja Europejska przekazała rządom państw stowarzyszonych, w tym rządowi RP, kwestionariusz zawierający pytania dotyczące dwudziestu trzech dziedzin życia politycznego, gospodarczego i społecznego państwa. Decyzją Rady Ministrów RP Pełnomocnik Rządu do Spraw Integracji Europejskiej i Pomocy Zagranicznej został zobowiązany do koordynacji prac związanych z przygotowaniem odpowiedzi na kwestionariusz Komisji.
15 lipca 1996 roku, Warszawa:
Rząd RP zatwierdził pełen pakiet odpowiedzi na kwestionariusz Komisji Europejskiej, które zawarto w dwudziestu sześciu tomach, liczących ogółem 2664 strony.
26 lipca 1996 roku, Warszawa:
Minister Spraw Zagranicznych RP Dariusz Rosati przekazał na ręce Szefa Delegacji Komisji Europejskiej w Polsce angielską wersję odpowiedzi na kwestionariusz Komisji Europejskiej. Posłużył on stronie unijnej za podstawę przy sporządzaniu Opinii o wniosku Polski w sprawie członkostwa w Unii Europejskiej.
8 sierpnia 1996 roku, Warszawa:
Parlament RP przyjął ustawę powołującą Komitet Integracji Europejskiej (KIE) - instytucję odpowiedzialną za proces integracji europejskiej. Do zadań Komitetu włączono programowanie i koordynowanie polityki integracji Polski z Unią Europejską oraz programowanie i koordynowanie działań dostosowawczych Polski do standardów europejskich, jak również koordynowanie działań administracji państwowej w zakresie otrzymywanej pomocy zagranicznej. Wraz z powołaniem Komitetu zniesiono urząd Pełnomocnika Rządu do Spraw Integracji Europejskiej oraz Pomocy Zagranicznej.
2 października 1996 roku, Warszawa:
Prezes Rady Ministrów w drodze rozporządzenia nadał statut Urzędowi Komitetu Integracji Europejskiej (UKIE), który stał się państwową jednostką organizacyjną obsługującą Komitet Integracji Europejskiej.
16 października 1996 roku, Warszawa:
Urząd Komitetu Integracji Europejskiej rozpoczął faktyczną działalność.
12 listopada 1996 roku, Warszawa:
Odbyło się inauguracyjne posiedzenie Komitetu Integracji Europejskiej.
28 stycznia 1997 roku, Warszawa:
Rada Ministrów RP przyjęła Narodową Strategię Integracji (NSI) - dokument systematyzujący dotychczasowe przedsięwzięcia integracyjne i określający zadania dostosowawcze w okresie bezpośrednio poprzedzającym członkostwo.
marzec 1997 roku, Warszawa:
Realizując strategię przedczłonkowską Przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej powołał zespół zajmujący się przygotowaniem dokumentacji na potrzeby negocjacji o członkostwo Polski w Unii Europejskiej.
3 czerwca 1997 roku, Warszawa:
Rada Ministrów RP przyjęła Harmonogram działań implementacyjnych Narodowej Strategii Integracji, który określił podstawowe zadania oraz odpowiedzialne za wprowadzanie ich w życie instytucje, a także terminy realizacji tych zadań.
16-17 czerwca 1997 roku, Amsterdam:
Rada Europejska uzgodniła treść projektu Traktatu Amsterdamskiego, co pozwoliło na terminowe zakończenie Konferencji Międzyrządowej. Wydarzenie to otworzyło drogę do rozpoczęcia negocjacji akcesyjnych z państwami kandydującymi do członkostwa w Unii.
15 lipca 1997 roku, Warszawa:
Rada Ministrów RP przyjęła Harmonogram działań dostosowujących polski system prawny do zaleceń Białej Księgi Komisji Europejskiej w sprawie integracji z jednolitym rynkiem Unii Europejskiej. Dokument ten stał się aktem rządowym służącym organizowaniu i monitorowaniu przebiegu działań dostosowawczych na obszarze rynku wewnętrznego.
16 lipca 1997 roku, Strasbourg:
Komisja Europejska przedstawiła na forum Parlamentu Europejskiego dokument Agenda 2000, w którym zarysowała kierunki kompleksowej reformy instytucji, procedur oraz głównych dziedzin polityki Unii Europejskiej. Głównym celem Agendy 2000 było przygotowanie Unii do przyjęcia nowych członków. W ramach Agendy 2000 zaprezentowane zostały indywidualne Opinie na temat przygotowania państw stowarzyszonych z Europy Środkowej i Wschodniej oraz Cypru do członkostwa w Unii Europejskiej. Opinia dotycząca Polski podkreślała głębokie transformacje systemowe i gospodarcze, których rezultatem był znaczący wzrost gospodarczy, postęp społeczny oraz wyraźne zbliżenie się Polski do standardów obowiązujących w UE. Jednocześnie Komisja wskazała na dziedziny, w których dostosowania do rozwiązań wspólnotowych wymagają kontynuowania reform i podjęcia dalszych prac, tak aby Polska w ciągu najbliższych lat osiągnęła zdolność do przyjęcia obowiązków wynikających z członkostwa w Unii.
Zasady
Obecnie negocjacje o członkostwo w Unii Europejskiej prowadzi 12 państw: Cypr, Czechy, Estonia, Polska, Słowenia i Węgry (określane mianem Grupy Luksemburskiej) oraz Bułgaria, Malta, Litwa, Łotwa, Słowacja i Rumunia (tworzące Grupę Helsińską). Zgodnie z obowiązującą w negocjacjach zasadą "zróżnicowania", każdy z krajów kandydujących jest traktowany osobno, indywidualnie oceniane są także postępy w dochodzeniu do standardów członkostwa. Przyjęcie konkretnego państwa będzie możliwe po spełnieniu przez nie wszystkich wymogów, niezależnie od sytuacji pozostałych kandydatów.
Warto podkreślić, że kolejne rozszerzenie Unii Europejskiej będzie całkowicie odmienne od poprzednich zarówno pod względem ilościowym, jak i jakościowym. Po raz pierwszy państwa członkowskie prowadzą negocjacje z tak dużą liczbą kandydatów - obecnie jest ich 12, dotychczas prowadzono rokowania równolegle najwyżej z 4 państwami. Ponadto kraje kandydujące wywodzą się części Europy leżącej niegdyś po drugiej stronie żelaznej kurtyny. Fakt ten nadaje kolejnemu rozszerzeniu Unii Europejskiej niezwykle istotny wymiar polityczny i sprawia, że będzie ono przełomowym krokiem na drodze do zjednoczenia kontynentu.
Negocjacje dotyczące rozszerzenia Unii odbywają się podczas Międzyrządowej Konferencji Akcesyjnej (Intergovernmental Accession Conference). Jest to instrument instytucjonalny powołany na czas trwania negocjacji jako forum spotkań uzgodnieniowych pomiędzy państwami członkowskimi a krajami kandydującymi. Negocjatorami ze strony Unii Europejskiej w czasie Międzyrządowej Konferencji Akcesyjnej są wszystkie państwa członkowskie (negocjator zbiorowy). Ich stanowiska negocjacyjne reprezentuje kraj aktualnie sprawujący prezydencję Unii.
Zgodnie z zasadami przyjętymi przez Radę Unii Europejskiej w 1997 roku, spotkania w ramach Międzyrządowej Konferencji Akcesyjnej odbywają się na szczeblu szefów delegacji (ministrów spraw zagranicznych państwa kandydującego oraz państw członkowskich) lub na szczeblu zastępców szefów delegacji (głównego negocjatora i członków COREPER-u). Każda z sesji Konferencji obejmuje oddzielny zakres zagadnień o zróżnicowanym stopniu złożoności.
Zasady leżące u podstaw negocjacji o członkostwo Polski w UE obowiązywały także podczas wcześniejszych rozszerzeń Unii Europejskiej. Zostały one szczegółowo przedstawione delegacji polskiej podczas sesji Międzyrządowej Konferencji Akcesyjnej Polska - Unia Europejska w dniu 23 kwietnia 1998 roku w Brukseli. Unia Europejska sformułowała podstawowe zasady, według których prowadzone są negocjacje:
- stanowiska stron wobec problemu negocjacyjnego w jednym obszarze nie wpływają na stanowiska stron w innych obszarach negocjacyjnych;
- uzgodnienia częściowe osiągnięte podczas negocjacji nie są traktowane jako ostateczne, dopóki umowa nie zostanie zawarta w całości, czyli do momentu uzgodnienia tekstu Traktatu Akcesyjnego;
- państwo kandydujące na wstępie negocjacji deklaruje wolę przyjęcia całego dorobku prawnego UE;
- propozycje okresów przejściowych może zgłosić zarówno państwo kandydujące, jak i Unia Europejska; pozwalają one w pełni przystosować się obu stronom do sytuacji wynikającej z rozszerzenia.
Negocjacje akcesyjne, ze względu na specyfikę przedmiotu rokowań, różnią się od tradycyjnych negocjacji handlowych następującymi elementami:
- obydwie strony biorące udział w negocjacjach łączy wspólny cel: wzmocnienie państwa kandydującego, tak aby mogło ono jak najlepiej korzystać z praw oraz wywiązywać się z obowiązków wynikających z członkostwa w Unii Europejskiej;
- państwo kandydujące do Unii Europejskiej negocjuje z piętnastoma państwami członkowskimi, zaś Komisja Europejska spełnia tylko rolę pośrednika pomiędzy państwami kandydującymi a członkowskimi; należy podkreślić zatem ogromne znaczenie działalności dyplomatycznej i lobbyingu, który jest prowadzony przez państwa kandydujące nie tylko w Brukseli, lecz również w stolicach państw członkowskich;
- wdrożenie standardów unijnych wiąże się w niektórych dziedzinach z dużymi nakładami finansowymi; wynegocjowane okresy przejściowe umożliwiają całkowite przyjęcie acquis communautaire w ramach czasowych wybiegających poza datę przystąpienia kraju do UE;
- negocjacje akcesyjne służą także ustaleniu wkładu kraju ubiegającego się o członkostwo w Unii Europejskiej do budżetu ogólnego Wspólnot; określeniu sposobu uczestnictwa nowego państwa członkowskiego w politykach unijnych, w tym w systemie funduszy strukturalnych, Funduszu Spójności i funduszy rolnych; zdefiniowaniu wyjątków od generalnych zasad zawartych w Traktatach Założycielskich Wspólnot i Unii, jeśli takie zostały uzgodnione podczas negocjacji.
Praca pochodzi z serwisu www.e-sciagi.pl
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
więcej podobnych podstron