Paweł z Krosna - Oda do Apollina :
Utwór rozpoczyna się od bezpośredniej apostrofy do Apollona ( patrona artystów, śpiewaków, poetów)
Cel wypowiedzi poetyckiej - prośba o natchnienie poetyckie, aby mógł wychwalać zasługi swojego protektora Gabriela Perenyiego
Po apostrofie do Apollona następuje opis boga, który jest „sędzią wieszczych strof”, „który przenika w serca głąb”
Przy opisie Apolla autor wykorzystuje wiedzę z zakresu mitologii greckiej, ze szczegółami opisując postać Apolla (np. zadawanie śmierci strzałami, które nie pozostawiały ran na ciele, wymienia siostrzenicę Apolla- Dianę, wspomina o wyspie Tenedos)
W kolejnych strofach zwraca się do Apolla wyrażeniem Febie oraz formułuje prośby „napełniaj moja pierś, ażebym oto mógł mojego opiekuna czcić tworząc godny jego wiersz”
Następnie podmiot liryczny opisuje swojego protektora, który darzy czcią Apolla, przewyższa pozostałych cnotami i mądrością, jest chlubą węgierskiej ojczyzny
Perenyiego cechuje mądrość, prawdomówność, hojność, uprzejmość i dostojność
Na zakończenie utworu składa się bezpośredni zwrot podmiotu do Apolla o natchnienie
W przedostatniej strofie można zauważyć pozorną skromność poety - nazywa swój styl gminnym i prostackim
Utwór ma charakter panegiryku- stanowi apoteozę protektora Pawła z Krosna, gatunek ody narzuca stylistykę utworu, stąd sposób przedstawienia siebie jako uniżonego sługi swojego mecenasa, zaś utwór jako dar
Utwór wykorzystuje odwołania mitologiczne w postaci Apolla i muz
Tekst Pawła z Krosna zawiera w sobie treści raczej ubogie- pochlebstwo dla protektora i ofiarowanie mu własnych służb, nie posiada treści filozoficznych, egzystencjonalnych, refleksyjnych