Śmierć urzędnika
Rzecz dzieje się w carskiej Rosji, pod koniec XIX wieku. Pewnego wieczora urzędnik Czerwiakow ogląda spektakl teatralny. Nagle opanowuje gogwałtowna chęć kichnięcia i ani się spostrzega, jak dochodzi do tego aktu. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to, że kicha prosto na łysinę eksclencji Bryzżałowa - dyrektora departamentu komunikacji. Staruszek wyciera łysinę i kark, a zawstydzony Czerwiakow próbuje przepraszać urzędnika. Ten odpowiada mu, że nic się nie stało i prosi go, żeby mu nie przeszkadzał oglądać przedstawienia. Czerwiakowa jednak zaczyna dręczyć niepokój. W przerwie między aktami, znów przeprasza Bryzżałowa, ale ten bagatelizuje sprawę mówiąc, że o tym już zapomniał. To dla Czerwiakowa staje się jeszcze bardziej podejrzane. Po powrocie do domu o całym zdarzeniu opowiada żonie, która przyjmuje to dość lekko, ale radzi mu, że byłoby w dobrym tonie oficjalnie przeprosić dygnitarza, pomimo że nie jest on przełożonym męża. Nazajutrz Czerwiakow ubiera nowy mundur galowy i idzie do dyrektora. Czeka w długiej kolejce i wreszcie jest przyjęty. Zaczyna mówić o zdarzeniu w teatrze, ale Bryzżałow mu przerywa twierdząc, że to są głupstwa i prosi następnego petenta. Czerwiakow jest przerażony. Czeka do końca przyjęć petentów i jeszcze raz próbuje wyjaśniać, że nie zrobił tego naumyślnie. Dyrektor coś mówi o kpinach i znika za drzwiami.Czerwiakowa dręczy tak wielki niepokój, że na drugi dzień znów wybiera się do dygnitarza, chcąc go przeprosić. Ten reaguje na słowa Czerwiakowa w sposób dla niego nieoczekiwany.Siniejąc - krzyczy, zeby się wynosił.Przerażony Czerwiakow wraca do domu, kładzie się na łóżku i umiera. W tej krótkiej noweli Antoni Czechow po mistrzowsku i z humorem opisał służalczą naturę przeciętnego, carskiego urzędnika, wyjątkowo „wrażliwego”, oczywiście w tym negatywnym znaczeniu.Warto przeczytać tę perełkę literatury zwłaszcza, że to tylko 2 strony.
Człowiek w futerale - streszczenie
Podczas przerwy w polowaniu Burki, na co dzień nauczyciel w gimnazjum, opowiedział swojemu kompanowi Iwanowi Iwanyczowi, weterynarzowi, pewną historię. Bohaterem opowieści był pewien nauczyciel greki nazwiskiem Bielikow, który znany był w miasteczku ze swojego starannego wyglądu i zachowania. Człowiek poprzez swój strój, okulary, maniery, postępowanie według jasno określonych zasad prawa, a nawet język grecki, odizolowywał się od otoczenia. Był człowiekiem w futerale. Bielikow współpracował z władzami porządkowymi, donosząc na sąsiadów w obawie, że ktoś zakłóci jego porządek. Cała okolica śmiała się z niego, jednocześnie obawiając się donosu. Nauczyciel jasno dawał do zrozumienia, że nawet cień swobody był dla niego czymś przerażającym.
Jego sytuacja miała się odmienić, gdy gimnazjum przyjęło nowego nauczyciela, który nazywał się Kowalenko. Nowy belfer przybył do miasteczka ze swoją siostrą. Mieszkańcy postawili sobie wówczas za cel wyswatać kobietę z Bielikowem. Sam nauczyciel greki z czasem nawet nabrał ochoty na ożenek z panią Kowalenko i nie wiele brakowało, a doszłoby do ślubu. Jednak pewnego dnia ujrzał swoją wybrankę z bratem podczas rowerowej przejażdżki.
Widok kobiety na rowerze był dla niego nie do zniesienia. Uważał to za niemoralne, a nawet wywrotowe, dlatego udał się do Kowalenków, by im o tym powiedzieć. Brat niedoszłej małżonki tytułowego bohatera zdenerwował się i zrzucił Bielikowa ze schodów. Nauczyciel greki nie mógł znieść upokorzenia, jakiego zaznał na oczach ukochanej i mieszkańców miasteczka. Dwa miesiące później samotny i odizolowany Bielikow podupadł na zdrowiu i zmarł, ku uciesze i uldze sąsiadów.
Dama z pieskiem
wcześnie się ożenił, swoimi dziećmi nie interesował się. Nie wykluczał nawiązać jakiś romans na boku. Podczas wypoczynku w Jałcie zwraca uwagę na damę spacerującą z pieskiem po nabrzeżu. Jest młoda, z dobrego towarzystwa, zamężna; jest zamknięta w sobie i z nikim się nie zaznajamia. Гурову udaje się zainteresować damę, rozweselić ją i dowiedzieć się od niej, iż nazywa się Аннa Сергеевнa. Wydaje mu się,że jest w niej coś "godnego współczucia".Po tygodniu od zapoznania zbliżają się do siebie. Аннa Сергеевнa nie jest podobna do żadnej z wcześniejszych kobiet Гурова; jest nieśmiała, wstydliwa, bez końca powtarza, że sam Гуров nie będzie jej szanować. Аннa Сергеевнa nazwywa siebie złą kobietą, oszukującą nie męża, a siebie samą, ponieważ męża nigdy nie kochała i nie szanowała, porównuje go do lokaja. Jej naiwność drażni Гурова, zasmuca go. Jadą do Oreandy, patrzą na morze. «Гуров myślał o tym, jak w istocie, wszystko pięknie na tym świecie, wszystko, oprócz tego, o czym sami myślimy i co robimy, zapominając o wyższych celach bytu, o swoim człowieczym dostojeństwie». Dalej się spotykają, Гуров powtarza Анне Сергеевне, jaka ona kusząca i nie odstępuje jej na krok. Ona nadal powtarza, że Гуров przestanie ją szanować. Na koniec Аннa Сергеевнa odjeżdża do swojego miasta C. Wierzą w to, iż żegnają się na zawsze. W Moskwie Гуров reaktywuje obraz życia, do którego przywykł, czyta gazety, jeździ do klubów, restauracji. Nie może zapomnieć o swoim jałtańskim romansie. Аннa Сергеевнa często śni mu się po nocach, na ulicach szuka wzrokiem w tłumie kobiet podobnych do niej. Nie ma z kim podzielić się swoimi wspomnieniami; żona drażni go jeszcze bardziej. Wreszcie, powiedziawszy żonie,że jedzie do Petersburga, Гуров udaje się do miasta C. Długo chodzi pod oknami domu Анны Сергеевны, potem wpada na pomysł, że może ją spotkać wieczorem w teatrze. Przypuszczenie Гурова okazuje się trafne. Аннa Сергеевнa dostrzegwszy Гурова w antrakcie, czuje się zmieszana i pędem opuszcza salę. W korytarzu prosi go, by wyjechał do Moskwy, mówi,że nadal go kocha i przyjedzie do niego. Raz na dwa, trzy miesiące Аннa Сергеевнa pod pretekstem wizyty u lekarza, przyjeżdża do Moskwy i spotyka się z Гуровым. Oboje żyją jakby podwójnym życiem, oboje cierpią, że muszą ukrywać przed wszystkimi najlepsze,co mają - ich miłość. Rozstać się nie są w siłach,tak jak i znaleźć rozwiązanie problemu.
Wujaszek Wania
Tytułowym „wujaszkiem Wanią” jest w tym dziele Iwan Wojnicki, syn
Marii oraz zmarłego radcy tajnego (wówczas było przecież to bardzo wysokie stanowisko w państwie) oraz brat nieboszczki Wiery Pietrowny, którą bowiem to pochowano dziesięć lat temu. Pozostawiła ona po sobie dorosłą już (w momencie, gdy wteyd rozpoczyna się akcja dramatu) córkę ząs Sonię oraz swego męża, Aleksandra Sieriebriakowa. Wdowiec natomaist ten jednak nie cierpiał długo i szybko pojął o wiele od siebie młodszą kobietę bowiem za żonę, piękną Helenę, która zas darzyła go prawdziwym zas uczuciem - głównie bowiem ze względu na jego mądrość oarz tez całkowite oddanie się nauce. Teraz Sieriebriakow jest takze już starym, schorowanym człowiekiem zrestza będącym na profesorskiej emeryturze
. Wcześniej zas uwielbiany bowiem przez całą rodzinę swej pierwszej żony, obecnie teraz coraz bardziej pogardzany. Nadal wierne zrestzą pozostają mu tylko: Sonia, Helena oraz takze Maria, jego teściowa. Wciąż bowiem sądzą, iż to człowiek uczony, więc takze należy mu się szacunek, że z jego zdaniem należy się liczyć. Szydzi bowiem z niego Maryna, niania Sonii (Sonia mieszkała bowiem u swojego wujostwa, w majątku
, który zas odziedziczyła po zmarłej matce, takze zaś jej ojciec z macochą przebywali dotychczas w mieście, jednak później postanowili osiąść już na jakiś czas razem z resztą „rodziny” i żyć na ich koszt). Coraz bardziej nienawidzi go jednak Iwan, który bowiem twierdzi, że przejrzał na oczy, bo wcześniej był zaślepiony, gdy tak bardzo podziwiał zas swego szwagra, cieszył się, że ma krewnego uczonego, wysyłał mu przez długi czas pieniądze, aby natomiast ten mógł się oddać swej pracy naukowej. W końcu jednak przekonuje się, iż naparwde to była jedna wielka bujda, że tak naprawdę Aleksander nie osiągnął nic, że nikt o nim już jednak nie pamięta, wobec czego marny był z niego profesor. Co więcej - sprawa komplikuje się, gdyż wychodzi zas na jaw, że „wujaszek Wania” jest szaleńczo zakochany w Helenie, ta jednak nie podziela jego uczuć, nie może takze zdradzać męża. Do tego dochodzi nieszczęśliwa, zrestzza również nieodwzajemniona miłość
Sonii do doktora Michała Astrowa, który bowiem często odwiedza ich dom
- bo, jak zrestzą się okazuje na koniec: również robi to dla Heleny. Już wydaje się,Do tego dochodzi nieszczęśliwa, również też nieodwzajemniona miłość
Sonii już do doktora Michała Astrowa, który bowiem często odwiedza ich dom
- bo, zresztą jak się okazuje na koniec: równie też ż robi to dla Heleny. Już potem wydaje się, jakoby Helena miała wdać się wtem romans z lekarzem, gdyż ten nie jest jej bynajmniej obojętny, ale nękana wyrzutami sumienia wobec swej kochanej pasierbicy Sonii, z którą to dopiero co udało się jej pojednać po wielu latach wzajemnego milczenia, a także też wobec reszty ludzi, dla których czuła dług wdzięczności, rezygnuje ze szczęścia o razr ównież postanawia natychmiast wyjechać arzem ze swoim mężem, żeby opuścić majątek
raz na zawsze. Po chwili Sieriebriakow nakazuje takze zwołać naradę rodzinną, na której przedstawia swoją propozycję sprzedania całej posiadłości po to zrestzą, aby kupić willę w Finlandii. Maria odnosi się do tego pomysłu przychylnie, zupełnie jednak odwrotnie też czyni Iwan, który nie wytrzymuje i wybucha ostatecznie gniewem, wygłaszając publicznie zrestzą wszystkie swe żale. Mówi, że nie po to harował przez tyle lat z Sonią na wygodne życie takze swego „pożal się Boże” szwagra, żeby teraz wywalono go z domu na „zbity pysk”. Aleksander zas próbuje się tłumaczyć, że to przecież nie jest jeszcze ostateczna decyzja, a jedynie propozycja, z bowiem którą reszta wcale nie musi się zgodzić. Iwan nie potrafi opanować emocji oraz zraaz idzie do pokoju po rewolwer, daje trzy strzały w kierunku Sieriebriakowa, jednak żaden nie trafia kolejnoi do celu. Zrozpaczony ucieka z domu, szuka go Sonia i doktor Astrow. Po tym zajściu Helena popędza teraz męża, aby natychmiast wyprowadzili się oni z powrotem do miasta
. Przedtem jednak zrestzą wszyscy zmuszają Iwana (który się odnalazł) i Aleksandra do pogodzenia się, co też ostatecznie czynią. Astrow raz w koncu jeszcze próbuje przekonać Helenę, aby z nim odeszła, ta jednak pozostaje wierna zas swemu postanowieniu. Astrow natopmaist żegna się z pozostałymi członkami rodziny i takze odchodzi na zawsze, ponieważ bwoiem wie o uczuciu Sonii do niego, którego jednak nie jest w stanie podzielić ze względu bowiem na brzydotę dziewczyny. W scenie końcowej wszystko wraca jakoby do starego porządku: wujaszek Wania oraz takze Sonia ponownie są skazani na swoje towarzystwo, znów muszą się oni oddać pracy, gdyż zdają sobie sprawę z wielu zalegW scenie końcowej wszystko wraca jakoby już do starego porządku: wujaszek Wania i Sonia ponownie są skazani na swoje towarzystwo, znów zrestzą muszą się oddać pracy
, gdyż zdają bowiem sobie sprawę zas z wielu zaległości. Rozwiązanie akcji jednak nie przynosi więc tak naprawdę szczęścia też żadnemu z bohaterów dramatu.
Trzy siostry
Akt I - Olga, czyli najstarsza z sióstr, dwudziestoośmioletnia panna, jest ona nauczycielką w szkole. Często musi zastępować dyrektorkę zas w jej obowiązkach. Masza jets to dwudziestopięcioletnia mężatka, która już w wieku osiemnastu lat wyszła a to za nauczyciela z tej samej szkoły, Fiodora Ilijicza Kułygina. Jej mąż jest o wiele od niej dużo starszy, początkowo bohaterka była oczarowana jego inteligencją, lecz po siedmiu latach małżeństwa uważa takze go za wielkiego nudziarza, który wcale nie jest tak mądry, za jakiego uważała go już dawniej. Najmłodsza, takze dwudziestoletnia Irina, obchodzi właśnie swoje imieniny. Jest marzycielką oraz też pragnie powrócić do Moskwy, ponieważ uważa, że tylko zresztą tam spotka prawdziwą miłość. Bratem natomiast zas trzech sióstr jest Andrzej, zakochany takze w Natalii Iwanownej, zagubionej już w świecie dziewczynie, która jendak nie posiada żadnej rodziny
. Akcja gta rozpoczyna się w dniu imienin Iriny, jednocześnie też w pierwszą rocznicę śmierci ojca bohaterów. Z okazji zas imienin najmłodszej siostry wydano takze przyjęcie. Irina otrzymuje mnóstwo prezentów, które pokazują, iuż ludzie wokół wciąż traktują też ją jak dziecko. Podczas przyjęcia Andrzej wyznaje tu przed Nataszą swoje uczucia.
Akt II - Jego akcja zas toczy się niemal dwa lata później, niż bwoiem aktu pierwszego. Andrzej i Natasza są małżeństwem, lecz jakze niezbyt szczęśliwym, bowiem Natasza wdała się w romans z Protopopowem, dyrektorem rady okręgowej, które bwoiem j Andrzej jest sekretarzem. Masza także zdradza swojego męża. Nawiązała takze wtem romans z pułkownikiem Aleksandrem Wierszyninem, takzę dawnym przyjacielem
ojca sióstr. Wierszynin jest żonaty, czę zaś sto wspomina, iż jego żona regularnie próbuje popełnić samobójstwo, co najwyraźniej wcale go bwoeim nie wzrusza. Irina ma wielu adoratorów, rywalami o jej względy stają się baron Tuzenbach oraz tez kapitan Soliony. Irina zas nie kocha żadnego z nich, nie lubi Solionego, ale takze szanuje Tuzenbacha.
Akt III - Akcja toczy się tutaj rok później. Natasza zaczyna przejmować zas władzę w domu
. Jej oczkiem natomaist w głowie jest jej dziecko
, aby móc zapewnić mu własny pokój
, przekonała takze Olgę oraz Irinę,Jej oczkiem w głowie jest jej dziecko
, aby zapewnić móc mu własny pokój
, przekonała takze Olgę oraz Irinę, aby zamieszkały w jednym pomieszczeniu. W miasteczku wybuchł pożar, zas w którym wielu ludzi straciło swój cały dobytek. Andrzej aby spłacić swoje długi zaciągnął hipotekę na dom bez wiedzy orazt akże zgody sióstr, te zaś, dowiedziawszy się o tym, są na niego wściekłe. Maria wyznaje siostrom, iż bowiem wciąż romansuje z Wierszyninem, którego kocha. Chociaż jej mąż wie o wszystkim, wciąż jest jakze wobec niej czuły i kochający. Irina traci nadzieję na to, że kiedykolwiek wyjedzie do Moskwy, oraz też pod wpływem Olgi, która powiedziała jej, iż powinna spełnić swój obowiązek jako kobieta, postanawia wyjść takzę za mąż bwoeim za barona Tuzenbacha. cyzli Przyjaciel rodziny
, Czebutykin, który bwoiem dawniej był zakochany w matce rodzeństwa i być może jest ojcem Iriny, po pijanemu rozbija zegar, który należał także do jego dawnej ukochanej.
Akt IV - Żołnierze tutaj zostają przeniesieni w inny rejon, więc przygotowują się do opuszczenia miasteczka. Ukochany Maszy musi takzę odjechać, więc powraca ona do swojego męża, który wybacza jej zdradę. Olga otrzymuje na stałe posadę również dyrektorki szkoły, więc wtem wyprowadza się z domu
i takze przenosi się do mieszkania
w szkole. Zabiera takze ze sobą starszą kobietę, Anfisę, nianię, która pracowała u nich od wielu lat, a której Natasza nie znosiła. Soliony natomaist wyzywa Tuzenbacha zas na pojedynek, który wygrywa, więc baron ginie. Irina, która zdobyła takzę wykształcenie nauczycielskie, postanawia również poświęcić się tej pracy. Natalia natomiats obejmuje całkowitą, jakze despotyczną władzę w domu.
2