Szkodniki i choroby najczęściej występujące w burakach i ich zwalczanie
Bartosz Zapalski
Aby uzyskać najwyższej jakości buraka cukrowego, jego plantacje od momentu zasiewu, aż do zbioru powinny być wolne od licznych agrofagów, między innymi od szkodników.
Popularne w ostatnich latach stosowanie uproszczeń w technologii uprawy gleby powoduje, że problemy ze zwalczaniem szkodników na plantacjach buraka stają się coraz trudniejsze. Trudności te wynikają głównie z braku wystarczającej liczby insektycydów i innych środków ochrony roślin. Liczba zarejestrowanych preparatów owadobójczych możliwych do stosowania w buraku cukrowym jest drastycznie mała, co jest głównie związane z unijnym przeglądem substancji aktywnych i procesem ich rejestracji.
1. Choroby
Szczególnie groźne
są te które atakują młode rośliny. Obniżają one bowiem liczbę
roslin na plantacji i zwiększają nieregularność ich
rozmieszczenia, co wpływa ujemnie na plon i jakość technologiczną
korzeni.
Zgorzel
siewek buraka. Jest to jedna z najgroźniejszych chorób buraka,
wywoływana przez groźne grzyby. Atakują one kiełkujące nasiona i
młode roślin, powodują obumieranie korzenia i łodyżki
podliścieniowej w okresie do fazy 4 liści. Silnie porażone rośliny
zamierają, słabiej porażone rosną bardzo wolno, toteż duże
nasilenie zgorzeli siewek może spowodować nawet konieczność
zaorania plantacji.
Wszystkie czynniki osłabiające wzrost i
rozwój roslin początkowym okresie wegetacji, np niedobór wapnia a
azotu, zwiększają podatność na zgorzel i żerowanie
szkodników.
Zwalczanie i zapobieganie: przeciwko zgorzeli
siewek stosuje się przede wszystkim środki zapobiegawcze, takie jak
wapniowanie gleb o kwaśnym odczynie, zwiększone przedsiewne
nawożenia fosforem, utrzymywanie roli nie zaskorupionej i wolnej od
chwastów. Do zwalczania zgorzeli siewek używa się różnych zapraw
nasiennych.
Mączniak
rzekomy buraka. Jest to także choroba grzybowa. Atakuje buraki
przemysłowe i nasienne, poraża siewki, jak i rośliny starsze. Na
górnej stronie blaszek liści występuje chloroza, na dolnej
szarofioletowy nalot zarodników i konidii. Porażone liście
zamierają.
Zwalczanie i zapobieganie: Stosuje się środki
zapobiegawcze, takie jak poprzednio. Duże znaczenie ma także
właściwe zmianowanie, ochrona i zwalczanie chemiczne.
Chwościk buraka. Jest to choroba grzybowa porażająca rosliny w połowie okresu wegetacji (od lipca). Zarodniki grzyba kiełkują na liściach, po czym pojawiają się na nich plamki o średnicy 2-3 mm, okrągłe, brązowe, szarzejące, z czerwoną obwódką. Choroba może spowodować silne obniżenie zawartości cukru w korzeniach.
Choroby wirusowe
Kędzierzawka płaszczyńcowa, mozaika i żółtaczka wirusowa są przenoszone przez owady: płaszczyńca burakowego, mszycę trzmielinowo-burakową i burakowo-ziemniaczaną. Mozaika i żółtaczka wirusowa mogą występować razem, nie tylko na tej samej plantacji, ale i na tej samej roślinie. Pojawiają się najwcześniej na plantacjach buraków nasiennych już w maju, a przemysłowych nieco później, bo w lipcu. Bardzo ważne jest chemiczne niszczenie owadów, a także przestrzeganie starannej agrotechniki, tj. właściwego zmianowania,uprawy roli, utrzymania pola w stanie wolnym od chwastów, wczesnego siewu i starannego pielęgnowania zasiewów.
2. Szkodniki
Skoczogonki. Larwy i chrząszcze są to małe, białe ruchliwe owady do 2 mm długości. Gromadzą się tuż pod powierzchnią glebyna kiełkujących kłębkach buraka. Uszkadzają kiełki i wschodzące rośliny od fazy 4 liści. Żerowaniu sprzyjają nadmierne próchniczne gleby i stanowiska po ziemniakach i grochu.
Koziułkowate. Ich ciemnoszare larwy, 3,5-4 cm długości, podgryzają siewki i objadają pierwsze liście od kiełkowania do fazy 4 liści buraka (od połowy kwietnia do połowy maja). Namnażaniu się szkodnika i żerowaniu sprzyjają nadmiernie wilgotne gleby w okresie wschodów.
Drobnica burakowa. Jest to chrząszcz długości 1-1,8 mm, żerującyna siewkach buraka od kiełkowania do fazy 4 liści. Uszkadza on korzenie siewek i niszczy kiełki, powodując zamieranie roślin. Drobnica występująca wiosną w dużym nasileniu powoduje całkowite zniszczenie plantacji sianej punktowo. Larwy żerują także na korzeniach roślin starszych. Żerowaniu sprzyja wadliwy stan fizyczny gleby, jej zaskorupienie oraz występowanie chwastów, takich jak gwiazdnica pospolita, rdest ptasi, łoboda i inne.
Mątwik burakowy. Jest to nicień, który żeruje na korzeniach roślin od wiosny do jesieni. Zaatakowane rośliny rosną słabo,wytwarzając dużo korzeni bocznych. Tworzą one charakterystyczną "brodę" korzeni bovznych. Namnażaniu się mątwika sprzyja częste następstwo buraków po sobie i roślinach krzyżowych, a także zachwaszczanie chwastami z rodziny komosowatych i krzyżowych.
Mszyca trzmielinowo-burakowa. Występuje na plantacjach buraków przemysłowych i nasiennych od czerwca do sierpnia. Żeruje na liściach w I roku wegetacji oraz na liściach, łodygach i kwiatostanach w II roku, przenosząc bardzo groźne choroby wirusowe buraki: mozaikę i żółtaczkę.
Płaszczyniec burakowy. Pluskwiak, owad szarobrunatny o czarnych plamkach na tarczce i skrzydełkach, długość 3,5 mm. Przenosi groźną chorobę: płaszczyńcową kędzierzawkę wirusową. W ciągu roku występują dwa pokolenia płaszczyńca.
Omarlice. Chrząszcze matowczarne i larwy czarne, lśniące, do 2 cm długości, żerują w maju, czerwcu i lipcu. Chrząszcze niszczą siewki, bardzo żarłoczne larwy wyżerają blaszkę liściową, pozostawiając tylko nerw. Namnażaniu szkodnika sprzyja sucha i ciepła pogoda.
Rizomania
Po
raz pierwszy na terenie naszego kraju pojedyncze ogniska rizomanii
zanotowano w 1987 r. w kilku rejonach uprawy buraka cukrowego. Objawy
choroby występują zarówno na korzeniach, jak i na liściach. Na
liściach widoczne jest żółknięcie tkanki w pobliżu nerwów,
przy czym objawy te po pewnym czasie zanikają lub nie zawsze
występują. Niekiedy obserwuje się marszczenie liści. W okresie
lata liście zewnętrznych okółków więdną, a środkowe i
najmłodsze liście są wyprostowane. Na korzeniach występuje
charakterystyczna brodatość, przypominająca pasożytowanie mątwika
burakowego. Na przekroju korzenia widoczne jest niekiedy pociemnienie
wiązek przewodzących. Korzeń jest zdrewniały, trudno go
przekroić. Wierzchołek korzenia często gnije. Rośliny są
zahamowane we wzroście. Przyczyną choroby jest wirus (Beet Necrotic
Yellow Vein Virus), którego wektorem jest Polymyxa betae. Przebieg i
rozwój choroby związane są z biologią wektora wirusa. Choroba
występuje najczęściej na glebach o dużej pojemności wodnej,
odczynie zasadowym lub zbliżonym do obojętnego, w warunkach
wysokiej temperatury. Szkodliwość rizomanii jest duża. Wysokość
strat w plonie korzeni i cukru uzależniona jest od fazy rozwojowej
rośliny w momencie zakażenia oraz od przebiegu pogody w okresie
wegetacji. Przy wczesnym porażeniu, w warunkach korzystnych dla
rozwoju choroby straty w plonie korzeni sięgają 50% (a nawet
więcej), w zawartości cukru do 4%. Zapobieganie chorobie polega na
wprowadzeniu do uprawy odmian tolerancyjnych, ponieważ cystospory P.
betae utrzymują się w glebie około 20 lat, a środki chemiczne są
nieskuteczne.
Parch zwykły i parch pasowy
buraka
Choroba występuje niekiedy już w drugiej
połowie maja lub w czerwcu. W przypadku parcha zwykłego na całej
powierzchni korzenia lub na jego części widoczne są strupowate,
skorkowaciałe uwypuklenia o barwie brunatnej oraz spękania.
Uszkodzenia te są zazwyczaj powierzchowne (czasami tylko głębokie)
i na ogół nie powodują rozwoju zgnilizny korzenia.W przypadku
parcha pasowego głowa i dolna część korzenia są zdrowe, a
środkowa jego część ma głębokie, brunatne spękania i blizny
oraz jest znacznie przewężona. W warunkach korzystnych dla rozwoju
choroby pas ten rozszerza się ku dołowi, a głębokie pęknięcia
korzenia mogą doprowadzić do jego całkowitego zniszczenia.Choroba
występuje na glebach wilgotnych i niedotlenionych na skutek zalania
lub zaskorupienia, zwłaszcza w latach, w których następują okresy
dużego uwilgotnienia (po opadach deszczu) i suszy.W warunkach
sprzyjających dla rozwoju parcha, w połowie lata liście starsze
żółkną, brunatnieją i obumierają, a spękania widoczne są
również w dolnej części korzenia, który niekiedy murszeje i
gnije. Z korzenia zdrowa pozostaje tylko górna jego część w
postaci klina.
Sprawcą choroby jest występująca w glebie
bakteria (Streptomyces scabies). Do korzenia wnika przez uszkodzoną
skórkę i przetchlinki. Na plantacjach buraka atakuje najczęściej
po kilka sąsiadujących ze sobą roślin. W przypadku silnego
porażenia już w czasie wegetacji giną całe rośliny.Na niektórych
plantacjach parch występuje niekiedy w dość dużym nasileniu
powodując znaczne straty w plonie korzeni (do 50%) i zawartości
cukru (1-3%). Porażone korzenie w pierwszej kolejności winny być
przeznaczone do przerobu, gdyż ulegają gniciu na pryzmach i w
czasie przechowywania. Zapobieganie chorobie polega na stosowaniu
prawidłowej agrotechniki, należy unikać uprawy buraka po ziemniaku
silnie opanowanym przez parcha, usuwać nadmiar wilgoci i
przewietrzać glebę poprzez spulchnianie międzyrzędzi.
Brunatna
zgnilizna
Choroba pojawia się na ogół wcześnie na
plantacjach buraka cukrowego (czerwiec, lipiec), a rozprzestrzenianiu
jej sprzyja zbyt częsta uprawa buraka na tym samym polu, kwaśny
odczyn i wadliwa struktura gleby oraz wysoka temperatura i nadmierna
wilgotność gleby. Występuje placowo tworząc ogniska. Początkowym
objawem choroby jest więdnięcie roślin i żółknięcie liści. W
miarę rozwoju choroby liście całkowicie obumierają. Na
powierzchni korzenia widoczne są brunatne plamy, a na przekroju
korzenia zgnilizna sięgająca w głąb tkanki. Przy wczesnym
porażeniu, w warunkach sprzyjających jest więdnięcie roślin i
żółknięcie liści. W miarę rozwoju choroby liście całkowicie
obumierają. Na powierzchni korzenia widoczne są brunatne plamy, a
na przekroju korzenia zgnilizna sięgająca w głąb tkanki. Przy
wczesnym porażeniu, w warunkach sprzyjających do rozwoju choroby,
rośliny zamierają.
Sprawcą choroby jest grzyb (Rhizoctonia
solani) zasiedlający glebę. W początkowym okresie wzrostu buraka
atakuje on kiełki i siewki, a w późniejszym okresie wegetacji
powierzchnię korzenia. Grzyb stopniowo przenika w głąb tkanki
korzenia powodując jego gnicie, aż do całkowitego zniszczenia
rośliny. W ostatnich latach choroba notowana jest czę-sto w wielu
rejonach uprawy buraka na terenie naszego kraju. Szkody powodowane
przez brunatną zgniliznę ograniczają się do zamierania
pojedynczych roślin na plantacjach lub do kilku, czy kilkudziesięciu
roślin w niewielkich ogniskach.
Zapobieganie chorobie polega na
unikaniu uprawy buraka po ziemniaku, wydłużeniu rotacji, utrzymaniu
odpowiedniej struktury gleby oraz uprawie odmian
tolerancyjnych.
Fuzarioza
Na plantacjach
buraka choroba występuje placowo, już w końcu czerwca lub na
początku lipca. Wywołuje ją grzyb (Fusarium oxysporum)
zasiedlający glebę, który poraża rośliny osłabione
niekorzystnymi warunkami dla rozwoju - wadliwa struktura gleby oraz
zmienna pogoda z okresami suszy i nadmiernej wilgoci w glebie, przy
zbyt częstej uprawie buraka na tym samym polu. Grzyb wnika do
rośliny przez korzenie i opanowuje system naczyniowy, a jego toksyny
wywołują objawy chorobowe zarówno na korzeniach, jak i na
liściach. Na liściach zewnętrznych okółków pojawiają się
początkowo szarożółtawe przebarwienia, z czasem liście więdną
i żółkną. Ogonki liści u nasady czernieją i gniją. W
początkowym okresie rozwoju choroby na powierzchni korzenia nie
obserwuje się żadnych objawów. Natomiast na przekroju korzenia
widoczne są niekiedy zbrunatniałe wiązki przewodzące oraz wąskie
jamistości tworzące się wzdłuż korzenia. W miarę rozwoju
choroby wiązki przewodzące ulegają zgniliźnie, a otwory
wypełniają się różowawym lub białawym nalotem grzybni. Przy
silnym porażeniu zgnilizna oraz biały, puszysty nalot grzybni
widoczne są również na zewnętrznej części korzenia, poniżej
jego głowy. Zgniliźnie ulega cały korzeń oraz nasada ogonków
liściowych, a liście brunatnieją i zamierają. Silnie porażone
rośliny giną na początku lata. Często zgnilizna rozwija się aż
do zbiorów postępując od wierzchołka korzenia w kierunku głowy.
Niekiedy porażone rośliny sprawiają wrażenie zdrowych, ale ich
korzeń w środku wypełniony jest zmurszałą tkanką. Straty plonu
na skutek wystąpienia choroby mogą być dość znaczne. W kraju do
niedawna fuzariozę notowano sporadyczniena plantacjach buraka,
dlatego metody jej zwalczania nie zostały opracowane.
Guzowatość
korzeni.Na korzeniu, w górnej jego części rozwija się kulista
narośl (guz) o pomarszczonej powierzchni. Narośle występują na
pojedynczych roślinach, są różnej wielkości, nawet mogą być
większe od korzenia. Niekiedy narośle pojawiają się także na
liściach. Na przekroju poprzecznym korzenia widać przewężenie
oddzielające narośl od korzenia właściwego. Tkanki narośli swoją
barwą i budową anatomiczną odpowiadają tkankom korzenia.
Chorobę
wywołuje bakteria (Agrobacterium tumefaciens) zasiedlająca glebę.
Do korzenia wnika przez uszkodzenia mechaniczne. Pod wpływem
wydzielanych substancji toksycznych pobudza tkanki korzenia do
lokalnego, nadmiernego rozmnażania się komórek, co prowadzi do
powstawania narośli. W tkankach korzenia bakterie obumierają dość
szybko. Narośle nie gniją przed zbiorami. Tylko w przypadku dużej
wilgotności gleby niekiedy obserwuje się ich gnicie. Choroba
występuje na plantacjach buraka cukrowego w większym nasileniu w
latach o wysokiej temperaturze i na glebach kwaśnych, nie powoduje
jednak strat w plonie korzeni, a jedynie w zawartości cukru.
Zawartość cukru w narośli jest o kilka procent niższa.
W
przypadku silniejszego występowania choroby glebę należy
wapnować.
Bakteryjna
zgnilizna śluzowa
W lipcu lub w późniejszym okresie
obserwuje się żółknięcie oraz więdnięcie starszych liści.
Ogon korzenia jest miękki, przybiera najpierw barwę
ciemnozielonkawą, później brunatną, w końcu czarną.
Powierzchnia porażonego korzenia marszczy się. Ta część korzenia
ulega zwężeniu i daje się wygiąć na wszystkie strony bez obawy
złamania. Na przekroju korzenia widoczne jest sczernienie wiązek
przewodzących, ponadto wydzielają się ciemne kropelki śluzu
zawierające bakterie powodujące chorobę. Porażeniu ulega także
miękisz, który przybiera barwę brunatnobiałą i staje się
miękki. Bakteria (Erwinia bussei) atakuje rośliny osłabione
niekorzystnymi warunkami dla wzrostu, a szczególnie niedostatkiem
wody. Do korzeni wnika przez włośniki. Choroba występuje na
glebach ciężkich, zbitych, źle przewietrzanych, zasolonych. Spadek
plonu korzeni na skutek wystąpienia choroby wynosi niekiedy 20-40%.
Porażone korzenie nie nadają się do przechowywania oraz
składowania na pryzmach i w pierwszej kolejności winny być
przeznaczone do przerobu.Zapobieganie chorobie polega na utrzymaniu
właściwej struktury gleby oraz nawożeniu wyższymi dawkami fosforu
i potasu.
Werticilioza
Choroba jest często
spotykana na plantacjach buraka, zwłaszcza pod koniec lata. Cechą
charakterystyczną tej choroby jest żółknięcie i zamieranie
połowy liścia i ogonka liściowego lub fragmentów liścia
ograniczonych nerwami. Na przekroju korzenia widoczne jest
pociemnienie wiązek przewodzących. Przyczyną choroby jest grzyb
zasiedlający glebę (Verticillium albo-atrum), rozwijający się w
systemie naczyniowym korzenia. Zaczopowanie naczyń powoduje
zamieranie części liścia. Rozwojowi choroby sprzyja nadmierna
wilgotność oraz wadliwa struktura gleby.
Zapobieganie chorobie
polega na wydłużeniu rotacji, unikaniu uprawy buraków po
ziemniakach oraz utrzymaniu odpowiedniej struktury gleby.
Zgnilizna
fioletowa
Choroba występuje znacznie później na
plantacjach buraka niż zgnilizna brunatna i rzadko powoduje
zamieranie roślin. W czasie wegetacji buraka, zwłaszcza podczas
suszy, obserwuje się placowe więdnięcie, żółknięcie oraz
zasychanie liści zewnętrznych okółków. W czasie zbioru na części
lub na całym korzeniu widoczne są brunatno-fioletowe plamy. Pod
plamami występuje zgnilizna. Porażone korzenie po wykopaniu, a
niekiedy jeszcze przed zbiorem, gniją. Chorobę wywołuje grzyb
(Rhizoctonia violacea) zasiedlający glebę. W formie przetrwalnej
może on zachować się w glebie ponad 7 lat. Grzyb początkowo
rozwija się na powierzchni, a później wewnątrz korzeni buraka i
powoli rozprzestrzenia się w glebie z jednej rośliny na drugą.
Warunkami korzystnymi dla rozwoju choroby są duża zwięzłość,
wilgotność oraz wadliwa struktura gleby, częste następstwo
wrażliwych gatunków roślin, jak lucerna, koniczyna, czy ziemniak.
Choroba rzadko powoduje liczące się straty w plonie buraka. Jeśli
jednak wystąpi w dużym nasileniu, należy zachować 5 letnią
przerwę w uprawie buraka, a na polu po burakach nie siać koniczyny
i lucerny oraz nie sadzić ziemniaków.
Sucha zgnilizna
korzenia
Przyczyną choroby jest brak przyswajalnego boru w
glebie. Choroba występuje na plantacjach buraka najczęściej w
latach niewielkiej ilości opadów, na skutek obniżonej zawartości
boru w roztworze glebowym lub na przewapnowanych glebach kwaśnych, w
których nadmiar wapnia unieruchamia przyswajalny dla buraka bór. W
sierpniu lub we wrześniu obserwuje się czernienie i pękanie
nadziemnej części korzenia oraz powierzchniową, suchą zgniliznę.
Sprawcą choroby jest grzyb (Phoma betae). Straty w plonie korzeni
mogą dochodzić niekiedy do 70%. Zapobieganie chorobie polega na
opryskiwaniu plantacji buraka środkami zawierającymi bór w
momencie zauważenia na roślinach pierwszych objawów braku tego
składnika (początek lipca). Z suchą zgnilizną związane jest
także tworzenie się w głowie korzenia otwartych
zagłębień-jamistości. W czasie deszczu zbiera się w nich woda i
korzenie ulegają gniciu. Korzenie takie w pierwszej kolejności
należy przeznaczyć do przerobu, gdyż składowane na pryzmach
szybko zgniją.
Jamistość korzenia
Przyczyną
choroby są zaburzenia fizjologiczne wywołane nierównomiernym
wzrostem poszczególnych tkanek korzenia lub nadmiernym tworzeniem
się liści w miejsce wcześniej utraconych. Na przekroju podłużnym
korzenia, w górnej jego części widoczne są puste jamy.
Powstawaniu jamistości sprzyjają zmiany wilgotności gleby, gdy po
okresie suszy występują deszcze. Korzenie z objawami jamistości
zawierają o 1-2% mniej cukru, gorsza jest ich jakość
technologiczna oraz większa podatność na zgniliznę w czasie
składowania. Tworzeniu się jamistości korzeni można zapobiec
poprzez prawidłowe nawożenie oraz zabiegi pielęgnacyjno-uprawowe
zapewniające równomierną wilgotność w czasie wegetacji
roślin.
Przewężenie korzenia
Objawy
przewężenia korzeni obserwuje się w czasie zbioru, a ich przyczyną
jest wcześniejsze porażenie siewek (w okresie zrzucania kory
pierwotnej) przez Aphanomyces cochlioides, grzyb zasiedlający glebę.
Jeśli po porażeniu siewek warunki pogodowe będą niekorzystne dla
rozwoju grzyba, część roślin przeżyje, przy czym ich korzeń
jest przewężony i zahamowany we wzroście. Choroba występuje przy
uprawie buraka na glebach kwaśnych, o niskiej zawartości azotu (a
także przenawożonych tym składnikiem), magnezu, wapnia i miedzi, w
warunkach wysokiej temperatury i dużej wilgotności gleby.
Zapobieganie chorobie polega na prawidłowym nawożeniu oraz możliwie
wczesnym wysiewie nasion.
Widlastość i selerowatość
korzenia
Przyczyną widlastości i selerowatości są
zaburzenia normalnego wzrostu korzenia na skutek uprawy buraka na
glebach kwaśnych, kamienistych, z podeszwą płużną, wiosennego
nawożenia obornikiem, stosowania niektórych herbicydów
doglebowych, uszkodzenia korzenia głównego przez grzyby w
początkowym okresie wzrostu, mechanicznego uszkodzenia korzenia
przez szkodniki glebowe, czy w czasie zabiegów pielęgnacyjnych. W
przypadku widlastości zamiast jednego korzenia spichrzowego rozwija
się kilka drobniejszych korzeni bocznych. Korzenie selerowate mają
krótki korzeń spichrzowy i dużą liczbę drobnych korzeni
bocznych. Korzenie takie są bardziej zanieczyszczone glebą,
obłamują się w czasie zbioru, ich jakość technologiczna jest
gorsza.