Dotyk wampira

ROZDZIAŁ 1

Pierwszego dnia wakacji Poppy dowiedziała się, że umrze. Siato się to w poniedziałek, w pierwszy prawdziwy dzień wakacji (weekend się nie liczy). Obudziła się cudownie beztroska i pomyślała: wolne. Przez okno sączyło się słoneczne światło, które nadawało przezroczystym zasłonom wokół łóżka złocistą poświatę. Poppy rozsunęła je, wyskoczyła z łóżka... i się skrzywiła.

Aua. Znów ten ból w żołądku. Jakby coś ją gryzło, przeżera­ło się w stronę pleców. Trochę ulżyło, kiedy się skuliła.

Nie, pomyślała. Odmawiam chorowania w wakacje. Odmawiam. Muszę myśleć pozytywnie.

Z ponurą miną, zgięta wpół - myśl pozytywnie, idiotko! - przeszła korytarzem do łazienki wyłożonej turkusowo-złotymi kaflami. Bała się. że będzie wymiotować, ale ból ustąpił równie nagle jak się pojawił. Wyprostowała się i triumfalnie spojrzała na odbicie potarganej głowy w lustrze.

Trzymaj się mnie, mała, a wszystko będzie dobrze - wyszeptała, puszczając porozumiewawczo oko. Przysunęła twarz do lustra, wpatrując się w swoje podejrzliwie zmrużone zielone oczy. Na nosie miała cztery piegi. Cztery i pół, jeżeli ma być zupełnie szczera, a na ogół była szczera do bólu. Ale dziecinne, ale .... słodkie! Pokazała język i odwróciła się z wielką godnością, nie zawracając sobie głowy tym, żeby uczesać niesforne rudomiedziane loki.

Z taką wyniosłością dotarła do kuchni, gdzie Phillip, jej brat bliźniak, jadł płatki Special K. Znów zmrużyła oczy. tym razem patrząc na niego. Nic dość. że jest mała. drobna, ma krę­cone włosy i że. właściwie wygląda jak siedzący na jaskrze elf z obrazka w książce dla dzieci, to w dodatku ma brata bliźnia­ka - wysokiego, z jasnymi włosami wikinga, o klasycznej uro­dzie... cóż, to tylko dowodzi jawnej niesprawiedliwości we

wszechświecie.

- Cześć, Phillip - odezwała się groźnie.

Na Phillipie nie zrobiło to wrażenia; przywykł do humorów siostry. Na chwile uniósł wzrok znad komiksu w „L.A. Timesie". Poppy musiała przyznać, że brat ma ładne oczy - intrygujące, zielone, z bardzo ciemnymi rzęsami. Tylko to mieli wspólne.

• Cześć - odpowiedział krótko i wrócił do komiksu.

Niewielu znała nastolatków, którzy czytali gazety, ale to w końcu Phil. Tak jak Poppy, w zeszłym roku chodził do pierw­szej klasy liceum El Camino. ale w przeciwieństwie do niej, do­stawał najlepsze stopnie, a przy tym był gwiazdą drużyny pił­karskiej, hokejowej i koszykarskiej. I przewodniczącym klasy, Uwielbiała go drażnić. Jej zdaniem był za sztywny.

Zachichotała, wzruszyła ramionami i dala sobie spokój z groźną miną.

- Gdzie Cliff i mama?

Cliff Hilgard jeszcze większy sztywniak i bardziej zasadni­czy niż Phil. od trzech lal był ich ojczymem.

- Cliff jest w pracy Mama się ubiera. A ty lepiej coś zjedz, bo się będzie czepiać.

- Dobra, dobra,.. - Wspięła się na palce i zaczęła szperać w kredensie, Znalazła pudełko z lukrowanymi płatkami, zanu­rzyła rękę i delikatnie wyjęta jeden. Zjadła go na sucho.

Wcale nie tak źle być niską i drobną. Tanecznym kro­kiem podeszła do lodówki, potrząsając w rytm pudelkiem z płatkami.

• Jestem... demonem seksu! - zaśpiewała, przytupując.

• Nie, nie jesteś - zgasił ją Phillip z miażdżącym spoko­jem. - Może byś się ubrała?

Poppy spojrzała na siebie, przytrzymując otwarte drzwi lo­dówki, Miała na sobie za duży T-shirt, w którym spala. Wyglądał jak minisukienka.

- Jestem ubrana - odpowiedziała pogodnie, wyciągając z lodówki colę light.

Rozległo się pukanie do kuchennych drzwi. Poppy przez szklaną szybę widziała, kto przyszedł.

- Cześć, James! Wejdź.

James Rasmussen wszedł i zdjął przyciemniane ray-bany. Na jego widok Poppy poczuła skurcz - jak zwykle. Nie miało znaczenia, że od dziesięciu lal widuje go właściwie codziennie. Zawsze czuła krótkie szarpnięcie w piersi, coś pomiędzy słody­czą a bólem.

Nie tylko dlatego, że wyglądał jak przystojny buntownik, i kojarzył jej się mgliście z Jamesem Deanem. Miał jedwabiste jasnobrązowe włosy, subtelna, inteligentną, twarz i szare oczy, na zmianę przenikliwe i zimne. Był najprzystojniejszym chło­pakiem w El Camino, ale nie to przyciągało uwagę Poppy. Miał w sobie coś - tajemniczego, fascynującego i niedostępnego. Na jego widok serce zaczynało jej mocniej bić i dostawała gęsiej skórki,

Phillip miał na temat Jamesa inne zdanie. Jak tylko go zo­baczył, zesztywniał i twarz, mu zastygła. Nie potrafił ukryć niechęci.

James uśmiechnął się blado, jakby reakcja Plillipa go roz­bawiła.

• Cześć.

• Cześć - rzucił Phil. ani trochę niewzruszony.

Poppy miała nieodparte wrażenie, że najchętniej wziąłby ją pod pachę i czym prędzej wyniósł z kuchni, Zawsze robił się nadopiekuńczy,. kiedy w pobliżu pojawiał się James

• Jak tam Jacklyn i Michaela? - dodał złośliwie.

James zastanawiał się chwilę.

• Właściwie nie wiem.

• Nie wiesz? No tak, przed wakacjami zawszę rzucasz dziewczyny. Chcesz być wolny, co?

• Oczywiście - odparł uprzejmie James. Uśmiechnął się.

Phillip spojrzał na niego z nieskrywaną nienawiścią.

Poppy natomiast ogarnęła radość. Żegnaj, Jacklyn, żegnaj, Michaela. Żegnajcie zgrabne długie nogi Jacklyn i niesamowite balony Michaeli. Lato zapowiada się wspaniale.

Wielu ludzi myślało, że znajomość Poppy i Jamesa test czy­sto platoniczna. Ale to nieprawda. Poppy od lat wiedziała, że za niego wyjdzie. To jedna z jej dwóch wielkich ambicji. Druga - poznać świat. Na razie nie zdobiło się jednak na to. że­by poinformować o tym Jamesa. Niech mu się jeszcze zdaje, że uwielbia długonogie dziewczyny z. paznokciami od manikiurzystki i filmowymi cyckami

- To nowa płyta? - spytała, żeby James oderwał surowy wzrok od przyszłego szwagra.

James połknął haczyk.

- Tak. etno-techno.

• Więcej gardłowych śpiewów Tuvy, nie mogę się doczekać. Chudziny posłuchać.

Ale w tej chwili weszła jej matka - zimna idealna blondynka jak z filmów Hitchcocka. Na jej twarzy na ogól gościł wyraz niewymuszonej stanowczości. Poppy omal na nią nie wpadła, wychodząc z kuchni.

- Przepraszam, dobry!

• Zaczekaj. - Matka chwyciła ją za koszulkę na kurku. - Dzień dobry Phil; dzień dobry. James - dodała.

Phil odpowiedział, a James skinął jej głową, ironicznie uprzejmy.

- Zjedliście śniadanie? - spytała, a kiedy chłopcy potwier­dzili, spojrzała na córkę. - A ty? - spytała, wpatrując się w twarz Poppy.

Poppy zagrzechotała, pudelkiem lukrowanych płatków, mat­ka, się skrzywiła.

-Czemu przynajmniej nie zjesz ich z mlekiem?

• Takie są lepsze - odpowiedziała stanowczo, ale kiedy matka lekka pchnęła ją w stronę lodówki, podeszła i wyjęła li­trowy karton odtłuszczonego mleka.

- Jakie macie plany na pierwszy dzień wolności? - spytała matka, spoglądając najpierw na Jamesa, później na Poppy.

• OJ, nie wiem. - Poppy zerknęła na Jamesa - Posłucha­my muzyki, może pójdziemy w góry? Albo przejedziemy się na plażę?

• Jak chcesz - powiedział James. - Mamy cale lalo.

Przed oczami Poppy rozciągnęło się lalo, gorące, złociste i olśniewające. Pachnące chlorem z. basenu i morską solą. Czuła je jak ciepłą trawę pod plecami. Trzy długie miesiące, pomyśla­ła. Cała wieczność. Trzy miesiące to wieczność.

Dziwne, że myślała akurat o tym, kiedy to się stało.

- Mażemy zajrzeć do nowych sklepów w Village - zaczę­ła, ale nagłe dopadł ją, ból i słowa uwięzły jej w gardle.

Niedobrze. Gwałtowny, skręcający ból sprawiał, że zgięła się wpół. Karton mleka wypadł jej z rąk i wszystko zrobiło się szare.

ROZDZIAŁ 2

Poppy! - Słyszała głos matki, ale nie nic widziała. Kuchenną podłogę przeszywały tańczące czarne plamy. - Poppy, nic ci nie jest? - Teraz poczuła, że dłonie matki ściskają ją kurczowo za ramiona. Ból ustępował i zaczynała widzieć.

Kiedy się wyprostowała, zobaczyła przed sobą Jamesa. Twarz miał prawie bez wyrazu, ale znała go na tyle dobrze, żeby dostrzec w jego oczach troskę. Trzymał karton z mlekiem. Mu­siał go złapać w locie. Niesamowity refleks, pomyślała leniwie. Naprawdę niesamowity. Phillip stał.

• Nic ci nie jest? Co się stało?

• Nie... wiem. - Poppy rozejrzała się i zakłopotana wzru­szyła ramionami. Czuła się już lepiej i wolała, żeby przestali się tak na nią gapić.

• To tylko głupi ból żołądka... Mam chyba gastro coś tam. Pewnie mi jedzenie zaszkodziło.

• Poppy, to nie jest gastroenteritis. - Matka potrząsnęła nią lekko. - Bolało cię już wcześniej, miesiąc temu, prawda? To taki sam ból?

• Poppy poruszyła się niespokojnie. Prawdę mówiąc, ból nigdy nie zniknął. Cudem, w gorączce zajęć pod koniec roku, udawało jej się nie zwracać na niego uwagi, a do tej pory zdążyła się z nim oswoić.

• Tak jakby... - Grała na zwłokę. - Ale...

Matce nie trzeba było więcej. Delikatnie ścisnęła córkę i ruszyła do kuchennego telefonu.

• Wiem, że nie lubisz lekarzy, ale dzwonię do doktora Franklina. Chcę, żeby cię obejrzał. Nie możemy tego ignorować.

• Oj mamo, są wakacje...

• Poppy, bez dyskusji. - Matka zakryła dłonią mikrofon słuchawki. - Idź się ubrać.

Poppy jęknęła, ale wiedziała, że nic nie wskóra.

• Posłuchajmy przynajmniej płyty, zanim pójdę. - Skinęła na Jamesa, który patrzył w próżnię zamyślony.

Zerknął na płytę, jakby o niej zapomniał, i odstawił karton z mlekiem. Phillip wyszedł za nimi na korytarz.

• Hej, koleś, poczekaj tu, aż się ubierze.

• Wyluzuj Phil, powiedział James niemal nieobecnym głosem.

• Ręce z daleka od mojej siostry, niecnoto.

Poppy wchodziła do pokoju, kręcąc głową. James wcale nie marzy o tym, żeby zobaczyć ją nago. Niestety, pomyślała ponuro, wyciągając z szafy krótkie spodenki. Wskoczyła w nie, nie przestając kręcić głową. James był jej najlepszym przyjacielem, najlepszym z najlepszych, a ona jego przyjaciółką. Ale nigdy nie okazał nawet cienia chęci, żeby się do niej dobrać. Czasami zastanawiała się, czy on w ogóle zauważa, że ma do czynienia z dziewczyną.

Kiedyś zauważy, pomyślała i krzyknęła na niego zza drzwi.

Wszedł i uśmiechnął się do niej. To był uśmiech, jaki inni rzadko oglądali - nie szyderczy czy ironiczny, ale miły, lekki.

• Przepraszam za tego lekarza - powiedziała.

• Daj spokój. Powinnaś pojechać. - James spojrzał na nią przenikliwie. - Twoja mama ma rację. To trwa już za długo. Schudłaś, nie śpisz po nocach...

Spojrzała na niego przestraszona. Nikomu nie mówiła, że najgorszy ból czuje nocą, nawet Jamesowi. Ale on niektóre rzeczy po prostu wiedział. Jakby czytał w jej myślach.

- Znam cię, to wszystko. - Figlarnie spojrzał na nią z ukosa. Rozpakował płytę.

Poppy wzruszyła ramionami, opadła na łóżko i wlepiła wzrok w sufit.

• Chciałabym, żeby mama dała mi spokój chociaż w wakacje. - Odwróciła głowę i przyjrzała się badawczo Jamesowi. - Szkoda, że nie jest jak twoja. Zawsze się zamartwia i próbuje mnie ustawić.

• A mojej właściwie nie obchodzi, co robię. Nie wiem co gorsze - stwierdził z goryczą.

• Twoi rodzice pozwalają ci mieszkać samemu.

• Tak, bo to tańsze, niż zatrudnianie zarządcy nieruchomości. - James pokręcił głową, wpatrując się w płytę, którą wkładał do odtwarzacza. - Nie narzekaj na swoich rodziców, dzieciaku. Chyba nie wiesz, jaką jesteś szczęściarą.

Poppy zastanawiała się nad tym, kiedy włączyła się płyta.

Razem z Jamesem lubili trans - undergroundowe elektroniczne dźwięki, które przyszły z Europy. James był miłośnikiem techno. Poppy też przepadała za tymi rytmami. Uważała, że to prawdziwa muzyka, ostra i nieprzetworzona, grana przez ludzi, którzy w nią wierzą. Łudzi z pasją, a nie z pieniędzmi.

Poza tym dzięki etno - techno Poppy czuła się częścią innych miejsc. Uwielbiała inność i obecność tej muzyki.

Jamesa chyba też właśnie za to lubiła. Za jego odmienność. Zadarła głowę i spojrzała na niego. Przestrzeń wypełniały dziwne rytmy bębnów Burundi.

Znała Jamesa lepiej niż ktokolwiek inny, ale było w nim coś, co nawet dla niej stanowiło tajemnice. Coś, czego nikt nie mógł uchwycić.

Inni brali to za arogancję, chłód, wyniosłość, ale się myli­li. To była po prostu odmienność. Wydawał się bardziej „inny" niż uczniowie z zagranicy. Czasami Poppy myślała, że już jest bliska znalezienia przyczyny tej odmienności, ale zawsze jej się wymykała. A kilka razy, zwłaszcza późnym wieczorem, kiedy słuchali muzyki albo wpatrywali się w ocean, czuła, że zaraz wyzna jej swój sekret.

I że to, co usłyszy, okaże się czymś ważnym, tak szokują­cym i cudownym, jakby przemówił do niej dziki kot.

Teraz, kiedy patrzyła na Jamesa, na jego wyraźny, nieruchomy profil i na faliste brązowe włosy na czole, odnosiła wraże­nie, że jest smutny.

Jamie, chyba nic się nic stało, co? To znaczy, w domu ani nigdzie? - Tylko ona jedyna na świecie mogła mówić do niego „Jamie". Nawet Jacklyn ani Michaela nigdy się na to nie odważyły.

- A co miałoby się stać w domu? - spytał z uśmiechem, któ­rego nie było widać w oczach. Lekceważąco pokręcił głową. - Nic martw się Poppy. To nic ważnego, ma przyjechać w odwie­dziny krewny. Niemile widziany krewny. - Jego uśmiech dotarł do oczu i zalśnił w nich. - A może po prostu się o ciebie mar­twię - powiedział.

Poppy chciała powiedzieć: „akurat”, ale wymamrotała tylko:

- Naprawdę?

Jej powaga chyba poruszyła w nim czułą strunę. Jego uśmiech zniknął. Siedzieli i po prostu patrzyli sobie w oczy. Ja­mes sprawiał wrażenie niepewnego, niemal bezbronnego.

• Poppy

• Tak? - Z trudem przełknęła ślinę.

Otworzył usta, nagle wsiał i podszedł, żeby wyregulować wysokie stojące głośniki. Kiedy wrócił, oczy miał ciemne i nie­przeniknione.

- Pewnie, że bym się martwił, gdybyś naprawdę była cho­ra - przyznał swobodnie. - Na tym chyba polega przyjaźń?

Poppy wypuściła powietrze z płuc.

• Racja - odparła melancholijnie i obdarzyła go stanow­czym uśmiechem

• Ale nie jesteś chora - stwierdził. - Po prostu trzeba się tym zająć. Lekarz pewnie da ci antybiotyk albo coś innego... wielką strzykawą - dodał złośliwie.

• Zamknij się.

James dobrze wiedział, ze Poppy potwornie boi się zastrzy­ków. Sama myśl o igle przebijającej skórę...

- Idzie twoja mama - Zerknął w stronę uchylonych drzwi.

Poppy nie bardzo wiedziała, jakim cudem usłyszał, że ktoś się zbliża - w pokoju głośno grała muzyka, a na korytarzu leżał dywan. A jednak po chwili matka otworzyła drzwi.

• No, kochanie - ponagliła energicznie - Doktor Franklin kazał przyjeżdżać. Przykro mi, James, ale zabieram Poppy.

• Nie szkodzi. Wpadnę po południu.

Poppy wiedziała, kiedy jest na straconej pozycji Pozwoliła matce zaciągnąć się do garażu, nie zwracając uwagi na Jamesa parodiującego kogoś, kto dostaje wielki zastrzyk.

Godzinę później grzecznie leżała w gabinecie doktora Frank­lina, odwracając wzrok, kiedy delikatnie badał jej brzuch. Był wysoki, szczupły, szpikowały i emanował z niego autorytet wiejskiego lekarza, któremu się bezgranicznie ufa.

• Tu cię boli? - spytał

• Tak... Ale jakby szło do pleców. Może naciągnęłam sobie mięsień.

Delikatne palce przesuwały się, badając brzuch. Nagle się zatrzymały. Twarz lekarza się zmieniła. Poppy wiedziała już, że to nie naciągnięty mięsień. Ani rozstrój żołądka czy coś banal­nego, i że wszystko zmieni się raz na zawsze.

• Chciałbym zlecić dodatkowe badanie - oznajmił doktor Franklin.

Miał rzeczowy i opanowany głos, a jednak Poppy ogarnę­ła panika. Nie potrafiła wytłumaczyć tego, co się w niej dzia­ło - miała nieodparte wrażenie, że otwiera się przed nią w ziemi czarna dziura.

• Dlaczego? - spytała matka.

• Cóż... - Doktor Franklin się uśmiechnął i przesunął oku­lary na czoło. Uderzał dwoma palcami o leżankę. - Właściwie w celu eliminacji. Poppy mówi, że ma bóle w górnej części brzu­cha, które promieniują do pleców i nasilają się w nocy. Ostatnio straciła apetyt i schudła. Wyczuwam powiększony woreczek żółciowy To objawy typowe dla wielu chorób, a USG pozwoli niektóre wykluczyć.

Poppy się uspokoiła. Nie mogła sobie przypomnieć, po co jest woreczek żółciowy, ale była przekonana, że go nie potrze­buje. Przecież organ o tak głupiej nazwie nie może pełnić żad­nej ważnej funkcji. Doktor Franklin mówił dalej - o trzustce, zapaleniu trzustki i powiększonej wątrobie, a matka kiwała głową, jakby wszystko rozumiała. Poppy czuła, że panika mija. Jakby czarną dziurę szczelnie zasłoniła pokrywa, nie pozostawiając po przepaści najmniejszego śladu.

- Badania można zrobić w szpitalu dziecięcym po drugiej stronie ulicy - mówił doktor Franklin - Proszę do mnie wrócić z wynikami.

Matka pokiwała głową: spokojna, poważna i dzielna. Jak Phil. Albo Cliff. Dobrze, zajmiemy się tym.

Poppy w pewnym sensie czuła się wyróżniona Nie znała nikogo, kto byłby w szpitalu na badaniach.

Kiedy wychodziły z gabinetu, matka zmierzwiła jej włosy.

- No. Poppy? Co tym razem wywinęłaś?

Poppy uśmiechnęła się figlarnie. Strach całkowicie się ulotnił.

• Może będę musiała mieć operację i zostanie mi intrygują­ca blizna - zażartowała, żeby rozśmieszyć matkę.

• Miejmy nadzieję, że nie - odparta matka, wcale nierozbawiona.

Szpital Dziecięcy Suzanne G. Monteforte mieścił się w oka­załym szarym budynku z falistymi ścianami i wielkimi panoramicznymi oknami. Poppy zajrzała do sklepu z upominkami przy wejściu. Na pierwszy rzut oka widać było, że to sklep dla dzieci, pełen tęczowych zabawek i pluszowych zwierzaków, które przychodzący z wizytą dorośli mogli kupić w prezencie w ostatniej chwili.

Ze sklepu wyszła dziewczyna niewiele starsza od Poppy: siedemnasto-, osiemnastoletnia. Była ładna, miała subtelny makijaż i fajną bandanę, która nie do końca ukrywała brak włosów. Wyglądała na szczęśliwą, miała pełne policzki, a spod chustki wystawały dyndające wesoło kolczyki, jednak Poppy ogarnęło współczucie... Ta dziewczyna jest poważnie chora. Szpitale są właśnie dla takich jak ona - dla poważnie cho­rych. Poppy chciała już jak najszybciej być po badaniach i stąd wyjść.

USG nie było bolesne, ale dość nieprzyjemne. Pielęgniar­ka posmarowała jej brzuch maziowatą galaretą, a potem przesuwała po nim zimnym skanerem, który bombardował falami dźwiękowymi, żeby wydobyć obraz wnętrza. Poppy wróciła my­ślami do ładnej dziewczyny bez włosów.

Wolała myśleć o czymś innym... o Jamesie. Nie wiedzieć czemu, przypomniał jej się dzień, kiedy zobaczyła go pierw­szy raz w przedszkolu. Blady, chudy, z dużymi szarymi oczami. Miał w sobie coś niezwykłego. Starsi chłopcy od razu wzięli go na cel. Na podwórku ganiali za nim jak psy myśliwskie za li­sem - aż w końcu Poppy się zorientowała, co jest grane.

Już w wieku pięciu lat miała porządny prawy sierpowy, Wparowała w środek gromady, zaczęła walk po twarzach i ko­pać w piszczcie, aż tamci pouciekali. Później odwróciła się do Jamesa.

- Chcesz się kolegować?

Po krótkiej chwili wahania nieśmiało kiwnął głową. W jego uśmiechu była dziwna słodycz.

Poppy szybko się zorientowała, że jej nowy kolega jest tro­chę dziwny. Kiedy zdechła klasowa jaszczurka, bez obrzydzenia wziął ją do ręki i spytał Poppy. czy chce potrzymać. Nauczyciel­ka była przerażona.

Wiedział też, gdzie znaleźć martwe zwierzęta. Pokazał jej pustą działkę - tam, w wysokiej brązowej trawie leżały szkielety kilku królików. W ogóle go to nie ruszało.

Kiedy podrósł, starsze dzieciaki przestały go dręczyć. Dogonił ich wzrostem, był zadziwiająco silny i szybki; przylgnęła do niego opinia twardego i niebezpiecznego. Kiedy się wkurzył, w jego szarych oczach pojawiał się przerażający blask.

Ale na Poppy nigdy się nie złościł. Byli najlepszymi przyjaciół­mi. W pierwszej klasie liceum zaczął się umawiać z dziewczynami - marzyły o nim wszystkie w szkole - ale z żadną nie chodził dłu­go. I nigdy im się nie zwierzał, był tajemniczy i skryty. Tylko Poppy znała jego drugie oblicze - bezbronnego i troskliwego chłopaka.

• Dobrze. - Pielęgniarka potrząsnęła Poppy, przywołując ją do rzeczywistości. - Skończone, zetrzemy z ciebie ten żel.

• I co wyszło? - Poppy spojrzała na monitor.

• Lekarz prześle opis do gabinetu twojego lekarza - poin­formowała pielęgniarka zupełnie obojętnym tonem.

Poppy spojrzała na nią surowo.

W poczekalni u doktora Franklina Poppy wierciła się nie­spokojnie, a matka przeglądała nieaktualne czasopisma. W końcu z gabinetu wychyliła się pielęgniarka.

- Pani Hilgard? Wstały obie.

- Hm. nie - Pielęgniarka wyglądała na spłoszoną. - Pani Hilgard, doktor chce porozmawiać tylko z panią.

Poppy i matka spojrzały na siebie. Po chwili matka odłożyła czasopismo ..People" i poszła za pielęgniarką.

Poppy patrzyła za nią.

O co tu chodzi? Doktor Franklin nigdy wcześniej tego nie robił.

Serce biło jej mocno. Nic szybko, n mocno. Bum, bum. bum. Wstrząsało wnętrznościami, aż Poppy kręciło się w głowie.

Nie myśl o tym. To pewnie nic takiego. Poczytaj gazetę.

Ale jej palce odmawiały posłuszeństwa. Kiedy w końcu zdo­łała otworzyć czasopismo, błądziła wzrokiem po wyrazach, ale treść nie docierała do mózgu.

O czym matka i doktor Franklin tam rozmawiają? Co jest grane? Tyle czasu...

Chwila się przeciągała Poppy czekała, miotając się mię­dzy dwiema skrajnymi myślami: to nic poważnego, matka wyj­dzie i będzie się śmiała, że coś takiego w ogóle przyszło córce do głowy; dzieje się coś okropnego i trzeba się poddać jakie­muś strasznemu leczeniu. Zakryta dziura i odkryta dziura. Raz wszystko wydawało się śmiechu warte i Poppy czuła się zawsty­dzona melodramatycznymi myślami, a po chwili miała wraże­nie, że całe jej dotychczasowe życie było snem, a teraz dopada ją brutalna rzeczywistość.

Szkoda, że nie mogę zadzwonić do Jamesa. pomyślała.

- Poppy? Wejdź - powiedziała w końcu pielęgniarka.

W gabinecie doktora Franklina, na ścianach wyłożonych boazerią wisiały zaświadczenia i dyplomy. Poppy usiadła w skó­rzanym fotelu i starała się nie wpatrywać nachalnie w twarz matki

Matka wyglądała... zbyt spokojnie. Spokój podszyty był napięciem. Uśmiechała się, ale jakoś dziwnie. Wargi lekko jej drżały.

O Boże. pomyślała Poppy. Coś jest nie tak.

• Nie ma powodu do paniki - zaczął lekarz, a Poppy natychmiast ogarnęła jeszcze większa panika. Jej dłonie przywar­ły do skórzanych poręczy fotela. - Na twoim USG widać coś niezbyt typowego, dlatego chciałbym wykonać kilka innych ba­dań - ciągnął doktor Franklin rzeczowym tonem, żeby ją uspo­koić. - Do jednego musisz być na czczo. Twoja mama mówi, że nie jadłaś dziś śniadania...

• Zjadłam jeden płatek kukurydziany - odpowiedziała mechanicznie.

• Jeden płatek? Cóż, możemy uznać, że to nic. W takim ra­zie zaczniemy dzisiaj. Moim zdaniem najlepiej położyć cię do szpitala Zrobimy tomografię komputerowa, i ERCP. To skrót nazwy, której nawet ja nie potrafię wymówić. - Uśmiechnął się. Poppy mu się przyglądała. Niczego się nie bój - dodał łagod­nie - Tomografia przypomina prześwietlenie. ERCP polega na wprowadzeniu rurki przez gardło i żołądek do trzustki. Do rur­ki wstrzykuje się płyn, który umożliwi kontrast...

Jego wargi się poruszały, ale Poppy przestała słyszeć słowa. Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio była tak przerażona.

Z tą intrygującą blizną tylko żartowałam, pomyślała. Nie chcę być naprawdę chora. Nie chcę iść do szpitala i nie chcę mieć żadnych rurek w gardle.

Spojrzała na matkę w milczącym błaganiu. Matka wzięła ją za rękę.

To nic takiego, kochanie. Pojedziemy do domu i spakuje­my trochę rzeczy, a potem wrócimy.

- Muszę iść do szpitala dzisiaj?

Tak byłoby najlepiej, stwierdził doktor Franklin. Poppy zacisnęła dłoń na dłoni matki. Pociemniało jej przed oczami.

- Dziękuję, Owen - powiedziała matka, kiedy wychodziły z gabinetu.

Poppy nigdy nie słyszała, żeby wcześniej matka zwracała się do doktora Franklina po imieniu.

Ale o nic nie pytała. Nie odzywała się, kiedy wychodziły z budynku i wsiadały do samochodu. Po drodze do domu matka zaczęła mówić o zwykłych rzeczach przyjemnym, spokojnym głosem, a Poppy zmuszała się, żeby odpowiadać. - Udawała, że wszystko jest jak zwykle, mimo że cały czas szalał w niej po­tworny niepokój.

Dopiero kiedy znalazły się w jej pokoju i pakowały do małej walizki ulubione książki i bawełnianą piżamę, spytała prawie od niechcenia:

- A tak właściwie, co mi jest?

Matka nie odpowiedziała od razu. Spoglądała w dół na wa­lizkę.

• Doktor Franklin nie wie, czy w ogóle coś ci jest - odparła w końcu.

• Ale co podejrzewa? Przecież musi coś podejrzewać. Mó­wił o trzustce, więc pewnie przypuszcza, że mam coś z trzustką. Badał też chyba woreczek żółciowy...

- Kochanie. - Matka chwyciła ją za ramiona.

Poppy zaczęła się denerwować. Wzięła głęboki wdech.

- Ja tylko chcę znać prawdę. To moje ciało i mam prawo wiedzieć, czego szukają, tak?

Trochę się zagalopowała. Tak naprawdę chciała powiedzieć coś zupełnie innego. Potrzebowała otuchy, zapewnienia, że doktor Franklin szuka jakiejś banalnej choroby. Że nic złego się nie wydarzy i nie będzie żadnej tragedii. Niestety, nie usły­szała tego.

• Tak. masz prawo wiedzieć. - Matka powoli wypuściła po­wietrze, potem zaczęła wolno: - Poppy, doktor Franklin od po­czątku niepokoił się o twoją trzustkę. To, co się dzieje w trzust­ce, może powodować zmiany w innych organach, w woreczku żółciowym i wątrobie. Kiedy doktor Franklin wyczuł te zmiany, wysłał cię na badania...

• Powiedział, że USG jest nietypowe. Jak bardzo nietypo­we? - Poppy z trudem przełknęła ślinę.

• To wszystko tylko wstępne... - Matka zauważyła jej mi­nę i westchnęła. Niechętnie ciągnęła dalej. - USG wykazało, że możesz mieć coś w trzustce. Coś, czego nie powinno tam być. Dlatego doktor Franklin chce zrobić inne badania, które dadzą nam pewność. Ale...

• Coś, czego nie powinno lam być? Mamo, masz na my­śli... nowotwór? Raka? - Dziwne, jak bardzo trudno było wy­powiedzieć te słowa.

Matka skinęła głową.

- Tak. Raka.

ROZDZIAŁ 3

Poppy nie mogła myśleć o niczym innym niż ładna łysa dziew­czyna w sklepie z upominkami.

Rak.

• Ale... ale oni chyba mogą coś z tym zrobić, co? - Nawet we własnych uszach jej glos brzmiał bardzo młodo. - Najwyżej wytną mi trzustkę.

• Och, kochanie, oczywiście. - Matka wzięła ją w ramiona. - Obiecuję, jeżeli coś jest nie tak, zrobimy wszystko, żeby to na­prawić. Poszłabym na koniec świata, żeby ci pomóc. Przecież wiesz. Na razie wcale nie wiadomo, czy coś jest nie w porządku. Doktor Franklin powiedział, że u nastolatków rak trzustki zda­rza się niezwykle rzadko. Nie martwmy się na zapas.

Poppy trochę ulżyło. Znów nie widziała dziury. Ale gdzieś w głębi duszy nadal czuła chłód.

• Muszę zadzwonić do Jamesa. Matka skinęła głową.

• Tylko się nie rozgaduj.

Poppy zaciskała kciuki, wybierając numer. Proszę. James, bądź tam, proszę, bądź, myślała. I był.

- Co się stało? - spytał krótko, gdy tylko się odezwała.

• Nic. to znaczy... wszystko. Może. - Poppy usłyszała swój dziki śmiech, zupełnie nieszczery.

• Co się, stało? - powtórzył ostro James. - Pokłóciłaś się z Cliffem?

• Nie. Cliff jest w biurze. A ja idę do szpitala.

• Czemu?

• Podejrzewają, że mam raka.

Kiedy to wypowiedziała, poczuła ulgę, coś w rodzaju emo­cjonalnego uwolnienia. Znów się roześmiała. Cisza na drugim końcu linii.

• Halo?

• Jestem - odezwał się James. - Już jadę.

• Nie, nie ma sensu. Za chwilę muszę wychodzić. - Cze­kała, żeby powiedział, że przyjedzie do niej do szpitala, ale nie zrobił tego.

• James, mogę cię o coś prosić? Dowiedz się wszystkiego o raku trzustki, dobrze? Na wszelki wypadek.

• Podejrzewają raka trzustki?

• Nie są pewni. Zrobią mi badania. Mam tylko nadzieję, że obejdzie się bez kłucia. - Znowu się roześmiała, chociaż czuła niepokój. Chciała, żeby James ją pocieszył.

• Zobaczę, co mi się uda znaleźć w necie. - Jego głos był pozbawiony emocji, niemal bez wyrazu.

• Możesz do mnie później zadzwonić. Pewnie pozwolą ci zatelefonować do szpitala.

• Jasne.

• Dobra, muszę iść. Mama czeka.

• Trzymaj się.

Poppy odłożyła słuchawkę z uczuciem pustki. Matka stała w drzwiach.

- Chodź. Poppet. Idziemy.

James siedział bez ruchu, wpatrując się w telefon pustym wzrokiem.

Poppy była przerażona, a on nie potrafił jej pomóc. Nic umiał sypać jak z rękawa krzepiącymi frazesami. To nie w mo­im stylu, pomyślał ponuro.

Żeby dzielić się pozytywnymi myślami, trzeba mieć pozytywne podejście do życia. A James zbyt dobrze poznał świat, żeby mieć jakiekolwiek złudzenia.

Jednak mógł poradzić sobie z suchymi faktami. Odsunął na bok stos rozmaitych klamotów. włączył laptop i połączył się z Internetem.

Po kilku minutach przeszukiwał zasoby Krajowego Insty­tutu Onkologicznego CancerNet. Znalazł pierwszy plik: ..Rak trzustki", przeznaczony dla pacjentów. Przebiegł treść wzro­kiem. Opowiadała o funkcji trzustki, o stadiach choroby i le­czeniu. Nic strasznego.

Później przeszedł do: „Rak trzustki. Dla lekarzy”. Sparali­żowała go już pierwsza linia.

Rak gruczołu trzustki jest rzadko uleczalny.

Czytał dalej.

Duży odsetek zgonów... przerzuty... słaba reakcja na che­mioterapię, naświetlanie i operację... ból...

Ból. Poppy jest dzielna, ale zmaganie się z ciągłym bólem złamałoby każdego. Zwłaszcza kiedy widoki na przyszłość są tak marne.

Jeszcze raz spojrzał na górę artykułu. Przeciętna przeżywalność mniej niż trzy procent. Jeżeli rak się rozprzestrzenił, nie­cały jeden procent.

Na pewno jest więcej informacji. James natrafił na kilka ar­tykułów z gazet i czasopism medycznych. Były jeszcze gorsze niż pliki z CancerNetu.

Eksperci twierdzą, że zdecydowana większość pacjentów umrze, i to w krótkim czasie. Rak trzustki jest na ogół nieoperacyjny, szybko postępuje i wyniszcza organizm. Średnia dłu­gość przeżycia z rakiem w zaawansowanym stadium wynosi od trzech tygodni do trzech miesięcy...

Trzy tygodnie do trzech miesięcy.

Wpatrywał się w ekran komputera. Miał ściśnięte gardło, kłuło go w piersiach i prawie nic nie widział. Usiłował wziąć się W garść. Powtarzał sobie, że to jeszcze nic pewnego. Poppy ro­bią badania, ale to nie znaczy, że ma raka.

Jednak przeczytane informacje nie dawały mu spokoju. Już jakiś czas temu się zorientował, że Poppy coś jest. Coś w niej było zakłócone. Wyczuwał inny rytm ciała, wiedział, że dziew­czyna mało śpi. I ból - zawsze go wyczuwał. Tylko nie zdawał sobie sprawy, że teraz ból jest aż tak poważny.

Poppy też wie. pomyślał. Głęboko w duszy wie. że dzieje się z nią coś bardzo złego, inaczej nie prosiłaby mnie, żebym szu­kał informacji. Ale czego właściwie się spodziewa? Że wejdę do niej i powiem, że za kilka miesięcy umrze?

A ja mam stać z boku i się przyglądać?

Jego wargi lekko odsłoniły zęby. Nie był to miły uśmiech, ra­czej dziki grymas. Przez siedemnaście lal widział wiele zgonów. Znał stadia umierania. Wiedział, że istnieje różnica między chwilą, kiedy ustaje oddychanie, a momentem, kiedy przesta­je pracować mózg. Widział charakterystyczną bladość świeżego trupa. Wiedział, że gałki oczne zapadają się po pięciu minutach od wyzionięcia ducha. Ten akurat szczegół zna mało kto. Pięć minut po śmierci oczy robią się płaskie i mętnoszare. Ciało za­czyna się kurczyć. Człowiek robi się mniejszy. Poppy już jest taka malutka...

Zawsze się bał, żeby nie zrobić jej krzywdy. Wyglądała na bardzo kruchą, a on, gdyby był nieostrożny, mógł skrzywdzić kogoś o wiele silniejszego. Między innymi dlatego utrzymywał między nimi dystans.

To jeden z powodów. Nie najważniejszy.

Innym było coś, czego nic potrafił ubrać w słowa, nawet przed samym sobą. Zbliżał się do tego, co zakazane. Ale musiał przestrzegać zasad, które wpajano mu od urodzenia.

Ludziom nocy nic wolno się zakochać w człowieku. Karą za przekroczenie prawa jest śmierć.

W tej chwili to nie miało znaczenia. Wiedział, co musi zro­bić. Dokąd jechać.

Wylogował się z Internetu. Był opanowany i myślał racjo­nalnie. Wstał, wziął okulary przeciwsłoneczne i wsunął je na nos. Wyszedł na bezlitosne czerwcowe słońce, zatrzaskując za sobą drzwi.

Poppy z nieszczęśliwą miną rozejrzała się po pomieszcze­niu. W zasadzie nie wyglądało tak strasznie poza tym, że było za zimne... no ale to w końcu szpital. Taka prawda kryła się za ład­nymi niebiesko-różowymi zasłonkami, telewizją sieciową i me­nu kolacji ozdobionym postaciami z bajek. Wiadomo że tutaj człowiek ląduje tylko wtedy, gdy jest naprawdę ciężko chory.

Oj, przestań, zganiła siebie. Rozchmurz się trochę. Co się siało z mocą Poppytywnego myślenia? Gdzie się podziała Poppyanna, kiedy jest ci potrzebna? Gdzie Mary Poppyns?

Boże. już sama siebie usiłuję rozbawić, pomyślała.

Uśmiechnęła się blado, mimo że niewiele ją bawiło. Pielęg­niarki były miłe, a łóżko bardzo wygodne. Z boku miało pilota, którym ustawiało się materac w każdej możliwej pozycji.

Akurat kiedy się nim bawiła, weszła matka.

- Złapałam Cliffa. przyjedzie tu później. Chyba powinnaś się przebrać do badań.

Poppy spojrzała na swój szpitalny szlafrok z krepy w niebiesko-białe paski i poczuła bolesny spazm, promieniujący od żo­łądka do pleców. W najgłębszym zakamarku duszy pomyślała: Proszę, jeszcze nie teraz. Nigdy nie będę gotowa.

James podjechał integrą na parking przy Ferry Street, nie­daleko Stoneham. To nie była przyjemna część miasta. Turyści zwiedzający Los Angeles omijali tę okolicę.

Zrujnowany budynek kilka opustoszałych pięter, okna za­bite dyktą, graffiti na ścianach z pustaków pokrytych wyblakłą farbą.

Nawet smog wydawał się tu gęstszy. Powietrze było żółte i mdłe. Jak trujące wyziewy, nawet najjaśniejszy dzień oblekało w szarość. Wszystko wyglądało nierealnie i złowieszczo.

Okrążył budynek. Z tyłu znajdowały się drzwi na zaplecze sklepów. Na jednych nie było graffiti. Na szyldzie nad nimi za­miast napisu narysowano czarny kwiat.

Czarny irys.

Zapukał. Drzwi uchyliły się na kilka centymetrów, a przez szparę wyjrzał kościsty dzieciak w pogniecionej koszulce, z za­spanymi oczami.

- To ja. Ulf - powiedział, opierając się pokusie, żeby otwo­rzyć drzwi kopniakiem. Ach. te wilkołaki, pomyślał. Dlaczego muszą tak bronić swojego terytorium?

Drzwi otworzyły się tylko na tyle. żeby James mógł wejść do środka. Kościsty chłopak wystawił głowę na zewnątrz, rozejrzał się podejrzliwie, potem zatrzasnął drzwi

- Najlepiej idź obsikaj swój rewir - rzucił James przez ramię.

Miejsce przypominało kawiarenkę. W mrocznym pomiesz­czeniu jeden przy drugim stały okrągłe stoliki. Na drewnianych krzesłach siedziało kilkoro nastolatków. Z tyłu sali dwóch chło­paków grało w bilard.

James podszedł do stolika, przy którym siedziała dziewczy­na. Zdjął okulary przeciwsłoneczne i usiadł.

• Cześć. Gisele.

Podniosła wzrok. Miała ciemne włosy i niebieskie oczy. Skośne, tajemnicze, obrysowane czarną konturówką - w stylu starożytnego Egiptu.

Wyglądała jak czarownica i to nie był zbieg okoliczności.

- James Tęskniłam za tobą. - Mówiła cichym, chropawym głosem. - Co słychać? - Wzięła ze stołu niezapaloną świecz­kę i energicznie machnęła dłońmi, jakby uwalniała uwięzione­go ptaka. Knot świeczki zapłonął. - Wyglądasz wspaniale, jak zwykle. - Uśmiechnęła się do niego w rozedrganym złotym świetle.

• Ty też. Prawdę mówiąc, sprowadza mnie tu interes.

Uniosła brew.

• Chyba jak zawsze?

- Tym razem to coś innego. Chcę cię prosić... o profesjonalną opinię w pewnej kwestii.

Rozłożyła szczupłe dłonie, połyskując w blasku świecy srebrnymi paznokciami. Na palcu wskazującym miała pierścień z czarną dalią.

• Moja moc jest do twojej dyspozycji. Chcesz kogoś prze­kląć? A może przyciągnąć szczęście i powodzenie? Bo zaklęcia miłosne nie są ci potrzebne.

• Potrzebuję czaru który wyleczy chorobę. Nic wiem, czy musi być dostosowany do choroby, czy podziała coś bardziej ogólnego. Jakieś ogólne zaklęcie dla zdrowia...

• James - Roześmiała się leniwie, położyła dłoń na jego dłoni i lekko ją potarła. - Jesteś mocno zdenerwowany, praw­da? Nigdy cię takiego nie widziałam.

To fakt, zupełnie stracił głowę. Przywołał się do porządku.

- O jakiej konkretnie chorobie mówimy? - spytała, bo Ja­mes się nie odezwał.

• O raku.

Odrzuciła głowę do tylu i się roześmiała

- Chcesz, powiedzieć, że tacy jak ty mogą mieć raka? Nie wierzę. Mów co chcesz, ale nie próbuj mnie przekonywać, że lamie chorują na ludzkie choroby.

To była najtrudniejsza część.

- Nie chodzi o osobę taką jak ja ani jak ty. To człowiek - powiedział cicho.

Uśmiech Gisele zniknął.

• Ktoś z zewnątrz? - Jej głos nie był już leniwy ani chropa­wy. - Obcy? Oszalałeś, James?

• Ona nie wie nic o mnie ani o świecie nocy. Nie zamierzam łamać zasad. Chce tylko, żeby była zdrowa.

• Jesteś pewien, że już nie złamałeś zasad? - Jej skośne niebieskie oczy przesunęły się na jego twarz. - Na pewno się w niej nie zakochałeś? - dodała szeptem, bo James sprawiał wrażenie, że zupełnie nie rozumie, o co jej chodzi.

Zmusił się. żeby wytrzymać badawcze spojrzenie.

- Nie mów tak. chyba że chcesz konfrontacji - odezwał się spokojnie, ale groźnie.

Gisele odwróciła wzrok. Bawiła się pierścionkiem. Płomień świecy zamigotał i zgasł.

• James, znam cię od dawna powiedziała, nie podnosząc wzroku. - Nie chcę, żebyś wpakował się w kłopoty. Wierzę ci. skoro twierdzisz, że nie złamałeś zasad, ale lepiej zapomnijmy o tej rozmowie. Po prostu wyjdź, a ja będę udawać, że nigdy nie zamieniliśmy na ten temat ani słowa.

• A zaklęcie?

• Nie ma takiego zaklęcia. A nawet jeśli, na pewno bym ci nie pomogła. Idź.

Wyszedł.

Wpadł mu do głowy jeszcze jeden pomysł. Pojechał do Brentwood. Okolica różniła się od poprzedniej jak diament od węgla. Zatrzymał samochód na zadaszonym parkingu przy osobliwym ceglanym budynku z fontanną. Po ścianach, aż na hiszpańską dachówkę, pięła się czerwona i fioletowa bugenwilla.

Przeszedł pod łukiem na dziedziniec i znalazł się przed biu­rem ze złotym napisem na drzwiach. Doktor Jasper J. Rasmussen. Jego ojciec był psychoterapeutą.

Nic zdążył wyciągnąć ręki do klamki, bo drzwi otworzyły się i z budynku wyszła kobieta. Typowa klientka ojca - po czterdziestce, bogata, w designerskim dresie i sandałach na obca­sach.

Wyglądała na lekko otumanioną i rozespaną, a na szyi miała dwie małe, szybko gojące się punktowe ranki.

James wszedł do biura. Miało poczekalnię, ale bez recepcjo­nistki. Z gabinetu dobiegała muzyka Mozarta. Zapukał.

- Tato?

W drzwiach stanął przystojny ciemnowłosy mężczyzna, w doskonale skrojonym szarym garniturze i koszuli z mankie­tami na spinki. Wyczuwało się w nim siłę i stanowczość.

Ale nie ciepło.

• Co jest. James? - spytał takim tonem, jakim zwracał się do klientów: uważnym, wyważonym i uprzejmym.

• Masz minutę?

Ojciec spojrzał na roleksa.

• Następny klient przychodzi za pół godziny.

• Muszę z tobą porozmawiać.

Ojciec spojrzał na niego surowo i wskazał tapicerowany fotel. James usiadł na samym brzegu

- Co jest?

James szukał odpowiednich słów. Wszystko zależy od tego. czy ojciec go zrozumie. Ale jakie słowa będą odpowiednie? Po­stawił na brutalną szczerość.

• Chodzi o Poppy - Od jakiegoś czasu choruje, podejrzewają nowotwór.

• Przykro mi to słyszeć. - Doktor Rasmussen sprawiał wra­żenie zaskoczonego, jednak w jego glosie nie było smutku.

• To rak. Niesamowicie bolesny i prawie w stu procentach nieuleczalny.

• Szkoda. - W glosie ojca znów dało się słyszeć tylko lekkie zaskoczenie.

James nagle zrozumiał, skąd ono wynika. Ojca nie dziwiło, że Poppy jest chora, ale to, że James wybrał się do niego, żeby o tym powiedzieć.

- Tato. jeśli to rak, ona umrze. To dla ciebie nic nie znaczy?

Doktor Rasmussen splótł palce i wpatrywał się w rudawy blat mahoniowego biurka.

- James, już to przerabialiśmy - mówił powoli i stanowczo. - Wiesz, że twoja matka i ja martwimy się, że za bardzo się zbliżyłeś do Poppy. Za bardzo... się z nią związałeś.

James poczuł nagły przypływ głuchej wściekłości.

• Tak jak z panną Emmy?

Ojciec nawet nie mrugnął.

• Mniej więcej.

James odpędził obrazy, które zaczęły pojawiać się w jego myślach. Nie może teraz myśleć o pannie Emmie, musi być bez­stronny. Inaczej nie przekona ojca.

- Tato, znam Poppy cale życie. Potrzebuję jej.

- Po co? Nie w celach oczywistych. Chyba nigdy nie piłeś jej krwi, co?

James z trudem przełknął ślinę, czując mdłości. Pić krew Poppy? Tak ją wykorzystywać? Na samą myśl o tym zrobiło mu się niedobrze

• Tato, ona jest moją przyjaciółką - Przestał się silić na obiektywizm. - Po prostu nie mogę patrzeć, jak cierpi. Nie mo­gę. Muszę coś zrobić.

• Rozumiem. - Twarz ojca się rozjaśniła.

• Rozumiesz? - Jamesowi zakręciło się w głowie od niespo­dziewanego poczucia ulgi.

- James, czasami nic nie poradzisz na pewien przypływ... współczucia dla ludzi. W innym wypadku bym lego nie przy­znał, ale znasz Poppy długo. Żal ci, że cierpi. Jeżeli chcesz, żeby cierpiała krócej.. tak, potrafię to zrozumieć.

Poczucie ulgi prysnęło jak bańka mydlana. James wpatry­wał się w ojca przez kilka sekund.

• Zabójstwo z litości? Myślałem, że Starsi zakazali za­bójstw na tym terenie.

• Zachowaj rozsądek i dyskrecję. Nie będzie trzeba anga­żować w to Starszych.

James poczuł metaliczny smak w ustach. Wstał i roześmiał się lekko.

• Dzięki, tato. Naprawdę, bardzo mi pomogłeś. Ojciec najwyraźniej nie usłyszał sarkazmu.

• Cieszę się, James. A przy okazji, jak tam mieszkanie?

• Dobrze - odpowiedział nieobecnym głosem James.

• A w szkole?

• Są wakacje, tato - rzucił i wyszedł.

Na dziedzińcu oparł się o ceglany mur i wpatrywał w plu­skającą fontannę.

Skończyły mu się pomysły. Skończyła się nadzieja. Trzeba się trzymać zasady świata mocy.

Jeżeli Poppy naprawdę ma raka, to umrze.

ROZDZIAŁ 4

Kiedy Poppy bez apetytu wpatrywała się w tacę z kolacją - kawałki kurczaka i frytki, do sali wszedł doktor Franklin.

Badania miała już za sobą. Tomografia okazała się nie taka najgorsza poza tym, że mogła przyprawić o klaustrofobię, ale ERCP było straszne. Poppy czuła w gardle nieistniejącą rurkę za każdym razem, kiedy przełykała ślinę.

- Gardzisz takim wykwintnym szpitalnym posiłkiem - za­żartował ostrożnie lekarz. Zdobyła się na uśmiech.

Mówił o rzeczach bez znaczenia. Ani słowa o wynikach ba­dań, a Poppy nie miała pojęcia, kiedy można się ich spodzie­wać. Jednak wobec doktora Franklina była podejrzliwa. Coś wzbudzało jej niepokój - to, że delikatnie pogłaskał jej stopę pod kołdrą, a może jego podkrążone oczy...

Kiedy od niechcenia zaprosił jej matkę „na mały spacer po korytarzu”, utwierdziła się w podejrzeniach.

Powie jej. Ma wyniki, ale nie chce, żebym wiedziała.

W jednej chwili w jej głowie zrodził się plan.

- Idź. Mamo, jestem trochę śpiąca. - Ziewnęła. Położyła się i zamknęła oczy.

Jak tylko wyszli, wyskoczyła z łóżka. Obserwowała ich od­dalające się plecy na korytarzu. Poszła za nimi cicho w samych skarpetkach.

Kilka minut postała przy dyżurce pielęgniarek.

- Chciałam rozprostować nogi - wyjaśniła, kiedy pielęg­niarka spojrzała na nią pytająco.

Musiała udawać, że tak sobie spaceruje, i dopiero kiedy pie­lęgniarka poszła do jednej z sal, szybko ruszyła dalej koryta­rzem.

Na końcu znajdowała się poczekalnia. Widziała ją już wcześniej Był tam telewizor i sprzęt kuchenny, żeby oczekują­cym krewnym zapewnić komfortowe warunki. Poppy podeszła na palcach do uchylonych drzwi. Słyszała głos doktora Franklina, ale nie wyłapywała słów.

Bardzo ostrożnie podeszła bliżej. Zaryzykowała i zajrzała do środka.

Od razu się zorientowała, że nie musi szczególnie uważać. Wszyscy byli pochłonięci rozmową.

Na jednej kanapie siedział doktor Franklin. Obok niego Afroamerykanka w okularach z łańcuszkiem, w białym fartu­chu lekarskim.

Na drugiej kanapie - ojczym Poppy, Cliff. Zwykle idealnie ułożone ciemne włosy miał lekko rozczochrane, a na ogól nie­ruchoma jak skała szczęka ciągle drgała. Ramieniem obejmo­wał żonę. Doktor Franklin mówił do obojga, trzymając matkę za rękę.

Matka szlochała.

Poppy odsunęła się od drzwi.

O Boże. Mam raka.

Nigdy wcześniej nic widziała, żeby matka płakała. Ani kie­dy umarła babcia, ani w trakcie rozwodu z ojcem. Matka była specjalistką od radzenia sobie ze wszystkim. Poppy nie znała drugiej tak twardej osoby.

A teraz...

Mam go. To pewne, bez dwóch zdań.

Ale może nie jest aż tak źle? Mama przeżyła szok, dobra, to normalne. Ale to wcale nie znaczy od razu, że umrę. Stoi za mną cała współczesna medycyna.

Powtarzała to sobie, oddalając się od poczekalni.

Nie zdążyła jednak odejść w porę. Jeszcze usłyszała zmie­niony, zbolały głos matki.

• Moje dziecko. Och, moja mała dziewczynka.

Poppy zamarła.

- Chce mi pan powiedzieć, że nie ma ratunku? - odezwał się Cliff głośno i ze złością.

Poppy nie czuła własnego oddechu. Mimowolnie wróciła do drzwi.

- Doktor Loftus jest onkokigiem, ekspertem jeśli chodzi o ten rodzaj raka. Wytłumaczy to państwu lepiej niż ja - oznaj­mił doktor Franklin.

Wtedy włączył się nowy glos drugiej lekarki Z początku Poppy wyłapywała tylko strzępy zdań, które nic jej nie mówiły: adenocacrinoma, niedrożność żył nerkowych, stadium trzecie. Medyczny żargon.

• Ujmując rzecz prościej - powiedziała w końcu doktor Loftus - ... problem w tym, że rak się rozprzestrzenił. Są prze­rzuty w wątrobie i naczyniach limfatycznych wokół trzustki. To znaczy, że jest nieresekcyjny, nie możemy operować.

• Ale chemioterapia... - zaczął Cliff.

• Spróbujemy połączyć naświetlanie i chemioterapię sub­stancją zwaną 5-fluorouracil. Daje pewne rezultaty. Ale nic będę państwa oszukiwać. W najlepszym przypadku przedłuży chorej życie o kilka tygodni. Na tym etapie szukamy środków paliatywnych. żeby zmniejszyć ból i żeby czas. który jej został, przeżyła jak najlepiej. Rozumieją państwo?

Tłumiony szloch matki. Poppy nie była w sianie się ruszyć. Miała wrażenie, że słucha radia. Jakby to zupełnie jej nie doty­czyło.

- Tu, w południowej Kalifornii, prowadzi się pewne pro­gramy badawcze. Eksperymenty z immunoterapią i chirurgią kriogeniczną. Ale powtarzam, mówimy o metodach paliatyw­nych, nie o leczeniu...

• Do jasnej cholery! - wybuchnął Cliff. - Tu chodzi o młodą dziewczynę! Jak to możliwe, że doszło do... do trzeciego sta­dium i nikt tego nie zauważył? Przecież dwa dni temu tańczyła przez całą noc!

• Przykro mi, panie Hilgard. - Doktor Loftus mówiła tak łagodnie, że Poppy ledwie słyszała jej słowa. - To rak bezobjawowy. Symptomy pojawiają się dopiero, kiedy choroba jest bardzo zaawansowana. Dlatego wskaźnik przeżycia jest tak ni­ski. Muszę państwu powiedzieć, że Poppy jest drugim nastolat­kiem, u którego widzę ten rodzaj nowotworu. Doktor Franklin postawił bardzo trafną wstępną diagnozę.

• Powinnam była wiedzieć - wychrypiała matka - Powin­nam przyprowadzić ją wcześniej... Powinnam...

Rozległ się łomot. Poppy odruchowo zajrzała przez drzwi. Matka jak opętana waliła pięściami w stół z formiki. Cliff usiło­wał ją powstrzymać.

Poppy się wycofała.

O Boże. Muszę stad iść. Nie chcę tego widzieć. Nie mogę na to patrzeć.

Ruszyła z powrotem przez korytarz. Jej nogi poruszały się. Jak zwykle. Zadziwiające, że normalnie funkcjonują.

Dookoła nic się nie zmieniło. Dyżurka pielęgniarek jeszcze udekorowana z. okazji czwartego lipca. Na wyściełanym siedzi­sku okiennym w jej sali nadal leży walizka. Drewniana podłoga ciągle jest twarda.

Wszystko takie samo jak wcześniej. Jak to możliwe? Jakim cudem ściany nadal stoją? Jakim cudem w sąsiedniej sali ryczy telewizor?

Umrę. pomyślała Poppy.

Dziwne, ale nie była przerażona. Czuła tylko niebywale za­skoczenie, które narastało z każdą myślą, przerywaną tym jed­nym słowem.

To moja wina, bo (umrę) nie poszłam wcześniej do le­karza.

Cliff przeze mnie powiedział: „do jasnej cholery" (umrę). Nie wiedziałam, że aż tak mnie lubi, żeby zakląć.

Myśli wirowały jak oszalałe.

Umrę przez coś, co siedzi we mnie, jak obcy w filmie. To jest we mnie teraz. Teraz.

Położyła dłonie na brzuchu i zadarła koszulkę. Skóra była gładka, nieskazitelna. Żadnego bólu.

Ale to tam jest i przez to umrę. Niedługo. Ciekawe, jak szybko? Nie słyszałam, jak o tym mówili.

Potrzebuję Jamesa.

Sięgając po telefon, miała wrażenie, że ręka jest odłączo­na od ciała. Wybrała numer, powtarzając w myślach: „Proszę, bądź".

Tym razem nie zadziałało. Telefon dzwonił i dzwonił. Po sygnale Poppy zostawiła wiadomość: „oddzwoń do mnie do szpitala ". Rozłączyła się i wpatrywała w plastikowy dzban lodowatej wody przy łóżku.

Wróci i do mnie zadzwoni. Muszę tylko wytrzymać do tego czasu.

Nagle to stało się jej celem. Wytrzymać do rozmowy z Ja­mesem. Do tego czasu nie musi myśleć o niczym, wystarczy, że przeżyje. Dopiero potem się zastanowi, co powinna czuć i co powinna zrobić.

Rozległo się delikatne pukanie do drzwi. Przestraszona Poppy uniosła wzrok; zobaczyła matkę i Cliffa. Przez chwilę by­ła w stanic skupić się tylko na ich twarzach i odnosiła dziwne wrażenie, że głowy unoszą się w powietrzu.

Matka miała czerwone, zapuchnięte oczy. Cliff był biały jak kreda, co podkreślało ciemny zarost na twarzy.

O mój Boże, czyżby zamierzali mi powiedzieć? Nic mogą. Nie mogą kazać mi tego słuchać.

Poppy poczuła nieodpartą chęć ucieczki. Była na skraju paniki.

- Kochanie, przyszło do ciebie kilkoro przyjaciół - powie­działa matka - Phil powiedział im. że jesteś w szpitalu, no i właśnie są.

James, pomyślała Poppy i coś chwyciło ją za serce. Ale Jamesa nie było wśród osób tłoczących się w drzwiach. Stały tam głównie dziewczyny ze szkoły.

Nic nie szkodzi. Zadzwoni później. Nie musisz teraz o tym myśleć.

Zresztą przy tylu gościach nawet nie dało się myśleć. I do­brze. Nie do wiary, że potrafiła tak z nimi siedzieć i gadać, cho­ciaż duchem była dalej niż Neptun. A jednak rozmawiała i dzię­ki temu mogła wyłączyć umysł.

Nikt nie miał pojęcia, że jest poważnie chora. Nawet Phil, który z zapałem okazywał braterską miłość. Rozmawiali o zwy­kłych rzeczach, o imprezach, rolkach, muzyce i książkach. O rzeczach z dawnego życia Poppy, które nagle oddaliło się o sio lat.

Cliff odnosił się do niej milej niż wtedy, kiedy zalecał się do matki.

Goście w końcu wyszli, została tylko matka. Co chwilę do­tykała córki lekko drżącymi dłońmi Nawet gdybym nie wie­działa, tobym się domyśliła, pomyślała Poppy. Mama zachowu­je się zupełnie inaczej niż zwykle.

- Chyba zostanę na noc - oznajmiła. Nie bardzo jej się udał beztroski ton. - Pielęgniarka powiedziała, że mogę spać na sie­dzeniu na oknie, bo to właściwie leżanka dla rodziców. Zasta­nawiam się tylko, czy nie wpaść do domu po kilka rzeczy.

- Jasne, jedź. - Poppy nie mogła powiedzieć nic innego, je­żeli nadal chciała udawać, że nie wie. Poza tym, mama na pew­no potrzebuje trochę czasu dla siebie z daleka od szpitala.

Jak tylko matka wyszła, pielęgniarka w bluzce w kwiaty i szpitalnych spodniach zmierzyła Poppy gorączkę i ciśnienie. I zostawiła Poppy samą.

Zrobiło się późno. Z daleka nadal dochodziły odgłosy te­lewizji. Przez uchylone drzwi widać było korytarz, pogrążony w mroku. Na oddziale najwyraźniej zapanowała cisza nocna.

Poppy czuła się bardzo samotna, a ból pożerał ją głęboko od środka. Spod gładkiej skóry brzucha dawał o sobie znać rak.

Najgorsze, że James nie zadzwonił. Jak mógł. Chyba wic, że go potrzebuję?

Jak długo jeszcze uda jej się nie myśleć o nadchodzącej śmierci.

Może powinna postarać się zasnąć. Wyłączyć świadomość. Wtedy nie będzie mogła myśleć.

Kiedy tylko zgasiła światło i zamknęła oczy, wokół niej roztańczyły się duchy. Nie obrazy ładnej łysej dziewczyny, ale szkielety. Trumny. A najgorsza ze wszystkiego była nieskończo­na ciemność.

Jeżeli umrę, nie będzie mnie tutaj. Ale czy w ogóle gdzieś będę? Czy po prostu nie będzie mnie wcale

To najbardziej przerażająca rzecz, jaka kiedykolwiek przyszła jej do głowy. Niebycie. Zaczęła o tym myśleć i nie mogła nic na to poradzić. Straciła panowanie. Zaczął ją zżerać po­tworny strach, przyprawiający o dreszcze pod sztywną poszwą i cienkim kocem. Umrę, umrę. umrę...

- Poppy.

Otworzyła oczy. Przez sekundę nie rozpoznawała czarnej postaci w ciemnym pokoju. Przemknęła jej szalona myśl: oto przyszła śmierć we własnej osobie.

• James?

• Nie wiedziałem, czy śpisz.

Wyciągnęła rękę do przycisku przy łóżku, żeby włączyć światło.

- Nie. nie zapalaj poprosił - Musiałem przemknąć obok pielęgniarek, nic chcę, żeby mnie wyrzuciły.

Poppy z trudem przełknęła ślinę, zaciskając dłonie na fał­dzie koca.

- Cieszę się. że jesteś - powiedziała. - Myślałam, że już nie przyjdziesz - Tak naprawdę pragnęła rzucić mu się w ramiona, szlochać i krzyczeć.

Ale nie zrobiła lego. Nie dlatego, że nigdy wcześniej tak się nie zachowywała. Powstrzymało ją coś w Jamesie. Coś nie­uchwytnego, a jednak niemal... przerażającego.

To, jak stoi? To, że nie widzi jego twarzy? Wiedziała tylko, że nagle wydal jej się obcy.

Odwrócił się i bardzo ostrożnie zamknął ciężkie drzwi.

Ciemność. Jedyne światło wpadało przez okno. Poppy czuła się dziwnie odcięta od reszty szpitala, od reszty świata.

Przebywanie sam na sam z Jamesem powinno być miłe. Gdyby nie to przejmujące uczucie, że jest jakiś inny.

• Znasz wyniki - powiedział cicho. To nie było pytanie.

• Mama nie wie. że wiem - odparła. Skąd się biorą takie sensowne słowa, skoro ma ochotę tylko krzyczeć? - Podsłucha­łam, jak doktor mówił... James, mam go. I... to zły rodzaj raka Podobno już są, przerzuty. I chyba... - Nie mogła wydobyć z sie­bie ostatniego stówa, chociaż skrzeczało jej w myślach.

• Umrzesz - powiedział James. Wydawał się cichy i sku­piony. Nieobecny. - Przeczytałem o tym. - Podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz. Wiem, że jest groźny. Piszą, że powoduje wielki ból.

• James. - Poppy westchnęła.

• Czasami operują, tylko po to, żeby zmniejszyć cierpie­nie. Ale nieważne, co zrobią, i tak cię nie uratują. Chemia, naświetlania nic nie dadzą, umrzesz. Pewnie zanim skończy się lato.

• James...

• To twoje ostatnie lato.

• James, zmiłuj się! - To był niemal krzyk, Poppy łapczywie nabierała powietrza, ściskając koc. - Czemu mi to robisz?

Odwrócił się i jednym ruchem złapał ją za nadgarstek. Chcę, żeby do ciebie dotarło, że oni ci nie pomogą - po­wiedział wzburzony, - Rozumiesz?

• Tak, rozumiem. - Poppy słyszała narastającą histerię w swoim głosie. - Przyszedłeś mi to powiedzieć? Chcesz mnie zabić.

• Nie! - jego palce zacisnęły się boleśnie, - Chcę cię urato­wać. - Wypuścił powietrze i powtórzył to ciszej, ale równie sta­nowczo. - Chcę cię uratować. Poppy.

Przez kilka chwil skupiała się na tym, żeby regularnie oddy­chać. Robita wszystko, żeby nie wybuchnąć płaczem.

• Ale nie jesteś w stanie - odezwała się w końcu. - Nikt nie jest w stanie.

• Tu się mylisz. - Powoli oswobodził jej nadgarstek i ścisnął metalową poręcz łóżka. - Poppy, muszę ci coś wyznać. O sobie.

- James... - Zabrakło jej słów. Miała wrażenie, że po prostu zwariował, W pewnym sensie, gdyby wszystko inne nie było tak okropne, potraktowałaby to jako komplement. James przez nią wpadł w popłoch. Tak się przejął jej chorobą, że całkiem oszalał. - Tobie naprawdę na mnie zależy - wyszeptała ze śmiechem i szlochem jednocześnie. Położyła dłoń na jego dłoni, na poręczy łóżka.

On też roześmiał się krótko. Chwycił mocno jej dłonie, a później odsunął od siebie.

- Ty nic nie rozumiesz - powiedział spiętym głosem. - Wydaje ci się, że wiesz o mnie wszystko... - ciągnął, wyglądając przez okno. - A jednak nie wiesz czegoś bardzo waż­nego.

Poppy czuła się jak sparaliżowana. Nie mogła pojąć, dlaczego James nawija o sobie. skoro ona umiera. Ale zdobyła się na wyrozumiałość.

• Możesz mi powiedzieć wszystko, Przecież wiesz.

• Nie uwierzysz. Nie mówiąc o tym, że złamię zasady.

• Złamiesz prawo?

• Zasady. Mnie obowiązują inne przepisy niż ciebie. Ludzkie prawa niewiele dla nas znaczą, ale nasze własne są nieubłagane.

• James... - Poppy oniemiała ze strachu. On naprawdę stracił głowę.

• Nie wiem. jak to powiedzieć. Czuję się jak bohater kiepskiego horroru. - Wzruszył ramionami. - Wiem. jak to brzmi, ale,... - zaczął, nie odwracając się. - Poppy, jestem wampirem.

Przez chwilę siedziała bez ruchu. Nagle rzuciła się do stoli­ka przy łóżku. Zacisnęła palce na stosie małych misek w kształ­cie półksiężyca i cisnęła w niego wszystkimi.

- Bydlaku! - wrzasnęła i znów sięgnęła po coś, żeby rzucić.

ROZDZIAŁ 5

James uchylił się, kiedy Poppy celowała w niego książką. - Poppy...

• Ty gnojku! Padalcu! Jak możesz mi to robić? Ty zepsuty, samolubny, niedojrzały...

• Cśśś... Usłyszą cię...

• Niech słyszą! Jestem w szpitalu, dopiero co się dowiedziałam, że umrę, a tobie w głowie głupie kawały. Durne, obrzydliwe kawały. Po prostu nie wierzę. Myślisz, że to śmieszne? - Z wściekłości zabrakło jej tchu.

James, który machał rękami, żeby ją uciszyć, zamarł i spojrzał w stronę drzwi.

• Pielęgniarka tu idzie - powiedział.

• I dobrze, poproszę ją, żeby cię wyrzuciła - odparła Poppy. Złość opadła, doprowadzając ją prawie do łez. Nigdy w życiu nie czuła się tak strasznie zdradzona i samotna. - Wiesz co? Nienawidzę cię.

W drzwiach stanęła pielęgniarka w bluzce w kwiaty i szpitalnych zielonych spodniach.

• Co tu się dzieje? - spytała, włączając światło. Dostrzegła Jamesa. - No, no, chyba nie jesteś z rodziny. - Uśmiechała się, ale w jej głosie słychać było autorytet, którego zaraz miała użyć.

• Nie jest i chcę, żeby stąd wyszedł - oznajmiła Poppy. Pielęgniarka poprawiła poduszki i delikatnie położyła dłoń na czole Poppy.

- Tylko członkowie rodziny mogą zostawać na noc - zwróciła się do Jamesa.

Poppy wpatrywała się w telewizor i czekała, aż James wyjdzie. Nie wyszedł. Obszedł łóżko i stanął przy pielęgniarce. Ta zadarła głowę, żeby na niego spojrzeć, nie przestając poprawiać pościeli. Nagle jej dłonie zwolniły i znieruchomiały.

Poppy rozejrzała się zdumiona. Pielęgniarka wpatrywała się w Jamesa. Dłonie trzymała nieruchomo na kołdrze i patrzyła na niego jak zaczarowana.

A James wpatrywał się w nią. Przy włączonym świetle Poppy widziała jego twarz i znów miała dziwne wrażenie, że go nic poznaje. Był bardzo blady i wyglądał niemal srogo, jakby robił coś, co wymaga nie lada wysiłku. Miał zaciśnięte zęby, a oczy nabrały barwy srebra. Prawdziwego, mieniącego się w świetle. Przypominał wygłodniałą panterę.

• Już pani wie, że nic złego się tu nie dzieje - powiedział zupełnie spokojnie. Kobieta zamrugała i rozejrzała się po sali, jakby właśnie obudziła się z drzemki.

• Tak, tak, wszystko w porządku - wymamrotała. - Zawołaj mnie, gdybyś... - Znów wyglądała na trochę nieobecną. -

- gdybyś, hm... czegoś potrzebowała - wyszeptała w końcu.

Wyszła, Poppy przyglądała się jej z zapartym tchem. Potem powoli, poruszając tylko oczami, spojrzała na Jamesa.

• Wiem, że to banał - westchnął James. - Demonstracja mocy. Ale zadziałało.

• Uknułeś to z nią - wyszeptała Poppy.

• Nie.

• W takim razie to jakaś psychologiczna sztuczka. Zadziwiające coś tam.

• Nie. - James usiadł na pomarańczowym plastikowym krześle.

• Więc zwariowałam. - Po raz pierwszy tego wieczoru Poppy nie myślała o swojej chorobie. Nie mogła się skupić, bo jej myśli wirowały chaotycznie. Miała wrażenie, że jest jak dom porwany przez tornado.

• Nie zwariowałaś. Pewnie źle się do tego zabrałem. Mówiłem, że nie wiem, jak to wytłumaczyć. Rozumiem, że trudno ci uwierzyć. Wszystko jest tak zorganizowane, żeby ludzie nie wierzyli. Od tego zależy nasze życie.

- James, przepraszam, po prostu...- Poppy drżały ręce. Zamknęła oczy. - Może powinieneś

lepiej...

- Poppy, spójrz na mnie. Mówię prawdę. Przysięgam. - Przez chwilę obserwował jej minę, w końcu westchnął. - Dobra. Nie zamierzałem tego robić, ale...

Wstał i pochylił się nad Poppy. Nie skrzywiła się, ale czuła, że oczy otwierają jej się szeroko.

- Popatrz. - Odsłonił zęby.

Prosta czynność, zaskakujący skutek. Transformacja. W jednej chwili zmienił się z bladego, ale dość zwykłego Jamesa, w coś, czego nigdy wcześniej nic widziała - inne ludzkie stworzenie.

Jego oczy migotały srebrem, a cała twarz nabrała drapieżnego wyglądu. Poppy prawie tego nie zauważyła. Przyglądała się jego zębom.

Nie zębom. Kłom. Miał kły jak kot. Wydłużone, zagięte, ostro zakończone. Zupełnie nie przypominały sztucznych zębów wampira sprzedawanych w sklepach z gadżetami. Wyglądały na bardzo mocne, bardzo ostre i bardzo prawdziwe. Poppy krzyknęła. James zakrył jej usta dłonią.

• Nie chcemy tu znów pielęgniarki.

• O mój Boże. O mój Boże - wybełkotała Poppy, kiedy uniósł rękę.

• Pamiętasz, ile razy mówiłaś, że czytam w twoich myślach? - odezwał się James. -Pamiętasz, że słyszałem odgłosy, których nie byłaś w stanie usłyszeć, i że poruszałem się szybciej niż ty?

• O mój Boże...

• To prawda, Poppy. - Uniósł pomarańczowe krzesło i skręcił jedną metalową nogę. Bez wysiłku, z lekkością. - Jesteśmy silniejsi niż ludzie - wyjaśnił. Przywrócił nodze pierwotny kształt i odstawił krzesło. - Lepiej widzimy w ciemności. Zostaliśmy stworzeni do polowania. Poppy w końcu udało się zebrać jedną pełną myśl.

• Nieważne, co potrafisz zrobić - powiedziała przenikliwym głosem. - Niemożliwe, żebyś był wampirem. Znam cię, odkąd miałeś pięć lat. Rosłeś jak ja. Wytłumacz to.

• Wszystko, co wiesz, to nieprawda. -Westchnął. - O wampirach naczytałaś się w książkach albo naoglądałaś w telewizji - zaczął jeszcze raz. - Wszystko to zostało wymyślone przez ludzi, zapewniam cię. Nikt ze świata nocy nie zdradziłby tajemnic.

• Świat nocy? Gdzie jest ten świat nocy?

• To nie miejsce. To coś w rodzaju tajnego stowarzyszenia wampirów, czarownic i wilkolaków. Samych najlepszych stworzeń. Wyjaśnię ci to później - dodał ponuro. - A na razie, słuchaj, to proste. Jestem wampirem, bo moi rodzice są wampirami. Taki się urodziłem. Jesteśmy lamiami.

Poppy była w stanie myśleć tylko o panu i pani Rasmussen, ich luksusowym domu w stylu rancza i złotym mercedesie.

• Twoi rodzice?

• Łamią to dawne określenie wampira, ale dla nas oznacza łych, którzy się takimi urodzili -ciągnął James. - Rodzimy się i starzejemy jak ludzie, tyle tylko że proces starzenia możemy zatrzymać, kiedy zechcemy. Oddychamy. Chodzimy w dziennym świetle. Możemy nawet żywić się normalnym jedzeniem.

• Twoi rodzice... - powtórzyła Poppy słabym głosem. Spojrzał na nią.

• Tak. Moi rodzice. Słuchaj, jak myślisz, dlaczego moja ma-mu jest dekoratorką wnętrz? Nie dla pieniędzy. Dzięki temu |tu/,naje wielu ludzi. Tak jak mój tata, psychoterapeuta snobów. Wystarczy kilka minut sam na sam z człowiekiem, który potem tego nie pamięta.

Poppy poruszyła się niespokojnie.

• Więc ty pijesz ludzką krew? - Mimo tego, co widziała, nie potrafiła zachować powagi. James spojrzał na sznurówki swoich adidasów.

• Tak, oczywiście - odparł łagodnie. Znów popatrzył jej prosto w oczy.

Źrenice miał koloru czystego srebra.

Poppy oparła się o stos poduszek. Może łatwiej było jej uwierzyć dlatego, że dziś rano wydarzyło się w jej życiu coś niewiarygodnego. Rzeczywistość wywróciła się do góry nogami i, prawdę mówiąc, jeszcze jedno nieprawdopodobieństwo nie robiło wielkiej różnicy. Umrę, a mój przyjaciel jest krwiopijcą, pomyślała. Sprzeczka wyssała z niej resztki sił. Patrzyli na siebie w milczeniu.

• Dobra- powiedziała w końcu; w tym słowie miało zawierać się wszystko, co przed chwilą do niej dotarło.

• Nie wyznałem ci tego, żeby sobie ulżyć - oznajmił James stłumionym głosem. -Powiedziałem, że mogę cię uratować, pamiętasz?

• Jak przez mgłę. - Poppy zamrugała wolno. - Niby jak uratować? - spytała szorstko.

• Tak jak myślisz. - Jego wzrok powędrował w pustkę.

• Jamie, ja już nie jestem w stanie myśleć.

Łagodnie, nie patrząc na nią, położył dłoń na jej piszczeli pod kołdrą. Delikatnie, z czułością, potrząsnął jej nogą.

- Zrobię z ciebie wampira, mała.

Uniosła obie pięści do twarzy i zaczęła płakać.

• Hej. - Wypuścił łydkę i objął Poppy ramieniem, pomagając jej usiąść. - Przestań. Nic się nie stało. To lepsze niż druga opcja.

• Jesteś skończonym świrem - szlochała. Łzy, kiedy już zaczęły płynąć, ciekły ciurkiem i nie mogła ich powstrzymać Płacz przynosił ulgę, podobnie jak uścisk Jamesa. Czuła, że jest silny, że ma w nim wsparcie i że ładnie pachnie.

• Mówiłeś, że takim trzeba się urodzić - dodała niewyraźnie, szlochając.

• Nie, nie, powiedziałem, że ja się taki urodziłem. Wielu dopiero stało się wampirami. Byłoby ich więcej, ale zasady nie pozwalają zamieniać pierwszego lepszego łazęgi w wampira.

• Ale ja... Jestem tym, kim jestem, sobą. Nie mogę być.. taka. Odsunął ją delikatnie, żeby móc spojrzeć jej w twarz.

• Więc umrzesz. Nie masz wyboru. Rozejrzałem się, pytałem nawet czarownicy. W świecie nocy nie istnieje nic innego, co by ci pomogło. Wszystko sprowadza się do jednego pytania: chcesz żyć czy nie?

Umysł Poppy, który znów pogrążył się w chaosie, nagle .kupił się na tym pytaniu. Było jak

światło latarki w czarnym pokoju.

Czy chce żyć?

O Boże; jasne, że tak.

Aż do dzisiejszego dnia zakładała, że ma bezwarunkowe prawo do życia. Nie odczuwała nawet wdzięczności za ten przywilej. Teraz już zrozumiała, że nie należy przyjmować tego za rzecz oczywistą, i wiedziała też, że o to będzie walczyć.

Obudź się, Poppy, wolał jej zdrowy rozsądek. On mówi, że może uratować ci życie.

- Poczekaj chwilę. Muszę się zastanowić - powiedziała trzeźwo. Łzy przestały płynąć. Odsunęła Jamesa od siebie i intensywnie wpatrywała się w białą szpitalną poszwę.

Dobra. Dobra. Myśl logicznie, dziewczyno. Wiedziałaś, że James skrywa tajemnicę. Nigdy nie przypuszczałaś, że to coś takiego. No i co? To nadal James. Może i jest przerażającym krwiopijcą, ale mu na tobie zależy. Nikt inny nie jest w stanie ci pomóc.

Zorientowała się, że ściska go za rękę.

• Jak to jest? - spytała przez zaciśnięte zęby, nie patrząc na niego.

• Inaczej - wyznał spokojnie i rzeczowo. - Nie polecałbym tego , gdyby istniało inne wyjście, ale... jest w porządku. Kiedy twoje ciało zacznie się zmieniać, będziesz się źle czuć, ale później nigdy już na nic nie zachorujesz. Będziesz silna, szybka i nieśmiertelna.

• Nieśmiertelna? A będę mogła zatrzymać swój wiek? - Już widziała się jako wieczną starowinkę. Skrzywił się.

• Poppy, przestaniesz się starzeć w jednej chwili. Tak się dzieje się z ludźmi przemienionymi w wampiry. W zasadzie umrzesz jako śmiertelnik. Będziesz wyglądać jak martwa. A potem... się obudzisz.

• Rozumiem. - Coś jak Julia w grobie, pomyślała Poppy. I nagle się przeraziła. O Boże. mama i Phil...

• Powinnaś wiedzieć jeszcze jedno - ciągnął James. - Niektórym się nie udaje.

• Co się nie udaje?

• Przemiana. Ludziom, którzy skończyli dwadzieścia lat, prawie nigdy. Nie budzą się. Ich ciała nic potrafią przystosować się do nowej formy i umierają. Nastolatki na ogół przeżywają, ale nie zawsze.

Dziwne, ale ta informacja pokrzepiła Poppy. Warunkowa nadzieja wydawała się bardziej wiarygodna niż absolutna pewność. Żeby żyć, musi zaryzykować.

• Jak to zrobisz? - Spojrzała na Jamesa.

• Tradycyjnie - stwierdził z uśmiechem jak u ducha. - Wymienimy się krwią - dodał poważnie.

No, świetnie. A ja się bałam zastrzyku. Teraz wbiją się we mnie kły. Z trudem przełknęła ślinę i zamrugała, wpatrując się w próżnię.

• To twój wybór, Poppy. Decyzja należy do ciebie.

• Chcę żyć, Jamie - powiedziała po długiej przerwie.

• Będziesz musiała stąd odejść. Zostawić rodziców, Oni nie mogą wiedzieć.

• Tak przypuszczałam. Jakbym dostała nową tożsamość od FBI?

• To coś więcej. Zaczniesz żyć w nowym świecie, w świecie nocy. Samotnym, pełnym sekretów. Ale będziesz się po nim poruszać, zamiast leżeć w ziemi. - Ścisnął ją za rękę. -Chcesz zacząć teraz? - spytał bardzo cicho i bardzo poważnie.

Poppy zamknęła oczy i skuliła się tak, jak przed zastrzykiem.

• Jestem gotowa - wydusiła przez zaciśnięte usta. James nie zdołał opanować śmiechu. Opuścił poręcz łóżka i usiadł przy Poppy.

• Na ogół kiedy to robię, ludzie są zahipnotyzowani.

• No, trudno, gdybym krzyczała, możesz mnie zahipnotyzować - wycedziła Poppy, nie otwierając oczu.

Rozluźnij się, nakazała sobie stanowczo. Choćby nie wiem jak bolało i było okropne, wytrzymasz. Musisz. Od tego zależy Twoje życie. Serce waliło jej tak mocno, że wstrząsało całym ciałem.

- Tutaj. - James dotknął jej szyi zimnymi palcami, jakby szukał pulsu.

No, dalej, pomyślała Poppy. Zaczynaj.
Czuła ciepły oddech, kiedy pochylał się nad nią i delikatnie chwycił za ramiona. Każdy jej
nerw reagował na jego obecność. Nagle poczuła zimno na szyi i zaraz potem, zanim zdążyła
cofnąć głowę, podwójne ukąszenie. Kły zanurzyły się w jej ciele, robiąc dwie małe ranki,
przez k lorę James mógł napić się jej krwi... ,

Teraz naprawdę zacznie boleć, pomyślała. Nic już nie pomoże. Znalazła się w rękach myśliwego. Była jak królik owinięty zwojami węża, jak mysz w pazurach kota. Nie czuła się jak najlepsza przyjaciółka Jamesa, tylko jak jego obiad...

Poppy, co robisz? Nie walcz. Przykro mi, kiedy się opierasz. James do niej mówił, chociaż ciepłe wargi na jej szyi się nie poruszały. Glos słyszała w swojej głowie.

Nie opieram się, pomyślała. Nastawiam tylko na to, że będzie bolało. Poczuła pieczenie w miejscu ukłucia. Czekała na coś gorszego - ale nic takiego nie nastąpiło. Było niezwykle.

Och, pomyślała.

Poczucie ciepła okazało się nawet przyjemne. Wrażenie ulgi, dawania. I bliskości. Ona i James stawali się coraz bliżsi, jak dwie Krople wody dążące ku sobie, żeby się połączyć. Dotykała umysłu Jamesa. Wyczuwała jego myśli i doznania. Przepływały przez nią jego emocje. Czułość... troskliwość... opiekuńczość. Bezwzględna czarna wściekłość na chorobę. Rozpacz, że nie ma innego sposobu, żeby pomóc, l tęsknota... za tym, żeby z nią być, żeby ją uszczęśliwić.

Tak, pomyślała.

Fala słodyczy przyprawiła o zawrót głowy. Poppy wyciągnęła rękę po dłoń Jamesa. Ich palce się splotły. James, pomyślała z zadziwieniem i radością. Słowo, które do niego posłała, było nieśmiałą pieszczotą. Poppy. Czuła jego zaskoczenie i rozkosz.

Nierzeczywista przyjemność cały czas narastała. Była tak intensywna, że Poppy drżała. Jak mogłam być tak głupia, żeby się tego bać. To nie jest okropne. Jest... miłe. Nigdy wcześniej nie doświadczyła takiej bliskości. Miała wrażenie, że są jedną istotą, połączeni, nie jak drapieżnik i ofiara, ale partnerzy w tańcu. Poppy i James. Czuła dotyk jego duszy. Dziwne, ale on się tego bał. To też wyczuwała. Poppy, nie... -tyle mrocznych rzeczy... -lepiej, żebyś nie wiedziała...

Mrok, zgadza się, pomyślała, Ale nie mrok i potworność. Mrok i samotność. Bezgraniczna samotność. Wrażenie, że nie przynależy do żadnego z dwóch światów, które zna. Nie należy nigdzie. Poza... Nagle ujrzała obraz siebie. W jego umyśle była krucha i słodka jak szmaragdowooki duszek powietrzny. Sylf - z duszą z czystej stali. To niezupełnie ja. Nie jestem wysoka i piękna jak Jacklyn czy Michaela...

Słowa, które usłyszała, nie były skierowane do niej - wyrażały coś, co James myśli o sobie samym albo są wspomnieniem z dawno przeczytanej książki.

Dziewczyny nie kocha się za jej urodę. Kocha się ją dlatego, że śpiewa pieśń, którą tylko ty rozumiesz...

Tej myśli towarzyszyło silne poczucie troski. Wreszcie się dowiedziała, co czuje wobec niej

James. Jest dla niego czymś niezwykle ważnym, co należy chronić za wszelką cenę...

Za wszelką cenę. Bez względu na to, co się z nim stanie. Poppy usiłowała zanurzyć się głębiej

w jego umysł, podążając za tą myślą. Wyczuła zasady, a właściwie prawa...

Poppy, niekulturalnie przeszukiwać czyjś umysł bez pozwolenia. Słowa Jamesa naznaczone

były desperacją. Poppy się wycofała. Nie zamierzała być wścibska. Chciała tylko pomóc...

Wiem, przyszła do niej myśl Jamesa, a wraz z nią strumień ciepła i wdzięczności. Rozluźniła

się i rozkoszowała uczuciem jedności.

Chciałabym, żeby to trwało wiecznie, pomyślała, i właśnie w lody się skończyło. Ciepło z szyi zniknęło , a James się odsunął i wyprostował.

Westchnęła, protestując, i usiłowała z powrotem go do siebie przyciągnąć, ale jej nie pozwolił.

• Nie. To nie wszystko - wyszeptał. Ale nic więcej nie zrobił. Przytulał ją, przyciskając wargi do jej czoła. Była spokojna i rozleniwiona.

• Nie mówiłeś, że to tak wygląda.

• Nie wiedziałem - odpowiedział po prostu. - Nigdy wcześniej tak nie było. Siedzieli razem w ciszy, a James bardzo delikatnie głaskał |i| po głowie.

Dziwne, pomyślała Poppy. Wszystko jest takie samo, a jednak inne. Czuła się, jakby wydostała się na suchy ląd po tym, lak niemal utonęła w oceanie. Zniknęło przerażenie, które ją dręczyło przez cały dzień, i po raz pierwszy w życiu poczuła się zupełnie bezpieczna. Po chwili James pokręcił głową i wstał,

- Co jeszcze musimy zrobić? - spytała.

Uniósł nadgarstek do ust. Energicznie machnął głową, jakby zdzierał kawałek materiału trzymany w zębach. Kiedy odsunął rękę, Poppy zauważyła krew. Ciekła wąską stróżką. Była tak czerwona, że nie wyglądała juk prawdziwa. Zaskoczona Poppy z trudem przełknęła ślinę.

- To nic wielkiego - powiedział łagodnie James. - Musisz to zrobić. Jeżeli nie będziesz miała w sobie mojej krwi, po śmierci nie skiniesz się wampirem. Po prostu umrzesz. Jak każdy człowiek.

A ja chcę żyć, pomyślała. Trudno. Zamknęła oczy i pozwoliła, żeby James naprowadził jej głowę do swojego nadgarstka. Czerwona ciecz nie smakowała jak krew, a w każdym razie nie jak ta, którą czuła, kiedy ugryzła się w język albo wkładała do ust rozcięty palec. Smak miała... dziwny. Intensywny. Jak magiczny eliksir, pomyślała oszołomiona Poppy. I znów dotknęła umysłu Jamesa. Upojona bliskością, piła jego krew. Dobrze. Musisz dużo wypić, powiedział. Głos jego umysłu był cichszy niż wcześniej. Nagle Poppy się przeraziła. A co się stanie z tobą?

- Nic mi nie będzie - odpowiedział głośno. - Martwię się o ciebie. Jeżeli wypijesz za mało mojej krwi, znajdziesz się w niebezpieczeństwie.

No cóż, on się zna. Poppy z radością chłonęła dziwny, esencjonalny płyn. Pławiła się w blasku, który - jak jej się wydawało -bił z niej na zewnątrz. Czuła się taka wyciszona, spokojna... I nagle, bez ostrzeżenia, spokój został zniszczony. Wdarł się w niego ostry zaskoczony głos.

- Co ty wyprawiasz?

Poppy uniosła głowę. W drzwiach zobaczyła Phillipa.

ROZDZIAŁ 6

James działał szybko. Chwycił plastikowy kubek ze stolika przy łóżku i podał go Poppy. Zrozumiała. Oszołomiona niezdarnie wzięła duży łyk wody i oblizała wargi, żeby zmyć ślady krwi.

• Co ty wyprawiasz? - powtórzył Phillip, wpadając do pokoju. Na szczęście wzrok miał skupiony na Jamesie, więc Poppy zdążyła usiąść tak, żeby ukryć ślad ugryzienia na szyi.

• Nie twoja sprawa - wypaliła i natychmiast zrozumiała, że popełniła błąd.

Phillip, który mógłby nosić przydomek „Opanowany", dziś uprawiał wrażenie zupełnie niezrównoważonego. Mama mu powiedziała, pomyślała Poppy.

• To znaczy, nic nie robimy - poprawiła się. Nie pomogło. Phil najwyraźniej był w takim nastroju, że wszystko w jego oczach stanowiło zagrożenie dla siostry. Poppy w zasadzie nie mogła go winić, wszedł i zastał ją z Jamesem w dziwnym uścisku na szpitalnym łóżku. -James mnie pocieszał, bo byłam wystraszona - dodała. Nawet nie próbowała tłumaczyć, dlaczego James przytulał jej głowę do swojej ręki. Ukradkiem zerknęła na przedramię Jamesa; rana już się zasklepiła, a ślad zaczął /n i kac.

• Wszystko w porządku. - James rzucił Phillipowi hipnotyzujące spojrzenie. Ale Phil prawie na niego nie patrzył. Przyglądał się Poppy.

Nie działa, pomyślała. Może Phil jest za bardzo rozwścieczony? Albo zbyt uparty. Spojrzała pytająco na Jamesa. Odpowiedział jej ledwie zauważalnym ruchem głowy. On też nie wiedział, w czym problem. Oboje wiedzieli za to, co to znaczy. James będzie musiał wyjść. Poppy czuła się oszukana i sfrustrowana. Nie zależało jej na niczym poza rozmową z Jamesem. Chciała rozkoszować się tym, co odkryli na swój temat - i nie mogła. Nie przy Philpie.

- A w ogóle, skąd się tu wziąłeś? - spytała poirytowana.

- Podrzuciłem mamę. Wiesz, że nie lubi jeździć po ciemku. l przywiozłem to. - Postawił boomboksa na stoliku przy łóżku. -1 to. - Położył obok niego czarną skrzynkę z płytami. -Cała twoja ulubiona muzyka.

Poppy poczuła, że złość znika.

- Dzięki. - Była wzruszona, tym bardziej że Phil nie powiedział: „Cała twoja pokręcona muzyka", chociaż zwykle tak to określał.

Phil wzruszył ramionami, rzucając gniewne spojrzenie Jamesowi. Biedny Phil, pomyślała. Byt rozczochrany. I miał podpuchnięte oczy.

• Gdzie mama? - Ledwie zdążyła zapytać, do pokoju weszła matka.

• Już jestem, skarbie - powiedziała z godnym uznania promiennym uśmiechem. Spojrzała zaskoczona. - James. Miło, że przyjechałeś.

• Właśnie wychodzi - oznajmił stanowczo Phil. - Odprowadzę go do wyjścia. James nie tracił energii na walkę, której nie miał szans wygrać.

• Do zobaczenia jutro - zwrócił się do Poppy.

W spojrzeniu jego szarych oczu - szarych, nie srebrnych - było coś tylko dla niej. Tego czegoś nie widziała nigdy wcześniej, przez wszystkie lata, kiedy go znała.

- Do zobaczenia, James - pożegnała go miękko. - I... dziękuję. -Wiedziała, że zrozumie, co miała na myśli.

Dopiero kiedy znalazł się za drzwiami, z depczącym mu po piętach Phillipem, który zachowywał się jak bramkarz wyprowadzający niesfornego klienta, Poppy przyszła do głowy niepokojąca myśl.

„Jeżeli wypijesz za mało mojej krwi, znajdziesz się w niebezpieczeństwie". Tak powiedział. Zaraz potem im przerwano. Wystarczy jej tyle, ile wypiła? A jeśli nie? Nie miała pojęcia, a Jamesa zapytać nie mogła.

Phil szedł tuż za Jamesem przez całą drogę do wyjścia.

Nie dziś, pomyślał James. Dziś nie może sobie zawracać głowy Phillipem Northernem. Nie miał cierpliwości; poza tym ciągle się zastanawiał, czy Poppy wypiła wystarczająco dużo jego krwi. Wydawało mu się, że tak, ale im wcześniej napije się znowu, tym lepiej.

• Do zobaczenia jutro? Niestety, nic z tego, stary - oznajmił ostro Phil, kiedy wchodzili na parking.

• Phil, daruj sobie.

Phillip wyprzedził Jamesa i stanął przed nim jak słup soli. Oddychał szybko, a jego zielone oczy były rozpalone.

- Dobra, koleś - zaczął. - Nie wiem, co kombinujesz, ale koniec z tym. Od tej pory masz się trzymać od Poppy z daleka. jasne?

James oczami wyobraźni widział, jak z trzaskiem łamie Phillipowi kark. Ale się powstrzymał

• to w końcu brat Poppy, a jego zielone oczy są zdumiewająco podobne do jej oczu.

• Nigdy nie zrobiłbym Poppy krzywdy - powiedział ze znużeniem.

• Daruj sobie. Będziesz tak stał i mi opowiadał, że nic od i im j nie chcesz? Jamesowi nie przyszła do głowy żadna sensowna odpowiedź. Jeszcze wczoraj, zgodnie prawdą, mógłby powiedzieć, że nie zamierza nawet tknąć Poppy. Bo to oznaczałoby wyrok śmierci dla niego i dla niej. Dopiero kiedy usłyszała wyrok śmierci wydany przez kogo innego, pozwolił sobie zbadać swoje uczucia.

A teraz... Był blisko niej. Dotykał jej umysłu i przekonał «lv, że jest jeszcze odważniejsza i dzielniejsza, niż przypuszczał, jeszcze bardziej współczująca i bezbronna. Chciał znów znaleźć się przy Poppy. Zależało mu na niej tak że ledwie mógł oddychać. Jego miejsce jest przy niej. Dotarło również do niego, że to może nie wystarczyć. Kiedy dwoje ludzi wymienia się krwią, rodzi się między nimi silna więź. Źle by postąpił, gdyby wykorzystał tę więź albo wdzięczność Poppy. Dopóki nie nabierze pewności, że ona myśli trzeźwo i podejmuje przemyślane decyzje, powinien trzymać i' u pewnej odległości. To jedyne honorowe wyjście.

• Nie chcę jej zranić - powtórzył. - Dlaczego nie możesz w to uwierzyć? - Bez większej nadziei spróbował uchwycić spojrzenie Phila. Nie udało mu się, podobnie jak w szpitalu. najwyraźniej Phillip należy do tych nielicznych ludzi, na których nie da się wpływać siłą umysłu.

• Dlaczego? Bo cię znam. Ciebie i twoje... dziewczyny. - Phil postarał się, żeby to słowo zabrzmiało jak przekleństwo. - Masz ich sześć albo siedem na rok. a kiedy je zaliczysz, rzucasz jak śmieci.

Jamesa na chwilę ogarnęło rozbawienie, bo Phil mówił śmiertelnie poważnie. Potrzebował sześciu dziewczyn na rok. Po dwóch miesiącach więź między nimi stawała się niebezpieczna.

• Poppy nie jest moją dziewczyną i nie zamierzam jej rzucać - powiedział zadowolony z własnego sprytu. Niezupełnie kłamał. Poppy przecież nie jest jego dziewczyną w normalnym tego stówa znaczeniu. Połączyli się tylko duszami, nie rozmawiali o tym, że będą ze sobą chodzić.

• To znaczy, że nie chcesz jej podrywać. Zgadza się? Lepiej bądź pewien. - Mówiąc to, Phil zrobił chyba najgroźniejszy ruch w swoim życiu. Chwycił Jamesa za koszule.

Ty głupi człowieku, pomyślał James. Przez chwilę miał ochotę zmiażdżyć mu dłoń. Albo go podnieść i rzucić nim przez parking na czyjąś przednią szybę. Albo...

- Jesteś bratem Poppy - wycedził przez zaciśnięte zęby. -Dlatego dam ci szansę, żebyś się ode mnie odczepił.

Phil przez kilka sekund wpatrywał się w jego twarz, potem go wypuścił. Sprawiał wrażenie wstrząśniętego. Ale nie na tyle. żeby milczeć.

- Masz ją zostawić w spokoju - powtórzył. - Nic nie rozumiesz. Jej choroba... jest poważna. Nie można jeszcze dodatkowo mieszać jej w życiu. Ona potrzebuje tylko... - Przerwał i przełknął ślinę.

James nagle poczuł się bardzo zmęczony. Nie mógł winić Phillipa za to, że jest zdenerwowany - jego umysł był pełen wyraźnych obrazów umierającej siostry. James zwykle widział tylko ogólny zarys ludzkich myśli, ale te Phillipa promieniowały bardzo jasno, niemal oślepiały. Półprawdy i uniki nie zadziałały. Czas na prawdziwe kłamstwa. Byle zadowolić Phila i uwolnić siebie.

- Wiem, że choroba Poppy jest poważna - powiedział. -Znalazłem artykuł w necie. Dlatego tu przyjechałem, jasne? Żal mi jej. Poppy interesuje mnie tylko jako przyjaciółka, ale dla jej dobra chcę udawać, że mi się podoba.

Phillip zawahał się, patrząc na niego bacznie i podejrzliwie. Powoli pokręcił głową.

• Przyjaźń przyjaźnią, ale nie ma co mieszać jej w głowie. Udawanie nie przyniesie jej nic dobrego. Nie wiem nawet, czy dzięki temu chociaż na chwilę poczuła się lepiej. Wyglądała źle

• Źle?

• Była blada i roztrzęsiona. Znasz Poppy, wiesz, że wszystko za bardzo przeżywa. Nie powinieneś igrać z jej uczuciami. - Zmrużył oczy. - Może lepiej przez jakiś czas trzymaj się od niej z daleka. Żeby się upewnić, że nie odebrała twojego zachowania niewłaściwie.

• Jak chcesz - mruknął James. Tak naprawdę wcale go nie słuchał.

• Dobra - powiedział Phillip. - Umowa stoi. Ale ostrzegam, jeśli jej nie dotrzymasz, będziesz miał kłopoty.

Tego też James nie słuchał. Niestety. Poppy leżała w ciemnej szpitalnej sali i słuchała oddechu matki.

Nie śpisz, pomyślała. Ja też nie śpię. Ty wiesz, że nie śpię, i ja wiem, że nie śpisz... A jednak nie rozmawiały. Poppy rozpaczliwie chciała powiedzieć matce, że wszystko będzie dobrze -ale jak? Nie może przecież wydać sekretu Jamesa. A nawet gdyby mogła, matka by nie uwierzyła. Muszę znaleźć sposób. Muszę. I wtedy ogarnęła ją wielka fala senności. To był najdłuższy dzień w jej życiu, a do tego miału w sobie pełno cudzej krwi, która już zaczęta

działać w dziwny, magiczny sposób. Poppy nie była w stanie... po prostu nie była w stanie utrzymać otwartych powiek. Kilka razy w nocy przychodziła pielęgniarka, ale Poppy tego nie słyszała. Po raz pierwszy od tygodni jej snu nie zakłócał żaden ból. Następnego ranka obudziła się zdezorientowana i słaba. Kiedy usiadła, przed oczami pojawiły się czarne plamy.

- Jesteś głodna? - spytała matka. - Zostawili dla ciebie tacę ze śniadaniem.

Zapach jajek przyprawił Poppy o mdłości. Ale matka obserwowała ją z niepokojem, więc trochę podziubała jedzenie na talerzu, a potem poszła się umyć. W łazienkowym lustrze obej­rzała szyję z boku. Zadziwiające - ani śladu po ranie. Kiedy wróciła do sali, matka płakała. Nie było powodzi łez ani szlochów. Tylko przecierała oczy chusteczką, ale Poppy nie mogła tego znieść.

- Mamo, jeżeli się martwisz, jak mi to powiedzieć... Ja wiem - wyrwało jej się, zanim zdążyła pomyśleć.

Matka poderwała głowę przerażona. Przyjrzała się Poppy i rozpłakała na dobre.

• Kochanie... wiesz...?

• Wiem, co mi jest i na ile to poważne. - Jeżeli przyjęła złą taktykę, trudno, ale już za późno.

• Słuchałam, kiedy ty i Cliff rozmawialiście z lekarzami.

• O mój Boże.

Co mam powiedzieć? - zastanawiała się Poppy. Nie martw się, mamo, bo nie umrę, tylko stanę się wampirem. Taką mam nadzieję. Pewna nie jestem, bo czasami transformacja się nie udaje. Ale jeśli mi się poszczęści, za kilka tygodni będę się żywić krwią. Myśląc o tym, uświadomiła sobie, że nie spytała Jamesa, ile potrwa przemiana. Matka oddychała głęboko, żeby się uspokoić.

- Poppy, chcę, żebyś wiedziała, że bardzo cię kocham. Cliff i ja zrobimy wszystko, dosłownie wszystko, żeby ci pomóc. On w tej chwili przegląda raporty kliniczne, badania nad nowymi sposobami leczenia ludzi. Jeżeli uda nam się zyskać na czasie, aż ktoś wynajdzie

lek...

Poppy nie mogła tego znieść. Czuła ból matki. Dosłownie. Nachodził ją pulsującymi falami, które odbijały się echem w żyłach i przyprawiały o zawroty głowy. To ta krew, pomyślała. Coś ze mną robi, zmienia mnie. Podeszła do matki, żeby ją przytulić, pocieszyć.

- Mamo, ja się nie boję - wyszeptała. - Nie umiem tego wytłumaczyć, ale nie czuję strachu. I nie chcę, żebyś przeze mnie była nieszczęśliwa.

Matka tuliła Poppy z całych sił, jakby śmierć właśnie teraz mogła wydrzeć jej córkę z ramion. Płakała. Poppy też płynęły łzy. Bo nawet jeśli nie umrze naprawdę, wiele straci. Swoje dawne życie, rodzinę, wszystko co znajome. Czuła ulgę, opłakując to; musiała dać upust emocjom. Ale kiedy już skończyła, spróbowała jeszcze raz.

• Nie chcę tylko jednego: żebyś była nieszczęśliwa czy smutna. - Spojrzała w górę na matkę.

• Mogłabyś chociaż spróbować? Dla mnie?

0 Boże, zachowuję się jak jakaś święta w Małych kobietkach, pomyślała. A gdybym naprawdę miała umrzeć, wściekałabym się i darła do samego końca. Jednak udało jej się pocieszyć matkę, która odsunęła się zapłakana, ale dumna.

- Jesteś wyjątkowa, Poppy - wymamrotała drżącymi wargami.

Święta Poppy odwróciła wzrok potwornie zawstydzona. Wybawiła ją kolejna fala zawrotów głowy. Matka pomogła jej się położyć..

1 nagle Poppy wpadła na to, jak zadać pytanie, na które pragnęła znać odpowiedź.

• Mamo - odezwała się ostrożnie. - Gdyby gdzieś było dla mnie lekarstwo, na przykład w innym kraju, i mogłabym tam pojechać i wyzdrowieć, ale nie pozwolono by mi wrócić? To znaczy, gdybyś wiedziała, że jestem zdrowa, ale nigdy więcej mnie nie zobaczysz... -Przyglądała się matce badawczo.

• Chciałabyś. żebym to zrobiła? Matka odpowiedziała bez zastanowienia.

• Skarbie, puściłabym cię nawet na Księżyc. Byle byś była szczęśliwa. - Musiała na chwilę przerwać. - Niestety, kochanie, nie ma takiego miejsca. Inaczej dałabym wszystko, żeby...

• Wiem. - Poppy delikatnie poklepała ją po ręce. - Tylko pytałam. Kocham cię, mamo. Później przyszli doktor Franklin i doktor Loftus. Spotkanie z nimi nie było aż tak potworne, ale Poppy czuła się jak hipokrytka, kiedy zachwycali się jej „wspaniałą postawą". Mówili o dobrze przeżytym czasie i o tym, że nie ma dwóch takich samych przypadków raka, o ludziach, którzy przeciwstawili się statystykom. Święta Poppy skręcała się w środku, ale słuchała. I potakiwała - aż zaczęli rozmawiać o kolejnych badaniach.

• Zamierzamy zrobić angiogram i laparotomię - oznajmiła doktor Loftus. - Angiogram to...

• Rury wbite w żyły? - Poppy nie zdołała się powstrzymać.

Wszyscy wyglądali na przestraszonych. Doktor Loftus uśmiechnęła się smutno.

• Chyba coś o tym czytałaś?

• Nie, tylko... chyba skądś to kojarzę. - Poppy wiedziała, skąd wzięły się obrazy. Z głowy doktor Loftus. Powinna przestać gadać, żeby nie wzbudzać podejrzeń, ale nie mogła się powstrzymać, była zbyt przejęta. - A laparotomia to operacja, prawda?

Doktor Franklin i doktor Loftus spojrzeli na siebie wymownie.

• Operacja w celach diagnostycznych, zgadza się - przyznał doktor Franklin.

• Ale mnie te badania nie są potrzebne. To znaczy, już wiadomo, co mi jest. A badania są bolesne.

• Poppy - odezwała się łagodnie matka. Doktor Loftus weszła jej w słowo.

• Cóż, czasami trzeba potwierdzić diagnozę. Ale w twoim przypadku... nie, Poppy. Prawdę mówiąc, nie musimy ich wykonywać. Mamy pewność.

• W takim razie wolę wrócić do domu - stwierdziła Poppy.

Lekarze znów spojrzeli po sobie, potem na matkę. Po chwili, nawet nie siląc się na subtelność, we troje wyszli na korytarz, żeby się naradzić. Kiedy wrócili, Poppy wiedziała, że wygrała.

• Możesz wracać do domu - powiedział cicho doktor Franklin. - Przynajmniej do czasu nasilenia się objawów. Pielęgniarka wytłumaczy twojej mamie, na co zwracać uwagę. Poppy od razu zadzwoniła do Jamesa. Odebrał po pierwszym sygnale.

• Jak się czujesz? - spytał.

• Kręci mi się w głowie. Poza tym dość dobrze - wyszeptała, bo za drzwiami stalą matka i rozmawiała z pielęgniarką. - Wracam do domu.

• Wpadnę po południu. Zadzwoń, kiedy będziesz wiedziała, że przez godzinę dadzą ci spokój. I, Poppy... nie mów Philowi, że przychodzę.

• Czemu?

• Później ci wyjaśnię.

W domu było dziwnie. Cliff i Phil niemal skakali przy niej, a jednocześnie udawali, że nie dzieje się nic niezwykłego. Popy słyszała, jak pielęgniarka radziła matce, żeby się starać zachować zwykły porządek dnia. Jakbym miała urodziny, pomyślała Poppy oszołomiona. Co kilku minut rozlegał się dzwonek do drzwi i dostawała nowy bukiet kwiatów. Jej sypialnia przypominała ogród. Czuła się źle z powodu Phila. Wyglądał na zdruzgotanego, ale dzielnie się trzymał. Jego też chciała pocieszyć, ale jak?

• Chodź no. - Postanowiła działać od razu. Kiedy podszedł, przytuliła go mocno. Poradzisz sobie z tym - wyszeptał. - Wiem. Nikt nie ma takiej woli życia jak ty. I nigdy, przenigdy nie byt taki uparty. Wtedy do Poppy dotarło, jak strasznie będzie za nim tęsknić. Kiedy go puściła, zrobiło jej się słabo.

• Lepiej się połóż - powiedział łagodnie Cliff. Matka pomogła jej przejść do sypialni.

• Tata wie? - spytała Poppy, kiedy mama krzątała się po pokoju, porządkując rzeczy.

- Próbowałam się z nim wczoraj skontaktować, ale podobno przeprowadził się gdzieś w okolice Vermont, Nie wiadomo dokładnie gdzie.

Poppy skinęła głową. Typowe dla ojca - ciągle w ruchu. Był Dj-em, a w przerwach artystą lub magikiem cyrkowym. Rozstał się z mamą, bo nic dobrze mu nie wychodziło, każdym razie nie na tyle, żeby na tym przyzwoicie zarabiać.

Cliff był całkowitym przeciwieństwem ojca - odpowiedzialny, zdyscyplinowany i pracowity. Idealnie pasował do mamy i Phila. Tak doskonale, że Poppy czasem czuła się czarną owcą w rodzinie.

• Tęsknię za tatą - powiedziała cicho.

• Wiem. Ja czasami też - wyznała matka, ku zaskoczeniu Poppy. - Znajdziemy go, kochanie -zapewniła stanowczo. -Jak tylko się dowie, na pewno przyjedzie,

Poppy miała taką nadzieję. To ostatnia okazja, żeby go zobaczyć. Dopiero około godziny przed kolacją Phil i Cliff pobiegli pozałatwiać swoje sprawy, a matka poszła się zdrzemnąć, więc Poppy mogła w końcu zadzwonić do Jamesa.

- Już jadę - rzucił. - Wejdę sam.

Dziesięć minut później znalazł się w sypialni. Poppy czuła się dziwnie onieśmielona. Między nią a Jamesem coś się zmieniło. Już nie byli zwykłymi przyjaciółmi. Nawet nie powiedzieli sobie „cześć". Przez długą chwilę po prostu na siebie patrzyli. Tym razem szarpnięcie w piersiach, które Poppy zawsze czuła na widok Jamesa, zmieniło się w lawinę czystej słodyczy. Zależy mu na niej. Widziała to w jego oczach. Chyba się trochę zagalopowałaś, szeptał jej umysł. Nie wyciągaj pochopnych wniosków. Owszem, zależy mu na tobie, ale nie powiedział, że jest zakochany. A to różnica. Zamknij się, nakazała trzeźwo Poppy swojemu umysłowi.

• Dlaczego nie chciałeś, żeby Phil wiedział, że tu jesteś? - spytała. James rzucił jasną wiatrówkę na krzesło i przysiadł na łóżku.

• Hm... Po prostu lepiej, żeby nikt nam nie przerwał. - Lekceważąco machnął dłonią. - Jak tam ból?

. - Zniknął. To chyba dziwne? Wczoraj przespałam całą noc. I jeszcze jedno. Chyba zaczynam... jakby to powiedzieć... czytać w ludzkich myślach. James uśmiechnął się lekko, unosząc zaledwie kącik warg.

- To dobrze. Martwiłem się... - Przerwał i podszedł włączyć odtwarzacz. Rozległo się żałosne zawodzenie Bantu. - Martwiłem się, że wczoraj wypiłaś za mało krwi - dokończył cicho, znowu siadając. - Dzisiaj będziesz musiała wypić więcej, ja zresztą też.

Poppy zadrżała. Nie czuła już odrazy. Nadal się bała, ale tylko skutków tego, co zamierzali zrobić. Cieszyła się, że dzięki temu może być bliżej Jamesa i go karmić, ale pamiętała, że to ma ją zmienić.

- Nie rozumiem jednego: dlaczego nie ugryzłeś mnie nigdy Wcześniej - odezwała się lekkim tonem, ale pytanie było bardzo poważne. - To znaczy... - ciągnęła powoli - ... robiłeś to z Michaelą i z Jacklyn, prawda? A z innymi dziewczynami?

Odwrócił wzrok.

• Nie wymieniałem się z nimi krwią - odparł opanowanym głosem. - Ale żywiłem się nimi, to prawda.

• A mną nie.

• Nie. Jak ci to wytłumaczyć? - Uniósł wzrok. - Poppy, picie czyjejś krwi może oznaczać wiele różnych rzeczy. Starsi chcą, żeby służyła tylko do odżywiania. Mówią, że powinno się czuć jedynie radość ze zdobyczy. I nic innego wcześniej nie czułem.

Poppy skinęła głową; cieszyła się z takiej odpowiedzi. Nic pytała, kim są Starsi.

- Poza tym to niebezpieczne - mówił dalej James. - Można to robić z nienawiścią i zabić. Na dobre.

Poppy poczuła niemal rozbawienie.

- Ty byś nie zabił.

James patrzył na nią przenikliwie. Na dworze było pochmurno, a w słabym świetle sypialni Poppy twarz Jamesa wyglądała blado, oczy wydawały się srebrne.

- A jednak zabiłem - wyznał ponuro i bez wyrazu. - Oddałem za mało krwi, żeby ktoś mógł się odrodzić jako wampir.

ROZDZIAŁ 7

Widocznie miałeś powód - stwierdziła stanowczo Poppy. Spojrzał na nią, a ona wzruszyła ramionami. - Znam cię. - Znała go tak, jak nigdy nikogo innego.

- Nie miałem powodu... - odwrócił wzrok - ...ale w pewnym stopniu można mnie usprawiedliwić. Zostałem podstawiony. Do tej pory mam przez to koszmary. Słychać było, że jest zmęczony i strasznie smutny. To samotny świat, pełen sekretów, przypomniała sobie Poppy. A James musi ukrywać największy przed wszystkimi, nawet przed nią.

• To na pewno dla ciebie okropne - powiedziała mimo woli. - Cale twoje życie, trzymanie tego w tajemnicy. To, że nic możesz nikomu powiedzieć. Że musisz udawać...

• Poppy. -Wstrząsnął nim dreszcz skrywanych emocji. - Nie.

• Nie współczuć ci? Pokręcił głową.

• Nikt wcześniej tego nie rozumiał. Czemu ty się o mnie martwisz? - dodał po chwili. - W twojej sytuacji.

• Chyba dlatego, że... mi na tobie zależy.

• A ja chyba dlatego nie potraktowałem cię jak Michaeli czy Jacklyn - wyznał. Poppy spojrzała na regularne rysy jego twarzy, na faliste brązowe włosy, jak jedwab opadające na czoło... i wstrzymała oddech. Powiedz: „Kocham cię", nakazała mu w myślach. No, powiedz, ty tępy facecie.

Ale ich umysły nie były połączone i James nie dał najmniejszej oznaki, że to usłyszał.

- Lepiej zaczynajmy. - Wstał i zasłonił okna. - Światło dzienne odbiera wampirom całą moc -poinformował głosem prelegenta dającego gościnny wykład.

Poppy skorzystała z przerwy i podeszła do odtwarzacza. Muzyka się zmieniła - leciały teraz duńskie klubowe rytmy, odpowiednie do ludowych tańców, ale niezbyt romantyczne. Poppy wcisnęła przycisk i z głośników popłynęło aksamitne portugalskie zawodzenie. Zaciągnęła przezroczyste firanki wokół łóżka. Znaleźli się z Jamesem w swoim małym świecie, przyciemnionym i odosobnionym, spowitym mglistą kremową bielą.

- Jestem gotowa.

James przysunął się do niej. Mimo półmroku uległa hipnotycznemu spojrzeniu. Jego oczy

były jak okna do innego świata, do odległego i magicznego miejsca.

Świat nocy. Odchyliła głowę, kiedy James wziął ją w ramiona.

Tym razem podwójne ukłucie w szyję porządnie zabolało. Ale wszystko wynagrodził

moment, w którym umysł Jamesa dotknął jej myśli. Poczucie jedności, nagiego połączenia,

zalało ją jak gwiezdny blask. Znów miała wrażenie, że rozpływają się i stapiają ze sobą w

każdym miejscu, którego dotykają. Czuła, jak bije w nim jej własny puls. Bliżej, bliżej...

bliżej, aż nagle poczuła, że się wycofał. James? Co się stało?

Nic, odpowiedział. Wyczuła jednak, że to nie do końca prawda. Usiłował osłabić

wzmacniającą się między nimi więź... dlaczego?

Poppy, po prostu nic chcę cię do niczego zmuszać. To, co czujemy, jest... nieprawdziwe... Nieprawdziwe? To najbardziej realna rzecz, jakiej w życiu doświadczyła. Prawdziwsza niż rzeczywistość. Radość zmącił przypływ złości na Jamesa.

Nie chcę, żeby tak było, powiedział zdesperowanym tonem. Więzi krwi nie można się oprzeć. Nie oparłabyś się jej nawet gdybyś mnie nienawidziła. To nie w porządku... Poppy nie obchodziło, co jest w porządku. Skoro nie można się oprzeć, to dlaczego próbujesz? - spytała tryumfująco.

W myślach usłyszała coś, co przypominało śmiech. Znów przywarli do siebie, dając się ponieść fali czystych uczuć.

Więź krwi, pomyślała Poppy, kiedy James w końcu uniósł głowę. To bez znaczenia, czy mi powie, że mnie kocha - teraz jesteśmy związani. I nic tego nie zmieni. Za chwilę sama przypieczętuje tę więź, pijąc jego krew. No, spróbuj się temu oprzeć, pomyślała i przestraszyła się, kiedy James zaśmiał się cicho.

• Czytasz w moich myślach?

• Niezupełnie. To ty je przesyłasz i jesteś w tym bardzo dobra. Będzie z ciebie silny telepata. Ciekawe... W tej chwili nie czuła się silna. Nagle zrobiła się słaba jak nowo narodzony kociak. Oklapnięta jak zwiędnięty kwiat. Potrzebowała...

• Wiem - wyszeptał James. Podtrzymując ją, zaczął unosić jeden nadgarstek do jej ust. Poppy go powstrzymała.

• James? Ile razy trzeba to zrobić, żebym... się zmieniła?

• Chyba jeszcze raz - odparł cicho. - Teraz wypiłem dużo l i chcę, żebyś ty też dużo wypiła. A następnym razem, kiedy to zrobimy...

Umrę, pomyślała Poppy. Ale przynajmniej wiem, ile życia mi zostało jako człowiekowi. James obnażył długie, delikatne kły i rozciął nimi swój nadgarstek. Poruszał się zwinnie jak wąż. Krew, która się pojawiła, miała kolor syropu wiśniowego. W chwili, kiedy Poppy pochylała się z rozchylonymi wargami, rozległo się pukanie do drzwi. Poppy i James zamarli przerażeni. Znów pukanie. Poppy, skołowana i osłabiona, nie była w stanie się ruszyć. W jej głowie pojawiła się jedna myśl: Och, proszę. Proszę, tylko nie... Drzwi się otworzyły. ...Phil.

Phillip zdążył już wetknąć głowę do pokoju.

- Poppy, nie śpisz? Mama mówi... - zaczął, szukając włącznika na ścianie. Nagle w pokoju zrobiło się jasno.

No, świetnie. Phil zaglądał przez przezroczyste draperie przy łóżku. Poppy patrzyła na niego załamana.

• Co tu się dzieje? - spytał głosem godnym aktora w filmie tylesięć przykazań. Zanim Poppy zdążyła zebrać myśli, pochylił się i chwycił Jamesa za rękę.

• Phil, nie - zaprotestowała. - Phil, ty idioto...

• Mieliśmy umowę - warknął na Jamesa. - A ty ją złamałeś.

James ściskał Phila za ręce równie mocno jak Phil jego. Poppy z niepokojem czekała, czy nie zaczną się tłuc głowami.

O Boże, gdyby tylko mogła trzeźwo myśleć... Czuła się, jakby nie miała mózgu.

• Źle to odbierasz - wycedził James przez zaciśnięte zęby.

• Źle odbieram? Wchodzę i zastaję was w łóżku, z zasłoniętymi kotarami, a ty mi mówisz, że źle to odbieram?

• Na łóżku - poprawiła Poppy. Phil w ogóle na to nie zareagował. James potrząsnął nim - bez wysiłku, swobodnie, a mimo to głowa latała Philowi do przodu i do tym. Poppy zorientowała się, że James stracił nad sobą panowanie. Pamiętała skręconą nogę krzesła; pora interweniować.

• Przestańcie. - Sięgnęła między nich, żeby złapać któregoś za rękę. - No, spokój, chłopaki! Phil, wiem, że nie rozumiesz, ale James stara się mi pomóc... - krzyknęła w końcu zdesperowana.

• Pomóc? Nie sądzę. - Odwrócił się do Jamesa. - Spójrz na nią. Nie widzisz, że od tego głupiego udawania jest jej jeszcze gorzej? Zawsze, kiedy cię z nią zastaję, jest blada jak ściana. tylko pogarszasz sytuację.

• Nic nie wiesz - prychnął James Phillowi w twarz. Poppy cały czas przyswajała słowa, które padły chwilę Wcześniej.

• Głupie udawanie? - spytała niezbyt głośno, ale w pokoju panowała już cisza. Spojrzeli na nią. Wtedy wszyscy popełnili błąd. Później Poppy zrozumie, że gdyby którekolwiek z nich zachowało trzeźwy umysł, uniknęliby tego, co nastąpiło. A jednak każde straciło głowę.

• Przepraszam - powiedział Phil do Poppy. - Nie chciałem ci mówić.

• Zamknij się! - odezwał się rozwścieczony James.

• Ale muszę. Ten... bydlak... po prostu się tobą bawi. Przyznał mi się. Powiedział, że mu ciebie szkoda, i myśli, że poczujesz się lepiej, kiedy będzie udawał, że mu się podobasz. Mniemanie o sobie ma wyższe niż wieżowce na Flower Street.

• Udawał? - powtórzyła Poppy, siadając. W głowic jej szumiało, krew w niej wrzała.

• Poppy, on bredzi - powiedział James. - Słuchaj...

Ale ona nie słuchała. Czuła, że Phil jest smutny, a to było dla niej o wiele bardziej przekonujące niż złość Jamesa. W dodatku Phillip - uczciwy, prostolinijny i godny zaufania -prawie zawsze mówił prawdę. Tak jak teraz. A to znaczy, że James kłamie. Wybuch.

- Ty... - syknęła do Jamesa. - Ty... - Nie mogła wymyślić wystarczająco mocnego przekleństwa. Czuła się bardziej zraniona i zdradzona niż kiedykolwiek w życiu. Myślała, że zna Jamesa, ufała mu bezgranicznie. Dlatego zdrada tym bardziej bolała. - Więc to wszystko było udawane? Tak?

Wewnętrzny głos podpowiadał jej, żeby poczekała i ochłonęła, że w tym stanie nie powinna podejmować ostatecznych , decyzji. Ale, niestety, tak wzburzona nie potrafiła słuchać we­wnętrznego głosu. Złość nie pozwalała jej spokojnie przeanalizować sytuacji.

• Po prostu ci mnie szkoda? - wyszeptała i nagle wylał się l z niej cały żal tłumiony przez ostatnie półtora dnia. Ból ją oślepił i nie liczyło się nic innego poza tym, żeby James cierpiał równie mocno.

• Poppy... to dlatego nie chciałem, żeby Phil wiedział. - James oddychał ciężko i mówił szybko.

• Nic dziwnego - wściekała się. - Teraz rozumiem, dlaczego nie powiedziałeś, że mnie kochasz - ciągnęła, wcale nie przejmując się tym, że Phil słucha. - I już wiem, dlaczego robiłeś wszystko inne, ale nigdy mnie nawet nie pocałowałeś. Nie potrzebuję twojego współczucia...

• Co to znaczy „wszystko inne"? Jakie „wszystko inne"? - krzyczał Phil. - Zabiję cię, Rasmussen! - Rzucił się na niego.

James uchylił się tak, że pięść Philla ledwie musnęła mu włosy. Phil zamierzył się znowu, ale James zrobił unik i chwycił go od tyłu za kark. Poppy usłyszała odgłos kroków na korytarzu.

• Co tu się dzieje? - Matka zaniemówiła na widok sceny w pokoju Poppy. Niemal w tej samej chwili pojawił się Cliff.

• Co to za krzyki? - spytał z wyjątkowo surową miną.

• To ty narażasz ją na niebezpieczeństwo - warknął James do ucha Phillipowi. - Teraz, wyglądał porażająco. Dziko. Nieludzko.

• Puść mojego brata! -wrzasnęła Poppy. Jej oczy napełniły się łzami.

• O mój Boże, kochanie... - jęknęła matka. Dwoma krokami dobiegła do łóżka i przytuliła Poppy. - Wyjdźcie stąd, i chłopcy.

Dzika mina zniknęła z twarzy Jamesa. Wypuścił Phillipa z uścisku,

- Przepraszam, ale ja muszę zostać. Poppy... Phillip wbił mu łokieć w brzuch.

Być może Jamesa nie zabolało to tak, jak zabolałoby człowieka, ale Poppy dostrzegła, że wściekłość zalała jego twarz, kiedy się powstrzymywał, żeby nie zgiąć się wpół. Podniósł Phila i cisnął nim głową w przód, w szafę. Matka krzyknęła. Cliff wskoczył między Phila a Jamesa.

- Dość! - ryknął. Odwrócił się do Phila. - Nic ci nie jest? -Spojrzał na Jamesa. - Co tu się dzieje?

Phil rozcierał głowę. James milczał. Poppy zaniemówiła.

• Nieważne - mruknął Cliff. -Wszyscy są trochę zdenerwowani. Lepiej idź do domu, James. James spojrzał na Poppy. Ta, cała rozedrgana, odwróciła się do niego plecami. Ukryła się w ramionach matki.

• Wrócę - wysyczał. Może to miała być obietnica, ale zabrzmiało jak groźba.

• Nie spiesz się - powiedział Cliff takim tonem, jakby wydawał wojskową komendę. Spoglądając ponad ramieniem matki, Poppy zauważyła krew na jasnych włosach Phila.

• Potrzebujemy trochę czasu, żeby ochłonąć. No, dalej, zmykaj - dodał Cliff. Wyprowadził Jamesa. Poppy pociągała nosem i drżała, starając się nie zwracać uwagi na ogarniające ją falami zawroty głowy ani na wzburzone szepty, które słyszała w umyśle. Z głośników dobiegał łomot hardcorowej angielskiej kapeli.

W ciągu ostatnich dwóch dni James dzwonił osiem razy. Pierwszy raz telefon w jej pokoju zadzwonił po pomocy. Odebrała w półśnie.

- Poppy, nie rozłączaj się - poprosił.

Odłożyła słuchawkę. Chwilę później telefon znów zadzwonił.

• Poppy, jeżeli nie chcesz umrzeć, musisz mnie wysłuchać.

• To szantaż. - Mocno ściskała słuchawkę. Język miała jak kołek i bolała ją głowa. - Jesteś nienormalny.

• Fakt. A teraz posłuchaj. Dzisiaj nie piłaś krwi. Ja cię osłabiłem, a ty nie dostałaś nic w zamian. To cię może zabić.

Poppy słyszała słowa, ale wydawały się nierealne. Złapała się na tym, że są jej obojętne. Nie potrafiła zebrać myśli.

• Mam to gdzieś.

• Guzik prawda. Problem w tym, że nie możesz trzeźwo myśleć. Wszystko dlatego, że się zmieniasz. Jesteś zupełnie skołowana, popadasz w paranoję, nie rozumujesz logicznie, ale na­wet nie zdajesz sobie z tego sprawy.

Słowa Jamesa potwierdzały jej wcześniejsze przypuszczenia. Jak przez mgłę do Poppy docierało, że zachowuje się jak Marissa Schaffer po sześciu piwach na sylwestrowej imprezie u Jana Nedjara. Że robi z siebie skończoną kretynkę. Ale nie l mogła nic na to poradzić.

- Chcę tylko wiedzieć jedno - oznajmiła. - Czy to prawda, że powiedziałeś to wszystko

Phillipowi?

James westchnął.

• Owszem, prawda. Ale powiedziałem tak tylko po to, żeby dał mi spokój. W Poppy znów zaczęła wzbierać niepohamowana złość.

• Dlaczego miałabym wierzyć komuś, kto całe życie kłamał? - Odłożyła słuchawkę, a po policzku spłynęła pierwsza łza

Przez cały następny dzień niewiele do niej docierało. Wszystko wydawało się takie nierzeczywiste - kłótnia z Jamesem, jego ostrzeżenie, a nawet jej choroba. Zwłaszcza choroba. Zdążyła się przyzwyczaić, że wszyscy traktują ją w szczególny sposób, ale nie roztrząsała powodów takiego traktowania.

Nie przejęła się nawet przekazywanymi Philowi szeptem uwagami, że choroba bardzo szybko postępuje. Że biedna Poppy blednie, słabnie i że jej stan się pogarsza. Tylko ona wiedziała, że rozmowy w korytarzu słyszy teraz tak wyraźnie, jakby odbywały się w jej pokoju.

Wszystkie zmysły miała wyostrzone, choć umysł pozostawili przyćmiony. Kiedy spojrzała w lustro, przestraszyła się -była blada, przezroczysta jak wosk. Oczy miała tak intensywnie zielone i rozpalone, że niemal parzyły.

James dzwonił jeszcze sześć razy, ale za każdym matka mówiła mu, że Poppy odpoczywa.

Cliff naprawił uszkodzony zawias szafy.

Kto by pomyślał, że ten chłopak ma taką siłę? - powiedział.

James zamknął telefon komórkowy i walnął pięścią w deskę rozdzielczą integry. Było czwartkowe popołudnie.

Kocham cię. Powinien to wyznać Poppy. Niestety już za późno.

Czemu tego nie powiedział? Teraz powody wydawały mu się głupie. Nie chciał wykorzystać niewinności i wdzięczności Poppy... No, brawo. Za to dobrał się do żył i złamał dziewczynie serce. Tylko przyspieszył jej śmierć.

Trudno, nie ma czasu tego roztrząsać. Trzeba odstawić teatrzyk. Wysiadł z samochodu i ruszył w stronę olbrzymiego domu w stylu rancza, mnąc w dłoniach wiatrówkę. Przekręcił klucz w zamku i otworzył drzwi, nie informując o swojej obecności. Nie musiał -matka sama go wyczuje.

Wnętrze o stylowych, surowych ścianach wieńczyły katedralne sklepienia. Uwagę zwracały liczne okna zasłonięte eleganckimi, szytymi na zamówienie kotarami. Dzięki nim pomieszczenie, choć ponure, wydawało się przestronne. Niemal przepastne.

• James. - Matka wyszła z tylnego skrzydła. Jej kruczoczarne włosy lśniły od lakieru. Doskonałą figurę podkreślała srebrno złota haftowana tunika. Kobieta miała ciemnoszare oczy i gęste rzęsy, jak James. Pocałowała powietrze obok jego policzka.

• Odsłuchałem twoją wiadomość - powiedział. - Co chcesz?

• Wolałabym poczekać, aż wróci twój ojciec...

• Mamo, przepraszam, ale się spieszę. Mam dużo spraw do załatwienia, jeszcze nic dzisiaj nie jadłem.

• Widać - stwierdziła matka. Przez moment przyglądała mu się badawczo. W końcu westchnęła i odwróciła się w stronę salonu. - Usiądź chociaż na chwilę... Od kilku dni jesteś trochę przybity.

James usiadł na kanapie z wybarwionej na purpurowo skóry. Czekał go sprawdzian umiejętności aktorskich. Jeżeli uda mu się przetrwać kolejną minutę tak, żeby matka nie domyśliła się prawdy, będzie wolny.

• Tata na pewno ci powiedział dlaczego - odparł pewnym głosem.

• Tak. Biedna Poppy. To rzeczywiście bardzo smutne. - Podłogowa lampa w kształcie drzewa z kloszem w kolorze głębokiej czerwieni rzucała rubinowe światło na połowę twarzy matki.

• Z początku byłem zdenerwowany, ale już się chyba z tym uporałem. - James starał się mówić beznamiętnym głosem i .skupiał się na tym, żeby nie wysyłać żadnych sygnałów poza swoją aurę. Wyczuwał, że matka lekko dotyka granic jego umysłu. Jak owad, który delikatnie bada czułkami teren, albo wąż wysuwający czarny rozwidlony język.

• Dziwne - stwierdziła. - Wydawało mi się, że ją lubisz.

• Bo lubię. Ale ostatecznie to istota gorszego gatunku. - Odczekał chwilę. - Czuję się tak, jakbym stracił zwierzaka. Po prostu muszę znaleźć sobie innego.

Z trudem wygłosił to politycznie poprawne stanowisko. Usiłował rozluźnić mięśnie. Nagle zorientował się, że myśli matki zaczynają oplątywać jego umysł, szukając słabego punktu. Skupił się na wspomnieniu Michaeli Vasquez, żeby dało się od niego wyczuć niezobowiązujące zauroczenie. Zadziałało. Badające czułki wycofały się z jego umysłu, matka uspokoiła się i uśmiechnęła.

- Cieszę się, że tak dobrze to zniosłeś. Ale gdybyś jednak zapragnął z kimś porozmawiać... twój ojciec zna kilku bardzo dobrych terapeutów.

Terapeutów wampirów, oczywiście. Nafaszerują mu głowę tym, że ludzie są tylko po to, żeby się nimi żywić.

• Wiem, że nie chcesz kłopotów tak samo jak ja - dodała - Wszystko odbija się na rodzinie, rozumiesz?

• Jasne. - James wzruszył ramionami. - Muszę już iść. Pozdrów ode mnie tatę, dobra? Pocałował powietrze obok jej policzka.

• Aha, jeszcze jedno - powiedziała, odwracając się w stronę drzwi. - Twój kuzyn Ash przyjeżdża w przyszłym tygodniu. Planuje zatrzymać się u ciebie, na pewno ucieszysz się z towarzystwa.

Po moim trupie, pomyślał James. Zupełnie zapomniał, że wisi nad nim groźba wizyty Asha. Ale to nie był dobry moment na kłótnie. Wychodził, czując się jak żongler, który podrzuca za dużo piłek.

Kiedy wrócił do samochodu, wziął telefon komórkowy, zawahał się i po chwili go odłożył. Nie ma sensu dzwonić. Pora zmienić strategię.

Koniec z półśrodkami. Czas na poważną ofensywę wymierzoną tam, gdzie powinna zdziałać najwięcej.

Przez kilka minut się zastanawiał, aż w końcu pojechał na McDonnell Drive, parking

oddalony o kilka domów od mieszkania Poppy.

Czekał.

Był gotowy siedzieć tak całą noc, ale na szczęście nie musiał. Kiedy stonce zaczęło zachodzić, drzwi garażu się otworzyły i wyjechał z niego tyłem biały volkswagen jetta. James dostrzegł jasną czuprynę po stronie kierowcy. Cześć, Phil. Miło cię widzieć. Ruszył za jettą.

ROZDZIAŁ 8

James się uśmiechnął, kiedy jetta skręciła na parking 7-Eleven. Za sklepem znajdowało się miłe ustronne miejsce. Zaczynało się ściemniać.

Podjechał tyłem i wysiadł, żeby mieć na oku wejście do sklepu. Kiedy Phil wychodził z torbą, zaskoczył go od tyłu.

Phil jęknął i szarpiąc się, wypuścił z rąk torbę. James się tym nie przejął. Słońce zaszło, więc był w pełni sił.

Zaciągnął Phila na tyły sklepu i ustawił go przodem do ściany za kontenerem na śmieci. Klasyczna pozycja policyjna.

• Teraz cię puszczę - powiedział. - Tylko nie uciekaj. Bo pożałujesz. Phil zastygł w bezruchu, słysząc jego głos.

• Nie zamierzam uciekać. Rozkwaszę ci gębę, Rasmussen

• Spróbuj. - Chciał dodać: „a staniesz się moją ofiarą", ale Ugryzł się w język. Opuścił ręce. Phil odwrócił się i spojrzał na niego z najwyższą pogardą.

• O co chodzi? Skończyły ci się dziewczyny? - wydyszał.

James zacisnął zęby. Wiedział, że z obrzucania się wyzwiskami na pewno nie wyniknie nic dobrego, ale ledwo nad sobą pilnował. Phil doprowadzał go do szału.

• Nie wywlokłem cię tu po to, żeby się bić. Chcę cię o coś zapytać. Zależy ci na Poppy?

• Na głupie pytania nie ma odpowiedzi - parsknął Phil i zaczął poruszać ręką, jakby szykował się do ataku.

- Jeżeli tak, to ją namówisz, żeby ze mną porozmawiała. To przez ciebie nie chce mnie widzieć, więc teraz musisz ją przekonać, żeby pozwoliła mi przyjść

Phil rozejrzał się po parkingu, jakby szukał jakiegoś świadka zajścia. James mówił wolno i dobitnie, podkreślając każde słowo.

• Mogę jej pomóc.

• Bo jesteś Don Juanem, tak? Uzdrowisz ją swoją miłością - Słowa Phila przepełniało szyderstwo, a głos drżał mu I. czystej nienawiści. Nie tylko do Jamesa, ale do całego świata o to, że Poppy ma raka.

• Nie. Nic nie rozumiesz. Uważasz, że ją zwodzę, zabawiam jej uczuciami. A to totalna bzdura. Pozwoliłem ci tak myśleć, bo miałem dość przesłuchania i nie chciałem, żebyś wiedział, co robiliśmy naprawdę.

• Jasne, jasne. - W głosie Phila pobrzmiewały sarkazm i pogarda. - No więc co robiliście? Ćpaliście?

• To.

Po rozmowie z Poppy w szpitalu James wyciągnął odpowiednie wnioski. Najpierw należy pokazywać, dopiero potem mówić. Bez słowa chwycił Phila za włosy i odciągnął mu głowę ilu tyłu.

Za sklepem stała tylko jedna latarnia, ale jej światło wystarczyło, żeby Phil dobrze się przyjrzał szczerzącym się nad nim kłom. James swoim kocim wzrokiem nawet w ciemności zauważyłby, że zielone oczy Phila robią się coraz większe. Phillip wrzasnął i zesztywniał. James wiedział, że nie ze strachu. Phil nie był tchórzem. Krzyknął porażony tym, że jego niewiara zamienia się w wiarę. Phillip zaklął.

• Jesteś...

• Zgadza się. - James go wypuścił.

Phil mało nie stracił równowagi. Żeby ustać, chwycił się kontenera na śmieci.

• Nie wierze.

• Owszem, wierzysz - stwierdził James. Nie schował kłów i wiedział, że jego srebrne oczy błyszczą.

Phil musiał uwierzyć.

Wpatrywał się w Jamesa jak zahipnotyzowany. Krew odpłynęła mu z twarzy. Cały czas przełykał ślinę, jakby zbierało mu się na wymioty.

• Boże - wybełkotał w końcu. - Wiedziałem, że z tobą coś nie tak. Że jesteś pokręcony. Ale nigdy nie potrafiłem sprecyzować, dlaczego dostaję dreszczy na twój widok. No nieźle. Brzydzi się mną, zorientował się James. Nienawiść mu minęła. Bierze mnie za kogoś gorszego od człowieka. To nie wróżyło dobrze dalszej części planu.

• Teraz rozumiesz, dlaczego mogę pomóc Poppy?

Phil powoli pokręcił głową. Opierał się plecami o ścianę, jedną ręką nadal przytrzymując się śmietnika. James zaczął tracić cierpliwość.

• Poppy jest chora. Wampiry nie chorują. Kapujesz? Po minie Phillipa domyślił się, że nie.

• Jeżeli wymienię się z Poppy odpowiednią ilością krwi, zamieni się w wampira i nie będzie miała raka - wycedził James przez zaciśnięte zęby. - Stanie się istotą doskonałą, bez dole­gliwości i chorób. Zyska moc, jaka ludziom nawet się nie śniła. I... nigdy nie umrze. Nastąpiła długa cisza. James przyglądał się reakcji Phillipa. Z jego myśli nie mógł nic wyczytać, bo były zbyt rozbiegane, wzburzone, ale oczy zrobiły mu się jeszcze większe, a twarz bardziej blada.

• Nie możesz jej tego zrobić - odezwał się w końcu.

Co za ton! Phil nie sprzeciwiał się dlatego, że uważał pomysł za zbyt radykalny albo niezwykły. Nie wpadł w szał jak Poppy. Powiedział to z bezwzględną stanowczością i ze śmiertelnym przerażeniem. Jakby James właśnie zagroził, że zabierze Poppy duszę.

- Tylko tak można uratować jej życie - przekonywał James.

• Nie, nie. Nie będzie chciała. Nie za taką cenę. - Phil znów powoli pokręcił głową. Oczy miał wielkie jak osoba w transie.

• Jaką cenę? - James był już potwornie zniecierpliwiony i rozdrażniony. Przyjął taktykę obronną. Gdyby wiedział, że rozmowa przerodzi się w debatę filozoficzną, poszukałby bardziej ustronnego miejsca. Tutaj musiał wytężać zmysły, wyłapując ewentualnych intruzów.

Phil zdjął rękę z kontenera i stanął o własnych siłach. W jego oczach byt strach graniczący z przerażeniem, ale patrzył Jamesowi prosto w twarz.

- Wiesz, co? Nie dla wszystkich ludzi najważniejsze jest to, żeby przeżyć - wyjaśnił. - Przekonasz się.

Nie wierzę, pomyślał James. Mówi jak kapitan statku kosmicznego do obcych z innej planety w filmie science fiction: „Przekonasz się, że ludzie na Ziemi nie są takim łatwym celem, jak ci się zdaje".

• Oszalałeś? - powiedział głośno. - Słuchaj, Phil, urodziłem się w San Francisco. Nie jestem jajogłowym potworem z Alfa Centauri. Na śniadanie jem płatki.

• A na przekąskę o północy? - Zielone oczy Phila zrobiły się ponure i niemal dziecinne. - A może kły są tylko do ozdoby?

Chwyć się tego, podpowiedział Jamesowi umysł. Odwrócił wzrok.

• Dobra. Masz rację. Trochę się różnimy. Nigdy nie twierdziłem, że jestem człowiekiem. Ale też nie...

• Nie potworem? Dobre sobie.

Nie zabijaj go, uspokajał się gorączkowo James. Musisz go przekonać.

• Phil, w filmach pokazują bzdury. Nie jesteśmy wszechmocni. Nie możemy się zdematerializować, przenikać przez ściany ani przenosić się w czasie i nie musimy zabijać, żeby się pożywić. Nie jesteśmy źli, w każdym razie nie wszyscy.

• Jesteście wynaturzeniem - skwitował Phillip, a James czuł, że te słowa płyną z głębi serca. -Istniejecie na skutek jakiejś pomyłki. Was nie powinno być.

• Bo znajdujemy się wyżej w łańcuchu pokarmowym niż ty?

• Bo ludzie nie powinni... żywić się... innymi ludźmi. James nie powiedział, że jemu podobni nie uważają takich jak Phillip za ludzi.

• Robimy tylko to, co musimy, żeby przeżyć - odparł. - A Poppy już się zgodziła. Phillip zamarł.

• Nie. Na pewno nie chciałaby się stać taka jak ty.

• Pragnie żyć, a w każdym razie pragnęła, zanim się na mnie wściekła. Teraz nie myśli racjonalnie, bo ma za mało mojej krwi, żeby mogła się zmienić do końca. Przez ciebie. - Prze­rwał. - Widziałeś kiedyś trupa, Phil? - spytał. - Jak nie, to zobaczysz, bo stanie się nim Poppy, jeżeli do niej nie dotrę.

Phil się skrzywił, obrócił i walnął pięścią w metalową ściankę kontenera.

- Myślisz, że nie wiem? Żyję z tą myślą od poniedziałku.

James stał nieruchomo z łomoczącym sercem. Czul cierpienie, jakie biło od Phila, i ból jego zranionej ręki. Dopiero po kilku sekundach zdołał odezwać się spokojnie.

• I myślisz, że to lepsze niż to, co ja mogę jej dać?

• Trup jest obrzydliwy. I śmierdzi. Ale wolałbym to, niż stać się kimś, kto poluje na ludzi. Kto wykorzystuje ludzi. Po to ci te wszystkie dziewczyny, co?

James znowu nie był w stanie odpowiedzieć od razu. Teraz zrozumiał, że problem polega na tym, że Phil jest za bystry i sam sobie tym szkodzi. Za dużo myśli.

• Tak. Po to te wszystkie dziewczyny - odparł zmęczony, Starając się nie patrzeć na to z punktu widzenia Phila.

• Powiedz mi tylko jedno, Rasmussen. - Phillip wyprostował się i ze śmiertelnie poważną miną spojrzał mu w oczy. - Czy... - przerwał i przełknął ślinę, - ...piłeś krew Poppy, zanim

zachorowała?

- Nie.

Phil odetchnął.

- Masz szczęście. Inaczej bym cię zabił.

James mu wierzył. Był o wiele silniejszy niż Phil, szybszy l nigdy wcześniej nie bał się człowieka. Ale jakoś nie miał wątpliwości, że Phil znalazłby na to sposób.

- Słuchaj, nie rozumiesz jednego - powiedział. - Poppy naprawdę tego chce i my już się tym zajęliśmy. Zaczęła się przemieniać. Jeżeli teraz umrze, nie stanie się wampirem. Ale wcale nie wiadomo, czy umrze. Może skończyć jako żywy trup. Zombie. Bez mózgu. Z gnijącym ciałem, ale nieśmiertelną duszą.

Wargi Phila zadrżały z odrazy.

• Mówisz tak, żeby mnie przerazić.

• Znam taki przypadek. - James odwrócił wzrok.

• Nie wierzę ci.

• Widziałem na własne oczy! - Jak przez mgłę docierało do niego, że krzyczy i że chwyta Phila za koszulę. Nie panował nad sobą, i co z tego. - Widziałem, jak to się stało komuś, kto był dla mnie ważny.

Phil ciągle kręcił głową.

• Miałem zaledwie cztery lata. Opiekowała się mną niania. Jak to bogatym dzieciakiem w San Francisco. Była człowiekiem.

• Puść mnie - wymamrotał Phil, szarpiąc Jamesa za nadgarstek. Ciężko dyszał i nie chciał tego słuchać.

• Szalałem za nią. Dawała mi wszystko, czego nie dostawiłem od matki. Miłość, troskę... zawsze poświęcała mi dużo uwagi . Mówiłem na nią panna Emma.

• Puszczaj.

• Ale rodzice stwierdzili, że za bardzo się do niej przywiązałem. Więc zabrali mnie na krótkie wakacje i przez ten czas nie pozwalali mi pić krwi. Przez trzy dni. Kiedy przywieźli mnie z powrotem, umierałem z głodu. Wysłali pannę Emmę na górę, żeby położyła mnie spać.

Phil przestał się szarpać. Stał ze spuszczoną głową i odwrócił się tak, żeby nie patrzeć na Jamesa.

- Nie mogłem się powstrzymać, chociaż chciałem. Gdybyś mnie spytał, kto ma umrzeć: ja czy panna Emma, bez wahania wskazałbym na siebie. Ale kiedy jesteś wygłodniały, nie panu­jesz nad sobą. Więc się napiłem jej krwi. Cały czas płakałem, ale nie mogłem się od niej oderwać. Potem wiedziałem, że jest za późno.

Zapadła cisza. James nagle uświadomił sobie, że zaciśnięte palce chwycił bolesny skurcz. Powoli wypuścił koszulę Phila, który cały czas milczał.

• Leżała na podłodze. Pomyślałem, że kiedy dam jej własnej krwi, stanie się wampirem i wszystko będzie dobrze. - Już nic krzyczał. Teraz właściwie nie mówił do Phillipa, tylko wpatrywał się w ciemny parking. - Więc przeciąłem sobie skórę i moja krew spływała do jej ust. Połknęła trochę, ale zaraz przyszli rodzice i mnie powstrzymali. Nie wystarczyło. - James zrobił dłuższą przerwę i przypomniał sobie, dlaczego opowiada tę historie. Spojrzał na Phillipa. - Umarła tamtej nocy, ale niezupełnie. Walczyły w niej dwa różne rodzaje krwi. Rano wstała, ale nie była to już panna Emma. Śliniła się, miała szarą skórę, a oczy wklęsłe jak u trupa. A kiedy zaczęła... gnić... mój tata zabrał ją do Inverness i zakopał. Ale najpierw zabił.

• Gorycz podeszła Jamesowi do gardła. - Mam nadzieję - dodał szeptem.

Phil powoli się odwrócił i spojrzał na niego. Pierwszy raz tego wieczoru jego twarz wyrażała coś innego niż przerażeni' i strach. To chyba żal. pomyślał James. Wziął głęboki oddech. Po trzynastu latach milczenia w końcu opowiedział tę historię. W dodatku komu - Phillipowi Northowi. Nie ma sensu zastanawiać się nad absurdami. Chciał jechać do domu.

- Posłuchaj mojej rady. Jeżeli nie przekonasz Poppy, żeby się ze mną zobaczyła, dopilnuj, żeby nie zrobili jej sekcji zwłok. Nie chciałbyś, żeby chodziła pusta w środku. I miej przygotowany drewniany kołek, bo w końcu nie będziesz mógł dłużej na ul i patrzeć. Żałość zniknęła z oczu Phila. Jego wargi ułożyły się w surową, drżącą linię.

Nie dopuścimy do tego, żeby się zamieniła w... jakiegoś półżywego potępieńca -wymamrotał. - Ani w wampira. Przykro mi z powodu tego, co się stało z panną Emma, ale to niczego nie zmienia.

O tym powinna decydować Poppy... Phillip miał już dość. Kręcił tylko głową.

• Trzymaj się z daleka od mojej siostry. Nic więcej nie chcę. Wtedy zostawię cię w spokoju. A jeżeli nie, to...

• To co?

• Powiem wszystkim w El Camino, kim jesteś. Zadzwonię lin policję, wezwę burmistrza, i wyjdę na środek ulicy, i będę o tym krzyczał co sił w płucach.

Dłonie Jamesa stały się zimne jak lód. Phil nie zdawał sobie sprawy, że z powodu tych słów James ma obowiązek go zabić. Każdy człowiek, który natknie się na tajemnice świata nocy, musi umrzeć. A ten, kto grozi, że wyjawi o nim prawdę, musi zginąć natychmiast, bez dodatkowych pytań i bez miłosierdzia.

Nagle James poczuł się tak zmęczony, że przestał widzieć wyraźnie" Odejdź stąd, Phil - odezwał się głosem pozbawionym emocji. I to już. A jeżeli naprawdę chcesz chronić siostrę, nic nikomu nie powiesz. Bo oni zaczną tropić i się dowiedzą, że Poppy też zna sekret. A wtedy ją zabiją, ale najpierw zabiorą na przesłuchanie. Będzie niewesoło. Jacy „oni"? Twoi rodzice?

Ludzie nocy. Otaczamy was, Phil. Człowiekiem nocy może być każdy, nawet burmistrz. Więc lepiej trzymaj gębę na kłódkę. Phillip spojrzał na niego zmrużonymi oczami. W końcu się odwrócił i odszedł w stronę drzwi wejściowych do sklepu. James nie pamiętał, kiedy czuł się tak pusty. Wszystko potoczyło się źle. Poppy groziło mnóstwo niebezpieczeństw. A Phillip North ma go za potwora. Ale nie wie, że James na ogół jest tego samego zdania. Phillip był już w połowie drogi do domu, kiedy sobie przypomniał, że zostawił torbę z sokiem żurawinowym dla Poppy i wiśniowymi lizakami lodowymi. Przez ostatnie dwa dni prawie nic nie jadła, a kiedy już robiła się głodna, miała dziwne zachcianki. Kiedy po raz drugi płacił w 7-Eleven, dotarto do niego, że prosiła o coś czerwonego. Poczuł mdłości. Ostatnio mii ochotę tylko na czerwone rzeczy, w dodatku półpłynne. Czy ona zdaje sobie z tego sprawę? Przyjrzał się siostrze, kiedy wchodził do sypialni dać jej li' żaka. Większość czasu spędzała teraz w łóżku. Była strasznie blada i nieruchoma. Jedyną żywą części były jej zielone oczy; zdominowały twarz, lśniły niemal dziki obłędem. Cliff i matka rozmawiali, żeby załatwić dla niej pielęgniarkę która czuwałyby całą dobę.

- Nie lubisz lodów? - spytał Phil, przysuwając krzesło łóżka.

Poppy z obrzydzeniem przyjrzała się lizakowi lodowemu Liznęła delikatnie i się skrzywiła. Phillip ją obserwował.

Kolejne liźnięcie. Odłożyła loda do pustego plastikowe; kubka na nocnej szafce.

• Nie wiem... Po prostu nie jestem głodna. - Oparła o poduszki. - Przepraszam, że jechałeś na darmo.

• Nie szkodzi. - Boże, wygląda, jakby ją mdliło. - Mogę jakoś pomóc? Z zamkniętymi oczami pokręciła głową. Ledwie dostrzegany ruch.

• Jesteś dobrym bratem - wyszeptała nieobecnym głosem

Kiedyś nie mogła usiedzieć na miejscu, pomyślał Phil. Tata mówił na nią Kilowat albo Bączek. Rozsadzała ją energia.

• Widziałem dziś Jamesa Rasmussena - powiedział, chociaż wcale nie zamierzał. Zesztywniała. Jej dłonie na pościeli zamieniły się nie w pięści, a w szpony.

• Lepiej niech się trzyma ode mnie z daleka!

Trochę dziwna reakcja. Nie w stylu Poppy. Owszem, bywała agresywna, ale nigdy wcześniej Phil nie słyszał w jej głosie takiego zwierzęcego tonu.

W jego umyśle pojawił się obraz: istota z Nocy żywych trupów, poruszająca się mimo wyrwanych trzewi. Żywy trup, jak panna Emma.

Czy naprawdę to samo stałoby się z Poppy, gdyby teraz umarła? Czyżby do tej pory zdążyła się aż tak zmienić?

• Wydrapię mu oczy, jak się tu pojawi. - Gniotła palcami poszewkę.

• Poppy, on mi się przyznał, kim naprawdę jest. Dziwne, nie zareagowała.

• Bydlakiem - rzuciła. - Podłym gadem. Coś w jej głosie przyprawiło Phillipa o ciarki.

• Powiedziałem mu, że ty nigdy byś nie chciała stać się kimś takim.

• Jasne - ucięła krótko. - Jeżeli to miałoby oznaczać włóczenie się z nim przez całą wieczność. Nigdy więcej nie chcę go widzieć.

Phil przyglądał jej się długą chwilę. Oparł się i zamknął oczy, kciukiem uciskając skroń, gdzie bolało najbardziej.

Nie, to nie „trochę dziwna" reakcja. Nie chciał wierzyć, ale Poppy była odmieniona. Irracjonalna. A teraz, kiedy się nad tym zastanowił, stwierdził, że z każdą godziną od wyrzucenia Jamesa robi się coraz dziwniejsza.

Może znajduje się w jakimś stanie przejściowym? Nie jest ani człowiekiem, ani wampirem. I nie potrafi trzeźwo myśleć. Tak jak powiedział James. To Poppy powinna zdecydować. Musi ją zapytać.

- Poppy? - Odczekał, aż na niego spojrzy, zielonymi nieruchomymi oczami. - James twierdzi, że zgodziłaś się, żeby cię... zmienił. Zanim się na niego wściekłaś. To prawda?

Uniosła brwi.

- Jestem na niego wściekła - potwierdziła, jakby przyswoiła tylko tę część pytania. - I wiesz, dlaczego cię lubię? Bo zawsze go nienawidziłeś. A teraz nienawidzimy go oboje.

Phil zastanawiał się chwilę, później odezwał się ostrożnie.

- Dobra. Ale wcześniej, kiedy jeszcze się z nim przyjaźniłaś... czy chciałaś zamienić się w... to, czym on jest?

Nagle w oczach Poppy pojawił się przebłysk rozsądku.

- Ja po prostu bałam się umrzeć - wyznała. - Byłam przerażona, pragnęłam żyć. Gdyby lekarze mogli coś dla mnie zrobić, zdałabym się na nich. Ale nie mogą. - Siedziała, wpatrując się w pustkę, jakby widziała tam coś strasznego. - Nie wiesz jak to jest, kiedy słyszysz, że umrzesz - wyszeptała.

Phillipa przebiegły dreszcze. Nie, tego nie wie, ale nagle sobie brutalnie uzmysłowił, co będzie z nim, kiedy Poppy umrze. Jak pusty stanie się świat. Przez długą chwilę siedzieli w milczeniu.

W końcu Poppy znów opadła na poduszki. Pod oczami miała sine cienie, jakby rozmowa ją wykończyła.

- To chyba nie ma znaczenia - powiedziała słabym, ale przerażająco rezolutnym głosem. - I tak nie umrę. Lekarze wszystkiego nie wiedzą.

Więc tak sobie z tym radzi, pomyślał Phillip. Całkowita negacja.

Już się dowiedział, czego chciał. Miał jasny obraz sytuacji i wyraźny plan, co musi zrobić.

- Zostawię cię, odpocznij. - Poklepał Poppy po ręce. Była bardzo zimna i krucha, pełna maleńkich kości jak skrzydło ptaka. - Do zobaczenia.

Bez słowa wymknął się z domu. Kiedy już wyjechał na drogę, dodał gazu. Zaledwie w dziesięć minut dotarł pod blok. Nigdy wcześniej nie byt u Jamesa.

- Co ty tu robisz? - James chłodno powitał go w drzwiach. Mogę wejść? Muszę ci coś powiedzieć.

Miejsce było przestronne i puste: zabałaganiony stół i jedno krzesło, zagracone biurko, nieładny narożnik. W kątach stały poutykane kartonowe pudła z książkami i płytami. Za drzwiami znajdowała się spartańska sypialnia.

• Czego chcesz?

• Po pierwsze, muszę ci coś wytłumaczyć. Jesteś tym, kim jesteś, i nic na to nie poradzisz, ale ja też nic nie poradzę na to, co z tego powodu czuje. Ty nie możesz się zmienić, ja też nie. Chce, żebyś najpierw to zrozumiał.

• Daruj sobie kazania. - James splótł ręce na piersiach; przyjął nieufną, buntowniczą pozę. Muszę tylko wiedzieć, że zrozumiałeś.

Czego chcesz? - powtórzył James.

Phil z trudem przełknął ślinę. Dopiero po drugiej albo trzeciej próbie, mimo powstrzymującej go dumy, udało mu się wydusić:

- Pomóż mojej siostrze.

ROZDZIAŁ 9

Poppy obróciła się na łóżku. Czuła się nieszczęśliwa. Było to dręczące uczucie, które paliło ją pod skórą. Brało się nie z głowy, ale z ciała. Gdyby nie osłabienie, wstałaby i pobiegła, żeby się go pozbyć. Ale zamiast mięśni miała spaghetti.

Umysł pozostawał zamroczony. Nie próbowała już myśleć. Najszczęśliwsza była, kiedy spała. Ale dziś wieczorem nie mogła zasnąć. W kącikach ust ciągle czuła smak wiśniowego lizaka lodowego. Spróbowałaby zmyć ten smak, ale myśl o wodzie przyprawiała ją o mdłości. Woda nie jest dobra. Nie tego potrzebuję. Wcisnęła twarz w poduszkę. Nie wiedziała, czego potrzebuje, ale wiedziała, że tego nie dostanie.

Z korytarza dobiegł łagodny odgłos. Kroki. Co najmniej dwóch osób. Nie przypominały kroków mamy i Cliffa; poza tym oni już poszli spać. Rozległo się delikatne pukanie, a potem drzwi się otworzyły i na podłodze pojawił się wachlarz światła.

- Poppy, śpisz? Mogę? -wyszeptał Phil.

Oburzyła się, kiedy wszedł, nie czekając na odpowiedź. Ktoś z nim był.

Mało, że ktoś. Ten ktoś. Ten, który najbardziej ze wszystkich ją zranił. Zdrajca. James.

Złość dała jej silę, żeby usiąść.

• Odejdź! Bo pożałujesz! -Najbardziej prymitywne ostrzeżenie. Zwierzęca reakcja.

• Poppy, proszę, pozwól mi z tobą porozmawiać - odezwał się James.

I wtedy stało się coś zadziwiającego. Nawet Poppy, mimo zamroczenia, zorientowała się, że to zadziwiające.

• Proszę cię, Poppy. Tylko go wysłuchaj - poprosił Phil. Phil po stronie Jamesa? Była zbyt zdezorientowana, żeby się sprzeciwiać. James uklęknął przy jej łóżku.

• Wiem, że jesteś zdenerwowana. To wszystko moja wina. Popełniłem błąd. Nie chciałem, żeby Phil wiedział, co naprawdę się dzieje, dlatego mu powiedziałem, że tylko udaję, że mi na tobie zależy. Ale to nieprawda. Poppy zmarszczyła czoło.

• Jeżeli zajrzysz w głąb swojego serca, przekonasz się, że nie kłamię. Stajesz się telepatką; chyba masz już na tyle mocy, żeby mnie przejrzeć.

Stojący za Jamesem Phil zmieszał się, jakby wzmianka o telepatii wprawiła go w zakłopotanie.

- Ja mogę powiedzieć, że teraz mówi prawdę - oznajmił, a Poppy i James spojrzeli na niego zaskoczeni. - Wywnioskowałem to z rozmowy to z tobą - zwrócił się do Jamesa. nie patrząc

na niego. - Może i jesteś potworem, ale na pewno zależy ci na Poppy. Nie chcesz jej skrzywdzić.

- W końcu zrozumiałeś? Najpierw musiałeś zrobić to całe... - James przerwał i pokręcił głową. - Poppy, skup się. Poczuj to, co ja czuję. Odkryj prawdę. Nie, i nie zmusisz mnie do tego, pomyślała Poppy. Ale część jej wnętrza, która chciała poznać prawdę, okazała się silniejsza niż ta ogarnięta wściekłością. Poppy niepewnie dotknęła Jamesa nie dłonią, ale umysłem. Nie potrafiłaby opisać, jak to zrobiła. Po prostu zrobiła.

I zobaczyła, że umysł Jamesa lśni jak diament i płonie intensywnie. Czuła się inaczej niż wtedy, gdy była z nim jednością, kiedy wymienili się krwią. Teraz zaglądała do niego z zewnątrz, z oddali wyczuwając emocje. Ale to wystarczyło. Ciepło, tęsknota i troska były całkiem wyraźne. Tak jak udręka, którą odczuwał, wiedząc, że ona cierpi i go nienawidzi.

• Naprawdę ci zależy - wyszeptała ze łzami w oczach. Szare oczy Jamesa spotkały się z jej wzrokiem i Poppy dostrzegła w nich coś, czego wcześniej nie widziała.

• W świecie nocy obowiązują dwie podstawowe zasady - odezwał się opanowanym głosem. -Pierwsza, nie mówić ludziom, że on istnieje. Druga, nie zakochiwać się w człowieku. Złamałem obie.

Poppy jak przez mgłę zorientowała się, że Phillip wychodzi z pokoju. Smuga światła zwęziła się, kiedy przymknął za sobą drzwi. Twarz Jamesa częściowo znalazła się w mroku.

• Nigdy nie mogłem ci wyznać, co do ciebie czuję - ciągnął James. - A nawet przyznać się do tego przed samym sobą. Bo In naraża cię na poważne niebezpieczeństwo. Nie wyobrażasz sobie jak poważne.

• Ciebie też. - Właściwie po raz pierwszy przyszło jej i do głowy. Ta myśl wydobyła się z zamulonej świadomości bańka z garnka gotującego się gulaszu. - To znaczy... - powiedziała powoli, wyciągając wnioski - ...jeżeli postąpiłeś wbrew zasadom, musi cię spotkać kara. -Instynktownie wyczuwała, co to za kara.

Większa część twarzy Jamesa pogrążyła się w cieniu.

• Nie martw się tym - odparł dawnym głosem fajnego chłopaka. Poppy nigdy nie słuchała rad, nawet tych Jamesa. Ogarnął ją przypływ irytacji i złości i gorączkowy niepokój. Czuła, że oczy jej się mrużą, a palce zaciskają.

• Nie mów mi, czym mam się martwić! Zmarszczył czoło.

• A ty mi nie rozkazuj... - zaczął i przerwał. - Co ja wyprawiam? Tobie jest ciągle niedobrze, a ja sobie siedzę w najlepsze. - Podciągnął rękaw wiatrówki i przesunął paznokciem po nadgarstku. W miejscu draśnięcia zebrała się krew.

W ciemności wyglądała na czarną. Poppy zafascynowana wlepiła wzrok w sączący się płyn. Rozchyliła wargi i zaczęła szybciej oddychać.

- No, już. - James podsunął nadgarstek.

Przywarła do niego ustami, jakby chciała ratować Jamesa po ukąszeniu przez węża. To było takie naturalne, takie proste. Tego właśnie potrzebowała, kiedy wysyłała Phila po lizaki lodowe i sok żurawinowy. Ta słodka, gęsta substancja była wyjątkowa i nic innego nic mogło się z nią równać. Poppy ssała łapczywie.

Wspaniałe doznania - bliskość, intensywny smak czerwonego płynu, siła i żywotność, które zalewały jej ciało, ogrzewając po czubki palców. Ale najlepsze ze wszystkich było poczucie kontaktu z umysłem Jamesa. Z rozkoszy kręciło jej się w głowie. Jak mogła w niego zwątpić? Teraz, kiedy na własnej skórze czuła to, co on czuje do niej, wydawało jej się to śmieszne. Ni­gdy nie pozna nikogo tak dobrze jak Jamesa. Przepraszam, powiedziała do niego w myśli i poczuła że przyjął to przesłanie, wybaczył i rozkoszował odzyskaną jednością. To nie twoja wina, odparł.

Umysł Poppy z każdą chwilą odzyskiwał trzeźwość. Jakby budziła się z głębokiego, nieprzyjemnego snu. Chciałabym żeby to się nigdy nie skończyło. Właściwie nie kierowała tych słów do Jamesa, po prostu przemknęła jej przez głowę taka myśl.

Zareagował, choć szybko starał się to ukryć. Nie zdążył. Poppy to wyczula. Wampiry nie robią tego między sobą.

Szok. Już nigdy po przemianie nie będą cieszyli się tą rozkoszą? Nie, nie wierzę, zaprotestowała w duchu. Na pewno jest jakiś sposób...

Znów wyczuła reakcję Jamesa, ale kiedy chciała ją zgłębić, delikatnie odsunął nadgarstek.

- Dzisiaj lepiej nie pij już więcej.

Jego prawdziwy głos zabrzmiał dziwnie w uszach Poppy. Bardziej utożsamiała z Jamesem głos jego myśli, ale teraz nie potrafiła ich dobrze wyczuć. Stali się dwiema odrębnymi istotami. Potworne. Jak przeżyje, jeżeli już nigdy więcej nie dotknie jego umysłu? Jeżeli będzie musiała posługiwać się słowami, które nagle wydały jej się tak nieporadne jak sygnały dymne? Jeżeli nigdy więcej nie poczuje go w pełni, całej jego istoty otwartej na nią? To okrutne i niesprawiedliwe. Wszystkie wampiry muszą być idiotami, jeżeli zadowalają się czymś gorszym. Zanim zdążyła otworzyć usta, żeby chociaż spróbować to wytłumaczyć Jamesowi, drzwi się otworzyły. Zaglądał zza nich Phillip.

• Wejdź - powiedział James. - Mamy mnóstwo spraw do obgadania. Phil wpatrywał się w Poppy.

• Czy... - przerwał i przełknął ślinę - czujesz się lepiej? - dokończył ochrypłym szeptem.

I bez telepatii wychwytywało się jego odrazę. Spojrzał na jej wargi, potem szybko odwrócił wzrok. Poppy zorientowała się, co zobaczył. Plamę jak po jagodach. Otarła usta grzbietem dłoni.

Chciała powiedzieć, że to nie jest odrażające. To część natury. Sposób dawania życia. Tajemniczy i piękny. Dobry.

- Nie można krytykować czegoś, czego się nie spróbowało - wymamrotała tylko.

Twarz Phillipa wykrzywiła się z przerażenia. Dziwne, ale James całkowicie się z nim zgadzał. Poppy to wyczuwała. Uważał, że wymiana krwi jest czymś mrocznym i złym. Przepełniało go poczucie winy. Poppy westchnęła przeciągłe, ze znużeniem.

• Czujesz się lepiej - zauważył Phil i zdobył się na słaby uśmiech.

• Pewnie przedtem zachowywałam się dość dziwnie -stwierdziła Poppy. - Przepraszam.

• „Dość" to niewłaściwe słowo.

• To nie jej wina - zwrócił się James do Phillipa. - Umierała i miała halucynacje. Za mało krwi docierało do mózgu.

Poppy pokręciła głową.

• Nie rozumiem. Przecież ostatnim razem nie wypiłeś ode mnie aż tak dużo.

• Nie w tym rzecz. Reagowały ze sobą dwa rodzaje krwi, zwalczały się. Mogę ci to mniej więcej wyjaśnić z naukowego punktu widzenia. Krew wampira niszczy hemoglobinę, ludzkie czerwone krwinki. Po pewnym czasie do mózgu dociera za mało tlenu, żeby człowiek logicznie myślał. Potem brakuje tlenu potrzebnego do życia.

• To znaczy, że krew wampira działa jak trucizna - podsumował Phil takim tonem, jakby wiedział to od samego początku.

James wzruszył ramionami. Nie patrzył ani na Poppy, ani na Phila.

- W pewnym sensie. Ale działa też jak uniwersalny lek. Rany się szybko goją, ciało się regeneruje. Komórki wampirów są tak odporne, że wystarcza im bardzo mała ilość tlenu. Krew wampira może wszystko, poza przenoszeniem tlenu.

W umyśle Poppy zapaliła się lampka. Olśnienie - wyjaśniła się tajemnica Drakuli.

• Poczekaj - powiedziała, - To dlatego potrzebujecie ludzkiej krwi?

• Między innymi - przyzna! James. - Ludzka krew zaspokaja jeszcze kilka... mistycznych potrzeb, ale przede wszystkim Utrzymuje nas przy życiu. Wypijamy trochę tej krwi, a ona rozprowadza tlen po naszym organizmie, aż w końcu nasza własna krew ją niszczy. Wtedy pijemy znowu.

Poppy oparła się o poduszki.

• Więc to tak. I to jest naturalne...

• Nie ma w tym nic naturalnego - uciął Phil z odrazą na twarzy.

• Owszem, jest. Jak to się nazywa w przyrodzie? Symbioza...

• Nieważne - wtrącił się James. - Nie możemy siedzieć l nadać. Musimy porobić plany. Nagle zapadła cisza. Poppy zrozumiała, o jakich planach mowa. Phil na pewno też.

• Nadal grozi ci niebezpieczeństwo - podjął łagodnie James, wpatrując się w oczy Poppy. -Będzie potrzebna jeszcze jedna wymiana i to jak najszybciej. Inaczej znów możesz mieć zapaść. Ale następną wymianę musimy starannie zaplanować.

• Czemu? - spytał Phil zupełnie nieskory do współpracy.

• Bo to mnie zabije - odparła rzeczowo Poppy, zanim James zdążył odpowiedzieć. - W tym cała rzecz, Phil - ciągnęła bezlitośnie. - Nie prowadzimy z Jamesem żadnych gierek. Musimy sobie radzić z rzeczywistością, a ona wygląda tak, że niedługo umrę. I wolę obudzić się jako wampir niż nie obudzić się wcale.

Znowu zapadła cisza. James położył dłonie na jej dłoniach. cały się trząsł. Phil uniósł wzrok. Twarz miał skupioną, a oczy ciemne.

- Jesteśmy bliźniakami. Więc jakim cudem stałaś się o tyle starsza ode mnie? - spytał ściszonym głosem.

Chwila szeptów.

- Jutrzejszy dzień będzie dobrą porą - oznajmił w końcu James. - Jest piątek. Myślisz, że uda ci się wieczorem wywabić mamę i Cliffa z domu?

Phil zamrugał.

• Chyba... jeżeli Poppy będzie lepiej wyglądała, może wyjdą na chwilę. Powiem, że ja z nią zostanę.

• Przekonaj ich, że muszą się trochę rozerwać. Nie chcę, żeby się tu kręcili.

• A nie możesz zrobić tak, żeby niczego nie zauważyli? Jak z pielęgniarką w szpitalu? -spytała Poppy.

• Nie, bo będę skupiony na tobie - odparł James. - A niektórych umysłów w ogóle nie da się kontrolować, Phil jest tego najlepszym przykładem. Twoja mama może być kolejnym.

• Dobra, namówię ich, żeby wyszli - obiecał Phil. Zatkał i najwyraźniej się zawstydził, bo próbował to ukryć. - A kiedy już wyjdą... to co?

James spojrzał na niego tajemniczo.

• Wtedy zrobimy z Poppy to, co musimy. Potem ty i ja będziemy oglądać telewizję.

• Oglądać telewizję - powtórzył głucho Phil.

• Muszę tu być, kiedy przyjdzie lekarz i obsługa z zakładu pogrzebowego.

Przerażenie niemal sparaliżowało Phila, kiedy usłyszał wzmiankę o zakładzie pogrzebowym. Poppy zresztą też lekko zmroziło. Gdyby nie krążąca w niej pożywna obca krew, która ją uspokajała...

- Czemu? - spytał kategorycznie Phil.

James bardzo dyskretnie pokręcił głową. Twarz miał bez wyrazu.

• Bo tak - odpowiedział. - Później zrozumiesz. Na razie po prostu mi zaufaj. Poppy postanowiła nie drążyć tematu.

• No to, chłopaki, jutro musicie się pogodzić. Przy mamie i Cliffie. Inaczej będzie podejrzane, że trzymacie się razem.

• Tak czy siak będzie podejrzane - mruknął Phil pod nosem. - Dobra. Przyjdź po południu i się pogodzimy. A ja ich namówię, żeby zostawili nas z Poppy.

James skinął głową.

- Pójdę już. -Wstał. Phil się odsunął, żeby zrobić mu przejście, ale James zatrzymał się przy Poppy. - Nic ci nie będzie? - zapytał szeptem.

Poppy skwapliwie skinęła głową.

- No to do jutra. - Dotknął z czułością jej policzka opuszkami palców.

Przelotny kontakt sprawił, że serce Poppy zaczęło bić mocniej. Tak, na pewno nic mi nie

będzie. Patrzyli na siebie przez chwilę, później James się odwrócił. Jutro, pomyślała Poppy,

spoglądając na zamykające się za nim drzwi. Jutro jest dzień mojej śmierci.

Poppy dostrzegła jedną zaletę tego wszystkiego - niewiele osób zna dokładną datę swojej

śmierci. Więc tylko nieliczni mogą pożegnać się tak, jak ona zamierza.

To bez znaczenia, że w rzeczywistości nie umiera. Kiedy gąsienica zamienia się w motyla,

kończy się dla niej życie gąsienicy. Kończy się wygrzewanie na gałęziach i jedzenie liści.

Kończy się El Camino. Nie będzie już spania w tym łóżku.

Trzeba zostawić to wszystko za sobą. Rodzinę, miasto. Całe ludzkie życie. Czekała ją zupełnie nowa przyszłość i nie miała pojęcia jaka. Mogła tylko zaufać Jamesowi i swojej zdolności przystosowania.

I Czuła się tak, jakby spoglądała na rozciągającą się przed nią niewyraźną, krętą drogę i nie była w stanie dostrzec, dokąd prowadzi, bo znikała w ciemności.

Koniec z jeżdżeniem na rolkach po deptaku przy Yenice Heach. Z plaskaniem mokrymi stopami po betonie przy szkole publicznej Tamashaw. Koniec z zakupami w Yillage. Spojrzała na każdy kąt swojego pokoju. Zegnaj, pomalowana na biało szafo. Żegnaj, biurko. Napisała przy nim setki listów - na blacie zostały plamy po laku. Żegnaj, łóżko; żegnajcie, zwiewne białe zasłony przy łóżku, dzięki którym czuła się; jak arabska księżniczka z bajki. Żegnaj, stereo.

O rany. Moje stereo. I płyty. Nie mogę ich zostawić, nie mogę... Cóż, nie ma wyjścia.

Może i dobrze, że musiała uporać się ze stratą sprzętu, zanim wyszła z pokoju. Dzięki temu przygotowała się na to, żeby zacząć się oswajać ze stratą ludzi.

• Cześć, mamo - odezwała się niepewnie, stając w kuchni

• Poppy! Nie wiedziałam, że wstałaś.

Mocno przytuliła matkę, w jednej chwili świadoma wielu drobnych doznań. Chłód kuchennych płytek pod gołymi stopami, mdły zapach kokosa, który po szamponie pozostał na włosach matki. Ciepło matczynego ciała.

• Jesteś głodna, kochanie? Wyglądasz o wiele lepiej. Poppy nie była w stanie znieść widoku pełnej niespokojnej nadziei twarzy matki, a myśl o jedzeniu przyprawiła ją o mdłości. Z powrotem ukryła się w objęciach.

• Przytul mnie - poprosiła.

Wtedy dotarło do niej, że mimo wszystko nie będzie mogła się ze wszystkimi pożegnać. Nie jest w stanie w jedno popołudnie związać wszystkich luźnych końców swojego życia. To prawda, ma ten przywilej, wie, że to jej ostatni dzień życia tu taj, ale odchodzi jak wszyscy inni - nieprzygotowana.

- Pamiętaj, że cię kocham - wyszeptała, mrugając, żeby się nie rozpłakać.

Później pozwoliła matce odprowadzić się do łóżka. Resztę dnia spędziła przy telefonie. Starała się szybko docenić wszystko, zanim będzie musiała to zostawić.

• Elaine, tęsknię za tobą - powiedziała do słuchawki, wpatrując się w promienie słońca wpadające przez okno.

• No, Brady, jak leci?

• Lauro, dzięki za kwiaty.

• Poppy, jak się czujesz? - pytali wszyscy. - Kiedy znów się zobaczymy?

Nie mogła odpowiedzieć. Chciała zadzwonić do ojca, ale nikt nie wiedział, gdzie on jest. Żałowała też, że w zeszłym roku nie przeczytała dramatu Nasze miasto, tylko skorzystała z notatek Phila i z własnego refleksu. Pamiętała jedynie, że to było o zmarłej dziewczynce, Mora dostała szansę, żeby jeszcze raz spojrzeć na jeden zwykły dzień swojego życia i naprawdę go docenić. Może taka lektura pomogłaby jej uporządkować swoje uczucia, ale już za późno. Zmarnowałam dużo czasu w liceum, uświadomiła sobie. Przechytrzałam nauczycieli, ale to wcale nie było takie sprytne. Odkryła w sobie nowy wymiar szacunku dla Phila, który zaprzęgał swój umysł do pracy. Może jednak mój brat nie jest żałosnym purytańskim kujonem. Może to on zawsze miał rację... Bardzo się zmieniam, pomyślała i zadrżała. Nie wiedziała, czy to z powodu obcej krwi w organizmie, raka czy dorastania. Ale się zmieniała. Zadzwonił dzwonek u drzwi. Poppy bez wychodzenia z pokoju wiedziała, kto to. Wyczuła Jamesa.

Przyszedł, żeby zacząć przedstawienie. Spojrzała na zegarek. Nie do wiary. Już prawie czwarta.

Miała wrażenie, że czas dosłownie ucieka. Nie panikuj. Masz jeszcze kilka godzin, powiedziała sobie l znów wzięła telefon. Kilka minut później do sypialni zapukała matka.

• Skarbie, Phil mówi, że powinniśmy wyjść. Przyszedł James, ale chyba nie chcesz go widzieć... Prawdę mówiąc, wolałabym cię nie zostawiać... - Matka była dziwnie zmieszana.

• Powinniście się rozerwać. I cieszę się, że wpadł James. Na prawdę. Hm... To dobrze, że się z nim pogodziłaś. Mimo wszystko nie wiem...

Matka nie od razu dała się przekonać, że Poppy czuje się o wiele lepiej, że jeszcze przed nią trochę życia i nie ma co przejmować się akurat tym piątkiem.

W końcu data się namówić i pocałowała córkę na do widzenia. Poppy zostało jeszcze pożegnać się z Cliffem. Przytulił ją a ona wreszcie mu wybaczyła, że nie jest jej ojcem. Starałeś się, jak mogłeś, pomyślała. Odsunęła się od jego świeżo wyprasowanego ciemnego garnituru i spojrzała na prostokątną szczękę. I to ty zaopiekujesz się mamą... później. Więc ci wybaczam. Jesteś w porządku, naprawdę. Cliff i mama ruszyli do drzwi i to był już zupełnie ostatni moment, żeby ich pożegnać. Poppy zawołała za nimi, oboje się, odwrócili uśmiechnęli do niej. Kiedy zniknęli, do pokoju weszli James i Phil. Popatrzył na Jamesa. Jego szare oczy były mętne i nie wyrażały żadnych uczuć.

• Teraz? - spytała lekko drżącym głosem.

• Teraz.

ROZDZIAŁ 10

Wszystko musi być jak należy - stwierdziła Poppy. - Na taką okazję wszystko musi być jak należy. Phil, wyjmij kilka świec.

• Świec? - Phil miał ziemistą cerę i wyglądał mizernie.

• Przynieś, ile tylko znajdziesz. I poduszki. Potrzebują mnóstwo poduszek. - Uklęknęła przy sprzęcie, żeby się rozejrzeć w chaotycznym stosie płyt.

Phil spojrzał na nią przelotnie i wyszedł.

• Structures from Silence... nie. Zbyt powtarzalne - oceniła, przeszukując stos. - Deep Forest... nie. Za bardzo przejmujące. Potrzebuję czegoś przyjaznego.

• Może to? - James wyjął płytę. Poppy zerknęła na tytuł. Muzyka, w której się znika. Oczywiście. Idealna. Poppy wzięła płytę i spojrzała Jamesowi w oczy. Na nieziemskie łagodne dźwięki ambient musie mówił zwykle: „Szmira New Agę".

• Rozumiesz - powiedziała cicho.

• Tak. Ale ty nie umierasz, Poppy. Nie szykujesz się do sceny śmierci.

• Ale odchodzę. Zmieniam się. - Nie potrafiła dokładnie tego wytłumaczyć, jednak w głębi duszy czuła, że postępuje właściwie. Umiera dla dawnego świata. To wyjątkowa chwila. Przejście.

Poza tym - chociaż żadne z nich o tym nie wspominało - oboje wiedzieli, że może umrzeć naprawdę. James był w tej kwestii szczery: niektórym ludziom transformacja się nie udaje.

Phil wrócił ze świecami - świątecznymi, zwykłymi, zapachowymi i wotywnymi. Poppy poleciła, żeby porozstawiał je po pokoju i zapalił. Sama poszła do łazienki, żeby włożyć najlepszą koszulę nocną - flanelową, w małe truskawki.

Tylko sobie wyobraź, pomyślała. Ostatni raz idziesz tym korytarzem, po raz ostatni otwierasz drzwi łazienki.

Łazienka była piękna. Łagodny blask świecznika tworzył aurę świętości i tajemnicy. Płynęła nieziemska słodka muzyka. Poppy poczuła, że mogłaby się w niej zanurzyć na zawsze, tak samo jak zapada się w sen. Otworzyła szafkę i wieszakiem strąciła z górnej półki płowego wypchanego lwa i pluszowego Kłapouchego. Zabrała zwierzaki ze sobą do łóżka i położyła obok stosu poduszek. Może to głupie, dziecinne, ale chciała je mieć ze sobą. Spojrzała na Jamesa i Phillipa.

Obaj na nią patrzyli. Phil był wyraźnie zdenerwowany, dotykał palcami warg, żeby powstrzymać ich drżenie. James też się denerwował chociaż tylko ktoś, kto zna go tak dobrze jak Poppy, potrafiłby to zauważyć.

- Wszystko w porządku - powiedziała. - Nie widzicie? Nic mi nie jest, więc nie ma powodu, żeby z wami było coś nie tak.

Dziwne, ale to prawda. Nic jej nie było. Czuła się spokojna i opanowana, jakby wszystko stało się bardzo proste. Widziała przed sobą drogę. Wystarczyło tylko, żeby nią szła, krok poi kroku. Phil ścisnął ją za rękę.

• Jak to działa? - spytał szorstko Jamesa.

• Najpierw wymienimy się krwią. - James mówił do Poppy i tylko na nią patrzył. - Wystarczy niedużo, jesteś już na granicy przemiany. Później dwa rodzaje krwi zaczną ze sobą walczyć i rozegra się coś w rodzaju ostatniej bitwy. Rozumiesz, co mam na myśli? - Uśmiechnął się słabo i boleśnie, a Poppy skinęła głową. - Będziesz stawała się coraz słabsza. A potem po prostu... zaśniesz. Zmiana dokona się we śnie.

• A kiedy się obudzę?

• Dam ci sygnał, hipnotyczną wskazówkę. Powiem, żebyś się obudziła, kiedy po ciebie przyjdę. Nie martw się, wszystko dokładnie zaplanowałem. Ty musisz tylko odpoczywać. Phil nerwowo przeczesywał palcami włosy, jakby zastanawiał się, co z Jamesem będą musieli zrobić.

• Chwileczkę - odezwał się, niemal skrzecząc. - Kiedy mówisz, „że zaśnie", ona będzie wyglądała jak...

• Nieżywa - podsunęła Poppy, kiedy załamał mu się głos. James obrzucił Phila chłodnym spojrzeniem.

• Tak. Już to omawialiśmy.

• A wtedy... Co się z nią stanie? James spojrzał gniewnie.

• Nie denerwuj się - poprosiła łagodnie Poppy. - Powiedz mu, James.

• Wiesz, co się stanie - wycedził przez zaciśnięte zęby. Nie może po prostu zniknąć. Ścigałaby nas policja i ludzie nocy szukaliby Poppy. Wszystko musi wyglądać tak, jakby rzeczywiście umarła na raka.

Przestraszona mina Phila wskazywała, że nie jest do końca przekonany.

• Na pewno nie ma innego sposobu?

• Nie - odparł krótko James.

• O Boże. - Phil oblizał wargi.

Poppy też nie chciała się nad tym rozwodzić.

- Poradzisz sobie, Phil - powiedziała stanowczo. - Musisz. Pamiętaj, jeżeli nie stanie się to teraz, to umrę za kilka tygodni naprawdę.

Phil tak mocno ściskał mosiężny pręt ramy łóżka, że aż pobielały mu palce. Ale osiągnął cel - wziął się w garść. Prawie.

- Masz rację - przyznał niepewnie. - W porządku, poradzę sobie.

• No to zaczynajmy - poleciła Poppy spokojnym i opanowanym głosem, jakby bez trudu radziła sobie ze wszystkim.

• Lepiej, żebyś nie widział tej części - zwrócił się James do Phillipa. - Idź pooglądać telewizję. ,

Phil wahał się przez chwilę, potem skinął głową i wyszedł.

• Zaraz, jeszcze jedno - odezwała się Poppy do Jamesa, odskakując na środek łóżka. Cały czas rozpaczliwie siliła się, żeby jej słowa brzmiały beztrosko. - Po pogrzebie... będę spała, tak? Nie obudzę się... no, wiesz. W mojej malej ładnej trumnie. - Uniosła wzrok i spojrzała na niego. - Mam lekką klaustrofobie.

• Nie obudzisz się tam - zapewnił James. - Nigdy bym do tego nie dopuścił. Uwierz mi, pomyślałem o wszystkim.

Skinęła głową. Wierzę ci, pomyślała. Wyciągnęła do niego ręce. Kiedy dotknął jej szyi, odchyliła głowę. Wraz z upływem krwi czuła, że jej umysł jest przyciągany do jego umysłu. Nie martw się, Poppy. Nie bój się. Z jego myśli biła głęboka troska, która właściwie potwierdzała, że jednak jest się czego bać i że coś może pójść nie tak. Poppy czuła się jednak spokojna. Miłość Jamesa ją uspokajała i zalewała światłem.

Nagle poczuła bezmiar przestrzeni. Jakby horyzonty rozciągnęła się w nieskończoność. Jakby odkryła nowy wymiar. Jakby nie było ograniczeń ani przeszkód w tym, co wspólnie z Jamesem są w stanie zrobić. Czuła się... wolna.

Zaczęła odpływać. Słabła w ramionach Jamesa. Opadała jak zwiędnięty kwiat.

Wypiłem już dosyć, powiedział James do jej umysłu. Ciepłe i zwierzęce wargi odsunęły się

od jej szyi.

- Teraz twoja kolej.

Jednak tym razem nie naciął sobie nadgarstka. Zdjął koszulkę i energicznie przeciągnął paznokciem u dołu szyi.

Jejku, pomyślała Poppy. Pochyliła się powoli, niemal z namaszczeniem. Dłonie Jamesa podtrzymywały jej głowę z tyłu. I Objęła go ramionami, czując jego nagą skórę pod swoją flanelową koszulą.

Nieopisane doznanie. Ale jeżeli James mówił prawdę, to był ostatni raz w jej życiu. Już nigdy więcej nie wymienią się krwią.

Nie mogę się z tym pogodzić, przemknęło jej przez myśl, ale na niczym nie mogła się zbyt długo skupić. Tym razem dzika i trująca krew wampira zamiast rozjaśnić umysł przyprawiała ją o jeszcze większą dezorientację. James?

Spokojnie. To początek przemiany.

Czuła się ociężała... śpiąca... Było jej ciepło. Zapadała się w słone fale oceanu. Niemal wyobrażała sobie, jak krew wampira przedostaje się do jej żył, pokonuje wszystko, na co natrafiła po drodze. Pradawna krew, pierwotna. Zmieniała ją w coś odwiecznego, co istnieje od zarania dziejów. Coś prymitywnego. Każda molekuła w jej ciele się zmienia...

• Poppy, słyszysz mnie? - James delikatnie nią potrząsnął. Poppy była tak zanurzona w doznaniach, że nawet nie zorientowała się, że już nie pije. James ją tulił.

• Poppy.

Z trudem otworzyła oczy.

- Nic mi nie jest... chce mi się tylko spać.

Mocniej zacisnął wokół niej ramiona, później ostrożnie położył ją na spiętrzonych poduszkach.

- Teraz odpoczywaj. Zawołam Phila. Zanim wyszedł, pocałował ją w czoło. Mój pierwszy pocałunek, pomyślała sennie. A ja jestem w śpiączce. Super.

Poczuła, jak łóżko ugina się pod czyimś ciężarem. Spojrzała w górę. Phil. Wyglądał na bardzo zdenerwowanego, siedział na samym brzegu i się przyglądał.

• Co się teraz dzieje? - spytał.

- Zalewa ją krew wampira - wyjaśnił James.

- Jestem bardzo śpiąca - wymamrotała Poppy.

Nic ją nie bolało. Miała tylko ochotę odpłynąć. Jej ciało było ciepłe i bezwładne, jakby spowiła je gęsta, delikatna mgła.

Phil? Zapomniałam ci powiedzieć... dziękuję. Że nam pomogłeś. I za wszystko. Jesteś dobrym bratem.

- Nie musisz mi tego mówić teraz - odparł zwięźle. - Podziękujesz mi później. Ja tu będę, przecież wiesz.

Ale mnie może nie być, pomyślała Poppy. To jedna wielka niewiadoma. Nigdy bym się na to nie zgodziła, gdybym imała filie wyjście. Mogłam tylko poddać się bez walki. Ale walczyłam, prawda? Przynajmniej tyle.

- Tak, walczyłaś - przytaknął Phil. Poppy nie zdawała sobie prawy, że mówi na głos. -Zawsze byłaś waleczna. Wiele się od Ciebie nauczyłem.

Zabawne, bo to ona się od niego dużo nauczyła - co prawda najwięcej w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin.

Chciała mu to powiedzieć, ale czulą się taka zmęczona... Język Silnia sztywny, cale ciało słabe i omdlałe.

- Tylko... trzymaj mnie za rękę. - Jej słowa były zaledwie fochę głośniejsze od oddechu. Phillip chwycił jedną jej dłoń, James drugą.

Tak było dobrze. Tak należało to zrobić, z Kłapouchym i lwem na poduszkach, z Philem i Jamesem trzymającymi ją za lic. Dzięki nim czulą się bezpieczna. Jedna ze świec miała zapach wanilii, ciepły i miły. Przypominał Poppy dzieciństwo. Waniliowe wafle i popołudniowa drzemka. Z tym właśnie jej się kojarzył. Z drzemką w przedszkolu pani Spurgeon; promienie słońca padały na podłogę, a leżaku obok spał James. Tak bezpieczna, spokojna...

• Och, Poppy - wyszeptał Phil.

• Dobrze sobie radzisz, dzieciaku - odezwał się James. -Wszystko idzie, jak trzeba.

To właśnie chciała usłyszeć. Zanurzyła się w muzyce, jakby zapadała w sen, bez strachu. Kropla wpadająca do oceanu...

Nie jestem gotowa, pomyślała w ostatniej chwili. Ale już znała odpowiedź. Nikt nigdy nie jest gotowy.

Ależ ona głupia, zapomniała o najważniejszym. Nie powiedziała Jamesowi, że go kocha. Nawet wtedy, kiedy on wyznał jej miłość. Starała się nabrać powietrza w płuca, zebrać siły... Za późno. Świat zewnętrzny zniknął, a ona nie czuła już swojego ciała. Unosiła się w ciemności i muzyce. Teraz mogła tylko usnąć.

- Śpij. - James pochylił się nad Poppy. - Nie budź się, do póki ci nie powiem. Po prostu śpij. Phil miał napięte wszystkie mięśnie. Poppy wyglądała tak spokojnie - była blada, loki koloru miedzi rozsypały się po poduszce, czarne rzęsy rzucały cień na policzki, a wargi rozchyliły się, kiedy lekko oddychała. Przypominała porcelanową lalkę. Ale im spokojniej leżała, tym większe przerażenie ogarniało Phila.

Poradzę sobie z tym, powtarzał sobie. Muszę.

Poppy łagodnie wypuściła powietrze i nagle jej mostek uniósł się raz, drugi. Dłoń zacisnęła się na dłoni Phila, a oczy otworzyły się, a jednak jakby nic nie widziała. Wyglądała na za­skoczoną.

- Poppy! - Phil chwycił ją za flanelową koszulę. Była w niej taka mała i krucha. - Poppy! Ciężkie sapanie ustało. Poppy na chwilę zawisła w próżni, a potem powieki się zamknęły, ciało opadło na poduszki. Phil trzymał jej bezwładną dłoń.

Stracił resztki panowania nad sobą.

• Poppy. - Słyszał niebezpieczny, niezrównoważony toni własnego głosu. - Poppy, przestań. Obudź się! - krzyczał coraz głośniej. Potwornie rozedrgane ręce drapały ramiona siostry. Odsunęły je inne dłonie.

• Do cholery, co ty wyczyniasz? - odezwał się cicho James.

• Poppy? Poppy? - Phil nie przestawał się w nią wpatrywać. Jej mostek się nie ruszał. Na twarzy miała wyraz... niewinnej ulgi. Takiej świeżości, jaką widuje się tylko u niemowląt. Jednak i twarz się zmieniała. Stawała się biała, przezroczysta, niesamowita i upiorna. I chociaż Phil nigdy wcześniej nie widział trupa, instynktownie wiedział, że to śmiertelna bladość.

Dusza opuściła Poppy. Jej ciało było bez życia, bez ducha, pozbawione sił witalnych. Dłoń w dłoni Phila tkwiła bezwładnie inaczej niż dłoń śpiącego. Skóra straciła blask, jakby ktoś
delikatnie na nią nachuchał. '

Phil odrzucił głowę do tyłu i wydał z siebie zwierzęcy ryk. Nieludzki. Wył.

• Zabiłeś ją! - Zerwał się z łóżka i doskoczył do Jamesa

• Powiedziałeś, że tylko zaśnie, ale ją zabiłeś! Ona nie żyje! James nie uchylił się przed atakiem. Chwycił Phila i wyciągnął na korytarz.

Zmysł słuchu zanika ostatni - warknął mu do ucha. - ona może cię słyszeć.

Phil wyrwał się i pobiegł do salonu. Nie wiedział, co robić. Po prostu musiał coś zniszczyć.

Poppy nie żyje. Nie ma jej.

Przewrócił fotel, potem ławę. Podniósł lampę, wyrwał kabel z gniazdka i rzucił nią w kominek.

- Przestań! - James usiłował przekrzyczeć hałas.

Phil podbiegi do niego. Sama siła jego uścisku powaliła Jamnu do tyłu, na ścianę. Obaj runęli na podłogę.

- Zabiłeś ją! - sapnął Phil, próbując dosięgnąć gardła Jamesa.

Srebro. Oczy Jamesa płonęły jak roztopiony metal. Złapał Phila za nadgarstki i ścisnął boleśnie.

- Przestań natychmiast, Phillip - syknął.

Phil się uspokoił. Niemal szlochając, walczył o oddech.

- Zabiję cię, jeżeli będę musiał, żebyś nie zagrażał Poppy - ostrzegł James nadal dzikim i złowieszczym głosem. - A nic się jej nie stanie, jak się uspokoisz i będziesz robił dokładnie to, co ci powiem. Jasne? - Mocno potrząsnął Philem, niemal waląc jego głową o ścianę. Dziwne, ale podziałało. Powiedział, że zależy mu na Poppy. I chociaż wydawało się to nieprawdopodobne, Phii zaczął wierzyć, że James mówi prawdę.

Rozpalona do czerwoności wściekłość wyparowała z głowy Phila. Wziął głęboki oddech.

• Dobra, rozumiem - wychrypiał. Przywykł do tego, że to on rozkazuje zarówno sobie, jak i innym. Nie podobało mu sio. że James wydaje mu polecenia. Teraz nie miał jednak wyjścia. Ale... ona nie żyje, tak?

• To zależy od definicji. - James puścił Phila i powoli wstał z podłogi. Z ponurą miną rozejrzał się po pokoju. - Wszystko poszło zgodnie z planem. Oprócz tego. - Wskazał głową bałagan w salonie. - Chciałem, żeby to twoi rodzice ją znaleźli, kiedy wrócą, ale ta wersja odpada. Ten bałagan wytłumaczy tylko prawda.

• To znaczy?

• Że wszedłeś tam, znalazłeś Poppy martwą i dostałeś szału. A wtedy ja zadzwoniłem do twoich rodziców. Chyba wie: w jakiej są restauracji?

• W Valentino's. Mama mówiła, że mają szczęście, bo zarezerwowali ostatni wolny stolik.

• Dobra. Uda się. Tylko najpierw musimy posprzątać w sypialni. Wynieś wszystkie świeczki i resztę rzeczy. To musi i wglądać tak, jakby po prostu zasnęła.

Phii zerknął na rozsuwane szklane drzwi. Dopiero zaczynało się ściemniać. Ale przecież ostatnio Poppy dużo spała.

• Powiemy, że się zmęczyła i kazała nam iść oglądać te wizję - podsunął, starając się przezwyciężyć wzburzone emocje i myśleć trzeźwo. - A po jakimś czasie ja do niej wszedłem.

• Dobra - zgodził się James z nikłym uśmiechem, który nie rozjaśnił oczu.

Sprzątanie sypialni nie trwało długo. Najtrudniejsze Phila było to, że cały czas musiał patrzeć na Poppy. A za każdym razem, kiedy na nią spoglądał, coś ściskało go za serce. Wydawała się, jak delikatna kruszynka... bożonarodzeniowy aniołek w czerwcu.

Źle się czuł, zabierając pluszowe zwierzaki. Obudzi się, prawda? - spytał.

Boże, mam taką nadzieję - odparł James bardzo zmęczonym głosem. Zabrzmiało to bardziej jak modlitwa niż życzenie. Jeśli nie, to nie będziesz mnie musiał ścigać z osikowym kołkiem.

Sam się tym zajmę.

Nie gadaj głupot - warknął Phii, wstrząśnięty i zły. - Jeżeli Poppy na czymś zależało... zależy, to właśnie na życiu. Gdyby popełniła samobójstwo, to tak jakbyś dał jej w twarz. Poza tym, gdyby nawet się nie udało, to przecież zrobiłeś, co mogłeś. Nie obwiniaj się, bo to idiotyczne. James wpatrywał się w niego zaskoczony, oniemiały. W końcu powoli skinął głową. Dzięki.

To był siedmiomilowy krok - po raz pierwszy znaleźli się po miej stronie barykady. Phillip poczuł, że łączy ich dziwna

Trzeba chyba zadzwonić do restauracji - powiedział tylko, odwracając wzrok, James spojrzał na zegarek.

• Za kilka minut.

• To zdążą wyjść, zanim zadzwonimy.

• Trudno. Ważne tylko, żeby lekarze nie starali się jej reanimować albo nie zabrali do szpitala. Musi być zimna, zanim ktokolwiek się tu zjawi.

Philla ogarnęło przerażenie. Wyrachowany padalec.

- Jestem po prostu praktyczny - mruknął James ze znużeniem, jakby tłumaczył coś dziecku. Dotknął marmurowo białej dłoni Poppy. - Dobra. Dzwonię. Ty możesz znów wpaść w szał, proszę bardzo.

Phill pokręcił głową. Nie miał już sił. Chciało mu się tylko płakać, jak dziecku, które się zgubiło albo zostało skrzywdzone.

Uklęknął przy łóżku Poppy i czekał. Muzyka się skończyła; słyszał telewizor z salonu. Stracił poczucie czasu do chwili, kiedy rozległ się warkot samochodu na podjeździe. Oparł czoło o materac. Nie zmuszał się do łez. Płakał naprawdę. W tej chwili był przekonany, że stracił ją na zawsze.

- Weź się w garść - powiedział James, stając za nim. - Przyjechali.

ROZDZIAŁ 11

Następnych kilka godzin było najgorszych w życiu Phila. Przede wszystkim z powodu matki. Jak tylko weszła, chciał ją pocieszyć. Rzecz jasna, żadne pocieszenie nie istniało. Mógł się tylko do niej przytulić.

To zbyt okrutne, pomyślał zamroczony. Musi być jakiś l sposób, żeby jej powiedzieć. Ale ona nigdy w to nie uwierzy, a nawet gdyby, wtedy sama znajdzie się w niebezpieczeństwie... W końcu przyjechała karetka, ale wcześniej zjawił się doktor Franklin.

• Zadzwoniłem po niego - powiedział Philowi James, kiedy matka wypłakiwała się Cliffowi w rękaw.

• Po co?

• Żeby uprościć sprawę. Lekarz może wystawić świadectwo zgonu, jeżeli widział chorego w ciągu ostatnich dwudziestu dni i zna przyczynę śmierci. Nie chcemy żadnych szpitali ani lekarzy sądowych.

• Czemu? - Phil pokręcił głową.

• Temu... - odezwał się James zmienionym głosem - że w szpitalach robią sekcje zwłok. Phil zamarł. Otworzył usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk.

A w zakładach pogrzebowych balsamują ciało. Dlatego muszę tu być, kiedy przyjadą zabrać zwłoki. Wpłynę na ich umysł, żeby jej nie zabalsamowali, nie zaszyli warg ani...

Phill wpadł do łazienki, bo zrobiło mu się niedobrze. Znów nienawidził Jamesa.

Nikt nie zawiózł Poppy do szpitala, a doktor Franklin nawet nie wspomniał o sekcji. Trzymał panią Hilgard za rękę i mówił cicho, że takie rzeczy mogą zdarzyć się nagle i że przynajmniej Poppy nie cierpiała.

• Ale przecież czuła się dzisiaj znacznie lepiej - wyszeptała matka przez łzy. - Och, moje maleństwo, moje maleństwo. Pogarszało jej się, ale dzisiaj czuła się całkiem dobrze.

• Czasami tak się dzieje - tłumaczył łagodnie doktor Franiklin. - Jakby umierający chcieli zaczerpnąć ostatni haust życia.

• Ale mnie przy niej nie było - powiedziała, już bez łez, ale z potwornym poczuciem winy w głosie. - Umierała sama.

• Zasnęła - wtrącił się Phil. - I po prostu już się nie obudzi. Popatrz na nią, to zobaczysz, jak spokojnie odeszła.

Ciągle to powtarzał, Cliff też, lekarz też, a karetka w końcu odjechała. Potem, kiedy matka siedziała na łóżku i głaskała Poppy po głowie, zjawili się ludzie z zakładu pogrzebowego.

- Dajcie mi tylko kilka minut - odezwała się z suchymi oczami, blada. - Chcę przez chwilę pobyć z nią sama.

Grabarze zakłopotani siedzieli w salonie, a James wpatrywał się w nich uporczywie. Phil wiedział czemu. James wpajał im w umysły, że nie będzie żadnego balsamowania.

• Powody religijne? - spytał Cliffa jeden z mężczyzn, przerywając długie milczenie.

• O czym pan mówi? - Cliff przyglądał mu się z uniesionymi brwiami. Mężczyzna skinął głową.

• Rozumiem. Nie ma sprawy.

Phil też rozumiał. Tego, co usłyszał mężczyzna, nie powiedział Cliff.

• W takim razie pozostaje tylko jedna kwestia. Wystawiamy zwłoki? - odezwał się drugi mężczyzna. - Czy trumna ma być zamknięta?

• To była nagła śmierć - powiedział Cliff ze spokojem na twarzy. - Po bardzo krótkiej chorobie.

Więc on z kolei nie słyszał, co mówią mężczyźni. Phill spojrzał na Jamesa i dostrzegł pot cieknący mu po twarzy. Jednoczesne panowanie nad trzema umysłami kosztowało go mnó­stwo wysiłku.

W końcu Cliff wyprowadził żonę do małżeńskiej sypialni, żeby nie musiała patrzeć na to, co będzie się działo dalej.

Dwaj mężczyźni weszli do pokoju Poppy z pokrowcem na ciało i noszami na kółkach. Kiedy wychodzili, pokrowiec miał kształt małego, łagodnego wzgórka.

Phil znów zaczął tracić panowanie nad sobą. Chciał wszystko kopać, przebiec maraton, żeby stąd uciec.

Ale nagle ugięły się pod nim kolana i pociemniało mu w czach. Podtrzymały go silne ramiona i zaprowadziły do krzesła.

- Wytrzymaj - szepnął James. - Jeszcze tylko kilka minut. Już prawie koniec.

W tej chwili Phil był niemal w stanie mu wybaczyć, że jest krwiożerczym potworem. Wszyscy położyli się bardzo późno, ale nikt nie zasnął. Phill zrozpaczony leżał przy zapalonym świetle do wschodu słońca.

Dom pogrzebowy przypominał wiktoriańską posiadłość, a kaplica, gdzie stała biała trumna ze złotymi wykończeniami, wypełniona była kwiatami i ludźmi. Z daleka Poppy wyglądała jakby spała.

Phil nie chciał na nią patrzeć. Przyglądał się za to osobom które wchodziły do sali pożegnań i zapełniały dziesiątki drewnianych ławek. Nigdy nie zdawał sobie sprawy z tego, ilu ludzi kochało Poppy.

- Była taka pełna życia - powiedział nauczyciel angielskiego.

Nie mogę uwierzyć, że umarła - stwierdził chłopak z drużyny piłkarskiej Philla. Nigdy jej nie zapomnę - wyjąkała jedna z jej przyjaciółek.

Phil w ciemnym garniturze stał razem z matką i Cliffem. Scena kojarzyła mu się ze składaniem życzeń ślubnych. Matka powtarzała: „Dziękuję za przybycie" i obejmowała gości. Krewni, znajomi, przyjaciele podchodzili, delikatnie dotykali trumny, płakali. Przy odbieraniu kondolencji od tylu żałobników wydarzyło się coś dziwnego. Phil się nabrał. Śmierć Poppy była na tyle realna, że wszystko związane z wampirami wydało mu się snem. Stopniowo zaczynał wierzyć w to, w czym brał udział.

Przecież nikt nie miał najmniejszych wątpliwości. Poppy chorowała na raka, a teraz nie żyje. Wampiry to zwykły zabobon. James nie przyszedł do kaplicy. Poppy miała sen.

Spacerowała nad oceanem z Jamesem. Było ciepło i czuła zapach soli; stopy miała mokre i zapiaszczone. Włożyła nowy kostium kąpielowy, taki, który zmienia kolor, kiedy się zmoczy. Miała nadzieję, że James zwróci na to uwagę, ale nic nie powiedział na ten temat. Nagle zorientowała się, że James ma na sobie maskę. Dziwne - krzywo się opali, skoro ma zasłoniętą część twarzy.

• Może powinieneś to zdjąć? - odezwała się przekonana, że trzeba mu pomóc.

• Noszę ją ze względów zdrowotnych - powiedział, ale to nie był głos Jamesa. Poppy wstrząśnięta zdarta maskę.

To nie James. Chłopak miał blond włosy, jeszcze jaśniejsze od. Phila. Dlaczego nie zauważyła tego wcześniej? Jego zielone oczy nagle stały się niebieskie.

• Kim jesteś? - spytała wystraszona.

• Długa historia. - Uśmiechnął się. Jego oczy zrobiły się fioletowe. Uniósł dłoń. Trzymał w niej mak. W każdym razie coś, co wyglądało jak mak, ale było czarne. Dotknął jej policzka kwiatem. - Tylko pamiętaj... - Ciągle uśmiechał się zagadkowo. - Są i złe czary.

• Co?

• Są i złe czary - powtórzył, odwrócił się i odszedł. Nie zostały po nim żadne ślady na piasku. Poppy stała sama nad ryczącym oceanem. Teraz ona trzymała mak. Nad jej głową zaczęły się zbierać chmury. Chciała się obudzić, ale nie mogła. Była sama i przestraszona. Ogarnięta paniką upuściła kwiat.

• James!

Phil usiadł na łóżku z łomoczącym sercem. Boże, co to było? Coś jakby krzyk, glos Poppy. Mam halucynacje.

Nic dziwnego. Jest poniedziałek, dzień pogrzebu Poppy - spojrzał na zegar - mniej więcej cztery godziny trzeba być w kościele. Pewnie mu się przyśniło. Ale słyszał, że jest przerażona...

Odgonił tę myśl. Przekonał siebie, że Poppy nie żyje, a zmarli nie krzyczą.

Na pogrzebie przeżył jednak szok. Zobaczył ojca ubranego w coś, co nawet przypominało

garnitur, chociaż marynarka nie pasowała do spodni, a krawat był przekrzywiony.

• Przyjechałem, kiedy tylko się dowiedziałem...

• Gdzie byłeś? - Wokół oczu matki pojawiły się łagodne zmarszczki, jak zawsze, kiedy miała do czynienia z pierwszym mężem.

• Na wyprawie w Blue Ridge Mountains. Przysięgam, że następnym razem zostawię adres. Będę sprawdzał wiadomości... - Rozpłakał się. Matka nie mówiła nic więcej. Wyciągnęła do niego rękę, a Philowi ścisnęło się serce, kiedy przywarli do siebie.

Wiedział, że ojciec jest nieodpowiedzialny i beznadziejny, jeżeli chodzi o wychowanie dzieci, postrzelony i słaby. Ale kochał Poppy bardziej niż ktokolwiek. W tej chwili Phil nie potrafił myśleć o nim źle, mimo że obok stał Cliff, któremu ojciec nie dorastał do pięt. Szok nastąpił, kiedy tata odwrócił się do Phila przed nabożeństwem.

• Wiesz, przyszła do mnie zeszłej nocy - wyszeptał. - To znaczy jej dusza. Ukazała mi się. Phil spojrzał na niego. Między innymi takie stwierdzenia doprowadziły do rozwodu. Ojciec zawsze opowiadał o dziwnych snach i niestworzonych rzeczach. Nie wspominając o tym, że zbierał artykuły o astrologii, numerologii czy UFO.

• Nie widziałem jej, ale słyszałem, jak woła. Martwi mnie to że była przestraszona. Nie mów tego matce, ale mam mżenie, że Poppy nie spoczywa w spokoju. - Zakrył twarz dłońmi. Philowi przebiegły ciarki po kręgosłupie.

Ale uczucie przyprawiające o dreszcz zniknęło niemal natychmiast w zalewie pogrzebowego smutku, w słowach: „Poppy będzie na zawsze żyła w naszych sercach i w pamięci". Srebrny karawan przejechał na cmentarz Forest Park, wszyscy stanęli w czerwcowym słońcu, żeby wysłuchać ostatnich słów duchownego nad trumną Poppy. Phil, zanim doczekał chwili, kiedy miał położyć na trumnie różę, cały się trząsł.

Straszny moment. Dwie przyjaciółki Poppy histerycznie zanosiły się od płaczu. Matka zgięła się wpół i została niemal siłą zabrana od trumny. Nic było czasu na myślenie, ani wtedy, ani potem - na stypie.

W domu zderzyły się dwa światy. Phil, w samym środku zamieszania, dostrzegł Jamesa. Nie wiedział, co zrobić. James nie pasował do tego, co się tu odbywało. Phil był już prawie zdecydowany, żeby go wyprosić, bo jego chory żart się skończył. Ale zanim zdążył to zrobić, James podszedł do niego.

• Bądź gotowy o jedenastej w nocy - rzucił pod nosem. Phil podskoczył.

• Do czego?

• Po prostu bądź gotowy. I weź ze sobą parę ubrań Poppy Wszystko się przyda. - Rzucił Philowi ukradkowe, rozpaczliwi spojrzenie. - Musimy ją wyjąć, głupku. Chcesz ją tam zosta wić?

Bum! To byt odgłos zderzenia dwóch światów. Phil przez chwilę wirował w przestrzeni, nie należąc do żadnego z nich.

• Nie mogę - wydusił w końcu, widząc wokół siebie realny świat. - Jesteś stuknięty.

• To ty jesteś stuknięty. Zachowujesz się, jakby to się ci gdy nie wydarzyło. Musisz mi pomóc, bo sam nie dam rady. Z początku będzie zdezorientowana, jak lunatyk. Poppy cię potrzebuje.

To pobudziło Phila do działania. Wyprostował się energicznie.

• Słyszałeś ją zeszłej nocy?

• Nie obudziła się. - James odwrócił wzrok. - To jej sen.

• Jakim cudem głos dotarł z takiej odległości? Nawet mój tata to usłyszał. - Chwycił Jamesa za klapy marynarki. - Na pewno nic jej nie jest?

• Minutę temu byłeś pewny, że nie żyje. Teraz mam cię zapewniać, że nic jej nie jest. Cóż, nie mogę dać żadnej gwarancji. - Spoglądał na Phila oczami zimnymi jak szary lód. - Nigdy wcześniej czegoś takiego nie robiłem. Kieruję się książkami. Zawsze coś może pójść nie tak.

Ale... - powiedział stanowczo, kiedy Phil otworzył usta - ...wiem na pewno, że jeżeli zostawimy Poppy w trumnie, to czeka ją bardzo nieprzyjemna niespodzianka. Rozumiesz? Dłonie Phila rozluźniły się powoli.

• Tak. Przepraszam. Po prostu ciężko mi w to wszystko uwierzyć. - Spojrzał na Jamesa i zauważył, że twarz lekko mu złagodniała. - Ale skoro wczoraj w nocy krzyczała, to znaczy, że żyje, prawda?

• I jest silna - dodał James. - Nigdy nie zetknąłem się z silniejszym telepatą. Naprawdę coś z niej będzie.

Phil starał się nie wyobrażać sobie co. James, oczywiście jest wampirem i na ogół wygląda całkiem normalnie. Ale w głowie Phila krążyły obrazy Poppy przypominającej potwora z Hollywood. Czerwone oczy, kredowa cera, ociekające krwią zęby.

Jeżeli rzeczywiście taka się stanie... cóż, spróbuje ją pokochać. Ale nie miał pewności, czy nie będzie chciał sięgnąć po osikowy kołek.

Cmentarz Forest Park w nocy był zupełnie inny. Ciemność wydawała się bardzo gęsta. Na żelaznej bramie wisiała tabliczka „Nie wchodzić po zmierzchu", ale brama była otwarta. Nie chcę tu być, pomyślał Phil.

James przejechał jednopasmową jezdnią, która wiła się Wokół cmentarza, i zaparkował pod olbrzymim starym miłorzębem.

• A jak ktoś nas zobaczy? Może mają strażnika?

• Jest nocny stróż. Śpi. Zająłem się tym, zanim po ciebie przyjechałem. - James wysiadł i zaczął wypakowywać z integry zadziwiającą ilość sprzętu.

Dwie polowe latarki. Łom. Kilka starych desek. Brezentową| folię. I dwa zupełnie nowe szpadle.

- Pomóż mi to przenieść.

Po co ci to wszystko? - spytał Phil. Żwir chrzęścił mu pod stopami, kiedy podążał za Jamesem jedną z wąskich krętych dróżek.

Wspięli się po zniszczonych drewnianych schodach, przelali na drugą stronę i znaleźli się w Krainie Zabawek.

Taką nazwę rzucił ktoś na pogrzebie. Phil usłyszał, jak rozmawiali o tym dwaj koledzy Cliffa z pracy. Chodziło o część cmentarza, gdzie pochowano głównie dzieci. Można się było zorientować, nie patrząc nawet na nagrobki, bo wszędzie stały na nich inne zabawki. Grób Poppy znajdował się na samym skraju Krainy Zabawek. Rzecz jasna, jeszcze bez nagrobka.

James rzucił rzeczy na trawę i uklęknął, żeby zbadać ziemię, oświetlając ją latarką.

Phil stał w milczeniu i rozglądał się po cmentarzu. Ciągle przestraszony; częściowo bał się

tego, że ktoś ich przyłapie, a częściowo tego, że im się nie uda. Ciszę mąciły jedynie odgłosy świerszczy i ruchu ulicznego w oddali. Gałęzie drzew i krzewów poruszały się łagodnie na wietrze.

• Dobra - powiedział James. - Najpierw musimy zedrzeć murawę.

• Co? - Phil nawet się nie zastanawiał nad tym, skąd na świeżym grobie wzięła się trawa. Ale faktycznie była. James znalazł krawędź jednego pasa i zwinął go w rulon jak dywan. Phil znalazł drugi brzeg. Pasy miały około dwóch metrów długości i pół metra szerokości. Były ciężkie, ale bez trudu odsunęli je z grobu.

• Potem położymy z powrotem - mruknął James. - Nie możemy zostawić śladów. W głowic Phila zapaliła się lampka.

• Po to ci te worki i cała reszta?

• Trochę bałaganu nie wzbudzi podejrzeń. Ale jeśli ktoś zobaczy porozrzucany wszędzie piach, zacznie się zastanawiać. James położył deski dookoła grobu, później Phil pomógł mu naciągnąć brezent z każdej strony. W miejscu, gdzie leżała sztuczna trawa, została gliniasta ziemia. Phil odłożył latarkę i wziął szpadel. Nie wierzę, że to robię. A jednak. Próbował

myśleć tylko o fizycznym wysiłku o wykopywaniu dziury w ziemi. Skupił się na tym i nacisnął łopatę stopą. Wbiła się w ziemię bez oporu. Nabrał ziemi, odrzucił ją na brezent. Szło łatwo. Ale za trzydziestym razem poczuł się zmęczony.

• To szaleństwo. Potrzebujemy koparki - wysapał, ocierając czoło.

• Odpocznij, jak chcesz.

Phil zrozumiał. Funkcję koparki pełnił James. Był silniejszy niż ktokolwiek, kogo Phil widział. Wybierał ziemię łopata za łopatą, nawet się nie prostując. Wyglądało to tak, jakby się bawił.

• Dlaczego nie jesteś w żadnej drużynie szkolnej? - spytał Phill opierając się ciężko na trzonku.

• Wolę sporty indywidualne. Na przykład zapasy. - James uśmiechnął się szeroko. Phil od razu wyłapał podtekst tej niedwuznacznej uwagi. Chodziło o zapasy, na przykład, z Jacklyn i Michaelą.

Mimowolnie odwzajemnił uśmiech. Nie potrafił zdobyć się na święte oburzenie. Mimo siły Jamesa kopanie zabrało dużo czasu. Philowi wydawało się, że dziura jest szersza niż potrzeba. W końcu jego łopata dotknęła czegoś twardego.

• To osłona - wyjaśnił James.

• Jaka osłona?

• Grobowa. Żeby trumna się nic roztrzaskała, jeżeli ziemia zapadnie. Wyjdź i podaj mi łom. Phil wydostał się z dołu. Osłona była z surowego betonu. Wyglądała jak prostokątna skrzynia. James podważał wieko łomem.

Jest. - Sapnął, stopniowo przesuwając wieko za betonowi skrzynię. To dlatego dziura musiała być taka szeroka - żeby pomieścić pokrywę z jednej strony i Jamesa z drugiej. Teraz, spoglądając prosto w dół, Phil widział trumnę. Leżała na niej ogromna wiązanka lekko pogniecionych żółtych róż. James ciężko dyszał, ale Phil przypuszczał, że to nie z wysiłku. On sam odnosił wrażenie, że płuca ma ściśnięte, a serce łomotało mu tak mocno, że wprawiało w drżenie całe ciało.

- O Boże - powiedział cicho.

James spojrzał w górę. Potem przesunął róże w nogi trumny i wolno zaczął otwierać zasuwy. Kiedy już były rozpięte, zatrzymał się na chwilę, trzymając dłonie płasko na gładkiej powierzchni trumny. W końcu uniósł wieko.

ROZDZIAŁ 12

Poppy leżała na białym aksamitnym obiciu. Miała zamknięte oczy, była bardzo blada i... piękna. Ale czy martwa?

- Obudź się - powiedział James. Położył dłoń na jej dłoniach.

Phillip miał wrażenie, że James przywołuje ją zarówno głosem, jak i umysłem.

Przez śmiertelnie długą minutę nic się nie działo. James wsunął drugą dłoń pod kark Poppy i lekko ją uniósł.

- Już pora. Obudź się, obudź. Powieki Poppy drgnęły .

Coś gwałtownie wstrząsnęło Phillipem. Chciał wydać okrzyk zwycięstwa i podskakiwać na trawie. Ale też uciekać W końcu bezwładnie opadł przy krawędzi grobu.

- Dalej, Poppy. Wstawaj. Musimy iść. - James mówił łagodnym, sugestywnym głosem, jakby wybudzał kogoś z narkozy.

Tak właśnie wyglądała Poppy. Phil przyglądał się zafascynowany wstrząśnięty i przerażony, jak siostra mruga, lekko odwraca głowę i otwiera oczy. Niemal od razu znów je zamknęła, ale James nie przestawał mówić i następnym razem, już na dobre uniosła powieki. James przytrzymał ją delikatnie. Usiadła.

• Poppy - odezwał się Phil odruchowo. Rozsadzało go w piersiach i piekło. Podniosła wzrok, skrzywiła się natychmiast odwróciła oczy od strumienia światła latarki. Wyglądała na rozzłoszczoną.

• Dalej. - James pomógł jej wyjść przez otwartą połowę wieka trumny.

Wydostała się bez problemu, bo była bardzo drobna. James przytrzymał ją za jedną rękę. Phil podciągnął w górę za drugą. Przytulił Poppy konwulsyjnie.

Kiedy się odsunął, zamrugała, patrząc na niego. Jej czoło przecięła łagodna zmarszczka. Oblizała palec wskazujący przesunęła nim po policzku Phila.

- Jesteś brudny - zauważyła.

Mówi. Nie ma czerwonych oczu ani białej twarzy. Naprawdę żyje. Z ulgą znów ją przytulił.

• O Boże, Poppy, nic ci nie jest. - Właściwie nie zauważył, że nie odwzajemnia jego uścisku, James wyskoczył z dołu.

• Jak się czujesz, Poppy? - spytał bardzo rzeczowo, nie z czystej grzeczności. Spojrzała na niego, potem na Phillipa.

• Czuję się... dobrze.

- Świetnie - odpowiedział James, ciągle jej się przyglądając jakby była trzystukilogramowym schizofrenicznym gorylem.

• Jestem... głodna - oznajmiła swoim dawnym śpiewnym głosem.

- Chodź tutaj. - James pokazał, żeby Phil stanął za nim.

Phil zaczął się czuć nieswojo. Poppy... Czy to możliwe, że go obwąchuje? Nie głośnymi, wilgotnymi pociągnięciami nosa, ale delikatnie jak kotka. Przesuwała nosem koło jego ramienia.

- Phil, chodź! - polecił James bardziej stanowczo. Ale wszystko wydarzyło się tak szybko, że Phil nawet nie zdążył się ruszyć. Delikatne dłonie zacisnęły się wokół jego bicepsów jak stalowe imadła. Poppy uśmiechnęła się do niego, ukazując bardzo ostre zęby, a później doskoczyła mu do gardła jak kobra.

Umrę - pomyślał Phil ze spokojną ciekawością. Nie był w stanie walczyć z Poppy. Pierwsza próba się nie udała, zęby przejechały mu po szyi jak dwa rozpalone pogrzebacze.

- Nie zrobisz tego. - James objął Poppy w pasie i oderwał ją od Phila.

Poppy wydała pełen rozczarowania jęk. Phil z trudem trzymał się na nogach, a ona przyglądała mu się tak, jak kot obserwuje interesującego owada. Nie spuszczała z niego wzroku, nawet wtedy, kiedy mówił do niej James.

- To Phil. Twój brat bliźniak, pamiętasz?

Poppy wlepiła w Phila ogromnie powiększone źrenice. Wyglądała na zdezorientowaną i wygłodniałą.

• Mój brat? Jest z tych co ty? - Jej nozdrza drżały, a wargi się rozchyliły. - Nie pachnie tak.

• Nie, nie jest z tych co my, ale nie można go gryźć. Musisz jeszcze trochę poczekać, żeby się najeść. - Odwrócił się do Phillipa. - Szybko zakopmy dół.

Z początku Phillip nie mógł się ruszyć. Poppy ciągle patrzyła na niego złaknionym,

intensywnym wzrokiem. Stała tak w ciemności w swojej najlepszej białej sukience, delikatna jak lilia, z włosami łagodnie okalającymi twarz. Obserwowała go wzrokiem jaguara.

Nie była już człowiekiem. Zmieniła się w coś innego. Teraz należała do świata nocy.

O Boże, może powinniśmy po prostu pozwolić jej umrzeć, pomyślał Phil, chwytając łopatę

drżącymi dłońmi. James już zdążył położyć z powrotem pokrywę grobowca. Phil niemal na

oślep rzucał ziemię.

• Nie bądź idiotą - odezwał się głos, a na nadgarstku Phila zacisnęły się na chwilę silne palce. Jak przez mgłę Phillip dostrzegł Jamesa.

• Nie będzie lepiej, jak umrze. Na razie jest po prostu skołowana. To przejściowe, rozumiesz? Ale te słowa, choć dobitne, przyniosły Philowi niewielką pociechę. Może jednak James ma rację. Życie jest dobre bez. względu na to, w jakiej formie. Poppy dokonała wyboru.

W każdym razie zmieniła się, i tylko czas pokaże, jak bardzo.

Jedna rzecz - Phil popełnił błąd, myśląc, że wampiry są podobne do ludzi. Poczuł się przy Jamesie na tyle swobodnie, że prawie zapomniał, co ich różni. Drugi raz tego błędu nie popełni. Poppy czuła się wspaniale - niemal pod każdym względem. Tajemnicza i silna. Poetycka, pełna możliwości. Jakby zrzuciła swoje stare ciało - jak wąż zrzuca skórę - żeby ukazała się zupełnie nowa postać. I wiedziała - chociaż nie miała pojęcia skąd - że jest chora na raka.

Zniknęła ta okropna rzecz, która szalała w jej organizmie. Nowe ciało zabiło tego potwora, wchłonęło. Może dlatego, że zmieniła się każda komórka dawnej Poppy North. Bez względu na powód czuła się zdrowa i pełna energii. I nie tylko lepiej niż przed chorobą, ale też lepiej niż kiedykolwiek w życiu. Była dziwnie świadoma swojego ciała, a mięśnie i stawy wydawało się, że pracują w niemal magiczny sposób. Jedyny problem w tym, że jest głodna. Musiała zaangażować całą siłę woli, żeby nie skoczyć na blondyna w dole, Phila. Wiedziała, że jest jej bratem, ale... też człowiekiem. Wyczuwała pożywną, życiodajną substancję płynącą w jego żyłach. Elektryzujący płyn, którego potrzebowała, żeby przetrwać. Skocz na niego, szeptała jej część umysłu. Poppy zmarszczyła czoło i usiłowała odpędzić tę myśl. Poczuła, że coś w buzi drażni jej dolną wargę, i odruchowo dotknęła tego kciukiem. Ząb. Lekko zakrzywiony. Oba jej kły były długie, ostro zakończone i wrażliwe. Niesamowite. Delikatnie potarła nowe zęby, a potem ostrożnie badała je językiem. Docisnęła je do wargi.

Skurczyły się do normalnych rozmiarów. Jeżeli pomyślałaby o człowieku pełnym krwi jak wiśnie soku, wyrosłyby znowu. Hej, patrzcie, co potrafię!

Ale nie zawracała głowy dwóm ponurym chłopakom zakopującym dół. Spojrzała dookoła, starając się czymś zainteresować. Dziwne, ale miała wrażenie, że nie jest to ani dzień, ani noc. Może nastąpiło zaćmienie Słońca. Było za ponuro jak na dzień, ale o wiele za jasno jak na noc. Widziała liście na klonach i szary hiszpański mech zwisający z dębów. Wokół mchu latały maleńkie ćmy, dostrzegła ich blade skrzydełka. Kiedy popatrzyła w górę, przeraziła się. Na niebie coś się unosiło - gigantyczna okrągła rzecz, porażająca srebrzystym blaskiem. Poppy pomyślała o statku kosmicznym, obcych światach, aż w końcu dotarta do niej prawda. To księżyc. Zwyczajny księżyc w pełni. A wyglądał na tak wielki i powalający blaskiem dlatego, że ona ma zdolność ostrego widzenia w nocy. Dlatego też zauważyła ćmy. Wszystkie jej zmysły były wyostrzone. Wokół niej unosiły się smakowite zapachy: małych gryzoni i drobnych ptaków. Powiew wiatru przyniósł apetyczny aromat królika. Bardzo wyraźnie też słyszała. Raz odwróciła głowę, gdy zaszczekał pies tuż obok. Dopiero po chwili zorientowała się. że odgłos dobiegał z daleka, zza cmentarza. Tylko wydawał się bliski.

Zakład, że potrafię też szybko biegać, pomyślała. Czuła mrowienie w nogach. Chciała wybiec w cudowną, przesycenie rozkosznymi zapachami noc. Pragnęła się z nią zjednoczyć. Teraz była jej częścią.

• James - odezwała się, nie wypowiadając słowa na głos. Umiała to robić odruchowo. Uniósł wzrok znad dołu.

• Poczekaj - odpowiedział w ten sam sposób. - Zaraz kończymy, mała.

• A później nauczysz mnie polować?

Skinął lekko głową. Włosy opadały mu na czoło i wyglądał uroczo niechlujnie. Poppy miała wrażenie, jakby wcześniej Jamesa nie znała, bo teraz odbierała go nowymi zmysłami. Dostrzegała nie tylko jedwabiste brązowe włosy, zagadkowe szare oczy i zgrabne umięśnione ciało. Wyczuwała też zapach zimowego deszczu, bicie serca drapieżcy i srebrzystą poświatę mocy. Umysł prosty i bystry, ale jednocześnie łagodny i niemal melancholijny. Teraz jesteśmy partnerami w polowaniu, powiedziała mu ochoczo. Uśmiechnął się na potwierdzenie, choć... w głębi duszy się martwił. Był albo smutny, albo zły o coś, co przed nią ukrywał. Odpędziła tę myśl. Głód ustąpił. Czuła się dziwnie. Jakby miała trudności z oddychaniem. James i Phillip strzepnęli brezent i rozwinęli pasy sztucznej trawy, żeby przykryć grób. Jej grób. Zabawne, nie pomyślała o tym wcześniej. Leżała w grobie - powinna czuć odrazę albo przerażenie.

Nie czuła. W ogóle nic nie pamiętała od momentu, kiedy zasnęła w swojej sypialni, do chwili, kiedy się obudziła, słysząc wołanie Jamesa. Poza snem...

• Dobra. - James złożył brezent. - Możemy iść. Jak się czujesz?

• Hm... Trochę dziwnie. Nie mogę wziąć głębszego oddechu.

• Ja też nie. - Phil dyszał ciężko i ocierał czoło. - Nie wiedziałam, że kopanie grobu to taka ciężka robota, James przyjrzał się Poppy.

• Wytrzymasz drogę do mojego mieszkania?

• Hm... Chyba tak. - Poppy nie wiedziała, o czym on mówi. Jak to czy wytrzyma? I co takiego jest w jego mieszkaniu?

• Mam tam kilku bezpiecznych dawców - powiedział James - Wolę, żebyś nie chodziła po ulicach. Tam ci będzie dobrze. Poppy nie drążyła tematu. Z trudem myślała trzeźwo. James kazał jej się schować na tylnym siedzeniu integry. Sprzeciwiła się. Musiała siedzieć z przodu i czuć na twarzy nocne powietrze.

• Dobrze - zgodził się w końcu. - Ale przynajmniej zasłoń twarz ręką. Pojadę bocznymi drogami. Nikt cię nie może zobaczyć Poppy.

A kto miałby ją zobaczyć? Ulice świeciły pustkami. Powietrze, które owiewało jej policzki, było chłodne i przyjemne, ale nie ułatwiało oddychania. Za nic nie mogła wziąć pełnego oddechu.

Serce mocno waliło Poppy, wargi i język miała suche jak pergamin. I ciągle brakowało jej tlenu.

Co się ze mną dzieje? Nagle pojawił się ból. Upiorne drętwienie mięśni, podobne do skurczy, która chwytały ją w czasie biegów w podstawówce. Jak przez mgłę pamiętała, co mówiła nauczycielka wuefu. „Skurcze chwytają, kiedy mięśnie dostają za mało krwi. To wołanie mięśni zagłodzonych na śmierć".

Au, boli. Boli. Nie dała rady nawet zawołać Jamesa na pomoc. Chwyciła się drzwi i starała oddychać. Kaszlała, charczała, ale nic nie pomagało. Wszędzie łapały ją skurcze, a teraz dostała jeszcze takich zawrotów głowy, że widziała świat za zasłoną migoczących światełek. Umiera. Jednak coś poszło nie tak. Czuła się, jakby tu tonęła. Rozpaczliwie usiłowała znaleźć dostęp do tlenu. Na próżno. I wtedy zobaczyła ratunek. A właściwie wyczuła. Samochód zatrzymał się na czerwonym świetle. Poppy trzymała głowę za oknem i nagle poczuła powiew życia. Życie. Tego potrzebowała. Nie zastanawiała się, po prostu działała. Błyskawicznie wyskoczyła z samochodu. Usłyszała za sobą krzyk Phila i Jamesa. Zignorowała obu. Liczyło się tylko to, żeby powstrzymać ból. Chwyciła mężczyznę na chodniku tak, jak tonący łapie ratownika. Instynktownie. Był wysoki i silny jak na człowieku Ciemny dres, kurtka, na twarzy zarost. Nie był zupełnie czysty, ale to bez znaczenia. Nie interesowało jej opakowanie, tylko słodka, lepka zawartość. Tym razem trafiła idealnie. Jej cudowne zęby wydłużyły się jak pazury i wbiły w szyję przechodnia. Szarpał się trochę, ale potem osłabł.

Zaczęła pić po jej gardle ściekała miedziana słodycz. Czysty zwierzęcy głód wziął nad nią górę, kiedy opróżniała jego żyły. Usta miała pełne dzikiego, surowego, pierwotnego płynu,. Każdy kolejny jego łyk przynosił jej życie. Piła i piła. Ból znikał. Pojawiła się euforyczna lekkość. W przerwie na oddech poczuła, jak jej płuca nabrzmiewają od chłodnego, zbawiennego powietrza.

Pochyliła się, żeby ssać dalej, chłeptać, delektować się. Mężczyzna miał w sobie czysty gorący strumień, a ona chciała osuszyć go do reszty. Wtedy James odchylił jej głowę. Odezwał się jednocześnie na głos i w jej umyśle opanowanym, ale stanowczym tonem.

• Poppy, przepraszam. Strasznie cię przepraszam. To moja wina. Nie powinienem dopuścić, żebyś tak długo czekała. Ale już ci wystarczy. Możesz przestać. Och... Dezorientacja. Poppy ledwie zdawała sobie sprawę z obecności Phillipa patrzącego z przerażeniem. Owszem, może przestać, ale wcale nie musi. Nie chciała. Mężczyzna już nie stawiał oporu. Chyba był nieprzytomny. Znów się pochyliła. James brutalnie pociągnął ją do góry.

• Słuchaj - odezwał się surowo. - Naprawdę chcesz go zabić? Twój wybór.

Te słowa ją przeraziły i przywołały do rzeczywistości. Zabić... Wiedziała, że dzięki temu można zdobyć moc. Krew jest życiem, energią, pożywieniem. Gdyby wzięła z tego mężczyzny wszystko, jak sok z wyciśniętej pomarańczy, posiadałaby moc całej jego istoty. Kto wie, do czego byłaby wtedy zdolna?

Ale to człowiek, nie pomarańcza. Ona też kiedyś taka była. Powoli, niechętnie oderwała się od swojej ofiary, a James odetchnął głęboko. Poklepał ją po ramieniu i klapnął na chodnik, jakby już nie mógł ustać ze zmęczenia. Phil siedział pod ścianą pobliskiego budynku. Był totalnie przerażony i Poppy to czuła. Wychwytywała jego myśli: to „upiorne", „niemoralne". Potem: „czy warto ratować jej życie, skoro straciła duszę?" James gwałtownie odwrócił głowę i spojrzał na Phila. Poppy wyczuwała srebrzystą falę jego złości.

- Nic nie rozumiesz? - powiedział gwałtownie. - Mogła cię zaatakować w każdej chwili, ale nie zrobiła tego, chociaż umierała. Nie wiesz, co to znaczy żądza krwi. To coś innego niż pragnienie. Dusisz się. Komórki zaczynają umierać z braku tlenu, bo twoja własna krew nie może go dostarczyć. To najgorszy ból, jaki istnieje, a jednak cię nic wykorzystała, żeby minął.

Phillip był wstrząśnięty. Wpatrywał się w Poppy, potem uniósł niepewnie dłoń.

• Przepraszam.

• W porządku - odparł zwięźle James. Stanął tyłem do Phlila i przyglądał się mężczyźnie. Ingerował w jego umysł.

• Mówię mu, żeby zapomniał - wyjaśnił Poppy. - Potrzebuje tylko odpoczynku, spokojnie może tu zostać. Rany już się goją.

Tak, Poppy to widziała, ale nie potrafiła czuć się szczęśliwa. Wiedziała, że Phil ciągle ją potępia. Nie tylko za to, co zrobiła, ale też za to, kim jest.

• Co się ze mną stało? - Padła Jamesowi w ramiona. - Zmieniłam się w potwora? Przytulił ją z całych sił.

• Po prostu jesteś inna. Phil to dupek.

To ją rozśmieszyło. Ale wyczuwała smutek w jego troskliwej miłości. Taki jak wcześniej. James nie lubił być drapieżcą, a uczynił nim też Poppy. Ich plan powiódł się znakomicie. Dawna Poppy North przestała istnieć.

Chociaż słyszała jego myśli, nie przypominało to całkowicie tego zjednoczenia jak wtedy, kiedy wymieniali się krwią. Może już nigdy nie połączy ich taka bliskość.

• Nie było innego wyjścia - przyznała dzielnie. - Zrobiliśmy to, co musieliśmy. Teraz trzeba jak najlepiej sobie radzić.

• Zuch dziewczyna. Czy kiedyś ci to mówiłem?

• Nie. A nawet gdyby, nie zaszkodzi usłyszeć to jeszcze raz.

Do mieszkania Jamesa jechali w milczeniu. Phil siedział z tyłu pogrążony w depresji.

- Słuchaj, możesz wziąć samochód, żeby wrócić do domu - zaproponował James, wyciągając bagaże w swojej wiacie. - Nie chcę jeździć z Poppy, a samej jej nie zostawię.

Phil wytrzeszczył oczy na ciemny piętrowy budynek. Odkaszlnął. Mieszkanie Jamesa było zakazanym miejscem. Poppy nigdy nie mogła tu przychodzić wieczorami. Cóż, nadal odczuwał braterską troskę o swoją siostrę wampirzycę.

• Uhm, a nie lepiej, żebyś zawiózł ją do swoich rodziców?

• Ile razy mam ci to tłumaczyć? Przecież oni nie wiedzą, że Poppy jest wampirem. W dodatku chwilowo nielegalnym; odszczepieńcem, a to znaczy, że muszę ją ukrywać, aż jakoś uda mi się rozwiązać problem.

• Jak... - Phil przerwał i pokręcił głową. - Dobra. Nie dzisiaj. Porozmawiamy o tym później.

• Nie, nie porozmawiamy - uciął James. - Ciebie to już nie dotyczy. To sprawa moja i Poppy. Ty masz wrócić, normalnie żyć i trzymać gębę na kłódkę.

Phil chciał powiedzieć coś jeszcze, ale się powstrzymał. Wziął kluczyki od Jamesa. Spojrzał na Poppy.

- Cieszę się, że żyjesz. Kocham cię - powiedział.

Poppy wiedziała, że chce ją przytulić, ale coś ich powstrzymało. Czuła pustkę w piersiach.

- Cześć, Phil.

Wsiadł do auta i odjechał.

ROZDZIAŁ 13

• On nie rozumie - powiedziała łagodnie Poppy, kiedy James otwierał drzwi.

• Do niego po prostu nie dociera, że ty też narażasz swoje życie.

Mieszkanie było urządzone dość ascetycznie, ale i funkcjonalnie. Wysokie sufity i przestronne wnętrza - na pewno sporo kosztowało. W salonie stał niski narożnik i stolik z komputerem, a na ścianie wisiało kilka orientalnych obrazów. I książki w kartonowych pudłach poutykanych po kątach.

- Jamie... Ja rozumiem. - Poppy spojrzała mu prosto w oczy.

Uśmiechnął się. Był spocony, brudny i zmęczony. Ale jego mina mówiła, że Poppy jest warta tego całego trudu i poświęcenia.

- Nie obwiniaj Phila. - Machnął lekceważąco dłonią. Prawdę mówiąc, całkiem dobrze to wszystko znosi. Nigdy wcześniej nie odsłoniłem się przed człowiekiem, ale podejrzewam, że większość uciekłaby z krzykiem i więcej nie wróciła. A on przynajmniej próbuje sobie z tym poradzić.

Skinęła głową i nie ciągnęła tematu. Powinni już położyć się spać. Wzięła worek ze swoimi rzeczami i poszła do łazienki.

Ale nie przebrała się od razu. Zafascynowało ją własne lustrzane odbicie. Więc to tak wygląda wampirzyca Poppy...

Jestem ładniejsza, zauważyła z satysfakcją. Cztery piegi na nosie zniknęły. Skórę miała kremowobladą, jak w reklamie kremu do twarzy. Oczy - zielone niczym klejnoty. Włosy napuszył wiatr w burzliwe loki koloru lśniącej miedzi.

Już nie przypominam elfa, pomyślała. Wyglądam dziko, nie bezpiecznie i egzotycznie. Jak modelka. Jak gwiazda rocka. Jak James.

Pochyliła się do lustra i potarła kły, żeby urosły. Nagle od skoczyła, z trudem łapiąc oddech.

Oczy. O Boże, nic dziwnego, że Phil był przestraszony. Kiedy wydłużały jej się zęby, oczy stawały się srebrno-zielone, niesamowite. Jak u polującego kota. Ogarnęło ją przerażenie. Musiała przytrzymać się umywalki, żeby nie upaść.

Nie chcę tego, nie chcę... Opanuj się, dziewczyno. Przestań jęczeć. A myślałaś, że jak będziesz wyglądać? Jak Shirley Tempie? Teraz jesteś myśliwym. I Twoje oczy robią się srebrne, a krew ma smak wiśniowej konfitury. I to wszystko, inaczej spoczywałabyś w pokoju. Więc się opanuj.

Stopniowo jej oddech się uspokajał. Po kilku minutach już całkiem ochłonęła. Znalazła... akceptację. Miała wrażenie, że coś uwolniło jej gardło i żołądek. Nie była otumaniona ani senna tuk jak po przebudzeniu na cmentarzu. Mogła trzeźwo myśleć o swoim położeniu. I je zaakceptować. Zrobiłam to sama i nie pobiegłam do Jamesa, pomyślała nagle przestraszona. Już nie potrzebuje jego słów pociechy i zapewnień, że wszystko się ułoży. Sama mogę sprawić, żeby było dobrze.

Może tak właśnie się dzieje, kiedy człowiek staje przed najgorszą rzeczą na świecie. Straciła rodzinę i swoje dawne życie, ale odnalazła siebie. I to musi jej wystarczyć. Ściągnęła przez głowę białą sukienkę i przebrała się w bawełnianą koszulkę i spodnie od dresu. Wyszła do Jamesa z podniesioną głową.

Leżał w sypialni, na wielkim łożu w jasnobrązowej pościeli. Nadal miał na sobie brudne ciuchy i jedną ręką zakrywał sobie oczy. Wyprostował się, kiedy podeszła.

• Prześpię się na kanapie - mruknął.

• Nie - powiedziała stanowczo. Wskoczyła na łóżko. - Jesteś śmiertelnie zmęczony. A ja przy tobie czuję się bezpieczna.

Uśmiechnął się szeroko, nie podnosząc ręki.

• Bo jestem śmiertelnie zmęczony?

• Bo zawsze byłam przy tobie bezpieczna. - Wiedziała to wtedy kiedy jako człowiek kusiła go swoją krwią.

Patrzyła na niego, kiedy tak leżał rozczochrany, z rozsznurowanymi adidasami, uwalany ziemią.

- Zapomniałam ci o czymś powiedzieć - wyznała. - Zorientowałam się dopiero, kiedy... zasypiałam. Zapomniałam ci powiedzieć, że cię kocham.

Usiadł.

- Zapomniałaś tylko wyrazić to słowami.

Poppy uśmiechnęła się mimo woli. Zadziwiająca rzecz, jedyna całkowicie dobra w tym, co się z nią stało. Porozumieli się z Jamesem. Ich więź się zmieniła, ale nadal posiadała wszystko, co Poppy ceniła w ich dawnej przyjaźni. Zrozumienie, kumpelstwo. Teraz doszła do tego ekscytacja odkrywaniem siebie nawzajem jako kogoś więcej niż najlepszego przyjaciela. I dotarła do tej jego części, do której wcześniej nie mogła się nawet zbliżyć. Znała jego tajemnice. Ludzie nigdy tak nie poznają drugiego człowieka. Nie są w stanie wejść do czyjegoś umysłu. Wszystkie słowa świata to za mało, żeby się przekonać, że ty i ktoś inny zobaczyliście ten sam odcień czerwieni. I nawet jeżeli już nigdy nie stopią się z Jamesem jak dwie krople wody, zawsze będzie w stanie dotknąć jego umysłu.

Trochę nieśmiało położyła mu głowę na ramieniu. Nie pocałowali się, ale na razie tyle jej wystarczało - czuła oddech Jamesa, słyszała bicie serca i chłonęła jego ciepło. A kiedy ją objął, doświadczyła jakby zbyt wspaniałych, intensywnych doznań, ale jednocześnie spływała na nią fala bezpieczeństwu i spokoju.

To było jak słodka, przejmująca pieśń, od której przechodni dreszcze. Chcesz rzucić się na podłogę i płakać. Albo oprzeć się wygodnie i całkowicie poddać się muzyce. James ujął jej dłoń i pocałował.

• A nie mówiłem? Nie kocha się kogoś z powodu wyglądu, ciuchów czy samochodu. Kocha się go dlatego, że śpiewa pieśń, której nikt poza tobą nie potrafi zrozumieć. Serce Poppy urosło aż do bólu.

• Zawsze rozumieliśmy tę samą pieśń, nawet w dzieciństwie - powiedziała na głos.

• W świecie nocy istnieje pojęcie pokrewnej duszy. Każdy ma gdzieś pokrewną duszę, tylko jedną. Ta osoba jest dla cię idealna, to twoje przeznaczenie. Problem w tym, że prawie nikt nigdy nie znajduje bratniej duszy. Dlatego większość ludzi żyje z poczuciem, że czegoś im brakuje.

• To chyba prawda. Ty dla mnie zawsze byłeś ideałem.

• Nie zawsze.

• Owszem. Odkąd miałam pięć lat...

• Ja wiedziałbym, że jesteś idealna, gdyby mnie nie nauczono, że to niemożliwe. - Odkaszlnął

• Dlatego umawiałem się z Michaelą i innymi dziewczynami. Nie zależało mi na nich. Mogłem się do nich zbliżyć, nie łamiąc zasad.

• Wiem. To znaczy... W głębi duszy chyba zawsze wiedziałam, że o to właśnie chodzi.

• James? Czym ja teraz jestem? - spytała po chwili. Niektóre rzeczy wyczuwała instynktownie, podskórnie. Ale chciała dowiedzieć się więcej i na pewno rozumiał, dlaczego. To było teraz jej życie. Musiała nauczyć się zasad.

• Cóż... - Oparł się o zagłówek. - jesteś prawie taka jak ja. Wampiry się nie starzeją i nie mają rodziny, poza tym właściwie są jak lamie. - Zmienił pozycję. - Już się przekonałaś, że widzisz i słyszysz lepiej niż ludzie. I jesteś specem w czytaniu myśli.

• Nie każdego.

• Żaden wampir nie potrafi czytać w myślach każdej osoby Nieraz wyłapuję tylko ogólny zarys myśli. Jedynym pewnym sposobem na połączenie jest... - James zgrzytnął zębami. Poppy zachichotała, kiedy dźwięk poniósł się wewnątrz jej czaszki.

• A jak często muszę...? - Tym razem ona zazgrzytała zębami. James spoważniał.

• Średnio raz dziennie. Inaczej ogarnie cię żądza krwi. Jak chcesz, możesz jeść ludzkie jedzenie, ale nie ma żadnych wartości odżywczej. Dla nas liczy się krew. Im więcej krwi, tym więcej mocy. W zasadzie tak.

• Opowiedz mi o mocy. Czy jesteśmy w stanie... dobra, co możemy zrobić?

• Mamy większą kontrolę nad naszymi ciałami niż ludzie. Rany szybko się na nas goją, oprócz tych zadanych drewnem - prychnął - To jedyna prawdziwa rzecz w filmach: osikowy kołek wbity w serce zabije wampira. I spalenie.

• Możemy zamieniać się w zwierzęta?

• Nie poznałem wampira, który miałby aż taką moc. Ale teoretycznie, tak; a zmiennokształtni i wilkołaki robią to cały czas.

• Potrafią zmienić się w mgłę?

• Nigdy czegoś takiego nie widziałem.

• I oczywiście nie musimy spać w trumnach. - Poppy walnęła piętą w łóżko.

• Nie, ani na ziemi. Osobiście wolę materac Sealy Posture pedic, ale jeżeli chciałabyś trochę piachu...

Poppy szturchnęła go łokciem.

• Hm... Możemy przechodzić przez płynącą wodę?

• Jasne. I wpadać do domów ludzi nieproszeni, i wpieprzać czosnek, jeżeli nie boimy się, że stracimy przyjaciół. Coś jeszcze?

• Tak. Opowiedz mi o świecie nocy. Teraz to jej dom.

• Mówiłem ci o klubach? W każdym większym mieście mamy kluby. W wielu małych też.

• Jakie kluby?

• Przypominają knajpy, kawiarnie, kluby nocne albo motele, ale te są głównie dla dorosłych. Znam jeden dla dzieciaków duży stary magazyn z rampami skatingowymi. Można posiedzieć i pojeździć na desce. Co tydzień w Czarnym Irysie organizuje się wieczory poetyckie. Czarny Irys. To jej coś przypomniało. Coś niemiłego.

• Zabawna nazwa - powiedziała.

• Wszystkie kluby mają w nazwie kwiat. Czarne kwiaty symbolem ludzi nocy. - Odwrócił nadgarstek, żeby pokazać zegarek. Mechaniczny, z czarnym irysem na tarczy.

• Widzisz?

• Tak. Już to wcześniej zauważyłam, ale nigdy dobrze się nie przyglądałam. Chyba doszłam do wniosku, że to Myszki Miki.

Delikatnie wytargał Poppy za nos, żartobliwie ją ganiąc.

• To poważne sprawy, dzieciaku. Dzięki temu jesteś identyfikowana przez innych ludzi nocy, nawet tak głupich jak wilkołaki.

• Nie lubisz wilkołaków?

• Są wspaniali, pod warunkiem że ci odpowiada dwucyfrowe IQ.

• Ale wpuszczają ich do klubów?

Do niektórych. Ludzie nocy mogą się pobierać tylko w obrębie swojego gatunku, ale mieszają się między sobą: lamie, wampiry stworzone, wilkołaki, oba rodzaje czarownic...

Poppy, która bawiła się wykręcaniem palców na różne strony, poruszyła się zaciekawiona.

• Jakie dwa rodzaje czarownic?

• Nooo... są takie, które wiedzą o swoim dziedzictwie i zostały przeszkolone, i takie zupełnie tego nieświadome. Czyli osoby ze zdolnościami paranormalnymi. Czasami mają po prostu ukryte talenty. Ale nie potrafią odnaleźć świata nocy, więc się do niego nie dostają.

• Dobra. - Poppy skinęła głową. - Rozumiem. A co by się stało gdyby do waszego klubu wszedł człowiek?

• Nikt by go nie wpuścił. Kluby nie rzucają się w oczy i zawsze są chronione.

• Ale gdyby...

James wzruszył ramionami.

• Zostałby zabity. - Odparł ze smutkiem. - Chyba że ktoś wziąłby go sobie jako zabawkę albo zakładnika. To znaczy stałby się człowiekiem, który ma wyprany mózg, mieszka z wampirami, ale o tym nie wie, bo jego umysł jest kontrolowany. Kiedyś miałem nianię... - głos go zawiódł.

• Opowiesz mi o tym później. - Poppy nie chciała, żeby cierpiał.

• Uhm - mruknął sennie. Poppy oparta się o niego wygodniej. Zadziwiające, biorąc pod uwagę jej ostatnie doświadczenie z zasypianiem, że była w stanie zamknąć oczy. A jednak. Jest ze swoją bratnią duszą, więc czego się bać? Tutaj nic jej nie grozi.

Phil nie mógł zasnąć.

Za każdym razem, kiedy przymykał powieki, widział swoją siostrę. Poppy śpiąca w trumnie. Poppy wpatrująca się w niego oczami wygłodniałej kocicy. Poppy unosząca głowę znad szyj przechodnia, z poplamionymi wargami, jakby jadła wiśnie. Nie była już człowiekiem.

Oczywiście od początku wiedział, że tak się stanie, ale to wcale nic pomagało mu się z tym pogodzić.

Po prostu nie potrafił przejść do porządku dziennego nad napadaniem na ludzi i rozdzieraniem im gardeł w ramach kolacji. I co z tego, że ofiary były hipnotyzowane? Cały ten system śmiertelnie go przerażał. Może James ma rację? Ludzie nie radzą sobie ze świadomością, że ktoś stoi wyżej od nich w łańcuchu pokarmowym Utracili kontakt z przodkami jaskiniowcami, którzy wiedzieli, co znaczy być obiektem polowania. Wydawało im się, że pozbyli się całej pierwotnej natury. Phillip mógłby im co nieco na ten temat

powiedzieć. Niestety on sam nie mógł się z tym wszystkim pogodzić, a Poppy już się nie zmieni. Był w stanie to znieść tylko z jednego względu - nadal ją kocha.

Poppy obudziła się następnego dnia w ciemnej sypialni z zasłoniętymi kotarami i zorientowała się, że druga połowa łóżka jest pusta. Ale nie wpadła w panikę. Instynktownie powędrowała myślami i... już. James był w kuchni. Czuła się pełna energii. Jak szczeniak, który nie może się, doczekać, żeby spuszczono go ze smyczy. Ale gdy tylko weszła do salonu, uświadomiła sobie, że jej moc jest słabsza. I bolą ją oczy. Zmrużyła je, spoglądając w przyprawiającą o ból jasność w oknie.

• To przez słońce - wyjaśnił James. - Odbiera wampirowi całą moc, pamiętasz? - Zasłonił kotary, które całkowicie zaciemniły pomieszczenie, jak te w sypialni. - To powinno trochę pomóc. Ale dziś lepiej zostań w domu, dopóki się nie ściemni. Nowe wampiry są bardziej wrażliwe.

• A ty wychodzisz?

• Muszę. - Skrzywił się. - Zapomniałem o czymś. W tym tygodniu przyjeżdża mój kuzyn Ash. Muszę porozmawiać z rodzicami, żeby go odprawili.

- Nie wiedziałam, że masz kuzyna.

• Prawdę mówiąc, mam wielu. - Znów grymas na twarzy. - Mieszkają na wschodzie, w bezpiecznym mieście, całkowicie kontrolowanym przez świat nocy. Większość z nich jest w porządku, ale akurat nie Ash.

• Dlaczego?

• Jest stuknięty. Do tego bezwzględny, bezlitosny...

• Jakbym słyszała Phila, który mówi o tobie...

• Nie, z Ashem nie ma żartów. To nieprzejednany wampir, nie przejmuje się nikim poza sobą i uwielbia sprawiać kłopoty. Poppy była przygotowana na to, żeby kochać wszystkich kuzynów Jamesa, ale musiała przyznać, że opis Asha brzmi niebezpiecznie.

• Nie ufałbym nikomu na tyle, żeby mu o tobie teraz powiedzieć - ciągnął James. - Ash w ogóle nie wchodzi w rachubę. Przekażę rodzicom, że nie może tu przyjechać i koniec.

A co potem? - pomyślała Poppy. Przecież nie może pozostawać w ukryciu na zawsze. Należy do świata nocy, ale świat nocy nie chce jej zaakceptować. Musi istnieć jakieś rozwiązanie i trzeba mieć tylko nadzieję że James je znajdzie.

- Wracaj szybko - poprosiła, a on pocałował ją w czoło. To było bardzo miłe i wyglądało na to, że stanie się zwyczajem.

Kiedy wyszedł, wzięła prysznic i włożyła czyste ubranie. Dobry poczciwy Phil spakował jej ulubione dżinsy. Zaczęła się rozglądać po mieszkaniu, żeby nie siedzieć bezczynnie i nie myśleć. Zwłaszcza o swoim pogrzebie.

Obok narożnika stal telefon i kusił. Tyle razy musiała opierać się, żeby nie chwycić za słuchawkę, że bolała ją ręka.

Ale do kogo mogłaby zadzwonić? Do nikogo. Nawet do Phila, bo gdyby ktoś go usłyszał... A jeśli odebrałaby matka? Nie, nie myśl o mamie, idiotko.

Za późno. Nagle ogarnęło ją nieodparte, rozpaczliwe pragnienie, żeby usłyszeć głos matki, zwykłe „halo". Sama by się w ogóle nie odezwała. Potrzebowała tylko potwierdzenia, że mama istnieje.

Wybrała numer telefonu, nie namyślając się dłużej. Liczyli! sygnały. Jeden, dwa, trzy...

- Halo?

Głos matki. I już po wszystkim, ale to Poppy nie wystarczyło Siedziała, starając się oddychać bezszelestnie. Łzy spływały jej po policzkach. Ściskała kabel telefonu i słuchała cichego bzyczenia po drugiej stronie. Jak więzień w sądzie przed odczytaniem wyroku.

- Halo? Halo? - Głos matki był monotonny i zmęczony, ale nie zniecierpliwiony. Ktoś, kto właśnie stracił córkę, nie przejmuje się głuchymi telefonami.

Po chwili kliknięcie zasygnalizowało rozłączenie.

Poppy przycisnęła słuchawkę do piersi i płakała, kołysząc się lekko. W końcu odłożyła ją z powrotem na widełki.

Już więcej tego nie zrobi. To gorsze niż gdyby w ogóle nie mogła usłyszeć matki. I wcale nie pomogło jej poradzić sobie z rzeczywistością.

Miała wrażenie, że znajduje się w dziwnym stanie zawieszenia, kiedy pomyślała, że jej mama jest w domu, wszyscy są w do mu, a jej tam nie ma. Życie toczy się nadal, ale ona już w nim nie bierze udziału. Nie może sobie tak po prostu do nich wejść. Ty naprawdę uwielbiasz się zadręczać, co? Może tak zajęła byś się czymś innym? Przeszukiwała szafkę Jamesa, kiedy drzwi mieszkania się otworzyły.

Usłyszała metaliczny brzęk kluczy, więc wywnioskowała, że to James. Ale nagle wyczuła, że to nie on. To nie umysł Jamesa.

Odwróciła się. Zobaczyła chłopaka z popielatymi włosami do ramion.

Bardzo przystojny, prawie takiej samej budowy jak James, ale nieco wyższy i może rok

starszy. Miał ładny kształt twarzy, czyste rysy i złośliwe, lekko skośne oczy.

Ale to nie dlatego się na niego gapiła.

Posłał jej krótki uśmiech.

• Jestem Ash. Cześć. Nadal się gapiła.

• Śniłeś mi się - wymamrotała. - Powiedziałeś: „Są i złe czary".

• Więc jesteś telepatką? Co? Twoje sny się sprawdzają?

• Raczej nie. - Natychmiast wzięła się w garść. - Słuchaj, nie wiem, jak tu wszedłeś, ale...

• Ciocia Maddy mi to dała. - Zabrzęczał pękiem kluczy. - zakładam się, że James kazał mnie wywalić.

Cóż, najlepszą obroną jest dobry atak.

- A czemu miałby coś takiego powiedzieć? - Splotła ręce na piersiach.

Rzucił jej szelmowskie, drwiące spojrzenie. W tym świetle jego orzechowe oczy wyglądały prawie na złote.

- Bo jestem zły - odpowiedział po prostu.

Poppy usiłowała przywołać na twarz wyraz słusznego oburzenia, jak Phil. Nie wyszło jej za dobrze.

• James wie, że tu przyszedłeś? Gdzie on jest?

• Nie mam pojęcia. Ciotka Maddy dała mi klucze podczas Obiadu, a potem pobiegła urządzać komuś wnętrze. Co to był za sen?

Poppy tylko pokręciła głową. Usiłowała zebrać myśli. James teraz prawdopodobnie chodzi i szuka matki. Kiedy już ją znajdzie, dowie się, że Ash tu jest, i natychmiast wróci. Czyli... powinna zająć Asha do powrotu Jamesa. Ale jak? Nigdy nie próbowała być czarująca i ujmująca dla chłopaków. I martwiła się, żeby nie powiedzieć za dużo, żeby zdradzić. Hm... W razie wątpliwości, zamykaj oczy i skacz na głęboką wodę.

• Znasz jakieś dobre kawały o wilkołakach? - spytała. Roześmiał się. Miał miły śmiech, a oczy jednak nie były orzechowe, tylko szare, jak Jamesa.

• Jeszcze mi nie powiedziałaś, jak masz na imię, mata jasnowidzko.

• Poppy - rzuciła odruchowo i od razu pożałowała. A jeżeli pani Rasmussen wspomniała, że właśnie zmarła przyjaciółka Jamesa o imieniu Poppy? Żeby opanować zdenerwowanie wstała i poszła zamknąć drzwi.

• Dobre imię dla lamii - stwierdził. - Nie rozumiem tej dziwnej mody na ludzkie imiona, a ty? Mam trzy siostry i wszystkie noszą normalne, dawne imiona. Rowan, Kestrel i Jade. Mojego tatę krew by zalała, gdyby którejś nagle zachciało się zostać „Susan".

• A „Maddy"? - spytała Poppy zaintrygowana.

• Co? To skrót od Madder.

Poppy nie wiedziała, co to jest „madder". Jakaś roślina?

• Oczywiście nie twierdzę, że mam coś przeciwko Jamesowi - powiedział Ash, ale z tonu jego głosu wyraźnie wynika to, że owszem, ma coś przeciwko Jamesowi. - Wy, tutaj, w Kalifornii żyjecie inaczej. Musicie wtapiać się w tłum, bardziej uważać. A jeżeli imię, które nosi robactwo, jakoś w tym pomaga... - Wzruszył ramionami.

• Oj, tak, to robactwo - przyznała od niechcenia Poppy. On się ze mnie nabija, myślała.

Chyba.

Miała nieodparte wrażenie, że Ash wie wszystko. Ogarnięta niepokojem musiała się ruszyć. Podeszła do sprzętu stereo Jamesa.

- Lubisz jakąś robaczywą muzykę? Techno? Acid jazz, Trip-hop? Jungle? - Pomachała winylową płytą. - To poważne jump-up jungle.

Zamrugał.

• A to wspaniały industrialny łomot. I naprawdę dobry acid house, z odrobiną madcore'u...-Teraz zepchnęła go do obrony. Nikt nie mógł jej powstrzymać, kiedy wpadała w taki trans Otworzyła szeroko oczy i patrząc na niego, trajkotała jak szalona.

• Powiedziałabym, że wraca freestyle. Na razie zupełnie undergroundowe, ale robi się popularne. No, a z drugiej strony, i eurodance...

Ash siedział na narożniku z wyciągniętymi długimi nogami. Oczy zrobiły mu się granatowe i lekko szkliste.

- Skarbie - wtrącił się w końcu. - Bardzo mi przykro, że ci przerywam, ale musimy porozmawiać.

Poppy była na tyle bystra, że nie zapytała, o czym.

- Ten rodzaj klawiszy jak zza grobu i dźwięki niczym jęki troli sprawiają, że człowiek... -Musiała wziąć oddech. Ash wykorzystał tę chwilę.

- Naprawdę musimy pogadać - oświadczył. - Zanim wróci James.

Teraz nie miała jak mu się wywinąć. Zaschło jej w gardle Ash pochylił się, a jego oczy stały się blękitnozielone, jak tropikalne wody. One naprawdę zmieniają kolor, pomyślała Poppy.

• To nie twoja wina - zaczął.

• Co?

Że nie możesz ukryć swoich myśli. Nauczysz się, dotarły do niej słowa, których nie wypowiedział na głos. O jasna... Powinna o tym pamiętać. Skupić się i ukryć myśli. Starała się to zrobić teraz.

Daruj sobie. Wiem, że nie jesteś lamią. Zostałaś stworzona nielegalnie. Niegrzeczny James. Nie było sensu zaprzeczać, więc zadarła brodę i zmrużyła oczy. No i co z tego?

• To zależy. Od czego. Uśmiechnął się.

• Od ciebie.

ROZDZIAŁ 14

- Lubię Jamesa - oznajmił Ash. - Chociaż, moim zdaniem jest trochę zbyt łagodny dla robactwa, ale mimo wszystko nie chcę, żeby miał kłopoty. A już na pewno nie tego, żeby zginął.

Poppy poczuła się tak jak wczoraj wieczorem, kiedy jej ciału brakowało powietrza.

- A ty chcesz, żeby zginął? - spytał, jakby to było najbardziej rozsądne pytanie na świecie. Pokręciła głową.

• No cóż... - mruknął. Poppy w końcu wzięła oddech.

• Nie rozumiem. Zabiją go, jeżeli się o mnie dowiedzą? Nie czekała na odpowiedź. - Ale nie muszą się dowiedzieć. O ile im nie powiesz.

Ash pilnie oglądał swoje paznokcie. Wydawało się, że sytuacja jest dla niego równie trudna, jak dla niej.

• Przejdźmy do faktów - powiedział. - W zasadzie jesteś dawnym człowiekiem.

• Zgadza się, byłam robalem.

• Nie bierz tego aż tak do siebie. - Spojrzał na nią z rozbawieniem. - Liczy się to, kim jesteś teraz. Ale co prawda, to prawda. James cię zmienił, nie uzgadniając tego z nikim. Tak, a poza tym zdradził ci tajemnicę o świecie nocy, zanim zostałaś przemieniona. Prawda?

• Skąd wiesz? Może mnie zmienił, nic nie mówiąc? Pogroził jej palcem.

• Nie, James by czegoś takiego nie zrobił. Te jego tolerancyjne poglądy o wolnej woli ludzi...

• Skoro znasz odpowiedź, to po co mnie pytasz? - wypaliła Poppy spiętym głosem. - A jeżeli chodzi ci o to, żeby...

• Chodzi o to, że popełnił co najmniej dwa poważne wykroczenia. A podejrzewam, że trzy. -Znów błysnął dzikim uwodzicielskim uśmiechem. - Musiał się w tobie zakochać, że zrobić całą resztę.

Coś zaczęło rozsadzać Poppy, jakby w piersiach miała uwięzionego ptaka, który usiłuje się wydostać.

• Jak możecie wymyślać prawa, które zakazują zakochiwaniu się - wyrzuciła z siebie. - To chore!

• Nie rozumiesz dlaczego? Jesteś tego najlepszym przykładem. Pod wpływem miłości James wyjawił ci sekret, a później przemienił. Gdyby miał dość rozsądku i stłumił uczucia, cała sprawa zostałaby zduszona w zarodku.

• A jeżeli nie można ich stłumić? Narzucić ludziom, co mają czuć?

• Oczywiście, że nie - powiedział Ash, a Poppy zamarła wpatrzona w niego.

• Teraz ja ci zdradzę tajemnicę. - Kąciki jego warg uniosły się lekko. - Starsi wiedzą, że nie są w stanie ci nakazać, co masz czuć. Ale potrafią terroryzować tak, żeby nikt nie odważył się okazywać swoich uczuć, a najlepiej, żeby nawet nie przyznawał do nich sam przed sobą. Poppy poddała się. Rzadko czuła się tak skołowana. Już niczego nie była pewna, zrobiła rozpaczliwy i bezradny gest. - No i co teraz? Nie zmienię przeszłości.

• Nie, ale masz wpływ na teraźniejszość. - Zwinnie poderwał się na nogi i zaczął krążyć po pokoju. - Trzeba działać. Prawdopodobnie wszyscy tutaj myślą, że nie żyjesz.

• Tak, ale...

• W takim razie rozwiązanie jest proste. Musisz trzymać się z daleka od tego miejsca. Najlepiej wyjedź gdzieś, gdzie cię nikt nie rozpozna, gdzie nikogo nie będzie obchodziło, czy jesteś nowa, czy nielegalna. Czarownice. To jest to! Mam w Las Vegas kuzynki, które się tobą zajmą. Zbieramy się, natychmiast

Poppy już nie kręciło się w głowie, tylko dosłownie wirowało. Czuła się jak zamroczona i było jej niedobrze, jakby właśnie wysiadła z diabelskiego młyna w wesołym miasteczku.

• Co? W ogóle nie rozumiem, o czym ty mówisz - wymamrotała anemicznie.

• Wytłumaczę ci po drodze. No, szybko. Chcesz wziąć ze sobą jakieś rzeczy? Poppy postawiła nogi na podłodze. Pokręciła głową, żeby się otrząsnąć.

• Słuchaj, w tej chwili nigdzie się nie wybieram. Muszę poczekać na Jamesa.

• Czy ty nic nie rozumiesz? - Ash przestał spacerować w kółko i podszedł do Poppy. Jego oczy były zielone i hipnotycznie lśniące. - Tego właśnie nie wolno ci zrobić. James nie może wiedzieć, dokąd jedziesz.

• Co?

- Nie rozumiesz? - spytał znów Ash, Rozłożył ręce i zaczął przemawiać niemal ze współczuciem. - Narażasz Jamesa na niebezpieczeństwo. Jesteś żywym dowodem na to, że popełnił przestępstwo.

To akurat Poppy rozumiała.

• Ale mogę poczekać i James wyjedzie ze mną. On by tego chciał.

• To nie wypali - tłumaczył łagodnie Ash. - W twoim towarzystwie wszędzie będzie mu grozić niebezpieczeństwo. Porządnemu wampirowi wystarczy jedno spojrzenie, żeby domyślił się prawdy.

Poppy zmiękły kolana.

• Nie twierdzę, że ty będziesz bezpieczniejsza, jeżeli wyjedziesz - ciągnął rzeczowo. - Jesteś, kim jesteś. Ale przynajmniej nikt nie skojarzy z tobą Jamesa. Tylko w ten sposób możesz jego ochronić. Kapujesz?

• Tak. Teraz tak. - Poppy odnosiła wrażenie, że traci grunt pod nogami. Zapada się, nie w muzykę, ale w lodowatą i ciemną próżnię. Nie miała się czego chwycić.

• Wiem, że oczekuję wiele, prosząc, żebyś go zostawiła. Może nie jesteś zdolna do takiego poświęcenia...

Poppy dumnie zadarła brodę. Choć zrozpaczona i oszołomioną, odezwała się z najwyższą pogardą, cedząc słowa:

Po tym wszystkim, co on poświęcił dla mnie? Za kogo ty mnie uważasz? Ash pochylił głowę.

• Jesteś odważną małą jasnowidzką. Nie do wiary, że kiedyś byłaś człowiekiem. - Podniósł wzrok. - Więc jak, pakujesz się - spytał żywo.

• Za bardzo nie mam co pakować - odparła Poppy powoli, bo poruszanie się i mówienie sprawiało jej ból. Poszła do sypialni tak, jakby stąpała po rozbitym szkle. - Właściwie prawie nic, ale muszę zostawić Jamesowi list.

• Nie, nie - zawołał Ash. - Nie możesz. No bo przecież... - dodał , kiedy spojrzała na niego

• ...James jest taki szlachetny, zakochany.. Jeśli mu napiszesz, dokąd jedziesz, to zaraz ruszy za Tobą. I co wtedy?

Poppy pokręciła głową.

- Ja... dobra. - Nie przestając kręcić głową, poczłapała do sypialni.

Nie miała siły dłużej się z nim kłócić, ale też nie zamierzała słuchać jego rad. Zamknęła drzwi i ze wszystkich sił starała się osłonić swoje myśli. Wyobraziła sobie wokół nich kamienny mur. Na wciśnięcie do worka spodni od dresu, koszulki i białej sukienki wystarczyło jej trzydzieści sekund. Później wzięła książkę z nocnej szafki i pisak z szuflady. Wydarła tytułową stronę i zaczęła szybko bazgrać:

Kochany Jamesie! Bardzo cię przepraszam, ale gdybym zostala, żeby ci to wytłumaczyć, na pewno próbowałbyś mnie powstrzymać. Dzięki Ashowi zrozumiałam prawdę - dopóki będę przy tobie, narażam twoje życie na niebezpieczeństwo. A nie mogę tego robić. Umarłabym, gdyby przeze mnie coś ci się stało. Naprawdę. Teraz wyjeżdżam. Ash zabiera mnie gdzieś daleko stąd, gdzie mnie nie znajdziesz. Gdzie nikt się nie zorientuje, kim jestem. Będę tam bezpieczna. A ty będziesz bezpieczny tutaj. I chociaż nie będziemy razem, tak naprawdę nigdy się nie rozstaniemy. Kocham cię. Na zawsze. Ale muszę to zrobić. Proszę, pożegnaj ode mnie Phila. Twoja bratnia dusza, Poppy.

Podpisując się, skropiła kartkę łzami. Położyła ją na poduszce i wyszła do Asha.

• No już, już. Nie płacz. Robisz, co trzeba. - Otoczył ją ramieniem. Poppy, zbyt mocno pogrążona w rozpaczy, nie uwolniła się z objęcia.

• Jedno pytanie. - Spojrzała na niego. - A ciebie nie będę narażać na niebezpieczeństwo? Przecież ktoś może pomyślałam że to ty zrobiłeś ze mnie nielegalnego wampira. Spojrzał na nią dużymi, poważnymi oczami. Teraz niebieskofioletowymi.

• Podejmę to ryzyko. Mam dla ciebie wielki szacunek.

James przeskakiwał po dwa stopnie, wysyłając przed siebie myśli. Nie chciał wierzyć w to, co mówiły mu zmysły. Na pewno tam jest. Na pewno... Zaczął walić do drzwi, jednocześnie wsuwając klucz w zamek.

Poppy! Poppy, odpowiedz mi! Poppy! - krzyczał w duchu

Kiedy już przekroczył próg, otoczyła go pustka, ale nadal nie wierzył. Biegał po mieszkaniu, zaglądał do każdego pomieszczenia, a serce biło mu w piersiach coraz mocniej i mocniej. Nie było jej worka, ubrań. Nie było Poppy.

W końcu oparł się o szybę w salonie. Widział ulicę - ani śladu Poppy. Ani Asha.

Wszystko przeze mnie, pomyślał rozpaczliwie. Cale popołudnie uganiał się za matką. Tylko po to, żeby się dowiedział, kiedy w końcu ją złapał - że Ash jest już w El Camino i kilka godzin temu pojechał do jego mieszkania. Z kluczem. Znalazł się sam na sam z Poppy.

I James od razu zadzwonił do domu. Nikt nie odebrał. W drodze powrotnej łamał wszelkie

przepisy drogowe. Ale nie zdążył.

- Ash, ty padalcu. Jeżeli jej coś zrobisz, choćby dotkniesz... Jeszcze raz obszedł mieszkanie, próbując zrozumieć, co się stało. W sypialni zauważył białą kartkę na jasnobrązowej poduszce.

List. Chwycił go i zaczął czytać. Z każdą linijką robiło mu się coraz zimniej. Kiedy dotarł do końca, był zimny jak lód i gotowy zabić. Małe okrągłe plamki rozmazały pisak. Łzy. Za każdą jedną porachuje Ashowi kości.

Starannie złożył list i schował do kieszeni. Wyjął kilka rzeczy z szafki i schodząc klatką schodową, zadzwonił z komórki.

• Mamo, to ja - odezwał się, kiedy usłyszał sygnał automatycznej sekretarki. - Wyjeżdżam na kilka dni. Coś mi wypadło. Gdybyś widziała Asha, daj mi znać. Chcę z nim porozmawiać. Nie powiedział „proszę". Wiedział, że jego głos jest ostry, szorstki. I dobrze. Miał nadzieję, że jego ton przerazi matkę. Poczuł, że byłby w stanie załatwić rodziców i wszystkich Starszych świata nocy. Posłałby ich na stos. Przez ostatni tydzień przechodził ciężką próbę. Zmierzył się ze śmiercią i odnalazł miłość. Stał się dorosły. A jego głucha wściekłość zmiotłaby każdą przeszkodę stojącą na drodze do Poppy. Wykonał jeszcze kilka telefonów, zręcznie i wprawnie prowadząc integrę po ulicach El Camino. Zadzwonił do Czarnego Irysa, żeby się dowiedzieć, czy przypadkiem Ash tam się nie pojawił. I do kilku innych klubów czarnych kwiatów, chociaż podejrzewał, że niczego się nie dowie. Poppy napisała, że Ash zabrał ją bardzo daleko. Ale dokąd? Niech cię diabli, Ash. Dokąd?

Phil gapił się w telewizor, właściwie nic nie widząc. Jak mogło go cokolwiek interesować, kiedy myślał tylko o siostrze, która być może ogląda te same programy... albo gryzie ludzi. Usłyszał pisk opon hamującego samochodu. Zerwał się na równe nogi. Dziwne, ale nie miał żadnych wątpliwości, kto to, widocznie zaczął rozpoznawać warkot silnika integry.

• Co jest? - Otworzył drzwi, kiedy James znalazł się na ganku.

• Chodź. - James już szedł z powrotem do samochodu. Kierowała nim jakaś śmiertelna energia, siła, nad którą nie panował i której Phil nigdy wcześniej nie widział. Czysta furia, cudem powściągana.

• Co się stało?

• Poppy zaginęła!

Phil rozejrzał się gorączkowo. Na ulicy nie było nikogo, ale drzwi do domu stały otwarte. A James wrzeszczał, jakby go nie obchodziło, że ktoś może usłyszeć. Po chwili do Phila dotarło znaczenie słów Jamesa.

• Jak to zaginęła... - Doskoczył do drzwi i je zatrzasnął. Znów podbiegł do integry.

• Jak to: zaginęła? - spytał Phil, wskakuj na siedzenie pasażera. James odpalił silnik.

• Zabrał ją gdzieś mój kuzyn Ash.

• Jaki Ash?

- Nieżywy - warknął James.

Phillip wiedział, że wcale nie chodzi o to, że Ash jest zombie.

To miało znaczyć, że Ash będzie nieżywy, zupełnie nieżywy i to całkiem niedługo.

• Dokąd ją zabrał?

• Nie wiem - wycedził James. - Nie mam pojęcia.

• Dobra. Dobra. - Phil gapił się przez chwilę. Nie rozumiał, o co chodzi, ale wiedział jedno. James jest za bardzo rozwścieczony i żądny zemsty, żeby myśleć logicznie. Jak inaczej wytłumaczyć to, że pędzi setką po osiedlowych uliczkach, nie miał pojęcia, dokąd jechać. Dziwne, Phil czuł się w miarę spokojnie. Przez ostatni tydzień to on zachowywał się jak wariat, a James hamował emocje. Ale Phil zawsze w obliczu czyjeś histerii zdawał się na własny rozsądek.

• Dobra, słuchaj - odezwał się. - Po kolei. Najpierw zwolnij, okay? Całkiem możliwe, że jedziemy dokładnie w przeciwnym kierunku, niż powinniśmy.

James zdjął nogę z gazu.

• W porządku, a teraz opowiedz mi o Ashu. Dlaczego zabrał Poppy? Porwał ją?

• Nie. Nakłonił do wyjazdu. Wmówił jej, że siedząc tu, naraża mnie na niebezpieczeństwo. Tylko tak mógł ją przekonać, żeby z nim pojechała. - Trzymając kierownicę jedną ręką, wyciągnął z kieszeni złożoną kartkę i podał Philowi.

Phil przeczytał list i przełknął ślinę. Zerknął na Jamesa tępo wpatrującego się w drogę. Czuł się zakłopotany, że wkroczył na prywatny teren, zawstydzony pieczeniem w oczach. „Twoja bratnia dusza, Poppy". No, no.

• Ona cię strasznie kocha - wydusił z siebie niezdarnie. - Dobrze, że się ze mną pożegnała. -Starannie złożył list i wsunął go pod dźwignię ręcznego hamulca. James wziął kartkę i schował z powrotem do kieszeni.

• Ash wykorzystał uczucia Poppy, żeby ją zabrać. Jak mało kto potrafi manipulować innymi. Ale dlaczego?

• Po pierwsze, uwielbia dziewczyny. On rzeczywiście może uchodzić za Don Juana. - James spojrzał na Phila zadziornie - I jest z nią sam. A po drugie, lubi się zabawiać. Jak kot myszą. Przez chwilę się nią pobawi, potem ją odda.

• Komu? - Phillip zamarł.

• Starszym. Komuś z władz, kto będzie wiedział, że Poppy bezprawnie jest wampirem.

• I co??

• Wtedy ją zabiją.

Phil chwycił się deski rozdzielczej.

• Chwileczkę. Twój kuzyn zamierza oddać Poppy, żeby ją zabili?

• Takie prawo. Każdy porządny wampir postąpiłby tak samo. Moja własna matka zrobiłaby to bez chwili wahania - dodał z goryczą.

• A on jest wampirem. Ten Ash - odezwał się głupio Phil. James spojrzał na niego.

• Wszyscy moi kuzyni są wampirami. - Zaśmiał się krótko. Jego twarz się zmieniła. Nagle dodał gazu.

• Do cholery, tam był znak stopu! - wrzasnął Phil. James wcisnął hamulec i zawrócił na środku ulicy. Przejechał po czyimś trawniku.

• Co jest? - spytał nerwowo Phil, cały czas przytrzymuj się deski rozdzielczej. James miał nieobecny wyraz twarzy.

• Właśnie mnie olśniło, wiem, dokąd pojechali. Powiedział że zabierze ją w bezpieczne miejsce, gdzie ludzie się nie zorientują, kim ona jest. Ale wampiry tak.

• Więc są z ludźmi?

• Nie. Ash nienawidzi ludzi. Weźmie ją do takiego miejsca w świecie nocy, gdzie jest kimś ważnym. A najbliższe miasto kontrolowane przez świat nocy to Las Vegas.

Philowi opadła szczęka. Las Vegas? Omal nie parskną śmiechem. Niezłe bujdy.

• Myślałem, że tam rządzi mafia - powiedział.

• Zgadza się - odparł James poważnym tonem, gwałtowni skręcając na zjazd na autostradę. -Tylko że inna.

• Ale przecież to duże miasto.

• Właściwie wcale nie. Zresztą nieważne. Wiem, gdzie są. Nie wszyscy moi kuzyni to wampiry. Mam też kuzynki... czarownice.

Phil zmarszczył czoło.

• Co ty nie powiesz. Jak to załatwiłeś?

• Nic nie załatwiałem. Moi pradziadkowie się tym zajęli, kiedy czterysta lat temu. Zorganizowali ceremonię więzów krwi z rodziną czarowników. Nie jesteśmy z nimi spokrewnieni. To jak przyszywana rodzina. Pewnie nawet nie przyjdzie im do głowy, że Poppy została wampirem nielegalnie. Do nich pojedzie Ash.

• To przyszywani krewni - powiedział Ash. Prowadził złotego mercedesa Rasmussenów, którego podobno wcisnęła mu ciotka. - Nie będą wobec ciebie podejrzliwi. Czarownicy nie rozpoznają cech nowego wampira.

Poppy wpatrywała się w horyzont. Zapadał zmierzch, czerwone słońce zachodziło za nimi. Dookoła roztaczał się zupełnie ulicy krajobraz - pustynia nie była taka brązowa, jak wyobrażała sobie Poppy. Raczej szaro-zielona, z zielono-szarymi kępami. Drzewa Jozuego wyglądały przepięknie. Do tej pory nie widziała rośliny z takimi czułkami. Prawie wszystko, co tu rosło, miało ciernie. Okolica świetnie nadawała się na miejsce wygnania. Poppy poczuła się tak, jakby zostawiała za sobą nie tylko dawne życie, ale też wszystko, co wydawało jej się znajome.

- Zajmę się tobą - obiecał łagodnie Ash. Poppy nawet nie drgnęła powieka.

Phillip najpierw zobaczył Nevadę - linię świateł w ciemności. W miarę jak zbliżali się do granicy stanowej, światła zamieniały się w szyldy z mrugającymi, zlewającymi się neonami. Whiskey Pete's. Buffalo Bill's. Prima Donna. I w takie miejsce zabrał Poppy jakiś facet z reputacją Don Juana?

• Jedź szybciej - nakazał Jamesowi, kiedy znaleźli się już w ciemnej i bezkształtnej pustyni. -Dalej, to auto wyciąga sto osiemdziesiąt.

• Jesteśmy. Las Vegas - poinformował Ash takim tonem, jakby dawał jej w prezencie cale miasto.

Poppy nie widziała miasta, jedynie światło w chmurach. To łuna nad Las Vegas, zorientowała się po chwili, kiedy autostrada skręciła. Oczarowana patrzyła na mieniącą się kałuże w płaskiej niecce między górami. Mimowolnie ogarnęło ją podniecenie. Zawsze chciała zwiedzać świat. Odległe miejsca. Egzotyczne lądy. Byłaby zachwycona, gdyby tylko obok niej siedział James. Jednak z bliska miasto nie wyglądało tak cudownie jak z oddali. Kiedy Ash zjechał z autostrady, Poppy znalazła się w świecie jaskrawego koloru, światła, ruchu i marnej tandety.

• To Strip - oznajmił Ash. - Tu są wszystkie kasyna. Nie mu drugiego takiego miejsca.

• Nie wątpię - mruknęła Poppy, przyglądając się ulicy.

Po jednej stronie miała masywny czarny hotel w kształcie piramidy, z ogromnym sfinksem przed wejściem. Oczy sfinksa miotały laserowymi strumieniami. Po drugiej stał obskurny zajazd z szyldem: „Pokoje 18".

• Więc to jest świat nocy - odezwała się z cynicznym rozbawieniem w głosie, dzięki któremu poczuła się bardzo dorosła.

• Ee, to dla turystów - odparł Ash. - Można tu zrobić dobry interes i zaliczyć kilka niezłych imprezek. Ja ci pokażę prawdziwy świat nocy, ale najpierw zamelduję się kuzynkom.

Poppy zastanawiała się, czy mu powiedzieć, że wcale nic chce, żeby pokazywał jej świat nocy. Coś zaczynało ją niepokoić w Ashu. Zachowywał się tak, jakby zabrał ją na randkę, a nie wywoził na zesłanie.

Ale to jedyna osoba, jaką tu znam, uświadomiła sobie z żalem. A przecież nie mam pieniędzy, nawet głupich osiemnastu dolarów na ten lichy motel.

Martwiło ją jednak coś gorszego. Od jakiegoś czasu odczuwała głód, a teraz zaczynało jej brakować tchu. Ale nie była ogłupiałym, bezmyślnym zwierzęciem jak wczoraj w nocy. Nie chciała napadać na ludzi z ulicy.

- To tutaj - powiedział Ash.

Wjechali w boczną uliczkę, ciemną i nie tak zatłoczoną jak ulice Strip.

- Dobra, sprawdzę najpierw, czy są.

Otaczały ich wysokie budynki ze ścianami z pustaków. Niebo przesłaniały rzędy linii energetycznych. Ash zapukał do jakiś drzwi bez klamki. Nie było na nich też żadnego oznaczenia, tylko niezdarne graffiti. Czarna dalia.

Poppy wpatrywała się w kontener na śmieci, usiłując zapanować nad oddechem. Wdech, wydech. Powoli i głęboko. Nic się nie dzieje, powietrza nie brakuje. Tylko ci się wydaje, że nie ma tlenu. Drzwi się otworzyły i Ash skinął na nią głową.

• To jest Poppy. - Objął ją ramieniem, kiedy wczłapała do środka. Miejsce przypominało sklep z ziołami, świecami i kryształami. I mnóstwem innych dziwnych rzeczy, których nie rozpoznawała. Rekwizyty czarownic.

• A to moje kuzynki, Blaise i Thea.

Blaise - zjawiskowa dziewczyna z gęstymi ciemnymi lokami i atrakcyjnymi krągłościami. Thea - szczuplejsza, z blond włosami. Obie znikały Poppy z pola widzenia, bo zamazywał jej się obraz przed oczami.

• Cześć. - Było to najdłuższe powitanie, na jakie mogła się zdobyć.

• Ash, co z tobą? Przecież ona jest chora. Co jej zrobiłeś? - Thea spoglądała na Poppy ze współczuciem w brązowych oczach.

• Ja? Nic. - Sprawiał wrażenie zaskoczonego, jakby dopiero teraz zauważył poważny stan swojej towarzyszki. Najwyraźniej nie przejmował się samopoczuciem innych.

• Chyba jest głodna. Lecimy, żeby się napiła...

• O, nie. Nie tutaj. Poza tym ona nie da rady - stwierdziła Thea. - Chodź, Poppy. Zrobię dla ciebie wyjątek.

Wzięła Poppy pod rękę i wprowadziła do drugiego pomieszczenia za zasłonę z paciorków. Poppy nie protestowała. Nie była w stanie myśleć, poza tym bolała ją cała górna szczęka. Już na samo słowo „pić" wydłużały jej się zęby.

Potrzebuję... Muszę... Ale nie wiedziała jak. W lustrze pochwyciła swoje odbicie srebrne oczy i dzikie kły. Nie chciała znów zachować się jak zwierzę, naskoczyć na Theę i dopaść jej do gardła. Ale nie mogła spytać, jak ma się pożywić, bo wydałoby się, że jest nowym wampirem. Stała, drżąc.

ROZDZIAŁ 15

- Nie krępuj się - powiedziała Thea. Wyglądała na rówieśniczkę Poppy, ale bijąca od niej aura łagodności i rozsądku dodawała jej powagi. - Usiądź. Tutaj. - Posadziła Poppy na podniszczonej kanapie i wyciągnęła nadgarstek.

Poppy przez chwilę wpatrywała się w niego, aż w końcu sobie przypomniała. Jamesa dającego jej krew ze swojej ręki. Więc to tak trzeba zrobić. W przyjazny i cywilizowany sposób. Widziała blade niebieskie żyły pod skórą. Ten widok pozbawił ją resztek wahania. Odezwał się instynkt. Chwyciła rękę Thei. Zanim się zorientowała, już piła krew. Ciepłą słono-słodką substancję. Dającą życie i wybawienie od bólu. Z rozkoszy aż chciało jej się płakać. Nic dziwnego, że wampiry nienawidzą ludzi, pomyślała ponuro. Ludzie nie muszą polować, są pełni tego cudownego płynu.

Ale przecież Thea nie jest człowiekiem, zauważyła inna część jej umysłu. Tylko czarownicą. A jej krew smakuje dokładnie tak samo jak ludzka. Każdy zmysł Poppy to potwierdzał. Więc czarownicy są ludźmi, ale z niezwykłą mocą, pomyślała Poppy. Ciekawe. Musiała się kontrolować, żeby wiedzieć, kiedy przestać Dała radę. Uwolniła nadgarstek Thei, oparła się i z lekkim zakłopotaniem oblizała wargi. Nie miała odwagi spojrzeć w brązowe oczy dziewczyny. Właśnie wtedy uświadomiła sobie, że cały czas odgradzała swoje myśli. Nie nastąpiło psychiczne zespolenie jak wtedy kiedy wymieniała się krwią z Jamesem. To znaczy, że już posiadała jedną umiejętność wampira. Szybciej niż przypuszczał James czy

Ash.

Poczuła, że ma w sobie tyle energii, że mogłaby odtańczyć skoczny taniec niderlandzki. I odzyskała pewność siebie - na tyle, żeby uśmiechnąć się do Thei.

- Dziękuję - powiedziała.

Thea odwzajemniła uśmiech, jakby uznała Poppy za dziwną, ale miłą postać. Chyba nic nie podejrzewała.

- Nie ma sprawy. - Wyprostowała rękę, krzywiąc się lekko.

Poppy wreszcie rozejrzała się po pokoju. Pomieszczenie bardziej przypominało salon niż część sklepu. Poza kanapą znajdowało się w nim niewiele rzeczy: telewizor i kilka krzeseł, a po drugiej stronie duży stół z płonącymi świecami i kadzidłem.

• To sala wykładowa - wyjaśniła Thea. - Babcia odprawia tu czary i pozwala przyglądać się uczniom.

• A w drugiej części jest sklep - zagadnęła Poppy ostrożnie, jakby nie była pewna, co powinna wiedzieć. Thea nie wyglądała na zaskoczoną.

• Tak. Pewnie ci się wydaje, że nie ma tu tyle czarownic, żeby taki interes mógł się kręcić, ale zjeżdżają się do nas z całego kraju. Babcia cieszy się sławą. A jej uczniowie dużo kupują. Poppy skinęła głową, okazując należyte zainteresowanie. Nie miała odwagi zadawać kolejnych pytań, ale jej lodowate serce odrobinę się rozgrzało. Jak widać, nie wszyscy ludzie nocy są niemili i źli. Czuła, że zaprzyjaźniłaby się z tą dziewczyną, gdyby miała możliwość. Może jednak jakoś się odnajdzie w tym Świecie nocy.

• Jeszcze raz dzięki - wymruczała łagodnie.

• Na zdrowie. - Znów się uśmiechnęła. - Ale nie pozwalaj żeby Ash doprowadzał cię do takiego stanu. Jest strasznie nieodpowiedzialny.

• Ranisz mnie, Theo. I to potwornie. - W progu stał Ash. jedną ręką przytrzymując zasłonę z paciorków. - Ale skoro już o tym mowa, ja też się czuję lekko osłabiony... - Uniósł wysoko brwi.

• Idź się utop - odparta Thea słodkim głosem. Ash zrobił niewinną i tęskną minę.

• Tylko troszkę. Troszeczkę. Łyczek... Taka ładna biała szyja...

• Czyja? - Blaise wkroczyła do sali wykładowej przez drugą połowę zasłony z paciorków. Stanęła na środku i zarzuciła długimi czarnymi włosami, najwyraźniej przyzwyczajona do tego, że to na niej skupia się cała uwaga.

• Wasza - wybrnął sprytnie Ash. Nagle przypomniał sobie o Poppy. - Oczywiście ta mała jasnowidzka cała jest ładna i biała.

Blaise spochmurniała. Wpatrywała się w Poppy uporczywie i długo. Z niechęcią i... podejrzliwością. Rodzącą się podejrzliwością.

Poppy to wyczuwała. Myśli Blaise były przejrzyste, ostro i niebezpieczne jak potłuczone szkło.

Nagle Blaise znów się uśmiechnęła.

• Domyślam się, że przyjechałeś na imprezę? - Spojrzała na Asha.

• Nie. Na jaką imprezę?

• Świętojańską, a niby jaką. - Blaise odetchnęła całą piersią, żeby podkreślić głęboki dekolt bluzki. - U Thierryego. Wszyscy tam będą.

Propozycja najwyraźniej wydala się Ashowi kusząca. W półmroku sali jego oczy rzucały ciemny blask.

• Nie dam rady. Sorry. Chcę pokazać Poppy miasto.

• To pokaż, a później przyjdź na imprezę. I tak rozkręci się dopiero po północy. - Blaise wpatrywała się w Asha z dziwnym uporem.

Zagryzł wargę i z uśmiechem pokręcił głową.

- Zobaczę - powiedział. - Zależy, czy się wyrobię.

Pod tymi słowami kryło się coś więcej. Poppy miała wrażenie, że Ash i Blaise przesyłają sobie ukrytą wiadomość. Ale nie telepatycznie, więc Poppy nie potrafiła jej odczytać.

- W takim razie miłej zabawy. - Thea posłała Poppy przelotny uśmiech, kiedy Ash wyprowadzał ją na zewnątrz.

Ash patrzył przed siebie na Strip.

• Jak się pospieszymy, to zdążymy obejrzeć wybuch wulkanu, powiedział. Poppy zerknęła na niego, ale nie podjęła tematu.

• Co to za impreza świętojańska? - spytała po chwili.

• Z okazji letniego przesilenia. Najdłuższego dnia w roku. To w świecie nocy wasze święto. Jak Dzień Świstaka dla ludzi.

• Czemu?

• To magiczna pora. Zabrałbym cię, ale to by było niebezpieczne. Thierry jest Starszym wśród wampirów. A oto wulkan. Pokazał miejsce przed hotelem. Po zboczach wulkanu spływała lawa. a ze środka błyskało i czerwone światło. Ash zaparkował na dwóch miejscach wzdłuż ulicy.

• Zobacz, stąd mamy świetny widok - ucieszył się. - A wygodę jak w domu.

Wulkan wydawał hałaśliwe odgłosy. Poppy z niedowierzaniem przyglądała się słupowi ognia, który wystrzelił wysoko. Ogień był prawdziwy, a od niego zapaliła się lawa. Po czarnej skale staczały się czerwone i złote płomienie, aż całe jezioro u podnóża stanęło w ogniu.

• Intrygujące, no nie? - wyszeptał jej Ash do ucha.

• Hm... to...

• Emocjonujące? - drążył. - Niesamowite? Podniecające? Mówił słodkim i hipnotycznym głosem, głaszcząc ją po plecach.

Poppy się nie odezwała.

• Usiądź tutaj... - wymruczał - ...o wiele lepiej będziesz widziała. Mnie ścisk nie przeszkadza. - Delikatnie, ale stanowczo przysunął Poppy bliżej siebie. Jego oddech mierzwił jej włosy. Poppy wbiła mu łokieć w żołądek.

• Ej! - jęknął.

Chyba naprawdę go zabolało. I dobrze, pomyślała Poppy. Opuścił rękę i patrzył na nią rozżalonymi brązowymi oczami.

• Czemu to zrobiłaś?

• Bo czułam taką potrzebę - odparła butnie Poppy. Tętniła w niej świeża krew i miała siłę walczyć. - Słuchaj, Ash nie wiem, skąd ci przyszło do głowy, że jestem tu z tobą na randce. W każdym razie teraz cię informuję, że nie jestem.

Przechylił głowę i uśmiechnął się boleśnie.

- Po prostu za mało mnie znasz - wyjaśnił. - Kiedy się lepiej poznamy...

• W życiu! Nie interesują mnie inni faceci. Skoro nie mogę mieć Jamesa... - Przerwała, żeby uspokoić głos. - Nie chcę nikogo innego - dokończyła stanowczo. - Nikogo.

• No, może akurat nie w tej chwili, ale...

• Nigdy. - Nie wiedziała, jak mu to wyjaśnić. Nagle ją olśniło. - Słyszałeś o pokrewieństwie dusz?

Ash otworzył usta, zamknął i znów otworzył.

• O, nie. Tylko nie te brednie.

• Tak. James jest moją bratnią duszą. Przykro mi, jeżeli brzmi głupio, ale taka prawda. Ash położył sobie rękę na czole i wybuchnął śmiechem.

• Mówisz serio.

• Tak.

• I to twoje ostatnie słowo? ,

• Tak.

Znów się roześmiał, westchnął i spojrzał w górę.

- Dobra. Powinienem wiedzieć. - Zachichotał, jakby wyśmiewał sam siebie.

Poppy poczuła ulgę. Bała się, że będzie wkurzony i zacznie się na niej wyżywać. A jednak zachowywał się czarująco, chociaż nadal bił od niego chłód, jakby pod skórą płynęła mu lodowata rzeka.

Najwyraźniej jednak nie stracił świetnego nastroju.

• Dobra - powtórzył. - Skoro romans odpada, chodźmy na imprezę.

• Mówiłeś, że jest niebezpieczna?

• Mały wybieg. - Machnął ręką. - Żeby pobyć z tobą sam na sam. - Spojrzał na nią z ukosa. -Przepraszam.

Poppy się zawahała. Nie chciała iść na żadną imprezę. Ale nie miała też ochoty być z Ashem sam na sam.

• Może lepiej zabrałbyś mnie z powrotem do swoich kuzynek?

• Na pewno już poszły się bawić. Nie wydziwiaj, będzie fajnie. No, zgódź się. Przez Poppy przetaczały się fale niepokoju. Ale Ash sprawiał wrażenie pokornego i przekonującego... a poza tym - czy jest inne wyjście?

• W porządku. Ale tylko na chwilkę.

• Na bardzo krótką chwilkę. - Posłał jej olśniewający uśmiech.

• Czyli mogą być w każdym miejscu Strip - powiedział James.

• Przykro mi - westchnęła Thea. - Mogłam się domyślić, że Ash coś knuje. Ale żeby tak bezczelnie porwać twoją dziewczynę... - Bezradnie uniosła dłonie. - Na pocieszenie mogę ci powiedzieć, że nie była nim zainteresowana. Jeżeli myśli, że ją poderwie, to się zdziwi. Tak, odparł w duchu James. Ona też się zdziwi. Ash zatrzyma Poppy tylko do czasu, kiedy ma nadzieję, że się z nią zabawi. A jak się zorientuje, że nic nie wskóra...

Wolał nie myśleć, co wtedy. Podejrzewał szybką wizytę u pierwszego lepszego Starszego. Serce waliło mu jak młotem i dzwoniło mu w uszach.

- Blaise pojechała z nimi? - spytał. Nie, poszła na noc świętojańską. Próbowała namówić też Asha, ale powiedział, że chce pokazać Poppy miasto. - Thea uniosła palec. - Czekaj, możesz sprawdzić na imprezie. Ash wspomniał, że wpadnie później.

Jamesa aż zatkało.

• A kto urządza tę imprezę? - spytał w końcu.

• Thierry Descouedres. Zawsze organizuje wystawne przyjęcia.

• I jest starszym.

• Co?

• Nic, nieważne. - James wyszedł ze sklepu. - Dzięki za pomoc. Będę w kontakcie.

• James... - Spojrzała na niego ze współczuciem. - Może wejdziesz i usiądziesz? Nie wyglądasz za dobrze...

• Nic mi nie jest - rzucił przez ramię. Popędził do samochodu.

• Wstawaj - powiedział.

Phil podniósł się z podłogi między przednim a tylnym siedzeniem.

• I co? Długo cię nie było.

• Chyba wiem, gdzie jest Poppy.

• Chyba?

• Zamknij się, Phil. - Nie miał siły obrzucać się obelgami Całkowicie skupiał się na Poppy.

• No dobra, to gdzie Poppy?

• Jest albo później będzie na imprezie - wyjaśnił szczegółowo. - Bardzo dużej i pełnej wampirów. Organizowanej przez Starszego. Idealne miejsce, żeby ją wystawić.

Phil przełknął ślinę.

• I myślisz, że właśnie to chce zrobić Ash?

• Ja wiem, że to chce zrobić.

• No to musimy go powstrzymać.

• Możemy nie zdążyć.

Przyjęcie było nietypowe. Poppy nie mogła się nadziwić, że większość gości jest w tak młodym wieku. Zaledwie kilku dorosłych i mnóstwo nastolatków.

- To stworzone wampiry - wyjaśnił usłużnie Ash. Poppy pamiętała, co powiedział James - stworzone wampiry pozostają w takim wieku, w jakim zmarli jako ludzie, albo sami decydują, kiedy przestać się starzeć. Czyli James może dorastać, a ona zawsze będzie szesnastolatką. W zasadzie dla niej to bez znaczenia. Ale co na to James?

Dziwny widok - dziewiętnastolatek poważnie gawędził z małym, na oko czteroletnim, dzieckiem. Dzieciak byt milutki z lśniącymi czarnymi włosami i skośnymi oczami, ale w twarzy miał coś niewinnego i okrutnego zarazem.

- Zobaczmy. To jest Circe. Znana czarownica. A to Sekhmet, zmiennokształtna. Lepiej jej nie wkurzać - wyjaśnił wesoło Ash.

Stali na małej antresoli, poziom wyżej niż główna sala domu, a raczej posiadłości. To była najbardziej luksusowa prywatna rezydencja, jaką Poppy widziała. A była przecież i w Bel Ali', i Beverly Hills.

• Rozumiem. - Spojrzała we wskazanym kierunku. Dostrzegła dwie wysokie, ładne dziewczyny, ale nie miała pojęcia, która jest którą.

• A to Thierry, gospodarz. Starszy.

• Starszy? Chłopak wyglądał najwyżej na dziewiętnaście lat. Jak każdy wampir, był piękny -wysoki blondyn o melancholijnym spojrzeniu. Sprawiał wrażenie smutnego.

• Ile ma lat?

• Oj, nie pamiętam. Dawno temu został ugryziony przez któregoś z moich przodków. W czasach, kiedy ludzie żyli w jaskiniach.

Poppy myślała, że Ash żartuje. Ale może jednak nie.

• Czym właściwie zajmują się Starsi?

• Ustalają zasady. I pilnują, żeby były przestrzegane. - Ash uśmiechnął się podejrzanie i spojrzał na Poppy. Czarnymi oczami węża. Wszystko zrozumiała. Uciekła szybko, ale Ash natychmiast ruszył za nią. Dostrzegła drzwi w drugim końcu antresoli; pobiegła tam. Niestety, prowadziły na balkon.

Wzrokiem zmierzyła odległość do ziemi. Nie zdążyła zrobić kolejnego ruchu, bo Ash chwycił ją za rękę.

Nie walcz jeszcze, rozpaczliwie doradzał jej umysł. On jest silny. Zaczekaj na odpowiedni moment. Zmusiła się, żeby się rozluźnić i spojrzała w ciemne oczy Asha.

- To pułapka... Chcesz mnie wydać. Uśmiechnął się.

- Ale czemu? - wymamrotała.

Odrzucił głowę do tyłu i się roześmiał - cudownie, melodyjnie. Poppy zrobiło się niedobrze.

• Jesteś człowiekiem - powiedział. - A w każdym razie powinnaś być. James źle zrobił. Serce Poppy kołatało, ale umysł miała zadziwiająco trzeźwy. Może cały czas wiedziała, co zamierza Ash? Może nawet jest właściwe rozwiązanie? Bez Jamesa, bez rodziny nic nie ma znaczenia. Czy rzeczywiście chce żyć w świecie nocy, pełny takich istot jak Ash czy Blaise?

• Więc James cię też nie obchodzi - zauważyła. - Żeby się mnie pozbyć, jesteś gotów narazić go na niebezpieczeństwo.

Ash zastanawiał się przez chwilę.

- James sobie poradzi.

Najwyraźniej to życiowa dewiza Asha - niech każdy sobie radzi sam, nikt nikomu nie będzie pomagał.

• Blaise też wiedziała, co knujesz - stwierdziła Poppy w ogóle się tym nie przejęła.

• Jej nic nie umknie - przyznał Ash. Chciał jeszcze coś dodać, ale Poppy dostrzegła swoją szansę.

Kopnęła go z całej siły i zaczęła przechodzić przez poręcz balkonu.

• Siedź tu - przykazał Philowi James, zanim zatrzymał samochód. Zajechali przed ogromną białą posiadłość obsadzoną Palmami. James z rozmachem otworzył drzwi. - Siedź tu -powtórzył. - Bez względu na to, co się będzie działo, nie wchodź tam. - Wskazał okazałą rezydencję. - A jeżeli ktoś zbliży się do samochodu, natychmiast odjeżdżaj.

• Ale...

• Żadnego „ale", Phil! Chyba że dziś wieczorem chcesz się poznać ze śmiercią.

James ruszył szalonym pędem w stronę domu. Był tak skupiony na zadaniu, że nie usłyszał otwierających się za nim drzwi samochodu.

- A wyglądałaś na taką miłą dziewczynkę - sapnął Ash. Wykręcał Poppy obie ręce za plecami, starając się znaleźć poza zasięgiem jej stóp. - Przestań natychmiast,

Byt za silny. Poppy nie mogła nic zrobić. Wciągał ją centymetr po centymetrze z powrotem na antresolę.

- Nie ma sensu, lepiej się poddaj, mówił umysł Poppy. To na nic. Przegrałaś. Oczyma duszy już widziała całą sytuację. Siebie postawioną przed tłumem, wydaną na pastwę tych wszystkich zgrabnych, przystojnych ludzi nocy. Wyobrażała sobie ich bezlitosne spojrzenia. Melancholijnego faceta, któremu na pewno zmieni się wyraz twarzy. Stanie się dziki. Wydłużą mu się zęby. Oczy staną się srebrne. A później warknie i rzuci się na nią.

I taki będzie jej koniec. A może przestępców w świecie nocy skazuje się inaczej. Tak czy owak, nie czeka ją nic miłego.

Ale ja ci tego nie ułatwię! - pomyślała. Posłała tę myśl wprost do Asha, wyrzucając z siebie złość, żal i poczucie zdrady. Instynktownie. Wrzeszczała jak dziecko w napadzie histerii.

Z tą różnicą, że osiągnęła efekt, jaki trudno osiągnąć krzykiem - Ash się skrzywił. O mały

włos nie wypuścił jej rąk z uścisku. To było tylko chwilowe osłabienie, ale mimo wszystko Poppy szeroko otworzyła oczy ze zdziwienia. Zraniłam go. Zraniłam!

W tej samej chwili przestała zmagać się fizycznie. Całą swoja uwagę i energię skupiła na ataku psychicznym. Bombardowaniu myślami.

Zostaw mnie, ty parszywy wampirzy lizusie! Ash się potknął. Poppy naparła myślami, jakby to była woda gniewnie tryskająca z węża strażackiego. Zooostaaaaaaaaw mnieeeeeeee!!!!

Ash cofnął ręce. Kiedy Poppy wyczerpała się energia, niepewnie spróbował chwycić ją jeszcze raz.

- Lepiej nie - odezwał się głos chłodny jak stal.

Poppy spojrzała na antresolę. James. Serce mało nie wyskoczyło jej z piersi. Rzuciła mu się w ramiona.

• Och, James, jak mnie znalazłeś?

• Nic ci nie jest? - powtarzał tylko.

• Nic - wyszeptała w końcu Poppy. Jak cudownie było znów znaleźć się w jego objęciach. Czuła się, jakby obudzona z koszmaru zobaczyła uśmiech matki. Ukryła twarz w jego szyi.

• Na pewno?

• Tak, tak.

• To dobrze. Poczekaj, zabiję tego palanta i zwiewamy. Mówił zupełnie poważnie. Poppy wyczuwała to w jego myślach, w każdym mięśniu i ścięgnie ciała. Chciał zamordować kuzyna.

Uniosła głowę, słysząc śmiech Asha.

- Szykuje się niezła walka - stwierdził.

Nie, pomyślała Poppy. Ash tryskał energią, wyglądał niebezpiecznie i był bardzo rozzłoszczony. Nawet gdyby James zdołał go pokonać, na pewno zostałby ranny. I nawet gdyby udało im się wygrać wspólnymi siłami, ponieśliby jakieś straty.

• Chodźmy. - Pociągnęła Jamesa za rękaw. - Szybko. On gra na zwłokę. Czeka, aż zjawi się tu ktoś z imprezy - dodała po cichu.

• Nie, nie - powiedział Ash ze złośliwą satysfakcją w głosie - Załatwmy to jak na wampiry przystało.

• Nie - odezwał się zdyszany znajomy głos.

Poppy gwałtownie odwróciła głowę. Po poręczy balkonu zwycięsko wspinał się brudny Phil.

• Czy zawsze musisz postawić na swoim? - skarcił go James.

• No, no - odezwał się Ash. - Człowiek w domu Starszego. Co my z tym zrobimy?

• Słuchaj, koleś - zaczął Phil, dysząc i otrzepując ręce - Nie wiem, kim jesteś, ani co kombinujesz. Ale wciągnąłeś moją siostrę w jakieś bagno, więc chyba mam prawo pierwszy rozwalić ci łeb.

Zapadła cisza. Poppy, James i Ash patrzyli na niego. Poppy ogarnęła nagła, zupełnie niestosowna ochota, żeby się roześmiać. Zorientowała się, że James też rozpaczliwie powstrzymuje śmiech.

Ash zmierzył Phila od stóp do głów, później z ukosa spojrzał na Jamesa.

• Czy ten chłopak ma pojęcie o wampirach? - spytał.

• O, tak - zapewnił James.

• I zamierza się ze mną bić?

• A co? - Phil zaciskał pięści. - To coś niezwykłego? Znowu wszyscy zamilkli. Poppy wyczuwała, że Jamesem wstrząsają dreszcze. Z trudem powstrzymywał się od śmiechu.

• Phil jest naprawdę silny, kiedy chodzi o jego siostrę, - powiedział w końcu godnym podziwu spokojnym tonem.

Ash jeszcze raz spojrzał na Phila, potem na Jamesa, w końcu na Poppy.

• Hm... was jest troje - stwierdził.

• Zgadza się - potwierdził James, tym razem groźnym tonem.

• Cóż... macie nade mną przewagę. Dobra, poddaję się. Podniósł ręce i po chwili je opuścił. -Dalej, zmiatajcie. Nie będę walczył.

• I nas nie wydasz - dokończył James. To nie była prośba.

• l tak nie miałem zamiaru - oznajmił Ash z zupełnie niewinną i szczerą miną. - Myślicie, że przywiozłem tu Poppy, żeby ją wydać, ale naprawdę nie chciałem narażać jej na niebezpieczeństwo. Po prostu się zabawiałem. To tylko żart.

• Jasne - prychnął Phil.

• Daruj sobie kłamstwa - rzucił James. Ale Poppy nie wiedziała, co o tym sądzić. Patrzyła w szeroko otwarte fioletowe oczy Asha, czując przypływy i odpływy niepewności. Trudno było go rozgryźć. Może dlatego, że mówił to, co faktycznie myśli w danej chwili, a może dlatego, że nigdy nie mówił. co myśli. Jedno jest pewne: to najbardziej irytująca i nieznośna osoba, z jaką miała w życiu do czynienia.

- Dobra, znikamy - oznajmił James. - Wyjdziemy teraz bardzo cicho i ostrożnie przez ten mały pokoik, korytarzem. I nie będziemy się zatrzymywać. Phillip, chyba że wolisz zejść tak jak wszedłeś - dodał.

Phil pokręcił głową. James znów wziął Poppy za rękę, ale przystanął i odwrócił się do Asha.

- Zawsze wszystkich miałeś gdzieś. Ale któregoś dnia zacznie ci na kimś zależeć i wtedy się przekonasz, co to ból. Oj przekonasz się.

Ash spojrzał na niego, ale Poppy nie mogła nic wyczytać z jego ciągle zmieniających się oczu.

• Nędzny z ciebie prorok - prychnął Ash, kiedy James znów się odwrócił. - Ale z twojej dziewczyny niezły. Od czasu do czasu możesz spytać, co jej się śniło.

• Co? - James przystanął, marszcząc czoło.

• A ty, mała jasnowidzko, lepiej sprawdź swoje drzewo genealogiczne. Wysyłasz bardzo silne sygnały. - Uśmiechnął się do Poppy ujmująco. - To na razie.

Przez następną minutę James wpatrywał się w kuzyna. Ash skromnie odwrócił wzrok. Poppy liczyła uderzenia serca, kiedy obaj stali bez ruchu.

W końcu James się otrząsnął i pociągnął ją w stronę antresoli. Phil ruszył tuż za nimi.

Spokojnie opuścili dom. Nikt nie próbował ich zatrzymać.

Jednak Poppy poczuła się bezpiecznie dopiero, kiedy znaleźli się na drodze.

• O co mu chodziło z tym drzewem genealogicznym? - spytał Phil z tylnego siedzenia. James rzucił mu dziwne spojrzenie i odpowiedział pytaniem.

• Phil, skąd wiedziałeś, gdzie znaleźć Poppy? Widziałeś ją na balkonie?

• Nie, szedłem za krzykiem.

Poppy odwróciła się i wlepiła w niego wzrok.

• Za jakim krzykiem? - spytał James.

• No... Poppy. „Zostaw mnie, ty parszywy wampirzy lizusie'".

• Jakim cudem on to usłyszał? - Poppy odwróciła się do Jamesa. - Krzyczałam do Asha. Myślisz, że słyszeli to wszyscy na imprezie?

• Nie.

• No to...

• O jakim śnie mówił Ash? - uciął James.

• Śnił mi się, zanim go poznałam - wyjaśniła zdziwiona.

• Naprawdę? - James miał taką minę, jakby nie wierzył własnym uszom.

• Tak. O co w tym wszystkim chodzi? Dlaczego kazał mi sprawdzić drzewo genealogiczne?

• Hm... podejrzewa, że ty i Phil właściwie nie jesteście ludźmi. Wśród waszych przodków był czarownik.

ROZDZIAŁ 16

• Chyba żartujesz - skwitowała Poppy. Phil siedział z otwartymi ustami.

• Nie, mówię całkiem poważnie. Wygląda na to, że jesteście czarownikami drugiej kategorii. Pamiętasz, co ci kiedyś powiedziałem?

• Że są czarownicy, którzy wiedzą o swoim dziedzictwie i szkoleni oraz tacy, którzy po prostu posiadają moc. Ludzie mówią o nich, że mają zdolności...

• ...nadprzyrodzone - dokończył James. - Są telepatami, jasnowidzami - ciągnął. W jego głosie brzmiały i śmiech i płacz

• Poppy, ty jesteś jedną z nich. Dlatego tak szybko przyswoiłaś telepatię. I masz prorocze sny.

• I dlatego Phil mnie usłyszał - dopowiedziała.

• O, nie. Mnie w to nie mieszaj, bez przesady.

• Jesteście bliźniakami - zauważył James. - Jesteś czarownikiem. Pogódź się z tym, Phil. Teraz rozumiesz, dlaczego nie byłem w stanie zapanować nad twoim umysłem.

• O, nie - zaprotestował Phil. - Nie. - Opadł na oparcie fotela. - Nie - powtórzył ciszej.

• Ale po kim my to mamy? - zastanawiała się Poppy.

• Jak to „po kim"? Po tacie. - Dobiegł z tyłu słaby głos.

• Hm, niby racja, ale...

• To prawda. Nie pamiętasz? Tata często twierdził, że widzi dziwne rzeczy. Że śniło mu się coś, zanim to się wydarzyło Poppy, on usłyszał, jak przez sen wolałaś Jamesa. Ja też.

• W takim razie wszystko jasne. To wiele wyjaśnia. Te nasze przeczucia... Ty też je masz,

Phil?

• Tak, przeczuwałem, że James jest odrażający, i się sprawdziło.

• Phil...

• I może jeszcze kilka innych rzeczy... - dodał zrezygnowany. - Wiedziałem, że to James przyjechał dzisiaj po południu. Myślałem, że po prostu potrafię rozróżniać odgłosy silników. Poppy drżała z zachwytu i zadziwienia, ale James po prostu promieniał. Euforia biła od niego jak wystrzelone w powietrze fajerwerki i serpentyny.

• Co się stało, James?

• Nie rozumiesz, Poppy? - Z radości walił w kierownicę. - To znaczy, że jeszcze zanim stałaś się wampirem, byłaś człowiekiem nocy. Nieświadomą czarownicą. Masz pełne prawo wiedzieć o istnieniu świata nocy. Zawsze do niego należałaś.

Poppy aż zabrakło tchu.

• O rany - wyszeptała w końcu.

• A my należymy do siebie. Nikt nas nie rozdzieli. Nie musimy się ukrywać.

• Och, James, zjedź na pobocze. Chcę cię pocałować.

• Ale dokąd teraz pojedziecie? - spytał Phil, kiedy znowu ruszyli. - Poppy nie może wrócić do domu.

• Wiem - odparła łagodnie. Już się z tym pogodziła. Dawne życie się skończyło. Trzeba budować nowe.

• Nie będziecie przecież się tułać z miejsca na miejsce - uparcie drążył Phil.

• Jasne - przyznała spokojnie Poppy. - Pojedziemy do taty. Idealne rozwiązanie. Poppy czuła, że James w pełni się z nią zgadza. Pojadą do jej ojca - wiecznie spóźnionego, niepraktycznego, ale zawsze kochającego. Do ojca czarownika, który nie zdaje sobie sprawy ze swojego dziedzictwa. Prawdopodobnie myśli, że jest stuknięty, kiedy jego moc się uaktywnia. Potrzebowali tylko jakiegoś miejsca do życia. I siebie nawzajem. Cały świat nocy będzie dla nich otwarty, o ile tylko zechcą go poznawać. Może kiedyś odwiedzą Theę. Zatańczą na przyjęciu u Thierry'ego.

• Pod warunkiem że znajdziemy tatę - zauważyła Poppy lekko przestraszona.

• Znajdziecie - uspokoił ją Phil. - Wyleciał wczoraj wieczorem, ale zostawił adres. Pierwszy raz w życiu.

• Może coś przeczuwał? - zastanawiał się James. Jechali przez chwilę w milczeniu, aż w końcu Phil odkaszlnął.

• Tak sobie o czymś pomyślałem - oznajmił. - Ja nie potrzebuję niczego od świata nocy. Mnie nie obchodzą żadne zdolności. Chcę po prostu żyć jak człowiek i żeby nikt nie miał co do tego żadnych wątpliwości.

• Nie mamy wątpliwości. Phil - przerwał mu James. - Uwierz mi. Nikt ze świata nocy nie będzie cię do niego wciągał na siłę. Rób, co ci się żywnie podoba, bylebyś unikał ludzi nocy i trzymał gębę na kłódkę.

• Dobra. Jasne. - Chwila ciszy. - Cóż... Wcale nie pochwalam wampirów, ale przyszło mi do głowy, że może nie są tak zupełnie złe. To znaczy... nie traktują swojego pożywienia gorzej niż ludzie. Jak się zastanowić, co robimy krowom... Wampiry przynajmniej nie hodują ludzi w zagrodach.

• No, z tym bywało różnie. - James nagle spochmurniał - Słyszałem, że w dawnych czasach...

• Ty się zawsze musisz sprzeczać? Ale poza tym pomyślałem sobie... że stanowicie część natury, a ona jest, jaka jest. Nie zawsze piękna, ale,.. no, to po prostu natura, i tyle - zakończył ponuro. - Może to nie ma większego sensu.

• Dla mnie ma - powiedział całkiem poważnie James. I... dzięki. - Przerwał i spojrzał na Phila z uznaniem.

Poppy zapiekły oczy. Jeżeli Phil twierdzi, że jesteśmy częścią natury, to nie uważa nas już za nienormalnych. A to wiele znaczy.

• Wiecie, a mnie przyszło do głowy, że może są inne sposoby odżywiania, że niekoniecznie trzeba znienacka napadać im ludzi. Czy krew zwierząt nie wystarczy?

• Jest inna niż ludzka - stwierdził James. - Ale zawsze to jakieś rozwiązanie. Ja żywiłem się zwierzętami. Jelenie się nadają. Mogą być króliki. Oposy śmierdzą.

• A poza tym na pewno są ludzie, którym nie przeszkadza... Thea dała mi swoją krew. Możemy poprosić inne czarownice.

James nagle uśmiechnął się promiennie.

• Kiedyś znałem czarownicę, która była bardzo chętna. Miała na imię Gisele. Ale nie można ich o to prosić codziennie. Trzeba im dać czas, żeby doszły do siebie.

• No to może na zmianę. Jednego dnia zwierzęta, drugiego czarownice. A w weekendy wilkołaki.

• To już wolałbym oposa! - zażartował James. Poppy szturchnęła go w ramię.

• Zastanawiam się tylko, czy musimy być potwornymi krwiopijcami. Może udałoby się być przyzwoitym krwiopijcami.

• Może - powiedział James cicho, niemal tęsknym głosem.

• Słuchaj Poppy. Dobrze mówi - odezwał się poważnie Phil z tylnego siedzenia.

• Spróbujemy razem. Co, James? - zagadnęła Poppy. Uśmiechnął się do niej. W jego spojrzeniu nie było nic tęsknego, ani nic chłodnego, tajemniczego czy skrytego.

• Razem - powiedział na głos. - Nie mogę się doczekać, dodał w myśli. Chyba zdajesz sobie sprawę, co możemy zdziałać dzięki twojej telepatii?

Poppy patrzyła na niego, aż poczuła buzujący przypływ ekscytacji.

• Och, James, tak myślisz?

• Jestem pewien. Wymiana krwi jest niezwykła z jednego powodu - wyostrza telepatyczne zdolności. Ale ty tego nie potrzebujesz mała jasnowidzko.

Poppy oparła się, żeby uspokoić serce, znów będą w stanie połączyć się myślami. Kiedy tylko zechcą. Już sobie wyobrażała, jak przedostaje się do umysłu Jamesa. Zleją się w jedno jak dwie krople wody. Staną się jednością w takim wymiarze, jakiego żaden człowiek nie potrafi zrozumieć.

• Ja też nie mogę się doczekać. Chyba spodoba mi się bycie czarownicą. Phil odkaszlnął.

• Jeżeli potrzebujecie trochę prywatności...

• Niestety to najwyraźniej niemożliwe - mruknął James - Skoro ty tu jesteś.

• Nic na to nie poradzę - wycedził Phil przez zęby. - To wy krzyczycie.

• Nie krzyczymy. Podsłuchujesz.

• Uspokójcie się obaj - przerwała im Poppy. Czuła w sobie ciepło i jasność. - Skoro chcesz nam dać trochę prywatności, to znaczy, że ufasz Jamesowi na tyle, żeby zostawić z nim siostrę - zwróciła się do Phila.

• Tego nie powiedziałem.

• Nie musiałeś - skwitowała. Była szczęśliwa.

Dochodziła północ następnego dnia. Godzina duchów. Poppy stała w sypialni matki, chociaż wcześniej myślała, że już nigdy więcej nie zobaczy tego miejsca.

James czekał na zewnątrz, w samochodzie wyładowanym rzeczami. Była tam między innymi wielka waliza płyt ukradzionych z domu przez Phila. Za kilka minut wyruszą na Wschodnie Wybrzeże, do ojca Poppy. Ale najpierw Poppy musi coś zrobić. Zakradła się po cichu do wielkiego loża, jak cień, nie budząc śpiących. Przystanęła przy nieruchomej postaci matki. Popatrzyła na nią, potem przemówiła myślami.

Na pewno myślisz, że to sen, mamo. Nie wierzysz w duchy! Ale muszę ci powiedzieć, że u mnie wszystko w porządku. Jest mi dobrze, czuję się szczęśliwa i chociaż nie rozumiesz, proszę postaraj się uwierzyć. Tylko ten jeden raz uwierz w to, czego nie możesz zobaczyć. Przerwała.

Kocham cię, mamo. I zawsze będę kochała.

Kiedy wychodziła z sypialni, matka nadal spała. Uśmiechała się przez sen.

Phil stał na dworze przy integrze. Poppy go przytuliła, a on odwzajemnił uścisk. Z całej siły.

• Do widzenia - wyszeptała. Wsiadła do samochodu. James przez okno podał rękę Philowi, który uścisnął ją bez wahania.

• Dziękuję - powiedział James. - Za wszystko.

• To ja dziękuję. - Phil miał drżący głos i uśmiech. Uważaj na nią... i na siebie. - Cofnął się, mrugając.

Poppy posłała mu całusa i odjechali z Jamesem w ciemną noc.

---