SOJUSZ PÓŁNOCNOATLANTYCKI

WOJSKOWA AGENCJA DO SPRAW STANDARYZACJI

DOKTRYNA LOGISTYCZNA SIŁ LĄDOWYCH

Sojusznicze Wydawnictwo Logistyczne - 9 (B)

STANAG 2406

Maj 1995

ALP-9(B)

SOJUSZ PÓŁNOCNOATLANTYCKI

WOJSKOWA AGENCJA DO SPRAW STANDARYZACJI (MAS)

PISMO PRZEWODNIE NATO

Lipiec 1995

1. ALP-9 (B) - DOKTRYNA LOGISTYCZNA SIŁ LĄDOWYCH jest NATO-wskim wydawnictwem JAWNYM. Umowa państw członkowskich o użytkowaniu tego wydawnictwa jest zapisana w STANAG-u 2406.

2. ALP-9 (B) obowiązuje po podpisaniu. Zastępuje ALP-9 (A), które zostanie zniszczone zgodnie z miejscową procedurą o niszczeniu dokumentów.

G.B. FERRARI

Major-General,

Przewodniczący ITAF

92mv III ORYGINAŁ

ALP9

ZAPIS ZASTRZEŻEŃ PAŃSTW SYGNATARIUSZY

BE (Belgia): Nie wdroży rozdziału 11 ALP - 9 (B)

GE (Niemcy): Nie prowadzą ratyfikacji ALP - 9 (B)

DOKTRYNA LOGISTYCZNA SIŁ LĄDOWYCH

ALP - 9 (B)

STANAG 2406

Maj 1 9 9 5

1

SOJUSZ PÓŁNOCNOATLANTYCKI

WOJSKOWA AGENCJA DO SPRAW STANDARYZACJI

WSTĘP

1. Cel. Celem ALP - 9 jest podać wspólną Doktrynę Logistyczną Sił Lądowych NATO.

2. Przeznaczenie. ALP - 9 jest niejako przewodnikiem dla dowódców NATO i Państw Członkowskich oraz ich Sztabów w optymalizowaniu użytkowania zasobów logistycznych, udostępnianych w czasie pokoju, kryzysu i wojny.

3. Logistyka: „(AAP - 6). Logistyka jest definiowana jako nauka o planowaniu i realizowaniu przegrupowań wojsk oraz o utrzymywaniu ich w gotowości. W najbardziej zwięzłym znaczeniu, logistyka obejmuje te aspekty działalności wojskowej, które dotyczą:

a. projektowania, rozwoju, pozyskiwania, przechowywania, dystrybucji, utrzymywania, ewakuacji i użytkowania uzbrojenia i sprzętu wojskowego;

b. przemieszczania, ewakuacji i hospitalizacji stanów osobowych;

c. pozyskiwania lub budowy, utrzymywania, użytkowania i zarządzania obiektami wojskowymi;

d. pozyskiwania i świadczenia usług”.

4. Efektywność doktryny logistycznej NATO jest ostatecznie mierzona jej zdolnością do zabezpieczenia działalności wojskowej. W przypadku militarnego zaangażowania NATO istotne dla sił lądowych NATO będzie podejmowanie wspólnych działań. Jednostki różnych państw mogą być zgrupowywane w formacje międzynarodowe, rozmieszczane i wspierane mogą walczyć obok siebie lub przenikać wzajemnie poprzez swoje rejony odpowiedzialności. Wobec znaczących różnic, szczególnie w zakresie organizacji i wyposażenia, istniejących pomiędzy siłami lądowymi NATO, istotnym jest, aby posiadły one wspólne zrozumienie zasad doktryny logistycznej sił lądowych oraz aby doktryna ta była zgodna z ATP - 35, Doktryną Taktyczną Sił Lądowych.

2

5. Państwa członkowskie i władze NATO ponoszą wspólną odpowiedzialność za zabezpieczenie logistyczne wielonarodowych działań wojskowych NATO. Państwa członkowskie zachowują możliwość zarządzania własnymi zasobami do czasu, gdy zasoby te zostaną oddane do dyspozycji Dowódcy NATO.

6. Standaryzacja. Pomimo, że utrzymanie sił w zdolności do działania jest obowiązkiem każdego z państw członkowskich, to różnorodność wzajemnego zabezpieczenia logistycznego pomiędzy siłami sojuszniczymi będzie cechą znamienną ich działań. W celu zapewnienia skutecznego i wydajnego wzajemnego zabezpieczenia logistycznego musi być osiągnięta maksymalna standaryzacja.

7. Niniejsze wydawnictwo nie odnosi się do zabezpieczenia logistycznego środków jądrowych. Jest ono szczególnie przydatne dla Sił Lądowych, lecz może być także stosowane, jeśli to konieczne, we wspólnych działaniach wojskowych.

SPIS TREŚCI

WSTĘP

ROZDZIAŁ 1: UWAGI OGÓLNE

ZAWIERA

101. PRZEZNACZENIE I OGRANICZENIA 1 - 2

102. CEL 1 - 2

103. ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA ZABEZPIECZENIE LOGISTYCZNE 1 - 2

104. ZASADY LOGISTYCZNE NATO 1 - 3

ROZDZIAŁ 1

UWAGI OGÓLNE

101. PRZEZNACZENIE I OGRANICZENIA

ALP - 9 (B) uzupełnia ATP - 35 (B) - Taktyczną Doktrynę Sił Lądowych, poprzez podanie Doktryny Logistycznej Sił Lądowych w celu podtrzymania ich zdolności bojowej w różnorodnych działaniach przenikających całe spektrum konfliktu. Z treści ALP - 9 (B) wyłączono aspekty projektowania, rozwoju i pozyskiwania zasobów logistycznych. Dla celów niniejszej publikacji pojęcie logistyki obejmuje szeroko pojęte zabezpieczenie sprzętowe i niesprzętowe oddziałów zaangażowanych w działania wojskowe NATO. Oczekuje się, że Siły Lądowe NATO będą zaangażowane w działania inne niż wojna oraz że strategia, zasady i przykłady praktyczne opisane w niniejszej publikacji powinny być przyjęte w celu najlepszego zabezpieczenia wyżej wspomnianych działań.

102. CEL

Celem niniejszego rozdziału jest opisać ogólne zasady i odpowiedzialność za zapewnienie zabezpieczenia logistycznego działań wojsk NATO.

103. ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA ZABEZPIECZENIE LOGISTYCZNE

Państwa członkowskie i władze NATO ponoszą wspólną odpowiedzialność za zabezpieczenie logistyczne wielonarodowych działań wojskowych NATO. Państwa muszą zapewnić, samodzielnie lub poprzez umowy kooperacyjne, dostarczanie zasobów logistycznych w celu zabezpieczenia swoich wojsk wydzielanych do NATO podczas pokoju, kryzysu i wojny, w tym za odpowiednie zabezpieczenie strategicznego przegrupowania, transportu i przemieszczenia wojsk. Dowódcy NATO muszą mieć zapewnione uprawnienia do zarządzania określonymi zasobami logistycznymi. Jeśli dowodzenie i kierowanie narodowymi siłami zbrojnymi ma być powierzone Dowódcy NATO, wówczas państwo dostarczające powinno powiadomić tego Dowódcę o działaniach, którymi jest on upoważniony kierować w granicach jego zakresu odpowiedzialności, a które powinny być ustalone w szczegółach (w miarę możliwości) w czasie pokoju. Działania, co do których nie upoważniono go pozostaną w zakresie odpowiedzialności narodowej.

104. ZASADY LOGISTYCZNE NATO

Podstawowym celem logistyki jest zabezpieczyć rozwinięte sił zbrojne. Osiąga się go poprzez zapewnienie uzyskiwana największej części środków z zasobów dowódcy. Chociaż organizację logistyki rozwinięto, a procedury i terminologia stosowane w tej dziedzinie mogą różnić się pomiędzy państwami NATO, to dostrzegane powinny być następujące zasady:

a) Odpowiedzialność. Poszczególne państwa członkowskie i władze NATO ponoszą wspólną odpowiedzialność za zabezpieczenie logistyczne wielonarodowych działań wojskowych NATO.

b) Dostawy zaopatrzenia. Państwa członkowskie muszą zapewnić, indywidualnie lub poprzez porozumienia kooperacyjne, dostawy zasobów logistycznych w celu zabezpieczenia swoich wojsk wydzielanych do NATO podczas pokoju, kryzysu i wojny.

c) Współpraca. Współpraca pomiędzy państwami członkowskimi i władzami NATO jest sprawą o podstawowym znaczeniu.

d) Kompetencje. Dowódcy NATO właściwego szczebla dowodzenia w NATO, musi być dana wystarczająca władza nad zasobami logistycznymi, niezbędnymi aby był on w stanie rozwinąć i utrzymać zdolność bojową swoich wojsk w najbardziej skuteczny sposób.

e) Wystarczalność. Poziomy wielkości i rozmieszczenie zasobów logistycznych muszą być wystarczające do zapewnienia osiągnięcia wymaganego stopnia gotowości bojowej, zdolności do podtrzymania działań i mobilności niezbędnego potencjału wojskowego w czasie pokoju, kryzysu i wojny.

f) Ekonomia - Zasoby logistyczne muszą być wykorzystywane efektywnie, wydajnie i zgodnie z zasadami ekonomiki.

g) Elastyczność. Zabezpieczenie logistyczne wyznaczone do / lub organiczne ze składu związków operacyjnych musi być tak samo dynamiczne, mobilne i elastyczne jak te związki operacyjne.

h) Przejrzystość. Informacja o zasobach logistycznych udostępnianych poszczególnym państwom członkowskim jest podstawą skutecznego zarządzania i koordynowania zabezpieczeniem wojsk NATO.

1 - 3

ROZDZIAŁ 2: ZARYS POLITYKI NA RZECZ ZABEZPIECZENIA LOGISTYCZNEGO NATO

ZAWIERA

201. SYSTEM LOGISTYCZNY 2 - 2

202. CEL 2 - 2

203. POLITYKA LOGISTYCZNA 2 - 2

204. WSPARCIE PRZEZ PAŃSTWO - GOSPODARZA 2 - 7

ROZDZIAŁ 2

ZARYS POLITYKI NA RZECZ ZABEZPIECZENIA LOGISTYCZNEGO NATO

201. SYSTEM LOGISTYCZNY

System logistyczny NATO powinien charakteryzować się mobilnością, inicjatywą, prostotą, zdolnością szybkiej reakcji i elastycznością. Wobec tego system ten powinien bazować na modelu „wypychania do przodu” (zaopatrywania przez szczebel nadrzędny - dop. tłum.) na szczeblu operacyjnym i wyżej, elastyczne wykorzystywanie punktów dystrybucji zaopatrzenia to musi być dostępne odpowiednio do sytuacji na polu bitwy. System ten powinien być samowystarczalny minimum przez czas określony przez Dowódcę NATO. System logistyczny powinien być organizowany aby zabezpieczyć wykonywanie zadań i podtrzymanie możliwości jednostek bojowych. Zabezpieczenie logistyczne, które może być zapewniane przez jednostki Służby Zabezpieczenia Logistycznego (CSS) na wyższym szczeblu organizacyjnym, powinno być usytuowane na tymże szczeblu. Umożliwi to jednostkom pierwszorzutowym skoncentrowanie się na swoich zadaniach operacyjnych.

202. CEL

Celem niniejszego rozdziału jest opisać zarys polityki logistycznej, w ramach której prowadzone będą działania NATO.

203. POLITYKA LOGISTYCZNA

a. Uwagi ogólne

(1) Równowaga. Zabezpieczenie logistyczne powinno być zapewniane poprzez zrównoważenie zaopatrzenia czasu pokoju i rozmieszczenie zasobów logistycznych oraz zużycia wojennego ze zdolnością odtwarzania i wzmacniania w celu zapewnienia terminowego i ciągłego zabezpieczenia logistycznego.

(2) Standaryzacja. Standaryzacja w NATO jest procesem formułowania, uzgadniania i wydawania standardów na użytek państw członkowskich NATO. Standaryzacja jest jednym ze sposobów poprzez który państwa członkowskie Sojuszu mogą rozwijać swoje kolektywne możliwości wojskowe. Pociąga to za sobą dodatkową polityczną wartość, jak widoczna demonstracja współpracy i solidarności. Standaryzacja jest dobrowolna i nie jest celem sama w sobie, lecz powinna być energicznie kontynuowana. Minimum celów do osiągnięcia dzięki niej to: interoperacyjność podstawowego wyposażenia, wzajemna zamienialność środków bojowych oraz wspólność procedur. Istnieją 4 poziomy standaryzacji, które zdefiniowano w Załączniku A, a są to:
- Kompatybilność;
- Interoperacyjność;
- Wzajemna zamienialność środków bojowych i materiałowych;
- Wspólność..

2 - 2

(3) Specjalizacja. Określone zaopatrzenie, usługi i dziedziny zabezpieczenia logistycznego mogą być zapewniane na rzecz teatru działań przez jedno z państw, które posiada specjalistyczne możliwości lub wydajność do wykonania tego. Pod tym względem dane państwo może być poproszone bądź to do pełnienia roli specjalistycznej, bądź roli państwa wiodącego, odpowiedzialnego za określone funkcje logistyczne:

(a) Rola Specjalistyczna. Rola Specjalistyczna wyraża się tym, że państwo akceptuje odpowiedzialność za wytworzenie i dostarczenie szczególnego elementu zabezpieczenia logistycznego dla całości lub części wojsk. Państwo przyjmujące tę odpowiedzialność będzie zapewniać ten rodzaj zabezpieczenia ze swoich własnych źródeł.

(b) Państwo Wiodące Państwo akceptujące odpowiedzialność za wytworzenie i dostarczenie szerokiego spektrum zabezpieczenia logistycznego dla wszystkich bądź części sił, będzie określane mianem Państwa Wiodącego. Podejmujący taką odpowiedzialność może wybrać, choć nie musi, czy dostarczać będzie całe zabezpieczenie z własnych źródeł. Odpowiedzialność ta obejmuje także podjęcie się roli państwa wiodącego w zadaniach - organizowanych w ramach wielonarodowej, bądź natowskiej logistyki.

(4) Planowanie logistyczne, łącznie z planowaniem Wsparcia przez Państwo-Gospodarza (HNS) i planowaniem transportu, powinno być wykonywane jako integralna część planowania obronnego na tym samym szczeblu co planowanie sił i działań bojowych.

(5) Systemy łączności i informacji pomiędzy NATO i narodowymi sztabami logistyki muszą zapewniać efektywne i interoperacyjne więzi.

(6) Meldowanie logistyczne musi zapewnić wystarczającą przejrzystość w celu stworzenia podstawy do wykonania zadań przez dowódców NATO oraz dostosowania się do rosnących wymagań w okresie pokoju, kryzysu i wojny.

(7) Rozważania dotyczące zabezpieczenia logistycznego powinny być włączone w proces projektowania i produkcji systemów sprzętu i wyposażenia.

b. Odpowiedzialność

(1) Dowódca NATO określa wymagania logistyczne i koordynuje realizację zabezpieczenia logistycznego w obszarze jego zakresu odpowiedzialności.

2 - 3

W operacjach międzynarodowych, Dowódca NATO jest odpowiedzialny za zapewnienie, aby potrzeby logistyczne sił mieszanych były odpowiednio zaspokajane przez państwa uczestniczące, zabezpieczane wojska lub kombinację tych sposobów. Jeśli odpowiednie umowy zawierane są w czasie pokoju, to Dowódca NATO powinien połączyć narodowe zasoby logistyczne, udostępnione mu w ramach jego zakresu odpowiedzialności, tak by osiągnąć maksymalny efekt.

(2) Każde państwo ponosi pełną odpowiedzialność za zapewnienie i dostarczenie zabezpieczenia logistycznego własnych sił wydzielanych do NATO, z którego może się ono wywiązać na kilka sposobów, w tym poprzez zawarcie porozumień z innymi państwami lub z NATO.

(3) Państwa utrzymują kontrolę nad swoimi zasobami aż do momentu, kiedy zasoby te zostaną oddane do dyspozycji dowódcy NATO.

c. Kompetencje

(1) Dowódcy NATO uzgodnionych szczebli dowodzenia posiadają kompetencje do redystrybucji wyznaczonych zasobów logistycznych poszczególnych państw w celu zabezpieczenia wojsk będących pod ich dowództwem. Terminy i warunki udzielania takich kompetencji do dysponowania zasobami logistycznymi określone są w MC 319 i podkreślone w podpunkcie 203d - poniżej oraz są przedmiotem współdziałania państw mających swój udział we wspomnianych siłach.

(2) Dowódca NATO posiada kompetencje do określania wymagań HNS (Wsparcia przez Państwo-Gospodarza); zapoczątkowania i uczestniczenia w dwustronnych i wielostronnych negocjacjach oraz, w miarę potrzeb, do zawierania umów HNS w imieniu państw wysyłających, pod warunkiem ich wcześniejszej zgody. Odrębne porozumienia będą rządzić tym procesem w wojskach będących poza zintegrowaną strukturą wojskową NATO. Różnorodność wprowadzonych opcji stwarza potrzebę utworzenia jednej metody planowania wspólnych przedsięwzięć realizowanych przez HNS. Państwa będą musiały stworzyć stosowny potencjał logistyczny (możliwości i wydajność przepustową) zorientowany planowaniem w koordynacji z władzami NATO. Dopuszcza się okoliczności, zwłaszcza - ale nie tylko - dla Sił Reagowania, w których planowanie HNS na wszelki wypadek w zakresie specjalnych potrzeb może i powinno być podejmowane od nowa.

(3) W okresie pokoju, kryzysu i wojny Dowódca NATO jest upoważniony do egzekwowania meldunków i prowadzenia kontroli wielkości i jakości określonych zasobów logistycznych, przeznaczonych do zabezpieczenia logistycznego wojsk, które będą pod jego dowództwem.

(4) Państwa członkowskie powinny zapewnić powiadomienie Dowódcy NATO o zabezpieczeniu uzgodnionym bilateralnie z innymi państwami, w ramach swego zakresu odpowiedzialności. Dowódca NATO nie powiadomiony o wszystkich tego typu umowach, może podejmować wadliwe decyzje co do alokacji zasobów.

d. Warunki i okoliczności przekazania uprawnień

Dowódcy NATO na uzgodnionych szczeblach dowodzenia muszą otrzymać wystarczające uprawnienia do zarządzania zasobami logistycznymi, niezbędnymi do umożliwienia im rozwinięcia i utrzymania wojsk sojuszniczych w sposób najbardziej efektywny. Konkretne terminy i warunki przekazania uprawnień nad zasobami logistycznymi będą zdefiniowane w przyszłych dokumentach MC (Komitetu Wojskowego - dop. tłum.) i będą przedmiotem współdziałania państw. Niemniej jednak terminy i warunki, na których dalsze negocjacje powinny być oparte, obejmują:

(1) Zasoby logistyczne są integralnie dostarczane przez państwa z wojskami oddelegowywane pod dowództwo NATO. Oznacza to, że jednostki i formacje będą rozwijane i zwijane wraz z odpowiednią strukturą logistyczną powiązaną z przewidywanym ich wyposażeniem. W normalnych okolicznościach należy oczekiwać, że będą musiały odwołać się w pierwszym rzędzie do swojego własnego zabezpieczenia.

(2) Uprawnienia redystrybucyjne przyznane Dowódcy NATO powinny wchodzić w zakres Delegowania Uprawnień (TOA) nad wojskami dla tego Dowódcy. Dowódcy NATO mogą kierować redystrybucją narodowych zasobów logistycznych, by pokryć nieprzewidziane niedobory; redystrybucja nie jest przewidziana do wyrównywania braków w zasobach narodowych.

(3) Uprawnienia redystrybucyjne obejmują wymianę między sojusznikami określonych zasobów logistycznych, które:

(a) są uznane przez Dowódców NATO za niezbędne do wykonania zadań operacyjnych.

(b) posiadają wysoki stopień standaryzacji m.in. są zarówno powszechne, współwymienne i interoperacjne. Powyższe może dotyczyć, choć nie w pełni:

- przedmioty wspólnego użytku, takie jak: amunicja, paliwo, wyposażenie, części zamienne, zabezpieczenie medyczne, woda, wyposażenie inżynieryjne i żywność.

- wspólne usługi, takie jak: zaopatrywanie, transportu, żywienie, utrzymywanie, uzupełnianie i naprawa, usługi medyczne, hospitalizacja, pranie i kąpiele oraz zabezpieczenie obsługi uzbrojenia i sprzętu wojskowego.

(4) Uprawnienia redystrybucyjne nie będą dotyczyć napraw instalacji stałych (które również zapewniają wsparcie dla innych sił pod odrębnym dowództwem), uzupełniania stanu osobowego, kompletowania systemów broni i zasobów cywilnych, poza zapewnianymi w ramach HNS lub w ramach innych umów.

(5) Uprawnienia redystrybucyjne ogranicza się do zasobów logistycznych usytuowanych w granicach obszaru operacyjnego Dowódców NATO.

(6) Zasoby logistyczne ponownie rozdzielone przez upoważnionych Dowódców NATO mają być uzupełnione przez państwo przyjmujące, jak tylko umożliwi to sytuacja operacyjna, lub zwracane albo zrefundowane, tak jak uzgodniły to zainteresowane strony (zob. STANAG 3381).

(7) W skład Dowódców NATO, którym przyznano uprawnienia redystrybucyjne, muszą wchodzić ci dowódcy, którzy są odpowiedzialni za szczegółowe prowadzenie działań. Może okazać się konieczne powołanie różnych poziomów uprawnień dla różnych zasobów logistycznych. MNC (Główni Dowódcy NATO - dop. tłum.) winni przygotować szczegółowe propozycje dotyczące wdrażania i zarządzania tą dziedziną praktyki do dyskusji i współpracy państw członkowskich.

e. Zasoby cywilne

(1) Powinna być zachowana optymalna równowaga pomiędzy wykorzystaniem zasobów wojskowych i cywilnych. Zasoby cywilne powinny być wykorzystywane kiedy tylko jest to możliwe, solidne, terminowe i ekonomicznie uzasadnione.

(2) Tam gdzie to możliwe, należy aktywnie dążyć do wykorzystywania obu rodzajów zasobów, wojskowych, jak i cywilnych. Cechy obronne powinny być włączone do projektów i konstrukcji obiektów i urządzeń cywilnych, jako racjonalne i ekonomicznie uzasadnione, zapewniając tym samym spełnienie wymagań wojskowych, choć przekracza to potrzeby użytku komercyjnego. Równocześnie, projektowanie systemów i wyposażenia wojskowego powinno uwzględniać - tam gdzie to jest możliwe - składniki i standardy cywilne.

(3) Państwa członkowskie powinny doskonalić rozwiązania prawne i plany, aby ułatwiać wykorzystanie zasobów cywilnych już w początkowej fazie kryzysu, w szczególności co do HNS (Wsparcia przez Państwo-Gospodarza), transportu, innych podobnie rozmieszczonych zasobów, infrastruktury oraz wykorzystania przemysłu.

f. Współpraca

(1) Współpraca logistyczna między sektorami cywilnym i wojskowym (wewnątrz i pomiędzy państwami członkowskimi) musi zapewnić najlepsze wykorzystanie ograniczonych zasobów.

(2) Dublowanie wspólnych funkcji logistycznych musi być ograniczone do minimum. Będzie to łatwiejsze, im osiągnięty będzie wyższy poziom standaryzacji. Zawarte porozumienia o współpracy i obustronna pomoc państw członkowskich w zakresie dostarczania i wykorzystania zasobów logistycznych, w tym medycznych, powinny ułatwić realizację poszczególnych obowiązków ciążących na tych państwach. Stworzenie wielonarodowych funduszy zasobów logistycznych, specjalizacja w poszczególnych dziedzinach logistyki oraz wspólne finansowanie zasobów logistycznych, powinny być uważane (tam gdzie funkcjonowanie ich jest korzystne i ekonomicznie uzasadnione) jako właściwe rozwiązania zapewniające zabezpieczenie logistyczne, szczególnie dla sił wielonarodowych. Potencjał agencji NATO, w zakresie realizacji zabezpieczenia wielostronnych przedsięwzięć powinien być wykorzystywany, gdy to jest to ekonomicznie uzasadnione.

g. Bibliografia źródeł dodatkowych informacji na temat systemu logistycznego NATO i państw członkowskich znajduje się w Załączniku B.

204. WSPARCIE PRZEZ PAŃSTWO-GOSPODARZA

a. Wsparcie przez Państwo-Gospodarza (HNS) jest to cywilna i wojskowa pomoc, świadczona w okresie pokoju, kryzysu i wojny przez państwo-gospodarza dla Sojuszniczych sił zbrojnych i organizacji NATO, które są rozmieszczone na/lub są w trakcie przemieszczania się przez terytorium danego państwa - gospodarza. HNS uzupełnia organiczne zabezpieczenie i umożliwia jego szybsze rozwinięcie bądź zaopatrzenie w większej ilości. Podstawa zobowiązań HNS wynika z Sojuszu NATO lub z bilateralnych, bądź wielostronnych porozumień zawartych między państwami-gospodarzami i wojskami działającymi na terytorium danego państwa gospodarza. HNS może ustosunkować się do prowizji za lokalną obsługę, urządzenia pomocnicze i niemilitarne zaopatrzenie odnoszących się do zatrudniania jednostek logistycznych państwa - gospodarza w celu zastąpienia odpowiednich jednostek logistycznych państwa członkowskiego NATO. Zasoby HNS nie są bezgraniczne; PSC (Naczelny Dowódca Podległy) ma pierwszeństwo w rekomendowaniu priorytetów co do HNS zabezpieczającego jego plany operacyjne.

b. Problemy wynikłe z odległości rozlokowania, nagłych mobilizacji i koncentracji sił zbrojnych mogą, w niektórych przypadkach, być rozwiązywane skuteczniej, wówczas HNS może powiększyć systemy logistyczne państwa wysyłającego. Jakkolwiek rozwiązanie tych problemów poprzez HNS jest sprawą bilateralną, formalny system monitorowania stanu umów o HNS powinien być dostępny na Stanowiskach Dowodzenia (HQ) PSC w koordynacji z danym państwem - gospodarzem / państwami - gospodarzami.

2 - 7

c. Rozwój HNS wymaga szczegółowego planowania w okresie pokoju i specyficznych stadiów negocjacji. Szczegółowe wskazówki do planowania HNS i przygotowania umów zawarte są w ALP-12. W czasie wojny może być potrzebne HNS ad hoc. Dowódcy NATO są upoważnieni do aranżowania HNS ad hoc, w swych zakresach odpowiedzialności. Planowanie okresu pokoju powinno brać pod uwagę i zapewniać niezbędne procedury HNS.

d. Zabezpieczenie uzyskane przez jedno z państw NATO ma potencjalnie bezpośredni lub pośredni wpływ na inne państwa w tym Sojuszu. Równorzędni PCS Naczelni Dowódcy Podporządkowani z Marynarki Wojennej, Sił Lądowych, Sił Powietrznych) muszą pracować razem, by uniknąć wyczerpania zasobów HNS i powinni określić zasady pierwszeństwa korzystania ze wspólnych zasobów oraz wydawać rekomendacje dla MNC i stosownych państw - gospodarzy.

2 - 8

ROZDZIAŁ 3: PLANOWANIE LOGISTYCZNE

ZAWIERA

301. ZASADY OGÓLNE 3 - 2

302. CEL 3 - 2

303. ROZPOZNANIE LOGISTYCZNE I EKONOMICZNE 3 - 2

304. OCENA SYTUACJI LOGISTYCZNEJ 3 - 4

305. PLANY ZABEZPIECZENIA LOGISTYCZNEGO 3 - 9

306. ROZKAZY KWATERMISTRZOWSKIE 3 - 10

307. KALKULACJE SZTABOWE 3 - 11

308. WSPOMAGANIE INFORMATYCZNE 3 - 12

3 - 1

ROZDZIAŁ 3

PLANOWANIE LOGISTYCZNE

301. ZASADY OGÓLNE

Planowanie logistyczne jest integralną częścią planowania użycia wojsk i planowania operacyjnego, wobec czego powinno być prowadzone na analogicznych szczeblach. Plany zmieniają się od prostego do bardziej złożonego i uszczegółowionego planowania, wymaganego na szczeblu operacyjnym. Plany nie powinny być formułowane bez dokładnej oceny lub oszacowania opartego na dostępnych danych z rozpoznania i na innych czynnikach. Ocena jest procesem interaktywnym zarówno sama w sobie, jak i w ramach planowania operacyjnego. Na najwyższych szczeblach planowania, pisemna ocena sytuacji logistycznej służyć może do wyjaśnienia poglądu planistów i umożliwia najlepsze wykorzystanie wszelkich dostępnych zasobów. Na niższych szczeblach prosta kalkulacja sztabowa może służyć sprawdzeniu czy zabezpieczenie logistyczne jest wystarczające.

302. CEL

Celem niniejszego rozdziału jest opisać w jaki sposób plan zabezpieczenia logistycznego może być doskonalony poprzez poprawne wykorzystanie dostępnych informacji rozpoznawczych i dokładną ocenę sytuacji logistycznej.

303. ROZPOZNANIE LOGISTYCZNE I EKONOMICZNE

a. Szczebel strategiczno - operacyjny. Na szczeblu strategicznym i operacyjnym rozpoznanie logistyczne zajmuje się oceną w aspekcie wojskowym wszystkich czynników wpływających na zdolność podtrzymania działań i infrastrukturę logistyczną państw. Rozpoznanie ekonomiczne jest zainteresowane analizami silnych i słabych stron ekonomicznych państw, w tym zdolności do zabezpieczenia i podtrzymywania działań wojskowych.

b. Szczebel operacyjno - taktyczny. Na szczeblu operacyjnym i taktycznym rozpoznanie logistyczne pogrupowane jest dla wygody na następujące obszerne kategorie:

(1) Topografia wojskowa. Wszystkie problemy topografii, ze szczególnym uwzględnieniem przydatności terenu do przegrupowania wojsk, na pasy startowe, strefy zrzutu, umiejscowienie przepływających rzek, placów składowych, ukryć i Głównych Dróg Zaopatrywania (MSPs).

(2) Klimat. Okresy wysokich i niskich temperatur, opady itp.

3 - 2

(3) Przeciwnik. Zagrożenie dla logistyki na szczeblu strategicznym i teatru działań. Dane taktyczno - techniczne wyposażenia i urządzeń przeciwnika, które mogą powodować straty lub być użyte do dostarczania uzupełnienia.

(4) Infrastruktura. Rozmiar, stan i dostępność infrastruktury, w tym możliwości pozyskania lokalnej siły roboczej, zakładów użyteczności publicznej i łączności. Obiekty stałe, plaże, kotwicowiska, porty, przystanie, lotniska i ich przydatność jako punktów załadowczych i wyładowczych. Szlaki kolejowe, drogi i systemy transportu żeglugi śródlądowej.

(5) Stałe Stanowiska Obronne. Stanowiska rakiet ziemia - powietrze, artylerii obrony powietrznej i obrony wybrzeża.

(6) Materiały pędne i smary. Źródła zaopatrzenia we wszelkiego rodzaju paliwa, oleje napędowe i smary; lokalizacja i wydajność rafinerii oraz objętość magazynowa składów; rurociągi i systemy dystrybucji.

(7) Woda. Źródła zaopatrywania (ilość); dostępność w różnorodnych porach roku; skażenie i zanieczyszczenie (jakość); główne systemy zaopatrywania i dystrybucji.

(8) Energia elektryczna. Elektrownie; systemy sieci wysokiego napięcia, stacje transformatorowe i punkty rozdzielcze, systemy dystrybucji.

(9) Zabezpieczenie medyczne. Szpitale, dostawy medyczne, zasoby ewakuacyjne i wszelkie niezbędne medyczne środki zapobiegawcze, odpowiednie do klimatu i warunków terenowych.

(10) Produkcja wojskowa. Produkcja materiałów wojskowych i wyposażenia; zaopatrywanie; dystrybucja, pomocnicze urządzenia magazynowe, wydajność remontowa i obsługowa; materiały konstrukcyjne.

(11) Miasta. Wielkość, zaludnienie, usługi komunalne, kluczowe punkty miasta.

(12) Siła robocza. Dostępność siły roboczej, jej przygotowanie, język, system kształcenia i stopień zabezpieczenia lub kooperacja.

(13) Prawo. Status prawny działań logistycznych.

(14) Normy zaopatrzenia (Racje). Racje użytku bieżącego, racje bojowe, źródła zaopatrzenia, dostępność, chłodnictwo i przechowalnictwo dla konsumpcji przez człowieka.

3 - 3

(15) Pojazdy i wyposażenie. W ramach wsparcia ze źródeł cywilnych teatru działań, obejmującego wyposażenie specjalne do naprawy uszkodzeń na polu walki.

(16) Usuwanie odpadów. Usuwanie wszelkiego rodzaju odpadów, w tym produktów naftowych.

(17) Pralnictwo i usługi kąpielowe.

c. Źródła danych rozpoznawczych. W okresach planowania działań podstawowe dane rozpoznania logistycznego są pozyskiwane w kanałach systemu dowodzenia. W ramach NATO dane rozpoznawcze są zazwyczaj pozyskiwane od Państwa-Gospodarza.

304. OCENA SYTUACJI LOGISTYCZNEJ

a. Okres trwania. Proces oceny sytuacji rozpoczyna się z chwilą otrzymania przez dowódcę zadania bojowego. Organ logistyczny będzie uczestniczył w analizie zadania i przedstawianiu propozycji dowódcy w zakresie potrzeb logistycznych. Działalność w celu wdrożenia planu zabezpieczenia logistycznego zwykle rozpoczyna się z takim wyprzedzeniem aby go sporządzić w celu wsparcia i oceny podejmowanej decyzji. Zatem musi być on wykonany z zapasem czasu, tak by:

(1) Dowódca mógł zdecydować czy poprawić dany plan, czy też podjąć skalkulowane ryzyko.

(2) Organ logistyczny i odpowiednie służby miały wystarczająco dużo czasu na przeprowadzenie działań przygotowawczych.

(3) Podlegli dowódcy byli zdolni do rozwijania dynamicznych planów wsparcia bez otrzymywania szczegółowych wytycznych.

b. Szczebel. Istotną funkcją dowodzenia i kierowania przez Głównego Dowódcę Podporządkowanego (PSC) jest doskonalenie wspólnego planu działań bojowych, łączącego aktualne i przyszłe połączone działania w krótkoterminowym i długoterminowym planie realizacji. Zakres czasowy planowania, zależnie od PSC, wynosi 72 - 96 godzin. W ramach tego przedziału czasowego istotną sprawą jest oszacowanie zdolności bojowej. Ocena ta decyduje, czy planowane działania mogą być zabezpieczone w pełni, z ograniczeniami, czy też musi być przeprowadzone ich dostosowanie.

c. Analiza zadania. Operacyjne zadanie bojowe postawione przez dowódcę pociąga za sobą formułowanie planu zabezpieczenia logistycznego i wynikającego zeń zadania logistycznego. Proces analizy zadania jest interaktywny, a wstępne pomysły dowódcy mogą być korygowane przez uwarunkowania logistyczne, wynikające ze wstępnych kalkulacji sztabowych (Zob. punkt 307 - poniżej).

3 - 4

Zadanie logistyczne powinno być jasne, zwięźle stawiające zadania podległym jednostkom logistycznym. W toku precyzowania takiego zadania szef logistyki lub sztab będą potrzebowali odpowiedzi na cztery pytania:

(1) Co jest zamiarem wyższego przełożonego i jaka jest moja rola w całokształcie jego planu? Odpowiadając na to pytanie szef logistyki i planujący sztab powinni myśleć „dwa szczeble wyżej” i być gotowi rozpatrywać skutki realizacji swoich planów „o dwa szczeble niżej”.

(2) Co jestem zobowiązany zrobić oraz jakie zadania muszę zakończyć przed przystąpieniem do wykonywania zadania bojowego? Powinno to obejmować przegląd zarówno zadań realizowanych, jak i wyszczególnionych bezpośrednio (w treści zadania bojowego - przyp. tłum.).

(3) Jakie ograniczenia są na mnie nałożone i jaką posiadam swobodę działania? Odpowiedź powinna obejmować ocenę czasu i przestrzeni oraz wszelkich nałożonych ograniczeń.

(4) Co się zmieniło od poprzednich rozkazów? Potrzeba stałego uaktualniania planu jest niezbędna, jako że czas reakcji jednostek logistycznych jest często wolniejszy niż takowy, odnoszący się do pododdziałów bojowych.

d. Czynniki. Istnieje bardzo dużo czynników i potrzeb informacyjnych, które wpływają na plany zabezpieczenia logistycznego. Możliwym jest tu wypisanie tylko tych, które najczęściej występują. Najogólniej, czynniki te będą uzależnione zarówno od sposobu w którym systemy logistyczne będą musiały być przygotowywane do zabezpieczenia walczących zgrupowań wojsk, jak również od rozmieszczenia jednostek logistycznych, składów i innych urządzeń w Strefie Działań Bojowych (CZ) i w Strefie Komunikacji (COMMZ). Czynniki te będą podlegać zmianom wraz ze szczeblem, na którym dokonywana jest ocena. Na szczeblu Głównych Dowódców Podporządkowanych (MSC) i wyższym, będą one w większej mierze pochodzić z informacji dotyczącej logistyki wyższego szczebla oraz z rozpoznania ekonomicznego i mogą mieć bezpośredni związek z przyjmowaną strategią działania. Poniżej szczebla MSC należy oczekiwać, że czynniki te będą bardziej ograniczone i odnosić się będą bezpośrednio do problemów dotyczących zabezpieczenia poszczególnych etapów działań bojowych. Odpowiedzialność za planowanie zabezpieczenia logistycznego wymagać będzie dokonania przemyślanej selekcji czynników, które są właściwe dla danego rodzaju działań i do przeważających warunków. Tam gdzie nie są znane pełne dane powinny być poczynione odpowiednie założenia. Czynniki te nie powinny być rozpatrywane w oderwaniu, jako że są one powiązane między sobą. Powinny być one rozpatrywane w ramach nakazanych: „wymagań”, „odległości” i „kierunku”. Czynniki, które mogłyby być rozpatrywane przed głównymi działaniami bojowymi na szczeblu korpusu lub wyższym wymienione są poniżej:

3 - 5

(1) Dotyczące wszelkiego rodzaju działań bojowych. Powinno się rozpatrywać:

(a) Rodzaj i cel zabezpieczanych działań oraz granice w których wojska będą działać.

(b) Rozkaz bojowy, w tym wszelkie zabezpieczane siły morskie i powietrzne.

(c) Rodzaj i ilość zabezpieczanego sprzętu.

(d) Szacunkowy czas trwania działań, odległość do pokonania i prognozowane straty stanu osobowego (uwzględniając przypadki zachorowań i zranień nie bojowych), zużycie amunicji, min i materiałów wybuchowych, paliwa, racji żywnościowych, sprzętu zniszczonego w toku starcia zbrojnego, zaistniałych awarii i wypadków. Rozważane powinny one być nie tylko w odniesieniu do oczekiwanego czasu trwania działań, lecz także do ich natężenia i modelu potrzeb.

(2) Zdolność podtrzymywania działań. Rozpatrywana powinna być nie tylko w odniesieniu do nakazanego czasu trwania działań, lecz także co do ich natężenia, to znaczy: szczytu i niedoborów potrzeb oraz wpływu oddalenia i uwarunkowań lokalnych na możliwości odtwarzania zasobów przez wojska. I tak, węzłowymi elementami będą: poziom utrzymywanych zapasów i dostępność zasobów lokalnych. Czynnikami takimi będą także, stan moralny, pogoda i Współpraca Cywilno -Wojskowa (CIMIC).

(3) Ciągłość zabezpieczenia. Planowanie musi brać w rachubę niezbędne porozumienia gwarantujące systemowi zabezpieczenia i stanowiskom logistycznym bezpieczeństwo przed oddziaływaniem przeciwnika. Będą one potrzebne do planowania elastycznego systemu uzupełnienia, do utrzymywania odpowiednich odwodów podstawowego zaopatrzenia wojennego na wszystkich szczeblach oraz powinny brać pod uwagę częstotliwość i sposoby zaopatrywania.

(4) Rozśrodkowanie. Obszar na którym mogą być porozmieszczane zapasy wojenne i wyposażenie jednostek.

(5) Linie komunikacyjne. Użyteczność istniejących dróg, wód śródlądowych i systemów kolejowych oraz stan lotnisk i portów w strefie operacyjnej. Rozpatrywane powinny być także możliwe skutki migracji uchodźców, w tym powroty wysiedleńców.

(6) Teren i klimat. Zróżnicowanie warunków na pustyni, w górach, czy w rejonach arktycznych może wpływać na użyteczność uzbrojenia i sprzętu wojskowego, co wymaga specjalnego wyposażenia, transportu, pokryć, obsługiwania, MPS i uregulowań medycznych.

3 - 6

(7) Połączona Służba Logistyczna. W połączonych operacjach maksymalne zastosowanie powinny mieć ułatwienia, które mogą być oferowane przez każdy z rodzajów sił zbrojnych (siły lądowe, siły powietrzne i Marynarkę Wojenną). Zasoby te powinny być gromadzone, a przedmioty powszechnego użytku dostarczane na bazy poszczególnych służb kierunkowych.

(8) Połączona logistyka. W działaniach NATO zasoby logistyczne mogą być udostępniane państwom członkowskim oraz państwom spełniającym kryteria państwa wiodącego lub spełniającego funkcje specjalistyczne.

(9) Wsparcie przez Państwo - Gospodarza (HNS). Jeśli możliwości wykorzystania zasobów lokalnych będą zmniejszać ilość uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz liczebność stanów osobowych to wówczas do strefy operacyjnej przegrupowywane będą wolne zasoby wojskowe przeznaczone do innych celów. Wcześniejsza informacja o miejscowych zasobach będzie znaczącą pomocą w planowaniu. Wsparcie przez Państwo - Gospodarza jest przedmiotem szczegółowego i uzgodnionego planowania, lecz narzuca także dodatkowe obowiązki, jak np. ochrona osób Państwa - Gospodarza. Niewielkie spadki zasobów logistycznych ujawnione w wyniku oceny sytuacji logistycznej mogą być spotykane w trakcie HNS ad hoc, chociaż jest to mniej niezawodne niż wstępne planowane zabezpieczenie.

(10) Dostępność zasobów transportowych. Plan przegrupowania będzie zależał od liczby, typu i pojemności różnorodnych pojazdów, wagonów, samolotów i dostępności okrętów, liczby i jakości dróg, szlaków kolejowych, szerokości torów, portów lotniczych i morskich oraz szlaków żeglugowych, a także od wszelkich specjalistycznych potrzeb transportowych uzbrojenia i sprzętu wojskowego, np. transporterów do przewozu czołgów. Transport powietrzny może być jedynym środkiem podtrzymania zdolności bojowej wojsk rozmieszczonych w trudnym terenie. Jednakże jest on kosztowny, a jego dostępność ograniczona. Dlatego szlaki transportu lądowego muszą być uruchamiane na tyle wcześnie na ile jest to możliwe.

(11) Ludność cywilna. Chociaż w przypadku NATO za ludność cywilna odpowiedzialna jest władza lokalna, to planiści powinni uwzględniać możliwy wpływ ludności cywilnej na działania logistyczne.

(12) Interoperacyjność. Celem państw członkowskich powinno być dostarczanie usług, zasobów lub środków przeznaczonych do użytku lub odbioru przez inne państwa i w ten sposób zwiększać skuteczności operacyjną.

3 - 7

(13) Działania z użyciem broni masowego rażenia (NBC). Rejony logistyczne są idealnymi celami dla ataków bronią masowego rażenia. Dlatego przedsięwzięcia obrony przed bronią masowego rażenia powinny otrzymać najwyższy priorytet. Maksymalnie wykorzystywane powinny być: wyposażenie ostrzegawcze, sposoby odkażania, rozśrodkowanie jednostek wojskowych, ukrycia przed rozpoznaniem z powietrza, materiały osłonowe, okrycia ochronne, rozśrodkowanie, przeciwchemiczna odzież ochronna i środki rozpoznania NBC. Oczekuje się, że uderzenia bronią masowego rażenia i wynikające z tego ryzyko skażenia mają znaczący wpływ na każdą sytuację bojową. Wymiana informacji o uderzeniach bronią masowego rażenia, zgodnie z ATP-45 (B), jest szczególnie ważna dla zagwarantowania terminowego ostrzegania o towarzyszącemu im zagrożeniu i powstawaniu rejonów zagrożenia (Zob. Załącznik E).

e. Orientowanie operacyjne. Gdy wszelkie istotne dane zostaną zebrane, powyższe czynniki mogą być przebadane i dokonana może być ocena wpływu jednego na drugi. Wszelkie orientowania operacyjne będą zazwyczaj dostępne szefom logistyki. Wybór ostatecznego planu stanie się ponownie procesem współbieżnym z planem operacji. Planowanie będzie prowadzić do określenia potrzeb logistycznych, obejmujących:

(1) Liczbę i typ jednostek oraz rejonów zabezpieczenia logistycznego.

(2) Rzeczywisty stan (fizyczna przestrzeń dla działalności logistycznej):

(a) Pomieszczeń zakrytych na magazyny, szpitale i warsztaty.

(b) Otwarte rejony składów i parkingi.

(3) Marszruty składające się z sieci drogowej, kolejowej, lotniczej i żeglugi śródlądowej.

(4) Uzbrojenie i sprzęt wojskowy.

(5) Naprawę uszkodzeń.

(6) Kierowanie transportem i przegrupowaniem.

(7) Siłę roboczą.

(8) Wsparcie przez Państwo - Gospodarza (HNS)/Współpracę Cywilno-Wojskową (CIMIC).

(9) Wodę, światło i energię.

(10) Świadczenia finansowe.

3 - 8

(11) Materiały do obsługi wyposażenia na otwartych stanowiskach, magazyny, drogi i tory oraz rejony tyłowe.

(12) Wyposażenie utrzymywane w odwodzie.

(13) Materiały pędne i smary (POL), w tym ich dystrybucję i systemy rurociągów.

(14) Łączność

(15) Pocztę i służbę kurierską.

(16) Obronę i ochronę.

(17) Służbę żywnościową, w tym racje bieżące i wojenne oraz żywienie.

(18) Bezpieczeństwo ludzi i sprzętu (BHP - przyp. tłum.).

(19) Rozmieszczenie wyposażenia, uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz amunicji.

(20) Planie i łaźnie.

305. PLANY ZABEZPIECZENIA LOGISTYCZNEGO

a. Brak działań bojowych może być wykorzystany w celu dokładnego doskonalenia zgodności przygotowywanego planu. Nadrzędne stanowisko dowodzenia będzie zmuszone dokonać przystosowań do sytuacji, a dowództwa niższego szczebla musza być gotowe wsiąść na wozy bojowe i kierować działaniami bojowymi zgodnie z posiadanymi danymi rozpoznania logistycznego, możliwościami stanu osobowego i sprzętu wojskowego, terminowo i dokładnie oceniać wszelkie oddziałowujące czynniki. Scentralizowane kierowanie logistyką na sygnał ze sztabu może w ogóle być najskuteczniejszym sposobem działania, ponieważ ryzyko całkowitej utraty dowodzenia jest poważne, jako rezultat, przykładowo, uderzenia jądrowego. Dlatego planowanie musi być wystarczająco elastyczne aby pozwolić systemowi logistycznemu kontynuować działania, pomimo zniszczenia nadrzędnych stanowisk dowodzenia.

b. Planowanie na rzecz podtrzymania zdolności do działań jest prawie zawsze połączonym lub wspólnym wysiłkiem; dlatego uzgodnienia międzynarodowe, pomiędzy poszczególnymi służbami i w ramach Wsparcia przez Państwo - Gospodarza (HNS), powinny być zawarte i przećwiczone w okresie pokoju w ramach przygotowań do wojny. Planowanie logistyczne musi być spójne ze wszelkimi aspektami walki.

3 - 9

c. Logiczne rozpatrzenie oddziałowujących czynników będzie prowadzić do sformułowania planu zabezpieczenia logistycznego, z którego będą wynikać niezbędne rozkazy. Plan ten powinien zawierać:

(1) Zadanie zabezpieczenia logistycznego.

(2) Zamiar działań logistycznych.

(3) Zadania podwładnych.

(4) Priorytety zabezpieczenia logistycznego.

(5) Kluczowe terminy, wg. których lub w czasie których, muszą być prowadzone działania zabezpieczenia logistycznego.

306. ROZKAZY KWATERMISTRZOWSKIE

a. Zasady ogólne. Proces planowania daje początek rozkazodawstwu. Standardowy układ Rozkazu Kwatermistrzowskiego przyjęty został w państwach członkowskich NATO i jest zawarty w STANAG - 2014.

b. Przeznaczenie. Rozkaz Kwatermistrzowski jest wydawany w celu kierowania i skoordynowania działalności wojsk, gdy tylko wchodzą w powiązania logistyczne i organizacyjne. Może być on także wymagany w celu uzupełnienia Rozkazu Bojowego poprzez podanie zamiaru dowódcy do zabezpieczenia logistycznego działań bojowych, w którym to przypadku:

(1) Wyznacza zadania i podaje istotne szczegóły i informacje dla jednostek logistycznych, pod warunkiem by mogły one podjąć takie zadania.

(2) Podaje niezbędne informacje dla zgrupowań i jednostek zabezpieczanych. Podobnie jak Rozkaz Bojowy i Zarządzenia - Rozkaz Kwatermistrzowski powinien być jasny, zwięzły i precyzyjny oraz powinien zawsze wychodzić na czas, aby zadziałać.

c. Wydawanie rozkazu. Na wyższych szczeblach dowodzenia, Rozkaz Kwatermistrzowski może być wydawany oddzielnie, lecz w powiązaniu z Rozkazem Bojowym; i wówczas mieści się on w części Rozkazu Bojowego „Zabezpieczenie Logistyczne”. W takich okolicznościach oddzielny Rozkaz Kwatermistrzowski jest przedstawiany pod tytułem „Wsparcie Obsługowe” (Paragraf 4) Rozkazu Bojowego. Na niższych szczeblach w pełni wystarcza Paragraf 4 Załącznika „Wsparcie Obsługowe” do Rozkazu Bojowego. Gdy wiadomym jest, że Rozkaz Kwatermistrzowski nie będzie wydawany w tym samym czasie co Rozkaz Bojowy, to Rozkaz Bojowy (lub Zarządzenie Wstępne) powinno obejmować te sprawy zabezpieczenia logistycznego, które podlegli dowódcy potrzebują znać niezwłocznie do planowania własnych działań.

3 - 10

d. STANAG. Standardowy szkic porządku ruchu drogowego jest podany w STANAG - 2041.

307. KALKULACJE SZTABOWE

a. Zasady ogólne. Kalkulacja prowadzona przez sztab (zwykle zwana „rozwiązaniem katedralnym) jest w wielu przypadkach podobna do oceny sytuacji logistycznej, chociaż jest ona bardziej ograniczona. Jest to zwykła arytmetyka i stosowana jest do szybkiego sprawdzania możliwości przeprowadzenia działań bojowych. Kalkulacja ta jest często stosowana przez sztaby w celu zagwarantowania równomiernego przepływu zaopatrzenia i uzupełnienia do rejonu działań bojowych i aby określić środki pomocnicze potrzebne do ewakuacji ofiar. Dane do kalkulacji sztabowych mogą być pogrupowane następująco:

(1) Wymagania. Ze względu na uproszczenie muszą one być, jeśli to możliwe, sprowadzone do wspólnego mianownika, np.: jednostka miary ciężaru (tony, kilogramy), metry sześcienne, paleta, demontowana rampa załadowczo-transportowa (DLCP) ładuje różne towary poruszając się w stałym czasie.

(2) Priorytety Będą one powiązane z priorytetem zgrupowanych wojsk, porządkiem dostaw, ważnością części składowych (ugrupowania bojowego - dop. tłum.) lub uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz z pierwszeństwem napraw wyposażenia.

(3) Możliwości. Ilość, przykładowo, uzbrojenia i sprzętu wojskowego, siły roboczej, środków transportu lub dostępnych pomieszczeń, gdzie i kiedy będą potrzebne.

(4) Ograniczenia. Może ich być dużo i to zróżnicowanych zależnie od otrzymanego zadania. Objętość ładunków może być ograniczona dostępnością pojazdów; wykorzystanie dróg może być ograniczone przewężeniami („wąskimi gardłami”) lub mostami; ruch lotniczy może być określony warunkami pogodowymi; utrzymanie może być uzależnione ograniczeniami co do ewakuacji, odzysku lub naprawy bieżącej; może nimi być także niedobór siły roboczej do obsługiwania uzbrojenia i sprzętu wojskowego. Wszystkie one wpływają na ostateczne wnioski kalkulacji sztabowych.

b. Kalkulacje Wydziału (Oddziału, Zarządu) Personalnego (G1). Najważniejsze kalkulacje, jakie będzie musiał wykonywać Wydział G1, obejmują:

(1) Uzupełnianie. Samodzielne planowanie uzupełniania i koordynowanie z Wydziałem G3 trybu przekazywania go dowództwom.

3 - 11

(2) Straty. Uzależnienie trybu ewakuacji od strat w danym rejonie w połączeniu z zabezpieczeniem medycznym, Wydziałem G4, przemieszczeniami i zasobami transportowymi. Działalność ta będzie zależna od liczby dostępnych łóżek szpitalnych. Plany te oparte są na szacunkowych stosunkach strat prognozowanych przez sztab. Informacja o stratach zwykle przekazywana jest z Wydziału G1 do Wydziału G4.

(3) Ewidencjonowanie grobów. Ewidencjonowanie grobów i ewakuacja zwłok muszą być uwzględniane wcześniej w planowaniu. Informacja o ewidencji grobów przekazywana jest zwykle pomiędzy Wydziałami G1 i G4.

c. Kalkulacje Wydziału Logistyki G4. W powiązaniu z innymi służbami i organizacjami logistycznymi, Wydział Logistyki G4 określa strategię realizacji wszystkich potrzeb logistycznych, jakie występują w jego obszarze odpowiedzialności. Wydział G4 będzie zobrazowywał i uogólniał wszelkie potrzeby)i jeśli zostanie to uzgodnione, przekazywać będzie je do odpowiednich komórek organizacyjnych, które następnie poddadzą je uszczegółowiającym badaniom w celu określenia zobowiązań (zadań - przyp. tłym.). Najlepiej jeśli państwa członkowskie stosować będą te same jednostki miary do skalkulowania przedsięwzięć praktycznych. Jako minimum, odrębne, narodowe jednostki miary powinny być zrozumiałe innym. Planowanie musi także obejmować ocenę jednostek i sprzętu potrzebnego dla logistyki w ogóle i logistyki lokalnej, tak samo jak wszelkie potrzeby skupiać mogą się na rozbudowie zapasów i rezerw w strefie operacyjnej. Służby remontowe mogą oceniać oczekiwane straty wyposażenia, powstające w wyniku określonej niezawodności i wraz z Wydziałem Operacyjnym (G3) zestawić stosunki sił. Planowanie musi także zaspokajać potrzeby jeńców wojennych, których szacunkowa liczba oparta jest na ocenie przeprowadzonej przez Wydział G3.

308. WSPARCIE INFORMATYCZNE

Zastosowanie informatycznego przetwarzania danych (ADP) usprawnia zarządzanie informacją logistyczną i zwiększa potencjał interoperacyjności.

3 - 12

ROZDZIAŁ 4: DOWODZENIE, KIEROWANIE, ŁĄCZNOŚĆ I INFORMACJA

ZAWIERA

401. ZASADY OGÓLNE 4 - 2

402. CEL 4 - 3

403. ORGANIZACJA POLA WALKI 4 - 3

404. ORGANIZACJA NOWEGO POLA WALKI 4 - 4

405. KOORDYNACJA LOGISTYCZNA 4 - 5

406. STRUKTURA DOWODZENIA I KIEROWANIA 4 - 7

407. SYSTEMY DOWODZENIA I KIEROWANIA 4 - 10

408. SYSTEMY ŁĄCZNOŚCI I INFORMACJI 4 - 12

409. PRZYSZŁOŚCIOWE STRUKTURY DOWODZENIA I KIEROWANIA 4 - 12

4 - 1

ROZDZIAŁ 4

DOWODZENIE, KIEROWANIE, ŁĄCZNOŚĆ I INFORMACJA

401. ZASADY OGÓLNE

a. System dowodzenia, kierowania i informacji (CCIS) jest zintegrowanym system, obejmującym doktrynę, procedury, struktury organizacyjne, stan osobowy, wyposażenie, urządzenia pomocnicze i łączność, który zapewnia przełożonym na wszystkich szczeblach dowodzenia, terminowe i właściwe dane do planowania, ukierunkowywania i dowodzenia ich działalnością.

b. Dowodzenie definiowane jest jako władza nadana w poszczególnych siłach zbrojnych (AAP-6) w celu ukierunkowywania, koordynowania i dowodzenia siłami zbrojnymi. Władza dowódców wyraża się wykonywaniem obowiązków w zakresie dowodzenia operacyjnego i organizacyjnego.

c. Kierownictwo jest to władza wykonywana przez dowódcę nad tą częścią działalności podległych oddziałów i pododdziałów lub innych organizacji, normalnie nie będących pod jego dowództwem, która obejmuje odpowiedzialność za wdrożenie rozkazów i zarządzeń. Całość lub część tej władzy może być przekazana lub delegowana.

d. Wówczas gdy zarządzanie sprawami osobowymi i logistyką znajduje się w sferze odpowiedzialności narodowej, to NATO i państwa członkowskie wyrażają zgodę by istniała kolektywna odpowiedzialność za zabezpieczenie logistyczne wielonarodowych formacji NATO. Na przyszłościowym polu walki, charakteryzującym się brakiem linii styczności wojsk, na którym mogą być zaangażowane zarówno narodowe jak i wielonarodowe siły zbrojne, wzajemne zabezpieczenie logistyczne pomiędzy siłami sojuszniczymi będzie potrzebne w celu zwiększenia skuteczności i elastyczności. W celu osiągnięcia skutecznego i wydajnego, wzajemnego zabezpieczenia logistycznego osiągnięte muszą być, na ile to możliwe, standaryzacja i interoperacyjność. Obie mogą być osiągnięte poprzez (jednolitość - dop. tłum.) procedur i automatyzację.

e. Skuteczne systemy dowodzenia, kierowania, łączności i informacji (C³I) istotne są dla planowania, organizowania i podtrzymywania pomyślnych działań. Funkcje logistyczne, operacyjne i rozpoznawcze, wszystkie one zależą od czułości systemów C³I. Systemy centralne wiążą razem wszelkie aspekty działań i pozwalają dowódcom i ich sztabom inicjować, ukierunkowywać, śledzić, kontrolować i reagować. Integracja logistycznego systemu C³I z operacyjnym systemem C³I jest kwestią istotną. Dlatego logistyczny system C³I powinien być włączony do systemu planistycznego C³I poszczególnych struktur organizacyjnych.

4 - 2

402. CEL

Celem niniejszego rozdziału jest podanie zarysu struktur dowodzenia, kierowania i systemów informacyjnych, niezbędnych do planowania, koordynacji i realizacji zabezpieczenia logistycznego działań NATO.

403. ORGANIZACJA POLA WALKI / (Podstawowe Siły Obronne)

Wśród państw członkowskich musi istnieć jasne zrozumienie, że narodowe organizacje logistyczne istnieją w wielonarodowej strukturze podczas zabezpieczania wspólnych działań wojennych. Sojusznicze siły zbrojne powinny doskonalić procedury logistyczne dla tego rodzaju działań. Wspólna logistyka może być opisana w kontekście różnorodnych obszarów pola walki. Należy brać pod uwagę, że na współczesnym polu walki, charakteryzującym się brakiem linii styczności walczących stron, obszary te mogą nie być należycie wyznaczone, czy też dobrze zdefiniowane. Po pierwsze, wysoce śmiercionośnymi aspektami współczesnych działań wojennych stały się elastyczność i manewrowość, kluczowe aspekty pomyślności działań bojowych. Działania logistyczne musza być równie elastyczne by zapewnić pomyślne zabezpieczenie wojsk.

Strefa	Tyłowa Strefa Działań	Tyłowy Rejon Korpusu	Tyłowy Rejon Dywizji	Rejon Brygady
	Bojowych		Rejon Dywizji
Komunikacji	(RCZ)	Wysunięta Strefa Działań Bojowych (FCZ)
	Strefa Działań Bojowych (CZ)

a. Wysunięta Strefa Działań Bojowych (FCZ). (Zob. definicję w Załączniku A)

Oddziały w Wysuniętej Strefie Działań Bojowych są zwykle zabezpieczane przez ich organiczne pododdziały logistyczne. Dowódcy logistyczni Głównych Dowództw Podporządkowanych (PSC) muszą koncentrować się na ciągłym śledzeniu stanu decydujących systemów walki i istotnych zasobów logistycznych w Wysuniętej Strefie Działań Bojowych. Narodowe jednostki logistyczne, będące w składzie wielonarodowych formacji muszą być przygotowane do zabezpieczania innych formacji niż z ich własnego państwa. Narodowi dowódcy operacyjnie podporządkowani lub kierowani przez Dowódcę NATO w Wysuniętej Strefie Działań Bojowych (FCZ) muszą dostarczać okresowe meldunki o stanie zabezpieczenia logistycznego do PSC. Narodowi dowódcy odpowiedzialni są za:

- Przegrupowania;

- Zaopatrzenie;

- Transport;

- Podtrzymanie zdolności do działań;

- Uzupełnianie stanów osobowych;
- Leczenie i Ewakuację;
- Usługi w warunkach polowych.

4 - 3

b. Tyłowa Strefa Działań Bojowych (RCZ). (Zob. definicję w Załączniku A)

W czasie kryzysu i wojny narodowe jednostki logistyczne, działające w RCZ mogą być zobowiązane do dostarczania zaopatrzenia wojskom innym aniżeli ich własne, w tym także w roli specjalistycznej lub w zakresie roli tzw. państwa wiodącego. Wobec tego PSC (Naczelny Dowódca Podporządkowany) będzie informować narodowych dowódców logistycznych (Szefów Logistyki - przyp tłum.) o swoich wymaganiach i uzgadniał będzie z nimi wszelkie sprawy, które mogą oni udostępnić w miejscach. gdzie będą one dawały największą efektywność w walce. Większość tej działalności narodowych jednostek logistycznych w RCZ pozostanie w gestii zabezpieczenia przez narodowe siły zbrojne. Dowódcy NATO ukierunkowują działania logistyczne jako upoważnieni przez państwa członkowskie. Naczelni Dowódcy Podporządkowani (PSC) powinni ustalić ścisłe więzi z dowódcami w Tyłowej Strefie Działań Bojowych (RCZ), aby śledzić istotną działalność w RCZ. Działania w tej strefie mogą być przedmiotem porozumień bilateralnych.

c. Strefa Komunikacji (COMMZ). (Zob. definicję w Załączniku A)

Strefa Komunikacji jest tyłową częścią Teatru Działań Wojennych (za, lecz przylega do Strefy Działań Bojowych - CZ), która obejmuje linie komunikacji, przedsiębiorstwa zaopatrzeniowe, remontowo-ewakuacyjne i inne agencje potrzebne do natychmiastowego zabezpieczenia i utrzymania oddziałów liniowych. Działalność w tej strefie może być przedmiotem porozumień wielostronnych.

d. Inne ustalenia. Warunki geograficzne i operacyjne w pewnych regionach mogą nie pozwalać na tak sformalizowany podział stref, jak to opisano powyżej. Strefa Komunikacji (COMMZ) i Tyłowa Strefa Działań Bojowych (RCZ) mogą nie istnieć lub mogą być połączone. Podział odpowiedzialności logistycznej, opisany powyżej, może także być zmieniany stosownie do tych uwarunkowań.

404. ORGANIZACJA NOWEGO TYPU POLA WALKI / SIŁY ODDZIAŁYWANIA

Szczegółowy opis nowego typu pola walki nie jest możliwy.

Filia INTEL w Sojuszniczym Dowództwie w Europie (ACE) jest informowana o niestabilności w jednym z regionów podległych MSC (Głównemu Dowódcy Podporządkowanemu). MSC będzie informował NATO o sytuacji i może być, że on lub inna jednostka poprosi o pomoc, jeśli nie będzie ona udzielona przez państwo samodzielnie. Pomoc taka oznacza, że wojska będą zaopatrywane przez inne państwa w tym regione. Państwa wspomagające kierują swoje wojska z pokojowych miejsc dyslokacji w kierunku portów załadowczych (POE).

Centrum Koordynacji Przegrupowań Głównego Stanowiska Dowodzenia Sojuszniczych Sił w Europie będzie koordynowało transport od rodzimego MSC do MSC na Teatrze Działań Wojennych. Tam wojska przybywać będą na lotniska, stacje kolejowe i porty wyładowcze (POD).

Tutaj wojska te muszą być przeorganizowane, uzbrojone i nakarmione zanim przemieszczą się do rejonu wprowadzenia do walki poprzez rejon ześrodkowania.

4 - 4

405. KOORDYNACJA LOGISTYCZNA

a. Od 1990 roku wraz ze zmianami strategii i struktury sił zbrojnych NATO, państwa członkowskie uzgodniły, że istnieje wspólna odpowiedzialność za zabezpieczenie logistyczne wielonarodowych działań NATO.
Dlatego państwa członkowskie mają być odpowiedzialne za:

(1) Zorganizowanie zabezpieczenia logistycznego dla swoich własnych sił zbrojnych zgodnie z wymaganiami Dowódców NATO. Może to powodować dostarczanie zaopatrzenia bezpośrednio z krajowych źródeł oraz przez państwa członkowskie drogą porozumień o wspólnym zabezpieczeniu logistycznym.

(2) Regularne dostarczanie Dowódcy NATO stosownych i dokładnych informacji, dotyczących zabezpieczenia logistycznego wydzielonych lub oznaczonych sił, które rozmieszczane będą głównie w Strefie Działań Bojowych (CZ), odzwierciedlając:

(a) przemieszczenia;

(b) transport;

(c) zaopatrzenie;

(d) podtrzymanie zdolności do działań;

(e) uzupełnianie stanów osobowych;

(f) leczenie i ewakuację;

(g) usługi.

4 - 5

(3) Regularne dostarczanie Dowódcy NATO meldunków o stanie narodowych jednostek zabezpieczenia logistycznego, które będą rozmieszczone głównie w Tyłowej Strefie Działań Bojowych (RCZ) i w Strefie Komunikacji (COMMZ), odzwierciedlając:

(a) ich wydajność w zakresie zabezpieczania logistycznego;

(b) ich wydajność w zakresie możliwych zadań specjalnych;

(c) ich wydajność w roli państwa wiodącego.

b. Co do wymagań terminowej informacji o porządku przygotowywania decyzji i o rozmieszczeniu źródeł informacji w:

(1) państwach członkowskich,

(2) Strefie Komunikacji,

(3) Tyłowej Strefie Działań Bojowych;

(4) Strefie Działań Bojowych,

istnieją wysokie wymagania co do standaryzacji uporządkowania form informacji, w celu ułatwienia jej wymiany, szybkości możliwej wymiany i oceny nowych informacji.

c. Wysokie wymagania co do wiarygodności i terminowości wymiany informacji, w obliczu znaczących czynników przestrzennych, podobnie jak ocena informacyjna, mają one ogromny wpływ na nasze dowodzenie, kierowanie, łączność i systemy informatyczne.

d. W celu wdrożenia trybu koordynacji pomocy logistycznej i jej rozdziału, NATO ustaliło szereg konferencji, komitetów i paneli, na każdym wielonarodowym szczeblu dowodzenia, w celu zagwarantowania, że sprawy logistyki zostaną omówione na forum międzynarodowym, a zalecenia specjalistyczne zostaną wykonane przez władze wykonawcze na tych szczeblach.

e. Wymagania dotyczące wzrostu elastyczności i mobilności w użyciu sił zbrojnych, razem z zaufaniem do podnoszenia wydajności, stawiać będą dodatkowe wymagania stawiane zespołom planującym w czasie pokoju, kryzysu i wojny. Planowanie logistyczne musi być integralną częścią planowania obronnego. W szczególności, zabezpieczenie logistyczne zgrupowań wielonarodowych, przy ich wielkim zaufaniu do wsparcia przez państwo - gospodarza, będzie wymagać większej kooperacji i wyższego poziomu integracji.

4 - 6

406. STRUKTURA DOWODZENIA I KIEROWANIA

Jedność dowodzenia jest podstawą do koordynacji działań. Logistyka jest funkcją dowodzenia. Dlatego dowódcy muszą ćwiczyć dowodzenie w zakresie logistyki. Mądre planowanie logistyczne kształtuje fundament dla strategicznej i operacyjnej elastyczności i mobilności. Aby ta względna siła bojowa wpływała na wojska, dowódca musi posiadać uprawnienia do koordynacji sprawności szefów logistyki.

a. Połączone Centra Logistyki

(1) Aby wyjść na przeciw przyszłym wyzwaniom logistyki Dowódca NATO może powołać na określonych szczeblach dowodzenia Połączone Centra Logistyki (CLC), aby posiadać możliwości koordynacji przedsięwzięć pomiędzy NATO i narodowymi władzami logistycznymi państw członkowskich.
Centrum to, elementy którego już istnieją w obecnej strukturze dowodzenia i kierowania, będzie jedynym punktem kontaktu dowódcy we wszystkich sprawach logistycznych.

(2) Centrum (CLC) składać się będzie z przedstawicieli sztabu logistycznego Dowódcy NATO, powiększane w czasie kryzysu i wojny o przedstawicieli narodowych i regionalnych organów logistycznych na odpowiednich szczeblach dowodzenia. Na szczeblu Połączonego / Wspólnego Stanowiska Dowodzenia muszą być reprezentowane wszystkie zainteresowane służby.

(3) Ekspertyzy z zakresu następujących dziedzin muszą być dostępne przedstawicielom państw członkowskich:

(a) Logistyka lądowa i powietrzna;

(b) Zaopatrzenie i usługi;

(c) Zabezpieczenie medyczne;

(d) Przegrupowanie i transport (wliczając w to transport powietrzny);

(e) Sprawy Obrony Terytorialnej, w tym sprawy CIMIC (Współpracy Cywilno - Wojskowej);

(f) Wsparcie przez Państwo - Gospodarza.

(4) Skuteczność Połączonego Centrum Logistyki (CLC) zależy od jego zdolności do szybkiego podejmowania decyzji w sprawach logistyki, zrealizowania planów zabezpieczenia logistycznego i do bezpośredniego oddziaływania logistycznego.

4 - 7

(5) Rola i zadania CLC (Połączonego Centrum Logistyki) w czasie kryzysu i wojny będą obejmować następujące zagadnienia:

(a) Śledzenie i ocenianie sytuacji logistycznej;

(b) Przetwarzanie wytycznych, planów i rozkazów w potrzeby i wymagania logistyczne;

(c) Wnioskowanie do dyrektyw i wytycznych w zakresie podziału uprawnień i odpowiedzialności;

(d) Śledzenie wdrażania priorytetów logistycznych, ustalonych przez odpowiedniego dowódcę;

(e) Identyfikowanie zasobów logistycznych i rozwiązywaniu problemów logistycznych;

(f) Prognozowanie potrzeb logistycznych (zarówno wobec służb cywilnych, jak też wojskowych) w zakresie odpowiedzialności władz narodowych;

(g) Koordynowanie i ukierunkowywanie działalności zabezpieczenia logistycznego;

(h) Koordynowanie wymagań w zakresie przegrupowań operacyjnych i logistycznych;

(i) Koordynowanie zabezpieczenia medycznego;

(j) Śledzenie i ocenianie sytuacji kadrowej.

b. Główni Dowódcy Podporządkowani (PSCs) stanowią w zasadzie pierwszy szczebel dowodzenia NATO. W oparciu o TOA (delegowanie uprawnień) prowadzą oni dowodzenie lub kierują narodowymi i wielonarodowymi zgrupowaniami. Posiadają oni sztaby logistyczne i gdy będzie to niezbędne, formować będą międzynarodowe organy koordynacji logistycznej. PSC koordynuje logistykę w zakresie swoich kompetencji dowódczych wraz z dowódcami sił narodowych i wielonarodowych, jak również z państwami - gospodarzami.
Połączone Centra Logistyki Głównych Dowódców Podporządkowanych (PSCs) koncentrują swoją działalność na:

(1) Śledzeniu mobilizacji i rozwoju zgromadzonych i oznaczonych sił zbrojnych;

(2) Koordynacji zabezpieczenia logistycznego zasadniczych zgrupowań walczących wojsk z poszczególnymi dowództwami narodowego zabezpieczenia logistycznego;

(3) Koordynacji wspólnego zabezpieczenia logistycznego i/lub HNS (Wsparcia przez Państwo - Gospodarza) w obszarze ich odpowiedzialności oraz na przesyłaniu do MSC (Głównego Dowódcy Podporządkowanego) tych potrzeb, które nie mogą być rozwiązane przez nich samych;

4 - 8

(4) Wprowadzaniu priorytetów uzgodnionych z odpowiednimi władzami państwowymi;

(5) Koordynacji wszelkich przegrupowań w zakresie ich obszarów odpowiedzialności.

c. MSCs (Główni Dowódcy Podporządkowani) wykonują obowiązki SACEURs (Naczelnego Dowódcy Sojuszniczych Sił Zbrojnych w Europie) wobec sił zbrojnych wydzielonych i oznaczonych pod ich dowództwo, w celu zagwarantowania zintegrowania ich w jednolite siły zbrojne.
Każdy MSC posiada zespół planowania logistycznego i wielonarodowe centra koordynacji. Z chwilą przekazania uprawnień, te zespoły planowania odgrywają kluczową rolę w rozdziale zasobów.

d. Na szczeblu MSC główny wysiłek skupiany będzie na problemach dotyczących wzmocnienia i odwodów operacyjnych. Jest to konieczne aby zarówno organizacja i procedury były wykonywane tak skutecznie jak to tylko możliwe w zakresie następujących obszarów:

(1) Działań morskich i lotniczych;

(2) Przyjmowania Sił Reagowania i Wzmocnienia oraz przegrupowania ich do rejonów frontowych;

(3) Koordynacji wszelkich przegrupowań, związanych z uzupełnianiem i odwodami operacyjnymi.

Oto dlaczego rozpatrywana jest podstawowa koncepcja, że organ koordynujący i kierujący, o którym mowa wyżej, powoływany jest na szczeblu MSC.

e. Centrum Koordynacji Logistyki Sojuszniczego Dowództwa w Europie (ACE - LCC) jest najwyższym organem logistycznym ACE.

f. Centrum Logistyki ACE jest organizacją kontrolną SHAPE, powołaną do śledzenia działalności logistycznej i meldowania oraz prowadzenia oceny przygotowań logistycznych w obszarze odpowiedzialności SACEUR.

g. Wspólnym zadaniem ACE-LCC i ALC jest maksymalizacja skuteczności użycia wszystkich dostępnych zasobów logistycznych.

h. Nie jest rozpatrywana konieczność powoływania szczególnego organu koordynacji logistycznej na szczeblu korpusu i poniżej.

4 - 9

407. SYSTEM DOWODZENIA I KIEROWANIA

a. Systemy Dowodzenia i Kierowania (C2) są przeznaczone do ułatwienia procesu dowodzenia i kierowania. System taki pomaga zintegrować łączność, urządzenia pomocnicze, dowódcę i jego sztab oraz procedury przez nich stosowane. Zwykle obejmuje procedury zautomatyzowane, lecz może być całkowicie ręczny. Tradycyjnie obejmuje on funkcje zbierania niezbędnych informacji, podejmowania decyzji, określania zadań, rozmieszczania zasobów i kierowania wojskami.

b. Każde państwo posiada swój własny odrębny system dowodzenia i kierowania (C2) w celu zarządzania zabezpieczeniem logistycznym własnych wojsk oddanych do dyspozycji NATO. Jednak aby dostarczyć najbardziej potrzebnego zabezpieczenia zaangażowanym wojskom każde państwo potrzebuje połączeń i wymiany informacji z nadrzędnymi, podrzędnymi i sąsiadującymi siłami zbrojnymi.

4 - 10

Koordynacja ta jest istotna bez względu na pochodzenie zaangażowanych sił zbrojnych. Informacja wymieniana pomiędzy narodowymi jednostkami logistycznymi zależy od rodzaju wyposażenia posiadanego przez każdą jednostkę i ich indywidualnych zadań.

c. Informacja podlegająca wymianie będzie przepływać z punktów wejściowych poprzez punkty połączeń. Punktami wejściowymi mogą być szczeble brygady, dywizji, korpusu i teatru działań wojennych. Najbardziej prawdopodobnym jest, że dodatkowe wejścia będą w dywizjach i korpusach. Stopień interoperacyjności pomiędzy narodowym ADP (systemem automatycznego przetwarzania danych) i systemami łączności będzie wpływać na to oraz gdzie i w jaki sposób takie punkty wejściowe zostaną ustawione i będą stosowane.

d. Informacja, która jest wymienia pomiędzy krajowymi szefami logistyki zależeć będzie od szczebla uczestniczącego stanowiska dowodzenia i jego zadań operacyjnych. Informacja ta najprawdopodobniej będzie połączeniem informacji dowódczo-kierowniczej (C2) i informacji logistycznej. Krajowy system dowodzenia i kierowania (C2), gdy tylko zostanie rozwinięty, powinien po pierwsze zabezpieczyć narodowe potrzeby; następnie interoperacyjność z innymi państwami powinna być ukierunkowywana poprzez dwustronne rozmowy ze wszystkimi zainteresowanymi państwami. Każde państwo, gdy tylko to możliwe, powinno dokładać starań, aby rozwijać pełną integrację ADP z systemem łączności, by były one zdolne współpracować z innymi państwami NATO, działającymi w tej samej strefie działań bojowych.

e. Informacja potrzebna do wsparcia systemu dowodzenia i kierowania (C2) powinna być ograniczona na szczycie dolnych baz danych. Wyższy dowódca powinien określić jakie informacje są mu niezbędnie potrzebne. Dowódcy niższego szczebla mogą także mieć potrzeby informacyjne, które muszą być zrealizowane. System dowodzenia i kierowania (C2) rozwinięty w celu zabezpieczenia szefa logistyki powinien przyjmować dane tylko jeden raz i z możliwie najniższego szczebla. Po tym jak dane te są wprowadzone, kolejne szczeble dowodzenia powinny pracować raczej z informacją wtórną niż z pierwotną (surowymi danymi).

f. Dowódcy sił wielonarodowych będą wymagać informacji logistycznej od każdego zaangażowanego państwa. Bez zautomatyzowanych procedur i interoperacyjności pomiędzy państwami zadanie to będzie pracochłonne. Wymiana informacji pomiędzy jednostkami może być zautomatyzowana lub ręczna, lecz wraz z naciskiem pola walki na szybkość i dokładność adresowania informacji, preferowane jest zautomatyzowanie współdziałanie pomiędzy systemami dowodzenia i kierowania (C2). Rozdział informacji logistycznej i zasobów będzie wymagał interoperacyjności informacyjnej w celu objęcia standaryzacją procesów dowodzenia i kierowania oraz terminologii logistycznej.

4 - 11

408. SYSTEMY ŁĄCZNOŚCI I INFORMACJI

a. Logistyka pociąga za sobą zbieranie, ocenę i rozprzestrzenianie wielkiej ilości danych. Dlatego ważnym jest aby CLCs (Centra Dowodzenia Logistyką) były wyposażone w najnowsze i odpowiednie systemy informacyjne.

b. Ponieważ dane logistyczne są pozyskiwane ze źródeł narodowych, to najwyższej wagi koniecznością jest, aby były doprowadzane bezpośrednimi połączeniami do wszystkich narodowych systemów łączności i informacji (CISs). Preferuje się uczynić dostępnymi automatyczne połączenia do tych narodowych systemów. Obejmuje to łącza do specjalnego narodowego ruchu systemów łączności i informacji tam gdzie daje się to zastosować.

c. Ponadto, taki system musi zapewniać wymianę danych logistycznych pomiędzy różnymi Centrami Dowodzenia Logistyką i sąsiadującymi regionami.

d. Idealnym rozwiązaniem, wychodzącym na przeciw powyżej przedstawionym wymaganiom, byłby szeroki, w pełni zintegrowany i chroniony Zautomatyzowany System Dowodzenia, Kierowania i Informacji Dowództwa Sojuszniczych Sił Zbrojnych w Europie.

e. Dla przyszłych działań koniecznym jest aby bezpośrednie łącza były utrzymywane pomiędzy organami logistycznymi i operacyjnymi. Szybka i wczesna informacja od samego początku procesu planowania jest sprawą najwyższej ważności.

409. CHARAKTERYSTYKA PRZYSZŁOŚCIOWEJ STRUKTURY DOWODZENIA I KIEROWANIA

a. Wstęp

(1) W tym akapicie podane zostanie wiele szczegółów. Stosownie do nowej strategii uzasadnionym jest widzieć duże szanse w szczegółach.

(2) Charakterystyki.

Statyczne, wielorzutowe rodzaje obrony, wsparte przez dobrze przygotowane na miejscu struktury logistyczne są obecnie zamieniane przez bardziej elastyczne i czułe, manewrowe siły obronne, odpowiednie do charakteru kryzysów lokalnych i konfliktów regionalnych.
W odpowiedzi na redukcje w narodowych strukturach sił zbrojnych i jako widoczna demonstracja zdecydowania państw sojuszniczych aby pozostawać razem w czasie pokoju, kryzysu i konfliktu, NATO tworzy wielonarodowe formacje, takie jak ARRC, MND (C)&(S) i dąży do modelu wielonarodowych Korpusów Obronnych.
W ten sposób wielonarodowość, elastyczność i manewrowość są podstawowymi cechami nowej strategii, które wyzywają do współzawodnictwa w zakresie zabezpieczenia logistycznego i będą miały swój wpływ na standaryzację oraz na procedury i normy logistyczne.

4 - 12

(3) Narodowe warianty odpowiedzialności zbiorowej.
Jak wskazuje MC 319, logistyka nie dłużej wyłączną odpowiedzialnością państwa. Państwa i władze NATO ponoszą obecnie wspólną odpowiedzialność za zabezpieczenie logistyczne wielonarodowych operacji.

(a) państwa muszą zagwarantować, indywidualnie lub poprzez porozumienia kooperacyjne, dostarczenie zasobów logistycznych w celu zabezpieczenia swoich sił zbrojnych, wydzielanych do NATO podczas pokoju, kryzysu i wojny, w tym zapewnić odpowiednią mobilność strategiczną, transport i przegrupowanie wojsk;

(b) dowódcy NATO muszą posiadać stosowne uprawnienia do koordynacji zabezpieczenia logistycznego w zakresie ich obszarów odpowiedzialności i do kontroli określonych zasobów logistycznych.

a. Wynikające stąd kompetencje.

Kluczowymi uprawnieniami, wynikającymi z powyższych obowiązków są:

(a) określanie wymagań wobec HNS;

(b) inicjowanie i uczestniczenie w dwu- i wielostronnych negocjacjach;

(c) zawieranie porozumień w zakresie HNS w imieniu państw wysyłających (wojska - przyp. tłum.);

(d) żądanie meldunków i kontrolowanie zasobów logistycznych przeznaczonych do zabezpieczenia wojsk będących pod jego dowództwem;

(e) zwrotu określonych zasobów, przeznaczonych w okresie pokoju i wydzielanych do jego dyspozycji w czasie kryzysu i wojny.

Widocznym jest, że centralizacja określonych funkcji i zasobów logistycznych może być opłacalna w relacji koszt-efekt.

b. „Nowa” Koncepcja Logistyki

(1) Punkt wyjścia

Punktem wyjścia jest świadomość niskiego poziomu przygotowania i kompleksowego wsparcia sił wielonarodowych.
Ogromna różnorodność możliwych przedsięwzięć zarządzania kryzysami nie zapewnia możliwości przeprowadzenia szczegółowego planowania kontyngentów, jedynie ogólne koncepcje i wytyczne do procesu planowania mogą być wydawane w nagłych przypadkach.
Przyszłościowe przedsięwzięcia zarządzania kryzysem będą wymagać specjalnego planowania, opartego na uzgodnionych zobowiązaniach państw do zakończenia indywidualnych zadań.

4 - 13

Kompleksowość zabezpieczenia wielonarodowych sił zbrojnych lub Wielonarodowych Połączonych Sił Zadaniowych (MJTFs) z siłami wielu państw, w tym z nie NATO-wskimi, nakazuje aby system logistyczny był bardzo elastyczny.
Istnieją następujące warianty:

(a) każde państwo ponosi pełną odpowiedzialność za dostarczanie zabezpieczenia logistycznego do własnych sił zbrojnych wchodzących w skład MJTF;

(b) wielonarodowa kooperacja i tworzenie wspólnego funduszu zasobów pod koordynacją wyznaczonego dowódcy;

(c) jedno z państw wiedzie prym w zakresie koordynowania i dostarczania zabezpieczenia logistycznego z refundacją od innych zabezpieczanych państw;

(d) zabezpieczenie dostarczane jest w ramach narodowych zadań specjalistycznych w zakresie kluczowych obszarów funkcjonowania;

(e) elementy usługowe zadań wiodących lub zadań specjalistycznych;

(f) wydajność, elastyczność zabezpieczenia logistycznego może wymagać łączenia kilku z tych wariantów w ramach tworzonego systemu zabezpieczenia logistycznego na potrzeby MJTF.

Znana liczba czynników operacyjnych i geograficznych, które wpływają na projektowany system, ustanowienie wielonarodowego połączonego centrum logistyki (MJLC), jak również włączenie elementów logistyki wielonarodowej przedstawia sobą system, który może być najlepiej przystosowany do różnorodnych sytuacji i potrzeb.

(2) Struktura koncepcji zabezpieczenia logistycznego pokazana jest na rysunku.

4 - 14

Pokazuje ona w zasadzie maksymalna organizację do realizacji koordynacji logistycznej oraz funkcji kierowniczych. Całość odpowiedzialności za zabezpieczenie logistyczne spoczywać będzie wraz z Połączoną Komórką-4 Stanowiska Dowodzenia MJTF (J-4) i Wydziałem G-4 na poszczególnych służbach dowództw. Będą oni dostarczać wytycznych i dyrektyw z chwilą gdy Wielonarodowe Wspólne Centrum Logistyki (MJLC) i Połączone Centra Logistyki (CLCs) otrzymają funkcje wykonawcze.

(3) Funkcje wykonawcze

Wielonarodowe Połączone Centrum Logistki byłoby odpowiedzialne za kooperację zabezpieczenia logistycznego pomiędzy składnikami Rodzajów Sił Zbrojnych, szczególnie na tyłach do rozmiaru ustalonego przez Dowódcę MJTF, wówczas Połączone Centra Logistyki składników Rodzajów Sił Zbrojnych byłyby odpowiedzialne za zabezpieczenie logistyczne sił wydzielonych do tych składników, i za kierowanie zasobami służb zabezpieczenia walki, jak tylko zostaną przydzielone.

(4) Przekazanie uprawnień

Wielonarodowe Połączone Centrum Logistyki nie musi przekazywać uprawnień nad zasobami logistycznymi składników Rodzajów Sił Zbrojnych. Dowódcy tych składników przekazują uprawnienia zgodnie z MC 319.

(5) Gdzie jest miejsce MJLC w tej strukturze?

(a) Odpowiednio do swojego elastycznego charakteru Wielonarodowe Połączone Centrum Logistyki (MJLC) może dopasowywać swoją wielkość i lokalizacje zależnie od składu i roli w zadaniu sił zbrojnych, jak też od obszaru odpowiedzialności nadanego przez Wielonarodowe Połączone Siły Zadaniowe.

(b) Wielkość MJLC może obejmować funkcje MJLC spełniane przez Wydział J-4 MJTF lub utworzony sztab składnika Rodzaju Sił Zbrojnych, aż po ustalenie oddzielnej organizacji, np. Wielonarodowego Dowództwa Logistyki (MNLC).

(c) Miejsce MJLC
MJLC jest podporządkowane komórce J-4 wchodzącej w skład MJTF. MJTF zaś podlega Głównemu Dowódcy Podporządkowanemu (MSC), który w sprzężeniu zwrotnym melduje do MNC (Naczelnemu Dowódcy NATO).
Planuje się, że PSC/MSC będą wydzielać ludzi do MJTF wraz z zabezpieczeniem do innych stanowisk dowodzenia NATO.

4 - 15

c. Kluczowe zadania logistyki

(1) Regionalne planowanie kontyngentów musi lec u podstaw planów ogólnych, wykonywanych w kilku wariantach. Dla logistyków ważnym jest wiedzieć ile celów będzie pokonywanych, bazując na regionalnych przybliżeniach.

(2) Plany kontyngentów muszą być wypracowane co do potrzeb operacyjnych dla struktur sił zbrojnych i zużycia.
Warianty obliczone wg. istniejących w wojskach zapasów i w odpowiednich składach oraz wg. objętość transportu muszą być poprawiane w oparciu o dane rozpoznania logistycznego.

(3) Rozpoznanie logistyczne będzie musiało dostarczać informacje o:

(a) Portach załadowczych i rozładowczych;

(b) rejonach ześrodkowania;

(c) liniach komunikacji;

(d) dostępnych zasobach lokalnych (wyposażenie/zużycie);

(e) możliwości magazynowania w niespodziewanych przypadkach.

(4) Informacje te powinny być zatwierdzane w porozumieniach o HNS, koordynowanych przez MSC/PSC Teatru Działań w rozkazie w celu uniknięcia konkurencji. Dowódcy ci powinni posiadać uprawnienia do określania wymagań w zakresie HNS, inicjowania porozumień i do uczestniczenia w wielonarodowych negocjacjach, a także do finalizowania tych porozumień w imieniu państw wysyłających.

(5) Kolejnym etapem będzie rozwój dużej liczby wojsk, używanych do tworzenia wielorakich punktów wejściowych. Tutaj bezpośrednie zaangażowanie Dowódcy NATO w decyzje o rozmieszczeniu mają gwarantować maksymalną przepustowość, przy jednoczesnym zminimalizowaniu zagęszczenia.
Centrum Koordynacji Przegrupowań przy ACE (AMCC) będzie kierować wewnętrznym ruchem na Teatrze Działań. AMCC będzie powiększany o przedstawicieli państw członkowskich. Dostarczane dane będą wymieniane w formacie ADAMS.
Wielonarodowe Połączone Centrum Logistyki musi także ustalić organ kierowania wielonarodowymi przegrupowaniami, w celu umożliwienia Dowódcy NATO wpływu na priorytetyzację i ukierunkowywanie przegrupowań. Przegrupowania te muszą być koordynowane z innymi organami na Teatrze Działań, na przykład z:

4 - 16

(a) Wysokim Komisarzem ONZ ds. Uchodźców;

(b) Koordynatorem ONZ ds. Organizacji Pozarządowych;

(c) Międzynarodowymi Federacjami Czerwonego Krzyża.

W chwili przybycia wstępne zapasy powinny być dostępne, zarówno jak żywność do wykarmienia ludzi podczas ich przemieszczania z portów rozładunkowych (PODs) aż do rejonu ześrodkowania / wprowadzenia do działań.

(6) System zaopatrzenia będzie uruchamiany, gdy udostępniony zostanie transport niezbędny do przewiezienia rozwijających się wojsk.
Operatorzy muszą ustalić określony poziom zapasów do działań wojennych, zależny od zaopatrzenia.
Logistycy mogą budować system zaopatrzenia zależnie od pojemności transportu i czynników przestrzenno-czasowych, podobnie jak i od wpływu środowiska (np. złe warunki pogodowe).

(7) Za odzysk rannych ludzi i ofiar wypadków, szczególnie I i II grupy przydatności, odpowiada przede wszystkim zabezpieczenia medyczne.
Z tego powodu tak zaopatrzone jednostki muszą być włączone do pierwszego rzutu.
Przeszkody:

(a) dostępność Wsparcia przez Państwo-Gospodarza (HNS) (zabezpieczenie i usługi medyczne) na tych pozycjach;

(b) narodowe podstawy (prawne - przyp. tłum.) mobilizacji rezerw na potrzeby jednostek medycznych;

(c) brak przygotowanych legislacyjnie aktów prawnych na wypadek kryzysu i wojny dotyczących działań na rzecz utrzymania pokoju;

(d) opóźnienie w przeprowadzaniu po raz pierwszy doboru ochotników;

(e) praktyczne problemy medyczne wynikające z przyczyn religijnych, proceduralnych i etycznych;

(f) program zarządzania krwią na całym teatrze działań.

(8) Wspólny fundusz, wzajemna pomoc mogą znacząco obniżyć nasze wysiłki obronne, lecz mogą być realizowane tylko, gdy istnieje określony poziom standaryzacji.

4 - 17

(9) Zmieniony charakter scenariuszy podejmowania decyzji na polu walki wynika z:
Nowe działania wojenne wprowadzają nam pewną ilość różnych scenariuszy podejmowania decyzji, jako że przyzwyczajeni jesteśmy do:

(a) zabezpieczania żywności „w sytuacjach nadzwyczajnych” w oparciu o racje bieżące, co wymaga ogromnych możliwości chłodniczych;

(b) woda stołowa nie jest już nigdy więcej darem natury; musimy więc planować:

- źródła wody;

- urządzenia do oczyszczania wody;

- możliwości wiertnicze w celu budowy studzien;

- tabletki odkażające;

- łaźnie / prysznice polowe;

- usługi pralnicze;

- usługi humanitarne / wsparcie ONZ.

(c) urządzeń zasilających zalecanych do powszechnego użytku;

(d) oprzyrządowanie ciężkiego transportu:

- na bazie kontenerów;

- programy zarządzania kontenerami;

- systemy załadunku spaletyzowanego, przykładowo DROPS / MULTI / PLS / UTL;

- wyposażenie dźwigów kontenerowych;

- pojemności transportu lotniczego.

(e) Zabezpieczenia w paliwa/oleje i smary wywołującego problemy związane z brakiem pojemności magazynowych lub zdolności do dostarczania go do zaangażowanych wojsk.

- transoceaniczne tankowce;

- umocnione urządzenia magazynowe bazowania lądowego;

- brak systemów rurociągów paliwowych;

- nieodpowiednie systemy przewozów kolejowych;

- niedostatek śródlądowych dróg wodnych i barek;

- systemy pomp paliwowych;

- utrata jakości;

- dostępność tylko dla jednego państwa - wiodącego.

4 - 18

ROZDZIAŁ 5: ZAOPATRYWANIE

ZAWIERA

501. ZASADY OGÓLNE 5 - 2

502. CEL 5 - 3

503. OBOWIĄZUJĄCE W NATO KLASY ZAOPATRZENIA 5 - 3

504. ZARZĄDZANIE ZAOPATRYWANIEM NARODOWYCH SIŁ ZBROJNYCH 5 - 3

505. ZARZĄDZANIE ZAOPATRYWANIEM W GŁÓWNYM DOWÓDZTWIE PODPORZĄDKOWANYM 5 - 4

506. STANDARYZACJA ZAOPATRYWANIA 5 - 5

507. ZAOPATRYWANIE POŁĄCZONYCH SIŁ ZBROJNYCH 5 - 5

508. MELDOWANIE O STANIE ZAOPATRZENIA 5 - 6

509. CZYNNIKI GOTOWOŚCI I ŻYWOTNOŚĆ 5 - 7

510. SZKOLENIE DO WSPÓLNYCH DZIAŁAŃ ZAOPATRYWANYCH 5 - 9

511. WSPARCIE PRZEZ PAŃSTWO-GOSPODARZA 5 - 10

512. WYTYCZNE DO OBRONY PRZEDSIĘWZIĘĆ ZAOPATRYWANIA PRZED BRONIĄ MASOWEGO RAŻENIA 5 - 11

5 - 1

ROZDZIAŁ 5

ZAOPATRYWANIE

501. ZASADY OGÓLNE

a. Filozofia zaopatrywania w Sojuszu NATO. Systemy zaopatrywania różnią się w poszczególnych państwach Sojuszu, lecz najszerzej stosowaną jest filozofia „ ściągania”, według której jednostki potrzebujące uzupełnienia przedkładają prośby lub zapotrzebowania stosując standardowy format. Koncepcje zaopatrywania rozwijane w pewnych krajach, które będą zapoczątkowywać obowiązujące praktyki zaopatrzeniowe, związane ze specjalnymi potrzebami sił zbrojnych. Te koncepcje zaopatrywania będą pozwalały na bardziej wrażliwy, skuteczny system zaopatrywania, który obniżał będzie konieczność gromadzenia olbrzymiej ilości uzbrojenia i środków materiałowych. Państwa członkowskie zgodziły się na standaryzację określonych aspektów ich systemów zaopatrywania w celu osiągnięcia interoperacyjności. Porozumienia te są w zasadzie oparte na STANAG-ach, lecz istnieją także wytyczne SHAPE i procedury operacyjne MNC i PSC. Określone scenariusze mogą wymagać automatycznego uzupełniania wybranych artykułów (filozofia „wypychania”). Planowanie zaopatrywania powinno obejmować elastyczność w celu zmiany „ściągania” na „wypychanie” (lub odwrotnie)uzupełnienia wymaganego w danych okolicznościach.

b. Upoważnienie i odpowiedzialność w zakresie zaopatrywania.

(1) Z chwilą gdy władze NATO i państwa członkowskie posiądą kolektywną odpowiedzialność za zaopatrywanie wielonarodowych działań NATO, państwa członkowskie ponoszą ostateczną odpowiedzialność za potrzymanie gotowości własnych sił. Dowódcy NATO ponoszą odpowiedzialność i są upoważnieni do koordynacji pomiędzy krajowymi dowództwami, przedsięwzięć zapewniających, że plany operacyjne nie będą zniweczone poprzez brak zaopatrzenia. Ponadto, dowódcy NATO na określonych szczeblach dowodzenia posiadają uprawnienia do rozdzielania określonych zasobów logistycznych, w tym niektórych rodzajów zaopatrzenia, do różnych wojsk, będących pod ich dowództwem. Zapas bieżący zaopatrzenia w wojskach narodowych powinien być wystarczający do utrzymania zdolności bojowej wojsk na wymagany okres, do czasu, gdy państwo to będzie mogło uzupełnić zaopatrzenie tych wojsk. MC 319 szerzej uszczegóławia obowiązki i uprawnienia dowódców NATO w zakresie zaopatrywania. Porozumienia pomiędzy niektórymi Głównymi Dowódcami Podległymi (PSCs) i państwami sprzymierzonymi zapełniają, czasami, braki w doktrynie i polityce. W przeciwnym bowiem razie państwa te zachowują odpowiedzialność i uprawnienia do dostarczania niezbędnego zaopatrzenia w celu wykonania zamiaru działań PSC.

5 - 2

(2) Kluczowym, w zakresie władzy dowódców NATO nadanej im zgodnie z MC 319, jest to, że uprawnienia do rozdziału określonych zasobów zaopatrzenia, pomimo poprzedniej Delegacji Uprawnień (TOR) w sprawie zasobów, deklarowane są jako nie podlegające redystrybucji przez państwo uczestniczące, w odniesieniu do wsparcia wojsk będących pod ich dowództwem. Dowódcy NATO muszą otrzymać wystarczającą władzę nad zasobami logistycznymi niezbędnymi do umożliwienia im rozwinięcia i utrzymania gotowości sił pod ich dowództwem w realizacji ich misji. Okresy i warunki do przekazania dowódcom NATO władzy nad zasobami zaopatrzeniowymi są przedstawione w paragrafie 204 d.

c. Koncepcje harmonizacji zaopatrywania

Ponieważ państwa rozwijają coraz to bardziej wyrafinowane systemy zaopatrzenia, oparte na komputerach, powstawać będą okazje do większej kompatybilności z systemem kodyfikacji NATO. Aktualnie niektóre kraje gromadzą informacje o zaopatrzeniu poprzez natowską Organizację Utrzymania i Zaopatrzenia (NAMSO). Pojawiająca się Lista Powszechnie Użytkowanych Środków (CUIL) na wyposażeniu wojsk, jest przykładem harmonizacji informacji zaopatrzeniowej. CUIL umożliwi państwom potrzebującym w nagłych przypadkach, szybką lokalizację możliwych źródeł krytycznych środków uzbrojenia i sprzętu. Przyszłościowe koncepcje zaopatrywania w NATO muszą koncentrować się na szybkiej ocenie w celu sprecyzowania rodzaju uzbrojenia i sprzętu wojskowego, przekształconego do specyficznego rozmiaru sił zbrojnych i łatwo rozmieszczalnego w miejscach lokalizacji kontyngentu, aby zabezpieczyć wspólne zadania sił zbrojnych.

502. CEL

Celem tego rozdziału jest ułatwienie działań zaopatrzeniowych różnych państw w ramach Sojuszu.

503. OBOWIĄZUJĄCE W NATO KLASY ZAOPATRZENIA

STANAG 2961, „Klasy zaopatrzenia w NATO”, ustanawia w NATO pięcioklasowy system identyfikacji klas zaopatrzenia.

504. ZARZĄDZANIE ZAOPATRYWANIEM W NARODOWYCH SIŁACH ZBROJNYCH

a. Państwa członkowskie uzgodniły współpracę w zakresie wymiany informacji zaopatrzeniowej i stosując porozumienia / umowy o wsparciu zaopatrzeniowym zobowiązały się do dostarczenia zaopatrzenia gdy zażądają. Tego rodzaju wsparcie zaopatrzeniowe miałoby przyjmować formę zaplanowanej pomocy logistycznej (STANAG 2034), rozdziału środków przez dowódców NATO na określonych szczeblach dowodzenia pomiędzy wojska znajdujące się pod ich dowództwem lub doraźnej pomocy logistycznej w czasie kryzysu i wojny (STANAG 2135). Państwa członkowskie zgodziły się także wdrożyć postanowienia tych STANAG-ów do swoich doktryn narodowych i procedur w celu ułatwienia skutecznego wykonawstwa takiego wsparcia.

5 - 3

b. NATO troszczy się o proces zarządzania zaopatrywaniem w narodowych siłach zbrojnych tylko w zakresie, na który składają się ogólne problemy Sojuszu. Państwa członkowskie powinny wydzielić systemy zaopatrzenia, które będą odpowiadać wymaganiom dowódców NATO. Osiągalne jest to poprzez zastosowanie Systemu Kodyfikacji NATO. Kompatybilne narodowe systemy zaopatrywania i działania będą ułatwiały dowódcom NATO możliwość rozdziału specyficznych środków zaopatrzenia.

505. ZARZĄDZANIE ZAOPATRYWANIEM W GŁÓWNYM DOWÓDZTWIE PODPORZĄDKOWANYM

a. Każdy Główny Dowódca Podporządkowany (PSC) posiada personel G-4 do planowania i koordynacji logistyki w PSC. Zarządzanie zaopatrywaniem jest w zasadzie kompetencją państw członkowskich prawie od czasu, gdy całość zaopatrzenia pozostaje własnością państw członkowskich, do czasu przekazania lub zrzeczenia się na rzecz Dowódcy NATO, tak jak uzgodniono to pomiędzy państwami członkowskimi i dowódcami NATO.

b. Niektórym PSC i innym dowódcom NATO przyznano więcej uprawnień i odpowiedzialności nad zapasami, nawet do fizycznej kontroli danych zapasów. Tam gdzie to nastąpiło, PSC wzięli na siebie odpowiedzialność za zarządzanie zaopatrzeniem. Zazwyczaj Główni Dowódcy Podporządkowani nie są przygotowani aby być operatorami zaopatrzeniowymi. Ważnym jest, że państwa dostarczające wojska dla PSC współpracują z PSC w jego roli jako koordynatora wsparcia zaopatrzeniowego w czasie wojny.

c. Wydziały G-4 PSC muszą zapewnić Dowódcy oceny lub oszacowania zdolności zaopatrzeniowej proponowanych taktycznych sposobów działania. Na współczesnym, wysoce manewrowym polu walki taktyczne okazje mogą pojawiać się szybko. PSC będzie żądał uprawnień do rozdzielania zasobów, gdy będzie to niezbędne do zabezpieczenia tych taktycznych okazji.

d. Optymalny system zaopatrzenia NATO umożliwiał będzie PSC posiadanie wglądu w zasoby narodowe użytku bieżącego, zarówno w wojskach danego PSC, jak też w zasoby przybywające do tych wojsk. Idealnie jest gdy potrzeby zaopatrzeniowe w zakresie wsparcia proponowanych działań taktycznych wynikać będą z posiadanego przez wojska uzbrojenia i sprzętu przeznaczonego do prowadzenia działań taktycznych. Lecz jeśli zaopatrzenie będzie niewystarczające w pewnej części wojsk, to Dowódca NATO jest uprawniony zmienić kierunek przychodzącego zaopatrzenia, jeśli jest to uzasadnione względami praktycznymi, pomimo jego narodowego pochodzenia. Upoważnienie do redystrybucji z narodowych frachtów wymaga wysokiego stopnia koordynacji i kooperacji, i może być najlepiej osiągnięte poprzez wyrafinowany i standardowy system automatyzacji.
Zredystrybuowane zaopatrzenie powinno być zwrócone przez państwo pobierające lub powinno być zrefundowane w uzgodniony sposób.

5 - 4

Tworzenie wielonarodowych funduszy środków zaopatrzenia, rola specjalizacji (w niektórych obszarach zaopatrzenia) i wspólne/połączone finansowanie zasobów zaopatrzenia powinny być rozważane, gdy takie warianty dostarczania uzupełnienia do sił wielonarodowych będą korzystne w myśl metody koszt - efekt.

506. STANDARYZACJA ZAOPATRYWANIA

a. Standaryzacja: patrz Załącznik A.

b. Państwa członkowskie uzgodniły podział wymaganej informacji podczas procesów rozwojowych nowego wyposażenia. Takie dzielenie informacji zmierza do podania wariantów i szans na skuteczność i oszczędność poprzez wspólną produkcję, wysyłkę istniejącego lub modernizowanego wyposażenia jednego państwa, które może zadowolić wymagania innego państwa lub poprzez harmonizację specjalizacji. Ilekroć państwa członkowskie tworzą standaryzację uzbrojenia i sprzętu wojskowego, to wsparcie środkami i zużycie stają się prostsze.

c. Państwa członkowskie uzgodniły w celu wzmocnienia interoperacyjności oraz w zakresie zaopatrywania w uzbrojenie i sprzęt wojskowy, że wzmocnienie to jest realizowane poprzez wspólne zużycie takich środków jak: paliwo i amunicja, racje żywnościowe, narzędzia itp. Procedury ze STANAG-ów powinny być wcielane do narodowych doktryn w celu podniesienia w siłach zbrojnych wiedzy o tym jak przekazywać zapotrzebowania. Bardzo istotnym na polu walki standardem lub interoperacyjnością uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz zużycia jest ograniczenie wartości jeśli wojska nie są zdolne do osiągnięcia wystarczającej koordynacji w celu przyjęcia potrzebnego transportu. Możliwości komunikacyjne musza istnieć poniżej szczebla PSC by dać logistykom armii sojuszniczych szansę na interoperacyjność.

d. Pomimo, że koordynacja logistyczna pomiędzy państwami jest zasadniczym obowiązkiem SHAPE i MNCs, w ustaleniach ALP-9, jest to także obowiązkiem PSC. Dlatego PSC musi mieć uprawnienia, jasno ustalone zarówno w wytycznych NATO, jak i w narodowych, do planowania i kierowania wielostronnymi działaniami zaopatrzeniowymi, jeśli potrzeba, celu zabezpieczenia potrzeb operacyjnych. Zautomatyzowany narodowy system zaopatrywania powinien istnieć na szczeblu PSC i być tam kompatybilny, aby pozwolić na takie wielostronne działania zaopatrzeniowe, jakie mogą być wymagane przez PSC.

507. ZAOPATRYWANIE POŁĄCZONYCH SIŁ ZBROJNYCH

a. Operacje wojskowe NATO będą zasadniczo działaniami połączonymi pod dowództwem połączonych stanowisk dowodzenia. Istnieją taktyczne zasady prowadzenia działań bojowych na szczeblu operacyjnym działań wojennych NATO.

5 - 5

Zaopatrywanie połączonych operacji wymaga kompleksowego kamuflażu przez dowódcę NATO skoordynowanego wspólnego / sojuszniczego zaopatrywania i systemów / zasobów zachowujących żywotność, które obejmują każdy kraj. Planowanie logistyczne musi być integralną częścią planowania operacyjnego.

b. Ponieważ rezultat danego konfliktu zbrojnego jest niemożliwy do przewidzenia, planiści logistyczni na połączonym stanowisku dowodzenia nie mogą w pełni zabezpieczyć swojego natowskiego dowódcy bez ustalonej pewności co do niezawodności źródeł zaopatrzenia dla całości sił zbrojnych, które zamierzają uaktywnić w interesie działań taktycznych. Szacunki te są prowadzone podczas procesu planowania narodowego. Jednakże niepewność niesiona przez współczesne pole walki, nieoczekiwane wypadki mogą powodować potrzebę przesunięcia wojsk na ekstremalne odległości. takie przemieszczenia mogą łatwo zakłócić narodowy system zaopatrywania kraju wysyłającego i przy braku alternatyw, uprawomocnić ich użycie w krytycznej sytuacji.

c. Dowódcy NATO posiadają uprawnienia do redystrybucji określonych zasobów logistycznych powierzonych im przez państwa członkowskie w celu wsparcia wojsk będących pod ich dowództwem. Okresy i warunki przekazania uprawnień nad zasobami logistycznymi są zdefiniowane w MC 319 i są przedmiotem współdziałania państw, których to dotyczy z powodu uczestnictwa ich wojsk.

d. STANAG-i wprowadzają procedury postępowania dowódców podczas prowadzenia polowej wymiany zaopatrzenia pomiędzy narodowymi siłami zbrojnymi. Procedury te wciąż jeszcze muszą być wcielane do doktryn narodowych, technik i procedur poprzez ich wdrażanie. Dowódcy NATO muszą być w stanie sprawdzać możliwości wysyłanych sił do prowadzenia wspólnego zaopatrywania działań bojowych podczas wspólnych ćwiczeń i koordynacji z podporządkowanymi im dowódcami narodowych sił zbrojnych.

508. MELDOWANIE STANU ZAOPATRZENIA

a. Krytycznie ważne systemy uzbrojenia i kluczowy stan uzbrojenia i sprzętu wojskowego meldowany jest zgodnie z AD 80-50, tom 6. Dowódcy NATO okresowo potrzebują informacji o stanie narodowych sił zbrojnych przed delegowaniem uprawnień (TOA). Skoro TOA może nastąpić nagle, na podstawie wynikłej sytuacji taktycznej, życiowo ważnym jest aby narodowi logistycy nawiązali zawczasu i kontynuowali więzi z logistykami PSC. Decyzje taktyczne PSC nie mogą być podejmowane na podstawie cząstkowych ocen logistycznych, a niezdecydowanie w meldowaniu jest właśnie tak samo niebezpieczne jak niedokładne lub przeszacowane meldunki o możliwościach logistycznych.

5 - 6

b. Zapasy oraz uzbrojenie i sprzęt wojskowy stanowią bazę dla LOGSTAR II, ogólnego terminu dla wszystkich logistycznych meldunków statystycznych, które dostarczają szczegółowych danych o określonym uzbrojeniu / systemach broni, odpowiedniej amunicji i innych produktów wojskowych. Liczby LOGSTAR II są połączeniem następujących meldunków indywidualnych (tylko za siły lądowe):

- Wykaz Środków Sił Lądowych Ujmowanych w Meldunkach (LFRIL);

- Meldunek o Sytuacji Logistycznej Sił Lądowych (LOGSITLAND);

- Meldunek o Sytuacji Logistyczno - Magazynowej Sił Lądowych (LOGDEPLAND).

c. Meldowanie LOGSTAR II zmienia się w czasie kryzysu i wojny w Meldunek Oceny Sytuacji Logistycznej (LOGASSESREP) i prowadzone jest codziennie, lecz kończy się na szczeblu MSC w celu zapobieżenia nadmiarowi informacji na wyższych stanowiskach dowodzenia. Oprócz tego włączane są dane statystyczne meldowane w czasie pokoju, subiektywne oceny zdolności logistycznej, prowadzone przez dowódców (SEVLOG) i informacje uzupełniające.

509. CZYNNIKI GOTOWOŚCI I ŻYWOTNOŚĆ

a. MC 55/3 „Czynniki Gotowości i Żywotność (NC)” ustanawia różne kategorie gotowości sił zbrojnych i ich dostępności, a także wskaźniki do planowania w zarysie oraz wymagania w zakresie gromadzenia zapasów.

b. MC 55/3 powinno być powiązane z dodatkowymi wytycznymi o gromadzeniu zasobów amunicji, mps i innych środków materiałowych.

c. Wytyczne SHAPE do planowania w ACE gromadzenia środków są opracowywane zgodnie z ustaleniami MC 53/1 „Okresy Meldunkowe SACEUR”. Ustala ono metody kalkulowania ilościowych potrzeb wyposażenia bojowego i amunicji potrzebnej do oczekiwanego w czasie wojny starcia lub zużycia. Dokument ten jest opracowany w ścisłej konsultacji z państwami członkowskim i Naczelnymi Dowódcami NATO (MNCs). Częściami tego dokumentu, dotyczącymi sił lądowych są:

(1) Część I: Zasady ogólne

(2) Część II: Dane do Planowania Gromadzenia Zapasów przez Siły Lądowe, który zawiera:

- Szczegółowe wskaźniki potrzebne przy składaniu zapotrzebowań w celu ustalenia odwodów wyposażenia bojowego, tabele dostarczające przegląd procentowy Tabel Organizacji i ilościowego wyposażenia (Tabele należności etatowych - dop. tłum.), które powinny być utrzymywane jako odwody;

5 - 7

- Wzór do kalkulacji podstawowych zapasów amunicji dla Uzbrojenia Strzelającego Ogniem Bezpośrednim i dla Uzbrojenia Strzelającego Ogniem Pośrednim ;

- Szczegóły o podstawowych normach zużycia operacyjnego paliw (Normy Zużycia Paliw (FCU)).

(3) Część V: Planowanie Zapasów dla Służby Zdrowia, zawiera wykaz Minimum Podstawowych Przedmiotów Zabezpieczenia Medycznego.

(4) Część VI: System Obrony Powietrznej Bliskiego Zasięgu.

d. Dokumenty obu Wytycznych (MC 55/3 i 53/1) są rozwijane w konsultacji z państwami członkowskimi i są recenzowane na spotkaniach Konferencji ds. Koordynacji Logistyki ACE (ACE LCC). Są one niezbędnymi elementami w natowskim planowaniu logistycznym, a ich użyteczność zależy od stałych więzi pomiędzy sztabami państw członkowskich i sztabem NATO. Wytyczne te są stosowane jako podstawy do planowania gromadzenia zapasów wojskowych w ramach NATO, do meldowania o zasobach i ocenie krajowych możliwości wojskowych.

e. Terminologia - od pewnego czasu, planowane liczby zużycia amunicji mieszczą się w dwóch kategoriach: amunicja do uzbrojenia strzelającego ogniem bezpośrednim i amunicja do uzbrojenia strzelającego ogniem pośrednim. Pojęcia te są nadal w powszechnym użyciu (czołg jest bronią strzelającą ogniem bezpośrednim, a 155 mm haubica jest bronią strzelającą ogniem pośrednim), lecz aktualnie wzory do planowania oparte są na następujących pojęciach:

(1) Amunicja na poziom wysiłku. W planowaniu gromadzenia zapasów, amunicja gromadzona w oparciu o oczekiwaną dzienną normę zużycia, wartość której jest nieznana. Metoda ta jest stosowana dla broni strzelającej ogniem pośrednim.

(2) Amunicja - zorientowana na resurs. W planowaniu gromadzenia zapasów, amunicja gromadzona dla wszystkich rodzajów uzbrojenia wojsk lądowych strzelającego ogniem bezpośrednim (które posiada skończona żywotność w walce), definiowana jako średnia liczba potyczek, potrzeby będące sumą amunicji zużytej lub utraconej podczas wszelkich potyczek danego rodzaju uzbrojenia do czasu jego zniszczenia.

(3) Amunicja stosownie do zagrożenia. W planowaniu gromadzenia zapasów, amunicja przeznaczona do unieszkodliwienia ostatecznie oszacowanego zagrożenia, w stosunku do którego całkowite potrzeby określane są uzgodnionym wzorem matematycznym. Przykładowo, amunicja dla środków obrony przeciwlotniczej bliskiego zasięgu.

(4) Amunicja zorientowana na cel. W planowaniu gromadzenia zapasów, amunicja przeznaczona do unieszkodliwienia ostatecznie oszacowanej liczby celów, w stosunku do których całkowite potrzeby określane są uzgodnionym wzorem matematycznym.

5 - 8

f. Zapasy są często określane terminem „norma dzienna zaopatrzenia”. Logistycy dyskutują od lat nad tym co stanowi „normę dzienną zaopatrzenia”. Obecnie, w warunkach pola walki bez linii styczności, potrzebny jest nowy termin do wyrażenia ilości potrzeb na poszczególne okresy walki. Istota problemu zmierza do określenia ilościowych potrzeb jednostki wojskowej lub podstawowego załadowania danego systemu uzbrojenia (jednostka ognia - dop. tłum.). Skoro Sojusz określa standardową jednostkę ognia, to gromadzenie zapasów może być konstruowane w oparciu o podaną liczbę jednostek ognia, jaka ma być utrzymywana.

g. Kategorie zapasów

(1) Zapasy operacyjne. Poziom zapasów niezbędny do zaspokojenia możliwych potrzeb operacyjnych powyżej i ponad posiadane/przydzielone.

(2) Zapasy podstawowe. Zapasy do zabezpieczenia wykonania zaaprobowanych planów operacyjnych na początkowy, z góry określony okres.

(3) Zapasy podtrzymujące zdolność bojową. Zapasy do zabezpieczenia wykonania zaaprobowanych planów operacyjnych ponad początkowy, z góry określony okres, pokrywane przez zapasy podstawowe do czasu, gdy możliwe jest uzupełnienie z zaopatrzenia na kontynuację działań bojowych.

(4) Uzupełnienie. Czynność uzupełniania zapasów w trybie tworzenia wymaganych poziomów zaopatrzenia.

510. SZKOLENIE DO WSPÓLNYCH DZIAŁAŃ ZAOPATRZENIOWYCH

a. W erze ograniczonych sposobności do poważnych polowych ćwiczeń szkoleniowych w NATO, ważniejszym jest nawet aby dowódcy prowadzili szkolenie przygotowujące do wykonywania wspólnego zabezpieczenia działań bojowych. Możliwość wymiany towarów i usług pomiędzy państwami Sojuszu podczas działań innych niż wojna rosną, jako że siły rzedną. Gdy szerokość frontu rośnie, zabezpieczenie zaopatrzenia z enklaw do uzupełnianych wojsk będzie coraz trudniejsze. Sojusznicy muszą polegać jeden na drugim, aby zapewnić zaopatrzenie podczas przemieszczania się przez lub obok rejonu zajmowanego przez jednego z nich.

b. Kiedykolwiek się tak zdarza, wspólne ćwiczenia powinny zawierać scenariusz logistyczny. Jednak nie jest to wystarczające do szkolenia Korpusu, Grupy Armii i Sztabów Regionalnych w wspólnych działaniach zaopatrzeniowych. Państwa członkowskie muszą włączać wspólne działania zaopatrzeniowe w krajowych standardach kształcenia i szukać każdej sposobności do włączenia zadań wspólnego zaopatrywania do ich szkolenia garnizonowego i polowego. Kadra logistyczna w batalionach, brygadach i dywizjach powinna zrozumieć procedury zaopatrywania obowiązujące pomiędzy państwami członkowskimi.

5 - 9

c. Państwa członkowskie ustanowiły procedury zawierania transakcji zaopatrzeniowych w czasie pokoju. Wymiana ekwiwalentnej wartości środków może być najlepszym sposobem kompensaty w sytuacjach nadzwyczajnych pod warunkiem, że uczestnicy zdołają porozumieć się co do zawiłości zaopatrywania. Jednak w scenariuszach ćwiczeń jest to zwykle niemożliwe. Podczas gdy pokojowe procedury są konieczne, państwa członkowskie powinny omówić i zapoznać się z procedurami wprowadzanymi w czasie kryzysu i wojny.

511. WSPARCIE PRZEZ PAŃSTWO - GOSPODARZA

a. Wsparcie przez Państwo - Gospodarza (HNS) to cywilna i wojskowa pomoc udzielana w czasie pokoju i wojny przez państwo - gospodarza sprzymierzonym siłom zbrojnym i organizacjom NATO (Zob. Paragraf 204.). HNS uzupełnia organiczne zaopatrzenie, dostarczając możliwości zaopatrywania, usługi i siłę roboczą niedostępne gdzie indziej. HNS, jako uzupełnienie do organicznego zaopatrzenia jest ważne dla podtrzymania zdolności bojowej wszelkiego rodzaju i kategorii sił zbrojnych. Porozumienia bilateralne i wielostronne, które biorą pod uwagę potrzeby Głównych Dowódców NATO (MNCs), przyczyniają się do zapewnienia niezbędnej ochrony, zabezpieczenia logistycznego, zapasów i wsparcia infrastrukturą do ich odbioru, przegrupowania i zatrudnienia tych sił. Wykorzystując udogodnienia logistyczne zapewniane przez państwo - gospodarza, uzupełniane państwa mogą przegrupowywać jednostki bojowe i ich wyposażenie do określonych rejonów szybciej i w większych ilościach. Wymagana elastyczność i wielonarodowość sił zbrojnych uzasadniają potrzebą większego zaangażowania dowódców NATO w negocjacje i stosowanie porozumień o HNS.

b. Dostarczane krajowe wsparcie zaopatrzeniowe może przyjmować formę bezpośredniego wsparcia wojskowego, często zwanego Wspólnym Wsparciem; pomocy zapewnianej z cywilnych źródeł na mocy kontraktu, zawartego z państwem - gospodarzem lub w formie wsparcia zaopatrzeniowego otrzymywanego przez państwo przyjmujące bezpośrednio ze źródeł państwa - gospodarza. HNS może mieć charakter zaplanowanego lub ad hoc. Zaplanowane HNS składa się z towarów i usług określonych i zakontraktowanych w czasie pokoju do wykorzystania podczas wojny. HNS ad hoc to wsparcie uzgadniane, gdy jest potrzebne w czasie kryzysu i wojny.

c. Dowódca NATO powinien posiadać uprawnienia do ustalenia potrzeb zaopatrzeniowych od HNS; do inicjowania i uczestniczenia w dwustronnych i wielostronnych negocjacjach i do doradztwa państwom w sprawach związanych z wykonywanymi przez niego planami i koncepcjami działań bojowych. Państwa członkowskie potrzebują rozważyć stosowną wydajność/możliwości zabezpieczenia i powinny przeprowadzić w koordynacji z dowódcami NATO orientacyjne planowanie wydajności / możliwości.

5 - 10

512. WYTYCZNE DO OBRONY PRZEDSIĘWZIĘĆ ZAOPATRYWANIA PRZED SKUTKAMI UŻYCIA BRONI MASOWEGO RAŻENIA

a. W warunkach zagrożenia bronią masowego rażenia, zaopatrzenie i wyposażenie musi być chronione, na tyle na ile to możliwe, przed skażeniem pierwotnym i szczątkowym. Unikać należy rozprzestrzeniania się skażeń. Może to być osiągnięte przez odpowiednie i szybkie przedsięwzięcia ochronne oraz oddzielenie skażonych zapasów od zapasów nieskażonych. Ochrona uzbrojenia i sprzętu wojskowego jest bardziej efektywna i tańsza niż odkażanie (Załącznik D zawiera wytyczne do obrony artykułów w kanałach zaopatrzenia przed bronią masowego rażenia).

b. Dowódcy i sztaby na wszystkich szczeblach są odpowiedzialni za planowanie i prowadzenie działań zaopatrzeniowych w każdych warunkach wojennych. W celu osiągnięcia pomyślnego zachowania zdolności do walki, działania zaopatrzeniowe powinny być planowane i nadzorowane, zaś zapasy rozśrodkowane, osłonięte, opakowane i przygotowane do transportu, zachowując zasadnicze przedsięwzięcia obrony przed bronią masowego rażenia, unikając ryzyka. Największe znaczenie w tej sytuacji mają ochrona i kontrola skażeń. Dobre planowanie jest ważne dla ochrony kanałów zaopatrywania przed skażeniami bronią masowego rażenia (Zob. Załącznik D).

c. Należy unikać, jeśli to możliwe, skażeń bronią masowego rażenia. Jeśli pewne zapasy zostaną skażone, to określone decyzje co do wydawania tych zapasów powinny być oparte o świadomy wybór pomiędzy sytuacją taktyczną, ważnością środków bojowych, rodzajem i natężeniem skażeń oraz o dobór zasobów wymagających odkażania. Do celów planowania przyjmuje się, że nieskażone zaopatrzenie powinno być wydawane lub wymienione pomiędzy państwami NATO.

d. Podstawowy system logistyczny nie zmieni się w warunkach użycia broni masowego rażenia, lecz jego zdolność do wykonania zadania zabezpieczenia logistycznego będzie kapryśna. Wyobraźnia i elastyczność dowódców staną się najważniejszymi dla zapewnienia wykonania zadania (Zob. Załącznik D).

5 -11

ROZDZIAŁ 6: PRZEGRUPOWANIE I TRANSPORT

ZAWIERA

601. ZASADY OGÓLNE 6 - 2

602. CEL 6 - 2

603. ZASADY PRZEGRUPOWANIA I TRANSPORTU 6 - 3

604. ZADANIA I ODPOWIEDZIALNOŚĆ 6 - 3

605. PRZEGRUPOWANIE DROGĄ MORSKĄ 6 - 6

606. PRZEGRUPOWANIE DROGĄ POWIETRZNĄ 6 - 6

607. PRZEGRUPOWANIE DROGĄ ŚRÓDLĄDOWĄ 6 - 7

608. DOWODZENIE I KIEROWANIE PRZEGRUPOWANIEM I TRANSPORTEM 6 - 7

609. ŁĄCZNOŚĆ I ZAUTOMATYZOWANE SYSTEMY
PRZETWARZANIA DANYCH 6 - 8

6 - 1

ROZDZIAŁ 6

PRZEGRUPOWANIE I TRANSPORT

601. ZASADY OGÓLNE

a. Przegrupowanie i transport obejmuje całe spektrum infrastruktury, urządzeń pomocniczych, przewóz powietrzny i morski oraz wyposażenie, które jest niezbędne do rozwinięcia, przyjęcia i dalszego przemieszczenia sił zbrojnych. Jeśli środki do przegrupowania i działania uwalniające porty lotnicze i morskie są nieodpowiednie, to mogą one wstrzymywać system transportu strategicznego i terminowe wsparcie dowódcy taktycznego. Na teatrze działań bojowych szybkość i mobilność walki będą wymagać skutecznego przegrupowania i transportu. Istotnym jest aby planowanie zabezpieczenia logistycznego było prowadzone równolegle z, i w połączeniu z planowaniem operacyjnym, w celu zagwarantowania wspólnej kompatybilności. W celu wdrożenia Koncepcji Strategicznej Sojuszu wymagany jest elastyczny i czuły system przegrupowania i transportu.

b. Rosnące znaczenie uzupełnienia, jako głównego elementu Obrony NATO i Planowanych Sił Zbrojnych wymaga wiarygodnego przegrupowania i możliwości transportowych.

c. Wielonarodowy charakter Sił Zbrojnych Sojuszu i ograniczone możliwości zasobów transportu wojskowego wymagają koordynacji i kooperacji między wojskowymi i cywilnymi agencjami w celu zapobieżenia konkurencji w przegrupowywaniu i dostępnie do zasobów transportowych.

d. Niewłaściwa elastyczność w wybranych siłach zbrojnych NATO oraz nieokreślony charakter i lokalizacja potencjalnych rejonów działań bojowych ograniczają możliwość szczegółowego zaplanowania przegrupowania i transportu. Takie umiejscowienie poważnie wpływa na możliwości Sił Zbrojnych Sojuszu, co do szybkiego ich rozwijania i wymaga ścisłej koordynacji pomiędzy państwami członkowskimi. Wymóg elastyczności nie usuwa potrzeby planowania z wyprzedzeniem, jako minimum, skalkulowane muszą być i zebrane potrzeby strategicznego i operacyjnego przegrupowania wszelkich rozwijanych jednostek wojskowych.

e. Państwa członkowskie i Dowódcy NATO muszą brać pod uwagę granice państwowe przy budowaniu planów transportu.

602. CEL

Celem niniejszego rozdziału jest nakreślić zasady ogólne planowania, koordynacji i wykonywania przegrupowania i transportu na korzyść operacji NATO.

6 - 2

603. ZASADY PRZEGRUPOWANIA I TRANSPORTU

a. Koordynacja i Kooperacja. Sprawą zasadniczą jest koordynacja i kooperacja przegrupowania i transportu prowadzonego przez lub pomiędzy NATO i krajowymi agencjami wojskowymi i cywilnymi.

b. Wydajność. Obowiązywać musi optymalne wykorzystywanie wojskowych i cywilnych zasobów. Do rozważań musi być brany uzupełniający charakter zasobów transportu powietrznego, morskiego i śródlądowodnego.

c. Elastyczność. Planowanie przegrupowania i transportu oraz ich wykonanie musi być zdolne do reagowania w terminowy sposób na dynamiczne zmiany sytuacji operacyjnej.

d. Kompatybilność transportu. Jeśli to możliwe, gdy potencjalne jednostki i zgrupowania w ramach zadań wojskowych powinny posiadać wyposażenie zapewniające im kompatybilność z dostępnymi zasobami transportowymi.

e. Przejrzystość. Wymiana informacji o przegrupowaniu i danych o transporcie pomiędzy wojskowymi władzami i cywilnymi władzami państwa członkowskiego oraz władzami NATO jest istotna dla skutecznego zabezpieczenia przegrupowania i zadań transportowych.

f. Prymat operacyjny. Planowanie przegrupowania i transportu oraz ich wykonanie muszą być powiązane w celu spełnienia wszelkich potrzeb zadania bojowego.

g. Prostota. Plany i procedury powinny być wykonywane tak prosto jak to tylko możliwe.

h. Standaryzacja. Standaryzacja jest wstępnym warunkiem pomyślności przegrupowania i transportu. Stosowana jest tak samo do systemów, danych i oprogramowania, co do procedur, wyposażenia i sprzętu.

604. ZADANIA I ODPOWIEDZIALNOŚĆ

a. Zasady ogólne. Władze państwowe i NATO ponoszą wspólną odpowiedzialność za przegrupowanie i realizację transportu w interesie wsparcia operacji NATO. Szczególnymi rodzajami odpowiedzialności są:

(1) Odpowiedzialność państwa. Odpowiedzialność za pozyskanie zasobów transportowych, za planowanie i kierowanie przegrupowaniem narodowych sił zbrojnych spoczywa przede wszystkim na danym państwie. Zasada ta musi być łagodzona przez potrzebę kooperacji, koordynacji i ekonomii oraz może obejmować porozumienia kooperacyjne zapoczątkowane przez dowódców NATO.

6 - 3

(2) Odpowiedzialność NATO. Dowódcy NATO odpowiedzialni są za zapoczątkowanie, ustalenie priorytetów, koordynowanie i usuwanie konfliktów, rozwijanie, podtrzymywanie zdolności bojowej (uzupełnianie) i rozśrodkowywanie podległych sobie sił zbrojnych. Musi to być robione w kooperacji z państwami członkowskimi, włączając w to planowanie przegrupowania wielonarodowych sztabów, gdy wykonują one zadania postawione przez odpowiednie władze.

b. Kwatera Główna NATO. Kwatera Główna (HQ) NATO jest odpowiedzialna za koordynację przegrupowań strategicznych. W ramach tego zadania Kwatera Główna NATO pracować będzie z państwami członkowskimi, Głównymi Dowódcami NATO (MNCs) oraz cywilnymi organizacjami NATO. Najważniejszą cywilna organizacją NATO, odpowiedzialną za przegrupowania, będzie Wysoki Komitet Planowania Cywilnego (SCEPC) i jego komórka ds. nadzwyczajnych (CECC) oraz trzy cywilne komisje i komitety, które działają wg. wytycznych SCEPC.

c. Główni Dowódcy NATO (MNCs).

(1) W razie potrzeby, zapewniają centralną organizację na szczeblu MNC w celu koordynacji i określenia priorytetów przedsięwzięć dotyczących przegrupowania, a także w celu ustanowienia odpowiednich organizacji na szczeblu MSC i PSC.

(2) We współpracy z podległymi dowódcami i osobami funkcyjnymi rozwijają i koordynują z państwami członkowskimi, Kwaterą Główną NATO (w tym z Urzędami i Komitetami Planowania Cywilnego dla potrzeb Sytuacji Nadzwyczajnych) oraz z innymi głównymi dowódcami NATO (MNCs) zasady przegrupowania i transportu, procedury, zadania NATO i odpowiedzialność.

(3) Określają priorytet i koordynują przegrupowania oraz zasoby transportu udostępniane przez narodowe Władze Wojskowe do wspólnego użycia.

(4) Opracowują operacyjne plany zabezpieczenia w celu zapewnienia elastycznego wykorzystania zarówno cywilnych, jak i wojskowych zasobów transportu.

(5) Określają priorytety, koordynują wykorzystanie zasobów transportu w okresie przygotowania i realizacji planów przegrupowania wojsk.

(6) Informują na bieżąco Kwaterę Główną NATO o priorytetowych, militarnych wymaganiach wobec cywilnych środków transportu w celu zabezpieczenia potrzeb sił narodowych.

6 - 4

(7) Oceniają i meldują Komitetowi Wojskowemu, o adekwatności planów i porozumień, w poszczególnych obszarach działań bojowych, do realizacji strategicznych i operacyjnych przegrupowań służących zabezpieczeniu działań Sojuszu.

(8) Planują w interesie przegrupowania wydzielonych przez NATO wielonarodowych sztabów, w ty rozmieszczenie zasobów transportu i przegrupowania.

d. Państwa członkowskie:

(1) Państwa ekspediujące (wysyłające kontyngent Sił Zbrojnych):

(a) Planują i kierują przegrupowaniem wojsk własnych oraz narodowych składników międzynarodowych sił zbrojnych, biorąc w rachubę wymogi stawiane przez Dowódców NATO.

(b) Określają warunki przegrupowania, jak również zawierają niezbędne porozumienia transportowe. Meldują Głównym Dowódcom NATO (MNCs) o niedoborach i nadwyżkach krajowych środków transportu i przegrupowania, aby sprostać niespodziewanym alternatywom przegrupowań sił sojuszniczych w czasie pokoju, kryzysu i wojny.

(c) Kierują oraz obsługują cywilne i wojskowe zasoby transportu wykorzystywane do zabezpieczenia wojsk narodowych i sojuszniczych.

(d) Reagują na żądania Głównych Dowódców NATO (MNCs) w sprawie przydziału środków transportu do dyspozycji innych państw zgodnie z priorytetami określonymi przez MNC; rozpoznają i meldują do wojskowych i cywilnych władz transportowych , do każdej oddzielnie, o stanie krajowych wojskowych i cywilnych zasobów przegrupowania, transportu i infrastruktury.

(e) Są odpowiedzialne za strategiczne przegrupowanie ich własnych jednostek wojskowych do uzgodnionych wjazdowych punktów granicznych na teatrze działań. Plany i procedury przegrupowania koordynowane są z odnośnym Głównym Dowódcą NATO (MNC) i/lub z Naczelnym Dowódcą Podporządkowanym (PSC). Dowódcy NATO są odpowiedzialni za koordynację przegrupowania dofrontowego, które nie jest zaplanowane przez państwo wysyłające. Mimo to, wszelkie przegrupowania na teatrze działań wykonywane są pod kontrolą państwa - gospodarza.

(f) Wobec tego, jeśli potrzeba, negocjuje na dwustronnej podstawie pomoc z innych państw, posiadających większe możliwości transportowe (specjalny sprzęt lotniczy). Tam gdzie tego rodzaju porozumienia okażą się niewystarczające, niezbędne może być skoordynowane porozumienie o wsparciu pomiędzy MSCs i PSCs.

6 - 5

(2) Państwa - Gospodarze:

(a) Koordynują i kierują przegrupowaniem wojsk sojuszniczych na ich własnych terytoriach, biorąc pod uwagę wymagania Dowódców NATO. Przygotują oni niezbędne porozumienia i będą koordynować przegrupowania z państwami sąsiednimi w celu ułatwienia przekraczania granic.

(b) Dokonują przeglądu planów i aktów legislacjyjnych (gdzie potrzeba) w celu ułatwienia wykorzystania wojskowych i cywilnych zasobów transportu sił narodowych w czasie przeprowadzenia operacji NATO w ramach własnego terytorium w odniesieniu do transportu, infrastruktury i innych związanych z nimi zasobów.

(c) Kierują i obsługują narodowe cywilne i wojskowe zasoby transportu w celu zabezpieczenia sił narodowych i sojuszniczych.

(d) Ustalają i meldują cywilnym i wojskowym organom transportowym NATO, każdemu z osobna, o stanie krajowych wojskowych i cywilnych zasobów transportu i infrastruktury.

605. PRZEGRUPOWANIE DROGĄ MORSKĄ

W warunkach pokoju, kryzysu lub wojny większość uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz zapasów dla rozwijanych lub luzowanych wojsk państw członkowskich może być przewożona drogą morską, uwzględniając zagrożenie z powietrza i od morza, dostępność portowych urządzeń pomocniczych na teatrze działań. Państwa członkowskie mogą wykorzystywać flotę handlową do rozwijania i podtrzymywania zdolności swoich sił zbrojnych. Wody przybrzeżne, przylegające do teatru działań mogą zapewnić alternatywne drogi przemieszczenia wojsk (LOC) na teatrze. Komisja ds. Planowania Przewozów Oceanicznych (PBOS) planuje wykorzystanie transportu do przewozu ludzi i towarów drogą morską w czasie kryzysu i wojny, zarówno wewnątrz, jak i poza Rejonem Północnego Atlantyku.

606. PRZEGRUPOWANIE DROGĄ POWIETRZNĄ

Działania cywilnych zasobów lotniczych pozostają pod nadzorem i kierownictwem władz państwowych. Dlatego, organ NATO odpowiedzialny za planowanie transportu powietrznego kładzie duży nacisk na koordynację i współpracę. W okresie pokoju odpowiada za to Komitet Planowania Lotnictwa Cywilnego (CAPC), wspomagany przez Grupę Roboczą Lotnictwa Cywilnego (CAWG), która nadzoruje realizację planowanych zadań od strony technicznej i praktycznej.

6 - 6

W okresie kryzysu nominowani eksperci ds. lotnictwa cywilnego powiększają Komórkę Cywilną dla Potrzeb Sytuacji Kryzysowej CECC, a wypadku wojny powszechnej powinna być utworzona Agencja NATO ds. Lotnictwa Cywilnego (NCAA).

W ramach działań na teatrze, transport powietrzny, w tym transport ludzi i sprzętu śmigłowcami, stanowi szybszy system niż transport kolejowy, czy drogowy. Równowaga pomiędzy przegrupowaniem powietrznym a lądowym zależeć będzie od względnej skuteczności obu metod, dostępności sprzętu lotniczego i względnego ryzyka.

607. PRZEGRUPOWANIE DROGĄ ŚRÓDLĄDOWĄ

Transport śródlądowy (drogi, koleje, porty, śródlądowe drogi wodne) utrzymywany jest pod narodową kontrolą we wszystkich praktycznie zakresach. Dlatego, organy NATO odpowiedzialne za planowanie transportu śródlądowego kładą nacisk na współpracę i koordynację. W okresie pokoju odpowiada za to PBEIST (Komisja Planowania ds. Transportu Śródlądowego w Europie), organ CEP (Planowania Cywilnego dla potrzeb Sytuacji Nadzwyczajnych) z regionalnymi podkomitetami Europy Północnej, Środkowej i Południowej, jednak problemy techniczne zagadnienia, w szerszym aspekcie NATO, skoncentrowane są w Podkomitecie Europy Środkowej.

608. DOWODZENIE I KIEROWANIE PRZEGRUPOWANIEM I TRANSPORTEM

W celu osiągnięcia pełnej przewagi narodowych i natowskich systemów dowodzenia, kierowania i łączności, obowiązujących procedur i porozumień zabezpieczenia stosowana będzie następująca polityka w zakresie dowodzenia i kierowania wojskowymi zasobami przegrupowania i transportu:

(a) Dowodzenie i kierowanie wojskowymi zasobami przegrupowania i transportu pozostaje w gestii odpowiednich sił narodowych, chyba że państwa te zawarły wcześniej inne porozumienia z władzami NATO.

(b) Poszczególne państwa powinny zapewnić, dla zadań koordynowanych przez Głównego Dowódcę NATO (MNC), takie wojskowe zasoby przegrupowania i transportu, które są im niepotrzebne do wykonania zadań krajowych.

6 - 7

c. Odpowiedni dowódca NATO będzie wyznaczał priorytety dla zadań przegrupowania i transportu (w tym co do ogólnej koordynacji i rozwiązywania konfliktów w czasie przegrupowania oraz w zakresie potrzeb transportowych uczestniczących w działaniach elementów sił wielonarodowych lub oddzielnych państw), mając na względzie wspólne użycie zasobów transportowych jako warunku niezbędnego do wyjścia na przeciw wymaganiom Dowódców NATO.

d. Ze względu na decydującą rolę, przegrupowanie będzie koordynowane na najwyższym praktycznym szczeblu. Przegrupowanie będzie zwykle koordynowane przez centrum koordynacji ruchu.

609. ŁĄCZNOŚĆ I ZAUTOMATYZOWANY SYSTEM PRZETWARZANIA DANYCH

Ochrona i interoperacyjność łączności i ułatwienia Zautomatyzowanego Systemu Przetwarzania Danych (ADP) muszą być zapewnione w celu wsparcia obliczeń dotyczących przegrupowania i zasobów transportowych. Będzie to umożliwiało podjęcie odpowiedniego planowania, kierowania i koordynacji. Stosownie do tego, łączność i Systemy Automatycznego Przetwarzania Danych (ADP) muszą zapewnić dowódcom terminową informację dotyczącą rozwijanych sił i stanu linii łączności.

6 - 8

ROZDZIAŁ 7: UTRZYMANIE

ZAWIERA

701. ZASADY OGÓLNE 7 - 2

702. CEL 7 - 2

703. UTRZYMANIE 7 - 2

704. NAPRAWA 7 - 4

705. ODZYSKIWANIE I EWAKUACJA 7 - 7

706. OCZYSZCZANIE 7 - 7

707. ZARZĄDZANIE CZĘŚCIAMI ZAMIENNYMI 7 - 8

708. STANDARYZACJA UTRZYMANIA 7 - 9

7 - 1

ROZDZIAŁ 7

UTRZYMANIE

701. ZASADY OGÓLNE

a. Cel operacyjny. Wysoki stopień gotowości uzbrojenia i sprzętu wojskowego jest podstawowym wskaźnikiem wysiłku podejmowanego przez dowódców w celu podtrzymania wszelkiego rodzaju działań bojowych w całym spektrum możliwych konfliktów.

b. Odpowiedzialność

(1) Państwa członkowskie i władze NATO ponoszą wspólną odpowiedzialność za utrzymanie wielonarodowych sił zbrojnych NATO.

(2) Państwa członkowskie są odpowiedzialne za zapewnienie utrzymania środków walki i zasobów do wsparcia swoich sił zbrojnych rozmieszczonych w NATO podczas pokoju, kryzysu i wojny.

(3) Dowódca NATO posiada uprawnienia do dysponowania zasobami logistycznymi niezbędnymi do umożliwienia mu rozwinięcia i podtrzymania jego sił zbrojnych. Kontrola utrzymania należy do kompetencji podstawowych doradców dowódcy ds. logistyki na każdym szczeblu dowodzenia.

c. Wystarczalność. Utrzymanie środków walki i zasobów musi być wystarczające do osiągnięcia potrzebnej gotowości uzbrojenia i sprzętu wojskowego w czasie pokoju, kryzysu i wojny.

702. CEL

Celem tego rozdziału jest określić podstawowe wytyczne dla państw NATO, co do porządku zapewnienia wydajnej i skutecznej organizacji oraz procedur utrzymywania narodowych części składowych wielonarodowych siłach NATO.

703. UTRZYMANIE

a. Utrzymanie jest definiowane jako wszelka działalność podejmowana w celu zachowania uzbrojenia i sprzętu wojskowego w określonym stanie lub przywrócenia go do takiego stanu. Obejmuje: kontrole, testowanie, obsługiwanie, klasyfikację ze względu na podatność obsługową, odzyskiwanie, naprawę, odbudowę i reklamacje.

7 - 2

b. Ogólne zasady utrzymania. Ogólne zasady utrzymania są ustalane podczas konstruowania uzbrojenia i sprzętu wojskowego i będą równoważyć zasoby czasu pokoju z potrzebami czasu wojny w celu zagwarantowania wysokiego standardu gotowości uzbrojenia i sprzętu oraz standaryzacji. Ogólne zasady utrzymania powinny precyzować decyzje biorąc pod uwagę:

(1) kryteria standaryzacji utrzymania;

(2) standardy utrzymania i kryteria podatności obsługowej, takie jak wymagane okresy i czas obsługiwania;

(3) wielkość i poziom zapasów części zamiennych w poszczególnych rzutach ugrupowania bojowego;

(4) potrzeby siły roboczej wyrażone ilością i kwalifikacjami;

(5) zakres i rozmieszczenie utrzymania wykonywanego przez środki wojskowe i cywilne;

(6) wybór i dostarczanie narzędzi specjalistycznych, wyposażenia kontrolnego i publikacji.

c. Ogólne zasady utrzymania są istotnie uzależnione od:

(1) celu;

(2) zakresu operacyjnego;

(3) składu sił zbrojnych;

(4) kompleksowości systemów uzbrojenia;

(5) kosztów i innych potrzebnych zasobów;

(6) dostępności potencjału przemysłowego;

(7) czynników czasowo - przestrzennych;

(8) dostępności wyposażenia rezerwowego;

d. Działalność obsługowa na polu walki zależy od:

(1) częstotliwości zmian rozmieszczenia;

(2) celu;

(3) rozwinięcia jednostek remontowo - ewakuacyjnych;

7 - 3

(4) dostępności części zamiennych, zestawów narzędzi, wyposażenia kontrolnego i wyszkolenia personelu;

(5) Kontaktu z zabezpieczanymi jednostkami i odległości od jednostek zabezpieczających;

(6) miejscowych warunków przeważających w danym rejonie rozwinięcia, w tym zarówno w strefie działań bojowych jak i strefie komunikacji;

(7) ilości i dostępności infrastruktury;

(8) dostępności Wsparcia przez Państwo - Gospodarza (Zob. Paragraf 204).

e. Mobilność, obrona przed bronią masowego rażenia, dowodzenie i kierowanie jednostkami remontowo - ewakuacyjnymi zaangażowanymi na polu walki musi odpowiadać potrzebom jednostek otrzymujących zabezpieczenie logistyczne.

f. Koncentracja zestawu narzędzi specjalnych i wyposażenia w ruchomych zespołach poważnie pomaga w podtrzymywaniu wysokiego standardu wydajności utrzymania.

704. NAPRAWA

a. Naprawa obejmuje wszelkie przedsięwzięcia podejmowane w celu przywrócenia uzbrojenia i sprzętu wojskowego do stanu użytecznego w możliwie najkrótszym czasie.

b. Skuteczna naprawa zależy od systematycznego, wszelako elastycznego zastosowania następujących przedsięwzięć:

(1) stosowania standardowych procedur;

(2) sprawdzania wadliwego uzbrojenia i sprzętu wojskowego w celu oceny uszkodzeń;

(3) priorytetów naprawczych i nagłych konieczności;

(4) decyzji co do umiejscowienia naprawy;

(5) zapewnienia potrzebnych części zamiennych;

(6) organizacji i przebiegu czynności naprawczych.

c. Rozmieszczenie napraw na różnych szczeblach może, stosownie do sytuacji operacyjnej, pozwolić na bardziej efektywne użycie zasobów. Celem jest przywrócenie uzbrojenia i sprzętu wojskowego do stanu używalności na szczeblu, na którym może on być naprawiony w możliwie najkrótszym czasie.

7 - 4

d. Podczas decydowania co do zakresu naprawy rozważana musi być również dana sytuacja ogólna, a w tym szczególnie;

(1) zadanie operacyjne;

(2) kompleksowość i trudność naprawy;

(3) czas wymagany na naprawę i czas dostępny na naprawę;

(4) priorytety i nagłe potrzeby co do napraw i ewakuacji;

(5) oczekiwana ilość niesprawnego uzbrojenia i sprzętu wojskowego;

(6) przydatność i dostępność personelu naprawczego;

(7) dostępność części zamiennych;

(8) dostępność urządzeń pomocniczych.

e. Przewodnią zasadą jest, że niesprawne uzbrojenie i sprzęt wojskowy powinny być naprawiane tak daleko od przedniego skraju jak to tylko możliwe w maksymalnym zakresie wykonalności.

f. Szybka naprawa lub wymiana niesprawnego uzbrojenia i sprzętu wojskowego, podobnie jak obszar rejonu zbiórki uszkodzonego i zniszczonego uzbrojenia i sprzętu wojskowego, jak też możliwości, powinny być w centrum planowania utrzymania. Dlatego potencjał naprawczy powinien być mobilny i wykorzystywany ściśle do jednostek przez nie zabezpieczanych. Gdy sytuacja tego wymaga, możliwości naprawcze wyższego szczebla będą musiały wesprzeć formacje rozmieszczone w przedzie, poprzez rozwinięcie ruchomych i modułowych jednostek remontowo - ewakuacyjnych.

g. Działania naprawcze będą ulegać zmianom stosownie do etapów wojny.

(1) W działaniach obronnych, jak tylko to możliwe, koniecznym jest naprawa operacyjnie ważnego, zasadniczego wyposażenia. Dlatego jednostki remontowo - ewakuacyjne powinny być rozmieszczone bezpośrednio w zabezpieczanych wojskach.

(2) W działaniach ofensywnych, operacyjnie ważne uzbrojenie i sprzęt wojskowy musi być naprawiany natychmiast, a walczące wojska muszą być uwolnione od niesprawnego uzbrojenia i sprzętu wojskowego w celu ułatwienia dalszej mobilności walczących wojsk. W czasie ataku w styczności z przeciwnikiem, jednostki remontowe pozostają na miejscu i zabezpieczają atakujące wojska z wysuniętych, polowych punktów remontowo-ewakuacyjnych, rozwiniętych tak blisko frontu jak to tylko jest celowe. Gdy działania operacyjne rozwijają się pomyślnie, atakujące wojska zabezpieczane są przez zespoły remontowe, a potem z wysuniętych punktów remontowo - ewakuacyjnych. Niesprawne uzbrojenie i sprzęt wojskowy zgromadzone w tych rejonach będą poddane ewakuacji i/lub kanibalizacji.

7 - 5

(3) W działaniach opóźniających, odzyskiwanie i ewakuacja mają pierwszeństwo przed remontowaniem. Tylko uszkodzone uzbrojenie i sprzęt wojskowy, który może być szybko naprawiony pomimo ograniczeń czasu i części zamiennych, będzie remontowany bezpośrednio w wojskach prowadzących działania opóźniające, jeśli sytuacja na to pozwala.

(4) Podczas operacji zabezpieczania pokoju rozmieszczenie środków i zasobów remontowo-ewakuacyjnych będzie się zmieniać w zależności od rodzaju i zakresu misji. Istota takich operacji wymaga często zdolności przechodzenia od scentralizowanego do zdecentralizowanego kierowania sprawami remontów. Dlatego organizacja utrzymania musi być elastyczna.

h. Naprawa uszkodzeń na polu walki (BDR)

(1) Naprawa uszkodzeń na polu walki (BDR) jest istotną naprawą, która może być improwizowana, podejmowana szybko w warunkach pola walki w celu przywrócenia uszkodzonego lub bezużytecznego wyposażenia do dalszej służby (AAP-6).

(2) BDR może być wykonywana, gdy brak jest wystarczającej ilości czasu niezbędnego do przywrócenia wymaganych możliwości lub gdy nie mogą być dostarczone części zamienne do wykonania niezbędnej naprawy.

(3) Po wykonaniu zadania bojowego, sprzęt po naprawie na polu walki musi być poddany specjalistycznemu remontowi w celu przywrócenia pełnych zdolności operacyjnych uzbrojenia i sprzętu wojskowego lub przywrócenia wyposażenia do jego pierwotnego ukompletowania.

(4) Warunki do stosowania naprawy uszkodzeń na polu walki mogą być doskonalone w czasie pokoju przez:

- szkolenie;

- testowanie nowych technologii szybkich napraw;

- przygotowanie stosownych zapasów części zamiennych;

- wymianę doświadczeń na wszystkich szczeblach;

- branie pod uwagę stosownych wymagań przy modernizowaniu sprzętu;

- projektowanie narzędzi i sprzętu do remontu na polu walki;

- określenia rodzaju i liczby oczekiwanych uszkodzeń.

7 - 6

705. ODZYSKIWANIE I EWAKUACJA

a. Odzyskiwanie jest wydobywaniem wyposażenia powypadkowego i, gdy potrzeba, jego przetransportowanie do miejsca gdzie może być naprawiony lub wyewakuowany. Ewakuacja jest przemieszczeniem uszkodzonego sprzętu w ramach systemów logistycznych.

b. Celem odzysku i ewakuacji jest podtrzymanie gotowości sprzętu i wyposażenia oraz utrzymanie linii łączności w stanie czynnym przez:

(1) wycofywanie niesprawnego wyposażenia spod dalszego wystawienia go na działanie broni przeciwnika;

(2) zapobieganie wpadnięciu w ręce przeciwnika sprzętu użytecznego i ekonomicznie przydatnego do remontu;

(3) szybki powrót wyposażenia ważnego dla walki do jednostek wojskowych;

(4) umożliwienie rozpoczęcia bez opóźnień naprawy uszkodzonego sprzętu.

c. Wszystkie formacje muszą posiadać środki do odzyskiwania swojego organicznego uzbrojenia i sprzętu. Jednostki mogą być wsparte w celu ewakuacji unieruchomionego, zasadniczego sprzętu przez dostarczenie im specjalnego sprzętu ewakuacyjnego.

d. Operacyjnie ważne uzbrojenie i sprzęt wojskowy, który nie może być naprawiony przez użytkownika po odzyskaniu, będzie bezpośrednio ewakuowany do odpowiednich zakładów remontowych. Zaś uzbrojenie i sprzęt, który nie może być wyewakuowany może być zniszczony, aby zapobiec użyciu go przez przeciwnika. Działanie takie wymaga zatwierdzenia przez dowódcę.

706. ZBIERANIE SPRZĘTU NA POLU WALKI

a. Zbieranie sprzętu na polu walki to odzyskiwanie, ewakuacja i reklamowanie uszkodzonego, zbytecznego, wybrakowanego lub porzuconego uzbrojenia i sprzętu wojskowego sojuszników lub przeciwnika.

b. Faktyczna wielkość rumowiska na polu walki jest potencjalnym źródłem uzbrojenia i sprzętu dla przeciwnika i powinna być usunięta. Ponadto oczyszczanie jest elementem zabezpieczenia logistycznego i jest wspólną odpowiedzialnością. Zbieranie i przetwarzanie takiego rodzaju sprzętu wiąże się ściśle z logistycznymi funkcjami utrzymywania.

c. Ponowne użycie. Uzbrojenie i sprzęt wojskowy sił zbrojnych NATO stanowi ogromny potencjał do ponownego użycia. Jednostki znalazłszy takie uzbrojenie muszą meldować o tym lub zwrócić je do punktu zbiórki odzyskanego sprzętu, gdzie będzie on sprawdzony i podjęte zostaną odpowiednie decyzje o jego potencjalnym użyciu.

7 - 7

707. ZARZĄDZANIE CZĘŚCIAMI ZAMIENNYMI

a. Dostępność części zamiennych ma decydujący wpływ na szybkość z jaką niesprawne uzbrojenie i sprzęt wojskowy mogą być przywrócone do stanu użyteczności. Idealne zarządzanie wydawaniem części zamiennych powinno być wspomagane przez zauto- matyzowane programy informacyjne.

b. Zasięg i poziom zaopatrzenia w części zamienne musi być ustalony stosownie do potrzeb operacyjnych, oczekiwanej częstotliwości awarii, czasu potrzebnego na naprawę, dostępności i czasu na ich zakup/zdobycie.

c. Podstawowym warunkiem wstępnym do zarządzania częściami zamiennymi i wspólnego zaopatrzenia jest możliwość wymiany informacji dotyczącej uzbrojenia i sprzętu wojskowego. Natowski Numer Zapasu (NSN) odgrywa ważną rolę w tym procesie i zapewnia wyjątkowe rozpoznanie każdemu środkowi zaopatrzenia.

d. Zarządzanie środkami krytycznymi

(1) Krytycznymi środkami są środki zaopatrzenia życiowo ważne dla działań bojowych, które są w krótkich dostawach lub są oczekiwane, że będą w krótkich dostawach.
Skoro środki krytyczne potrzebne do naprawy posiadają trwały wpływ na zdolność do przywrócenia niesprawnego uzbrojenia i sprzętu do stanu używalności, to muszą one być przedmiotem specjalnej kontroli i rozporządzania na wszystkich szczeblach.

(2) W celu wykonania nagłych funkcji utrzymywania, krytyczne środki będą przesyłane do miejsca naprawy przy zastosowaniu wszelkich możliwych środków transportu, w tym transportem lotniczym.

(3) Przedsięwzięcia pozyskiwania części zamiennych z uzbrojenia i sprzętu wojskowego przez kanibalizm techniczny i odzyskiwanie są planowane na okres kryzysu i wojny. Decyzja takiej sprawie musi być podjęta przez odpowiedzialnych dowódców w zgodzie z krajowymi dyrektywami.

7 - 8

708. STANDARYZACJA UTRZYMANIA

a. Sojusznicze siły zbrojne powinny starać się zapewnić wspólne zabezpieczenie remontowo - ewakuacyjne. Przedmiotami standaryzacji w zakresie obszaru utrzymania są interoperacyjność zasadniczego wyposażenia, współzamienialność części zamiennych i powszechność procedur.

b. Wspólne zabezpieczenie na polu walki może być zapewnione w następujących płaszczyznach:

(1) odzyskiwanie;

(2) ewakuacja;

(3) naprawa (w tym naprawa uszkodzeń na polu walki);

(4) kanibalizm techniczny;

(5) zaopatrywanie w części zamienne.

c. Jeśli zabezpieczenie odzysku jest zapewnione, personel zajmujący się odzyskiem musi być zapoznany z charakterystykami odzyskowymi niesprawnego uzbrojenia i sprzętu wojskowego innego niż ich własnego państwa.

d. Wspólne zabezpieczenie poprzez dostarczenie niezaangażowanych zdolności ewakuacyjnych będzie gwarantowało szybką i skuteczną ewakuację w określonych sytuacjach. Skuteczne sposoby ewakuacji są ważne. Obejmuje to wiedzę o możliwościach całego odzyskiwanego wyposażenia, zarówno własnego, jak i sojuszniczego uzbrojenia i sprzętu wojskowego.

e. Wspólne zabezpieczenie w części zamienne może stać się niezbędne w każdym czasie. Im większe partie standaryzowanego uzbrojenia i sprzętu wojskowego zostaną zaprojektowane na podstawie dwustronnych i wielostronnych porozumień, tym bardziej sprzyjającym uwarunkowaniem i szansą dla wspólnego zabezpieczenia. Wymagania dla zabezpieczenia, w razie potrzeby, będą przedstawione w zgodności ze STANAG 2034, 2135 i 2399.

7 - 9

ROZDZIAŁ 8: ZABEZPIECZENIE MEDYCZNE

ZAWIERA

801. ZASADY OGÓLNE 8 - 2

802. CEL 8 -2

803. REGUŁY ZABEZPIECZENIA MEDYCZNEGO 8 - 3

804. WYTYCZNE DO ZABEZPIECZENIA MEDYCZNEGO 8 - 4

805. WDRAŻANIE 8 - 6

806. PRAKTYCZNE ASPEKTY OPERACYJNE I MEDYCZNE 8 - 6

807. ODPOWIEDZIALNOŚĆ NARODOWA / NATO 8 - 8

808. ZABEZPIECZENIE MEDYCZNE W WIELONARODOWYM OTOCZENIU 8 - 8

809. ŚRODOWISKO BRONI MASOWEGO RAŻENIA 8 - 11

810. ASPEKTY ZDROWIA PSYCHICZNEGO 8 - 12

8 - 1

ROZDZIAŁ 8

ZABEZPIECZENIE MEDYCZNE

801. ZASADY OGÓLNE

a. Najogólniej rzecz biorąc, celem zabezpieczenia medycznego jest ochrona zdrowia siły żywej. Osiągane jest to poprzez zapobieganie chorobom i zranieniom, leczenie i ponowne przywrócenie do służby lżej chorych i rannych, wczesne zastosowanie przedsięwzięć chroniących życie i kończyny oraz ograniczenie inwalidztwa fizycznego i umysłowego.

b. Zakłada się działania w warunkach wojny konwencjonalnej.
Skutki użycia broni masowego rażenia mają dalej idące konsekwencje dla systemu zabezpieczenia medycznego i są rozpatrywane oddzielnie w paragrafie 709.

c. Konwencja Genewska z 12 sierpnia 1949 r. i w stosunku do niektórych państw, Protokoły z 1977 r. do tych Konwencji, zapewniają zakres, w ramach którego muszą działać służby medyczne sił zbrojnych NATO. Obowiązkiem każdego dowódcy jest być zaznajomionym z tymi Konwencjami i zapewnić stosowanie się wszystkich elementów dowodzenia do postanowień tych Konwencji. Gdy operacyjnie jest to wykonalne, to zabezpieczenie medyczne musi być zlokalizowane poza celami stanowiącymi okazję dla przeciwnika i chronione, aby obniżyć podatność na ataki.

d. Jak długo podstawowe zasady zabezpieczenia logistycznego i ogłoszone w MC 319 mają zastosowanie do zabezpieczenia medycznego i są przestrzegane, władze medyczne stawiają czoła jedynym w swego rodzaju problemom wzrostu zdrowia gotowych do walki sił zbrojnych. W ten sposób zabezpieczenie medyczne wymaga aby były sprecyzowane wyróżniające je reguły i wytyczne.

802. CEL

Celem tego rozdziału jest ustalić Sojusznicze reguły zabezpieczenia medycznego ich sił zbrojnych i dać wytyczne władzom państwowym i NATO, w jaki sposób mają oni rozwijać koncepcje zabezpieczenia medycznego, plany, struktury i procedury.

8 - 2

803. REGUŁY ZABEZPIECZENIA MEDYCZNEGO

Zabezpieczenie medyczne w NATO będzie stosować się do następujących reguł:

a. Uprawnienia do opieki medycznej. Bez dyskryminacji, wszystkie osoby uprawnione przez Konwencje: Haską i Genewską powinny być leczone z uwzględnieniem ich potrzeb klinicznych i dostępnych zasobów.

b. Standardy opieki medycznej. W okresie kryzysu i wojny celem jest zapewnienie odpowiedniego standardu opieki medycznej możliwie bliskiego powszechnym standardom medycznym okresu pokojowego.

c. Zapobieganie chorobom i zranieniom nie-bojowym. Podstawową funkcją zabezpieczenia medycznego jest zapobieganie zranieniom nie-bojowym, dolegliwościom, chorobom i epidemiom. Jest to główny czynnik podtrzymania zdolności bojowej stanu osobowego.

d. Reguła „Sześciu godzin”. Zabiegi ratujące życie lub części ciała muszą być zapewnione tak szybko jak tylko jest to możliwe, lecz nie później jak po sześciu godzinach od chwili zranienia. Będzie to zależało od lokalizacji urządzeń chirurgicznych, zdolnych zachować życie i kończyny.

e. Ocena stanu zdrowia. Pacjenci są sortowani na kategorie, zgodnie z pilnością potrzeb klinicznych ich leczenia.

f. Ciągłość opieki. Leczenie na każdym poziomie opieki medycznej musi być ciągłe, odpowiednie i progresywne. Gdy straty okażą się jednoczesne, muszą one być obsługiwane w porządku pierwszeństwa stosownie do pilności klinicznej leczenia. Środki ewakuacji muszą zapewniać kontynuację opieki podczas podróży.

g. Poziomy opieki medycznej. Opieka medyczna świadczona jest na podstawie progresywnej ważności, poczynając od pierwszej pomocy do finalnej pomocy specjalizowanej, udzielanej gdy pacjent zostanie wyewakuowany na tyły. Podstawowe poziomy kwalifikowanej opieki medycznej obejmują: reanimację i stabilizację funkcji życiowych, podtrzymanie i leczenie lżejszych przypadków, zabiegi ratujące życie lub części ciała, włączając w to opiekę pooperacyjną oraz finalne leczenie i rehabilitację.

h. Zdolność do Ewakuacji. Kliniczny stan pacjenta określa czas i środki jego ewakuacji.

i. Komunikacja. Dla skutecznej realizacji opieki medycznej pacjent i personel medyczny muszą mieć możliwość wzajemnej komunikacji.

8 - 3

j. Korelacja zabezpieczenia medycznego z rozmiarem wojsk i zagrożeniem. Potencjał medyczny w rejonie rozwinięcia wojsk musi być w równowadze z potencjałem wojsk i ich zagrożeniem. Potencjał zabezpieczenia medycznego w okresie pokojowym, zależny jest od oczekiwanego dobowego wskaźnika zachorowalności i nie-bojowych zranień żołnierzy, który musi być progresywnie zwiększany podczas kryzysu, w miarę wzrostu zagrożenia. Celem jest zapewnienie, w momencie rozpoczęcia działań bojowych, potencjału wystarczającego dla zbierania, ewakuacji, leczenia i hospitalizacji rannych, włączając w to szczytowe wskaźniki strat przewyższające oczekiwany dobowy współczynnik strat bojowych.

k. Wzajemna zależność ewakuacji i leczenia. Rozmiar i możliwości medycznych środków leczenia potrzebnych na każdym z poziomów opieki będą zależeć od zdolności do ewakuacji; a w szczególności, dostępności środków transportowych, utrudnień na drogach ewakuacji i ograniczeń operacyjnych.

804. WYTYCZNE DO ZABEZPIECZENIA MEDYCZNEGO

Państwa członkowskie pozostają ostatecznie odpowiedzialne za zdrowie własnych wojsk i za zapewnienie odpowiedniego zabezpieczenia medycznego, ale na mocy delegowania uprawnień Dowódca NATO będzie dzielił odpowiedzialność za zdrowie podporządkowanych mu wojsk. Aby wyjść naprzeciw tym potrzebom Dowódca NATO potrzebuje odpowiedniego personelu medycznego oraz musi działać w zgodzie z poprzednimi paragrafami oraz następującymi wytycznymi:

a. Określanie potrzeb. Potrzeby w zakresie zabezpieczenia medycznego powinny być określone przez odpowiedniego Dowódcę NATO w konsultacji z państwami członkowskimi.

b. Specyfikacja potrzeb. Potrzeby w zakresie zabezpieczenia medycznego będą wyspecyfikowane jako zasoby niezbędne do zbierania, ewakuacji, leczenia i hospitalizacji rannych obliczane według ustalonych wskaźników strat dobowych.

c. Dostarczanie zasobów. Każde państwo ponosi ostateczną odpowiedzialność za zapewnienie dostarczania zasobów medycznych dla zabezpieczenia swoich wojsk wydzielonych do NATO. Może to być osiągnięte na wiele sposobów, włączając porozumienia z innymi państwami członkowskimi lub z odpowiednim Dowódcą NATO.

d. Leczenie finalne. Zużywające wiele czasu leczenie finalne i rehabilitacja zapewniane będą w ramach odpowiedzialności poszczególnych państw.

8 - 4

e. Uprawnienia. Zasoby medyczne dostarczane przez państwa członkowskie są integralną częścią sił zbrojnych przydzielonych dowódcom NATO. Oznacza to, że jednostki i oddziały wojskowe będą rozwijać się i przegrupowywać wraz ze spójną strukturą medyczną, dostosowaną do przewidywanego ich użycia. W normalnych okolicznościach muszą przewidywać, że w pierwszej kolejności polegać muszą na własnym zabezpieczeniu medycznym. Jednak Dowódca NATO musi być upoważniony do podejmowania odpowiednich działań, w celu poradzenia sobie z maksymalnymi stratami w swoich wojskach.

f. Gotowość i dostępność. Jednostki medyczne i sztab muszą być w tym samym stanie gotowości i dostępności co zabezpieczane wojska.

g. Mobilność. Jednostki medyczne muszą być tak samo strategicznie i taktycznie mobilne jak zabezpieczane przez nie wojska i muszą być rozwinięte w najwcześniejszym stanie działań bojowych.

h. Zachowanie struktur narodowych. Narodowe systemy opieki medycznej i ewakuacji powinny być utrzymane wielonarodowych siłach zbrojnych, tak daleko z tyłu jak to tylko jest możliwe. Jednak wykorzystane powinny być korzyści ekonomiczne, które mogą wynikać z wielonarodowości i koordynacji zabezpieczenia medycznego.

i. Reprezentacja medyczna w sztabie. W czasie pokoju przedstawicielstwo medyczne na stanowiskach dowodzenia NATO musi być wystarczające, jeśli chodzi o wielkość, wyszkolenie i doświadczenie w celu zapewnienia wstępnej konsultacji oraz realizacji planowania medycznego na okres kryzysu i wojny.

j. Zharmonizowane procedury zarządzania. Dowódcy NATO w koordynacji z państwami członkowskimi będą ustalać zharmonizowane procedury Głównego dowódcy NATO (MNC) dla potrzeb administracji, zarządzania i sprawozdawczości w dziedzinie zabezpieczenia medycznego i ewakuacji strat. W szczególności, ciągłość opieki medycznej wymaga specyficznego systemu dowodzenia, kierowania i łączności (C3) połączonego i zintegrowanego z operacyjnym systemem C3.

k. Uzupełnianie zapasów medycznych. Polityka i planowanie uzupełniania środków medycznych jest sprawą służby medycznej. Niezbędny jest wysoki stopień standaryzacji środków medycznych. Wymaga to wspólnej odpowiedzialności NATO i państw członkowskich.

l. Planowanie dla potrzeb sytuacji nadzwyczajnych. Planowanie zabezpieczenia medycznego musi być częścią planowania dla potrzeb sytuacji nadzwyczajnych. Obejmuje to wymagania co do dostępności operacyjnego systemu rozpoznania medycznego.

8 - 5

805. WDROŻENIE

Skuteczne zabezpieczenie medyczne wojsk NATO jest istotne dla podtrzymania gotowości sił zbrojnych, ich morale i pomyślności operacyjnej oraz wskazuje na powagę natowskiego zamiaru i decyzji. Zastosowanie reguł i wytycznych podanych wcześniej w niniejszym dokumencie jest sprawą najwyższej wagi dla osiągnięcia celu i powinno przebiegać w zgodzie z wdrażaniem Struktur Sił Zbrojnych NATO. Hiszpański udział medycyny wojskowej we wspólną obronę będzie osiągnięty dzięki planom operacyjnym i porozumieniom o Wsparciu przez Państwo Gospodarza, przyjętym dla wariantów Skoordynowanych Porozumień Wdrożeniowych i planów kontyngentowych angażujących hiszpańskie jednostki medyczne, które będą ustalone w ramach MC 313 i Porozumień Koordynacyjnych. Udział francuskiej medycyny wojskowej, w każdym przypadku zaangażowania wojsk będzie wdrażany poprzez Porozumienia Kooperacyjne.

806. ASPEKTY MEDYCZNE I OPERACYJNO - PRAKTYCZNE

a. Szybkie wyleczenie i powrót do służby rannych i chorych przy najbliższej sposobności jest najwyższym priorytetem, lecz wykonalny jest tylko w tych przypadkach, gdy stan zdrowia pacjenta czyni go sprawnym do służby w możliwym do przewidzenia terminie, zależnym od sposobu ewakuacji i hospitalizacji. Sposoby te ustalane są przez dowódcę teatru działań w oparciu o ocenę prowadzoną przez jego doradcę medycznego. Całokształt sytuacji medycznej i operacyjnej będzie brany w rachubę w obliczu tych zmian. Jeśli powrót do służby nie jest możliwy w ustalonym terminie, to prowadzona będzie dalsza ewakuacji do stosownych jednostek pomocy medycznej lub poza teatr działań, jako zaplanowana w planie zabezpieczenia medycznego.

b. Optymalna efektywność zabezpieczenia bojowego jest osiągana poprzez sprawne użycie zasobów medycznych. W działaniach wielonarodowych oczywista jest współzależność wojsk państw uczestniczących od wspólnego planu zabezpieczenia medycznego. Chociaż narodowa odpowiedzialność nie może być nigdy w pełni zniesiona, ekonomika wysiłku i ograniczenia taktyczne powinny zwykle skłaniać dowódców NATO i państwa członkowskie do wielonarodowych porozumień o pomocy medycznej. Koncepcje państwa wiodącego i roli specjalizacyjnej mogą być cennymi alternatywami wobec wysiłku krajowego. Dostępność lokalnych zasobów medycznych może być potwierdzona tylko poprzez dokładne rozpoznanie medyczne. Lokalna sytuacja medyczna i sanitarna musi być brana w rachubę, jako kluczowy element zapobiegawczej pomocy medycznej.

8 - 6

c. W ramach swojego zakresu odpowiedzialności, dowódca operacyjny musi stwarzać warunki niezbędne mu do rozładowywania części swoich zadań na personel opieki medycznej. Odpowiedzialność dowódców operacyjnych obejmuje aspekty organizacyjne, takie jak:

(1) Ewakuację chorych i rannych osób przy pomocy dostosowanych i odpowiednich środków;

(2) Rozmieszczenie, wyposażenie, przegrupowywanie i ochrone obiektów medycznych;

(3) Uzupełnienie medyczne (w tym dostawy krwi);

(4) Podejmowanie przedsięwzięć w celu ochrony dobrego stanu zdrowia swojego stanu osobowego i w ten sposób utrzymywanie minimalnego wskaźnika zachorowań i zranień (DNBI);

(5) Tworzenie pozytywnego wpływu na wysokie morale, w tym manipulowanie reakcją stresową w czasie walki (CSR);

(6) Podejmowanie przedsięwzięć obniżających efekty pourazowych zaburzeń stresowych (PTSD);

(7) Rejestrację i przechowywanie informacji dotyczących chorych i rannych (śledzenie pacjenta);

(8) Szkolenie i ćwiczenie stanu osobowego w zakresie spraw medycznych, w tym higieny.

(9) Wszelkie aspekty Konwencji Genewskiej.

d. Osiągnięcie, zachowanie i ochrona możliwie najlepszego stanu zdrowia wojskowego stanu osobowego pociąga za sobą także specyficzne aspekty medyczne, które choć nie są aspektami operacyjnymi, to wchodzą w zakres odpowiedzialności medycznej.

(1) Selekcja rannych (Zob. Paragraf 803e);

(2) Leczenie (w tym stomatologiczne);

(3) Określanie charakteru i zakresu zaopatrzenia medycznego;

(4) Medycyna zachowawcza i profilaktyka.

Tym niemniej odpowiedzialność operacyjna i medyczna nie powinny być widziane niezależnie jedna od drugiej.

8 - 7

807. ODPOWIEDZIALNOŚĆ PAŃSTW CZŁONKOWSKICH / NATO

a. Jak podano w Paragrafie 804c, odpowiedzialność za zabezpieczenie medyczne może być adresowana różnymi sposobami do państw członkowskich i dowódców NATO. Dowódcy NATO ponoszą odpowiedzialność za ustalenie ilościowych i jakościowych potrzeb odpowiednich do koncepcji skoordynowanego zabezpieczenia medycznego wojsk będących pod ich dowództwem.

b. Wojska państw uczestniczących ponoszą ostateczną odpowiedzialność za dostarczenie zasobów medycznych odpowiednio do liczebności wojsk, które wydzielają i za zabezpieczenie medyczne długotrwałego leczenia ostatecznego i rehabilitację.

c. Następujące ogólne wytyczne mogą pomóc prowadzić wspólne planowanie w warunkach wielonarodowości.

808. ZABEZPIECZENIE MEDYCZNE W WIELONARODOWYM OTOCZENIU

Istnieją cztery podstawowe poziomy zabezpieczenia medycznego (Zob. Załącznik A). Pełna zgoda istnieje by nazywać je ZAKRESAMI OPIEKI MEDYCZNEJ.

a. I-szy ZAKRES OPIEKI MEDYCZNEJ, zasoby medyczne, zwykle zintegrowane z jednostką wojskową; którego zadaniami są:

(1) pierwsza pomoc i wstępne zbieranie ofiar z miejsc, w których zostali ranieni i ewakuacja do miejsc, w których dostępne jest zabezpieczenie medyczne;

(2) selekcja rannych i zastosowanie natychmiastowych przedsięwzięć ratujących życie (jednak zadanie to nie znosi odpowiedzialności z Dowódców Sił Zbrojnych za zapewnienie wojskom odpowiedniego szkolenia z pierwszej pomocy);

(3) rutynowe badanie chorych i kierowanie leczeniem lżej chorych i rannych, tak by mogli oni być niezwłocznie po tym czasie być przywróceni do służby. Obejmować może pomoc dentystyczną;

(4) przygotowanie poważnie chorych i rannych do ewakuacji;

(5) śledzenie pacjenta i meldowanie.

Kontyngenty narodowe muszą rozwijać się wraz ze swoim własnym, organicznym zabezpieczeniem medycznym na tym szczeblu. Personel medyczny, wyposażenie i zaopatrzenie musi być odpowiednie do stanu zabezpieczanych wojsk, przewidzianych do planowanych działań bojowych.

8 - 8

b. II-gi ZAKRES OPIEKI MEDYCZNEJ, jest zwykle zapewniany na poziomie oddziału przez jednostkę medyczna. Jest ona zdolna zabezpieczyć dużą liczbę żołnierzy i prowadzić działalność w sytuacjach, w których czynniki geograficzne powodują że ewakuacja pacjenta jest niepewna. Zakresem tym objęte są następujące zadania:

(1) ewakuacja z, i wsparcie I-szego zakresu opieki medycznej.

(2) selekcja rannych i reanimacja poważnie rannych.

(3) leczenie podtrzymujące tych chorych i rannych, którzy wymagają dalszej opieki lub ewakuacji.

(4) rozporządzanie lub utrzymanie tych lżej chorych i rannych, którzy mogą być szybko - w ciągu 2 lub 3 dni - przywróceni do służby.

(5) dostarczanie dodatkowego zaopatrzenia i uzupełnianie struktur I-szego zakresu opieki medycznej, jeśli jest to niezbędne.

(6) jeśli to konieczne, wskazana jest centralizacja zasobów medycznych na szczeblu oddziału. Może ona obejmować zabezpieczenie stomatologiczne, zabezpieczenie higieniczne i uzupełnianie medyczne.

(7) wyjątkowo, chirurgię ratującą życie i kończyny, w sytuacjach, w których ewakuacja może być zdezorganizowana.

(8) kierowanie reakcją na stres pola walki i podejmowanie przedsięwzięć ograniczających skutki zaburzeń stresu pourazowego.

(9) meldowanie o pacjentach i ich śledzenie.

Narodowe oddziały wielkości brygady i większe muszą rozwijać się wraz z zabezpieczeniem medycznym II-go zakresu. Porozumienia o zabezpieczeniu medycznym muszą być odzwierciedlone we wspólnym planie dla wszystkich tych mniejszych jednostek narodowych, które mogą potrzebować zabezpieczenia II-go zakresu. Może to być zrealizowane na bazach terytorialnych, poprzez wielonarodowe koncepcje państwa wiodącego lub zabezpieczenia specjalistycznego.
Zasoby potrzebne do podjęcia zabezpieczenia medycznego II-go zakresu są zwykle znajdowane w kompaniach medycznych, batalionach medycznych i innych odpowiednikach krajowych, takich jak ambulanse polowe.

c. III-ci ZAKRES OPIEKI MEDYCZNEJ, jest normalnie zapewniany na szczeblu Korpusu. Lokalizacja i dostępność będą zależne od licznych czynników, lecz kluczowymi kryteriami są te podkreślone w paragrafie 803. Głównymi zadaniami III Zakresu Opieki Medycznej są:

(1) ewakuacja z I i II Zakresu Opieki Medycznej.

(2) selekcja rannych, reanimacja i stabilizacja poważnie rannych.

8 - 9 (Brak stron 8-10 i 8-11)

810. ASPEKTY ZDROWIA PSYCHICZNEGO

a. Reakcja stresowa wywołana walką (CSR)

(1) Doniosłe lekcje z historii pokazują, że reakcje stresowe wywołane walką są nieuniknioną konsekwencją działań wojennych i że wszystkie osoby są na nie podatne. Skuteczne przywództwo, grupowa solidarność, wysokie morale i realistyczne szkolenie tworzą osłonę przeciwko stresowi wywoływanemu walką. W dodatku wiele osób nieuodpornionych na stres wywołany walką, jeśli są właściwie dowodzone, może szybko ocucić się i powrócić w pełni do użytecznego funkcjonowania z minimalnym ryzykiem załamania się.

(2) Problemy psychiczne i napięcie wśród stanu osobowego mogą powodować trudności dla opieki psychiatrycznej w zakresie systemu opieki medycznej. Opierając się na oczywistych danych z ostatnich konfliktów zbrojnych, okazuje się, że czynniki te będą odpowiedzialne za wielką liczbę strat bojowych.

(3) Poddawanie się wyczerpaniu walką i stresowi w ramach oddziału musi być oparte na następujących zasadach:

- natychmiastowa pomoc, możliwie bliska danej jednostki wojskowej;

- unikanie kontaktów medycznych;

- leczenie psychiatryczne w najbliższym otoczeniu;

- oszczędne stosowanie prostych sposobów i metod rehabilitacji psychologicznej;

- okresowe wizyty w szpitalu, tylko gdy są ściśle konieczne.

(4) Reakcja stresowa wywołana walką (CSR) jest to pojęcie, które obejmuje obszar skutków wywołanych przez stresy związane z walką i wiąże się z psychologicznym rozstrojem wywołującym niezdolność do normalnego funkcjonowania (normalne funkcjonowanie obejmuje zdolność do nawiązywania kontaktu z przeciwnikiem i przetrwania). CSR łączy w sobie pojęcia „Zmęczenie walką”, „Szok bitewny” i „Krytyczny stres wypadkowy”, tak samo jak starsze pojęcia, takie jak: „Kontuzja”, „Nerwica wojenna”, „Neuropsychoza”, „Nie diagnozowalny” i „Wyczerpanie walką”.
W przypadku CSR istnieją powiązania z wieloma czynnikami obejmującymi długotrwałość, rodzaj i intensywność walki.

(5) Reakcja stresowa wywołana walką jest normalną reakcją w wielu anormalnych sytuacjach i nie wywołuje chorób psychicznych, pomimo że mogło wystąpić nieprawidłowe dowodzenie. Powinno się także brać pod uwagę, że CSR może występować jako depresja, nerwica lub psychoza.
Dlatego, praktyczne określenie pacjenta jako psychicznie chorego następuje po stwierdzeniu, że był poddany CSR, a który po 7 dniach nie odpowiadała normom CSR Powinno się brać pod uwagę, że CSR może w praktyce przyśpieszyć popadanie w chorobę psychiczną.

8 -12

(6) Umiejętne postępowanie ze stresem dotyczy zapewnienia pomocy na wszystkich szczeblach i obejmuje wprowadzanie dobrego przywództwa stanem osobowym w celu zmniejszenia lub stawiania czoła napięciom i ułatwiania ocknięcia się tych żołnierzy, którzy wykazują wczesne objawy reakcji stresowej wywołanej walką, jak też stosowanie specjalnej terapii w stosunku do przypadków poważnie objętych CSR, poprzez przydzielenie przeszkolonych pracowników opieki medycznej.

(7) Dowódcy na wszystkich szczeblach i ich medyczni doradcy muszą pracować wspólnie w celu zapobiegania stratom wywołanym reakcją stresową. Wobec tego powinna być podjęta próba przez personel obserwujący procesy ochrony żołnierzy, którzy są zbytnio podatni na zaburzenia wynikające z oddziaływania stresu od początku przybycia na teatr działań bojowych. W najlepszym razie, działanie takie jest tylko częściowym rozwiązaniem. Istnieje wiele pozytywnych przedsięwzięć, które mogą zminimalizować przypadki reakcji stresowej wywołanej walką.

b. Pourazowe zaburzenie stresowe (PTSD)

(1) Pourazowe zaburzenie stresowe (PTSD) definiowane jest jako rozwój, charakterystycznych symptomów wywołanych urazem psychicznym po wypadku, który pochodzą zwykle spoza zakresu ludzkich doświadczeń; zasadnicze cechy są początkowo ukryte i istnieje obecność 3 podstawowych grup trwałych objawów: wspomnienia, unikania i podejrzliwość. PTSD jest obecnie urzędowo rozpoznawanym zaburzeniem z jego własną Międzynarodową Klasyfikacją i numerem Międzynarodowej Klasyfikacji Zaburzeń. Pojęcie to nieszczęśliwie staje się poważnie nadużywane i niedokładnie stosowane do wielu reakcji na stres, w tym co do reakcji normalnych.

(2) Ostatnie doświadczenia wskazują na wagę przypadków PTSD wpływających na działania zabezpieczenia pokoju.

8 - 13

ROZDZIAŁ 9: PERSONEL, ADMINISTRACJA I SŁUŻBY POLOWE

ZAWIERA

901. CEL 9-2

902. PERSONEL I SŁUŻBY POLOWE 9-2

903. SŁUŻBY POCZTOWE 9-4

904. ORKIESTRY 9-5

905. MORALE, SAMOPOCZUCIE I REKREACJA W DZIAŁANIACH WOJENNYCH 9-5

906. DZIAŁALNOŚĆ KAPELANÓW 9-5

907. SPRAWY PUBLICZNE 9-6

908. OBSŁUGA PRAWNA 9-6

909. BEZPIECZEŃSTWO 9-6

9 - 1

ROZDZIAŁ 9

PERSONEL, ADMINISTRACJA I SŁUŻBY POLOWE

901. CEL

Celem rozdziału „Personel, administracja i służby polowe” jest wprowadzenie wspólnych zasad dotyczących personelu, administracji i służb polowych, jako swego rodzaju przewodnika dla Dowódców NATO i ich sztabów. Funkcje te są bardzo zróżnicowane w swym zakresie. Służby te zapewniają istotną poprawę siły walczących wojsk poprzez maksymalizację możliwości kompletowania stanu osobowego i systemu uzupełnień oraz przez podtrzymywanie osobistej gotowości stanu osobowego.

902. PERSONEL I SŁUŻBY POLOWE

a. Działania uzupełniające. Dowódcy muszą zapewnić szybkie uzupełnienie strat przez wyszkolony stan osobowy w celu tworzenia siły bojowej. Przeszkolenie i włączenie uzupełnień do jednostek jest głównym priorytetem. Wojenny system uzupełnień osobowych zapewnia uzupełnienie do podtrzymania zdolności bojowej wojsk NATO i powinien zapewniać uzupełnienie osobowe na tyle daleko do przodu, na ile pozwala na to sytuacja na polu bitwy. Wyznaczenie uzupełnień leży w zakresie obowiązków państwa. W nadzwyczajnych warunkach, wszystkie uzupełnienia są skierowywane do oddziałów i służb każdego państwa, stosownie do priorytetów wyznaczonych przez wyższego dowódcę danego państwa, czy służby.

b. Zarządzanie stanem bojowym i zestawienie osobowe. Stan bojowy jest naliczany dla wojsk na podstawie na bieżąco meldowanych informacji o liczbowym stanie sił. Dowódcy opierając się na tych informacjach, podejmują decyzje w kwestiach związanych z trwającą walką oraz planują przyszłych bitwy.

Na zarządzanie stanem bojowym składają się:

(1) Zbieranie, uogólnianie, analiza i przekazywanie informacji;

(2) Oszacowanie zdolności do walki w stosunku do siły osobowej i niedoborów;

(3) Określenie priorytetów dotyczących uzupełnień;

(4) Rozdzielenie uzupełnień.

9 - 2

Dane z zarządzania stanem bojowym zbierane są tak szybko i dokładnie jak to tylko możliwe, by wesprzeć proces podejmowania decyzji taktycznych, umożliwić dowódcom określenie ich możliwości z punktu widzenia osobowego. Dowódcy mogą identyfikować jednostki, które najogólniej reprezentują akceptowalny poziomie siły bojowej, lecz które nie są efektywne operacyjnie w związku z brakami kluczowego personelu. Dane z zarządzania stanem bojowym są również używane jako baza informacyjna do rozdysponowywania racji żywnościowych, zaopatrzenia i planowania zabezpieczenia usługowego pola walki (CSS). Podczas działania jako część połączonych sił, jednostki wojskowe dostarczać będą dowódcom operacyjnym najświeższe informacje dotyczące zarządzania siłą. Meldunki takie powinny zawierać przynajmniej informacje o:

(1) stanie etatowym jednostki wojskowej;

(2) aktualnie działającym stanie bojowym (stanie faktycznym - dop. tłum.);

(3) poważniejszych brakach w stanie osobowym w/g wyszkolenia i rangi.

Informacje te będą wspomagać dowódców w ocenianiu możliwości operacyjnych ich własnych oraz podporządkowanych im jednostek. Meldunki o stanie bojowym niezbędne są w celu dokonania uzupełnień, oszacowania strat, dla służb pocztowych, innych służb osobowych i działań restytucyjnych. Są one wykorzystywane do oszacowania możliwości służb cywilnych i innych oraz sojuszniczego i lokalnego personelu państwa, gdzie stanowią one część organizacji meldunkowych.

c. Meldowanie strat osobowych

Dowódcy będą szacować, meldować i ewidencjonować wszystkie straty. Meldowanie o stratach jest obowiązkiem państwa. Meldunki o stratach zapewniają podstawowe informacje do procesu oceny strat, który wspomaga dowódców w planowaniu i dostosowywaniu (stanu osobowego - dop. tłum) do przyszłych działań bojowych. System meldowania strat zawiera:

(1) Meldowanie i ewidencjonowanie strat,

(2) Porównywanie różnych źródeł informacji dotyczących stanu żołnierzy,

(3) Zdobywanie danych dotyczących strat wynikłych z zaginięcia i ewakuowania żołnierzy,

(4) Utrzymywanie łączności z organami medycznymi i prawniczymi, wywiadem, pocztą i służbami ewidencji grobów,

9 - 3

(5) Analizowanie aktualnych danych dotyczących strat w porównaniu ze stratami kalkulowanymi,

(6) Ewidencjonowanie i meldowanie informacji z rejestrów służb pogrzebowych do władz państwowych.

System meldowania o stratach ma daleko idące wpływ na morale populacji wojskowej i cywilnej, wizerunek wojska i na inne funkcje logistyczne. Wymaga to 100 % dokładności. Agencje logistyczne, medyczne i inne muszą ściśle koordynować odpowiednie dyspozycje dotyczące zwłok, rzeczy osobistych i sprzętu wojskowego oraz aktualnego stanu wszystkich strat. Wszystkie rzuty muszą być przygotowane do natychmiastowego przedstawiania meldunków i do prowadzenia informowania o stratach.

d. Usługi polowe wpływają na zdrowie, higienę, samopoczucie i morale żołnierzy.
Usługi polowe obejmują: sprawy pogrzebowe, usługi piekarnicze, wymianę bielizny i kąpiele, pralnie i naprawy umundurowania i bielizny. Niektóre państwa posiadają również możliwości do zapewnienia zrzutów powietrznych, ratownictwa i dysponowania własnością. Dowódcy NATO mają uprawnienie do dysponowania specjalnymi służbami polowymi adekwatnie do MC 319 i w porozumieniu z państwami partycypującymi w wojskach pod ich dowództwem, by zapewnić, że możliwości operacyjne ich wojsk nie zostaną zmniejszone w wyniku braku zabezpieczenia usługowego. Jako że władze NATO i państwa członkowskie posiadają wspólną odpowiedzialność za wsparcie zaopatrzeniem, odpowiadają także za polowe zabezpieczenie usługowe.

e. Rejestracja grobów. Dbałość o zmarłych jest obowiązkiem państwa i każde państwo powinno posiadać w tym względzie własne instrukcje. Najogólniej, służby ewidencji grobów będą postępować zgodnie ze STANAG-iem 2070 „Polowe procedury pogrzebowe w warunkach wojennych”, w celu objęcia wszystkich faz procesu pochówku od poszukiwań i odnalezienia zwłok po ostateczny dyspozycyjny natychmiastowy pogrzeb na polu bitwy, bądź zwrócenie zwłok najbliższym. Odpowiedzialność za funkcjonowanie Służby Ewidencji Grobów spoczywa na jednostce wojskowej, w której dana osoba zmarła. Jednostki powinny odnaleźć swych zmarłych i ewakuować ciała do najbliższego punktu zbiorczego Rejestracji Pogrzebowej. Taktyczne potrzeby mogą zmuszać do procedur wyjątkowych.

903. SŁUŻBY POCZTOWE

Służby pocztowe działać będą na polu bitwy w celu dostarczenia oficjalnej i osobistej poczty zgodnie ze STANAG-iem 2109 „Organizacja poczty i służby kurierskiej dla Sił Zbrojnych NATO”. Sieć dostarczania poczty winna łączyć Stanowisko Dowodzenia (HQ) i jednostki pocztowe ze służbą codziennego dostarczania poczty.

9 - 4

Oficjalna poczta winna służyć jako wsparcie rutynowych transmisji danych w ramach teatru działań. Z punktu widzenia ważności poczty osobistej dla morale, podjęty winien być wszelki wysiłek dla zapewnienia jej dostarczenia. System logistyczny może dostarczać pocztę do jednostek przeznaczenia poprzez linie zaopatrzeniowe. Państwa członkowskie powinny czynić starania w celu dostarczania poczty osobistej do swych hospitalizowanych obywateli w oparciu o najlepszą osiągalną informację (nt. ich aktualnego pobytu - przyp. tłum.).

904. ORKIESTRY.

Orkiestry wspierają działania zbrojne przez zapewnienie muzyki w celu podniesienia morale wojsk, ducha bojowego jednostek wojskowych oraz stosunków cywilno - wojskowych. Orkiestry mogą zapewniać muzykę na zbiórkach oddziału, i w toku działań, na ceremoniach wojskowych i kościelnych, świętach cywilnych i międzynarodowych. W zależności od doktryny państwowej, drugorzędne zadania orkiestr mogą obejmować: podnoszenie bezpieczeństwa lokalnego, ewakuację ofiar, dyżury medyczne, prowadzenie ciężarówek, kontrolę ruchu, zabezpieczenie logistyczne lub obronę dookrężną.

905. MORALE, SAMOPOCZUCIE I REKREACJA W DZIAŁANIACH WOJENNYCH

Morale, samopoczucie i aktywność rekreacyjna podnoszą gotowość bojową i spójność jednostki dzięki sprawności mentalnej i psychicznej. Każda służba i/lub państwo muszą planować i prowadzić przedsięwzięcia na rzecz morale swoich wojsk (takie jak: przepustki, rekreacja, nagrody itp.). Jakkolwiek cele wsparcia moralnego nakazują, by dobra i służby były dostępne dla wszystkich wojsk znajdujących się w danym rejonie, na ile sytuacja wojenna na to pozwala. Maksymalne wzajemne wsparcie między państwami powinno zapewnić najbardziej ekonomiczną i efektywną metodę. Elementy wojsk NATO powinny być przygotowane, by dzielić udogodnienia i dostosować wspólne zaopatrywanie z jednostek sojuszniczych jak i zaopatrywać je. Każde państwo musi dostarczyć swoje unikalne przedmioty do elementów składowych sił NATO w koordynacji z innymi państwami. HNS w tej dziedzinie będzie włączone do planowania operacyjnego tylko jeśli wyjdzie z taka inicjatywą.

906. DZIAŁALNOŚĆ KAPELANÓW

Działalność kapelanów działania bojowe zapewniając wsparcie religijnego stanowi osobowemu poprzez podnoszenie samopoczucia duchowego, morale, stabilności osobistej, zaufania we własne siły i humanitaryzmu. Samopoczucie duchowe i wsparcie religijne są zapewniane we wszystkich rzutach ugrupowania bojowego podczas prowadzonych działań. Zwykle jest to prowadzone przez Zespół Duszpasterskie składające się z profesjonalnie wykwalifikowanych kapelanów i personelu wspomagającego. Zapewniają oni bezpośrednie wsparcie w wyznaczonych jednostkach i ogólne wsparcie w jednostkach współdziałających.

9 - 5

Każdy dowódca określa Dowódczy Plan Wsparcia Religijnego, by zapewnić wszechstronne posługi religijne. Plany te powinny zapewnić wolność wyznania, kształtowanie życia, pocieszenie ofiar i uhonorowanie zmarłych.

907. SPRAWY PUBLICZNE

Oficer do spraw publicznych służy jako oficjalny rzecznik dowódcy i może odpowiadać na pytania mediów w celu przekazywania wiadomości bez potrzeby odrywania dowódcy lub jego sztabu od obowiązków. Dowódcy i sztab powinni jednakże być dostępni na konferencjach prasowych i wywiadach, gdy tylko pozwala na to sytuacja operacyjna. Oficer lub jednostka ds. publicznych wspiera członków dowództwa poprzez prowadzenie badań i doradztwa. Dowódca operacyjny ustala politykę przekazywania informacji.

908. OBSŁUGA PRAWNA

Gdzie tylko to możliwe, doradca prawny powinien być obecny, by doradzić dowódcy w kwestiach prawa wewnętrznego i międzynarodowego. Imperatywem jest wrażliwość na przestrzeganie prawa i tradycji państw - gospodarzy i innych państw NATO; osiągnięte to być powinno przez więzi pomiędzy poszczególnymi doradcami prawnymi. Wspólne działania wojenne wymagają stosowania nie tylko prawa międzynarodowego konfliktów zbrojnych, lecz także prawa wewnętrznego i praktyki w sprawach odpowiednich do praw i praktyk również państw, które zajmują dany rejon geograficzny. Formalne umowy między państwami będą niezbędne do wyjaśnienia prawnych aspektów władzy.

909. BEZPIECZEŃSTWO

Doradcy ds. bezpieczeństwa (bhp - dop. tłum.) powinni być obecni, by doradzać dowódcy co do zagrożeń wojsk i sprzętu z punktu widzenia możliwości uniknięcia wypadków.

ROZDZIAŁ 10: WSPÓŁPRACA CYWILNO-WOJSKOWA

ZAWIERA

1001. ZASADY OGÓLNE 10-2

1002. CELE 10-2

1003. ZASADY 10-3

1004. ODPOWIEDZIALNOŚĆ 10-3

1005. FUNKCJE RZĄDOWE 10-4

1006. FUNKCJE EKONOMICZNE 10-4

1007. FUNKCJE SOCJOLOGICZNE 10-5

1008. SPRAWY RÓŻNE 10-6

10 - 1

ROZDZIAŁ 10

WSPÓŁPRACA CYWILNO-WOJSKOWA

1001. ZASADY OGÓLNE

a. Działania w obrębie CIMIC w ramach NATO, podczas pokoju, kryzysu i wojny są częścią ogólnej obrony i zawierają polityczne, wojskowe i cywilne przedsięwzięcia zapewniające utrzymanie wymaganego wsparcia obrony NATO, by osiągnąć jej cele.

b. CIMIC obejmuje wszystkie działania i środki przedsiębrane pomiędzy Dowódcami NATO a Władzami Państw Członkowskich, wojskowymi lub cywilnymi, podczas pokoju, kryzysów lub wojny, które dotyczą stosunków między sojuszniczymi siłami zbrojnymi a rządami, ludnością cywilną lub agencjami w rejonie, gdzie takie siły stacjonują, są zaopatrywane i zatrudniane.

c. Wsparcie przez Państwo - Gospodarza (HNS): cywilna i militarna pomoc świadczona w czasie pokoju i wojny przez państwo - gospodarza na rzecz sojuszniczych wojsk i organizacji NATO, które są rozlokowane albo znajdują się w tranzycie przez terytorium Państwa - Gospodarza. Podstawą takiej pomocy są zobowiązania wynikające z Sojuszu NATO lub z dwustronnych bądź wielostronnych umów zawartych między państwem - gospodarzem, organizacjami NATO i państwem/państwami posiadającymi wojska działające na terytorium państwa - gospodarza.

d. Planowanie Cywilne dla potrzeb Sytuacji Nadzwyczajnych (CEP): wszystkie obowiązki obronne departamentów i agencji rządowych, innych niż Biur Spraw Zagranicznych i czysto militarnych obowiązków ministerstw obrony. Reasumując, podczas pokoju i wojny, rozszerzone obowiązki dla ciągłości rządu, zachowania prawa i porządku, mobilizacji i najlepszego wykorzystania zasobów narodowych (m.in. energii, siły ludzkiej, systemów transportu, możliwości produkcyjnych, żywności i rolnictwa, surowców, itp.) jak i przedsięwzięć obrony cywilnej, włączając w to służby ostrzegawcze, ratownicze i ochrony zdrowia, mają na celu minimalizację wpływu działalności wroga na ludność cywilną.

1002. CEL

Celem tego rozdziału jest zaprezentowanie doktryny NATO do Współpracy Cywilno - Wojskowej (CIMIC) między Siłami Zbrojnymi NATO a cywilnymi władzami rządowymi i ludnością państw członkowskich.

10 - 2

1003. ZASADY

a. We wszystkich sferach odpowiedzialności dowódczej istotna jest koordynacja między Dowódcami NATO a Władzami Państwowymi, odpowiednimi do działalności CIMIC. Koordynacja ta powinna być prowadzona zgodnie z wytycznymi zawartymi w MC 39/2 z 20 maja 1960 r.

b. Przewiduje się, że większa część wsparcia narodowego wymaganego przez Dowódców NATO będzie pozyskiwana z sektora cywilnego państw NATO. Dlatego też, specjalny nacisk powinien być położony na cywilne przygotowania państw do wojny, które zależą od Planowania Cywilnego dla potrzeb Sytuacji Nadzwyczajnych (CEP) przeprowadzanego w czasie pokoju.

c. W ramach struktury obowiązków, związanych z planowaniem obronnym, przygotowane muszą być ogólne umowy w celu ustanowienia współpracy między Dowódcami NATO i Dowódcami Narodowymi - zawarte w koordynacji z władzami państw członkowskich.

d. Więzi i kanały łączności między NATO i Dowódcami Narodowymi muszą być założone i utrzymywane w czasie pokoju.

1004. OBOWIĄZKI

a. CIMIC nie jest jednostronną działalnością wojskową, lecz angażuje narodowe i Sojusznicze zobowiązania, związane z potencjalnymi działaniami NATO.

b. Niezbędne planowanie i badania dla CIMIC muszą być podjęte w czasie pokoju. Przedsięwzięcia te są sklasyfikowane jako obowiązki czasu pokoju i czasu wojny.

(1) Obowiązki czasu pokoju:
NATO musi opracować najważniejsze plany w czasie pokoju i podejmować niezbędne działania, by zapewnić, że plany te będą realizowane regularnie na wielonarodowych ćwiczeniach.

(2) Obowiązki czasu kryzysu i wojny:
Dowódcy NATO muszą wykorzystać wszystkie możliwości, by uzyskać środki materiałowe i usługi od niemilitarnych organizacji w rejonie działań, by ułatwić pomyślne ugrupowanie wojsk w działaniach wojskowych.

10 - 3

1005. FUNKCJE RZĄDOWE

a. Prowadząc rządową działalność w rejonie działań bojowych, podjęte muszą być niezbędne działania przez Dowódców Narodowych w koordynacji z Dowódcami NATO zgodnie z Konwencją Genewską z 1949 r., Protokołem I - tam gdzie ma zastosowanie - i innymi zasadami prawa międzynarodowego i prawa Państwa - Gospodarza.

b. Ustanowienie i przestrzeganie prawa oraz porządku w rejonach operacji będzie przeprowadzone zgodnie z umową NATO/SOFA i prawami Państwa - Gospodarza.

c. Niezbędne działania żandarmerii wojskowej i policji cywilnej, w celu zapewnienia ochrony ludności cywilnej, muszą być podjęte przez Dowódców Narodowych w koordynacji z Dowódcami NATO.

1006. FUNKCJE EKONOMICZNE

W rejonie działań bojowych następujące przedsięwzięcia muszą być wykonane przez państwo - gospodarza:

a. Zabezpieczenie logistyczne jest powinnością państwową. Jednakże, gdy jest to niezbędne, wymagania wychodzące na przeciw pilnym potrzebom ludności cywilnej muszą być określone i meldowane Dowódcom NATO. Planowanie i umowy, które zapewniają, że państwa członkowskie dostarczają każdemu wspólną pomoc i wsparcie, muszą być zaaranżowane na szczeblu rządów państw - członków NATO i koordynowane przez Dowódców NATO.

b. Biorąc pod uwagę sytuację ekonomiczną państwa - gospodarza, działalność handlowa, rolnicza i przemysłowa podlegać musi kontroli odpowiednich Władz Państwowych; spełniane muszą być pilne potrzeby ludności cywilnej; prowadzona musi być kontrola cen, posiadania i własności gruntowej, a także odpowiednio realizowany muszą być transport publiczny i procedury zaopatrzenia ludności cywilnej.

c. Niezbędne działania muszą być podjęte przez państwo - gospodarza w celu zabezpieczenia i ochrony instytucji finansowych (banki, agencje ubezpieczeniowe itp.), rejestrów i innego majątku.

d. Jeśli Sojusznicze Siły Zbrojne potrzebują zatrudnić pracowników cywilnych na terytorium państwa - gospodarza, co nie wymaga specjalizacji wojskowych, w związku z ćwiczeniami, bezpieczeństwem i dyscypliną - znalezienie i zatrudnienie cywilnych pracowników musi być przeprowadzone w koordynacji z odpowiednimi władzami państwa - gospodarza.

10-4

1007. FUNKCJE SOCJOLOGICZNE

Na obszarze działań bojowych spełnione powinno być przez władze państwa - gospodarza co następuje:

a. Zapewnione muszą być: edukacja publiczna, transport, łączność i utrzymanie zdrowia i dobra publicznego, a także muszą być ustalone i utrzymywane: okresowe ciągłość funkcjonowania instytucji socjalnych i zakładów użyteczności publicznej.

b. Nadzór nad przemieszczaniem się ludności jest obowiązkiem państwa. Jednakże uczestnictwo Sojuszniczych Sił Zbrojnych może być pożądane, jeśli tego typu przemieszczenia będą miały zagrażać ich bezpieczeństwu lub będą przeszkadzały w wypełnieniu ich misji. Instrukcje NATOwskie dotyczące nadzoru przemieszczenia ludności można znaleźć w AC/23-D/83, Nadzór nad Przemieszczeniem Ludności. Ruchy wojsk z założenia mają pierwszeństwo nad przemieszczaniem się ludności, a działania - w celu uniknięcia utrudniania ruchów wojsk przez ludność - muszą być koordynowane z Dowódcami Narodowymi w następujących sytuacjach:

(1) Nadzór nad przemieszczeniem się uchodźców:
Uchodźcami są cywile, którzy opuszczają swoje stałe miejsca pobytu z własnej woli lub pod przymusem do bezpiecznych miejsc w obrębie własnego kraju lub przez granice międzypaństwowe. Przemieszczenia uchodźców są zasadniczo indywidualne i nieuporządkowane, wobec czego powinny być objęte nadzorem. W stosunku do uchodźców Władze Państwowe muszą podjąć niezbędne działania zgodnie z ich narodowymi planami, prawami i wytycznymi.

(2) Polityka Stay Put:
W celu zapewnienia, by działaniom militarnym nie przeszkadzały przemieszczenia ludności, Polityka „Stay Put” musi być wspierana na obszarach, gdzie działanie takie uznane jest za konieczne. Polityka ta musi być wykonywana zgodnie z C-M(77)52 NATO Stay-Put Policy, a plany narodowe i pryncypia Państw Członkowskich NATO muszą być brane pod uwagę.

(3) Wysiedleńcy:
Wysiedleńcami są cywile mieszkający w państwie NATO, jak i inni przebywający lub przejeżdżający, którym odpowiednie władze nakazały przenieść się do jakiegoś wyznaczonego miejsca w powodów bezpieczeństwa. Przemieszczenia wszystkich ewakuowanych muszą być koordynowane przez państwo - gospodarza. Plany ewakuacji, zorganizowane przez Władze Państwowe powinny być skoordynowane z Sojuszniczymi Planami Przegrupowania i Transportu. Ponadto, procedury odnoszące się do ewakuacji powinny być określone zgodnie z umowami między państwami.

10 - 5

c. Niezbędne działania podejmowane w celu ochrony dzieł sztuki, pomników i archiwów muszą być prowadzone zgodnie z narodowymi uregulowaniami.

d. Sojusznicze Siły Zbrojne muszą mieć na uwadze prawa lokalne i ogólnopaństwowe oraz respektować religię, światopogląd, zwyczaje i tradycje miejscowej ludności.

1008. SPRAWY RÓŻNE

a. Procedury odnośnie traktowania jeńców wojennych muszą być zgodne z Konwencją Genewską z 12 sierpnia 1949 r. i STANAG-iem 2044 (Procedury Postępowania z Jeńcami Wojennymi).

b. Wymiana informacji wywiadowczej między Sojuszniczymi Siłami Zbrojnymi państw - członków NATO a Dowódcami NATO musi być zgodna ze STANAG-iem 2149 (Zapotrzebowanie na informacje rozpoznawcze) i STANAG-iem 2936 (Zasady ogólne rozpoznania). Przeciwdziałanie sabotażowi, szpiegostwu i działania kontrwywiadowcze i implementacja bezpieczeństwa muszą być zgodne z zasadami zawartymi w STANAG-u 2363 (Doktryna Bezpieczeństwa) i STANAG-u 2844 (Procedury Kontrwywiadowcze).

c. Bezpieczeństwo Strefy Tyłowej musi być zabezpieczone przez władze państwowe państwa - gospodarza zgodnie z zasadami STANAG-u 2079 (Bezpieczeństwo Strefy Tyłowej). Dowódcy NATO i Dowódcy Uzupełnienia Wewnętrznego meldują potrzeby w zakresie bezpieczeństwa strefy tyłowej do Narodowych Dowódców Wojskowych. Rozpatrzenie i spełnienie tych zapotrzebowań prowadzone są przez Narodowych Dowódców Wojskowych lub kompetentne władze cywilne. Przy wprowadzaniu przedsięwzięć bezpieczeństwa strefy tyłowej, muszą być respektowane suwerenne prawa Państwa - Gospodarza. W tej materii stosowane muszą być prawa Państwa - Gospodarza.

d. Pierwszeństwo używania i utrzymywania infrastruktury potrzebnej do zabezpieczenia działań wojskowych określone będzie przez umowy zawarte pomiędzy NATO i Władzami Państwowymi.

e. Na obszarze działań, wykorzystanie komunikacji cywilnej i NATOwskej komunikacji wojskowej, przeznaczonej dla potrzeb CIMIC jest przedmiotem umów między NATO i Władzami Państwowymi.

10 - 6

(Rozdział niezmieniony z ALP-9, pierwsza edycja)

ROZDZIAŁ - 11: FINANSE

ZAWIERA

1101. ZASADY OGÓLNE 11-2

1102. CEL 11-2

1103. ZABEZPIECZENIE FINANSOWE ZAKUPÓW 11-2

1104. ZAPEWNIENIE WSPARCIA BANKOWEGO I PIENIĘŻNEGO 11-3

1105. ZABEZPIECZENIE FINANSOWE PŁAC 11-3

1106. ZABEZPIECZENIE FINANSOWE PODRÓŻY 11-4

1107. ZABEZPIECZENIE FINANSOWE WSPARCIA PRZEZ PAŃSTWO-GOSPODARZA 11-4

1108. DORADZTWO I WYTYCZNE FINANSOWE 11-4

1109. ZABEZPIECZENIE FINANSOWE OPERACJI MIESZANYCH 11-4

11 - 1

(Rozdział niezmieniony z ALP - 9, pierwsza edycja)

ROZDZIAŁ 11

FINANSE

1101. ZASADY OGÓLNIE

a. Zadaniem zabezpieczenia finansowego jest podtrzymanie działań militarnych w mieszanym środowisku przez zapewnienie terminowych zapłat kontrahentom i sprzedawcom komercyjnym, różnych opłat za usługi, a także ograniczone rozrachunki.

b. Środki finansowe będą zapewniać odpowiednie zabezpieczenie finansowe wszelkiej rangi wybranych odbiorców podczas pokoju i wojny. Poziom zabezpieczenia finansowego zależy od odpowiednich przepisów prawa narodowego i umów wynegocjowanych między zainteresowanymi państwami.

c. Zadania finansowe podzielone są na dwie ogólne sfery: obsługa struktur organizacyjnych i obsługa osób indywidualnych. Zabezpieczenie struktur organizacyjnych zapewniane jest jednostkom wojskowym na podstawie ich potrzeb. Zabezpieczenie finansowe struktur organizacyjnych obejmuje: dostarczanie zaopatrzenia i usług, zapłatę za lokalne dostawy, zapłatę za usługi transportowe i opłaty na jeńców wojennych. Zabezpieczenie finansowe osób indywidualnych obejmuje: bezpośrednią i pośrednią zapłatę żołnierzom i osobom im podległym. Prowadzone to jest przez organiczne komórki służb personalnych, typowe w strukturze jednostek wojskowych. Bezpośrednie świadczenia finansowe jednostkom innych państw mogą być aranżowane w przypadkach takiej potrzeby.

1102. CEL

Celem tego rozdziału jest zapewnienie wytycznych dla służby finansowej podczas wojny i pokoju.

1103. ZABEZPIECZENIE FINANSOWE ZAKUPÓW

a. Zapewnienie systemowi logistycznemu środków finansowych jest największą odpowiedzialnością finansową czasu wojny. Duży procent zabezpieczenia finansowego winien być skierowany na ten rodzaj działalności. Zabezpieczenie finansowe działań logistycznych podzielone jest na trzy strefy: działalność kontraktowa, operacje obsługi sprzedawców komercyjnych i refinansowanie kosztów władzom państwowym i innym organom NATO.

b. Działania kontraktowe obejmują zapłatę wg. komercyjnych naliczeń za dobra i usługi, takie jak: usługi pralnicze, kąpielowe, transport, remonty i konserwacje, części zamienne, żywność i dodatki żywnościowe oraz materiały konstrukcyjne, które zostały otrzymane drogą formalnych procedur kontraktowych.

11 - 2

c. Usługi dostawców komercyjnych nabywane są dla spełnienia bezpośrednich potrzeb codziennych wojsk, które nie mogą być wystarczająco zabezpieczone przez ograniczony system logistyczny. Usługi te opłacane są zwykle w odpowiedniej walucie narodowej przez uprawnionych agentów. Zapłaty gotówkowe są zwykle dokonywane za takie rzeczy jak wynagrodzenia pracowników dorywczych, wypłaty wynagrodzeń za szkody, a także za żywność i dodatki żywnościowe (nie zakontraktowane w inny sposób) oraz za nabycie materiałów konstrukcyjnych niedostępnych drogą kontraktacji czy w systemie zaopatrzenia.

1104. ZAPEWNIENIE WSPARCIA BANKOWEGO I PIENIĘŻNEGO

a. Zabezpieczenie walutowe obejmuje: zaopatrywanie w walutę państwową, walutę zagraniczną, zagraniczne wojskowe skrypty dłużne, wojskowe zaświadczenia płatnicze, a podczas niektórych działań, także metali szlachetnych dla Sił Zbrojnych NATO na teatrze działań. Potrzeby operacyjne wojsk NATO mogą wymagać ograniczonego wsparcia bankowego. Powiązania z systemem bankowym państwa - gospodarza są niezbędne dla zapewnienia odpowiednich dostaw lokalnego pieniądza.

b. Jednostki finansowe będą kontrolować kwoty pieniężne, wojskowe zaświadczenia płatnicze i zagraniczne środki pieniężne dostępne i używane na polu bitwy. Jest to niezbędne do zredukowania aktywności czarnego rynku, ochrony majątku indywidualnych żołnierzy oraz pomaga kontrolować problemy związane z inflacją pieniężną w państwach NATO lub u państwa - gospodarza.

c. Jednostki finansowe muszą planować i być przygotowane do dokonywania wymiany walut członkom Sił Zbrojnych NATO. Wymiana pieniężna może odbywać się między środkami płatniczymi różnych państw i różnymi typami wojskowych zaświadczeń płatniczych. Wymiana taka musi spełniać standardy kontroli walutowej i ograniczać działalność czarnego rynku.

1105. ZABEZPIECZENIE FINANSOWE PŁAC

a. Jednostki finansowe będą zapewnią płace dla wojska, gdy będzie to wymagane przez dowódców i na ile pozwoli na to sytuacja, zgodnie z procedurami każdego z państw i umowami zawartymi pomiędzy tymi państwami.

b. Zabezpieczenie płac ciwilom wspieranych rządów opierać się będzie na tych samych generalnych wytycznych co zabezpieczenie płac dostarczane siłom mundurowym.

c. Zabezpieczenie płac zapewniane jest pracownikom państwa - gospodarza, pracownikom dorywczym i cywilnym osobom internowanym. Jeśli nie zostało przewidziane co inaczej, używany jest lokalny pieniądz. Pracownicy państwa - gospodarza mogą być opłacani przez to państwo - gospodarza. Pracownicy dorywczy opłacani będą gotówką do wysokości możliwie maksymalnej.

11 - 3

d. Jeńcy wojenni przeciwnika (EPW) nie mogą posiadać pieniędzy żadnego z państw NATO lub sojuszniczego, w czasie gdy są aresztowani. Personel obozu będzie konfiskować i zabezpieczać pieniądze i wydawać odpowiednie pokwitowania. Narodowe organy finansowe będą płacić jeńcom wojennym przeciwnika i osobom cywilnym internowanym oraz utrzymywać system depozytów i podjęć (kwot pieniężnych - uzup. tłum.). EPW mają prawo, zgodnie z Konwencją Genewską, mieć dostęp do podstawowych artykułów pierwszej potrzeby i używania funduszy zarobionych w trakcie pozostawania jeńcem wojennym (EPW). System zabezpieczenia finansowego EPW musi przestrzegać powyższych wymogów.

1106. ZABEZPIECZENIE FINANSOWE PODRÓŻY

Rozwinięcie się wojsk minimalizuje podróże w czasie wojny. Finanse zapewnią zaliczki na podróż i rozliczenia dla żołnierzy i zabezpieczanych cywili. Obejmować to będzie asygnowanie funduszy na nadzwyczajną ewakuację w celu wycofania cywili lub osób podległych poza sferę zagrożenia.

1107. ZABEZPIECZENIE FINANSOWE WSPARCIA PAŃSTWA GOSPODARZA

Narodowe organy finanse zapewniać będą zabezpieczenie płac dla pracowników państwa - gospodarza, pracowników dorywczych, jeńców wojennych (EPW) i internowanych cywili. Płace dla pracowników państwa - gospodarza i pracowników dorywczych zapewniane są przez umowy z państwem - gospodarzem.

1108. DORADZTWO I WYTYCZNE FINANSOWE

Narodowe organy finanse zapewniać będą zabezpieczenie finansowe i doradztwo dowódcom w ramach ich zakresu obowiązków. Doradztwo to powinno obejmować takie sfery jak działalność czarnego rynku, kontrola i użycie waluty i wojskowych zaświadczeń płatniczych.

1109. ZABEZPIECZENIE FINANSOWE OPERACJI MIESZANYCH

a. Rządy państw sojuszniczych, których siły zbrojne są lub mogą być zaangażowane w operacje mieszane - jeśli okaże się, że takie operacje są zagrożone - mogą uznać potrzebę wzajemnego wsparcia finansowego, tak jak określają to odpowiednie przepisy prawa wewnętrznego. Gdy taka umowa zostanie wynegocjowana między państwami, płatnicy mogą otrzymać uprawnienia do wypłacania pieniędzy kasjerom w nadzwyczajnych przypadkach, płatnikom lub indywidualnym członkom sił zbrojnych innych państw. Umowy takie zapewniają wzajemne uzgodnienia między państwami sygnatariuszami.

b. Sojuszniczy wojskowy skrypt dłużny jest papierem wartościowym. Jest on deminowany w jednostkach monetarnych okupowanego lub państwa znajdującego się pod inwazją i deklarowany jest jako środek płatniczy przez urzędującego dowódcę wojsk sojuszniczych. Gdy jest to spełnione, dokument taki staje się ekwiwalentem lokalnego pieniądza.

11 - 4

Rząd państwa okupowanego jest odpowiedzialny za wykup skryptów dłużnych i może go drukować jeśli do tego jest upoważniony przez dowódcę NATO. Jednakowoż, zapobiec musi fałszowaniu, bo historia pokazuje, że skrypt dłużny jest najlepiej kontrolowany przez okupujące państwo/Armię sojuszniczą. Raz proklamowany środek płatniczy jest wymieniany i naliczany wg. oficjalnego kursu wymiany. Wojska Sojusznicze używają wojskowych skryptów dłużnych do każdego celu, do którego stosowana jest waluta zagraniczna. Szef służby finansowej jest szczególnie odpowiedzialny za wojskowe skrypty dłużne i pieniądze.

11 - 5

ZAŁĄCZNIK A: DEFINICJE

Definicje podane w tym załączniku pochodzą z AAP 6 (S) (Sojuszniczego Wydawnictwa Administracyjnego Nr 6 - przyp. tłum.), Wydanie 1991, z MC 319 (w przypadkach wskazanych) zaś niektóre z nich zdefiniowano wychodząc na przeciw potrzebom niniejszego ALP-9.

1. AD HOC MOVEMENT - PRZEGRUPOWANIE AD HOC:

(AAP-6) „Przegrupowanie, które może zdarzyć się w dowolnym czasie, dla którego nie dostępne są jeszcze niezbędne lub odpowiednie dane planistyczne. Takie przegrupowanie będzie częściowo lub całkowicie zaplanowane jak tylko zostanie dostarczona niezbędna informacja”.

2. ADMINISTRATIVE MOVEMENT - PRZEGRUPOWANIE ZORGANIZOWANE:

(AAP-6) „Przegrupowanie, w toku którego wojska i pojazdy ugrupowane są w celu przyśpieszenia swojego marszu i zachowania czasu i energii, gdy nie oczekiwana jest styczności z przeciwnikiem, oprócz przeciwnika powietrznego”.

3. ADMINISTRATIVE ORDER - ROZKAZ ORGANIZACYJNY:

(AAP-6) „Rozkaz dotyczący przemieszczenia, zaopatrzenia, utrzymania, ewakuacji, spraw stanu osobowego i innych szczegółów organizacyjnych”.

4. BATTLEFIELD DAMAGE REPAIR - NAPRAWA USZKODZEŃ NA POLU WALKI:

(AAP-6) „Istotna naprawa, która może być zaimprowizowana, przeprowadzona szybko w warunkach polowych w celu przywrócenia zniszczonego lub uszkodzonego sprzętu do tymczasowego użytku.

5. CANNIBALIZE - KANIBALIZM (TECHNICZNY- przyp. tłum):

(AAP-6) „Wymontowywanie części przydatnych do użytku z jednego przedmiotu w celu zamontowania ich w innym przedmiocie wyposażenia”.

6. CIVIL MILITARY COOPERATION - WSPÓŁPRACA CYWILNO-WOJSKOWA:

(CIMIC) (AAP-6) „Współpraca w czasie pokoju lub wojny pomiędzy władzami cywilnymi i wojskowymi, zarówno natowskimi jaki i państwowymi, z perspektywą zapewnienia skutecznej, pełnej obrony obszaru NATO”.

7. COMBAT SERVICE SUPPORT - WSPARCIE USŁUGOWE WALKI:

(CSS) (AAP-6) „Wsparcie dostarczane walczącym siłom zbrojnym, przede wszystkim w zakresie organizacyjnym i logistycznym”.

8. COMBAT ZONE - STREFA DZIAŁAŃ BOJOWYCH:

(CZ) (AAP-6) „Strefa działań bojowych (CZ) jest to rejon potrzebny walczącym wojskom do prowadzenia działań bojowych i teren wysunięty przed tylną granicę Grupy Armii. Strefa ta podzielona jest na Wysuniętą Strefę Działań Bojowych (FCZ) i Tyłową Strefę Działań Bojowych (RCZ)”.

9. COMMONALITY - WSPÓLNOŚĆ:

(AAP-6) „Stan osiągnięty, gdy grupy pojedynczych osób, organizacje lub państwa stosują wspólną doktrynę, procedury i wyposażenie”.

A - 1

10. COMMUNICATIONS ZONE - STREFA KOMUNIKACJI:

(COMMZ) (AAP-6) „Strefa komunikacji (COMMZ) jest tyłową częścią teatru działań bojowych (za, lecz przyległa do Strefy Działań Bojowych (CZ)), która obejmuje linie komunikacji, urządzenia do zaopatrywania i ewakuacji oraz inne agencje potrzebne do bezpośredniego wsparcia i utrzymania polowych sił zbrojnych”.

11. COMPATIBILITY - KOMPATYBILNOŚĆ:

(AAP-6) „Zdolność dwu lub więcej przedmiotów lub części składowych uzbrojenia lub zaopatrzenia do znajdowania się lub działania w tym samym systemie lub środowisku bez wzajemnego oddziaływania na siebie”.

12. CONDITIONALLY OPERATIONAL MATERIEL - SPRZĘT WARUNKOWO SPRAWNY:

Sprzęt, który działa nieprawidłowo ograniczając jego użycie zgodnie z przeznaczeniem. Podstawowe wymagania techniczno - funkcjonalne są spełniane lub spełniane tylko częściowo. Bezpieczeństwo użytkowników lub części trzecich nie jest narażone.

13. COORDINATING AUTHORITY- UPRAWNIENIA KOORDYNACYJNE:

(AAP-6) „Uprawnienia dane dowódcy lub indywidualnie przekazana odpowiedzialność do koordynacji specyficznych funkcji lub działalności zaangażowanych wojsk z dwu lub więcej państw lub dowództw, a także dwu lub więcej służb, czy tez dwu lub więcej sił zbrojnych tego samego rodzaju. Posiada on uprawnienia do żądania konsultacji pomiędzy zainteresowanymi agendami lub ich przedstawicielami, lecz nie posiada uprawnień do wymuszania porozumień. W przypadku braku zgody pomiędzy zainteresowanymi agendami, powinien on próbować uzyskać istotne porozumienie drogą dyskusji. W przypadku gdy nie jest w stanie uzyskać istotnego porozumienia powinien zameldować tę sprawę odpowiednim władzom”.

14. EVACUATION - EWAKUACJA:

Przegrupowanie niesprawnego uzbrojenia i sprzętu wojskowego w ramach systemu remontowo - ewakuacyjnego.

15. FORWARD COMBAT ZONE - WYSUNIĘTA STREFA DZIAŁAŃ BOJOWYCH:

(FCZ) „Wysunięta strefa działań bojowych jest częścią strefy działań bojowych, wysuniętą w kierunku tyłowych granic korpusu”.

16. FORWARD REPLENISHMENT - WYSUNIĘTE UZUPEŁNIENIE:

Odpowiednio: paliwo, amunicja, woda, racje żywnościowe, części zapasowe i wyposażenie dodatkowe istotne do podtrzymania potencjału walczących wojsk.

17. FULLY OPERATIONAL MATERIEL - PEŁNE ZAOPATRZENIE OPERACYJNE:

Zaopatrzenie (w tym uzbrojenie), które może być użyte zgodnie z jego przeznaczeniem bez ograniczeń. Podstawowe wymagane charakterystyki techniczne / funkcjonalne są zachowane w zakresie podstawowego przeznaczenia sprzętu. Bezpieczeństwo użytkowników i części trzecich nie jest narażone.

A - 2

18. FULLY PLANNED MOVEMENT - PRZEGRUPOWANIE W PEŁNI ZAPLANOWANE:

(AAP-6) „Przegrupowanie, które jest przygotowane w szczegółach, oparte na ostatecznych danych i dla którego będzie zorganizowana całość niezbędnego lub uzgodnionego zabezpieczenia ruchu i transportu.

19. HOST NATION - PAŃSTWO-GOSPODARZ:

(AAP-6) „Państwo, które przyjmuje wojska i/lub zaopatrzenie od państw sojuszniczych i/lub organizacji NATO w celu rozmieszczenia ich lub prowadzenia działań na swoim terytorium, albo przegrupowania ich tranzytem przez swoje terytorium”.

20. HOST NATION SUPPORT - WSPARCIE PAŃSTWA-GOSPODARZA:

(HNS) (AAP-6) „Cywilna i wojskowa pomoc świadczona w czasie pokoju i wojny przez państwo-gospodarza na rzecz sił sojuszniczych, a także organizacji NATO, które rozmieszczone są na lub przemieszczają się tranzytem przez terytorium państwa - gospodarza. Podstawą takiej pomocy są zobowiązania wynikające z Sojuszu lub dwustronnych i wielostronnych porozumień zawartych pomiędzy państwem (państwami), których wojska działają na terytorium danego państwa - gospodarza”.

21. INTEGRATED LOGISTICS SUPORT - ZINTEGROWANE ZABEZPIECZENIE LOGISTYCZNE:

(AAP-6) „Gromadzenie określonych zasobów przez państwa w celu użycia ich przez te same państwa wg. decyzji organu koordynacyjnego lub władzy, na które zgodziły się państwa sygnatariusze”.

22. INTERCHANGEABILITY - WZAJEMNA ZAMIENIALNOŚĆ:

(AAP-6) „Stan, który istnieje gdy dwa lub więcej przedmiotów posiada takie cechy funkcjonalne i fizyczne, które są ekwiwalentne co do funkcji i trwałości i są parami zamienialne jeden na drugi bez następstw dla samych przedmiotów lub przedmiotów sąsiadujących, oprócz dostosowania i bez konieczności doboru pasowań i charakterystyk taktyczno - technicznych”.

23. INTEROPERABILITY - INTEROPERACYJNOŚĆ:

(AAP-6) „Zdolność systemów, oddziałów lub sił zbrojnych do zapewnienia obsługiwań innych i przyjmowania obsługiwań od innych systemów, oddziałów czy sił zbrojnych i wykorzystania tych usług, jako zamiennych, by umożliwić im efektywne, wspólne działanie”.

24. LEAD NATION - PAŃSTWO WIODĄCE:

Państwo akceptujące odpowiedzialność za przygotowanie i dostarczenie szerokiego spektrum zabezpieczenia logistycznego dla całości lub części sił zbrojnych.

A - 3

25. LOGISTIC ASSESMENT - OCENA SYTUACJI LOGISTYCZNEJ:

(AAP-6) „Ocena:

a. Zabezpieczenia logistycznego dostarczanego w celu zabezpieczenia wybranych działań zbrojnych na teatrze działań wojennych, w państwie lub rejonie.

b. Aktualne i/lub potencjalne możliwości zabezpieczenia logistycznego prowadzonych działań bojowych zarówno w ramach teatru działań wojennych, państwa lub rejonu albo zlokalizowanych gdziekolwiek .

26. LOGISTIC ASSISTANCE - POMOC LOGISTYCZNA:

(AAP-6) „Ogólne pojęcie stosowane do określenia rodzaju pomocy świadczonej pomiędzy i w ramach dowództw wojskowych zarówno w czasie pokoju jak i wojny”.

27. LOGISTICS - LOGISTYKA:

(AAP-6) „Nauka planowania i prowadzenia przegrupowań i podtrzymywania zdolności bojowej wojsk. W najbardziej ogólnym znaczeniu są to takie aspekty działalności wojskowej, które wiążą się z:

a. konstruowaniem i rozwojem, zakupem, magazynowaniem, przemieszczaniem, rozdziałem, utrzymywaniem, ewakuacją i rozmieszczeniem uzbrojenia i sprzętu wojskowego;

b. przemieszczaniem, ewakuacją i hospitalizacją stanu osobowego;

c. zakupem lub produkcją, utrzymaniem, wykorzystaniem i dysponowaniem urządzeń pomocniczych;

d. zakupem lub dostarczaniem usług”.

28. MAINTENANCE - UTRZYMANIE:

(AAP-6)

„1. Wszelkie działania podejmowane w celu zachowania uzbrojenia i sprzętu wojskowego w określonym stanie lub w celu przywrócenia go do tego stanu. Obejmuje: rozpoznanie, testowanie, klasyfikowanie pod względem przydatności do naprawy, remontowanie, odbudowywanie i regeneracja.

2. Całość zaopatrzenia i działalności remontowej, podejmowanej w celu utrzymania wojsk w zdolności do podjęcia przez nie zadania.

3. Rutynowa praca konserwacyjna potrzebna do utrzymania urządzeń pomocniczych (roślin, budynków, budowli, urządzeń naziemnych, systemu użyteczności publicznej oraz innych nieruchomości) w takim stanie, aby mogły one być użyteczne w zakresie swoich pierwotnych lub określonych możliwości i wydajności zgodnie z ich pożądanym przeznaczeniem”.

A - 4

29. MATERIEL - SPRZĘT:

(1) „Odbiór, przechowywanie, kierowanie przemieszczeniem, transport, odzysk / remont i odzyskiwanie środków”.

(2) „Dyslokowanie i redystrybucja dóbr, w tym prowadzenie dokumentacji finansowej i odpowiedzialność finansowa”.

30. MEDICAL AND HEALTH SERVICE - SŁUŻBA ZDROWIA:

(Słownik Pojęć i Definicji Medycznych - AMed P -13) „Narodowa organizacja wojskowa wraz ze wszystkimi jej zasobami służąca dostarczaniu obszernego zakresu zabezpieczenia medycznego siłom zbrojnym w czasie pokoju i wojny”.

31. MEDICAL THEATMENT FACILITY ROLES - ZAKRESY OPIEKI MEDYCZNEJ:

(AAP-6) „W dziedzinie medycznej klasyfikacja zakresów opieki medycznej stosownie do zróżnicowanych możliwości”.

32. MEDICAL THEATMENT FACILITY ROLE 1 - I-szy ZAKRES OPIEKI MED.:

Dać odpowiednią opiekę medyczną w nagłych wypadkach pod nadzorem oficera służby medycznej (lekarza - przyp.tłum). Przygotować pacjentów do ewakuacji (SATANAG 2061) (Na szczeblu batalionu).

33. MEDICAL THEATMENT FACILITY ROLE I1 - II-gi ZAKRES OPIEKI MED.:

Przyjmowanie i rozdzielanie pacjentów. Zdolność do wykonywania nadzwyczajnych czynności chirurgicznych, reanimacji i leczenia z szoku. Przygotowanie pacjentów do dalszej ewakuacji, Lecz musi być zdolna do organiczonego podtrzymania stanu pacjentów, w sytuacji masowych strat lub załamania się systemu ewakuacji. (STANAG 2061) (Na szczeblu brygady - dywizji).

34. MEDICAL THEATMENT FACILITY ROLE II1 - III-ci ZAKRES OPIEKI MED.:

Przyjmowanie pacjentów z jednostek II-go zakresu opieki medycznej i bezpośrednio z wypadków lokalnych. Dostępne jest podstawowe lecznictwo specjalistyczne i opieka pielęgniarska. Ostateczny podział pacjentów do ewakuacji do jednostek IV-go zakresu opieki medycznej (Na szczeblu korpusu).

35. MEDICAL THEATMENT FACILITY ROLE 1V - IV-ty ZAKRES OPIEKI MED.:

Odbiór pacjentów z jednostek III-go zakresu opieki zdrowotnej i innych placówek medycznych oraz bezpośrednio z wypadków lokalnych. Pełny zakres lecznictwa specjalistycznego i opieki pielęgniarskiej opieki nad pacjentami. (Na szczeblu bazy macierzystej)

36. MISSION ESSENTIAL MATERIEL - PODSTAWOWE ŚRODKI DO ZABEZPIE - CZENIA MISJI:

Środki, które są życiowo ważne dla określonych zadań. Niedostatek tych środków powoduje niemożność prowadzenia lub kontynuacji określonego przez dowódcę zadania .

A - 5

37. MUTUAL AID - WSPÓLNY CEL:

(AAP-6) „Porozumienia zawarte na szczeblu rządowym pomiędzy jednym państwem, a jednym lub wieloma innymi państwami, w celu niesienia wzajemnej pomocy”.

38. NATIONAL LOGISTIC SUPPORT COMMAND (NLSC) - NARODOWE DOWÓDZTWO WSPARCIA LOGISTYCZNEGO (NLSC):

Krajowy dowódca, który odpowiedzialny jest za egzekwowanie wszelkich funkcji logistycznych od kraju ojczystego do wspólnej strefy.

39. NATIONAL SUPPORT ELEMENT (NSE) - NARODOWA JEDNOSTKA WSPARCIA:

Krajowa jednostka logistyczna we wspólnej strefie odpowiedzialna za czysto narodowe funkcje logistyczne.

40. NATO COMMANDER - DOWÓDCA NATO:

(AAP-6) „Dowódca wojskowy w systemie dowodzenia NATO”.

41. NON MATERIEL - ŚRODKI POZA SYSTEMEM ZAOPATRZENIA:

(1) Sprawy kadrowe i usługi osobiste.

(2) Zabezpieczenie medyczne.

42. OPERATIONAL COMMAND - DOWÓDZTWO OPERACYJNE:

(AAP-6) „Władza przyznana dowódcy do wyznaczania misji / zadań podległym dowódcom, rozwijania jednostek, wycofywania wojsk oraz do prowadzenia lub zlecania operacyjnej i/lub taktycznej kontroli, jeśli uważa się za niezbędną. Nie obejmuje ona sama przez się odpowiedzialności za administrację bądź logistykę. Może także być stosowana w celu w stosunku do wojsk przydzielonych dowódcy”.

43. OPERATIONAL CONTROL - KONTROLA OPERACYJNA:

(AAP-6) „Władza delegowana na dowódcę do bezpośrednio przydzielonych wojsk, tak by dowódca ten mógł otrzymane zadania, które są zwykle ograniczone funkcjami, czasem lub lokalizacją; w celu rozwinięcia wspomnianych jednostek i w celu przeprowadzenia lub zlecenia taktycznego sprawdzianu takich jednostek. Nie obejmuje to uprawnień do wyznaczania oddzielnych prac pododdziałom danych jednostek. Nie obejmuje również kontroli organizacyjnej lub logistycznej”.

44. PARTIALY PLANNED MOVEMENT - PRZEGRUPOWANIE CZĘŚCIOWO PLANOWANE:

(AAP-6) „Przegrupowanie, które jest przygotowywane tak daleko jak to jest możliwe lub na ile celowe, bazując jedynie na dostępnych danych i dla którego zabezpieczenie logistyczne i transport zostały zorganizowane zgodnie z dostępnymi informacjami. Przed wykonaniem, przegrupowanie to będzie w pełni, właściwie zaplanowane, jak tylko zostanie dostarczona wszelka, niezbędna informacja uzupełniająca ”.

45. PERSONNEL REPLACEMENT - UZUPEŁNIANIE STANU OSOBOWEGO:

Zapewnione musi być szybkie uzupełnienie strat stanu osobowego.

A - 6

46. REALOCATION AUTHORITY - PRZEKAZANIE UPRAWNIEŃ:

(AAP-6) „Uprawnienia dane dowódcom NATO, zwykle wynegocjowane w czasie pokoju, do ponownego przydziału na „wypadek wojny”, krajowych zasobów logistycznych, posiadanych przez walczące wojska będące pod ich dowództwem oraz zasobów udostępnianych państwom w celu logistycznego oddziaływania na działania bojowe”.

47. REAR COMBAT ZONE - TYŁOWA STREFA DZIAŁAŃ BOJOWYCH:

(RCZ) „Tyłowa strefa działań bojowych jest zazwyczaj częścią strefy działań bojowych obejmującą terytorium pomiędzy tylną granicą Korpusu i tylną granicą Grupy Armii”.

48. RECONSTITUTION - ODTWARZANIE:

Odtwarzanie jest prowadzone w celu przywrócenia operacyjnej gotowości bojowej obezwładnionych jednostek. Odtwarzanie będzie przywracać te jednostki do akceptowalnego poziomu skuteczności bojowej w dalszych działaniach bojowych.

49. RECOVERY - ODZYSKIWANIE:

Wyciąganie uszkodzonego sprzętu i jego przemieszczanie, jeśli to konieczne, na miejsce gdzie będzie on mógł być naprawiony lub ewakuowany.

50. REDISTRIBUTION AUTHORITY - UPRAWNIENIA REDYSTRYBUCYJNE:

(MC 319) „ Uprawnienia dane dowódcy NATO do zmiany rozmieszczenia niektórych zasobów określonych w czasie pokoju i wydzielanych do jego dyspozycji na czas kryzysu i wojny oraz udostępnianych przez państwa członkowskie w celu zabezpieczenia działań bojowych”.

51. ROLE SPECIALIZATION - SPECJALIZACJA ZADANIOWA:

Specjalizacja zadaniowa występuje, gdy państwo akceptuje odpowiedzialność za przygotowanie i dostarczenie określonego elementu zabezpieczenia logistycznego dla wszystkich lub części wojsk.

52. SALVAGE - REGENERACJA:

(AAP-6) „1. Uszkodzony, zbyteczny, wybrakowany lub porzucony sprzęt sojuszników lub przeciwnika, w tym okręty, samoloty lub wyposażenie ruchome, który jest odzyskiwany w celu ponownego użycia”.

2. Odratowanie lub odzysk sprzętu spośród uszkodzonego, zbytecznego, wybrakowanego lub porzuconego wyposażenia w celu ponownego użycia”.

53. STANDARDIZATION - STANDARYZACJA:

(AAP-6) „W ramach NATO proces rozwijania koncepcji, doktryn, procedur i zamiarów w celu osiągnięcia i utrzymania najbardziej skutecznych poziomów możliwości, interoperacyjności, wzajemnej zamienialności i wspólności w zakresie działań bojowych, organizacji oraz uzbrojenia i sprzętu wojskowego”.

A - 7

54. SUPPORT - WSPARCIE:

(AAP-6) „Wsparcie jest to działanie wojsk lub ich części, które ma na celu pomoc ochronę, uzupełnienie lub podtrzymanie zdolności jakiś innych wojsk”.

55. SUSTAINABILITY - PODTRZYMYWANIE ZDOLNOŚCI BOJOWEJ:

(AAP-6) „Zdolność wojsk do utrzymywania niezbędnego poziomu siły bojowej przez okres wymagany do osiągnięcia swoich celów.

56. TRANSFER OF AUTHORITY - PRZEKAZANIE WŁADZY:

(TOA) (MC 319) „Przekazanie władzy nad wojskami jest to formalne przekazanie określonego stopnia władzy nad wydzielonymi wojskami, dokonywane zarówno pomiędzy państwami członkowskimi i natowskimi dowódcami, a także pomiędzy dowolnymi dwoma dowódcami NATO zgodnie z MC 57/3”.

57. TRIAGE - OCENA STANU ZDROWIA RANNYCH:

(AAP-6) „Ocena i klasyfikacja rannych w celu leczenia i ewakuacji. Obejmuje: natychmiastowy podział pacjentów zgodnie z rodzajem i powagą ran oraz prawdopodobieństwem przeżycia, a także ustalenie pierwszeństwa leczenia i ewakuacji w celu zagwarantowania większej liczbie (rannych - przyp. tłum.) najbardziej korzystnej opieki medycznej.

A - 8

ZAŁĄCZNIK B: BIBLIOGRAFIA ŹRÓDEŁ INFORMACJI DODATKOWEJ

1. ZASADY OGÓLNE

a. Gdy ktoś uznaje, że pełen zakres logistyki pokrywa wszystkie aspekty działalności wojskowej od konstrukcji i rozwoju wyposażenia, przez jego ostateczne rozdysponowanie w celu utrzymania i zabezpieczenia stanu osobowego na plou walki, łatwo jest spostrzec, że włączenie wszelkich spraw dotyczących koncepcji logistycznych, może tworzyć niewygodną ilość informacji. Dlatego powinny być ustalone pewne ograniczenia logiczne przy przygotowaniu listy dokumentów dotyczących doktryny i sojuszniczych koncepcji logistycznych. Aby zdecydować, czy dany dokument powinien być włączony, czy też nie, do bibliografii wyodrębnione zostały następujące kryteria :

(1) Czas:

Założono, że większość użytkowników publikacji na ten temat to będą dowódcy PSC i odpowiedniego lub wyższego szczebla państwowego, wobec czego będą oni potrzebować najczęściej odniesień do obecnej doktryny narodowej. Dlatego też określone materiały starsze niż siedmioletnie powinny być wyłączone z tych bibliografii.

(2) Zawartość:

Ponieważ główne dokumenty używane są jako przewodniki dla dowódców sił lądowych, to powinny być zgodne z linią NATO ATP - 35 (B) „Doktryna Taktyczna Sił Lądowych”. Bibliografie powinny być ograniczone w większości do materiałów dotyczących operacji lądowych. Daje się zauważyć, że niektóre materiały dotyczące operacji powietrznych i morskich, wspierających operacje lądowe, powinny być włączone do tych bibliografii.

(3) Informacja państwowa delikatnej natury:

Aby z sukcesem przeprowadzić działąnia w sytuacjach nadzwyczajnych, z mieszanymi siłami sojuszniczymi, konieczne może być udostępnienie odpowiednio wyselekcjonowanych dokumentów tylko członkom Sojuszu. Zakłada się, że upoważnienie na udostępnienie tego typu dokumentów będzie zapewnione i dlatego też powinny one być załączone do bibliografii właściwych dla operacji sojuszniczych.

(4) Cel:

Pierwszą intencją tego dokumentu jest dać użytkownikowi przewodnik po koncepcjach i doktrynie logistycznej Sojuszu. Głównym zamiarem tych bibliografii, w stosunku do użytkowników będzie orientacja konsumenta w meandrach logistyki. Dlatego też publikacje właściwe dla logistyki produkcji nie powinny być zawarte w tych bibliografiach.

b. Bibliografia materiałów odnoszących się do koncepcji i doktryn logistycznych w Sojuszu takim jak NATO musi zawierać bardzo dużą ilość dokumentów.

B - 1

Narzędzie logiczne dla pomocy w zarządzaniu takimi potencjalnie ważnymi źródłami informacji powinny być zautomatyzowaną bazą danych, która powinna zapewnić użytkownikowi bezpośredni dostęp do stosownych dokumentów. Przeanalizowane zostały liczne potencjalne źródła.

(1) Periodyki Wojskowe Biblioteki Uniwersytu Sił Powietrznych: Opublikowane przez Uniwersytet Sił Powietrznych USA (US Air Force Air University, Maxwell AFB, Alabama). Jest to wykaz artykułów i wydawnictw opublikowanych w 76 anglojęzycznych czasopismach wojskowych i aeronautycznych. Nie wykazuje on literatury doktrynalnej, chociaż wielu autorów z tej listy ma duży wpływ na kształtowanie polityki ich krajów. Indeks nie jest dostępny w formie zautomatyzowanej. Publikowany jest coroczne i uzupełniany kwartalnie. W swej obecnej formie nie będzie miał znaczącej wartości ze względu na niejawny charakter.

(2) Aktualna Literatura Wojskowa: Publikowana przez The Oxford Press, Oxford, UK. Edycja - Major General J.I.H. Owen, OBE. Jest to wykaz artykułów wojskowych zapewniający poklasyfikowane tematycznie streszczenia z międzynarodowych magazynów z zakresu działań naziemnych, studiów strategicznych i badań nad konfliktami --> [Author:??。ʘŞ] . Jego podstawową wartością jest międzynarodowy zakres i tematyka magazynów, których materiały zawiera. Nie wyszczególnia dokumentów dotyczących doktryn narodowych. Spis ten posiada ogólnie interesującą wartość z powodu szerokiego spektrum zawartych informacji.

(3) Wymiana Informacji nt. studiów nad logistyką obronną (DLSIE): Organizacja ta zbiera, organizuje, gromadzi i rozpowszechnia informacje nt. logistyki i zarządzania dla Departamentu Obrony. Jest to całościowa baza danych nt. badań logistycznych prowadzonych przez i dla Departamentu Obrony. Wyselekcjonowane bibliografie materiałów należących do poszczególnych tematów są dostępne dla uprawnionych subskrybentów. To źródło materiałów ma wartość ogólnego zastosowania lecz nie może być uznawana za znaczącą wartość z powodu wysoko technicznego charakteru opisywanych dokumentów.

(4) Centrum Informacji Techniczno - Obronnej (DTIC): Organizacja ta gromadzi dokumenty naukowe i techniczne, które dotyczą częściowo badań obronnych, rozwoju i testowania techniki oraz o zmianach w agencjach obronnych, ich dostawców, innych amerykańskich agencjach rządowych, agencjach zagranicznych i instytucjach takich jak NATO oraz instytucjach edukacyjnych. Tworzy zautomatyzowaną bazę danych z informacjami o tych publikacjach i może dostarczać aktualna bibliografię dla obsługi subskrybentów. Obsługa ta nie powinna być uznawana za znaczące źródło informacji, ponieważ zebrane dokumenty są przeważnie zorientowane na badania.

B - 2

2. ZAKRESY BIBLIOGRAFICZNE PUBLIKACJI DOKTRYN/KONCEPCJI LOGISTYCZNYCH

a. AUTOR: osoba, grupa osób lub organizacja odpowiedzialna za napisanie i opublikowanie.

b. TYTUŁ: Tytuł publikacji

c. DATA: Data wydania lub jego ostatniego wznowienia.

d. GRYF TAJNOŚCI: Klauzula tajności dokumentu.

e. OGRANICZENIA DOTYCZĄCE ROZPOWSZECHNIANIA: Wskazówki komu dany dokument ma być udostępniony.

(1) UNLIMITED - JAWNE: Dokumenty mogą być udostępniane wszystkim członkom
Sojuszu.

(2) LIMITED A - POUFNE: Dokumenty mogą być udostępniane innych członkom
Sojuszu, gdy ustalono taką potrzebę.

(3) LIMITED B - TAJNE: Dokumenty nie mogą być udostępniane innych członkom Sojuszu bez zgody sprawcy.

f. PRZEDMIOT: Obszerne dziedziny przedmiotowe zawarte w publikacji:

(1) OGÓLNE KONCEPCJE ZABEZPIECZENIA

(2) ZAOPATRYWANIE I USŁUGI NA POLU WALKI

(3) UTRZYMANIE

(4) TRANSPORT

(5) ZARZĄDZANIE UZBROJENIEM I SPRZĘTEM WOJSKOWYM

(6) ZABEZPIECZENIE STANU OSOBOWEGO

(7) SŁUŻBA ZDROWIA

(8) DOWODZENIE I KIEROWANIE

g. KATEGORIA: Ogólna klasa informacji, do której należy dana publikacja:

(1) Dokumenty porozumień NATO, takie jak MC 55/3 lub NAAG Panel XI, referat na temat koncepcji logistycznych.

(2) Publikacje narodowej doktryny logistycznej.

(3) Inne dokumenty z kręgu zainteresowania, takie jak EUROLOG lub publikacje ABCA.

h. STRESZCZENIE: Zwięzły opis treści zawartej w dokumencie.

i. PAŃSTWO SPRAWCA: Państwo, w którym powstał dany dokument

BE : BELGIA NL: HOLANDIA

CA: KANADA NO: NORWEGIA

DA: DANIA PO: PORTUGALIA

FR: FRANCJA SP: HISZPANIA

GE: NIEMCY TU: TURCJA

GR: GRECJA UK: ZJEDNOCZONE KRÓLESTWO

IT: WŁOCHY US: STANY ZJEDNOCZONE

B - 3

3. BIBLIOGRAFIA WSTĘPNA - DOKTRYNA LOGISTYCZNA SIŁ LĄDOWYCH

Bibliografia ta zawiera numer publikacji związany z koncepcjami i zasadami zabezpieczenia logistycznego działań bojowych sił lądowych działających w ramach Sojuszu NATO. Bibliografia ta dzieli się na trzy kategorie i przeznaczona jest do pomocy użytkownikowi w pozyskiwaniu szerokiej gamy informacji, dotyczącej logistyki w ramach Sojuszu.

a. Kategoria 1: Dokumenty porozumień NATO

Poradnik logistyki NATO (Jawny). Wysoka Konferencja Kadr Logistycznych NATO - Sekretariat Kwatery Głównej NATO, Bruksela, Kwiecień 1994.
* Przewodnik dla korzystających z logistyki NATO, wydany jako wstęp do zasad i struktur organizacyjnych w NATO.

AAP-4 (1994) - STANAG-i NATO i Wydawnictwa Sojusznicze (Jawne) - MAS
* Podaje wykaz stanu wszystkich STANAG-ów NATO, Wydawnictw Sojuszniczych (APs) i związanych z nimi porozumień regionalnych.

AAP-6 (S) - Słownik terminów i definicji NATO (Jawne) - Opublikowany przez MAS, 1991.
* Jest to oficjalny słownik terminów i definicji przyjętych w NATO. Wydany w języku francuskim i angielskim.

AAP-15 (D) - Słownik skrótów stosowanych w dokumentach NATO (Jawny), 1990.

AJP-1 - Doktryna połączonych działań Sojuszu (Jawna).

ALP-12 - Wytyczne do planowania i przygotowania porozumień/zarządzeń o Wsparciu przez Państwo-Gospodarza (HNSA) (Jawne) - MAS 6 - 1993.

ATP 35 (B) - Zasady działania taktycznych sił lądowych (Jawne).
* Jest to oficjalna informacja o zasadach działania taktycznego sił lądowych NATO. Ustala ono zawczasu jak Siły Lądowe NATO prowadzić będą walkę lądową.

ATP 45 (B) - Meldowanie o wybuchach jądrowych, uderzeniach bronią biologiczna i chemiczną oraz określanie i ostrzeganie o łączącym się z tym zagrożeniu i rejonach zagrożonych. (Jawne).

AC/225-D/671 AC/225 (Panel XI) - D/129 - Zasady zabezpieczenia logistycznego Grupy Armii NATO dla Naziemnych Sił NATO w latach 90-tych, 6 czerwiec 1980.

AC/225 - Panel XI - Załącznik G do części roboczej, luty 1987, „Zabezpieczenie usługowe pola walki (CSS) Sił Lądowych 2000”.

AC/305-N/90, Podtrzymywanie gotowości logistycznej, 24 czerwiec 1986.

B - 4

MC 36/2 - Podział odpowiedzialności w czasie wojny pomiędzy dowódcami sił narodowych a MSCs.

MC 55/3 (Wersja ostateczna) - Czynniki gotowości i zdolności jej podtrzymywania (Jawne), IMS (Kwatera Główna NATO), 12 listopad 1992.

MC 86 - Zasoby logistyczne oddawane do dyspozycji ACE na wypadek sytuacji nadzwyczajnej i wojny

MC 299 (Decyzja wojskowa) - Konceptualny zarys działań wojennych (Jawne) IMS-P&P (Kwatera Główna NATO), 8 maj 1985.

MC 317 - Struktury organizacyjne Sił Zbrojnych NATO do połowy lat 90-tych i dalej (Jawne), 14 listopad 1991.

MC 319 (Decyzja wojskowa) - Zasady i tryb postępowania w logistyce NATO (Jawne), 3 czerwiec 1992.

MC 326 (Decyzja wojskowa) - Reguły i wytyczne dla NATO w zakresie zabezpieczenia medycznego (Jawne), 15 styczeń 1993.

MC 327 (Decyzja wojskowa) - Planowanie wojskowe NATO do operacji zabezpieczenia Pokoju (Nie jawne), 6 sierpień 1993.

MC 336 (Decyzja wojskowa) - Koncepcja NATO dotycząca przegrupowania, transportu i kierowania mobilnością (Jawne), 6 stycznia 1994.

MC 400 (Decyzja wojskowa) - Dyrektywa MC o wojskowym wdrażaniu Sojuszniczej Koncepcji strategicznej, 29 listopad 1991.

ACE Dir 15-27 - Stosunki pomiędzy dowódcami podporządkowanymi i władzami krajowymi (Jawne), SHAPE OPS, 4 luty 1983.

ACE Dir 80-50 - System meldunkowy ACE

ACE Dir 85-2 - Wytyczne SHAPE w zakresie logistyki (Jawne), 1 wrzesień 1993.

ACE Dir 85-3 - Procedury stosowane przez MNCs do zmiany rozmieszczenia zasobów na wypadek wojny

ACE Dir 85-5 -

ACE Dir 85-6 - Organizacja i standardowe procedury działania ACE LCC

ACE Dir 85-8 - Zasady ACE dotyczące zabezpieczenia medycznego, parametry Planowania i sposobu postępowania (Jawne) 26 październik 1993.

Wytyczne SHAPE do planowania przez ACE gromadzenia zapasów.

B - 5

6001.3/NALOOP/64, Zalecenia logistyczne NORTHAG, Regulamin tom 1. NORTHAG, 1979.

b. Kategoria 2: Krajowe Publikacje Doktryny Logistycznej

(1) BELGIA
Instrukcja logistyki dla dowódców sił lądowych (ILGC).

G100 Instruktion sur la suise en oeuvre des chaines logistiques.

(2) KANADA
B - GL - 311 - 001 / FP - 001 Dowodzenie w walce

(3) NIEMCY
HDV 100/400 - Ogólne zasady logistyki wojskowej

(4) HOLANDIA
Dyrektywy dowódcy wojskowego do zabezpieczenia bojowego , maj 1990.

(5) ZJEDNOCZONE KRÓLESTWO
Kod wojskowy Nr 71342 Dowodzenie na wojnie opublikowane przez MOD, 1984. Jest to zasadniczy regulamin logistyki wojskowej armii Zjednoczonego Królestwa.

(6) STANY ZJEDNOCZONE
(Regulamin Sił Powietrznych) AFM-1-1 Podstawowa doktryna Sił Powietrznych USA o przestrzeni powietrzno-kosmicznej. Marzec 1984, Rozdział 4 obejmuje sprawy wiążące się z logistyką działań sił powietrznych.

Wspólna Publikacja 4 - 0 Doktryna zabezpieczenia logistycznego połączonych operacji, 1993.

FM 100-10 Zabezpieczenie usługowe walki, luty 1988.

FM 701-58 Planowanie zabezpieczenia logistycznego działań wojskowych, wrzesień 1982.

c. Kategoria 3: Publikacje ogólnego zainteresowania

Fakty i liczby o NATO (Jawne) - Służba Informacyjna NATO, Bruksela, 1984. Ogólny przegląd historii i zasad organizacji NATO.

Zakres, , zasady i organizacje cywilne logistyki NATO (Jawne) - autor H.W. Wenders, Dyrekcja logistyki NATO, listopad 1985.
* Notatki i slajdy z wykładu H.W.Wendersa, zawierające zakres i zasady logistyki obowiązujące w NATO.

B - 6

EUROLOG - Podgrupa Wojsk Lądowych
* Modelowy system zaopatrywania Sił Lądowych w strefie działań bojowych w zakresie zaopatrzenia Klasy III (POL = MPS), (R), EASG Dokument Nr 2/85, maj 85, podaje założenia do modelowego systemu przejmowania zaopatrzenia tej klasy przez państwa EUROLOG.

* Model systemu zaopatrzenia w amunicję dla Sił Lądowych w strefie działań bojowych, (R) EASG Schemat.

* Model systemu zapasów dla Sił Lądowych w strefie działań bojowych, (R) EASG Schemat.

Czteroczęściowa Grupa Robocza Logistyki ABCA (OWGLOG)
QAP 5 - Poradnik Logistyki dla Wojsk ABCA (Jawne)
Program Standaryzacji Wojsk- Amerykańsko - Brytyjsko - Kanadyjsko - Australijskich , marzec 1983.
* Podstawowy poradnik logistyczny dla czteroczęściowej Grupy Roboczej ABCA. Daje on szeroki przegląd zasad logistyki dla każdego z czterech członków armii narodowych ABCA.

ZASADY OGÓLNE

„Zadania logistyki w NATO: Perspektywa Regionu Centralnego”
Filip A. Richardson Szesnaście Państw Członkowskich NATO Tom 28 Nr 1, luty - marzec 83 str. 60-64.

„HNS (Wsparcie przez Państwo-Gospodarza) w czasie wojny”, gen. Richard L. Lawson Szesnaście Państw Członkowskich NATO Tom 29 Nr 1, luty - marzec 84 str. 71-73.

Doc 966 - Zgromadzenie Unii Zachodnioeuropejskiej, 20 grudzień 1983.
„Wspólne zabezpieczenia logistyczne” - Badania prowadzone przez por. C.J. Dykstra.

Walter B. Heggie. Aspekty Logistyki NATO - Obszerne źródło informacji (Jawne), LTC USA, Lipiec 1984 - Powszechny Krajowy Uniwersytet Obrony, Washington, DC.
* Obszerne źródło informacji dotyczących logistyki NATO wraz z odpowiednim wykazem dodatkowych źródeł uzbrojenia i sprzętu wojskowego.

Wydawane przez Czteroczęściową Grupę Roboczą ABCA - Zabezpieczenie Ochrony Zdrowia (QWB HSS), Referaty konceptualne i publikacje niejawne.

B - 7

ZAŁĄCZNIK C: WYKAZ SATANAG-ów

DOTYCZĄCYCH:

1. ZAOPATRZENIA

a.	STANAG 2034	-	Procedury sił lądowych dla sojuszniczych transakcji zaopatrzeniowych
b.	STANAG 2109	-	Poczta i Służba Kurierska dla potrzeb Sił Zbrojnych NATO
c.	STANAG 2115	-	Jednostki zużycia paliwa
d.	STANAG 2135	-	Procedury doraźnego zabezpieczenia logistycznego
e.	STANAG 2386	-	Kodyfikacja sprzętu - ustalanie wspólnych list i matryc użytkownika
f.	STANAG 2961	-	Klasy zaopatrzenia sił lądowych NATO
g.	STANAG 3150	-	Kodyfikacja sprzętu - jednolity system kodyfikacji zaopatrzenia
h.	STANAG 3151	-	Kodyfikacja sprzętu - jednolity system oznaczania egzemplarzy sprzętu
i.	STANAG 3381	-	Znormalizowane procedury NATO rozliczania wojennych należności oraz formularz zapotrzebowania na wsparcie w formie zaopatrzenia i usług oraz pokwitowanie otrzymania takiego wsparcia
j.	STANAG 4177	-	Kodyfikacja zaopatrzenia. Jednolity system zbierania danych
k.	STANAG 4199	-	Kodyfikacja sprzętu. Jednolite systemy wymiany danych o zarządzaniu zasobami materiałowymi
l.	STANAG 4438	-	Rozpowszechnianie danych związanych z NSNs

2. UTRZYMANIA

a.	STANAG 2375	-	Dane o odzysku wozów bojowych (AEP - 13)
b.	STANAG 2399	-	Działania ratowniczo-ewakuacyjne na polu walki
c.	STANAG 2400	-	Poradnik dla użytkowników ratowniczych wozów bojowych (AEP-17)
d.	STANAG 2418	-	Zasady prowadzenia naprawy uszkodzeń na polu walki

3. PRZEGRUPOWANIA I TRANSPORTU, ZASADY OGÓLNE

a.	STANAG 2023	-	Oznakowanie ładunku wojskowego dla przewozów międzynarodowych wszystkimi środkami transportu
b.	STANAG 2026	-	Rozkaz wyjazdu NATO
c.	STANAG 2156	-	Zapotrzebowanie na transport drogą lądową i odpowiedź na zapotrzebowanie transportu drogą lądową
d.	STANAG 2159	-	Oznaczenia kontroli ruchu - personel i instytucje
e.	STANAG 2828	-	Wojskowe palety, opakowania i kontenery
f.	STANAG 2889	-	Oznakowanie rejonów niebezpiecznych i przejść przez takie rejony
g.	STANAG 3428	-	Znormalizowane tabele rozmównicze NATO dla metrycznych amerykańskich i brytyjskich jednostek miary (AAP-9)
h.	STANAG 3535	-	Oznaczanie i oświetlanie lądowisk dla śmigłowców
C - 1
i.	STANAG 3770	-	Etykietki na bagaż lotniczy NATO
j.	STANAG 3774	-	Procedury kontroli palet i urządzeń pomocniczych wykorzystywanych we wspólnych operacjach transportu lotniczego
k.	STANAG 3778	-	Kryteria wydajności papieru plastrowego używanego jako materiał rozpraszający energię
l.	STANAG 3859	-	Standardowa lista danych do badań interoperacyjności i certyfikacji zasobników lotniczych

4. PRZEGRUPOWANIA I TRANSPORTU, LĄDOWEGO

a.	STANAG 2025	-	Podstawowe wojskowe przepisy ruchu drogowego
b.	STANAG 2041	-	Rozkazy operacyjne, tabele i wykresy dotyczące ruchu na drogach
c.	STANAG 2152	-	Rampy załadowcze wykonane z podkładów
d.	STANAG 2154	-	Przepisy dotyczące ruchu drogowego pojazdów wojskowych
e.	STANAG 2155	-	Dokumenty ruchu drogowego
f.	STANAG 2158	-	Oznaczenia pociągów wojskowych
g.	STANAG 2165	-	Przewidywane wymagania dotyczące ruchu/transportu - kolejowego, drogowego i żeglugi śródlądowej
h.	STANAG 2166	-	Przewozowe i transportowe dokumenty wykorzystywane w transporcie morskim
i.	STANAG 2171	-	Procedury przekraczania granicy przez pociągi wojskowe
j.	STANAG 2173	-	Przepisy dotyczące zabezpieczenia wojskowych pojazdów gąsienicowych i kołowych na wagonach kolejowych
k.	STANAG 2174	-	Drogi wojskowe i sieć drogowa
l.	STANAG 2175	-	Klasyfikacja i oznaczenie platform kolejowych nadających się do przewozu sprzętu wojskowego
m.	STANAG 2176	-	Procedury przekraczania granicy przez wojskowe transporty drogowe
n.	STANAG 2832	-	Ograniczenia dotyczące transportu sprzętu wojskowego po europejskich szlakach kolejowych

5. PRZEGRUPOWANIA I TRANSPORTU, POWIETRZNEGO

a.	STANAG 2087	-	Wykorzystanie transportu lotniczego do celów medycznych w wysuniętej strefie działań bojowych
b.	STANAG 3204	-	Lotnicza ewakuacja medyczna
c.	STANAG 3345	-	Dane/formularze do planowania ruchu lotniczego
d.	STANAG 3400	-	Ograniczenia dotyczące ładunku w samolocie
e.	STANAG 3464	-	Procedury dla załóg samolotów i przewożonego personelu w lotniczych działaniach taktycznych
f.	STANAG 3466	-	Zakres odpowiedzialności jednostek transportu lotniczego oraz jednostek korzystających z tego transportu przy załadunku i rozładunku samolotów transportowych w lotniczych działaniach transportowych
C - 2
g.	STANAG 3467	-	Charakterystyka lotniczych palet transportowych do transportu wewnątrz samolotu
h.	STANAG 3469	-	Zespoły wyrzutników spadochronowych oraz instalacja wyrzucająca spadochrony z samolotu
i.	STANAG 3542	-	Kryteria techniczne transportowania ładunków śmigłowcami
j.	STANAG 3543	-	System lotniczej obsługi towarowo-pasażerskiej - zapotrzebowanie na informację
k.	STANAG 3548	-	Urządzenia mocujące sprzęt transportowany i zrzucany z samolotów oraz ładunki przewożone wewnątrz samolotów
l.	STANAG 3572	-	Wymiana informacji o taktycznym transporcie lotniczym
m.	STANAG 3739	-	Działania wspólnego portu lotniczego
n.	STANAG 3740	-	Procedury śledzenia bagażu lotniczego oraz zagubionego ładunku lotniczego
o.	STANAG 3746	-	Wyposażenie samolotu do udzielania pierwszej pomocy medycznej
p.	STANAG 3767	-	Wymiana danych dotyczących możliwości załadunkowych samolotu
q.	STANAG 3854	-	Zasady i procedury stosowane w transporcie lotniczym ładunków niebezpiecznych

6. ZABEZPIECZENIA MEDYCZNEGO

a.	STANAG 2037	-	Szczepienia ochronne w Siłach Zbrojnych NATO
b.	STANAG 2061	-	Procedury rozmieszczania pacjentów sojuszniczych wojsk w obiektach medycznych
c.	STANAG 2105	-	Natowska tabela ekwiwalentów medycznych
d.	STANAG 2126	-	Zestawy pierwszej pomocy i zestawy pomocy w nagłych wypadkach
e.	STANAG 2128	-	Procedury zaopatrzenia medycznego i dentystycznego
f.	STANAG 2131	-	Wielojęzyczny słownik frazeologiczny dla służby medycznej NATO
g.	STANAG 2132	-	Dokumentacja dotycząca ewakuacji medycznej, leczenia i przypadków zgonu pacjentów
h.	STANAG 2361	-	Minimalne podstawowe wyposażenie na teatrze działań bojowych

6. RÓŻNE

a.	STANAG 2014	-	Rozkazy operacyjne, ostrzegawcze i administracyjno-logistyczne
b.	STANAG 2070	-	Polowe procedury pogrzebowe w warunkach wojennych
c.	STANAG 2149	-	Zapotrzebowanie na informacje rozpoznawcze
d.	STANAG 2868	-	Taktyka wojsk lądowych (ATP-35)
e.	STANAG 2936	-	Zasady ogólne rozpoznania (AIntP-1)
f.	STANAG 5500	-	System formatowania tekstów wiadomości NATO
g.	STANAG 5621	-	Standardy interoperacyjności walk lądowych NATO i wspólnych systemów działania

C - 3

ZAŁĄCZNIK D: WYTYCZNE DO PRZEDSIĘWZIĘĆ OPBMaR ARTYKUŁÓW W KANAŁACH ZAOPATRZENIA

1. CEL

Celem tego załącznika jest:

a. Osiągnięcie optimum standaryzacji i interoperacyjności poprzez metody przyjęte w NATO do ochrony artykułów przed atakiem bronią masowego rażenia.

b. Dostarczenie wytycznych do podstawowych przedsięwzięć zabezpieczających, stosowanych w odniesieniu do artykułów w kanałach zaopatrzenia w celu osiągnięcia przez nie ciągłych możliwości operacyjnych w warunkach zagrożenia bronią masowego rażenia.

2. ZASADY OGÓLNE

a. Szkolenie. Największą słabością w obronie jest brak wiedzy i zrozumienia (zagrożenia bronią masowego rażenia - dop. tłum.) przez dowódców i sztaby na każdym szczeblu dowodzenia. Może to być dokonane tylko przez włączenie, do wszystkich ćwiczeń i badań, realistycznych gier z zakładanym sposobem stosowania NBC . Zapewniając wcześniejsze zrozumienie charakteru zagrożenia, możliwym jest rozpatrzenie mechanizmu, który musi być zstosowany w celu skrócenia czasu na pełną ochronę.

b. Planowanie Zabezpieczenia Logistycznego

(1) Planowanie Zabezpieczenia Logistycznego łagodzi zaburzenia i większe straty wyposażenia i wyrównuje je poprzez wykorzystanie zapasów ruchomych, zaawansowanych technik automatycznego uzupełniania oraz poprzez rozdział zaopatrzenia. Jeśli stosowany jest system zautomatyzowany, to ręczne zapisywanie zapasów zorganizowane powinno być w przypadku, gdy możliwości automatycznego przetwarzania danych (ADP) są zniszczone lub zakłócone. Jeśli to wystąpi, uzupełnienie prowadzone jest raczej na podstawie planowanych potrzeb, niż w opraciu o dane o zużyciu.

(2) Planowanie przedsięwzięć zabezpieczenia usługowego walki z uwzględnieniem użycia broni masowego rażenia musi być elastyczne i powiązane z sytuacją taktyczną, musi zakładać szeroki zasięg jej oddziaływania. Ochrona zapasów podczas działań z bronią masowego rażenia wymaga skupienia wysiłku na:

(a) Planowaniu i monitoringu. Dokładne i terminowe analizy podatności na straty muszą być prowadzone w zgodności ze STANAG 2133, by umożliwić planowanie uwzględniające podatność na ataki i prawdopodobieństwo ataków bronią masowego rażenia. Okresowy monitoring życiowo ważnych artykułów, takich jak środki żywnościowe i woda wymagany jest w celu wczesnego rozpoznania, głównie nieznanych miejsc skażenia.

D - 1

(b) Rozśrodkowanie. Odległości pomiędzy logistycznymi organami funkcyjnymi zależą do specyficznych warunków działania sieci drogowej, rozmieszczenia innych oddziałów w danym rejonie i od sytuacji taktycznej. Wysunięte jednostki wojskowe zapewniają, że pełne podstawowe zapasy są w jednostkach wojskowych i zaspokajają potrzeby działań bojowych do czasu, gdy możliwe będzie zakończenia uzupełniania.
Nadzwyczajne uzupełnienie może być dostarczone drogą powietrzną w celu ominięcia stref skażonych. Dodatkowe zapasy są rozśrodkowywane w celu uniknięcia pokazania się przeciwnikowi jako opłacalny cel i zminimalizować ryzyko zniszczenia ich lub skażenia. Nie skażone zapasy wydawane są zawsze w pierwszej kolejności. Pozwala to na odkażanie lub przewietrzenie skażonych zapasów bez zakłóceń procesu zaopatrywania.

(c) Ekranowanie. Materiały ekranujące stosowane są w celu złagodzenia lub wyeliminowania skutków promieniowania i detonacji jądrowej, a obejmuje okrycie ziemią, betonem lub metalem, jak również naturalnie istniejącymi grzbietami i wzgórzami występującymi pomiędzy ekranowanym rejonem a miejscem wybuch jądrowego, czy źródłem promieniowania.

(d) Pakowanie. Kontenery stosowane są do magazynowania i transportowania uzbrojenia i sprzętu wojskowego. Wyposażenie i materiały przesyłane w zabezpieczonych kontenerach powinny pozostawać zapakowane do czasu ich użycia. Do pakowania zaopatrzenia szeroko stosowane są pojemniki z materiałów kompozytowych. Pojemniki takie powinny być wyposażone w zabezpieczające pokrycia, zapobiegające skażeniu tych pojemników oraz by umożliwiające łatwe ich odkażanie. Dodatkowe okrycia nie są wymagane, ale mogą być stosowane w celu uzupełnienia okrycia od góry, w celu ułatwienia późniejszego odkażania lub usuwania okryć zabezpieczających.

(e) Drogi transportu. Zapasowe drogi zaopatrywania stają się niezbędne w sytuacji zagrożenia bronią masowego rażenia. Rozpoznanie skutków uderzeń bronią masowego rażenia i zaostrzone przedsięwzięcia kontroli ruchu zabezpieczają przed niezamierzonym wykorzystywaniem skażonych dróg. Zaostrzona kontrola ruchu musi zaistnieć w rejonach zainteresowania dowództwa oraz w rejonach o duzym natężeniu ruchu w celu zabezpieczenia powstawaniu potencjalnych celów w wyniku zagęszczenia ruchu . Niedostatek dróg zapasowych może skutkować zamierzonym wykorzystaniem skażonych tras marszu.

(3) Ważnym jest, że wszystkie możliwe kontyngenty bywają adresowane w postaci rozkazów operacyjnych. Właściwe planowanie jest konieczne dla ochrony kanałów zaopatrzenia przed skażeniem bronią masowego rażenia.

c. Unikanie skażeń.

(1) Skażenie jest jednym z głównych problemów napotykanych w procesie realizacji zabezpieczenia logistycznego w warunkach zagrożenia bronią masowego rażenia. Aby zwiększyć zdolności przeżycia i przetrwania, jednostki logistyczne muszą podjąć działania niezbędne do uniknięcia skażenia i skutków ataków bronią masowego rażenia, w tym napromieniowania.

D - 2

(2) Zdolność przetrwania jednostek usługowych, głównie poprzez unikanie skażenia bronią masowego rażenia, musi być skoncentrowana na podtrzymaniu możliwości bojowych zabezpieczanych jednostek bojowych. Jednostki zabezpieczenia logistycznego muszą być wysoce mobilne i gdy potrzeba, muszą działać z szeroko rozśrodkowanych pozycji.

(3) Unikanie skażenia musi stać się centrum uwagi i wysiłku wszystkich jednostek logistycznych podczas prowadzenia zabezpieczenia logistycznego przed, podczas i po atakach bronią masowego rażenia.

d. Skażone zapasy

(1) Skażone zapasy nie są rutynowo dystrybuowane w ramach systemu zaopatrywania lub wydawane użytkownikom. Decyzja o wydaniu skażonych przedmiotów oparta jest na sprzeczności interesów pomiędzy sytuacją taktyczną, krytyczną niezbędnością danych przedmiotów, rodzajem i wielkością skażenia oraz czasem i środkami potrzebnymi do odkażania.

(2) Skażone zaopatrzenie będzie zwykle podlegało wcześniejszej selekcji i pozostanie pod gołym niebem dopóki zagrożenia istniejącym skażeniem nie będzie niższe od poziomu określonego normą wojskową.

(3) W celu osiągnięcia planowanego zamiaru zabezpieczenia logistycznego, nie skażone zaopatrzenie będzie wysyłane do jednostek lub przekazywane pomiędzy państwami członkowskimi NATO. Dlatego, gdy zaistnieje konieczność takiego działania, należy stosować następujące wytyczne:

(a) Skażone zapasy będą wyraźnie oznakowane przy użyciu standardowych oznaczeń NATO - NBC, zgodnie ze STANAG 2002.

(b) Wydanie dokumentów na przekazanie następuje tylko wówczas, gdy istnieje operacyjna sytuacja nadzwyczajna i gdy brak zaopatrzenia będzie powodem porażki w walce.

(c) Poszczególni dowódcy, zarówno szefowie logistyki, jak też odpowiedzialni za przegrupowanie świadomi są skażenia i zgodzą się na wydanie dokumentów przewozu.

e. Podstawowy system logistyczny nie będzie się zmieniał w warunkach użycia broni masowego rażenia, lecz możliwość wypełnienia zadania zabezpieczenia logistycznego stanie się niebywale trudna. Wyobraźnia i elastyczność dowódców staną się najważniejsze dla wzmocnienia wykonania zadania.

f. W warunkach użycia broni jądrowej, zaopatrzenie i wyposażenie musi być chronione przed skutkami promieniowania pierwotnego od wybuchu jądrowego (impuls elektromagnetyczny (EMP), błyskiem, temperaturą i promieniowaniem osadowym) oraz przed rozprzestrzeniającym się skażeniem.

D - 3

g. Do ochrony zaopatrzenia przed skutkami wybuchu jądrowegozastosowane mogą być następujące przedsiewzięcia:

(1) Zmagazynowanie zaopatrzenia i wyposażenia w okopach lub podziemnych schronach.

(2) Zastosowanie urządzeń mocujących i schronów do ochrony wyposażenia luzem.

(3) Zaopatrzenie i wyposażenie może być rozmieszczane w wodoszczelnych pojemnikach i jako jeden ze sposobów, zmagazynowane pod wodą, .

(4) Przykrycie zaopatrzenia i wyposażenia impregnowanym brezentem, pokryciami plastikowymi lub w inny sposób.

(5) Zaopatrzenie i wyposażenie powinno być zmagazynowane w rozśrodkowany sposób, aby zmniejszyć rozmiar celu i wzmóc zdolność przetrwania.

(6) Wyposażenie elektroniczne powinno być następująco przygotowane do obniżenia skutków impulsu elektromagnetycznego (EMP):

(a) Usunięcie zewnętrznych piorunochronów.

(b) Przewody i druty utrzymywać tak, by biegły możliwie najkrótszą drogą, unikając jakichkolwiek pętli na drutach i przewodach oraz pozwalając im leżeć na ziemi wszędzie gdzie to możliwe.

(c) Budowanie schronów przed EMP i ekranów.

(d) Zainstalowanie na sprzęcie dobrego, wspólne uziemienia zewnętrznego.

h. Czynniki biologiczne skierowane są przede wszystkim przeciwko stanowi osobowemu, artykułom żywnościowym i sprzętowi podatnemu na biologiczne zwyrodnienie. Do takiego rodzaju sprzętu należą ubrania, brezent i karton. Metalowe, plastikowe lub szklane pojemniki zapewniają dobrą ochronę przed czynnikami biologicznymi.

i. W celu złagodzenia skutków oddziaływania czynników biologicznych i chemicznych podejmowane mogą być następujące przedsięwzięcia:

(1) Gromadzenie zaopatrzenia i wyposażenia w urządzeniach z pokrywami od góry. Takimi urządzeniami są: budynki, bunkry i tunele. Tam gdzie istnieje taka potrzeba, urządzenia te powinny posiadać śluzy powietrzne, filtry powietrza i system wymuszonego nadciśnienia.

(2) Okrycie zaopatrzenia i wyposażenia brezentem, plastikem lub w inny sposób. Kilka warstw może ułatwiać usuwanie skażenia. Stosowne okrycia powinny być zmieniane jak tylko jest to możliwe, aby usunąć skażenie ze szczelin w tym okryciu.

D - 4

(3) Zaopatrzenie i wyposażenie powinno być rozśrodkowane na tyle na ile to możliwe, by ograniczyć rozprzestrzenianie odkażania.

(4) Zmagazynowanie nie opakowanej żywności w szczelnych pojemnikach i utrzymywanie zapakowanej żywności w opakowaniach do czasu gotowości do spożycia.

(5) Do okrywania magazynowego sprzętu stosowane są okrycia ochronne, specjalnie konstruowane tak, aby były odporne lub nieprzepuszczały czynników chemicznych i biologicznych .

3. CHARAKTERYSTYCZNE PRZYKŁADY

a. Artykuły spożywcze

(1) Racje żywnościowe magazynowane są pod przykryciem ochronnym lub w pojemnikach w celu ochrony lub zmniejszenia skażenia. Przedsięwzięcia ochronne obejmują pakowanie żywności, należyte procedury magazynowania, rozśrodkowanie zapasów i maksymalne wykorzystywanie, zarówno naturalnych jak też sztucznych okryć. Nie opakowana żywność może być chroniona, gdy jest zgromadzona w polowych chłodniach i lodówkach z praktycznymi uszczelniającymi uszczelkami. Generalną zasadą jest, że nie opakowana żywność powinna być traktowana jak skażona do czasu wyjaśnienia problemu przez odpowiednie organy.

(2) Zaplanowane uzupełnienie nie jest zwykle dostarczane do tych jednostek, które działają w, lub w pobliżu rejonów skażonych. Na polu walki, w warunkach użycia broni masowego rażenia, racje żywnościowe dostarczane są jako niezbędne w oparciu o zapotrzebowanie jednostki bojowej. Skażone zapasy przemieszczane są w pierwszej kolejności.

(3) Normy operacyjne racji żywnościowych są podstawowymi wydawanymi racjami. Wszystkie jednostki gromadzą trzy do pięcio dniowe zapasy operacyjne racji żywnościowych. Pozwala to na prowadzenie działań bez codziennego uzupełniania. Pożywienie na nieprzewidziane wypadki może być konsumowane, gdy w strefie działań bojowych nakazane jest noszenie masek ochronnych (przeciwgazowych - dop. tłum.). Ogólna masa racji żywnościowych transportowana przez jednostki wojskowe i upoważnione do magazynowania w strefie działań bojowych powinna być wystarczająca do utrzymania wojsk do czasu, gdy możliwe będzie zrealizowanie uzupełnienia.

b. Umundurowanie, wyposażenie indywidualne i osobiste

(1) Wybrane przedmioty mundurowe, takie jak wyposażenie przeciwchemiczne otrzymuje pierwszeństwo wydawania w warunkach zagrożenia użyciem broni masowego rażenia. Najwyższy priorytet zabezpieczenia dawany jest jednostkom rozlokowanym w rejonach skażonych. Kolejne pierwszeństwo przysługuje jednostkom, które niedawno opuściły rejony skażone. W trzeciej kolejności są wszystkie inne jednostki.

(2) Odzież ochronna zapakowana jest w jednolite paczki w celu przyśpieszenia załadunku i zmniejszenia czasu manipulacji. Każda paczka zawiera całość przedmiotów do zaopatrzenia z góry ustalonej liczby żołnierzy. Środki są pakowane i umieszczane w kontenerach do możliwie największego rozmiaru.

D - 5

c. Produkty naftowe, oleje i smary (POL)

(1) Zaopatrywanie w materiały pędne i smary (mps) jest najbardziej krytycznym przedsięwzięciem zabezpieczenia logistycznego w warunkach użycia broni masowego rażenia. Zużycie produktów naftowych, olejów i smarów zwiększa się w wyniku częstego przemieszczania się jednostek wojskowych i wymagana jest znacznie częstsza dostawa mps do punktów zaopatrywania. Może to przewyższać możliwą wielkość magazynowania paliw i potrzebnych może być więcej jednostek zaopatrzenia w produkty naftowe na teatrze działań bojowych. Odizolowane jednostki wojskowe mogą być uzupełniane dostawami z powietrza w celu umożliwienia im przegrupowania do nie skażonych rejonów.

(2) Miejsca rozmieszczenia składów paliwowych i ich działalność są rozśrodkowane w celu zmniejszenia wrażliwości i zapobieżenia katastrofalnym stratom. W celu zapewnienia dostępności odpowiedniego zabezpieczenia w paliwa, system zaopatrzenia w paliwa musi posiadać jego nadmiar. Wyposażenie pomocnicze zabezpieczane jest w tym samym stopniu jak podstawowe części wyposażenia. Procedury ochrony przeciwpożarowej i inne procedury bhp są wyakcentowane i regularnie praktykowane.

(3) Jeśli skażona została zgromadzona masa zapasów produktów naftowych, to muszą być objęte dozorem, aby zapobiec dalszemu skażaniu innych produktów mps. Skażone zapasy nie są normalnie wydawane dopóki wypadki operacyjne nie zdecydują inaczej.

(4) Jeśli skażone zostaną opakowane produkty naftowe, to podjęty powinien być każdy wysiłek, aby usunąć skażony materiał pakunkowy i wówczas produkty te wydawane są jako towar nie skażony.

d. Materiały konstrukcyjne i ogrodzeniowe

(1) W warunkach aktywnego użycia broni masowego rażenia, tylko szybko przemieszczalne środki gromadzone są w strefie działań bojowych. Wszelkie inne zabezpieczenie logistyczne dostarczane jest przez jednostki wojskowe z obszaru teatru działań bojowych.

(2) Wybrane przedmioty wysokiej użyteczności dostarczane są w jednolitych kontenerach transportowych, co zapewnia ochronę przed skutkami użycia broni masowego rażenia, zmniejsza wysiłki manipulacyjne i pozwala na bardziej odpowiednie zabezpieczenie logistyczne. Wówczas odpowiednio oznakowane i zidentyfikowane skażone lub częściowo odkażone przedmioty mogą być wysłane do użytkowników. Odkażanie, jeśli potrzeba, realizowane jest przez użytkownika.

e. Amunicja

(1) Zapasy amunicji gromadzone są w rozśrodkowanych miejscach w celu zminimalizowania skutków masowego zniszczenia oraz skomplikowania przeciwnikowi celów dla jego wysiłków. Amunicja jest oddzielona od innych towarów i utrzymywana na tyle mobilnie, na ile pozwalają na to okoliczności. Uzupełnienie prowadzone jest nocą do maksymalnie możliwych rozmiarów. Elementy systemu zaopatrzenia w amunicję odpowiedzialne są za odkażanie amunicji znajdującej się pod ich nadzorem.

D - 6

Jeśli sytuacja taktyczna wymaga wydawania skażonych zapasów, dołączone do nich będą standardowe oznaczenia ostrzegawcze NBC NATO. Po wydaniu, jeśli jest taka potrzeba, to odkażanie wykonywane jest przez użytkownika.

(2) Elementy systemu zaopatrzenia w amunicję w każdym rzucie podejmują odpowiednie przedsięwzięcia obronne w celu zmniejszenia skutków wystawienia na zagrożenie skażeniem jądrowym i chemicznym. Odkażanie wyposażenie i stanu osobowego utrzymuje z łatwością możliwość zapewnienia minimalnego zakłócenia zaopatrywania w amunicję. Jeśli odkażanie w takim rozmiarze nie może być zakończone, jednostki zabezpieczające w amunicję musza być przygotowane do działania w rejonie skażonym.

(3) Amunicja jądrowa magazynowana jest w punktach zaopatrywania w amunicję jądrową (NASP) i w rejonach dyslokacji nosicieli broni jądrowej (WHA). Specjalnie skonstruowane zakrycia stosowane są do zapewnienia ochrony przed odłamkami, jak również przed skażeniem jądrowym i chemicznym. Punkty zaopatrzenia w amunicję jądrową (NASP) i rejony dyslokacji nosicieli broni jądrowej (WHA) są w 100% mobilne, aby zapewnić elastyczność i szybką reakcję. Wrażliwość na uderzenia zmniejszana jest przez rozśrodkowanie, ukrycie, maskowanie i (utrudnienie - dop. tłum.) wykrycia. Przemieszczenia wykonywane są nocą na maksymalnie możliwą odległość. Procedury odkażania są takie same jak dla amunicji konwencjonalnej.

f. Podstawowe odpady

(1) Składowanie podstawowych odpadów jest ograniczane w strefie działań bojowych, lecz powinno ono być zlikwidowane w przeciągu co najmniej jednego dnia zużywania bojowego.
Operacyjny skład przedmiotów jest zmagazynowany w ramach teatru działań.

(2) Ciężkie kompanie zaopatrzenia materiałowego tworzą magazyny na szczeblu teatru działań bojowych i są odpowiedzialne przede wszystkim za odkażanie sprzętu przed wysyłką. Jeśli wysyłany jest sprzęt skażony, to jednostka odbierająca jest odpowiedzialna za jego odkażanie. Przed wysłaniem skażonego sprzętu zamocowanwywane będzie na nim standardowe natowskie oznaczenie NBC. Podejmowany jest wszelki wysiłek, aby uniknąć zaniechania odkażania przedmiotów odpadowych.

g. Artykuły zaopatrzenia medycznego

(1) Artykuły i wyposażenie medyczne chronione są przed skażeniami przez nakładanie okrycia odpornego na czynniki chemiczne lub zabezpieczającego przed nimi. Skażone środki odkażane są przed wysłaniem ich do stosujących je jednostek.

(2) Zasoby zaopatrzenia medycznego są rozśrodkowane, aby zapobiec lub obniżyć ich zniszczenie lub skażenie w wypadku użycia broni masowego rażenia. Na w pełni rozwiniętym teatrze działań, gdy zaistnieje taka potrzeba, to wybrane ważne przedmioty zaopatrzenia rozlokowywane i dostarczane są zawczasu na zaplanowane bazy uzupełnień.

D - 7

h. Utrzymanie sprzętu Jeśli obsługiwanie sprzętu wykonywane jest w odzieży ochronnej, wówczas wydajność spada znacząco zwiększając czas naprawy. Wymagana będzie ścisła kontrola i segregacja skażonego wyposażenia, aby zminimalizować skutki skażenia. Specjalistyczne zadania, takie jak naprawy sprzętu elektronicznego są bardzo trudne do wykonywania, gdy nosi się pełne ubranie ochronne i będzie wykonywane tylko wówczas, gdy dostępna będzie ochrona zbiorowa.

i. Części naprawcze

(1) Jednostki wojskowe gromadzą i transportują zalecaną listę ładunku (PLL) na specjalnie do tego przeznaczonych transporterach w celu ułatwienia przemieszczenia i zmniejszenia narażenia na skażenie. Skażone części naprawcze nie są normalnie wydawane. Podczas sytuacji nadzwyczajnych, skażone części naprawcze do najważniejszych systemów uzbrojenia są wydawane, o czym zawiadamia się dowódcę jednostki odbierającej. Przed wydaniem tych części są one oznakowywane odpowiednim, standardowym oznaczeniem NBC. Poziom skażenia musi być śledzony w celu zapewnienia, że naprawione wyposażenie nie stanie się nieużyteczne w wyniku skażenia. Czułe części elektroniczne powinny być sprawdzane gruntownie, aby wykluczyć uszkodzenia spowodowane wystąpieniem EMP (impulsem elektromagnetycznym).

(2) Jednostki zaopatrujące w części naprawcze są szeroko rozśrodkowane w strefie działań bojowych aby zmniejszyć ich wrażliwość na oddziaływanie bronią jądrową i chemiczną. Najważniejszy sprzęt zgromadzony jest w specjalnych furgonach na części naprawcze, aby zmniejszyć skażenie i ułatwić wysiłek przy odkażaniu. Części naprawcze powinny być wydawane w pojemnikach zabezpieczających je przed skażeniem podczas ich transportu. Nie skażony sprzęt wydawany jest wcześniej niż sprzęt skażony.

j. Woda

(1) Skażona woda nie jest wydawana do picia, lecz może być stosowna do innych celów. Skoro woda z lokalnych źródeł jest potencjalnym przedmiotem skażenia, niezbędnym jest sprawdzić źródło lokalne na skażenie zanim się je użyje. Wymagane jest częste sprawdzanie, a zalecane jest nawet sprawdzanie ciągłe. Gdy jedno ze źródeł wody jest skażone, oznakowuje się je odpowiednim oznaczeniem natowskim NBC, a wody z niego nie stosuje się zanim nie zostanie określone, że jest ona bezpieczna w użyciu, zarówno w sposób naturalny jak też z użyciem filtrów i przez jednostki oczyszczania wody.

(2) Woda stosowana do celów specjalnych może być nieznacznie skażona tak długo jak skażenie pozostaje poniżej określonych wojskowych poziomów. Woda stosowana do większości zadań odkażania może być zupełnie skażona, tak długo jak poziom skażenia odkażanego wyposażenia nie zostanie zredukowany do poziomu akceptowalnego.

D - 8

(3) Skażona woda musi być pieczołowicie przechowywana by obniżyć lub wyeliminować rozprzestrzenianie się skażenia. Unikać należy powtórnego skażenia, a rejony rozmieszczenia muszą być stosownie oznakowane. Całość wody spuszczanej, związanej ze sprzętem musi być często nadzorowana ze względu na możliwość jej skażenia.

(4) Zaopatrzenie w wodę w warunkach użycia broni masowego rażenia jest realizowane na podstawowych bazach przez elementy zaopatrzenia i usług, zwykle poprzez punkt dystrybucji zaopatrzenia. Ograniczone są możliwości dystrybucji wody, a jednostki dystrybucji wody na teatrze mogą być potrzebne do dostarczania wody na najważniejsze bazy jednostek potrzebujących.

ZAŁĄCZNIK E: WYKAZ SKRÓTÓW

Skrót	Znaczenie angielskie	Znaczenie polskie
(*)	FROM AAP - 15 (D)	POCHODZĄCE Z AAP - 15 (D)
AAP	ALLIED ADMINISTRATIVE PUBLICATION (*)	SOJUSZNICZE WYDAWNICTWO ADMINISTRACYJNE
ABCA	AMERICAN-BRITISH-CANADIAN-AUSTRALIAN COOPERATION (*)	WSPÓŁPRACA AMERYKAŃSKO - BRYTYJSKO - KANADYJASKA
AC	ATALANTIC COUNCIL	RADA ATLANTYCKA
ACE	ALLIED COMMAND EUROPE (*)	DOWÓDZTWO SOJUSZNICZYCH SIŁ ZBROJNYCH W EUROPIE
ACE-LCC	ACE LOGISTIC COORDINATION CENTRE	KONFERENCJA DS. KOORDYNACJI LOGISTYKI ACE (w okresie pokoju)
AD	ACE DIRECTIVE	DYREKTYWA ACE
ADP	AUTOMATIC DATA PROCESSING	AUTOMATYCZNE PRZETWARZANIE DANYCH
AJP	ALLIED JOINT OPERATIONS DOCTRINE PUBLIKATION	PUBLIKACJA SOJUSZNICZEJ DOKTRYNY POŁĄCZONYCH OPERACJI
ALC	ACE LOGISTIC CENTRE	CENTRUM DS. KOORDYNACJI LOGISTYKI ACE (w czasie kryzysu i wojny)
ALP	ALLIED LOGISTIC PUBLICATION (*)	SOJUSZNICZE WYDAWNICTWO LOGISTYCZNE
AMF	ACE MOBIE FORCE (*)	MOBILNE SIŁY ACE
ATP	ALLIED TACTICAL PUBLICATION	SOJUSZNICZE WYDAWNICTWO TAKTYCZNE
BDR	BATTLEFIELD DAMAGE REPAIR	NAPRAWA USZKODZEŃ NA POLU WALKI
BITE	BUILT-IN TEST EQUIPMENT (*)	WEWNĘTRZNA KONTROLA WYPOSAENIA
BMS	MAS (fr)	Francuski odpowiednik MAS
C2	COMMAND AND CONTROL	DOWODZENIE I KIEROWANIE
C3	COMMAND, CONTROL AND COMMUNICATIONS	DOWODZENIE, KIEROWANIE I ŁĄCZNOŚĆ
C3I	COMMAND, CONTROL, COMMUNICATIONS AND INFORMATION	DOWODZENIE, KIEROWANIE, ŁĄCZNOŚĆ I INFORMACJA
CAPC	CIVIL AVIATION PLANNING COMMITTE	KOMITET PLANOWANIA LOTNICTWA CYWILNEGO
CAWG	CIVIL AVIATION WORKING GRUP	GRUPA ROBOCZA LOTNICTWA CYWILNEGO
CDOS	COMBAT DAY OF SUPPLY	ZAOPATRZENIE NA DZIEŃ WALKI
CECC	CIVIL EMERGENCY CRISIS CELL	KOMÓRKA CYWILNA DS. NADZWYCZAJNYCH KRYZYSÓW
CIMIC	CIVIL MILITARY CO-OPERATION (*)	WSPÓŁPRACA CYWILNO - WOJSKOWA
CIP	COMMUNICATION IMPROVEMENT PLAN (*)	PLAN DOSKONALENIA ŁĄCZNOŚCI
CLC	COMBINED LOGISTIC CENTRE	POŁĄCZONE CENTRUM LOGISTYKI
E - 1A
COMM Z	COMMUNICATIONS ZONE	STREFA KOMUNIKACJI
CEP	CIVIL EMERGENCY PLANNING (*)	PLANOWANIE CYWILNE DLA POTRZEB SYTUACJI NADZWYCZAJNYCH
	CENTRAL EURPOEAN PIPELINE (*)	RUROCIĄG ŚRODKOWOEUROPEJSKI
CSR	COMBAT STRESS REACTION	REAKCJA STRESOWA NA POLE WALKI
CSS	COMBAT SERVICE SUPPORT (*)	ZABEZPIECZENIE LOGISTYCZNE
CZ	COMBAT ZONE	STREFA DZIAŁAŃ BOJOWYCH
CUIL	COMMON USER ITEM LIST	LISTA WYROBÓW WSPÓLNEGO UŻYTKOWNIKA
DLSIE	DEFENCE LOGISTICS STUDIES INFORMATION EXCHANGE	WYMIANA INFORMACJI O BADANIACH LOGISTYKI WOJSKOWEJ
DNBI	DISEASE NON-BATTLE INJURY	STRATY Z POWODU CHORÓB NIE ZWIąZANYCH Z WALKĄ
DTIC	DEFENCE TECHNICAL INFORMATION CENTRE	CENTRUM INFORMACJI O TECHNICE WOJSKOWEJ
EUROLOG	SUBGROUP OF EUROGROUP	PODGRUPA EUROGRUPY
FCU	FUEL CONSUMTION UNIT	JEDNOSTKA ZUŻYCIA PALIWA
FCZ	FORWARD COMBAT ZONE (*)	WYSUNIĘTA STREFA DZIAŁAŃ BOJOWYCH
FORMETS	MESSAGE TEXT FORMATTING SYSTEM (*)	SYSTEM SFORMALIZOWANYCH INFORMACJI TEKSTOWYCH
HNS	HOST NATION SUPPORT	WSPARCIE PRZEZ PAŃSTWO - GOSPODARZA
HQ	HEADQUARTERS (*)	KWATERA GŁÓWNA
		DODÓDZTWO, SZTAB
E - 1B
IAW	INLAND AIR AND WATERWAYS	DROGI LĄDOWE, POWIETRZNE I WODNE
ILGC	INSTRUCTION LOGISTIQUE POUR LES GRANDS COMMANDEMENTS	INSTYTUCJA LOGISTYCZNA DLA WYŻSZYCH DOWÓDCÓW
LCC	LOGISTICS COORDINATION CENTRE (*)	CENTRUM KOORDYNACJI LOGISTYKI
LCCO	LAND COMBAT AND COMBINED OPERATIONS	DZIAŁANIA LĄDOWE I POŁĄCZONE
LELOGWP	LAND FORCES LOGISTICS WORKING PARTY	SPOTKANIE ROBOCZE LOGISTYKÓW SIŁ LĄDOWYCH
LFRIL	LAND FORCES REPORTABLE ITEMS LIST	WYKAZ ŚRODKÓW MELDUNKOWYCH SIŁ LĄDOWYCH
LOA	LETTER OF ASSIST	PISEMNE WYRAŻENIE ZGODY
LOC	LINES OF COMMUNICATIONS (*)	LINIE ŁĄCZNOŚCI
LOGASSESREP	LOGISTIC ASSESSMENT REPORT	MELDUNEK OCENY SYTUACJI LOGISTYCZNEJ
LOGDEPLAND	LIGISTIC DEPOT REPORT LAND FORCES	MELDUNEK O ZAPASACH LOGISTYCZNYCH SIŁ LĄDOWYCH
LOGSITLAND	LOGISTIC SITUATION REPORT LAND FORCES	MELDUNEK SYTUACJI LOGISTYCZNEJ SIŁ LĄDOWYCH
LOGSTAR	LOGISTIC STATISTICAL REPORT	LOGISTYCZNY MELDUNEK STATYSTYCZNY
LRC	LOGISTIC READINESS CENTRE (*)	CENTRUM GOTOWOŚCI LOGISTYCZNEJ
MAS	MILITARY AGENCY FOR STANDARDIZATION (*)	WOJSKOWA AGENCJA DS. STANDARYZACJI
MNC	MAJOR NATO COMMANDER (*)	GŁÓWNY DOWÓDCA NATO
MOD	MINISTRY OF DEFENCE (*)	MINISTERSTWO OBRONY
MSC	MAJOR SUBORDINATE COMMAND (ER) (*)	GŁÓWNY DOWÓDCA PODPORZĄDKOWANY
NAAG	NATO ARMY ARMAMENTS GROUP (*)	GRUPA NATO DS. UZBROJENIA SIŁ LĄDOWYCH
NAMSA	NATO MAINTENENCE AND SUPPLY AGENCY (*)	AGENCJA NATO DS. ZAOPATRZENIA I EKSPLOATACJI
NAMSO	NATO MAINTENANCE AND SUPPLY ORGANIZATION (*)	ORGANIZACJA NATO DS. ZAOPATRZENIA I EKSPLOATACJI
NBC	NUKLEAR, BIOLOGICAL and CHEMICAL (*)	JĄDROWA, BIOLOGICZNA i CHEMICZNA (BROŃ - dop. tłum.)
NCAA	NATO CIVIL AVIATION AGENCY	AGENCJA NATO DS. LOTNICTWA CYWILNEGO
NLSC	NATIONAL LOGISTIC SUPPORT COMMAND	NARODOWE DOWÓDZTWO ZABEZPIECZENIA LOGISTYCZNEGO
NMLT	NATIONAL MEDICAL LIAISON TEAM	KRAJOWY MEDYCZNY ZESPÓŁ ŁĄCZNIKOWY
NSE	NATIONAL SUPPORT ELEMENT	NARODOWA JEDNOSTKA ZABEZPIECZENIA
NSN	NATO STOCK NUMBER (*)	NATOWSKI NUMER IDENTYFIKACYJNY ZAPASU
NYD	NOT YET DIAGNOSED	DOTĄD NIE ZDIAGNOZOWANY
E - 2
PBEIST	PLANNING BOARD FOR EUROPEAN INLAND SURFACE TRANSPORT	KOMISJA PLANOWANIA WEWNĄTRZ -EURPOEJSKIEGO TRANSPORTU LĄDOWEGO
POBS	PLANNING BOARD FOR OCEAN SHIPPING	KOMISJA PLANOWANIA PRZEWOZÓW OCEANICZNYCH
PLS	PALLETIZED LOAD SYSTEM	SYSTEM SPALETYZOWANEGO ZAŁADUNKU / ROZŁADUNKU
POL	PRIVATE OFFICE LETTER	PISMO SŁUŻBOWE DO RĄK WŁASNYCH
PSC	PRINCIPAL SUBORDINATE COMMAND (ER) (*)	NACZELNY DOWÓDCA PODPORZĄDKOWANY
PTSD	POST TRAUMATIC STRESS DISORDER	ZABURZENIA STRESU POURAZOWEGO
PTT	POST TELEPHONE TELEGRAPH	STACJA TELEFONICZNO TELEGRAFICZNA
RCZ	REAR COMBAT ZONE (*)	TYŁOWA STREFA DZIAŁAŃ BOJOWYCH
RSG	REAR SUPPORT GROUP	GRUPA ZABEZPIECZANIA LOGISTYCZNEGO
E - 2B
SACEUR	SUPREME ALLIED COMMANDER EUROPE (*)	NACZELNY DOWÓDCA SIŁ ZBROJNYCH NATO W EUROPIE
SATCOM	SATELLITE COMMUNICATIONS (*)	ŁĄCZNOŚĆ SATELITARNA
SCEPC	SENIOR CIVIL EMERGENCY PLANNING COMMITTEE	WYSOKI KOMITET PLANOWANIA CYWILNEGO DLA POTRZEB SYTUACJI NADZWYCZAJNYCH
SDOS	STANDARD DAY OF SUPPLY	STANDARDOWA NORMA DZIENNA ZAOPATRZENIA
SEVLOG	SUBJECTIVE EVALUATION OF LOGISTIC SUSTAINABILITY	SUBIEKTYWNE ZMIANY UTRZYMANIA GOTOWOŚCI LOGISTYCZNEJ
SHAPE	SUPREME HEADQUARTERS ALLIED POWERS in EUROPE (*)	NACZELNE DOWÓDZTWO SOJUSZNICZYCH SIŁ ZBROJNYCH w EUROPIE; KWATERA GŁÓWNA SACEUR
STANAG	STANDARDIZATION AGREEMENT (*)	UMOWA STANDARYZACYJNA
TARE	TELEGRAPH AUTOMATIC RELAY EQUIPMENT (*)	WYPOSAŻENIE AUTOMATYCZNEJ ŁĄCZNOŚCI TELEGRAFICZNEJ
TOA	TRANSFER OF AUTHORITY	DELEGOWANIE UPRAWNIEŃ (WŁADZY)

E - 3

Pojęcie „Rozkaz Kwatermistrzowski” odnosi się do pojęcia „Rozkaz Logistyczny” obowiązującego w polskiej terminologii wojskowej. W celu zachowania wierności tłumaczenia w dalszym ciągu stosowane będzie pojęcie „Rozkaz Kwatermistrzowski”.

W dalszej części, gdy mowa o Wydziale, to można rozumieć pod tym terminem także oddział, zarząd (w zależności od rozpatrywanego szczebla organizacyjnego). - Przyp. tłum.

W polskim języku wojskowym w zależności od szczebla organizacyjnego : Szef Logistyki lub Szef Zabezpieczenia Logistycznego.

NATO JAWNE

ALP - 9 (B)

2

NATO JAWNE

NATO JAWNE

ALP - 9 (B)

NATO JAWNE

NATO JAWNE

ALP - 9 (B)

NATO JAWNE

TŁUMACZYŁ:

płk dr n.w. inż. Adam SZYDŁOWSKI

Instytut Logistyki WAT

tel.: 85-93-32

STREFA WPROWADZENIA

DO DZIAŁAŃ

państwo A

państwo B

POE - port załadowczy

APOD - lotniczy port wyładowczy

SPOD - morski port wyładowczy

REJON

ZEŚRODKOWANIA

POE

x x x

SACEUR

MSCs

PSCs

ALC

CLC

Sztab Logistyki

CLC

Porty

Utrzym.

Med.

Kontrole

przegrup.

Zaopatrz.

nse

Państwo

Gospodarz

(Przykłady)

CLC - Połączone Centrum Logistyki;

nse - element wsparcia narodowego

SD MJTF

SKŁADNIK

SIŁ LĄDOW.

G-4

SKŁADNIK

SIŁ POW.

G-4

SKŁADNIK

SIŁ MORSK.

N-4

Walczące

jednostki

Walczące

jednostki

Walczące

jednostki

Połączone Centrum Logistyki

Połączone Centrum Logistyki

MNLC

Wielonarodowe

Wspólne

Centrum

Logistyki

MJLC

Usługi

Zaopatrzenie

J-4

---